Wednesday, October 14, 2015

ယဥ္ေက်းမႈ ဗဟု၀ါဒ

ဖက္ဒရယ္ပညာေရး အပိုင္း (၁၅) သံလြင္တုိင္းမ္ဂ်ာနယ္၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၅။
ဤအခန္းတြင္ လူ႕ယဥ္ေက်းမႈ ဗဟုဝါဒႏွင့္ ပတ္သက္၍ တင္ျပေဆြးေႏြးပါမည္။ အထက္ပါအခန္းတြင္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားႏွင့္ လူမ်ိဳးစုမ်ား အေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးခဲ့ပါသည္။ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ဆုံဆည္းၾကေသာ အခါဝယ္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဦးစြာ သိရွိထားရန္ လိုအပ္သည္။ သမိုင္းအစဥ္တေလၽွာက္တြင္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံမ်ား၌ မတူညီသည့္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမ်ိဳးေရး အေျခခံမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး စစ္ပြဲမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့ရာမွ ယေန႔ကာလထိတိုင္ေအာင္ ေဒသ အသီးသီးတြင္ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္သည့္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ား တြင္လည္း မတူကြဲျပားသည့္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား သဟဇာျဖစ္ေစေရးအတြက္ အစိုးရ အဆင့္ဆင့္မွ မူဝါဒမ်ား ခ်မွတ္၍ စဥ္ဆက္မျပတ္ အေကာင္အထည္ေဖၚ ေဆာင္႐ြက္ရသည္။ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္လည္း ယဥ္ေက်းမႈမ်ားႏွင့္ လူမ်ိဳးေရး သေဘာထားအျမင္ မွန္ကန္ ေလးနက္ေစရန္အတြက္ နည္းနာမ်ားစြာကို ခ်မွတ္ က်င့္သုံးၾကသည္။
အထူးသျဖင့္ မိမိႏွင့္ မတူဘဲ ကြဲျပားျခားနားသည့္ သူမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အျပန္အလွန္ နားလည္ေရးႏွင့္ ေလးစား ႏိုင္ေရးတို႔ကို အဓိကထားသည့္ လူမႈ ဆက္ဆံေရးမ်ားကို ျဖစ္ထြန္းေစရန္အတြက္ အေသြးအေရာင္စုံ ယဥ္ေက်းမႈ ပညာေရးစနစ္ကို က်င့္သုံးၾကရသည္။
အတင္းသြတ္သြင္းျခင္း
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ယဥ္ေက်းမႈႀကီးတစ္ခုအတြင္းသို႔ ယဥ္ေက်းမႈငယ္မ်ား အား အတင္းသြတ္သြင္းျခင္း (Cultural Assimilation) ကို ပင္မယဥ္ေက်းမႈႀကီးမ်ား၊ လူမ်ဳိးႀကီးမ်ားမွ က်င့္သုံး လာခဲ့ၾကသည္ကို ေလ့လာေတြ႕ ရွိရသည္။ မတူညီ၊ ကြဲျပား ျခားနားသည့္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ဆုံဆည္းၾကေသာအခါဝယ္ ပိုမိုအင္အား မ်ားျပားၿပီး ႀကီးမားသည့္ ယဥ္ေက်းမႈႀကီးက လႊမ္းမိုးျခင္းျဖစ္စဥ္ပင္ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ တစ္လမ္းသြားယဥ္ေက်းမႈ ကူးေျပာင္းျခင္း ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ၿပီး လူမ်ိဳးစုငယ္မ်ား၊ ယဥ္ေက်းမႈငယ္မ်ားမွ မိမိတို႔၏ အစဥ္အလာ၊ ႐ိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး လူမႈအသိုင္းအဝိုင္းအတြင္း အဓိက လႊမ္းမိုးလ်က္ရွိသည့္ ပင္မ ယဥ္ ေက်းမႈႀကီး တစ္ခုထဲသို႔ ေရာေႏွာဝင္ေရာက္ သြားၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ လူမ်ိဳးစုငယ္မ်ား၊ ယဥ္ေက်းမႈငယ္မ်ားမွာ တစ္စစီ ေပ်ာက္ကြယ္၍ သြားရေလ သည္။ ဤကဲ့သို႔ ယဥ္ေက်းမႈႀကီးတစ္ခု အတြင္းသို႔ အတင္းသြတ္သြင္းျခင္းကို ကမၻာ့ႏိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ရာစုႏွစ္ျဖင့္ခ်ီ၍ က်င့္သုံးခဲ့ၾကေလသည္။
အထူးသျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈစုံ ႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္သည့္ အေမရိကန္၊ ဩစေၾတးလ်ႏွင့္ အခ်ဳိ႕ေသာ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ဤယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ ဝါးမ်ိဳျခင္း ျဖစ္စဥ္ကို ပေဒသရာဇ္သမိုင္းႏွင့္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္သမိုင္းမ်ားထဲတြင္ အထင္အရွား ေလ့လာေတြ႔ရွိရသည္။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ရရွိၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း အစဥ္အဆက္ အာဏာရ အစိုးရမ်ားသည္ လူမ်ဳိးစုငယ္မ်ားကို လူမ်ဳိးႀကီးျဖစ္သည့္ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈ အတြင္းသို႔ အတင္း သြတ္သြင္းျခင္းမ်ား၊ ပညာေရး၊ ဘာသာေရး ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ အခြင့္အလမ္းမ်ားကို တာဆီးပိတ္ပင္ျခင္းျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈငယ္မ်ား၏ ရွင္သန္ ရပ္တည္ခြင့္ကို မ်ားစြာ နစ္နာ ထိခိုက္ေစခဲ့ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ တစ္ႏိုင္လုံး လူဦးေရ၏ သုံးပုံ တစ္ပုံခန္႔ရွိေသာ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ား၏ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈမွာ လြန္စြာ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔သည္ကို ေတြ႕ရွိႏိုင္ပါသည္။
လူမ်ိဳးစု မ်ားစြာ ရွိေသာ္ျငားလည္း လူဦးေရႏွင့္ နယ္ေျမအရ မ်ားစြာ ပိုင္းျခား ကန္႔သတ္ျခင္းမ်ားရွိၿပီး မတူ၊ ကြဲျပားျခားနားမႈမွာ အက်ယ္အျပန္႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ လ်က္ရွိသည္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈႏွင့္ တိုးတက္မႈမ်ားကို ျပည္မႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း မလုပ္ ႏိုင္ခဲ့ျခင္း၊ ျပည္တြင္းစစ္ေဘးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ အစိုးရ၏ မူဝါဒဆိုး မ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ယဥ္ေက်းမႈငယ္မ်ားမွာ စိုးရိမ္ဖြယ္ရာ တိမ္ေကာ ပေပ်ာက္လုနီးပါး အေျခအေနဆိုးႏွင့္ ရင္ဆ္ိုင္ေနရသည္။ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရးႏွင့္ စီးပြားေရးအရမ်ားစြာ ေနာက္က် က်န္ေနခဲ့ရသည့္အတြက္ ယဥ္ေက်းမႈငယ္မ်ားမွာ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ အိမ္နီးျခင္းႏိုင္ငံမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား၏ လႊမ္းမိုးမႈဒဏ္ကို အႀကီးအက်ယ္ ခံေနၾကသည္။
လြတ္လပ္ေရးရရွိၿပီး ႏွစ္ ၆၀ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ ယေန႔ကာလတြင္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားမ်ား ရင္ဆိုင္ေနရသည့္ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာမ်ားမွာ လြန္စြာ နက္႐ႈိင္း က်ယ္ျပန္႔လွပါသည္။ သမိုင္းႏွင့္ခ်ီၿပီး တည္ရွိေနခဲ့သည့္ ျဖစ္စဥ္မ်ား၏ လႊမ္းမိုျခင္းမ်ားကိုလည္း ရင္ဆိုင္ေနၾကရသည္။ ဒီမိုကေရစီ၊ လူမႈ လြတ္လပ္ခြင့္ မ်ားႏွင့္ တ္ိုင္းရင္းသား အခြင့္အေရးမ်ားအတြက္ ေတာ္လွန္လႈပ္ရွားမႈမ်ားမွာ ၿဖိဳ ခြင္း ခံရျခင္း၊ အႏိုင္အထက္ ျပဳက်င့္ခံရျခင္းမ်ားျဖင့္ ရင္ဆိုင္ေနၾကဆဲျဖစ္ပါ သည္။ ပိုမိုဆိုး႐ြား၍လာေနသည့္ လူမႈစီးပြား အက်ပ္အတည္းမ်ား၊ သဘာ၀ ေဘးဒဏ္ႏွင့္ ငတ္မြတ္ ေခါင္းပါးျခင္း ေဘးဒဏ္တို႔ေၾကာင့္ နိမ့္ပါးေနၾကရသည့္ ယဥ္ေက်းမႈငယ္မ်ားမွာ အဘယ္သို႔ ရွင္သန္ႏိုင္ပါမည္ကို စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။
လူ႕ယဥ္ေက်းမႈ ဗဟုဝါဒ
ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ယဥ္ေက်းမႈႀကီးတစ္ခုအတြင္း အတင္း သြတ္သြင္း ျခင္းျဖစ္ရပ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာ ေပၚထြက္လာသည္မွာ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ ဗဟုဝါဒ (Cultural Pluralism) ပင္ျဖစ္ပါသည္။ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ ဗဟုဝါဒကို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုရာဝယ္ “ - အျပန္အလွန္ နားလည္မႈႏွင့္ ေလးစားလက္ခံမႈတို႔ျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွစ္ခု (သို႔မဟုတ္) ႏွစ္ခုထက္ ပိုမ်ားေသာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ညိႇႏႈိင္း၍ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ျခင္းျဖစ္စဥ္” - ဟူ၍ ဖြင့္ဆိုၾကသည္။ ယဥ္ေက်းမႈ မ်ားစြာရွိသည့္ လူမႈ အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ လူမႈအသိုင္းအဝိုင္း တစ္ခုလုံး၏ ရွင္သန္ ရပ္တည္ႏိုင္မႈကို မထိခိုက္ေစဘဲ၊ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေစမည့္ အျပဳအမူ မ်ားျဖစ္ပါက လူမ်ိဳးစုႀကီး၊ လူမ်ိဳးစုငယ္မ်ား အသီးသီး၏ ဘာသာစာေပ၊ ႐ိုးရာ ဓေလ့၊ ထုံးတမ္းအစဥ္အလာ၊ ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မႈႏွင့္ အစားအစာ စသည္ တို႔ကို ထိန္းသိမ္းျခင္း၊ စည္ပင္ တိုးတက္ေစျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခြင့္ေပးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
မိမိတို႔၏ သီးသန္႔ျဖစ္တည္ေနသည့္ ဇာတိအစဥ္အလာကို ထိန္းသိမ္း ျခင္းႏွင့္အတူ လူမႈအသိုင္းအဝိုင္း တစ္ခုလုံးကိုလည္း ပိုမိုစိုေျပေစသည္၊ ပန္း ေပါင္းစုံ ဖူးပြင့္ေဝဆာေနသည့္ ဥယ်ာဥ္ႀကီးတစ္ခုကဲ့သို႔ဟု လက္ခံျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ဖက္ဒရယ္စနစ္၊ ဒီမိုကေရစီ နည္းလမ္းမ်ားႏွင့္ ထပ္တူျပဳမူျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။ လူနည္းစုတို႔၏အခြင့္ အေရးႏွင့္အတူ လူအမ်ားစုမွ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္း စနစ္ကို ေရာင္ျပန္ဟပ္ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဆယ္ရာစု အစပိုင္း ပိုလန္ႏိုင္ငံ မွ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသို႔ ႏိုင္ငံ ေျပာင္းေ႐ႊ ႔ေနထိုင္လာသူ ဒီမိုကေရစီ အေတြးအေခၚ ပညာရွင္ ကယ္လန္ (Kellen) မွ လူမ်ိဳးစုငယ္မ်ားမွ ယင္းတို႔၏ ႐ိုးရာ အေမြအႏွစ္မ်ားကို ထိန္းသိမ္းခြင့္မွာ ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရးျဖစ္သည္ဟု မိန္႔ဆိုခဲ့ျခင္းႏွင့္ စတင္ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ ဗဟုဝါဒမွာ တည္ရွိေနသည့္ မတူ၊ ကြဲျပားေသာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား အၾကားတြင္ တရားမွ်တမႈႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈတို႔ျဖင့္ သ႐ုပ္ေဖၚထားသည့္ ဖက္ဒရယ္လူမႈအသိုင္းအဝိုင္း တည္ ေဆာက္ ျခင္းဆိုင္ရာ စံႏႈန္းတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ တုိင္းရင္းသားတို႔၏ အိပ္မက္ျဖစ္သည့္ ဖက္ဒရယ္စနစ္အတြက္ မရွိမျဖစ္ က်င့္စဥ္ဟုလည္း ဆိုႏုိင္ပါသည္။ တုိင္းရင္းသားမ်ားကိုယ္တုိင္လည္း အဦးအစ က်င့္သံုးျခင္းျဖင့္ ဖက္ဒရယ္ကို ပ်ဳိးေထာင္ရာေရာက္ပါမည္။
ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ဆုံဆည္းၾကေသာ အခါဝယ္-


ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ဆံုဆည္းၾကေသာအခါ၀ယ္ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်မ်ား

မတူ၊ ကြဲျပားျခားနားေသာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ေပါင္းဆုံၾကသည့္အခါဝယ္ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ ဗဟုဝါဒကို က်င့္သုံးသင့္သည့္မွာ ထင္ရွားလွပါသည္။ အားလုံး၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ထြန္းကားေစရန္အတြက္ ဗဟုဝါဒ ရွင္သန္ရပါမည္။ ဤသည္မွာ ဖက္ဒရယ္ ဒီမိုကေရစီ၏ အေျခခံ အႏွစ္သာရလည္း ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခုလုံး၏ အက်ိဳးစီးပြားႏွင့္ ယွဥ္၍ စဥ္းစား ေတြးေခၚတတ္ေစရန္မွာ တစ္ခုျခင္းစီ၏ တန္ဖိုးမ်ား ျမင့္ တတ္ၿပီး မိမိကိုယ္ပိုင္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား တိုးတက္ရွင္သန္ ႏိုင္ေရးသည္ အဓိက က်ေၾကာင္းထင္ရွားသည္။ မိမိ၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ရွင္သန္ခြင့္ မရရွိျခင္းသည္ အျခားေသာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားစြာႏွင့္ သဟဇာျဖစ္ေစရန္ မ်ားစြာ အခက္အခဲရွိမည္ ျဖစ္ၿပီး ဖက္ဒရယ္စနစ္အတြင္း မလိုလားအပ္သည့္ လူမႈ အနိဌာ႐ုံမ်ားစြာကို ျဖစ္ပြား ေစပါသည္။ သို႔ပါ၍ ယဥ္ေက်းမႈ စံႏႈန္းမ်ားကို ထိန္းသိမ္းျခင္းႏွင့္အတူ အျပန္အလွန္ ေလးစားေရး၊ အသိအမွတ္ျပဳေရးတို႔ကို စဥ္ဆက္မျပတ္ ႀကိဳးစားသင့္ပါသည္။
ေက်ာင္းပညာေရးသည္ ယဥ္ေက်းမႈ မ်ားစြာတို႔ စုေပါင္း တည္ရွိေနသည့္ လူမႈအသိုင္းအဝိုင္း တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ အျခားေသာ မတူညီမႈ မ်ားစြာႏွင့္အတူ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာတရားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားလည္း ေရာယွက္လ်က္ရွိေနသည္။ ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳသည့္ စိတ္ႏွလုံးသားမ်ားတြင္ မွန္ကန္ ေလးနက္သည့္ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ အသိတရား အပါအဝင္ မတူျခင္းကို တန္ဖိုးထားတတ္ျခင္း (ေမတၱာစိတ္) တို႔ကို ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးရန္ လိုအပ္သည္။ သို႔မွသာလၽွင္ ေမွ်ာ္မွန္းထားရွိေသာ ဖက္ဒရယ္စနစ္ကို ပ်ိဳးေထာင္ ရာေရာက္မည္ျဖစ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယဥ္ေက်းမႈလည္း ရွင္သန္ ထြန္းကား ႏိုင္ပါမည္။


ဆက္ဆံေရး ပံုစံမ်ား

စာသင္သား ဗဟိုျပဳ စာသင္ၾကားျခင္း ပညာေရး စိတၱေဗဒ သေဘာတရား။ Learner centered Psychological Principle
မတူ ကြဲျပားျခားနားခ်က္မ်ားႏွင့္ စာသင္ယူ ေလ့လာမႈ (learning and diversity)
ေက်ာင္းတြင္ စာသင္ယူေလ့လာမႈႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား အၾကားတြင္ ေလးနက္ေသာ ဆက္စပ္ယွက္ႏႊယ္မႈမ်ားႏွင့္ အျပန္အလွန္ ဆက္စပ္ ေနမႈမ်ားရွိသည္။ အထူးသျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဘာသာစကား မတူညီသည့္ လူမ်ိဳးစုမ်ား မ်ားျပားစြာ တည္ရွိေနေသာ ျမန္မာ့လူမႈ အသိုင္းအဝန္းမ်ားတြင္ ဤအခ်က္မွာ ပိုမို ႐ႈပ္ေထြးေနေသာ အေျခအေနမ်ားျဖင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား (အနည္းဆုံး ၄၀ ရာခိုင္ႏႈန္း) မွာ အိမ္တြင္ ဗမာစကား မေျပာၾကပါ။ ဤေက်ာင္းသား အမ်ားစုႀကီးမွာ ဗမာ့ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ မတူေသာ၊ ျခားနားေနတတ္ေသာ အေျခအေနမ်ားတြင္ ေမြးဖြား ရွင္သန္လာခဲ့ၾကရသည္။ မိမိ အိမ္တြင္းႏွင့္ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္ ဓေလ့ ထုံးစံမ်ားမွာ မိဘမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈ သမိုင္းေနာက္ခံႏွင့္ မူလဇာတိ အရင္းအျမစ္ကို ေရာင္ ျပန္ဟပ္ေသာ အေျခအေနမ်ားျဖစ္သည္။ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ ေက်ာင္းသား မ်ားစြာတို႔မွာ ေက်ာင္း မေနရေသးမီ ကာလမ်ားတြင္ ယဥ္ေက်းမႈ စံႏႈန္းမ်ား၊ မတူ ကြဲျပား ျခားနားေသာ အိမ္ႏွင့္ ရပ္႐ြာပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနတို႔တြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ ၾကရသည္။ ဤတြင္ ဖက္ဒရယ္စနစ္တြင္းရွိ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ တာဝန္ ႏွင့္ အခန္းက႑မ်ား ပိုမို မ်ားျပား လာေတာ့သည္။
စာသင္ယူေလ့လာျခင္းႏွင့္ မတူ ကြဲျပားျခားနားခ်က္မ်ား -
ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ (က်ား-မ သဘာ၀)၊ ဘာသာစကား၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ား၊ စြမ္းရည္မ်ားႏွင့္ လူမႈေရး ေနာက္ခံ အေျခအေန အစရွိေသာ မတူညီ ကြဲျပားျခားနားခ်က္မ်ားကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားမွသာလၽွင္ စာသင္ယူ ေလ့လာရာတြင္ အထိေရာက္ဆုံး ျဖစ္သည္။
ဤဖက္ဒရယ္ ပညာေရး သေဘာတရားသည္ စာသင္ယူေလ့လာမႈ၊ စိတ္အားထက္သန္ တက္ႂကြေစမႈႏွင့္ ထိေရာက္ေသာ သင္ၾကားပို႔ခ်မႈ စသည္ တို႔ တြင္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား အားလုံးတို႔အတြက္ သက္ဆိုင္မႈရွိသည္။ သို႔ရာ တြင္ ဘာသာစကား၊ လူမ်ိဳးစု၊ လူမ်ိဳးႀကီး၊ ယုံၾကည္ကိုးကြယ္မႈႏွင့္ လူမႈ စီးပြားေရး အဆင့္အတန္း အေျခအေနတို႔သည္ စာသင္ယူေလ့လာရာတြင္ ထိေရာက္မႈ ရွိျခင္း- မရွိျခင္းႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ လႊမ္းမိုးမႈ ရွိသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔အေနျဖင့္ စာ သင္ၾကားရန္ ျပင္ဆင္ရာတြင္ အထက္ပါ အခ်က္အလက္တို႔ကို ဂ႐ုတစိုက္ ေလ့ လာ၍ ထည့္သြင္း စဥ္းစားထားလၽွင္ ပိုမိုသင့္ေတာ္ ကိုက္ညီေသာ စာသင္ယူ ေလ့လာမႈ ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္း (စာသင္ခန္း) ကို ဖန္တီး တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္။
ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ စြမ္းရည္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ျဖတ္သန္းမႈ ေနာက္ခံ၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဘ၀အေတြ႕အႀကဳံမ်ား မတူညီ ကြဲျပားျခားနားခ်က္မ်ားကို ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမွ စာသင္ယူေလ့လာျခင္းႏွင့္ ဘာသာရပ္ အေၾကာင္းအရာ မ်ားတြင္ ထည့္သြင္း စဥ္းစားျခင္း၊ တန္ဖိုးထားျခင္းႏွင့္ သင့္ေတာ္သလို ေနရာခ် အသုံးျပဳ ျခင္းမ်ားကို ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားက ခံစား၊ ေတြ႕ျမင္သိရွိပါက သူတို႔၏ စိတ္အားထက္သန္မႈႏွင့္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ား ပိုမို တိုးတက္မ်ားျပား လာေစပါသည္။
ဖက္ဒရယ္ပညာေရးႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား အရည္အေသြး
ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမွ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား၏ မတူညီ ကြဲျပား ျခားနားမႈမ်ားကို တန္ဖိုးထားၿပီး ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား အားလုံးတြင္ စာသင္ယူ ေလ့လာရန္ အခြင့္အေရးႏွင့္ စြမ္းရည္ ရွိသည္ဟု ယုံၾကည္လက္ခံသည္။
ဆရာ၊ ဆရာမအေနျဖင့္ မိမိ၏ ဗဟုယဥ္ေက်းမႈ အရည္အေသြးကို (မိမိကိုယ္တိုင္) စစ္ေဆးရန္ -
ဖက္ဒရယ္ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို သက္၀င္ယံုၾကည္ေသာ ေက်ာင္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား အေနျဖင့္ -
  • ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ (က်ား၊မ သဘာ၀) ျခားနားမႈ၊ ဘာသာစကား၊ ခံစားမႈမ်ား၊ စြမ္းရည္အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ေနာက္ခံတို႔ကို တန္ဖိုးထားၿပီး၊ သင္ခန္းစာမ်ားတြင္ သင့္ေတာ္သလို ထည့္ သြင္း အသုံးျပဳသည္။ေ
  • ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အျခားေသာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ၏ မတူ ကြဲျပား ျခားနားေသာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ သမိုင္းေနာက္ခံမ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳ၊ ေလးစား တန္ဖိုးထားရန္ အားေပးသည္။ စာသင္ခန္းအတြင္း ေမတၱာစိတ္ကို ထြန္းကားႏုိင္စြမ္းရွိသူျဖစ္သည္။
  • ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ေနာက္ခံသမိုင္းမ်ားကို ဂ႐ုစိုက္ၿပီး မထိခိုက္ေစေသာ သင္ၾကားမႈ အစီအစဥ္မ်ား ဖန္တီး ေရးဆြဲသည္။ ဖတ္စာအုပ္ႏွင့္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမ်ားအတြင္း ပါရွိတတ္သည့္ သမုိင္းအမွားမ်ား၊ ဘက္လိုက္မႈမ်ားႏွင့္ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈမ်ားကို သိရွိနားလည္ၿပီး ျပင္ဆင္ႏုိင္စြမ္းရွိသည္။
  • မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ေက်ာင္းသင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းႏွင့္ ေက်ာင္း လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားတြင္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ ယုံၾကည္ခ်က္မ်ားႏွင့္ တဖက္ေစာင္းနင္း ဘက္လိုက္မႈမ်ားကို ေလ့လာ သိရွိနားလည္ထားသည္။
  • ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ သင္ယူေလ့လာမႈတြင္ တစ္ပုံစံ၊ တစ္မ်ိဳး တစ္စားတည္း သတ္မွတ္ျခင္းမ်ား အပါအဝင္ မလို မုန္းတီးမႈမ်ားႏွင့္ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း ဘက္လိုက္မႈမ်ားျဖင့္ ကန္႔သတ္ထားမႈမ်ား မရွိေစရန္ ႀကိဳးစား အားထုတ္သည္။
  • ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚတြင္ တန္းတူညီမၽွေသာ၊ ေဖးမ ကူညီေသာ၊ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈ မရွိေသာ ဆက္ဆံေရးကို ထားရွိသည္။
သိန္းႏုိင္ (ေမာကၡပညာေရး) ဖက္ဒရယ္ပညာေရး အပိုင္း (၁၅)၊ သံလြင္တုိမ္းဂ်ာနယ္၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၅၊ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕။ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးပါဦးမည္။

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...