အေပ်ာ္ဆံုးလူ

Tin Nyunt

ဘ၀ႏွင့္ဆႏၵ တစ္ထပ္တည္းက်ရန္ဆိုသည္မွာ မျဖစ္ႏိုင္သည့္ကိစၥပင္။ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္တတ္ျခင္းႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ အားထုတ္ လုပ္ေဆာင္တတ္ျခင္းတို႔သည္ အတူလက္တြဲ၍ ေနႏိုင္ၾကသည္။ ရသမွ်ႏွင့္ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ ႏိုင္ရန္အတြက္ ေလာဘ၊ ေဒါသႏွင့္ ေမာဟတို႔ကို ပယ္ခြာထားရမည္သာ။

တစ္ေန႔တြင္ ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးသည္ နာမက်န္းျဖစ္ၿပီး အိပ္ယာတြင္ လဲေလေတာ့သည္။ ေရာဂါအေျခအေနက အေတာ္ေလးစိုးရိမ္ရသည္။ ေဝဒနာက တစ္ေန႔တစ္ျခား ဆိုးသည္ထက္ ဆိုးလာသည္။ သမားေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ပညာရွိမ်ားက မည္သို႔အားထုတ္သည္ဆိုေစ မသက္သာႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ လက္ေလွ်ာ႔ရခါနီး အခ်ိန္တြင္ ဘုရင့္အထိန္းေတာ္ႀကီးက အႀကံတစ္ခုေပးလိုက္သည္။
"ဘုရင္ႀကီးကို ဘယ္လိုကုရမယ္ဆိုတာသိတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုရွာၿပီး သူ႕အက်ႌနဲ႔ ဘုရင္ႀကီး အက်ႌကို လဲလွယ္ ဝတ္ေပး လိုက္ရင္ ျပန္ၿပီးေနေကာင္းလာလိမ့္မယ္"

သို႔ျဖစ္ရာ ဘုရင္ႀကီး၏ေျချမန္ေတာ္တပ္သားမ်ားသည္ တိုင္းျပည္အႏွံ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနသည့္သူမ်ားကို လွည့္လည္ ရွာေဖြၾကေတာ့သည္။ သူတို႔ဘယ္ေနရာမွာမွ ေပ်ာ္႐ႊင္သည့္သူကို ရွာမေတြ႕ႏိုင္ၾကေပ။ ေနရာတိုင္း မေရာင့္ရဲ မတင္းတိမ္ႏိုင္သူေတြႏွင့္ျပည့္ေနၿပီး ဘ၀ကို မေက်နပ္သူ ေတြႏွင့္သာ သူတို႔ ႀကဳံေတြ႕ေနၾကရသည္။
ခ်မ္းသာသည့္သူတစ္ေယာက္က
"အသုံးမက်တဲ့ စက္ခ်ဳပ္သမား။ ေဘာင္းဘီကတိုေနျပန္ၿပီ။ ထမင္းခ်က္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ တစ္စက္မွ အရသာ မရွိဘူး"
ဂ်ဳံစက္ပိုင္ရွင္ကလည္း
"ကေလးေတြ အသုံးမက်လိုက္ပုံမ်ား။ ေျပာတဲ့အတိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး။ ေက်ာင္းေတြကလည္း ဘာေတြ သင္ေနသလဲ။ စာမလုပ္ဘူး။ အျပင္ပဲထြက္ၿပီး ကစားေနၾကတယ္။ တကတည္း ဆူညံေနတာပဲ"
ဖေယာင္းတိုင္ထုတ္လုပ္သူက
"အမိုးကယို ၾကမ္းကစိုနဲ႔။ ႐ြာလိုက္တဲ့မိုး။ တိတ္လည္း မတိတ္ႏိုင္ဘူး"
ဘုရင့္ေျချမန္ေတာ္မ်ားေရာက္သည့္ေနရာတိုင္းတြင္ ညည္းညဴသံ၊ ျပစ္တင္ေဝဖန္သံ၊ မေက်နပ္သံေတြခ်ည္း ၾကားေနရသည္။ ခ်မ္းသာသည့္လူက ပိုခ်မ္းသာခ်င္သည္။ မခ်မ္းသာသည့္သူကလည္း ဆင္းရဲသည္ကို အျပစ္ျမင္ၿပီး ခ်မ္းသာေအာင္မလုပ္ခ်င္။ ဆင္းရဲသည္ကိုသာ အျပစ္တင္စရာ တစ္ခုအေနျဖင့္ ေဝဖန္ခ်င္ၾက သည္။ က်န္းမာသည့္သူက မက်န္းမာသည့္ ေယာကၡမကိုအျပစ္ျမင္သည္။ ေယာကၡမ ေဒါင္ေဒါင္ ျမည္ေနျပန္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္အိပ္ယာတြင္လဲေနရသျဖင့္ ခံျပင္းေနသည္။ လူတိုင္း တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု "တစ္ခုခု" ေတာ့ျပႆနာျဖစ္ေနၾကသည္။
တစ္ညတြင္ ဘုရင့္သားေတာ္သည္ တဲကေလးတစ္လုံး အနီးမွျဖတ္သြားစဥ္ ဤသို႔ၾကားလိုက္ရသည္။
"အို အရွင္မင္းျမတ္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးႀကီး အလုပ္ေတြအားလုံးလုပ္ကိုင္၍ ၿပီးသြားပါၿပီ။ အားလုံးေသာ သူအေပါင္းကို ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူပါ။ ယခု ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး အစားအစာမ်ားလည္း စားေသာက္ၿပီးပါၿပီ။ မၾကာမီစိတ္ ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ အိပ္စက္အနားယူပါေတာ့မည္။ ဤသို႔က်န္းမာ ခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္ႏိုင္သည့္အတြက္ အရွင့္ကို ေက်းဇူးတင္လွပါသည္"
မင္းသားေလးလည္း အေတာ္ေလးဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္သြားသည္။ သူရွာေနသည့္ ေပ်ာ္႐ႊင္သူကိုေတြ႕ၿပီ။ ေနာက္ပါတို႔ကို ဤသူ႕ထံမွ အက်ႌကိုယူၿပီး သူ႕အား ေငြပုံေပးခဲ့ရန္ အမိန္႔ခ်လိုက္သည္။
မင္းခ်င္းတို႔သည္ အမိန္႔အတိုင္း တဲအတြင္းသို႔ဝင္သြားၾကသည္။ တဲအတြင္းေရာက္ခ်ိန္တြင္ သူတို႔ေပ်ာ္႐ႊင္သည္ ဟု ယူဆထားသူတြင္ အက်ႌမေျပာႏွင့္ ေဘာင္းဘီပင္မရွိ။
(The Happiest Man, Zen Story from Japan)