ေဒဝဒတ္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီး
|
8:43 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
Tin Nyunt
ေဒဝဒတ္ကို ဖေနာင့္နဲ႔ ေပါက္တဲ့သူက “ေကာကာလိက” တဲ့။
ရွင္ေဒဝဒတ္ကို ဖေနာင့္နဲ႔ ေကာက္ေပါက္လိုက္တာ ေသြးပြက္ပြက္ အန္သတဲ့။ ေကာကာလိကဆိုတာ အားခြန္ဗလ အလြန္ႀကီးသူျဖစ္ရမယ္။
ေဒဝဒတ္ကို ဖေနာင့္နဲ႔ ေပါက္တဲ့သူက “ေကာကာလိက” တဲ့။
ရွင္ေဒဝဒတ္ကို ဖေနာင့္နဲ႔ ေကာက္ေပါက္လိုက္တာ ေသြးပြက္ပြက္ အန္သတဲ့။ ေကာကာလိကဆိုတာ အားခြန္ဗလ အလြန္ႀကီးသူျဖစ္ရမယ္။
သံဃာကို ဂိုဏ္းခြဲတုန္းက အားကိုးတႀကီးနဲ႔ ရွင္ေဒဝဒတ္ေနာက္ကို ရွင္ေကာကာလိက
လိုက္ခဲ့တယ္။ ေဒဝဒတ္ကလည္း ဘုရားကိုၿပိ္ဳင္ ႏိုင္ရင္ၿပီးေရာဆိုၿပီးေတာ့
သူယုတ္က သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္၊ ေခါင္းပါးေသာအက်င့္ က်င့္သေယာင္နဲ႔
တိုက္ခဲ့တယ္။
“သူေတာ္ေကာင္းဆိုတာ ေတာမွာပဲေနမယ္။ ဆြမ္းလည္းစားေလာက္႐ံုပဲခံမယ္။ သကၤန္းကို လာမလွဴနဲ႔ လမ္းေဘးက ရတဲ့အဝတ္ကိုဝတ္မယ္။ သစ္ပင္ေအာက္မွာပဲေနမယ္။ အမဲ သားငါး မစားဘူး” တဲ့။
ေဒဝဒတ္ႀကီးက ဘုရားကိုဆန္႔က်င္ ထြင္လိုက္တဲ့ က်င့္စဥ္ေတြေလ။ သူေတာ္ေကာင္းအေနနဲ႔ ဒီလို ေနထိုင္တာကို ဘုရားက မႀကိဳက္၊ မလိုက္ေလ်ာဘူးဆိုရင္ ဂိုဏ္းခြဲမယ္တဲ့။
ဘုရားရွင္ဝါဒက မဇၩိမပဋိပဒါ။ အယုတ္အလြန္ႏွစ္ပါးကို မျဖစ္ပြားေစတဲ့ အလယ္အလတ္လမ္း။ ဒါေၾကာင့္ ေဒဝဒတ္လမ္းစဥ္ကို သေဘာမတူဘူး။ ဒီမွာ ေဒဝဒတ္က လက္ပမ္းေပါက္ထခတ္တယ္။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ အက်င့္ကို လိုက္မလုပ္ႏိုင္ရင္ လမ္းခြဲမယ္ဆိုၿပီး ရဟန္းငယ္ ၅၀၀ ကိုေခၚကာ ဂယာသီသကို ထြက္သြားတယ္။
ေဒဝဒတ္ဂိုဏ္းခြဲၿပီၾကားေတာ့ ဘုရားရွင္က ရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ ရွင္ေမာဂၢလန္တို႔ကို လိုက္ေခၚခိုင္းတယ္။ အားလံုးကို သြားျပန္ေခၚလိုက္ေပါ့။ သာသနာေတာ္မွာ ဒီလို မျဖစ္သင့္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့။
ဘုရားရွင္ရဲ႕ အမိန္႔ေတာ္နဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးႏွစ္ပါးက ေဒဝဒတ္ေနာက္လိုက္တယ္။ ဂယာသီသကိုေရာက္ေတာ့ ေဒဝဒတ္က “အလို … ငါ့အက်င့္ကို ႀကိဳက္လို႔ ဘုရားရဲ႕တပည့္ႀကီးေတြ လိုက္လာၿပီ” ဆိုၿပီး ပီတိေတြျဖစ္တယ္။
ကိုယ္ေတာ္ႀကီးႏွစ္ပါးက သံဃာေတြကို တရားေဟာမယ္ဆိုေတာ့ ေဒဝဒတ္က ခြင့္ျပဳတယ္။ ေဟာေပါ့။ ေကာကာလိကကိုယ္ေတာ္က တားတယ္။ နားေယာင္ၿပီး ျပန္ပါသြားမွာ စိုးရိမ္လို႔။
တစ္ဂိုဏ္းတစ္စင္ေထာင္ၿပီး ဘုရားရွင္လို ေဟာရေျပာရလြန္းလို႔ ေမာေန တဲ့ ေဒဝဒတ္ နားဦးမယ္ဆိုၿပီး သစ္ပင္ေအာက္မွာ လွဲရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ ရွင္ေမာဂၢလန္တို႔က ရဟန္းငယ္ေတြကို တရားျပတယ္။ အားလံုး ျပန္ပါသြားတယ္။
ေကာကာလိက စိတ္ဆိုးရၿပီ။ သူ႔အားကိုးနဲ႔ ဆရာေတြလုပ္မယ္ဆိုၿပီး ဂုိဏ္းခြဲလာတယ္။ သူကေတာ့ သစ္ပင္ ေအာက္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေဒါသနဲ႔ ေဒဝဒတ္ရင္ဝတည့္တည့္ ဖေနာင့္နဲ႔ ေကာက္ေပါက္လိုက္တာ။
ေကာကာလိကရဲ႕ ဖေနာင့္ဒဏ္ကို ေဒဝဒတ္ ကိုးလေလာက္ခံစားရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေရာဂါသည္းထန္ၿပီး ေနခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္ကို တမ္းတတယ္။ ငါမွားၿပီ။ သူေတာ္ေကာင္းကို ျပစ္မွားမိၿပီ။ မေသမီ ေနာက္ဆံုး ဖူးေတြ႔ သြားခ်င္သည္ဆိုၿပီး အနီးမွာရွိတဲ့ တပည့္လက္က်န္ေလးေတြကို ဘုရားရွင္ထံ ျပန္ပို႔ခိုင္းတယ္။
ေဒဝဒတ္ကို တပည့္ေတြက ေညာင္ေစာင္းေပၚတင္ၿပီး ထမ္းလာရတယ္။ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေရာက္ခါနီးမွာ တပည့္ေတြက ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႔ဖို႔ သန္႔ရွင္းေအာင္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ကန္တစ္ကန္မွာ ေရဆင္းခ်ိဳးတယ္။ တပည့္ေတြက ေဒဝဒတ္ေညာင္ေစာင္းကို ကန္ေစာင္းမွာခ်ခဲ့တယ္။ ေဒဝဒတ္ ေညာင္ေစာင္းကေန ေအာက္ကို ဆင္းဖို႔ ေျခႏွစ္ဖက္ခ်လိုက္တယ္။
ေဒဝဒတ္ဟာ သူရပ္ေနတဲ့ ေနရာမွာပဲ ေျမထဲကို တျဖည္းျဖည္းနစ္ဝင္သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုး ပါးစပ္မျမဳပ္မီ လက္အစံုကိုေျမႇာက္ၿပီး ေျပာသြားတာက
“တရားမင္းဘုရားကို အကၽြႏ္ုပ္သည္ ဤအ႐ိုး၊ ဤအသက္တို႔ျဖင့္ လက္ယွက္တင္မိုး ဦးညြတ္လွ်ိဳးကာ ရွိခိုးပါ၏ ဘုရား” တဲ့။
(ရည္ညႊန္း - ဓမၼပဒဝတၳဳေတာ္ ရွင္ေဒဝဒတ္ဝတၳဳ)
၂.၂.၂၀၁၇
“သူေတာ္ေကာင္းဆိုတာ ေတာမွာပဲေနမယ္။ ဆြမ္းလည္းစားေလာက္႐ံုပဲခံမယ္။ သကၤန္းကို လာမလွဴနဲ႔ လမ္းေဘးက ရတဲ့အဝတ္ကိုဝတ္မယ္။ သစ္ပင္ေအာက္မွာပဲေနမယ္။ အမဲ သားငါး မစားဘူး” တဲ့။
ေဒဝဒတ္ႀကီးက ဘုရားကိုဆန္႔က်င္ ထြင္လိုက္တဲ့ က်င့္စဥ္ေတြေလ။ သူေတာ္ေကာင္းအေနနဲ႔ ဒီလို ေနထိုင္တာကို ဘုရားက မႀကိဳက္၊ မလိုက္ေလ်ာဘူးဆိုရင္ ဂိုဏ္းခြဲမယ္တဲ့။
ဘုရားရွင္ဝါဒက မဇၩိမပဋိပဒါ။ အယုတ္အလြန္ႏွစ္ပါးကို မျဖစ္ပြားေစတဲ့ အလယ္အလတ္လမ္း။ ဒါေၾကာင့္ ေဒဝဒတ္လမ္းစဥ္ကို သေဘာမတူဘူး။ ဒီမွာ ေဒဝဒတ္က လက္ပမ္းေပါက္ထခတ္တယ္။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ အက်င့္ကို လိုက္မလုပ္ႏိုင္ရင္ လမ္းခြဲမယ္ဆိုၿပီး ရဟန္းငယ္ ၅၀၀ ကိုေခၚကာ ဂယာသီသကို ထြက္သြားတယ္။
ေဒဝဒတ္ဂိုဏ္းခြဲၿပီၾကားေတာ့ ဘုရားရွင္က ရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ ရွင္ေမာဂၢလန္တို႔ကို လိုက္ေခၚခိုင္းတယ္။ အားလံုးကို သြားျပန္ေခၚလိုက္ေပါ့။ သာသနာေတာ္မွာ ဒီလို မျဖစ္သင့္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့။
ဘုရားရွင္ရဲ႕ အမိန္႔ေတာ္နဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးႏွစ္ပါးက ေဒဝဒတ္ေနာက္လိုက္တယ္။ ဂယာသီသကိုေရာက္ေတာ့ ေဒဝဒတ္က “အလို … ငါ့အက်င့္ကို ႀကိဳက္လို႔ ဘုရားရဲ႕တပည့္ႀကီးေတြ လိုက္လာၿပီ” ဆိုၿပီး ပီတိေတြျဖစ္တယ္။
ကိုယ္ေတာ္ႀကီးႏွစ္ပါးက သံဃာေတြကို တရားေဟာမယ္ဆိုေတာ့ ေဒဝဒတ္က ခြင့္ျပဳတယ္။ ေဟာေပါ့။ ေကာကာလိကကိုယ္ေတာ္က တားတယ္။ နားေယာင္ၿပီး ျပန္ပါသြားမွာ စိုးရိမ္လို႔။
တစ္ဂိုဏ္းတစ္စင္ေထာင္ၿပီး ဘုရားရွင္လို ေဟာရေျပာရလြန္းလို႔ ေမာေန တဲ့ ေဒဝဒတ္ နားဦးမယ္ဆိုၿပီး သစ္ပင္ေအာက္မွာ လွဲရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ ရွင္ေမာဂၢလန္တို႔က ရဟန္းငယ္ေတြကို တရားျပတယ္။ အားလံုး ျပန္ပါသြားတယ္။
ေကာကာလိက စိတ္ဆိုးရၿပီ။ သူ႔အားကိုးနဲ႔ ဆရာေတြလုပ္မယ္ဆိုၿပီး ဂုိဏ္းခြဲလာတယ္။ သူကေတာ့ သစ္ပင္ ေအာက္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေဒါသနဲ႔ ေဒဝဒတ္ရင္ဝတည့္တည့္ ဖေနာင့္နဲ႔ ေကာက္ေပါက္လိုက္တာ။
ေကာကာလိကရဲ႕ ဖေနာင့္ဒဏ္ကို ေဒဝဒတ္ ကိုးလေလာက္ခံစားရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေရာဂါသည္းထန္ၿပီး ေနခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္ကို တမ္းတတယ္။ ငါမွားၿပီ။ သူေတာ္ေကာင္းကို ျပစ္မွားမိၿပီ။ မေသမီ ေနာက္ဆံုး ဖူးေတြ႔ သြားခ်င္သည္ဆိုၿပီး အနီးမွာရွိတဲ့ တပည့္လက္က်န္ေလးေတြကို ဘုရားရွင္ထံ ျပန္ပို႔ခိုင္းတယ္။
ေဒဝဒတ္ကို တပည့္ေတြက ေညာင္ေစာင္းေပၚတင္ၿပီး ထမ္းလာရတယ္။ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေရာက္ခါနီးမွာ တပည့္ေတြက ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႔ဖို႔ သန္႔ရွင္းေအာင္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ကန္တစ္ကန္မွာ ေရဆင္းခ်ိဳးတယ္။ တပည့္ေတြက ေဒဝဒတ္ေညာင္ေစာင္းကို ကန္ေစာင္းမွာခ်ခဲ့တယ္။ ေဒဝဒတ္ ေညာင္ေစာင္းကေန ေအာက္ကို ဆင္းဖို႔ ေျခႏွစ္ဖက္ခ်လိုက္တယ္။
ေဒဝဒတ္ဟာ သူရပ္ေနတဲ့ ေနရာမွာပဲ ေျမထဲကို တျဖည္းျဖည္းနစ္ဝင္သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုး ပါးစပ္မျမဳပ္မီ လက္အစံုကိုေျမႇာက္ၿပီး ေျပာသြားတာက
“တရားမင္းဘုရားကို အကၽြႏ္ုပ္သည္ ဤအ႐ိုး၊ ဤအသက္တို႔ျဖင့္ လက္ယွက္တင္မိုး ဦးညြတ္လွ်ိဳးကာ ရွိခိုးပါ၏ ဘုရား” တဲ့။
(ရည္ညႊန္း - ဓမၼပဒဝတၳဳေတာ္ ရွင္ေဒဝဒတ္ဝတၳဳ)
၂.၂.၂၀၁၇
0 comments:
Post a Comment