"ပိုးဖလံကေလးမ်ား"
|
10:19 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ႏုိင္ငံရဲ႕အနာဂတ္ကို မွန္းဆၾကည့္ျမင္တဲ႔အခါမွာ ကိုယ္တို႔ဘိုးဘြားမ်ားကေတာ႔ ေကာင္းကင္ေပၚက ေနလနကၡတ္တာရာ ၿဂိဳလ္စီးၿဂိဳလ္နင္းမ်ားနဲ႔ တြက္ခ်က္ဆင္ျခင္ေလ႔ရွိၾကပါတယ္။ ဥပမာ “ေသာၾကာၾကယ္ႀကီး လနွင္႔နီး ျပည္ႀကီးပ်က္လတၱံ႔” တို႔ “လကိုၾကယ္ေဖာက္ ဂ်ပန္ေရာက္၊ ေရာက္သည့္ဂ်ပန္ သုံးႏွစ္ခံ” တို႔၊ ဘာတို႔ေပါ႔။ ဒါေတြက လက္ေတြ႔ေတာ႔မက်ေပမယ္႔ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါနဲ႔ ယုံတမ္းစကားေတြ ျဖစ္ခဲ႔တာေတာ႔ အမွန္ပါပဲ။
အတိတ္ေတြ တေဘာင္ေတြဆိုတာ ျမန္မာရွင္ဘုရင္ေတြေခတ္ကတည္းက သဘင္သည္ပါးစပ္၊ သူရူးပါးစပ္၊ ကေလးပါးစပ္ဖ်ားကေန စနည္းနာ ခဲ႔ၾကရတာ မဟုတ္လား။ ကိုယ္႔အဖို႔ကေတာ႔ ႏိုင္ငံတစ္နိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ကာလကို မွန္းဆထင္ျမင္ ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ တျခားဘာကိုမွ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေဖြရွာမွတ္သားေနစရာ မလိုပါဘူး။ အဲ႔ဒီႏိုင္ငံက ကေလးသူငယ္ကေလးေတြ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ရွိသလဲ။ ဘယ္လိုျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ၾကသလဲ။ အဲ႔ဒါေလးပဲ တေစ႔တေစာင္း အကဲခတ္လိုက္ရင္ အဲ႔ဒီႏို္င္ငံရဲ႕အနာဂတ္ကို ဆဝါးေမွ်ာ္ျမင္ ၾကည့္လို႔ရၿပီ ထင္ပါတယ္။
ဒါျဖင္႔ရင္ ကိုယ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ကို ဘယ္လိုအေျခအေနရွိေလမလဲ ခန္႔မွန္းေတြးေတာ ၾကည့္ဖို႔ သတၱိကေလး ေမြးလိုက္ပါဦး။ ဘာေတြျဖစ္ေနမယ္ ထင္လို႔လဲ။ အခုကိုယ္တို႔ဆီက ကေလးေတြေလ။ အရြယ္ကေလးမွ ေရာက္ေအာင္ေတာင္ မေစာင္႔နိုင္ၾကေတာ႔ဘူး။ သက္ၾကားအို ေသခါနီးႀကီးေတြက မုဒိန္းအက်င္႔ခံရလို႔ ဆယ္႔သုံးႏွစ္နဲ႔ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ထားရတယ္။ အမႈိက္ေကာက္ရင္း ေကာ္ရွဴတဲ႔ကေလးေတြ ၾကည့္ခ်င္သလား။ မီးပြဳိင္႔မွာ စံပယ္ကုံးကေလးေတြ ေရာင္းေနတာၾကည့္မလား။ ရထားလမ္းေဘး ကားလမ္းေဘးမွာ “ေရသန္႔ဗူးခြံေလးေတြ ပစ္ခ်ခဲ႔ေပးပါ။” တစာစာ ေအာ္ေနတာ ၾကည့္မလား။ အသက္ကင္းမဲ႔တဲ႔ အေရာင္မွိန္မွိန္ မ်က္လုံးကေလးေတြနဲ႔ လတ္တေလာ ဝမ္းစာကလြဲရင္ ဘာကိုမွ ေခါင္းထဲမထည့္ႏိုင္တဲ႔ဘဝေရာက္ေနတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာတဲ႔ ဖာနိုင္ငံဆိုတာ သိပ္ကို အထက္တန္းက်ေနပါေသးတယ္ေလ။ ဖာျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ငွားစားရတာ။ အခုဟာက ကိုယ္႔သူမ်ားက အႏိုင္အထက္ ေရာင္းစားသြားလို႔ ဖာေတာင္ မျဖစ္လိုက္ဘူး။ သူေတာင္းစားတန္းျဖစ္သြားတာ။ သူေတာင္းစားနိုင္ငံ။ သည္သူေတာင္းစားကေလးေတြ ႀကီးလာလို႔ သူေတာင္းစားႀကီးပဲ ျဖစ္စရာရွိတယ္ေလ။ ပို္က္ဆံသာ ေပး ခိုင္း။ ဗီႏိုင္းကိုင္ရမလား။ လူသတ္ရမလား။ ႀကဳိက္တာေျပာ။ ေအာင္မယ္ေလးေလး။ အရင္အစုိးရအဆက္ဆက္ကို အပုတ္ခ်ခ်င္တာနဲ႔ မတရားဇာတ္နာေအာင္ ဒရာမာေတြ ခ်ဳိးေနတယ္ လို႔ ထင္ၾကမွာပဲ။ မခ်ဳိးပါဘူး။ မခ်ဳိးပါဘူး။ အဲသည္ က်က္သေရတုံး အယုတ္တမာ ေသခါနီးႀကီးေတြကို ေသးနဲ႔ေတာင္ ေကာ႔မပန္းဘူး။ ကိုယ္ပန္းပန္း မပန္းပန္း အခ်ိန္တန္ မေသပဲေနမယ္႔သူ တစ္ေယာက္မွ မပါ။ ဒါေပမယ္႔ ဒီကေလးေတြကို တစ္ခုခုမွ စီစဥ္မေပးရင္ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံရဲ႕အနာဂတ္ဟာ သုံးစားစရာ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး လို႔ သတိေပးခ်င္တာပါ။ ငကန္းေတြေသရင္ ငေစြေတြမေပၚဖို႔ သူတို႔ကေလးေတြကို အျမင္မတိမ္းမေစာင္းေအာင္ ဂရုတစိုက္နဲ႔ ဆုံးမပဲ႔ျပင္မေပးလို႔ရွိရင္ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ဟာ လွပစရာ မရွိဘူး လို႔ သိေစခ်င္တာပါ။
သည္အေကာင္႔ႏွယ္။ သမုဒၵရာတေၾကာ အထုပ္တစ္ရာေမွ်ာသလို မဟုတ္ထာ ေျပာတတ္ရန္ေကာ႔။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီးတိုင္း ေၾကာ္ျငာတဲ႔ ဘရန္းၾကက္ေပါင္းရည္ေသာက္ထားသူ ျမန္မာပညာေက်ာ္ကေလးေတြ မေရမတြက္နို္င္ အရွိသားနဲ႔ လမ္းေဘးက ကေလကေခ်ေတြ သန္းေခါင္စာရင္းေကာက္ေပသကိုး။ ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြ အလွ်ံပယ္ထြက္ေနတဲ႔ တိုင္းျပည္ႀကီးမွာ သူ႔မ်က္စိထဲ သူေတာင္းစားခ်ည့္ ျမင္တယ္ဆိုရင္ မ်က္စဥ္းသာနာနာခပ္ေပးဖို႔ ရွိေတာ႔တယ္။ ေကာင္းပါၿပီ။ အဲသည္ ဆရာဝန္ ၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စစ္ဗိုလ္ဆိုတဲ႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အထက္တန္းစား ပညာတတ္ ေအးလိႀကီးေတြထဲကိုပဲ အကဲခတ္ရေအာင္ပါ။ ကိုယ္႔အဖိုးေခတ္၊ အေဖေခတ္၊ ကိုယ္႔ေခတ္ နဲ႔ ကိုယ္႔သားသမီးေခတ္၊ ဘယ္လိုေတြမ်ား ထူးျခားလာပါလိမ္႔။ လူငယ္လူရြယ္ေတြကို ေျပာတာေလ။ ဟိုေခတ္ကလူေတြ စမဖုံးေလးမွ မသုံးႏိုင္ရန္ေကာ လို႔ေတာ႔ မေျပာနဲ႔ေပါ႔။ ဟိုေခတ္ကလူငယ္ေတြ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္သေလာက္ အခုေခတ္ လူငယ္ေတြ တိုင္းျပည္အေၾကာင္း ေခါင္းထဲထည့္စဥ္းစားရဲ႕လား။ မလိမ္ေၾကး မညာေၾကး။
ကိုယ္႔အဖိုးလက္ထက္တုန္းက ပညာတတ္ လူငယ္ေတြဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ တိုင္းတပါးအုပ္စိုးသူေတြကို တစိုက္မတ္မတ္ ဆန္႔က်င္တြန္းလွန္ခဲ႔တယ္။ တည့္ေအာင္ေပါင္းရင္ ေနရာေကာင္းရမယ္၊ ႀကီးပြားခ်မ္းသာမယ္မွန္း သိသိနဲ႔ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္အနာဂတ္ကို ကိုယ္႔အနာဂတ္နဲ႔လဲၿပီး အနစ္နာခံခဲ႔ၾကတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ပညာေတြသင္ေနရင္း သခင္ေပါက္စ ေထာင္ေျခာက္လ ဘဝကိုေရာက္သည့္တိုင္ေအာင္ေတာင္ အထဲကေန တက္ေခတ္လူငယ္ေတြ အတုယူအားက်ေစဖို႔ ႏို္င္ငံေရး အမ်ဳိးသားေရး ႏိုးၾကားလာေစမယ္႔ စာေကာင္းေပမြန္ေတြ အဆက္မျပတ္ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ႔တယ္။ စာမူခတို႔ အက်ဳိးခံစားခြင္႔တို႔ဆိုတာ စိတ္ထဲမွာေတာင္ မရွိ။ ပုဂၢလိကေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားဖို႔အတြက္ဆို ေဝလာေဝး။ စာအုပ္ထုတ္ေဝတဲ႔အခါ သူ႔နံမယ္နဲ႔ဆို အဖမ္းအဆီးေတြ တိုက္ပိတ္တာေတြ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ဘယ္သူ႔နံမယ္တပ္တပ္ စာအုပ္ထြက္လာရင္ၿပီးေရာ။ ျမန္မာလူငယ္ေတြ အသိဥာဏ္ပြင္႔လင္းဖို႔သာအဓိက လို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား စိတ္ထဲမွာထားၿပီး ေဟာတစ္အုပ္ ေဟာတစ္အုပ္ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ႔တယ္။ လြတ္လပ္ေရးရေတာ႔ ငါတို႔လူမ်ဳိးအစိုးရျဖစ္တဲ႔အခါ ေနရာတစ္ေနရာ ရေစေကာင္းရဲ႕လို႔လည္း မေမွ်ာ္ျမင္။ ေသသည္အထိ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕ငဲ႔ငဲ႔ စာေရးရင္း အရိုးထုတ္သြားတဲ႔သူေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအထဲကတစ္ေယာက္ကေတာ႔ သခင္ဘေသာင္း တဲ႔။ တို႔ဗမာအစည္းအရုံးကို စဦးထူေထာင္သူေတြထဲက တစ္ေယာက္ေပါ႔။ ကိုယ္႔အဖိုးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ၿပီး အဖိုးမရွိေတာ႔ေပမယ္႔ ကိုယ္တို႔အိမ္ကို ဝင္ထြက္သြားလာမပ်က္ ရွိခဲ႔လို႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေကာင္းေကာင္းျမင္ဖူး၊ စကားေျပာဖူး၊ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိခဲ႔ဖူးသူပါ။ သူေရးတဲ႔စာေတြကိုလည္း တစ္ေထာင္႔တစ္ည၊ ပန္းသာမစာအု၊ ကမာၻပတ္လည္ ရက္ရွစ္ဆယ္တို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ႔ရပါတယ္။
အခုတေခါက္ ဖိလစ္ပိုင္အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ ဂ်ဳိေဆရီေဇာ္အေၾကာင္း အထုပၸတၱိစာအုပ္ ဖတ္ခ်င္လို႔ လိုက္ရွာတဲ႔အခါ သူေရးထားတဲ႔စာအုပ္တစ္အုပ္ သြားေတြ႔ပါတယ္။ တစ္ခါမွလည္း မၾကားဖူးပါလား လို႔ ေအာင္႔ေမ႔ေနတုန္း အမွာစာဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ အဲ႔ဒါ သူ ေထာင္ထဲကေနေရးၿပီး အျပင္ကိုခိုးပို႔တာ။ အျပင္က တျခား မထင္မရွားကေလာင္နံမည္တစ္ခုတပ္ၿပီး ထုတ္ေဝထားလို႔ သူေရးမွန္းမသိတာ။ အဲသည္စာအုပ္နဲ႔အတူ သူေထာင္ထဲမွာ ဘာသာျပန္ထားတဲ႔ ေျခေလးေခ်ာင္း ေတာ္လွန္ေရး၊ ျပည္သူ႔အာဏာ၊ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရး၊ အဂၤလိပ္ေတာ္လွန္ေရး၊ အေမရိကန္ေတာ္လွန္ေရး၊ အစရွိတဲ႔ ႏိုင္ငံေရးစာေပေတြအမ်ားႀကီး ထုတ္ေဝခဲ႔မွန္း သိရပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ေခတ္မွာျဖင္႔ သူမ်ားေရးၿပီးသားစာအုပ္ေတြကို ပိုက္ဆံေပးဝယ္ၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ကိုယ္႔နံမည္တပ္ထုတ္၊ လူပုံအလယ္မွာ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ဘက္ဆယ္လာ စာေရးဆရာႀကီးလုပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ေရွးကလူေတြက ကိုယ္႔တုိင္းျပည္အတြက္ အက်ဳိးရွိမယ္႔စာမွန္ရင္ ကိုယ္ေရးမွန္းမသိခ်င္ေန၊ လူငယ္ေတြ ဖတ္ေစခ်င္တဲ႔ ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ ေရးခဲ႔တယ္ဆိုေတာ႔ နားရွိလို႔သာ ၾကားရ မွတ္ပါတယ္။ အဲ႔ဒီလူေတြ အဲ႔လိုရုန္းၿပီး အရယူလာတဲ႔ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာႀကီးက အခု ကိုယ္တို႔လက္ထဲေရာက္တဲ႔အခါ ကိုယ္တို႔စရိုက္ေတြနဲ႔ ဒီဘူတာဆိုက္ရပါတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲရင္ ျငင္းခ်က္ထုတ္ႏိုင္ဖြယ္ရာ မရွိပါဘူး။ ဒါေတာင္ ဟိုေခတ္ စာဖတ္ပရိသတ္မို႔လို႔ သူ႔စာေတြကို အေရးတယူဖတ္မယ္႔လူရွိတာ။ အခုေခတ္မွာ စာအုပ္ဆိုင္ကလူေတြေတာင္ သူ႔စာအုပ္ေတြ နံမည္ေျပာလို႔မွ မၾကားစဖူး၊ ရင္းတိုက္ညြန္႔ယူမလား၊ ဘူးလက္ဖီဖီ ယူမလား၊ အဲ႔သေလာက္ပဲ အသိအလိမ္မာရွိတဲ႔ လူငယ္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ရပါလိမ္႔မယ္။
သူေရးတဲ႔ထဲမွာ ဂ်ဳိေဆရီေဇာ္ ကို ဘာလို႔ လိုက္ရွာသလဲဆိုေတာ႔ အံ႔ၾသလြန္းလို႔ပါ။ ယုံေတာင္ မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သည္လိုလူမ်ဳိးလဲ ရွိေပသကိုး လို႔ ၾသခ် ဆလံတိုက္ ေလးစားအားက်ေလာက္တဲ႔သူမို႔ သူ႔အေၾကာင္းေတြ လိုက္ရွာဖတ္ရပါတယ္။ သူ႔နံမယ္ကို ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ကမာၻ႔သမိုင္းဖတ္စာအုပ္ထဲမွာ ၾကားဖူးေပမယ္႔ အဲ႔ဒီအခန္းေတြကို ေက်ာင္းမွာ မသင္ပါဘူး။ စာေမးပြဲမွာလည္း မေမးလို႔ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ဖတ္ေတာင္ဖတ္ၾကည့္စရာမလိုတဲ႔ သင္ခန္းစာမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း ဖတ္စာအုပ္အသစ္ရရင္ ေရွ႕ဖုံးကေက်ာဖုံး အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ဖတ္တဲ႔ ကိုယ္႔အက်င္႔ေၾကာင္႔သာ သူဟာ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီး၊ ရက္စက္တဲ႔ စပိန္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြလက္ကေန သူ႔တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ကယ္တင္သြားတာ လို႔ အၾကမ္းဖ်င္း မွတ္မိပါတယ္။ သူနဲ႔အတူ ေဒါက္တာဆြန္ယက္ဆင္၊ ေခ်ေဂြဗားရား၊ ေအဘရာဟင္လင္ကြန္း တို႔လည္း ဖတ္စာအုပ္ထဲပါေပမယ္႔ ကိုယ္တို႔ပညာေရးစံနစ္မွာ လူငယ္ေတြက အဲ႔လိုသူရဲေကာင္းေတြကို အားက်မွာစိုးလို႔ ရင္းႏွီးခြင္႔မေပးပါဘူး။ ဒါေတြမဖတ္နဲ႔။ ကြန္ျမဴနစ္စိတ္ေတြ ဝင္သြားမယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ဆိုတာ ေထာင္ထဲမွာေနရင္ေန၊ မေနရင္ ေတာထဲမွာေသရမယ္႔ တိုင္းျပည္ရန္စြယ္ေတြလို႔ ေခါင္းထဲကို ရိုက္သြင္းထားပါတယ္။
သူ႔အေၾကာင္းမေျပာခင္ သူ႔ႏိုင္ငံသမိုင္းေၾကာင္းကေလးကို နည္းနည္းပါးပါး တီးမိေခါက္မိ ရွိမွ အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြ ဆက္စပ္နားလည္နိုင္ပါလိမ္႔မယ္။ ဖိလစ္ပိုင္ႏို္င္ငံဆိုတာ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာ အေနာက္ဖ်ားက ကၽြန္းစုေပါင္း ၇၀၀၀ ေက်ာ္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ႔ သမၼတႏိုင္ငံကေလးပါ။ ဒါေပမယ္႔လည္း သူ႔ခမ်ာ သမုဒၵရာ တဘက္ကမ္းက လာေရာက္ သိမ္းပိုက္အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားေၾကာင္႔ ၁၆ ရာစုအလယ္ေလာက္ကတည္းက စပိန္လက္ေအာက္ကို ေရာက္သြားခဲ႔တယ္။ နံမည္ေတာင္မွ စပိန္ဘုရင္မင္းျမတ္ ဒုတိယေျမာက္ဖိလစ္ အမည္ကို အစြဲျပဳၿပီး Philippines ဖိလစ္ပိုင္ကၽြန္းစုမ်ား လို႔ အမည္တြင္ရေလတယ္။ အင္မတန္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ႔ စပိန္ကိုလိုနီလက္ေအာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀၀ ေက်ာ္ ကၽြန္ျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔ ႏိုင္ငံေပါ႔။ အဲ႔သေလာက္ နွစ္ရွည္လမ်ား ကၽြန္ခံခဲ႔ရတာ ဖိလစ္ပိုင္သားေတြ ည့ံလြန္းလို႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲသည္နွစ္ ၃၀၀ အတြင္းမွာ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မႈေပါင္း အႀကိမ္ ၁၀၀ ေက်ာ္ေအာင္ ေသြးေခ်ာင္းစီးခဲ႔ၿပီးပါၿပီတဲ႔။ အဲသေလာက္ဆိုရင္ စပိန္ေတြက သူတို႔ကို ဘယ္ေလာက္ ရက္ရက္စက္စက္ ဖိနွိပ္ထားမယ္။ သူတို႔ဘက္ကလည္း ဘယ္ေလာက္ မုန္းမုန္းတီးတီး တြန္းလွန္ၾကမယ္ဆိုတာ မွန္းၾကည့္လို႔ ရပါလိမ္႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း အႀကိမ္တစ္ရာ ရႈံးနိမ္႔ပေစ။ ၁၀၁ ႀကိမ္ေျမာက္ ျပန္လည္စုစည္းရင္ဆိုင္ရဲတဲ႔ ဇြဲနဘဲေၾကာင္႔ ေနာက္ဆုံးမွာ သူတို႔ေအာင္ျမင္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ အရင္ အႀကိမ္တစ္ရာေတြမွာ မေအာင္ျမင္ပဲ အခုတစ္ေခါက္က်မွ ေအာင္ျမင္သြားတာကေတာ႔ သူတို႔မွာ တစ္ႏိုင္ငံလုံး ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ေထာက္ခံၾကတဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ရသြားလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္လူကေတာ႔ ဂ်ဳိေဆရီေဇာ္ ေပါ႔။
သူ႔နံမယ္ကို သူတို႔အသံထြက္အတိုင္း စပိန္လိုေခၚရင္ေတာ႔ ဟိုေဆးရီဇဲလ္ လို႔ ေခၚမွ မွန္ပါလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္တို႔ကသာ အဂၤလိပ္စာလုံးေပါင္းနဲ႔အသံထြက္ေခၚလို႔ ဂ်ဳိေဆရီေဇာ္ ျဖစ္ေနတာ။ ၁၈၆၁ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၉ ရက္ေန႔မွာ ဖြားျမင္တယ္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔ဆီက မင္းတုန္းမင္းၾတားႀကီး လက္ထက္မွာ ဖြားျမင္ခဲ႔တဲ႔ အဲဒီသူငယ္ဟာ တစ္ကမာၻလုံးကိုေတာင္ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ေက်ာ္ေစာသတင္း ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ ဘယ္လိုထူးျခားတဲ႔ အရည္အခ်င္း ဂုဏ္သတၱိေတြ ရွိေနလို႔ပါလိမ္႔ဆိုတာ အင္မတန္ စဥ္းစားစရာေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္႔မင္းကိုယ္႔ခ်င္းလက္ေအာက္မွာလည္းမဟုတ္၊ နွစ္ေပါင္း ၃၀၀ ေလာက္ လူမ်ဳိးျခားကၽြန္သေဘာက္ ဘဝမွာေလ။ သူ႔အထုပၸတၱိထဲမေတာ႔ သူဖြားျမင္စဥ္တုန္းမွာ ငလ်င္လႈပ္တာ ေတာ္လဲတာ၊ ၾကယ္ေတြ နကၡတ္ေတြ ထူးထူးေထြေထြ နိမိတ္ျပတာ ဘာမွ မပါပါဘူး။ ေမြးခ်င္း ၁၁ ေယာက္မွာ ၇ ေယာက္ေျမာက္ သားေယာက္က်ားေလး။ အလုံးအထည္ကလည္း ၅ ေပ ၄ လက္မ ဆိုေတာ႔ Moana ထဲက လူသန္ႀကီးလိုေတာ႔ မဟုတ္တာ ေသခ်ာသေပါ႔။ (စိတ္ထဲရွိတဲ႔အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ သား ေပ်ာ္မိပါတယ္ ေမေမ။)
ဒါေပမယ္႔လည္း သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကို ေက်ာင္းစထားလိုက္ကတည္းက ထင္ထင္လင္းလင္း ေတြ႔ႏိုင္ခဲ႔ပါၿပီ။ အသက္ ၃ ႏွစ္မွာ အသုံးလုံးေက်သြားၿပီး ငါးႏွစ္သားေရာက္တဲ႔အခါ စပိန္လိုေရးထားတဲ႔ သမၼာက်မ္းစာကို ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပးဖတ္တတ္ေနၿပီတဲ႔။ ဗမာလိုဆို ကမၼဝါဖတ္ေနၿပီ ေျပာရမွာေပါ႔။ ေအာင္မယ္ ဖတ္ရုံကေလး ဖတ္တတ္တယ္ မွတ္ေန။ ကဗ်ာလကၤာမ်ားေတာင္ ေရးတတ္တာတဲ႔ေနာ္။ အဲသည္ ၅ ႏွစ္သားက။ မယုံရင္ ပုံျပင္မွတ္ပါကြယ္။ သူတို႔သား ေမာင္သိဒၶတ္က ဒါ႔ထက္ေတာင္ တတ္ပါတယ္။ ကေလးပီပီ အရုပ္ဝယ္ကစားတဲ႔အစား မဟုတ္ပါဘူး။ သူကစားမယ္႔ ငွက္ရုပ္ လူရုပ္ လိပ္ျပာရုပ္ ဘာမဆို သူကိုယ္တိုင္ လက္နဲ႔ထြင္းထုတည္ေဆာက္ၿပီးမွ ကစားပါသတဲ႔။ လက္ရာလည္း အင္မတန္ေျမာက္ပါသတဲ႔။ ျပတိုက္ထဲမွာ သူ႔ငယ္ဘဝလက္ရာေတြ ျပထားတာ ရွိပါ႔ဗ်ာ။ ကိုယ္တို႔ဆီက ပန္းခ်ီပန္းပုေက်ာင္းဆင္းေတြလက္ရာေလာက္ျဖင္႔ သနားေတာင္သနားေသးတယ္။ ထူးျခားတဲ႔ ပါရမီရွင္ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္းကို သူ႔ ေသေအာင္သတ္ခ်င္လာမယ္႔ စပိန္အသိုင္းအဝိုင္းကကို ေအာင္႔သက္သက္နဲ႔ လက္ခံတားရတာပါတဲ႔။
လူမမယ္ကေလးအရြယ္ေပမယ္႔ သူေခါင္းထဲက ဦးေနွာက္ကေတာ႔ အဲသည္အရြယ္မွာကတည္းက ရင္႔က်က္လို႔ေနပါၿပီ။ သူ႔တိုင္းျပည္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲဆိုတာကို လူႀကီးမ်ားႏွင္႔မျခား သိျမင္ခံစားနားလည္ေနပါၿပီ။ သူ႔ေမေမကို အျပစ္မရွိပဲ မတရားစြပ္စြဲခ်က္သက္သက္နဲ႔ ထုေခ်ေလွ်ာက္လဲခြင္႔လည္းမေပး၊ သက္ေသအေထာက္အထားလည္း မပါပဲ မိုင္ ၂၀ ေလာက္ေဝးတဲ႔ အက်ဥ္းစခန္းမွာ နွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေအာင္ ခ်ဳပ္ေနွာင္ထားခဲ႔သတဲ႔။ အထက္ရုံးေတာ္ကို အျပစ္မရွိပါဘူး။ စုံစမ္းစစ္ေဆးၿပီး ျပန္လႊတ္ေပးပါ လို႔ အသနားခံတာေတာင္ “ဒါ သက္သက္ လက္ရွိရုံးေတာ္ကို မထီမျဲ႔မင္ လုပ္တာပဲ” ဆို ျပစ္ဒဏ္ေတြထပ္တိုး။ ေထာင္ထဲမွာ ပိုက္ဆံခိုးပါတယ္ဆို တစ္မႈထပ္တင္ ျပန္သတဲ႔။ ေနာက္္ဆုံးေတာ႔ သမီးအပ်ဳိေလးကိုယ္တိုင္ ဘုရင္ခံခ်ဳပ္ဆီသြားၿပီး “စမီးကို ႀကဳိက္သလိုလုပ္ပါ။ ေမေမ႔ကိုေတာ႔ လႊတ္ေပးပါ။” ဆိုမွ အားနာပါးနာ အဂရီးလိုက္ရွာသတဲ႔ကြယ္။ ကေလးေပမယ္႔ တိုင္းတပါးသားေတြ သူတို႔လူမ်ဳိးအေပၚမွာ မတရားသျဖင္႔ အႏိုင္က်င္႔နွိပ္စက္တာကို “ငါတို႔က ဘာျဖစ္လို႔ ေခါင္းငုံခံေနရသလဲ။” ဆိုတဲ႔စိတ္နဲ႔ အၿမဲေတြးပါတယ္။
ေက်ာင္းထားတဲ႔အခါ သူေနခဲ႔သမွ် အတန္းတိုင္းမွာ အေတာ္ဆုံး အထူးခၽြန္ဆုံးေက်ာင္းသားျဖစ္ေပမယ္႔ လူမ်ဳိးေရးခြဲျခားၿပီး ႏွိမ္ထားတာကိုလည္း ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္ခံစားရပါေသးတယ္။ အဲသည္ၾကားကမွ ဆုေတြဆုေတြ ရလိုက္တာဆိုတာလည္း မနည္းမေနာ။ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္မွာ ဘီေအဘြဲ႔ကို အျမင္႔ဆုံးဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ၿပီး ဆန္တိုတိုမတ္စ္ ယူနီဗာစီတီမွာ ဥပေဒပညာ၊ ေျမတိုင္းပညာေတြ ဆက္သင္ခဲ႔ေသးသတဲ႔။ သူေက်ာင္းတက္ေနခိုက္ သူ႔အေမမ်က္စိကြယ္သြားတဲ႔အခါ ဆရာဝန္လုပ္ဦးမွပါေလ ဆို ဆန္တိုတိုမတ္စ္ကေန ေဆးပညာဘြဲ႔တစ္ဘြဲ႔လည္း ယူခဲ႔သတဲ႔။ ေက်ာင္းသားဘဝနဲ႔ သူဖန္တီးခဲ႔တဲ႔ ပန္းခ်ီပန္းပု အႏုပညာလက္ရာေတြက အဲသည္ေက်ာင္းေတြမွာ ကေန႔ထက္ထိ ရွိေသးၿပီး ရင္သပ္ရႈေမာ အံ႔ၾသေလာက္ပါသတဲ႔။ ကဗ်ာလကၤာ၊ စာအေရးအသားလက္ရာမွာေတာ႔ အဲသည္အရြယ္ကတည္းက ႏိုင္ငံတကာအဆင္႔ထိ ဆုေတြအမ်ားႀကီးရခဲ႔တဲ႔ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္း လို႔ ဆိုတယ္။ သူ႔ကို အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ ခ်ဳိးႏွိမ္ႏွိပ္ကြပ္ထားတဲ႔ စပိန္အစိုးရကေတာင္မွပဲ “သည္အေကာင္ လြန္လြန္းအားႀကီးလွခ်ည္လား။” လို႔ တအံ႔တၾသနဲ႔ မ်က္ေျခမျပတ္ေစာင္႔ၾကည့္ေနရတဲ႔အထိ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္လွပါေပတယ္။
ဖိလစ္ပိုင္မွာရွိတဲ႔ ပညာေရးဟာ သူ႔အတြက္ ကေလးကစားစရာသာသာပဲ လို႔ နားလည္သြားတဲ႔အခါ အိမ္ကမသိေအာင္ အကိုတစ္ေယာက္ဆီအကူအညီေတာင္းၿပီး စပိန္ႏို္င္ငံ မဒရစ္ၿမဳိ႕မွာ သူ႔ဘာသူေက်ာင္းသြားတက္ပါတယ္။ အစိုးရက ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ထုတ္မေပးမွန္း သိလို႔ စာအုပ္အတုလုပ္ၿပီး ထြက္တာပါ။ ဥေရာပေရာက္ေတာ႔ မဒရစ္၊ ပါရီ၊ ဟိုက္ဒဲလ္ဘတ္ တကၠသိုလ္ေတြ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္တက္ၿပီး ဘြဲ႔ေတြ တစ္ဘြဲ႔ၿပီးတစ္ဘြဲ႔ယူေတာ႔တာပဲ။ ကိုယ္တို႔အခုသင္ၾကားေနရတဲ႔ ေဆးပညာဖတ္စာအုပ္ထဲက သမားဟူးရားႀကီးေတြနဲ႔အတူ ေဆးကုခဲ႔ၿပီး သူ႔အလုပ္အကိုင္ဟာ ပါရီမွာေတာ႔ နံမည္ေက်ာ္ မ်က္စိအထူးကုဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္ပါသတဲ႔။ သူ႔အေမကိုလည္း သူကိုယ္တိုင္ျပန္ခြဲၿပီး စကၡဳႏွစ္ကြင္း အလင္းရေစတဲ႔ သားသုဝဏၰသွ်ံေလးပါ။ ဥေရာပတိုက္ရဲ႕ ထင္ရွားတဲ႔ သိပၸံပညာရွင္ထဲမွာ တစ္ဦး အပါအဝင္ျဖစ္ေပမယ္႔ သူက ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြမွာည္း ထူးခၽြန္ျပန္တယ္။ မႏုႆေဗဒ၊ အင္းဆက္ပိုးမႊားေဗဒေတြမွာလည္း ပါရဂူတစ္ဦး ျဖစ္ျပန္ေရာ။ ကမာၻေပၚမွာ သူ႔နံမည္နဲ႔ မွည့္ေခၚထားတဲ႔ (သူေတြ႔ရွိတဲ႔) မ်ဳိးစိတ္ မ်ဳိးရင္း ပန္းမံ တိရစာၦန္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိသတဲ႔။ ဘာသာစကားကေတာ႔ သူ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေရးႏိုင္ေျပာနိုင္တာ ၂၂ မ်ဳိးပဲ ရွိတာပါတဲ႔။ ဂ်ပန္ကို တစ္လေလာက္သြားေနလိုက္ရင္ ဂ်ပန္လိုမႊတ္ေနေအာင္ ေျပာတတ္ေရာ။ “ဥေရာပမွာျဖင္႔ ျပင္သစ္လိုကေလး ထမင္းစားေရေသာက္တတ္မွ လူရာဝင္မွာပါ ေမာင္ရာ” လို႔ ေျပာလိုက္မိလို႔ ျပင္သစ္စာထသင္ၿပီး ျပင္သစ္ေတြေလ႔လာဖို႔ “ျပင္သစ္ဘာသာျဖင္႔ စာစီစာကုံးေရးသားနည္း” ဆို စာအုပ္ထုတ္ပလိုက္တယ္။ အဲ႔လိုလူစား။
ပိုက္ဆံေတြ ေတာ္ေတာ္ေပါလို႔ ေက်ာင္းေတြ ဒလေဟာတက္နို္င္တယ္ ထင္ရင္ျဖင္႔ မွားဦးမယ္။ သူမ်ားအေထာက္အပံ႔နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ရတာ ေပါစရာလား။ ကာဖီ နဲ႔ ေပါင္မုန္႔ သက္သက္ခ်ည့္ အသက္ဆက္ခဲ႔ရတဲ႔ ရက္ေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိသတဲ႔။ သူက ပိုက္ဆံမရွိေပမယ္႔ တစ္ခါမွ ကပ္ေစးမနဲဖူးဘူး။ ႏွေမ်ာတြန္႔တိုျခင္းလည္း မရွိဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အခ်ိန္ကိုက်ေတာ႔ အင္မတန္နွေမ်ာတတ္ပါသတဲ႔။ ကေလးဘဝကတည္းက တစ္ေန႔တာရဲ႕ ဘယ္အခ်ိန္ ဘာလုပ္ရမယ္ သူ႔ဘာသူ အခ်ိန္ဇယားဆြဲထားၿပီး အဲသည္အခ်ိန္ဇယားနဲ႔သာ ေနပါသတဲ႔။ သူ႔မွာ အလကားေနရင္း ကုန္သြားတဲ႔အခ်ိန္ဆိုတာ မရွိ။ အနည္းဆုံးေတာ႔ ေတြးေတာၾကံဆလို႔သာေနတာေၾကာင္႔ စကားနည္းသူ၊ အေပါင္းအသင္းနည္းသူ လို႔ ထင္စရာရွိေသာ္လည္း အင္မတန္ ခင္တတ္မင္တတ္ ေဖာ္ေရြတတ္သူ သေဘာမေနာေကာင္းသူလို႔ သူ႔မိတ္ေဆြတိုင္းက တညီတညြတ္တည္း အာမခံလိမ္႔မတဲ႔။ လူမွ ဟုတ္ရဲ႕လား မသိေပါင္ကြယ္။ ေစာ္ၾကည္ဘဲ မဟုတ္ေသာ္လည္း ရည္းစားရွားတဲ႔သူေတာ႔ မဟုတ္တာလည္း အမွန္ပဲတဲ႔။ လူပ်ဳိႀကီးဘဝနဲ႔ေတာ႔ အေသမခံနိုင္ဘူးဆိုၿပီး မေသခင္ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ေနတုန္းမွာ ေနာက္ဆုံးရည္းစား ဂ်ဳိဆက္ဖင္းနဲ႔ တရားဝင္ယူပလိုက္တယ္။ ေအးေရာ။
သူ႔ဘဝႀကီးမွာ သူေတာ္တာေတြအမ်ားႀကီး သူကၽြမ္္းက်င္တာေတြ အမ်ားႀကီး၊ အရည္အခ်င္းေတြ ေျပာမကုန္ ဆိုေပမယ္႔ အားလုံးထဲမွာ “ဂ်ဳိေဆရီေဇာ္” ရယ္လို႔ ျဖစ္လာေစတာကေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ စာေရးျခင္း အႏုပညာပါပဲ။ သူပထမဦးဆုံးေရးတဲ႔ “Noli Me Tangere” ဝတၳဳဟာ စပိန္ဘာသာနဲ႔ေရးထားတဲ႔ ဖိလစ္ပိုင္စာေပသမိုင္းမွာတင္မကဘူး။ ကမာၻ႔ဂႏၱဝင္စာေပသမိုင္းမွာပါ အေကာင္းဆုံးလို႔ မွတ္တမ္းတင္ထားရတဲ႔ အႏုပညာလက္ရာတစ္ခု ျဖစ္သတဲ႔။ အဲသည္စာအုပ္ဟာ စာေပေလာကတင္မဟုတ္ဘူး။ နို္င္ငံေရးေလာကကိုပါ အႀကီးအက်ယ္တုန္လႈပ္သြားေစတဲ႔အထိ ၾသဇာႀကီးမားခဲ႔တယ္။ အဲ႔ဒီစာအုပ္ကို ဘာလင္မွာ ေစာေစာကေျပာခဲ႔သလို ကာဖီ၊ ေပါင္မုန္႔ နဲ႔ အသက္ဆက္ၿပီး ရည္းစားနဲ႔အဆက္ျပတ္လို႔ ေၾကြလုသည္းဆိုင္ျဖစ္ေနတုန္း ေရးခဲ႔တာေလ။ စာအုပ္ထုတ္ေပးမယ္႔သူ မရွိတာကို ဖိလစ္ပိုင္ကမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က သိသြားလို႔ စာအုပ္ထုတ္ေပးလိုက္တာ အဲသည္မွာတင္ ကမာၻေက်ာ္သြားပါေတာ႔တယ္။ အေရာင္းရဆုံး ဘက္ဆယ္လာ ျဖစ္သြား လို႔ေတာ႔ မထင္နဲ႔ေနာ္။ စပိန္အစိုးရက ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံသားေတြအေပၚ ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္ကြပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားပုံ သူ႔ကိုယ္ေတြ႔ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းေတြကို ရင္တြင္းျဖစ္ေရးသားထားတဲ႔ဟာ သူ႔ႏိုင္ငံမွာ ဘယ္လိုျဖန္႔မလဲ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ "ေတြ႔ရင္ ေတြ႔တဲ႔ေနရာမွာ ဖ်က္ဆီးပစ္ေစ။ ဖတ္တဲ႔သူေရာ လက္ဝယ္ထားသူေရာ အနားရွိတဲ႔သူပါ အကုန္ဖမ္း။" လို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားတဲ႔ၾကားက ဖိလစ္ပိုင္ေတြဟာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ အုံၿပီး တစ္ေယာက္ကဖတ္ျပ။ က်န္တဲ႔သူက နားေထာင္ၾက။ တစ္ေယာက္က ပုလိပ္လာပလား အရိပ္အေျခေစာင္႔ၾကည့္ၿပီး တစ္ႏုိင္ငံလုံး အုံးအုံးကၽြက္ကၽြက္ ဖတ္ၾကပါသတဲ႔။ သူကေတာ႔ ဘာေျပာတယ္ မွတ္သလဲ။ သူ႔တစ္သက္မွာ ေနာက္ထပ္ အဲလိုစာအုပ္ေတြ ဆက္ေရးသြားဦးမယ္။ စာအုပ္ ၇ အုပ္ ထြက္လို႔မွ သူ႔တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးမရေသးဘူးဆို သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသပစ္မယ္ လို႔ ၾကဳံးဝါးပါသတဲ႔။ တကယ္လည္း ရခဲ႔ပါတယ္။ သူလည္း သတ္ေသစရာမလိုေတာ႔ဘူး။ စပိန္အစိုးရက သတ္ေပးလိုက္လို႔။ ဂ်ဳိေဆရိီေဇာ္ ခ်န္ထားရစ္ခဲ႔တဲ႔ အႏုပညာလက္ရာေတြထဲမွာ ကဗ်ာလကၤာေတြလည္း အမ်ားအျပား ပါဝင္ျပန္သတဲ႔။
ရီေဇာ္ဟာ စပိန္အစိုးရကို မျဖစ္ျဖစ္တဲ႔နည္းနဲ႔ လက္နက္စြဲကိုင္ေတာ္လွန္ရမယ္ လို႔ မတိုက္တြန္းခဲ႔ေပမယ္႔ ဖိလစ္ပိုင္လူငယ္ေတြကို ေခါင္းငုံ႔ခံေနတတ္ရင္ ဘယ္သူမဆို လာအုပ္စိုးလိမ္႔မယ္ ဆိုတဲ႔ အသိကိုေတာ႔ ေပးပါတယ္။ ပညာမတတ္ရင္ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းမရွိရင္ စပိန္လက္ေအာက္ကလြတ္လည္း ဂ်ပန္လက္ေအာက္ အေမရိကန္လက္ေအာက္ ေရာက္လို႔ဆုံးမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ၾက လို႔ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ၿပီး ကမာၻအရပ္ရပ္က သူသင္ၾကားတတ္ကၽြမ္းလာခဲ႔တဲ႔ အသိပညာအတတ္ပညာေတြကို လူငယ္ေတြဆီ ျဖန္႔ေဝပါတယ္။ သူလုပ္ခဲ႔တာ ေသြးေျမက်တဲ႔ေတာ္လွန္ေရး မဟုတ္ပဲ အသိအလိမ္မာ ပညာေတာ္လွန္ေရး လို႔ ဆိုရမွာေပါ႔။
ဂ်ဳိေဆရီေဇာ္ဟာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္မွာ စပိန္အစိုးရက ေသဒဏ္အေပးခံရလို႔ ကြယ္လြန္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္လိမ္႔မယ္ဆိုတာ သူအစကတည္းက သိသိႀကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္တာပါ။ သူအသတ္ခံရတဲ႔ လူသတ္ကြင္းမွာ သူ႔မ်က္စိေအာက္တင္ ေသဒဏ္စီရင္ခံရသူေတြကို ၾကည့္ၿပီး သူလည္း တစ္ေန႔က် ဒီလိုပဲ ေသရမွာမလြဲ လို႔ ကေလးဘဝကတည္းက ဖြင္႔ေျပာဖူးပါသတဲ႔။ သူငယ္ငယ္က သူ႔ေမေမ ပုံေျပာေတာ႔ ပိုးဖလံေလးေတြ မီးတိုတိုးလို႔ ကိုယ္က်ဳိးနည္းရတဲ႔အေၾကာင္း သင္ခန္းစာေပးသြန္သင္တဲ႔အခါ သူကေတာ႔ မီးကိုေၾကာက္ရမယ္႔အစား ေသရမွာကို ေၾကာက္ရမယ္႔အစား အသက္အေသခံၿပီး မီးအလင္းေရာင္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးဝင္တိုးရဲတဲ႔ ပိုးဖလံေတြရဲ႕ သတၱိကို အားက်ပါသတဲ႔။ သူတို႔ဟာ ေသရမယ္မွန္း မသိလို႔ အမႈမဲ႔အမွတ္မဲ႔ ဝင္တိုးတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေသရမယ္မွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ မီးအလင္းေရာင္ရဲ႕တန္ဖိုးကိုလိုခ်င္လို႔ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး တိုးဝင္ၾကတာ။ ရခဲလွတဲ႔ လူ႔ဘဝမွာ တစ္သက္မွာ တစ္ခါ ေသရမယ္ဆိုရင္လည္း ကိုယ္လိုခ်င္ရာတစ္ခုကို ျပတ္ျပတ္သားသားေရြးခ်ယ္ၿပီး အဲသည္အတြက္ အသက္စြန္႔ရတာ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းသတုန္း။ လို႔ သူ႔ေမေမကို ေျပာပါသတဲ႔။ သူ႔ဘဝမွာ သူဘာလိုခ်င္သလဲ။ ကေလးဘဝကတည္းက ဒြိဟမရွိ သိၿပီးသား။ သူ႔ႏိုင္ငံသားေတြ လြတ္လပ္ေစခ်င္တယ္။ အဲ႔ဒီအတြက္ သူဟာ မီးကိုတိုးတဲ႔ ပိုးဖလံကေလးျဖစ္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးကို ဝင္တိုးတယ္ေလ။ ေက်နပ္တယ္ အားရတယ္ ဂုဏ္ယူတယ္ ဝမ္းသာတယ္။ ကဲ ဘာလိုေသးလဲ။
ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ရဲ႕ အႀကီးဆုံးစာအုပ္ဆိုင္ေလးငါးဆိုင္မွာ “ဂ်ဳိေဆရီေဇာ္အေၾကာင္း ေရးထားတဲ႔စာအုပ္ ရွိသလား။” လို႔ လိုက္ေမးၾကည့္တဲ႔အခါ “စာေရးဆရာ အသစ္လား။” လို႔ ကိုယ္႔ကို ျပန္ေမးတာ ခံရပါတယ္။ “ဂ်ဴး ကို ေျပာတာလား။” ဆိုတဲ႔သူေတာင္ ရွိေသး။ “မႀကီးေရ။ ဒီမွာ။ ဘာႀကီးလဲ မသိ လာေမးေနတယ္ေတာ႔။” လို႔လည္း အေျပာခံရပါတယ္။ သူတို႔ေတြ မသိၾကပဲကိုး လို႔ ေလွာင္ခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔တေတြကို ဒါမ်ဳိး မသိဖူး မၾကားဖူး မဖတ္ဖူးေအာင္ လုပ္ထားတယ္ လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ သည္စာရဲ႕အစမွာ ေမးထားတဲ႔ ကိုယ္တို႔နို္င္ငံကလူငယ္ေတြရဲ႕ အေျခအေန ဘယ္လိုရွိသလဲ။ ကိုယ္တို႔နို္င္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ ဘယ္လိုရွိမလဲဆိုတာ ျမင္သာေအာင္ ဥပမာျပန္ေကာက္တာပါ။ ၁၉၆၂ မွာ ျမန္မာနိုင္ငံႀကီး ေခ်ာက္ထဲကိုက်ေတာ႔မွာမို႔လို႔ ကယ္တင္ထားတာလား၊ ေခ်ာက္ထဲကို ေခါင္းငိုက္ဆိုက္ဆင္းသြားတာလား၊ ဆိုတာ ကယ္တင္ခဲ႔တဲ႔သူေတြ ကိုယ္တိုင္ပဲ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါဦး။ ေနာက္ထပ္ေကာ ဘယ္နွစ္ႀကိမ္ ေခ်ာက္ထဲက်ခဲ႔ၿပီး ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ျပန္ကယ္တင္ထားသလဲ။ ကယ္ရာဆယ္ရာေရာက္သလား၊ ပစ္ရာနွစ္ရာေရာက္သလား လည္း ကုိယ္႔ဘာသာကိုယ္ပဲ ျပန္ေျဖေနာ္။ ဘယ္သူ႔မွ သိစရာမလိုဘူး။ ကိုယ္႔လိပ္ျပာကိုယ္ ၾကားေအာင္သာေျဖ။ လူမွန္းသိတတ္စကေန သည္အသက္သည္အရြယ္ေရာက္တဲ႔အထိ တိုင္းျပည္အတြက္ဆိုတာကို အျမင္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေခါင္းထဲမွာ ထည့္စဥ္းစားဖူးသလား အမွန္အတိုင္းေျဖ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အေျဖေပးစရာမလိုတဲ႔ ကိုယ္႔ေခါင္းထဲကအေျဖကို အမွန္အတိုင္း အရွိအတိုင္း ပကတိအတိုင္း ေျဖႏိုင္တဲ႔ အသိဥာဏ္၊ ေျဖရဲတဲ႔သတၱိ ရွိလာတဲ႔တစ္ေန႔ေတာ႔ တို႔တိုင္းျပည္ႀကီးလည္း ဖိလစ္ပို္င္ေလာက္ေတာ႔ လူရာဝင္ရေခ်ေသးရဲ႕။
0 comments:
Post a Comment