ဖြင့္ေဆာင္းမရတဲ့ ထီး
|
9:10 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
Cho Pain Naung
အေထြအထူးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ ညက အရင္ညေတြတုန္းကလိုပဲအိပ္လိုက္တယ္။ မနက္မိုးလင္းလာေတာ့ အရင္မနက္ေတြတုန္း ကလိုပဲ ထလိုက္တယ္။ ထလိုက္တာအေကာင္းပါ။ နိုးနိုးခ်င္း မွန္ထဲကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ လန္႕သြားတယ္။ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာက အရင္လိုမဟုတ္ဘူး။ တခုခုလိုေနသလိုလို၊ ပိုေနသလိုလို ထင္ရတယ္။ တျခားခံစားခ်က္ေတြက အတူတူပဲေပမယ္လို႕ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ကိစၥက ဘာၾကီးမွန္းကို မသိဘူး။ မွန္ထဲကလူကို က်ေနာ္မရင္းႏွီးဘူးျဖစ္ေနတယ္။အေတြးေတြနဲ႕ နိုးလာေပမယ္လို႕ အိပ္ရာနိုးရတာ ဒီမ်က္ႏွာၾကီးျမင္လုိ္က္ရတာနဲ႕ကို ေနမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတာကို က်ေနာ္သိပ္ခံစားေနလို႕ မျဖစ္ဘူး။ ဒီတစ္ေန႕အဖို႕ က်ေနာ္အလုပ္ေတြကတအားမ်ားတယ္။ ဖုန္းဘီလ္ေဆာင္ရမယ္၊ ျပီးေတာ့ ဂက္စ္လုိင္းေပါက္ေနတာ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္း ၾကားထားတာၾကာလွရွိျပီ။ ခုထိ လာမလုပ္ေပးေသးဘူး။ အဲဒါ လူကိုယ္တိုင္လုိက္ေျပာရမယ္။ ျပီးေတာ့ စာတစ္ေစာင္သြားထည့္ရမယ္။ ျပီးေတာ့ ညေနစာအတြက္ ေစ်းသြား၀ယ္ရမယ္။ ခ်က္ရျပဳတ္ရမယ္။ ျပီးရင္ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ၂၅ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕အတြက္ ပန္းစည္းလက္ေဆာင္သြား၀ယ္ရမယ္။ ညေနက်ရင္ က်ေနာ္တုိ႕ စားေနက် စားေသာက္ဆုိင္ေလးမွာခ်ိန္းထားၾကတယ္။ ညေနစာအတူ စားမယ္။ ျပီးရင္ ရုပ္ရွင္ညပြဲသြားၾကည့္မယ္။ ျပီးရင္ တိတ္ဆိတ္ျပီး ရွင္းလင္းေနတဲ့ နီယြန္မီးေရာင္ေတြေအာက္က လမ္းမေတြေပၚမွာ ေလညွင္းခံရင္း လမ္းတူတူေလွ်ာက္ၾကမယ္။ ျပီးရင္ ဒီည က်ေနာ္တုိ႕ အိမ္မျပန္ဘူး။ ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ ညအိပ္ဖို႕လုပ္ထားတယ္။ ဒီညကို က်ေနာ္တုိ႕ လူပ်ိဳအပ်ိဳတုန္းကအတိုင္း ကုန္ဆံုးဖို႕ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ က်ေနာ့္အေတြးေတြက ဒီတစ္ေန႕အတြက္ သိပ္လွေနတာျဖစ္တာေၾကာင့္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာ ပံုစံေျပာင္းသြားတာကိုေတာင္ အေရးမၾကီးပါဘူးလို႕ သတိေပးမိတဲ့အထိပဲ။
က်ေနာ္ေရခ်ိဳးခန္း၀င္လိုက္တယ္။ ေဘဇင္မွာ ကုန္းျပီးမ်က္ႏွာသစ္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ျပီး ျပန္ေမာ့လုိက္ေတာ့ မွန္ထဲမွာ လူတစ္ေယာက္။ က်ေနာ္လန္႕သြားတယ္။ ဒီလူကို က်ေနာ္မသိဘူး။ မရင္းႏွီးဘူး။ ဘယ္သူလဲမသိဘူး။ က်ေနာ္ အေနာက္ကို ျပန္လွည့္ ၾကည့္လိုက္တယ္။ အေနာက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေနဘူး။ က်ေနာ္ မွန္ဘက္ျပန္လွည့္လိုက္ျပီး အတည္ျပဳလိုက္တယ္။ မွန္ထဲကလူဟာ က်ေနာ္ပဲ။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာပဲ။ က်ေနာ့္အရင္တုန္းက မ်က္ႏွာဟာ ဒါမဟုတ္ေပမယ္လုိ႕ ခုျမင္ေနရတာ က်ေနာ္ပဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္လက္ခံရ မွာေပါ့။ ျပသနာမရွိပါဘူးလို႕ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျပာလုိက္တယ္။ က်ေနာ္ရင္းႏွီးႏွိီး မရင္းႏွီးႏွီး က်ေနာ့္ေခါင္းမွာကပ္ေနတာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာဆုိရင္ ဒါက်ေနာ့္မ်က္ႏွာပဲ။ အဲဒီမ်က္ႏွာေပၚက အေမႊးအမွ်င္ေတြကို က်ေနာ္ရိတ္ဖယ္ပစ္လိုက္တယ္။ ရွင္းလင္းသြားတဲ့ မ်က္ႏွာမွာ က်ေနာ္ဟာ သန္႕လို႕ျပန္႕လို႕ပဲ။ က်ေနာ္ ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ မွန္ထဲကလူက က်ေနာ့္ကို ျပန္ျပံဳးျပတယ္။ ေဆာရီး။ က်ေနာ္ ဒီလုိ မေျပာသင့္ဘူးေနာ္။ မွန္ထဲကလူဟာ က်ေနာ္ပဲဆိုေတာ့ .. ။
တစ္ေနကုန္ လုပ္စရာအလုပ္ေတြအကုန္လုပ္ျပီးတဲ့ေနာက္ အမ်ိဳးသမီးအတြက္ ပနး္စည္းသြား၀ယ္တယ္။ သူအၾကိဳက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ အျဖဴေရာင္ မ်ားမ်ားပါတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းတစ္စည္းေတြ႕တယ္။ မဆိုးပါဘူး။ သူၾကိဳက္နုိင္တယ္။ က်ေနာ္ ၀ယ္လိုက္တယ္။ ပန္းဆိုင္က ျပန္ထြက္လာျပီးေတာ့ က်ေနာ္စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေစာင့္ေနမယ့္အေၾကာင္း သူ႕ကိုဖုန္းဆက္ေျပာလိုက္တယ္။ ေျပာျပီးဖုန္းခ်ျပီးမွ က်ေနာ္ သတိရသြားတယ္။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို က်ေနာ္ေတာင္ မမွတ္မိရင္ က်ေနာ့္မိန္းမ မွတ္မိပါ့မလား။ က်ေနာ္ ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္တယ္။ “အင္း ..။” လို႕ သူဖုန္းထူးတယ္။ အသံနားေထာင္ရတာ တစ္ခုခုလုပ္ေနတဲ့ပံုပဲ။ ေစ်း၀ယ္ေနတာတုိ႕ ဘာတို႕ေပါ့ေလ။ “ကိုယ္ မင္းကို တစ္ခု အေရးၾကီးတာေျပာဖို႕က်န္ေနတယ္။ ခုေျပာရင္ အဆင္ေျပမလား။” လို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ သူက “ခဏေန စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေတြ႕မယ္ေလ။ အဲဒီက်မွ ေျပာလို႕ျဖစ္မလား။ စားေသာက္ဆုိင္ မေရာက္ခင္ က်မသိမွျဖစ္မယ့္ကိစၥမို႕လား။” လို႕ ျပန္ေမးတယ္။ က်ေနာ္ သူ႕ကို အားနာသြားတယ္။ “အင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဆို ကိုယ္ရင္ဘတ္မွာ ႏွင္းဆီေလးတစ္ပြင့္ထိုးထားမယ္ေနာ္။” လို႕ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူတံု႕ျပန္တဲ့အသံက အဘိဓာန္ေတြထဲမွာ မရွိတဲ့အသံမ်ိဳးမို႕ က်ေနာ္အခုၾကားလိုက္တဲ့ အသံကို စာရိုက္ျပဖို႕ မလြယ္ဘူး။ အာေမဋိတ္လို႕ပဲ လြယ္လြယ္ေျပာလိုက္ပါစို႕ရဲ႕။ ျပီးေတာ့ မွတ္ခ်က္တစ္ခုခ်တယ္။ “ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕..။ ” တဲ့။
က်ေနာ္ စားေသာက္ဆိုင္ကို ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ အတိအက်ေရာက္တယ္။ သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း နည္းနည္းေလးဆိုရံုေနာက္က်တတ္ တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႕ကိုခ်စ္သူဘ၀တည္းက ခြင့္လႊတ္ထားျပီးသားဆုိေတာ့ သိပ္ျပသနာမရွိလွဘူး။ က်ေနာ္ ရင္ဘတ္ကို အမွတ္တမဲ့စမ္းလုိက္ရင္း ႏွင္းဆီထုိးမလာမိတာကို သတိရသြားတယ္။ အရန္သင့္ပဲ စားပြဲေပၚက ပနး္အိုးထဲမွာ အ၀ါေရာင္ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ ေတြ႕တာနဲ႕ က်ေနာ္ယူျပီး ရင္ဘတ္မွာထိုးထားလိုက္တယ္။ ဒါမွ သူက်ေနာ့္ကိုမွတ္မိမယ္မဟုတ္လား။ က်ေနာ့္ကို သူမမွတ္မိခဲ့သည္ရွိ ေသာ္ သူဆိုင္ထဲ၀င္လာတာနဲ႕ က်ေနာ္ေတြ႕နိုင္ေအာင္ ဆိုင္တံခါး၀ဘက္ မ်က္ႏွာလွည့္ထိုင္ေနလုိက္တယ္။ ဆိုင္ထဲက စားပြဲထိုးေလးက က်ေနာ့္ကို လာရယ္ျပတယ္။ “မေတြ႕တာၾကာျပီေနာ္။” လို႕ ထပ္ေျပာတယ္။ သူ႕ကို က်ေနာ္မျမင္ဖူးဘူး။ သူကေတာ့ က်ေနာ့္ကို အေတာ္ ကိုရင္းႏွီးေနတဲ့ပံုနဲ႕ကို လာႏႈတ္ဆက္ေနတာ။ က်ေနာ္အားနာတာနဲ႕ အလုပ္ေတြမ်ားေနလို႕ မလာျဖစ္တာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း သူ႕ကိုျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူကေခါင္းညိတ္ျပျပီး “ခင္ဗ်ားက ဘယ္ဆံပင္ပံုစံနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ လိုက္ဖက္ေနတာပဲ။” လို႕ ေျပာျပီး ျပန္ထြက္သြား တယ္။ ဒီစကားက ဒီဆိုင္က က်ေနာ္နဲ႕ အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့ စားပြဲထိုးေလးတစ္ေယာက္ က်ေနာ္ဒီဆိုင္လာထိုင္တိုင္း ေျပာေနက်စကားပဲ။ ဒါေပမယ္လို႕ သူ႕မ်က္ႏွာက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။ သူေရာ က်ေနာ့္လိုပဲ အိပ္ယာနုိးလာျပီး မ်က္ႏွာေျပာင္းသြားတာလား။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ကို က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့တာလား။ ဒါဆုိ သူ႕ကိုယ္သူေရာ သူမွတ္မိရဲ႕လား။ ပထမေတာ့ သူ႕ကိုလွမ္းေခၚျပီး ေမးလိုက္ဦးမလုိ႕ပဲ။ ဒါေပမယ္လို႕ တကယ္လို႕မ်ား က်ေနာ္ေတြးသလို မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ သူက်ေနာ့္ကို အရူးလို႕ထင္သြားမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ မေခၚျဖစ္ လုိက္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္မိန္းမကိုပဲ က်ေနာ္ဆက္ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။
ခဏၾကာေတာ့ ဆိုင္တံခါးေပါက္၀မွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပ်ာပ်ာပ်ာပ်ာနဲ႕ ၀င္လာတာကိုေတြ႕လိုက္တယ္။ အရပ္အေမာင္းနဲ႕ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကေတာ့ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးေလာက္ပဲထင္ရဲ႕။ ဆံပင္ပံုလည္းတူတယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ စားေသာက္ဆိုင္ကိုလာတာ ဒီေလာက္ပ်ာယာခတ္ေနဖို႕ မလိုအပ္ဘူးထင္တာပဲ။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အျမင္နဲ႕ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အိေျႏၵမရဘူး။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးကိုဆက္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ သူဘာလို႕ေနာက္က်ေနပါလိမ့္။ က်ေနာ္ဖုန္းဆက္ၾကည့္မလားလို႕ ဖုန္းကိုထုတ္လုိက္တယ္။ ခုနကေတြ႕လိုက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးက က်ေနာ္နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကခံုမွာ ပ်ာပ်ာသလဲ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း “ေဆာရီးေနာ္။” လို႕ အျပံဳးနဲ႕ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္ တစ္ခ်က္ေၾကာင္သြားတယ္။ ခုနကၾကားလိုက္တဲ့အသံကေတာ့ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီး အသံပဲ။ သူေနာက္က်တိုင္း ေျပာေလ့ရွိတဲ့အသံမ်ိဳးနဲ႕။ ဒါေပမယ္လို႕ မ်က္ႏွာက က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ျပီး သူ႕ကို ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ဘာလဲ ဒီမိန္းမ။
အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက က်ေနာ့္ကို မသကၤာသလိုၾကည့္ရင္း ျပန္ေျပာတယ္။ “ရွင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ က်မေနာက္က်လို႕ စိတ္ဆုိးေနတာလား။ ေဆာရီးပါရွင္။ က်မဖုန္းက နာရီက ေနာက္က်ေနတာ။ အဲဒီနာရီေနာက္အက်ၾကီးကို ၾကည့္ေနျပီးရွင့္ဆီလာဖုို႕ ရထားေနာက္က်သြားလို႕ ခုခ်ိန္မွ ေရာက္လာရတာ။” တဲ့။ က်ေနာ္ ဒီအမ်ိဳးသမီးကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ အာရံုေမွာက္မွားေနတာလား။ အသံေရာ အရပ္အေမာင္းေရာ အ၀တ္အစားေရာ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ေရာ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးပါပဲ။ ဒါေပမယ္လို႕ သူ႕မ်က္ႏွာက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။ က်ေနာ္ မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ခတ္လုိက္တယ္။ က်ေနာ္အာရံုမွားတာဆုိရင္ မ်က္ေတာင္ခတ္လို္က္ရင္ ေပ်ာက္သြားနိုင္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ မ်က္ေတာင္ဘယ္နွခ်က္ခတ္ခတ္ သူ႕ဒီမ်က္ႏွာက ဒီမ်က္ႏွာပဲ။ က်ေနာ္ ခဏခဏမ်က္ေတာင္ခတ္ ေနတာ သူေတြ႕ေတာ့စိတ္ပူတဲ့ဟန္နဲ႕ က်ေနာ့္နဖူးကို လာစမ္းတယ္။“ရွင္ ဒီေန႕ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ေနမေကာင္းဘူးလား။ ဒီေန႕ အျပင္ ထြက္ရတာမ်ားသြားလို႕နဲ႕ထင္တယ္။” လို႕ ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္ဖုန္းကိုထုတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို မမွတ္မိတာ ဆုိေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာကိုေရာ မမွတ္မိတာမ်ိဳးမျဖစ္နိုင္ဘူးလား။ ခုနကစားပြဲထုိးေလး မ်က္ႏွာကိုေတာင္မမွတ္မိတာပဲ။ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ပံုက က်ေနာ့္ဖုန္းထဲမွာ အျပည့္ရွိတယ္။ တစ္ပံုေလာက္ထုတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ သိနိုင္တယ္။ က်ေနာ္ဖုန္း Gallery ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ Gallery ထဲမွာ က်ေနာ့္ေရွ႕က အမ်ိဳးသမီးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေတြ႕ရတယ္။ ပံုတိုင္းသူ႕ခ်ည့္ပဲ။ က်ေနာ္ ေလပူတစ္ခ်က္မႈွတ္ထုတ္လုိက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုပါ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လုိက္ရင္း သူ႕ကိုၾကည့္ျပီး ျပံဳးျပလိုက္တယ္။
“တစ္ခုခုျဖစ္ေနတာလား။”
“မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္လို႕ ကိုယ္ေျပာစရာရွိတယ္။”
အနားေရာက္လာတဲ ့ စားပြဲထိုးေလးကို သူကျပံဳးျပျပီး စားစရာေတြမွာေနတာနဲ႕ က်ေနာ္ေျပာဖို႕ကို ခဏရပ္ထားလိုက္တယ္။ စားပြဲထုိးေလး ျပန္ထြက္သြားေတာ့မွ က်ေနာ္မနက္က ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းစံုကို သူ႕ကိုရွင္းျပလိုက္တယ္။ ပထမေတာ့ သူအံ့ၾသသလို၊ ေနာက္ေတာ့ သေရာ္ခ်င္သလို၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ၀ါးလံုးကြဲရယ္ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ ေဘးစားပဲြေတြက က်ေနာ္တုိ႕၀ိုင္းကို လွည့္ၾကည့္ ၾကတယ္။ က်ေနာ္တစ္ခ်က္ရွက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ သူ႕ကို(က်ေနာ္ အမ်ိဳးသမီးကို) လူၾကားသူၾကားထဲ ဒီလိုမရယ္ဖို႕ ေျပာထားတာ ခဏခဏရွိျပီ။ သူနားမေထာင္ခဲ့ဘူး။ ခုလည္း နားမေထာင္ဘူး။ က်ေနာ္နည္းနည္းေတာ့ ရွက္လည္းရွက္သြား၊ ေဒါသလည္း ျဖစ္သြားေပမယ္လို႕ ဘာမွမျဖစ္သေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။
“ကိုယ္တကယ္ေျပာတာ။” လို႕ မ်က္ႏွာထားတည္တည္နဲ႕ ေျပာရင္း ခုနကစားပဲြထိုးေလးရဲ႕မ်က္ႏွာက ေျပာင္းသြားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ္ မမွတ္မိတာလားမသိဘူးလို႕ပါ ထည့္ေျပာလိုက္တယ္။ သူခဏေတာ့ ငိုင္သြားတယ္။ ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုကို ေတြးေနတဲ့ပံုပဲ။ သူ အဆင္ေျပေျပေတြးလို႕ရေအာင္ က်ေနာ္ ျငိမ္ေနလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္မွာ တိုင္ပင္စရာက သူပဲရွိတယ္မဟုတ္လား။ တျခားလူေတြကို သြား ေျပာၾကည့္ပါလား။ ခုနက သူရယ္သလိုပဲ က်ေနာ့္ကို ရယ္မွာေပါ့။ ရယ္မယ့္အျပင္ က်ေနာ့္ေနာက္ကြယ္မွာ က်ေနာ့္ကို စိတ္ပဲေဖာက္ျပန္ ေနသေယာင္ေယာင္၊ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသေယာင္ေယာင္ ေျပာေနၾကလိမ့္မယ္။ ဒါကို က်ေနာ္မခံနိုင္ဘူး။ သူစဥ္းစားခန္း၀င္ေနတုန္း က်ေနာ့္ရင္ဘတ္မွာ ထိုးထားတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ဖတ္ေတြကို ခြာေနလိုက္တယ္။
ခဏေနေတာ့ သူက်ေနာ့္ကိုၾကည့္တယ္။ “က်မကို ဘယ္လိုမွတ္မိတာလဲဒါဆို.. ။” လို႕ေမးတယ္။ က်ေနာ္ ဖုန္းကိုျပလိုက္တယ္။ သူဘာမွ မေျပာဘူး။ ဆက္ေတြးေနပံုပဲ။ သူေတြးေနတာကို ၾကည့္ျပီး က်ေနာ့္ဖုန္းကို က်ေနာ္ျပန္ဖြင့္၊ သူ႕ဓါတ္ပံုေတြ ျပန္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္တည္းပံုေတြကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႕ တြဲရိုက္ ထားတဲ့ပံုေတြကို က်ေနာ္ေတြ႕ေတာ့ ေဒါသတစ္ခ်က္ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႕ကိုျပလိုက္တယ္။ ဒါဘယ္သူလဲလို႕ မေမးခင္မွာပဲ “ရွင့္ကိုယ္ရွင္ လည္းမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒီလိုလား။” လို႕ အံ့ၾသဟန္နဲ႕ သူကေမးတယ္။ က်ေနာ္က မွတ္မိတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ မနက္ကေတာင္ က်ေနာ္ ထြက္မလာေသးခင္ မွန္ၾကည့္ခဲ့ေသးတယ္လို ႕ေျပာျပလိုက္တယ္။ သူက “ဒါဆုိ ဒီပံုထဲက ဘယ္သူလဲဆုိတာ ရွင္သိရမွာေပါ့။” လို႕ က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ဓါတ္ပံုကို အေသအခ်ာျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟုတ္လား။ ဒီပံုထဲက လူဟာက်ေနာ္ပဲလား။ က်ေနာ္ မနက္ကတင္ မွန္ၾကည့္လာေသးတယ္။ မွန္ၾကည့္ၾကည့္ခ်င္းမွာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာ က်ေနာ္မမွတ္မိေပမယ္လို႕ (အသစ္ျဖစ္လာတယ္လို႕ ထင္ရတဲ့) မ်က္ႏွာကို မွတ္မိေအာင္ အေသအခ်ာျပန္ၾကည့္လာခဲ့တယ္။ ခုက်ေတာ့ ဒီပံုထဲက မ်က္ႏွာကို က်ေနာ္မမွတ္မိျပန္ဘူး။ က်ေနာ္ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ။ က်ေနာ္ရင္ေတြ တဆတ္ဆတ္ခုန္ေနခဲ့တယ္။
က်ေနာ္ညစာကို စိတ္မပါဘဲနဲ႕စားတယ္။ က်ေနာ့္အေတြးဟာ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႕။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မတင္မက်လည္း ျဖစ္ေနမိေသး တယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ .. ကိုယ့္မ်က္ႏွာ ကိုယ္မမွတ္မိရဘူးရယ္လို႕..။ မမွတ္မိတာၾကီးကလည္း ခ်က္ခ်င္းၾကီး။ မေန႕ကညအထိအေကာင္း။ က်ေနာ့္မိန္းမကိုေတာင္ က်ေနာ္ ေနာက္ေျပာင္ေနေသးတာ။ တီဗီြအစီအစဥ္တစ္ခုၾကည့္ျပီး ရယ္ေမာေနၾကေသးတာ။ ခုအဲဒီက မ်က္ႏွာ ေတြကို က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူးတဲ့။ မေတာ္တဆတစ္ခုခုျဖစ္သြားတာလည္းမဟုတ္။ ညကၾကည္ၾကည္လင္လင္အိပ္ေမာက်သြားျပီး မနက္ကလည္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျပန္နိုးလာျပီး မွန္ၾကည့္လိုက္မွ တလြဲေတြျဖစ္ကုန္တာ။ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ က်ေနာ္စိတ္ ေျပာင္းသြားေအာင္ ဟုိဟိုသည္သည္ေတြေလွ်ာက္ေျပာေပးရွာတယ္။ ဘာမွမျဖစ္သေယာင္ သူေျပာေနေပမယ္လို႕ သူ႕စိတ္ထဲက ျဖစ္ေနတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ေတြကိုေတာ့ သူမဖယ္ရွားနုိင္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့လည္း က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးကို က်ေနာ္ပဲ ျပန္ေျဖသိမ့္ရျပန္တယ္။
စားေသာက္ျပီးေတာ့ ဆိုင္ကေနျပန္ထြက္လာတဲ့အထိ သူ႕မ်က္ႏွာသုန္မႈန္ေနတုန္းပဲ။ က်ေနာ္သူ႕လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ သူသိပံု မေပၚဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ သူသတိမထားမိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ က်ေနာ္သူ႕လက္ကို ဆက္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ သူက ဖုန္းဆက္တယ္။ ဘယ္သူ႕ဆီဆက္မွန္းမသိေပမယ္လို႕ ဆက္ေနမွသိလိုက္တာကေတာ့ သူ႕မိတ္ေဆြ စိတ္ေရာဂါကုဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ဆီကိုပဲ။ က်ေနာ့္အေၾကာင္း သူေျပာျပေနတာကို ၾကားရတယ္။ ဟိုဘက္ကဘာျပန္ေျပာလဲေတာ့ သူေျပာမွ က်ေနာ္သိရမွာပဲ ။ က်ေနာ္ တျခားလည္းလုပ္စရာမရွိတာနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း သူဖုန္းဆက္တာကို ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ သူဖုန္းခ်လိုက္ ျပီး ေျပာတယ္။ “တစ္ခါတစ္ေလမွာ လူတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ဒီလိုပဲျဖစ္တတ္ပါတယ္တဲ့။ ဒါကို တဒဂၤေမ့ေလ်ာ့ျခင္းလုိ႕ ေခၚတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ္လို႕ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္အၾကာ၊ ဒါမွမဟုတ္ တခ်ိဳ႕ေတြဆုိ တစ္ညတည္းနဲ႕ေတာင္ ျပန္မွတ္မိလာတတ္တယ္တဲ့။ သိပ္ျပသနာမရွိပါဘူးလို႕ ေျပာတယ္။ ရက္နည္းနည္းၾကာေနရင္ေတာ့ သူနဲ႕လာတိုင္ပင္ပါလို႕ ဆုိတယ္။” တဲ့။ က်ေနာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
အရင္ကက်ေနာ္တုိ႕ ၾကိဳတင္စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ဖုိ႕ဦးတည္လိုက္တယ္။ ရုပ္ရွင္ရံုေအာက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ေပး ထားတဲ့ ပန္းစည္းၾကီးကိုင္ျပီး ရံုထဲ၀င္ပါမယ္လုပ္ေနလို႕ ကားထဲမွာပဲထားခဲ့ပါလို႕ သူ႕ကိုအတင္းကို ေတာင္းပန္ယူရတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ပဲစဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ ပန္းစည္းအျဖဴၾကီးကိုင္ျပီး ရုပ္ရွင္ရံုထဲ၀င္လာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရယ္လုိ႕ ဘယ္နားမွာရွိလို႕လဲ။ ရွိခဲ့ရင္ေတာင္ သူ႕လို အသက္ ၂၅ ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးလတ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒီလိုလုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ျမီးေကာင္ေပါက္မေလးေတြ ခ်စ္သူက ပန္းစည္းေပး လုိက္လို႕ ေပ်ာ္လုိ႕ ပန္းစည္းၾကီးကိုင္ျပီး ရုပ္ရွင္လာၾကည့္တာဆုိရင္ေတာ့ ထားပါေတာ့။ ခုဟာကေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၾကီးရယ္။ က်ေနာ္သူ႕ကို အဲဒီလုိ ေျပာျပေတာ့ သူကစိတ္ေကာက္တယ္။ ဘယ္အရြယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူက မထင္မွတ္ဘဲ အမွတ္တရ ၀ယ္ေပးတဲ့ ပစၥည္း ဆိုရင္ေတာ့ ၀မ္းသာအံ့ၾသျဖစ္ၾကတာပဲ။ ေပ်ာ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လားတဲ့။ သူေျပာတာလည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္ျဖစ္ေန တဲ့အတြက္ က်ေနာ္သူ႕ကို လက္ေျမွာက္လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ အဲဒီပန္းစည္းၾကီးကို သူကားထဲမွာပဲ ထားခဲ့ပါတယ္။
ၾကည့္ရတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားကေတာ့ေကာင္းပါတယ္။ Fury ဆုိလားပဲ။ သိပ္ေတာင္မမွတ္မိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ္လို႕ ခက္တာက က်ေနာ္ အဲဒီဇာတ္ကားမွာပါတဲ့ ဇာတ္ေဆာင္ေတြကို တစ္ေယာက္မွမမွတ္မိတာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ခြေတာ့က်တယ္။ ဇာတ္ကားကေတာ့ အေတာ္ ေကာင္းတဲ့ကားေပမယ္လုိ႕ ဇာတ္ေဆာင္ေတြကို က်ေနာ္မသိတဲ့အတြက္ .. တစ္နည္း အဲဒီပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ ဇာတ္ေဆာင္ေတြ ကို က်ေနာ္မမွတ္မိတဲ့အတြက္ သူတို႕ရဲ႕ သမၻာဟာ ဒီဇာတ္ကားေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ထိလႊမ္းမိုးေနသလဲဆုိတာကို က်ေနာ္ ခန္႕မွန္းလို႕ မရနိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ တစ္မ်ိဳးေတာ့လည္း ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ ပရိသတ္အေပၚလႊမ္းမုိးနိုင္မႈအားဘယ္ေလာက္ရွိလဲ က်ေနာ္ မသိေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ ပင္ကိုယ္လုပ္ေဆာင္နိုင္စြမ္းကို က်ေနာ္ ျမင္ရတာေပါ့။ ဇာတ္လမ္းက ေကာင္းပံုရေပမယ္လုိ႕ အမ်ိဳးသမီးက ဒီဇာတ္ လမ္းအေပၚမွာ အာရံုရွိပံုမေပၚဘူး။ က်ေနာ္လည္း အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ အာရံုမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ္လို႕ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးေလာက္ ေတာ့ မစိုးရိမ္မိဘူး။ ခုနက သူ႕အသိဆရာ၀န္ကေျပာတယ္ မဟုတ္လား။ တဒဂၤျဖစ္တာပါလို႕။ က်ေနာ္လည္း တဒဂၤျဖစ္တာပဲျဖစ္မွာပါ လို႕ ယံုၾကည္(ထားလုိက္)တယ္။ အမ်ားၾကီး မစိုးရိမ္ဖို႕လည္း က်ေနာ္သူ႕ကို အားေပးေနရတယ္။ တမ်ိဳးေတာ့ တမ်ိဳးၾကီးပဲ။ မ်က္ႏွာေတြ ကို မမွတ္မိေတာ့တာက က်ေနာ္ျဖစ္ေနျပီး တကယ္တမ္း မစိုးရိမ္ဖို႕ ေၾကာက္ရြံ႕မေနဖို႕ ေဘးလူေတြကုိ အားေပးေနရတာလည္း က်ေနာ္ပဲ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ သူ႕ကို မစိုးရိမ္ဖို႕ က်ေနာ္ေျပာေနေပမယ္လို႕ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာလည္း ေၾကာက္ေတာ့ ေၾကာက္ေနမိတယ္။ လူေတြကို မမွတ္မိနိုင္ေတာ့တာက ျပသနာပဲ။ က်ေနာ္က လူပဲ။လူက လူကိုမမွတ္မိဘူးဆို က်ေနာ္ဘာလုပ္ရေတာ့မွာလဲ။ ဘယ္ကစ ျဖစ္ တာမွန္းလည္း မသိ။ ဘယ္ေတာ့ေပ်ာက္မယ္မွန္းလည္း မသိ။ ေပ်ာက္ပါ့မလားလည္း မသိ။ က်ေနာ္ရုတ္ခ်ည္း ပတ္၀န္းက်င္ကို ထိတ္လန္႕လာတယ္။ သက္ျပင္းတစ္ခုခ်ရင္း က်ေနာ့္ေဘးကို ရုတ္တရက္ၾကည့္မိေတာ့ က်ေနာ္တစ္ခ်က္လန္႕သြားတယ္။ ေနာက္မွ က်ေနာ့္ေဘးမွာထိုင္ေနတာ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးပါလားရယ္လို႕ က်ေနာ္သတိျပဳလုိက္မိတယ္။ ဘယ္လိုလဲ။ ခုနက ရုပ္ရွင္မျပခင္ေလးကမွ လင္းက်င္းေနတုန္းမွာ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးကို က်ေနာ္ၾကည့္ျပီး စကားေျပာေနလိုက္ေသးတယ္။ ခုေမွာင္သြားတာ ခဏေလးပဲရွိေသးတယ္ ။ ခ်က္ခ်င္းကို သူ႕ကိုက်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ျပန္ဘူး။ ဟား ……… ၾကာရင္ ရူးသြားနိုင္တယ္။ က်ေနာ္ မ်က္စိမွိတ္ျပီးေခါင္းကိုေမာ့လိုက္ ေတာ့ ရုပ္ရွင္ရံုရဲ႕မ်က္ႏွာက်က္ကို ေတြ႕ရတယ္။ သူက ဒါကိုသတိျပဳမိသြားတယ္။ အရမ္းစိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနရင္ မၾကည့္ပါနဲ႕တဲ့။ အိမ္ျပန္ ခ်င္လားတဲ့။ က်ေနာ္တုိ႕ သူ႕ေမြးေန႕မွာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္။ အျပင္မွာအိပ္ျပီး အိမ္ေထာင္မက်ခင္ကလိုမ်ိဳး ေနမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတာ ခုေန က်ေနာ္က အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္လုိ႕မ်ား ေျပာလုိက္ရင္ သူ႕ရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေလး က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားမွာေပါ့။ က်ေနာ္ ေခါင္းခါလုိက္တယ္။ က်ေနာ္ ေခါင္းခါလုိက္ေပမယ္လို႕ က်ေနာ္ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာကို သူသိပံုပဲ။ သူက ဒါဆုိ ျပန္ရေအာင္ေလလို႕ စကားကမ္းလွမ္းလာတယ္။ က်ေနာ္ မျငင္းမိဘူး။ ေခါင္းမွာ ျငိီးစီစီျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ဖ်ားေတာ့မယ္ထင္တယ္။
ဟိုတယ္ကို သူပဲဦးေဆာင္ျပီးေခၚလာေပးတယ္။ ဟိုတယ္က က်ေနာ္တို႕လာေနက်ဟိုတယ္ပဲ။ ဒါေပမယ္လို႕ ဟိုတယ္၀န္ထမ္းေတြကို တစ္ေယာက္မွ က်ေနာ္မသိဘူး။ အသစ္လဲထားတာလားလို႕ ေမးလုိက္ဦးမလို႕ပဲ။ ဒါေပမယ္လို႕ က်ေနာ့္အေျခအေနကို က်ေနာ္ အခ်ိန္မီ ျပန္ရိပ္မိလိုက္တဲ့အတြက္ မေမးလိုက္ေတာ့ဘူး။ အခန္းထဲကို ေရာက္တဲ့အထိ က်ေနာ့္မွာ အရာရာကိုေၾကာက္ေနသလိုပဲ။ မသိစိတ္က ေၾကာက္ေနတယ္ ေျပာရမလား။ သူ႕ကိုၾကည့္ျပီး သူေနရထိုင္ရ အဆင္ေျပေအာင္ ရယ္ျပရတာလည္း က်ေနာ့္မွာ တစ္ဒုကၡ။ သူ က်ေနာ့္ကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး အကဲခတ္ေနခဲ့တယ္။ ဘာလုပ္ေပးရမလဲလုိ႕လည္း ေမးပါတယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ ဘာလုပ္ေပးလို႕ က်ေနာ္ လူေတြကို ျပန္သတိရမွာလဲ။ ဘာမွလုပ္ေပးလို႕မရဘူး။ က်ေနာ္ ေခါင္းခါလုိက္တယ္။ က်ေနာ္က အေအးေသာက္ရင္း သူက ဘီယာ ေသာက္ရင္း တီဗီြၾကည့္ေနလိုက္ၾကတယ္။ ညတစ္နာရီေက်ာ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ အိပ္ယာ၀င္ၾကတယ္။ သူက က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ၀င္အိပ္ တယ္။ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ တီဗီြျပန္ဖြင့္လိုက္တယ္။ ျပည္တြင္းအစီအစဥ္တစ္ခုကို က်ေနာ္ ၾကည့္ လုိက္တယ္။ က်ေနာ္သိတဲ့လူတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ပါမလားလုိ႕။ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္သူနဲ႕ နံမည္ကို တြဲျပတယ္။ နံမည္ကိုုျမင္မွ ဒါဘယ္သူပါလားဆုိတာကို က်ေနာ္သိတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္ညစ္စျပဳလာတယ္။ ပိုျပီးညစ္စျပဳလာတယ္လုိ႕ ေျပာတာပါ။ က်ေနာ္ေဘးမွာအိပ္ေနတဲ့ သူ႕ကို ၾကည့္လုိက္တယ္။ သူအိပ္ေနတယ္။ ပထမေတာ့ သူ႕ကိုႏႈိးျပီး အိမ္ျပန္မယ္လို႕ ေျပာလိုက္မလားလို႕။ ဒါေပမယ္လို႕ ခုခ်ိန္က်ေနာ္အိမ္ျပန္လိုက္ရင္ေရာ ဘာထူးသြားမွာလဲ။ က်ေနာ္ ျပန္မွတ္မိလာဖို႕ဆုိတာလည္း မေသခ်ာ။ သူ႕ေမြးေန႕အထိမ္းအမွတ္အစီအစဥ္ေလးေတြ ပ်က္သြားလို႕ သူ႕မွာ စိတ္ပ်က္သြားမွာပဲ ရွိမွာ။ က်ေနာ္ သက္ျပင္းေနာက္တစ္ခ်က္ထပ္ခ်ရင္း သူ႕ေဘးမွာ ေကြးေကြးေလးေနေနလိုက္တယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႕ ၾကိဳးစားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ သတိေပးတယ္။ အားေပးတယ္။ (မေၾကာက္နဲ႕။ မင္းမနက္က်ရင္ အားလံုးအေကာင္းအတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားမွာ။ မင္းမိန္းမကိုလည္း မင္းျပန္မွတ္မိမယ္။ ျပီးေတာ့ ဟိုတယ္၀န္ထမ္းေတြကိုအားလံုးကိုလည္း မင္းျပန္မွတ္မိျပီး ေဟး ဘယ္သူ .. ေနေကာင္းလား။ ကေလးေတြေရာ ေနေကာင္းၾကလား။ ဘာညာ မင္းေမးျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ မနက္စာကို မင္းမိန္းမနဲ႕ အတူတူစားမယ္။ ျပီးေတာ့ မင္းမိန္းမရဲ႕ ေမြးေန႕မွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ မင္းမိန္းမကို ေတာင္းပန္ျပီး ေနာက္တစ္ရက္ ညစာအတူ ျပန္ထြက္စားၾကမယ္။ ဒါဆုိ မင္းမိန္းမလည္း စိတ္ေက်နပ္သြားမွာပဲ။ မင္းအားလံုးကို ျပန္မွတ္မိေနျပီဆုိတာကို မင္းမိန္းမသိရင္ သိပ္ေပ်ာ္ သြားမွာ။ မင္းထက္ေတာင္ ေပ်ာ္ရင္ေပ်ာ္သြားနုိင္ေသးတယ္။ စိတ္ကိုတင္းထား။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ၾကာေအာင္ မင္းျပန္မမွတ္မိလည္း ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ခုနကဖုန္းဆက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ကိုယ္တိုင္က တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ၾကာေအာင္ ေမ့တတ္တာလည္း ရွိတယ္လို႕ ေျပာတယ္ မဟုတ္လား။ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ မင္း အိမ္ျပင္မထြက္ဘဲေနလိုက္ေပါ့။ မင္းမိန္းမ အျပင္က ျပန္လာတယ္ လို႕ မင္းထင္ရင္ မင္းမိန္းမ ဟုတ္မဟုတ္ ဓါတ္ပံုျပန္ထုတ္ၾကည့္ုလိုက္ေပ့ါ။ ဟုတ္တယ္ဆုိရင္ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္။ မဟုတ္ဘူးဆိုလည္း ဘာကိစၥလည္း ဘာညာေမး။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ တစ္ပတ္ထက္ ၾကာေအာင္ ေမ့ေနရင္လည္း ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ဆရာ၀န္က သူနဲ႕ လာတုိင္ပင္လို႕ရပါတယ္လုိ႕ ခုနကတင္ ေျပာတယ္မဟုတ္လား။ သူနဲ႕ တစ္ရက္ခ်ိန္းျပီး သြားေတြ႕လိုက္မွာေပါ့။ ေဆးတိုက္လည္း ေသာက္လုိက္မွာေပါ့။ လိုအပ္တဲ့ ေဆးကုသမႈဆုိလည္း လုပ္လုိက္မွာေပါ့။ အလြန္ဆံုး စိတ္ညွိဳ႕ကုတယ္တုိ႕ ဘာတုိ႕ေတာင္ ရွိေသးတာပဲ မဟုတ္လား။ လုိအပ္ရင္ လုပ္လိုက္မွာေပါ့။ ခုေခတ္က အားလံုးကုသလို႕ ရေနတဲ့ေခတ္ပဲ။ ျပီးေတာ့ မင္းေရာဂါက ေသေလာက္တဲ့ ေရာဂါ မဟုတ္ဘူး။ မင္း သတိျပန္ရလာမွာ။ ဆက္ဆက္ ျပန္မွတ္မိသြားမွာ။ )
က်ေနာ္ ဒီေလာက္ေတြးယူလိုက္ေတာ့ အရမ္းကိုအားတက္သြားတယ္။ ဟုတ္မွာပါ။ ဒီအေတြးအတုိင္းပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ ခုဘာလုပ္မလဲ။ အိပ္မယ္။ မနက္က်ရင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္းနိုးလာျပီး အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ မနက္စာသြားစားမယ္။ က်ေနာ့္အေတြးနဲ႕ က်ေနာ္ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႕ ဘာေတြလည္း မသိဘူးမက္တယ္။ က်ေနာ့္အလုပ္ထဲက သူငယ္ခ်င္း ရဲ႕အေဖက မယားငယ္ယူသြားလို႕တဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အျပင္ေလာကမွာက အဲဒီသူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေဖဆုိတာ သိပ္ကို သမာသမတ္က်တဲ့ မိသားစုကို အရမ္းခ်စ္တဲ့လူၾကီး။ ဘာေတြမက္မွန္းလည္း မသိပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္မက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္အေသအခ်ာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ရယ္လည္း ရယ္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ မအီမလည္ၾကီးလည္းျဖစ္တယ္။ အိပ္မက္ထဲ မအီမလည္ ျဖစ္တာက က်ေနာ့္ကို အျပင္မွာပါ မအီမလည္ျဖစ္လာေစတယ္။ က်ေနာ္ အိပ္ယာထဲအန္လိုက္မိေတာ့မလုိ႕ပဲ။ ဒါေပမယ္လို႕ အိပ္ေပ်ာ္ ခ်င္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ အားနာတာနဲ႕ အန္ခ်င္စိတ္ကို ျပန္ထိန္းျပီး ၾကိဳးစားျပန္အိပ္လိုက္တယ္။ အိပ္မက္ေတြက ထပ္မက္ျပန္ တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းၾကီး။ က်ေနာ္က ခုတည္းေနတဲ့ ဟိုတယ္အေပၚဆံုးထပ္ကို ေရာက္သြားတယ္တဲ့။ တကယ္က ဒီဟိုတယ္ကိုသာ က်ေနာ္ အေခါက္ေခါက္ေရာက္ဖူးတာ။ ဟိုတယ္အေပၚကို တခါမွေမာ့မၾကည့္ဖူးဘူး။ ဒါေပမယ္လို႕ အိပ္မက္ထဲမွာက က်ေနာ္က ဟိုတယ္အေပၚဆံုးထပ္ေပၚမွာ။ ေအာက္မွာ ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ရဲ႕ အလွေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ တိတ္ဆိတ္ျပီး လမ္းေတြဟာ ေျပာင္ရွင္းျပီး လင္းထိန္ျပီး လူေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္က အဲဒီအေပၚဆံုးမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ေအာက္ မွာ ေလဟာနယ္။ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ေတြဟာ ေလဟာနယ္ထဲကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေရႊ႕ေနတယ္။ ေနာက္နည္းနည္းေနရင္ က်ေနာ္ ျပဳတ္က်ေတာ့မယ္။ က်ေနာ္ ျပဳတ္က်ေတာ့မွာကို ေၾကာက္လာတယ္။ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတ္ေသေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ သတ္ေသရေလာက္ေအာင္လည္း ဘာျပသနာမွ ရွိမလာဖူးေသးဘူး။ ဒါေပမယ္လုိ႕ က်ေနာ့္ကို အေနာက္က တစ္ေယာက္ေယာက္က တြန္းေနသလိုပဲခံစားရတယ္။ က်ေနာ္ ျပဳတ္က်ေတာ့မယ္။ က်ေနာ္ေသေတာ့မယ္။ က်ေနာ္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ဖို႕ၾကိဳးစားလိုက္ေသးေပမယ္လို႕ မေအာင္ျမင္လုိက္ဘူး။ က်ေနာ္ အိပ္မက္ကနုိးမွ ရေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ မနုိးဘူး။ ဘယ္လိုလဲ။ ဘယ္လိုလဲ။ က်ေနာ္ ေသလို႕မျဖစ္ေသးဘူး။က်ေနာ့္မွာ အလုပ္ေတြရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္လက္ထပ္ထားတဲ့ အသစ္စက္ စက္ပဲရွိေသးတဲ့က်ေနာ့္မိန္းမရွိေသးတယ္။ လူေတြကို မမွတ္မိလို႕ စိတ္ညစ္ေနရတဲ့အျပင္ က်ေနာ္ေသပါေသေတာ့မွာလား။ ျပသနာပဲ။ က်ေနာ္ေသလို႕ က်ေနာ့္အသုဘကို လာၾကည့္တဲ့လူေတြကို က်ေနာ္ မမွတ္မိရင္ က်ေနာ္ဘယ္လုိမ်က္ႏွာၾကီးနဲ႕ ေနေနရမလဲ။ ဆြဲေခၚၾက ပါ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆြဲေခၚၾကပါ။
က်ေနာ္ မြန္းၾကပ္လာခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္က်ေနာ့္အေပၚမွာ တစ္ခုခုေလးေလးပင္ပင္ဖိစီးေနသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒါ ေသမင္းပဲ။ က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚမွာ တက္စီးေနျပီ။ ေဟာ .. က်ေနာ့္ကို တက္ခြေနတယ္။ က်ေနာ့္လက္ေတြကို မလႈပ္နုိင္ေအာင္ ကိုင္ထားတယ္။ သူ႕လွ်ာၾကီးေတြနဲ႕ က်ေနာ့္ကိုလ်က္ေနျပီ။ ေစးထန္းထန္းနဲ႕ ။ အား. .. က်ေနာ့္ကို ကိုက္ေနျပီ။ မျဖစ္ဘူး။ က်ေနာ္ ေသေတာ့မယ္။ နုိးမွ နိုးမွ။
က်ေနာ္ အားကုန္သံုးျပီး က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚက ေသမင္းကို က်ေနာ္တြန္းဖယ္လိုက္တယ္။ တြန္းဖယ္လုိက္တယ္ဆုိတာထက္ ကန္ထုတ္ လိုက္တယ္ဆုိ ပိုမွန္မလားပဲ။ ကန္ထုတ္လိုက္တဲ့အားနဲ႕ ေသမင္းဟာ အခန္းေထာင့္မွာ ပံုပံုေလးသြားကပ္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီေသမင္းက က်ေနာ့္ကို အံ့ၾသေနတဲ့ဟန္နဲ႕ၾကည့္ေနတယ္။ ထြက္သြား ထြက္သြားလုိ႕ က်ေနာ္ ေအာ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေသမင္းက ရုတ္တရက္ထျပီး က်ေနာ့္နားလာမလုိ႕ လုပ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ လက္သီးေတြကို ေလထဲမွာ အတင္းစြပ္ထုိးေနလုိက္တယ္။ မလာနဲ႕ မလာနဲ႕လို႕လည္း ပါးစပ္က ထပ္ေအာ္လုိက္တယ္။ ေသမင္းက က်ေနာ့္ကို အံ့ၾသေနဟန္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနဟန္နဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန လွမ္းအကဲခတ္ေနတယ္။ သူ႕ပါးစပ္ကလည္း က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ျပီး ဘာေတြမွန္းမသိ တတြတ္တြတ္ေျပာေနတယ္။ သူဘာေျပာေျပာ က်ေနာ္ မယံုဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဘာမွမျဖစ္နိုင္ဘူး။ က်ေနာ့္ေရွ႕ကလူကို က်ေနာ္မသိဘူး။ မျမင္လည္း မျမင္ဖူးဘူး။ ဒါေသမင္းပဲ။ ခုနက က်ေနာ့္ကိုေသေအာင္လုပ္မလုိ႕ ၾကံတာသူ။ ခဏေနဦး။ ဒါဆုိ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီး ဘယ္ကိုထြက္သြားလိုက္တာလဲ က်ေနာ္အိပ္ေနတုန္း။ က်ေနာ္လုိက္ရွာမွ ျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္ ေဘာင္းဘီေကာက္စြပ္လိုက္ရင္း အခန္းအျပင္ကိုိထြက္လိုက္တယ္။ ေသမင္းက က်ေနာ့္ကိုလိုက္ဆြဲတယ္။ ဖယ္စမ္းလုိ႕ က်ေနာ္ ေသြးရူး ေသြးတန္းေအာ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ အခန္းတံခါးကို ပိတ္ျပီးက်ေနာ္ ေျပးထြက္ိခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ့မိန္းမကို လိုက္ရွာမွ။ ညၾကီးမင္းၾကီး ဘယ္ထြက္သြားတာလဲ။ မျဖစ္ဘူး။ မနက္က်ရင္ သူ႕ကိုအေၾကာင္းစံုျပန္ေျပာျပျပီး သူေျပာတဲ့ဆရာ၀န္ဆီ သြားေတာ့မယ္။ ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ့္မိန္းမ ဘယ္မလဲ။ က်ေနာ္လိုက္ရွာမွ ျဖစ္မယ္။ အဆင္သင့္ပဲ ေလွ်ာက္လမ္းမွာ ေလွ်ာက္လာတဲ့စားပြဲထုိးေလးတစ္ေယာက္ကို က်ေနာ့္မိန္းမကိုေတြ႕မိေသးလားလို႕ ေမးလိုက္တယ္။
Inspired by (Faces In The Crowd)
(12:51 AM)
1/16/2015 (Thursday)
တစ္ေနကုန္ လုပ္စရာအလုပ္ေတြအကုန္လုပ္ျပီးတဲ့ေနာက္ အမ်ိဳးသမီးအတြက္ ပနး္စည္းသြား၀ယ္တယ္။ သူအၾကိဳက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ အျဖဴေရာင္ မ်ားမ်ားပါတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းတစ္စည္းေတြ႕တယ္။ မဆိုးပါဘူး။ သူၾကိဳက္နုိင္တယ္။ က်ေနာ္ ၀ယ္လိုက္တယ္။ ပန္းဆိုင္က ျပန္ထြက္လာျပီးေတာ့ က်ေနာ္စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေစာင့္ေနမယ့္အေၾကာင္း သူ႕ကိုဖုန္းဆက္ေျပာလိုက္တယ္။ ေျပာျပီးဖုန္းခ်ျပီးမွ က်ေနာ္ သတိရသြားတယ္။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို က်ေနာ္ေတာင္ မမွတ္မိရင္ က်ေနာ့္မိန္းမ မွတ္မိပါ့မလား။ က်ေနာ္ ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္တယ္။ “အင္း ..။” လို႕ သူဖုန္းထူးတယ္။ အသံနားေထာင္ရတာ တစ္ခုခုလုပ္ေနတဲ့ပံုပဲ။ ေစ်း၀ယ္ေနတာတုိ႕ ဘာတို႕ေပါ့ေလ။ “ကိုယ္ မင္းကို တစ္ခု အေရးၾကီးတာေျပာဖို႕က်န္ေနတယ္။ ခုေျပာရင္ အဆင္ေျပမလား။” လို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ သူက “ခဏေန စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေတြ႕မယ္ေလ။ အဲဒီက်မွ ေျပာလို႕ျဖစ္မလား။ စားေသာက္ဆုိင္ မေရာက္ခင္ က်မသိမွျဖစ္မယ့္ကိစၥမို႕လား။” လို႕ ျပန္ေမးတယ္။ က်ေနာ္ သူ႕ကို အားနာသြားတယ္။ “အင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဆို ကိုယ္ရင္ဘတ္မွာ ႏွင္းဆီေလးတစ္ပြင့္ထိုးထားမယ္ေနာ္။” လို႕ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူတံု႕ျပန္တဲ့အသံက အဘိဓာန္ေတြထဲမွာ မရွိတဲ့အသံမ်ိဳးမို႕ က်ေနာ္အခုၾကားလိုက္တဲ့ အသံကို စာရိုက္ျပဖို႕ မလြယ္ဘူး။ အာေမဋိတ္လို႕ပဲ လြယ္လြယ္ေျပာလိုက္ပါစို႕ရဲ႕။ ျပီးေတာ့ မွတ္ခ်က္တစ္ခုခ်တယ္။ “ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕..။ ” တဲ့။
က်ေနာ္ စားေသာက္ဆိုင္ကို ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ အတိအက်ေရာက္တယ္။ သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း နည္းနည္းေလးဆိုရံုေနာက္က်တတ္ တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႕ကိုခ်စ္သူဘ၀တည္းက ခြင့္လႊတ္ထားျပီးသားဆုိေတာ့ သိပ္ျပသနာမရွိလွဘူး။ က်ေနာ္ ရင္ဘတ္ကို အမွတ္တမဲ့စမ္းလုိက္ရင္း ႏွင္းဆီထုိးမလာမိတာကို သတိရသြားတယ္။ အရန္သင့္ပဲ စားပြဲေပၚက ပနး္အိုးထဲမွာ အ၀ါေရာင္ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ ေတြ႕တာနဲ႕ က်ေနာ္ယူျပီး ရင္ဘတ္မွာထိုးထားလိုက္တယ္။ ဒါမွ သူက်ေနာ့္ကိုမွတ္မိမယ္မဟုတ္လား။ က်ေနာ့္ကို သူမမွတ္မိခဲ့သည္ရွိ ေသာ္ သူဆိုင္ထဲ၀င္လာတာနဲ႕ က်ေနာ္ေတြ႕နိုင္ေအာင္ ဆိုင္တံခါး၀ဘက္ မ်က္ႏွာလွည့္ထိုင္ေနလုိက္တယ္။ ဆိုင္ထဲက စားပြဲထိုးေလးက က်ေနာ့္ကို လာရယ္ျပတယ္။ “မေတြ႕တာၾကာျပီေနာ္။” လို႕ ထပ္ေျပာတယ္။ သူ႕ကို က်ေနာ္မျမင္ဖူးဘူး။ သူကေတာ့ က်ေနာ့္ကို အေတာ္ ကိုရင္းႏွီးေနတဲ့ပံုနဲ႕ကို လာႏႈတ္ဆက္ေနတာ။ က်ေနာ္အားနာတာနဲ႕ အလုပ္ေတြမ်ားေနလို႕ မလာျဖစ္တာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း သူ႕ကိုျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူကေခါင္းညိတ္ျပျပီး “ခင္ဗ်ားက ဘယ္ဆံပင္ပံုစံနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ လိုက္ဖက္ေနတာပဲ။” လို႕ ေျပာျပီး ျပန္ထြက္သြား တယ္။ ဒီစကားက ဒီဆိုင္က က်ေနာ္နဲ႕ အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့ စားပြဲထိုးေလးတစ္ေယာက္ က်ေနာ္ဒီဆိုင္လာထိုင္တိုင္း ေျပာေနက်စကားပဲ။ ဒါေပမယ္လို႕ သူ႕မ်က္ႏွာက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။ သူေရာ က်ေနာ့္လိုပဲ အိပ္ယာနုိးလာျပီး မ်က္ႏွာေျပာင္းသြားတာလား။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ကို က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့တာလား။ ဒါဆုိ သူ႕ကိုယ္သူေရာ သူမွတ္မိရဲ႕လား။ ပထမေတာ့ သူ႕ကိုလွမ္းေခၚျပီး ေမးလိုက္ဦးမလုိ႕ပဲ။ ဒါေပမယ္လို႕ တကယ္လို႕မ်ား က်ေနာ္ေတြးသလို မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ သူက်ေနာ့္ကို အရူးလို႕ထင္သြားမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ မေခၚျဖစ္ လုိက္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္မိန္းမကိုပဲ က်ေနာ္ဆက္ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။
ခဏၾကာေတာ့ ဆိုင္တံခါးေပါက္၀မွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပ်ာပ်ာပ်ာပ်ာနဲ႕ ၀င္လာတာကိုေတြ႕လိုက္တယ္။ အရပ္အေမာင္းနဲ႕ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကေတာ့ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးေလာက္ပဲထင္ရဲ႕။ ဆံပင္ပံုလည္းတူတယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ စားေသာက္ဆိုင္ကိုလာတာ ဒီေလာက္ပ်ာယာခတ္ေနဖို႕ မလိုအပ္ဘူးထင္တာပဲ။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အျမင္နဲ႕ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အိေျႏၵမရဘူး။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးကိုဆက္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ သူဘာလို႕ေနာက္က်ေနပါလိမ့္။ က်ေနာ္ဖုန္းဆက္ၾကည့္မလားလို႕ ဖုန္းကိုထုတ္လုိက္တယ္။ ခုနကေတြ႕လိုက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးက က်ေနာ္နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကခံုမွာ ပ်ာပ်ာသလဲ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း “ေဆာရီးေနာ္။” လို႕ အျပံဳးနဲ႕ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္ တစ္ခ်က္ေၾကာင္သြားတယ္။ ခုနကၾကားလိုက္တဲ့အသံကေတာ့ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီး အသံပဲ။ သူေနာက္က်တိုင္း ေျပာေလ့ရွိတဲ့အသံမ်ိဳးနဲ႕။ ဒါေပမယ္လို႕ မ်က္ႏွာက က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ျပီး သူ႕ကို ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ဘာလဲ ဒီမိန္းမ။
အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက က်ေနာ့္ကို မသကၤာသလိုၾကည့္ရင္း ျပန္ေျပာတယ္။ “ရွင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ က်မေနာက္က်လို႕ စိတ္ဆုိးေနတာလား။ ေဆာရီးပါရွင္။ က်မဖုန္းက နာရီက ေနာက္က်ေနတာ။ အဲဒီနာရီေနာက္အက်ၾကီးကို ၾကည့္ေနျပီးရွင့္ဆီလာဖုို႕ ရထားေနာက္က်သြားလို႕ ခုခ်ိန္မွ ေရာက္လာရတာ။” တဲ့။ က်ေနာ္ ဒီအမ်ိဳးသမီးကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ အာရံုေမွာက္မွားေနတာလား။ အသံေရာ အရပ္အေမာင္းေရာ အ၀တ္အစားေရာ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ေရာ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးပါပဲ။ ဒါေပမယ္လို႕ သူ႕မ်က္ႏွာက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။ က်ေနာ္ မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ခတ္လုိက္တယ္။ က်ေနာ္အာရံုမွားတာဆုိရင္ မ်က္ေတာင္ခတ္လို္က္ရင္ ေပ်ာက္သြားနိုင္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ မ်က္ေတာင္ဘယ္နွခ်က္ခတ္ခတ္ သူ႕ဒီမ်က္ႏွာက ဒီမ်က္ႏွာပဲ။ က်ေနာ္ ခဏခဏမ်က္ေတာင္ခတ္ ေနတာ သူေတြ႕ေတာ့စိတ္ပူတဲ့ဟန္နဲ႕ က်ေနာ့္နဖူးကို လာစမ္းတယ္။“ရွင္ ဒီေန႕ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ေနမေကာင္းဘူးလား။ ဒီေန႕ အျပင္ ထြက္ရတာမ်ားသြားလို႕နဲ႕ထင္တယ္။” လို႕ ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္ဖုန္းကိုထုတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို မမွတ္မိတာ ဆုိေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာကိုေရာ မမွတ္မိတာမ်ိဳးမျဖစ္နိုင္ဘူးလား။ ခုနကစားပြဲထုိးေလး မ်က္ႏွာကိုေတာင္မမွတ္မိတာပဲ။ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ပံုက က်ေနာ့္ဖုန္းထဲမွာ အျပည့္ရွိတယ္။ တစ္ပံုေလာက္ထုတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ သိနိုင္တယ္။ က်ေနာ္ဖုန္း Gallery ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ Gallery ထဲမွာ က်ေနာ့္ေရွ႕က အမ်ိဳးသမီးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေတြ႕ရတယ္။ ပံုတိုင္းသူ႕ခ်ည့္ပဲ။ က်ေနာ္ ေလပူတစ္ခ်က္မႈွတ္ထုတ္လုိက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုပါ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လုိက္ရင္း သူ႕ကိုၾကည့္ျပီး ျပံဳးျပလိုက္တယ္။
“တစ္ခုခုျဖစ္ေနတာလား။”
“မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္လို႕ ကိုယ္ေျပာစရာရွိတယ္။”
အနားေရာက္လာတဲ ့ စားပြဲထိုးေလးကို သူကျပံဳးျပျပီး စားစရာေတြမွာေနတာနဲ႕ က်ေနာ္ေျပာဖို႕ကို ခဏရပ္ထားလိုက္တယ္။ စားပြဲထုိးေလး ျပန္ထြက္သြားေတာ့မွ က်ေနာ္မနက္က ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းစံုကို သူ႕ကိုရွင္းျပလိုက္တယ္။ ပထမေတာ့ သူအံ့ၾသသလို၊ ေနာက္ေတာ့ သေရာ္ခ်င္သလို၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ၀ါးလံုးကြဲရယ္ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ ေဘးစားပဲြေတြက က်ေနာ္တုိ႕၀ိုင္းကို လွည့္ၾကည့္ ၾကတယ္။ က်ေနာ္တစ္ခ်က္ရွက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ သူ႕ကို(က်ေနာ္ အမ်ိဳးသမီးကို) လူၾကားသူၾကားထဲ ဒီလိုမရယ္ဖို႕ ေျပာထားတာ ခဏခဏရွိျပီ။ သူနားမေထာင္ခဲ့ဘူး။ ခုလည္း နားမေထာင္ဘူး။ က်ေနာ္နည္းနည္းေတာ့ ရွက္လည္းရွက္သြား၊ ေဒါသလည္း ျဖစ္သြားေပမယ္လို႕ ဘာမွမျဖစ္သေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။
“ကိုယ္တကယ္ေျပာတာ။” လို႕ မ်က္ႏွာထားတည္တည္နဲ႕ ေျပာရင္း ခုနကစားပဲြထိုးေလးရဲ႕မ်က္ႏွာက ေျပာင္းသြားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ္ မမွတ္မိတာလားမသိဘူးလို႕ပါ ထည့္ေျပာလိုက္တယ္။ သူခဏေတာ့ ငိုင္သြားတယ္။ ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုကို ေတြးေနတဲ့ပံုပဲ။ သူ အဆင္ေျပေျပေတြးလို႕ရေအာင္ က်ေနာ္ ျငိမ္ေနလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္မွာ တိုင္ပင္စရာက သူပဲရွိတယ္မဟုတ္လား။ တျခားလူေတြကို သြား ေျပာၾကည့္ပါလား။ ခုနက သူရယ္သလိုပဲ က်ေနာ့္ကို ရယ္မွာေပါ့။ ရယ္မယ့္အျပင္ က်ေနာ့္ေနာက္ကြယ္မွာ က်ေနာ့္ကို စိတ္ပဲေဖာက္ျပန္ ေနသေယာင္ေယာင္၊ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသေယာင္ေယာင္ ေျပာေနၾကလိမ့္မယ္။ ဒါကို က်ေနာ္မခံနိုင္ဘူး။ သူစဥ္းစားခန္း၀င္ေနတုန္း က်ေနာ့္ရင္ဘတ္မွာ ထိုးထားတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ဖတ္ေတြကို ခြာေနလိုက္တယ္။
ခဏေနေတာ့ သူက်ေနာ့္ကိုၾကည့္တယ္။ “က်မကို ဘယ္လိုမွတ္မိတာလဲဒါဆို.. ။” လို႕ေမးတယ္။ က်ေနာ္ ဖုန္းကိုျပလိုက္တယ္။ သူဘာမွ မေျပာဘူး။ ဆက္ေတြးေနပံုပဲ။ သူေတြးေနတာကို ၾကည့္ျပီး က်ေနာ့္ဖုန္းကို က်ေနာ္ျပန္ဖြင့္၊ သူ႕ဓါတ္ပံုေတြ ျပန္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္တည္းပံုေတြကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႕ တြဲရိုက္ ထားတဲ့ပံုေတြကို က်ေနာ္ေတြ႕ေတာ့ ေဒါသတစ္ခ်က္ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႕ကိုျပလိုက္တယ္။ ဒါဘယ္သူလဲလို႕ မေမးခင္မွာပဲ “ရွင့္ကိုယ္ရွင္ လည္းမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒီလိုလား။” လို႕ အံ့ၾသဟန္နဲ႕ သူကေမးတယ္။ က်ေနာ္က မွတ္မိတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ မနက္ကေတာင္ က်ေနာ္ ထြက္မလာေသးခင္ မွန္ၾကည့္ခဲ့ေသးတယ္လို ႕ေျပာျပလိုက္တယ္။ သူက “ဒါဆုိ ဒီပံုထဲက ဘယ္သူလဲဆုိတာ ရွင္သိရမွာေပါ့။” လို႕ က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ဓါတ္ပံုကို အေသအခ်ာျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟုတ္လား။ ဒီပံုထဲက လူဟာက်ေနာ္ပဲလား။ က်ေနာ္ မနက္ကတင္ မွန္ၾကည့္လာေသးတယ္။ မွန္ၾကည့္ၾကည့္ခ်င္းမွာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာ က်ေနာ္မမွတ္မိေပမယ္လို႕ (အသစ္ျဖစ္လာတယ္လို႕ ထင္ရတဲ့) မ်က္ႏွာကို မွတ္မိေအာင္ အေသအခ်ာျပန္ၾကည့္လာခဲ့တယ္။ ခုက်ေတာ့ ဒီပံုထဲက မ်က္ႏွာကို က်ေနာ္မမွတ္မိျပန္ဘူး။ က်ေနာ္ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ။ က်ေနာ္ရင္ေတြ တဆတ္ဆတ္ခုန္ေနခဲ့တယ္။
က်ေနာ္ညစာကို စိတ္မပါဘဲနဲ႕စားတယ္။ က်ေနာ့္အေတြးဟာ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႕။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မတင္မက်လည္း ျဖစ္ေနမိေသး တယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ .. ကိုယ့္မ်က္ႏွာ ကိုယ္မမွတ္မိရဘူးရယ္လို႕..။ မမွတ္မိတာၾကီးကလည္း ခ်က္ခ်င္းၾကီး။ မေန႕ကညအထိအေကာင္း။ က်ေနာ့္မိန္းမကိုေတာင္ က်ေနာ္ ေနာက္ေျပာင္ေနေသးတာ။ တီဗီြအစီအစဥ္တစ္ခုၾကည့္ျပီး ရယ္ေမာေနၾကေသးတာ။ ခုအဲဒီက မ်က္ႏွာ ေတြကို က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူးတဲ့။ မေတာ္တဆတစ္ခုခုျဖစ္သြားတာလည္းမဟုတ္။ ညကၾကည္ၾကည္လင္လင္အိပ္ေမာက်သြားျပီး မနက္ကလည္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျပန္နိုးလာျပီး မွန္ၾကည့္လိုက္မွ တလြဲေတြျဖစ္ကုန္တာ။ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ က်ေနာ္စိတ္ ေျပာင္းသြားေအာင္ ဟုိဟိုသည္သည္ေတြေလွ်ာက္ေျပာေပးရွာတယ္။ ဘာမွမျဖစ္သေယာင္ သူေျပာေနေပမယ္လို႕ သူ႕စိတ္ထဲက ျဖစ္ေနတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ေတြကိုေတာ့ သူမဖယ္ရွားနုိင္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့လည္း က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးကို က်ေနာ္ပဲ ျပန္ေျဖသိမ့္ရျပန္တယ္။
စားေသာက္ျပီးေတာ့ ဆိုင္ကေနျပန္ထြက္လာတဲ့အထိ သူ႕မ်က္ႏွာသုန္မႈန္ေနတုန္းပဲ။ က်ေနာ္သူ႕လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ သူသိပံု မေပၚဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ သူသတိမထားမိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ က်ေနာ္သူ႕လက္ကို ဆက္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ သူက ဖုန္းဆက္တယ္။ ဘယ္သူ႕ဆီဆက္မွန္းမသိေပမယ္လို႕ ဆက္ေနမွသိလိုက္တာကေတာ့ သူ႕မိတ္ေဆြ စိတ္ေရာဂါကုဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ဆီကိုပဲ။ က်ေနာ့္အေၾကာင္း သူေျပာျပေနတာကို ၾကားရတယ္။ ဟိုဘက္ကဘာျပန္ေျပာလဲေတာ့ သူေျပာမွ က်ေနာ္သိရမွာပဲ ။ က်ေနာ္ တျခားလည္းလုပ္စရာမရွိတာနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း သူဖုန္းဆက္တာကို ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ သူဖုန္းခ်လိုက္ ျပီး ေျပာတယ္။ “တစ္ခါတစ္ေလမွာ လူတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ဒီလိုပဲျဖစ္တတ္ပါတယ္တဲ့။ ဒါကို တဒဂၤေမ့ေလ်ာ့ျခင္းလုိ႕ ေခၚတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ္လို႕ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္အၾကာ၊ ဒါမွမဟုတ္ တခ်ိဳ႕ေတြဆုိ တစ္ညတည္းနဲ႕ေတာင္ ျပန္မွတ္မိလာတတ္တယ္တဲ့။ သိပ္ျပသနာမရွိပါဘူးလို႕ ေျပာတယ္။ ရက္နည္းနည္းၾကာေနရင္ေတာ့ သူနဲ႕လာတိုင္ပင္ပါလို႕ ဆုိတယ္။” တဲ့။ က်ေနာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
အရင္ကက်ေနာ္တုိ႕ ၾကိဳတင္စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ဖုိ႕ဦးတည္လိုက္တယ္။ ရုပ္ရွင္ရံုေအာက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ေပး ထားတဲ့ ပန္းစည္းၾကီးကိုင္ျပီး ရံုထဲ၀င္ပါမယ္လုပ္ေနလို႕ ကားထဲမွာပဲထားခဲ့ပါလို႕ သူ႕ကိုအတင္းကို ေတာင္းပန္ယူရတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ပဲစဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ ပန္းစည္းအျဖဴၾကီးကိုင္ျပီး ရုပ္ရွင္ရံုထဲ၀င္လာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရယ္လုိ႕ ဘယ္နားမွာရွိလို႕လဲ။ ရွိခဲ့ရင္ေတာင္ သူ႕လို အသက္ ၂၅ ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးလတ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒီလိုလုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ျမီးေကာင္ေပါက္မေလးေတြ ခ်စ္သူက ပန္းစည္းေပး လုိက္လို႕ ေပ်ာ္လုိ႕ ပန္းစည္းၾကီးကိုင္ျပီး ရုပ္ရွင္လာၾကည့္တာဆုိရင္ေတာ့ ထားပါေတာ့။ ခုဟာကေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၾကီးရယ္။ က်ေနာ္သူ႕ကို အဲဒီလုိ ေျပာျပေတာ့ သူကစိတ္ေကာက္တယ္။ ဘယ္အရြယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူက မထင္မွတ္ဘဲ အမွတ္တရ ၀ယ္ေပးတဲ့ ပစၥည္း ဆိုရင္ေတာ့ ၀မ္းသာအံ့ၾသျဖစ္ၾကတာပဲ။ ေပ်ာ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လားတဲ့။ သူေျပာတာလည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္ျဖစ္ေန တဲ့အတြက္ က်ေနာ္သူ႕ကို လက္ေျမွာက္လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ အဲဒီပန္းစည္းၾကီးကို သူကားထဲမွာပဲ ထားခဲ့ပါတယ္။
ၾကည့္ရတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားကေတာ့ေကာင္းပါတယ္။ Fury ဆုိလားပဲ။ သိပ္ေတာင္မမွတ္မိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ္လို႕ ခက္တာက က်ေနာ္ အဲဒီဇာတ္ကားမွာပါတဲ့ ဇာတ္ေဆာင္ေတြကို တစ္ေယာက္မွမမွတ္မိတာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ခြေတာ့က်တယ္။ ဇာတ္ကားကေတာ့ အေတာ္ ေကာင္းတဲ့ကားေပမယ္လုိ႕ ဇာတ္ေဆာင္ေတြကို က်ေနာ္မသိတဲ့အတြက္ .. တစ္နည္း အဲဒီပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ ဇာတ္ေဆာင္ေတြ ကို က်ေနာ္မမွတ္မိတဲ့အတြက္ သူတို႕ရဲ႕ သမၻာဟာ ဒီဇာတ္ကားေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ထိလႊမ္းမိုးေနသလဲဆုိတာကို က်ေနာ္ ခန္႕မွန္းလို႕ မရနိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ တစ္မ်ိဳးေတာ့လည္း ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ ပရိသတ္အေပၚလႊမ္းမုိးနိုင္မႈအားဘယ္ေလာက္ရွိလဲ က်ေနာ္ မသိေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ ပင္ကိုယ္လုပ္ေဆာင္နိုင္စြမ္းကို က်ေနာ္ ျမင္ရတာေပါ့။ ဇာတ္လမ္းက ေကာင္းပံုရေပမယ္လုိ႕ အမ်ိဳးသမီးက ဒီဇာတ္ လမ္းအေပၚမွာ အာရံုရွိပံုမေပၚဘူး။ က်ေနာ္လည္း အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ အာရံုမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ္လို႕ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးေလာက္ ေတာ့ မစိုးရိမ္မိဘူး။ ခုနက သူ႕အသိဆရာ၀န္ကေျပာတယ္ မဟုတ္လား။ တဒဂၤျဖစ္တာပါလို႕။ က်ေနာ္လည္း တဒဂၤျဖစ္တာပဲျဖစ္မွာပါ လို႕ ယံုၾကည္(ထားလုိက္)တယ္။ အမ်ားၾကီး မစိုးရိမ္ဖို႕လည္း က်ေနာ္သူ႕ကို အားေပးေနရတယ္။ တမ်ိဳးေတာ့ တမ်ိဳးၾကီးပဲ။ မ်က္ႏွာေတြ ကို မမွတ္မိေတာ့တာက က်ေနာ္ျဖစ္ေနျပီး တကယ္တမ္း မစိုးရိမ္ဖို႕ ေၾကာက္ရြံ႕မေနဖို႕ ေဘးလူေတြကုိ အားေပးေနရတာလည္း က်ေနာ္ပဲ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ သူ႕ကို မစိုးရိမ္ဖို႕ က်ေနာ္ေျပာေနေပမယ္လို႕ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာလည္း ေၾကာက္ေတာ့ ေၾကာက္ေနမိတယ္။ လူေတြကို မမွတ္မိနိုင္ေတာ့တာက ျပသနာပဲ။ က်ေနာ္က လူပဲ။လူက လူကိုမမွတ္မိဘူးဆို က်ေနာ္ဘာလုပ္ရေတာ့မွာလဲ။ ဘယ္ကစ ျဖစ္ တာမွန္းလည္း မသိ။ ဘယ္ေတာ့ေပ်ာက္မယ္မွန္းလည္း မသိ။ ေပ်ာက္ပါ့မလားလည္း မသိ။ က်ေနာ္ရုတ္ခ်ည္း ပတ္၀န္းက်င္ကို ထိတ္လန္႕လာတယ္။ သက္ျပင္းတစ္ခုခ်ရင္း က်ေနာ့္ေဘးကို ရုတ္တရက္ၾကည့္မိေတာ့ က်ေနာ္တစ္ခ်က္လန္႕သြားတယ္။ ေနာက္မွ က်ေနာ့္ေဘးမွာထိုင္ေနတာ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးပါလားရယ္လို႕ က်ေနာ္သတိျပဳလုိက္မိတယ္။ ဘယ္လိုလဲ။ ခုနက ရုပ္ရွင္မျပခင္ေလးကမွ လင္းက်င္းေနတုန္းမွာ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးကို က်ေနာ္ၾကည့္ျပီး စကားေျပာေနလိုက္ေသးတယ္။ ခုေမွာင္သြားတာ ခဏေလးပဲရွိေသးတယ္ ။ ခ်က္ခ်င္းကို သူ႕ကိုက်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ျပန္ဘူး။ ဟား ……… ၾကာရင္ ရူးသြားနိုင္တယ္။ က်ေနာ္ မ်က္စိမွိတ္ျပီးေခါင္းကိုေမာ့လိုက္ ေတာ့ ရုပ္ရွင္ရံုရဲ႕မ်က္ႏွာက်က္ကို ေတြ႕ရတယ္။ သူက ဒါကိုသတိျပဳမိသြားတယ္။ အရမ္းစိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနရင္ မၾကည့္ပါနဲ႕တဲ့။ အိမ္ျပန္ ခ်င္လားတဲ့။ က်ေနာ္တုိ႕ သူ႕ေမြးေန႕မွာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္။ အျပင္မွာအိပ္ျပီး အိမ္ေထာင္မက်ခင္ကလိုမ်ိဳး ေနမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတာ ခုေန က်ေနာ္က အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္လုိ႕မ်ား ေျပာလုိက္ရင္ သူ႕ရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေလး က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားမွာေပါ့။ က်ေနာ္ ေခါင္းခါလုိက္တယ္။ က်ေနာ္ ေခါင္းခါလုိက္ေပမယ္လို႕ က်ေနာ္ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာကို သူသိပံုပဲ။ သူက ဒါဆုိ ျပန္ရေအာင္ေလလို႕ စကားကမ္းလွမ္းလာတယ္။ က်ေနာ္ မျငင္းမိဘူး။ ေခါင္းမွာ ျငိီးစီစီျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ဖ်ားေတာ့မယ္ထင္တယ္။
ဟိုတယ္ကို သူပဲဦးေဆာင္ျပီးေခၚလာေပးတယ္။ ဟိုတယ္က က်ေနာ္တို႕လာေနက်ဟိုတယ္ပဲ။ ဒါေပမယ္လို႕ ဟိုတယ္၀န္ထမ္းေတြကို တစ္ေယာက္မွ က်ေနာ္မသိဘူး။ အသစ္လဲထားတာလားလို႕ ေမးလုိက္ဦးမလို႕ပဲ။ ဒါေပမယ္လို႕ က်ေနာ့္အေျခအေနကို က်ေနာ္ အခ်ိန္မီ ျပန္ရိပ္မိလိုက္တဲ့အတြက္ မေမးလိုက္ေတာ့ဘူး။ အခန္းထဲကို ေရာက္တဲ့အထိ က်ေနာ့္မွာ အရာရာကိုေၾကာက္ေနသလိုပဲ။ မသိစိတ္က ေၾကာက္ေနတယ္ ေျပာရမလား။ သူ႕ကိုၾကည့္ျပီး သူေနရထိုင္ရ အဆင္ေျပေအာင္ ရယ္ျပရတာလည္း က်ေနာ့္မွာ တစ္ဒုကၡ။ သူ က်ေနာ့္ကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး အကဲခတ္ေနခဲ့တယ္။ ဘာလုပ္ေပးရမလဲလုိ႕လည္း ေမးပါတယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ ဘာလုပ္ေပးလို႕ က်ေနာ္ လူေတြကို ျပန္သတိရမွာလဲ။ ဘာမွလုပ္ေပးလို႕မရဘူး။ က်ေနာ္ ေခါင္းခါလုိက္တယ္။ က်ေနာ္က အေအးေသာက္ရင္း သူက ဘီယာ ေသာက္ရင္း တီဗီြၾကည့္ေနလိုက္ၾကတယ္။ ညတစ္နာရီေက်ာ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ အိပ္ယာ၀င္ၾကတယ္။ သူက က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ၀င္အိပ္ တယ္။ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ တီဗီြျပန္ဖြင့္လိုက္တယ္။ ျပည္တြင္းအစီအစဥ္တစ္ခုကို က်ေနာ္ ၾကည့္ လုိက္တယ္။ က်ေနာ္သိတဲ့လူတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ပါမလားလုိ႕။ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္သူနဲ႕ နံမည္ကို တြဲျပတယ္။ နံမည္ကိုုျမင္မွ ဒါဘယ္သူပါလားဆုိတာကို က်ေနာ္သိတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္ညစ္စျပဳလာတယ္။ ပိုျပီးညစ္စျပဳလာတယ္လုိ႕ ေျပာတာပါ။ က်ေနာ္ေဘးမွာအိပ္ေနတဲ့ သူ႕ကို ၾကည့္လုိက္တယ္။ သူအိပ္ေနတယ္။ ပထမေတာ့ သူ႕ကိုႏႈိးျပီး အိမ္ျပန္မယ္လို႕ ေျပာလိုက္မလားလို႕။ ဒါေပမယ္လို႕ ခုခ်ိန္က်ေနာ္အိမ္ျပန္လိုက္ရင္ေရာ ဘာထူးသြားမွာလဲ။ က်ေနာ္ ျပန္မွတ္မိလာဖို႕ဆုိတာလည္း မေသခ်ာ။ သူ႕ေမြးေန႕အထိမ္းအမွတ္အစီအစဥ္ေလးေတြ ပ်က္သြားလို႕ သူ႕မွာ စိတ္ပ်က္သြားမွာပဲ ရွိမွာ။ က်ေနာ္ သက္ျပင္းေနာက္တစ္ခ်က္ထပ္ခ်ရင္း သူ႕ေဘးမွာ ေကြးေကြးေလးေနေနလိုက္တယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႕ ၾကိဳးစားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ သတိေပးတယ္။ အားေပးတယ္။ (မေၾကာက္နဲ႕။ မင္းမနက္က်ရင္ အားလံုးအေကာင္းအတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားမွာ။ မင္းမိန္းမကိုလည္း မင္းျပန္မွတ္မိမယ္။ ျပီးေတာ့ ဟိုတယ္၀န္ထမ္းေတြကိုအားလံုးကိုလည္း မင္းျပန္မွတ္မိျပီး ေဟး ဘယ္သူ .. ေနေကာင္းလား။ ကေလးေတြေရာ ေနေကာင္းၾကလား။ ဘာညာ မင္းေမးျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ မနက္စာကို မင္းမိန္းမနဲ႕ အတူတူစားမယ္။ ျပီးေတာ့ မင္းမိန္းမရဲ႕ ေမြးေန႕မွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ မင္းမိန္းမကို ေတာင္းပန္ျပီး ေနာက္တစ္ရက္ ညစာအတူ ျပန္ထြက္စားၾကမယ္။ ဒါဆုိ မင္းမိန္းမလည္း စိတ္ေက်နပ္သြားမွာပဲ။ မင္းအားလံုးကို ျပန္မွတ္မိေနျပီဆုိတာကို မင္းမိန္းမသိရင္ သိပ္ေပ်ာ္ သြားမွာ။ မင္းထက္ေတာင္ ေပ်ာ္ရင္ေပ်ာ္သြားနုိင္ေသးတယ္။ စိတ္ကိုတင္းထား။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ၾကာေအာင္ မင္းျပန္မမွတ္မိလည္း ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ခုနကဖုန္းဆက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ကိုယ္တိုင္က တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ၾကာေအာင္ ေမ့တတ္တာလည္း ရွိတယ္လို႕ ေျပာတယ္ မဟုတ္လား။ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ မင္း အိမ္ျပင္မထြက္ဘဲေနလိုက္ေပါ့။ မင္းမိန္းမ အျပင္က ျပန္လာတယ္ လို႕ မင္းထင္ရင္ မင္းမိန္းမ ဟုတ္မဟုတ္ ဓါတ္ပံုျပန္ထုတ္ၾကည့္ုလိုက္ေပ့ါ။ ဟုတ္တယ္ဆုိရင္ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္။ မဟုတ္ဘူးဆိုလည္း ဘာကိစၥလည္း ဘာညာေမး။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ တစ္ပတ္ထက္ ၾကာေအာင္ ေမ့ေနရင္လည္း ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ဆရာ၀န္က သူနဲ႕ လာတုိင္ပင္လို႕ရပါတယ္လုိ႕ ခုနကတင္ ေျပာတယ္မဟုတ္လား။ သူနဲ႕ တစ္ရက္ခ်ိန္းျပီး သြားေတြ႕လိုက္မွာေပါ့။ ေဆးတိုက္လည္း ေသာက္လုိက္မွာေပါ့။ လိုအပ္တဲ့ ေဆးကုသမႈဆုိလည္း လုပ္လုိက္မွာေပါ့။ အလြန္ဆံုး စိတ္ညွိဳ႕ကုတယ္တုိ႕ ဘာတုိ႕ေတာင္ ရွိေသးတာပဲ မဟုတ္လား။ လုိအပ္ရင္ လုပ္လိုက္မွာေပါ့။ ခုေခတ္က အားလံုးကုသလို႕ ရေနတဲ့ေခတ္ပဲ။ ျပီးေတာ့ မင္းေရာဂါက ေသေလာက္တဲ့ ေရာဂါ မဟုတ္ဘူး။ မင္း သတိျပန္ရလာမွာ။ ဆက္ဆက္ ျပန္မွတ္မိသြားမွာ။ )
က်ေနာ္ ဒီေလာက္ေတြးယူလိုက္ေတာ့ အရမ္းကိုအားတက္သြားတယ္။ ဟုတ္မွာပါ။ ဒီအေတြးအတုိင္းပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ ခုဘာလုပ္မလဲ။ အိပ္မယ္။ မနက္က်ရင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္းနိုးလာျပီး အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ မနက္စာသြားစားမယ္။ က်ေနာ့္အေတြးနဲ႕ က်ေနာ္ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႕ ဘာေတြလည္း မသိဘူးမက္တယ္။ က်ေနာ့္အလုပ္ထဲက သူငယ္ခ်င္း ရဲ႕အေဖက မယားငယ္ယူသြားလို႕တဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အျပင္ေလာကမွာက အဲဒီသူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေဖဆုိတာ သိပ္ကို သမာသမတ္က်တဲ့ မိသားစုကို အရမ္းခ်စ္တဲ့လူၾကီး။ ဘာေတြမက္မွန္းလည္း မသိပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္မက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္အေသအခ်ာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ရယ္လည္း ရယ္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ မအီမလည္ၾကီးလည္းျဖစ္တယ္။ အိပ္မက္ထဲ မအီမလည္ ျဖစ္တာက က်ေနာ့္ကို အျပင္မွာပါ မအီမလည္ျဖစ္လာေစတယ္။ က်ေနာ္ အိပ္ယာထဲအန္လိုက္မိေတာ့မလုိ႕ပဲ။ ဒါေပမယ္လို႕ အိပ္ေပ်ာ္ ခ်င္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ အားနာတာနဲ႕ အန္ခ်င္စိတ္ကို ျပန္ထိန္းျပီး ၾကိဳးစားျပန္အိပ္လိုက္တယ္။ အိပ္မက္ေတြက ထပ္မက္ျပန္ တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းၾကီး။ က်ေနာ္က ခုတည္းေနတဲ့ ဟိုတယ္အေပၚဆံုးထပ္ကို ေရာက္သြားတယ္တဲ့။ တကယ္က ဒီဟိုတယ္ကိုသာ က်ေနာ္ အေခါက္ေခါက္ေရာက္ဖူးတာ။ ဟိုတယ္အေပၚကို တခါမွေမာ့မၾကည့္ဖူးဘူး။ ဒါေပမယ္လို႕ အိပ္မက္ထဲမွာက က်ေနာ္က ဟိုတယ္အေပၚဆံုးထပ္ေပၚမွာ။ ေအာက္မွာ ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ရဲ႕ အလွေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ တိတ္ဆိတ္ျပီး လမ္းေတြဟာ ေျပာင္ရွင္းျပီး လင္းထိန္ျပီး လူေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္က အဲဒီအေပၚဆံုးမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ေအာက္ မွာ ေလဟာနယ္။ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ေတြဟာ ေလဟာနယ္ထဲကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေရႊ႕ေနတယ္။ ေနာက္နည္းနည္းေနရင္ က်ေနာ္ ျပဳတ္က်ေတာ့မယ္။ က်ေနာ္ ျပဳတ္က်ေတာ့မွာကို ေၾကာက္လာတယ္။ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတ္ေသေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ သတ္ေသရေလာက္ေအာင္လည္း ဘာျပသနာမွ ရွိမလာဖူးေသးဘူး။ ဒါေပမယ္လုိ႕ က်ေနာ့္ကို အေနာက္က တစ္ေယာက္ေယာက္က တြန္းေနသလိုပဲခံစားရတယ္။ က်ေနာ္ ျပဳတ္က်ေတာ့မယ္။ က်ေနာ္ေသေတာ့မယ္။ က်ေနာ္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ဖို႕ၾကိဳးစားလိုက္ေသးေပမယ္လို႕ မေအာင္ျမင္လုိက္ဘူး။ က်ေနာ္ အိပ္မက္ကနုိးမွ ရေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ မနုိးဘူး။ ဘယ္လိုလဲ။ ဘယ္လိုလဲ။ က်ေနာ္ ေသလို႕မျဖစ္ေသးဘူး။က်ေနာ့္မွာ အလုပ္ေတြရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္လက္ထပ္ထားတဲ့ အသစ္စက္ စက္ပဲရွိေသးတဲ့က်ေနာ့္မိန္းမရွိေသးတယ္။ လူေတြကို မမွတ္မိလို႕ စိတ္ညစ္ေနရတဲ့အျပင္ က်ေနာ္ေသပါေသေတာ့မွာလား။ ျပသနာပဲ။ က်ေနာ္ေသလို႕ က်ေနာ့္အသုဘကို လာၾကည့္တဲ့လူေတြကို က်ေနာ္ မမွတ္မိရင္ က်ေနာ္ဘယ္လုိမ်က္ႏွာၾကီးနဲ႕ ေနေနရမလဲ။ ဆြဲေခၚၾက ပါ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆြဲေခၚၾကပါ။
က်ေနာ္ မြန္းၾကပ္လာခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္က်ေနာ့္အေပၚမွာ တစ္ခုခုေလးေလးပင္ပင္ဖိစီးေနသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒါ ေသမင္းပဲ။ က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚမွာ တက္စီးေနျပီ။ ေဟာ .. က်ေနာ့္ကို တက္ခြေနတယ္။ က်ေနာ့္လက္ေတြကို မလႈပ္နုိင္ေအာင္ ကိုင္ထားတယ္။ သူ႕လွ်ာၾကီးေတြနဲ႕ က်ေနာ့္ကိုလ်က္ေနျပီ။ ေစးထန္းထန္းနဲ႕ ။ အား. .. က်ေနာ့္ကို ကိုက္ေနျပီ။ မျဖစ္ဘူး။ က်ေနာ္ ေသေတာ့မယ္။ နုိးမွ နိုးမွ။
က်ေနာ္ အားကုန္သံုးျပီး က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚက ေသမင္းကို က်ေနာ္တြန္းဖယ္လိုက္တယ္။ တြန္းဖယ္လုိက္တယ္ဆုိတာထက္ ကန္ထုတ္ လိုက္တယ္ဆုိ ပိုမွန္မလားပဲ။ ကန္ထုတ္လိုက္တဲ့အားနဲ႕ ေသမင္းဟာ အခန္းေထာင့္မွာ ပံုပံုေလးသြားကပ္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီေသမင္းက က်ေနာ့္ကို အံ့ၾသေနတဲ့ဟန္နဲ႕ၾကည့္ေနတယ္။ ထြက္သြား ထြက္သြားလုိ႕ က်ေနာ္ ေအာ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေသမင္းက ရုတ္တရက္ထျပီး က်ေနာ့္နားလာမလုိ႕ လုပ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ လက္သီးေတြကို ေလထဲမွာ အတင္းစြပ္ထုိးေနလုိက္တယ္။ မလာနဲ႕ မလာနဲ႕လို႕လည္း ပါးစပ္က ထပ္ေအာ္လုိက္တယ္။ ေသမင္းက က်ေနာ့္ကို အံ့ၾသေနဟန္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနဟန္နဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန လွမ္းအကဲခတ္ေနတယ္။ သူ႕ပါးစပ္ကလည္း က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ျပီး ဘာေတြမွန္းမသိ တတြတ္တြတ္ေျပာေနတယ္။ သူဘာေျပာေျပာ က်ေနာ္ မယံုဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဘာမွမျဖစ္နိုင္ဘူး။ က်ေနာ့္ေရွ႕ကလူကို က်ေနာ္မသိဘူး။ မျမင္လည္း မျမင္ဖူးဘူး။ ဒါေသမင္းပဲ။ ခုနက က်ေနာ့္ကိုေသေအာင္လုပ္မလုိ႕ ၾကံတာသူ။ ခဏေနဦး။ ဒါဆုိ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီး ဘယ္ကိုထြက္သြားလိုက္တာလဲ က်ေနာ္အိပ္ေနတုန္း။ က်ေနာ္လုိက္ရွာမွ ျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္ ေဘာင္းဘီေကာက္စြပ္လိုက္ရင္း အခန္းအျပင္ကိုိထြက္လိုက္တယ္။ ေသမင္းက က်ေနာ့္ကိုလိုက္ဆြဲတယ္။ ဖယ္စမ္းလုိ႕ က်ေနာ္ ေသြးရူး ေသြးတန္းေအာ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ အခန္းတံခါးကို ပိတ္ျပီးက်ေနာ္ ေျပးထြက္ိခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ့မိန္းမကို လိုက္ရွာမွ။ ညၾကီးမင္းၾကီး ဘယ္ထြက္သြားတာလဲ။ မျဖစ္ဘူး။ မနက္က်ရင္ သူ႕ကိုအေၾကာင္းစံုျပန္ေျပာျပျပီး သူေျပာတဲ့ဆရာ၀န္ဆီ သြားေတာ့မယ္။ ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ့္မိန္းမ ဘယ္မလဲ။ က်ေနာ္လိုက္ရွာမွ ျဖစ္မယ္။ အဆင္သင့္ပဲ ေလွ်ာက္လမ္းမွာ ေလွ်ာက္လာတဲ့စားပြဲထုိးေလးတစ္ေယာက္ကို က်ေနာ့္မိန္းမကိုေတြ႕မိေသးလားလို႕ ေမးလိုက္တယ္။
Inspired by (Faces In The Crowd)
(12:51 AM)
1/16/2015 (Thursday)
0 comments:
Post a Comment