“ဆုေတာင္းတိုင္းသာ ျပည့္ေစခ်င္”

Soe Min

          အခုလာမယ္႔ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ ျပည္ေထာင္စုေန႔က်ရင္ အစိုးရက တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြေရာ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြေရာ ဖိတ္ၾကားေဆြးေႏြးၾကမယ္လို႔ သတင္းသဲ႔သဲ႔ၾကားရေတာ႔ တႏိုင္ငံလုံးအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတူညီခ်က္ တစ္ခုခုမ်ား လက္မွတ္ေရးထိုးႏိုင္မလားလို႔ ေမွ်ာ္လင္႔မိတာေပါ႔ေလ။ ေမွ်ာ္သာေမွ်ာ္သည္ မယုံၾကည္ လို႔လည္း ကဖ်က္ယဖ်က္ဆန္ဆန္ မလိုတမာစကား မဆိုခ်င္ပါဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ကေန႔ပဲရရ မနက္ျဖန္ပဲရရ၊ အခုရ အခုေကာင္းတယ္။ ဘယ္သူလုပ္လို႔ရရ ေကာင္းတယ္။ ေမေမမပါလို႔ မယူေသးဘူး၊ ေဖေဖမပါလို႔ မယူေသးဘူး၊ လို႔ေတာင္ ေန႔ေရႊ႕ညေရႊ႕ လုပ္စရာမလို ဘယ္သူမပါပါ ပါပါ ရတာနဲ႔လိုခ်င္တယ္။ အဲသေလာက္ အေသအလဲ ငမ္းငမ္းတက္ လိုခ်င္ေနလ်က္သားနဲ႔ေတာင္မွ အဲသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတဲ႔ဟာႀကီးက ကေန႔ေရာက္လာမလား၊ မနက္ျဖန္ေရာက္လာမလား၊ မခန္႔မွန္းနိုင္ျဖစ္ေနရတာ ဘာျဖစ္လို႔မ်ားပါလိမ္႔လို႔ အေျဖရွာၾကည့္တဲ႔အခါမွာ ကိုယ္႔အေနနဲ႔ စဥ္းစားမိတာကေတာ႔ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ လိုခ်င္ေနေန မလိုခ်င္ေနတဲ႔သူေတြ ရွိေနေသးလို႔မရေသးတာ လို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေတြးမိပါတယ္။ လက္ခုပ္ဟူသည္ တစ္ဘက္တည္းမျမည္ တဲ႔။ စစ္ဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္း တိုက္လို႔မရသလိုပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာလည္း တစ္ဘက္တည္း ေအးပလိုက္လို႔ မရပါဘူး။ နွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ လိုခ်င္ေနပါလ်က္နဲ႔ေတာင္ ျပည္ပန္းညဳိ ခ်ဳိပါလ်က္ ဆားကဖ်က္ဆိုသလို ၾကားကဝင္ ခေလာက္ဆန္ေနသူ ရွိေနရင္ အဲသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးႀကီးက ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေဝးတတ္ပါတယ္။


          သူ ငါ သတၱဝါ လူတကာမက်န္ေအာင္ အားလုံးေကာင္းဖို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႀကီးကို ဘယ္သူေတြကမ်ား မလိုမလားရွိေနရပါလိမ္႔ လို႔ ဆက္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရသြားလို႔ သူတို႔အက်ဳိးစီးပြား ပ်က္စီးမွာစိုးတဲ႔သူေတြက မလိုခ်င္ဘူးေပါ႔။ တနည္းအားျဖင္႔ စစ္ပြဲနဲ႔ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားရွာေနတဲ႔သူေတြဟာ အမွန္တကယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရသြားမွာကို ဘယ္လိုလားပါ႔မလဲ။ လက္နက္ဆြဲကိုင္ျခင္းအားျဖင္႔ ဝင္ေငြေျဖာင္႔ေနသူေတြဟာလည္း မလႊဲသာလို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူရေတာ႔မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ရတန္သေလာက္ အခ်ိန္ေလးဆြဲၿပီး အိပ္ထဲဝင္သေလာက္ ကဲ႔ယူသြားၾကမယ္႔ သေဘာရွိတယ္။ ဒီစကားေျပာလို႔ အစိုးရဘက္ကေန တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြကို သိကၡာခ် ေစာ္ကားေနတယ္လို႔မထင္နဲ႔ေနာ္။ အဲသည္အစိုးရဘက္က စစ္တပ္ဆိုတာကေရာ လက္နက္မကိုင္လို႔ ဘာကိုင္ထားလို႔လဲ။ ဘယ္ဘက္ကျဖစ္ျဖစ္ လက္နက္ကို အသုံးျပဳၿပီး ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားရွာေနသူေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အတားအဆီးႀကီး တစ္ခု ျဖစ္တယ္ လို႔ ျမင္ေစခ်င္တာ။ လိုင္ဇာ ဒုကၡသည္စခန္းက လူမမယ္ကေလးငယ္ေတြ အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ဘယ္လိုပင္ အိမ္ျပန္ခ်င္လို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ငတ္မြတ္ေနေသာ္ျငားလည္း ေကအိုင္အို ေကအိုင္ေအ အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ အစိုးရစစ္တပ္အၾကားမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုခ်င္တဲ႔စိတ္ ျဖစ္မလာသ၍ သူတို႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အိမ္ျပန္ရမယ္႔ေန႔ ေရာက္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲ႔ဒီေတာ႔အစိုးရဘက္ကပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔ေတြဘက္ကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားတဲ႔စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ မိမိ အတၱအက်ဳိးစီးပြားထက္ ကိုယ္႔လူမ်ဳိးကိုယ္႔တိုင္းရင္းသား ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္ေတြးဆင္ျခင္နိုင္မွ စစ္ပြဲေတြကိုရပ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ႔ဘဝကို ေရွ႕ဆက္ႏိုင္မယ္။ အဲ႔သလို ေမွ်ာ္ေတြးဆင္ျခင္နို္င္ဖို႔အတြက္ ႏွလုံးရည္ ဥာဏ္ရည္ျပည့္ဝတဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ရွိမွ ျဖစ္မယ္။ ဒါဆို အခုၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရေသးတာ တို႔ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ အသိဥာဏ္တိမ္လို႔ ျဖစ္ရေလတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲသလို ျဖစ္ေနမယ္။ ဟုတ္မဟုတ္ ခ်င္႔ခ်ိန္ၾကည့္ၾကတာေပါ႔။

         KNU အဖြဲ႕ရဲ႕ ဥကၠ႒ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မူတူးေဆးေဖာ က သူ႔ကရင္လူငယ္ေတြကို အခုလိုေျပာသတဲ႔။ KNU အဖြဲ႔အေနနဲ႔ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို လိုက္လာတာ အခုဆို အႏွစ္ ၆၀ရွိပါၿပီ တဲ႔။ အခု လက္ေလွ်ာ႔ပလား။ အရႈံးေပးပလား။ ဆိုရင္ ဟင္႔အင္း တဲ႔။ ေတာထဲမွာ ကရင္လက္နက္ကိုင္အင္အား သိပ္အမ်ားႀကီး မရွိပါဘူး။ ေျခာက္ေထာင္ ခုႏွစ္ေထာင္ေလာက္ေပါ႔ တဲ႔။ သည္ ေျခာက္ေထာင္ ခုနစ္ေထာင္နဲ႔ ျမန္မာစစ္တပ္ကို ခံတိုက္လာတာ အခု အနွစ္ ၆၀ ရွိၿပီ။ သူတို႔ႏိုင္ေအာင္ တိုက္နိုင္လို႔လား တဲ႔။ အခု ဆက္တိုက္မယ္ဆိုရင္ ေနာက္ အႏွစ္ ၆၀ ၾကာလည္း နိုင္မွာမဟုတ္ေသးပါဘူးတဲ႔။ အနွစ္ ၆၀ ဆိုတဲ႔ တိုက္ပြဲအတြင္းမွာ သူ႕ဘဝတေလွ်ာက္လုံး ႀကီးျပင္းခဲ႔တယ္။ ကရင္လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အတူတူပဲေပါ႔။ စစ္ပြဲေတြ ၾကားမွာ လူလားေျမာက္လာခဲ႔တာပဲ။ ေသတဲ႔သူေတြ အမ်ားႀကီး ေသသြားၿပီ။ မေသေသးတဲ႔သူေတြ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အဆင္႔ေလာက္ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ သူဆို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေလ။ “မေသေပမယ္႔ ဒဏ္ရာနဲ႔ ကင္းတဲ႔သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ ဒီမွာၾကည့္။” ဆို သူ႔ဗိုက္ႀကီး လွန္ျပသတဲ႔။ သူတင္မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ေအာက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အကုန္လုံး ခတ္ကၽြဲမွန္ဒဏ္ရာမကင္းတာ တစ္ေယာက္စီလိုက္ျပတယ္။ ဒီဒဏ္ရာေတြဟာ သူတို႔ မေၾကာက္မရြံ႕ တိုက္ပြဲဝင္ၿပီး ရလာတာေတြေလ။ အခုလည္း မေၾကာက္ေသးပါဘူး။ တိုက္မလားဆို အခုထြက္တိုက္မယ္႔ သူေတြခ်ည့္ပဲ။ ကရင္ေတြထဲမွာ ဒဏ္ရာရလို႔ ေၾကာက္ၿပီးေသြးေၾကာင္ေနတဲ႔သူ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူးတဲ႔။ အဲ႔ဒီစကားေျပာၿပီး အခ်ိန္ၾကာၾကာ သူႏႈတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ၿပီးမွ “သူတို႔အားလုံးကိုယ္စီမွာ ရွိေနတဲ႔ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ဳိးေတြကို ေနာက္လာမယ္႔ ကရင္လူငယ္ကေလးေတြကို လက္ဆင္႔ကမ္း မေပးခ်င္ေတာ႔ဘူး။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ သူ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူဖို႔ႀကိဳးစားပါတယ္။” လို႔ ေျပာသတဲ႔။ တသက္လုံး စစ္တိုက္လာတဲ႔ သူ႔အေနနဲ႔ ျမန္မာစစ္တပ္အေပၚ အမုန္းတရားေတြ၊ အာဃာတတရားေတြ၊ နာက်ည္းခ်က္ေတြ မရွိပဲ ဘယ္ေနပါ႔မလဲ။ ဒါေပမယ္႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို စဥ္းစားတဲ႔အခါမွာ အဲဒီပုဂၢလိကခံစားခ်က္ေတြကို ေက်ာ္ၿပီး သူ႔လူမ်ဳိးေတြ အနာဂတ္အထိ ေမွ်ာ္ေတြးၿပီး ဆုံးျဖတ္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူလိုက္ၿပီးရင္ ငါ႔ ပုခုံးေပၚတင္ထားတဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအပြင္႔ေတြျပဳတ္သြားမွာလား။ ျမန္မာအစိုးရက ေနာက္ေၾကာင္းျပန္အေရးယူၿပီး ငါတသက္လုံး နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ရွာေဖြထားသမွ် စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ သိမ္းယူသြားမလား။ ဘာတစ္ခုမွ ပူပင္ေနဟန္ မတူပါဘူး။

         ကဲ ေတာထဲက သူပုန္ဆိုတဲ႔ လူၾကမ္းႀကီးကေတာ႔ အဲသည္အတိုင္း ကသြားတယ္ဗ်ား။ က်ဳပ္တို႔ ၿမဳိ႕ေပၚက ဘိုးေတာ္ဘေတာ္ေတြ ဘာစကားေျပာၿပီး ဘယ္ဇာတ္ကြက္က ကသြားပါလိမ္႔။ ေအာင္မယ္ သူတို႔လည္း ဗိုက္လွန္ေသနတ္ဒဏ္ရာျပတာခ်င္းေတာ႔ အတူသားဗ်။ ပါးစပ္ကထြက္တဲ႔ ဒိုင္ယာေလာ႔က်မွ ငါးပါးေမွာက္ၿပီး အတြင္းစိတ္ေတြ ေပၚလာတာ။ ဒမွာက်န္း ငါတို႔က ဒလိုဒလိုေတြ အသက္စြန္႔လာခဲ႔ရတာ ေတြ႔လား။ နင္တို႔ဟိုမိန္းမ ျမန္မာျပည္အတြက္ ျမက္တစ္ပင္စိုက္ဖူးလို႔လား။ အဲ႔လိုအဲ႔လိုေတြရွိလို႔ အာဏာဆိုတာ ငါတို႔နဲ႔ပဲဆိုင္တယ္ သိလား။ လွ်ာမရွည္နဲ႔ ပါးခ်ည့္ပဲ ျဖတ္ရိုက္ပလိုက္မယ္။ အရပ္တကာလွည့္ ပါးရိုက္လာတာ။ အဲ႔လိုမ်ဳိးေတြပဲ ၾကားခဲ႔ရတယ္။ ပါးစပ္ပါတဲ႔လူတိုင္း မူဟန္သြယ္သြယ္ တက္ဆိုသြားလိုက္ၾကတာ ကိုယ္ရယ္ မင္းရယ္ ပန္းပိေတာက္ရယ္ကကို မတက္ေတာ႔ဘူး ကန္ပတ္လည္ ခေရရိပ္ေရာ၊ ရြာထိပ္က ကုကၠဳိပင္ေရာ ကိုယ္တို႔တရြာလုံးအေၾကာင္း ဘယ္သူမွ မစဥ္းစား။ ထည့္ကို မတြက္ၾက။ တစ္လတစ္ခါ အဝွာျပဳကာနီးမွ “မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား” လို႔ အဖက္လုပ္ အေခၚခံရတယ္။ လမ္းခင္းေပးဖို႔စဥ္းစားရင္ေတာင္ သူ႔ကိုအရင္မဲထည့္ရမတဲ႔။ တဝက္ခင္းထားၿပီး လိုခ်င္တဲ႔မဲမရရင္ တန္းလန္းႀကီး ပစ္ထားပလိုက္တာ။(မဟုတ္ဘူး ျငင္းရင္ အမ္းလိုက္ခဲ႔ဗ်ာ။ သြားမရတဲ႔လမ္းတျခမ္းႀကီးေတြ ကို္ယ္တိုင္လိုက္ျပမယ္)

         ကိုယ္တို႔ျမန္မာစစ္တပ္ဘက္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မလိုခ်င္ဘူးလို႔ တခါမွ မေျပာဖူးပါဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုခ်င္လို႔သာ အစစအရာရာ ေျဖေလွ်ာ႔မႈေတြနဲ႔ က်ားကုတ္က်ားခဲ လိုက္ေဆြးေႏြးေနတာ။ ဒါေပမယ္႔ ဘာျဖစ္လို႔ အခုထက္ထိ အဲသည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႀကီးက မရႏိုင္ေသးတာလဲ။ သူတို႔က အကုန္ရရင္ရ မရရင္ ဘာမွမလိုခ်င္ဘူးေလ။ တစ္ႏိုင္ငံလုံးမွာ ရွိတဲ႔ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြအားလုံး တညီညြတ္တည္း လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကိုစြန္႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတူစာခ်ဳပ္ႀကီး လက္မွတ္ေရးထိုးလိုက္မွ သူတို႔လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဖခင္ႀကီး၊ ဒုတိယပင္လုံကို ေဖာ္ေဆာင္သူႀကီး၊ တႏိုင္ငံလုံး နဲ႔ တိုင္းရင္းသားအားလုံးအတြက္ မရွိမျဖစ္ဘ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုခ်င္ရင္ ဘကို မဲထည့္မွ စိတ္ခ်ရမယ္။ အဲ႔သလိုမ်ဳိး လိုခ်င္ေနပုံရပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကမ္းလွမ္းထားတဲ႔ လက္နက္ကိုင္ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားၿပီး လႊတ္ေတာ္ထဲ ဝင္ထိုင္ေနတဲ႔တိုင္းရင္းသားေတြကို ျခင္းထဲကၾကက္ ဘယ္ခ်ိန္ေကာက္ရိုက္ရိုက္ရတယ္လို႔ သေဘာထားတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ တိုင္းရင္းသားေတြအတြက္နဲ႔ ကိုယ္႔အက်ဳိး ကို္ယ္႔ပါတီအက်ဳိး ဘယ္ဟာကို ဦးစားေပးသလဲဆိုတာ ကိုယ္႔ဘာသာအသိဆုံးေနမွာပါ။ မွန္မွန္ကန္ကန္သာ သုံးသပ္။ အဲသည္စိတ္ရင္းအေျခခံကို မျပင္နိုင္ရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးၿပဳိကြဲေစတဲ႔ အေျခခံအေၾကာင္းတရားကို မဖယ္ရွားႏိုင္ရင္ က်ားေသေတြက ျပန္ျပန္အသက္ဝင္လာဦးမွာပဲ။

           အခုေလာေလာဆယ္အသက္ဝင္လာတဲ႔ က်ားေသႀကီးကေတာ႔ ေဝးေဝးသြားၾကည့္စရာ မလိုပါဘူး။ ကိုယ္အလုပ္လုပ္ခဲ႔တဲ႔ ကိုးကန္႔နယ္ထဲမွာ ရွိတယ္။ နံမယ္က ဖုန္က်ားရွင္ တဲ႔။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ဒီဇင္ဘာလထဲက ကိုးကန္႔မွာတိုက္ပြဲအႀကီး ႏွစ္ခါျဖစ္တာ ျမန္မာဘက္ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးတစ္ေယာက္ အပါအဝင္ ၇ ေယာက္ က်သတဲ႔။ သူတို႔ဘက္က ရန္သူအင္အား ၆၅၀ နဲ႔ ၈၀၀ အၾကား ရွိသတဲ႔။ ဦးဖုန္ႀကီးက တရုတ္သတင္းစာထဲမွာ လူသိရွင္ၾကား အင္တာဗ်ဴးထားတာ ဓါတ္ပုံႏွင္႔တကြေတာင္ ပါသဗ်ား။ သူကဘာေျပာသလဲဆိုေတာ႔ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြနဲ႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ေဆြးေႏြးတယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးတယ္ဆိုရင္ ကိုးကန္႔တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္၊ Myanmar National Democratic Alliance Army ရဲ႕ အႀကီးအကဲလည္းျဖစ္တဲ႔ သူနဲ႔လည္း ေဆြးေႏြးသင္႔ပါတယ္တဲ႔။ သူတစ္ေယာက္တည္း ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ United Nationalities Federal Council ဆိုတာႀကီးကပါ ေထာက္ခံဖိအားေပးၿပီး ဝင္ေညွာ္ေသးတာ။ သူ႔ဟာသူ ပါးစပ္ပါလို႔ မရွက္မေၾကာက္ ေျပာတာ ေျပာပေစေလ။ ရယ္ေတာင္ရယ္ရေသး။ ဒါေပသိ တိုက္ပြဲႏွစ္ခါျဖစ္လာတဲ႔အခါက် ဘယ္မွာ ရယ္ႏိုင္လို႔တုန္း။ ငိုေတာင္ ငိုရဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာၿပီ။

           တကယ္ေတာ႔ အဲသည္ကိုးကန္႔ဆိုတာႀကီးက ၁၉၈၉မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔နဲ႔ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးၿပီးတဲ႔ေနာက္ ဗကပကေနခြဲထြက္ၿပီး ပထမဦးဆုံး အပစ္အခတ္ရပ္စဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူခဲ႔တဲ႔ အရပ္မို႔လို႔ ေဒသဖြံ႕ၿဖဳိးေရးေတြ လုပ္တဲ႔အခါ အထူးေဒသ (၁) လို႔ နံပတ္စဥ္တပ္ၿပီး မူးယစ္ေဆးဝါးပေပ်ာက္ေရး၊ နယ္စပ္ေဒသဖြံ႕ၿဖဳိးေရးေတြ လုပ္ခဲ႔တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ JICA က ေဆးရုံႀကီးေတြ ေဆာက္လွဴ၊ က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာနက အထူးကုဆရာဝန္ေတြ ခန္႔ထားေပးလို႔ ကိုယ္ေတာင္ အဲသည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲၾကာေအာင္ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ လုပ္ခဲ႔ရပါသည္ေကာ။ မွန္ပါတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္ကေတာ႔ ဦးဖုန္က်ားရွင္ဆိုတာ ကိုးကန္႔တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ပါ။ တစ္နယ္လုံးမွာ ဘုရင္တစ္ဆူလို ဘုန္းမီးေနလေတာက္ပသူႀကီးပါ။ ဒါေပမယ္႔ သူနဲ႔ခ်ဳပ္ထားတဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစာခ်ဳပ္ႀကီးဟာ ၁၉၈၉ ကေန ၂၀၀၉ အထိ အႏွစ္ ၂၀ပဲ ခံပါတယ္။ ဒါျဖင္႔ ကိုးကန္႔ေဒသႀကီးက အခု မၿငိမ္းခ်မ္းေတာ႔တာလား။ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုလည္း ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ရွိပါတယ္။ ပ်က္ျပယ္သြားတဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးက ျမန္မာကိုးကန္႔အၾကားမွာ မဟုတ္ပဲ ဦးဖုန္ နဲ႔ အစိုးရအၾကားမွာပါ။ တကယ္ေတာ႔ အစိုးရအတြက္ဆိုရင္ ဖုန္ၾကားရွင္ဟာ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။ စစ္ရာဇဝတ္သားျဖစ္ေနပါၿပီ။ ၂၀၀၉ တုန္းက လက္နက္စက္ရုံတစ္ခုသိမ္းမိၿပီး ရဲအေယာက္၂၀ ကို သတ္သြားတဲ႔ တရားခံေျပးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးလား။ သည္ဘက္ႏိုင္ငံကအလိုရွိတဲ႔ ရာဇဝတ္သားတစ္ေယာက္ကို ဟိုဘက္တိုင္းျပည္က အစိုးရသတင္းစာထဲမွာ အင္တာဗ်ဴးႀကီးမ်ားေတာင္ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးၿပီး စစ္သည္အင္အားမ်ားေတာင္ ကူေပးေနသလား မသိေပါင္။ ဖမ္းဆီးရမိတဲ႔ စစ္သားေတြဆီမွာ တရုတ္မပုတင္ေတြ ေတြ႔ဆိုပဲ။ ဆန္းေတာ႔ မဆန္းပါဘူး။ အဲသည္မွာ တစ္နယ္လုံး ဟိုဘက္ကမပုတင္ ကိုင္ၾကတာပါ။ အခုေတာ႔ အဲသည္ဘက္က တရုတ္ႀကီးေတြ က်ားေသကို အသက္သြင္းေပးလုိက္တာ သည္ဘက္မွာလာ က်ားရိုးစူးကုန္ၿပီ။ ဒါဆိုရင္ ေမးစမ္းပ်စီ။ ဖုန္အန္းကုန္းကို ျပန္လက္ခံၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးရေအာင္ လက္ရွိ ကိုးကန္႔နယ္မွာ သူ႔ေနရာယူထားသူ ဦးပယ္ေဆာက္ခ်င္ႀကီးကို ဘယ္နားသြားထားၾကမတုန္း။ ကိုးကန္႔ (၁)၊ ကိုးကန္႔(၂) လို႔ ခြဲေပးရမွာလား။ အခ်င္းခ်င္း ဗိုလ္ က်ားေသနတ္ ကိုယ္ႀကိဳက္တာကိုယ္လုပ္လို႔  ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ဆုံးျဖတ္မွာလား။ ေဝးလိုက္တာ။ သူထြက္ေျပးကလည္းက ဦးပယ္နဲ႔ အေပါင္းအပါေတြကို ေခါင္းတစ္ေခါင္း ယြမ္ဘယ္ႏွစ္သိန္း ဆို တရုတ္ျပည္ကေန ဆုေငြထုတ္ထားတာ ဖတ္လိုက္ရသားပဲ။ ဟိုဘက္က လွမ္းေညွာ္မေနပါနဲ႔ လိုခ်င္ရင္ ကိုယ္႔ဘာသာ လာျဖတ္ယူ။ တကယ္ေတာ႔ အဲသည္ကိုးကန္႔ေဒသဆိုတာ အဲ႔လိုဓါတ္ျပားေဟာင္းႀကီး ျပန္ျပန္ဖြင္႔ခဲ႔တာ အပ္ေၾကာင္းေတြထပ္ေနပါၿပီ။ အဲ႔ဒါေတာ႔ သမိုင္းေၾကာင္းကို သိမွ နည္းနည္းသေဘာေပါက္မယ္။

           ကိုးကန္႔ေတြကို တိုင္းရင္းသားလို႔ေျပာရင္ ကိုယ္ကေတာ႔ သိပ္ရယ္ခ်င္တာပဲ။ အဲ႔ဒါ ကိုယ္႔လာမေမးနဲ႔။ သူတို႔ကိုးကန္႔ေတြကိုပဲေမး။ နင္တို႔ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားလား တရုတ္တိုင္းရင္းသားလား ေမးရင္ တရုတ္တိုင္းရင္းသားလို႔ပဲ ေျဖလိမ္႔မယ္။ သူတို႔အားလုံးလက္ထဲမွာ ျမန္မာမွတ္ပုံတင္သာ မရွိရရင္ေနမယ္။ တရုတ္မွတ္ပုံတင္ေတြရွိတယ္။ ေလာက္ကိုင္လိပ္စာနဲ႔ဆို သူတို႔အေခၚ ေခြးမင္ (ကူမင္း) အထိ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ ဝင္ထြက္သြားလာလို႔ရတယ္။ တရုတ္စကားပဲေျပာတယ္။ တရုတ္ပိုက္ဆံပဲ သုံးတယ္။ ေရ၊ မီး၊ ဖုန္း၊ အင္တာနက္ အကုန္ တရုတ္ကလာတယ္။ အိပ္ယာဝင္၊ အိပ္ယာထ၊ ထမင္းစား၊ ေက်ာင္းသြား၊အားလုံးကို ပီကင္းစံေတာ္ခ်ိန္နဲ႔ အလုပ္လုပ္တယ္။ ေသလြန္သြားတဲ႔အခါမွာေတာင္ ကိုယ္တို႔ျမန္မာျပည္ကသိဥၥည္း၊ ကာလသုတ္၊ ေယာယုဝ၊ တာပန၊ အဝီဇိ အစရွိေသာ ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္ကို မသြားဘူး။ တာဝတိန္သာ၊ရာမာ၊ တုႆိတာ အစရွိေသာ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ကိုလည္း မလားဘူး။ ဟိုဘက္တိုင္းျပည္က စြန္းဝူခုန္း တက္လိုက္ဆင္းလိုက္လုပ္တဲ႔ တရုတ္နတ္ျပည္ ငရဲျပည္ပဲ သြားမွာ။ သူတို႔အားလုံးဟာ သည္ဘက္ေျမမွာေနေသာ္ျငားလည္း ဟိုဘက္တိုင္းျပည္ကလူေတြလို႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ခံယူထားၾကတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာလိုက္မယ္ေလာက္ကိုင္မွာ တရုတ္စာ တရုတ္စကားမတတ္ရင္ အိမ္သာေတာင္ ဝင္လို႔မရဘူးမွတ္။ က်ား နဲ႔ မကိုတရုတ္လိုပဲ ေရးထားတာ။ မွားဝင္မိရင္ ေရွာ႔ခ္ရွိတယ္။ အထဲမွာ တံခါး မရွိဘူး။ ေဟာင္းေလာင္းႀကီးေတြ။

           ဒါျဖင္႔လည္း သူတို႔တရုတ္ျပည္မွာပဲ ေနပါေတာ႔လား။ ဘာျဖစ္လို႔ သူမ်ားႏိုင္ငံထဲ ကၽြံဝင္လာရေသးသလဲ။ မဟုတ္ဘူး။သူတို႔က တရုတ္ႏိုင္ငံထဲမွာလည္း မေနခ်င္လို႔။ သူတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ဥပေဒနဲ႔ လက္လွမ္းမမီတဲ႔ ေနရာမွာေနခ်င္လို႔ ကို္ယ္႔အထဲဝင္ေနတာ။ ဒါျဖင္႔ရင္ တရားဝင္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ လြယ္ပါတယ္။ တိုင္းရင္းသား Identity တစ္ခုကို ေကာက္ဝယ္ပလိုက္တာေပါ႔။ ကိုးကန္႔နယ္ဆိုတာ ျမန္မာပိုက္နက္ထဲက။ ကိုးကန္႔ေစာ္ဘြားဆိုတာ ျမန္မာဘုရင္ေတြ လက္ထက္ကတည္းက အသိအမွတ္ျပဳခဲ႔တယ္။ ကိုးကန္႔တိုင္းရင္းသားဆိုတာကေတာ႔ အရင္ကမရွိခဲ႔ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူၿပီးေတာ႔မွ အသစ္ေပၚလာတာ။ ကိုးကန္႔ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႔ဆိုတာ ရွိတယ္ေလ။ တရုတ္မေလးေတြ ဝတ္တဲ႔အတိုင္းဝတ္ၿပီး တရုတ္အက ကတယ္။ သီခ်င္းေတာင္ တရုတ္လိုပဲ။ ကိုးကန္႔ဘာသာဆိုတာ တရုတ္စကားေျပာႀကီးဟာကို။ အေနာက္ဘက္ကလူေတြ ရိုဟင္ဂ်ာကို ဘာလို႔ အမည္ေပါက္ေအာင္ေလာ္ဘီလုပ္ေနသလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္ၿပီလား။

            ၁၉၆၂မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အာဏာသိမ္းလိုက္ေတာ႔ ကိုးကန္႔ေစာ္ဘြားလည္း တျခားရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားနည္းတူ အာဏာကို စြန္႔လႊတ္ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အကုန္လုံးကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ နယ္ျခားေစာင္႔တပ္လိုမ်ဳိး ကာကြယ္ေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြ ဖြဲ႔စည္းေပးထားတဲ႔အတြက္ သူ႔လက္ေအာက္မွာ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔ေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ဖုန္က်ားရွင္ဟာ ကိုးကန္႔ေစာ္ဘြားရဲ႕ ကာကြယ္ေရးတပ္သား အျဖစ္နဲ႔ ကိုးကန္႔မွာ ဘဝစတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္ကတည္းက ကိုးကန္႔နိုင္ငံေရးဟာ ေရႊလမ္းေငြလမ္းခင္းထားခဲ႔တာ။ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးတစ္ေယာက္ကိုစိန္ေတြ ျပည္ေတာင္းနဲ႔ခ်င္ၿပီး ေပးခဲ႔တယ္ဆိုတဲ႔ ေယာကၤ်ားရွာမႀကီးက ကိုးကန္႔ေစာ္ဘြားရဲ႕နွမေတာ္သတဲ႔။ ကမာၻေက်ာ္ဘိန္းဘုရင္ႀကီးလို႔ဆိုတဲ႔ ေလာ္စစ္ဟန္ကေတာ႔ သူ႔တူေတာ္သတဲ႔။ ၁၉၇၃မွာ အေျခခံဥပေဒျပ႒ာန္းၿပီးလို႔ ကာကြယ္ေရးတပ္ေတြ ဖ်က္သိမ္းၿပီး လက္နက္ေတြ ျပန္အပ္ခိုင္းတဲ႔အခါ ေလာ္စစ္ဟန္က မအပ္ပဲ ေတာခိုသြားခဲ႔တာတဲ႔။ ေတာခိုတယ္ဆိုလို႔ ပန္းပဲေမာင္တင္႔တယ္လို တူႀကီးထမ္းၿပီး ေတာထဲေျပးဝင္သြားတယ္ မထင္နဲ႔ေနာ္။ သူ႔အိမ္သူ႔ေဟာ္ သူ႔ဘာသာေနရင္း “မအပ္ဖူးကြာ။ ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ။ မင္းတို႔လာရဲလာၾကည့္။ အကုန္ပစ္သတ္မယ္။”  လို႔ အေၾကာင္းျပန္လိုက္ရင္ အလိုလို ေအာ္တိုငုတ္တုတ္ သူပုန္ျဖစ္သြားေရာ။ နဂိုကတည္းက သံလြင္အေရွ႕ျခမ္းဆိုတာ ကိုယ္တို႔အာဏာစက္ေအာက္မွာ ရွိလွတယ္မွမဟုတ္ပဲ။ “သံလြင္ေခ်ာင္းျခား တို႔ႏွစ္ေယာက္အၾကား..” ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းဟာ အလကားေနရင္း ေပၚလာတာမဟုတ္။

            ကိုးကန္႔ေတြက ေတာမခိုေပမယ္႔ ကိုးကန္႔ေတြဆီကို ေတာခိုသြားရတဲ႔ ဗမာေတြလည္း ရွိခဲ႔တယ္။ ဗကပေတြေလ။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္တဲ႔အခါ တရုတ္ျပည္မႀကီးက ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ အေထာက္အပံ႔မ်ား ရယူလိုတဲ႔အတြက္ တရုတ္နယ္စပ္ ကိုးကန္႔ေဒသမွာ တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ အေျခခ်လာလို႔ ကိုးကန္႔နယ္ဆိုတာ ဗမာစစ္သားေတြ ေျခခ်လို႔မရတဲ႔ ရန္သူ႔နယ္ေျမျဖစ္သြားတာေပါ႔။ ျမန္မာျပည္ဘက္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး ရွိသလိုပဲ တရုတ္ျပည္ဘက္မွာလည္း တရုတ္နိုင္ငံေရး ရွိေနျပန္တယ္။ ေမာ္စီတုံးႀကီးရဲ႕ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအာဏာရေတာ႔ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကို မလိုလားတဲ႔ ခ်န္ေကရွိ္တ္ေခါင္းေဆာင္တဲ႔ တရုတ္တပ္ေတြဟာ အဲသည္နယ္စပ္ဘက္ကေန က်ဴးေက်ာ္ဝင္လာၾကတယ္။ တရုတ္ျဖစ္လ်က္သားနဲ႔ အေရာင္မနီလို႔ တရုတ္ျဖဴ လို႔ ေခၚတာေလ။ အဲ႔ဒီေတာ႔ကိုးကန္႔တို႔ ဝတို႔ေဒသဟာ ျမန္မာအစိုးရရဲ႕ အာဏာစက္နဲ႔မွ လက္လွမ္းမမီတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔တရုတ္အစိုးရရဲ႕အာဏာစက္နဲ႔လည္း မမီ႔တမီျဖစ္ေနေရာ။ တရားဥပေဒ မစိုးမိုးတဲ႔ေနရာမွာ အင္မတန္ရွင္သန္ျဖစ္ထြန္းတဲ႔ အပင္ေတြရွိတယ္ေလ။ ဘိန္းပင္ေတြ။ ေလာက္ကိုင္မွာ JICA ရုံးစိုက္ထားတဲ႔ ဘိန္းခ်က္စက္ရုံအေဟာင္းႀကီးဟာ အေရွ႕ေတာင္ အာရွမွာ အႀကီးဆုံးပဲတဲ႔။ သူ႔ထက္ႀကီးတာ ကိုလံဘီယာမွာပဲ ရွိေတာ႔တယ္ လို႔ ေျပာၾကတယ္။

            ကိုယ္တို႔ဆီမွာလိုပဲ သူတို႔ဆီက ႏိုင္ငံေရးကလည္း တိမ္ေတာင္သဖြယ္မင္းေရးက်ယ္တဲ႔အခါ ႏိုင္ငံေရးကစားကြက္ေတြမိၿပီး အင္အားႀကီးထြားလာခဲ႔သတဲ႔။ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွာလည္း ေလးဦးေကာ္မတီတို႔ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္တို႔ ရွိခဲ႔တယ္ေလ။ တိဘက္က ဒလိုင္းလားမားႀကီးကို ေမာင္းထုတ္သလိုမ်ဳိးပဲ ယူနန္က ပန္းေသးတရုတ္ေတြကို ႏွိမ္ႏွင္းကြပ္မ်က္တဲ႔အခါမွာလည္း သူတို႔ဆီကလူေတြက အဲသည္အရပ္ကိုေဘးကင္းရန္ကြာ နားခိုရာ လို႔ သတ္မွတ္ခဲ႔ၾကတယ္။ အေၾကာင္းအေပါင္းစုံသြားတဲ႔အခါ ကိုးကန္႔ေဒသမွာ တရုတ္ေတြ ႀကီးစိုးလာၿပီး နဂိုေနရင္းစြဲ ရွမ္းေတြက သူ႔အစုသူ႔ရြာနဲ႔သူ Cluster ကေလးေတြဖြဲ႔လို႔ေနၾကတယ္။ သူတို႔လည္း ေပ်ာက္ေတာ႔ မသြားဘူး။ ဟိုးဘက္ စစ္ေဆာင္ပႏၷားအထိ ရွမ္းရြာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကိုးကန္႔မွာေတာ႔ တရုတ္ေတြကပဲ အုပ္ခ်ဳပ္စိုးမိုးတယ္။ ကိုးကန္႔စစ္တပ္လို႔ ေခၚခ်င္ေခၚေပါ႔။ ေလာ္စစ္ဟန္ကို ထိုင္းကဖမ္းၿပီး အစိုးရလက္အပ္လို႔ အင္းစိန္ကလူေတြ ေဇာ္ဂ်ီဖိုဝင္သား စားရသလို ၿမိန္ေရယွက္ေရ ျဖစ္ေနတုန္း အစိုးရက လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင္႔ေပးလိုက္ျပန္တယ္။ အဲသည္အခ်ိန္ ကိုးကန္႔မွာ ေခါင္းေဆာင္က ရန္မ်ဳိးလုံ တဲ႔။ ဖုန္က်ားရွင္ကေတာ႔ ဒုတိယေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာၿပီ။ ဖုန္အိမ္နဲ႔ ရန္အိမ္နဲ႔ ပဋိပကၡေတြျဖစ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဦးခင္ညြန္႔က အန္ကယ္ေလာ္နဲ႔ အပူတျပင္းေတြ႔ၿပီး ေဘးတီးမီးထိုးသတဲ႔။ ကိုးကန္႔တပ္အခ်င္းခ်င္း ယာလည္းညက္ ၾကက္လည္းပန္းျဖစ္ေအာင္ ကစားၿပီးမွ ႏွစ္ေကာင္စား ကင္းဝင္သြားတယ္။ ရန္အိမ္ကို ျပည္ဝင္ခြင္႔ေပးလိုက္ၿပီး ရန္ကုန္မွာ ဖန္ခုန္ေစတယ္။ ေလာ္စစ္ဟန္ရဲ႕သားက ေအးရွားေဝါႀကီး ေထာင္ထားတာ ဟီးထေနၿပီေလ။ ဖုန္အိမ္ကိုေတာ႔ ကိုးကန္႔မွာ ႀကီးစိုးခြင္႔ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစာခ်ဳပ္လည္း လက္မွတ္ထိုးႏိုင္လိုက္တယ္။ ဝင္းဝင္း ဝင္းဝင္း နဲ႔ ဂုဏ္ေဖာ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ မူးယစ္ျပတိုက္ႀကီးႏွစ္ခုကို ေလာက္ကိုင္မွာတစ္ခု ရန္ကုန္မွာတစ္ခု ဆင္တူေဆာက္ပလိုက္တယ္။ ကိုးကန္႔ေတြ တိုင္းရင္းသားျဖစ္လာၿပီး ဝတ္စုံေတြ အကေတြေတာင္ ထြင္ယူရတယ္။

            တရားဥပေဒေဘာင္အတြင္း ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ႔ ဦးဖုန္ႀကီးလည္း တီဗီထဲမွာ ဒါးကေလးယမ္းကာယမ္းကာ ဘိန္းပင္ေတြ ခုတ္ျပရရွာတယ္။ ဟိုတုန္းက သူမစိုက္ခဲ႔သလို ဘာလိုလိုေပါ႔။ သူဘိန္းျပန္စိုက္မွာ ေၾကာက္လို႔ အန္ဂ်ီအိုေတြဝင္လာၿပီး မူးယစ္ေဆးဝါးပေပ်ာက္ေရး ပေရာဂ်က္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အနီးကပ္ ေစာင္႔ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ၾကည့္ေလ။ ႀကိဳက္သေလာက္ၾကည့္။ ဘိန္းမစိုက္ရလို႔ ငတ္ေသတဲ႔ မသာထဲမွာ ကမာၻဆုံးထိ မပါမယ္႔သူေတြပါ။ တရုတ္ေသြးမွ ရဲရဲကိုနီလို႔။ ေလာင္းကစားလုပ္တဲ႔ေနရာမွာ ဘယ္သူလိုက္မီမလဲ။ ျပည္မႀကီးထဲမွာ ခြင္႔မျပဳတဲ႔ ေလာင္းကစားရုံႀကီးေတြ ဟီးဟီးထေနေအာင္ ဖြင္႔ပလိုက္တယ္။ ဧည့္သည္ေတြ လာရင္တည္းဖို႔ ၾကယ္ေလးပြင္႔အဆင္႔ ေဟာ္တယ္ႀကီးေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္က ေနျပည္ေတာ္ ေဟာ္တယ္ဇုန္မွာေတာင္ ေလာက္ကိုင္က ေဟာ္တယ္ေတြေလာက္ မေကာင္းေသးဘူး။ ပီကင္းက ဘဲကင္လည္း ရတယ္။ ရွန္ဟဲက ပုဇြန္လည္းခ်ဳိတယ္။ ေက်ာက္ျဖဴက ဂဏန္းေတာင္ အရွင္လတ္လတ္။ ပါးရွန္းမင္းသားေလးဇာတ္ကားထဲက ဗယ္လီဒန္ဆာေတြလို ဗိုက္သားကေလး အေျမာင္းလိုက္ေပၚတဲ႔ ကေခ်သည္တရုတ္မေလးေတြလည္း လာတယ္။ မီးအိမ္နီေစ်းတန္းဆိုတာ စကၤာပူက ေဂလန္းေလာက္ေတာ႔ အသာေလးပဲ။ ရန္ကုန္ကလြဲရင္ ႏိုက္ကလပ္ဆိုတာ ေလာက္ကိုင္မွာပဲ တက္ဖူးတယ္။ ျပည္မႀကီးကေန ကားေမာင္းလာရင္ ဆယ္႔ငါးမိနစ္အကြာမွာ ေပ်ာ္စရာအိပ္မက္တိုင္းျပည္ႀကီးရွိတယ္။ ဘာဗီဇာမွ မလိုဘူး။ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ ႀကိဳက္သလိုဝင္။ တရုတ္ျပည္ကဘဏ္ေတြ၊ ေငြထုတ္စက္ေတြရွိတယ္။ အေၾကြးဝယ္ကဒ္ေတြ ခ်က္စာအုပ္ေတြ သုံးလို႔ရတယ္။ ေလာက္ကိုင္ဆိုတာ ျမန္မာျပည္ေျမပုံထဲမွာေတာ႔ ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တရုတ္ၿမဳိ႕စစ္စစ္ႀကီးပါ။ ဟိုဘက္နယ္စပ္က နမ္စမ္ေတာင္ သန္႔သာသန္႔တယ္။သူ႔ေလာက္ေတာ႔ မစည္ဘူး။ အဲသည္ၿမဳိ႕ႀကီးကို အေျခတည္တဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းအားလုံးကို ဖုန္မိသားစုက ပိုင္တယ္ဗ်ား။ စဥ္းစားသာၾကည့္ေတာ႔ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာမလဲ။ ၂၀၀၉ မွာ ဦးဖုန္တို႔မိသားစု ကိုယ္လြတ္ထြက္ေျပးၾကေတာ႔ သူတို႔အိမ္ေျမတိုက္ထဲကေန တရုတ္ေငြ ယြမ္သိန္းေပါင္းသိန္းခ်ီၿပီးသိမ္းမိတယ္ဆိုပဲ။ (ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မေမးနဲ႔ေနာ္။ သားလည္းသိဘူး။)

             သူမ်ားခ်မ္းသာတာေတြကို သြားရည္က်ေအာင္ ေရးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ေရရွည္ရွင္သန္ေနရဖို႔ ေရေသာက္ျမစ္ဆိုတာ ရွိတယ္ လို႔ သိေအာင္ ေျပာျပတာ။ ၈၉ မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူၿပီး ေရေသာက္ျမစ္ကိုမျဖတ္တဲ႔အတြက္ ၂၀၀၉ မွာ တစ္ပင္က ႏွစ္ပင္ျဖစ္လာၿပီ။ အခု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးရင္ေတာင္ ပယ္ကိုးကန္႔ နဲ႔ ဖုန္ကိုးကန္႔ သပ္သပ္စီ ေဆြးေႏြးရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေျပာေတာ႔သာ ကိုးကန္႔ကိုးကန္႔နဲ႔ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ပါလာတာ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ဘယ္မွာလဲ ကိုးကန္႔တိုင္းရင္းသား။ ေဒသခံေတြကို ဘယ္သူက ဘယ္တုန္းက ထည့္စဥ္းစားေပးခဲ႔ဖူးလဲ။ ဟိုဘက္သည္ဘက္ ေခါင္းေဆာင္အခ်င္းခ်င္း သူ႔အက်ဳိးစီးပြားကိုယ္႔အက်ဳိးစီးပြား ဇလုပ္တိုက္ၿပီး အေပးအယူလုပ္တာသက္သက္ပဲ။ ဦးဖုန္ႀကီး ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ၊ ေတာင္ေပၚက ကိုးကန္႔ရြာကေလးေတြမွာ ဝက္ရိုးကို ပိန္းဥနဲ႔က်ဳိၿပီး တစ္အိမ္လုံး စားေနၾကရတာ။ ေဆးရုံကို လူနာပို႔ခ်င္ ကုန္းပိုးၿပီး တစ္ေနကုန္ လမ္းေလွ်ာက္လာၾကရတာ။ ဒါေတြက်ေတာ႔လည္း တို႔နဲ႔ အတူသားပါကြယ္။
ကိုးကန္႔ကေန ေတာင္ဘက္ကိုဆင္းလိုက္ရင္ ဝနယ္ရွိတယ္။ ဦးဖုန္က ဝေခါင္းေဆာင္နဲ႔လည္း ခမည္းခမက္ေတာ္ထားတယ္။ ေျမာက္ဘက္ကို တက္လိုက္ေတာ႔ မူဆယ္အစပ္နားေလး ေရာက္သြားတယ္။ ထပ္တက္ရင္ ကခ်င္က ေကအိုင္ေအေတြရဲ႕လိုင္ဆာ နဲ႔ နယ္စပ္ခ်င္း သြားထိျပန္တယ္။ ကိုယ္႔ဘက္က ၾကည့္ေတာ႔သာ ကခ်င္နယ္၊ ကိုးကန္႔နယ္၊ ဝနယ္ ျဖစ္ေနတာ ဟိုဘက္မွာက ေနရာတစ္ခုတည္း ယူနန္ျပည္နယ္ရဲ႕ အစြန္အဖ်ားနယ္စပ္ကေလး။ တရုတ္ေငြပမာဏ မနည္းမေနာႀကီး ဝင္ထြက္လည္ပတ္ေနတဲ႔ ကိုယ္တို႔ျမန္မာနယ္စပ္ကို ဘယ္သူကမွ မသိလိုက္မသိဘာသာ ေပလာယ်ကံ သေဘာထားစရာ မရွိဘူး။ တနည္းမဟုတ္တနည္း ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနလိမ္႔မယ္။ ပီကင္းအစိုးရႀကီးရဲ႕ေပၚလစီ၊ ယူနန္ျပည္နယ္ အစိုးရရဲ႕ ေပၚလစီ၊ ဝမ္တိန္၊ ၾကဴကုတ္၊ ေရႊလီေဒသဆိုင္ရာ အစိုးရရဲ႕ေပၚလစီေတြဟာ တဦးခ်င္းတဖြဲ႔ခ်င္းစီရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားအေပၚမွာ အေျချပဳၿပီး ကြဲျပားေနမွာပဲ။ အဲသည္မတည္ၿမဲတဲ႔အေၾကာင္းတရား (Variables) ေတြေပၚမွာ ပုံေသကားက် (Constant) ထားၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေျဖရွာလို႔ မနီးစပ္ႏိုင္ဘူး။

             ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္လူေတြက ပါးစပ္ေျပာကေလးနဲ႔ ေခါင္းေမႊးျဖဴတဲ႔ေအာင္ ဆိုၾကသေမာင္ လို႔ ပ်ားရည္ကဲ႔သို႔ အစဥ္ခ်ဳိသေလးဘာေလး ၾကားေကာင္းေအာင္ ေျပာေနတာ။ တကယ္တမ္း ကိုယ္႔အက်ဳိးစီးပြား ထိခိုက္လာမယ္ဆိုရင္ ေစာင္႔ရဦးမွာေပါ႔တဲ႔ ကိုယ္႔လူရယ္ရွင္ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ကိုယ္႔လူမ်ဳိး ကိုယ္႔တိုင္းရင္းသားအက်ဳိးစီးပြားကို ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားထက္ပိုၿပီး အေလးေပးစဥ္းစားတတ္တဲ႔ ေခါင္းေဆာင္လက္ထက္ေရာက္မွ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကေလးေရးေရး ရွိလာမယ္။ ဆုေတာင္းေလ ဆုေတာင္း။