ဦးကိတၱိႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္
Tin Nyunt
ေတာထဲေတာင္ထဲ ငွက္ဖ်ားဆိုတဲ့ရြာေရာဂါၾကားထဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ က်န္းမာတယ္။ ဘာေၾကာင့္ က်န္းမာသလဲဆိုေတာ့ (၁) အရက္မေသာက္ဘူး (၂) ဘယ္မွာအိပ္အိပ္ ျခင္ေထာင္နဲ႔ပဲ အိပ္တယ္ (၃) မနက္တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ က်န္းမာေရးလုပ္တယ္။ ဒီအက်ိဳးတရားေၾကာင့္ ထင္ပါတယ္ အတူတူလာတဲ့ ဆရာေတြ ဆရာမေတြ ငွက္ဖ်ားစြဲကုန္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပန္းပန္လ်က္ပဲ။
ေတာထဲေတာင္ထဲ ငွက္ဖ်ားဆိုတဲ့ရြာေရာဂါၾကားထဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ က်န္းမာတယ္။ ဘာေၾကာင့္ က်န္းမာသလဲဆိုေတာ့ (၁) အရက္မေသာက္ဘူး (၂) ဘယ္မွာအိပ္အိပ္ ျခင္ေထာင္နဲ႔ပဲ အိပ္တယ္ (၃) မနက္တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ က်န္းမာေရးလုပ္တယ္။ ဒီအက်ိဳးတရားေၾကာင့္ ထင္ပါတယ္ အတူတူလာတဲ့ ဆရာေတြ ဆရာမေတြ ငွက္ဖ်ားစြဲကုန္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပန္းပန္လ်က္ပဲ။
ဒါေပမဲ့ လူပဲ တစ္ေန႔ေတာ့ ဖ်ားပါေတာ့တယ္။ မနက္ခင္း ေက်ာင္းၿခံစည္း႐ိုးေဘးက
ေရေျမာင္းေတြကို ေဖာ္ေနတာ မိုးရြာထဲမွာ ၾကာသြားတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ေန႔လံုး
မ်က္စိေတြစပ္၊ ႏွာရည္ေတြယို၊ ေခ်ာင္းေတြဆိုး ေတာ့တာပဲ။
ဆရာေတြက အေဆာင္မွာ သြားျပန္နားဖို႔ ေျပာေပမယ့္ ၉ တန္းတစ္ခ်ိန္ကို ေအာင့္အည္းၿပီး သင္လိုက္ေသး တယ္။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတာ့ မဟန္ႏိုင္ေတာ့လို႔ “ငါေတာ့ အေဆာင္ျပန္ၿပီး နားမွျဖစ္ေတာ့မယ္ေဟ့” လို႔ ႐ံုးခန္း ထဲမွာ ေၾကညာလိုက္တယ္။ ဆရာမေလးေတြက “ခုမွပဲ ဒီစကား ၾကားဖူးေတာ့တယ္။ နားသင့္တာ ၾကာေနၿပီ” လို႔ ဝိုင္းေျပာၾကတယ္။
က်န္းမာေရးမွဴးေလး ေစာလွျမင့္ေရာက္လာတယ္။ ဘယ္က သတင္းၾကားလာသလဲေတာ့ မသိဘူး။ သူက ေဆးထိုးမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေဆးအထိုး မခံရဲဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေသာက္ေဆးပဲေတာင္းလိုက္တယ္။ သူ႔ေဆးေသာက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
ညဥ့္နက္မွျပန္ႏိုးေတာ့ ေတာင္ထန္းေတြေပၚကို မိုးတေဖါက္ေဖါက္က်ေနတယ္။ ခ်မ္းတာနဲ႔ အေႏြးထည္တစ္ထပ္ ထပ္ဝတ္ၿပီးေတာ့ ေစာင္ကိုလံုေအာင္ၿခံဳၿပီးေကြးေနရတယ္။ မိုးလင္းခါနီးမွ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
“ေက်ာင္းဆရာ … ေက်ာင္းဆရာ”
အျပင္က ေခၚသံၾကားလို႔ ျခင္ေထာင္ထဲကေန ထြက္ၿပီးေတာ့ တံခါးဖြင့္လိုက္တယ္။ အျပင္မွာ “ဦးကိတ္” ပါလား။ ထူးထူးျခားျခားပဲ။
ဦးကိတ္ဆိုတာ တစ္ရြာလံုးကေပးထားတဲ့အမည္။ သူ႔ကို ဦးကိတၱိလို႔သိထားေပမယ့္ တစ္ရြာလံုးက ဦးကိတ္ပဲ ေခၚၾကတယ္။ ဦးဇင္းႀကီးက စိတ္မမွန္ဘူး။ သကၤန္းဝတ္ထားေပမယ့္ အၿမဲ ဖိုး႐ိုးဖားရား။ သကၤန္းကလည္း ညစ္ပတ္ နံေစာ္။ ဆံပင္က လက္တစ္သစ္။ မနက္တိုင္း ရြာထဲကို ဆြမ္းခံႂကြတယ္။
ဦးကိတ္ေနတာက ရြာနဲ႔ အေတာ္ေလးလွမ္းတဲ့ ရြာဦးေစတီေပၚမွာ။ ကုန္းထက္ကေစတီမွာ ေလတိုက္တိုက္ မိုးရြာရြာ တန္ေဆာင္းေလးထဲ တစ္ပါးတည္းေနတတ္တယ္။ ဆြမ္းခံၿပီး ျပန္သြား၊ ေနာက္ထပ္ ရြာထဲ ျပန္မလာ ေတာ့ဘူး။ ပါးစပ္က ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာတယ္။ နားလည္ရခက္တယ္။ ယခင္က စာတတ္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးလို႔ သိရတယ္။ ရြာေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းထိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဘာသာသူ တစ္ပါးတည္း ေစတီေပၚမွာ ျဖစ္သလို သြားေနတယ္။
ထူးဆန္းတာက ကၽြန္ေတာ္ ဦးကိတ္နဲ႔ တစ္ႀကိမ္မွ စကားမေျပာဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းဆရာမွန္း သိႏိုင္ စရာအေၾကာင္းမရွိဘဲ ေက်ာင္းဆရာလို႔ လာေခၚေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က
“အရွင္ဘုရား အေပၚကို ႂကြပါလားဘုရား”
“မတက္ေတာ့ဘူး … ငါ့ကို ပဲျပဳတ္ကပ္စမ္း” တဲ့။
အဲဒါမွအခက္။ ဒီမနက္ေစာေစာမႏိုးလို႔ ထမင္းလည္း မခ်က္ရေသး၊ ပဲျပဳတ္လည္း သြားမဝယ္ရေသး။
“တပည့္ေတာ္ ခုမွ ႏိုးလို႔ပါဘုရား … ေခတၱေစာင့္ပါလား ေျပးဝယ္လိုက္ပါ့မယ္”
“ေက်ာင္းဆရာ ဟိုကဘာလဲ”
ဦးကိတ္လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္မွ ေလွကားအတက္အဆင္းမွာ ပဲျပဳတ္ထုပ္ေလးတစ္ထုပ္ သံတိုင္မွာ ခ်ိတ္ထား တာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းသား လာခ်ိတ္သြားတယ္ မသိပါဘူး။ အဲဒီေနရာမွာ မွ်စ္တြဲေလး ခ်ိတ္ထား၊ မႈိတြဲေလးခ်ိတ္ထား။ တစ္ခါတေလ ငါးတြဲေလးေတြလည္း ခ်ိတ္ထားတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တိုက္႐ိုက္လာေပးရင္ သူတို႔ကို ေအာ္တတ္လြန္းလို႔ ကေလးေတြနဲ႔ ရြာထဲက ဒီလိုပဲ မသိေအာင္ လာထား တတ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ဦးဇင္းႀကီးကို ပဲျပဳတ္ထုပ္ေလးသြားယူၿပီး သပိတ္ထဲကို ေလာင္းလိုက္ပါတယ္။
“ေက်ာင္းဆရာ ဘာျဖစ္ေနလဲ”
“တပည့္ေတာ္ တစ္ကိုယ္လံုးကိုက္ခဲၿပီး ေနမေကာင္းဘူးဘုရား”
“ေအး … ေအး … အို နာ ေသ ေဘး ေရွာင္လို႔မရ ဒုကၡ … ဒုကၡ။ ဒီည ၁၂ နာရီ ဘုရားကိုလာခဲ့”
ဦးဇင္းႀကီးက အဲဒီလိုေျပာၿပီး ေက်ာင္းဝင္းထဲကျပန္ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္လံုး ခ်စ္ခ်စ္ ေတာက္ပူေနတာ သတိထားလိုက္မိတယ္။ တပည့္ေက်ာ္ ဝင္းႏိုင္ေရာက္လာၿပီး ေရေႏြးတည္၊ ဆံျပဳတ္တည္ လာလုပ္ေပးတယ္။ သူက က်န္းမာေရးမွဴး ေစာလွျမင့္ကို သြားေခၚတယ္။ ေစာလွျမင့္က ေဘးနားက ရြာေတြကို လွည့္ေနလို႔ မေတြ႔ခဲ့ဘူးတဲ့။
ဒီေန႔ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ေတာ္ေသးတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုး နာေနတာေၾကာင့္ ထိုင္ၿပီးေတာ့ေတာင္ မေနႏိုင္ဘူး။ အိပ္ရာထဲလွဲေနတုန္း တပည့္ေက်ာ္ ဝင္းႏိုင္က
“ဆရာ … ေစာေစာက ဦးကိတ္ႀကီးက ဆရာ့ကို ေခၚေနတာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ မသြားနဲ႔ေနာ္ဆရာ”
“ငါက သြားပါ့မလားကြာ။ ၿပီးေတာ့ သူေခၚတာ ည ၁၂ နာရီ”
“ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ဆရာ။ ထူးျခားတာက ဦးကိတ္က တစ္ရြာလံုး ဘယ္သူ႔မွ စကားေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ့ဆီကေန ပဲျပဳတ္လာအလွဴခံတယ္ဆိုတာ ထူးတာပဲ”
“ေအး … ငါလည္း အဲဒါ စဥ္းစားေနတာ”
တစ္ေန႔လံုး မသက္သာပါဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သြားၿပီလို႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ ေစာလွျမင့္ကလည္း ကေပါင္းရြာမွ ညအိပ္မယ္တဲ့။ တစ္ေန႔လံုး ဘာမွလည္း မစားႏိုင္ဘူး။ ပူလိုက္ ခ်မ္းလိုက္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ရြာက လူႀကီးေတြက ၾကက္ျပဳတ္ၿပီး လာေပးတယ္။ စားဖို႔ေနေနသာသာ လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ခ်င္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ တပည့္ေက်ာ္ ဝင္းႏိုင္က ဒီည လာေစာင့္အိပ္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်မ္းတာနဲ႔ မွိန္းေနတုန္းမွာ
“ေက်ာင္းဆရာ … ေက်ာင္းဆရာ” ဆိုတဲ့ ေခၚသံကို ၾကားလိုက္တယ္။
“ဝင္းႏိုင္ … ဝင္းႏိုင္ ဘယ္သူလဲ ထၾကည့္လိုက္စမ္း”
ဝင္းႏိုင္ဆိုတဲ့ေကာင္ လႈပ္ေတာင္ မလႈပ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ပဲ ထၿပီး မီးခြက္ထြန္း တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ အျပင္မွာ ဘာမွ မေတြ႔ရဘူး။ အိပ္ရာေဘးက လက္ႏွိပ္မီးကို ယူၿပီးေတာ့ အေဆာင္နဲ႔ ေက်ာင္းပတ္လည္ လိုက္ထိုးၾကည့္ ေတာ့လည္း ဘာမွ မေတြ႔ဘူး။
စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္တာနဲ႔ လက္ႏွိပ္မီးထိုးၿပီး ေက်ာင္းျပင္ကို ထြက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ကို ထြက္လာ ရင္းက ရြာဦးေစတီဘက္ကို သြားတဲ့ လမ္းေပၚကို တက္သြားမိတယ္။ လေရာင္ေလးကလည္းသာလို႔။ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။
စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးပဲ သာယာၾကည္ႏူးေနမိတယ္။ ေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႔ ေစတီ ကိုေရာက္လာတယ္။ ေစတီေပၚ တက္လိုက္ေတာ့ ဇရပ္ထဲမွာ ဦးကိတ္တစ္ပါးတည္း မီးလႈံေနတယ္။ မီးပံုႀကီးကလည္း အႀကီးႀကီးပဲ။
“ေက်ာင္းဆရာ လာလာ”
ကၽြန္ေတာ္ ဇရပ္ထဲဝင္လိုက္ေတာ့ ဦကိတ္က ေရေႏြးခြက္ႏွစ္ခြက္ခ်ထားတယ္။
“ေက်ာင္းဆရာ ေႏြးသြားေအာင္ ေသာက္လိုက္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေရေႏြးကို မႈတ္ေသာက္ရင္းက
“ဦးဇင္းႀကီး တစ္ပါးတည္းလား” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ဦးကိတ္က ပါးစပ္ကေန ဘာေတြမွန္းမသိ ရြတ္လိုက္ၿပီး
“ေဟာဒီ ဝန္းက်င္မွာ နဂါးေတြ၊ ဂဠဳန္ေတြ၊ ယကၡေတြအမ်ားႀကီးေပါ့။ သူတို႔နဲ႔ေနတယ္”
“တပည့္ေတာ္ မျမင္ပါလားဘုရား”
“အင္း … မျမင္ခ်င္ပါနဲ႔ကြာ … ကဲ လိုက္ခဲ့”
ဦးကိတ္က ေတာင္ေဝွးတစ္ေခ်ာင္းဆြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕ကထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေယာင္ေတာင္ ေတာင္ သူ႔ေနာက္က လိုက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘုရားအေရွ႕ဘက္က ေလွကားအတိုင္း ဆင္းသြားၾကတယ္။ ဦးဇင္းႀကီးက ငွက္ေပ်ာေတာထဲ ဝင္သြားတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ငွက္ေပ်ာခိုင္ႀကီးတစ္ခိုင္က ငွက္ေပ်ာသီး တစ္လံုးကို ခူးလိုက္တယ္။
ငွက္ေပ်ာသီးက ေရႊငွက္ေပ်ာသီး။ အစိမ္းႀကီး ရွိေသးတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲကို ငွက္ေပ်ာသီးထည့္ လိုက္ၿပီး
“စားလိုက္ … တစ္လံုးလံုး ကုန္ေအာင္ စားလိုက္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
စိမ္းေနတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးက ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ဝင္းေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆာဆာနဲ႔ တစ္လံုးလံုး ကုန္ေအာင္ စားလိုက္တယ္။ အခြံကို ပစ္မယ္လုပ္ေတာ့ ဦးဇင္းႀကီးက
“မပစ္နဲ႔ … ေတြ႔ရာ ေလွ်ာက္မပစ္နဲ႔” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တိုက္ပံုေဘးအိတ္ထဲ ထည့္လိုက္မိ တယ္။ ဦးဇင္းႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို
“ျပန္ေတာ့ … ေနေကာင္းသြားမယ္။ ကေလးေတြကို စာဆက္သင္” လို႔လည္း ေျပာလိုက္တယ္။
မနက္ခင္း ေက်ာင္းထဲမွာ ကေလးေတြ ေအာ္သံၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔ႏိုးသြားတယ္။ တပည့္ေက်ာ္ ဝင္းႏိုင္က ႏြားႏို႔တစ္ခြက္ယူလာၿပီး
“ဆရာ အိမ္ကသြားယူလာတာ။ ေသာက္လိုက္ဦး။ ေစာလွျမင့္ လာလိမ့္မယ္”
“ေဟ … ငါက ဘာျဖစ္လို႔တုံး”
“ဆရာ တစ္ေန႔လံုး တစ္ညလံုး ဖ်ားေနတာေလ”
“ႀကံႀကီးစည္ရာ … ငါဘာျဖစ္လို႔လဲ … ေကာင္းေနတဲ့ဟာ”
“မဟုတ္ဘူးေလ။ ဆရာ တစ္ညလံုးလည္း စကားေတြေလွ်ာက္ေျပာ ေယာင္ေနတာ”
“ဟဲ့ေကာင္ ဝင္းႏိုင္ ေသာက္႐ူး … ငါဘာမွမျဖစ္ဘူး။ သြား … ထမင္းတည္လိုက္။ ပဲျပဳတ္သြားဝယ္ထား။ ဆာလိုက္တာကြာ”
ဝင္းႏိုင္လည္း ေခါင္းေလးပြတ္ၿပီးေတာ့ ထြက္သြားတယ္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲက ေရကန္ကိုသြားၿပီး မ်က္နွာသစ္၊ သြားတိုက္ေဆးဘူးကို တိုက္ပံုအိပ္ထဲထည့္မယ္လုပ္လိုက္ေတာ့ ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ေနတာေတြ႔လို႔ ထုတ္ ၾကည့္လိုက္မွ ငွက္ေပ်ာခြံတစ္ခု။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလို႔ကို မရဘူး။ ဘာေၾကာင့္ ငွက္ေပ်ာခြံက ငါ့ အိတ္ထဲ ေရာက္ေနရသလဲေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေနာက္ေတာ့ အားလံုးျပန္မွတ္မိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ မသကၤာတာနဲ႔ ဘုရား ဘက္ကို မနက္ေစာေစာသြားၾကည့္ေတာ့လည္း ငွက္ေပ်ာခင္းႀကီးတစ္ခုေတြ႔တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငွက္ေပ်ာခိုင္ မေတြ႔ရဘူး။ ဘုရားေပၚတက္ၿပီးေတာ့ ဇရပ္ကို သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ဦးကိတ္ကထိုင္ေနရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ သူနဲ႔ ဘာမွ မသိသလိုမ်ိဳး။ အဖက္ေတာင္မလုပ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က
“ဦးဇင္းႀကီး ေနေကာင္းလား။ ဆြမ္းခံမႂကြေသးဘူးလား” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီရြာမွာ ေနခဲ့သမွ် ေနာက္ပိုင္း ႏွာေစးေခ်ာင္းဆိုးေတာင္ မျဖစ္ခဲ့တာေတာ့အမွန္ပါ။
(မွတ္ခ်က္ - ကၽြန္ေတာ္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသံုးပါးကလြဲၿပီး ဘာမွ ယံုၾကည္သူတစ္ဦး မဟုတ္ပါ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခုထိ နားမလည္တဲ့အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုအေနနဲ႔ ျပန္ေျပာျပျခင္းသာ)
၁.၁၀.၂၀၁၆
ဆရာေတြက အေဆာင္မွာ သြားျပန္နားဖို႔ ေျပာေပမယ့္ ၉ တန္းတစ္ခ်ိန္ကို ေအာင့္အည္းၿပီး သင္လိုက္ေသး တယ္။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတာ့ မဟန္ႏိုင္ေတာ့လို႔ “ငါေတာ့ အေဆာင္ျပန္ၿပီး နားမွျဖစ္ေတာ့မယ္ေဟ့” လို႔ ႐ံုးခန္း ထဲမွာ ေၾကညာလိုက္တယ္။ ဆရာမေလးေတြက “ခုမွပဲ ဒီစကား ၾကားဖူးေတာ့တယ္။ နားသင့္တာ ၾကာေနၿပီ” လို႔ ဝိုင္းေျပာၾကတယ္။
က်န္းမာေရးမွဴးေလး ေစာလွျမင့္ေရာက္လာတယ္။ ဘယ္က သတင္းၾကားလာသလဲေတာ့ မသိဘူး။ သူက ေဆးထိုးမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေဆးအထိုး မခံရဲဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေသာက္ေဆးပဲေတာင္းလိုက္တယ္။ သူ႔ေဆးေသာက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
ညဥ့္နက္မွျပန္ႏိုးေတာ့ ေတာင္ထန္းေတြေပၚကို မိုးတေဖါက္ေဖါက္က်ေနတယ္။ ခ်မ္းတာနဲ႔ အေႏြးထည္တစ္ထပ္ ထပ္ဝတ္ၿပီးေတာ့ ေစာင္ကိုလံုေအာင္ၿခံဳၿပီးေကြးေနရတယ္။ မိုးလင္းခါနီးမွ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
“ေက်ာင္းဆရာ … ေက်ာင္းဆရာ”
အျပင္က ေခၚသံၾကားလို႔ ျခင္ေထာင္ထဲကေန ထြက္ၿပီးေတာ့ တံခါးဖြင့္လိုက္တယ္။ အျပင္မွာ “ဦးကိတ္” ပါလား။ ထူးထူးျခားျခားပဲ။
ဦးကိတ္ဆိုတာ တစ္ရြာလံုးကေပးထားတဲ့အမည္။ သူ႔ကို ဦးကိတၱိလို႔သိထားေပမယ့္ တစ္ရြာလံုးက ဦးကိတ္ပဲ ေခၚၾကတယ္။ ဦးဇင္းႀကီးက စိတ္မမွန္ဘူး။ သကၤန္းဝတ္ထားေပမယ့္ အၿမဲ ဖိုး႐ိုးဖားရား။ သကၤန္းကလည္း ညစ္ပတ္ နံေစာ္။ ဆံပင္က လက္တစ္သစ္။ မနက္တိုင္း ရြာထဲကို ဆြမ္းခံႂကြတယ္။
ဦးကိတ္ေနတာက ရြာနဲ႔ အေတာ္ေလးလွမ္းတဲ့ ရြာဦးေစတီေပၚမွာ။ ကုန္းထက္ကေစတီမွာ ေလတိုက္တိုက္ မိုးရြာရြာ တန္ေဆာင္းေလးထဲ တစ္ပါးတည္းေနတတ္တယ္။ ဆြမ္းခံၿပီး ျပန္သြား၊ ေနာက္ထပ္ ရြာထဲ ျပန္မလာ ေတာ့ဘူး။ ပါးစပ္က ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာတယ္။ နားလည္ရခက္တယ္။ ယခင္က စာတတ္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးလို႔ သိရတယ္။ ရြာေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းထိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဘာသာသူ တစ္ပါးတည္း ေစတီေပၚမွာ ျဖစ္သလို သြားေနတယ္။
ထူးဆန္းတာက ကၽြန္ေတာ္ ဦးကိတ္နဲ႔ တစ္ႀကိမ္မွ စကားမေျပာဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းဆရာမွန္း သိႏိုင္ စရာအေၾကာင္းမရွိဘဲ ေက်ာင္းဆရာလို႔ လာေခၚေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က
“အရွင္ဘုရား အေပၚကို ႂကြပါလားဘုရား”
“မတက္ေတာ့ဘူး … ငါ့ကို ပဲျပဳတ္ကပ္စမ္း” တဲ့။
အဲဒါမွအခက္။ ဒီမနက္ေစာေစာမႏိုးလို႔ ထမင္းလည္း မခ်က္ရေသး၊ ပဲျပဳတ္လည္း သြားမဝယ္ရေသး။
“တပည့္ေတာ္ ခုမွ ႏိုးလို႔ပါဘုရား … ေခတၱေစာင့္ပါလား ေျပးဝယ္လိုက္ပါ့မယ္”
“ေက်ာင္းဆရာ ဟိုကဘာလဲ”
ဦးကိတ္လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္မွ ေလွကားအတက္အဆင္းမွာ ပဲျပဳတ္ထုပ္ေလးတစ္ထုပ္ သံတိုင္မွာ ခ်ိတ္ထား တာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းသား လာခ်ိတ္သြားတယ္ မသိပါဘူး။ အဲဒီေနရာမွာ မွ်စ္တြဲေလး ခ်ိတ္ထား၊ မႈိတြဲေလးခ်ိတ္ထား။ တစ္ခါတေလ ငါးတြဲေလးေတြလည္း ခ်ိတ္ထားတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တိုက္႐ိုက္လာေပးရင္ သူတို႔ကို ေအာ္တတ္လြန္းလို႔ ကေလးေတြနဲ႔ ရြာထဲက ဒီလိုပဲ မသိေအာင္ လာထား တတ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ဦးဇင္းႀကီးကို ပဲျပဳတ္ထုပ္ေလးသြားယူၿပီး သပိတ္ထဲကို ေလာင္းလိုက္ပါတယ္။
“ေက်ာင္းဆရာ ဘာျဖစ္ေနလဲ”
“တပည့္ေတာ္ တစ္ကိုယ္လံုးကိုက္ခဲၿပီး ေနမေကာင္းဘူးဘုရား”
“ေအး … ေအး … အို နာ ေသ ေဘး ေရွာင္လို႔မရ ဒုကၡ … ဒုကၡ။ ဒီည ၁၂ နာရီ ဘုရားကိုလာခဲ့”
ဦးဇင္းႀကီးက အဲဒီလိုေျပာၿပီး ေက်ာင္းဝင္းထဲကျပန္ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္လံုး ခ်စ္ခ်စ္ ေတာက္ပူေနတာ သတိထားလိုက္မိတယ္။ တပည့္ေက်ာ္ ဝင္းႏိုင္ေရာက္လာၿပီး ေရေႏြးတည္၊ ဆံျပဳတ္တည္ လာလုပ္ေပးတယ္။ သူက က်န္းမာေရးမွဴး ေစာလွျမင့္ကို သြားေခၚတယ္။ ေစာလွျမင့္က ေဘးနားက ရြာေတြကို လွည့္ေနလို႔ မေတြ႔ခဲ့ဘူးတဲ့။
ဒီေန႔ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ေတာ္ေသးတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုး နာေနတာေၾကာင့္ ထိုင္ၿပီးေတာ့ေတာင္ မေနႏိုင္ဘူး။ အိပ္ရာထဲလွဲေနတုန္း တပည့္ေက်ာ္ ဝင္းႏိုင္က
“ဆရာ … ေစာေစာက ဦးကိတ္ႀကီးက ဆရာ့ကို ေခၚေနတာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ မသြားနဲ႔ေနာ္ဆရာ”
“ငါက သြားပါ့မလားကြာ။ ၿပီးေတာ့ သူေခၚတာ ည ၁၂ နာရီ”
“ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ဆရာ။ ထူးျခားတာက ဦးကိတ္က တစ္ရြာလံုး ဘယ္သူ႔မွ စကားေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ့ဆီကေန ပဲျပဳတ္လာအလွဴခံတယ္ဆိုတာ ထူးတာပဲ”
“ေအး … ငါလည္း အဲဒါ စဥ္းစားေနတာ”
တစ္ေန႔လံုး မသက္သာပါဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သြားၿပီလို႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ ေစာလွျမင့္ကလည္း ကေပါင္းရြာမွ ညအိပ္မယ္တဲ့။ တစ္ေန႔လံုး ဘာမွလည္း မစားႏိုင္ဘူး။ ပူလိုက္ ခ်မ္းလိုက္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ရြာက လူႀကီးေတြက ၾကက္ျပဳတ္ၿပီး လာေပးတယ္။ စားဖို႔ေနေနသာသာ လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ခ်င္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ တပည့္ေက်ာ္ ဝင္းႏိုင္က ဒီည လာေစာင့္အိပ္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်မ္းတာနဲ႔ မွိန္းေနတုန္းမွာ
“ေက်ာင္းဆရာ … ေက်ာင္းဆရာ” ဆိုတဲ့ ေခၚသံကို ၾကားလိုက္တယ္။
“ဝင္းႏိုင္ … ဝင္းႏိုင္ ဘယ္သူလဲ ထၾကည့္လိုက္စမ္း”
ဝင္းႏိုင္ဆိုတဲ့ေကာင္ လႈပ္ေတာင္ မလႈပ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ပဲ ထၿပီး မီးခြက္ထြန္း တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ အျပင္မွာ ဘာမွ မေတြ႔ရဘူး။ အိပ္ရာေဘးက လက္ႏွိပ္မီးကို ယူၿပီးေတာ့ အေဆာင္နဲ႔ ေက်ာင္းပတ္လည္ လိုက္ထိုးၾကည့္ ေတာ့လည္း ဘာမွ မေတြ႔ဘူး။
စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္တာနဲ႔ လက္ႏွိပ္မီးထိုးၿပီး ေက်ာင္းျပင္ကို ထြက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ကို ထြက္လာ ရင္းက ရြာဦးေစတီဘက္ကို သြားတဲ့ လမ္းေပၚကို တက္သြားမိတယ္။ လေရာင္ေလးကလည္းသာလို႔။ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။
စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးပဲ သာယာၾကည္ႏူးေနမိတယ္။ ေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႔ ေစတီ ကိုေရာက္လာတယ္။ ေစတီေပၚ တက္လိုက္ေတာ့ ဇရပ္ထဲမွာ ဦးကိတ္တစ္ပါးတည္း မီးလႈံေနတယ္။ မီးပံုႀကီးကလည္း အႀကီးႀကီးပဲ။
“ေက်ာင္းဆရာ လာလာ”
ကၽြန္ေတာ္ ဇရပ္ထဲဝင္လိုက္ေတာ့ ဦကိတ္က ေရေႏြးခြက္ႏွစ္ခြက္ခ်ထားတယ္။
“ေက်ာင္းဆရာ ေႏြးသြားေအာင္ ေသာက္လိုက္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေရေႏြးကို မႈတ္ေသာက္ရင္းက
“ဦးဇင္းႀကီး တစ္ပါးတည္းလား” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ဦးကိတ္က ပါးစပ္ကေန ဘာေတြမွန္းမသိ ရြတ္လိုက္ၿပီး
“ေဟာဒီ ဝန္းက်င္မွာ နဂါးေတြ၊ ဂဠဳန္ေတြ၊ ယကၡေတြအမ်ားႀကီးေပါ့။ သူတို႔နဲ႔ေနတယ္”
“တပည့္ေတာ္ မျမင္ပါလားဘုရား”
“အင္း … မျမင္ခ်င္ပါနဲ႔ကြာ … ကဲ လိုက္ခဲ့”
ဦးကိတ္က ေတာင္ေဝွးတစ္ေခ်ာင္းဆြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕ကထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေယာင္ေတာင္ ေတာင္ သူ႔ေနာက္က လိုက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘုရားအေရွ႕ဘက္က ေလွကားအတိုင္း ဆင္းသြားၾကတယ္။ ဦးဇင္းႀကီးက ငွက္ေပ်ာေတာထဲ ဝင္သြားတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ငွက္ေပ်ာခိုင္ႀကီးတစ္ခိုင္က ငွက္ေပ်ာသီး တစ္လံုးကို ခူးလိုက္တယ္။
ငွက္ေပ်ာသီးက ေရႊငွက္ေပ်ာသီး။ အစိမ္းႀကီး ရွိေသးတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲကို ငွက္ေပ်ာသီးထည့္ လိုက္ၿပီး
“စားလိုက္ … တစ္လံုးလံုး ကုန္ေအာင္ စားလိုက္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
စိမ္းေနတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးက ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ဝင္းေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆာဆာနဲ႔ တစ္လံုးလံုး ကုန္ေအာင္ စားလိုက္တယ္။ အခြံကို ပစ္မယ္လုပ္ေတာ့ ဦးဇင္းႀကီးက
“မပစ္နဲ႔ … ေတြ႔ရာ ေလွ်ာက္မပစ္နဲ႔” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တိုက္ပံုေဘးအိတ္ထဲ ထည့္လိုက္မိ တယ္။ ဦးဇင္းႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို
“ျပန္ေတာ့ … ေနေကာင္းသြားမယ္။ ကေလးေတြကို စာဆက္သင္” လို႔လည္း ေျပာလိုက္တယ္။
မနက္ခင္း ေက်ာင္းထဲမွာ ကေလးေတြ ေအာ္သံၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔ႏိုးသြားတယ္။ တပည့္ေက်ာ္ ဝင္းႏိုင္က ႏြားႏို႔တစ္ခြက္ယူလာၿပီး
“ဆရာ အိမ္ကသြားယူလာတာ။ ေသာက္လိုက္ဦး။ ေစာလွျမင့္ လာလိမ့္မယ္”
“ေဟ … ငါက ဘာျဖစ္လို႔တုံး”
“ဆရာ တစ္ေန႔လံုး တစ္ညလံုး ဖ်ားေနတာေလ”
“ႀကံႀကီးစည္ရာ … ငါဘာျဖစ္လို႔လဲ … ေကာင္းေနတဲ့ဟာ”
“မဟုတ္ဘူးေလ။ ဆရာ တစ္ညလံုးလည္း စကားေတြေလွ်ာက္ေျပာ ေယာင္ေနတာ”
“ဟဲ့ေကာင္ ဝင္းႏိုင္ ေသာက္႐ူး … ငါဘာမွမျဖစ္ဘူး။ သြား … ထမင္းတည္လိုက္။ ပဲျပဳတ္သြားဝယ္ထား။ ဆာလိုက္တာကြာ”
ဝင္းႏိုင္လည္း ေခါင္းေလးပြတ္ၿပီးေတာ့ ထြက္သြားတယ္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲက ေရကန္ကိုသြားၿပီး မ်က္နွာသစ္၊ သြားတိုက္ေဆးဘူးကို တိုက္ပံုအိပ္ထဲထည့္မယ္လုပ္လိုက္ေတာ့ ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ေနတာေတြ႔လို႔ ထုတ္ ၾကည့္လိုက္မွ ငွက္ေပ်ာခြံတစ္ခု။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလို႔ကို မရဘူး။ ဘာေၾကာင့္ ငွက္ေပ်ာခြံက ငါ့ အိတ္ထဲ ေရာက္ေနရသလဲေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေနာက္ေတာ့ အားလံုးျပန္မွတ္မိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ မသကၤာတာနဲ႔ ဘုရား ဘက္ကို မနက္ေစာေစာသြားၾကည့္ေတာ့လည္း ငွက္ေပ်ာခင္းႀကီးတစ္ခုေတြ႔တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငွက္ေပ်ာခိုင္ မေတြ႔ရဘူး။ ဘုရားေပၚတက္ၿပီးေတာ့ ဇရပ္ကို သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ဦးကိတ္ကထိုင္ေနရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ သူနဲ႔ ဘာမွ မသိသလိုမ်ိဳး။ အဖက္ေတာင္မလုပ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က
“ဦးဇင္းႀကီး ေနေကာင္းလား။ ဆြမ္းခံမႂကြေသးဘူးလား” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီရြာမွာ ေနခဲ့သမွ် ေနာက္ပိုင္း ႏွာေစးေခ်ာင္းဆိုးေတာင္ မျဖစ္ခဲ့တာေတာ့အမွန္ပါ။
(မွတ္ခ်က္ - ကၽြန္ေတာ္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသံုးပါးကလြဲၿပီး ဘာမွ ယံုၾကည္သူတစ္ဦး မဟုတ္ပါ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခုထိ နားမလည္တဲ့အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုအေနနဲ႔ ျပန္ေျပာျပျခင္းသာ)
၁.၁၀.၂၀၁၆
0 comments:
Post a Comment