"တန္ဖိုးခ်င္းေတာ့ မတူႏိုင္"

Soe Naing

တစ္ခါတုန္းက သစ္ပင္ေတြဟာ စကားေျပာတတ္တယ္ဆုိပဲ။ စကားေျပာတတ္တဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ပန္းပုဆရာတစ္ေယာက္က ပန္းပုထုဖုိ႔ ယူလာခဲ့တယ္။ ခုတ္ထားတဲ့ သစ္သား တံုးေတြကို ပန္းပုထုေတာ့ သစ္သားတံုးတစ္တံုးက အထုခံရ၊ အခုတ္ခံရ၊ အထြင္းခံရ၊ အရိုက္ခံရ၊ အႏွက္ခံရေတာ့ "နာတယ္" ဆုိၿပီး ေအာ္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ပန္းပုဆရာဟာ အဲ့သစ္သားတံုးကို အေသးစိတ္ မြန္းမံမေနေတာ့ဘဲ တံုးေမာင္းအျဖစ္၏နဲ႔ပဲ ထားခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။
ေနာက္သစ္သားတံုးတစ္တံုးက်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ နာေပမယ့္ သူ မေအာ္ဘဲ ႀကိတ္မွိတ္သည္းခံၿပီးေတာ့ ေနခဲ့လိုက္တယ္။ ပန္းပုဆရာက အဲဒီသစ္တံုးကိုက်ေတာ့ လူသားေတြ အပူေဇာ္ခံမယ့္ နတ္ဘုရားရုပ္တုအျဖစ္ ထုခဲ့လုိက္တယ္။

လူသားေတြက တံုးေမာင္းကို ေခါက္ၿပီး နတ္ဘုရားရုပ္တုကို ပူေဇာ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ တံုးေမာင္းျဖစ္ေနတဲ့ သစ္သားက အသည္းအသည္ ငိုေၾကြးတယ္။
သူတုိ႔ဟာ အစပထမတုန္းက သစ္ပင္ေတြ အတူတူ ျဖစ္ပါရဲ႕နဲ႔ ခုက်မွ သူက် အေခါက္ခံရၿပီး ဟိုသစ္သားတံုးက်ေတာ့ အပူေဇာ္ခံရတယ္ ဆုိၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္သြားတယ္။
ဒါနဲ႔ ပန္းပုဆရာကို ဘက္လိုက္တယ္ဆုိၿပီး စြပ္စြဲလုိက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ နတ္ဘုရားရုပ္တုအျဖစ္ ထုခံလုိက္ရတဲ့ သစ္သားက သူ႔ကို ေျပာတယ္။
"မင္းကမွ သည္းမခံတာကိုး"
ဟုတ္ပါတယ္။ လူသားေတြလည္း ကိုယ္ပိုင္ လမ္းေၾကာင္းေပၚကိုေတာ့ သြားေနခဲ့ၾကတာခ်င္း တူပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိဳ႕က ေအာင္ျမင္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ဘာမွမျဖစ္ထြန္းၾကဘူး။ တခ်ိဳ႕က ျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္ထြန္းပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းမႈ အားနည္းၾကရတယ္။
ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာလဲလုိ႔ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ ခုနကေျပာတဲ့ ေလာကဓံရဲ႕ ရိုက္ပုတ္မႈဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံရတဲ့အခါမွာ သည္းခံႏိုင္မႈ၊ သည္းမခံႏိုင္မႈအေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ အက်ိဳးရလဒ္ေတြလည္း ကြာျခားသြားတာမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။
ကဲ...စာဖတ္သူေရာ၊ သစ္သားခ်င္းအတူတူ ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ပါသလဲ???
ေမာင္မင္းစိုး၏ လူငယ္နဲ႔ လူလည္ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
Credit to WUN ZINN WITH