(၂၁) ပင္လံုညီလာခံအခ်ိန္မွာႏွလံုး သြင္းသင့္သည္႕ဂ်ပန္ပံုျပင္။ “ေ႐ႊဒဂၤါးျပား ႐ံႈးသြားသလား ျမတ္သလား”
|
8:30 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
Khin Lay
12:48:00 AM
ေရွးတုန္းက ဂ်ပန္ျပည္မွာ ခုေခတ္ တိုက်ိဳၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္လာမယ့္ အဲဒိုဆိုတဲ့
ၿမိဳ႕ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒိုၿမိဳ႕က တာတာမိ ျမက္ဖ်ာရက္တဲ့ ဆာဘု႐ိုဘဲဆိုသူဟာ
ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္အတြက္ ပိုက္ဆံ ေ႐ႊဒဂၤါးသံုးျပား သြားေခ်းခဲ့တယ္။
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေငြေခ်းၿပီး အျပန္လမ္းမွာပဲ ပိုက္ဆံအိတ္
က်ေပ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္။
ဆာဘု႐ိုဘဲဟာ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ပိုက္ဆံအိတ္ က်ေပ်ာက္ခဲ့မွန္းသိၿပီး ဆံုးၿပီလို႔ပဲ စိတ္ေလွ်ာ့ထားလိုက္ပါတယ္။
သူက်က်န္ခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကို လက္သမားဆရာ ေခ်ာဂ်ိ႐ိုက ေကာက္ရတယ္။
အိတ္ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေ႐ႊဒဂၤါးသံုးျပား ေတြ႕ေပမယ့္ ေခ်ာဂ်ိ႐ိုက ဝမ္းမသာဘူး။ သူ႔ပိုက္ဆံမွ မဟုတ္တာ၊ ပိုင္ရွင္ကို လိုက္ရွာၿပီး ျပန္ေပးရမယ္ဆိုေတာ့ အလုပ္႐ႈပ္တာေပါ့။ ဂ်ပန္ျပည္မွာ ႏွစ္သစ္ကူးခါနီးရင္ လူတိုင္း အလုပ္မ်ားၾကတာပဲ။ လက္ခံထားတဲ့အလုပ္ေတြကို ႏွစ္မကူးခင္ အၿပီးသတ္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့၊ မိသားစု ႏွစ္သစ္ကူးပြဲအတြက္ ႐ိုးရာထံုးစံ ျပင္ဆင္ရတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ ပိုက္ဆံအိတ္မွာ ဆာဘု႐ိုဘဲဆိုတဲ့ နာမယ္ထိုးထားတာကလြဲရင္ ဘာမွ လိပ္စာအတိအက် မသိရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွာရခက္မယ္ေလ။
ေခ်ာဂ်ိ႐ိုလည္း အလုပ္ေတြရပ္ထားၿပီး ေ႐ႊဒဂၤါးသံုးျပားပိုင္ရွင္ကို လိုက္ရွာရေတာ့တယ္။ တိုက်ိဳျဖစ္မလာခင္ အဲဒိုၿမိဳ႕မွာ ခန္ဒါ၊ ဟြန္းဂိုစတဲ့ ရပ္ကြက္ႀကီး ေလးခုရွိေတာ့ ေခ်ာဂ်ိ႐ိုက တစ္ရပ္ကြက္ကို တစ္ရက္အခ်ိန္ေပးၿပီး လိုက္စံုစမ္းရတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ျမက္ဖ်ာရက္တဲ့ ဆာဘု႐ိုဘဲကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေတြ႕ပါေတာ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆာဘု႐ိုဘဲက ေ႐ႊဒဂၤါးသံုးျပားကို လက္မခံဘဲ ဇြတ္ျငင္းေတာ့ ျပႆနာ ျဖစ္ၾကပါေလေရာ။ သူက်ေပ်ာက္ခဲ့တာ ရက္အေတာ္ၾကာၿပီမို႔ အဆံုးထားလိုက္ပါၿပီ၊ အခ်ိန္ကုန္လူပန္း လိုက္ရွာေပးရတဲ့ ေတြ႕သူပဲ ယူလိုက္ပါဆိုၿပီး ေခ်ာဂ်ိ႐ိုကို ျပန္ေပးတယ္။ ေခ်ာဂ်ိ႐ိုကလည္း သူ႔လုပ္အားမပါဘဲ အေခ်ာင္ရတဲ့ ဥစၥာပစၥည္းကို မလိုခ်င္ဘူးဆိုၿပီး အတင္းေပးတယ္။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အတင္းေပးရင္း အတင္းျငင္းရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လံုးေထြးသတ္ပုတ္ၾကပါေလေရာ။ (ဒီစာကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ ဘယ္လိုႀကီးပါလိမ့္လို႔ အေတြးရခက္ေနမွာ သိပါတယ္။ တကယ္ဆို တစ္ျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ ေကာက္ေတြ႕သူက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ယူသြားမွာမို႔ ဒီလို ျပႆနာျဖစ္စရာအေၾကာင္း မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္၊ ခုေခတ္အထိ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးအမ်ားစုဟာ ေကာက္ရတဲ့ ပစၥည္းကို ရဲစခန္းမွာ သြားအပ္ၾကတာ ကိုယ္ေတြ႕ပါ။)
လံုးေထြးရန္ျဖစ္ေနတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ရပ္ကြက္က ဖ်န္ေျဖၿပီး ၿမိဳ႕ဝန္ တရားသူႀကီး႐ံုးကို ပို႔လိုက္ၾကပါတယ္။ တရားသူႀကီး အိုးအိုးခဆိုတာ ဂ်ပန္ရာဇဝင္မွာ နာမယ္ေက်ာ္ ပညာရွိႀကီးပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေတာင္ငူေခတ္နဲ႔ တစ္ခ်ိန္တည္း ၁၆၇၇ - ၁၇၅၁ မွာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္ၿပီး သူ႔စီရင္ထံုးေတြကို ခုေခတ္ထိ ႐ုပ္ရွင္၊ ျပဇာတ္ေတြ ျပသေနပါတယ္။
ၿမိဳ႕ဝန္တရားသူႀကီး အိုးအိုးခက အမႈကို ၾကားနာၿပီး ေ႐ႊဒဂၤါးသံုးျပားကို ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ျငင္းဆန္ေနတာ သိသြားပါတယ္။ အညီအမွ် ခြဲေဝဖို႔ဆိုတာလည္း ဒဂၤါးတစ္ျပားကို ထက္ျခမ္းခြဲလိုက္ရင္ တန္ဖိုးမဲ့သြားမွာေၾကာင့္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ အိုးအိုးခက အလြယ္တကူပဲ စီရင္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
"အျငင္းပြားေနေသာ ေ႐ႊဒဂၤါး သံုးျပားကို အစိုးရဘ႑ာေတာ္အျဖစ္ သိမ္းဆည္းေစ" ဆိုၿပီး မင္းခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အမိန္႔ၫႊန္ၾကားလႊာနဲ႔ ေငြတိုက္ကို ပို႔ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
ေစာေစာက ရန္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္လည္း ေ႐ႊဒဂၤါးေတြကို အစိုးရက သိမ္းသြားၿပီဆိုေတာ့ ျပႆနာ ေျပလည္သြားၿပီ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ေလးေလးစားစား ဦးၫႊတ္ရင္း "ေယာေရာရွိကု" လုပ္ေနၾကၿပီ။ ၿမိဳ႕ဝန္မင္းကို အ႐ိုအေသေပးၿပီး ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အိုးအိုးခက သူတို႔ကို တားတယ္။
"ေမာင္မင္းတို႔ ႏွစ္ဦးဟာ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္ၿပီး အေခ်ာင္လိုခ်င္စိတ္မရွိသူေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆုခ်ရဦးမယ္" လို႔ မိန္႔ၾကားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေငြတိုက္က ျပန္လာသူ မင္းခ်င္းယူလာတဲ့ စာအိတ္ႏွစ္အိတ္ကို တစ္ေယာက္တစ္အိတ္စီ ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဆာဘု႐ိုဘဲနဲ႔ ေခ်ာဂ်ိ႐ိုက စာအိတ္ေတြကို ဖြင့္ၾကည့္တဲ့အခါ အထဲမွာ ေ႐ႊဒဂၤါး ႏွစ္ျပားစီ ေတြ႕တယ္။ ဟင္… သူတို႔ အျငင္းပြားတာ ေ႐ႊဒဂၤါး သံုးျပား၊ ခုေတာ့ ဘယ္က တစ္ျပား ပိုလာၿပီး စုစုေပါင္း ေလးျပားျဖစ္ေနပါလိမ့္ဆိုၿပီး ၿမိဳ႕ဝန္မင္းကို ဇေဝဇဝါ ၾကည့္ၾကတယ္။
႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့ ၿမိဳ႕သားႏွစ္ေယာက္ကို ဆုခ်ဖို႔ အစိုးရဘ႑ာထဲက ေ႐ႊဒဂၤါးတစ္ျပား ၿမိဳ႕ဝန္က အသံုးျပဳလိုက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေငြေပ်ာက္သူ ဆာဘု႐ိုဘဲလည္း ေက်နပ္၊ အလုပ္ပ်က္အကိုင္ပ်က္ လိုက္ရွာေပးရတဲ့ ေခ်ာဂ်ိ႐ိုလည္း ေက်နပ္၊ တရားစီရင္တဲ့ ၿမိဳ႕ဝန္လည္း ေက်နပ္သြားၾကပါတယ္။ အားလံုးေက်နပ္ေအာင္ ဒီလို ျပႆနာ ေျဖရွင္းနည္းမ်ိဳးကို ဂ်ပန္လို ဝ ေနာ့ဂိုင္းနင္း (Concept of Wa) လို႔ေခၚပါတယ္။ "သဟဇာတ ညီၫြတ္မွ်တစြာ ေျဖရွင္းနည္း" လို႔ ေခၚရပါလိမ့္မယ္။ (ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေနာက္တိုင္းပညာရွင္ေတြ အေသအခ်ာ ေလ့လာေဆြးေႏြးထားတာ ရွိပါတယ္။)
ဒါျဖင့္ရင္ ဒီေျဖရွင္းနည္းရဲ့ အ႐ံႈးအျမတ္ကို တြက္ၾကည့္ၾကရေအာင္။ အ႐ံႈးအေနနဲ႔ တြက္ခ်က္မယ္ဆိုရင္ မူလက ေ႐ႊဒဂၤါးသံုးျပားရွိခဲ့တဲ့ ဆာဘု႐ိုဘဲဟာ အခုေတာ့ ႏွစ္ျပားပဲ ရွိေတာ့လို႔ တစ္ျပား႐ံႈးတယ္။ ေခ်ာဂ်ိ႐ိုလည္း ေကာက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ သံုးျပားေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာ ႏွစ္ျပားပဲရွိတာေၾကာင့္ တစ္ျပား႐ံႈးတယ္။ ၿမိဳ႕ဝန္အိုးအိုးခလည္း ဘ႑ာတိုက္ထဲက ေ႐ႊဒဂၤါးတစ္ျပား ထုတ္ေပးလိုက္ရလို႔ တစ္ျပား႐ံႈးတယ္။
အျမတ္ဖက္ကၾကည့္ျပန္ေတာ့၊ ေ႐ႊဒဂၤါး ေတြ တစ္ျပားမက်န္ ဆံုး႐ံႈးသြားတဲ့ ဆာဘု႐ိုဘဲက ႏွစ္ျပားျပန္ရလို႔ ႏွစ္ျပားျမတ္တာေပါ့။ အရင္က တစ္ျပားမွမရွိတဲ့ ေခ်ာဂ်ိ႐ိုလည္း အမႈၿပီးတဲ့အခါ ေ႐ႊဒဂၤါးႏွစ္ျပား အျမတ္ထြက္တယ္ေလ။
ဒါျဖင့္၊ ၿမိဳ႕ဝန္အိုးအိုးခက ဘာအျမတ္ထြက္သလဲ။ စာရိတၱေကာင္းမြန္ၿပီး ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့ ၿမိဳ႕သားႏွစ္ေယာက္ကို ဆုလာဘ္ခ်ီးျမႇင့္ၿပီး ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားအားလံုးအတြက္ စံနမူနာယူစရာ ဂုဏ္ျပဳလိုက္ရတာဟာ ေ႐ႊထက္မက တန္ဖိုးရွိပါသတဲ့။
အ႐ံႈးဖက္ကၾကည့္ၾကည့္၊ အျမတ္ဖက္ကၾကည့္ၾကည့္ တန္းတူညီမွ်မို႔ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ေျပာခဲ့သလို "သူမသာ ကိုယ္မနာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး" နည္းလမ္းပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔ ျပည္ေထာင္စုသားေတြ ေမွ်ာ္လင့္အားထားေနၾကတဲ့ ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံ က်င္းပေနဆဲအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ဒီပို႔စ္ကို ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိ ေရးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္တပ္နဲ႔ တိုင္းရင္းသားမ်ားရဲ့ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡကို ေျဖရွင္းဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာ ႏွစ္ ၆၀ ေလာက္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ (တကယ္စိတ္မပါဘဲ ေျဖရွင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာလည္း အမ်ားႀကီး ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။)
အခုေတာ့၊ ျပည္သူေတြ အားကိုးၾကတဲ့ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္ၿပီး ေျဖရွင္းေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ အမ်ားအသိပါပဲ။ အရင္တုန္းကလို ပြဲၿပီးမီးေသ အေျပာတစ္မ်ိဳး အလုပ္တစ္မ်ိဳး မဟုတ္ဖူးဆိုတာကိုလည္း လက္ရွိ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ဘန္ကီမြန္းကို ဖိတ္ၾကား သက္ေသထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားမွ်တစြာ ေျဖရွင္းၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေလးစားလိုက္နာမယ္ဆိုတာ ကမ႓ာကို သက္ေသတိုင္တာပါ။
ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ျပည္က ျဖစ္ရပ္လိုပဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ၿမိဳ႕ဝန္တရားသူႀကီး အိုးအိုးခေနရာက တာဝန္ယူကိုင္တြယ္ပါလိမ့္မယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြဖက္၊ စစ္တပ္ဖက္ကို မွ်မွ်တတ သမာသမတ္က်က် ေျဖရွင္းေပးဖို႔ သူဦးေဆာင္တဲ့ အစိုးရဖက္က လိုအပ္တာမွန္သမွ် စိုက္ထုတ္ေဆာင္႐ြက္ေပးမယ္ဆိုတာ အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ပါတယ္။
ဒီလို ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းနဲ႔ အခြင့္အခါေကာင္းၾကံဳတဲ့အခိုက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပန္းတိုင္ကို မိမိရရလွမ္းကိုင္ႏိုင္ပါေစလို႔ ရင္ထဲက ျပင္းျပင္းျပျပ ဆုေတာင္းလိုက္ရပါတယ္။
Min Myat Maung FB
ဆာဘု႐ိုဘဲဟာ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ပိုက္ဆံအိတ္ က်ေပ်ာက္ခဲ့မွန္းသိၿပီး ဆံုးၿပီလို႔ပဲ စိတ္ေလွ်ာ့ထားလိုက္ပါတယ္။
သူက်က်န္ခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကို လက္သမားဆရာ ေခ်ာဂ်ိ႐ိုက ေကာက္ရတယ္။
အိတ္ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေ႐ႊဒဂၤါးသံုးျပား ေတြ႕ေပမယ့္ ေခ်ာဂ်ိ႐ိုက ဝမ္းမသာဘူး။ သူ႔ပိုက္ဆံမွ မဟုတ္တာ၊ ပိုင္ရွင္ကို လိုက္ရွာၿပီး ျပန္ေပးရမယ္ဆိုေတာ့ အလုပ္႐ႈပ္တာေပါ့။ ဂ်ပန္ျပည္မွာ ႏွစ္သစ္ကူးခါနီးရင္ လူတိုင္း အလုပ္မ်ားၾကတာပဲ။ လက္ခံထားတဲ့အလုပ္ေတြကို ႏွစ္မကူးခင္ အၿပီးသတ္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့၊ မိသားစု ႏွစ္သစ္ကူးပြဲအတြက္ ႐ိုးရာထံုးစံ ျပင္ဆင္ရတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ ပိုက္ဆံအိတ္မွာ ဆာဘု႐ိုဘဲဆိုတဲ့ နာမယ္ထိုးထားတာကလြဲရင္ ဘာမွ လိပ္စာအတိအက် မသိရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွာရခက္မယ္ေလ။
ေခ်ာဂ်ိ႐ိုလည္း အလုပ္ေတြရပ္ထားၿပီး ေ႐ႊဒဂၤါးသံုးျပားပိုင္ရွင္ကို လိုက္ရွာရေတာ့တယ္။ တိုက်ိဳျဖစ္မလာခင္ အဲဒိုၿမိဳ႕မွာ ခန္ဒါ၊ ဟြန္းဂိုစတဲ့ ရပ္ကြက္ႀကီး ေလးခုရွိေတာ့ ေခ်ာဂ်ိ႐ိုက တစ္ရပ္ကြက္ကို တစ္ရက္အခ်ိန္ေပးၿပီး လိုက္စံုစမ္းရတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ျမက္ဖ်ာရက္တဲ့ ဆာဘု႐ိုဘဲကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေတြ႕ပါေတာ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆာဘု႐ိုဘဲက ေ႐ႊဒဂၤါးသံုးျပားကို လက္မခံဘဲ ဇြတ္ျငင္းေတာ့ ျပႆနာ ျဖစ္ၾကပါေလေရာ။ သူက်ေပ်ာက္ခဲ့တာ ရက္အေတာ္ၾကာၿပီမို႔ အဆံုးထားလိုက္ပါၿပီ၊ အခ်ိန္ကုန္လူပန္း လိုက္ရွာေပးရတဲ့ ေတြ႕သူပဲ ယူလိုက္ပါဆိုၿပီး ေခ်ာဂ်ိ႐ိုကို ျပန္ေပးတယ္။ ေခ်ာဂ်ိ႐ိုကလည္း သူ႔လုပ္အားမပါဘဲ အေခ်ာင္ရတဲ့ ဥစၥာပစၥည္းကို မလိုခ်င္ဘူးဆိုၿပီး အတင္းေပးတယ္။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အတင္းေပးရင္း အတင္းျငင္းရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လံုးေထြးသတ္ပုတ္ၾကပါေလေရာ။ (ဒီစာကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ ဘယ္လိုႀကီးပါလိမ့္လို႔ အေတြးရခက္ေနမွာ သိပါတယ္။ တကယ္ဆို တစ္ျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ ေကာက္ေတြ႕သူက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ယူသြားမွာမို႔ ဒီလို ျပႆနာျဖစ္စရာအေၾကာင္း မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္၊ ခုေခတ္အထိ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးအမ်ားစုဟာ ေကာက္ရတဲ့ ပစၥည္းကို ရဲစခန္းမွာ သြားအပ္ၾကတာ ကိုယ္ေတြ႕ပါ။)
လံုးေထြးရန္ျဖစ္ေနတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ရပ္ကြက္က ဖ်န္ေျဖၿပီး ၿမိဳ႕ဝန္ တရားသူႀကီး႐ံုးကို ပို႔လိုက္ၾကပါတယ္။ တရားသူႀကီး အိုးအိုးခဆိုတာ ဂ်ပန္ရာဇဝင္မွာ နာမယ္ေက်ာ္ ပညာရွိႀကီးပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေတာင္ငူေခတ္နဲ႔ တစ္ခ်ိန္တည္း ၁၆၇၇ - ၁၇၅၁ မွာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္ၿပီး သူ႔စီရင္ထံုးေတြကို ခုေခတ္ထိ ႐ုပ္ရွင္၊ ျပဇာတ္ေတြ ျပသေနပါတယ္။
ၿမိဳ႕ဝန္တရားသူႀကီး အိုးအိုးခက အမႈကို ၾကားနာၿပီး ေ႐ႊဒဂၤါးသံုးျပားကို ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ျငင္းဆန္ေနတာ သိသြားပါတယ္။ အညီအမွ် ခြဲေဝဖို႔ဆိုတာလည္း ဒဂၤါးတစ္ျပားကို ထက္ျခမ္းခြဲလိုက္ရင္ တန္ဖိုးမဲ့သြားမွာေၾကာင့္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ အိုးအိုးခက အလြယ္တကူပဲ စီရင္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
"အျငင္းပြားေနေသာ ေ႐ႊဒဂၤါး သံုးျပားကို အစိုးရဘ႑ာေတာ္အျဖစ္ သိမ္းဆည္းေစ" ဆိုၿပီး မင္းခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အမိန္႔ၫႊန္ၾကားလႊာနဲ႔ ေငြတိုက္ကို ပို႔ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
ေစာေစာက ရန္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္လည္း ေ႐ႊဒဂၤါးေတြကို အစိုးရက သိမ္းသြားၿပီဆိုေတာ့ ျပႆနာ ေျပလည္သြားၿပီ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ေလးေလးစားစား ဦးၫႊတ္ရင္း "ေယာေရာရွိကု" လုပ္ေနၾကၿပီ။ ၿမိဳ႕ဝန္မင္းကို အ႐ိုအေသေပးၿပီး ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အိုးအိုးခက သူတို႔ကို တားတယ္။
"ေမာင္မင္းတို႔ ႏွစ္ဦးဟာ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္ၿပီး အေခ်ာင္လိုခ်င္စိတ္မရွိသူေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆုခ်ရဦးမယ္" လို႔ မိန္႔ၾကားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေငြတိုက္က ျပန္လာသူ မင္းခ်င္းယူလာတဲ့ စာအိတ္ႏွစ္အိတ္ကို တစ္ေယာက္တစ္အိတ္စီ ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဆာဘု႐ိုဘဲနဲ႔ ေခ်ာဂ်ိ႐ိုက စာအိတ္ေတြကို ဖြင့္ၾကည့္တဲ့အခါ အထဲမွာ ေ႐ႊဒဂၤါး ႏွစ္ျပားစီ ေတြ႕တယ္။ ဟင္… သူတို႔ အျငင္းပြားတာ ေ႐ႊဒဂၤါး သံုးျပား၊ ခုေတာ့ ဘယ္က တစ္ျပား ပိုလာၿပီး စုစုေပါင္း ေလးျပားျဖစ္ေနပါလိမ့္ဆိုၿပီး ၿမိဳ႕ဝန္မင္းကို ဇေဝဇဝါ ၾကည့္ၾကတယ္။
႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့ ၿမိဳ႕သားႏွစ္ေယာက္ကို ဆုခ်ဖို႔ အစိုးရဘ႑ာထဲက ေ႐ႊဒဂၤါးတစ္ျပား ၿမိဳ႕ဝန္က အသံုးျပဳလိုက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေငြေပ်ာက္သူ ဆာဘု႐ိုဘဲလည္း ေက်နပ္၊ အလုပ္ပ်က္အကိုင္ပ်က္ လိုက္ရွာေပးရတဲ့ ေခ်ာဂ်ိ႐ိုလည္း ေက်နပ္၊ တရားစီရင္တဲ့ ၿမိဳ႕ဝန္လည္း ေက်နပ္သြားၾကပါတယ္။ အားလံုးေက်နပ္ေအာင္ ဒီလို ျပႆနာ ေျဖရွင္းနည္းမ်ိဳးကို ဂ်ပန္လို ဝ ေနာ့ဂိုင္းနင္း (Concept of Wa) လို႔ေခၚပါတယ္။ "သဟဇာတ ညီၫြတ္မွ်တစြာ ေျဖရွင္းနည္း" လို႔ ေခၚရပါလိမ့္မယ္။ (ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေနာက္တိုင္းပညာရွင္ေတြ အေသအခ်ာ ေလ့လာေဆြးေႏြးထားတာ ရွိပါတယ္။)
ဒါျဖင့္ရင္ ဒီေျဖရွင္းနည္းရဲ့ အ႐ံႈးအျမတ္ကို တြက္ၾကည့္ၾကရေအာင္။ အ႐ံႈးအေနနဲ႔ တြက္ခ်က္မယ္ဆိုရင္ မူလက ေ႐ႊဒဂၤါးသံုးျပားရွိခဲ့တဲ့ ဆာဘု႐ိုဘဲဟာ အခုေတာ့ ႏွစ္ျပားပဲ ရွိေတာ့လို႔ တစ္ျပား႐ံႈးတယ္။ ေခ်ာဂ်ိ႐ိုလည္း ေကာက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ သံုးျပားေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာ ႏွစ္ျပားပဲရွိတာေၾကာင့္ တစ္ျပား႐ံႈးတယ္။ ၿမိဳ႕ဝန္အိုးအိုးခလည္း ဘ႑ာတိုက္ထဲက ေ႐ႊဒဂၤါးတစ္ျပား ထုတ္ေပးလိုက္ရလို႔ တစ္ျပား႐ံႈးတယ္။
အျမတ္ဖက္ကၾကည့္ျပန္ေတာ့၊ ေ႐ႊဒဂၤါး ေတြ တစ္ျပားမက်န္ ဆံုး႐ံႈးသြားတဲ့ ဆာဘု႐ိုဘဲက ႏွစ္ျပားျပန္ရလို႔ ႏွစ္ျပားျမတ္တာေပါ့။ အရင္က တစ္ျပားမွမရွိတဲ့ ေခ်ာဂ်ိ႐ိုလည္း အမႈၿပီးတဲ့အခါ ေ႐ႊဒဂၤါးႏွစ္ျပား အျမတ္ထြက္တယ္ေလ။
ဒါျဖင့္၊ ၿမိဳ႕ဝန္အိုးအိုးခက ဘာအျမတ္ထြက္သလဲ။ စာရိတၱေကာင္းမြန္ၿပီး ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့ ၿမိဳ႕သားႏွစ္ေယာက္ကို ဆုလာဘ္ခ်ီးျမႇင့္ၿပီး ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားအားလံုးအတြက္ စံနမူနာယူစရာ ဂုဏ္ျပဳလိုက္ရတာဟာ ေ႐ႊထက္မက တန္ဖိုးရွိပါသတဲ့။
အ႐ံႈးဖက္ကၾကည့္ၾကည့္၊ အျမတ္ဖက္ကၾကည့္ၾကည့္ တန္းတူညီမွ်မို႔ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ေျပာခဲ့သလို "သူမသာ ကိုယ္မနာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး" နည္းလမ္းပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔ ျပည္ေထာင္စုသားေတြ ေမွ်ာ္လင့္အားထားေနၾကတဲ့ ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံ က်င္းပေနဆဲအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ဒီပို႔စ္ကို ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိ ေရးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္တပ္နဲ႔ တိုင္းရင္းသားမ်ားရဲ့ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡကို ေျဖရွင္းဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာ ႏွစ္ ၆၀ ေလာက္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ (တကယ္စိတ္မပါဘဲ ေျဖရွင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာလည္း အမ်ားႀကီး ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။)
အခုေတာ့၊ ျပည္သူေတြ အားကိုးၾကတဲ့ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္ၿပီး ေျဖရွင္းေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ အမ်ားအသိပါပဲ။ အရင္တုန္းကလို ပြဲၿပီးမီးေသ အေျပာတစ္မ်ိဳး အလုပ္တစ္မ်ိဳး မဟုတ္ဖူးဆိုတာကိုလည္း လက္ရွိ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ဘန္ကီမြန္းကို ဖိတ္ၾကား သက္ေသထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားမွ်တစြာ ေျဖရွင္းၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေလးစားလိုက္နာမယ္ဆိုတာ ကမ႓ာကို သက္ေသတိုင္တာပါ။
ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ျပည္က ျဖစ္ရပ္လိုပဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ၿမိဳ႕ဝန္တရားသူႀကီး အိုးအိုးခေနရာက တာဝန္ယူကိုင္တြယ္ပါလိမ့္မယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြဖက္၊ စစ္တပ္ဖက္ကို မွ်မွ်တတ သမာသမတ္က်က် ေျဖရွင္းေပးဖို႔ သူဦးေဆာင္တဲ့ အစိုးရဖက္က လိုအပ္တာမွန္သမွ် စိုက္ထုတ္ေဆာင္႐ြက္ေပးမယ္ဆိုတာ အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ပါတယ္။
ဒီလို ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းနဲ႔ အခြင့္အခါေကာင္းၾကံဳတဲ့အခိုက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပန္းတိုင္ကို မိမိရရလွမ္းကိုင္ႏိုင္ပါေစလို႔ ရင္ထဲက ျပင္းျပင္းျပျပ ဆုေတာင္းလိုက္ရပါတယ္။
Min Myat Maung FB
0 comments:
Post a Comment