“ဘာဝယ္ခဲ႔လဲ မေရႊဖဲ”

          သုဝဏၰက ၾကက္ဘဲေဈးနား ေရာက္တဲ႔အခါ အနံအသက္ေတြ ဘယ္ကလာမွန္းမသိတဲ႔သမီးကို အတြင္းဘက္မွာ ၾကက္ေတြ ဘဲေတြ အရွင္ေရာင္းတဲ႔ လကၠားဒိုင္ႀကီး ရွိတဲ႔အေၾကာင္းရွင္းျပရပါတယ္။ သူ႔ေရွ႕တင္ ကားလမ္းေပၚမွာ စက္ဘီးေတြနဲ႔ ေဇာက္ထိုးဆြဲသြားတဲ႔ ၾကက္အရွင္ေတြကိုလည္းျပရတာေပါ႔။ သူအိမ္မွာ စားေနတဲ႔ ၾကက္သားေတြဟာ အဲသည္လိုေနရာမ်ဳိးက လာတဲ႔အေၾကာင္းလည္းသိေစအပ္ပါတယ္။ သူက ေဈးမွမလိုက္ဘူးတာကိုး။ စီးတီးမတ္တို႔၊ အိုးရွင္းတို႔မွာ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ေဖာ႔ကဒ္ကေလးေပၚတင္ ပလပ္စတစ္အၾကည္ေလးအုပ္ထားတဲ႔ ၾကက္သားတုံးကေလးေတြပဲ သူျမင္ဖူးလိမ္႔မယ္။အိမ္မွာလည္း ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကလို မနက္ခင္းေဈးဝယ္တဲ႔ ဓေလ႔မရွိေတာ႔ဘူး။ သူ႔က်ဴရွင္ပို႔ရင္းအဆင္ေျပတဲ႔ဆီမွာ ဝင္ဝင္ဝယ္တာေလ။ ေလာကႀကီးမွာ သူမသိေသးတာေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ ကိုယ္ကမေျပာျပရသးတာေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ အဲသည္အမ်ားႀကီးေတြထဲကေန သည္တစ္ခါေတာ႔ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကအဖြားနဲ႔ ေဈ်းျခင္းေတာင္းဆြဲၿပီး လိုက္ခဲ႔ရတဲ႔ ပံ်က်ေဈးကေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာျပဦးမွပါေလ။

         ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္ရွင္မဆိုတာ မနက္လင္းရင္ ေဈးသြားရတယ္။ အိမ္ကလူေတြမႏိုးခင္ ေဝလီေဝလင္းကတည္းက မီးဖိုထဲဝင္ မီးေမႊး၊ ထမင္းအိုးတည္၊ ေရေႏြးအိုးတည္၊ေကာ္ဖီေဖ်ာ္၊ ထမင္းၾကမ္းက်န္ရင္ ပဲျပဳတ္ကေလးနဲ႔ေၾကာ္၊ ဘုရားရွိခိုးၿပီးရင္ ေဈးျခင္းေတာင္းေလးဆြဲလို႔ေဈးသြားတာပဲ။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ပဲျပဳတ္သည္မ်ားဟာ မနက္အေစာႀကီး တစ္လမ္းဝင္တစ္လမ္းထြက္ေအာ္ေရာင္းၾကတာ။ အသုဘအိမ္မွာ မိုးအလင္းဖဲရိုက္ေနတဲ႔သူမ်ားေတာင္ ပဲျပဳတ္သည္လာၿပီဆိုဝိုင္းသိမ္းရတယ္။ မနက္ေဝလီေဝလင္းေအာ္တဲ႔ ပဲျပဳတ္သည္ရဲ႕အသံဟာ ကိုယ္တို႔အတြက္ေတာ႔ ႏႈိးစက္လိုပဲအခ်ိန္မွန္တယ္။ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က မနက္ခင္း ထမင္းၾကမ္းေၾကာ္စားရင္ အခုေခတ္လို ဟင္းေတြနဲ႔မစားတတ္ဘူး။ ပဲျပဳတ္ကေလးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကက္ဥကေလးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ဆႏြင္းေရာင္ဝင္းဝင္းကေလးၾကက္သြန္ျဖဴနံ႔သင္းသင္းကေလးနဲ႔ စားတာ။ ဒါကလည္း ထမင္းၾကမ္းက်န္တဲ႔ေန႔မွ။ အရင္ေန႔က ထမင္းၾကမ္းမက်န္ရင္ေဈးကျပန္လာမွ မုန္႔ဟင္းခါးေလး ေခါက္ဆြဲသုပ္ကေလး စားရတယ္။ အဖြားနဲ႔ ေဈးျခင္းေတာင္းဆြဲလိုက္သြားရင္ေတာ႔ေဈးထဲမွာ ကိုယ္စားခ်င္တဲ႔မုန္႔ကို လက္ညွဳိးထိုးလို႔ စားႏိုင္တယ္။ ထန္းသီးမုန္႔၊ ေရႊထမင္း၊ေခါျပင္၊ မုန္႔စိမ္းေပါင္း၊ ျမန္မာမုန္႔မ်ဳိးစုံ ေဈးထဲမွာ ရတယ္။

          ေစ်းကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း အဖြားအရင္ဆုံး သြားေလ႔ရွိတာက သားငါးတန္းပါ။အဲဒီမွာ ေစာေစာသြားမွ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ သားငါးဟင္းလ်ာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရမယ္။ ေဈးေပါင္က်ဳိးမွဆိုသူမ်ားေရြးက်န္ပဲ ရတာတဲ႔။ သူတို႔တုန္းက အသားငါးဝယ္ပုံကလည္း သမီးတို႔လိုဆို ဝယ္တတ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေဈးမွန္၊ အေလးမွန္၊ ပစၥည္းမွန္ဆိုတာ ေတာ္ရုံသမၻာနဲ႔ လြယ္တာမွတ္လို႔။ ေန႔တိုင္းဝယ္ေနက်ေရာင္းသူေရာ ဝယ္သူပါ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ သိေနတာေပမယ္႔လည္း အမွတ္တမဲ႔ဆို အမွတ္တမဲ႔လို႔သာေအာင္႔ေမ႔လိုက္။ ဟိုတုန္းကေတာ႔ ေရခဲေသတၱာဆိုတာ သူေ႒းအိမ္ေတြမွာသာ ထားႏိုင္တာမို႔လို႔လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တစ္ပတ္စာ ေဈးဝယ္ေလ႔မရွိၾကပါဘူး။ တစ္ေန႔ခ်က္စရာ တစ္ေန႔စာပဲ ဝယ္ေလ႔ရွိၾကတယ္။အခါတြင္းေဈးပိတ္မယ္ဆိုမွ အေျခာက္အျခမ္း၊ ကုလားပဲ၊ အာလူးကေလးေတြဝယ္ၿပီး သၾကၤန္တတြင္းလုံးေဈးမသြားပဲ ရွိတာေလးနဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္တယ္။ သြားလည္း အဲသည္ရက္က အခါႀကီး ရက္ႀကီးဆိုေတာ႔သားသတ္ရုံေတြ ပိတ္ၿပီး အမဲ သားငါး ဘယ္သူမွ မေရာင္းၾကဘူးေလ။

          သားငါးတန္းဆိုတာ ေဈးထဲမွာ နံနံေစာ္ေစာ္ အရွိဆုံးဆိုင္တန္း၊ ေရတရႊဲရႊဲ၊ဗြက္အလူးလူးနဲ႔မို႔ ပုဆိုးထမီ မ ေလွ်ာက္ရတဲ႔အတန္း၊ ဒါေပမယ္႔ တစ္ေန႔စာ ေဈးဖိုးပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုသုံးပလိုက္ရတဲ႔ေနရာလည္း ဟုတ္ပါတယ္။ အဲသည္ေဈးတန္းထဲက ေဈးသည္ေတြဟာ မုန္႔ဆိုင္တန္း၊ ကုန္စိမ္းတန္းလိုက်ပ္စြန္းျပားစြန္း အျမတ္ကေလး ျဖစ္ျဖစ္ျမည္ေအာင္ရဖို႔ တေနကုန္ထိုင္ေရာင္းေနၾကသူေတြမဟုတ္ဘူး။ အရင္းႀကီးသလို အျမတ္လည္း နင္႔နင္႔နဲနဲ ရလို႔ ေရႊလက္ေကာက္ႀကီး တံေတာင္ဆစ္ထိဝတ္ၿပီးသားစိမ္းငါးစိမ္းေတြ ကိုင္ေရာင္းေနတာ။ ရန္ျဖစ္တဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ တံခြန္စိုက္ထားသူမို႔ျမန္မာေဝါဟာရနယ္ပယ္မွာ ငါးစိမ္းသည္ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ဘယ္လိုလူကို ဆိုလိုမွန္း အားလုံးသေဘာေပါက္တယ္။လက္ရဲဇက္ရဲ ရွိတဲ႔ေနရာမွာလည္း သူတို႔ကို ဘယ္သူမွ မမီဘူး။ ေဈးခုံေပၚ ျဖတ္ျဖတ္လူးေနတဲ႔ငါးကိုလက္ထဲရွိတဲ႔ က်ည္ေပြ႕နဲ႔ ေကာက္ထုလိုက္ရင္ ဘယ္အေကာင္မွ ႏွစ္ခ်က္စာ မရွိဘူး။ ခ်ိန္ခြင္ေပၚဖတ္ကနဲေရာက္တယ္။ ကိုယ္႔အိမ္ကေတာ႔ ငါးအရွင္ေတြဆို ဝယ္စားေလ႔မရွိဘူး။ သူတို႔လည္း သြားေျပာလို႔မျဖစ္ဘူး။“အေသလိုခ်င္လို႔လား။ ေရာ႔ ေဟာသည္မွာ  ေသၿပီ။”   ဆို လက္ကျမန္ခ်က္။ အကင္းပါးတဲ႔ေဈးသည္က်ေတာ႔ ဝယ္သူမလာခင္ကေလးတင္ကိစၥတုံးေအာင္ စီရင္ထားလိုက္ေတာ႔ ကိုယ္႔အတြက္ရည္ရြယ္ၿပီး သတ္တာ မဟုတ္ဘူးေလ ဆို အိမ္ကလည္းဝယ္ရဲတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကြာတာ မိနစ္ပိုင္းရယ္။ ငါးက်ည္း ငါးခူ မဟုတ္ရင္ေတာ႔ သူတို႔လည္းေရခဲရိုက္ေတြ ေရာင္းပါတယ္။ 

          အဲသလို ေရာင္းနို္င္ဖို႔အတြက္ မနက္မိုးမလင္းခင္ကတည္းက ငါးဝယ္ထြက္ၾကရတာငယ္ငယ္ကေတာ႔ မသိခဲ႔ပါဘူး။ ၾကည့္ျမင္တိုင္ကမ္းနားေဈးက ဗဟိုစံျပငါးေဈးႀကီးဆိုတာမွာ သြားဝယ္ရတာ။အဲသည္မွာ ငါးဒိုင္ေတြရွိတယ္။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚဘက္က စက္ေလွနဲ႔လာတာေတြရယ္၊ ဒလ၊ ကမာကဆစ္၊ၾကည့္ျမင္တိုင္တဘက္ကမ္းကေန သမၺာန္ေတြနဲ႔ လာေရာင္းတာေတြရယ္ကို ငါးဒိုင္ေတြက ဝယ္တယ္။ေဈးသမားေတြက မနက္ခင္း မိုးမလင္းခင္ သုံးနာရီ ေလးနာရီေလာက္မွာကတည္းက အဲသည္ငါးဒိုင္ေတြမွာသြားဝယ္၊ တႏို္င္တပိုင္ဆို အဲသည္အခ်ိန္ထြက္တဲ႔ ဘတ္စကားနဲ႔။ ပစၥည္းမ်ားရင္ ေလးဘီးကားငွားသယ္။ကိုယ္ေရာင္းမယ္႔ေဈးကို အေရာက္နွင္ရတယ္။ တခါတခါမွာေတာ႔ သန္လ်င္ဘက္ကလာေရာင္းတဲ႔ ေတာသည္ဆိုတာေတြေဈးထဲမွာ ေတြ႕တတ္တယ္။ ရုံထဲမွာ မေရာင္းနိုင္ဘူး။ ေဈးအျပင္ဘက္ လမ္းေပၚမွာ ေဈးေကာက္ကေလးေပးၿပီးတႏုိင္တပိုင္ ခင္းေရာင္းတယ္။ ေတာသည္အစစ္ဆိုရင္ေတာ႔ ပစၥည္းလတ္ဆတ္ၿပီး ေဈးသက္သာတယ္။ မၾကည့္တတ္ရင္ေတာ႔အညာမိတာေပါ႔။ အၿမဲေရာင္းေနက်အသည္မွ မဟုတ္တာ။ ပ်ံက်ေတြ။

         ငါးသည္ေတြလိုပဲ ၾကက္ဘဲသည္မ်ားက်ေတာ႔ ေစာေစာကေျပာတဲ႔ ေမတၱာညြန္႔ထိပ္က ၾကက္ဘဲဒိုင္ေတြမွာ သြားဝယ္ရတယ္။ သူတို႔က အေသမေရာင္းဘူး။ အရွင္ပဲ ေရာင္းတာ။ ဝယ္လာၿပီးကိုယ္႔ဘာသာ ကပၸိ။ ေရေႏြးေဖ်ာၿပီး အေမႊးပါႏႈတ္ထားရတယ္။ ဟလႅာသမားေတြအတြက္ ဟလႅာလုပ္တတ္ရင္လုပ္၊ မလုပ္တတ္ရင္ ဟလႅာဆိုင္က လုပ္ၿပီးသားဝယ္ရတာေပါ႔။ ၿပီးရင္ ရင္ခြဲ အသည္းအူႏႈတ္ၿပီးရင္အသည္း အျမစ္က သပ္သပ္ေရာင္း၊ အူကိုအရွည္လိုက္ခြဲ ဆားပက္ ေရစင္စင္ေဆးၿပီးရင္ အူအထုံးကေလးေတြနဲ႔အခ်င္းတိုင္နဲ႔က သပ္သပ္ေရာင္းတယ္။ ေလာက္ကိုင္ေရာက္ေတာ႔မွ ေတြ႔ဖူးတာကေတာ႔ ၾကက္ဖင္ဆီဗူးကေလးေတြခ်ည့္ပဲတစ္ရာထုပ္ကေလးေတြနဲ႔ သပ္သပ္ခ်ိန္ေရာင္းတယ္။ ျပည္မထဲကလူေတြ မစားေပမယ္႔ အကင္ဆိုင္ေတြကေတာ႔ေဖးဗရိတ္မို႔နဲ႔ တူပါတယ္။ ၾကက္အေကာင္လိုက္ အေမႊးႏႈတ္ၿပီးသားကို ခ်ိန္ခြင္ေပၚခ်ိန္ၿပီးဝယ္တဲ႔ေဈး၊ဖ်က္ၿပီး တုံးၿပီး ကိုင္ၿပီးသား ၾကက္သားကို ဝယ္တဲ႔ေဈး မတူပါဘူး။ စီးတီးမတ္က ေဖာ႔ျပားေပၚေရာက္သြားေတာ႔ေနာက္တစ္ေဈးေပါ႔။ ဇလုပ္ပါတာ မပါတာ၊ ေရလြတ္တာ မလြတ္တာ၊ အမ်ားႀကီး စကားေျပာတယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ႔ေမြးျမဴေရးၾကက္လို႔ေခၚတဲ႔ CP ၾကက္ေတြကို လူသိပ္မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။ ျဖဴဆုတ္ဆုတ္ ပြေယာင္းေယာင္းနဲ႔ခ်က္လိုက္ရင္ အဆီေတြထြက္လာၿပီး အရသာလည္း သိပ္မရွိဘူး။ ေၾကာ္စားဖို႔သာ ေကာင္းသတဲ႔။ အိမ္ကေတာ႔ဗမာၾကက္လို႔ေခၚတဲ႔ ၾကက္ပိန္ကေလးေတြပဲ ဝယ္ခ်က္ပါတယ္။ အသားနည္းေပမယ္႔ ခ်ဳိတယ္ေလ။

         ၾကက္သားသည္ေတြလိုပဲ ဝက္သား၊ အမဲသား၊ ဆိတ္သားသည္ေတြဟာလည္း စည္ပင္လိုင္စင္နဲ႔သားသတ္ရုံေတြမွာ သြားဝယ္ရတာပါပဲ။ ဆင္မလိုက္မွာ ဝက္သတ္ရုံရွိတယ္။ အခု မဂၤလာေဈးအနားမွာေတာ႔ဟိုတုန္းက အမဲေဈးလို႔ေခၚတဲ႔ ႏြားသတ္ရုံရွိတယ္။ တိရိစာၦန္ဆရာဝန္နဲ႔စစ္ေဆးၿပီး သားသတ္လိုင္စင္ရွိမွအသားေပၚလို႔ရတယ္။ ရုံထဲမွာသာ ဆိုင္ခ်င္းမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေရာင္းတာ။ မနက္မိုးမလင္းခင္သူတို႔သြားဝယ္ရတဲ႔ ဒိုင္ေတြက တစ္ေနရာစီမွာပါ။ အမ္းမွာေနတုန္းက ရန္ကုန္မွာထက္ သားေဈးငါးေဈးေတြအရမ္းသက္သာေနရတဲ႔အေၾကာင္းကေတာ႔ စစ္တပ္က အဲသည္သားသတ္လိုင္စင္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီးအဖိုးႏႈန္းသက္သက္သာသာနဲ႔ ေရာင္းႏိုင္ဝယ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးထားလို႔ဆိုတာ သြားေတြ႕တယ္။ဘဂၤလားဘက္ကို ေမွာင္ခိုမထြက္ေအာင္လည္း တင္းၾကပ္ထားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကုန္ေဈးႏႈန္းမတက္ေအာင္လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ သိပ္ခက္လွတယ္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔လုပ္တတ္ပါတယ္။ တမင္တက္ေစခ်င္တဲ႔အခါသာလႊတ္ထားတာ လို႔ သေဘာေပါက္မိတယ္။ ဘယ္အရပ္မွာမဆို တပ္မိသားစုဝယ္တဲ႔ေဈးကေလးေတြ သြားၾကည့္အျပင္ေဈးနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ ေဆးရုံမွာ ထမင္းခ်က္စားမယ္လုပ္တဲ႔အခါတိုင္း အမ္းေဈးထဲမွာဘယ္ေတာ႔မွ မဝယ္ဘူး။ ေဝလီေဝလင္းမွာ တပ္ကေဈးသြားဝယ္တာခ်ည့္ပဲ။ ဒိုင္ကဝယ္လာတဲ႔အသားေတြကိုေတာ႔ဆိုင္က အမဲဖ်က္ၿပီး ေခါင္းသပ္သပ္၊ ေျခေထာက္သပ္သပ္၊ ကလီစာသပ္သပ္၊ သုံးထပ္သား၊ မိုးခိုသား၊နံရိုး၊ အသည္း၊ သူ႔ေဈးနဲ႔သူ အမ်ဳိးအစားခြဲလို႔ ေရာင္းပါတယ္။ ရန္ကုန္ကအသည္ေတြက အေခါက္ေပၚကအေမႊးအမွ်င္ေတြကိုေရေႏြးေဖ်ာ ဒါးနဲ႔ျခစ္ပစ္ၿပီး ေလာက္ကိုင္ကတရုတ္ေတြကေတာ႔ မီးၿမဳိက္ပလိုက္ပါတယ္။ ဝယ္ၿပီးျပန္ေရာင္းရုံသက္သက္မဟုတ္ပဲ ကုန္ပစၥည္းကို သန္႔စင္ျပဳျပင္ၿပီး Processing လုပ္ရပါေသးတယ္။ အဓိကလိုအပ္တာကေတာ႔လတ္ဆတ္သန္႔ရွင္းမႈပါပဲ။ ဝယ္ေနက် အိမ္ရွင္မေတြကေတာ႔ ျမင္ရုံနဲ႔ ကုန္ပစၥည္းအရည္အေသြးကိုအကဲခတ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ လိုလာတာက ဝယ္သူဘက္က ေဈးဆစ္ႏိုင္မႈ၊ အေလးျပည့္မျပည့္ မွန္းဆႏိုင္မႈ၊ေကာင္းတာေလးေတြ ေရြးယူႏိုင္မႈ အရည္အခ်င္းေတြက စကားေျပာပါတယ္။

          အသားဟင္းခ်က္စရာ တမယ္နွစ္မယ္ရရင္ သူနဲ႔တြဲစပ္စရာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ကေလးေတြလည္းဝယ္ရပါဦးမယ္။ ဒါဆို ကုန္စိမ္းတန္းကို ဆက္ရတာေပါ႔။ ကုန္စိမ္းသည္ေတြကေတာ႔ သားေဈးငါးေဈးမ်ားလိုအရင္းအႏွီး မႀကီးလွပါဘူး။ ကီလီေဈးလို႔ေခၚတဲ႔ ကုန္စိမ္းဒိုင္ႀကီးေတြဆီမွာ မနက္မိုးမလင္းခင္ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး ဝယ္ရပါတယ္။ သူကေတာ႔ ပုပ္ကုန္သိုးကုန္မို႔လို႔ ေန႔မကူးခင္လည္း ကုန္ေအာင္ေရာင္းရျပန္ပါေသးတယ္။ ျမန္မာအိမ္ရွင္မမ်ားအတြက္ ကန္စြန္းဟင္းရံ မႈိနားတိုဆိုတာ ေထြလီကာလီအမ်ဳိးအမည္ စုံစီနဖာ မ်ားစြာဆန္းျပားလွပါတယ္။ ပ်ဥ္းေတာ္သိမ္၊ ပင္စိမ္း၊ ေရွာက္ရြက္၊ၾကက္သြန္ၿမိတ္ေတြတင္မကပါဘူး။ နံနံပင္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ေတာင္ ဗမာနံနံလား၊ တရုတ္နံနံလား၊ရွမ္းနံနံလား၊ ပူစီနံလား လို႔ ျပန္ေမးပါလိမ္႔မယ္။ သူ႔ဟာနဲ႔သူ ဟင္းစပ္သုံးရတာခ်င္းမွမတူတာ။ ကိုယ္ခ်က္မယ္႔ဟင္းအတြက္ ဘာပါမွျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိမွရတာပါ။ ဘယ္အိမ္ရွင္မမွ လက္ထဲမွာဝယ္စရာ ေဈးစာရင္းစာရြက္ကေလးနဲ႔တိုက္ၿပီး မဝယ္ပါဘူး။ ကိုယ္ခ်က္မယ္႔ဟင္း ကိုယ္႔ဘာသာသိတာကိုး။အဲ႔လို စာရြက္နဲ႔ဝယ္တာ အိမ္ရွင္ထီးေတြမဟုတ္ရင္ မ်ားေသာအားျဖင္႔ အိမ္အကူကေလးမေလးေတြသာမ်ားပါတယ္။

         အသားငါးလည္းရၿပီ။ ဟင္းရံအသီးအရြက္ကေလးလည္း ရၿပီဆိုရင္ အိမ္ရွင္မေတြရဲ႕အတြက္အခ်က္ထဲမွာ အိမ္ကမီးဖိုေခ်ာင္ရဲ႕ Ground Stock ကိုလည္း ျပန္စစ္ရပါၿပီ။ ငရုတ္သီး၊ၾကက္သြန္အိမ္မွာ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးသလဲ။ ခ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴကေရာ ေလာက္ငွပါ႔မလား။ ဆီ၊ ဆန္၊ငံျပာရည္၊ အခ်ဳိမႈန္႔၊ ဆႏြင္းမႈန္႔၊ မဆလာ၊ အစရွိတဲ႔ ကုန္ေျခာက္ေတြကေရာ ကုန္ခါနီးေနတာလိုေနတာေတြ မရွိဘူးလား။ အားလုံးကို စိတ္နဲ႔ျပန္စစ္ရပါတယ္။ လိုရင္ တခါတည္းဝယ္။ ႏို႔မို႔အိမ္ေရာက္မွ တေခါက္ ျပန္လာေနရမယ္။ မပါပဲနဲ႔ ၿပီးမွမၿပီးပဲကို။ ဒါေလးက အကင္းပဲ ရွိပါေသးတယ္။တကယ္႔ပညာခန္းကေတာ႔ သည္ကေန႔ေဈးဖိုးကို ဘယ္ေလာက္နဲ႔ေလာက္ေအာင္သုံးမွာလဲ။ ဘတ္ဂ်က္နဲ႔ အသုံးနဲ႔အႏႈတ္မျပေအာင္ စီမံရတာပါ။ ကိုယ္တို႔အသိုင္းအဝိုင္းမွာ လက္ကိုင္ထားတဲ႔ဆိုရိုးႏွစ္ခုကေတာ႔“စီးတဲ႔ေရ ဆည္တဲ႔ကန္သင္း” ဆိုတာနဲ႔ “ဥစၥာၿဖဳိ စားဖိုက” ဆိုတဲ႔ စကားႏွစ္ခြန္းပါပဲ။ ပိုက္ဆံအိပ္ႀကီးခ်ဳိင္းၾကားညွပ္ၿပီး တစ္ေဈးလုံးပတ္လို႔ အားရပါးရ ဝယ္ပလိုက္မယ္ဆိုတာ အိမ္ရွင္မတိုင္းရဲ႕အိပ္မက္ပါ။

          အိမ္ရွင္မေတြ ေဈးဝယ္ထြက္တဲ႔အခ်ိန္ဟာ လြန္ေရာကၽြံေရာ နာရီဝက္ တစ္နာရီထက္ေတာ႔ပိုၾကာရိုးထုံးစံ မရွိပါဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အခ်ိန္မီ ခ်က္ရျပဳတ္ရဦးမွာကိုး။ စားသည္ျဖစ္ေစမစားသည္ျဖစ္ေစ။ ဆယ္နာရီ ဆယ္နာရီခြဲဆို အားလုံး ခ်က္ၿပီးျပဳတ္ၿပီး ျဖစ္ရပါတယ္။ ဆြမ္းခံကို္ယ္ေတာ္ေတြေလာင္းဖို႔က ရွိေသးတာေလ။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ေဈးပတ္ၿပီး ျပန္ခါနီးဝယ္ေလ႔ရွိတာက အိမ္ကကေလးေတြစားဖို႔မုန္႔ပဲသြားရည္စာနဲ႔ ဘုရားပန္းပါပဲ။ ဆန္တို႔ မီးေသြးအိပ္တို႔လို သူတို႔မသယ္ႏိုင္တဲ႔ပစၥည္းေတြဆိုရင္ေတာ႔ အလုပ္သမားငွားၿပီး တစ္ခါတည္း အိမ္သယ္ပို႔ေပးေအာင္ စီမံရပါတယ္။ဒါေၾကာင္႔ ျမန္မာအိမ္ရွင္မတိုင္းဟာ မနက္မိုးလင္းရင္ သူတို႔အိမ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လို႔သိပ္မေဝးလွတဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲက ပ်ံက်ေဈးကေလးေတြကို ေန႔စဥ္မျပတ္ ေဈးဝယ္သြားၾကပါတယ္။

         ဒါႀကီးကို ဘာလို႔ တခုတ္တရ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေနရသလဲဆိုေတာ႔ သမီးတို႔ေခတ္မွာတိမ္ျမဳတ္ေပ်ာက္ကြယ္စျပဳလာလို႔ပါ။ အခုပဲ သမီးကို အရုပ္ေရးျပသလို သရုပ္ေဖာ္ေနရၿပီေကာ။သူတို႔ေခတ္မွာ သူတို႔ေဈးဝယ္ပုံဝယ္နည္းက ဗမာဝယ္မဝယ္ပဲ ဘိုဝယ္ဝယ္ေနသလိုပါပဲ။ ဟိုမတ္သည္မတ္ေတြမွာလက္တြန္းလွည္းကေလးနဲ႔ လိုခ်င္တာေကာက္ထည့္၊ ေကာင္တာမွာ တန္းစီေငြရွင္းတဲ႔စံနစ္နဲ႔ပဲဝယ္ၾကေတာ႔တယ္။ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ကေလး သုံးပင္ေလာက္ပတ္စည္းထားၿပီး ၂၀၀ိ/ လို႔ စာတမ္းကပ္ထားေပမယ္႔လည္းမီးနီကေလးလင္းေနတဲ႔ဆီမွာ တီကနဲ မျမည္ရင္ Frozen Counter က တစ္ေယာက္ေလာက္ လာပါဦး။Code No ဘယ္ေလာက္လဲလို႔ ေမးၿပီး နံပတ္ရိုက္ထည့္မွ ေငြေခ်လို႔ရတယ္။ တစ္နဲ႔တစ္ေပါင္းႏွစ္ျဖစ္လည္း ကြန္ျပဴတာႀကီးက တြက္မေပးမခ်င္း ႏွစ္လို႔ မမွတ္ရေသးဘူး။ ဝယ္လာတဲ႔ပစၥည္းမွာရက္လြန္သက္တမ္းပါေပမယ္႔လည္း ဘယ္ႏွစ္ခါ ျပင္ကပ္ထားၿပီးသားမွန္းလည္း မသိဘူး။ (ဒါမ်ဳိးမလုပ္ဘူးလို႔ေတာ႔ကက္ကက္လန္ျပန္ေျပာပါလိမ္႔မယ္) သည္ေန႔ေရာင္းမကုန္တဲ႔ပစၥည္းေတြကို ေနာက္တေန႔ဘယ္လိုစီမံပစ္သလဲဆိုတာဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ဘူး။ ေနျပည္ေတာ္က အိုးရွင္းမွာ ေဈးဝယ္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္အံံၾသသြားတယ္။ အရမ္းခမ္းနားလြန္းတဲ႔မဟာ႔မဟာေဈးဆိုင္ႀကီးမွာ ဘယ္အရာမွ လိုေလေသးမရွိရေအာင္ စုံလင္စြာခင္းက်င္း ေရာင္းခ်ထားတယ္။တစ္ဆိုင္လုံးမွာ ဝယ္သူက က်ဳိးတို႔က်ဲတဲရယ္။ လင္ခရူဆာႀကီးနဲ႔ မိန္းမငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ေဈးလာဝယ္တဲ႔ကိုယ္တို႔ဘဘႀကီးမိသားစုကိုေတာ႔ ေတြ႔လိုက္မိပါတယ္။ အဲ႔လိုလူေတြေလာက္ပဲ လာဝယ္ပုံရပါတယ္။ကိုယ္တို႔ကေတာ႔ ဧည့္သည္ဆိုေတာ႔ ခ်က္ျပဳတ္စားစရာေတြ မဝယ္ပါဘူး။ ဒါေပသိ တဆိုင္လုံးမွာတင္ေရာင္းထားသမွ် သစ္သီးဝလံ၊ သားငါးဟင္းလ်ာေတြတင္မကပါဘူး။ အသင္႔ခ်က္ၿပီး စားၿမိန္ရိကၡာမ်ားပါလတ္ဆတ္သန္႔ရွင္းစြာ ေရာင္းခ်ထားပါတယ္။ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ စဥ္းစားလို႔မရတာက အဲသည္ပစၥည္းေတြေရာင္းမကုန္တဲ႔အခါ (အကုန္ေရာင္းပလိုက္ရတယ္။ လက္က်န္ေတာင္ မရွိဘူးဆိုတာေတာ႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္။) သူတို႔ ဘယ္လိုစီမံၾကသလဲ။ ဂ်ပန္ကိုေရာက္တုန္းကလည္း အဲသည္က စူပါမားကက္ေတြမွာသည္လိုပဲ ေရာင္းၾကပါတယ္။ ထူးျခားတာက အသင္႔စားသုံးရုံ ထမင္းဟင္းလ်ာ အစားအစာမ်ားကိုပါအမည္စုံစြာ ေရာင္းခ်ထားပါတယ္။ အားလုံးမွာ အသင္႔ကပ္ၿပီး ေဈးႏႈန္းမ်ားနဲ႔ပါ။ ဒါေပမယ္႔သားသားတို႔အႀကိဳက္ မြန္းလိုက္ကေတာ႔ ညေနအလုပ္ကျပန္လာၿပီး ၇ နာရီ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာအဲသဟာေတြ သြားဝယ္ရင္ ထက္ဝက္ေဈးႏႈန္းေလာက္နဲ႔ ရေနပါၿပီ။ အနံ႔အသက္လည္း မရွိဘူး။ ေဟာ္တယ္ေရာက္လို႔မိုက္ကရိုေဝ႔ဖ္ထဲထည့္လိုက္ရင္ ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႔ မူလအရသာအတိုင္း သုံးေဆာင္ႏိုင္ေရာ။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာေတာ႔မ်ားစြာေသာ ခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္ ခ်ဳိခ်ဥ္ရသာအမ်ဳိးမ်ဳိးကို မကုန္ႏိုင္မခမ္းႏိုင္ အျမင္လွလွတင္ေရာင္းၿပီး ေရာင္းမကုန္ရင္ အကုန္လႊင္႔ပစ္လိမ္႔မယ္ လို႔ေတာ႔ မထင္ပါဘူး။

  

        အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကိုယ္တို႔အေမအိမ္ေရာ၊ ေယာကၡမအိမ္မွာပါ ဟိုတုန္းကပုံစံမပ်က္ေဈးဝယ္ထြက္ၾကေပမယ္႔ ကိုယ္တို႔ သားအမိသားအဖေတြ ေဈးဝယ္ရင္ေတာ႔ လြယ္လြယ္ကူကူ အဲ႔လုိလက္တြန္းလွည္းကေလးနဲ႔ပဲဝယ္ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ တန္လည္းမတန္၊ ေကာင္းလွတယ္လည္း မဟုတ္၊ (မေကာင္းဘူးလို႔ေတာ႔ မဆိုလိုပါဘူး)ပိုက္ဆံကို ကိုယ္႔ဘယ္ေလာက္ရွိလို႔ ရွိမွန္းမသိ။ ကုိယ္ဘယ္ေလာက္သုံးလို႔ သုံးမွန္းမသိ။လိုခ်င္တာေတြ တစ္ေနရာတည္း အကုန္ရခဲ႔ရင္ ၿပီးေရာေပါ႔။ ဆိုၿပီး ဝယ္တဲ႔သူမ်ားနဲ႔သာ သင္႔ေတာ္တယ္ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္႔သမီးက်ရင္ ေဈးဆိုတာ အဲ႔လိုဝယ္ရတာလို႔ စိတ္ထဲမွာ မွတ္သြားမွာလည္း စိုးမိပါေသး။မဝယ္ကာမွ ေနေရာ၊ မခ်က္ကာမွ ေနေရာ၊ အိမ္တြင္းမႈလုပ္ သိမ္းထုပ္ေသခ်ာဆိုတာ ဝင္းဦးကားထဲကလိုဘုရားေလးရွိခိုးျပ၊ ထမင္းအိုးေလးငွဲ႔ျပရုံနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး။ ကိုယ္႔မိသားစု အိမ္ေထာင္တစ္ခုလုံးကိုအစစအရာရာ စီမံခန္႔ခြဲတတ္ဖို႔ေတာ႔ လိုေသးတယ္ လို႔ သိေစခ်င္ပါေသးတယ္။ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္မယ္႔မဂဒူးေတာင္ ေၾကြေစ႔တစ္ေစ႔နဲ႔ ဟင္းႏုႏြယ္ေစ႔ တစ္လက္ညွဳိးစာ ရေအာင္ ဝယ္တတ္ေသးတာပဲဟာ။ေရာင္းေရးဝယ္တာမွာ တန္ရာတန္ေၾကးကိုလည္းသိ၊ ကုန္ပစၥည္းအရည္အေသြးကိုလည္းၾကည့္။ ဝင္ေငြထြက္ေငြနဲ႔လည္းညွိတတ္ေအာင္ ေဈးဝယ္ေလ႔က်င္႔ခန္း သင္ခန္းစာေပးလိုက္ရပါတယ္ေလ။

Soe Min