"ယုံေအာင္လည္းေျပာတတ္တယ္ လြမ္းေအာင္လည္းခၽြဲတတ္တယ္"
|
8:15 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ဟိုးအရင္တုန္းက ယဥ္ေက်းမႈျပဇာတ္ေတြ ေခတ္ေကာင္းေနခ်ိန္မွာ
"စဥ့္ကူးမင္း ေခါင္းေလာင္းေတာ္ႀကီး" ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေတာ္ႀကီး တစ္ခု
ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။ အင္မတန္မွကို ခမ္းခမ္းနားနား တင္ဆက္ထားသေလာက္ အနုပညာရွင္
အေက်ာ္အေမာ္မ်ားလည္း ပညာစြမ္းျပထားေလေတာ့ လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့ျပီး
နို္င္ငံတကာမွာ ကျပတင္ဆက္လို့ေတာင္ ဂုဏ္မငယ္ခဲ့ရပါဘူး။ စိတ္ကူးယဥ္
ထိုးဇာတ္မဟုတ္ပဲ မယုံရင္ ေရႊတိဂုံရင္ျပင္ေပၚမွာ ေခါင္းေလာင္းႀကီးကို
ကိုယ္ေတြ့မ်က္ျမင္ အာရုံခံတန္ေဆာင္းနဲ့ ျပစရာရွိတာမို့
ေမာ္ေလာက္ၾကြားေလာက္တာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ဧည့္လမ္းညႊန္ေတြရွင္းျပၾကရင္ေတာင္
ရန္ကုန္ျမစ္ထဲကေန ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္နဲ႔
ေခါင္းေလာင္းႀကီးေအာက္ကို ႀကိမ္ေခ်ာင္းေပါင္းမ်ားစြာ ထိုးသြင္းျပီး ေရေပၚကိုတက္လာေစခဲ့တယ္ လို့ ဆိုလိုက္္ရင္ ဧည့္သည္ေတြခမ်ာ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ နဲ႔ တအံတၾသနားေထာင္ၾကရတာပါ။ ဇာတ္သဘင္ပညာရွင္ေတြ ဆိုကာငိုကာ ကၾကတဲ့ အဲသည္ စဥ့္ကူးမင္းေခါင္းေလာင္းေတာ္ႀကီး ဇာတ္ေတာ္မွာေတာင္မွ ေပၚလစီနဲ႔ အစာသြပ္ထားတဲ႔ တိုင္းရင္းသား ညီအကိုေမာင္နွမမ်ားကလြဲရင္ နတ္၊ နဂါး၊ သိၾကား၊ ဂဠဳန္ေတြ မပါခဲ့ဘူး။ အခုေတာ႔ သည္လိုေခါင္းေလာင္းႀကီးမ်ဳိး ေနာက္တစ္လုံးရွိေသးတယ္။ ဒါ့ထက္ေတာင္ ႀကီးေသးတယ္။
ကမၻာေပၚမွာ အႀကီးဆုံး ေခါင္းေလာင္းႀကီး။ ဓမၼေစတီမင္းရဲ့ ေခါင္းေလာင္းႀကီးတဲ့။ မြန္ဆရာေတာ္ ျမန္မာဆရာေတာ္မ်ား ဦးစီးလ်က္၊ သူၾကြယ္ႀကီးမ်ားက ေငြကုန္ေၾကးက်ခံကာ သိပၸံနည္းအားမကိုးပဲ ဝိဇၨာနည္းသက္သက္နဲ႔ မရရေအာင္ ဆယ္ေနျပန္ျပီတဲ့။ သမိုင္းအေထာက္အထားအျဖစ္ တန္ဖိုးမျဖတ္နိုင္တာေၾကာင့္ ဒါႀကီးသာ ဆယ္လို့ရခဲ့ရင္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သာဓုေခၚၾကဖို့သာရွိတယ္။ ေခါင္းေလာင္းႀကီးရဲ့ အလွဴရွင္ ဓမၼေစတီမင္းဆိုတာ ဟံသာဝတီျပည္ႀကီးရဲ့ ဘုန္းမီးေနလေတာက္ပခဲ့ေသာ မြန္ဘုရင္မင္းျမတ္တစ္ပါး မဟုတ္လား။ ေလးဆူဓါတ္ပုံေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးကို လက္ရွိကိုယ္တို့ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ရေနတဲ့ ဥာဏ္ေတာ္အျမင့္အတိုင္း ျပန္လည္မြန္္းမံ တည္ေဆာက္သြားတဲ့ ဘုရားဒါယကာမင္းျမတ္ႀကီး ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းေလာင္းႀကီးသာ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚေရာက္လာရင္ ဘုရားႀကီးရဲ့ သမိုင္းနဲ႔ရာဇဝင္ကို အခုထက္ပိုျပီး ခိုင္ခိုင္မာမာ လက္ညွဳိးညႊန္ကာညႊန္ကာ ရွင္းျပလို့ရေတာ့မယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ အဲသည္လက္ညွဳိးႀကီး ခဏျပန္သိမ္းထားဦးမွပါေလ။ တေန႔ေသာ္ ေပၚလာနိုးနဲ့ ေစာင့္လိုက္ရတာ ရက္လရွည္ၾကာ။ လက္ညွဳိးေတာင္ ေညာင္းလွျပီ။
ေခါင္းေလာင္းႀကီးရွာမေတြ့လည္းပဲ ဓမၼေစတီမင္းရဲ့ ေကာင္းမႈေတာ္ က်ားျခေသၤ႔ေစတီရယ္။ သူ့လက္ထက္က နန္းဦးပလႅင္မွာကိုးကြယ္ထားတဲ့ ရတနာဆင္းတုေတာ္ရယ္ကို ရင္ျပင္ေပၚမွာ ဖူးေတြ့နိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာရာဇဝင္နဲ႔ပဲ ညွိညွိ၊ မြန္ရာဇဝင္နဲ႔ပဲ ညွိညွိ၊ ဘုရင္မႀကီး ရွင္ေစာပု နဲ့ သမက္ေတာ္ ဓမၼေစတီမင္းဆိုတာ အတိအလင္း အထင္အရွား ရွိျပီးသားမို့ ေခါင္းေလာင္းေတြ့ျခင္း မေတြ့ျခင္းဟာ သူတို့ရွိျခင္း မရွိျခင္းကို ဘယ့္နွယ္မွ သက္ေသထူစရာ မလိုပါဘူး။ ဘုရားေတာင္ဘက္မွာ ရွင္ေစာပု အရိုးအိုးေစတီလည္း ရွိျပီးျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားဒကာ ေျခရာေကာက္ခ်င္ရင္ ဓမၼေစတီမင္းအစား မူလပထမ တကာေတာ္ေရေျမ့ရွင္ ဥကၠလာပမင္းႀကီး နဲ႔ မယ္လမုတို့ သားအမိကို သက္ေသသကၠာယရွာတာက ပိုျပီး အက်ဳိးရွိလိမ့္မယ္လို့ ေတြးမိပါတယ္။ ေနာင္လာေနာက္သား ကေလးမ်ားလည္း ေရႊတိဂုံဘုရားသမိုင္းကို မသိေသး မၾကားဖူးေသး မစိုးလို့ပါ။ အခု ကိုယ္တို့ေနတဲ့ ရန္ကုန္ေရႊၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးဟာ အရင္တုန္းက ဥကၠလာပမင္းႀကီး စိုးစံတဲ့ ဒဂုံေနျပည္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္သတဲ့။ ဗုဒၶသာသနာမွာ ပထမဦးဆုံး သရဏဂုံတည္သူမ်ားျဖစ္တဲ့ တဖုဿ နဲ႔ ဘလႅိက ကုန္သည္ညီေနာင္ဟာ သူတို့အင္မတန္ၾကည္ညဳိလွတဲ့ ေဂါတမဘုရားရွင္ဆီကေန ကိုယ္စားအမွတ္ အထြဋ္အျမတ္ ကိုုးကြယ္စရာ ဆံေတာ္ရွစ္ဆူရလာတဲ့အခါ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမကို သယ္ေဆာင္လာျပီး ေစတီအျဖစ္တည္ထားဖို႔ ဘုရင္မင္းျမတ္ကို အပ္သတဲ့။ ကုန္သည္ညီေနာင္ မဇၩိမကေန ဆံေတာ္အေမြပင့္ေဆာင္လာတယ္ သတင္းၾကားကတည္းက သဒၶါထက္သန္လွတဲ့ ဥကၠလာပမင္းတရားႀကီးဟာ ဗိုလ္ေျခတစ္ေထာင္နဲ႔ စစ္အဂၤါေလးပါး ခင္းက်င္းျပီး ျမစ္ဆိပ္ကေန ရင္ေခါင္းဝျမဳတ္သည့္တိုင္ေအာင္ ဆီးလို့ႀကဳိပါသတဲ့။ အဲသည္ေနရာမွာ ဆံေတာ္ႀကိဳေစတီတစ္ဆူတည္ေတာ႔ ဗိုလ္တစ္ေထာင္က်ုိက္ေဒးအပ္ ဆံေတာ္ဦးေစတီ လို့ ျဖစ္လာတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘုရားတည္ဖို့ ေရွးဘုရားသုံးဆူတို့ရဲ့ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္ေတြ ဌာပနာရာ သိဂၤဳတၱရကုန္းေျမကို မရွာတတ္ေတာ႔ အသက္အရွည္ဆုံး ဘုမၼစိုး၊ ရုကၡစိုးနတ္ႀကီးေတြကို တိုင္တည္တဲ့အခါ နတ္သက္အရွည္ဆုံး နတ္မင္းႀကီးေတြကို လာေရာက္စုရုံးေစတဲ့အရပ္မွာ ဆူးေလေစတီ လို့ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆူးေလဘိုးဘိုးႀကီးကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ေရႊတိဂုံဘုရားရွိတဲ့ဘက္ လက္ညွဳိးညႊန္ထားတာ။ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ ဆိပ္ကမ္းကေန ဆင္ေတာ္နဲ႔ပင့္လာတုန္းက လမ္းခုလတ္မွာ ဆင္ေတာ္ကဝပ္ျပီး ဆံေတာ္ၾကဳတ္ပြင့္လို့ ေရာင္ေတာ္ကြန့္ျမဴးတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာက ေရႊဘုန္းပြင့္ေစတီ။ အဲသလိုနဲ႔ပဲ ေရႊတိဂုံဘုရားသမိုင္း ရွင္းလိုက္တာ ရန္ကုန္ျမဳိ႕မွာ ရွိတဲ့ ဟိုဘုရား သည္ဘုရား ကုန္ေရာ။ ဒါေပသိ ေက်ာက္စာတစ္ခ်ပ္ ထြက္မလာဘူး။ သမိုင္းမတင္မီေခတ္က ျဖစ္ရပ္ေတြလို ပါးစပ္ရာဇဝင္နဲ့သာ တြင္ရစ္တယ္။ ယုံခ်င္ယုံ မယုံခ်င္ေန။ မယုံရင္ ပုံျပင္မွတ္။ ကိုယ္တို့ျမန္မာ႔သမိုင္းဟာ ဖတ္စာအုပ္ေတြထဲမေတာ႔ အေနာ္ရထာမင္းႀကီးက စတယ္။ သူ့ေရွ့ကဟာေတြ အကုန္ ပုံျပင္ထဲေရာက္ကုန္ေရာ။ ဘာျဖစ္လို့ဆိုေတာ့ ပ်ဴေစာထီးတို့၊ သတိုးနဂါးနုိင္မင္းတို့က ဒ႑ာရီသတၱဝါေတြနဲ့ သက္ေသမခ်န္ခဲ့ပဲ လုံးလားေထြးလားေနတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ မယုံဘူး။ သမိုင္းဆိုတာ သက္ေသရွိမွ ယုံတာ။ သူမမီကိုယ္မမီ အေၾကာင္းအရာေတြ မဟုတ္လား။ သက္ေသမရွိရတဲ့အထဲ ယုတၱိပါမရွိဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုယုံေအာင္ ေျပာၾကမလဲ။ ပုဂံရာဇဝင္ေတာင္ တုတ္ထမ္းျငင္းေနရတဲ့ကိစၥ၊ ပုဂံထက္ အပုံႀကီးေစာတဲ့ ဥကၠလာရာဇဝင္ကို ဘာနဲ႔ကိုင္ျငင္းၾကမတုန္း။ ဘုရားေစတီႀကီးေတြ ငုတ္တုတ္ထားျပီး ျငင္းဖို႔လည္း မစဥ္းစားနဲ႔။ ေကာင္းမႈေတာ္အေပၚ ေကာင္းမႈေတာ္ေတြ ဆင့္လာလိုက္ၾကတာ မူရင္းလက္ရာ ဘယ္ဟာမွ မက်န္ပဲ မြန္းမံသူကုသိုလ္သာ ရႈလိုရာရႈဖို႔က်န္တယ္။
ဥကၠလာပမင္းႀကီးကို ေျခရာခံမရရတဲ့ၾကားထဲ သူ့ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္ေတြကို ေနာက္ေၾကာင္းလိုက္ရင္ ပိုျပီးမယုံနုိင္စရာေတြ ေတြ့ရဦးမယ္။ မယ္လမုဆိုတာက လမုပင္ေပၚမွာ ဥပပတ္သေႏၶနဲ့ ဖြားျမင္သူ သူေယာင္မယ္ (Nymph) ကေလး။ ဘရေသ့ႀကီးက လက္ညွဳိးက နို႔ထြက္ဖို႔ အဓိ႒ာန္ျပဳတယ္ဆိုတာက သေရေခတၱရာတည္တဲ့ ဘရေသ့နဲ႔ ေမဓါဝီသမင္မ ဇာတ္လမ္းနဲ႔ တူေနျပန္ျပီ။ ျဖစ္နိုင္တာကေတာ့ နို႔ဗူးေတြ နို႔သီးေခါင္းေတြ မေပၚေသးတဲ့ေခတ္မို႔ ၾကံမိၾကံရာ လက္ညွဳိးကေလးနဲ႔ တို့တို့ျပီး နို႔ရည္ကို အစက္ခ်တိုက္တာ ေနမွာပါေလ။ မယ္လမုကေလး ေယာက်ၤားရေတာ႔ ဇာတ္ကရႈပ္လာျပန္ေရာ။ လူပ်ဳိလွည့္တဲ့သူက လိပ္စာအမွန္မေျပာဘူး။ သူ့ကိုယ္သူ သိၾကားေျခာက္ရြာက ေမာင္မာဃ လို့ ပါးစပ္ထဲရွိရာ ေျပာတာ။ မွတ္ပုံတင္ေတာင္ မျပဘူး။ (အမည္၊ လိပ္စာေပးပုံကေလး မွတ္ထားဦးမွပါ။ ကိုယ္လည္း အစိုးရလႊတ္သမွ် အရပ္တကာ ေရာက္ေနရတာ) သိၾကားသားမို့ပဲ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္သလား။ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္လာလို့ပဲ သူ့ခမည္းေတာ္ကို သိၾကားမင္းလုပ္လိုက္သလားေတာ႔ မသိပါဘူး။ ဘဘဦးခင္ရီအတြက္ မွတ္ပုံတင္ေပးဖို႔ခက္ရတဲ့ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ဇယားႀကီးနဲ႔မို႔ ဒါႀကီးကိုလည္း သမိုင္းထဲထည့္လို့ မရျပန္ပါဘူး။ ဒါေပသိ ေရႊတိဂုံေစတီ ပစၥယံအထက္နားေလးမွာေတာ့ ဥကၠလာပမင္းႀကီးရုပ္ထုနဲ႔ မယ္လမုရုပ္ထုတစ္ခုစီ လက္ညွဳိးထိုးျပစရာ က်န္ပါတယ္။ သူကေမြးတဲ့ သားေတာ္ မင္းနႏၵာမင္းသားေလး လက္ထက္မွာလည္း တညင္သူကေလး ရွင္ေမြ႔ႏြန္းရဲ့ ေမွ်ာ္ေတာ္မူေစတီ၊ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္း၊ သန္လ်က္စြန္း၊ လက္ညွဳိးထိုးျပစရာေနရာကေလးေတြနဲ့ ပါးစပ္ရာဇဝင္သာ တြဲလို့ က်န္ရစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သည္အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ ယုံခ်င္ယုံလိုက္။ သူမ်ားကိုေတာ႔ ယုံပါ လို့ မေျပာနိုင္ပါဘူး။ အေထာက္အထား၊ ယုတၱိယုတၱာ ကင္းမဲ့လို့။ ကိုယ္တို့လိုပဲ သမိုင္း နဲ႔ ဒ႑ာရီ (Myth) မကြဲျပားတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ တျခားနို္္င္ငံေတြမွာလည္း ရွိပါတယ္။ တရုတ္ျပည္မွာဆို မဟာတံတိုင္းႀကီး လကမၻာကေတာင္ လွမ္းျမင္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ရွိေသာ္ျငားလည္း သူတို့ရဲ့ ပထမဧကရာဇ္ႀကီးရဲ့ နန္းတြင္းမွတ္တမ္းေတြက ယုံရခက္ခက္ ျဖစ္ေနစဥ္မွာ စဥ့္ရုပ္စစ္သည္အေျမာက္အမ်ားပါတဲ့ သခၤ်ဳိင္းေတာ္ႀကီးကို တူးမိေတာ့မွ ဒါႀကီးဟာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာ သည္မွာၾကည့္ပါလား လို့ သက္ေသထူနိုင္ပါတယ္။
ကိုယ္တို့ဆီမလည္း အားက်မခံ ေရႊတိဂုံဘုရား ဓါတ္ေတာ္တိုက္ထဲကို ဝင္ျပီး အေထာက္အထားရွာျပမယ့္ ဘဘေတြနဲ႔ ေတြ့ရင္ ခက္ရေခ်ရဲ့။ သည္အတုိင္း ရာဇဝင္ထဲမွာ လမုတို့ ဥတို့ကို ထားရစ္ခဲ့ရေအာင္ပါ။ မၾကံေကာင္းမစည္ရာ။ သူ့မိုးႀကိဳးပစ္တာ အေရးမႀကီးဘူး။ ကိုယ္ပါ စက္ကြင္းမလြတ္ျဖစ္ေနမယ္။ (ငရဲႀကီးရင္ အၾကံေပးေတြလည္း မလြတ္ေလာက္ဘူးဗ်ေနာ။) တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ္တို့လက္ေတြ႔ဘဝမွာလည္း မွတ္ပုံတင္ေတာင္းစစ္လို့မရ၊ ေနရပ္လိပ္စာ ေျခရာခံမရတဲ့ မိုးက်ေရႊကိုယ္ သိၾကားသားေတြက အမ်ားသားပါေလ။ ဒီပဲယင္းတုန္းက တုတ္ေတြဓါးေတြနဲ့ ထြက္လာတဲ႔ ခိုးသားငါးရာဟာ ဘယ္ရြာသားေတြမွ မဟုတ္တာ ေဒသခံမိဘျပည္သူမ်ား သိေတာ္မူၾကသည့္အတိုင္းပါပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ျဖစ္သမွ်ေသာ အေရးအခင္းတိုင္းမွာ မိုးေပၚကက်က်လာတဲ့ ေဒါသထြက္ေနသူ လူအုပ္ႀကီးဆိုတာလည္း ဘယ္တုန္းကမွ လက္သည္ေဖာ္မရခဲ့တာ ဦးမာဃဆီက နတ္စစ္သည္မ်ားေပမို႔လို႔ ေျပာရင္ ယုံတန္ယုံရမွာေပါ့။ ရွင္ေမာဂၢလန္ရိုက္တဲ့ ခိုးသားငါးရာေတာင္ ဘယ္ရြာဘယ္ဇာတိ အတိအက် ေျပာခဲ့ေသးတယ္။ (ဆရာေသာ္တာေဆြ ေျပာတာေတာ႔ ေပါင္းတည္က ၂၅၀၊ သာယာဝတီက ၂၅၀ ဆိုလား) သီေပါမင္းလက္ထက္တုန္းက တိုင္ကြယ္ရင္ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္ဆိုတဲ့ ဓါးျပေတြလို ေနမွာပ။ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္ရင္ Identity ေရေရရာရာ မျပနုိင္တာနဲ႔ပဲ တကယ္မရွိခဲ့ဘူးလို့ ေျပာလို့မရတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္ လို့ သေဘာေပါက္ေစခ်င္တာပါ။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို့ဘုရားဒကာႀကီးတို့ သားအမိကို ရွိတာေတာ႔ ရွိခဲ့မွာပါေလ လို့ ယုံေပးလိုက္ၾကရေအာင္ပါ။
နတ္၊ နဂါး၊ သိၾကား၊ ဂဠဳန္၊ ကုမၻာန္၊ ယကၡေတြဟာ သာမန္လူေတြမွာ ရွိတဲ့ မံသစကၡဳလို့ေခၚတဲ့ အသားစိုင္မ်က္လုံးႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ရင္ မျမင္နိုင္ပါဘူးတဲ့။ ဒိဗၺစကၡဳလို့ေခၚတဲ့ နတ္မ်က္စိ ပုလင္းကြဲနဲ႔ အတင္းျဖဲၾကည့္လိုက္မွ ျမင္နိုင္တာ လို့ ေျပာတယ္။ သို့ေသာ္လည္း ဘုန္းသမၻာရွင္ေတြကေတာ့ ျမင္ရသတဲ့။ သိပ္ကို ကံနိမ့္ပါးေနတဲ့သူေတြကလည္း အနိ႒ာရုံတခ်ဳိ႕ကို ျမင္ရသတဲ့။ နတ္ဝတ္ပုဆိုး တိမ္မီးခိုး ပုံျပင္ထဲမွာေတာ့ ဘုန္းရွင္ကံရွင္မွ ျမင္နိုင္တယ္ဆိုတာနဲ့ တနန္းေတာ္လုံး ဝိုင္းျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ၾကတာ ဘုရင္ႀကီးကို ဖင္တုန္းလုန္းျဖစ္ကေရာ။ အဲဒီပုံျပင္ထဲကလို တို့လည္းပဲ ျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္တာေပါ့ေနာ္။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ဘုန္းနိမ့္ေနတယ္လို့ေတာ႔ အေျပာမခံနိုင္ပါဘူး။
ကိုယ္မျမင္တာကိုေတာ႔ မျမင္ဘူး ေျပာခ်င္ေျပာပါေလ။ သို့ေသာ္ မျမင္ရတိုင္း မရွိဘူး ေျပာလို့ေတာ႔ မရေသးျပန္ဘူး။ ဥပမာေပးရဦးမွာေပါ့ေလ။ ဥကၠလာပမင္းႀကီးလက္ထက္ကတည္းက စည္ပင္ဖြံ႔ၿဖဳိးခဲ့ေသာ ဒဂုံေနျပည္ေတာ္ႀကီးဟာ ေျမးေတာ္ျမစ္ေတာ္ တီေတာ္ကြ်တ္ေတာ္တို့ လက္ထက္ေရာက္တဲ့ သည္ကေန႔ထိတိုင္ေအာင္ စဥ္ဆက္မျပတ္ သာယာစည္ပင္ေစဖို႔ ရန္ကုန္ျမဳိ႕သစ္စီမံကိန္းဆိုတာႀကီး လႊတ္ေတာ္မွာ အဆိုတင္သြင္းတယ္ဆိုတာ ၾကားလိုက္တယ္ မဟုတ္လား။ ဘုန္းကံနိမ့္ပါးရွာသူ မီဒီယာသတင္းေထာက္မ်ားခမ်ာ သတင္းထဲပါတဲ့ ေနရပ္လိပ္စာႀကီးကို ကိုင္ျပီး အိမ္ေပါက္ေစ့ လမ္းေပါက္ေစ့ ေလွ်ာက္ခဲ့ရွာခဲ့ပါသတဲ့။ သြားပါမ်ားလို့လည္း ခရီးမေရာက္ခဲ့သလို ေမးပါမ်ားလို့လည္း စကားမရခဲ့ပါဘူး။ ကုမၸဏီဆိုင္းဘုတ္ကေလးေတာင္ ဓါတ္ပုံရိုက္ယူစရာ မေတြ့ခဲ့ဘူး။ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါေလ။ ေဒၚလာဘီလီယံသန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ့ ရင္းနွီးျမွဳတ္နွံဖို႔ အစိုးရလႊတ္ေတာ္ႀကီးအထိေတာင္ အဆိုတင္သြင္းထားတဲ့ ဧရာမကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုကို ကိုယ္အရင္က တခါမွ မၾကားဖူးရုံနဲ႔ ရုံးခန္းလိပ္စာ ရွာမရရုံနဲ႔ တကယ္ မရွိဘူး ေျပာမလို့လား။ ရွိလိုက္သမွ ရွိရွိ၊ ရွိရွိ နဲ႔ကို ျမည္တယ္။ ဘယ္တုန္းက ဘယ္သူ့ဆီ ဝင္ထြက္သြားလာျပီး ဘယ္သူ့ကို ေဖေဖေခၚတယ္ဆိုတာ ဘုန္းႀကီးတဲ့သူေတြက ျမင္လို့ေတြ့လို႔ သံမေသ ျပဒါးမေသ တေဆြလုံးတမ်ဳိးလုံးကို ဝ လို့။ ကိုယ့္မွာသာ ဘုန္းကံနည္းလို့ မျမင္နိုင္တာဗ်။ သေဘာေပါက္ျပီလား။ ကိုယ့္ထက္ဘုန္းကံနည္းရွာသူေတြဆို လယ္သိမ္းခံ ေျမသိမ္းခံရလို့ အရွင္လတ္လတ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ့လိုက္ရသတဲ့။ ေနာက္ကို ကိုယ္မျမင္ရတိုင္း မရွိဘူး မေျပာနဲ့ေတာ႔ေနာ္။ "ရင္မွာခံထား မျမင္နိုင္ေပ။ ငါ့ရဲ့အထဲထဲက အတြင္းခံ။" တဲ့။ ၾကားဖူးတယ္ ဟုတ္။ ကိုယ္မျမင္ရေပမယ့္ အထဲမွာ ရွိတယ္လို့သာ သေဘာထားလိုက္။ သူျပခ်င္တဲ့အခါ ျပလိမ့္မေပါ့။
အေနာ္ရထာမင္းႀကီးတို့၊ က်န္စစ္သားမင္းႀကီးတို့ ေရႊစည္းခုံဘုရားကိုတည္ေတာ႔ ဘုန္းႀကီးလြန္လြန္းလို့ လူတစ္ရစ္ နတ္တစ္ရစ္ တည္ၾကတယ္ လို့ဆိုတာ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ နိုင္ငံျခားသားေတြကို အဲ့လိုေျပာလို့မရေပမယ့္ ကိုယ့္ျမန္မာဘုရားဖူးေတြလာရင္ေတာ႔ သည္အတိုင္းပဲ ေျပာၾကယုံၾကတာပဲ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့ကာလမ်ားမွာဆို လူမင္း ဘုန္းႀကီးေတာ႔ ခင္စပယ္ဦး မေနနိုင္ အဲေလဟုတ္ေပါင္ နတ္မင္းမေနနိုင္ဆိုသလို နတ္ေဒဝတာေတြကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရတာေတြ ရွိတယ္။ အမယ္။ ဒါလည္း မယုံေသးဘူးလား။ သက္ေသျပမယ္။ သန္းေခါင္စာရင္းေကာက္လိုက္ေတာ႔ က်ဳပ္တို့ျမန္မာျပည္မယ္လူဦးေရ ဘယ္ေလာက္ရွိသတဲ့တုန္း။ အဲသည္အထဲက မဲေပးနိုင္တဲ့ လူဦးေရကို ေကာက္ၾကည့္လိုက္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက ျပည္ခိုင္ျဖဳိးအသင္းႀကီးကို ေထာက္ခံမဲေပးခဲ့တဲ့ အေရအတြက္ကို ျပန္ႏႈတ္ၾကည့္လိုက္။ ႏႈတ္လို့ကို မရေစရဘူး။ အဲ့ဒါ နတ္ေဒဝတာေတြက ဖ်ားဒကာ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးေတြ ရႈံးမစိုးလို့ လူတစ္မဲ နတ္တစ္မဲဝိုင္းေပးထားတာ။ မယုံရင္ ေသခ်ာျပန္တြက္ၾကည့္။ ျမန္မာျပည္လူဦးေရထက္ေတာင္ မ်ားေနဦးမယ္။ အဲ့ဒါ နတ္ေတြဝင္မပါရင္ ဘယ္ေခြးသေဒါင္းစားေတြ ပါသြားတာလဲ ေျပာ။
ကိုင္း ခုေလာက္ရွိရင္ေတာ့ ျပည္သူအမ်ား သံသယပြားေနၾကတဲ့ ကိစၥဝိစၥေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိခ်င္ ေမာင္စံဖားကေလးဆီသာ လာေမးလွည့္ၾက။ မယုံရင္ ယုံေအာင္ ေျပာေပးမယ္။ မလြမ္းရင္ လြမ္းေအာင္ ခၽြဲေပးမယ္။ ေနရပ္လိပ္စာ တာဝတိန္သာ။ သူေရးတဲ့ ဝါစာကမၼာ ပလီပလာမ်ားကိုေတာ့ အိုင္က်ဴ အီးက်ဴ ကိုးေလာက္ရွိမွ သေဘာေပါက္ နားလည္ နွစ္ျခဳိက္ေတာ္မူနိုင္လိမ့္မယ္။ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ဘုန္းကံမ်ားနဲ႔ဆို Continue Reading ကိုေတာင္ ကလစ္လို့ ရနိုင္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ (ကြန္နက္ရွင္မွ မေကာင္းပဲေလ) သိပ္ကိုသိပ္ကို ကံဆိုးလြန္းသူေတြကေတာ့ ေလးေထာင့္အတုံးကေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး သူမ်ားတကာေတြ ဘာေတြဝင္ေျပာမွန္းမသိ၊ နိုတီေတြ တတိန္တိန္တက္လြန္းလို့ news feed ကိုေဖ်ာက္၊ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔ ၾကိတ္မနိုင္ခဲမရ ရွိေပလိမ့္မယ္။ ထုံးစံမပ်က္ရေအာင္ ကိုဝင္းဦးရဲ့ ျမတ္ေရႊတိဂုံနဲ့႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္ဗ်ား။
"ၾကည္သာပုံ သာပုံ၊ ကြ်န္းလကၤ်ာ ဒီပါဝသုန္၊ ေနနွုန္းေခၚ ေရႊဘုန္းေတာ္ ဘုန္းေတာ္ ေတဇာအဟုန္။ ယခု ရွိရွိသမွ် သတၱဝါေတြအကုန္၊ မိမိရရ သဒၶါေခြ်ကုန္။ ေမွာင္တဏွာမီး ေရွာင္ခြာမနီး၊ ေအာင္ဓမၼထီး ဖြင့္ခိုက္ၾကဳံ။ ကပ္သုံးတန္ေရွာင္တဲ့ ျမဳိ႕ရန္ကုန္၊ ဆံေတာ္ဓါတ္ေမြ ျမတ္ေရႊတိဂုံ၊"
https://soundcloud.com/khinthidakhin/myatshwedagon-win-oo
ေခါင္းေလာင္းႀကီးေအာက္ကို ႀကိမ္ေခ်ာင္းေပါင္းမ်ားစြာ ထိုးသြင္းျပီး ေရေပၚကိုတက္လာေစခဲ့တယ္ လို့ ဆိုလိုက္္ရင္ ဧည့္သည္ေတြခမ်ာ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ နဲ႔ တအံတၾသနားေထာင္ၾကရတာပါ။ ဇာတ္သဘင္ပညာရွင္ေတြ ဆိုကာငိုကာ ကၾကတဲ့ အဲသည္ စဥ့္ကူးမင္းေခါင္းေလာင္းေတာ္ႀကီး ဇာတ္ေတာ္မွာေတာင္မွ ေပၚလစီနဲ႔ အစာသြပ္ထားတဲ႔ တိုင္းရင္းသား ညီအကိုေမာင္နွမမ်ားကလြဲရင္ နတ္၊ နဂါး၊ သိၾကား၊ ဂဠဳန္ေတြ မပါခဲ့ဘူး။ အခုေတာ႔ သည္လိုေခါင္းေလာင္းႀကီးမ်ဳိး ေနာက္တစ္လုံးရွိေသးတယ္။ ဒါ့ထက္ေတာင္ ႀကီးေသးတယ္။
ကမၻာေပၚမွာ အႀကီးဆုံး ေခါင္းေလာင္းႀကီး။ ဓမၼေစတီမင္းရဲ့ ေခါင္းေလာင္းႀကီးတဲ့။ မြန္ဆရာေတာ္ ျမန္မာဆရာေတာ္မ်ား ဦးစီးလ်က္၊ သူၾကြယ္ႀကီးမ်ားက ေငြကုန္ေၾကးက်ခံကာ သိပၸံနည္းအားမကိုးပဲ ဝိဇၨာနည္းသက္သက္နဲ႔ မရရေအာင္ ဆယ္ေနျပန္ျပီတဲ့။ သမိုင္းအေထာက္အထားအျဖစ္ တန္ဖိုးမျဖတ္နိုင္တာေၾကာင့္ ဒါႀကီးသာ ဆယ္လို့ရခဲ့ရင္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သာဓုေခၚၾကဖို့သာရွိတယ္။ ေခါင္းေလာင္းႀကီးရဲ့ အလွဴရွင္ ဓမၼေစတီမင္းဆိုတာ ဟံသာဝတီျပည္ႀကီးရဲ့ ဘုန္းမီးေနလေတာက္ပခဲ့ေသာ မြန္ဘုရင္မင္းျမတ္တစ္ပါး မဟုတ္လား။ ေလးဆူဓါတ္ပုံေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးကို လက္ရွိကိုယ္တို့ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ရေနတဲ့ ဥာဏ္ေတာ္အျမင့္အတိုင္း ျပန္လည္မြန္္းမံ တည္ေဆာက္သြားတဲ့ ဘုရားဒါယကာမင္းျမတ္ႀကီး ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းေလာင္းႀကီးသာ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚေရာက္လာရင္ ဘုရားႀကီးရဲ့ သမိုင္းနဲ႔ရာဇဝင္ကို အခုထက္ပိုျပီး ခိုင္ခိုင္မာမာ လက္ညွဳိးညႊန္ကာညႊန္ကာ ရွင္းျပလို့ရေတာ့မယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ အဲသည္လက္ညွဳိးႀကီး ခဏျပန္သိမ္းထားဦးမွပါေလ။ တေန႔ေသာ္ ေပၚလာနိုးနဲ့ ေစာင့္လိုက္ရတာ ရက္လရွည္ၾကာ။ လက္ညွဳိးေတာင္ ေညာင္းလွျပီ။
ေခါင္းေလာင္းႀကီးရွာမေတြ့လည္းပဲ ဓမၼေစတီမင္းရဲ့ ေကာင္းမႈေတာ္ က်ားျခေသၤ႔ေစတီရယ္။ သူ့လက္ထက္က နန္းဦးပလႅင္မွာကိုးကြယ္ထားတဲ့ ရတနာဆင္းတုေတာ္ရယ္ကို ရင္ျပင္ေပၚမွာ ဖူးေတြ့နိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာရာဇဝင္နဲ႔ပဲ ညွိညွိ၊ မြန္ရာဇဝင္နဲ႔ပဲ ညွိညွိ၊ ဘုရင္မႀကီး ရွင္ေစာပု နဲ့ သမက္ေတာ္ ဓမၼေစတီမင္းဆိုတာ အတိအလင္း အထင္အရွား ရွိျပီးသားမို့ ေခါင္းေလာင္းေတြ့ျခင္း မေတြ့ျခင္းဟာ သူတို့ရွိျခင္း မရွိျခင္းကို ဘယ့္နွယ္မွ သက္ေသထူစရာ မလိုပါဘူး။ ဘုရားေတာင္ဘက္မွာ ရွင္ေစာပု အရိုးအိုးေစတီလည္း ရွိျပီးျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားဒကာ ေျခရာေကာက္ခ်င္ရင္ ဓမၼေစတီမင္းအစား မူလပထမ တကာေတာ္ေရေျမ့ရွင္ ဥကၠလာပမင္းႀကီး နဲ႔ မယ္လမုတို့ သားအမိကို သက္ေသသကၠာယရွာတာက ပိုျပီး အက်ဳိးရွိလိမ့္မယ္လို့ ေတြးမိပါတယ္။ ေနာင္လာေနာက္သား ကေလးမ်ားလည္း ေရႊတိဂုံဘုရားသမိုင္းကို မသိေသး မၾကားဖူးေသး မစိုးလို့ပါ။ အခု ကိုယ္တို့ေနတဲ့ ရန္ကုန္ေရႊၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးဟာ အရင္တုန္းက ဥကၠလာပမင္းႀကီး စိုးစံတဲ့ ဒဂုံေနျပည္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္သတဲ့။ ဗုဒၶသာသနာမွာ ပထမဦးဆုံး သရဏဂုံတည္သူမ်ားျဖစ္တဲ့ တဖုဿ နဲ႔ ဘလႅိက ကုန္သည္ညီေနာင္ဟာ သူတို့အင္မတန္ၾကည္ညဳိလွတဲ့ ေဂါတမဘုရားရွင္ဆီကေန ကိုယ္စားအမွတ္ အထြဋ္အျမတ္ ကိုုးကြယ္စရာ ဆံေတာ္ရွစ္ဆူရလာတဲ့အခါ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမကို သယ္ေဆာင္လာျပီး ေစတီအျဖစ္တည္ထားဖို႔ ဘုရင္မင္းျမတ္ကို အပ္သတဲ့။ ကုန္သည္ညီေနာင္ မဇၩိမကေန ဆံေတာ္အေမြပင့္ေဆာင္လာတယ္ သတင္းၾကားကတည္းက သဒၶါထက္သန္လွတဲ့ ဥကၠလာပမင္းတရားႀကီးဟာ ဗိုလ္ေျခတစ္ေထာင္နဲ႔ စစ္အဂၤါေလးပါး ခင္းက်င္းျပီး ျမစ္ဆိပ္ကေန ရင္ေခါင္းဝျမဳတ္သည့္တိုင္ေအာင္ ဆီးလို့ႀကဳိပါသတဲ့။ အဲသည္ေနရာမွာ ဆံေတာ္ႀကိဳေစတီတစ္ဆူတည္ေတာ႔ ဗိုလ္တစ္ေထာင္က်ုိက္ေဒးအပ္ ဆံေတာ္ဦးေစတီ လို့ ျဖစ္လာတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘုရားတည္ဖို့ ေရွးဘုရားသုံးဆူတို့ရဲ့ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္ေတြ ဌာပနာရာ သိဂၤဳတၱရကုန္းေျမကို မရွာတတ္ေတာ႔ အသက္အရွည္ဆုံး ဘုမၼစိုး၊ ရုကၡစိုးနတ္ႀကီးေတြကို တိုင္တည္တဲ့အခါ နတ္သက္အရွည္ဆုံး နတ္မင္းႀကီးေတြကို လာေရာက္စုရုံးေစတဲ့အရပ္မွာ ဆူးေလေစတီ လို့ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆူးေလဘိုးဘိုးႀကီးကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ေရႊတိဂုံဘုရားရွိတဲ့ဘက္ လက္ညွဳိးညႊန္ထားတာ။ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ ဆိပ္ကမ္းကေန ဆင္ေတာ္နဲ႔ပင့္လာတုန္းက လမ္းခုလတ္မွာ ဆင္ေတာ္ကဝပ္ျပီး ဆံေတာ္ၾကဳတ္ပြင့္လို့ ေရာင္ေတာ္ကြန့္ျမဴးတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာက ေရႊဘုန္းပြင့္ေစတီ။ အဲသလိုနဲ႔ပဲ ေရႊတိဂုံဘုရားသမိုင္း ရွင္းလိုက္တာ ရန္ကုန္ျမဳိ႕မွာ ရွိတဲ့ ဟိုဘုရား သည္ဘုရား ကုန္ေရာ။ ဒါေပသိ ေက်ာက္စာတစ္ခ်ပ္ ထြက္မလာဘူး။ သမိုင္းမတင္မီေခတ္က ျဖစ္ရပ္ေတြလို ပါးစပ္ရာဇဝင္နဲ့သာ တြင္ရစ္တယ္။ ယုံခ်င္ယုံ မယုံခ်င္ေန။ မယုံရင္ ပုံျပင္မွတ္။ ကိုယ္တို့ျမန္မာ႔သမိုင္းဟာ ဖတ္စာအုပ္ေတြထဲမေတာ႔ အေနာ္ရထာမင္းႀကီးက စတယ္။ သူ့ေရွ့ကဟာေတြ အကုန္ ပုံျပင္ထဲေရာက္ကုန္ေရာ။ ဘာျဖစ္လို့ဆိုေတာ့ ပ်ဴေစာထီးတို့၊ သတိုးနဂါးနုိင္မင္းတို့က ဒ႑ာရီသတၱဝါေတြနဲ့ သက္ေသမခ်န္ခဲ့ပဲ လုံးလားေထြးလားေနတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ မယုံဘူး။ သမိုင္းဆိုတာ သက္ေသရွိမွ ယုံတာ။ သူမမီကိုယ္မမီ အေၾကာင္းအရာေတြ မဟုတ္လား။ သက္ေသမရွိရတဲ့အထဲ ယုတၱိပါမရွိဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုယုံေအာင္ ေျပာၾကမလဲ။ ပုဂံရာဇဝင္ေတာင္ တုတ္ထမ္းျငင္းေနရတဲ့ကိစၥ၊ ပုဂံထက္ အပုံႀကီးေစာတဲ့ ဥကၠလာရာဇဝင္ကို ဘာနဲ႔ကိုင္ျငင္းၾကမတုန္း။ ဘုရားေစတီႀကီးေတြ ငုတ္တုတ္ထားျပီး ျငင္းဖို႔လည္း မစဥ္းစားနဲ႔။ ေကာင္းမႈေတာ္အေပၚ ေကာင္းမႈေတာ္ေတြ ဆင့္လာလိုက္ၾကတာ မူရင္းလက္ရာ ဘယ္ဟာမွ မက်န္ပဲ မြန္းမံသူကုသိုလ္သာ ရႈလိုရာရႈဖို႔က်န္တယ္။
ဥကၠလာပမင္းႀကီးကို ေျခရာခံမရရတဲ့ၾကားထဲ သူ့ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္ေတြကို ေနာက္ေၾကာင္းလိုက္ရင္ ပိုျပီးမယုံနုိင္စရာေတြ ေတြ့ရဦးမယ္။ မယ္လမုဆိုတာက လမုပင္ေပၚမွာ ဥပပတ္သေႏၶနဲ့ ဖြားျမင္သူ သူေယာင္မယ္ (Nymph) ကေလး။ ဘရေသ့ႀကီးက လက္ညွဳိးက နို႔ထြက္ဖို႔ အဓိ႒ာန္ျပဳတယ္ဆိုတာက သေရေခတၱရာတည္တဲ့ ဘရေသ့နဲ႔ ေမဓါဝီသမင္မ ဇာတ္လမ္းနဲ႔ တူေနျပန္ျပီ။ ျဖစ္နိုင္တာကေတာ့ နို႔ဗူးေတြ နို႔သီးေခါင္းေတြ မေပၚေသးတဲ့ေခတ္မို႔ ၾကံမိၾကံရာ လက္ညွဳိးကေလးနဲ႔ တို့တို့ျပီး နို႔ရည္ကို အစက္ခ်တိုက္တာ ေနမွာပါေလ။ မယ္လမုကေလး ေယာက်ၤားရေတာ႔ ဇာတ္ကရႈပ္လာျပန္ေရာ။ လူပ်ဳိလွည့္တဲ့သူက လိပ္စာအမွန္မေျပာဘူး။ သူ့ကိုယ္သူ သိၾကားေျခာက္ရြာက ေမာင္မာဃ လို့ ပါးစပ္ထဲရွိရာ ေျပာတာ။ မွတ္ပုံတင္ေတာင္ မျပဘူး။ (အမည္၊ လိပ္စာေပးပုံကေလး မွတ္ထားဦးမွပါ။ ကိုယ္လည္း အစိုးရလႊတ္သမွ် အရပ္တကာ ေရာက္ေနရတာ) သိၾကားသားမို့ပဲ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္သလား။ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္လာလို့ပဲ သူ့ခမည္းေတာ္ကို သိၾကားမင္းလုပ္လိုက္သလားေတာ႔ မသိပါဘူး။ ဘဘဦးခင္ရီအတြက္ မွတ္ပုံတင္ေပးဖို႔ခက္ရတဲ့ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ဇယားႀကီးနဲ႔မို႔ ဒါႀကီးကိုလည္း သမိုင္းထဲထည့္လို့ မရျပန္ပါဘူး။ ဒါေပသိ ေရႊတိဂုံေစတီ ပစၥယံအထက္နားေလးမွာေတာ့ ဥကၠလာပမင္းႀကီးရုပ္ထုနဲ႔ မယ္လမုရုပ္ထုတစ္ခုစီ လက္ညွဳိးထိုးျပစရာ က်န္ပါတယ္။ သူကေမြးတဲ့ သားေတာ္ မင္းနႏၵာမင္းသားေလး လက္ထက္မွာလည္း တညင္သူကေလး ရွင္ေမြ႔ႏြန္းရဲ့ ေမွ်ာ္ေတာ္မူေစတီ၊ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္း၊ သန္လ်က္စြန္း၊ လက္ညွဳိးထိုးျပစရာေနရာကေလးေတြနဲ့ ပါးစပ္ရာဇဝင္သာ တြဲလို့ က်န္ရစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သည္အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ ယုံခ်င္ယုံလိုက္။ သူမ်ားကိုေတာ႔ ယုံပါ လို့ မေျပာနိုင္ပါဘူး။ အေထာက္အထား၊ ယုတၱိယုတၱာ ကင္းမဲ့လို့။ ကိုယ္တို့လိုပဲ သမိုင္း နဲ႔ ဒ႑ာရီ (Myth) မကြဲျပားတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ တျခားနို္္င္ငံေတြမွာလည္း ရွိပါတယ္။ တရုတ္ျပည္မွာဆို မဟာတံတိုင္းႀကီး လကမၻာကေတာင္ လွမ္းျမင္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ရွိေသာ္ျငားလည္း သူတို့ရဲ့ ပထမဧကရာဇ္ႀကီးရဲ့ နန္းတြင္းမွတ္တမ္းေတြက ယုံရခက္ခက္ ျဖစ္ေနစဥ္မွာ စဥ့္ရုပ္စစ္သည္အေျမာက္အမ်ားပါတဲ့ သခၤ်ဳိင္းေတာ္ႀကီးကို တူးမိေတာ့မွ ဒါႀကီးဟာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာ သည္မွာၾကည့္ပါလား လို့ သက္ေသထူနိုင္ပါတယ္။
ကိုယ္တို့ဆီမလည္း အားက်မခံ ေရႊတိဂုံဘုရား ဓါတ္ေတာ္တိုက္ထဲကို ဝင္ျပီး အေထာက္အထားရွာျပမယ့္ ဘဘေတြနဲ႔ ေတြ့ရင္ ခက္ရေခ်ရဲ့။ သည္အတုိင္း ရာဇဝင္ထဲမွာ လမုတို့ ဥတို့ကို ထားရစ္ခဲ့ရေအာင္ပါ။ မၾကံေကာင္းမစည္ရာ။ သူ့မိုးႀကိဳးပစ္တာ အေရးမႀကီးဘူး။ ကိုယ္ပါ စက္ကြင္းမလြတ္ျဖစ္ေနမယ္။ (ငရဲႀကီးရင္ အၾကံေပးေတြလည္း မလြတ္ေလာက္ဘူးဗ်ေနာ။) တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ္တို့လက္ေတြ႔ဘဝမွာလည္း မွတ္ပုံတင္ေတာင္းစစ္လို့မရ၊ ေနရပ္လိပ္စာ ေျခရာခံမရတဲ့ မိုးက်ေရႊကိုယ္ သိၾကားသားေတြက အမ်ားသားပါေလ။ ဒီပဲယင္းတုန္းက တုတ္ေတြဓါးေတြနဲ့ ထြက္လာတဲ႔ ခိုးသားငါးရာဟာ ဘယ္ရြာသားေတြမွ မဟုတ္တာ ေဒသခံမိဘျပည္သူမ်ား သိေတာ္မူၾကသည့္အတိုင္းပါပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ျဖစ္သမွ်ေသာ အေရးအခင္းတိုင္းမွာ မိုးေပၚကက်က်လာတဲ့ ေဒါသထြက္ေနသူ လူအုပ္ႀကီးဆိုတာလည္း ဘယ္တုန္းကမွ လက္သည္ေဖာ္မရခဲ့တာ ဦးမာဃဆီက နတ္စစ္သည္မ်ားေပမို႔လို႔ ေျပာရင္ ယုံတန္ယုံရမွာေပါ့။ ရွင္ေမာဂၢလန္ရိုက္တဲ့ ခိုးသားငါးရာေတာင္ ဘယ္ရြာဘယ္ဇာတိ အတိအက် ေျပာခဲ့ေသးတယ္။ (ဆရာေသာ္တာေဆြ ေျပာတာေတာ႔ ေပါင္းတည္က ၂၅၀၊ သာယာဝတီက ၂၅၀ ဆိုလား) သီေပါမင္းလက္ထက္တုန္းက တိုင္ကြယ္ရင္ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္ဆိုတဲ့ ဓါးျပေတြလို ေနမွာပ။ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္ရင္ Identity ေရေရရာရာ မျပနုိင္တာနဲ႔ပဲ တကယ္မရွိခဲ့ဘူးလို့ ေျပာလို့မရတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္ လို့ သေဘာေပါက္ေစခ်င္တာပါ။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို့ဘုရားဒကာႀကီးတို့ သားအမိကို ရွိတာေတာ႔ ရွိခဲ့မွာပါေလ လို့ ယုံေပးလိုက္ၾကရေအာင္ပါ။
နတ္၊ နဂါး၊ သိၾကား၊ ဂဠဳန္၊ ကုမၻာန္၊ ယကၡေတြဟာ သာမန္လူေတြမွာ ရွိတဲ့ မံသစကၡဳလို့ေခၚတဲ့ အသားစိုင္မ်က္လုံးႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ရင္ မျမင္နိုင္ပါဘူးတဲ့။ ဒိဗၺစကၡဳလို့ေခၚတဲ့ နတ္မ်က္စိ ပုလင္းကြဲနဲ႔ အတင္းျဖဲၾကည့္လိုက္မွ ျမင္နိုင္တာ လို့ ေျပာတယ္။ သို့ေသာ္လည္း ဘုန္းသမၻာရွင္ေတြကေတာ့ ျမင္ရသတဲ့။ သိပ္ကို ကံနိမ့္ပါးေနတဲ့သူေတြကလည္း အနိ႒ာရုံတခ်ဳိ႕ကို ျမင္ရသတဲ့။ နတ္ဝတ္ပုဆိုး တိမ္မီးခိုး ပုံျပင္ထဲမွာေတာ့ ဘုန္းရွင္ကံရွင္မွ ျမင္နိုင္တယ္ဆိုတာနဲ့ တနန္းေတာ္လုံး ဝိုင္းျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ၾကတာ ဘုရင္ႀကီးကို ဖင္တုန္းလုန္းျဖစ္ကေရာ။ အဲဒီပုံျပင္ထဲကလို တို့လည္းပဲ ျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္တာေပါ့ေနာ္။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ဘုန္းနိမ့္ေနတယ္လို့ေတာ႔ အေျပာမခံနိုင္ပါဘူး။
ကိုယ္မျမင္တာကိုေတာ႔ မျမင္ဘူး ေျပာခ်င္ေျပာပါေလ။ သို့ေသာ္ မျမင္ရတိုင္း မရွိဘူး ေျပာလို့ေတာ႔ မရေသးျပန္ဘူး။ ဥပမာေပးရဦးမွာေပါ့ေလ။ ဥကၠလာပမင္းႀကီးလက္ထက္ကတည္းက စည္ပင္ဖြံ႔ၿဖဳိးခဲ့ေသာ ဒဂုံေနျပည္ေတာ္ႀကီးဟာ ေျမးေတာ္ျမစ္ေတာ္ တီေတာ္ကြ်တ္ေတာ္တို့ လက္ထက္ေရာက္တဲ့ သည္ကေန႔ထိတိုင္ေအာင္ စဥ္ဆက္မျပတ္ သာယာစည္ပင္ေစဖို႔ ရန္ကုန္ျမဳိ႕သစ္စီမံကိန္းဆိုတာႀကီး လႊတ္ေတာ္မွာ အဆိုတင္သြင္းတယ္ဆိုတာ ၾကားလိုက္တယ္ မဟုတ္လား။ ဘုန္းကံနိမ့္ပါးရွာသူ မီဒီယာသတင္းေထာက္မ်ားခမ်ာ သတင္းထဲပါတဲ့ ေနရပ္လိပ္စာႀကီးကို ကိုင္ျပီး အိမ္ေပါက္ေစ့ လမ္းေပါက္ေစ့ ေလွ်ာက္ခဲ့ရွာခဲ့ပါသတဲ့။ သြားပါမ်ားလို့လည္း ခရီးမေရာက္ခဲ့သလို ေမးပါမ်ားလို့လည္း စကားမရခဲ့ပါဘူး။ ကုမၸဏီဆိုင္းဘုတ္ကေလးေတာင္ ဓါတ္ပုံရိုက္ယူစရာ မေတြ့ခဲ့ဘူး။ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါေလ။ ေဒၚလာဘီလီယံသန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ့ ရင္းနွီးျမွဳတ္နွံဖို႔ အစိုးရလႊတ္ေတာ္ႀကီးအထိေတာင္ အဆိုတင္သြင္းထားတဲ့ ဧရာမကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုကို ကိုယ္အရင္က တခါမွ မၾကားဖူးရုံနဲ႔ ရုံးခန္းလိပ္စာ ရွာမရရုံနဲ႔ တကယ္ မရွိဘူး ေျပာမလို့လား။ ရွိလိုက္သမွ ရွိရွိ၊ ရွိရွိ နဲ႔ကို ျမည္တယ္။ ဘယ္တုန္းက ဘယ္သူ့ဆီ ဝင္ထြက္သြားလာျပီး ဘယ္သူ့ကို ေဖေဖေခၚတယ္ဆိုတာ ဘုန္းႀကီးတဲ့သူေတြက ျမင္လို့ေတြ့လို႔ သံမေသ ျပဒါးမေသ တေဆြလုံးတမ်ဳိးလုံးကို ဝ လို့။ ကိုယ့္မွာသာ ဘုန္းကံနည္းလို့ မျမင္နိုင္တာဗ်။ သေဘာေပါက္ျပီလား။ ကိုယ့္ထက္ဘုန္းကံနည္းရွာသူေတြဆို လယ္သိမ္းခံ ေျမသိမ္းခံရလို့ အရွင္လတ္လတ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ့လိုက္ရသတဲ့။ ေနာက္ကို ကိုယ္မျမင္ရတိုင္း မရွိဘူး မေျပာနဲ့ေတာ႔ေနာ္။ "ရင္မွာခံထား မျမင္နိုင္ေပ။ ငါ့ရဲ့အထဲထဲက အတြင္းခံ။" တဲ့။ ၾကားဖူးတယ္ ဟုတ္။ ကိုယ္မျမင္ရေပမယ့္ အထဲမွာ ရွိတယ္လို့သာ သေဘာထားလိုက္။ သူျပခ်င္တဲ့အခါ ျပလိမ့္မေပါ့။
အေနာ္ရထာမင္းႀကီးတို့၊ က်န္စစ္သားမင္းႀကီးတို့ ေရႊစည္းခုံဘုရားကိုတည္ေတာ႔ ဘုန္းႀကီးလြန္လြန္းလို့ လူတစ္ရစ္ နတ္တစ္ရစ္ တည္ၾကတယ္ လို့ဆိုတာ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ နိုင္ငံျခားသားေတြကို အဲ့လိုေျပာလို့မရေပမယ့္ ကိုယ့္ျမန္မာဘုရားဖူးေတြလာရင္ေတာ႔ သည္အတိုင္းပဲ ေျပာၾကယုံၾကတာပဲ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့ကာလမ်ားမွာဆို လူမင္း ဘုန္းႀကီးေတာ႔ ခင္စပယ္ဦး မေနနိုင္ အဲေလဟုတ္ေပါင္ နတ္မင္းမေနနိုင္ဆိုသလို နတ္ေဒဝတာေတြကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရတာေတြ ရွိတယ္။ အမယ္။ ဒါလည္း မယုံေသးဘူးလား။ သက္ေသျပမယ္။ သန္းေခါင္စာရင္းေကာက္လိုက္ေတာ႔ က်ဳပ္တို့ျမန္မာျပည္မယ္လူဦးေရ ဘယ္ေလာက္ရွိသတဲ့တုန္း။ အဲသည္အထဲက မဲေပးနိုင္တဲ့ လူဦးေရကို ေကာက္ၾကည့္လိုက္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက ျပည္ခိုင္ျဖဳိးအသင္းႀကီးကို ေထာက္ခံမဲေပးခဲ့တဲ့ အေရအတြက္ကို ျပန္ႏႈတ္ၾကည့္လိုက္။ ႏႈတ္လို့ကို မရေစရဘူး။ အဲ့ဒါ နတ္ေဒဝတာေတြက ဖ်ားဒကာ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးေတြ ရႈံးမစိုးလို့ လူတစ္မဲ နတ္တစ္မဲဝိုင္းေပးထားတာ။ မယုံရင္ ေသခ်ာျပန္တြက္ၾကည့္။ ျမန္မာျပည္လူဦးေရထက္ေတာင္ မ်ားေနဦးမယ္။ အဲ့ဒါ နတ္ေတြဝင္မပါရင္ ဘယ္ေခြးသေဒါင္းစားေတြ ပါသြားတာလဲ ေျပာ။
ကိုင္း ခုေလာက္ရွိရင္ေတာ့ ျပည္သူအမ်ား သံသယပြားေနၾကတဲ့ ကိစၥဝိစၥေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိခ်င္ ေမာင္စံဖားကေလးဆီသာ လာေမးလွည့္ၾက။ မယုံရင္ ယုံေအာင္ ေျပာေပးမယ္။ မလြမ္းရင္ လြမ္းေအာင္ ခၽြဲေပးမယ္။ ေနရပ္လိပ္စာ တာဝတိန္သာ။ သူေရးတဲ့ ဝါစာကမၼာ ပလီပလာမ်ားကိုေတာ့ အိုင္က်ဴ အီးက်ဴ ကိုးေလာက္ရွိမွ သေဘာေပါက္ နားလည္ နွစ္ျခဳိက္ေတာ္မူနိုင္လိမ့္မယ္။ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ဘုန္းကံမ်ားနဲ႔ဆို Continue Reading ကိုေတာင္ ကလစ္လို့ ရနိုင္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ (ကြန္နက္ရွင္မွ မေကာင္းပဲေလ) သိပ္ကိုသိပ္ကို ကံဆိုးလြန္းသူေတြကေတာ့ ေလးေထာင့္အတုံးကေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး သူမ်ားတကာေတြ ဘာေတြဝင္ေျပာမွန္းမသိ၊ နိုတီေတြ တတိန္တိန္တက္လြန္းလို့ news feed ကိုေဖ်ာက္၊ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔ ၾကိတ္မနိုင္ခဲမရ ရွိေပလိမ့္မယ္။ ထုံးစံမပ်က္ရေအာင္ ကိုဝင္းဦးရဲ့ ျမတ္ေရႊတိဂုံနဲ့႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္ဗ်ား။
"ၾကည္သာပုံ သာပုံ၊ ကြ်န္းလကၤ်ာ ဒီပါဝသုန္၊ ေနနွုန္းေခၚ ေရႊဘုန္းေတာ္ ဘုန္းေတာ္ ေတဇာအဟုန္။ ယခု ရွိရွိသမွ် သတၱဝါေတြအကုန္၊ မိမိရရ သဒၶါေခြ်ကုန္။ ေမွာင္တဏွာမီး ေရွာင္ခြာမနီး၊ ေအာင္ဓမၼထီး ဖြင့္ခိုက္ၾကဳံ။ ကပ္သုံးတန္ေရွာင္တဲ့ ျမဳိ႕ရန္ကုန္၊ ဆံေတာ္ဓါတ္ေမြ ျမတ္ေရႊတိဂုံ၊"
https://soundcloud.com/khinthidakhin/myatshwedagon-win-oo
0 comments:
Post a Comment