ကြန္ဆာေဗးတစ္လက္သစ္ေတြရဲ႕ အခန္းက႑ ၿပီးဆံုးသြားၿပီလား

Aung Moe Win

အေမရိကန္ရာစုသစ္အတြက္ပေရာဂ်က္ ( Project for New American Century) အပါအဝင္ ကြန္ဆာေဗးတစ္လက္သစ္ေတြရဲ႕ အခန္းက႑ ၿပီးဆံုးသြားၿပီလား လို႔ ေမးခြန္းေမးခဲ့သူေတြရိွတယ္။ ကမၻာႀကီးကို အေမရိကန္ေတြက ဦးေဆာင္မယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆ က ၿပီးဆံုးသြားမွာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အေမရိကန္ ဒုတိယ သမၼတေဟာင္း ဒစ္ခ်င္နီ ရဲ႕ သမီး ကလည္း လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ နဲ႔ ေပါင္းၿပီး အေမရိကန္အနာဂတ္အတြက္ ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာေတြ႕ႏိုင္သလို၊ သမၼတအဆက္ဆက္ ရဲ႕ သားသမီးေတြ၊ ဆီနိတ္တာ၊ ကြန္ဂယက္အမတ္ေတြ နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနသူေတြ ကလည္း ႏိုင္ငံေရးစင္ၿမင့္ကို ေနရာယူဖို႔ ၿပင္ဆင္ေနႀကတယ္ မို႔လား။
ဒီလိုပါပဲ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေရးမွာ ေကာ္ပိုေရးရွင္းေတြ ရဲ႕ ႀသဇာအာဏာ ကလည္း ႀကီးမားသထက္ ႀကီးမားလာခဲ့တယ္ မို႔လား။
အေမရိကန္ဒီမိုကေရစီကို ေကာ္ပိုေရးရွင္းဒီမိုကေရစီ လို႔ ေဝဖန္တဲ့သူေတြ ရိွေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ မႀကာေသးခင္က စစ္တမ္းတခုအရ ထိပ္ပိုင္း

(၁) ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးေတြရဲ႕ အခြန္ေဆာင္မႈဟာ အရင္ကထက္ပိုမိုမ်ားၿပားလာခဲ့တယ္ လို႔ ဆိုႀကတယ္။ ေဝဖန္မႈေတြနဲ႔ အတူ အရင္းရွင္ကမၻာဟာ လမ္းေႀကာင္းသစ္တခုကို ရွာႀကံေနခဲ့တယ္။

(၂) Walmart အပါအဝင္ အေမရိကန္ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးေတြအေႀကာင္းေရးတဲ့အခါ၊
တခ်ိဳ႕က အဲ့ဒီကုမၼဏီရဲ႕ အႏိုင္က်င့္မႈေတြကို ေထာက္ၿပႀကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း Walmart ကို ေဝဖန္ထားတဲ့ လင့္ေတြကို ကြန္႔မန္႔ေတြမွာ ေပးႀကတယ္။
ခက္ေတာ့ခက္ေနၿပီ။ ေန႔စဥ္သတင္းစာေတြမွာ Walmart အပါအဝင္ အလုပ္ခြင္မွာ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြ၊ ဆႏၵၿပပြဲေတြ၊ လိင္ခြဲၿခားမႈေတြကို ဖတ္ေနရတဲ့ႏုိင္ငံပါ။ ဒီမိုကေရစီရိွတဲ့ႏိုင္ငံမွာ လစ္ဘရယ္အၿမင္၊ တိုးတက္တဲ့အၿမင္၊ ဆိုရွယ္လစ္အၿမင္ ဆိုတာေတြက စာတမ္းတင္တိုင္း ထည့္သြင္းၿပရတဲ့ႏိုင္ငံပါ။
ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးေတြကို ေႀကာက္စရာလိုလို႔လား။
တရုပ္က သူ႔ႏိုင္ငံအတြက္ ဘယ္လို အသံုးခ်ခဲ့သလဲ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက ၿပည္သူလည္း ႀကီးပြားမယ္။ အတတ္ပညာေတြရမယ္။ လူလတ္တန္းစားေတြမ်ားလာမယ္။ ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးေတြလည္း အက်ိဳးအၿမတ္ေကာင္းေကာင္းရမယ္ ဆိုရင္ ဘာေႀကာက္စရာလိုလို႔လဲ။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံက သံုညအေနအထားက ၿပန္စေနရတဲ့ဘဝ။ အရာရာကို သံသယနဲ႔ လူေတာမတိုးတဲ့အၿမင္နဲ႔ ေႀကာက္ေနမယ္ဆိုရင္ ဒီတသက္ လူၿဖစ္ဖို႔ လြယ္မယ္မထင္ဘူး။ ကမၻာမွာႀကည့္လိုက္ပါ။ ကိုယ့္ဘာသာ ယံုႀကည္မႈရိွတဲ့လူမ်ိဳးကသာ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေလ့ရိွပါတယ္။

(၃) စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚေတြကို ဆက္စပ္ႀကည့္ပါ။
ဆိုဗီယက္ကြန္ၿမဴနစ္ေတြရဲ႕ ေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ေရးစစ္ဆင္ေရးမွာ အဓိက ဗိသုကာတဦးၿဖစ္သူ ထေရာ့စကီး က “ေရရွည္တည္တံ့ခိုင္ၿမဲတဲ့ေတာ္လွန္ေရး” တခုအေႀကာင္း တင္ၿပခဲ့တယ္။ အရင္းရွင္ႏိုင္ငံေတြမွာရိွတဲ့ အလုပ္သမားလူတန္းစားေတြကို ပုန္ကန္ထႀကြေအာင္လုပ္ရမယ္။ တကမၻာလံုးမွာ ရိွတဲ့ အလုပ္သမားလူတန္းစား ဟာ စည္းလံုးညီညြတ္ၿပီး ခ်ိတ္ဆက္လႈပ္ရွားႀကရမယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ တဘက္မွာေတာ့ သူက အရင္းရွင္ကမၻာဆီက ၿပန္လည္တုန္႔ၿပန္ႏိုင္တဲ့ အႏၱရာယ္ကို လည္း သတိႀကီးႀကီး တြက္ခ်က္ၿပခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ အယူအဆဟာ နယ္ခ်ဲ႕သမား နဲ႔ ပူးေပါင္းလိုတဲ့ ေဖာက္ၿပန္တဲ့ အယူအဆ တရပ္ၿဖစ္တယ္ ဆိုၿပီး မေအာင္ၿမင္ခဲ့ဘူး။
ထူးၿခားတာက ထေရာ့စကီးရဲ႕ အယူအဆကို အရင္းအရွင္းကမၻာက အသံုးခ်ပစ္လုိက္တယ္။ ကြန္ၿမဴနစ္ႏိုင္ငံတြင္းမွာရိွတဲ့ လစ္ဘရယ္ဝါဒီေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္လုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာ လစ္ဘရယ္ေတာ္လွန္ေရးေတြကို စတင္လႈံ႕ေဆာ္လိုက္တယ္။ ၿပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရး ၂၀၀ ၿပည့္ႏွစ္ (၁၉၈၉) မွာေတာ့ အာဏာရွင္ႏိုင္ငံေတြမွာ ႏိုင္ငံတကာ လစ္ဘရယ္ေတာ္လွန္ေရးေတြ တဝုန္းဝုန္းေပါက္ကြဲလာခဲ့တယ္။

(၄) လစ္ဘရယ္ေတာ္လွန္ေရးက အရိွန္ၿပင္းစြာစီးဆင္းေနတံုးပါပဲ။
ကမၻာ့ဘဏ္၊ အိုင္အမ္အက္ဖ္ လို ဘ႑ာေရးအေဆာက္အဦေတြ အပါအဝင္ ႏိုင္ငံတကာ ေကာ္ပိုးေရးရွင္းႀကီးေတြရဲ႕ စိမ့္ဝင္ထိုးေဖာက္မႈေတြဆိုတာ လစ္ဘရယ္ေတာ္လွန္ေရးအဆက္ပါ။
Walmart အပါအဝင္ ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးေတြက ဘာေႀကာင့္ သူတို႔ထက္ ပစၥည္းအရည္အေသြးေကာင္းမြန္စြာထုတ္လုပ္နိုင္တဲ့ ကုမၼဏီေတြကို အက်ိဳးအၿမတ္ကိန္းက႑န္းမွာ ဘာေႀကာင့္ ေက်ာ္တက္သြားသလဲ။ အေၿခခံလူတန္းစားေတြေပၚမွာ အမွွီၿပဳၿပီး၊ သူတို႔ရဲ႕ ေရာင္းအားကို ဘာေႀကာင့္ၿမွင့္တင္ႏိုင္သလဲ။
ကမၻာႀကီးမွာ မေၿပလည္တဲ့သူေတြမ်ားတယ္ ဆိုတာ သူတို႔က သေဘာေပါက္တယ္။ အဲ့ဒီလူေတြကို ဘယ္လိုအသံုးခ်ရမလဲ ဆိုတာသိတယ္။
ထေရာ့စကီး ရဲ႕ ေရရွည္တည္တံ့ခိုင္ၿမဲတဲ့ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ေနရာအႏွံ႕မွာ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အသံုးခ်လုပ္ကိုင္လို႔ရမယ့္သူေတြ နဲ႔ ေပါင္းစည္းေရးပဲၿဖစ္တယ္။
သိပ္ၿပီး စိုးရိမ္ဖို႔ မလိုပါဘူး။ ကမၻာႀကီးမွာ အုပ္စုတိုင္း အုပ္စုတိုင္းဟာ အက်ိဳးစီးပြားေပၚမွာ အေၿခခံၿပီး လုပ္ႀကပါတယ္။ ဒါဟာ သဘာဝတရားပါ။ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္ နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးေတြလုပ္လုပ္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္လူ႔အဖဲြ႕အစည္းအတြက္ အက်ိဳးရိွေအာင္ လုပ္တတ္ဖို႕ပါပဲ။
တရုပ္ၿပည္ နဲ႔ ဗီယက္နမ္ ကို အတုယူႏိုင္ပါတယ္။