Tuesday, September 20, 2016

“ဥမၼတက ကြီး”


စိတ္က်န္းမာေရးဆရာဝန္တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ သြားျပဖို႔လိုေနၿပီလား မသိပါဘူး။ ေလာေလာဆယ္ ျမင္သမွ်ေတြးသမွ်ေတြဟာ ကိုယ္သိထားတဲ႔ စိတ္ေဝဒနာသည္ေတြရဲ႕ စရိုက္လကၡဏာမ်ဳိးေတြျဖစ္ေနတယ္။ လမ္းသြားရင္း လူစိမ္းတစ္ေယာက္ေယာက္ အနားကပ္လာရင္ “သူ ငါ႔ကို သတ္မလို႔လား။ ငါ႔ဆီက တစ္ခုခု လုမလို႔လား” အရင္စေတြးတယ္။ ကိုယ္နဲ႔မသိတဲ႔သူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ကိုယ္ဘယ္မွာေနပါတယ္ ဘာအလုပ္လုပ္ပါတယ္ ေရေရရာရာ မိတ္မဆက္ရဲဘူး။ ကိုယ္႔ဆီကအခ်က္အလက္ေတြ လူတကာသိလို႔ မျဖစ္ဘူးလို႔ စဥ္းစားမိလာတယ္။ သြားရင္းလာရင္း သူ႔ဟာသူ ခ်စ္ၾကည္ႏူးေနတဲ႔ တစ္တီတူးစုံတြဲေလးေတြ ျမင္ရင္ေတာင္ သိဂၤါရရသကို မခံစားရေတာ႔ဘူး။ “ဒီေကာင္႔ၾကည့္ရတာ ေဆးသမားလား မသိပါဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္ ေကာင္မေလးကို ထသတ္မလဲ။ ေကာင္မေလးကေရာ တေအာင္႔ေလာက္ေနရင္ ဓါးနဲ႔ထထိုးမွာလား။ အက္ဆစ္နဲ႔ေကာက္ပက္မွာလား” ရင္တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္လာတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကည့္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေမာင္ေမာင္ျမင္႔ နဲ႔ ႏြဲ႔ႏြဲ႔စန္းႀကီးရဲ႕ အလြန္မုန္းစရာေကာင္းတဲ႔ေပၚလစီဝါဒျဖန္႔ ဇာတ္လမ္းတိုကေလးရွိတယ္။ “အသည္းေတြတုန္မွာေပါ႔။ ႏွလုံးေတြ တုန္မွာေပါ႔။ ေသြးေတြတိုးမွာေပါ႔။ ေနာက္ ဘီဘီစီနားမေထာင္နဲ႔။ ဗြီအိုေအ နားမေထာင္နဲ႔။” ဆိုတာေလ။ ကုိယ္႔ေရာဂါကို စိတ္ဆရာဝန္ဆီသြားျပရင္လည္း “ေဖ႔စ္ဘုတ္မသုံးနဲ႔ေတာ႔” လို႔ ေျပာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
“Bloody Mary” ဆိုတဲ႔ ေကာ႔ခ္ေတးေသာက္ရင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ နီေအာင္ေဖ်ာ္တာ မွန္ေပမယ္႔ ေဖ႔စ္ဘုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး ရဲရဲေတာက္ေနတာကေတာ႔ တကယ္႔ေသြးအစစ္ေတြနဲ႔ လိမ္းျခယ္ထားတာပါ။ ကားေမွာက္တာေတြၾကည့္မလား၊ ရာဇဝတ္မႈေတြ ၾကည့္မလား။ သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ေတြလည္း ၾကည့္လို႔ရတယ္။ စစ္ေျမျပင္က အေသအေပ်ာက္ေတြလည္း ၾကည့္လို႔ရတယ္။ ဒီေန႔ျဖစ္ရင္ မနက္ျဖန္ေတာင္ ေစာင္႔စရာမလိုဘူး။ ေဘာလုံးပြဲေတြ လိုက္ဖ္ျပတာကမွ ေၾကာ္ျငာဝင္တာ ေစာင္႔ရေသးတယ္။ သည္မွာျဖင္႔ အက္စီးဒင္႔ျဖစ္ရင္ ကယ္ဆယ္ေရးေတြထက္ အရင္ေရာက္တာ၊ လူသတ္မႈျဖစ္ေနရင္ ရဲေတြထက္ အရင္ေရာက္တာ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚတင္မလို႔ ဓါတ္ပုံရိုက္မယ္႔သူေတြခ်ည့္ပဲ။ ဗီဒီယိုဖိုင္ေတြေတာင္ လိုက္ဖ္ျပလို႔ရတယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ လူသတ္မယ္႔သူေတြဟာ ဒီဇိုင္နာနဲ႔ အဝတ္အစားေလးေရြး၊ မိတ္ကပ္ဆရာနဲ႔ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ျပဳျပင္ၿပီးမွ ကိုယ္ပိုင္ကင္မရာသမားေခၚၿပီး “ရယ္ဒီ ဂိုး အက္ရွင္” ဆို လုပ္ၾကေတာ႔မလား မသိဘူး။
ရာဇဝတ္မႈေတြ ေရွးကထက္ ထူေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ကေတာ႔ ကိန္းဂဏန္းအခ်က္အလက္နဲ႔ ေသခ်ာ မေျပာနိုင္ေပမယ္႔ အဲသည္ျဖစ္ပ်က္သမွ် အလုံးစုံေသာ ရာဇဝတ္မႈတို႔ကို ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာ အတိုင္းသား ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္ၾကည့္ရွႏိုင္တာကေတာ႔ သိပ္ကိုေသခ်ာပါတယ္။ “တရားဥပေဒမစိုးမိုးတာေလ” လို႔လည္း မေျပာရဲဘူး။ အဖမ္းခံရမွာ ေၾကာက္လို႔ မေျပာရဲတာ မဟုတ္ဘူး။ လူတိုင္းကို အဲ႔သလိုမ်ဳိး “တရားဥပေဒမွ မစိုးမိုးတာေလ” လို႔ က်ီးလန္႔စာစားခံစားမႈေတြ ျဖစ္ေနေစခ်င္တဲ႔ “ကယ္လိုက္ရဦးမလား” ခ်စ္တုံးႀကီးေတြက သူလွ်ဳိေတြဒလံေတြ ေထာင္ထဲကဖြင္႔လႊတ္ၿပီး ကိုယ္႔အသက္ေတြနဲ႔ ဖဲဆင္ရိုက္မွာကိုသာ ေၾကာက္ေနရတာ။ မိေအးလည္း အခါခါနာခဲ႔ၿပီးၿပီ မဟုတ္လား။ ေဟာၾကည့္။ သူမ်ားအဘေတြက ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ႀကီးေကာင္းစားဖို႔ က်န္စစ္သားလို လိုက္ကယ္ေနတာေတာင္ ကိုယ္က ငရမာန္ကန္းလို သံသယေတြ ဝင္မိျပန္ၿပီ။ ဘယ္သူ႔လက္ထဲေသေသ၊ ေခြးေသဝက္ေသသာ ေသပ်စီ အဘရယ္။ အဘတို႔ကယ္မွာေတာ႔ ေၾကာက္လြန္းလို႔ပါ။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကသာ ဇမရွိလို႔ မၾကည့္ရဲ မၾကားရဲ၊ အသည္းတုန္ အူတုန္ ခံစားေနရတာပါ။ တကယ္ လက္ေတြ႔ က်ဴးလြန္ေနသူေတြကေတာ႔ လုံးဝတြန္႔ဆုတ္ေတြေဝမႈ မရွိဘူး။ လက္ရဲဇက္ရဲ ေျခသြက္လက္သြက္။ အျပဳံးေတာင္မပ်က္။ ဓါတ္ပုံလာရိုက္ေနရင္ လက္ကေလးႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး စမိုင္းလီး လုပ္မျပရုံတမယ္ရယ္။ အရင္တုန္းကေတာ႔ အဲ႔သလိုမ်ဳိး ေထာင္မေၾကာက္ တန္းမေၾကာက္ သတၱိရွိတာ ယုံၾကည္ခ်က္တစ္ခုခုနဲ႔ ဖိနွိပ္မႈေတြကို ျပတ္ျပတ္သားသား တြန္းလွန္အာခံသူေတြမွာသာ ေတြ႔ရတာ။ အခုေတာ႔ အဲ႔ေခတ္ကုန္သြားၿပီ။ ေထာင္ထဲဝင္ေနတာကမွ ကိုယ္႔အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ကို နိုင္ငံေတာ္က ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္ေပးမွာ။ အျပင္မွာေနရင္ သူမ်ားသတ္လို႔ ေသလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္ခိုးဝွက္ထား ဘတ္ထားတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ဆို အထဲမွာ ေဟာ္တယ္တည္းသလို ေနလို႔ရတယ္။ လြတ္ၿငိမ္းနဲ႔မီလို႔ လြတ္လာတဲ႔အခါ ကြန္ဒိုနဲ႔ေနမလား၊ နို္င္ငံျခားထြက္ ကုမၸဏီေထာင္မလား ခိုင္သြားၿပီဆိုေတာ႔ ရဲကမဖမ္းရင္ေတာင္ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ လာဘ္ထိုးၿပီး “ဖမ္းပါ႔ေဖ ဟန္မေႏွးပါႏွင္႔။” လုပ္ျပေနၾကဦးမွာ။
ေခတ္ႀကီးကိုက စပြန္ဆာေခတ္ႀကီးဆိုေတာ႔ ေထာင္ထဲဝင္တဲ႔ေနရာမွာလည္း စပြန္ဆာနဲ႔ ဂိုးတူေဂ်းတဲ႔သူ အမ်ားႀကီးပါ။ လူႀကီးအိမ္က၊ သူေ႒းအိမ္က တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ကားေမာင္းရင္း လူေသေအာင္ ကားတိုက္မိထားသလား။ ဘရာသာေရ ေဇပါတယ္။ ေငြသာအရင္ မစပါ။ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြ ပိုင္ရွင္မဲ႔ျဖစ္ေနရင္ ေနာက္က မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ လိုက္လာမွာ စိုးသလား။ စြပ္က်ယ္အစုတ္နဲ႔ ရာဘာဘိနပ္ ေနာက္ၿမီးျပတ္စီးၿပီး အမည္ခံ အမည္ေပါက္လုပ္ေပးမယ္။ အေရးႀကီးတာက တရားခံမိရင္ အမႈပိတ္လို႔ ရၿပီ မဟုတ္လား။ စပြန္ဆာခိုင္ရင္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတာင္ မဲဆြယ္ေနတုန္း ဓါးနဲ႔ တက္ခုတ္ပလိုက္လို႔ရတယ္။ အလကားေနအလကား အားလို႔ယားလို႔ေတာ႔ မဟုတ္။ ဒါ ဘိစနက္လုပ္ေနတာ။ လူတစ္ေယာက္ ေထာင္ထဲဝင္သြားရင္ အျပင္မွာ မိသားစုေဆြမ်ဳိးေတြ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ထမင္းဝဝစားလို႔ရတယ္။ ဘာလုပ္ဖို႔ နို္င္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ရမွာတုန္း။ ေနပူစပ္ခါး ပင္ပန္းက ပင္ပန္းသနဲ႔။ ေထာင္မွူးေထာင္ပိုင္ ေထာင္ဝါဒါမ်ားကလည္း အဲ႔သလို အထုပ္ပိုက္ၿပီး သူေ႒းျဖဳန္းလာျဖဳန္းမယ္႔သူကိုမွ လာပါတြတ္ပါ လပြတၱာ၊ ေႏြးေထြးစြာ ႀကဳိဆိုပါတယ္ လုပ္ခ်င္ၾကမွာေပါ႔။ ဒါလည္း ဘိစနက္ပဲဟာကို။
စိတ္ဆရာဝန္တစ္ေယာက္က သုံးသပ္တာကေတာ႔ အခုလိုမ်ဳိး သားက အေဖအေမကို၊ မိဘက ကိုယ္႔သားသမီးကို၊ သုံးေလာင္းၿပဳိင္ေတြ ေလးေလာင္းၿပဳိင္ေတြ ၿမဳိင္ၿမဳိင္ဆိုင္ဆိုင္ႀကီး က်ဴးလြန္ရဲတယ္ဆိုတာ စိတ္ၾကြရူးသြပ္ေဆးေတြရဲ႕ အာနိသင္ပါေကာင္းပါႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဟုတ္မွာေပါ႔။ တို႔ျမန္မာေတြ ဆီကိုေရခ်ဳိး ေဆးရိုးကိုမီးလႈံတဲ႔ေခတ္ကိုသာ မေရာက္ဖူးတာ။ ေဆးျပားေတြ ကြန္တိန္နာလိုက္ ပံ႔သကူပစ္ႏိုင္တဲ႔ေခတ္ေတာ႔ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ရခိုင္ကိုသြားမလား။ ေဒၚလာသန္းခ်ီတဲ႔ မူးယစ္ေဆးေတြ စက္ေလွထဲကမိသတဲ႔။ (တစ္သန္းျပည့္ဖို႔ ဆယ္ျပားလိုပါတယ္။ မင္းေျပာတာ အမွားႀကီးလို႔ လာမျငင္းပါနဲ႔။ ကိုယ္႔ပစၥည္းတစ္ျပားမွမပါလို႔ တန္ဖိုးအတိအက် မသိပါဘူး) တေလာက ဘားအံသြားေတာ႔ ျမဝတီမွာ ေဒၚလာသန္းေလးရာေလာက္တန္ဖိုးရွိတဲ႔ ေဆးျပားေတြမိလို႔ ဟိုဘက္ေရာ သည္ဘက္ေရာ စစ္ေဆးေရးေတြ ထပ္ထပ္ၾကမ္းေနတာပဲ။ တရုတ္နယ္စပ္၊ ေလာက္ကိုင္ မူဆယ္လား။ ကမာၻမွာ ဒုတိယအႀကီးဆုံး ဘိန္းခ်က္စက္ရုံႀကီး ရွိဖူးတယ္ဆို။ တမူးဘက္ကေရာ ဘာေတြဝင္လို႔ ဘာေတြထြက္သတဲ႔လဲ။ ကိုယ္႔နို္င္ငံရဲ႕ နယ္စပ္တံခါးေပါက္တိုင္းမွာ လူကုန္ကူးရင္ကူး မကူးရင္ မူးယစ္ေဆးဝါးေမွာင္ခိုပဲ လုပ္စရာရွိတယ္။ အဲ႔ဒါဆို စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ အဲသည္မူးယစ္ေဆးဝါးေတြဟာ အဝင္လား အထြက္လား။ အဝင္ဆိုရင္ ျပည္တြင္းစားသုံးမႈက သိန္းသန္းေထာင္ခ်ီၿပီး ရွိေနလို႔လား။ အထြက္ဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ျပည္တြင္းထုတ္လုပ္မႈက အဲသေလာက္ ရွိေနလို႔ေပါ႔။ ဟင္႔အင္း ဟင္႔အင္း။ ဝင္လည္းမဝင္ ထြက္လည္းမထြက္ပါဘူး။ အဲ႔နားေလးမွာပဲ ေပ်ာ္သလိုေနေနတာ။
မူးယစ္ေဆးဝါးအေၾကာင္းေျပာရင္ ကိုယ္ေတြနားရည္ဝေနတာ ေကာင္းက်ဳိးမေပး မူးယစ္ေဆး၊ မူးယစ္ေဆးသုံး လူညြန္႔တုန္း။ မသုံးၾကနဲ႔။ အိမ္ ဖြတ္တက္တာထက္ဆိုးမယ္။ ဘယ္ကေလးေမးေမး အဲသေလာက္ေတာ႔ နားလည္ၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အေပ်ာ္အပါးမက္တဲ႔သူပဲျဖစ္ျဖစ္ အရက္ဆိုလာထား၊ ေဆးလိပ္ဆိုလာထား။ ရွဴမလား၊ ကင္မလား၊ ၿငိမ္႔ၾကရေအာင္ဆိုရင္ေတာ႔ အဲ႔ဒါမပါဘူး အဲ႔ဒါမပါဘူးဆို ကိုယ္ရွိန္သတ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးဆိုတာ ဖမရွိပဲ ဇစ္ျဖဳတ္လို႔မရ။ လက္ဖ်ားေငြသီးေအာင္ ပိုက္ဆံရွာနိုင္တဲ႔သူေတြ၊ မိဘပိုက္ဆံ အတိုင္းအဆမရွိ သုံးႏိုင္တဲ႔သူေတြသာ လက္လွမ္းမီတဲ႔အရာ။ အခုျဖစ္ေနတဲ႔ ေၾကာက္စရာလန္႔စရာ ရာဇဝတ္မႈႀကီးေတြကိုေတာင္ မူးယစ္ေဆးဝါးေၾကာင္႔ ျဖစ္ရတာလို႔ ယိုးစြပ္ေနၾကၿပီ မဟုတ္လား။ သူတို႔ထင္တဲ႔အတိုင္း ဟုတ္ေနဦးေတာ႔ လက္ဝယ္ဖမ္းဆီးပမာဏနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ကိုယ္တို႔ဆီမွာ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ႔ ရာဇဝတ္မႈေလာက္က ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။
ကိုယ္႔အထင္ေတာ႔ သုံးစြဲမႈက ဒီေလာက္ျပႆနာမတက္ေသးဘူး။ Target Customers က ကိုယ္တို႔ဆီမွာ မရွိဘူး။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာရွိတာ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးေလာက္ပဲေနမယ္။ တကယ္႔တကယ္ ျပႆနာရွိတာက ထုတ္လုပ္မႈအပိုင္းမွာပါ။ အဲ႔ဒါေတြကို ျပည္တြင္းက မထုတ္ရင္ေတာင္ နယ္စပ္ေဒသမွာ ကိုယ္႔နယ္နိမိတ္အတြင္းက အေျမာက္အမ်ား ထုတ္လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ မျငင္းႏိုင္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ မ်ားျပားသလဲဆိုရင္ အဲသည္လုပ္ငန္းအတြက္ ရင္းႏွီးျမွဳတ္နွံတဲ႔ေငြေၾကးပမာဏက ျမန္မာတိုင္းရင္းသားလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြ အနားမကပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႀကီးမားတယ္။ ကြန္တိန္နာအလုံးလိုက္ကို သူမဟုတ္ ငါမဟုတ္၊ မသိလိုက္မသိဖာသာေနႏိုင္တယ္ဆိုေတာ႔ သူတို႔ဆီမွာ ေနာက္ထပ္ ဂိုေဒါင္ဘယ္ႏွစ္လုံးစာ ရွိေနေသးသလဲမွ မသိတာ။ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးကို လက္စလက္န မေပၚေအာင္ ထုတ္လုပ္နိုင္တဲ႔သူဟာ ရာဇဝတ္သားဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္တို႔ျမန္မာျပည္တြင္းနဲ႔ပဲဆိုင္တဲ႔ ရာဇဝတ္သားမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ အင္တာေနရွင္နယ္အဆင္႔ေရာက္သြားၿပီ။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ႏိုင္ငံတကာအဆင္႔ ဘိန္းဘုရင္ေတြ လာေရာက္ ရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံေနၾကတယ္လို႔ ယူဆစရာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္လည္း ႏို္င္ငံတကာက အလိုရွိေနတဲ႔ ဘိန္းဘုရင္ေတြကို ကိုယ္တို႔ျမန္မာျပည္က ခိုလႈံခြင္႔ေပးၿပီး သူတို႔အက်ဳိးစီးပြားကို ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္ေပးေနတာမ်ားလား။ ဘယ္လိုပဲေတြးေတြး မေျပးေသာ္ ကန္ရာရွိေနတဲ႔ ျပႆနာဟာ ကိုယ္တို႔အစိုးရဆီကိုခ်ည့္ ဦးတည္ေနတယ္။ အဲ႔ဒီအတြက္ ဒီမူးယစ္ေဆးဝါးကိစၥဟာ အစိုးရကိုယ္တိုင္ မျဖစ္မေန ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရမယ္႔ အေနအထားမွာ ရွိေနတယ္။ (သားက စြပ္စြဲတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ မသိမွာစိုးလို႔ သတိေပးတာ။ သူတို႔ေတြက မအားၾကဘူး မဟုတ္လား။)
မူးယစ္ေဆးဝါးထုတ္လုပ္တယ္ဆိုတာ စေကာ႔တလန္ကလူေတြ အရက္ခ်က္သလို စမ္းေခ်ာင္းထဲကေရကိုယူၿပီး ဝီစကီျဖစ္ေအာင္ လုပ္လို႔မရဘူး။ အီရတ္ကလူေတြ ေရနံခ်က္သလိုလည္း ေျမႀကီးထဲကဟာေတြ စက္နဲ႔လိုက္တူးလို႔မရဘူး။ အေျခခံကုန္ၾကမ္းပစၥည္းေတြေတာ႔ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တယ္။ အဲ႔ဒါေတြ ဘယ္ကရသလဲ။ အဲ႔သေလာက္ အမ်ားအျပား ဘယ္ကဝင္သလဲ ေျခရာခံလိုက္ရင္ ျဖတ္ေတာက္ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ရင္ မရနိင္ဘူးလား။ ဒါေတြက မူးယစ္အထူးအဖြဲ႕ကလူေတြ မသိပဲမေနပါဘူး။ သူတို႔လက္တံက ဟိုကလက္တံကို မမီတာေနပါလိမ္႔မယ္။ အိႏၵိယမွာ ၾကည့္ခဲ႔ရတဲ႔ “Udta Punjab” ရုပ္ရွင္ကားထဲကလို ဖမ္းဆိုတဲ႔ဟာကို တက္ဖမ္းလိုက္၊ ဖမ္းဖို႔ေျပာမထားရင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္။ လမ္းမွာ ကားအစီးလိုက္ေမွာက္လို႔ မဖမ္းခ်င္အဆုံး လက္ထဲေရာက္လာရင္ေတာင္ ဖမ္းရမွာလား မဖမ္းရဘူးလား အထက္ကို ျပန္ကြန္ဖမ္းလုပ္ဦး ဆိုတာမ်ဳိး ကိုယ္တို႔ဆီမွာ မရွိဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာနိုင္မလဲ။
ေလာက္ကိုင္မွာေနတုန္းက JICA နဲ႔ INGO အဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ ေတာင္ေပၚရြာကေလးေတြကို သြားၿပီး စားစရာ ရိကၡာေပး၊ စိုက္စရာမ်ဳိးေစ႔ေပး၊ စက္ကိရိယာ နဲ႔ နည္းပညာ အကူအညီေပး၊ ေရကန္ေဆာက္၊ ေက်ာင္းေဆာက္၊ ေဆးရုံေဆာက္၊ လမ္းခင္း လုပ္ေပးတာဟာ ပ႒ါန္းဆက္ပါလို႔၊ ကုသိုလ္လိုခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ အဲ႔ဒီေဒသကလူေတြ ဘိန္းစိုက္မွာစိုးလို႔။ ေပးေကၽြးေစာင္႔ၾကည့္ၿပီး ေရေသာက္ျမစ္ကို ျဖတ္ေနတာ။ အခု အဲ႔ဒီေဒသေတြမွာ မၿငိမ္းခ်မ္းေတာ႔လို႔ ႏို္င္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္းေတြ ဝင္လို႔မရေတာ႔ဘူး။ ဘိန္းျပန္စိုက္သလား မစိုက္သလား။ နဂိုကတည္းကေရာ ခိုးမစိုက္ဘူးလား ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ လက္နက္နဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလဲတဲ႔အခါ ဘိန္းခင္းပါ အလိုက္ေပးလဲရမွာလား။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူ အပစ္အခတ္ရပ္ၿပီးရင္ ဘိန္းစိုက္တာ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ေတာ႔ဘူးလား။ ဘိန္းစိုက္တဲ႔ေတာင္သူေတြ ခ်မ္းသာသလား။ ဘိန္းသယ္တဲ႔ကယ္ရီေတြ ၾကြယ္ဝသလား။ ဘိန္းဖမ္းတဲ႔ရဲႀကီးေတြ ကားစီးနိုင္လို႔လား။ (ဘိန္းမဖမ္းတဲ႔ရဲႀကီးေတြပဲ စီးခ်င္စီးႏိုင္မွာ) ဒါေတြလည္း ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ဘူးေလ။
ကိုယ္တို႔ဆီမွာေတာ႔ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြ မိလိုက္ၿပီဆိုရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ ကုန္သည္မပါဘူး။ ကယ္ရီေတြဆီမွာခ်ည့္မိတာ။ ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ေတြ အမ္းမွာေတြ႔ခဲ႔ဖူးတယ္။ မူဆယ္အႏွိပ္ခန္းကေန ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚျပန္တဲ႔ ကေလးမေလးနွစ္ေယာက္။ အျပန္စားရိတ္ ကာမိေအာင္ဆို စစ္ေတြကို ေဆးျပားသယ္ေပးတယ္ဆိုပဲ။ ၾကက္ေရဆမ္းဂိတ္မွာ တန္းမိတာေပါ႔။ မမိ ခံႏိုင္မလား။ တစ္ကားလုံးမွာ ရခိုင္မဟုတ္၊ ရခိုင္ရုပ္မထြက္တာ သူတို႔ပဲရွိတယ္။ ကေလးကအစ မသကၤာဖြယ္ရာ လူစိမ္းမိန္းမနွစ္ေယာက္လို႔ သိသာတဲ႔ ကေလးမေတြက သူတို႔ေက်ာပိုးအိပ္ထဲ အဝတ္ေတြၾကားထဲ ဝွက္သယ္သတဲ႔။ သူတို႔ေလာက္ အူတိအူေၾကာင္ ကေလးမေလးေတြ ျမင္ဖူးေပါင္။ သူတို႔မ်ား ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ပစၥည္းသယ္ခိုင္းတဲ႔ေကာင္က ဘယ္လိုေကာင္မ်ဳိးလဲ ေတြးလို႔ေတာင္မရ။ ဘယ္လိုေကာင္မ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္ေလ။ ဒီကေလးမေလးေတြဆီကမိတယ္။ ဒီကေလးမေလးေတြကို ဖမ္းၿပီးရုံးတင္ အျပစ္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးၿပီေပါ႔။ အျမစ္ကိုလည္း မတူးနိုင္၊ ပင္စည္ကိုလည္းမခ်ဳိင္ႏိုင္၊ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားေလးတင္ လွည့္ပတ္ထင္းေခြေနသလိုပဲ။
ေနာက္ဆုံးက်ေတာ႔ အသီးတစ္ရာ အညွာတစ္ခုဆိုသလိုပါပဲ။ နယ္စပ္ေဒသဖြံ႔ၿဖဳိးေရးရယ္၊ မူးယစ္ေဆးဝါးျပႆနာရယ္၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးရယ္၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးရယ္၊ ေလာေလာဆယ္သာ အမယ္ဘုတ္ကယ္ သူ႔ခ်ည္ခင္ ျဖစ္ေနတာ။ တစ္ႏြယ္ကို ငင္လိုက္တာနဲ႔ တစ္စင္လုံးရွင္းၿပီးသားျဖစ္သြားမွာ။ ဒါေပမယ္႔ အစိုးရကိုယ္တိုင္ ရွင္းမွရမယ္။ တရုတ္သိုင္းက်မ္းႀကီးေတြထဲကလိုေပါ႔ဗ်ာ။ ယင္ဓါတ္နဲ႔ ယန္ဓါတ္နဲ႔ မိတ္ဖက္မိၿပီး အင္အားေတြျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္လို႔ရွိရင္ ဘာမွမႈစရာမလိုေတာ႔ဘူးတဲ႔။ ေလာေလာဆယ္မွာလည္း အစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာ အဓိကအင္အားစုက ႏွစ္စုက်န္ေတာ႔တာေလ။ ဒီႏွစ္စုညီညြတ္ရင္ တိုင္းရင္းသားေတြကို ဆက္စည္းရုံးလို႔ရၿပီ။ အျပဳတ္ေတြအသုပ္ေတြ ေတာေျပာေတာင္ေျပာ ေျပာေနတာ အာရုံမထားစမ္းပါနဲ႔။ “မင္းနဲ႔တို႔ နွစ္ေယာက္အေၾကာင္းမ်ား ရွင္းေနၿပီ။ ေအာင္သြယ္ေတြ မလိုေတာ႔ၿပီ။” တဲ႔။ ၾကားစကားမ်ား မယုံနဲ႔။ ေဘးဖယ္ထားလိုက္ၾကရေအာင္။ ငါ႔နွယ္ေနာ္။ “ဆင္ျဖဴေတာ္ကို အိုးပုတ္ကေလးထဲ ထည့္ေပးပါဖ်ား” ဆိုတဲ႔ ဦးေပၚဦးထက္ ပိုဆိုးေနပါၿပီ။ တုတ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ အရိုက္ခံရေတာ႔မွာပဲ။ ကိုင္း အခုေတာ႔ ယုံၿပီမဟုတ္လား။ ဒီစာေရးတဲ႔အေကာင္ဟာ စိ္တ္ကုဆရာဝန္နဲ႔ သြားျပဖို႔လိုေနပါတယ္လို႔။

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...