Wednesday, September 21, 2016

“ေအာက္တန္းစားေတြေနတဲ႔တိုင္းျပည္”


လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ထိခုိက္နစ္နာေအာင္ ဆဲေရးတိုင္းထြာၾကတဲ႔အခါ အမိကိုပုတ္ခတ္၍ဆဲျခင္း၊ အဖကိုပုတ္ခတ္၍ဆဲျခင္း၊ အမ်ဳိးဇာတိကိုပုတ္ခတ္၍ဆဲျခင္း ဆိုၿပီး ရွိပါသတဲ႔။ တိုင္းျပည္ကိုပုတ္ခတ္၍ဆဲေရးျခင္းဆိုတာ ရွိလာရင္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ကို မခံခ်ိမခံသာ ေဒါသထြက္စရာေကာင္းမယ္႔ ျဖစ္ရပ္ေပပဲ။ ဒါေပမယ္လို႔ ဆဲေရးတဲ႔အခါ အဆဲခံရတဲ႔သူဘက္မွာ တဘက္က ပုတ္ခတ္ဆဲဆိုေနသလို မဟုတ္ပဲ အျပစ္အနာအဆာ ကင္းေနလို႔ရွိရင္ သူ႔ဘာသူ ဘာႀကီးနဲ႔ကိုင္တုပ္တုပ္ သူသာလွ်င္ က်က္သေရယုတ္ရမယ္႔ အျဖစ္မ်ဳိးပါ။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ကတည္းက “အသင္ပုဏၰား ဆဲေရးသမွ်ကို ငါဘုရား မခံယူသျဖင္႔ သင္ပိုင္ပစၥည္းသာ ျဖစ္ေတာ႔သည္။” လို႔ မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ႔သလိုေပါ႔။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုပဲ အပနာမ ေျပာၾကပေလ႔ေစ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က သကၤာရွင္းေနလို႔ရွိရင္ ဘာမွတုန္႔ျပန္ေျပာဆိုေနစရာ မလိုပါဘူး။ ပိန္းၾကာဖက္မွန္ရင္ ေရမတင္ဘူးတဲ႔။ “ပြတ္ေလေလ ဂူေရႊမွာ အေရာင္ထြက္တယ္ ေရွးကထက္ကဲ” ဆိုတဲ႔ ပတၱျမားေရႊဂူ ကဗ်ာလည္း ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ အဲ႔ဒီေတာ႔ တစုံတေယာက္ကမ်ား က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္ကို ေအာက္တန္းစားေတြ ေနတဲ႔တိုင္းျပည္ပါ လို႔ လာေရာက္ဆဲေရးခဲ႔ရင္ ဘာမွ ဂရုစိုက္စရာ မလိုပါဘူး။
သူေျပာသလို ငါတို႔တေတြဟာ ေအာက္တန္းစားဘဝေရာက္မေရာက္ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ပဲ ဆန္းစစ္ၾကည့္ဖို႔လိုမယ္။ ကိုင္း ပရိသတ္ႀကီး သန္းငါးဆယ္ရဲ႕အေျဖကို ၾကည့္ရေအာင္။ ဟုတ္သလား။ မဟုတ္ဘူးလား။ ေျဖၾကည့္စမ္းပါ။
မေျဖခင္ အရင္ေမးစမ္းပါရေစ။ လူေတြကို ဘယ္သူကေတာ႔ အထက္တန္းစားပဲ ဘယ္သူကျဖင္႔ ေအာက္တန္းစားပဲ ဆို ခြဲျခားသတ္မွတ္ရေအာင္ ဘာနဲ႔အတန္းအစားခြဲၾကမွာလဲ။ ေရွးေရွးတုန္းကလို အမ်ဳိးဇာတ္နဲ႔ လူတန္းစားခြဲတာ၊ အရင္းရွင္ အရင္းမဲ႔ ဓနေငြေၾကးနဲ႔ ခြဲျခားတာေတြဟာ သုံးစားလို႔မရေတာ႔ဘူး။ လူတကိုယ္ အႀကဳိက္မ်ဳိးစီပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ သင္ေတြ႔ဖူးေသာ အဆင္႔အတန္းျမင္႔ ပုဂၢဳိလ္ဆယ္ဦးအမည္ကို ေရးပါဆိုရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တူမွာကို မဟုတ္ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးမင္းေအာင္လႈိင္လား။ ႏိုင္ငံေတာ္အၾကံေပးပုဂၢဳိလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လား။ ဟင္႔အင္း ဟင္႔အင္း။ သြားေလသူ စိန္ဆရာႀကီး အာသာဝတီကိုမွ တ တဲ႔သူေတြကလည္း ခုထက္ထိကို ၿမဳိ႕ေမတၱာခံယူေနၾကတုန္း။ ပိုက္ဆံေပါမွ ေျပာတတ္တယ္ဆိုတဲ႔ သူေဌးဝါဒေတြက်ေတာ႔လည္း ဦးေတဇ၊ ဦးခင္ေရႊ၊ ဦးေဇာ္ေဇာ္ကိုမွ ဘုရားအမွတ္နဲ႔ ကိုးကြယ္ခ်င္ဦးမေပါ႔။ ကြီးစိုင္းကိုမွ ဝန္းရံခ်င္တဲ႔သူနဲ႔ ကြီးငဲကိုပဲ ဝန္းရံခ်င္တဲ႔သူေတြ ထသတ္ၾကတာလည္း ဘာမွ မၾကာေသးဘူး။ လတ္တေလာဆိုရင္ လုလု၊ နီနီ၊ ေဖြးေဖြး ႀကဳိက္တာကိုေရြး ဝန္းရံလို႔ရတယ္။ အကုန္ အထက္တန္းစားေတြခ်ည့္ပဲ။ အထက္တန္းက်လြန္းလို႔ “သားေရ။ ဒါ အန္တီ႔သမီးေလးပါ။” ဆို သမီးကညာ ဆက္လွာခြန္သြင္း ကၽြန္ရင္းဗိုလ္ေျခေတြ ဘယ္ေလာက္ေပါသလဲဆို တိုးလို႔ေတာင္မေပါက္။ ကိုယ္႔ဗမာျပည္ အထက္တန္းက်တဲ႔သူေတြ စာရင္းေပးစမ္းပါဆို သန္းငါးဆယ္စလုံးသာ ထည့္ေကာက္သြားပါေတာ႔။ ဘယ္သူ႔ေမးေမး “မ်ဳိးရိုးက အထက္တန္းစားေပ” လို႔ ဇာတိမာန္သီခ်င္းဆိုျပမယ္႔သူေတြခ်ည့္ပဲ။
အဲ႔ေတာ႔ဗ်ာ။ မထူးပါဘူး။ အထက္တန္းစားေတြ ေနတဲ႔တိုင္းျပည္ လို႔ပဲ ေျပာၾကပါစို႔။ ဘယ္သူမဆို ပါးစပ္ပါ အကုန္ ေျပာခ်င္တာ ေျပာလို႔ရတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီမယ္ လူမေျပာနဲ႔။ ေရေတာင္ “အထက္တန္းစားေရ” လို႔ ေျပာၾကေလရဲ႕။ မယုံရင္ စာအုပ္ျပမယ္။ ဝက္ဝက္ကြဲ ေရာင္းရတာ။ အဲသည္အထက္တန္းစားေတြေနတဲ႔တိုင္းျပည္ႀကီးကို ဧည့္သည္မလာခင္ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ အရင္လွည့္လည္ၾကည့္ရႈၾကဦးစို႔ရဲ႕။ ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္ျပန္ၾကည့္။ ကုိယ္႔လမ္းကိုယ္ျပန္ၾကည့္။ ကိုယ္႔ၿမဳိ႕ကိုယ္ျပန္ၾကည့္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ၾကည့္။ တကယ္ပဲ အထက္တန္းက်ၿပီလား။ အရင္က ဘယ္လိုေနခဲ႔သလဲ။ အခု ဘယ္လိုေနသလဲ။ သူမ်ားေတြေရာ ဘယ္လိုေနၾကသလဲ။ သူမ်ားနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ယွဥ္ရင္ ကိုယ္က အထက္တန္းမွာလား ေအာက္တန္းမွာလား။ ကိုယ္႔ေပါင္ကိုယ္ဆိုေတာ႔ ညွာညွာတာတာေလး ေထာင္းၾကရေအာင္ေနာ႔။
ေရွးတုန္းကနဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာ႔ တိုးတက္လိုက္တာ အံ႔မခန္းပါေလ။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က စမူဆာ ပလာတာကို ျပည္သူ႔ကုန္တိုက္ေအာက္မွာ တန္းစီတိုးၿပီး ဝယ္စားခဲ႔ရတာ။ အခုၾကည့္စမ္း။ ေလာေလာဆယ္ ေနာက္ဆုံးဖြင္႔ထားတဲ႔ ေမလီယာေဟာ္တယ္ႀကီးမွာ စပန္းနစ္ ဘူေဖးေန႔လည္စာကို တစ္ေယာက္မွ ေဒၚလာနွစ္ဆယ္တည္းဆိုလို႔ ဘြတ္ကင္လုပ္ရင္ စားပြဲမအားေတာ႔ဘူး။ ရွန္ဂရီလာက ရန္ကုန္မက္ခ္စ္ကဟာေတြကေတာ႔ ရိုးအီကုန္လို႔ မစားခ်င္ၾကေတာ႔ဘူး။ အရင္တုန္းက ကရဝိက္ နဲ႔ အင္းယားလိပ္အျပင္ ေရြးစရာမရွိတဲ႔ ဂရင္းက်က်ေဟာ္တယ္ေတြဆိုတာ အခုအခါမွာ ပူတာအိုနဲ႔ ငလိုက္ေခ်ာင္းစပ္ထိေအာင္ စတားေတြ ထည့္စရာမက်န္ေတာ႔ဘူး။ တစ္ညမွ ေဒၚလာေလးငါးရာကေလးပဲ ေပးရတယ္။ ဒီ႔ထက္ အထက္တန္းက်စရာကို မရွိဘူး။ ေဟာ္တယ္ေရွ႕ လမ္ေဘာ္ဂီနီရပ္ထားရင္ ႏိုင္ငံျခားသားကေတာင္ ဓါတ္ပုံရိုက္ယူရတယ္။ ရန္ကုန္ကေန စကၤာပူကို ေလယာဥ္စင္းလုံးနဲ႔ ေန႔တိုင္းေက်ာင္းသြားတက္တဲ႔သူေတာင္ ရွိတယ္ဆိုရင္ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ။ ကားလမ္းေတြပိတ္ေနလို႔ ေရဒီယိုကေလးနားေထာင္မိပါတယ္။ သၾကၤန္တုန္းက ၾကက္ေျခေထာက္စြပ္ျပဳတ္ေရာင္းတဲ႔ မမႀကီးက သူ႔မွာ သိန္း ၈၀ တန္ လြီဗြီတန္ေတြ ေလးငါးလုံး၊ ေမာ္ဒယ္ေအာက္ေနလို႔ မကိုင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး လို႔ ၾကြယ္ေနတာၾကားရေတာ႔ ကိုယ္စီးေနတဲ႔ကားေတာင္ တံတားေပၚကထိုးခ်လိုက္ရမလား၊ ဓါတ္တိုင္နဲ႔ ဝင္တိုက္ပလိုက္ရမလား ေဝခြဲမရေတာ႔ဘူး။ အထက္တန္းစားမွ တကယ္႔အထက္တန္းစားႀကီးပါေအ။
အဲသည္ အထက္တန္းစားေတြေနတဲ႔တိုင္းျပည္မွာ မေန႔တေန႔က ကိုယ္႔အေမအိမ္ေပၚကို တာဝတိန္သာက သုဇိတာသုံးၿပီးသား အန္းလီပန္းႏုေရာင္ မရင္႔တရင္႔ကေလး သစ္ရြက္ေၾကြသလို ေဝ႔ကာဝဲကာက်လာတယ္။ အရင္တုန္းကလည္း က်ေနက်ပါ။ မခံနိုင္လို႔ အမိုးမိုးထားေတာ႔ က်ခ်င္တာက် မျမင္ရဘူး။ မိုးရြာလိုက္ရင္ အဲ႔ဒီေခါင္မိုးေပၚက ဦးမာဃသုံးတဲ႔ ကြန္ဒြန္အေဟာင္းေတြလည္း ေရနဲ႔ ပါသြား ေအးေရာ။ အခုေတာ႔ အမိုးေတြ ဖ်က္လိုက္ရတဲ႔အခါ အေပၚအထပ္ထပ္က ပစ္ေလသမွ် အမႈိက္ေတြဟာ “တံခ်ဴေတြေတာင္ ခ်ဴဖို႔မလိုေပါင္ရွင္။ ဆီးႀကဳိလွည့္ ဝင္႔ကာေဝ႔ကာ ေၾကြက်လာမယ္အစဥ္။” ဆို ျမန္မာ႔သားေကာင္းေတြ ရွိရာကို ဂုဏ္ျပဳသက္ဆင္းေနေလရဲ႕။ လူဆိုတာက ေနတဲ႔အထပ္ျမင္႔ေလေလ။ အထက္တန္းက်ေလေလ မဟုတ္လား။ အိမ္ေရွ႕ကားလမ္းမေပၚ ကိုယ္႔ကားကိုယ္ရပ္ထားလည္း မနက္လင္းတိုင္း ကားေခါင္မိုးေပၚက ကြမ္းတံေတြး အကြက္လုိက္ႀကီးကို ေဆးေၾကာရွင္းလင္းရတယ္။ ေအာက္ထပ္မွာေနရင္ ေအာက္တန္းစားခ်ည့္ပဲ။ မွတ္ထား။
ေအာက္တန္းစားခ်င္း အတူတူေတာင္မွ ကိုယ္႔ရဲ႕ဘဝက ဆရာဝန္မို႔ ပိုႏုံျခာသလား မေျပာတတ္ေပါင္ကြယ္။ ဘယ္အိမ္ေရွ႕ကမွ ကားရပ္မခံ။ တာယာ၊ ခုံက်ဳိး၊ ဝါးလုံးထိုးလို႔ အရပ္ထဲ အႏူအရြဲလာသလို ေမာင္းထုတ္တယ္။ သူတို႔မဦးနိုင္ခင္ ေနရာေလးအားလို႔ ရပ္မိရင္ေတာင္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ အိမ္ေရွ႕လာေအာ္ၿပီး သူတို႔ကားရပ္မွာမို႔လို႔ အခုခ်က္ခ်င္း ဖယ္ေပးပါ လို႔ ႏို႔တစ္စ္ပို႔တယ္။ တကယ္ဆို ကိုယ္လည္း အေမ႔အိမ္ ခနတျဖဳတ္လာတာ။ ညအိပ္ညေန ရပ္မယ္႔ကားလည္း မဟုတ္။ ထမင္းစား၊ စကားစျမည္ေျပာၿပီး တေအာင္႔တနားဆို ျပန္ေနက်။ သူေနရာမရေသးရင္ လြတ္တဲ႔႔ေနရာ ဝင္ထိုးထား။ ကိုယ္႔ကားျပန္ေတာ႔ ဝင္လိုက္ေပါ႔။ ကိုယ္အဲ႔ဒီလမ္းထဲေနတာ လူပ်ဳိဘဝကတည္းက အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိၿပီ။ လူစိမ္းလည္း မဟုတ္။ ၃၉ လမ္းမွာလည္း အတူတူပါပဲေလ။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းဟာ သူ႔ေရွ႕က ကတၱရာလမ္းကို သူပိုင္တယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားၾကတာ။ သူ႔အိမ္မွာ ကားမရွိရင္ေတာင္ ဝင္ေပါက္ထြက္ေပါက္ပိတ္လို႔ မရပ္ေစခ်င္ဘူး။ မေက်နပ္လို႔ တစ္ခုခုလုပ္ရင္ ကိုယ္ပဲ အေရးထဲအေၾကာင္းထဲ ဒုကၡျဖစ္မွာဆိုေတာ႔ ဖုန္းနံပါတ္ကေလး ကားေပၚေရးထားရတယ္။ ဂြတၱလိပ္က အလဲဗင္းဂ်ာနယ္တိုက္ေရွ႕ ဂဏန္းဆိုင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ထမင္းစားေနတုန္း စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ ဖုန္းဆက္ေခၚေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ ညႀကီးမင္းႀကီး ကရိန္းလာဆြဲတယ္မွတ္လို႔ ေျပးသြားရတယ္။ ရပ္ထားတာကလည္း လမ္းေပၚမွာမဟုတ္။ ကားပါကင္မွာ ေနရာတက်ပါ။ ဘယ္႔ႏွယ္ျဖစ္ရပါလိမ္႔ ေအာင္႔ေမ႔ေန။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေဒါႀကီးေမာႀကီး “ဒါ သူ႔ကား ရပ္ေနက်ေနရာ” တဲ႔။ အိုးအိမ္က ဂရံေတြဘာေတြမ်ား ေပးေနၿပီလား မေျပာတတ္ေပါင္ကြယ္။ အဲ႔လိုလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ကိုယ္ကေတာ႔ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ တုန္႔ျပန္ရန္ျဖစ္မေနပါဘူး။ လမ္းလည္ေခါင္ လူလည္ေခါင္ ရွက္စရာက ေကာင္းသနဲ႔။ သူတို႔က အထက္တန္းစား၊ ကိုယ္က ေအာက္တန္းစား ဘက္ကိုက္လို႔ မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ။ ဆို စိတ္ေလွ်ာ႔လိုက္ရတယ္။
လူဆိုတာ အထက္တန္းက်လာရင္၊ အထက္တန္းစား ျဖစ္လာရင္ ဘယ္သူ႔မွ ေသာက္ဂရုစိုက္စရာ မလိုဘူးဆိုတဲ႔ အထက္တန္းစားတို႔ရဲ႕ အမူအက်င္႔ကိုလည္း ကိုယ္တို႔လို ေအာက္တန္းစားေတြက ႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ၊ လိုက္နာလက္ခံၾကရတယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚ လမ္းျဖတ္ကူးလို႔ လူေသေအာင္ ျဖတ္တိုက္သြားလည္း အထက္တန္းစားတို႔ သဘာဝ ကားရပ္ၿပီး ဆင္းၾကည့္ရိုးထုံးစံ မရွိဘူး။ အခ်ိန္မွ မရွိတာ။ ရဲလိုက္လာရင္ ေမာင္းတဲ႔သူေနရာ လူစားထိုးဖို႔ ရွာရဦးမယ္။ ေသတဲ႔လူအသက္က ဘာတန္လို႔လဲ။ ကိုယ္အလုပ္အကိုင္ မပ်က္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ အထက္တန္းစားဆိုတာ သန္းေခါင္ေက်ာ္ နွစ္ခ်က္တီး အိမ္ကအလုပ္သမား ရိုက္သတ္လို႔ ေသသြားလည္း “ကိုယ္ဟာ လူၾကမ္းေလးပါ။” သီခ်င္းဆိုျပလိုက္။ ေထာင္ဆယ္နွစ္က အလြန္ဆုံးပဲ။ ေအာက္တန္းစားေတြအတြက္ ဥပေဒက တမ်ဳိး၊ အထက္တန္းစားေတြအတြက္ ဥပေဒက တမ်ဳိး၊ လူခ်င္းတူေပမယ္႔ အသက္ရွဴခ်င္း ကြဲတယ္ေလ။ ဆရာဝန္ အစုတ္ပလုပ္ကေလးေတြ အခ်ိန္မီေဆးရုံမေရာက္ရင္ တုတ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေတြ႔မယ္ဆိုေပမယ္႔ တရုတ္ျပည္က လိုင္စင္မဲ႔ဆရာဝန္ေတြ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးနဲ႔ ထြက္ေျပးသြားရင္ ကြင္းလုံးကၽြတ္လည္း လြတ္ႏိုင္တယ္။ တစ္သက္တစ္ကၽြန္းေတာင္ ရီမာန္ႀကီး တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ အခ်ဳပ္ထဲ ထားရဲတာ မဟုတ္။
အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင္႔ေတာ႔ လူကိုအတန္းအစားခြဲတဲ႔အခါ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာရင္၊ အာဏာပါဝါရွိရင္၊ အေကာင္ႀကီးႀကီး မိဘေယာကၡမရွိရင္၊ ရာထူးဂုဏ္ပုဒ္ ႀကီးႀကီးမားမားရွိရင္ အထက္တန္းစားပါလို႔ ေယဘုယ် လက္ခံၾကတာေပါ႔။ က်ားက်ားမမ ရုပ္ရွိေရလွ်ံဆို ပ်ဳိတိုင္းႀကဳိက္တဲ႔ နွင္းဆီခိုင္ ျဖစ္တာပဲ မဟုတ္လား။ အဲ႔ဒါကို ယထာဘူတ အျမင္နဲ႔ သုံးသပ္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ဘာလို႔ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔သမီးကေလး အရြယ္ေရာက္လာၿပီ။ သူ႔အေနနဲ႔ လူေတြကို အကဲခတ္ ဆုံးျဖတ္တဲ႔အခါမွာ ဘယ္လိုလူေတြကို အထက္တန္းစား ဘယ္လိုလူဟာေတာ႔ျဖင္႔ ေအာက္တန္းစား ကြဲကြဲျပားျပား သိေစခ်င္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို တန္ဖိုးျဖတ္ခ်င္ရင္ သူပိုင္တဲ႔ ရုပ္ဝတၳဳအတိုင္းအတာေတြ၊ အသုံးအေဆာင္ အေနအထိုင္ အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ သြားအကဲမျဖတ္နဲ႔။ နားေဍာင္းေရာင္ နဲ႔ ပါးအေရာင္ကို ကိုယ္႔ဘာသာကို ကြဲျပားေအာင္ ျမင္တတ္ၾကည့္တတ္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ဘယ္ဟာက ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းလဲ သိမွ ပတၱျမားမွန္ရင္ ႏြံမွာနစ္ေသာ္လည္း မညစ္ရာဆိုတဲ႔ တန္ဖိုးအစစ္ကို သိရမယ္။
အထက္မွာ ေျပာခဲ႔တာေတြက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူ အက်င္႔အၾကံ Attitude နဲ႔ Etiquette လို႔ေခၚတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပိုက္ဆံရွိရွိ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပညာတတ္တတ္၊ အေနအထိုင္မတတ္လို႔ရွိရင္ တကယ္႔အထက္တန္းလႊာကလူေတြက အထင္ေသးရႈံ႕ခ်ေလ႔ရွိတယ္။ လမ္းသြားရင္း အမႈိက္ပစ္တာ၊ အိမ္ေပၚထပ္က အမႈိက္ပစ္ခ်တာေတြကေန၊ တန္းမစီပဲ ၾကားျဖတ္ဝင္တာ၊ အမ်ားပိုင္တဲ႔ေနရာကို ေမာင္ပိုင္စီးတာ၊ လူတဘက္သားကို ဦးစားေပးရေကာင္းမွန္းမသိပဲ အတၱႀကီးတာ၊ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကို မလိုက္နာတာ၊ အဲ႔ဒါ အားလုံးဟာ အထက္တန္းက်တဲ႔သူေတြ ျပဳမူေလ႔ မရွိၾကဘူး။ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာျပည္ကလူေတြသာ ထမင္းစားေရေသာက္ ျဖစ္ေနတာ။
ကိုယ္တို႔ဆီက ပညာေရးစံနစ္မွာ ျပည္သူ႔နီတိဆိုတာ မသင္ေတာ႔ဘူး။ စာေမးပြဲမွာ မေမးလို႔။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္တို႔ျမန္မာလူငယ္ကေလးေတြဟာ နီတိဆိုရင္ နီနီခင္ေဇာ္ေလာက္ေတာင္ မၾကားဖူးဘူး။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ အဲ႔ဒါသင္တယ္။ ေက်ာင္းကအိမ္သာထဲမွာ ေရဘုံဘိုင္တစ္ခု ျပန္မပိတ္ခဲ႔ရင္ တစ္နာရီၾကာရင္ ေရဘယ္ေလာက္ကုန္သြားမယ္။ တစ္ရက္ၾကာရင္ ေရဘယ္ေလာက္ကုန္သြားမယ္။ နို္င္ငံအတြက္ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ အလဟသျဖစ္တယ္ ကေလးေလးေတြကအစ နားလည္ေအာင္ သင္ထားတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီကရုံးေတြမွာ “ရုံးသြားရုံးျပန္ မေမ႔ရန္ မီးႏွင္႔ပန္ကာပိတ္” လို႔ ေရးကပ္ထားတာေတာင္ ဘယ္သူမွ ဂရုမစိုက္လို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ေလာင္သမွ်မီးဟာ ဝါယာေရွာ႔ခ္နဲ႔ခ်ည့္ စတာ။ သူမ်ားေတြ မေျပာနဲ႔။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အဲ႔ဒါ ကိုယ္႔အိပ္ထဲက ပိုက္ဆံထြက္မွ နားလည္တာ။ ေလာက္ကိုင္ေဆးရုံမွာ ေဆးရုံအုပ္ခဏလုပ္ေနတုန္းက အိမ္သာနားကျဖတ္သြားတိုင္း အထဲမွာ ေရမပိတ္ပဲ တန္းလန္းထားတာ ရွိမရွိ ဝင္ဝင္ၾကည့္ရတယ္။ ဆယ္ခါၾကည့္ရင္ ကိုးခါမိတယ္။ ေရမပိတ္ရင္ အေပၚကတိုင္ကီထဲ ေမာ္တာနဲ႔ တြန္းတင္ထားရတဲ႔ ေရေတြ မသုံးလိုက္ရပဲနဲ႔ ကုန္သြားမယ္။ ေရကုန္လို႔ ေမာ္တာနဲ႔ထပ္တင္ရင္ မီးဖိုးေရာ ေရဖိုးေရာ ေဆးရုံကေပးရမယ္။ ဘယ္သူကမွ လာမေပးဘူး။ အဲဒီအရပ္က လူနာေတြက ေရပိတ္ဖို႔ေနေနသာသာ အိမ္သာတံခါးေတာင္ ပိတ္ပါလို႔မရဘူး။ ျပန္မဖြင္႔တတ္လို႔ ေဆာင္႔ကန္ထားတာ ခ်က္ေတြ အကုန္ျပဳတ္ေနၿပီ။ ဒီလူေတြသာ ဆီဒိုးနားက အိမ္သာထဲေခၚသြားရင္ ဆီးအိုးထဲက ပရုတ္ခဲေတြ အိမ္သုံးဖို႔ သယ္လာမလားမသိ။ (အမယ္။ သူမ်ားသြားေျပာေန သူျဖင္႔ တုတ္ခေနာင္းနဲ႔ ကုန္းတဲ႔အရပ္က လာတာမ်ား။) အမူအက်င္႔ အေသးအဖြဲကေလးေတြဟာ လူတစ္ေယာက္ကို အဆင္႔အတန္းသတ္မွတ္ေပးလို႔ရတယ္ဆိုတာ သိရင္ ကိုယ္႔အဆင္႔ကိုယ္ ေအာက္တန္းမက်ေအာင္ ကိုယ္႔ဘာသာ ဆင္ျခင္သင္႔တဲ႔ကိစၥေတြပါေလ။ ျမန္မာေတြ အထက္တန္းက်တယ္ ေအာက္တန္းက်တယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ျပင္မွပဲရမယ္။ အရင္ဆုံးကေတာ႔ ကိုယ္ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ ကိုယ္႔ဘာသာ သိေအာင္ လုပ္ၾက။
ခုေခတ္မွာ လူကဲခတ္ရင္ အက်င္႔စာရိတၱဆိုတာ ရဲစခန္းကယူတဲ႔ ေထာက္ခံစာ လို႔ပဲ သိၾကတယ္။ ေရႊရွိရင္ ေငြရွိရင္ အာဏာပါဝါ အရွိန္အဝါရွိရင္ မေထြးအသားေလာက္ေတာင္ ေရေဆးစရာ မလိုဘူးလို႔ သေဘာထားတယ္။ စကားထဲေတာင္ ထည့္ေျပာစရာ မလိုဘူး လို႔ ယူဆတယ္။ အတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပိုးထိုးေလာက္ကိုက္ေနပါေစ၊ ေရႊကြပ္ၿပီး ကလပ္ေပၚတင္လိုက္ရင္ မင္းႀကဳိက္စိုးႀကဳိက္ ကာလသားမ်ားနဲ႔ လားလားမွမထိုက္ဆိုၿပီး ေမာ္ဖူးခ်င္ သံေတာ္ဦးတင္ရတဲ႔အစားထဲေရာက္သြားေရာ။ အမ်ားစုက အဲသည္ အေပၚယံေတြမွာပဲ တန္ေၾကးေတြတြက္ၿပီး လူကိုလူလို အကဲမျဖတ္ေတာ႔ဘူး။ ရွင္ဘုရင္နဲ႔ ညားမွ မိဖုရားျဖစ္မွာဆိုေတာ႔ သူ႔ဘာသူ ေမာင္းမတစ္ေထာင္ထားထား ဘာအေရးလဲ။ ကိုယ္႔သမီးေလး ဒူးနဲ႔မ်က္ရည္သုတ္သုတ္ပေလ႔ေစ။ ငါ ရွင္ဘုရင္႔ေယာကၡမေတာ္ရဖို႔ အေရးႀကီးတယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္လာပါတယ္။ “သမီးရယ္ ႀကဳိက္လိုက္ပါ သမီးရယ္” ဆိုတာက ကိုယ္႔သမီးကိုယ္ ေျဖာင္းဖ်ရတာမို႔ လူၾကားေကာင္းေသးတယ္။ သမီးႀကဳိက္ခ်င္ႀကဳိက္ မႀကဳိက္ခ်င္ေန။ “ယူလိုက္ပါ အန္ကယ္ရယ္။ သမီးေလးက ဦးကို ျမင္းျမင္းခ်င္း ႏြားႏြားခ်င္းကတည္းက ခ်စ္ရွာတာပါ။” လို႔ ကိုယ္တိုင္တက္ေလွာ္ရတာ ပိုအျဖစ္ဆိုးတာေပါ႔။
ကိုယ္႔မွာလည္း သမီးရွိေတာ႔ သမီးခ်င္း စာစာနာနာ စကားေျပာတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ေက်ာင္းတက္ရင္း အခုကိုယ္႔သမီးနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း အသက္အရြယ္ရွိတဲ႔ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သိဖူးတယ္။ ေခ်ာလိုက္လွလိုက္တာမွ ႏုဖတ္အုအက္ေနတာပဲ။ ဆရာဝန္မျဖစ္ခင္ အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ႔အခါ သူ႔ေဖေဖေမေမေတာ႔ မသိဘူး။ ကိုယ္႔မွာျဖင္႔ “ငယ္ငယ္ေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ နွေမ်ာစရာေလး” လို႔ ေအာင္႔ေမ႔မိတယ္။ သူကေတာ႔ ေပ်ာ္မဆုံး ေမာ္မဆုံး တျပဳံးျပဳံးပါ။ သူ႔ကိုကိုက ဆရာဝန္လည္းဆရာဝန္၊ ခ်မ္းသာလိုက္တာလည္း က်ိက်ိတက္၊ မိဘကလည္း စစ္တပ္ကအရာရွိႀကီး၊ ရုပ္ကလည္းေခ်ာမွေခ်ာ၊ ခ်စ္လိုက္တာလည္း တုန္လို႔။ ပုံျပင္ထဲမွာေတာင္ အဲ႔ေလာက္ မျပည့္စုံႏိုင္ဘူး။ အစစအရာရာ လိုေလေသးမရွိေအာင္ အဘက္ဘက္က ျပည့္စုံရွာတဲ႔ သူ႔ကိုကိုမွာ လိုတာဆိုလို႔ စာရိတၱေလးတစ္ခုပဲ ခ်ဳိ႕တဲ႔ရွာတယ္။ အဲ႔ဒါေလးတစ္ခုေၾကာင္႔ပဲ အဲသည္ကေလးမ ေဟာက္ဆာဂ်င္ေတာင္ၿပီးေအာင္ မဆင္းႏိုင္၊ အိမ္ေထာင္ပ်က္၊ တရားတေဘာင္ျဖစ္၊ ေငြေရးေၾကးေရး အရႈပ္အရွင္းေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္က ထြက္ေျပးရတယ္။ ဆရာဝန္လည္း မျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ လူကဲခတ္တဲ႔ေနရာမွာ အက်င္႔စာရိတၱဆိုတာကို ေပါ႔ေပါ႔ကေလးေတြးရင္ ကိုယ္႔ဘဝႀကီးပါ ကေျပာင္းကျပန္ေတြ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္လို႔ ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုနဲ႔ ဥပမာေပးတာပါ။
ဒီကိစၥမ်ဳိးမွာ ေယာက္က်ားေလးဘက္က နစ္နာဖို႔ေနေနသာသာ အခုထက္ထိ ပန္းပန္လ်က္ပါပဲ။ အသစ္ေတြအသစ္ေတြဆိုတာ ေဟာတစ္ေယာက္ေဟာတစ္ေယာက္။ အၿပိန္းဖမ္းတယ္ဆိုတာ ျမန္မာျပည္မွာေလာက္ လြယ္တာ ရွိဦးမလား။ အိပ္ယာထဲက ဓါတ္ရွင္ေတြ အင္တာနက္ေပၚတင္မသြားတာပဲ ေက်းဇူးတင္ေနရဦးမလို။ ဒါေပမယ္႔လည္း ကိုယ္တို႔ျမန္မာလူမႈအသိုင္းအဝိုင္းက ပိုက္ဆံရွိ၊ အာဏာရွိ၊ အရွိန္အဝါရွိတဲ႔အတြက္ အဲ႔လိုလူကို ဘယ္သူကမွ အဆိုးမျမင္ၾကပါဘူး။ ေယာက္က်ားေလးခ်င္းေတြက အားက်ၾကတယ္။ မိန္းကေလးေတြကေတာ႔ သူဘာလို႔ ေက်ာ္တာလဲ။ တေနရာရာမွာ တခုခုေတာ႔ ေတာ္တာရွိရမယ္ဆို အမိအရ ဖမ္းခ်င္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ဒီလိုလူမ်ဳိးကို မေပါင္းအပ္ဘူးလို႔ အျမင္ရွိတဲ႔ ကိုယ္႔လိုလူေတြသာ မနာလိုဝန္တိုစိတ္အားႀကီးသူ ေအာက္တန္းစား ျဖစ္ရတယ္။ လူေတြဟာ ေယာက္က်ားခ်င္း အကဲခတ္ရင္ေတာင္ “ဒီေကာင္ ငါ႔လို နွာဘူးလား။ နွာဘူး မဟုတ္ရင္ ဂန္ဒူးပဲ ေနမယ္။” လို႔ တထစ္ခ်ေတြးပလိုက္တဲ႔ သူေတြခ်ည့္ပဲ။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ေရာ သူတို႔ျမင္ဖူးတဲ႔ ေယာက္က်ားတိုင္းေရာ ႏွာဘူး နဲ႔ ဂန္ဒူး ႏွစ္မ်ဳိးတည္း ရွိလို႔ေနမွာေပါ႔။ နွာဘူး နဲ႔ ဂန္ဒူးတို႔ရဲ႕ကမာၻမွာ စာရိတၱလာသင္တာ အရူးပဲရွိမယ္။
ကိုယ္တို႔တုိင္းျပည္မွာ ဝန္ႀကီးသားသမီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္သားသမီးခ်င္းမို႔လို ေရႊခ်င္းထပ္ျမတ္ပါတယ္။ စိန္ခ်င္းဖလွယ္ ၾကြယ္ပါတယ္ဆိုၿပီး ဖိတ္ခ်င္းဖိတ္ ကိုယ္႔အိပ္ထဲ အဖိတ္ခံထားတဲ႔ဟာေတြ စလွယ္ဝင္ ဖင္မည္းတဲ႔အထိခံသလား လိုက္ၾကည့္စမ္းပါ။ ဒူးနဲ႔မ်က္ရည္သုတ္ရရင္ေတာင္ အသံမထြက္ေစနဲ႔။ ကိုယ္လိမ္မာရင္ ကိုယ႔္ဖို႔ခ်ည့္ပဲဆို မႏိုင္၍သည္းခံရျခင္းသည္လည္းေကာင္း လုပ္ေနတာေတြ ပုံလို႔။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ေပ်ာ္သလိုေန။ ဆာရင္ အျပင္မွာဆြဲစား၊ စပြန္ဆာေပးခ်င္ ကက္တေလာက္နဲ႔ ျပမယ္။ ေခါင္းေခါက္ ေရြး။ျမည္းၾကည့္ၿပီးမွ ပိုက္ဆံေပး။ သူ႔ဘာသူ မီးစာကုန္ ဆီခန္းေတာ႔ အင္းယားလမ္းထဲ အိမ္တစ္လုံးေလာက္က်န္ရင္ ေတာ္ေရာေပါ႔။ အထက္တန္းစားဘဝမွာ ေနခ်င္ရင္ အထက္တန္းစားစရိုက္ကိုလည္း ယဥ္ပါးရမယ္။ ေန႔ခင္းမွာ လမသာဘူး။ ညခင္းဘက္ ေနမထြက္ဘူး။ စာရိတၱေကာင္းတာမွ လိုခ်င္ရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအဝကေန လူျပန္ေတာ္ေစာင္႔ယူ။ (ဒါေတာင္ မစိုးရိမ္တိုက္က ဟိုကိုယ္ေတာ္နဲ႔ အေပါင္းအပါဆို ေရွာင္လိုက္ဦး။)
စကားေျပာတာ ဟိုေဝ႔သည္ေဝ႔နဲ႔။ လိုရင္းေျပာစမ္းပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာျပည္ ေအာက္တန္းစားေတြေပါသလား။ အထက္တန္းစားေတြေပါသလား၊ တည့္တည့္ေျဖခိုင္းရင္ ကိုယ္ကလည္း တည့္တည့္ပဲ ျပန္ေမးပါမယ္။ ခင္ဗ်ားသတ္မွတ္ထားတဲ႔ အထက္တန္းစားဆိုတာ အေပၚမွာ ေစာေစာကေျပာခဲ႔တဲ႔ ဟာေတြလား။ ဒါဆိုရင္ သူမ်ားအေၾကာင္း မေျပာဘူး။ ကိုယ္႔အေၾကာင္းကိုယ္ေျပာမယ္။ က်ဳပ္ကို သူတို႔နဲ႔ တတန္းတစားတည္း အထက္တန္းစားလို႔ မသတ္မွတ္ပါနဲ႔။ ေအာက္တန္းစားဘဝမွာပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေနပါ႔မယ္။ ကိုယ္႔သမီးေလး အရြယ္ေရာက္လာလို႔ ဆုံးမသြန္သင္ရရင္လည္း အဲသလို အထက္တန္းစားေတြနဲ႔ ကင္းသထက္ကင္းေအာင္ေနပါ။ ဒီလိုအထက္တန္းစား လူခ်မ္းသာ လူႀကီးသားသမီးေတြနဲ႔ ဒယ္ဒီ လုံးဝသေဘာမတူနိုင္ပါဘူး လို႔ ခါးခါးသီးသီး တားျမစ္ပါမယ္။ ကိုယ္႔သမီးကိုယ္တိုင္ကိုက သူ႔အေဖလို ေအာက္တန္းစားဘဝမွာ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔ ထမင္းၾကမ္း ယပ္ခတ္စားနိုင္ဖို႔ သြန္သင္ပါ႔မယ္။ ဒီတိုင္းျပည္မွာ အထက္တန္းစားေတြ သိပ္မ်ားေနရင္ ေအာက္တန္းစားေတြေနတဲ႔တိုင္းျပည္ကိုပဲ လြတ္ရာကၽြတ္ရာ သြားေနၾကမယ္လို႔ စိတ္ကူးမိပါတယ္ေလ။

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...