Monday, August 8, 2016

“ကမ႓ာ့ထိပ္တန္း ဖာႏိုင္ငံ”

Min Myat Maung

အမိျမန္မာျပည္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာခဲ့သလို ဖာႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီဆိုၿပီး ဝမ္းနည္းပက္လက္ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ေနသူေတြကို အားေပးခ်င္ပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္မက်နဲ႔။ ျပည္သူအားလံုး ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးစားရင္ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံလည္း ကမ႓ာမွာ ထိပ္တန္းျဖစ္ေအာင္ တက္လွမ္းႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
က်ေနာ္ေျပာမယ့္ ဖာႏိုင္ငံႀကီးအေၾကာင္း သိရေအာင္ ဆရာႀကီး ေသာ္တာေဆြေရးခဲ့တဲ့ စာတစ္ပိုဒ္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အေျခအေနကို တစ္စြန္းတစ္စ သိရပါမယ္။

ဆရာႀကီးေရးခဲ့တဲ့ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုအတိုင္း ကူးထားတာပါ။
_________________________________________
ထိုေခတ္ ထိုအခါက ျပည့္တန္ဆာရပ္ကြက္တို႕သည္ လူသိရွင္ၾကား ထင္ထင္ရွားရွား ရွိၾကကုန္၏။ စမ္းေခ်ာင္းရပ္ မအူပင္လမ္းႏွင့္ ေညာင္တန္းလမ္းထိပ္ရွိ သင္းခ်ိဳင္းကုန္းေဟာင္းမွာ တျခမ္းက ေဈးအေပါဆံုး ျဖစ္သည္။ တမတ္ထဲ ကိုယ့္လူေရ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၁၇လမ္း (ဒါလဟိုဇီႏွင့္ ဖေရဇာၾကား) (မဟာဗႏၶဳလလမ္းႏွင့္ အေနာ္ရထာလမ္းၾကား) ကေတာ့ တက်ပ္တန္း။ ဤလမ္းထဲ သင္ဝင္သြားပါက အဆြယ္မ်ားက သင့္အား အငမ္းမရ ေခၚၾကေပလိမ့္မည္။
သူေခၚရာ သင္အေပၚထပ္သို႕ ပါသြားၿပီဆိုပါက ေကာင္မေလးေတြက တန္းစီျပေပလိမ့္မည္။
ဗမာလို ထမီဝတ္ေတြအျပင္ တရုတ္မလို ေဗာင္းဗီဝတ္၊ ကုလားမလို ဆာရီဝတ္၊ ဗိုလ္မလို ဂါဝန္ဝတ္ေတြလည္း အမ်ိဳးစံုရွိ၏။ အေပါစား ေပါင္ဒါနဲ႕၊ ေရေမႊးနံ႕ တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာေခ်မ်ား လိမ္းျခယ္လ်က္ သင္ႀကိဳက္ရာေရြးႏိုင္ပါသည္။
၄င္းတို႕ကား စိတ္မခ်ရ။ ေရာဂါရတတ္ပါသည္။ သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ႏွင့္ အႏၲရာယ္ကင္းကင္း လွလွပပ လူမ်ိဳးျခားမ ရလိုပါက လမ္း ၄၀ သို႕ ႂကြပါ။ ေဈးကမေသးဘူး။ ၁၀ိ ခင္ဗ်ာ့ (၁၀ က်ပ္ ဟု ဖတ္ပါ)။ ဂ်ပန္မမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႕မွာ ဆရာဝန္ရွိသည္။ သင့္ကို ပထမစစ္ေဆးၾကည့္၍ သန္႕ရွင္းပါမွ ဆက္ဆံခြင့္ရ၏။
_____________________________________________
အထက္က စာပိုဒ္ကို ဖတ္လိုက္တဲ့အခါ၊ဆရာႀကီး ေသာ္တာေဆြေရးခဲ့တဲ့ ဒုတိယကမ႓ာစစ္မတိုင္မီ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အေၾကာင္းမွာ ဂ်ပန္ျပည့္တန္ဆာေတြ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သမိုင္းအေထာက္အထား တစ္ခုကို သတိထားမိပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့၊ ဂ်ပန္ျပည့္တန္ဆာခန္းဟာ အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ စနစ္တက် စီမံလုပ္ကိုင္ေနတာကိုလည္း သိရတယ္။
တစ္ကယ္ေတာ့ တစ္ေခတ္တစ္ခါတုန္းက ဂ်ပန္ဟာ ဖာႏိုင္ငံ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားဆီအထိ ဂ်ပန္ဟာ ဖာႏိုင္ငံဘဝက မလြတ္ေသးဘူးဆိုရင္ အံ့ဩသြားမယ္ထင္တယ္။ ေရွးတစ္ခ်ိန္တုန္းက ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္က ျပည့္တန္ဆာခန္းေတြမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ကာရယုကိစန္ (唐行きさん) ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ ဂ်ပန္စာအဓိပၸာယ္အရ တ႐ုတ္ျပည္ကို သြားသူဆိုေပမယ့္၊ ႏိုင္ငံျခားသြားၿပီး ျပည့္တန္ဆာလုပ္သူအားလံုးကို သိမ္းက်ံဳးေခၚတာပါ။
ဂ်ပန္ျပည့္တန္ဆာခန္းေတြဟာ တ႐ုတ္ျပည္၊ မေလးရွား၊ စင္ကာပူ၊ ဖိလိပိုင္၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ ဗီယက္နမ္၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္ အိႏၵိယနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံလို အာရွတိုင္းျပည္ေတြသာမက ဩစေၾတးလ်၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ကယ္လီဖိုးနီးယား၊ ႐ုရွားစတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ဖြင့္လွစ္ၿပီး အႀကီးအက်ယ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီးေသာ္တာေဆြရဲ့ စာအရ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လမ္း ၄၀ မွာ ဂ်ပန္ျပည့္တန္ဆာခန္းရွိခဲ့တာ သမိုင္းသက္ေသအတိအက်ပါပဲ။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို ေခတ္မီတိုးတက္ေအာင္ လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့တဲ့ မဲဂ်ိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေခတ္ ဆိုတာ ရွိတယ္။ မဲဂ်ိဧကရာဇ္ဘုရင္ နန္းတက္တာ ၁၈၆၈ ခုႏွစ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ မင္းတုန္းမင္းစိုးစံတဲ့ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းေပါ့။
ႏွစ္ ၂၀၀ ေလာက္ တံခါးပိတ္ဝါဒ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဟာ အလြန္တရာမွ ဆင္းရဲမြဲေတခဲ့ၿပီး မဲဂ်ိေခတ္ေရာက္မွ ျပင္ပႏိုင္ငံေတြနဲ႔ စတင္ဆက္ဆံပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တံငါ႐ြာေတြ၊ လယ္သမား႐ြာေတြက မိန္းကေလးေတြကို လူပြဲစားေတြက လိုက္ဝယ္တယ္။ စားရမဲ့ေသာက္ရမဲ့ ဆင္းရဲသားေတြက သမီးမိန္းကေလးကို ေရာင္းစားတာလည္း ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြကို ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္ရမယ္ဆိုၿပီး လိမ္လည္လွည့္ျဖား ေခၚသြားတာေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။
ဒီမိန္းကေလးေတြကို ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ျပည့္တန္ဆာခန္းေတြကို ပို႔ၿပီး ပိုက္ဆံရွာခိုင္းတာပါပဲ။ စင္ကာပူလို ကၽြန္းႏိုင္ငံေသးေသးေလးမွာေတာင္ ဘူဂစ္စ္၊ မေလးလမ္း (အခုနာမယ္ေျပာင္းထားတဲ့ Middle Street) မွာ ဂ်ပန္ျပည့္တန္ဆာခန္းေတြရွိတယ္။ ၂၀ ရာစု အစပိုင္း စင္ကာပူမွာရွိတဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ၆၀၀ ဝန္းက်င္မွာ ၂၀ ေလာက္ပဲ ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္ အလုပ္လုပ္ၿပီး က်န္တာအားလံုး ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းနဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနပါသတဲ့။ အဲဒီေလာက္ ဖာလူမ်ိဳးျဖစ္တာ ရွိပါဦးမလား။
အဲဒီဂ်ပန္ျပည့္တန္ဆာမေလးေတြဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို မျပန္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေသတဲ့အထိ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ေနသြားၾကရသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ခုလည္းပဲ ဆီရန္ဂြန္းအရပ္နားက ဂ်ပန္သခ်ႋဳင္းမွာ သြားၾကည့္ရင္ စင္ကာပူမွာ ေသဆံုးသြားခဲ့ၾကတဲ့ ကာရယုကိစန္ ျပည့္တန္ဆာေတြရဲ့ သခ်ႋဳင္းဂူေတြ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။
ဒီလို ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မွာ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ေနသူေတြေၾကာင့္ ႏိုင္ငံနဲ႔ လူမ်ိဳးဂုဏ္သိကၡာ ထိခိုက္ညႇိဳးႏြမ္းရေၾကာင္း ဂ်ပန္ေတြက အျပင္းအထန္ ေဝဖန္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့၊ ဂ်ပန္ဆိုတာ ေနနတ္မင္းကဆင္းသက္လာတဲ့ ေနမ်ိဳးႏြယ္ဆိုၿပီး သူမ်ားလူမ်ိဳးေတြထက္ ျမင့္ျမတ္တယ္ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ကလည္း အလြန္ျပင္းထန္တယ္ေလ။ (က်ေနာ္တို႔ဆီက မ်ိဳးညစ္ေတြေလာက္ကေတာ့ ဂ်ပန္ေတြ အိပ္ေနသေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။) ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေနမ်ိဳးႏြယ္ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြက သူမ်ားလူမ်ိဳးေတြဆီမွာ ဖာျဖစ္ရတာ အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်ည္းၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဟာ ဆင္းရဲမြဲေတလြန္းေတာ့ အဲဒီ ျပည့္တန္ဆာမေလးေတြ မိဘဆီ ျပန္လႊဲပို႔တဲ့ ႏိုင္ငံျခားေငြကို မွီခိုအားထားေနရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ပန္အစိုးရလည္း မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ေနရေတာ့တာပဲ။ ၂၀ ရာစု အစပိုင္းေလာက္မွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ စစ္ဝါဒေခါင္းေထာင္လာၿပီး စစ္ေရးတည္ေဆာက္မႈေတြ အႀကီးအက်ယ္ လုပ္လာတယ္။ အာရွတိုက္ကို သိမ္းပိုက္ၿပီး ဂ်ပန္ဧကရာဇ္အင္ပိုင္ယာႀကီး တည္ေဆာက္ဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္ရင္း ၾကည္းတပ္၊ ေရတပ္ေတြ အင္အားကို မတန္တဆ တိုးျမႇင့္လာတယ္။ (အဲဒီေခတ္က ဂ်ပန္မွာ ေလတပ္ သီးသန္႔မရွိဘူး။ ၾကည္းတပ္လက္ေအာက္ ေလတပ္နဲ႔ ေရတပ္လက္ေအာက္ ေလတပ္ဆိုၿပီး ႏွစ္ခုရွိတယ္။)
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ့ ဘတ္ဂ်က္မွာ စစ္အသံုးစရိတ္က ႀကီးမားလြန္းလို႔ စစ္အင္အားႀကီးထြားလာသေလာက္ ျပည္သူလူထုကေတာ့ လူေမြးလူေတာင္ မေျပာင္ဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ ဒုတိယကမ႓ာစစ္မွာ ဝင္တိုက္ေတာ့ ႏူရာဝဲစြဲ လဲရာသူခိုးေထာင္း စစ္႐ံႈးႏိုင္ငံဘဝေရာက္ၿပီး စစ္ေလ်ာ္ေၾကးနဲ႔ အေၾကြးေတြ ပတ္လယ္ဝိုင္းေနပါေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဂ်ပန္မေလးေတြအမ်ားႀကီး ဖာျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ စစ္ႏိုင္တဲ့ မဟာမိတ္တပ္ေတြ၊ ဂ်ပန္မွာ သိမ္းပိုက္တပ္စြဲထားတဲ့ အေမရိကန္တပ္ေတြအတြက္ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ၿပီး ဝင္ေငြရွာၾကရတာေလ။
ဒါေပမယ့္လည္း ဂ်ပန္ျပည္သူလူထုဟာ ခံျပင္းနာက်ည္းစိတ္ေတြနဲ႔ ကုန္း႐ုန္းၿပီး ႀကိဳးစားၾကတယ္။ လက္နက္ခ်စာခ်ဳပ္အရ ကာကြယ္ေရးအသံုးစရိတ္ကို စုစုေပါင္းအမ်ိဳးသားထုတ္လုပ္မႈ (GDP) ရဲ့ ၁% ထက္ မပိုေစရေအာင္ ကန္႔သတ္ထားေတာ့ က်န္ေငြေတြကို တိုင္းျပည္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးေတြမွာ ပိုၿပီး အသံုးျပဳလာခဲ့ႏိုင္တယ္။
အရင္တုန္းက စစ္သံုးပစၥည္းနဲ႔ စစ္လက္နက္ေတြခ်ည္းပဲ ပံုေအာ ထုတ္လုပ္ခဲ့တဲ့ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြဟာ စီးပြားေရးကုန္ထုတ္လုပ္မႈ အသြင္ေျပာင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ ဥပမာဆိုရင္၊ စစ္အတြက္ တိုက္ေလယာဥ္၊ ဗံုးက်ဲေလယာဥ္ေတြ ထုတ္လုပ္ခဲ့တဲ့ မစ္ဆုဘီရွီဟာ အႀကီးစားစက္မႈလုပ္ငန္းအသြင္ ေျပာင္းၿပီး ကုန္တင္ထရပ္ကား၊ ကရိန္းကား၊ ေျမသယ္ယာဥ္ေတြ ထုတ္လာတာေပါ့။
ေရတပ္အတြက္ ေလယာဥ္တင္သေဘၤာ၊ တိုက္သေဘၤာ၊ ဖ်က္သေဘၤာေတြ ထုတ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကာဝါဆာကီလည္း အႀကီးစားစက္မႈလုပ္ငန္းအျဖစ္ ကုန္သေဘၤာ၊ ဆြဲသေဘၤာ၊ ခရီးသည္တင္သေဘၤာ၊ ဆီတင္သေဘၤာေတြ ေျပာင္းလဲထုတ္လုပ္ၿပီး ကမ႓ာ့ကုန္သြယ္ေရေၾကာင္းလုပ္ငန္းကို ဝင္တိုးလာတယ္။
စစ္သံုးေလယာဥ္ေတြကို ဒီဇိုင္းထုတ္တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကၿပီး စစ္ၿပီးဆံုးတဲ့အခါ အလုပ္လက္မဲ့ ငတ္ျပတ္ေနၾကတဲ့ ဂ်ပန္အင္ဂ်င္နီယာေတြကို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားက ေခၚယူစုေဆာင္းၿပီး တိုယိုတာ၊ နိဆန္စတဲ့ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ထုတ္လုပ္ေရးကုမၸဏီေတြ ထူေထာင္ခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္အင္ဂ်င္ကေန ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ဂ်ပန္ကားေတြဟာ ကမ႓ာ့ေဈးကြက္မွာ ေနရာေကာင္းရလာပါေတာ့တယ္။
စစ္ၿပီးလို႔ ႏွစ္ ၂၀ အၾကာ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ တိုက်ိဳ အိုလံပစ္ပြဲေတာ္က်င္းပတဲ့အခါ ဂ်ပန္ဟာ ျပာပံုထဲက႐ုန္းထလို႔ စက္မႈႏိုင္ငံအသြင္ ပီပီျပင္ျပင္ ကူးေျပာင္းႏိုင္ပါၿပီ။ ရွင္ကန္းဆင္ ကမ႓ာ့အျမန္ဆံုးက်ည္ဆံရထား၊ သန္႔ရွင္းစနစ္က်တဲ့ ၿမိဳ႕ျပတည္ေဆာက္မႈေတြနဲ႔ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားေနပါတယ္။ ဆီကိုနာရီ၊ ဆိုနီေရဒီယို၊ ကင္ႏြန္ကင္မရာ၊ တိုယိုတာကား၊ ဟြန္ဒါဆိုင္ကယ္ ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္လုပ္ပစၥည္းေတြဟာ ကမ႓ာ့ေဈးကြက္မွာ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားႏိုင္ၿပီေလ။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ့ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈဟာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားၿပီး ကမ႓ာ့စီးပြားေရးမွာ ဒုတိယအင္အားအႀကီးဆံုး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြမွာ အလုပ္သမားလိုအပ္လြန္းလို႔ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ဖို႔ မလိုေတာ့ဘဲ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ အလုပ္လုပ္လာႏိုင္ၿပီ။
စစ္အသံုးစရိတ္ကို ၁% ေအာက္ ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ပညာေရးဖက္မွာ ပိုၿပီး သံုးစြဲလာခဲ့တာေၾကာင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ အလယ္တန္းအထိ မသင္မေနရ ပညာေရးဥပေဒ ျပ႒ာန္းက်င့္သံုးခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန႔အထိလည္း ဒီဥပေဒရွိေနဆဲပါပဲ။ မိန္းကေလးေတြဟာ ပညာသင္လာတာနဲ႔အမွ် စဥ္းစားဆင္ျခင္ဉာဏ္လည္း ျမင့္မားလာေတာ့ ျပည့္တန္ဆာ လုပ္ခ်င္သူ နည္းပါးလာေတာ့တာေပါ့။
၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ားဟာ ဂ်ပန္စီးပြားေရးေ႐ႊေခတ္လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ တိုးတက္ခဲ့တယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားမွာေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ မ်က္လံုးျပဴးစရာ ျပႆနာႀကီး ရင္ဆိုင္ရေတာ့တယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့၊ ျပည့္တန္ဆာလုပ္မယ့္၊ ဘားဧည့္ခံမယ္လုပ္မယ့္၊ ေရခ်ိဳးခန္း အႏွိပ္ခန္းမွာလုပ္မယ့္ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီး အလြန္ရွားပါးလာတဲ့ ျပႆနာပါပဲ။
ပညာသင္ၾကားၿပီး စဥ္းစားတတ္လာတဲ့ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီးေလးေတြဟာ ဝင္ေငြပိုရတဲ့ ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ထက္ "အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရွိစြ" ဆိုတဲ့ သာမန္အလုပ္မ်ိဳးကို ပိုၿပီး တန္ဖိုးထား ေ႐ြးခ်ယ္လာခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ေပါ့။ ဒီေတာ့ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းနဲ႔ ဝင္ေငြလမ္းေျဖာင့္ခဲ့တဲ့ ယာကူဇာေတြဟာ ထိုင္း၊ ဖိလိပိုင္၊ ထိုင္ဝမ္၊ တ႐ုတ္ စတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက အမ်ိဳးသမီးေတြကို စည္း႐ံုးေခၚယူခဲ့ၾကရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သာမန္လူေတြ ပတ္စပို႔ရဖို႔ အလြန္႔အလြန္ခက္ခဲတာေၾကာင့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြ ဂ်ပန္မွာ ျပည့္တန္ဆာျဖစ္တာ သိပ္မရွိခဲ့ဘူး။ (လံုးဝမရွိဘူးလို႔ မေျပာပါဘူး၊ အနည္းအက်ဥ္း ရွိတယ္။ ေနာင္အခြင့္ၾကံဳမွ သပ္သပ္ေရးပါမယ္။ ခုေတာ့ စာရွည္မစိုးလို႔ပါ။)
ခုေခတ္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက တိုက်ိဳ၊ ယိုကိုဟားမား၊ အိုဆာကာ၊ နာဂိုယာ စတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြရဲ့ မီးနီရပ္ကြက္ေတြမွာ ၾကည့္ရင္ ထိုင္း၊ ဖိလိပိုင္၊ တ႐ုတ္၊ ကိုရီးယားစတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ျပည့္တန္ဆာခန္းေတြဆို ထိုင္းအလံ၊ ကိုရီးယားစာလံုး၊ တ႐ုတ္နဂါး စတာေတြနဲ႔ေတာင္ တန္ဆာဆင္ထားလိုက္ေသးတယ္။ (အျပင္ကၾကည့္ၿပီး ေျပာတာေနာ္။)
ဒီေနရာမွာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြကို ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳစရာေျပာရဦးမယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားမွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဗီဇာရက္ေက်ာ္ ျမန္မာလူမ်ိဳး တစ္ေသာင္းေက်ာ္၊ ႏွစ္ေသာင္းနီးပါးေလာက္ ရွိခဲ့တယ္။ အိုဗာစေတး၊ အို၊ ဝလံုးလို႔ ေခၚၾကတဲ့ တရားမဝင္ေနထိုင္သူေတြအတြက္ ဝင္ေငြေကာင္းေကာင္းရႏိုင္တဲ့ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္း၊ ဘားမယ္လုပ္ငန္းေတြက အငမ္းမရ လက္ယပ္ေခၚေနတဲ့ၾကားက ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြဟာ သမၼာအာဇီဝ သန္႔ရွင္းတဲ့ အလုပ္နဲ႔ ဝင္ေငြကိုသာ တန္ဖိုးထားခဲ့ၾကတာ ခ်ီးက်ဴးစရာပါ။
ဥပမာ၊ တစ္နာရီကို ယန္း ၂,၀၀၀ (ေဒၚလာ ၂၀) ေလာက္ ရတဲ့ ဘားမယ္အလုပ္ကို ျငင္းပယ္ၿပီး၊ ဝင္ေငြထက္ဝက္ ယန္း ၁,၀၀၀ ေလာက္နဲ႔ ပိုပင္ပန္းတဲ့ သာမန္ ပန္းကန္ေဆး၊ စားပြဲထိုးအလုပ္မ်ိဳးကိုသာ အမ်ားစုက လုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။
ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီးေတြ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ၿပီး ဝင္ေငြရွာခဲ့တဲ့ အေျခအေနကေနၿပီး ဂ်ပန္ျပည္တြင္းမွာေတာင္ (ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီးစစ္စစ္) ျပည့္တန္ဆာရွားပါးသြားတာ အံ့ဩစရာမဟုတ္လား။ အခုေျပာျပခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုးကို ၾကည့္ရင္ ျပည့္တန္ဆာ ပေပ်ာက္ႏွိမ္နင္းေရးဆိုၿပီး ဂ်ပန္အစိုးရက ထူးထူးကဲကဲ ႏွိပ္ကြပ္လုပ္ကိုင္တာ မေတြ႕ရပါဘူး။ ျပႆနာအရင္းအျမစ္ကိုပဲ ကိုင္တြယ္သြားတာပါ။
နံပါတ္တစ္အေနနဲ႔၊ စစ္စရိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြ ေပါမ်ားလာၿပီး အမ်ိဳးသမီးေတြ သိကၡာရွိရွိ အလုပ္လုပ္ႏိုင္လာတယ္။
နံပါတ္ႏွစ္ကေတာ့၊ ပညာေရးကို အေလးေပးၿပီး အလယ္တန္းအထိ မသင္မေနရပညာေရးဥပေဒ ျပ႒ာန္းတယ္။ မိန္းကေလးေတြ ပညာတတ္လာေတာ့ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္တယ္။ ပညာတတ္တဲ့မိန္းကေလးေတြအတြက္ အလုပ္ေတြလည္း ပိုေပါမ်ားလာတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ ၆၀ နီးပါး ျဖစ္ပြားေနတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္မီးကို ၿငႇိမ္းသတ္ဖို႔ အလြန္အေရးႀကီးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ရင္ စစ္အသံုးစရိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္႐ံုမက တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာမယ္။
ခိုင္မာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားေရးေပၚလစီကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ က်င့္သံုးႏိုင္ရင္ ကာကြယ္ေရးစရိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးက႑ေတြကို ျဖည့္တင္းေပးႏိုင္မယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြ တိုးပြားလာၿပီး ပညာတတ္ ျမန္မာလူငယ္ေလးေတြဟာ ကိုယ့္အနာဂတ္ကို စဥ္းစားဆင္ျခင္ တည္ေဆာက္ႏိုင္လိမ့္မယ္။
အဓိကျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ဘတ္ဂ်က္ ၅၀% ေက်ာ္ သံုးစြဲေနတဲ့ ကာကြယ္ေရးစရိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ဖို႔ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အရင္ဆံုး တည္ေဆာက္ရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္၊ ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံကို က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္အားထားေနပါတယ္။ ေအာင္ျမင္ပါေစလို႔လည္း ဆုေတာင္းေနပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျပည့္တန္ဆာပေပ်ာက္ေရးဆိုၿပီး ဥပေဒေတြနဲ႔ ဖမ္းဆီးအေရးယူတာထက္ ျပႆနာရဲ့ အရင္းအျမစ္ကို ကုစားဖို႔သာ အဓိကပါပဲ။ အလုပ္အကိုင္ေပါမ်ားၿပီး ပညာေရးျမင့္မားဖို႔ဟာ ေသာ့ခ်က္ပါ။
ဖာႏိုင္ငံျဖစ္လို႔ စိတ္ပ်က္အားငယ္စရာမလိုဘူး။ အနာသိရင္ ေဆးရွိတယ္။ ကိုယ့္ဒဏ္ရာကို ကိုယ္ကုစားလို႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို က်ားျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲၾကရမယ္။
ကမ႓ာေက်ာ္ ဖာႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ေတာင္ ဒီလို ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မွေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြ "တို႔ေခတ္ေရာက္မွ မည့ံၾကေစနဲ႔"။

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...