အမိကေလး အိမ္ေျပာင္းျခင္း
|
8:50 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
အမိကေလးသည္အနားတြင္လာၿပီး တေညာင္ေညာင္ေအာ္ေနေသာ ေရႊနီကို ေကာက္ေပြ႕လိုက္ကာ မ်က္ရည္မ်ား ၀ဲခ်င္လာသည္။မ်က္ရည္မ်ား၀ဲလာရာမွ အသံတအစ္အစ္ထြက္ကာ ႏွာတရွံဳ႕ရွဳ႕ံပါ ျဖစ္၍ လာသည္။
"ကေလးမေလးဟာမဟုတ္တာကို ငိုေနတယ္။ အိမ္ေျပာင္းတာ ငိုစရာလား။ မ်က္ႏွာသစ္ေခ်ပါေတာ့လား။ "
အဘြားသည္ခက္လွေခ်သည္။ အမိကေလးက အဘြားကိုလွည့္၍ မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ခ်င္သည္။ သို႕ရာတြင္ ကြမ္းအစ္ႏွင့္လွမ္းေခါက္လိုက္မည္ကို စိုးသျဖင့္ မ်က္ႏွာကိုသာ ပို၍ မဲ့လိုက္သည္။
ေရႊနီ႕ကိုေဘးသို႕အသာခ်ကာအိမ္ေရွ႕ စဥ့္အိုးဆီ ဆင္းလိုက္၏။ စဥ့္အိုးနံေဘးမွာ အမိကေလးစိုက္ထားသည့္ ဇီဇ၀ါပန္းေလးမ်ားကငံုေနၾကၿပီ။ မနက္ျဖန္ ညေနေလာက္ဆိုလွ်င္ ပြင့္ေပေရာ့မည္။ သို႕ရာတြင္ အမိကေလးမွာ ဒီေန႕ပင္အိမ္ေျပာင္းရမည္ျဖစ္သျဖင့္ မနက္ျဖန္ပြင့္မည့္ ဇီဇ၀ါပန္းမ်ားကို မေတြ႕ရႏိုင္ေတာ့။
မ်က္ႏွာသစ္ရင္းပင္ဇီဇ၀ါပင္ကိုၾကည့္ကာ ငိုခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာရျပန္သည္။ အိမ္ေျပာင္းရမည္စိုးသျဖင့္ အမိကေလးစိတ္ညစ္ေနသည္ကို တစ္အိမ္သားလံုး နားမလည္ေပးၾကသည့္အတြက္လည္း တစ္အိမ္သားလံုးကို စိတ္ဆိုးခ်င္သည္။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသစ္သည့္အခါ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္မသစ္ဘဲ မတ္တပ္ရပ္၍ ျဖစ္ကတက္ဆန္းပင္ သစ္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ဂါ၀န္နားေတြေရစိုကုန္လွ်င္ အေမက ဆူတတ္သည္။ ခုလည္းအေမမၾကိဳက္ တာကို လုပ္လိုက္ရ၍ စိတ္အနည္းငယ္ေျပခ်င္သည္။
အမိကေလးသည္ေရစိုလက္စ မ်က္ႏွာကို အ၀တ္ျဖင့္ မသုတ္ဘဲ အိမ္ေရွ႕လမ္းမဘက္ ထြက္လိုက္သည္။ ျခံ၀ရွိ မာကလာပင္မွေကာင္းေကာင္းမရင့္ေသးသည့္ မာကလာသီးတစ္လံုးကို ဆြတ္လိုက္ၿပီး ဂါ၀န္နားႏွင့္ သုတ္လိုက္ကာကိုက္လိုက္သည္။
"အမေလး…မာကလာသီးမပြေသးတာကိုကိုက္ေနျပန္သလား။ ဗိုက္ေတြနာကုန္ေတာ့မွာပဲ လာလာ…အိမ္ေပၚကို ျပန္လာစမ္း"
အဘြားသည္တစ္ခ်ိန္လံုး အမိကေလးကိုပင္ လိုက္ၾကည့္ေနသည္ထင္၏။ အမိကေလးက မ်က္ခံုးမ်ားကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ၾကံဳ႕ထားရင္း ေျခကိုေဆာင့္ကာ အိမ္ထဲ၀င္သည္။ အိမ္ထဲတြင္ အေမသည္ အမိကေလး၏ ၀တ္မ်ားကိုအိတ္တစ္လံုးထဲစုထည့္ေနသည္။ အေဖကေတာ့ ကားေပၚကုိ ပစၥည္းမ်ား တင္ေနသည္။ အစ္ကိုက သီခ်င္းတေအးေအးႏွင့္သူ႕ေဘာင္းဘီမ်ားကို ေခါက္တင္ထားကာ အေဖ့ကို ကူေနသည္။
တစ္အိမ္သားလံုးအလုပ္ရႈပ္ေနသည့္တိုင္ အဘြားႏွင့္ ေရႊနီသည္လည္း အမိကေလး လိုပင္ ေယာင္လည္ လည္ ျဖစ္ေနဟန္တူသည္။သို႔ရာတြင္ အဘြားက ဟိုဟာယူဦး သည္ဟာ က်န္မယ္ေနာ္ ဆိုၿပီး တတြတ္တြတ္သာ မွာ ေနသည္။ ေရႊနီကလည္းမ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည့္ အိမ္သားေတြ ေျခၾကားထဲ လူးလာ ေခါက္တံု႕ေလွ်ာက္ေနသည္။
အမိကေလးကအစ္ကို႕နားကို အသာကပ္လိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕ မန္က်ည္းပင္တြင္ ဆင္ထားသည့္ အမိကေလးရဲ႕ ဒန္းေလးကိုျဖဳတ္ယူသြားခ်င္သည္။
"အမိကေလးေရႊနီ႕ကို ေတာင္းနဲ႕ထည့္ဖို႕လုပ္ေလ ေတာ္ေနၾကာထြက္ေျပးသြားရင္ လိုက္ရွာေနရမယ္"အဘြားက ေအာ္ျပန္သည္။ တစ္ခုခုလုပ္မယ္ၾကံတိုင္း အဘြားအသံေၾကာင့္ လန္႕လန္႕ သြားရသျဖင့္အဘြားဟာ သိပ္ဆိုးတာပဲဟု တစ္မနက္လံုး ထင္ေနမိသည္။
ေရႊနီ႕ကိုမ ေတာ့ အသာတၾကည္ပဲပါလာသည္။ အိမ္ေနာက္ေဖး မီးေသြးသယ္သည့္ ျခင္းေထာင္းထဲ ေရႊနီ႕ကို ထည့္ကာအျပင္က ၾကိဳးမ်ားႏွင့္ ပတ္ရသည္။ ေရႊနီ႕ကို ေဆးခန္းပို႕တိုင္း သည္အတိုင္း လုပ္ေနက်ျဖစ္သျဖင့္အမိကေလးကၽြမ္းက်င္ေနေခ်ၿပီ။
ေရႊနီ႕ကိုထုတ္ပိုးၿပီးေတာ့ တစ္အိမ္လံုးရွိ ပစၥည္းမ်ားကားေပၚကို ေရာက္ေနၿပီ။ ဒန္းကေလးကို သတိတရျဖင့္ျဖဳတ္ေပးဖို႕ေျပာေတာ့ အေဖက "ေဟာင္းေနပါၿပီကြယ္။ အိမ္သစ္ေရာက္မွ အေဖ အသစ္လုပ္ေပးပါ့မယ္။ထားခဲ့လိုက္ေတာ့" လို႕ဆိုသည္။
ထိုအခါမွအိုးပုပ္ေတာင္းကို အမိကေလး သတိရသည္။ သြားရမယ့္လမ္းမွာ အိုးပုပ္ေလးေတြ ကြဲကုန္ရင္ ဒုကၡဟုေတြးကာ အမိကေလး တစ္ေက်ာ့ျပန္ ငိုခ်င္လာသည္။ ဇီဇ၀ါဖူးေတြကိုလည္း ခူးလိုက္ခ်င္သည္။ အဘြားကေဘးအိမ္ေတြ ခူးပါေစေအ ဟု ဆိုသျဖင့္ ထားခဲ့ရျပန္သည္။
ကားေပၚကိုတက္ေတာ့ ေရႊနီ႕ျခင္းကေလးကို ေပါင္ေပၚတင္ကာ အမိကေလး ငိုင္၍ လာသည္။ ဒန္းကေလးကိုလည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ရေသးသည္။ ဒီတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ တစ္အိမ္ေက်ာ္က ေပါက္ဆိန္တို႕ လာစီးေတာ့မွာပဲဟုေတြးကာ ေဒါသေလးလည္း ထြက္ခ်င္လာသည္။ အရင္ကဆို အမိကေလး ဒန္းကို ဘယ္သူမွ လာမစီးရဲ။ စီးသည္ကိုေတြ႕သည္ႏွင့္ အမိကေလးက ခဲႏွင့္ ေကာက္ထုတတ္သည္ခ်ည္းပင္။ ခုေတာ့လည္း သူတို႕အမိကေလးရဲ႕ဒန္းကိုစီးကာ ေပ်ာ္ေနၾကေတာ့မည္။ အိမ္ေရွ႕က မာကလာသီးေတြကို ခူးကာ သူတို႕စားပစ္ၾကေတာ့မည္။
အေမ့ကိုလည္းစိတ္ေကာက္ခ်င္သည္။ အေဖ့ကိုလည္းစိတ္ေကာက္ခ်င္သည္။ သည္ၾကားထဲ အဘြားက ေရွ႕မွာ ထိုင္ရင္းဘာမွန္းမသိတာေတြ လွည့္လွည့္ မာန္ခ်င္ေသးသည္။ အစ္ကိုက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အမိကေလး ေခါင္းကိုပုတ္ကာ မိငိုခ်င္ မိငိုခ်င္ ဟု စေနသည္။
အိမ္သစ္ေရာက္ေတာ့အမိကေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ အေဖက အသာေပြ႕ကာ မသိမ္းရေသးသည့္ အ၀တ္ပံုေတြေပၚ တင္ေပးသည္မွအမိကေလး ႏိုးေတာ့သည္။ ဟိုဘက္အိမ္မွာလို အေမတို႕ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကျပန္သည္။ ပန္းအိုးေလးထားဖို႕ကအစ အေမတို႕ ရႈပ္ေနသည္။
ေရႊနီ႕ကိုေတာ့ျခင္းေတာင္းထဲပဲ ထည့္ထားရဦးမည္။ ေနရာစိမ္းေနသျဖင့္ ထြက္ေျပးသြားမွာ စိုးရပါသည္ေကာ။အိမ္သစ္က အိမ္ေဟာင္းလို ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးမဟုတ္။ အုတ္စိမ္းစိမ္းေလးျဖစ္သည္။ နံရံကိုကပ္လိုက္တိုင္း ေအးသြားသည့္ အရသာကို အမိကေလး ႀကိဳက္စျပဳၿပီ။ ျခံစည္းရိုးေထာင့္မွာ ယိမ္းထိုးေနသည့္စံပယ္ပင္ေလး ျမင္ေတာ့ အိမ္ေဟာင္းက ဇီဇ၀ါပြင့္မ်ားကို သတိရေသာ္လည္း ေတာ္ေသးသားဟု ေတြးမိသည္။
ျခံထဲကိုစိတ္၀င္တစား လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း ငရုတ္ပင္ေလးေတြကို ေတြ႕သည္၊ သေဘၤာပင္အျမင့္ႀကီးမွာ သီးေနသည့္သေဘၤာသီးေတြကိုေတြ႕သည္။ မေလးရွားပိေတာက္ပင္ အံု႕အံု႕ႀကီးေတြလည္း ရွိေနသည္။ ဘယ္အပင္မွာအစ္ကို႕ကို ဒန္းဆင္ခိုင္းရမလဲ ၾကည့္ရင္း အမိကေလး ငိုခ်င္စိတ္မ်ားလြင့္ခဲ့ေလၿပီ။
ေန႕လယ္စာစားၾကေတာ့ အမိကေလး ႀကိဳက္သည့္ ငါးေၾကာ္ၾကြပ္ၾကြပ္ကို အေမက ႀကိဳက္သေလာက္ထည့္ စားခိုင္းသည္။အဘြားက စံပယ္ပန္းေတြညေနတိုင္လို႕ပြင့္ရင္ ႀကိဳးနဲ႕သီေပးမယ္ဟု ဆိုသည္။ အေဖက ေရကျပင္ရိုက္ရာမွပုိေနသည့္ ပ်ဥ္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ အမိကေလးအတြက္ ဒန္းဆင္ေပးဖို႕ အစ္ကို႕ကို လွမ္းေျပာ သည္ကိုၾကားရသည္။
ထမင္းစားေရခ်ဳိးၿပီးေတာ့ အမိကေလး ငိုက္လာျပန္သည္။ သနပ္ခါးအေဖြးသားႏွင့္လွဲေနသည့္ အဘြားေဘးကို၀င္အိပ္လိုက္သည္။
"ညေနက်စံပယ္ပန္းသီေပးရမယ္ေနာ္အဘြား"
"ေအးပါေအ။ခုေတာ့အိပ္လိုက္ပါဦး"
ညေနတိုင္လွ်င္စံပယ္ပန္းကံုးလုပ္၍ ဘီးကုပ္ကဲ့သို႕ ကုံးရမည္။ ၿပီးလွ်င္ တစ္ဖက္အိမ္မွာ အမိကေလးႏွင့္ရြယ္တူ ဘယ္သူရွိသလဲ စံုစမ္းရဦးမည္။ ဒန္းဆင္ေပးဖို႕လည္း အစ္ကို႕ကို သတိေပးရေပဦးမည္။ေတြးရင္းျဖင့္ အမိကေလး မ်က္ခြံမ်ားေလး၍ လာသည္။ ေရႊနီကေတာ့ အဘြားႏွင့္ အမိကေလးၾကားမွာအျမီးတဘုတ္ဘုတ္လႈပ္ကာ ၀န္းက်င္သစ္ကို မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားျဖင့္ စူးစမ္းဆဲပင္။
ဂ်စ္တူး (ေရႊမိ)
၂၅/၅/၂၀၁၅
0 comments:
Post a Comment