ခ်ဳိတကူး ႏွင့္ ဂုဏ္ရည္တူသူမ်ား

ေရႊအိမ္စည္စာၾကည့္တိုက္ - စာေပဒါနျပဳသည္ with Shweaeimsi Samsung Aeimsi

ဆရာေအာင္သင္း၏ " ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ဂုဏ္ရည္မတူ " ကုိ က်ေနာ္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ဘဝ က ဖတ္ခဲ့ရဘူးသည္။ဆရာေအာင္သင္း၏ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားတြင္လည္း ခ်ဳိတကူးကုိ ျပန္ေတြ႕ရျပန္ပါ သည္။ေတြ႕ဖန္မ်ားေသာ္ ခ်ဳိတကူးကုိ က်ေနာ္ ရင္းႏွီးလာသည္။ အျပည့္အ စုံမဟုတ္သည့္တိုင္ မွတ္မိသမ်ွ ခ်ဳိတကူး၏ အေၾကာင္း မွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္၏။

...........................................
ခ်ဳိတကူးမွာ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ ေလးတစ္ျမဳိ႕့မွ ဆယ္သံုးႏွစ္ဝန္းက်င္အရြယ္ကုလားေလး ျဖစ္ပါသည္။ ခ်ဳိတကူး သည္ ထိုၿမိဳ႕သား မဟုတ္ပါ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ အတြင္းတြင္ ခ်ဳိတကူးတုိ႔ မိသားစု အိႏၵိယ ျပည္သုိ ့ ျပန္မည္ ့ သေဘာၤတစင္း အဆိုပါေျမလတ္ၿမိဳ႕ ဆိပ္ကမ္းတြင္ ကပ္ေန စဥ္ ခ်ဳိတကူး တုိ႔့ သားအဖ သံုးေယာက္ အစားအေသာက္ ဝယ္ရန္ ဆိပ္ကမ္းသုိ႔ အဆင္း ၊ ရုတ္တရက္ ေလေၾကာင္းရန္ အခ်က္ေပး ဥၾသ သံေၾကာင့္ ကမ္းမွ အေရးေပၚ ထြက္ခြာသြားခဲ့ရာ ခ်ဳိတကူးတုိ႔ သားအဖ သံုးေယာက္ မိသားစုႏွင္ ့ ကြဲလ်က္ က်န္ခဲ့ရရွာ သည္ ဟုဆုိပါသည္။ မၾကာမတင္မွာပင္ ခ်ဳိတကူး၏ အေဖႏွင့္ အကုိမွာ ကာလဝမ္း ေရာဂါေၾကာင့္ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင္႔ ဆံုးပါးကုန္ၾကရာ တၿမိဳ႕တရြာတြင္ တ ေကာင္ၾကြက္ တမ်က္ႏွာ က်န္ေနခဲ့ရွာေသာ ခ်ဳိတကူးမွာ တၿမိဳ႕လံုး ခိုင္းဖတ္ဘဝ ေရာက္ရရွာသည္။ တဝမ္းတခါး အတြက္ ေရခပ္ ထင္းခြဲမွအစ ေအာက္ေျခသိမ္း အမႈိက္သိမ္း လူတကာ မလုပ္ခ်င္သည့္ အလုပ္မ်ဳိးစုံျဖင့္ အသက္ဆက္ခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါသည္။
လူတကာကုိ ေအာက္က်ဳိ႕ကာ ဘဝကို ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ ႐ုန္းကန္ေနရသည့္ မိမရွိ ဘမရွိ ေဆြမ်ဳိးၪာတကာ နတၳိ ခ်ဳိတကူးကို တၿမိဳ႕လံုးက ဂရုဏာသက္ၾက သည္ ဟု ဆုိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ခ်ဳိတကူးကား သူ႔ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပင္ ျဖတ္ေက်ာ္ေနခဲ့သည္ ဆို၏။
............................................
အႏွီ ခ်ဳိတကူးသည္ တေန႔ေသာ အခါ ဒါ႐ိုက္တာ ဦးသုခ ရိုက္ကူးေသာ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးႀကီး ေမသစ္ ပါဝင္သည့္ ဂုဏ္ရည္မတူ အမည္ရွိ အလြမ္းဇာတ္ ဘုိင္စကုပ္ကုိ ၾကည့္ေနစဥ္ ေမသစ္ႀကီး၏ ပုိင္ႏုိင္လွေသာ သရုပ္ေဆာင္ခ်က္ေၾကာင့္ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုသည္ ဟုဆုိ ပါသည္။ ရုပ္ရွင္ရံုအျပင္ ေရာက္သည့္တုိင္ ေမသစ္ကို သနားမဆံုးႏုိင္ တဖြဖြ ျဖစ္ရသည္ ဆုိ၏။ တၿမိဳ႕လံုးက ဝိုင္းသနားၾကေသာ ဒုကၡသည္အစစ္ ခ်ဳိတကူးသည္ ဘိုင္စကုပ္ထဲက ဒုကၡသည္ အတု ေမသစ္ကုိ ၾကည့္ကာ သနား ခဲ့ေလ ေသာေၾကာင့္ ဆရာေအာင္သင္းသည္ သူ ့ဇာတ္အဆံုးတြင္ လူတုိ႔၏ သေဘာသည္ အစစ္ထက္ အတုကို ပုိမိုျမတ္ႏိုးတတ္ေၾကာင္း ေကာက္ခ်က္ျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ပါသည္။
............................................
ေရးဖြဲ႔မႈပင္ သဘာဝက်နပိုင္ႏုိင္ေလသေလာ။ က်ေနာ္ပင္လွ်င္ ခံစားတတ္သူေပေလာ မေဝခြဲႏုိင္လင့္ ကစား ခ်ဳိတကူး၏ ဇာတ္လမ္းသည္ က်ေနာ့္စိတ္အစဥ္တြင္ အဆံုးမသတ္ႏုိင္ေသးေခ်။ သေဘာၤႀကီး ကမ္းကခြာ သြားယံုမွ်ျဖင့္ ခ်ဳိတကူးသည္ ဘဝကုိ စံုးစံုး အျမဳပ္ခံလုိက္ေလသေလာ။ ေအာင္လံၿမိဳ႕တြင္ပင္ အရြယ္ေရာက္ကာ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်သြားေလသေလာ။ ခ်ဳိတကူး၏ သားစဥ္ ေျမး ဆက္တုိ႔သည္ ေအာင္လံျမဳိ႕တြင္ ယခုတုိင္ ရွိေနေသးသေလာ။ သို႔တည္းမဟုတ္ မဟာ ဇနကၠထံုး ႏွလံုးမူလ်က္ ရရာအလုပ္ကုိ လုပ္ကိုင္လ်က္ ေငြေၾကးစု ေဆာင္းကာ လံုေလာက္ သည့္တေန႔တြင္ မိသားစုရွိရာ အိႏၵိယျပည္ႀကီးသုိ႔ တမူး၊ မိုးေရး လမ္းမွ ျဖတ္သန္းျပန္ သြားႏိုင္ ခဲ့ေလသေလာ။
........................................
ခ်ဳိတကူးသာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိအံုးမည္ ဆုိပါက ယခုအခ်ိန္တြင္ အသက္(၇၀)ေက်ာ္ဝန္းက်င္ ျဖစ္ေပေရာ့မည္ ။ ခ်ဳိတကူးသည္ ေျမလတ္ ၿမိဳ႕ ကေလးတြင္ပင္ ေအာင္ျမင္ ထြန္းေပါက္ေသာ ဘဝကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သည္ ဆိုပါက ခ်ဳိတကူး ေနထိုင္ရာ ေျမလတ္ ၿမိဳ႕သား တုိ႔က လည္း ႏိုင္ငံေက်ာ္ ခ်ဳိတကူး၏ ဇာတ္လမ္း ေနာက္ဆက္တြဲကုိ စကားလက္ဆင့္ ကမ္းၾကေပလိမ့္မည္။ ထုိသုိ႔ေသာ အသံကိုလည္း ဆက္ လက္ ၾကားရျခင္း မရွိေခ်။သို႔တည္းမဟုတ္ ခ်ဳိတကူးသည္ တမူးမိုးေရးမွတဆင့္ ျပည္ေတာ္ဝင္၍ အိႏၵိယတုိက္ႀကီး၏ တေနရာတြင္ ေအာင္ျမင္ေသာ ဘဝတခုကို ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ပါကလည္း ျမန္မာျပည္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသံုးျမန္မာစာ စာအုပ္တြင္ ေရးဖြဲ႔ထားခဲ့သည္အထိ ေက်ာ္ၾကား ခဲ့ေလေသာ သူ႔ဘဝ၏ အခန္းဆက္ကုိ သူသည္လည္းေကာင္း သူ႔အနီးဝန္းက်င္မွ သူတို႔သည္ေကာင္း စာတေစာင္ ေပတဖြဲ႔ ေရးျပေပလိမ့္မည္ ။
.....................................................
ယခုမူ ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သတင္းေနာက္ထပ္ အစအန မရသည္ကုိ ေထာက္႐ႈပါက ဇာတ္လမ္းတြင္ အစပိုင္းက ေရးဖြဲ ့ခဲ့သကဲ့သုိ ့ခ်ဳိတကူးသည္ သာမန္ဒုကၡသည္ တစ္ဦး ကဲ႔သို႕ပင္ ဘဝကို အဆံုးသတ္သြားဟန္ ရွိေလသည္။ ေမသစ္၏ ဂုဏ္ရည္မတူကုိ ၾကည့္၍ ငိုသည့့္ နည္းတူ ေရႊဘ ၊ တင္ညႊန္႔တို႔၏ ဘိုင္စကုတ္ မ်ားကုိ ၾကည့္ကာ လက္သီး ထိုးခန္းမ်ားကို အားက်ေနခဲ့ ေပလိမ့္မည္။ သာေဂါင္ သာဆန္း ေအးကုိ တုိ႔၏ ဟာသကား မ်ားကုိ ၾကည့္ကာ ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊြင္ေနခဲ့သည္ ဟုပင္ ေတြးစရာ ရွိေပေတာ့သည္။ ခ်ဳိတကူး တေယာက္ ဘုိင္စကုပ္ ၾကည့္လုိက္ ငိုလိုက္ရီလုိက္ အားတက္လိုက္ စိတ္ဓာတ္က် လိုက္ပံုစံႏွင့္ ဘဝကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနသည္ ဆို လ်ွင္ေတာ႔ ခ်ဳိတကူးကား အတုကို ျမတ္ႏိုးရင္း ငိုလိုက္ ရီလုိက္ႏွင့္ပင္ ဘဝကို အဆံုးသတ္သြားသူ ေပတကား။
...............................................
အေတြးစဤေနရာသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္သည္ ခ်ဳိတကူးျဖစ္ေနသည္ကုိ အလန္႔တၾကားေတြ႔ ရွိရေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ေဆြမရွိ မ်ဳိးမရွိ ဖူးခက္ၿမိဳ႕သုိ႔ အိတ္တလံုး ဆြဲကာ တေကာင္ၾကြက္ တမ်က္ႏွာ ေရာက္ခဲ့သူတည္း ။ ထမင္းတလုပ္အတြက္ ေရခပ္ ထင္းခြဲ ေတာက္ တို မယ္ရအလုပ္မ်ဳိး မလုပ္ရသည့္တုိင္ က်ေနာ္႔ဘဝ မ်က္ႏွာငယ္ရေသာအေျခအေနတြင္ ခ်ဳိတကူးသည္ က်ေနာ့္ထက္ မသာေခ် ။ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ေလးႏွင့္ ဖူးခက္၊ ကြာမည္။ မ်က္ႏွာငယ္ရ ၊ တေၾကာင့္ၾကၾက ဘဝကား ထပ္တူ ပင္။
ေရာက္စကေသာ္ ဆိပ္ကမ္းမွ သေဘာၤ ဥၾသသံေၾကာင့္ ခြာေလသည္တြင္ ခ်ဳိတကူးတုိ႔သားအဖ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ေယာင္နန က်န္ခဲ႔သည္ ခံစားမႈႏွင့္ တူတန္ေကာင္း၏။ တျဖည္းျဖည္း လမွ ႏွစ္သို႔တုိင္ေသာ္ ….. က်ေနာ္သည္ ထိုင္းရဲႏွင့္ ပလဲနံပသင့္ေအာင္ ေပါင္းရ သင္းရသည္။ ကြတ္တီယိုေလးႏွင့္ ရင္းႏွီးၿပီ။ စူပါမားကက္ တကာ၊ ကုန္တုိက္အႏွံ႕မွာ ေစ်းဝယ္ရင္း စိတ္ေျဖသည္။ ကြန္ျပဴတာ တစ္လံုးႏွင့္ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးသည္။ ပါေတာင္ ၊ ကမလာ ၊ ကရြန္ကတ ကမ္းေျခအလွေတြမွာ ယစ္မူးသည္ ။
..................................................
ဖူးခက္ၿမိဳ႕့မွာေနရင္း အင္တာနက္မွ လည္းေကာင္း ေရဒီယုိမွ လည္းေကာင္း ျမန္မာျပည္ႀကီး အျဖစ္သနစ္စံုကို က်ေနာ္နားေထာင္ၿမဲျဖစ္ သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေခ်ာင္းေျမာင္း ႐ိုက္ႏွက္ခံရသည္ကို ၾကားေသာ္ က်ေနာ့္အမ်ဳိးအတြက္ ရွက္သည္။ နာဂစ္ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ အေလာင္းတို႔ပင္ ေျမမျမႈပ္ႏုိင္ေသာ အျဖစ္တုိ႔ေၾကာင္႔ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်ရေလာက္ေအာင္ ဝမ္းနည္းသည္။ ေက်ာင္းသား ေခါင္း ေဆာင္မ်ား ႏုိင္ငံေရး လွဳပ္ရွားတက္ႂကြသူမ်ားကုိ ဥပေဒ လက္လြတ္ မတရား ေထာင္ခ်မႈမ်ား ၊ နယ္ေဝး ေထာင္မ်ားသုိ႔ ပုိ႔ရံုမက မိသားစု ႏွင့္ပင္ ေတြ႔ခြင့္ မေပးသည္အထိ ရက္စက္ ယုတ္မာမႈမ်ား ကို ၾကားရသိရသည့္အခါ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ေဒါသထြက္ကာ ေပါက္ကြဲရသည္။ ဘန္ကီမြန္းကိုလည္း အားကိုးတႀကီး ေမ်ွာ္လင့္၏။ ဂန္ဘာရီကိုလည္း တိတ္တခိုး မွီခုိသည္။ အေမရိကန္ ၊ အာစီယံ၊ ဥေရာပ သမဂၢ၊ တုိ႔ကိုလည္း ထိုနည္း ႏွင္ႏွင္။ ႐ိုဟင္ဂ်ာ သတင္း ေၾကာင့္ တထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ရသည္။ အုိဗားမား သတင္းေၾကာင့္ အားတက္သည္။ က်ေနာ္ သည္ ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ဘာထူးပါသနည္း။
.............................................
တျဖည္းျဖည္း ဖူးခက္ၿမိဳ႕အႏွံ႔မွ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္လာသည့္အခါ အခ်ဳိ႕မွာ ခဏတျဖဳတ္္ဟူ၍သာ လာလိုက္ၾကသည္မွာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ပင္ ရွိခဲ့ၾကၿပီ။ ထိုင္းရဲမ်ားႏွင့္ ဆံုေသာ္ ေျပရာေျပေၾကာင္း ဘတ္ထိုး၊လာဘ္ထိုးညွိၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္မူ မေတြ႔ေအာင္ ေရွာင္ၾကတိမ္းၾက၊ ဂ်က္ဆီဂ်ိန္းၾကသည္ ။ ဘဝတဝမ္းတခါးေငြစတခ်ဳိ႕ စုမိေလျငား ရုန္းၾကကုန္ၾက သည္။ ခ်မ္း … ဘီယာေလးႏွင့္ ေမြ႔သည္။ ခရုန္ထစ္ စီးကရက္ကို လက္ၾကားက မခ်။ ထုိင္းအစား အစာ ခပ္စပ္စပ္ကုိ ခံုမင္ေနတတ္ၿပီ ။ တခါတခါ အၾကာႀကီး သတိေမ့ေမ်ာေနရာမွ သတိျပန္လည္လာေသာ လူမမာလုိ ဗမာျပည္သတင္း ဘာထူးေသးလဲ .. ႏွဳတ္ခြန္းဟဟ ေမး တတ္ၾကသည္။ အသက္ကိုပင္ ရဲရဲဟ…ဟ မရွဴဝံ့ၾက ေသာ္ျငား ဆက္၍ဆက္ခါ ေပ်ာ္ကာေနျမဲျဖစ္၏ ။ ျမန္မာျပည္ႀကီးသာေၾကာင္း ကုိၾကား လ်ွင္ လြမ္းေမာ၍ ခ်ာေၾကာင္းကိုၾကား လွ်င္ အမ်က္ထြက္သည္။ ေနာင္ေသာ္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ အေပ်ာ္မပ်က္ၾကျပန္ ။ခ်ဳိတကူး ပံုႏွယ္ သာတည္း ။
............................................
ထိုမူတဝ အဂၤလန္ အေမရိကန္ႏွင္႔ ဥေရာပႏုိင္ငံအႏွံ႔ အျပားသုိ႔ ေရာက္ရွိေနၾကေလကုန္ေသာ ျမန္မာျပည္ဖြား တို႔လည္း က်ေနာ္ လက္လွမ္း မီသမွ် ၊ ၾကားသိသမွ် ဤနည္းႏွင္ႏွင္သာတည္း။ ျမန္မာ့ေရးရာ ဧဒတဂ္မ်ား အာဇာနည္တို႕၏ ေလဟန္အျပည့္ျဖင့္ ျပည္ေတာ္ဝင္ ျပည္ေထာင္ ခန္းတို႕ကုိ အျပည့္အစံု ေရးရေသာ္ အက်ဳိးထက္ အျပစ္သာ ျမင္၍ မေရးမဖြဲ႔ လုိေတာ့ၿပီ။ ဒုကၡသည္ ခ်ဳိတကူးသည္ ဒုကၡေတာထဲမွ ေန၍ အတုကုိ ျမတ္ႏိုး ငိုေႂကြး ေနသူ။ ဒုကၡႏြံကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေနသူ ။ က်ေနာ္တို႔ကား ခ်ဳိတကူး၏ ေျခရာကုိ နင္းသူမ်ားျဖစ္ၾက၏။
.........................................
အတုေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ အစစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ ငိုကာ ရယ္ကာမ်ွျဖင့္ေတာ့ ေအာင္ပြဲသို႔ ခ်ီႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ငိုျခင္း ရယ္ျခင္း၊ ပူေဆြးျခင္း၊ ျပံဳးျခင္း မဲ့ျခင္း အားငယ္ျခင္း တက္ႁကြျခင္း ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ၊ ဝမ္းနည္းျခင္းကား သဘာဝတရားမ်ွသာျဖစ္၍ ထူးဆန္းလွသည္ မဟုတ္ေခ်။ ေလာကတံထြာ ဓမၼတာ ျဖစ္၍ လြတ္ေျမာက္ျခင္းကုိ မေဆာင္ၾကဥ္းေခ်။
သုိ႔ေၾကာင့္ ထိုသည္ လမ္းဆံုး မဟုတ္တန္ေခ်။ ခ်ဳိတကူးကုိ က်ေနာ္ ေျခရာခံသည့္ နည္းတူ ေနာင္လာ လတၱံေသာ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ တုိ႔ သည္ က်ေနာ့္တို႕ကို ေျခရာခံၾကေပလိမ့္မည္၊ ထုိနံေရာအခါတြင္ က်ေနာ္တို႕သည္ ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ဂုဏ္ရည္တူသူ စာရင္းတြင္ အဝင္အပါ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။
.........................................
အလ်ဥ္းသင့္သည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စတုတၱတန္း ဖတ္စာပါ သားတေယာက္ကိုသာ ျမင္သည္ ဟူေသာ ပံုျပင္ကုိ ဤေနရာ၌ ေဖာ္ျပလို သည္၊
ဇရပ္အုိ တခုေပၚတြင္ အဘုိးအိုတစ္ဦး ထိုင္လ်က္နားေနသည္။ မလွမ္းမကမ္းရွိ ေရတြင္းတခု တြင္ မိန္းမႀကီး သံုးဦး ေရအိုးကိုယ္စီျဖင့္ ေရငင္လ်က္ ရွိၾကစဥ္ ပထမ မိန္းမႀကီးက သူ၏သားသည္ သီခ်င္းဆိုရာ၌ အသံ အလြန္ေကာင္းသူဟု ဆုိ၏။ ဒုတိယ မိန္းမႀကီးကမူ သူ၏ သားသည္ အေျပးအလြန္သန္သည္ ဟု ဆိုျပန္သည္။ တတိယ မိန္းမႀကီးကမူ သားျဖစ္သူအေၾကာင္းတခြန္းမွ် မဟေခ်။
ထုိစဥ္ ကေလးငယ္သံုးဦးသည္ ေရတြင္းရွိရာသုိ႔ လာေနၾက၏။ တဦးေသာ ကေလးမွာ အလြန္ သာယာေသာ ေတးသီခ်င္း တပုဒ္ကုိ သီဆုိ ရင္း လာေန၏။ အျခားကေလး တဦးမွာမူ သံေဂြတခုကုိ လွိမ့္လ်က္ အေျပးလာေန၏။ ထိုကေလး ႏွစ္ဦးစလံုးမွာ ေရတြင္းဘက္သုိ႔လွည့္ ၍ပင္ မၾကည့္ေခ်။ ေနာက္ဆံုး ခပ္မွန္မွန္ ေလ်ွာက္လာေနေသာ ကေလးငယ္မွာ ေရတြင္းရွိရာ သုိ႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္လာကာ တတိယ မိန္းမႀကီး၏ ေရအိုးကို ထမ္းလ်က္ထြက္ခြာ သြားေလသည္။
.........................................
ထုိအခါ ပထမႏွင့္ ဒုတိယ မိန္းမႀကီးတုိ႔က ဇရပ္ေပၚရွိ အဘုိးအုိအား မိမိတို႔၏ သားမ်ားကုိ ျမင္လုိက္ပါသေလာ? ဟုေမး၏။ ဤတြင္အဘိုးအုိက " ကၽြႏ္ုပ္ သားတေယာက္ကိုသာ ျမင္ပါသည္ " ဟု ဆိုသည္။
သည္လို ပံုႏွင့္ မုိးႀကီးခ်ဳပ္ ေပေရာ့မည္။
ျပည္ပသုိ႔ ေရာက္ေနၾကေသာ ျမန္မာအားလံုးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ အဘိုးအုိတစ္ေယာက္သာ ရွိပါမူ ........" ျမန္မာျပည္သားမ်ားကုိ ျမင္မိပါသေလာ " ေမးသူရွိသည္ ဟူျငားအံ့ ။ " ကၽြႏ္ုပ္ ခ်ဳိတကူး တုိ႔ကိုသာ ျမင္သည္ " ဟု ဆိုမည္ ထင္ ၏။ ကမၻာ့အတန္းအစား ဝိဥာဥ္မ်ားတြင္ ပံုပန္းခ်ီေရးျခင္းငွာ စာရင္း မဝင္ေသာ ခ်ဳိတကူးပံုတူ စာရင္းတြင္ က်ေနာ္သည္လည္း အဝင္အပါ ျဖစ္ေလသည္။

မင္းဒင္ ေရးသည္။