ထိုင္းတကၠသိုလ္ေတြထဲ တဝဲလည္လည္ ခင္ေမာင္ညိဳ (ေဘာဂေဗဒ)

September 5, 2015 at 5:29am

(၁) ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ဘန္ေကာက္သို႔ ၾသဂုတ္လထဲတြင္ ႏွစ္ေခါက္ဆက္တိုက္ ေရာက္ရျပန္သည္။ တကယ္ေတာ့ မျပန္ေသးပဲ တစ္ေနရာတြင္ ၀င္ခိုကာ၊ လည္ပတ္ေနဖို႔ ေကာင္းေသာ္လည္း ဗံုးလန္႔တာေတြ၊ ကိုယ္က မစီစဥ္တတ္တာေတြႏွင့္ဆိုေတာ့ ျပန္လာရ၊ ျပန္သြားရသည္။

  ထိုင္းႏိုင္ငံကို ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ေလယာဥ္ျဖင့္သြားလွ်င္ ဗီဇာ(ျပည္၀င္ခြင့္) မလိုေတာ့ဟု ဆိုေသာ္လည္း ေလေၾကာင္းလိုင္း ေကာင္တာတြင္ ေဒၚလာ (၅၀၀) Show Money အျဖစ္ ျပရသည္။ တခ်ိဳ႕ခရီးသည္မ်ား ေလေၾကာင္းလိုင္း ေကာင္တာတြင္၊ စကားေျပာေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

  ယခုတစ္ေခါက္တြင္ နံနက္ပိုင္းေလယာဥ္ျဖင့္သြားၿပီး ေနာက္ရက္တြင္ အစည္းအေ၀း စမည္ျဖစ္၍ တစ္ရက္လံုး အားလပ္ေနသည္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ဆို မသြားတတ္ မလာတတ္ မေျပာတတ္ ျဖစ္ေနရာ၊ ဘန္ေကာက္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနသူ တူမေခ်ာေလးကို အကူအညီ ေတာင္းရသည္။
သူႏွင့္အတူ ေန႔လည္စာစား၊ ဘာမြန္ဂရက္ေဆး႐ံုတြင္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား တက္ေနသူ အမတစ္ဦးကို လူနာသြားေမးသည္။ ေဆး႐ံုမွ ႏွစ္မွတ္တိုင္ခန္႔သာ ေ၀းေသာ ၿမိဳ႕လယ္ရိွ Siam Square ကို အငွားကားျဖင့္ လာၾကရာ၊ လမ္းပိတ္ေနသျဖင့္ တစ္နာရီခန္႔ ၾကာသည္။ ခါတိုင္းလိုဆိုလွ်င္ လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ေျခေထာက္က သိပ္မေသခ်ာ၍ မေလွ်ာက္ျဖစ္။ ဗံုးေပါက္ခံထားရေသာ နတ္ကြန္းကိုေတာ့ ပိတ္ျဖဴေတြ ကာရံထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

  အဓိက ဦးတည္ခ်က္ျဖစ္ေသာ စာအုပ္ဆိုင္မွ ကိုယ့္အတြက္ႏွင့္ သမီးအတြက္ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကို ၀ယ္ၿပီး ညစာစားရန္ အလာတြင္ မေတြ႕တာၾကာလွၿပီျဖစ္ေသာ မႏၲေလးက မိတ္ေဆြတစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႕ စကားလက္ဆံု က်ၿပီး ညစာအတူစားၾကသည္။ လူစုခဲြၿပီး ဟိုတယ္ျပန္ေတာ့ ကားလမ္းရွင္းေန၍ ခရီးတြင္သည္။ ေနာက္ေန႔ ေဆြးေႏြးပဲြအတြက္ ေစာေစာထရမည္ျဖစ္၍ ေစာေစာပင္ အိပ္ယာ၀င္သည္။

(၂) ေဆြးေႏြးပဲြ တက္ေရာက္မည္. ဗီယက္နမ္ႏွင့္ အျခားႏိုင္ငံမ်ားမွ မိတ္ေဆြေတြကို နံနက္စာစားရင္း ေတြ႕သည္။ အင္ဒိုနီးရွားႏွင့္ ဘ႐ူႏုိင္းမလာ၍ (၇)ေယာက္သာ ရိွသည္။ မေလးရွား ပါေမာကၡတစ္ဦးသာ အမ်ိဳးသမီး ပါဝင္သည္။ ေဆြးေႏြးပဲြ က်င္းပမည့္ တကၠသိုလ္(NIDA) သို႔ နာရီ၀က္ ခရီးသြားရေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ (NIDA) ကို ကိုယ့္မ်က္ေစ့ထဲ မျမင္ျခင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။

  ေဆြးေႏြးပဲြတြင္ သဘာပတိလုပ္သူအျပင္၊ အာရွဌာန ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ပါေမာကၡတစ္ေယာက္လည္း တက္သည္။ ေဒါက္တာဘဲြ႕ရ ပါေမာကၡ အမ်ားဆံုး တကၠသိုလ္ဟု သူတို႔က ၾကြားသည္။ အသက္အရြယ္ ခပ္ငယ္ငယ္မ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ဘာသာရပ္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ရိွသည္။

  အာရွဌာန ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ကိုယ္တိုင္က ေမးခြန္း၀င္ေမးေလ့ ရိွသည္။ စာတမ္းရွင္ေတြကလည္း အေျပာေကာင္းေကာင္း၊ နံနက္ပိုင္းတြင္ ေဆြးေႏြးရမည့္ မေလးရွားႏွင့္ ျမန္မာတို႔မွာ ေန႔လည္စာစားၿပီးမွသာ ေဆြးေႏြးခြင့္ ရၾကသည္။ ဖိလစ္ပိုင္ ပညာေရးေကာ္မရွင္နာ မင္းႀကီးက အေတာ္ေျပာသလို၊ အေတာ္ေလး ေမးတတ္သည္။ မေလးရွားပါေမာကၡပင္ စကား၀ဲေသာ္လည္း ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာတတ္သည္။

  ေဆြးေႏြးပဲြ မစမီ ျပတိုက္ကို လိုက္ျပေသးသည္။ ျပစရာေတြ၊ ေျပာခ်င္တာေတြကို Computer screen အႀကီးႀကီးေတြ သံုးၿပီး နည္းပညာသစ္ျဖင့္ ျပသျခင္းျဖစ္သည္။ အာဆီယံစာၾကည့္တိုက္ သြားၾကည့္ေတာ့လည္း ဒစ္ဂ်စ္တယ္ စာအုပ္စင္ဆိုၿပီး ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ အႀကီးႀကီးမွာ စာအုပ္ေတြ ရွာႏိုင္သည္။
စိတ္၀င္စားစရာ အေကာင္းဆံုးက စာၾကည့္တိုက္။ စာၾကည့္တိုက္ကို လူေတြစိတ္၀င္စားေအာင္ မလာလာေအာင္ လုပ္ထားသည္။ စာအုပ္ငွားဖို႔သာမဟုတ္ ဘဲြ႕လြန္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္၊ အခန္းငယ္ေတြ ရိွသည္။ ႐ုပ္ရွင္လည္း ၾကည့္ႏိုင္သည္။ စားေသာက္ဆိုင္ကလည္း အဆင္သင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ အနားယူ အပန္းေျဖစရာ ေနရာလည္း ရိွသည္။ အထူးျခားဆံုးမွာ ဘာသာေရးကို ၀တ္ျပဳႏိုင္ေသာ ေနရာေတြပါ ထားေပးျခင္းျဖစ္ရာ၊ စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သေဘာတရား အသစ္ဟု သေဘာေပါက္လိုက္မိသည္။ သမာ႐ိုးက် စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုလို စာအုပ္စင္ေတြကလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း။ ဧည့္သည္ေတြက ကြန္ပ်ဴတာ မ်က္ႏွာျပင္ႀကီးေပၚမွာ မွတ္ခ်က္ေတြ ေရးၿပီး ထားပစ္ခဲ့ႏိုင္ေသးသည္။

(၃) ခ်ဴလာေလာင္ေကာင္ တကၠသိုလ္တြင္ ဆရာႀကီးေတြကို ဆရာငယ္ေတြက တ႐ိုတေသရိွသေလာက္၊ ယခုတကၠသိုလ္တြင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သက္ေတာင့္သက္သာ ရိွလွသည္။ ေငြေရးေၾကးေရးလည္း ပိုၿပီး ျပည့္စံုပံုရေၾကာင္း၊ အခန္းအျပင္အဆင္ေတြကို ၾကည့္၍ ေျပာႏိုင္သည္။

  ပါေမာကၡတစ္ဦးက ညစာစားပဲြကို ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ရိွ ဟိုတယ္တစ္ခုတြင္ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးရာ ေလထဲမိုးထဲတြင္ တစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ႀကီးေတာင္ ကားစီးၿပီး သြားစားၾကရသည္။ ဌာနက ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ကိုယ္တိုင္ လိုက္လံ ဧည့္ခံသည္။ ဓါတ္ပံုစု႐ိုက္ၾကၿပီဆိုလွ်င္ သူကစၿပီး လက္မေထာင္ျပသည္။ ဒုတိယေန႔ သုေတသန ေဆြးေႏြးပဲြကို အထက္ဆံုးထပ္တြင္ က်င္းပရာ၊ ခန္းမအျပင္ အထြက္ အမိုးဒီဇိုင္း လွပဆန္းျပားသည္ကို ေတြ႕ရရာ ဓါတ္ပံုမ႐ိုက္ဘဲ မေနႏိုင္ၾက၊ သုေတသနအလုပ္ေတြ၊ စာသင္စာဖတ္ အလုပ္ေတြသည္ ဦးေႏွာက္စားေသာ အလုပ္ေတြျဖစ္ရာ တတ္ႏိုင္သမွ် သာယာေသာ ပတ္၀န္းက်င္ျဖစ္ေစရန္ ဖန္တီးထားပံု ရသည္ဟု နားလည္မိသည္။

  တနည္းအားျဖင့္ေျပာရလွ်င္ ပညာရွာသူေတြ ေပ်ာ္ေမြ႕ေအာင္၊ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္အဆင္ေျပစြာ၊ အာ႐ံုစိုက္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္ ဖန္တီးေပးထားသည့္ ပတ္၀န္းက်င္ျဖစ္သည္ဟု သေဘာေပါက္မိသည္။ သမၼာဆတ္တကၠသိုလ္ရိွ သမီးတစ္ေယာက္ထံ သြားလည္ရာတြင္ ျမစ္ေဘးရိွ တကၠသိုလ္က သာယာၿပီး ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက အားကစားလုပ္ၾက၊ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ၾက၊ စုေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾက လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကိုယ့္ဆီမွာက သာသာယာယာျဖစ္ေအာင္ မနည္းႀကီး လုပ္ေနရဆဲျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ တကၠသိုလ္မ်ား၌ ၀တ္စံု၀တ္ရသည့္ ကိစၥကို အေတာ္မေက်မနပ္ ျဖစ္ၾကရာ ထုိင္းတကၠသုိလ္မ်ားတြင္ ဘဲြ႕ႀကိဳသင္တန္းမ်ား၌ ေက်ာင္း၀တ္စံုႏွင့္ ေက်ာင္းတံဆိပ္ကို တျမတ္တႏိုး ၀တ္ဆင္ၾက၊ တပ္ဆင္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

  တစ္ဖက္ကလည္း၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုကိုယ္ တျမတ္တႏိုး လုပ္ေနၾကသည္ဟု၊ ျမင္မိသည္။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေဆး႐ုံတက္ေနရေသာ အမတစ္ဦးကို လူနာသြားေမးစဥ္ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ခိုင္းခ်ိန္ႏွင့္ တုိက္ဆုိင္သည္။ ႀကီးႀကီးမားမား စက္ပစၥည္းကိရိယာေတြ၊ တစ္ခုမွ်မပါ၊ ႐ိုး႐ိုးလုပ္သည့္ကိစၥကို မၿငီးေငြ႕ေစရန္၊ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းၿပီး လုပ္ခိုင္းသည့္သေဘာ ျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရၿပီး၊ ထုိအဆင့္ကို ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ျခင္း မရွိေသးဟု သိရသည္။ ဘယ္ေလာက္မွ် ခက္ခဲသည့္ အလုပ္မဟုတ္။
  ေလ့က်င့္ခန္း လာလုပ္ေပးသူ အမ်ဳိးသား သူနာျပဳသည္ သူ၏ဝင္ေငြႏွင့္သူ အတန္အသင့္ အဆင္ေျပေသာ္လည္း သူဝါသနာပါရာ၊ စာရင္းကိုင္ပညာရပ္ကို ေလ့လာဆည္းပူးေနသူျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ သူတို႔တေတြက ကိုယ္ဘာျဖစ္ခ်င္သည္၊ ဘာလုပ္ခ်င္သည္ကို သိၾကၿပီး၊ သူမ်ားကို သိပ္မေဝဖန္၊ ကိုယ့္ဆီမွာေတာ့၊ ကိုယ္ဘာျဖစ္ခ်င္၊ ဘာလုပ္ခ်င္သည္ကို သိပံုမရၾကဘဲ၊ သူမ်ားကိုသာ အေဝဖန္လြန္ကဲေနၾကပံုရသည္။ ဒီေခတ္ေရာက္မွ၊ မညံ့ညံ့ေအာင္၊ အညံ့ခ်င္းၿပိဳင္ေနၾကသလား ဟူေသာ မိတ္ေဆြပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦး၏ စကားကို သတိရမိသည္။


(၄) ယခုတစ္ေခါက္ ခရီးစဥ္တြင္ အိမ္ရွင္ေတြက၊ ေလ့လာေရး အစီအစဥ္ကို ထည့္သြင္းထားရာ၊ ေန႔လည္ပိုင္းတြင္၊ ကၽြန္းနန္းေတာ္ႏွင့္ ေက်ာက္သားနန္းေတာ္တို႔ကို လိုက္ပို႔ေပးခဲ့သည္။ ကၽြန္းနန္းေတာ္က၊ တစ္အိမ္လံုးကို ကၽြန္းမ်ားျဖင့္ ေဆာက္ထားၿပီး၊ ၾကမ္းခင္းရာတြင္ သံကိုမသံုး၊ သစ္သားေခ်ာင္းေတြ စိုက္ထားသည္။ ျပကြက္ေတြက စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္း၊ မိသားစုဓါတ္ပံုေတြ၊ ဥေရာပႏုိင္ငံေတြက လက္ေဆာင္ရ၊ ဝယ္ယူစုေဆာင္းထားေသာ အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြ၊ ကစားစရာေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြ ျဖစ္သည္။

  ေက်ာက္သားနန္းေတာ္က၊ ဘုရင္ကို ရည္စူး၍၊ ထုလုပ္ထားေသာ ေရႊခ်ည္ေငြခ်ည္ထိုးေတြ၊ ပန္းပုလက္ရာေတြ၊ သလြန္ေတာ္ေတြကို၊ ဘုရင္ံမ သီရိေခတ္ သိပၸံရွိ၊ အရာထမ္း အမႈထမ္းေတြ ရာခ်ီၿပီး၊ ႏွစ္ခ်ီျပဳလုပ္ထားေသာ လက္ရာေတြျဖစ္၍ အံမခန္းေကာင္းမြန္လွသည္။ ထိုအေဆာက္အဦမ်ား ဝင္ရန္အတြက္၊ ထိုင္းထမိန္စေတြ ဝတ္ၾကရေသာ ႏုိင္ငံျခားသူ ဧည့္သည္ေတြကို မၾကာခဏ ေတြ႕ရသည္။ ကိုယ့္ဆီမွာဆုိလွ်င္၊ ဘုရားမ်ားတြင္ ဘုရားပူေဇာ္သည့္ အေနျဖင့္ ေတြ႕ရသည့္ လက္ရာမ်ဳိးေတြကို သူတို႔က ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရားအတြက္ ရည္စူးၿပီး ထုလုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။