“ေရႊတိဂုံကို ျမင္လွ်င္”

   Soe Min

       ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးရဲ႕ အခ်က္အခ်ာ နွလုံးသည္းပြတ္ကို ျပပါဆိုရင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကၿမဳိ႕လည္ေခါင္ ဗဟိုခ်က္က ဆူးေလေစတီႀကီးကို ျပၾကမွာ ျဖစ္ေပမယ္႔ ကိုယ္ကေတာ႔ ၿမဳိ႕ထဲနဲ႔မလွမ္းမကမ္းက ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးကို ျပခ်င္တာပါပဲ။ စက္ဝိုင္းတစ္ခုရဲ႕ ဗဟိုခ်က္ကိုျပခ်င္တာမွ မဟုတ္တာ။ သည္အရပ္ သည္ေဒသမွာ ရန္ကုန္ရယ္လို႔ ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီး တည္ေဆာက္ေနျဖစ္ေအာင္ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ နွလုံးသည္းပြတ္ကို ေနွာင္ဖြဲ႔ရစ္တြယ္ထားတဲ႔ သာသနိက အေဆာက္အဦႀကီးတစ္ခုမဟုတ္လား။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္ေကာက္တိုင္း

ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဗုဒၶဝင္ဇာတ္ေၾကာင္းကမပါမျဖစ္ ပါလာရဦးမွာပဲ။ ဒါေပမယ္႔လည္း ကိုယ္နဲ႔ဘာသာမတူတဲ႔လူေတြကို ေျပာျပတဲ႔အခါမွာေတာ႔ မယ္လမုမင္းသမီးေလးနဲ႔ ဘိုးေတာ္သိၾကားမင္း က ဥကၠလာပမင္းႀကီးကို ဖြားျမင္တယ္ ဆိုတဲ႔အပိုင္းက်ရင္သူတို႔ကLegendary ေတြ ပါလာၿပီ လို႔ ေျပာစရာျဖစ္တယ္။
ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြ ရင္သပ္ရႈေမာအံ႔ၾသရတဲ႔အပိုင္းကေတာ႔ ထူးျခားတဲ႔ ပိသုကာလက္ရာနဲ႔ ေရႊတန္ခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ ကပ္လွဴပူေဇာ္ထားတာရယ္၊အဖိုးတန္ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာေတြ စီျခယ္ထားတဲ႔ စိန္ဖူးေတာ္ ငွက္ျမတ္နားေတာ္ျမတ္ေတြရယ္ပဲရွိမွာေပါ႔။ ဘုရားေပၚမွာ ျမင္ေတြ႕နိုင္တဲ႔ ျမန္မာမႈ အႏုပညာလက္ရာေတြကေတာ႔ ဓမၼေစတီမင္းႀကီးေခတ္ေလာက္ကအေစာဆုံး ရွိလိမ္႔မယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကုန္းေဘာင္ေခတ္လက္ရာနဲ႔ ကိုလိုနီေခတ္လက္ရာေတြပါ။ေငြေၾကးအားျဖင္႔ ေရတြက္နိုင္တဲ႔တန္ဖိုး၊ ယဥ္ေက်းမႈလက္ရာ၊ သမိုင္းအေမြအႏွစ္အားျဖင္႔အဖိုးမျဖတ္နို္င္တဲ႔တန္ဖိုးေတြထက္ ႏႈိင္းယွဥ္မရေအာင္ အထြတ္အျမတ္ထားသင္႔တာကေတာ႔ ကိုယ္တို႔ကိုးကြယ္တဲ႔ဘာသာေရးအရ အစားထိုးမရႏိုင္တဲ႔ တစ္ခုတည္းေသာ သာသနိကအေဆာက္အဦ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ သိလြန္းအားႀကီးလို႔ဟုန္ေနတဲ႔ အဲသည္အေၾကာင္းကေလးကို သည္တစ္ခါေတာ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မွတ္သားသား ရွိေအာင္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ကိုယ္႔သမီးအပါအဝင္ ေႏွာင္းလူေတြ နားမ်က္စိလွ်ံေနမစိုးလို႔။

          ကိုယ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြအတြက္ ေစတီပုထိုးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ တည္ထားကိုးကြယ္ပေလ႔ေစ။ သည္ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးေလာက္ အဦးအဖ်ား ေရွ႕သြားပထမ ျဖစ္တာ မရွိဘူး။ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ သက္ေတာ္ထင္ရွား ျမတ္စြာဘုရားအမွတ္နဲ႔ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား ရွိခိုးေကာ္ေရာ္ဖူးေျမွာ္စရာ ဌာပနာေတာ္ျမတ္ ျဖစ္တဲ႔ ဆံေတာ္ရွစ္ဆူကို ကုန္သည္ညီေနာင္ လက္ခံရတဲ႔အခ်ိန္တုန္းကသာသနာေတာ္မွာ ကိုးကြယ္စရာ ရတနာ ၃ ပါးေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး။ ပဥၥဝဂၢီ ငါးဦးကို တရားဦးမေဟာရေသးတဲ႔အတြက္ သံဃာရယ္လို႔ မရွိေသးဘူး။ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ၇ ေနရာမွာ ၇ ရက္တိုင္တိုင္မဂ္ဖိုလ္ခ်မ္းသာခံစားတဲ႔ သတၱဌာနထဲက လင္းလြန္းပင္သတၱာဟမွာ စံေတာ္မူစဥ္ ေပါကၡရဝတီၿမဳိ႕ကလာတဲ႔ကုန္သည္ညီေနာင္က ဖူးျမင္မိၿပီး ၾကည္ညဳိလြန္းလို႔ ပ်ားမုန္႔ဆြမ္းေတြ ဆက္ကပ္ၿပီး ဥပသိကာအျဖစ္ကိုးကြယ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္က သူတို႔ကို တရားမေဟာႏိုင္ေသးဘူး။ အတိတ္ေရွးဘဝက ဆုပန္လာတဲ႔ဧတဒဂ္ဥပသိကာေတြမို႔ သူတို႔ဟာ ျမတ္စြာဘုရားကို ျမင္ရုံနဲ႔ အတိုင္းမသိ ၾကည္ညဳိတယ္။ ေနာင္ကိုလည္းကိုယ္စားေတာ္အျဖစ္ ရည္စူးကိုးကြယ္စရာ ေတာင္းတဲ႔အခါ ျမတ္စြာဘုရားက မဏိေတာ္ကို လက္ေတာ္နဲ႔သပ္လိုက္ေတာ႔ ဆံေတာ္ ၈ ဆူ ပါလာသတဲ႔။ ဘုန္းေတာ္အနႏၱ၊ ကံေတာ္အနႏၱ၊ ဥာဏ္ေတာ္အနႏၱ၊ တန္ခိုးေတာ္အနႏၱနဲ႔ဘုရားရွင္က ေပးသနားလိုက္တဲ႔ ဆံေတာ္ ၈ ဆူဆိုတာ ကိုယ္ပြားေတာ္ ၈ ဆူအလား တန္ဖိုးရွိေပတယ္။ကိုယ္တို႔ျမတ္စြာဘုရား ဆင္းတုေတာ္ေတြမွာ ရဟႏၱာ မေထရ္ျမတ္မ်ားလို ဦးျပည္းဆံခ် မဟုတ္ပဲဘီးဆံထုံးကေလး ထိပ္ကတင္ထားသလို ထုလုပ္ပူေဇာ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အဲ႔ဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔အေနာ္မာျမစ္ကမ္းကို ျဖတ္ကူးၿပီးတဲ႔အခါ ေသွ်ာင္ေတာ္ျမတ္ကို လက္ကကိုင္ၿပီး သံလ်က္ေတာ္နဲ႔ျဖတ္လိုက္ေတာ႔ အဓိ႒ာန္ရွိတဲ႔အတိုင္း ဆံေတာ္ေတြက ေကာင္းကင္မွာ ပန္းဆိုင္းနဲ႔ ဆြဲထားသလိုတည္ေနသတဲ႔။ မဏိေတာ္မွာ က်န္ရစ္တဲ႔ ဆံေတာ္မ်ားဟာလည္း အထက္ေကာင္းကင္သို႔သာ ညႊတ္လ်က္ လက္ေတာ္နဲ႔စုစည္းထားတဲ႔အတိုင္း တည္သတဲ႔။ အဲသည္က်မ္းဂန္ေတြထဲမွာ ပါတဲ႔အတိုင္း ရုပ္ပြားေတာ္ေတြထုလုပ္ကိုးကြယ္ၾကေတာ႔ သည္ကေန႔ ကိုယ္တို႔ဖူးျမင္ရတဲ႔ ဆင္းတုေတာ္ေတြ အတိုင္းေတြ႕ရတာေပါ႔။အဲ႔ဒီေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ဗုဒၶဝင္သမိုင္းမွာ ဗုဒၶနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဆံေတာ္ဟာ အထြဋ္အျမတ္ ထိပ္ေခါင္ပဲ။ပထမဦးဆုံး ခ်ီးျမင္႔ေတာ္မူခဲ႔တာ ျဖစ္သလို ေနာက္ထပ္ တျခားသူေတြကို ထပ္ၿပီးခ်ီးျမင္႔ခဲ႔တယ္လို႔ဘယ္က်မ္းဂန္မွာမွ မဖတ္မိဘူး။ အဲသည္ရွားေတာင္႔ရွားပါး ဆံေတာ္မ်ားကို တည္ထားကိုးကြယ္တဲ႔ေစတီဆိုတာ ကိုယ္တို႔ျမန္မာျပည္မွာပဲ ရွိတယ္ေလ။ ရန္ကုန္မွာပဲ ရွိတယ္ေလ။ ေရႊတိဂုံမွာပဲရွိတယ္ေလ။ အဲ႔ဒါ ကိုယ္တို႔ရထားတဲ႔ ဗုဒၶရဲ႕အေမြအႏွစ္ စစ္စစ္ပဲ။ သာသနာဦးကတည္းက ဆက္ခံထိမ္းသိမ္းလာခဲ႔တာသည္ကေန႔ထိတိုင္ေအာင္ တင္႔တယ္စြာ စံပယ္လ်က္ရွိတုန္းပဲ။

          ဆံေတာ္အေမြေတြခံယူခဲ႔တဲ႔ တဖုႆ နဲ႔ ဘလႅိက ကုန္သည္ညီေနာင္ဟာ ျမန္မာျပည္သားေတြပါလို႔ မွတ္ပုံတင္ မျပႏိုင္ေပမယ္႔ ဆံေတာ္မ်ားကို လက္ခံယူၿပီး ေစတီတည္ထားကိုးကြယ္မယ္႔ ဘုရင္မင္းျမတ္ကေတာ႔ ဒဂုံေနျပည္ေတာ္က ဥကၠလာပမင္းႀကီး ျဖစ္တယ္။ သူဟာလည္း သာသနာေတာ္မွာပထမဦးဆုံး ဘုရားဒါယကာ ဥပသိကာႀကီးမို႔လို႔ ေရွးဘဝဆုေတာင္းနဲ႔လာတာပဲ။ သိၾကားမင္းနဲ႔မယ္လမုကို မယုံခ်င္ေန၊ ေရႊတိဂုံေစတီႀကီးရဲ႕ မူလပထမ ဘုရားဒါယကာႀကီးဆိုတာေတာ႔ မယုံလို႔မရဘူး။သမိုင္းအေထာက္အထားေတြအရ ကို္ယ္တို႔ျမန္မာျပည္မွာ ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားလာတာက အေနာ္ရထာမင္းနဲ႔ရွင္အရဟံတို႔ သုဝဏၰဘူမိက ပင္႔ေဆာင္လာတယ္ဆိုေပမယ္႔ သမိုင္းမတင္မီေခတ္က ဥကၠလာပမင္းႀကီးေရႊတိဂုံေစတီတည္ခဲ႔တယ္ဆိုရင္ အဲသည္အခ်ိန္ကတည္းက သူတို႔က ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ျဖစ္ၿပီးေနလို႔ေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔လည္း စာေတြေပေတြနဲ႔ ေက်ာက္စာေရးထိုးမွတ္တမ္းတင္နိုင္တာ ပ်ဴ၊ ဟန္လင္း၊ သေရေခတၱရာ၊ ပုဂံေခတ္ေလာက္ ေရာက္မွဆိုေတာ႔ သူ႔ေရွ႕ကဟာေတြကို ပါးစပ္ရာဇဝင္မွာပဲ ထားတယ္။ ဘာသာေရးအထြဋ္အျမတ္ပစၥည္းမို႔လို႔ဆံေတာ္ကို ကာဗြန္သက္တမ္းစစ္ေဆးတယ္တို႔။ ဒီအန္န္ေအစစ္တယ္တို႔ဘာတို႔ မၾကားမိဘူး။ မယုံခ်င္တဲ႔သူေတြမယုံနဲ႔ေပါ႔။ အတင္းမယုံခိုင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္တို႔ကေတာ႔ ယုံတယ္။ မယုံပါနဲ႔လို႔ေျပာခ်င္သလိုေျပာ။ သက္ေသေတြ ျပခ်င္သလိုျပ။ ယုံမွာပဲ။ အဲ႔ဒါကို သရဏဂုံလို႔ေခၚတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာစၾကာဝဠာ အနႏၱကို မယုံလည္းရတယ္။ ရတနာသုံးပါးကိုသာ မမွိတ္မသုန္ ယုံၾကည္ဖို႔လိုတာ။

          မဇၹိမမွာ အုတ္ပုံကမူအျဖစ္ အေထာက္အထားအခိုင္အမာရွိေနတဲ႔ ဗုဒၶဝင္သာသနိကအေဆာက္အဦမ်ားလိုပဲ ကိုယ္တို႔ေျမေပၚမွာေတာ႔ ေရႊတဝင္းဝင္းနဲ႔ မညွဳိးမမွိန္ ဂုဏ္ရွိန္တဝင္႔ဝင္႔လက္ညွဳိးထိုးျပစရာ ေစတီေတာ္ႀကီး ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကမာၻအရပ္ရပ္က ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားအတြက္အေလးအျမတ္ျပဳစရာ၊ ျမတ္ႏိုးကိုးကြယ္ ဖူးေမွ်ာ္စရာ၊ အံ႔ဖြယ္ရာ အေမြအႏွစ္ႀကီး ျဖစ္ေနတာ။ဘုရားတည္သူ ဥပသိကာ ဒါယကာေတာ္ႀကီးမ်ားကသာ ေရွးဘဝေဟာင္းက ဆုေတာင္းပါရမီနဲ႔ လာခဲ႔ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားတည္ရာ မဟာပထဝီေျမႀကီးကလည္း ကိုယ္တို႔ ျမန္မာျပည္ေပၚမွာ ဘူမိနက္သန္မွန္လို႔တည္ေနတာ။ သည္ေျမသည္ေနရာမွာ ရွိကိုရွိရမယ္ဆိုၿပီး လာတာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္ေရွ႕ ပြင္႔ေတာ္မူၿပီးေသာကကုႆန္၊ ေကာဏဂုံ၊ ကႆပျမတ္စြာဘုရားရွင္တို႔ရဲ႕ ေတာင္ေဝွးေတာ္၊ ေရသႏုတ္ေတာ္၊ သင္းပိုင္ေတာ္မ်ားကိုပါျပန္လည္ တူးေဖာ္ဌာပနာထားတယ္။ ေနာင္ပြင္႔ေတာ္မူမယ္႔ အရိမေတၱးယ်ဘုရားရွင္လက္ထက္က်ရင္လည္း သည္ေနရာမွာပဲ ေစတီတည္ထားဦးမွာ။ အဲ႔ဒါကေတာ႔ သိဂၤုတၱရကုန္းေတာ္တဲ႔။ ဘဒၵကမာၻအဦးအစက ၾကာနိမိတ္ေပၚတဲ႔ေနရာျဗဟၼာႀကီးေတြ လာၾကည့္တဲ႔ေနရာလိုပဲ ဘုရားရွင္အဆူဆူတို႔ရဲ႕ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္မ်ား ကိန္းေအာင္းရာေနရာဆိုတာကမာၻေပၚမွာ တျခား ဘယ္ေနရာမွာမွ မရွိဘူး။ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ရွိတယ္။ ရန္ကုန္မွာပဲရွိတယ္။

          ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီးနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ရန္ကုန္မွာ အမွတ္တရတည္ထားခဲ႔တဲ႔ ဘုရားေစတီေတြ ရွိေသးတယ္။ ဥကၠလာပမင္းႀကီး ဗုိလ္ေျခတစ္ေထာင္နဲ႔ စစ္အဂၤါေလးပါးခင္းၿပီးျမစ္ထဲ ရင္ေခါင္းျမဳတ္သည့္တုိင္ေအာင္ ဆင္းႀကိဳတဲ႔ သန္လ်က္စြန္းအနားက ကမ္းနားမွာ ဆံေတာ္ႀကဳိေစတီတစ္ဆူတည္ၿပီးဗိုလ္တေထာင္ က်ဳိက္ေဒးအပ္ ဆံေတာ္ဦးေစတီ လို႔ တည္ထားတယ္။ အဲသည္ဘုရားက ဆံေတာ္ၾကဳပ္ထဲမွာဗုဒၶရဲ႕ ဆံေတာ္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ဖူးျမင္နိုင္တယ္။ ဆံေတာ္ကို မဂၤလာဆင္ေတာ္နဲ႔ ပင္႔လာေတာ႔လမ္းမွာ ဆင္ေတာ္ကဝပ္ၿပီး ဆံေတာ္ၾကဳပ္ပြင္႔လို႔ ေရာင္ေတာ္ကြန္႔ျမဴးတယ္ဆိုတဲ႔ေနရာမွာေရႊဘုန္းပြင္႔ေစတီဆိုၿပီး တည္ထားတာ ေရေက်ာ္အရပ္မွာ။ သိဂၤုတၱရကုန္းေတာ္ဆိုတာ ဘယ္နားမွန္းမသိလို႔နတ္သက္အရွည္ဆုံး ဘုမၼစိုးနတ္မင္းႀကီးေတြကို ပင္႔ဖိတ္ၿပီး ေမးျမန္းဖို႔ ဗိုလ္တေထာင္ဘိုးဘိုးႀကီးကဤေနရာ၌ စုေလဆိုၿပီး လက္ညွဳိးညႊန္တဲ႔အရပ္မွာ ေစတီတည္တာက အခုေတာ႔ ဆူးေလေစတီတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ဗိုလ္တေထာင္ဘိုးဘိုးႀကီးက ဆူးေလဘက္ လက္ညွဳိးညႊန္ၿပီး ဆူးေလဘိုးဘိုးႀကီးက ေရႊတိဂုံဘက္လက္ညွဳိးညႊန္တာ။ (ေရႊတိဂုံဘိုးဘိုးႀကီးကေတာ႔ ငါ႔ဟာေတြ အဲ႔သည္ေကာင္ေတြဆီ ပါသြားၿပီဆိုၿပီးဒဂုံစီးတီးရွိတဲ႔ဘက္ လက္ညွဳိးထိုးတယ္ဆိုလား။)

          ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီးဟာ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ ဘုရားရွင္ပြင္႔ေတာ္မူတဲ႔အခ်ိန္ကာလကတည္းက တည္ရွိခဲ႔တယ္ဆိုေပမယ္႔လည္း သမိုင္းအေထာက္အထား ျပစရာလိုခ်င္ရင္ ဆံေတာ္တြင္းထဲဆင္းမွ ရမယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘုရားႀကီးကို ျပဳျပင္ခဲ႔တဲ႔ မင္းအဆက္ဆက္ ဘယ္သူကမွ အဲသည္ထဲ ဆင္းတယ္ ဘာေတြေတြ႔တယ္ လို႔ မေျပာဖူးဘူး။ ကိုရင္ေလးတစ္ပါးပဲ ေရာက္ဖူးသလိုလို။ အာေမးနီးယန္းလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ေယာက္ပဲ ဆင္းဖူးသလိုလို မေရရာတဲ႔ ပုံျပင္ေတြပဲ ၾကားဖူးခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္တို႔ျမန္မာရာဇဝင္ေတြထဲမွာ ဘယ္ရွင္ဘုရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဥကၠလာ ဒဂုံတိုင္းကို ေရာက္လာရင္ တိဂုံဆံေတာ္ရွင္ေစတီႀကီးကို အထြဋ္အျမတ္ထား ဝင္ဖူးရတာခ်ည့္ပဲ။ သာသနာေတာ္ဟာ ပုဂံေခတ္မတိုင္မီ သမိုင္းမွတ္တမ္းမရွိတဲ႔ ကာလကတည္းက ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ခဲ႔တယ္ဆိုေပမယ္႔ အဲသည္ေနာက္မွာ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ညဳိးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ႔ပုံရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ရွိေတာ႔ ရွိေနဆဲပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ ပဲခူးေရႊေမာေဓာဘုရားသမိုင္းမွာ မြန္မင္းသမီးကေလးဟာ ဗုဒၶဘာသာမို႔ မိစာၦအယူရွိေသာ မင္းႏွင္႔ပရိသတ္အေပါင္းကို အယူဝါဒ စင္ၾကယ္ေစခဲ႔တယ္ ဆိုတာ ပါတယ္။ ဟံသာဝတီ ပဲခူးကို စတည္ေတာ႔ ေက်းကုလားမ်ားနဲ႔အျငင္းပြားၿပီးမွ အဲသည္ကၽြန္းႏုေျမအရပ္ဟာ မြန္ေတြအပိုင္ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပရတာ။

           ေရႊတိဂုံဘုရားႀကီးနဲ႔ပတ္သက္လို႔လည္း အေစာဆုံး သမိုင္းအေထာက္အထားကို ရွာခ်င္ရင္ မြႏ္ရာဇဝင္ေတြထဲမွာ ေလ႔လာမွရမယ္။ ရာဇာဓိရာဇ္ ျဖစ္လာမယ္႔ အပသုန္ဗန္စက္ဟာ သူ႔ခမည္းေတာ္ကို ပုန္စားေတာ႔ ဒဂုံဘက္ ဒလဘက္ဆင္းၿပီးတိမ္းေရွာင္ရသတဲ႔။ ဟိုဘက္မွာ ေျမာင္းျမစားေလာက္ဖ်ားတို႔ သန္လ်င္စား၊ မုတၱမစားေတြကသူ႔အတြက္ ရန္သူေတြေလ။ ငယ္မယား တလေမေထာကို ပစ္ၿပီး ဘုရားေစာင္းတန္းက ပန္းသည္မေလး ေမြမနိတ္ကိုယူတယ္ဆိုေတာ႔ သူတို႔ခ်င္း ေရႊတိဂုံဘုရားမွာ ေတြ႔ၾကတာလားေတာင္ မသိ။ ဒီအထိက မသိခ်င္လည္းထားလိုက္ေတာ႔။ သက္ေသမရွိဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ရာဇာဓိရာဇ္ရဲ႕ သမီးေတာ္ ရွင္ေစာပုမင္းသမီး အင္းဝကထြက္ေျပးလာေတာ႔ေမာင္ျဖစ္တဲ႔ ဟံသာဝတီဘုရင္က လက္မခံရဲလို႔ ၾကခတ္ဝါးရံၿမဳိ႕ သန္လ်င္မွာ၊ (တခ်ဳိ႕ကလည္းဒလမွာတဲ႔) နန္းတည္ၿပီး စံျမန္းရတယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ရွင္ေစာပုရဲ႕ အသက္ဟာ ဒဂုံဆံေတာ္ရွင္မွာတည္တယ္။ေန႔တိုင္းမျပတ္ ဖူးေမွ်ာ္ၿပီး နန္းေတာ္ကိုေတာင္ ေစတီေတာ္ႀကီးကို ျမင္ေနရတဲ႔အရပ္မွာေဆာက္သတဲ႔။ ရွင္ေစာပုရဲ႕ ေမာင္ေတာ္၊ တူေတာ္ေတြ အခ်င္းခ်င္း ျပန္သတ္ၿပီး တိုင္းျပည္မၿငိမ္မသက္နဲ႔ ဟံသာဝတီမင္းဆက္ ျပတ္မလိုျဖစ္တဲ႔အခါ မူးေတြမတ္ေတြက ျမန္မာရာဇဝင္မွာ တစ္ခါမွမရွိဖူးတဲ႔ ဘုရင္မႀကီး အျဖစ္ ရွင္ေစာပုကို နန္းတင္ၾကတယ္။ မြန္ဘာသာနဲ႔ မင္းအို လို႔ ဘြဲ႔ေတာ္ခံသတဲ႔။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္မွ နန္းစံရတဲ႔ရွင္ေစာပုက တိုင္းျပည္ၿငိမ္သက္ေရးေတြ တဘက္ကလုပ္သလို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ အဓိကျပဳသြားတဲ႔ေကာင္းမႈေတာ္ကေတာ႔ ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီးပါပဲ။ ရွင္ေစာပုလြန္တဲ႔အခါ သူ႔ကို အင္းဝကေနေလွတစ္စင္းနဲ႔ ကယ္ထုတ္ခဲ႔တဲ႔ မြန္ပဥၨင္းလူထြက္ကေလးက ဓမၼေစတီဘြဲ႔ခံၿပီး နန္းတက္တယ္။သူကိုယ္တိုင္ စာတတ္ေပတတ္ ရဟန္းဘဝကလာတာမို႔ သူရွင္ဘုရင္ျဖစ္တဲ႔အခါ သူ႔အေလးခ်ိန္၊ ရွင္ေစာပုအေလးခ်ိန္၊သူ႔မိဖုရားကိုယ္အေလးခ်ိန္အတိုင္း ရွိတဲ႔ ေရႊကိုယ္ေလးမ်ားကို အရည္က်ဳိၿပီး လုံးေတာ္ျပည့္ေရႊသကၤန္း ကပ္သတဲ႔။ (ျမန္မာရွင္ဘုရင္ေတြဟာ နန္းတက္တာနဲ႔ ေရႊကိုယ္ေလးေငြကိုယ္ေလးေတြထုလုပ္ၿပီး နန္းေဆာင္နဲ႔ ကိုးကြယ္ရတဲ႔ ဓေလ႔ရွိတယ္လို႔ ကုန္းေဘာင္ရာဇဝင္ေတြထဲမွာလည္းပါဖူးတယ္။) ရွင္ေစာပုလွဴခဲ႔တဲ႔ ဝတၱကေျမေတြက က်ယ္လြန္းအားႀကီးလို႔ ေရရွည္မွာ ထိမ္းသိမ္းဖို႔မျဖစ္ႏိုင္တာေၾကာင္႔ ဝိနည္းေတာ္နဲ႔အညီ စီမံၿပီး ဘုရားႀကီးကို ေရႊေတြ ပုံလွဴခဲ႔တာ လို႔ေျပာတယ္။ ဘုရားႀကီး လက္ရွိဥာဏ္ေတာ္အျမင္႔ကို တည္ခဲ႔တာလည္း သူ႔လက္ထက္မွာပဲ။ ဘုရားႀကီးရင္ျပင္ေတာ္ေပၚကေဒၚေငြဇင္တန္ေဆာင္းေဘးမွာ ဓမၼေစတီမင္းကိုးကြယ္တဲ႔ နန္းဦးရုပ္ပြားေတာ္နဲ႔ ေစတီရွိတယ္။ေသြးေဆးကန္ဘက္ကေန ခပ္လွမ္းလွမ္းဆင္းသြားရင္ မ်ဥ္းၿပိဳင္လိုျဖစ္ေနတဲ႔ လမ္းႏွစ္လမ္းကိုရွင္ေစာပုလမ္း နဲ႔ ဓမၼေစတီလမ္း လို႔ နံမယ္ေပးထားတာလည္း အေၾကာင္းရွိမွာေပါ႔။ ေရႊတိဂုံဘုရားေတာင္ဘက္မုခ္ေအာက္နားကသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းအုတ္ဂူတို႔၊ ဦးသန္႔အုတ္ဂူတို႔ နံေဘးမွာ ရွင္ေစာပု ဘုရင္မႀကီးရဲ႕အုတ္ဂူရွိတယ္။

            ျမန္မာရာဇဝင္ထဲမွာေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီး အထင္အရွားပါခဲ႔တာက အေလာင္းမင္းၾတားႀကီး ပထမျမန္မာနို္င္ငံေတာ္တည္ေထာင္တဲ႔အခါ (ထားပါေတာ႔ေလ။ သမိုင္းထဲ သည္အတုိင္း ေရးထားလို႔ပါ) ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ရင္ျပင္မွာ ေအာင္ေျမနင္းၿပီး သူ႔အတြက္ ရန္ေတြကုန္သြားလို႔ ရန္ကုန္လို႔ အမည္တြင္ေစရမယ္လို႔နံမယ္အသစ္ေပးသြားတာတဲ႔။ ရန္ကုန္ျမစ္ထဲ ခုထက္ထိဆည္လို႔မရေသးတဲ႔ ေခါင္းေလာင္းေတာ္ႀကီးဆိုတာသူ႔တူေတာ္ စဥ္႔ကူးမင္းရဲ႕ ေကာင္းမႈေတာ္ေလ။ ဘႀကီးေတာ္လက္ထက္ အဂၤလိပ္နဲ႔ စစ္ျဖစ္တဲ႔အခါဟိုင္းႀကီးကၽြန္းတို႔ ရွင္မျဖဴကၽြန္းတို႔နဲ႔ အေၾကာင္းရင္းခံခဲ႔တယ္ဆိုေပမယ္႔ ခဏခဏ ရန္စငၿဖဳိးျဖစ္ရတာကရန္ကုန္ၿမဳိ႕ဝန္ နဲ႔ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ပဲ။ ဟိုးတုန္းကလို မုတၱမ၊ ပုသိမ္ကို ဆိပ္ကမ္းမထားေတာ႔ပဲရန္ကုန္ကို ဆိပ္ကမ္းအျဖစ္ သုံးလာၾကၿပီမို႔ပါ။ ရန္ကုန္ဟာ အတြင္းရန္သာ ကုန္ခ်င္ကုန္မယ္ အပရန္ကိုေတာ႔ မကုန္ေစႏိုင္ေသးပဲကိုး။ မင္းတုန္းမင္းႀကီးလက္ထက္မွာ ေအာက္ျမန္မာျပည္ အဂၤလိပ္ေအာက္ေရာက္သြားေတာ႔ ေရေျမ႔ရွင္ႀကီးခမ်ာ အဂၤလိပ္ကို ခခယယေတာင္းပန္ၿပီး ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီးကို ထီးေတာ္တင္ ေရႊသကၤန္းကပ္လုပ္ခဲ႔ေသးသတဲ႔။

            အဂၤလိပ္ကိုလိုနီေခတ္မွာေရႊတိဂုံဘုရားႀကီးဟာ တစတစနဲ႔ စည္ပင္လာတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။ ဘုရင္မင္းၾတားႀကီး ေကာင္းမႈခ်ည့္မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။တိုင္းသူျပည္သား အမ်ားေကာင္းမႈေတြ ပါလာၿပီ။ စက္ေလွကားေစာင္းတန္းကတက္ရင္ အလွဴကမၺည္းထိုးထားတာေတြလိုက္ဖတ္ၾကည့္။ အဲသည္ေစာင္းတန္းက တန္ေဆာင္းႀကီးေတာင္မွ ႏွစ္ျပားတန္ေဆာင္း လို႔ေခၚတယ္။ သိမ္ႀကီးေစ်းကို လာသမွ် ေဈးသည္ေဈးဝယ္ေတြဆီက တစ္ေယာက္ ႏွစ္ျပားေကာက္ၿပီး ေဆာက္ထားလို႔။ အရင္တုန္းကေတာ႔ ေျမာက္ဘက္မုခ္အတက္နားက တန္ေဆာင္းတစ္ခုမွာ ၾကာပြတ္ႀကီးကိုင္ထားတဲ႔ အိႏၵိယအမ်ဳိးသားရုပ္ထုတစ္ခုကိုေတြ႔ဖူးတယ္။ အခု မရွိေတာ႔ဘူး။ ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္အစျပဳခဲ႔တဲ႔ ေက်ာက္စာတိုင္တစ္ခုလည္းဘုရားေပၚမွာ ေတြ႕ရမယ္။ ထူးျခားတာက ဘာသာေလးမ်ဳိးနဲ႔ ထြင္းထုထားတဲ႔အထဲမွာ ရုရွားဘာသာလည္းပါေနၿပီ။ ျမန္မာျပည္မွာ ပထမဦးဆုံး လက္ဝဲဘက္ယိမ္းတယ္လို႔ ေျပာရမယ္႔ အေထာက္အထားပဲ။ သို႔ေသာ္တရုတ္လိုေတာ႔ မပါ။ ဂႏၶာလရာဇ္လက္ရာ တရုတ္နဂါးနဲ႔ ျခေသၤ႔ရုပ္ထုေတြကို စေနေထာင္႔က ေနလဘုရားနားမွာေတြ႕ရမယ္။ တရုတ္ဗုဒၶဘာသာလို႔ ေရးထားတဲ႔ တန္ေဆာင္းေတြ ဘုရားေပၚမွာ ေတြ႔နိုင္လိမ္႔မယ္။ မဇၨိမအရွိန္အဝါ လႊမ္းတာဆိုလို႔ဒဂုန္ခင္ခင္ေလးတန္ေဆာင္းႀကီးပဲရွိမယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမန္မာမႈ ျမန္မာဟန္ေတြခ်ည့္ပဲ။ သိသာျမင္သာတဲ႔ ေစတီရံေတြထဲမွာ ဂဠဳန္ဦးေစာေကာင္းမႈလည္းတစ္ခုပါတယ္။

              သူ႔ထက္သိသာတဲ႔အလွဴရွင္ဘဘႀကီးေတြရဲ႕ ကမၺည္းေမာ္ကြန္းေတြကေတာ႔ သည္ကေန႔ပဲ နဖူးစည္းထိပ္တန္း ျဗန္းျဗန္းကြဲအထင္ကရရွိေနေပမယ္႔ မနက္ျဖန္က် နံမည္တစမွ မက်န္ေစနဲ႔ဆို အကုန္ျဖဳတ္သိမ္းပလိုက္ရတာေတြလည္းရွိတယ္။ ဒါလည္း အင္မတန္ ထူးျခားတဲ႔ ျမန္မာ႔ရိုးရာ။ “ခ်စ္အမွ်” ဇာတ္ကားထဲမွာဆို လင္မယားခ်င္းကြဲသြားၿပီးေနာက္ဘုရားေစာင္းတန္းက သူ႔နံမယ္မပါေတာ႔တဲ႔ အလွဴကမၺည္းေလး လက္ညွဳိးထိုးငိုၿပီး အသက္ထြက္သြားတယ္မဟုတ္ဘူးလား။ သူတို႔လူႀကီးခ်င္းကြဲရင္ အင္မတန္ကို စိတ္နာတတ္ပုံရတယ္ေနာ္။ ေရႊေမာ္ေဓာဘုရားကေအာင္ေျမမွာ မင္းသားေတြ တက္တက္ၿပီး ထီးနန္းအဓိ႒ာန္ၾကလြန္းလို႔ ေဗာေလာက်န္းေထာ ဆုေတာင္းၿပီးတဲ႔ေနာက္ဘယ္မင္းသားမွ အတက္မခံခဲ႔ဘူးလို႔ ဆိုၾကတယ္။ ေရႊတိဂုံဘုရားႀကီးရဲ႕ ေအာင္ေျမအထင္ကရ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားေတြဆီမွာလည္းလူႀကီးေတြ တက္တက္ၿပီး ယၾတာေခ်ၾကလြန္းလို႔ ဘယ္သူေတြ ဘာလာလုပ္သလဲ သိရေအာင္ စီစီတီဗီကင္မရာေတြတပ္ထားရတယ္ လို႔လည္း ေကာလာဟလေတြ ၾကားဖူးမိသား။ ေတာင္ဘက္မုခ္က ေဂါပကရုံးခန္းေရွ႕မွာဗီအိုင္ပီတန္ေဆာင္းဆိုၿပီး ရာဇယၾတာစီရင္ဖို႔ အထူးသီးသန္႔ထားတဲ႔ ေနရာတစ္ခုလည္း ရွိသတဲ႔။ေရာက္တဲ႔အခါ အျပင္က ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ၾကတာေပါ႔ေနာ္။

              ဟိုးတုန္းကေတာ႔ေရႊတိဂုံဘုရားဟာ ပြဲေတာ္ရက္မဟုတ္ရင္ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး စည္ကားေနေလ႔မရွိဘူး။ က်ားေတြဘာေတြေတာင္တက္ဖူးတယ္။ “ေရႊတိဂုံ ေရႊတိဂုံဘုရားမွာလ က်ားတက္တာ ငါးရက္ၾကာ။” လို႔ လူျပက္ေတြ သီခ်င္းလုပ္ဆိုတယ္ေလ။အခုမ်ားေတာ႔ က်ားတက္ဖို႔ေနေနသာသာ ၾကက္ပ်ံေတာင္ မက်ဘူး။ ဘုရားဝတ္ျပဳစရာ ၾကက္မတဝပ္စာေလာက္ေနရာလပ္သြားရင္ သူမ်ားမထိုင္ခင္ ဦးေအာင္ဝင္ထိုင္ၿပီး ပုဆိန္ေပါက္ရတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ကာစတုန္းကလိုတန္ေဆာင္းတကာလွည့္ အဓိ႒ာန္ပုတီးစိတ္၊ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ စိတ္ေအးလက္ေအးထိုင္တယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ဘုရားလာတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ “ေရႊကပ္မလား။ ေရႊသကၤန္းကပ္မား။ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် ေရႊခ်လို႔ရပါတယ္။”ဆိုတဲ႔ဆီမွာ ေရႊဆိုင္းဝယ္ၿပီး တန္ေဆာင္းထဲက ေရႊခ်ခံရုပ္ပြားေတာ္ေတြကို ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားမျဖစ္မခ်င္း ကပ္ခ်င္သလား။ “ဘာေန႔သမီးလဲ။ ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆီမီး၊ ထီး၊ တံခြန္၊ ကုကၠားလိုခ်င္ရာ ေျပာၾကည့္ေလ။ ရင္ထဲေပါ႔သြားတာေပါ႔။” (ဟုတ္ေပါင္ ေယာင္လို႔) အဲ႔လိုအဲ႔လိုေတြဆုထူးပန္မွာလား။ “အဘိုး အဘိုး။ တိုး၍ မေတာ္မူပါအဘိုး။ အဂၤါသားႀကီး ၾကင္ယာမယားဆီ ျပန္ေရာက္ဖို႔ေမာင္းမေတြဆီက ျပန္ေခၚေပးေတာ္မူပါ အဘိုး” လို႔ ကန္ေတာ႔ပြဲႀကီး ကိုးခ်င္သလား။ (ကစ္ကစ္ေလးကေတာ႔ေျမာက္ဘက္မုခ္က ယကၡမယ္ေတာ္ႀကီးဆီ ကန္ေတာ႔ပြဲသြားေပးလိုက္တာ အကယ္ဒမီကို တန္းရသြားတယ္ဆိုပဲ) ကိုယ္လုပ္စရာရွိတဲ႔ လုပ္ငန္းေဆာင္တာကို သိုးသိုးသြက္သြက္လုပ္၊ဘုရားလည္း ဦးေတာ္ဦးေတာ္ခ်၊ ဆယ္လဖီေလးဘာေလး ရိုက္တင္၊ တက္သုတ္ႏွင္ဖို႔ပဲ ရွိမယ္။ ဘုရားေပၚမွာလူတကာနဲ႔ ေလေတြေဖာင္ေနရင္ လွည့္ၾကည့္စရာမလို။ အဲ႔ဒါ ဂိုက္ေတြ။ သူတို႔အလုပ္ သူတို႔လုပ္ေနတာ။နတ္ကရာ က်ီးေမာမေနနဲ႔။ သူတို႔ဧည့္သည္ လာလုတယ္ထင္လို႔ မ်က္ေစာင္းထိုးခံရလိမ္႔မယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ကုိယ္တို႔ဘုရားႀကီးဟာ ဘုရားဖူးရတဲ႔အရသာ မရွိေတာ႔ပဲ မီးခိုးမဲ႔စက္ရုံႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနၿပီ။

              ကိုယ္ငယ္ငယ္ကကိုယ္႔အေဖေတြအေမေတြဟာ အဂၤါေန႔တုိင္း ဘုရားတက္ၾကတယ္။ ကိုယ္႔လက္ထက္မွာ အဲ႔သလို မွန္မွန္မတက္နို္င္ေတာ႔ဘူး။ မိန္းမက တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ဘုရားတက္တာေတာင္ လိုက္မပို႔ႏိုင္ဘူး။ျမင္တဲ႔အရပ္က လက္အုပ္ကေလးပဲခ်ီျဖစ္တယ္။ ဆူးေလဖူးသလိုဖူးတာ။ သမီးက သြားခ်င္တယ္ဆိုမွတကူးတက လိုက္ပို႔ရတယ္။ အခါႀကီးရက္ႀကီးဆို ပိုဆိုး။ ဘုရားနားကေတာင္ ျဖတ္မေမာင္းနိုင္ဘူး။ကားေတြ ပိတ္လို႔။ ကိုကိုေလးရဲ႕ ေမွာ္ဆရာ႔မွတ္တမ္းေတြထဲမွာ အကုသိုလ္မ်ားတဲ႔ အင္းသူႀကီးတစ္ေယာက္ဟာေရႊတိဂုံဘုရားႀကီး လာဖူးေတာ႔ ဘုရားကို မျမင္ခဲ႔ရဘူးလို႔ ဖတ္ရတယ္။ ကိုယ္႔အဖို႔မွာလည္းအကုသိုလ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဘုရားတက္ဖူးေပမယ္႔ ဘုရားကို အာရုံေရာက္ဖို႔ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳးစားရတယ္။ ရွိခိုးေတာ႔ေနသားပဲ။ အာရုံမွာ ညႊတ္ႏူးမႈ မျဖစ္ဘူး။ ဟိုးတုန္းကလိုတန္ေဆာင္းတစ္ခုခုက ေလွကားထစ္ကေလးေတြေပၚထိုင္ၿပီး ရင္ျပင္ေတာ္ကို ေငးၾကည့္ေနတဲ႔ စိတ္ေအးခ်မ္းသာမႈမ်ဳိးလည္းရွာမရေတာ႔ဘူး။

              တံငါနားလည္းမနီးမုဆိုးနားလည္းမနီး။ ဘယ္႔ႏွယ္႔ေၾကာင္႔ ကိုယ္႔စိတ္ေတြ ၾကမ္းတမ္းကုန္မွန္း မသိဘူး။ ကန္႔လန္႔ေတြေတြးၿပီးကန္႔လန္႔ေတြ ျမင္မိတယ္။ မီးပြဳိင္႔မွာ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ေဆာက္ဖို႔ ၁၂ရာသီ အလွဴခံေနရတဲ႔ကေလးေတြေက်ာင္းေကာမတက္ရဘူးလားလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ သူတို႔ေက်ာင္းႀကီးကလည္း သည္တစ္သက္ ေဆာက္လို႔ၿပီးမယ္႔ပုံမေပၚ။ တရားပြဲႀကီး ၿခိမ္႔ၿခိမ္႔သဲသဲ က်င္းပဖို႔ “ေသြးေအးလို႔ မေနသင္႔ၿပီ။” လို႔လာႏႈိးေဆာ္ရင္ “ေသြးဆူတဲ႔အထဲ ငါေတာ႔ မပါနိုင္ပါဘူး။” လို႔ ေနာက္ဆုတ္သြားတာ။ တရားကိုတစ္ပုဒ္ၾကားၾကား တစ္ေၾကာင္းၾကားၾကား ၾကားတဲ႔အရပ္က နာပါတယ္။ ဒါေပသိ ဘယ္ကိုယ္ေတာ္ေဟာတဲ႔တရားဘယ္လိုေကာင္းတာ လို႔ေတာ႔ မနာျဖစ္ဘူး။ တရားပြဲေတြဟာလည္း ဘစၥနက္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္လာတာ စိတ္မေကာင္းဘူး။ရက္တက္ရည္ နဲ႔ ပတၱျမား လဲစားလို႔ ရေသးတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလို။ ေအးေလ။ ေရႊတိဂုံဘုရားႀကီးေတာင္မွသူ႔ဘာသူမေနရပဲ သပၸဳရိသအေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းတို႔အတြက္ တစ္ခုမွ်လွ်က္ အသက္ေမြးေက်ာင္းျဖစ္တုံေရွာင္း၏ လို႔ အရိပ္အာဝါသေတြေပးၿပီး နိုင္ငံျခားေငြေတြ ရွာေဖြေပးေနရေသးတာ။ ကိုယ္တို႔ျမန္မာဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြဟာဘုရားေလးကို သည္လိုကန္ေတာ႔ၿပီး ေရေလးကို သည္လိုေလာင္းတာ လို႔ အိုက္တင္ေတြ လုပ္မျပရတာပဲေတာ္လွေပါ႔ကြယ္။ သူမ်ားေတြ ဘယ္သူမွ မကိုးကြယ္ရေသးခင္မွာ တရားေဒသနာ တစ္ပါဒမွ်ေတာင္မွမနာယူရေသးပဲ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို အတိုင္းမသိ ၾကည္ညဳိေလးစားေလသူ ကုန္သည္ညီေနာင္က ရည္စူးကိုးကြယ္သြားတဲ႔ဘုရားႀကီးရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ေစတီႀကီးကို ထိုင္ထိုင္ရွိခိုးေနရင္းက ပိုက္ဆံကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္ကိုးကြယ္ေနတဲ႔သူ၊ ဝပ္စင္းေကာ္ေရာ္ ဖူးေျမွာ္မာန္ေလွ်ာ႔တဲ႔ စိတ္မပါပဲ အာဏာကို အာသာငမ္းငမ္းရည္မွန္းတမ္းတ ယၾတာေခ်ေနတဲ႔သူ၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ေတြကို မျမင္နို္င္ပဲ သူမ်ားလွဴတန္းထားတဲ႔ေရႊေငြေက်ာက္သံပတၱျမားေတြကို ရင္သပ္ရႈေမာ ျဖစ္ေနတဲ႔သူ ဘယ္ေသာအခါမွ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လို႔ဆုေတာင္းမိပါတယ္။