ဘယ္သူ ေအာက္ဆံုး ေရာက္သလဲ

Tin Nyunt·

ေနပူထဲကေန ျဖတ္သန္းလာရတဲ့သူေတြအတြက္ အရိပ္ကို ေတာင့္တၾကပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ထိုင္ၿပီးေတာ့ ၾကည္ႏူးမႈကို ယူေနမိတယ္။ ဘတ္စ္ကားစီးလာရတဲ့ ဒုကၡေတြ အားလံုး ေမ့ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဦးဇင္းေလးက စာသင္ေနတယ္။ ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာနဲ႔ ေဟာေျပာပို႔ခ်ေနတာေတြကို တစ္လံုးခ်င္း နာခံေနမိၿပီးေတာ့ သာဓုေခၚေနမိတယ္။
“ဒကာႀကီး ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား”
“ၾကာပါၿပီဘုရား … အရွင္ဘုရားမွာထားတဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္စာအုပ္လာပို႔တာပါဘုရား”
“ေနပူလိုက္တာ ဒကာႀကီးရယ္”
“လူေတြကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ ပိုပူတယ္ဘုရား”
“ဘာျဖစ္လာျပန္ၿပီလဲ ဒကာႀကီး”
“အရွင္ဘုရား … မဟုတ္တာ လုပ္ေနတာကို ျမင္ၿပီးေတာ့ မေျပာတာ အျပစ္ရွိသလားဘုရား”
“ဘာေတြ ေတြ႔လာျပန္လို႔လဲဒကာ”
“ကားေပၚမွာ ေငြေလး ၁၀၀ က်ပ္ကို ပံုးထဲမထည့္ဘဲ စီးေနၾကတာၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္မိလို႔ပါဘုရား”

“ဒကာႀကီးတို႔ ေလာကီအေရး ဦးဇင္း မေဆြးေႏြးလိုပါဘူး”
“မဟုတ္တာလုပ္ေနတာကို မေျပာဘဲ ႏႈတ္ပိတ္ေနတာ အျပစ္ရွိသလားဘုရား”
“ဒကာႀကီးကို ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ေျပာမယ္”
ဟိုးေရွးေရွးက မင္းဆရာေတာ္တစ္ပါးဟာ အလြန္သိကၡာ ပညာႀကီးမားစြာနဲ႔ ေနထိုင္ေတာ္မူတယ္။ သူေနတဲ့ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာလည္း အျမတ္တႏိုးနဲ႔ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ ေဗာဓိပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေဗဓိပင္ေအာက္မွာ တံျမက္စည္းလွည္းေနတုန္း ဘုရင္က ဆင္နဲ႔ ႂကြလာၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးကို ဝင္ဖူးတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးက ေဗာဓိပင္နဲ႔ အနီးမေဝးက ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာထိုင္ၿပီး ဘုရင္ႀကီးနဲ႔ စကားေျပာဆိုေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရင္စီးလာတဲ့ ဆင္က ေဗာဓိပင္က ေညာင္ရြက္ကို ႏွာေမာင္းနဲ႔ လွမ္းဆြဲဖို႔ လုပ္တယ္။ ဆင္က ဆင္လိမၼာပါ။
“ငါေညာင္ရြက္ကို လွမ္းဆြဲလို႔ သင့္ပါ့မလားေပါ့”
ဒါေပမဲ့ ဆင္က ဘယ္လို စဥ္းစားျပန္သလဲဆိုေတာ့ ငါေညာင္ရြက္ကို လွမ္းဆြဲတာ မသင့္ဘူးဆိုရင္ ငါ့ဆင္ထိန္းက တားျမစ္မွာေပါ့။ ႏွာေမာင္းနဲ႔ စမ္းၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး ေညာင္ရြက္ေတြကို ထိလိုက္တယ္။
ဆင္ထိန္းကလည္း စဥ္းစားတယ္။ ဘုရင့္ဆင္ကေတာ့ မဟုတ္တာ လုပ္ေနၿပီ။ ငါေငါက္လိုက္ရင္ ဘုရင္ ႀကိဳက္ပါ့မလားေပါ့။ ေအးေလ ဘုရင္ႀကီးကေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတာပဲ။ အေတာ္ဘူးဆိုရင္ ဘုရင္ကေျပာမွာေပါ့လို႔ စဥ္းစားလိုက္တယ္။
ရွင္ဘုရင္ကလည္း ဆင္က ေညာင္ရြက္ကို လွမ္းယူေနတာ ျမင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မေျပာဘူး။ ဘုရင္က ဘယ္လို ေတြးသလဲဆိုေတာ့ ေညာင္ပင္ရဲ႕ ပိုင္ရွင္က ဆရာေတာ္ပဲ။ မစားအပ္ဘူးဆိုရင္ ဆရာေတာ္ တားမွာေပါ့လို႔ ေတြးတယ္။
ဆရာေတာ္ကလည္း ဆင္က ႏွာေမာင္းနဲ႔ လွမ္းဆြဲေနတာျမင္တယ္။ ေဗာဓိပင္ဆိုတာ ဘုရားကိုယ္စားစိုက္ ထားတာ။ မဖ်က္ဆီးေကာင္းဘူး။ ဖ်က္ဆီးရင္ အဝီစိငရဲက်တတ္တယ္ဆိုတာသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရင့္ဆင္ ျဖစ္ေနေတာ့ မတားဘူး။ မေျပာဘူး။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆင္က စားလို႔ရတယ္ထင္ၿပီးေတာ့ ေညာင္ပင္ကအရြက္ေတြကို ခူးစားေရာ။
“ကဲ … ဒကာႀကီး … ဆင္၊ ဆင္ထိန္း၊ ဘုရင္၊ ဘုန္းႀကီး အဲဒီသူေတြ ငရဲက်ေတာ့မယ္ဆိုပါေတာ့ ဘယ္သူက ငရဲအိုးထဲမွာ ေအာက္ဆံုးကေန အျပင္းဆံုးအပူဒဏ္ကို ခံရမယ္ထင္သလဲ”
“ဆင္ကစားတာဆိုေတာ့ ဆင္ေပါ့ဘုရား”
“မဟုတ္ဘူးဒကာႀကီး … ငရဲအိုးထဲကို အဲဒီေလးဦးက်တဲ့အခါ … ေအာက္ဆံုးက ဘုန္းႀကီး … ဒယ္အိုးဖင္မွာ ကပ္ေနတာ ဘုန္းႀကီးပါဒကာ။ ဘုန္းႀကီးအထက္မွာ ဘုရင္၊ ဘုရင္အထက္မွာ ဆင္ထိန္း၊ ဆင္ထိန္းအထက္ကမွ ဆင္ရွိေနပါတယ္။ ေအာက္ဆံုးက ဘုန္းႀကီးက အပူအျပင္းဆံုး ခံရပါတယ္”
“ဘာေၾကာင့္လဲဘုရား … တပည့္ေတာ္ မရွင္းလို႔ပါ”
“ဒကာႀကီး … ဦးဇင္းေျပာခ်င္တာက တာဝန္အရွိဆံုးသူက ေျပာသင့္ေျပာထိုက္တာကို မေျပာရင္ အမွားေတြက ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာပဲ။ ဆင္က ႏွာေမာင္းနဲ႔ လွမ္းေနကတည္းက ဘုရင္ကို တစ္ခြန္းတည္းေျပာ လိုက္ရင္ ၿပီးနိုင္ပါလ်က္ … ဘုရင္ဆိုၿပီး ဆင္ျခင္အားနာေနေတာ့ ဒုကၡအားလံုးေရာက္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ မွန္မွန္ ကန္ကန္ လမ္းျပေပးရမယ့္သူေတြက မေျပာဘဲ ႏႈတ္ပိတ္ေနရင္ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္က်ိဳးနည္းပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္တိုင္တစ္ဦးတည္း ကိုယ္က်ိဳးနည္းတာ ကိစၥမရွိဘူး … အေဖာ္အေပါင္းေတြ တစ္သီႀကီး ေခၚသြားမိမွာကို ဆင္ျခင္သင့္တာေပါ့ … ဒကာႀကီး … ဦးဇင္းေက်ာင္းေပၚတက္ေတာ့မယ္။ စာအုပ္လာေပးတာ … ေက်းဇူး တင္တယ္”
“သာဓု … သာဓု … သာဓုပါဘုရား”
တင္ညြန္႔
၂၇.၅.၂၀၁၇