💘💘ျမစ္မင္းေတြကို ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႔ေလသူ ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ရာဇ၀င္💘💘္
|
8:25 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ညသည္ သန္းေခါင္ယံသို႔ ေျဖးေဆးစြာ ခ်ဥ္းကပ္ေန၏။
ျမစ္တစ္စင္းသည္ကား သဘာ၀တရား၏ အလိုအတိုင္း တိုးတက္လာေနသည့္ ဒီေရတို႔ကို မျငင္းမဆန္ လက္ခံေနေလသည္။ ျမစ္ေရတို႔ တျဖည္းျဖည္း တက္လာေလျပီ။ “သံလြင္ျမစ္” ကမ္းေဘးက သန္းေခါင္ယံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေနတဲ့ည။
သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးတြင္မူ စြန္႔ပစ္ခံရရွာေသာ သေဘၤာပ်က္ႀကီး တစ္စင္းကား မတည္ျမဲျခင္း၏ သေကၤတအ လား အသက္မဲ့လ်က္ ရွိေလသည္။ အဆိုပါ သေဘၤာပ်က္ႀကီးႏွင့္ သံလြင္ျမစ္ကမ္းသို႔ ဆက္သြယ္ထားသည့္ “ကုန္းေဘာင္” ျပားဟု ပညတ္ျပဳအပ္ေသာ သစ္သားတံတား ပ်ဥ္ခ်ပ္ေလးေပၚတြင္မူ ေမွ်ာ္လင့္ရင္ခုန္ျခင္း မ်ား၏ ျပတ္စဲရပ္ဆိုင္းျခင္းကို ခံခဲ့ရၿပီး ဘ၀ႏွင့္ဆႏၵ ဆက္စပ္၍ မရႏိုင္ရွာေတာ့သည့္ လူငယ္တစ္ဦး။
“ကံၾကမၼာ၏ စီရင္ျခင္း”ကို ခံယူရန္အသင့္ျဖစ္ေနသည့္ စိတ္က်ေနေသာ လူငယ္ေလးသည္ကား ေသရည္အိုး ထဲ စိတ္အဆာေျပလိုျငား ကူးခတ္ခဲ့ၿပီး လက္ပန္းက်ေနခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာေတာ့ မိခင္ကို ခ်စ္ခင္ျခင္းမ်ားက မေမာတမ္းမပမ္းတမ္း ကုန္းေဘာင္ပ်ဥ္ခ်ပ္ေလးမွသည္ စၾက၀ဠာအထိ ပ်ံ႕လြင့္ေနခဲ့ေလ သည္။
သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးတြင္ေတာ့ လူငယ္ေလး၏ မိတ္ေဆြတစ္စုသည္ကား သူတို႔ မိတ္ေဆြ၏ “ကံၾကမၼာစီခန္း” ကို အသိရွိရွိျဖင့္ မလႈပ္မယွက္ ၾကည့္ေနခဲ့ရရွာ၏။ “ၾကည့္ခ်င္ပြဲ”မဟုတ္ဘဲ ၾကည့္ေန႐ံုမွွတစ္ပါး သူတို႔ ဘာမွ၀င္ စြက္ဖက္ခြင့္ မရွိေခ်။
ညဥ့္သည္ နက္သည္ထက္ နက္လာသလို ျမစ္ေရသည္ ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္လာခဲ့ၿပီ။
“မင္းတို႔ ငါ့အေမကို လံုး၀မေျပာရဘူး” ဟူသည့္ လူငယ္၏ အမိန္႔အား သူတို႔ မလြန္ဆန္ႏိုင္ၾကသည္ပဲ။
“ဘယ္သူမွ မလာၾကနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔လာရင္ က်ဳပ္ခုန္ခ်လိုက္မယ္”ဆိုသည့္ တိက်ျပတ္သားသည့္ သူ၏ ေသရည္ မ်ားႏွင့္ လိမ္းက်ံထားေသာ အဆံုးစြန္ဆႏၵကို သူတို႔ လိုက္ေလ်ာရေတာ့မည္လား။ သေဘၤာပ်က္ဆက္တင္ ေဘးတြင္ လူငယ္တစ္စု ထိုးဇာတ္တစ္ခု ကျပေနၾကျခင္းေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္။ ကံၾကမၼာ၏ ဇာတ္ ညႊန္းသည္ ႐ုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲခဲ့ေလသည္။
“အန္တီ … မသြားပါနဲ႔၊ ေရတက္လာၿပီး၊ အန္တီ က်သြားလိမ့္မယ္”
ပါးလွပ္ေသာ ခႏၵာကိုယ္ႏွင့္ သားေဇာကပ္ေနသည့္ မိခင္တစ္ဦးမွာမူ ဘာကိုမွ သတိမမူေတာ့။ သေဘၤာပ်က္ ႀကီးဆီသို႔ ကုန္းေဘာင္ပ်ဥ္ခ်ပ္ျပားေလးမွတစ္ဆင့္ တြားသြားေနေခ်ၿပီ။
သူမအေနျဖင့္ မတ္တပ္မရပ္၀ံ့ေလာက္ေအာင္ပင္ သားေဇာကား ဖိစီးေလးလံေနသည္ပဲ။ သားသည္ သူ႔အ တြက္ စၾက၀ဠာ။
“သား…”
“ဟင္…အေမ”
“ငါ့အေမကို မင္းတို႔သြားမေျပာနဲ႔ဆိုတာ မင္းတို႔သြားေျပာတယ္ေပါ့ေလ”
“သား … လာျပန္စို႔ … ေရတက္ေနၿပီ … အေမနဲ႔ လိုက္ျပန္စို႔”
“အေမျပန္ႏွင့္ … သားလိုက္ခဲ့မယ္”
သူ႔သားသည္ ကတိတည္သူ၊ စိတ္အင္အားေကာင္းၿပီး သူမလုပ္ႏိုင္တာကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာတတ္သည္ကို အေမသိသည္။ ကမ္းေပၚမွ ျပန္ေစာင့္ရန္ မိခင္အိုတြင္ ခြန္အားမဲ့ သြားခဲ့ရွာၿပီ။ ဤတြင္ သားက အေမကို လက္ တြဲလ်က္ ခက္ခဲစြာ ျပန္ေခၚလာရေတာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သူ႔မိခင္အား သြားေရာက္အေၾကာင္းၾကားခဲ့ၾကသည့္ မိတ္ေဆြမ်ားအဖို႔လည္း သူ၏ ျပစ္တင္ဆဲဆို ႀကိမ္းေမာင္းသံမ်ားမွ ေ၀းရာသို႔ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ျပန္လာႏိုင္ ခဲ့ေလေတာ့သည္။
သံလြင္သည္ “ကံၾကမၼာ၏ စီးနင္းျခင္း” ဟူသည့္ ထိုးဇာတ္ကို ၿပီးဆံုးေအာင္ မကျပႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။
“သား…သား ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ”
“သားျဖစ္ခ်င္တာကို ျဖစ္ေစရမယ္”
ပါးလွပ္သြယ္လ်ေသာ မိခင္အိုသည္ သူ၏ ေသြးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းျဖစ္တည္လာရရွာသူ သူခ်စ္ေသာ သားႀကီးအား စိတ္ခြန္အား၊ ႐ုပ္ခြန္အားမ်ား သူမတတ္ႏိုင္သည္ထက္ ပို၍ျဖည့္ဆည္းေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိျပဳခဲ့ရွာေလ သည္။
“သန္းေခါင္ထက္ပို၍ ညဥ့္မနက္ေတာ့ၿပီ”ဟု “အဆံုးစြန္ေသာ စြန္႔လႊတ္ျခင္း” က်ဆံုးျခင္းမ်ားကို ေနာက္ခ်န္ ရစ္ကာ မနက္ခင္း အ႐ုဏ္ဦးတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ဖူးပြင့္လာေတာ့မည့္ သီခ်င္းပန္းပြင့္မ်ားအတြက္ လူငယ္သည္ ျမစ္၏ေတးသြားႏွင့္ ေတးကဗ်ာတို႔အား အခ်ိဳးညီ ေပါင္းစပ္ခဲ့ေလသည္။
“ျမစ္တစ္ခုလို အခ်ိန္မ်ားစီးဆင္းဆဲ … လူ႔ဘ၀ကို တို႔ရရွိခဲ့တယ္”
“ေလာကမွာ ကိုယ္အသက္ဆက္ဖို႔အတြက္ တျခားဘ၀ေတြ ဆံုးရႈံးမသြားဖို႔ပဲ”
အဆိုပါ သားအမိ၏ “သံလြင္ျဖစ္စဥ္” သည္ကား တကယ့္မွန္ကန္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဘြဲ႔မဟာျဖစ္ေၾကာင္း မိခင္အို ေဒၚျမရင္ကိုယ္တိုင္ ျပန္လည္ေျပာျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အဆိုပါ လူငယ္ေလးမွာ ကိုေက်ာ္ျမင့္လြင္ (ေခၚ) ကဗ်ာေရးသူ သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္၊ ခ်စ္ကိုယ္ေတြ႔ ဖြဲ႔ခဲ့သည့္ “လင္းထက္” ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္တြင္ လူဦးေရ အထူထပ္ဆံုး၊ လူေနမႈ အသိပ္သည္းဆံုး တိုင္းေဒသႀကီး ျဖစ္႐ံုမက ျမန္မာ ႏိုင္ငံ၏ စပါးက်ီႀကီးျဖစ္သည့္ ဧရာ၀တီတိုင္း၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ “ပုသိမ္”ကား ေသးသေလာက္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္သည့္ သမိုင္းစဥ္ထုထည္ထူထူျဖင့္ ေအးေဆးပ်င္းရိေနေလသည္။ “င၀န္” ျမစ္ႀကီးသည္ ၿမိဳ႕ကိုႏွစ္ျခမ္းခြဲကာ ရထား တို႔ကို ရပ္တန္႔ပစ္လိုက္သည္။ ေမာ္ေတာ္ကားတို႔ကို ပင္လယ္အထိ ေခၚသြားသည္။ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာႀကီး တို႔အတြက္ လႈိင္းေလၿငိမ္ရာ ကြၽန္းရိပ္သာ လမ္းဆံုးၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္ေသာ ပုသိမ္သည္ လူပ်င္းမ်ားစြာ (အထူးသျဖင့္) အႏုပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္၊ ဉာဏ္ႀကီးရွင္တို႔ကို ဂုဏ္သေရရွိစြာ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ေလသည္။
၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ မြန္တို႔ဌာန ရာမညမွ ဧရာ၀တီတိုင္း ပုသိမ္သို႔ က်န္းမာေရးပညာ အရာရွိ ဦးထြန္းျမင့္ အမည္ရွိ ႏိုင္ငံ၀န္ထမ္းတစ္ဦး ေရာက္ရွိလာခဲ့ေလသည္။ သံလြင္ျမစ္၀ွမ္းသားတစ္ဦးအား “င၀န္”သည္ လက္ခံလိုက္ ေလသည္။ ေနာက္ခုနစ္ႏွစ္အၾကာ ၁၉၆၁-၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ေဒၚျမရင္အမည္ရွိ သံလြင္သူ၊ သူနာျပဳဆရာမေလး တစ္ေယာက္သည္လည္း ပုသိမ္သို႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရန္ ေရာက္ခဲ့ရျပန္သည္။ က်န္းမာေရး႒ာန ၀န္ထမ္း ႏွစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဦးထြန္းျမင့္ႏွင့္ ေဒၚျမရင္တို႔သည္ ၁၉၆၂ တြင္ ႏိုင္ငံ့တာ၀န္သာမက ႏွလံုးသားတာ၀န္ကိုပါ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ပုသိမ္တြင္ ထူေထာင္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကေလသည္။
သမိုင္းေခတ္တစ္ခု၏ စပ္ကူးမတ္ကူးကာလျဖစ္ေသာ ထိုအခ်ိန္က ပုသိမ္တြင္ ပုဂၢလိကပိုင္ ေဆးတိုက္ႀကီး ၂ ခု ရွိခဲ့သည္။ ပုသိမ္ေဆးရံုႀကီးမွ အထက္တန္း သူနာျပဳဆရာမႀကီး Sister ေဒၚသန္းစိန္ႏွင့္ ခင္ပြန္းသည္ ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာဖာတားတို႔၏ ေဆးတိုက္ႀကီးႏွင့္ ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာအယ္လ္ေဖာင္၊ ေဒၚေႏြးတို႔၏ ေဆးတိုက္ႀကီးတို႔ပင္ ျဖစ္သည္။
ဦးထြန္းျမင့္၊ ေဒၚျမရင္တို႔၏ ရင္ႏွစ္သည္းျခာ သားရတနာ ျဖစ္လာသည့္ သားႀကီး ကိုသန္းထြန္းစိုးအား ပုသိမ္ၿမိဳ႕၊ ဘန္႔ေဘြးကုန္းရပ္ရွိ ေဒါက္တာဖာတား၏ ေဆးတိုက္ႀကီးတြင္ ၁-၇-၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့၏။ ပုသိမ္တြင္ အခ်င္းျမႇဳပ္ခဲ့သည္။ ကိုသန္းထြန္းစိုး (ေခၚ) ကိုေက်ာ္ျမင့္လြင္အား “င၀န္”သည္ လက္ခံရရွိခဲ့ၿပီး သူကေတာ့ ကမာၻေက်ာ္ ဒႆနပညာရွင္ “ဟိုက္ရာကလီတပ္စ္”၏ “သူသူငါငါ ျမစ္တစ္စင္းထဲတြင္ ေရႏွစ္ခါ မခ်ိဳးႏိုင္” ဟူေသာ ဒႆနကို “င၀န္”ထံမွရရွိကာ “ကမာၻေျမျပင္အတြက္ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္” ျဖစ္လာခဲ့ေလ သည္။
ငယ္နာမည္ ကိုဘဲဥဟု အမည္တြင္ေသာ သူ႔သားႀကီး ေမာင္ေမာင္ဘဲဥ လသားတြင္ ၀န္ထမ္းတို႔၏ သေဘာသဘာ၀အရ သူ႔ေမြးရပ္ေျမ “ေမာ္လၿမိဳင္”သို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခြင့္ရခဲ့သည္ဟု ေဒၚျမရင္က ေျပာျပသည္။
“သားသား ၂ ႏွစ္သား မျပည့္ခင္မွာပဲ တို႔ပုသိမ္ကို ျပန္ေရာက္ရျပန္တယ္၊ တို႔က Posting ျပန္ရေပမယ့္ သူ႔အ ေဖက ပုသိမ္ကေန ေျပာင္းလို႔မရဘူးေလ၊ ဒါနဲ႔ပဲ တို႔ေတြပုသိမ္မွာ ျမဲသြားခဲ့ရေတာ့တာပဲ။ က်န္တဲ့ကေလးေတြ လည္း ပုသိမ္မွာပဲ ေမြးခဲ့ရေတာ့တာေပါ့” ဟု အရီး ေဒၚျမရင္က ေျပာျပသည္။
သားႀကီးၾသရသ ေမာင္ေမာင္ဘဲ(ဘဲဥ)အား ေဒါက္တာ ဖာတား၏ ေဆးတိုက္ႀကီးတြင္ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ ဦးထြန္းျမင့္၊ ေဒၚျမရင္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ က်န္သည့္ သူတို႔သားသမီးမ်ားအား သူတို႔မိသားစုအေျချပဳရာ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ ျပည္ေတာ္သာတိုက္တန္းတြင္ ေမြးဖြားခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ သူတို႔၏ သမီးႀကီး မိမိုး၊ သား ဉာဏ္ဉာဏ္၊ သမီး မိေတာက္တို႔ကို ၀မ္းဆြဲဆရာမႀကီး ေဒၚအုန္းျမက ေမြးဖြားေပးခဲ့ၿပီး ႏို႔ညႇာသား ေအာင္ေအာင္ကိုေတာ့ ဆရာမႀကီး နန္႔တင္ေမေအးက ေမြးဖြားေပးခဲ့သည္ဟု အရီးက ေျပာျပသည္။ သူတို႔ မိသားစုအတြက္ အေထြးဆံုးသား ေမာင္ဆုကိုေတာ့ ပုသိမ္တုိင္းေဆး႐ံုႀကီးတြင္ သားဖြားမီးယပ္ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာဦးေမာင္ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ေမြးဖြားေပးခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။
ကိုေက်ာ္ျမင့္လြင္မွ အစျပဳ၍ သူတို႔ တစ္အူတံုဆင္း ေမာင္ႏွမအားလံုး ပုသိမ္သား စစ္စစ္၊ ပုသိမ္ဇာတိမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကေလသည္။ ၀န္ထမ္းသားသမီးမ်ားအတြက္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈအစသည္ ေန႔ကေလးထိန္းေက်ာင္း (၀ါ) မူႀကိဳေက်ာင္းျဖင့္ စတင္ခဲ့ၾကရသည္သာ မ်ားေပသည္။ မိဘႏွစ္ပါးက ၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္ရကား သူတို႔ကို ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ မည္သူက တာ၀န္ယူပါမည္နည္း။ အထူးသျဖင့္ တစ္ရပ္တစ္႐ြာက လာေရာက္အေျခခ် ေနထိုင္သူမ်ားအဖို႔ ႀကီးစြာေသာ အခက္အခဲ ျဖစ္ရေလသည္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ မတိုင္မီကာလက ပုသိမ္တြင္ ေန႔ကေလးထိန္းဌာနတစ္ခုသာ ရွိခဲ့သည္။ ယင္းဌာနက “လစာနည္း” ၀န္ထမ္းမ်ား၏ သားသမီးမ်ားကိုသာ လက္ခံခဲ့သည္။ ဤတြင္ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္လြင္ (ေခၚ) ေမာင္ဘဲဥအတြက္ ခက္ရေခ်ၿပီ။ ဤသို႔ေသာ အခက္အခဲကို သူဖင္ဦးထြန္းျမင့္ ဦးေဆာင္ၿပီး ေျဖရွင္းခဲ့သည္ဟု ဦးထြန္းျမင့္က ျပန္လည္ေျပာျပခဲ့သည္။
“တို႔ပုသိမ္မွာ … အခု ‘ေထာင္ကုန္းရပ္ကြက္’မွာ ရွိေနတဲ့ ‘ကိုယ္ထူကိုယ္ထ မူႀကိဳေက်ာင္း’ အိမ္မည္းႀကီးဟာ ငါတို႔စေထာင္ခဲ့တာေပါ့ကြာ။ ငါရယ္၊ ပုသိမ္တိုင္းေဆး႐ံုႀကီးက ေရာဂါေဗဒ ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာဦးခင္ေမာင္၊ သူ႔ဇနီး ေဒၚခင္ခင္ၫြန္႔၊ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာ ဦးသိန္းထိုက္ရယ္၊ နာမည္မမွတ္မိေတာ့တဲ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးမန္ေနဂ်ာ တစ္ေယာက္ရယ္ စုေပါင္းၿပီး အဲဒီ ဦးေက်ာ္တင့္ (တိုင္းက်န္းမာ/အၿငိမ္းစား) တို႔အိမ္နားက အိမ္မည္းႀကီးကို သြားငွားခဲ့ၾကတာပဲကြာ …”
“တို႔ကပဲ ေကာ္မတီလုပ္ၿပီး စေထာင္ခဲ့တာ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ “ပဒင္းတန္း”က မူႀကိဳေက်ာင္းက လစာျမင့္တဲ့ ၀န္ထမ္းသားသမီးေတြကို လက္မခံဘူး၊ ေနာက္ၿပီး သား၂ ေယာက္ဆိုရင္ လက္မခံဘူးကြာ၊ တို႔ေထာင္တဲ့ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ မူႀကိဳေက်ာင္းအတြက္ ဆရာမလိုက္ငွားေတာ့ ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္ ရတယ္ကြ၊ ဆံထံုးႀကီး အႀကီးႀကီးနဲ႔ကြာ … ဆရာမ ေဟာင္းႀကီးပါ၊ ေဒၚသန္းေအာင္တဲ့ကြ”
ဤသို႔ျဖင့္“ေထာင္ကုန္းမူႀကိဳ” တြင္ ေမာင္သန္းထြန္းစိုး ေနခဲ့ရေတာ့သည္။ မိဘႏွစ္ပါးက ပုသိမ္ရွိ ေဒသႏၲရ ေဆးခန္းႀကီး ၂ခုျဖစ္သည့္ “ကုႆိႏၷာ႐ံု”ေဆးခန္းႏွင့္ “တလိုင္းေခ်ာင္း” ေဆးခန္းႀကီးမ်ားတြင္ ေန႔စဥ္အလုပ္ ဆင္းခဲ့ရၿပီး သူတို႔သားႀကီးကို မနက္ပို႔ ညေနႀကိဳ လုပ္ခဲ့ရပါသည္ဟု ဆိုပါသည္။ အရီး ေဒၚရင္ျမကမူ သူ႔သားႀကီး၏ ဘ၀အစကို တမ္းတစြာ ေျပာျပေနပါသည္။
“အဲဒီ ဆရာမႀကီး ေဒၚသန္းေအာင္ကစလို႔ ေထာင္ကုန္းမူႀကိဳေက်ာင္းက ဆရာမေတြအားလံုး သူ႔ကို “ေမာင္သန္းထြန္းစိုး”လို႔ပဲ ဒီေန႔ထိ သိၾကေတာ့တာ။ “ေက်ာ္ျမင့္လြင္” ဆိုၿပီး သူတို႔မသိဘူး။ တို႔ဘႀကီး မြန္လူမ်ိဳး ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဇာတာခြင္နဲ႔ တြက္ခ်က္မွည့္ေပးတာ ေမာင္သန္းထြန္းစို … တဲ့၊ အဲဒါ သူ႔အဖြား (အေဖ၏ အေမ)က “အမေလးေတာ္… ငါ့ေျမးကို သခင္သန္းထြန္းနဲ႔ သခင္စိုး၊ ဒီလူၾကမ္းႀကီးေတြ နာမည္ေတာ့ မေပးလိုက္ပါနဲ႔ကြယ္” ဆိုၿပီး လူႀကီးပီပီ ကန္႔ကြက္ခဲ့ရာမွ“ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္လြင္” ျဖစ္ခဲ့ရသည္ဟု ေျပာျပသည္။ အဆိုပါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကပဲ မြန္နာမည္ “ေပၚစြမ္း”ဟု ေပးခဲ့ေၾကာင္းလည္း ေျပာျပသည္။ “ဒီေကာင္ဟာ လက္ဖ်ားေငြသီးမယ့္ ကေလးပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ “ေပၚစြမ္း”လို႔ ေခၚရမယ္ဟု ဆိုခဲ့သည္တဲ့။ “ေပၚစြမ္း”သည္ မြန္ဘာသာျဖင့္ “ကိုေငြသီး”ဟု အဓိပၸာယ္ရသည္ဟု အရီးက ေျပာျပသည္။ သူကေတာ့ “ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရွိဘဲ သိကၡာရွိခ်င္ေသးသတဲ့” ဟူ၍ “အေမ့ရဲ႕ ဒုကၡအိုးေလး” ကို ဖြဲ႔သီသြားခဲ့ေလသည္။
ငယ္နာမည္ ဘဲဥ၊ ေပၚစြမ္း၊ သန္းထြန္းစိုး၊ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ဆိုသည့္ ပုသိမ္သား မြန္-ျမန္မာ ကျပားေလးသည္ ဆံထံုးေတာ္ႀကီး ေဒၚသန္းေအာင္၏လက္တြင္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို စတင္ျဖတ္သန္းခဲ့ရသူ ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ ဗီဇႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ ဘယ္အရာက အေရးႀကီးသနည္းဟူသည့္ ေမးခြန္း၏ အေျဖကို မည္သူကမွ် ယေန႔ထက္တိုင္ အေျဖထုတ္ႏိုင္ျခင္း မရွိေသူးေခ်။ အျငင္းပြားေနၾကဆဲ။ သို႔ေသာ္ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ပတ္၀န္း က်င္ေကာင္း လိုအပ္သည္ကေတာ့ ျငင္းခ်က္ထုတ္စရာ ပုစၧာမဟုတ္ပါေခ်။
ကိုေက်ာ္ျမင့္လြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရာ ပတ္၀န္းက်င္သည္ ႏိုင္ငံေတာ္က အရာရွိမ်ားကို တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္တြင္ ေနထိုင္ရန္ ေပးထားသည့္ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာ တိုက္တန္းမ်ားျဖစ္သည္။ “ျပည္ေတာ္သာ” တိုက္တန္းမ်ား၊ လံုးခ်င္းတိုက္မ်ားသည္ကား တိုင္းအဆင့္အရာရွိ ၀န္ထမ္းမ်ားအတြက္သာ ျဖစ္ေခ်သည္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕လည္ ရုပ္ရွင္ရံုႀကီးႏွင့္ ၂ ႐ံုႏွင့္ မကြာေ၀းလွေခ်။ ဤသို႔ေသာ ပတ္၀န္းက်င္သည္ သူ႔အတြက္ အႏုပညာအျမဳေတကို ႀကီးရင့္ရွင္သန္ေစရန္ ေရခံေျမခံ ေကာင္းခဲ့ေစသည္ဟု ယူဆရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိမွတစ္၀ မိဘႏွစ္ပါး၏ စ႐ိုက္လကၡဏာႏွင့္ ၀ါသနာအထံုတို႔ကလည္း ႏုနယ္သည့္ ႏွလံုးသားႏွင့္ဦးေႏွာက္အတြက္ စံျပဳစရာျဖစ္ခဲ့သည္ ကို အနည္းႏွင့္ အမ်ားေတာ့ လက္ခံရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ေရဒီယိုဖက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည္က သူ႔ဖခင္၏ ေရဒီယိုေလးသာတည္း။ သူ႔ဖခင္ ဦးထြန္းျမင့္သည္ “မဟာဂီတ” အႏုအလွေတးတို႔တြင္ ၀ါသနာထံုလွေလသည္။ ထိုကာလမ်ားဆီက ၀န္ထမ္းမ်ားအဖို႔ စေနေန႔၀က္၊ တနဂၤေႏြ ႐ံုးပိတ္ရက္မ်ားကား အျပည့္အ၀ လွပခဲ့ေသာ မိသားစုပိုင္ အားလပ္ရက္စစ္စစ္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ေခ်သည္။ ဤဖခင္၏ အစီအမံျဖင့္ သူတို႔တိုက္ခန္းေလးတြင္ ရံဖန္ရံခါဆိုသလို မဟာဂီတသံမ်ားျဖင့္ ထံုမႊမ္းခဲ့ရေလသည္။ သူသည္ “ေထာင္ေရာင္ေန ပတ္ပ်ိဳး”ႏွင့္ ယဥ္ပါးခဲ့ရသူ ျဖစ္ခဲ့ေလ သည္။
“စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔ေတြဆိုရင္ အလွည့္က် လူႀကီးေတြကို ပင့္ဖိတ္ၿပီး ဆိုၾကတီးၾကတာေပါ့ေလ၊ တစ္ခုခု ေကြၽးၿပီးေတာ့ေပါ့ကြာ၊ “ဦးအိမ္တက္”တို႔ “ဆရာေမာင္”တို႔ “ဦးဘေသာင္း”တို႔ မင္းတို႔ ယိုးဒယားကုန္းရပ္ ကြက္က “ဦးလွထြန္း” တို႔နဲ႔ေပါ့။ ဦးလွထြန္း ဆိုတဲ့ အဖိုးႀကီးဆိုရင္ သီခ်င္းႀကီးဆိုတာ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့၊ အသံ၀ါႀကီးနဲ႔ကြာ၊ တို႔က ကာလေပၚေတြ မဟုတ္ဘူး၊ သီခ်င္းႀကီး၀ိုင္းပါ။ ပတၲလား၊ တေယာနဲ႔ ဘင္ဂ်ိဳေတြလဲ ပါတာေပါ့၊ အဲဒီတုန္းက ပုသိမ္မွာ ဘင္ဂ်ိဳေကာင္းတာ ၂ ေယာက္ ၃ ေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိတာ၊ ဒီအထဲမွာ ‘ဗႏၶဳလထီးဆိုင္’က ‘ဦးေငြလြယ္’ ဆိုတဲ့ တ႐ုတ္ႀကီးဟာ အေကာင္းဆံုးပဲကြ၊ သူက သီခ်င္းႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးရတယ္ “ဦးထြန္းျမင့္က သူ႔သားႀကီး ေမာင္သန္းထြန္းစိုး ယဥ္ပါးႀကီးျပင္းခဲ့ရသည့္ သူတို႔၏ ဂီတ၀ိုင္းအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာျပသည္။
ေန႔ခင္းဘက္တြင္ မူႀကိဳေက်ာင္းတက္ရၿပီး၊ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ သီခ်င္းႀကီး၊ သီခ်င္းခံမ်ားျဖင့္ ယဥ္ပါးႀကီးျပင္းခဲ့ရသူ ေမာင္သန္းထြန္းစိုး တစ္ျဖစ္လဲ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္လြင္ တစ္ေယာက္ ဂီတအႏုပညာကို ခံုမင္တက္မက္ဖို႔ လံုေလာက္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ အေၾကာင္းခံမ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူ႔ဖခင္က သူ ၂ ႏွစ္၊ ၃ ႏွစ္သားေလာက္တြင္ ဘာဂ်ာ(ဟာမိုနီတာ) ေလးတစ္လက္ စတင္၀ယ္ေပးခဲ့သည္တြင္ သူက စူးစမ္းေသာ ကေလးတို႔ သဘာ၀အတို္င္း တစ္စစီ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္သည္ဟု ေျပာသည္။ ဆန္းၾကယ္သည့္ အသံထြက္ တူရိယာ ပစည္းေလးကို ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ စူးစမ္းစရာ ေကာင္းေနသည္ထင့္။ သူ မတီးတတ္ မမႈတ္တတ္ သည့္ လူႀကီးမ်ား တီးခတ္ေနၾကသည့္ ဘင္ဂ်ိဳ၊ တေယာ၊ ျမန္မာဂီတ၊ ပတၲလားတို႔ထက္ သူပိုင္ဆိုင္သည့္ ‘ဘာဂ်ာ’ ေလးကို သူစိတ္၀င္တစား စူးစမ္းလိုခ်င္သည္သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ၿမိဳ႕လယ္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုႀကီး ၂ ႐ံုႏွင့္ မကြာေ၀းလွေသာ သူတို႔ေနထိုင္ရာ ‘ျပည္ေတာ္သာ’ တိုက္တန္းမွ အနည္းငယ္ ဆက္သြားလွ်င္ ပုသိမ္၏ ၿမိဳ႕အသည္းႏွလံုး၊ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ရွိ မိဖုရား ႀကီးဥမၼာဒႏၲီ၏ ေကာင္းမႈေတာ္ ‘ေ႐ႊမုေ႒ာ’ ေစတီေတာ္ႀကီးကို ေရာက္သည္။ ယခင္ကာလမ်ားက ပုသိမ္သည္ သေဘၤာျဖင့္သာ မဟာရန္ကုန္ အပါအ၀င္ အျခားျမစ္၀ကြၽန္းေပၚ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားသို႔ သြားလာႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ င၀န္ျမစ္သည္ ေကြ႔ေကာက္စီးဆင္းလ်က္ ပုသိမ္သို႔ ေခၚေဆာင္ခဲ့သည္။ ပုသိမ္ကို၀င္လွ်င္ ‘ေရႊမုေ႒ာ’ ေစတီအား ၃ ႀကိမ္ ဦးခိုက္ရသည္ဟု ေျပာစမွတ္ရွိသည္။ ပုသိမ္ကမ္းနား ‘ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း’ တံတားမွ တက္တက္ခ်င္း ဘုရားႀကီးအား ဖူးေမွ်ာ္ရေပမည္။ ေရႊမုေ႒ာဘုရားႀကီး၏ ေတာင္ဘက္ ေစာင္းတန္းႀကီးကား ပုသိမ္ျမစ္အထိ ေရာက္သည္။ ေစ်းလည္းရွိကာ ‘နတ္လမ္းေစ်း’ဟု ေခၚတြင္သည္။ ယခုေတာ့ ေစာင္းတန္းႀကီးသာ ရွိေတာ့ၿပီး ေစ်းကား မရွိေတာ့ၿပီ။ ဘုရားႀကီးတြင္ ႏွစ္စဥ္ ေ႐ႊသကၤန္း ကပ္လွဴပြဲ၊ တပို႔တြဲလ စတုမတူထိုးပြဲ၊ မသိုးသကၤန္း ကပ္လွဴပြဲ စသည္ျဖင့္ ရွိသည္။
တစ္ခုေသာ ‘ေရႊမုေ႒ာ ေစတီႀကီး’ ၏ ထီးေတာ္တင္လွဴပြဲႀကီးတြင္ ဆိုင္း၀ိုင္းႀကီးျဖင့္ ခမ္းခမ္းနားနား ပူေဇာ္တင္လွဴခဲ့ရာ မူႀကိဳေက်ာင္းသား ေမာင္သန္းထြန္းစိုး (၀ါ) ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္လြင္မွာ မခံႏိုင္ေအာင္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားၿပီး ပုဆိုးေလး ခါးေတာင္းႀကိဳက္ကာ ေကြးေနေအာင္ က, ေလသည္တဲ့၊ သူကေသာအခါ သူ႔ညီအႀကီးဆံုး ကိုဉာဏ္စိုး(ယခု) လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာ (FISCA Co)မွာလည္း အစ္ကိုႀကီးႏွင့္အတူ ေကြးေနေအာင္ ကခဲ့ၾကသည္ဟု သူတို႔မိခင္ႀကီးက ေျပာသည္။ ေရဒီယိုဖက္အိပ္ၿပီး ‘၀င္းဦး’ကို အသည္းစြဲ ႀကိဳက္ခဲ့သူ၊ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ပထမဆံုးေသာ Performance ဟုပင္ မွတ္တမ္းျပဳရေပမည္။ ဒီလိုႏွင့္ ‘ေပၚစြမ္း’ေခၚ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္လြင္ တစ္ေယာက္ မူလတန္းေက်ာင္း တက္ခဲ့ရေလသည္။ သူတို႔အိမ္ႏွင့္ အေ၀းလွေသာ အမွတ္(၂၀) အမက၊ ဥမၼာဒႏၲီရပ္တြင္ ျဖစ္သည္။ တရုတ္ေက်ာင္းဟု အမည္တြင္ေသာ အမွတ္(၂၀) အမကသည္ ၿမိဳ႕ရွိ ေၾကးရတက္၊ လူကံုထံသားသမီးမ်ား၊ စာေတာ္သူမ်ားျဖင့္ နာမည္ေက်ာ္သည့္ ေက်ာင္းလည္းျဖစ္သည္။
ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္လြင္ တတိယတန္း အေရာက္တြင္ သူ႔ဆရာမ ေဒၚခင္ခင္က ‘ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္လြင္… မင္းကဗ်ာ ႐ြတ္ၿပိဳင္ပြဲ ၀င္ရမယ္။ မင္းကို ဆရာမယံုၾကည္လို႔ ခိုင္းတာ’ ဟူ၍ တာ၀န္ေပးခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ဤတြင္ ဖခင္ျဖစ္သူက ‘တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုျပင္မ်ား’ ထဲမွ ထုတ္ႏႈတ္လ်က္ နေဘကာရန္ျဖင့္ ျပန္လည္ေရးသား ေလ့က်င့္ေပးၿပီး ကဗ်ာ႐ြတ္ခဲ့ရသည္တဲ့။ သူ၏ အေသြးအသားထဲတြင္ ‘ကဗ်ာ’ စီးဆင္း၀င္ေရာက္ခဲ့ျခင္း အမြန္အစလည္း ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေဒသေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘ၀ သူတို႔ ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့ ေသာ ‘ျမ’ အမည္ရွိ ေက်ာင္းတြင္း ကဗ်ာစာအုပ္ေလးတြင္ သူက …
“အေမ …
အေမ ၀မ္းရည္စပ္တယ္ဆိုရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။
သားရင္ထဲမွာ ကဗ်ာ”
သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ … ဟု ေရးခဲ့ၿပီး သံသရာထိပါေအာင္ ကဗ်ာကို ခ်စ္သြားခဲ့ေတာ့သည္။
ကဗ်ာဆရာသွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ျဖစ္ရန္ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ တတိယတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က စတင္ခဲ့သည္ ပဲ။ တစ္ေထာင့္တစ္ညမွသည္ သံသရာထိေအာင္ ရွည္လ်ားခဲ့ေခ်၏။
ဤသို႔ျဖင့္ တိတ္တိတ္ေလး ပ်င္းေနတတ္တဲ့ ‘င၀န္’ ျမစ္ကမ္းေဘးက ပုသိမ္ၿမိဳ႕ေလးဟာ ‘ကမၻာေျမရဲ႕ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္’ ကို ရရွိခဲ့ေလသည္။ သူသည္ကား ကိုယ္ထူကိုယ္ထ မူႀကိဳေက်ာင္းသားေလး ‘ေမာင္သန္းထြန္းစိုး’၊ ပုသိမ္ၿမိဳ႕က ဥမၼာဒႏၲီ မိဖုရားႀကီး တည္ထားေတာ္မူခဲ့တဲ့ ‘ေ႐ႊမုေ႒ာ’ ေစတီေတာ္ႀကီး၊ ေရႊသကၤန္း ကပ္လွဴပြဲမွာ ပုဆိုးေလး ခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီး ညီငယ္နဲ႔အတူ ေကြးေနေအာင္ ကခဲ့သူ၊ ဆိုင္းမရွိလို႔ မကရရင္ ေရဒီယိုေလးပိုက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ရွာသူ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္လြင္။ နတ္စီတဲ့ အိပ္မက္လွလွမ်ားကို လြယ္လြယ္နဲ႔မရဆိုတဲ့ တရားသေဘာကို ျပခဲ့ေလသည္လား။
ဤသို႔ ကဗ်ာႏွင့္ေနခဲ့သူ၊ မဟာဂီတသံမ်ားၾကားမွာ ယဥ္ပါးသာယာေနတတ္သူ၊ ေရဒီယိုေလးႏွင့္ ငယ္စာရင္း မဖ်က္ႏိုင္ခဲ့သူ ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္လြင္ တစ္ေယာက္ သူ၏ ၈တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ သူ႔အတြက္ ႀကီးလွစြာေသာ အခ်ိဳးအေကြ႔တစ္ခု ျဖစ္ပြားသြားခဲ့ေလသည္။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္တစ္ခုတြင္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိရာ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ အိမ္လည္ရာမွအျပန္ အစ္ကို၀မ္းကြဲ ကိုေအာင္မ်ိဳးဆန္းထံမွ ဂစ္တာေဟာင္းေလး တစ္လံုးကို ပုသိမ္သို႔ သယ္ေဆာင္လာခဲ့ရာမွ အစျပဳခဲ့သည္။ သူကား တူရိယာေလးႏွင့္ စိတ္၀ိညာဥ္ကို စၾက၀ဠာသို႔ လႊင့္တင္ရင္း ဤကမၻာေျမကို ဖြဲ႔သီဖို႔ အစျပဳခဲ့ေလၿပီ။
ဖခင္၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မရေသာအျဖစ္၊ ဤတြင္ သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း သတင္းေလြ႔ေလြ႔ ေပါင္းဖက္ျဖစ္သူ ကဗ်ာဆရာ စိုးရိမ္ (ကိုေအာင္ေအာင္ေက်ာ္)၊ ကိုဦး (ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦး) တို႔ႏွင့္ အတူ အျဖဴေရာင္ ဂစ္တာေလး၏ စိုးထိတ္ငို ရိႈက္သံ၊ လြတ္လပ္တက္ၾကြသံ၊ လြမ္းဖြဲ႔ႀကိဳး၊ လူငယ္တို႔ဘာ၀ အဖျဖစ္သူႏွင့္လည္း အျမင္လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရေလသည္။
“မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္းကြာ … အဲဒီလူငယ္ဘ၀မွာ ဂစ္တာတီးရင္ တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာင္ ထြန္းထြန္း ေပါက္ေပါက္ ျဖစ္လုိ႔လား၊ ေက်ာင္းစာမွာ ခ်ိဳ႕တဲ့သြားႏိုင္တယ္ေလ၊ အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းစာကို အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္၊ ၿပီးေတာ့မွ တီးခ်င္ရင္တီး၊ သူ(သားသား) ၁၀တန္းေအာင္ေတာ့ ၁၆ႏွစ္ျပည့္႐ံုပဲ ရွိေသးတာပါ။ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာေပါ့ကြာ၊ ဆရာ၀န္တို႔ အင္ဂ်င္နီယာတို႔ေလ … ဒီလို ဂစ္တာေလးနဲ႔ ဟိုသြားလိုက္ ဒီသြားလိုက္အစား … မင္း အေဖတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း မင္းဒီလိုပဲ ခံစားျဖစ္မွာပါကြာ”
ဤသို႔ ဖခင္ဦးထြန္းျမင့္က သူ႔သားႀကီး၏ ဂီတာေလးအေပၚ ေဆြးေျမ႕စြာ အလြမ္းစကား ဆိုခဲ့ရွာေလသည္။
သူကား မရပ္နားေတာ့ၿပီ၊ ဂီတသေကၤတမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးယဥ္ပါးေစရန္ ၿမိဳ႕နယ္ လူငယ္ဘင္ခရာတပ္ဖြဲ႔သို႔ ၀င္ခဲ့ေလသည္။ ဆရာဦးစန္းတင့္၏ ေမာင္းႏွင္မႈေအာက္၊ ဆရာဦးေက်ာက္စိမ္း အမည္ရွိ အေပ်ာ္တမ္း အႏုပညာရွင္ႀကီးတို႔ထံတြင္ ဂီတသေကၤတမ်ား ဆည္းပူးခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ပုသိမ္၏ အထင္ကရ ‘ငု၀ါ’ တီး၀ိုင္းတြင္ သီခ်င္းဆိုသူ ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ေဒသေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားႀကီးဘ၀တြင္ သူသည္ ၀ါသနာတူ လူေပလူေတကေလးမ်ား (သူတစ္ပါးကို ဒုကၡမေပးဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ဒုကၡလမ္းကို ရွာၾကသူမ်ား)ႏွင့္ ေပါင္းဖက္ၿပီး ‘အေမ့ရဲ႕ ဒုကၡအိုးေလး’ ျဖစ္ဖို႔ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းမ်ားကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ေတာ့သည္။
ေက်ာင္းပြဲေတြ တီးသည္။ ကဗ်ာေတြ ေရးသည္။ သီခ်င္းေတြေရးသည္။ သီခ်င္းေတြကို စီမံခန္႔ခြဲသည္။ အႏုပညာႏွင့္ ပက္သက္လွ်င္ အေျခအျမစ္ကိုက် ေရဆံုးေရဖ်ား လိုက္တတ္သူ ‘သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္’ ျဖစ္လာေလသည္။ တစ္အိမ္လံုး ‘ေမာ္လၿမိဳင္’ ျပန္ေျပာင္းသြားေပမယ့္ သူ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ပုသိမ္မွာ သူ႔အတြက္ ကဗ်ာေတြရွိသည္။ သီခ်င္းေတြရွိသည္။ သူနဲ႔ ဆိုးဖက္ေတဖက္ ဒုကၡအိုး အ႐ြယ္စံုရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေမြးရပ္ေျမ၊ ၁၉၈၂-၈၃ ကာလတြင္ ပုသိမ္ေကာလိပ္ရွိ အေဆာင္ညစာစားပြဲမ်ား၊ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ႀကိဳဆိုပြဲမ်ား၊ ႏႈတ္ဆက္ ညစာစားပြဲမ်ား အားလံုး သူဦးစီးေသာ Shore of Peace ပဲ ဒိုင္ခံတီးခတ္ခဲ့သည္အထိ သူတို႔အုပ္စု အားထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၈၄-၈၅ ခုႏွစ္ခန္႔တြင္ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ပုသိမ္ေ႐ႊဆိုင္တန္းက Sunflower အမည္ရွိ တီး၀ိုင္းကို ဦးစီးသူ ကိုေအာင္တင္ဦး၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦး (ေမာင္၀ိုင္း)တို႔ႏွင့္ သူ သီခ်င္းအေရာင္းအ၀ယ္ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ကိုေအာင္တင္ဦးေရာ၊ ေမာင္၀ိုင္းေရာ၊ သူတို႔အဖြဲ႔၀င္ ကိုေအာင္ျမတ္ေရာ၊ အခုေတာ့ သူ(ကိုေက်ာ္ျမင့္လြင္)ပါ မရွိၾကေတာ့ၿပီပဲ။ ေမာင္၀ုိင္းႏွင့္ ေအာင္တင္ဦးတို႔အိမ္တြင္ ကိုေန၀င္း (ေမာင့္လျပည့္၀င္း)က တည္းခိုအေျချပဳေနသည့္ ကာလျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္တင္ဦးက သီခ်င္းေခြ အသံသြင္းမည္။ သီခ်င္းေတြ ၀ယ္မည္ ျဖစ္လာသည္။ ဤတြင္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ရွိ တစ္ဦးတည္းေသာ ေခတ္ၿပိဳင္သီခ်င္းေရးသူ သူ(ကိုသွ်ပ္)ႏွင့္ အဆင္
0 comments:
Post a Comment