ေႏြမိန္တေပါင္း
|
7:55 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
စိုးမင္း
ေတာဖြဲ႔ ေတာင္ဖြဲ႔ အခါရာသီဖြဲ႔ကေလးေတြ ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာလို႔ စဥ္းစားလိုက္တိုင္း တေပါင္းလထဲေရာက္ေရာက္ေနတာ သတိထားမိေတာ႔ တေပါင္းလကပဲ စာဖြဲ႔ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သာသာယာယာရွိလို႔လားလို႔ ေအာင္႔ေမ႔မိတယ္။ မိန္ရာသီေျပာင္းရင္ ခ်ိန္ခါမီေပါင္းခ်င္တဲ႔သူလည္း မရွိပါပဲ ဟိုကိုလြမ္းသည္ကိုလြမ္း လြမ္းမိတာကိုး။ ဟိုးအရင္ႏွစ္ေတြက ေရးခဲ႔တဲ႔စာေတြနဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြ ထပ္ကုန္မွာစိုးတာနဲ႔ အေဟာင္းေတြ ျပန္ဖတ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း တေပါင္းဆိုတာ ေရးစရာေတြ မကုန္နို္င္ ေရးလို႔မရိုးနို္င္ေအာင္ကို ရိုးရိုးေလးနဲ႔ ဆန္းျပားပါေပတယ္။ ခုနွစ္လည္းပဲ မေနႏိုင္ဘူး။ ေရးမိျပန္ၿပီ။ တေပါင္း တေပါင္းနဲ႔။ ဘယ္တေပါင္းကို ေရးရမလဲ ေရြးလို႔ကိုမရ။
အေပါင္းငါးဆယ္ေတာင္ ေက်ာ္လာမွကိုး။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ သည္အခ်ိန္ဆိုတာ အဖြားတို႔ အေမတို႔နဲ႔ ရြာျပန္ေနက်ဆိုေတာ႔ အညာတေပါင္းကေလးေတြ သာေတာင္႔သာယာတာလည္း ေရးခဲ႔တယ္။ ရန္ကုန္တေပါင္း၊ ေလာက္ကိုင္တေပါင္း၊ ဘူတန္တေပါင္းေတြလည္း စုံခဲ႔ၿပီ။ တေပါင္းလဆိုတာ အိမ္မွာမေနပဲ အိမ္အျပင္ထြက္လို႔ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ႀကီးကို ခံစားလို႔အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ လို႔ ေျပာရမွာပဲ။
သည္ႏွစ္တေပါင္းလည္း ရိုးရာမပ်က္ ခရီးထြက္ခဲ႔တယ္ေလ။ ပိတ္ရက္ေတြက ေလးရက္ေတာင္ ဆက္ရတာ မဟုတ္လား။ သြားတာေတာ႔ ေရႊေညာင္ ေတာင္ေလးလုံးရြာက တရားစခန္းသိမ္းပြဲကို သြားတာ။ တင္လိုက္တဲ႔ ဓါတ္ပုံေတြကျဖင္႔ နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္နဲ႔ လားလားမွ မအပ္စပ္ဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္ ရႈခင္းေလးေတြက ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္လာရင္ ဒီကလူကလည္း မေနႏိုင္မထိုင္ႏို္င္ျဖစ္လာၿပီး ကင္မရာေရွ႕ဝင္ဝင္ရပ္ေတာ႔တာပဲ။ ပုံကေလးေတြကလည္း သူမ်ားအျမင္ကပ္ေလာက္ေအာင္ကို ေကာင္းေနတာကိုးလို႔ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ တရားနဲ႔ေျဖရတယ္။ ဒါျဖင္႔ရင္ ဒီတခါေရးမွာ ရွမ္းျပည္တေပါင္းလား လို႔ ေမးရင္ေတာ႔ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေညာင္ေရႊတေပါင္း အင္းေလးတေပါင္း ကကၠဴတေပါင္းက လွေတာ႔လွတယ္။ ဓါတ္ပုံေတြအမ်ားႀကီး ရိုက္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း စာဖြဲ႔ေလာက္ေအာင္ ကိုယ္႔ဆီမွာ အမွတ္တရ အေၾကာင္းအရာေတြ ရွိမေနခဲ႔ဘူး။ ဧည့္သြားဧည့္လာေနရာေတြဆိုတာ သံေယာဇဥ္တြယ္ေလာက္ေအာင္ အထာမက်ေသးတာေၾကာင္႔။ လူေတြဟာ ေနရာတေနရာ အရပ္ေဒသတစ္ခုခုကို ျပန္ျပန္ၿပီး လြမ္းဖို႔ဆိုတာ အဲသည္ေနရာေဒသမွာ ကိုယ္စိတ္နွလုံး ဒုံးဒုံးခ်ၿပီး ေနထိုင္က်င္လည္ခဲ႔ဖူးမွ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနရာေဟာင္းကို လြန္ေအာင္႔ေမ႔တယ္ဆိုတာ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ သဘာဝတဲ႔။
ဟုတ္မွာေပါ႔။ သည္အသက္သည္အရြယ္မွာ အခ်ိန္ရယ္ ေငြရယ္ အခြင္႔အေရးရယ္ရလို႔ ခရီးသြားရေအာင္လို႔ စိတ္ထဲေပၚလာရင္ ငယ္တုန္းကလို မေရာက္ဖူးေသးတဲ႔ ေျမာက္ဝင္ရိုးစြန္းကိုပဲ ေခၚေခၚ ေပ်ာ္ပါမယ္ဆိုတဲ႔စိတ္ မရွိဘူး။ ကိုယ္ေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေနရာေဟာင္းကေလးေတြကိုပဲ ျပန္ျပန္အလည္သြားခ်င္တယ္။ အညာကို ျပန္ခ်င္တယ္။ ေလာက္ကိုင္ကိုလည္း သြားခ်င္တယ္။ ဘူတန္ကိုလည္း သြားခ်င္တယ္။ အမ္းကိုလည္း သြားလည္ခ်င္တယ္။ သမီးကေတာ႔ မယုံဘူး။ အမ္းမွာ ဘာရွိလို႔ အမ္းကိုျပန္ခ်င္ရတာလဲ။ မီးမရွိ ေရမရွိ၊ ဘာဆိုင္မွလည္းမရွိ။ ဘာမွလည္း လည္စရာမရွိ တဲ႔။ ေအးေလ။ ဘာမွမရွိလည္း တေခါက္ေလာက္ေတာ႔ ျပန္ခ်င္တာက ျပန္ခ်င္တာပါပဲ။ မီးမရွိလည္းေနေပါ႔။ ေရမရွိလည္းေနေပါ႔။ ဘာဆိုင္မွ မရွိလည္းေနေပါ႔။ ဘာမွလည္စရာမရွိလည္းေနေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္က်င္လည္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကေလးေတာ႔ ရွိတယ္ေလ။ ကိုယ္႔ဘဝရဲ႕ အတိတ္ကာလ တပိုင္းတစ အဲ႔သည္မွာ ရွိတယ္။ ေဆးရုံကုန္းေပၚကိုတက္မယ္။ ခြဲစိတ္ေဆာင္ကေလး သြားၾကည့္မယ္။ ဆရာမေတြ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္မယ္။ အိုဂ်ီဝါဒ္ထဲက စေတရွင္မွာထိုင္ၿပီး သူ႔အေနာက္ ရင္ခြဲရုံဘက္ကလာတဲ႔ ေလေျပေအးေအးေလးေတြကို ေလညွင္းခံမယ္။ ခြဲခန္းေရွ႕က ခေရပင္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေလာက္ေရာေပါ႔။ ေဆးရုံကုန္းေအာက္က ကိုယ္ေနခဲ႔တဲ႔ အခန္းကေလးေရာ အခုဘယ္သူေနေနသလဲမသိ။ တိုက္တန္းလ်ားေရွ႕က ဦးက်ားႀကီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လည္း သြားထိုင္ခ်င္ေသးတယ္။ အခုေလာက္ဆိုရင္ေတာ႔ လက္ဘက္ရည္ေတြဘာေတြ ေရာင္းခ်င္မွေရာင္းေတာ႔မယ္။ ပါတီေတြဘာေတြ ေထာင္ေနၿပီလားမသိ။
အမ္းမွာေနတုန္း ကိုယ္တို႔အိမ္ စကၤာပူက ဧည့္သည္ေရာက္ေတာ႔ အထုပ္ေတြခ် တေအာင္႔နားၿပီး "ၿမဳိ႕ထဲသြားရေအာင္ေလ။ ကိုစိုးမင္း။" ဆိုလို႔ ကိုယ္႔မွာ ရယ္လိုက္ရတာ။ "ဘယ္ၿမဳိ႕ထဲတုန္း။ ဒါ ၿမဳိ႕ထဲေလ။" လို႔ ေျပာေတာ႔ သူ႔မွာ မယုံႏိုင္ဘူး။ အမယ္။ ေျခာက္ကပ္တယ္လို႔ မေျပာပါနဲ႔။ အမ္းၿမဳိ႕တစ္ၿမဳိ႕လုံး ကိုယ္တို႔ေဆးရုံ လူအစည္ဆုံးပါဗ်။ ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ တေကြ႔ႏွစ္ေကြ႔ ေကြ႔လိုက္ရင္ ေဈးကိုေရာက္လိမ္႔မယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ နွစ္ဆိုင္၊ မုန္႔တီဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္၊ ထမင္းေၾကာ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္၊ ကားဂိတ္နားက ထမင္းဆိုင္တန္းကေလးေတြၿပီးရင္ ၿမဳိ႕က ကုန္ၿပီ။ ဘာလိုေသးလို႔လဲ။ ဌာနဆိုင္ရာ ရုံးအေဆာက္အဦေတြနဲ႔ ဝန္ထမ္းအိမ္ယာကေလးေတြရွိတာ အသစ္တည္ထားတဲ႔ အမ္းၿမဳိ႕သစ္။ ၿမဳိ႕ခံလူေဟာင္းေတြေနတာ ေလယာဥ္ကြင္းရွိတဲ႔ ၿမဳိ႕ေဟာင္းမွာေနတာ။ ေလဆိပ္အဝက ရိုးမခ်စ္သူက အမ္းၿမိဳ႕ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ စည္ဘီယာဆိုင္။ တျခားဆိုင္ေတြမွာက အပူေသာက္မလား၊ ေရခဲတုံးထည့္ေပးရမလား အေမးခံရမယ္။ အမ္းကလူေတြ ဘီယာမေသာက္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘီယာက ပိုက္ဆံသာကုန္တာ မူးဖို႔ဆိုရင္ အမ်ားႀကီးေသာက္ရတယ္။ ဝီကေလးတစ္ျပားေလာက္က သက္သက္သာသာနဲ႔ ခရီးေရာက္တယ္။ အထင္ေတာ႔ မေသးနဲ႔ေမာင္။ ျမန္မာတစ္ႏို္င္ငံလုံးရဲ႕ ဂရန္းရဳြိင္ရယ္ေရာင္းအားဟာ ရခိုင္ေဈးကြက္ကို မမီဘူးတဲ႔။ တျခားတံဆိပ္ေတြ ေၾကာ္ျငာအားနဲ႔ ဘယ္လိုပဲ ဝင္ေဖာက္ဝင္ေဖာက္ ဂရန္းကို မတိုးႏိုင္။ ႏို္င္ငံျခားအရက္မ်ဳိးစုံကေတာ႔ ေလဆိပ္နားမွာ တစ္ဆိုင္ပဲရွိတယ္။ စစ္စစ္ မစစ္စစ္ ဆရာဝန္ေတြ ဖဲဝဲလုပ္ဖို႔ ဝန္ထမ္းအႀကီးအကဲေတြလာရင္ ဧည့္ခံဖို႔။ ပြဲရွိမွဆက္ရတဲ႔ေရစင္။ ဒါပဲ ဒါပဲ ဒါအကုန္ပဲ။ ေနာက္ထပ္ မရွိေတာ႔ဘူး။ ကာရာအိုေကဆိုခ်င္ ကိုယ႔္အိမ္ကိုယ္ ကိုယ္႔စက္နဲ႔ကိုယ္ မီးလာတုန္း အသံကုန္ေအာ္။ ေညာင္းတတ္ရင္ ေဆးရုံကအလုပ္သမားေလးေတြ ေက်ာေပၚတက္နင္းခိုင္း။ သိပ္မကဲခ်င္နဲ႔။ မီးက ႏွစ္နာရီပဲလာတာ။ မီးေသရင္ ကိုယ္႔ပြဲကိုယ္ၿပီးပလိုက္ၾက။
အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ ေျပာတာေပါ႔။ ဘာမွမရွိပဲနဲ႔။ အမ္းကိုျပန္ခ်င္ေနတယ္ လို႔ သမီးကေျပာတယ္။ အဲ႔ဒီဘာမွ မရွိတာကိုက အရသာေလ။ ရန္ကုန္မွာသာ အဲသည္အရသာ မရွိတာ။ ရန္ကုန္က ဘာမဆိုရတယ္။ ဂ်ပန္ကလာတဲ႔ ေဆာ္လမြန္ငါးအစိမ္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ စားမလား။ ငါးတေကာင္လုံး အၿမီးနဲ႔ေခါင္းကလြဲရင္ ဥေတြအျပည့္နဲ႔ဟာမ်ဳိးလည္းရတယ္။ ဒိန္းမတ္ကတင္သြင္းသည္ဆိုတဲ႔ အမဲသားကင္ေတြလည္း သိန္းခ်ီေပးစားခ်င္စားဦး။ (ပိုက္ဆံရွင္းကာနီးမွ အရူးအမဲသားေကၽြးမိေယာင္ေဆာင္ၾကတာေပါ႔။) မရတာ မရွိတာ ဘာမွ မရွိဘူး။ သမီးထင္သလိုပါပဲ။ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားေပးရေလ။ အရသာ အရည္အေသြး ေကာင္းေလေလ။ ကုန္ပစၥည္းတစ္ခုရဲ႕ ကြာလတီအရည္အေသြးကို အာမခံခ်က္ မရွိတဲ႔အခါ ေယဘုယ်အားျဖင္႔ ေဈးႀကီးတဲ႔ပစၥည္းေတြဟာ အေကာင္းစားေတြျဖစ္တယ္လို႔ သူလက္ခံထားတဲ႔ ေလာဂ်စ္ဟာ မွန္သလိုလိုရွိတယ္။ (မွန္ကိုမွန္တယ္ လို႔ သူကေတာ႔ ေစာဒကတက္မွာ)
ဒါေပမယ္႔လည္း အမ္းမွာရွိတဲ႔ အစားအေသာက္ေတြရဲ႕အရသာဟာ ရန္ကုန္မွာ ေဈးႀကီးေပးစားရတဲ႔ အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ မယွဥ္ႏိုင္ေအာင္ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္ လိုက္မစားဖူးပဲ ဘယ္လိုသက္ေသျပမလဲ။ ခုခ်ိန္ဆို အမ္းမွာ ေတာဝက္သားေျခာက္ေတြေပၚေနၿပီ။ ဆင္ခရမ္းခ်ဥ္သီးကေလးနဲ႔ ခ်က္စား ေကာင္းမွေကာင္း။ သူတို႔ဆီက ေတာဝက္သားမ်ား ခ်က္ခ်င္းၾကပ္တင္မထားရင္ တညေနဆို ပုပ္ေရာ။ အဲ႔ဒါကို ေျခာက္ေအာင္ထားၿပီး ရန္ကုန္ထိေအာင္သယ္လာလို႔လည္း စားမေကာင္းဘူး။ သူ႔ဆီကအစာ သူ႔ဆီမွာတထိုင္တည္းစားမွ အရသာရွိတယ္။ ဒါေတာင္ တခါရန္ကုန္ျပန္ေတာ႔ ဂ်ီသားလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ တေနျပၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ခ်က္စားတာ သမီးႀကဳိက္တယ္ မဟုတ္လား။ ဆိုင္မွာဝယ္စားတဲ႔ဂ်ီသား ဘယ္ဂ်ီသားမွ မစစ္ဘူးဆိုတာ အစစ္စားဖူးမွ သိမယ္။ အမ္းကလူေတြက အစစ္စားေနက်ဆိုေတာ႔ သူတို႔ကို ညာေရာင္းရင္ ခ်က္ခ်င္းသိတယ္။ ဆတ္သားေျခာက္ဆိုၿပီး ကၽြဲသားေတြ ေျပာင္သားေတြ အမ္းမွာလာေရာင္းလို႔ ဘယ္သူမွ ဝယ္မစား။ အဲ႔ဒါ ဧည့္သည္ေတြဝယ္တဲ႔ အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ေတြ။ စစ္ေတြကလူေတြ အမ္းကိုေျပာင္းရင္ "နင္ ဟိုမွာ မွ်စ္ပဲစားရမယ္။" လို႔ ေျပာလႊတ္လိုက္တယ္။ မွ်စ္ဆိုလည္း မွ်စ္ေပါ႔။ အမ္းမွာေတာ႔ မွ်စ္မေခၚဘူး။ ဝါးတုတ္လို႔ေခၚတာ။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ႏုႏုခ်ဳိခ်ဳိေလး။ ေၾကြဇြန္းနဲ႔ ဖဲ႔လို႔ရတယ္။ အမ္းကမွ်စ္က အမ္းမွာပဲခ်ဳိတယ္။
အမ္းမွာရတဲ႔ စပါယ္ရွယ္မီႏူးေတြကို ခဏခဏ ေရးခဲ႔ၿပီးပါၿပီ။ အပ္ေၾကာင္းေတြ ထပ္ကုန္မစိုးလို႔ စားျမဳံ႕မျပန္ေတာ႔ဘူး။ အမ္းမွာ စားလို႔ေကာင္းသလို အိပ္လို႔လည္းေကာင္းတယ္။ မီးျပတ္သြားရင္ ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာမရွိဘူး။ အိပ္ဖို႔ပဲရွိတာ။ မနက္ေရာင္နီလာရင္ တန္းႏိုးေရာ။ ေန႔လည္မြန္းတည့္ရင္ တန္းဗိုက္ဆာ။ ညေန ေမွာင္ရီပ်ဳိးေတာ႔ ထမင္းထပ္စား။ ၾကားထဲမွာ ကိုယ္႔အလုပ္ကေလးကိုယ္ ရွာၾကံလုပ္ေန။ အလုပ္ပါးလို႔ ပ်င္းလာရင္ ရခိုင္တခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ ထြက္လည္။ ပင္လယ္ရွိတယ္။ ရိုးမရွိတယ္။ ျမစ္ေတြေခ်ာင္းေတြ ရွိတယ္။ ရခိုင္သူရခိုင္သားေတြ ရွိတယ္။ ခ်င္းေတြလည္း ရွိတယ္။ ကိုယ္႔အရပ္နဲ႔ေတာ႔ မတူဘူး။ အခုမွ မတူတာမဟုတ္ဘူး။ ေရွးကတည္းက မတူတာ။ "ရခိုင္မူကား လူလည္းတေထြ ေရလည္းတျခား ဖ်ားလည္းတက္သက္။" လို႔ ရွင္မဟာရဌသာရႀကီး ရခိုင္ၾကြတုန္းက ေရးခဲ႔တယ္ေလ။ ဖ်ားတာေတာင္ တက္လိုက္သက္လိုက္နဲ႔ဆိုေတာ႔ ငွက္ဖ်ားမ်ားမိေလသလား မဆိုနိုင္ဘူး။
ရိုးမေပၚကေတာေတြဟာ ပထဝီသင္တုန္းကလိုဆို အၿမဲစိမ္းသစ္ေတာေတြထဲပါတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ ေျခာက္လေလာက္ မိုးေတြရြာေနတာဆိုေတာ႔ တစ္ပင္ေျခာက္ရင္ တစ္ပင္စိမ္းၿပီး အရြက္ေၾကြခ်ိန္ရယ္လို႔ေတာင္ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ္႔လည္း အခုလို ေႏြဦးရာသီ ေလယာဥ္ေပၚကၾကည့္ရင္ တစ္ပင္လုံး ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေအာင္ ပြင္႔တဲ႔ ပ်ဥ္းေတာႀကီးေတြကို ျမင္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕က်လည္း ခရမ္းျပာေရာင္ေပါ႔။ အပြင္႔မပြင္႔တဲ႔ အပင္ေတြက စိမ္းတယ္မႈိင္းတယ္ပဲ ေတြ႔ရေပမယ္႔ သူတို႔လို ပင္လုံးညႊတ္တဲ႔အပင္က် သိပ္သိသာတာပဲ။ စိန္ပန္းပင္ လက္ပံပင္ႀကီးေတြဆိုလည္း ဒီအခ်ိန္ ရဲေနေအာင္ ပြင္႔တာ။ အမ်ားဆုံးေပါက္တာကေတာ႔ ဝါးေတာပဲ။ ခုတ္လို႔မႏိုင္ေအာင္ကို ေပါက္တာ။ ခုတ္လည္းမခုတ္ၾကပါဘူးေလ။ ေတာင္ယာစိုက္ခ်င္ မီးတိုက္ပလိုက္တယ္။ ေအးေရာ။ ရခို္င္ေတြက ပင္လယ္ကို စိုးမိုးထားၿပီး ခ်င္းေတြက ေတာင္ေပၚကို အပိုင္စားၾကတယ္။ ဆင္ေတြနဲ႔ ရြာတည္ၿပီး ေနတယ္။ သြားရလာရ ခက္ေလေခါင္ေလ အဲသည္အရပ္ေတြမွာ ပိုက္ဆံက တန္ဖိုးမရွိေလပဲ။ ဘယ္ရွိမလဲ။ သူတို႔လည္း ပို္က္ဆံမွ မရွိၾကပဲဟာကို။ ၿမဳိ႕နဲ႔ေဝးေလ သဘာဝရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲကို ေရာက္သြားေလ။ အပူအပင္ အညစ္အေၾကးေတြ ကင္းစင္သြားေလပဲ။
သမီးကေတာ႔ ၿမဳိ႕ကလာတဲ႔သူမို႔ သူတို႔ဆီ မီးမရွိ ေရမရွိ၊ အင္တာနက္မရွိ အဲယားကြန္းမရွိနဲ႔ ဘယ္လိုေနနို္င္မွာပါလိမ္႔လို႔ ေတြးပူေနတာ။ ကိုယ္႔အဖို႔ေတာ႔ အမ္းေရာက္သြားရင္ အဲ႔ဒါေတြ လိုမွမလိုပဲနဲ႔။ ေနအလင္းေရာင္နဲ႔ အလုပ္လုပ္မယ္။ လအလင္းေရာင္နဲ႔ အနားယူမယ္။ ေနပူရွိန္ျပင္းတဲ႔အခါ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္ကေလးေတြက သိပ္ေအးတာပဲ။ ေလေျပေလညွင္းကေလးေတြက တစ္ျပားမွ ေပးစရာမလိုဘူး။ မိုးရြာရင္ ေရေတြေပါမယ္။ ေႏြခမ္းရင္ အမ္းေခ်ာင္းေရၾကည္မယ္။ တယ္လီဖုန္းေတြ ဘာလုပ္ဖို႔လိုမလဲ။ အေရးေပၚလူနာလာရင္ ေဆးရုံေပၚက အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ လႊတ္ေခၚငါးမိနစ္ေတာင္ မၾကာဘူး။ တီဗီလည္း မၾကည့္ပါဘူး။ တစ္ညမွ ႏွစ္နာရီလာတဲ႔မီးနဲ႔ အစိုးရဝါဒျဖန္႔တာေတြ အဟုတ္မွတ္ၾကည့္ေနရမယ္။ အင္တာနက္မရေတာ႔ စာေတာင္ပိုေရးျဖစ္ေသးတယ္။ သူမ်ားဖြရာ အာရုံမေပြဘူး။ ရန္ကုန္မွာလို ဘယ္ဆိုင္မွာ ဘာစားရမလဲ ေခါင္းမစားဘူး။ မုန္႔တီလား ထမင္းေၾကာ္လား။ ႏွစ္မ်ဳိးပဲ ေရြးစရာရွိတယ္။ ပ်င္းရင္ အီၾကာေကြးနဲ႔ လိပ္ခုတ္ေျပာင္းစား။ ဒါေတာင္ အမ္းမွာမို႔လို႔ရတာ။ ရြာမွာ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ခ်က္မစား ဘာမွ စားစရာမရွိ။ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ဖရဲသီး၊ ေျပာင္းဖူး၊ ကန္စြန္းဥပဲစားေလ။ ဘယ္ဟာမွ မေကာင္းမရွိဘူး။ သဘာဝအသီးအႏွံ။ ေရာင္းကုန္မဟုတ္။
ေန႔ပူလို႔ ညခ်မ္း တေပါင္းလသရမ္းတဲ႔။ ေန႔ဘက္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲပူပူ ညဘက္ေရာက္ရင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အိပ္ရမယ္။ လကေလးမ်ားသာေတာ႔ ေတာက္ေတာက္ကို ထိန္ေနတာပဲ။ လမသာလည္း ၾကယ္ေရာင္လင္းေသးတယ္။ ၾကယ္မလင္းေတာင္ ပိုးစုန္းၾကဴးကေလးေတြ တလက္လက္ေတာက္တာ မအူဝဲ အကယ္ဒမီညကဝတ္တဲ႔ စိန္ထည္ သိန္းနွစ္ေသာင္းဖိုးေလာက္ေတာ႔ အသာေလးပဲ။ ပိုးေတာင္မာလို မီးစုန္းလက္တဲ႔ အေကာင္ႀကီးေတြလည္း ရွိတယ္။ အေမွာင္မွာ ဘာေရာင္ေတြရွိသလဲလို႔ သိခ်င္ ေတာမွာလာၾကည့္မွ သိတာ။ ရန္ကုန္မွာ လမသာဘူး။ အိပ္ယာဝင္အိပ္ယာထ ငွက္ကေလးေတြ ေတးဆိုတာလည္း ေတာမွာပဲ ၾကားရမယ္။ စိုးစီစိုးစီဆိုတာ ဘယ္လို အသံမ်ဳိးလဲ။ တစ္တီတူးက ဘယ္လိုျမည္သလဲ။ တကူကူးဆိုတာေရာ တကယ္ၾကားဖူးလို႔လား။ ခုခ်ိန္ဆို ဥၾသေလးေတြ သီခ်င္းဆိုၿပီ။ အဲ႔ဒါ ေတာမွာပဲ ၾကားရတဲ႔ သဘာဝဂီတ။ ေတာက္တဲ႔က ခုခ်ိန္မတြန္ေသးဘူး။ မိုးဦးေလဦးက်မွ ျမဴးၿပီးတြန္တယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆို ေလေျပေလညွင္းကေလးေတြအျပင္ ေလရူးေလေပြကေလးေတြလည္း လာတတ္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ခုက မတူဘူး။ ဘယ္လိုကြာသလဲ။ ေလထဲမွာပါတဲ႔ ေျမသင္းနံ႔နဲ႔ မိုးအနံ႔ကို ခြဲတတ္ပါ႔မလား။ သဘာဝကသင္ထားေတာ႔ ေတာက္တဲ႔ႀကီးေတြေတာင္ မိုးလားလလား ခြဲျခားတတ္တယ္။
ၿမဳိ႕မွာမရေပမယ္႔ ေတာမွာရတဲ႔ သဘာဝအရသာဟာ ပိုက္ဆံလည္း မေပးရဘူး။ အယုတ္အလတ္အျမတ္ေရြး လူတိုင္း သာတူညီမွ် ခံစားလို႔ရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္မွ ကြက္လမသာဘူး။ ေတာသားအိမ္လည္း လေရာင္ျဖာတယ္။ ေအးအတူ ပူအမွ်ဆိုတာ ေတာသားေတြမွ ေတာမွာေနမွ ခံစားလို႔ရတဲ႔ စိတ္ထား။ ပတ္ဝန္းက်င္ႀကီးကို ၾကည့္ခ်င္ျမင္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ ေတာင္ကုန္းျမင္႔ျမင္႔ေပၚကို ေရာက္ေအာင္တက္လိုက္။ ဘယ္ေနရာမွ မလွမရွိဘူး။ စိမ္းစိမ္းကိုစိုေနတာပဲ။ ေျမႀကီးကပ္ေပါက္တဲ႔ ေက်ာက္လက္ဝါးပင္ကေလးေတြကအစ စိမ္းစိမ္းျမျမ လွတယ္။ ဒီေန႔ ေျမာက္ဦးမွာ ပရီဝယ္ဒင္ရိုက္ထားတဲ႔ ပုံေတြၾကည့္မိေတာ႔မွ ပိုသတိရသြားတယ္။ ဘုရားငုတ္တို အုတ္ပုံအျပဳိၾကားထဲမွာ ေရညွိစိမ္းကေလးေတြ ကတၱီပါသားလို ညက္ေမွာင္ေနတဲ႔အလွက ထုံးသုတ္မီးထြန္းထားတာထက္ အမ်ားႀကီးပိုလွေနပါေရာလား။ အဲ႔ဒါနဲ႔ ကိုယ္အမ္းမွာဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ေရာက္ေလရာရာ ေလွ်ာက္ရိုက္ထားတဲ႔ ပုံေတြ ျပန္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ သဘာဝအတိုင္းလွတယ္ဆိုတာ အႏုပညာလက္ရာေတြ လိုက္လို႔ေတာင္ မမီဘူး။ ေနရာတစ္ေနရာတည္းမွာပဲ ေနဝင္ရင္တမ်ဳိး ေနထြက္ေတာ႔ တဖုံ။ ေဆာင္းနွင္းျမဴေတြနဲ႔က် တဘာသာ၊ မိုးတိမ္တိုက္ေတြေအာက္မွာ တေရာင္၊ တူမွမတူပဲနဲ႔။ ေတာင္ေကြ႔ကေလးမွာ အရိပ္ကေလးက်ေတာ႔ ေျမာင္ လို႔ ေခၚသတဲ႔။ ေအာက္ကို ေခ်ာက္နက္နက္ကေလးဆင္းသြားေတာ႔ သွ်ဳိ လို႔ ေခၚျပန္တယ္။ ေအာက္ကေန ပင္႔ၾကည့္လို႔ ျမင္ရတာက ကမ္းပါးယံစြယ္တဲ႔။ ေတာင္ၾကားကေလးမွာ စမ္းကေလးေခြေတာ႔ ပန္းကေလးေတြ ပြင္႔ၾကျပန္ေရာ။ ေတာႏွင္႔ေတာင္စြယ္ဆိုတဲ႔အလွဟာ ၿမဳိ႕မွာဆိုရင္ ျပကၡဒိန္ေတြမွာပဲ မွန္းၾကည့္လို႔ရမယ္။ ဓါတ္ပုံေတြကတဆင္႔ ခံစားလို႔ရခ်င္ရမယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္တိုင္ ကင္မရာကိုင္ဖူးတဲ႔ အေတြ႔အၾကဳံအရေတာ႔ ဓါတ္ပုံထဲကအလွဆိုတာ အျပင္လို တေမွ်ာ္တေခၚ ဘယ္ေတာ႔မွ ၾကည့္လို႔ျမင္လို႔ မရဘူး။ အျပင္ကအလွကို ဘယ္ေတာ႔မွလည္း မီေအာင္ရိုက္ႏို္င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနဝင္ဆည္းဆာ ေခ်ာင္းစပ္ေပၚတိမ္ေတာက္တဲ႔အလွကို အမ္းမွာ ခဏခဏ ဓါတ္ပုံရို္က္ထားဖူးတယ္။ ေျခဖ်ားေတာင္မမီဘူး။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ ျမဴေမွာင္ေဝကင္း လမင္းႀကီးကို ရိုက္တာေတာင္ အမည္းေနာက္ခံမွာ အျဖဴလုံးတစ္လုံးအျဖစ္ပဲ ျမင္ရတယ္။ တကယ္႔အလွစစ္ဟာ အျပင္မွာပဲ ရွိတယ္။ ကိုယ္တိုင္လာေနမွ ခံစားလို႔ရမွာ။ ဒီဟာေတြက ပိုက္ဆံမေပးရလို႔ အဖိုးမတန္ဘူးလို႔ ထင္ခ်င္ထင္မယ္။ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ေပးေပး ဝယ္ယူလို႔မရတာလည္း သိေစခ်င္တယ္။
ေတာသဘာဝနဲ႔ ၿမဳိ႕သဘာဝဆိုတာ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ႀကီး ဆန္႔က်င္တယ္။ ေတာမို႔လို႔ ၿမဳိ႕မွာရွိတာေတြ ဘာမွမရွိဘူး ေျပာႏိုင္ေပမယ္႔ အဲသည္ေတာေရာက္မွ ၿမဳိ႕မွာမရွိတာေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ခံစားဖူးတယ္။ ႏွစ္ခုစလုံးကို ခံစားၿပီးတဲ႔အခါ ဘယ္ဟာကိုႀကဳိက္သလဲ ေမးရင္ ကိုယ္ကေတာ႔ ေတာကသဘာဝကိုပဲ ပိုႀကဳိက္တယ္။ ဒါ ေပၚလစီကားရိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ႀကဳိးၾကာေတာင္ပံခတ္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အဓိကကေတာ႔ ကိုယ႔္ဝင္ေငြ ကိုယ္႔အဆင္႔အတန္း နဲ႔ ကိုယ္႔အတတ္ပညာေပါ႔။ ၿမဳိ႕မွာ ကိုယ္မီေအာင္ ပိုက္ဆံလိုက္မရွာနိုင္ဘူး။ ကိုယ္ရတဲ႔လစာသုံးသိန္းဆိုတာ ကိုယ္႔ေဆးရုံက အလုပ္သမားေတြ ဝင္ေငြကိုေတာင္ လိုက္မမီဘူး။ ေဆးရုံမွာ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ဝီစီနဲ႔ လုံျခဳံေရးဝန္ထမ္းေတြကို အျပင္ကကံထရိုက္နဲ႔ တစ္လသိန္းကိုးဆယ္ေပးၿပီး ငွားထားရတာ။ တေန႔ႏွစ္ခါ အမႈိက္လာသိမ္းဖို႔ စည္ပင္ကအမႈိက္ကားကို ဘယ္ေလာက္ေပးေခၚထားရသလဲေရာ သိခ်င္လား။ ငုတ္တုတ္ကိုေမ႔သြားဦးမယ္။ ေတာ္ပါၿပီ။ တို႔မ်ား သိုက္ကလာတယ္။ အတင္းမေျပာဘူး။
ကိုယ္အခုရတဲ႔လခနဲ႔ ရန္ကုန္မွာေနရင္ ေလာကႀကီးဟာ မသာယာဘူး။ လမကုန္ခင္ လခကုန္လို႔ အိမ္ကျပန္ျပန္ေတာင္းရတယ္။ ဆရာဝန္သာျဖစ္တာ။ ကိုယ္တိုင္ေနထိုင္မေကာင္းရင္ ေဆးကုဖို႔ ပိုက္ဆံရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ေနစရာ စားစရာေတာ႔ မိဘေတြ ေယာကၡမေတြ ရွိလို႔ အဆင္ေျပတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ပိုက္ဆံဝင္ေငြမရွိတဲ႔ကိုယ္႔ကို ကိုယ္႔သမီးကေတာင္ အထင္မႀကီးဘူး။ ရန္ကုန္က ေရမီးစုံတယ္သာဆိုတယ္။ ေရဖိုးမီးဖိုးက နင္႔ေနတာပဲ။ ဆီဖိုး ဖုန္းဖိုး အင္တာနက္ဖိုးနဲ႔ဆို ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ရွဴတဲ႔ေလေတာင္ အလကား မရ။ လမ္းေလွ်ာက္ေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ၊ ကားစီးေတာ႔ ကားစီးခ၊ ရပ္ထားရင္လည္း ကားရပ္ခ မီတာေတြ တက္တာတက္တာဆိုတာမ်ား။ ပိုက္ဆံမရွိရင္ ေသမွာပဲ လို႔ မေျပာနဲ႔။ ေသလို႔ေတာင္မရဘူး။ တစ္ခါေသဖူးမွ ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္မယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာေၾကး ပိုက္ဆံမရွိရင္ ၿမဳိ႕ဆိုတာ အေနၾကပ္အေသၾကပ္ႀကီး။
ေတာမွာေတာ႔ ဘာပိုက္ဆံမွ မလိုဘူး။ ကုန္စရာလည္း မရွိဘူး။ လစာသုံးသိန္းဆိုတာ အမ္းမွာေတာ႔ သုံးမကုန္။ ဒါေၾကာင္႔ ပို္က္ဆံအေၾကာင္းလည္း မေျပာဘူး။ ပိုက္ဆံအတြက္ စဥ္းစားစရာလည္း မလိုဘူး။ စားသမွ်ခ်ဳိတယ္။ မ်ဳိသမွ် ေရွာေရွာရွဴရွဴပဲ။ မတန္တဆဆိုတာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိ။ အလုပ္သမား နဲ႔ ဆာဂ်င္လည္း ဆိုင္ကယ္ေပၚ လည္ပင္းဖက္ စီးလို႔ရတယ္။ တစ္ပတ္ေနမွ ဓါတ္ဆီတစ္ပုလင္းဆို တစ္ေထာင္စြန္းစြန္းရယ္။ သူစားတာလည္း သည္ထမင္း ကိုယ္စားတာလည္း သည္ထမင္း။ မိုးရြာရင္ မိုးေရခ်ဳိး၊ မိုးမရြာေတာ႔ ေခ်ာင္းေရခ်ဳိး။ ေရႀကီးရင္ ေလွစီး။ ေနသာရင္ အဝတ္လွမ္းၾကမယ္။ သဘာဝတရားက လူတိုင္းအတြက္ သာတူညီမွ်ပဲ။ လြတ္လပ္တယ္။ ေပါ႔ပါးတယ္။ တရားမွ်တတယ္။ ဒီလိုေျမမ်ဳိးမွ ေနခ်င္႔စဖြယ္မျဖစ္ရင္ ဘယ္သြားေနရမလဲ။ ဘာမွမရွိလို႔ ဘာမွမကုနု္တဲ႔အရသာဟာ ကိုယ္႔အတြက္ေတာ႔ ဘုရားေပးတဲ႔ဆုပဲ မဟုတ္ဘူးလားလို႔။ အခုခ်ိန္က်မွ အမ္းကိုလြမ္းလို႔ သြားလည္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေလယာဥ္ခက အသြားအျပန္ တစ္သိန္းခြဲေလာက္၊ ဟိုမွာေနဖို႔စားဖို႔ သြားဖို႔လာဖို႔ဆို လခတက္တက္ေျပာင္သြားမွာ။ ေတာခ်င္ေတာင္ခ်င္တာေတာင္ မေတာႏိုင္ အဲေလ။ ဒါေတာ႔ ဆက္ေျပာလို႔မျဖစ္ဘူး။ သိခ်င္ဝယ္ဖတ္ တစ္အုပ္တစ္က်ပ္။
ေတာဖြဲ႔ ေတာင္ဖြဲ႔ အခါရာသီဖြဲ႔ကေလးေတြ ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာလို႔ စဥ္းစားလိုက္တိုင္း တေပါင္းလထဲေရာက္ေရာက္ေနတာ သတိထားမိေတာ႔ တေပါင္းလကပဲ စာဖြဲ႔ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သာသာယာယာရွိလို႔လားလို႔ ေအာင္႔ေမ႔မိတယ္။ မိန္ရာသီေျပာင္းရင္ ခ်ိန္ခါမီေပါင္းခ်င္တဲ႔သူလည္း မရွိပါပဲ ဟိုကိုလြမ္းသည္ကိုလြမ္း လြမ္းမိတာကိုး။ ဟိုးအရင္ႏွစ္ေတြက ေရးခဲ႔တဲ႔စာေတြနဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြ ထပ္ကုန္မွာစိုးတာနဲ႔ အေဟာင္းေတြ ျပန္ဖတ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း တေပါင္းဆိုတာ ေရးစရာေတြ မကုန္နို္င္ ေရးလို႔မရိုးနို္င္ေအာင္ကို ရိုးရိုးေလးနဲ႔ ဆန္းျပားပါေပတယ္။ ခုနွစ္လည္းပဲ မေနႏိုင္ဘူး။ ေရးမိျပန္ၿပီ။ တေပါင္း တေပါင္းနဲ႔။ ဘယ္တေပါင္းကို ေရးရမလဲ ေရြးလို႔ကိုမရ။
အေပါင္းငါးဆယ္ေတာင္ ေက်ာ္လာမွကိုး။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ သည္အခ်ိန္ဆိုတာ အဖြားတို႔ အေမတို႔နဲ႔ ရြာျပန္ေနက်ဆိုေတာ႔ အညာတေပါင္းကေလးေတြ သာေတာင္႔သာယာတာလည္း ေရးခဲ႔တယ္။ ရန္ကုန္တေပါင္း၊ ေလာက္ကိုင္တေပါင္း၊ ဘူတန္တေပါင္းေတြလည္း စုံခဲ႔ၿပီ။ တေပါင္းလဆိုတာ အိမ္မွာမေနပဲ အိမ္အျပင္ထြက္လို႔ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ႀကီးကို ခံစားလို႔အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ လို႔ ေျပာရမွာပဲ။
သည္ႏွစ္တေပါင္းလည္း ရိုးရာမပ်က္ ခရီးထြက္ခဲ႔တယ္ေလ။ ပိတ္ရက္ေတြက ေလးရက္ေတာင္ ဆက္ရတာ မဟုတ္လား။ သြားတာေတာ႔ ေရႊေညာင္ ေတာင္ေလးလုံးရြာက တရားစခန္းသိမ္းပြဲကို သြားတာ။ တင္လိုက္တဲ႔ ဓါတ္ပုံေတြကျဖင္႔ နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္နဲ႔ လားလားမွ မအပ္စပ္ဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္ ရႈခင္းေလးေတြက ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္လာရင္ ဒီကလူကလည္း မေနႏိုင္မထိုင္ႏို္င္ျဖစ္လာၿပီး ကင္မရာေရွ႕ဝင္ဝင္ရပ္ေတာ႔တာပဲ။ ပုံကေလးေတြကလည္း သူမ်ားအျမင္ကပ္ေလာက္ေအာင္ကို ေကာင္းေနတာကိုးလို႔ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ တရားနဲ႔ေျဖရတယ္။ ဒါျဖင္႔ရင္ ဒီတခါေရးမွာ ရွမ္းျပည္တေပါင္းလား လို႔ ေမးရင္ေတာ႔ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေညာင္ေရႊတေပါင္း အင္းေလးတေပါင္း ကကၠဴတေပါင္းက လွေတာ႔လွတယ္။ ဓါတ္ပုံေတြအမ်ားႀကီး ရိုက္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း စာဖြဲ႔ေလာက္ေအာင္ ကိုယ္႔ဆီမွာ အမွတ္တရ အေၾကာင္းအရာေတြ ရွိမေနခဲ႔ဘူး။ ဧည့္သြားဧည့္လာေနရာေတြဆိုတာ သံေယာဇဥ္တြယ္ေလာက္ေအာင္ အထာမက်ေသးတာေၾကာင္႔။ လူေတြဟာ ေနရာတေနရာ အရပ္ေဒသတစ္ခုခုကို ျပန္ျပန္ၿပီး လြမ္းဖို႔ဆိုတာ အဲသည္ေနရာေဒသမွာ ကိုယ္စိတ္နွလုံး ဒုံးဒုံးခ်ၿပီး ေနထိုင္က်င္လည္ခဲ႔ဖူးမွ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနရာေဟာင္းကို လြန္ေအာင္႔ေမ႔တယ္ဆိုတာ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ သဘာဝတဲ႔။
ဟုတ္မွာေပါ႔။ သည္အသက္သည္အရြယ္မွာ အခ်ိန္ရယ္ ေငြရယ္ အခြင္႔အေရးရယ္ရလို႔ ခရီးသြားရေအာင္လို႔ စိတ္ထဲေပၚလာရင္ ငယ္တုန္းကလို မေရာက္ဖူးေသးတဲ႔ ေျမာက္ဝင္ရိုးစြန္းကိုပဲ ေခၚေခၚ ေပ်ာ္ပါမယ္ဆိုတဲ႔စိတ္ မရွိဘူး။ ကိုယ္ေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေနရာေဟာင္းကေလးေတြကိုပဲ ျပန္ျပန္အလည္သြားခ်င္တယ္။ အညာကို ျပန္ခ်င္တယ္။ ေလာက္ကိုင္ကိုလည္း သြားခ်င္တယ္။ ဘူတန္ကိုလည္း သြားခ်င္တယ္။ အမ္းကိုလည္း သြားလည္ခ်င္တယ္။ သမီးကေတာ႔ မယုံဘူး။ အမ္းမွာ ဘာရွိလို႔ အမ္းကိုျပန္ခ်င္ရတာလဲ။ မီးမရွိ ေရမရွိ၊ ဘာဆိုင္မွလည္းမရွိ။ ဘာမွလည္း လည္စရာမရွိ တဲ႔။ ေအးေလ။ ဘာမွမရွိလည္း တေခါက္ေလာက္ေတာ႔ ျပန္ခ်င္တာက ျပန္ခ်င္တာပါပဲ။ မီးမရွိလည္းေနေပါ႔။ ေရမရွိလည္းေနေပါ႔။ ဘာဆိုင္မွ မရွိလည္းေနေပါ႔။ ဘာမွလည္စရာမရွိလည္းေနေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္က်င္လည္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကေလးေတာ႔ ရွိတယ္ေလ။ ကိုယ္႔ဘဝရဲ႕ အတိတ္ကာလ တပိုင္းတစ အဲ႔သည္မွာ ရွိတယ္။ ေဆးရုံကုန္းေပၚကိုတက္မယ္။ ခြဲစိတ္ေဆာင္ကေလး သြားၾကည့္မယ္။ ဆရာမေတြ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္မယ္။ အိုဂ်ီဝါဒ္ထဲက စေတရွင္မွာထိုင္ၿပီး သူ႔အေနာက္ ရင္ခြဲရုံဘက္ကလာတဲ႔ ေလေျပေအးေအးေလးေတြကို ေလညွင္းခံမယ္။ ခြဲခန္းေရွ႕က ခေရပင္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေလာက္ေရာေပါ႔။ ေဆးရုံကုန္းေအာက္က ကိုယ္ေနခဲ႔တဲ႔ အခန္းကေလးေရာ အခုဘယ္သူေနေနသလဲမသိ။ တိုက္တန္းလ်ားေရွ႕က ဦးက်ားႀကီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လည္း သြားထိုင္ခ်င္ေသးတယ္။ အခုေလာက္ဆိုရင္ေတာ႔ လက္ဘက္ရည္ေတြဘာေတြ ေရာင္းခ်င္မွေရာင္းေတာ႔မယ္။ ပါတီေတြဘာေတြ ေထာင္ေနၿပီလားမသိ။
အမ္းမွာေနတုန္း ကိုယ္တို႔အိမ္ စကၤာပူက ဧည့္သည္ေရာက္ေတာ႔ အထုပ္ေတြခ် တေအာင္႔နားၿပီး "ၿမဳိ႕ထဲသြားရေအာင္ေလ။ ကိုစိုးမင္း။" ဆိုလို႔ ကိုယ္႔မွာ ရယ္လိုက္ရတာ။ "ဘယ္ၿမဳိ႕ထဲတုန္း။ ဒါ ၿမဳိ႕ထဲေလ။" လို႔ ေျပာေတာ႔ သူ႔မွာ မယုံႏိုင္ဘူး။ အမယ္။ ေျခာက္ကပ္တယ္လို႔ မေျပာပါနဲ႔။ အမ္းၿမဳိ႕တစ္ၿမဳိ႕လုံး ကိုယ္တို႔ေဆးရုံ လူအစည္ဆုံးပါဗ်။ ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ တေကြ႔ႏွစ္ေကြ႔ ေကြ႔လိုက္ရင္ ေဈးကိုေရာက္လိမ္႔မယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ နွစ္ဆိုင္၊ မုန္႔တီဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္၊ ထမင္းေၾကာ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္၊ ကားဂိတ္နားက ထမင္းဆိုင္တန္းကေလးေတြၿပီးရင္ ၿမဳိ႕က ကုန္ၿပီ။ ဘာလိုေသးလို႔လဲ။ ဌာနဆိုင္ရာ ရုံးအေဆာက္အဦေတြနဲ႔ ဝန္ထမ္းအိမ္ယာကေလးေတြရွိတာ အသစ္တည္ထားတဲ႔ အမ္းၿမဳိ႕သစ္။ ၿမဳိ႕ခံလူေဟာင္းေတြေနတာ ေလယာဥ္ကြင္းရွိတဲ႔ ၿမဳိ႕ေဟာင္းမွာေနတာ။ ေလဆိပ္အဝက ရိုးမခ်စ္သူက အမ္းၿမိဳ႕ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ စည္ဘီယာဆိုင္။ တျခားဆိုင္ေတြမွာက အပူေသာက္မလား၊ ေရခဲတုံးထည့္ေပးရမလား အေမးခံရမယ္။ အမ္းကလူေတြ ဘီယာမေသာက္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘီယာက ပိုက္ဆံသာကုန္တာ မူးဖို႔ဆိုရင္ အမ်ားႀကီးေသာက္ရတယ္။ ဝီကေလးတစ္ျပားေလာက္က သက္သက္သာသာနဲ႔ ခရီးေရာက္တယ္။ အထင္ေတာ႔ မေသးနဲ႔ေမာင္။ ျမန္မာတစ္ႏို္င္ငံလုံးရဲ႕ ဂရန္းရဳြိင္ရယ္ေရာင္းအားဟာ ရခိုင္ေဈးကြက္ကို မမီဘူးတဲ႔။ တျခားတံဆိပ္ေတြ ေၾကာ္ျငာအားနဲ႔ ဘယ္လိုပဲ ဝင္ေဖာက္ဝင္ေဖာက္ ဂရန္းကို မတိုးႏိုင္။ ႏို္င္ငံျခားအရက္မ်ဳိးစုံကေတာ႔ ေလဆိပ္နားမွာ တစ္ဆိုင္ပဲရွိတယ္။ စစ္စစ္ မစစ္စစ္ ဆရာဝန္ေတြ ဖဲဝဲလုပ္ဖို႔ ဝန္ထမ္းအႀကီးအကဲေတြလာရင္ ဧည့္ခံဖို႔။ ပြဲရွိမွဆက္ရတဲ႔ေရစင္။ ဒါပဲ ဒါပဲ ဒါအကုန္ပဲ။ ေနာက္ထပ္ မရွိေတာ႔ဘူး။ ကာရာအိုေကဆိုခ်င္ ကိုယ႔္အိမ္ကိုယ္ ကိုယ္႔စက္နဲ႔ကိုယ္ မီးလာတုန္း အသံကုန္ေအာ္။ ေညာင္းတတ္ရင္ ေဆးရုံကအလုပ္သမားေလးေတြ ေက်ာေပၚတက္နင္းခိုင္း။ သိပ္မကဲခ်င္နဲ႔။ မီးက ႏွစ္နာရီပဲလာတာ။ မီးေသရင္ ကိုယ္႔ပြဲကိုယ္ၿပီးပလိုက္ၾက။
အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ ေျပာတာေပါ႔။ ဘာမွမရွိပဲနဲ႔။ အမ္းကိုျပန္ခ်င္ေနတယ္ လို႔ သမီးကေျပာတယ္။ အဲ႔ဒီဘာမွ မရွိတာကိုက အရသာေလ။ ရန္ကုန္မွာသာ အဲသည္အရသာ မရွိတာ။ ရန္ကုန္က ဘာမဆိုရတယ္။ ဂ်ပန္ကလာတဲ႔ ေဆာ္လမြန္ငါးအစိမ္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ စားမလား။ ငါးတေကာင္လုံး အၿမီးနဲ႔ေခါင္းကလြဲရင္ ဥေတြအျပည့္နဲ႔ဟာမ်ဳိးလည္းရတယ္။ ဒိန္းမတ္ကတင္သြင္းသည္ဆိုတဲ႔ အမဲသားကင္ေတြလည္း သိန္းခ်ီေပးစားခ်င္စားဦး။ (ပိုက္ဆံရွင္းကာနီးမွ အရူးအမဲသားေကၽြးမိေယာင္ေဆာင္ၾကတာေပါ႔။) မရတာ မရွိတာ ဘာမွ မရွိဘူး။ သမီးထင္သလိုပါပဲ။ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားေပးရေလ။ အရသာ အရည္အေသြး ေကာင္းေလေလ။ ကုန္ပစၥည္းတစ္ခုရဲ႕ ကြာလတီအရည္အေသြးကို အာမခံခ်က္ မရွိတဲ႔အခါ ေယဘုယ်အားျဖင္႔ ေဈးႀကီးတဲ႔ပစၥည္းေတြဟာ အေကာင္းစားေတြျဖစ္တယ္လို႔ သူလက္ခံထားတဲ႔ ေလာဂ်စ္ဟာ မွန္သလိုလိုရွိတယ္။ (မွန္ကိုမွန္တယ္ လို႔ သူကေတာ႔ ေစာဒကတက္မွာ)
ဒါေပမယ္႔လည္း အမ္းမွာရွိတဲ႔ အစားအေသာက္ေတြရဲ႕အရသာဟာ ရန္ကုန္မွာ ေဈးႀကီးေပးစားရတဲ႔ အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ မယွဥ္ႏိုင္ေအာင္ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္ လိုက္မစားဖူးပဲ ဘယ္လိုသက္ေသျပမလဲ။ ခုခ်ိန္ဆို အမ္းမွာ ေတာဝက္သားေျခာက္ေတြေပၚေနၿပီ။ ဆင္ခရမ္းခ်ဥ္သီးကေလးနဲ႔ ခ်က္စား ေကာင္းမွေကာင္း။ သူတို႔ဆီက ေတာဝက္သားမ်ား ခ်က္ခ်င္းၾကပ္တင္မထားရင္ တညေနဆို ပုပ္ေရာ။ အဲ႔ဒါကို ေျခာက္ေအာင္ထားၿပီး ရန္ကုန္ထိေအာင္သယ္လာလို႔လည္း စားမေကာင္းဘူး။ သူ႔ဆီကအစာ သူ႔ဆီမွာတထိုင္တည္းစားမွ အရသာရွိတယ္။ ဒါေတာင္ တခါရန္ကုန္ျပန္ေတာ႔ ဂ်ီသားလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ တေနျပၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ခ်က္စားတာ သမီးႀကဳိက္တယ္ မဟုတ္လား။ ဆိုင္မွာဝယ္စားတဲ႔ဂ်ီသား ဘယ္ဂ်ီသားမွ မစစ္ဘူးဆိုတာ အစစ္စားဖူးမွ သိမယ္။ အမ္းကလူေတြက အစစ္စားေနက်ဆိုေတာ႔ သူတို႔ကို ညာေရာင္းရင္ ခ်က္ခ်င္းသိတယ္။ ဆတ္သားေျခာက္ဆိုၿပီး ကၽြဲသားေတြ ေျပာင္သားေတြ အမ္းမွာလာေရာင္းလို႔ ဘယ္သူမွ ဝယ္မစား။ အဲ႔ဒါ ဧည့္သည္ေတြဝယ္တဲ႔ အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ေတြ။ စစ္ေတြကလူေတြ အမ္းကိုေျပာင္းရင္ "နင္ ဟိုမွာ မွ်စ္ပဲစားရမယ္။" လို႔ ေျပာလႊတ္လိုက္တယ္။ မွ်စ္ဆိုလည္း မွ်စ္ေပါ႔။ အမ္းမွာေတာ႔ မွ်စ္မေခၚဘူး။ ဝါးတုတ္လို႔ေခၚတာ။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ႏုႏုခ်ဳိခ်ဳိေလး။ ေၾကြဇြန္းနဲ႔ ဖဲ႔လို႔ရတယ္။ အမ္းကမွ်စ္က အမ္းမွာပဲခ်ဳိတယ္။
အမ္းမွာရတဲ႔ စပါယ္ရွယ္မီႏူးေတြကို ခဏခဏ ေရးခဲ႔ၿပီးပါၿပီ။ အပ္ေၾကာင္းေတြ ထပ္ကုန္မစိုးလို႔ စားျမဳံ႕မျပန္ေတာ႔ဘူး။ အမ္းမွာ စားလို႔ေကာင္းသလို အိပ္လို႔လည္းေကာင္းတယ္။ မီးျပတ္သြားရင္ ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာမရွိဘူး။ အိပ္ဖို႔ပဲရွိတာ။ မနက္ေရာင္နီလာရင္ တန္းႏိုးေရာ။ ေန႔လည္မြန္းတည့္ရင္ တန္းဗိုက္ဆာ။ ညေန ေမွာင္ရီပ်ဳိးေတာ႔ ထမင္းထပ္စား။ ၾကားထဲမွာ ကိုယ္႔အလုပ္ကေလးကိုယ္ ရွာၾကံလုပ္ေန။ အလုပ္ပါးလို႔ ပ်င္းလာရင္ ရခိုင္တခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ ထြက္လည္။ ပင္လယ္ရွိတယ္။ ရိုးမရွိတယ္။ ျမစ္ေတြေခ်ာင္းေတြ ရွိတယ္။ ရခိုင္သူရခိုင္သားေတြ ရွိတယ္။ ခ်င္းေတြလည္း ရွိတယ္။ ကိုယ္႔အရပ္နဲ႔ေတာ႔ မတူဘူး။ အခုမွ မတူတာမဟုတ္ဘူး။ ေရွးကတည္းက မတူတာ။ "ရခိုင္မူကား လူလည္းတေထြ ေရလည္းတျခား ဖ်ားလည္းတက္သက္။" လို႔ ရွင္မဟာရဌသာရႀကီး ရခိုင္ၾကြတုန္းက ေရးခဲ႔တယ္ေလ။ ဖ်ားတာေတာင္ တက္လိုက္သက္လိုက္နဲ႔ဆိုေတာ႔ ငွက္ဖ်ားမ်ားမိေလသလား မဆိုနိုင္ဘူး။
ရိုးမေပၚကေတာေတြဟာ ပထဝီသင္တုန္းကလိုဆို အၿမဲစိမ္းသစ္ေတာေတြထဲပါတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ ေျခာက္လေလာက္ မိုးေတြရြာေနတာဆိုေတာ႔ တစ္ပင္ေျခာက္ရင္ တစ္ပင္စိမ္းၿပီး အရြက္ေၾကြခ်ိန္ရယ္လို႔ေတာင္ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ္႔လည္း အခုလို ေႏြဦးရာသီ ေလယာဥ္ေပၚကၾကည့္ရင္ တစ္ပင္လုံး ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေအာင္ ပြင္႔တဲ႔ ပ်ဥ္းေတာႀကီးေတြကို ျမင္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕က်လည္း ခရမ္းျပာေရာင္ေပါ႔။ အပြင္႔မပြင္႔တဲ႔ အပင္ေတြက စိမ္းတယ္မႈိင္းတယ္ပဲ ေတြ႔ရေပမယ္႔ သူတို႔လို ပင္လုံးညႊတ္တဲ႔အပင္က် သိပ္သိသာတာပဲ။ စိန္ပန္းပင္ လက္ပံပင္ႀကီးေတြဆိုလည္း ဒီအခ်ိန္ ရဲေနေအာင္ ပြင္႔တာ။ အမ်ားဆုံးေပါက္တာကေတာ႔ ဝါးေတာပဲ။ ခုတ္လို႔မႏိုင္ေအာင္ကို ေပါက္တာ။ ခုတ္လည္းမခုတ္ၾကပါဘူးေလ။ ေတာင္ယာစိုက္ခ်င္ မီးတိုက္ပလိုက္တယ္။ ေအးေရာ။ ရခို္င္ေတြက ပင္လယ္ကို စိုးမိုးထားၿပီး ခ်င္းေတြက ေတာင္ေပၚကို အပိုင္စားၾကတယ္။ ဆင္ေတြနဲ႔ ရြာတည္ၿပီး ေနတယ္။ သြားရလာရ ခက္ေလေခါင္ေလ အဲသည္အရပ္ေတြမွာ ပိုက္ဆံက တန္ဖိုးမရွိေလပဲ။ ဘယ္ရွိမလဲ။ သူတို႔လည္း ပို္က္ဆံမွ မရွိၾကပဲဟာကို။ ၿမဳိ႕နဲ႔ေဝးေလ သဘာဝရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲကို ေရာက္သြားေလ။ အပူအပင္ အညစ္အေၾကးေတြ ကင္းစင္သြားေလပဲ။
သမီးကေတာ႔ ၿမဳိ႕ကလာတဲ႔သူမို႔ သူတို႔ဆီ မီးမရွိ ေရမရွိ၊ အင္တာနက္မရွိ အဲယားကြန္းမရွိနဲ႔ ဘယ္လိုေနနို္င္မွာပါလိမ္႔လို႔ ေတြးပူေနတာ။ ကိုယ္႔အဖို႔ေတာ႔ အမ္းေရာက္သြားရင္ အဲ႔ဒါေတြ လိုမွမလိုပဲနဲ႔။ ေနအလင္းေရာင္နဲ႔ အလုပ္လုပ္မယ္။ လအလင္းေရာင္နဲ႔ အနားယူမယ္။ ေနပူရွိန္ျပင္းတဲ႔အခါ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္ကေလးေတြက သိပ္ေအးတာပဲ။ ေလေျပေလညွင္းကေလးေတြက တစ္ျပားမွ ေပးစရာမလိုဘူး။ မိုးရြာရင္ ေရေတြေပါမယ္။ ေႏြခမ္းရင္ အမ္းေခ်ာင္းေရၾကည္မယ္။ တယ္လီဖုန္းေတြ ဘာလုပ္ဖို႔လိုမလဲ။ အေရးေပၚလူနာလာရင္ ေဆးရုံေပၚက အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ လႊတ္ေခၚငါးမိနစ္ေတာင္ မၾကာဘူး။ တီဗီလည္း မၾကည့္ပါဘူး။ တစ္ညမွ ႏွစ္နာရီလာတဲ႔မီးနဲ႔ အစိုးရဝါဒျဖန္႔တာေတြ အဟုတ္မွတ္ၾကည့္ေနရမယ္။ အင္တာနက္မရေတာ႔ စာေတာင္ပိုေရးျဖစ္ေသးတယ္။ သူမ်ားဖြရာ အာရုံမေပြဘူး။ ရန္ကုန္မွာလို ဘယ္ဆိုင္မွာ ဘာစားရမလဲ ေခါင္းမစားဘူး။ မုန္႔တီလား ထမင္းေၾကာ္လား။ ႏွစ္မ်ဳိးပဲ ေရြးစရာရွိတယ္။ ပ်င္းရင္ အီၾကာေကြးနဲ႔ လိပ္ခုတ္ေျပာင္းစား။ ဒါေတာင္ အမ္းမွာမို႔လို႔ရတာ။ ရြာမွာ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ခ်က္မစား ဘာမွ စားစရာမရွိ။ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ဖရဲသီး၊ ေျပာင္းဖူး၊ ကန္စြန္းဥပဲစားေလ။ ဘယ္ဟာမွ မေကာင္းမရွိဘူး။ သဘာဝအသီးအႏွံ။ ေရာင္းကုန္မဟုတ္။
ေန႔ပူလို႔ ညခ်မ္း တေပါင္းလသရမ္းတဲ႔။ ေန႔ဘက္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲပူပူ ညဘက္ေရာက္ရင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အိပ္ရမယ္။ လကေလးမ်ားသာေတာ႔ ေတာက္ေတာက္ကို ထိန္ေနတာပဲ။ လမသာလည္း ၾကယ္ေရာင္လင္းေသးတယ္။ ၾကယ္မလင္းေတာင္ ပိုးစုန္းၾကဴးကေလးေတြ တလက္လက္ေတာက္တာ မအူဝဲ အကယ္ဒမီညကဝတ္တဲ႔ စိန္ထည္ သိန္းနွစ္ေသာင္းဖိုးေလာက္ေတာ႔ အသာေလးပဲ။ ပိုးေတာင္မာလို မီးစုန္းလက္တဲ႔ အေကာင္ႀကီးေတြလည္း ရွိတယ္။ အေမွာင္မွာ ဘာေရာင္ေတြရွိသလဲလို႔ သိခ်င္ ေတာမွာလာၾကည့္မွ သိတာ။ ရန္ကုန္မွာ လမသာဘူး။ အိပ္ယာဝင္အိပ္ယာထ ငွက္ကေလးေတြ ေတးဆိုတာလည္း ေတာမွာပဲ ၾကားရမယ္။ စိုးစီစိုးစီဆိုတာ ဘယ္လို အသံမ်ဳိးလဲ။ တစ္တီတူးက ဘယ္လိုျမည္သလဲ။ တကူကူးဆိုတာေရာ တကယ္ၾကားဖူးလို႔လား။ ခုခ်ိန္ဆို ဥၾသေလးေတြ သီခ်င္းဆိုၿပီ။ အဲ႔ဒါ ေတာမွာပဲ ၾကားရတဲ႔ သဘာဝဂီတ။ ေတာက္တဲ႔က ခုခ်ိန္မတြန္ေသးဘူး။ မိုးဦးေလဦးက်မွ ျမဴးၿပီးတြန္တယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆို ေလေျပေလညွင္းကေလးေတြအျပင္ ေလရူးေလေပြကေလးေတြလည္း လာတတ္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ခုက မတူဘူး။ ဘယ္လိုကြာသလဲ။ ေလထဲမွာပါတဲ႔ ေျမသင္းနံ႔နဲ႔ မိုးအနံ႔ကို ခြဲတတ္ပါ႔မလား။ သဘာဝကသင္ထားေတာ႔ ေတာက္တဲ႔ႀကီးေတြေတာင္ မိုးလားလလား ခြဲျခားတတ္တယ္။
ၿမဳိ႕မွာမရေပမယ္႔ ေတာမွာရတဲ႔ သဘာဝအရသာဟာ ပိုက္ဆံလည္း မေပးရဘူး။ အယုတ္အလတ္အျမတ္ေရြး လူတိုင္း သာတူညီမွ် ခံစားလို႔ရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္မွ ကြက္လမသာဘူး။ ေတာသားအိမ္လည္း လေရာင္ျဖာတယ္။ ေအးအတူ ပူအမွ်ဆိုတာ ေတာသားေတြမွ ေတာမွာေနမွ ခံစားလို႔ရတဲ႔ စိတ္ထား။ ပတ္ဝန္းက်င္ႀကီးကို ၾကည့္ခ်င္ျမင္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ ေတာင္ကုန္းျမင္႔ျမင္႔ေပၚကို ေရာက္ေအာင္တက္လိုက္။ ဘယ္ေနရာမွ မလွမရွိဘူး။ စိမ္းစိမ္းကိုစိုေနတာပဲ။ ေျမႀကီးကပ္ေပါက္တဲ႔ ေက်ာက္လက္ဝါးပင္ကေလးေတြကအစ စိမ္းစိမ္းျမျမ လွတယ္။ ဒီေန႔ ေျမာက္ဦးမွာ ပရီဝယ္ဒင္ရိုက္ထားတဲ႔ ပုံေတြၾကည့္မိေတာ႔မွ ပိုသတိရသြားတယ္။ ဘုရားငုတ္တို အုတ္ပုံအျပဳိၾကားထဲမွာ ေရညွိစိမ္းကေလးေတြ ကတၱီပါသားလို ညက္ေမွာင္ေနတဲ႔အလွက ထုံးသုတ္မီးထြန္းထားတာထက္ အမ်ားႀကီးပိုလွေနပါေရာလား။ အဲ႔ဒါနဲ႔ ကိုယ္အမ္းမွာဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ေရာက္ေလရာရာ ေလွ်ာက္ရိုက္ထားတဲ႔ ပုံေတြ ျပန္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ သဘာဝအတိုင္းလွတယ္ဆိုတာ အႏုပညာလက္ရာေတြ လိုက္လို႔ေတာင္ မမီဘူး။ ေနရာတစ္ေနရာတည္းမွာပဲ ေနဝင္ရင္တမ်ဳိး ေနထြက္ေတာ႔ တဖုံ။ ေဆာင္းနွင္းျမဴေတြနဲ႔က် တဘာသာ၊ မိုးတိမ္တိုက္ေတြေအာက္မွာ တေရာင္၊ တူမွမတူပဲနဲ႔။ ေတာင္ေကြ႔ကေလးမွာ အရိပ္ကေလးက်ေတာ႔ ေျမာင္ လို႔ ေခၚသတဲ႔။ ေအာက္ကို ေခ်ာက္နက္နက္ကေလးဆင္းသြားေတာ႔ သွ်ဳိ လို႔ ေခၚျပန္တယ္။ ေအာက္ကေန ပင္႔ၾကည့္လို႔ ျမင္ရတာက ကမ္းပါးယံစြယ္တဲ႔။ ေတာင္ၾကားကေလးမွာ စမ္းကေလးေခြေတာ႔ ပန္းကေလးေတြ ပြင္႔ၾကျပန္ေရာ။ ေတာႏွင္႔ေတာင္စြယ္ဆိုတဲ႔အလွဟာ ၿမဳိ႕မွာဆိုရင္ ျပကၡဒိန္ေတြမွာပဲ မွန္းၾကည့္လို႔ရမယ္။ ဓါတ္ပုံေတြကတဆင္႔ ခံစားလို႔ရခ်င္ရမယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္တိုင္ ကင္မရာကိုင္ဖူးတဲ႔ အေတြ႔အၾကဳံအရေတာ႔ ဓါတ္ပုံထဲကအလွဆိုတာ အျပင္လို တေမွ်ာ္တေခၚ ဘယ္ေတာ႔မွ ၾကည့္လို႔ျမင္လို႔ မရဘူး။ အျပင္ကအလွကို ဘယ္ေတာ႔မွလည္း မီေအာင္ရိုက္ႏို္င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနဝင္ဆည္းဆာ ေခ်ာင္းစပ္ေပၚတိမ္ေတာက္တဲ႔အလွကို အမ္းမွာ ခဏခဏ ဓါတ္ပုံရို္က္ထားဖူးတယ္။ ေျခဖ်ားေတာင္မမီဘူး။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ ျမဴေမွာင္ေဝကင္း လမင္းႀကီးကို ရိုက္တာေတာင္ အမည္းေနာက္ခံမွာ အျဖဴလုံးတစ္လုံးအျဖစ္ပဲ ျမင္ရတယ္။ တကယ္႔အလွစစ္ဟာ အျပင္မွာပဲ ရွိတယ္။ ကိုယ္တိုင္လာေနမွ ခံစားလို႔ရမွာ။ ဒီဟာေတြက ပိုက္ဆံမေပးရလို႔ အဖိုးမတန္ဘူးလို႔ ထင္ခ်င္ထင္မယ္။ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ေပးေပး ဝယ္ယူလို႔မရတာလည္း သိေစခ်င္တယ္။
ေတာသဘာဝနဲ႔ ၿမဳိ႕သဘာဝဆိုတာ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ႀကီး ဆန္႔က်င္တယ္။ ေတာမို႔လို႔ ၿမဳိ႕မွာရွိတာေတြ ဘာမွမရွိဘူး ေျပာႏိုင္ေပမယ္႔ အဲသည္ေတာေရာက္မွ ၿမဳိ႕မွာမရွိတာေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ခံစားဖူးတယ္။ ႏွစ္ခုစလုံးကို ခံစားၿပီးတဲ႔အခါ ဘယ္ဟာကိုႀကဳိက္သလဲ ေမးရင္ ကိုယ္ကေတာ႔ ေတာကသဘာဝကိုပဲ ပိုႀကဳိက္တယ္။ ဒါ ေပၚလစီကားရိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ႀကဳိးၾကာေတာင္ပံခတ္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အဓိကကေတာ႔ ကိုယ႔္ဝင္ေငြ ကိုယ္႔အဆင္႔အတန္း နဲ႔ ကိုယ္႔အတတ္ပညာေပါ႔။ ၿမဳိ႕မွာ ကိုယ္မီေအာင္ ပိုက္ဆံလိုက္မရွာနိုင္ဘူး။ ကိုယ္ရတဲ႔လစာသုံးသိန္းဆိုတာ ကိုယ္႔ေဆးရုံက အလုပ္သမားေတြ ဝင္ေငြကိုေတာင္ လိုက္မမီဘူး။ ေဆးရုံမွာ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ဝီစီနဲ႔ လုံျခဳံေရးဝန္ထမ္းေတြကို အျပင္ကကံထရိုက္နဲ႔ တစ္လသိန္းကိုးဆယ္ေပးၿပီး ငွားထားရတာ။ တေန႔ႏွစ္ခါ အမႈိက္လာသိမ္းဖို႔ စည္ပင္ကအမႈိက္ကားကို ဘယ္ေလာက္ေပးေခၚထားရသလဲေရာ သိခ်င္လား။ ငုတ္တုတ္ကိုေမ႔သြားဦးမယ္။ ေတာ္ပါၿပီ။ တို႔မ်ား သိုက္ကလာတယ္။ အတင္းမေျပာဘူး။
ကိုယ္အခုရတဲ႔လခနဲ႔ ရန္ကုန္မွာေနရင္ ေလာကႀကီးဟာ မသာယာဘူး။ လမကုန္ခင္ လခကုန္လို႔ အိမ္ကျပန္ျပန္ေတာင္းရတယ္။ ဆရာဝန္သာျဖစ္တာ။ ကိုယ္တိုင္ေနထိုင္မေကာင္းရင္ ေဆးကုဖို႔ ပိုက္ဆံရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ေနစရာ စားစရာေတာ႔ မိဘေတြ ေယာကၡမေတြ ရွိလို႔ အဆင္ေျပတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ပိုက္ဆံဝင္ေငြမရွိတဲ႔ကိုယ္႔ကို ကိုယ္႔သမီးကေတာင္ အထင္မႀကီးဘူး။ ရန္ကုန္က ေရမီးစုံတယ္သာဆိုတယ္။ ေရဖိုးမီးဖိုးက နင္႔ေနတာပဲ။ ဆီဖိုး ဖုန္းဖိုး အင္တာနက္ဖိုးနဲ႔ဆို ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ရွဴတဲ႔ေလေတာင္ အလကား မရ။ လမ္းေလွ်ာက္ေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ၊ ကားစီးေတာ႔ ကားစီးခ၊ ရပ္ထားရင္လည္း ကားရပ္ခ မီတာေတြ တက္တာတက္တာဆိုတာမ်ား။ ပိုက္ဆံမရွိရင္ ေသမွာပဲ လို႔ မေျပာနဲ႔။ ေသလို႔ေတာင္မရဘူး။ တစ္ခါေသဖူးမွ ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္မယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာေၾကး ပိုက္ဆံမရွိရင္ ၿမဳိ႕ဆိုတာ အေနၾကပ္အေသၾကပ္ႀကီး။
ေတာမွာေတာ႔ ဘာပိုက္ဆံမွ မလိုဘူး။ ကုန္စရာလည္း မရွိဘူး။ လစာသုံးသိန္းဆိုတာ အမ္းမွာေတာ႔ သုံးမကုန္။ ဒါေၾကာင္႔ ပို္က္ဆံအေၾကာင္းလည္း မေျပာဘူး။ ပိုက္ဆံအတြက္ စဥ္းစားစရာလည္း မလိုဘူး။ စားသမွ်ခ်ဳိတယ္။ မ်ဳိသမွ် ေရွာေရွာရွဴရွဴပဲ။ မတန္တဆဆိုတာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိ။ အလုပ္သမား နဲ႔ ဆာဂ်င္လည္း ဆိုင္ကယ္ေပၚ လည္ပင္းဖက္ စီးလို႔ရတယ္။ တစ္ပတ္ေနမွ ဓါတ္ဆီတစ္ပုလင္းဆို တစ္ေထာင္စြန္းစြန္းရယ္။ သူစားတာလည္း သည္ထမင္း ကိုယ္စားတာလည္း သည္ထမင္း။ မိုးရြာရင္ မိုးေရခ်ဳိး၊ မိုးမရြာေတာ႔ ေခ်ာင္းေရခ်ဳိး။ ေရႀကီးရင္ ေလွစီး။ ေနသာရင္ အဝတ္လွမ္းၾကမယ္။ သဘာဝတရားက လူတိုင္းအတြက္ သာတူညီမွ်ပဲ။ လြတ္လပ္တယ္။ ေပါ႔ပါးတယ္။ တရားမွ်တတယ္။ ဒီလိုေျမမ်ဳိးမွ ေနခ်င္႔စဖြယ္မျဖစ္ရင္ ဘယ္သြားေနရမလဲ။ ဘာမွမရွိလို႔ ဘာမွမကုနု္တဲ႔အရသာဟာ ကိုယ္႔အတြက္ေတာ႔ ဘုရားေပးတဲ႔ဆုပဲ မဟုတ္ဘူးလားလို႔။ အခုခ်ိန္က်မွ အမ္းကိုလြမ္းလို႔ သြားလည္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေလယာဥ္ခက အသြားအျပန္ တစ္သိန္းခြဲေလာက္၊ ဟိုမွာေနဖို႔စားဖို႔ သြားဖို႔လာဖို႔ဆို လခတက္တက္ေျပာင္သြားမွာ။ ေတာခ်င္ေတာင္ခ်င္တာေတာင္ မေတာႏိုင္ အဲေလ။ ဒါေတာ႔ ဆက္ေျပာလို႔မျဖစ္ဘူး။ သိခ်င္ဝယ္ဖတ္ တစ္အုပ္တစ္က်ပ္။
0 comments:
Post a Comment