ပညာ ေပးမွာလား၊ ပညာ စမ္းမွာလား
|
9:47 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
ပညာဆိုတာ လူတိုင္းနဲ႔ ေန႔စဓူ၀ ေတြ႕ၾကံဳေနရတဲ့အရာတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
လူေလာကကို ေရာက္ရွိ လာကတည္းက ေမြးဖြားၿပီး ၃ ႏွစ္၊ ၄ ႏွစ္မွ စတင္ၿပီး
မူႀကိဳလို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းပညာေရးနဲ႔ ထိေတြ႕လာရ ပါေတာ့တယ္။ ဒါကေနတစ္ဆင့္
သူငယ္တန္းမွ မေသခင္စပ္ၾကားထိ ပညာဆိုတာေတြ ေလ့လာ သင္ယူ မႈေတြနဲ႔ လူတိုင္း
အစပ်ဳိးလာရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္ရြယ္စဥ္စတက္ကတည္းက ေက်ာင္းပညာေရးဟာ
လူ႔ဘ၀တစ္သက္တာမွာ အေရးႀကီးဆံုးပါပဲ။ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀လမ္းေၾကာင္း
အစေကာင္းမွသာ အေႏွာင္းေသခ်ာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕
လက္ဦးဆရာဟာ မိဘေတြျဖစ္သလို ဒုတိယကေတာ့ ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္ကစၿပီး
ပညာသင္ၾကားေပးတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာေတြ ဆရာမေတြ မေကာင္းခဲ့ရင္ေတာ့ ဒီကေလးရဲ႕ဘ၀လမ္းေၾကာင္းဟာ အရာအားလံုး ကၽြမ္းထိုး ေမွာက္ခံုျဖစ္သြားမွာ အမွန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာၾကတာ သင္လည္း ၾကားဖူးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တပည့္ မေကာင္း ဆရာ့ေခါင္းဆိုတဲ့ လူေတြရဲ႕ပံုေသနည္းေတြလည္း သိမယ္လို႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္း မွန္ကန္ဖို႔ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြသာ အခရာပင္ ျဖစ္ပါတယ္။
ပညာဆိုတဲ့ ျမန္မာေ၀ါဟာရအဓိပၸာယ္ကို ေလ့လာသံုးသပ္ၾကည့္မိတယ္။ ပညာဆိုတာ ပါဠိကလာတဲ့ ျမန္မာစကား တစ္လံုးပါပဲ။ ပညာကို ျမန္မာအဘိဓာန္မွာ အေျခခံအဓိပၸာယ္ ႏွစ္မ်ဳိး ေပးတယ္။
(၁) အသိဥာဏ္။ ခဲြျခားေ၀ဖန္ႏိုင္ေသာ အသိဥာဏ္။
(၂) အတတ္
ဒါေၾကာင့္ ပညာသင္တယ္ဆိုတာ အတတ္ပညာ ဆည္းပူးေလ့လာတာ ျဖစ္သလို၊ အသိဥာဏ္ ျမင့္မားေအာင္ အားထုတ္ေလ့က်င့္တဲ့ သေဘာလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ ပညာရွိႏွင့္ ပညာတတ္ဆိုတာ ပညာရဲ႕ အဲဒီအဓိပၸာယ္ႏွစ္မ်ဳိးကို အေျခခံၿပီး ခဲြျခားေျပာဆိုၾကတဲ့ သေဘာပဲ။ ပညာရွိဆိုတာက အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတႏွင့္ျပည့္စံုၿပီး အေကာင္းအဆိုး ေ၀ဖန္ခဲြျခားႏုိင္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ကို ဆိုလိုတာ။ ပညာတတ္ဆိုတာက အသိပညာေတြ၊ အတတ္ပညာေတြ ေလ့လာသင္ယူတတ္ေျမာက္ထားတဲ ပုဂၢိဳလ္လို႔ ခဲြျခားသတ္မွတ္ထားလုိ႔ ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ပညာရွိေလာက္ေတာ့ မရင့္က်က္၊ မျပည့္၀၊ မျမင့္မားဘူးေပါ့။ ျမန္မာမွာ ပညာနဲ႔တဲြစပ္ၿပီး သံုးတဲ့စကားလံုးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတာကို ေလ့လာမွတ္သား ရပါတယ္။ ဥပမာ - ပညာ ျပတယ္။ ပညာ ေပးတယ္။ ပညာ စမ္းတယ္။ ပညာ ျပတယ္ဆိုတာ ညစ္တဲ့သေဘာ၊ ပညာေပးတယ္ဆိုတာ ဆံုးမတာ၊ ပညာ စမ္းတာက ကၽြမ္းက်င္မႈအရည္အေသြးကို စမ္းသပ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြႏွင့္ ဆက္စပ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ပညာရဲ႕အဓိပၸာယ္ေတြက ပိုမို က်ယ္ျပန္႔နက္ရႈိင္းလာတာကို ေတြ႕ရွိရပါတယ္။
ျမန္မာ - အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္မွာ ပညာကို အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္ ဖြင့္တဲ့အခါ စကားလံုးေျခာက္လံုးကို ေလ့လာသံုးသပ္မိပါတယ္။
(၁) Knowledge, Learning, Education, Schooling
(၂) Skill, Craft
ဆိုတဲ့ စကားလံုးေျခာက္လံုးကို ေတြ႕ရွိရပါတယ္။
အဲဒီထဲကမွ Learning ဆိုတဲ့အပိုင္းေလး အဓိကထားေျပာခ်င္မိပါတယ္။ ဒီလိုမေျပာခင္ Learn ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရနဲ႔ပတ္သက္တာကေတာ့ သင္အံေလ့က်င့္သည္။ သင္ၾကားသည္။ ေလ့လာတတ္ေျမာက္သည္။ အာဂံုေဆာင္သည္ဆိုတာေတြေပါ့။ ဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာက ဆရာဆိုတာ တပည့္မ်ားကို သင္ၾကားျပသတဲ့အခါ နာသံုးနာဆိုတာကို အဓိက ထားရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အနစ္နာဆိုတာနဲ႔ ဖန္တီးထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕တပည့္ေတြကို ေက်ာသားရင္သားမခဲြျခားပဲ ဆရာဆိုတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ ေနထုိင္က်င့္ၾကံ ႏုိင္ဖို႔ အလြန္တရာမွ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ ကိုယ္မသိတာ၊ မတတ္တာကို သင္ၾကားညႊန္ျပတဲ့သူေတြကိုလည္း ဆရာအရာ အေလးထားၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အက်င့္လကၡဏာဟာဆိုရင္ျဖင့္ အတုယူစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဆရာေတြကလည္း ကိုယ္သိတာ တတ္တာကို ျဖန္႔ေ၀ေပးၿပီး ဆရာစားမခ်န္ သြန္သင္ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္သင့္ပါတယ္။ ဒါမွသာ ဆရာေကာင္းပီသမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေျပာခ်င္တာက ယေန႔ေခတ္ေက်ာင္းပညာေရးမွာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို ဘယ္လိုသင္ေနတာလဲဆိုတာ မိဘတိုင္းက ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ေခတ္တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းပညာပဲ အားထားရတယ္။ က်ဴရွင္တို႔၊ ဂိုက္တို႔၊ စာက်က္၀ိုင္းတို႔ဆိုတာ ေ၀လာေ၀းပဲ။ ေက်ာင္းစာကို ေက်ာင္းမွာပဲ အျပီး ဆရာေတြ ဆရာမေတြက အားၾကိဳးမာန္တက္ သင္ၾကားျပသၾကတယ္။ မုန္႕စား ဆင္းခ်ိန္ေတာင္ မသိတဲ့စာ လာေမး၊ ရႈပ္တယ္လို႔ မေတြးတဲ့ အလြန္တရာ ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ နာသံုးနာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ဆရာေတြ ဆရာမေတြပါပဲ။ ေလးစားဖို႔လည္း အလြန္ေကာင္းလွပါတယ္။
ဒီေတာ့ ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ေပးႏုိင္သလဲ။ ပညာဆိုတာ ေပးတိုင္းလည္း မယူတတ္သူေတြ တစ္ပံုႀကီးရွိပါတယ္။ ဒီလိုက်ရင္ ယူတတ္ေအာင္ သင္ၾကားျပသရမွာက ဆရာေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ ယူခ်င္တာေတာင္ မေပးတတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဆရာဆိုတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ ထုိက္တန္လားဆိုတာ စဥ္းစားဖို႔ လိုလာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္တုန္းအရြယ္ ကေလးေတြကို ျပဳျပင္ရတာဟာ အမွန္တကယ္ေတာ့ ထည့္တဲ့ခြက္ထဲ ပံုစံတစ္က် ၀င္ဖို႔ အလြန္ပဲ ေကာင္းလွပါတယ္။ ထည့္တတ္ဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ဟာ အန္မတန္မွ ႏူးညံ့လွတဲ့အတြက္ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ အစြန္းအထင္း မပါသြားဖို႔ အေရးႀကီးဆံုးပါပဲ။ ဒါေတြ ဘာေၾကာင့္ ေျပာေနရသလဲဆိုေတာ့ ဆရာဆိုတာ ငါေျပာသလိုလုပ္ ငါ လုပ္သလိုမလုပ္နဲ႔ဆိုတဲ့ လႊဲမွားစြာ က်င့္သံုးေနၾကသူေတြ အမ်ားအျပား ေတြ႕ရွိေနရလို႔ပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြ ပညာေရးမျပိဳင္ဆုိင္ပဲ သူ႔ထက္ငါ ပိုတတ္ေအာင္ ပိုေတာ္ေအာင္ သင္ေပးမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ထားေတြ မထားရွိၾကပဲ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စံုေတာင္ အျပိဳင္အဆိုင္ ဒီဇုိင္းေတြ လုပ္လားလုပ္ရဲ႕၊ ေနာက္ အိမ္မွာ ရွိသမွ် လက္၀တ္ရတနာမ်ား အျပိဳင္အဆိုင္ ထုတ္ဆဲြလား ထုတ္ဆဲြနဲ႔ ေနာက္ ကေလးေတြ ထမင္းဗူး ဘာေတြပါလဲ၊ လာ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ဳိး ယူလာခဲ့လုိ႔ ဆိုသူကလည္း ရွိေသးတာကို ေလ့လာေတြ႕ရွိမိေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ ေနာင္အနာဂတ္ပညာေရးကို အေတာ္ရင္ေလးဖြယ္ ျဖစ္မိပါတယ္။
ေဟာ ခုေနာက္ပိုင္းလည္း ေရာက္ေရာ ဘာတဲ့ ေက်ာင္းမွာ စာကို ေသခ်ာမသင္ေတာ့ပဲ အိမ္မွာေခၚသင္တဲ့ က်ဴရွင္ေတြ၊ စာက်က္၀ိုင္းေတြ၊ ဂိုက္ေတြ မႈိလိုေပါက္လာေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလို အေနအထားျဖစ္ေပၚလာတာဟာ ေနာင္အနာဂတ္ မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ တစ္နည္းေကာင္းသလို မိဘေတြအတြက္ေတာ့ အင္း အမ်ားအားျဖင့္ တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတဲ့ မိဘေတြအတြက္ေတာ့ အလြန္တရာ ရင္ေလးဖြယ္ပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဒါကို ေျပာရသလဲဆိုရင္ မိသားစုတစ္စုမွာ သားသမီး ငါးေယာက္ ရွိတယ္ဆိုပါစို႔။ မိဘက လက္လုပ္လက္စားဘ၀ျဖစ္ၿပီး သားသမီးေတြက ေက်ာင္းေနတုန္းအရြယ္ဆိုရင္ သားသမီး ငါးေယာက္ရဲ႕ ခုေခတ္ေက်ာင္းစရိတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္လဲဆိုတာ သင္ပဲ စဥ္းစား ျမင္ေယာင္ ၾကည့္လိုက္ေလ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကသီလင္တ ႏုိင္မယ့္ ဘ၀အေျခအေနလဲဆိုတာကိုေပါ့။ ဒါကို ဆရာေတြ ဆရာမေတြက နားလည္မႈမေပးႏုိင္ပဲ။ ငါ့ေက်ာင္းသားက ငါ့က်ဴရွင္တက္ရမယ္ဆိုတဲ့ (ကိုယ့္ဘာသာ ထုတ္တဲ့) ဥပေဒတစ္ရပ္က ထုတ္ထားျပန္ေတာ့ တကယ္မလြယ္တ့ဲဘ၀ေတြကို ရင္ဆုိင္ရမွာ အမွန္ပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒီေတာ့ ဘာေတြျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ က်ဴရွင္မယူႏုိင္တဲ့ကေလးက ေက်ာင္းမွာ မ်က္ႏွာေကာင္းမရတဲ့ဘ၀ကို အလိုလိုေရာက္ၿပီး ေက်ာင္းမတက္ခ်င္တဲ့ေရာဂါတစ္ခု စြဲကပ္အျမစ္တြယ္လာ ပါေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ ဘာေတြသင္လဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ကိုယ္သင္ ကိုယ္ထုတ္ ေမးခြန္းစနစ္က ႀကီးစိုးေနေတာ့ ဒါသင္ ဒါက်က္ ဒါေျဖဆိုတဲ့ ပံုေသကားခ်ပ္လည္း ခ်ထားေလရဲ႕။ ဒီေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕စိတ္မွာ ဒီထက္ပိုၿပီး ေတြးေခၚတတ္တဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္တယ္။ တျဖည္းျဖည္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ႏုိင္တဲ့ စြမ္းအားမရွိေတာ့ပဲ သူမ်ားကိုပဲ အားကိုးလိုတဲ့စိတ္ေတြ ကိန္းေအာင္း ေနတဲ့သူေတြ ျဖစ္လာေတာ့မွာေပါ့။
ဒါနဲ႔ ဟိုတစ္ေန႔က အလုပ္ကျပန္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မိခင္က ရင္ဖြင့္ရွာတယ္။ သူ႔ရဲ႕သားက ယခု သံုးတန္းတက္ေနပါတယ္တဲ့။ အရင္ကေတာ့ အတန္းပိုင္ဆရာမဆီမွာ က်ဴရွင္ထားတယ္ ေပါ့ေလ။ ေနာက္ အတန္းပိုင္ဆရာမက ကေလးမီးဖြားေတာ့ စာမသင္ႏုိင္ေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ ကိုယ့္သားသမီးေပၚ ထားတဲ့ ေမတၱာတရားက အလြန္ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ ယုံၾကည္မိပါတယ္။ သားကေလးရဲ႕ ပညာေရး ေႏွာင့္ေႏွးမွာ စိုးလို႔ အတန္းပိုင္ဆရာမက စာမသင္ႏုိင္ေတာ့ အတန္းငယ္တုန္းက ထားတဲ့ဆရာမဆီမွာ က်ဴရွင္ေျပာင္းထားလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမက ကေလးေမြးဖြားၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့ ကေလးက ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္း ေျပာင္းေနရမွာစိုးလို႔ မိဘက မေျပာင္းပဲ ဒီတိုင္းပဲ က်ဴရွင္ကို ထားလိုက္ေတာ့ တယ္။ ေက်ာင္းသားဆိုတာ ဘယ္မွာထားထား ကေလးစာတတ္ဖို႔ပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲဒီလို မဟုတ္ပဲနဲ႔ တစ္ရက္ေတာ့ အတန္းပိုင္ဆရာမက ကေလးကို ေခၚၿပီး က်ဴရွင္ ဘယ္မွာတက္ေနတယ္မလားလို႔ ေမးပါတယ္။ ကေလးဆိုတာ အျပစ္ကင္းတဲ့အရြယ္ေလ။ သူက မလိမ္ညာပဲ ဟုတ္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကေလးကို က်ဴရွင္စာအုပ္သြားယူခိုင္းပါတယ္။ ကေလးက သြားယူေပးေတာ့ သူက သင္ပံုသင္နည္းေတြ ၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းမွာ ကေလးရဲ႕ က်ဴရွင္စာအုပ္ထဲက ပံုစံအတိုင္း သင္ၾကားပါေတာ့တယ္။ တစ္မ်ဳိးပဲေနာ္။ ေျပာျပတုန္းက မယုံၾကည္ဘူး။ ဆရာမဆိုတာ ပညာရည္ျပည့္၀လို႔ ႏုိင္ငံေတာ္က ကေလးေတြရဲ႕ဘ၀အတြက္ ၀ကြက္ေရြးခ်ယ္ၿပီး အပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ခုေတာ့ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚမရွိ၊ အိုင္ဒီယာမထုတ္ ကိုယ့္ပညာနဲ႔မသင္ပဲ ဘာလို႔ သူမ်ားသင္တာကို လိုက္အတုခိုးၿပီး သင္တာပါလိမ့္ေပါ့။ ပညာေရးေခတ္ႀကီးက ဒါေၾကာင့္ ဆုတ္ယုတ္ကုန္တာပါလားလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ ဒါနဲ႔ ကေလးက တစ္ရက္ေတာ့ က်ဴရွင္စာအုပ္မယူသြားမိဘူး။ ဆရာမက ယူလာခိုင္းေတာ့ ကေလးက မပါဘူးေျပာတာ သူ႔ကို လိမ္တယ္ ညာတယ္လို႔ ကေလးကို ေျပာပါေလေရာ။ အတန္းထဲမွာလည္း ကေလးကို အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ရိုက္လာပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္လာေတာ့ မိဘအေနနဲ႔ကလည္း သြားေျပာလည္း အခက္ မေျပာလည္း ကိုယ့္သားသမီးက တျဖည္းျဖည္း ေက်ာင္းေၾကာက္တဲ့သူျဖစ္လို႔လာေနတယ္။ သြားေျပာျပန္ရင္လည္း ကိုယ့္သားသမီးကို မဲၿပီး ဆူမွာလည္း စိုးေနျပန္ေတာ့ သင္လည္း မိဘေနရာကေန ၀င္ၿပီး ခံစားၾကည့္ေစ ခ်င္တယ္။ ဒီဆရာမကလည္း မၾကာေသးခင္က သားသမီးေမြးထားတာပဲ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားထားၿပီး ဆရာဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကို ထိန္းသိမ္းသင့္တာေပါ့။ ခုေတာ့ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးေတြကို ဆရာမ ခန္႔ထားသလဲဆိုတာေတာင္ စဥ္းစားမရဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ဒါနဲ႔ ေဟာေျပာပဲြတစ္ခုမွာ ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ေျပာတဲ့ စကားေတြကို ၾကားေယာင္မိေသးတယ္။ ပညာေရးစနစ္ရဲ႕ ျပယုဂ္ေပါ့ေလ။ သူအိမ္မွာရွိတုန္း သူ႔ရဲ႕သားက စာေအာ္က်က္ေနတယ္တဲ့။ က်က္တဲ့စာက ဘာစာလည္းဆိုေတာ့ စာစီစာကံုးပါတဲ့။ ဟင္ ကိုယ္ေတြလက္ထက္ကေတာ့ စာစီစာကံုးက ကိုယ့္စိတ္မွာ ရွိတာကို ခ်ေရးရတာပဲ က်က္ရတဲ့စာမွ မဟုတ္တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ဘာအေၾကာင္းလဲဆိုေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္၏အေၾကာင္းတဲ့ ကေလးက ေအာ္ဆိုေနတာက “ကၽြန္ေတာ္၏အေဖသည္ ဦးဘျဖစ္ပါသည္” ဆိုၿပီး ထပ္ကာ ထပ္ကာဆိုေနေတာ့ အေဖျဖစ္တဲ့သူက မိန္းမကို လွည့္ေမးပါေတာ့တယ္။ “မိန္းမေရ… အိမ္ကို ဘယ္သူလာေသးလဲတဲ့” မိန္းမျဖစ္သူက “ဘယ္သူမွ မလာပါဘူးေတာ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ” ဆိုၿပီး ေမးေတာ့ “မသိဘူးေလကြာ။ မင္းသားက ဆိုေနတာ သူ႔အေဖက ဦးဘတဲ့” ေနာက္ၿပီး ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔သားေျဖပံုေၾကာင့္ ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္လည္း ကိုယ့္နဖူးကိုယ္သာရိုက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ သားေျဖပံုက “အေဖကလည္း ဘာသိလဲ။ သားသူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေဖလည္း ဦးဘပဲ”တဲ့ေလ။ ကဲ ေကာင္းၾကေရာပဲ။ စာစီစာကံုးေတာင္ ကိုယ့္အေၾကာင္း အရာကုိ ဘယ္လိုလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ဘယ္လိုေရးရတယ္မေျပာျပပဲ က်က္ေျဖဘ၀ေတြ ေရာက္လို႔ေနတဲ့ ပညာေရး ေခတ္ႀကီး ျဖစ္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။ ပညာေရးစနစ္ကို ဒီလိုသာ လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာင္အနာဂတ္ သားေကာင္းမ်ား ဘယ္လိုဘ၀မွာ ျဖတ္သန္းၾကရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားမိတာေၾကာင့္ အျပဳသေဘာျဖင့္ ေရးသားတင္ျပလိုက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ဆရာေတြ ဆရာမေတြ မေကာင္းခဲ့ရင္ေတာ့ ဒီကေလးရဲ႕ဘ၀လမ္းေၾကာင္းဟာ အရာအားလံုး ကၽြမ္းထိုး ေမွာက္ခံုျဖစ္သြားမွာ အမွန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာၾကတာ သင္လည္း ၾကားဖူးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တပည့္ မေကာင္း ဆရာ့ေခါင္းဆိုတဲ့ လူေတြရဲ႕ပံုေသနည္းေတြလည္း သိမယ္လို႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္း မွန္ကန္ဖို႔ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြသာ အခရာပင္ ျဖစ္ပါတယ္။
ပညာဆိုတဲ့ ျမန္မာေ၀ါဟာရအဓိပၸာယ္ကို ေလ့လာသံုးသပ္ၾကည့္မိတယ္။ ပညာဆိုတာ ပါဠိကလာတဲ့ ျမန္မာစကား တစ္လံုးပါပဲ။ ပညာကို ျမန္မာအဘိဓာန္မွာ အေျခခံအဓိပၸာယ္ ႏွစ္မ်ဳိး ေပးတယ္။
(၁) အသိဥာဏ္။ ခဲြျခားေ၀ဖန္ႏိုင္ေသာ အသိဥာဏ္။
(၂) အတတ္
ဒါေၾကာင့္ ပညာသင္တယ္ဆိုတာ အတတ္ပညာ ဆည္းပူးေလ့လာတာ ျဖစ္သလို၊ အသိဥာဏ္ ျမင့္မားေအာင္ အားထုတ္ေလ့က်င့္တဲ့ သေဘာလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ ပညာရွိႏွင့္ ပညာတတ္ဆိုတာ ပညာရဲ႕ အဲဒီအဓိပၸာယ္ႏွစ္မ်ဳိးကို အေျခခံၿပီး ခဲြျခားေျပာဆိုၾကတဲ့ သေဘာပဲ။ ပညာရွိဆိုတာက အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတႏွင့္ျပည့္စံုၿပီး အေကာင္းအဆိုး ေ၀ဖန္ခဲြျခားႏုိင္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ကို ဆိုလိုတာ။ ပညာတတ္ဆိုတာက အသိပညာေတြ၊ အတတ္ပညာေတြ ေလ့လာသင္ယူတတ္ေျမာက္ထားတဲ ပုဂၢိဳလ္လို႔ ခဲြျခားသတ္မွတ္ထားလုိ႔ ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ပညာရွိေလာက္ေတာ့ မရင့္က်က္၊ မျပည့္၀၊ မျမင့္မားဘူးေပါ့။ ျမန္မာမွာ ပညာနဲ႔တဲြစပ္ၿပီး သံုးတဲ့စကားလံုးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတာကို ေလ့လာမွတ္သား ရပါတယ္။ ဥပမာ - ပညာ ျပတယ္။ ပညာ ေပးတယ္။ ပညာ စမ္းတယ္။ ပညာ ျပတယ္ဆိုတာ ညစ္တဲ့သေဘာ၊ ပညာေပးတယ္ဆိုတာ ဆံုးမတာ၊ ပညာ စမ္းတာက ကၽြမ္းက်င္မႈအရည္အေသြးကို စမ္းသပ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြႏွင့္ ဆက္စပ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ပညာရဲ႕အဓိပၸာယ္ေတြက ပိုမို က်ယ္ျပန္႔နက္ရႈိင္းလာတာကို ေတြ႕ရွိရပါတယ္။
ျမန္မာ - အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္မွာ ပညာကို အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္ ဖြင့္တဲ့အခါ စကားလံုးေျခာက္လံုးကို ေလ့လာသံုးသပ္မိပါတယ္။
(၁) Knowledge, Learning, Education, Schooling
(၂) Skill, Craft
ဆိုတဲ့ စကားလံုးေျခာက္လံုးကို ေတြ႕ရွိရပါတယ္။
အဲဒီထဲကမွ Learning ဆိုတဲ့အပိုင္းေလး အဓိကထားေျပာခ်င္မိပါတယ္။ ဒီလိုမေျပာခင္ Learn ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရနဲ႔ပတ္သက္တာကေတာ့ သင္အံေလ့က်င့္သည္။ သင္ၾကားသည္။ ေလ့လာတတ္ေျမာက္သည္။ အာဂံုေဆာင္သည္ဆိုတာေတြေပါ့။ ဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာက ဆရာဆိုတာ တပည့္မ်ားကို သင္ၾကားျပသတဲ့အခါ နာသံုးနာဆိုတာကို အဓိက ထားရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အနစ္နာဆိုတာနဲ႔ ဖန္တီးထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕တပည့္ေတြကို ေက်ာသားရင္သားမခဲြျခားပဲ ဆရာဆိုတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ ေနထုိင္က်င့္ၾကံ ႏုိင္ဖို႔ အလြန္တရာမွ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ ကိုယ္မသိတာ၊ မတတ္တာကို သင္ၾကားညႊန္ျပတဲ့သူေတြကိုလည္း ဆရာအရာ အေလးထားၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အက်င့္လကၡဏာဟာဆိုရင္ျဖင့္ အတုယူစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဆရာေတြကလည္း ကိုယ္သိတာ တတ္တာကို ျဖန္႔ေ၀ေပးၿပီး ဆရာစားမခ်န္ သြန္သင္ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္သင့္ပါတယ္။ ဒါမွသာ ဆရာေကာင္းပီသမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေျပာခ်င္တာက ယေန႔ေခတ္ေက်ာင္းပညာေရးမွာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို ဘယ္လိုသင္ေနတာလဲဆိုတာ မိဘတိုင္းက ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ေခတ္တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းပညာပဲ အားထားရတယ္။ က်ဴရွင္တို႔၊ ဂိုက္တို႔၊ စာက်က္၀ိုင္းတို႔ဆိုတာ ေ၀လာေ၀းပဲ။ ေက်ာင္းစာကို ေက်ာင္းမွာပဲ အျပီး ဆရာေတြ ဆရာမေတြက အားၾကိဳးမာန္တက္ သင္ၾကားျပသၾကတယ္။ မုန္႕စား ဆင္းခ်ိန္ေတာင္ မသိတဲ့စာ လာေမး၊ ရႈပ္တယ္လို႔ မေတြးတဲ့ အလြန္တရာ ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ နာသံုးနာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ဆရာေတြ ဆရာမေတြပါပဲ။ ေလးစားဖို႔လည္း အလြန္ေကာင္းလွပါတယ္။
ဒီေတာ့ ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ေပးႏုိင္သလဲ။ ပညာဆိုတာ ေပးတိုင္းလည္း မယူတတ္သူေတြ တစ္ပံုႀကီးရွိပါတယ္။ ဒီလိုက်ရင္ ယူတတ္ေအာင္ သင္ၾကားျပသရမွာက ဆရာေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ ယူခ်င္တာေတာင္ မေပးတတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဆရာဆိုတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ ထုိက္တန္လားဆိုတာ စဥ္းစားဖို႔ လိုလာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္တုန္းအရြယ္ ကေလးေတြကို ျပဳျပင္ရတာဟာ အမွန္တကယ္ေတာ့ ထည့္တဲ့ခြက္ထဲ ပံုစံတစ္က် ၀င္ဖို႔ အလြန္ပဲ ေကာင္းလွပါတယ္။ ထည့္တတ္ဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ဟာ အန္မတန္မွ ႏူးညံ့လွတဲ့အတြက္ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ အစြန္းအထင္း မပါသြားဖို႔ အေရးႀကီးဆံုးပါပဲ။ ဒါေတြ ဘာေၾကာင့္ ေျပာေနရသလဲဆိုေတာ့ ဆရာဆိုတာ ငါေျပာသလိုလုပ္ ငါ လုပ္သလိုမလုပ္နဲ႔ဆိုတဲ့ လႊဲမွားစြာ က်င့္သံုးေနၾကသူေတြ အမ်ားအျပား ေတြ႕ရွိေနရလို႔ပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြ ပညာေရးမျပိဳင္ဆုိင္ပဲ သူ႔ထက္ငါ ပိုတတ္ေအာင္ ပိုေတာ္ေအာင္ သင္ေပးမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ထားေတြ မထားရွိၾကပဲ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စံုေတာင္ အျပိဳင္အဆိုင္ ဒီဇုိင္းေတြ လုပ္လားလုပ္ရဲ႕၊ ေနာက္ အိမ္မွာ ရွိသမွ် လက္၀တ္ရတနာမ်ား အျပိဳင္အဆိုင္ ထုတ္ဆဲြလား ထုတ္ဆဲြနဲ႔ ေနာက္ ကေလးေတြ ထမင္းဗူး ဘာေတြပါလဲ၊ လာ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ဳိး ယူလာခဲ့လုိ႔ ဆိုသူကလည္း ရွိေသးတာကို ေလ့လာေတြ႕ရွိမိေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ ေနာင္အနာဂတ္ပညာေရးကို အေတာ္ရင္ေလးဖြယ္ ျဖစ္မိပါတယ္။
ေဟာ ခုေနာက္ပိုင္းလည္း ေရာက္ေရာ ဘာတဲ့ ေက်ာင္းမွာ စာကို ေသခ်ာမသင္ေတာ့ပဲ အိမ္မွာေခၚသင္တဲ့ က်ဴရွင္ေတြ၊ စာက်က္၀ိုင္းေတြ၊ ဂိုက္ေတြ မႈိလိုေပါက္လာေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလို အေနအထားျဖစ္ေပၚလာတာဟာ ေနာင္အနာဂတ္ မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ တစ္နည္းေကာင္းသလို မိဘေတြအတြက္ေတာ့ အင္း အမ်ားအားျဖင့္ တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတဲ့ မိဘေတြအတြက္ေတာ့ အလြန္တရာ ရင္ေလးဖြယ္ပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဒါကို ေျပာရသလဲဆိုရင္ မိသားစုတစ္စုမွာ သားသမီး ငါးေယာက္ ရွိတယ္ဆိုပါစို႔။ မိဘက လက္လုပ္လက္စားဘ၀ျဖစ္ၿပီး သားသမီးေတြက ေက်ာင္းေနတုန္းအရြယ္ဆိုရင္ သားသမီး ငါးေယာက္ရဲ႕ ခုေခတ္ေက်ာင္းစရိတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္လဲဆိုတာ သင္ပဲ စဥ္းစား ျမင္ေယာင္ ၾကည့္လိုက္ေလ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကသီလင္တ ႏုိင္မယ့္ ဘ၀အေျခအေနလဲဆိုတာကိုေပါ့။ ဒါကို ဆရာေတြ ဆရာမေတြက နားလည္မႈမေပးႏုိင္ပဲ။ ငါ့ေက်ာင္းသားက ငါ့က်ဴရွင္တက္ရမယ္ဆိုတဲ့ (ကိုယ့္ဘာသာ ထုတ္တဲ့) ဥပေဒတစ္ရပ္က ထုတ္ထားျပန္ေတာ့ တကယ္မလြယ္တ့ဲဘ၀ေတြကို ရင္ဆုိင္ရမွာ အမွန္ပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒီေတာ့ ဘာေတြျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ က်ဴရွင္မယူႏုိင္တဲ့ကေလးက ေက်ာင္းမွာ မ်က္ႏွာေကာင္းမရတဲ့ဘ၀ကို အလိုလိုေရာက္ၿပီး ေက်ာင္းမတက္ခ်င္တဲ့ေရာဂါတစ္ခု စြဲကပ္အျမစ္တြယ္လာ ပါေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ ဘာေတြသင္လဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ကိုယ္သင္ ကိုယ္ထုတ္ ေမးခြန္းစနစ္က ႀကီးစိုးေနေတာ့ ဒါသင္ ဒါက်က္ ဒါေျဖဆိုတဲ့ ပံုေသကားခ်ပ္လည္း ခ်ထားေလရဲ႕။ ဒီေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕စိတ္မွာ ဒီထက္ပိုၿပီး ေတြးေခၚတတ္တဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္တယ္။ တျဖည္းျဖည္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ႏုိင္တဲ့ စြမ္းအားမရွိေတာ့ပဲ သူမ်ားကိုပဲ အားကိုးလိုတဲ့စိတ္ေတြ ကိန္းေအာင္း ေနတဲ့သူေတြ ျဖစ္လာေတာ့မွာေပါ့။
ဒါနဲ႔ ဟိုတစ္ေန႔က အလုပ္ကျပန္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မိခင္က ရင္ဖြင့္ရွာတယ္။ သူ႔ရဲ႕သားက ယခု သံုးတန္းတက္ေနပါတယ္တဲ့။ အရင္ကေတာ့ အတန္းပိုင္ဆရာမဆီမွာ က်ဴရွင္ထားတယ္ ေပါ့ေလ။ ေနာက္ အတန္းပိုင္ဆရာမက ကေလးမီးဖြားေတာ့ စာမသင္ႏုိင္ေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ ကိုယ့္သားသမီးေပၚ ထားတဲ့ ေမတၱာတရားက အလြန္ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ ယုံၾကည္မိပါတယ္။ သားကေလးရဲ႕ ပညာေရး ေႏွာင့္ေႏွးမွာ စိုးလို႔ အတန္းပိုင္ဆရာမက စာမသင္ႏုိင္ေတာ့ အတန္းငယ္တုန္းက ထားတဲ့ဆရာမဆီမွာ က်ဴရွင္ေျပာင္းထားလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမက ကေလးေမြးဖြားၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့ ကေလးက ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္း ေျပာင္းေနရမွာစိုးလို႔ မိဘက မေျပာင္းပဲ ဒီတိုင္းပဲ က်ဴရွင္ကို ထားလိုက္ေတာ့ တယ္။ ေက်ာင္းသားဆိုတာ ဘယ္မွာထားထား ကေလးစာတတ္ဖို႔ပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲဒီလို မဟုတ္ပဲနဲ႔ တစ္ရက္ေတာ့ အတန္းပိုင္ဆရာမက ကေလးကို ေခၚၿပီး က်ဴရွင္ ဘယ္မွာတက္ေနတယ္မလားလို႔ ေမးပါတယ္။ ကေလးဆိုတာ အျပစ္ကင္းတဲ့အရြယ္ေလ။ သူက မလိမ္ညာပဲ ဟုတ္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကေလးကို က်ဴရွင္စာအုပ္သြားယူခိုင္းပါတယ္။ ကေလးက သြားယူေပးေတာ့ သူက သင္ပံုသင္နည္းေတြ ၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းမွာ ကေလးရဲ႕ က်ဴရွင္စာအုပ္ထဲက ပံုစံအတိုင္း သင္ၾကားပါေတာ့တယ္။ တစ္မ်ဳိးပဲေနာ္။ ေျပာျပတုန္းက မယုံၾကည္ဘူး။ ဆရာမဆိုတာ ပညာရည္ျပည့္၀လို႔ ႏုိင္ငံေတာ္က ကေလးေတြရဲ႕ဘ၀အတြက္ ၀ကြက္ေရြးခ်ယ္ၿပီး အပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ခုေတာ့ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚမရွိ၊ အိုင္ဒီယာမထုတ္ ကိုယ့္ပညာနဲ႔မသင္ပဲ ဘာလို႔ သူမ်ားသင္တာကို လိုက္အတုခိုးၿပီး သင္တာပါလိမ့္ေပါ့။ ပညာေရးေခတ္ႀကီးက ဒါေၾကာင့္ ဆုတ္ယုတ္ကုန္တာပါလားလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ ဒါနဲ႔ ကေလးက တစ္ရက္ေတာ့ က်ဴရွင္စာအုပ္မယူသြားမိဘူး။ ဆရာမက ယူလာခိုင္းေတာ့ ကေလးက မပါဘူးေျပာတာ သူ႔ကို လိမ္တယ္ ညာတယ္လို႔ ကေလးကို ေျပာပါေလေရာ။ အတန္းထဲမွာလည္း ကေလးကို အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ရိုက္လာပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္လာေတာ့ မိဘအေနနဲ႔ကလည္း သြားေျပာလည္း အခက္ မေျပာလည္း ကိုယ့္သားသမီးက တျဖည္းျဖည္း ေက်ာင္းေၾကာက္တဲ့သူျဖစ္လို႔လာေနတယ္။ သြားေျပာျပန္ရင္လည္း ကိုယ့္သားသမီးကို မဲၿပီး ဆူမွာလည္း စိုးေနျပန္ေတာ့ သင္လည္း မိဘေနရာကေန ၀င္ၿပီး ခံစားၾကည့္ေစ ခ်င္တယ္။ ဒီဆရာမကလည္း မၾကာေသးခင္က သားသမီးေမြးထားတာပဲ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားထားၿပီး ဆရာဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကို ထိန္းသိမ္းသင့္တာေပါ့။ ခုေတာ့ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးေတြကို ဆရာမ ခန္႔ထားသလဲဆိုတာေတာင္ စဥ္းစားမရဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ဒါနဲ႔ ေဟာေျပာပဲြတစ္ခုမွာ ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ေျပာတဲ့ စကားေတြကို ၾကားေယာင္မိေသးတယ္။ ပညာေရးစနစ္ရဲ႕ ျပယုဂ္ေပါ့ေလ။ သူအိမ္မွာရွိတုန္း သူ႔ရဲ႕သားက စာေအာ္က်က္ေနတယ္တဲ့။ က်က္တဲ့စာက ဘာစာလည္းဆိုေတာ့ စာစီစာကံုးပါတဲ့။ ဟင္ ကိုယ္ေတြလက္ထက္ကေတာ့ စာစီစာကံုးက ကိုယ့္စိတ္မွာ ရွိတာကို ခ်ေရးရတာပဲ က်က္ရတဲ့စာမွ မဟုတ္တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ဘာအေၾကာင္းလဲဆိုေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္၏အေၾကာင္းတဲ့ ကေလးက ေအာ္ဆိုေနတာက “ကၽြန္ေတာ္၏အေဖသည္ ဦးဘျဖစ္ပါသည္” ဆိုၿပီး ထပ္ကာ ထပ္ကာဆိုေနေတာ့ အေဖျဖစ္တဲ့သူက မိန္းမကို လွည့္ေမးပါေတာ့တယ္။ “မိန္းမေရ… အိမ္ကို ဘယ္သူလာေသးလဲတဲ့” မိန္းမျဖစ္သူက “ဘယ္သူမွ မလာပါဘူးေတာ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ” ဆိုၿပီး ေမးေတာ့ “မသိဘူးေလကြာ။ မင္းသားက ဆိုေနတာ သူ႔အေဖက ဦးဘတဲ့” ေနာက္ၿပီး ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔သားေျဖပံုေၾကာင့္ ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္လည္း ကိုယ့္နဖူးကိုယ္သာရိုက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ သားေျဖပံုက “အေဖကလည္း ဘာသိလဲ။ သားသူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေဖလည္း ဦးဘပဲ”တဲ့ေလ။ ကဲ ေကာင္းၾကေရာပဲ။ စာစီစာကံုးေတာင္ ကိုယ့္အေၾကာင္း အရာကုိ ဘယ္လိုလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ဘယ္လိုေရးရတယ္မေျပာျပပဲ က်က္ေျဖဘ၀ေတြ ေရာက္လို႔ေနတဲ့ ပညာေရး ေခတ္ႀကီး ျဖစ္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။ ပညာေရးစနစ္ကို ဒီလိုသာ လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာင္အနာဂတ္ သားေကာင္းမ်ား ဘယ္လိုဘ၀မွာ ျဖတ္သန္းၾကရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားမိတာေၾကာင့္ အျပဳသေဘာျဖင့္ ေရးသားတင္ျပလိုက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
မေနာျဖဴေလး
၃.၃.၂၀၁၃
0 comments:
Post a Comment