Sunday, September 25, 2016

“နုနုငယ္ငယ္”


ကိုယ္ငယ္ငယ္က တကၠသိုလ္ဘုန္းနိုင္ရဲ႕ ဝတၳဳေတြဖတ္တဲ႔အခါ ဝတၳဳထဲက ေကာင္မေလးက ေသသြားတဲ႔ ငွက္ကေလးကို ေျမႀကီးထဲျမွဳတ္ၿပီး အသုဘအခမ္းအနား လုပ္ေပးတယ္ လို႔ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ေကာင္ေလးကိုလည္း သူနဲ႔အတူတူ အသုဘလိုက္ပို႔ေစသတဲ႔။ ေကာင္းရာမြန္ရာ ဘုံဘဝမွာ ေအးခ်မ္းပါေစ လို႔လည္း ဆုေတာင္းေပးလိုက္ေသးတယ္။ အသည္းႏုႏု အေတြးႏုႏု ႏွလုံးသားႏုႏု အရြယ္ေတြ မဟုတ္လား။ စာေရးဆရာႀကီးရဲ႕ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ကလည္း အင္မတန္မွ ႏုလွယဥ္လွေတာ႔ ကိုယ္တို႔လို စာဖတ္ပရိသတ္ ႏုႏုငယ္ငယ္ကေလးေတြမွာလည္း ေၾကြလုဆတ္ဆတ္ တျဖတ္ျဖတ္ခုန္ ခံစားၾကရပါတယ္ေလ။ စာေရးတဲ႔သူဆိုေတာ႔ ဘာမဟုတ္တဲ႔ ငွက္ကေလးေသတာကိုေတာင္ သည္လိုပဲ ဇာတ္နာေအာင္ ပိုပိုေဟသာလုပ္ၿပီး အိုဗာတင္းေတြေဖ်ာ္ေရးတာေပါ႔။ ဟုတ္ဘူးလား။ အျပင္မွာေတာ႔ အခ်စ္ဝတၳဳဖတ္တဲ႔ အပ်ံသင္စ အူႏူးမကေလးေတြပဲ အိမ္ကေခြးကေလးေတြ ေသလည္းငို၊ ေၾကာင္ကေလးေတြေသလည္းငို၊ အိပ္မက္ထဲမွာ မရွိတဲ႔ခ်စ္သူက ပစ္သြားတယ္ဆိုလည္းငို၊ မ်က္ရည္ေတြယိုၾကလြန္းတယ္ဆိုတာ ဟိုးေရွးေရွး ကိုယ္တို႔ေတြ ကေလးဘဝမွာပဲ ရွိခဲ႔လိမ္႔မယ္။ ခုေခတ္ ခုအခါ လူငယ္မ်ားက အဲ႔သလိုမ်ဳိး ဖတ္ေကာင္းေအာင္ အႏုအရြ အတုအပေတြနဲ႔ ဇာတ္နာေအာင္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားတာေတြကို ရင္မခုန္တတ္ေတာ႔ဘူးတဲ႔။
ဟုတ္မွာေပါ႔ေလ။ ဝတၳဳထဲ ငွက္ကေလးေတြေသတယ္ဆိုတာ ဘာလုပ္ရမွာတုန္း။ နာဂစ္မိလိုက္တုန္းက ကိုယ္႔တစ္မိသားစုလုံး ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ေသကုန္တာေတာင္ ငိုစရာမ်က္ရည္ ရွိေတာ႔တာမဟုတ္ဘူး။ မုန္တိုင္းၿပီး နွစ္ရက္ၾကာေအာင္ ကိုယ္႔ဘယ္သူမွ လာမကယ္တဲ႔ဘဝမွာ အသက္ရွင္က်န္ေသးတယ္ဆိုရင္ေတာင္ အသည္းကေဒါင္ေဒါင္ျမည္သြားၿပီ မဟုတ္လား။ အက်ဳိးအေၾကာင္း နားမလည္ေသးတဲ႔ မူႀကဳိအရြယ္ လူမမယ္ကေလးမ်က္စိေအာက္မွာ အေဖနဲ႔အေမနဲ႔ အျပန္အလွန္ မေသမခ်င္းသတ္ၾကတာ ျမင္လိုက္ရရင္ အဲသည္ကေလးက “ေဖေဖလည္း ခ်မ္းေျမ႔ပါေစ၊ ေမေမလည္း ခ်မ္းေျမ႔ပါေစ။” သီခ်င္းၾကားရတဲ႔အခါ ဘယ္လိုခံစားေပးရမွာတုန္း။ ဝတၳဳေရးတဲ႔သူေတြက သူမ်ားဖတ္လို႔ေကာင္းေအာင္ ဒရာမာေတြခ်ဳိးတယ္ဆိုတာ အျပင္ေလာကက တကယ္႔အျဖစ္အပ်က္ေတြ အိပ္ေနသေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ လူဦးေရသန္းေခါင္စာရင္းေကာက္တုန္းက ရွိသင္႔ရွိထိုက္တာထက္ လူဆယ္သန္းေလာက္ ေပ်ာက္ေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တို႔ၾကည့္ေနက် ျမန္မာကားေတြထဲကလို ဟာသကား ထြက္ရိုက္ေနတာေတာ႔ မဟုတ္တန္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းတစ္ေယာက္ခ်င္းစီမွာ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ေတာင္ ျပန္မေတြးခ်င္တဲ႔ ေခ်ာက္အိပ္မက္ရွည္ႀကီးေတြ ရွိလိမ္႔မယ္။ ဒါကေတာ႔ ကိုယ္႔ဘဝနဲ႔ကိုယ္ပါေလ။ ျမင္ဖူးၾကဳံဖူးတဲ႔သူေတြက စာနာနားလည္ေပးနိုင္လိမ္႔မယ္။ မျမင္ဖူးမေတြ႔ဖူးတဲ႔ သူေတြကေတာ႔ သူ႔ကိစၥ သူ႔အေရးမွ မဟုတ္တာ။ မစာနာႏိုင္လို႔လည္း အျပစ္တင္စရာ မရွိပါဘူး။ သူတို႔လည္း ထူးေပ်ာ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးတဲ႔။ ဒါလည္း သူ႔စိတ္နဲ႔သူ႔သေဘာပါေလ။ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ပါဘူး။
ကိုယ္နဲ႔ဆုိင္တာကေတာ႔ ေရာက္ေလရာအရပ္က ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြကို အေတြးနယ္ခ်ဲ႔ၿပီး စာမ်က္နွာေပၚတင္တဲ႔အခါ ျမင္တာကို ျမင္တဲ႔႔အတိုင္း၊ ေတြ႔တာကိုေတြ႔တဲ႔အတိုင္း၊ စာဖတ္တဲ႔သူေတြ သိျမင္ခံစားလာေအာင္ ေရးၿပီးမွ ကိုယ္႔အေတြးအျမင္ကေတာ႔ သည္လိုရွိပါတယ္။ စာဖတ္တဲ႔သူကေရာ ဘယ္လိုဆက္ေတြးခ်င္ပါသလဲ လမ္းကေလးဖြင္႔ၿပီး တြန္းလႊတ္လိုက္ရုံပါပဲ။ သူ႔ဓါတ္ခံကိုယ္႔ဓါတ္ခံခ်င္း တူတာမဟုတ္ေတာ႔ ကိုယ္ေတြးတဲ႔အတိုင္း လိုက္ေတြးရမယ္လို႔ေတာင္ ဝါဒျဖန္႔ၿပီး ဆြယ္တရား မေဟာပါဘူး။ ကိုယ္႔အေတြ႔အၾကဳံ၊ ကိုယ္႔အေတြးအေခၚနဲ႔ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ပဲ မွန္တယ္မွားတယ္ ဆုံးျဖတ္ေဝခြဲလို႔ရပါတယ္။ တကယ္တမ္း တဘက္သား မခံခ်ိမခံသာေအာင္ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး ေရးမိမွားတယ္ဆိုရင္လည္း အဲ႔ဒါ ကိုယ္႔အမွားသာျဖစ္ပါတယ္ေလ။ အနာေပၚ တုတ္က်လို႔ ျပဳံးၿဖီးၿဖီးၾကီးလုပ္ေနရေအာင္ အႏူအရြဲမွ မဟုတ္တာ။ ကိုယ္ကလည္း သြားေဆာ္ပေလာ္တီးေသးတယ္။ သူမ်ားတကာ ေမတၱာထားေတာ႔ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္ေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္ဆိုရင္ စာေရးသူလုပ္ဖို႔မေကာင္းဘူးေလ။ ကိုယ္႔စာထဲမွာ အေၾကာင္းအရာေတြပါတယ္။ အဲ႔ဒီအေၾကာင္းအရာေတြဟာ ဘယ္လိုပဲ အမည္မေဖာ္ပဲ ထိန္ခ်န္ေရးသားေစကာမူ တကယ္႔အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ သက္ဆိုင္တဲ႔ ကာယကံရွင္ေတြကေတာ႔ သူ႔ကိုေရးထားမွန္း သိၾကတယ္။ ဒီအခါမွာ သူတို႔ဘက္က ခံစားရမွာကလည္း ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ သူနံမယ္ႀကီးခ်င္တဲ႔စိတ္နဲ႔ သူမ်ားအတြင္းေရးေတြကို ခုတုံးလုပ္ အသုံးခ်ၿပီး ေစာင္းကာေျမာင္းကာ အတင္းတုပ္ေလတယ္လို႔ ျဖစ္မွာေပါ႔။ နာထိုက္ပါတယ္။ နာပါေစ။ အန္ခ်င္တယ္ဆိုလည္း အန္ပါ။ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ စိတ္လည္းမေကာင္းပါဘူး။ ကိုယ္႔အျပစ္ပါ။ ဝန္ခံပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔လည္း နံမည္ႀကီးခ်င္လို႔ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ႔ ဆင္ေျခေပးခ်င္ပါတယ္။ အလကားေနရင္း သူမ်ားအတင္းေတြ အရပ္တကာလည္တုပ္ခ်င္တဲ႔စိတ္လည္း မရွိပါဘူး။ “အဲ႔ဒါ ငါ႔အေၾကာင္းေရးေနတာ” ဆိုတဲ႔ စိတ္ကိုဖယ္ၿပီး စာတစ္ပုဒ္လုံးကို ဆုံးေအာင္ျပန္ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲဆိုတဲ႔ Message တစ္ခု ရပါလိမ္႔မယ္။ အဲဒီ Message ကသာ ကိုယ္စာေရးရျခင္း အေၾကာင္းရင္း အေၾကာင္းခံပါပဲ။ ကိုယ္ဟာ ဇာတ္လမ္းဇာတ္အိမ္ေတြ တည္ေဆာက္ၿပီး ဝတၳဳအတိုအရွည္ေတြ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ မေရးတတ္ဘူး။ အိုးနင္းခြက္နင္း ကေမာက္ကမ ျဖစ္ရပ္ကေလးေတြကို အေျခတည္ၿပီး ဟာသစာေပကေလးေတြလည္း ၾသဘာက်ေအာင္ မေရးတတ္ဘူး။ စာေရးမယ္လို႔ စားပြဲမွာ ထိုင္လိုက္ရင္ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ငါးျမားေနတာကိုပဲ ျမင္တယ္။ ကိုယ္႔စိတ္္ကိုယ္ ေရထဲမွာ ေမွ်ာထားလိုက္။ အေတြးစတစ္ခုခုက လာဟပ္လိမ္႔မယ္။ တုန္႔ကနဲဆြဲငင္သြားတဲ႔အခါ အဲသည္အေတြးစေနာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး ႀကဳိးေတြကို ျပန္သိမ္း။ တခါတခါေတာ႔လည္း ငါးေသးေသးေလးပဲ မိမယ္။ တခါတခါေတာ႔ မေမွ်ာ္လင္႔ပဲ ငါးအႀကီးႀကီး ျဖစ္ေနလို႔ အခန္းဆက္ေတြနဲ႔ မႏိုင္မနင္း ဆက္ဖမ္းရတယ္။ ဘယ္လိုပဲဖမ္းဖမ္း တစ္ခါဖမ္းရင္ေတာ႔ ငါးတစ္ေကာင္ပါပဲ။ ကိုယ္ေရးတဲ႔ Essay တိုင္းမွာ ကိုယ္အဓိကေျပာခ်င္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာ Message တစ္ခုခု ပါတယ္။ အဲ႔ဒီအေၾကာင္းကို ေပၚလြင္လာေအာင္ သိုင္းကာဝိုင္းကာ ဥပမာအမ်ဳိးမ်ဳိးေပးလို႔ သီခ်င္းစာသားကေလးေတြနဲ႔ ေရးတယ္။ စာဖတ္တဲ႔သူက သေဘာမေပါက္ဘူး။ ဘာကိုဆိုလိုခ်င္မွန္းမသိဘူးဆိုတာ ကိုယ္႔ရဲ႕စာေရးျခင္းအတတ္ပညာ မလုံေလာက္မႈေၾကာင္႔သာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္႔သမီးကဆို တစ္ခြန္းတည္းေဝဖန္တယ္။ “သူမ်ားေတြ နားလည္လြယ္ေအာင္မွ မေရးတာ ဘယ္လူႀကဳိက္မ်ားမလဲ။” တဲ႔။
ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေလခ်ဳိေသြးေနပုံၾကည့္ရတာ အခုတစ္ေခါက္ ေပးခ်င္တဲ႔ မတ္စိဟာ “ဘြာေတးေနာ္ ဘြာေတး။ ကြီးကို ခ်ိ္တ္မခ်ဳိးနဲ႔။ ခ်စ္လို႔ စ တာ။ မြခ်ိ မြခ်ိ။ သြားလက္အူးမယ္ေညာ္။” ဆိုတဲ႔ အနႏၱသူရိယမ်က္ေျဖလကၤာမ်ဳိး ျဖစ္လိမ္႔မယ္ လို႔ ထင္သလား။ အထက္မွာ ေျပာခဲ႔တဲ႔ အျဖစ္အပ်က္အေပၚမွာ အေျခခံၿပီး ေဆြးေႏြးႏွီးေနွာလိုတဲ႔ အေတြးအျမင္တစ္ခု ရွိလို႔ပါ။ အဲ႔ဒါကေတာ႔ “ကိုယ္ေရးတဲ႔စာမ်ားကို အားေပးဖတ္ရႈတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း ကိုယ္႔စာထဲမွာ ပုဂၢလဒိ႒ာန္ေတြကို ေက်ာ္ၿပီး ဓမၼဒိ႒ာန္က်က် ေတြးတတ္ျမင္တတ္ေအာင္ နည္းနည္းေလး ႀကဳိးစားေပးၾကပါဦး။” လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ လူဆိုတာ ေတြးတိုင္းေတြးတိုင္း ကိုယ္႔အတၱကို ဗဟိုျပဳၿပီးေတာ႔ ေတြးတယ္။ ကိုယ္႔အေတြ႔အၾကဳံနဲ႔ ျခဳံၿပီးေတာ႔ သုံးသပ္တယ္။ ကိုယ္႔ရႈေဒါင္႔ကေန အေသရပ္ၿပီးေတာ႔ အကဲခတ္တယ္။ ဒါသဘာဝပဲ။ အဲ႔ဒါဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ႔ ဥခြံထဲက အျပင္ကိုမထြက္ရဲေသးတဲ႔ ၾကက္ေပါက္ငွက္ေပါက္ကေလးေတြနဲ႔တူတယ္။ အျပစ္မရွိပါဘူး။ ငယ္သူတို႔စရိုက္ေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔လည္း ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ေလဟုန္စီးေနတဲ႔ လင္းယုန္ငွက္ႀကီးတို႔ ေနရာေရာက္ခ်င္ရင္ေတာ႔ ဥခြံထဲက အျပင္ေလာကကို ထြက္လာခဲ႔မွပဲ ရမယ္။ ဆိုလိုတာက အသိဥာဏ္ရင္႔က်က္တဲ႔ လူႀကီးဘဝကို ေရာက္ၿပီဆိုရင္ သူ႔ဘက္ကိုယ္႔ဘက္ ဘက္နွစ္ဘက္တင္မကဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနအခ်ိန္အခါကိုလိုက္လို႔ ေလႏွင္႔ေရာ တိမ္ေၾကာမွာ ပ်ံႏိုင္ေအာင္ ႀကဳိးစားရတယ္ လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒါက ကေလးေတြကို မတတ္လို႔ သင္တဲ႔ မက္စိမဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္ကိုတည္ေဆာက္ေနပါတယ္ဆိုတဲ႔ ဂီးေဆာင္ေက်ာင္းမ်ားကို ကၽြဲပါးေစာင္းတီး လုပ္ခ်င္တာပါ။ အဓိကအားျဖင္႔ေတာ႔ ၂၁ ရာစု ပင္လုံညီလာခံကို တက္ေရာက္ေဆြးေႏြးေနၾကသူမ်ားကို ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တာပါပဲ။ “ရင္မွာခံစား မျမင္နိုင္ေပ။ ငါ႔ရဲ႕ အသည္းထဲက အတြင္းေၾက။” ဆိုတဲ႔ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းသီခ်င္းခ်ည့္ ဖြင္႔မေနၾကပါနဲ႔။ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးေတြ ေနာက္ထပ္မၾကဳံေတြ႔ရေလေအာင္ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ ဆိုတဲ႔ အေျဖကိုရဖို႔ သူ႔ဘက္ကိုယ္႔ဘက္ဆိုတဲ႔ ဘက္ပါတဲ႔အျမင္ေတြကို ေက်ာ္ၾကည့္လိုက္ေစခ်င္ပါတယ္။
အခုတေခါက္ ဘားအံကိုေရာက္တဲ႔အခါ ေဆာက္လက္စမသတ္ႏိုင္ေသးတဲ႔ “ခ်စ္သူၿမဳိင္” ဆိုတဲ႔ အပန္းေျဖဥယ်ာဥ္ႀကီးတစ္ခုကို ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ သစ္ပင္ပန္းမာန္ေတြ အခုမွ ပ်ဳိးလက္စပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဧည့္သည္ေတြ တဖြဲဖြဲလာရတာကေတာ႔ ေရကန္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ Speed Boat စီးလို႔ရတဲ႔အတြက္ပါ။ အဲ႔ဒီက ကေလးေတြက ေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ပါပဲ။ ဧည့္သည္ပါလို႔သာ ညွာစီးေနတာ။ သူတို႔ဘာသူတို႔ဆို ဂ်ိမ္းစဘြန္းကားထဲကထက္ေတာင္ သာေအာင္စီးနိုင္ေသး။ အေလ႔အက်င္႔မရွိပဲနဲ႔ေတာ႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္႔နားက ကေလးတစ္ေယာက္ကို မိမိရရအင္တာဗ်ဴးၿပီး စီးတတ္တာ ၾကာပလား။ ဘယ္မွာသြားသင္လာတာလဲ။ ယိုးဒယားဘက္ကလား။ သိခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္ေမးျဖစ္ပါတယ္။ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔လည္း ဘားအံကပဲ။ သည္ကန္ထဲမွာပဲ သင္ရင္း ေလ႔က်င္႔ရင္းတတ္ၾကတာ။ သူတို႔ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ စစ္တပ္မဟုတ္ပဲ ယူနီေဖာင္းဝတ္ လက္နက္ကိုင္ကေလးေတြေတြ႔လို႔ မင္းကေရာ သူတို႔လို စစ္သားလား လို႔ ေမးတဲ႔အခါ ေကာင္ေလးက ရယ္တယ္။ မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္သမားပါ။ ဒါေပမယ္႔လည္း ကရင္ျပည္နယ္အတြက္ လိုအပ္ရင္ စစ္သားလည္း လုပ္ႏိုင္ပါတယ္တဲ႔။ ကိုယ္႔သားအရြယ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးေလးတစ္ေယာက္မွာ သူ႔ျပည္နယ္အတြက္ အသက္စြန္႔ဖို႔ ဝန္မေလးဘူးလို႔ သိလိုက္ရတဲ႔အခါ စိတ္ထဲက သာဓုေခၚမိပါတယ္။ သူ႔မ်က္နွာမွာ ဘာအကုသိုလ္အညစ္အေၾကးမွ ျမင္ရတဲ႔ ပကတိ ျဖဴျဖဴစင္စင္ ကေလးတစ္ေယာက္ပါ။
သူတို႔ဥယ်ာဥ္ထဲမွာေတြ႔ခဲ႔တဲ႔ လက္နက္ကိုင္စစ္သားကေလးေတြကလည္း သူနဲ႔မတိမ္းမယိမ္းပါပဲ။ ဘယ္သူမွ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တဲ႔ ရုပ္ရည္မရွိဘူး။ “ခ်စ္သူၿမဳိင္” လို႔ နံမည္ေပးထားရတဲ႔အေၾကာင္းက ခ်စ္သူေတြ လာခ်ိန္းေတြ႔ဖို႔ သာသာယာယာ ေနရာေကာင္းကေလးတစ္ခုလို႔ အဓိပၸါယ္ မျပန္နဲ႔ေနာ္။ အဲ႔ဒါႀကီးကိုပိုင္တာ ေစာခ်စ္သူ ဆိုတဲ႔ BGF နယ္ျခားေစာင္႔တပ္က တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္မို႔တဲ႔။ ဒါဆိုရင္ မၾကာေသးခင္ကမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားတဲ႔ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔တစ္ခုေပါ႔။ အရင္တုန္းကဆိုရင္ေတာ႔ သူပုန္ေတြ သူပုန္ေတြ လို႔ပဲ လြယ္လြယ္ေခၚၾကတယ္ေလ။ ဒါေပမယ္႔လည္း အခု ကိုယ္႔မ်က္စိေအာက္က သူပုန္ဆိုတာေလးေတြက ကိုယ္တို႔ရုပ္ရွင္ေတြထဲျမင္ေနက် အဆီတဝင္းဝင္း အံတႀကိတ္ႀကိတ္နဲ႔ ရြံစရာ လူယုတ္မာႀကီးေတြပုံ တစက္မွ မေပါက္တာေတာ႔ ေသခ်ာတယ္။ သူလိုကိုယ္လို ဥမမယ္စာမေျမာက္ လူငယ္ကေလးေတြပဲ။ ဒါက ကိုယ္က အရပ္သားမို႔လို႔ အရပ္သားအျမင္ျမင္တာေလ။ တကယ္လို႔မ်ား စစ္သားတစ္ေယာက္ေယာက္က ကိုယ္႔စာကိုဖတ္မိတယ္ဆိုရင္ “ေအာင္မယ္။ ေသခ်င္လို႔ ေသခ်င္လို႔။ ငေပြးမ်ားသြား ေယာက္ဖေခၚခ်င္ေနတယ္။ အဲ႔ေကာင္ေတြအကုန္ မင္႔ဖ်င္ခ်လႊတ္မယ္႔ေကာင္ခ်ည့္ပဲ။” လို႔ ေထာပနာေပးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာလည္း အဲ႔ဒါပါပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးတယ္ဆိုၿပီး တဘက္လူေတြကို သူပုန္လို႔ ျမင္တဲ႔အစြဲ မကၽြတ္ေသးသမွ်၊ တဘက္လူကလည္း စစ္တပ္ နဲ႔ အစိုးရ ကို ဗမာေတြလို႔ သိမ္းက်ဳံးေပါင္းရုံး ေတြးျမင္ေနသမွ် ေမေမထိန္းလို႔ ပြဲသိမ္းၿပီ ထင္ေနလည္း “ထင္သာထင္။ မဝင္ဘူး ေက်ာင္းအမေရ။” လို႔ ေျပာရမွာပါပဲ။ သူတို႔ေရာကိုယ္ေရာ လူသားေတြ၊ အတူတူပဲဆိုတဲ႔စိတ္မွ မေမြးနိုင္တာကိုး။
ကိုယ္တို႔ျမန္မာေတြဟာ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒနဲ႔ သူတို႔တိုင္းရင္းသားေတြအေပၚမွာ အႏိုင္က်င္႔လႊမ္းမိုး အုပ္စိုးလိုတဲ႔ သဘာဝ ရွိၾကတယ္ လို႔ သူတို႔ဘက္ကျမင္တယ္။ အဲ႔ဒီအျမင္ကိုေပ်ာက္ေအာင္လည္း ဘယ္သူကမွ သက္ေသျပမေပးႏိုင္ၾကဘူး။ သူတို႔ျမန္မာစစ္တပ္က အင္အားႀကီးလို႔သာေပါ႔။ ႏို႔မို႔ဆို အိႏၵိယမွာ မဂိုမင္းဆက္တက္လာသလို ဒီတိုင္းျပည္မွာလည္း ကခ်င္အစိုးရ ကရင္အစိုးရတက္လုပ္လာတာ ၾကာလွရွိေရာ႔မယ္။ ဘာစစ္တပ္မွမရွိ၊ ေရြးေကာက္ခံေလာက္ေအာင္ ေထာက္ခံမဲ မရတဲ႔သူေတြကေတာင္ ေျဗာင္ေတာင္ေတာင္ ေဘေဘ႔ ဂ်ိ ခ်ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ သမၼတလုပ္ၾကရေအာင္ေလ လို႔ မရွက္မေၾကာက္ စကားေခၚေနၿပီ။ ကိုယ္႔လူမ်ဳိး သူ႔လူမ်ဳိးဆိုတာထက္ေက်ာ္ၿပီး ကိုယ္႔တိုင္းျပည္လို႔ေတာင္ တေပါင္းတစည္းတည္း မျမင္ႏိုင္မေတြးႏိုင္ၾကတဲ႔ အေျခအေနကိုးခင္ဗ်။ စစ္တိုက္ရင္ သူ႔ဘက္ကိုယ္႔ဘက္ခြဲရတယ္ဆိုေပမယ္႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူရင္ သူေရာကိုယ္ေရာ တသားတည္းျဖစ္သြားၿပီ ဆိုတာကို ဘယ္လိုသင္ေပးရမလဲ မသိပါဘူး။
ေစာမူတူးေဆးေဖာဆိုတဲ႔ ကရင္အဖိုးႀကီး ေျပာတာ နားေထာင္ဖူးတယ္။ သူတို႔စစ္တိုက္လာတာ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ ေနာက္ထပ္ အနွစ္ေျခာက္ဆယ္ ဆက္တိုက္ဆိုလည္း မတိုက္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ဆက္တုိက္ဦးမွာပဲ။ ကုန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္မွာေတာင္ ကရင္ကို အျမစ္မျဖဳတ္ႏိုင္ခဲ႔တာ ေနာက္အနွစ္ေျခာက္ဆယ္လည္း ကရင္က ဆက္ရွိေနဦးမွာပဲ။ ဆက္တုိက္ေနဦးမွာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေတာ္ၿပီ။ မတိုက္ခ်င္ေတာ႔ဘူးတဲ႔။ ကိုယ္႔ဘဝအတြက္က ဘာမွ အေရးမပါေတာ႔ဘူး။ စစ္ထဲႀကီးလာတာ။ စစ္တိုက္ရင္းအိုလာၿပီ။ စစ္တိုက္ရင္းေသလည္း ဘာမွ မထူးဘူး။ ဘယ္သူ႔မွလည္း ေၾကာက္စရာမရွိဘူး။ ဒါေပမယ္႔လည္း ဒီကေလးေတြ ဒီကေလးေတြအတြက္ စစ္မတိုက္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ စစ္ကိုရပ္ပလိုက္ခ်င္ၿပီတဲ႔။ သူေျပာတဲ႔ကေလးေတြဆိုတာ အခု ကိုယ္႔မ်က္စိေအာက္မွာ ျမင္ေနရၿပီ။ သူတို႔မွာ အမုန္းလည္းမရွိဘူး။ အာဃာတလည္း မရွိဘူး။ အတန္းပညာ သင္မွ သင္နိုင္ရဲ႕လားမသိဘူး။ ေလာကႀကီးအေၾကာင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းနားလည္မယ္႔ပုံမရွိ။ တကယ္႔ကို နုနုငယ္ငယ္ကေလးေတြပါ။ ဒီကေလးေတြလက္ထက္ထိေအာင္ အမုန္းမီးေတြပ်ဳိးၿပီး နင္လက္ဦးေအာင္မသတ္နိုင္ရင္ နင္႔ကိုဟိုကသတ္သြားလိမ္႔မယ္ ဆိုတဲ႔ အေလ႔အက်င္႔မ်ဳိး ပ်ဳိးေထာင္ရမွာ ကိုယ္႔လူမ်ဳိးကိုယ္ ခ်စ္တဲ႔သူအတြက္ ရင္နာစရာႀကီးေနာ္။
ဒီကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကိုငဲ႔ရင္ သူ႔ဘက္ကိုယ္႔ဘက္ သူ႔အက်ဳိးစီးပြား ကိုယ္႔အက်ဳိးစီးပြားဆိုတဲ႔ဟာေတြကို အနစ္နာခံ သင္ပုန္းေခ်ပလိုက္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေသာကရင္ျပည္နယ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ အရင္တည္ေဆာက္ရလိမ္႔မယ္။ ၿပီးမွ ကိုယ္႔တိုင္းရင္းသားအက်ဳိးစီးပြား မထိခိုက္မနစ္နာေအာင္ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္နဲ႔ ဆက္တိုက္ပြဲဝင္ခ်င္ဝင္ေပါ႔။ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္က မေအာင္ျမင္ဘူး မဟုတ္လား။ ေနာက္တစ္မ်ဳိးေျပာင္း ၾကဳိးစားၾကည့္မယ္ေလ။ အဲ႔သလိုႏိုင္ငံေရးနည္းလမ္းနဲ႔ ကိုယ္႔အမ်ုိးသားအက်ဳိးစီးပြားကို ကာကြယ္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ အေမွ်ာ္အျမင္ရွိေသာ၊ အျမင္က်ယ္ေသာ၊ ေရွ႕ေရးကို ႀကဳိေတြးတတ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ လိုအပ္လိမ္႔မယ္။ ကိုယ္မရွိလို႔ သည္ကေလးေတြမ်ဳိးဆက္က်ရင္ ေတာထဲေမြး ေတာထဲႀကီး၊ စစ္တိုက္ရင္း ထမင္းစားလာရတဲ႔ ဘဝၾကမ္းၾကမ္းကေန ခ်ီေဂြဗားရားေလးတစ္ေယာက္ ထြက္လာနိုင္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ခဲယဥ္းမလဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။
အခုလက္ရွိ လူႀကီးေတြဟာ တိုင္းျပည္ကထြက္တဲ႔ သယံဇာတအရင္းအျမစ္ေတြကိုလည္း ဘာမွမခ်န္ခဲ႔ဘူး။ ကိုယ္႔အိပ္ထဲကိုယ္ အပါသယ္သြားခဲ႔ၾကၿပီ။ လူစြမ္းအားအရင္းအျမစ္ေတြကိုလည္း ကိုယ္႔ေနရာလုမွာစိုးလို႔ အညြန္႔ဆိပ္သလို ဆိပ္ထားရစ္ခဲ႔တယ္။ အနည္းဆုံးေတာ႔ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္တြင္းမွာ ရွင္သန္ခြင္႔မေပးဘူး။ ဒါ ငါ႔တိုင္းျပည္။ ဒီတိုင္းျပည္မွာေနခ်င္ရင္ ငါ႔ကိုပသၾက။ ဒီတိုင္းျပည္ကို လာခ်င္ရင္ ငါ႔ကိုဆည္းကပ္ၾက။ ဒီတိုင္းျပည္က လူျဖစ္သြားရင္ လူျဖစ္ခ ငါ႔ကိုေပးသြားၾကဦး။ လို႔ အတင္းအဓမၼ နိုင္ထက္စီးနင္႔ ျပဳက်င္႔ၾကတယ္။ (ေဟာၾကည့္။ ေျပာရင္းဆိုရင္း ဒရာမာေတြခ်ဳိးၿပီး ဇာတ္နာေအာင္ လုပ္ေနျပန္ၿပီ။) ဒါမ်ဳိးဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ခံရတဲ႔သူေတြ အသိဆုံးပဲ။ ေနာင္လာေနာက္သားအတြက္အေမြဆိုတာ ဘာတစ္ခုမွ မက်န္ဘူး။ ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္မႈနဲ႔ သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ဆိုးေတြကိုပဲ ခ်န္ရစ္ခဲ႔ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ အားမရေသးလို႔ စစ္မီးေတာက္ေတြ ခ်န္ခဲ႔ခ်င္ေသးတယ္ဆိုလည္း ခ်န္ေပါ႔။ မခ်န္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ႔ အဲ႔ဒီမီးကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ၿငိမ္းသြားမွပဲ ျဖစ္မယ္။ အဲ႔ဒီမီးကိုၿငိမ္းခ်င္ရင္ တဘက္သတ္အျမင္နဲ႔အေတြးအေခၚေတြကို စြန္႔လႊတ္ရလိမ္႔မယ္။ အဲ႔ဒီအစြဲမကၽြတ္ပဲ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို စြန္႔လႊတ္လို႔မွ မရတာ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ စိတ္ထဲသေဘာေပါက္တာက စစ္တပ္နဲ႔ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ေတြ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းေျပလည္ေအာင္ ညွိၾကဖို႔ပဲလိုတယ္လို႔ ေတြးၾကတယ္။ အဲ႔ဒါလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ လူတိုင္းနဲ႔ဆိုင္တယ္။ စစ္ေဘးသင္႔အရပ္ေဒသမွာ ေနထိုင္ၾကီးျပင္းရတဲ႔ကေလးေတြကို ေတြးၾကည့္လိုက္။ သည္ကေလးေတြကို စာနာစိတ္ထားေမြးေပးဖို႔ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ တဘက္သားစိတ္မွာဘယ္လိုေနရွာမလဲဆိုတဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္္ကေလး ေမြးေပးဖို႔ လိုလိမ္႔မယ္။ အဲ႔ဒီအေလ႔အက်င္႔ဟာ ကုိယ္တို႔ဆီမွာ ေပ်ာက္ဆုံးေနတာၾကာၿပီ။ ေသခါနီးဘဘႀကီးေတြ မစာနာနိုင္တာ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ေစာင္႔ရလွ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ေပါ႔။ သူတို႔သားေတြေျမးေတြပါ မစာနာနိုင္ရင္ သည္သံသရာႀကီးက ဆုံးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္ကေတာ႔ စာဖတ္သူ လူငယ္လူရြယ္ကေလးေတြ အားလုံး ကိုယ္ခ်င္းစာစိ္တ္ထားနဲ႔ သူမ်ားဘက္က စာနာေတြးေတာေပးႏိုင္မႈ (In her shoes) အေလ႔အထကေလးကို ေမြးျမဴဖို႔ ေကာင္းေလရဲ႕လို႔ လိုရင္းကို ဘြင္းဘြင္းရွင္းရွင္း အနက္ပါ တခါတည္း ျပန္ေပးလိုက္ပါတယ္ေလ။ စာမဖတ္တဲ႔ ဟိုလူႀကီးေတြကိုေတာ႔ ေမတၱာပို႔သ ဆုေတာင္းအပ္ပါတယ္။ သားသမီးခ်င္း လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားနိုင္ၾကေစကုန္သတည္း။
“တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ထူးတဲ႔ေမတၱာ ေစတနာ သဒၶါတရား ထားၾကပါကုန္။ ေမတၱာလႊမ္းျခဳံ။ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ထူးတဲ႔ေမတၱာ ေစတနာ သဒၶါတရား ထားၾကပါကုန္။ ေမတၱာလႊမ္းျခဳံ။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားလည္းမ်ားစြာ ထားပါေလကုန္။ အမ်ားသတၱဝါေတြအကုန္ နွစ္ျဖာေသာသုခ ျပည့္ဝေစကုန္။ ခ်စ္သဒၶါမႏြမ္းပုံ ေမတၱာလႊမ္းျခဳံ။”

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...