ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ခရီး - ၂
|
10:24 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
မနက္ေျခာက္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္လို႔ဆိုေပမယ့္ ေဆာင္းအကုန္ေႏြအကူးကာလဆိုေတာ့ လမ္းေပၚမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ ေယာက္ သဲသဲကြဲကြဲရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရတဲ့အေနအထားေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အေမွာင္ကေနအလင္းဘက္ကို ကူး ေျပာင္းခါစ နံနက္ခင္းဆည္းဆာခ်ိန္လို႔ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းေတြျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ေနျပည္ေတာ္ရဲ႕ အထင္ကရလမ္းမႀကီးျဖစ္တဲ့ ရာဇသဂၤဟလမ္းမႀကီးေပၚကို ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ္တု႔ိဇနီးေမာင္ႏွံအတြက္ တစ္ေန႔တာကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ငွားေနတဲ့ လယ္ေ၀းၿမိဳ႕ ကေန ကုမၸဏီလုပ္ငန္းခြင္ရွိတဲ့ဟိုတယ္ဇုန္ကို မနက္ေျခာက္နာရီခြဲအေရာက္ သြားရတာမို႔ အခ်ိန္မွီဖို႔ အေရး ေန႔တစ္ဓူ၀ ေစာေစာစီစီး သြားလာေနရတာပါ။
ေနျပည္ေတာ္မွာ ဆိုင္ကယ္စီးေနက်လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လမ္းမေပၚမွာ အဆင္မေျပတာေလးေတြ၊ အခက္အခဲ ေလးေတြ၊ အျမင္မေတာ္တာေလးေတြကိုေတာ့ ေန႔စဥ္လုိလိုျမင္ေတြ႕ေနက်ပါ။ အဲဒီလိုျမင္ေတြ႕ေနရတာေတြအမ်ားႀကီးထဲကမွ ဒီေန႔ေတြ႕ရတဲ့ပံုစံေလးကေတာ့ နည္းနည္းေလး ထူးဆန္းေနသလိုပါပဲ။
ေတြ႕ရတဲ့ပံုစံေလးကိုမေျပာခင္ ေနျပည္ေတာ္ရာဇသဂၤဟလမ္းႀကီးရဲ႕ လက္ရွိအေနအထားကိုေျပာျပပါမယ္။ ရာဇသဂၤ ဟလမ္းမႀကီးဟာ အသြားေလးလမ္းသြား၊ အျပန္ေလးလမ္းသြားပံုစံနဲ႔ အလယ္မွာ လမ္းလယ္ကၽြန္းခံထားတဲ့ ရွစ္လမ္းသြားလမ္းမ ႀကီးပါ။ ေနျပည္ေတာ္ႀကီး စတင္တည္ေဆာက္ခါစ အခ်ိန္က တည္းကခင္းထားခဲ့တဲ့ ရွစ္လမ္းသြား ကြန္ကရစ္လမ္းမႀကီးေပါ့။
အခုေတာ့ အဲဒီ တစ္ဘက္ေလးလမ္းသြားလမ္းမႀကီးရဲ႕ အသြားအျပန္ႏွစ္ဘက္စလံုးမွာ အတြင္းဘက္ယာဥ္ေၾကာႏွစ္ခုစီ ကို ႏိုင္လြန္ကတၱရာခင္းလိုက္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက တစ္ဘက္ေလးလမ္းသြားရွိတဲ့အထဲကမွ အတြင္းဘက္ႏွစ္လမ္းကို ႏိုင္လြန္ ကတၱရာခင္းၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့ႏွစ္လမ္းသြားကိုေတာ့ နဂိုကအတိုင္း ကြန္ကရစ္လမ္းအတိုင္းပဲ ထားတဲ့သေဘာေပါ့။ အသြားအျပန္ ႏွစ္ဘက္စလံုး အဲဒီပံုစံအတိုင္းလုပ္ထားတာပါ။
ေနာက္တစ္ခုက ႏိုင္လြန္ကတၱရာခင္းထားတဲ့ႏွစ္လမ္းသြားနဲ႔ ကြန္ကရစ္အတိုင္းထားတဲ့ႏွစ္လမ္းသြားကို သံပန္းေတြနဲ႔ ကာရံ ခြဲျခားထားပါေသးတယ္။
ၿပီးေတာ့ အေႏွးယာဥ္နဲ႔ကုန္တင္ယာဥ္ေတြကို ကြန္ကရစ္ခင္းထားတဲ့ႏွစ္လမ္းသြားမွာ ေမာင္းႏွင္အသံုးျပဳဖုိ႔နဲ႔၊ လူစီး ယာဥ္ေတြကိုေတာ့ ႏိုင္လြန္ကတၱရာခင္းထားတဲ့လမ္းေပၚကေနေမာင္းႏွင္အသံုးျပဳဖို႔ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ တပ္ထားပါေသးတယ္။
ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ေနျပည္ေတာ္ရာဇသဂၤဟလမ္းမႀကီးရဲ႕အေနအထားကို ျမင္သာထင္သာရွိေလာက္ၿပီထင္ပါ တယ္။
ဒါဆိုရင္ ေစာေစာကကၽြန္ေတာ္ေျပာျပမယ္ဆုိတဲ့ လမ္းေပၚကအေနအထားေလးကို ေျပာျပပါမယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလို မနက္ခင္းဆည္းဆာအခ်ိန္ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္စေတြ႕တာက ဆိုင္ကယ္တစ္စီးပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ ေနာက္မွာကပ္လွ်က္လိုက္လာတာက စက္ဘီးတစ္စီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္အတိုင္းလိုက္နာၿပီး လမ္းရဲ႕ လက္ယာဘက္အစြန္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ကြန္ကရစ္လမ္းေပၚကေန ေမာင္းေနပါတယ္။ အခုနက ဆိုင္ကယ္နဲ႔စက္ဘီးကေတာ့ အျမန္ကား ေတြအတြက္ သီးသန္႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ တတိယယာဥ္ေၾကာ ႏိုင္လြန္ကတၱရာလမ္းမေပၚကို တက္ေမာင္းေနတာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးကို လက္ကုတ္လိုက္ၿပီး `ေတာ္ေတာ္သတၱိေကာင္းတဲ့လူေတြကြာ၊ ဆိုင္ကယ္နဲ႕စက္ဘီးကို သတ္ မွတ္လမ္းေၾကာင္းကေနမေမာင္းပဲ ကားလမ္းေၾကာင္းေပၚကိုတက္ေမာင္းေနၾကတယ္´လို႔ ပါးစပ္ကေျပာေနရင္း အဲဒီ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ စက္ဘီးကုိ ေသခ်ာလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ----
ဆိုင္ကယ္ကိုစီးလာတာက အမ်ိဳးသားပါ။ အဲဒီဆိုင္ကယ္ေပၚမွာက ေထာ္လာဂ်ီတစ္စီးစာနီးပါးေလာက္ရွိတဲ့ ကုန္စိမ္း ေတြကို မႏိုင္မနင္းတင္လာတာပါ။ သာမန္ဆိုင္ကယ္စီးတတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဆိုရင္ ဒီဆိုင္ကယ္လဲမက်ဖုိ႔ကိုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးဂရုစိုက္ၿပီး စီးရလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ အိုဗာ၀ိတ္ဆိုင္ကယ္ေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာကပ္ပါလာတဲ့ စက္ဘီးကိုစီးလာတာက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါ။ စက္ဘီးေပၚမွာေတာ့ ဘာမွ တင္ထားတာမေတြ႕ပါဘူး။
ဒီအထိ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လို႔ရပါေသးတယ္။ အံၾသစရာလည္းမဟုတ္ေသးပါဘူး။ ထူးျခားတယ္လုိ႔လည္း မထင္မိ ေသးပါဘူး။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိလို႔ သဲသဲကြဲကြဲျမင္လိုက္ရတဲ့အေနအထားမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔လုပ္ရပ္ေတြအတြက္ အံလည္းအံၾသမိပါတယ္၊ စိတ္လည္းတိုမိပါတယ္၊ လက္ဖ်ားလည္းခါမိပါတယ္၊ စိတ္လည္းေတာ္ေတာ္ပ်က္မိပါတယ္၊ သနားစိတ္ ေတြလည္း တဖြားဖြား ၀င္လာမိပါတယ္။
ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ ဒီလုိ မျမင္၀ိုးတ၀ါးအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သတ္မွတ္ယာဥ္ေၾကာမဟုတ္တဲ့ အျမန္ယာဥ္ေၾကာကေနၿပီးေတာ့လည္း တက္ေမာင္းေသးတယ္၊ တင္သင့္တဲ့အေနအထားအထားထက္ပိုတဲ့ ပစၥည္းေတြကိုလည္း ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာတင္ထားေသးတယ္။ ဒါေလာက္တင္မကပဲ ေနာက္ကပါလာတဲ့စက္ဘီးကို ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းတပ္ၿပီး ဆြဲေခၚလာသတဲ့ေလ။
ေနာက္ကအမ်ိဳးသမီးကေတာ့ စက္ဘီးကိုအားစိုက္နင္းရတာမဟုတ္ပဲ ဆိုင္ကယ္ဆြဲအားေနာက္မွာ လြယ္လြယ္ကူကူ ေလးလိုက္လာရတာဆိုေတာ့ ၾကြၾကြရြရြေလးနဲ႔ ေခါင္းေလးေမာ့ၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးေတာင္ လုပ္ျပေနေသးရဲေလ။
သူတို႔ကေတာ့ သူတု႔ိလုပ္ရပ္အတြက္ မွားတယ္လို႔လည္း ထင္ၾကပံုမရပါဘူး။ သူတို႔ကိုစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ လွမ္းၾကည့္ ေနမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံကိုလည္း အေလးထား ဂရုစိုက္ရမွန္းလည္း မသိၾကပါဘူး။
သာမန္လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ေနက်အတိုင္း လုပ္ျမဲလုပ္ေနတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးတက္ၾကြ လန္းဆန္း ေနၾကလုိ႔ေပါ့ဗ်ာ ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတုိ႔အေနအထားကိုၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္ပ်က္ေမာပန္းသြားမိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ သူတို႔လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေနတဲ့ေနရာဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကူးေျပာင္းစႏိုင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ တစ္ကမၻာလံုးက စိတ္၀င္တစားေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္ေရးၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာပါ။ အဲဒီၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ အထင္ကရလမ္းမႀကီးတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ ရာဇသဂၤဟလမ္းမႀကီးေပၚမွာပါ။
အဲဒီရာဇသဂၤဟလမ္းမႀကီးေပၚကေန ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အေရးႀကီးပုဂၢဳိလ္ေတြျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးအပါအ ၀င္ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးေတြ၊ အဆင့္ျမင့္အရာရွိႀကီးေတြ အခ်ိန္မေရြး ျဖတ္သန္းသြားလာေနတတ္ၾကပါတယ္။
ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးကလာေရာက္လည္ပတ္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံတကာက သမၼတႀကီးေတြ၊ ႏိုင္ငံတကာက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံတကာက အဆင့္ျမင့္အရာရွိႀကီးေတြ ဥဒဟို ျဖတ္သန္းသြားလာေနတတ္ၾကပါတယ္။
ရန္ကုန္၊မႏၱေလးအစရွိတဲ့ေနရာေတြကေန အရွိန္ျမင့္မားစြာနဲ႔ေမာင္းႏွင္လာၾကတဲ့ကားႀကီးေတြကလည္း ဒီလမ္းမႀကီး ေပၚေရာက္လာတဲ့အထိ အရွိန္ေလွ်ာ့ရေကာင္းမွန္းမသိေသးပဲ တရစပ္ ေမာင္းႏွင္သြားလာေနတတ္ၾကပါတယ္။
အဲဒီလိုမ်ိဳးလမ္းမႀကီးေပၚကို အိုဗာ၀ိတ္တင္ထားတဲ့ဆိုင္ကယ္တစ္စီးက အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္းမရေသးတဲ့အခ်ိန္ မွာ တက္ေမာင္းခြင့္မရွိတဲ့လမ္းေၾကာေပၚကိုတက္ၿပီး လူတစ္ေယာက္တက္လိုက္လာတဲ့စက္ဘီးတစ္စီးကို ႀကိဳးနဲ႔ဆြဲၿပီး ေမာင္းရဲ တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ျဖင့္ ေစာေစာကေျပာခဲ့သလို ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း အံၾသ၊ စိတ္ပ်က္၊ ေဒါသထြက္၊ ၀မ္းနည္းတုန္ လႈပ္မိပါတယ္။
သာမန္လူတစ္ေယာက္အတြက္ လုပ္ရဲဖုိ႔ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ကိစၥတစ္ခုပါ။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ေတြ႕က်က် ျမင္ေနေတြ႕ေနရပါၿပီ။
ဒီလုိလုပ္ရပ္ကိုလုပ္တဲ့သူေတြအတြက္ ဘာေတြျဖစ္ႏိုင္မလဲ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေတြးၾကည့္မိပါေသးတယ္။
ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ယာဥ္စည္းကမ္းထိမ္းသိမ္းေရးအဖြဲဲ႕နဲ႔ေတြခဲ့ရင္ သတ္မွတ္ယာဥ္ေၾကာမွာ မေမာင္းတဲ့အတြက္ျဖစ္ေစ၊ စက္ဘီးကို မဆင္မျခင္ႀကိဳးနဲ႔ဆြဲေခၚလာတဲ့အတြက္ျဖစ္ေစ၊ အနည္းဆံုး ေငြဒဏ္ေလာက္ေတာ့ အရိုက္ခံရပါလိမ့္မယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ အေရးႀကီးပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ယာဥ္တန္းေတြ သြားတာျပန္တာနဲ႔မေတာ္တဆေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရင္လည္း ကိုယ့္အတြက္ အေရးမႀကီးဘူးလို႔ထင္ထားတဲ့ျပဳမူခ်က္ကေလးတစ္ခုဟာ အခ်ိန္ကိုတန္ဘိုးထားၿပီး ႀကီးမားတဲ့တာ၀န္ေတြကိုထမ္းေဆာင္ေနၾက သူေတြရဲ႕လမ္းခရီးကို အေႏွာက္အယွက္ အဟန္႔အတားတစ္ခု ျဖစ္ေစႏိုင္တယ္။
အရွိန္အေနအထားအရကြာဟလြန္းတဲ့ စက္ဘီးနဲ႔ဆိုင္ကယ္ကို ႀကိဳးနဲ႔တြဲခ်ည္ထားတဲ့အတြက္ တစ္ခ်က္မွားတာနဲ႔ စက္ ဘီး(သို႕မဟုတ္)ဆိုင္ကယ္တစ္စီးမဟုတ္တစ္စီး အခ်ိန္မေရြးလဲက်သြာႏုိင္သလို စက္ဘီး(သို႔မဟုတ္)ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာပါလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ အခ်ိန္မေရြးျပဳတ္က်၊ နာက်င္၊ ေသဆံုးတဲ့အထိျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အျမန္လမ္းမက ၀င္ေရာက္လာတဲ့ အေ၀းေျပးကားႀကီးေတြနဲ႔ မေတာ္တဆထိေတြ႕ပြတ္တိုက္မိၿပီးေတာ့လည္း အသက္ အႏၱရယ္ ထိခိုက္ႏိုင္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာကလာတဲ့ဧည္သည္ေတြျမင္ေတြ႕သြားခဲ့ရင္လည္း ဒီႏိုင္ငံ၊ ဒီၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ လမ္းအသံုးျပဳၾကသူေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးစည္းကမ္းမဲ့ၾကပါလားဆိုတဲ့ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္တာကိုခံရႏိုင္တဲ့အျပင္ ဒီႏိုင္ငံ၊ဒီၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးပါ သိကၡာက်သြားႏိုင္ပါ ေသးတယ္။
အခု ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသေလာက္ကို ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဒီလုပ္ရပ္ေတြကိုျပဳလုပ္သူေတြအတြက္ ေကာင္းကြက္ဆိုလု႔ိ ဘာတစ္ခုမွ မရွိႏိုင္တာေသခ်ာေနပါတယ္။
ကာယကံရွင္အတြက္မေကာင္းႏိုင္တဲ့အျပင္ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္၊ ကိုယ္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ္ႏိုင္ငံအတြက္ပါ ေကာင္းက်ိဳးမေပး ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ျငင္းခ်က္ထုတ္စရာမရွိပါဘူး။
ဟုတ္ၿပီ။ ဒါဆိုရင္…
အဲဒီေလာက္ ေကာင္းက်ိဳးမရွိတဲ့၊ ဆိုးက်ိဳးေတြေပးႏိုင္တဲ့ အျပဳအမူေတြကို ဘာေၾကာင့္မ်ား မဆင္မျခင္ လုပ္ႏိုင္ၾကသ လဲ၊ လုပ္ရဲၾကသလဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အေျဖက တစ္ခုတည္းထြက္ပါတယ္။
မသိမႈ…ပါ။
နံပါတ္တစ္- ဆိုင္ကယ္၊ စက္ဘီး စတာေတြကို ဒီလမ္းေၾကာင္းကေန ေမာင္းခြင့္မရွိဘူး၊ မေမာင္းသင့္ဘူးဆိုတာကို မသိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
နံပါတ္ႏွစ္- ဒီလိုလုပ္ရင္ ဒီလုိအေရးယူခံရမယ္၊ ဒီလိုေသႏိုင္တယ္ဆိုတာကို မသိတာလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
နံပါတ္သံုး- ဒီလိုလုပ္ရင္ ဒီလို သိကၡာက်ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို မသိတာလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
တစ္ခုတစ္ေလမသိတာျဖစ္ႏိုင္သလို အားလံုးမသိတာလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အားလံုးသိပါလွ်က္နဲ႔ ဂရုမျပဳ သတိမမူတာလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘယ္ကိစၥ၊ ဘယ္အရာမွာမဆို မသိလို႔က်ဴးလြန္မိပါေၾကာင္း အေၾကာင္းျပျပရံုနဲ႔ေတာ့ ကိုယ့္ျပဳတဲ့ အေၾကာင္းကံကေန ေရွာင္ဖယ္လြတ္ေျမာက္သြားရိုး ထံုးစံမရွိပါဘူး။
သိသည္ျဖစ္ေစ၊ မသိသည္ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ျပဳတဲ့ကံ ကိုယ့္ဆီျပန္လာမွာကေတာ့ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက အခု ေရွ႕ကို တည့္တည့္ေလွ်ာက္ေနပါၿပီ။
ဒီမိုကေရဒီႏိုင္ငံေတာ္သစ္ဆီကုိ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ သြားေနပါၿပီ။
ဒီလုိအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ျပည္သူလူထုအားလံုးကေတာ့ မိမိစိတ္တိုင္းက်ရင္က်သလို၊ စိတ္တိုင္းမက်ရင္ မက်သလို ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးကျဖင့္ဘယ္လို၊ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌႀကီးကျဖင့္ ဘယ္ပံု၊ ဘယ္၀န္ႀကီးကေတာ့ ဘယ္နည္း ..စသ ျဖင့္ ခ်ီးမြမ္းသူခ်ီးမြမ္း၊ ကဲ့ရဲ႕သူကဲ့ရဲ႕နဲ႔ အဟုတ္ႀကီးဟုတ္ေနၾကေလရဲ႕။
ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ဖုိ႔ဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲေတြမွာတင္ပဲ တာ၀န္ရွိတာေသခ်ာရဲ႕လား။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပည္သူတစ္ေယာက္ခ်င္းအေနနဲ႔ေကာ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ကူညီေပးဖုိ႔ တာ ၀န္မရွိဘူးလား။
မလုပ္သင့္တာမွန္သမွ်ကို လံုး၀မလုပ္ပဲ လုပ္သင္တာမွန္သမွ်ကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့လုပ္ရဲတဲ့သတၱိမ်ိဳးေတြ မေမြးျမဴသင့္ဘူးလား။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ကိုယ့္လူမ်ိဳး ဂုဏ္သိကၡာျမင့္မားေစမယ့္လုပ္ရပ္ေတြကို အားက်ိဳးမာန္တက္ေဆာင္ရြက္ၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္ လူမ်ိဳး ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းေစမယ့္လုပ္ရပ္ေတြကို ျပတ္ျပတ္သားသား မေရွာင္ရွားသင့္ဘူးလား။
ဘယ္အရာကေတာ့လုပ္သင့္တယ္၊ ဘယ္အရာကေတာ့မလုပ္သင့္ဘူးဆိုတာကို ခြဲခြဲျခားျခားသိရွိႏိုင္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္အ ေတြး ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ဦးခ်င္းစီမွာ ရွိမေနသင့္ဘူးလား။
ကၽြန္ေတာ္တို႔စဥ္းစားၾကဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီလို႔ထင္ပါတယ္။
စာေရးဆရာမ ခင္ခင္ထူး ေနျပည္ေတာ္ပ်ဥ္မနား စာဆိုေတာ္ေန႔အထိမ္းအမွတ္စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ေျပာသြားခဲ့တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးမွတ္မိေနပါေသးတယ္။
``ကၽြန္မတို႔က ေက်ာင္းဆရာဆိုလည္းေက်ာင္းဆရာအေလ်ာက္၊ ဆရာ၀န္ဆိုလည္းဆရာ၀န္အေလ်ာက္၊ ႏိုင္ငံေရးသ မားဆိုလည္း ႏိုင္ငံေရးသမားအေလ်ာက္၊ အစိုးရဆိုလည္း အစိုးရအေလ်ာက္..ဟိုေက်ာင္းဆရာကေတာ့မေကာင္းဘူး၊ ဟိုဆရာ ၀န္ကေတာ့မေကာင္းဘူး၊ ဟိုႏိုင္ငံေရးသမားကေတာ့မေကာင္းဘူး၊ ဟိုအစိုးရကေတာ့မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး လြယ္လြယ္ေလးေျပာ ၾကတယ္၊ ဟုတ္ၿပီ သူတုိ႔မေကာင္းဘူးဆိုရင္ ကၽြန္မတုိ႔ကိုယ္တိုင္ေကာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားထားလဲ၊ သူမ်ားက မေကာင္းဘူးဆိုေတာ့..ဘာေတြမေကာင္းတာလဲ ကၽြန္မတို႔ေထာက္ျပႏိုင္ရမွာေပါ့၊ ေထာက္ျပႏိုင္တဲ့အရည္အခ်င္းရွိေအာင္ ကၽြန္မတို႔ႀကိဳးစားရမွာေပါ့၊ ပါးစပ္ကလြယ္လြယ္ေျပာရံုနဲ႔မၿပီးဘူး။ ကၽြန္မတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ဦးခ်င္းအရည္အခ်င္းရွိေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔လုိေသးတယ္´´ တဲ့။
၏၊ သည္မလြဲမဟုတ္ေပမယ့္ ဆရာမခင္ခင္ထူးက အဲဒီလိုမ်ိဳးအဓိပၸါယ္ပါတဲ့စကားကို ေျပာသြားခဲ့တာပါ။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို အမွန္တကယ္တိုးတက္ေစခ်င္သလား၊ စည္းကမ္း ျပည့္၀တဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံစစ္စစ္ တကယ္ျဖစ္ခ်င္သလား။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လက္ညွိဳးထိုးအျပစ္တင္ေနရံုနဲ႔ေတာ့ ဘာမွျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးမွာ ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ၊ ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသတဲ့လုပ္ရပ္ေတြရွိေနဖုိ႔ သိပ္အ ေရးႀကီးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တု႔ိေတြရဲ႕ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ခရီးကို လွလွပပေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႔ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ …………၊
မသိမႈဖံုးလႊမ္းျခင္းဒဏ္ကို မခံရေအာင္၊ မသိမႈဖံုးလႊမ္းျခင္းဒဏ္ကိုခံစားေနရတဲ႔သူေတြ .. နည္းပါးသည္ထက္ နည္းပါး လာေအာင္ တက္ညီလက္ညီတစ္စိတ္တစ္၀မ္း ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးပမ္းၾကပါစို႔လို႔ တုိက္တြန္းလိုက္ပါရေစဗ်ာ။
ေလးစားစြာျဖင့္
ေမာင္ေအးကို(ေပါင္းတလည္)
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၃ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔၊ညေန ၅:၅၂ နာရီ
0 comments:
Post a Comment