က်ီစားလိုက္သလား ေမာင္ျမႀကီးရယ္
|
11:39 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
Tin Nyunt
“ကေလးေတြက ဆရာေတြကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္ေလာက္ေအာင္ျမင္တယ္၊ ကေလးေတြက ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ သူတို႔ရဲ႕ တံု႔ျပန္မႈေတြက ထင္ဟပ္တတ္တယ္”
“ကေလးေတြက ဆရာေတြကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္ေလာက္ေအာင္ျမင္တယ္၊ ကေလးေတြက ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ သူတို႔ရဲ႕ တံု႔ျပန္မႈေတြက ထင္ဟပ္တတ္တယ္”
ဒီစကားကို ေျပာသြားတဲ့သူက ဟယ္ရီတန္ ခုႏွစ္တန္းနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာဝင္လုပ္ၿပီး
ေတာထဲမွာ အ႐ိုးထုတ္သြားသူ မူအုပ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ေျပာသြားတာ။ ဘယ္ကမၻာေက်ာ္
စိတ္ပညာဆရာကမွ ေျပာသြားတာ မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ပံုက သူပုန္႐ုပ္။ ပံုဆိုး ႐ုပ္ဆိုး ဆိုတဲ့အျပင္ အသံကလည္းက်ယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ အရမ္း ေၾကာက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း သိလာေတာ့မွ ဆရာ့အရိပ္အကဲကိုၾကည့္ၿပီး ေခၚရဲ ေျပာရဲ ျဖစ္လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ေကာ္လာလည္ျပတ္၊ ရွပ္အက်ႌအျဖဴ အၿမဲဝတ္တယ္။ ေက်ာင္းဆရာဘဝက စာဝင္သင္ရင္ အၿမဲ တိုက္ပံုဝတ္တယ္။ ေႏြမိုးေဆာင္း တိုက္ပံုကို စာသင္ရင္ဝတ္တယ္။ ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာ့ ဆရာႀကီး ေတြရဲ႕ ဆံုးမသြန္သင္မႈေၾကာင့္ပါ။
“ေက်ာင္းဆရာဆိုတာ လယ္သမားမဟုတ္ဘူး … ေက်ာင္းဆရာနဲ႔တူေအာင္ ဂုဏ္ေဆာင္ၿပီး ဝတ္စားေနထိုင္ရ တယ္။ ေတာပဲကြာ အလကားပါလို႔ ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲမွာ အထင္ေသးစိတ္နဲ႔ ေနထိုင္ျပလိုက္ရင္ ေတာကလည္း ခင္ဗ်ားကို အထင္ေသးၿပီး တံု႔ျပန္တာ ခံရမယ္။ ဆရာဆိုတာ သာမန္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သန္႔ရွင္း ခံ့ညားေအာင္ ေတာ့ ေနျပပါဗ်ာ”
အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဦးဆရာ မူလတန္း ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး ဦးျမေအာင္ရဲ႕ စကား။ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲ အေလးထားတယ္။ ဆရာႀကီးက ခုေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ကြယ္လြန္သြားၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ အလယ္တန္းဆရာျဖစ္ေတာ့ တာဝန္ခံေက်ာင္းအုပ္ပါတြဲလုပ္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေက်ာင္းလံုးေရာ တစ္ရြာလံုးေရာ ဆရာႀကီးျဖစ္ေနတာ။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ဆရာေတြကေတာ့ ဆရာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းမွာ ၈ တန္းက တပည့္ေတြထဲမွာ ေမာင္ျမႀကီးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လာေနတဲ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ့္ပံုစံအတိုင္း တစ္ထပ္တည္း က်ေအာင္ လိုက္ေနတယ္။
သူ႔ေကာ္လာပါတဲ့ အက်ႌေတြကို ေကာ္လာျဖတ္ပစ္ၿပီး လည္ကတံုးလုပ္ဝတ္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တာကအစ ကၽြန္ေတာ့္လို ကိုင္းတိုင္းတိုင္း။ လံုခ်ည္ကလည္း ခ်က္အေပၚ ရင္ေခါင္းေလာက္နီးပါးလိုက္ဝတ္ေတာ့ အဟားခံရ တယ္။ သူ႔ကို ဦးတင္ညြန္႔ေပါက္စေလးလို႔ ဆရာမေတြက ဝိုင္းေျပာရင္ သိပ္သေဘာက်တယ္။
ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ျပန္ရေတာ့မယ္။ ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ေရးကိစၥကလည္း ရွိေသးတယ္။ ျပန္လာၿပီး ေက်ာင္းေဆာက္တာကို ႀကီးၾကပ္ရဦးမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေႏြရာသီ မြမ္းမံသင္တန္းတက္ဖို႔ကလည္း ရွိေနေသးတယ္။
“ေမာင္ျမႀကီး ဆရာနဲ႔ ၿမိဳ႕ကို လိုက္ခဲ့ပါလားကြ … မင္းတစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူးဘူး မဟုတ္လား”
“မလိုက္ပါရေစနဲ႔ ဆရာႀကီးရာ … သားက အစားပုတ္ေတာ့ ဆရာႀကီးအေမက နွင္ခ်ေနပါဦးမယ္”
“ေခြးေကာင္ … ငါ့အေမကိုမ်ား … သေဘာအရမ္းေကာင္းတာ”
“မလိုက္ေသးပါဘူးဆရာႀကီးရာ … အေဖက သိပ္ေနမေကာင္းဘူး။ သစ္ေတြ ေတာထဲက အစ္ကိုနဲ႔ထုတ္ေပး ရဦးမယ္”
“ေအးကြယ္ … ငါလည္း သင္တန္းရွိေသးေတာ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမယ္။ ျပန္လာခဲ့မယ္”
“ဆရာႀကီး တစ္ခုေလာက္မွာခ်င္လို႔”
“ေအး … မွာလကြာ”
“သားကို တိုက္ပံုေလးတစ္ထည္ေလာက္ ဝယ္လာေပးပါလား”
“ေၾသာ္ … ေအး … ေအး … ရမွာေပါ့”
ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ္မရွိခ်ိန္ဆိုရင္ နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ တိုက္ပံုကို ခိုးဝတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စာသင္သလိုပံုစံနဲ႔ လိုက္လုပ္ေနတာကို တစ္ေန႔ျမင္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ရယ္လိုက္ရတာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔ဆႏၵေလးကို ျဖည့္ေပးလိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ကိုျပန္ခဲ့တယ္။ သင္တန္းတက္လို႔ တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ မိုးဇလက ကိုတင္ဝင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို သင္တန္းမွာ လာေတြ႔တယ္။
“ေဟ့ … ကိုတင္ဝင္း ဘယ္လဲ”
“ဆရာေရ … စိတ္ခိုင္ခိုင္ထား … ေျပာစရာရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမနက္ပဲရြာက ျပန္တက္လာတာ။ ဆရာ့တပည့္ ေမာင္ျမႀကီး ဆံုးၿပီ”
ကၽြန္ေတာ္ ၾကားရတဲ့စကားကို မယံုေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ေျပာရေအာင္ကလည္း ကိုတင္ဝင္းက လာေနာက္မွာမဟုတ္ဘူး။
“ကိုတင္ဝင္း ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ … ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိဘူး။ ညကမွ ေဆး႐ံုမွာ အေလာင္းသြားၾကည့္ရတာ။ ရင္ခြဲ႐ံုေရာက္ေနၿပီ။ ဆရာ့တပည့္ကို သစ္ပိတာ။ ပြဲခ်င္းၿပီးပဲ”
“အုိ …”
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုႀကီးျဖစ္သြားမွန္း မသိဘူး။ သင္တန္းကလည္း ေနာက္ႏွစ္ရက္ဆိုရင္ ၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ သင္တန္းကို ျမန္ျမန္ၿပီးပါေစပဲ ဆုေတာင္းေနရတယ္။ စိတ္လည္း သိပ္မပါေတာ့ဘူး။ သင္တန္း ၿပီးၿပီးခ်င္း ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ မနက္အေစာႀကီး ရြာကို ကုန္းေၾကာင္းတစ္လွည့္ ေျခလွ်င္တစ္ခါ အျပင္းႏွင္ခဲ့ရ တယ္။
ည ၇ နာရီေလာက္မွ ရြာကိုေရာက္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမာင္ျမႀကီးရဲ႕ ႀကီးေတာ္အိမ္ကို သြားေတာ့ ေအာက္လင္းမီးအိမ္ႀကီးေတြ ေအာက္မွာ ဖဲဝိုင္းကႏွစ္ဝိုင္း။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္လိုက္တဲ့ ေမာင္ျမႀကီး မိခင္က
“အမယ္ေလး ဆရာႀကီးရဲ႕ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား … ဟီး … ဟီး … ဟီး … အို … ျမႀကီးရဲ႕ နင့္ဆရာလာၿပီေလ … ထၾကည့္ပါဦးဟဲ့”
စိတ္မေကာင္းစရာ၊ ရင္နာစရာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ရည္ေတြဝဲေနရၿပီ။ သူ႔အစ္ကိုက ေျပာေတာ့မွ ေမာင္ျမႀကီး အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိရေတာ့တယ္။
သူ႔အေဖေနမေကာင္းလို႔ ေတာထဲကို အစ္ကိုေတြနဲ႔ သစ္လိုက္ထုတ္တယ္။ သိပ္ၿပီး မကၽြမ္းက်င္ေသးေတာ့ ေတာင္ေစာင္းကေန ဆင္နဲ႔ သစ္လံုးေတြကို တြန္းခ်ခ်ိန္မွာ သစ္လံုးက ႐ိုက္မိၿပီး အသက္ပါသြားခဲ့ရတယ္။
သစ္လံုးကရင္ေခါင္းကိုပိၿပီး ေသသြားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က အိတ္ထဲက ဝယ္လာတဲ့ တိုက္ပံုအက်ႌေလးကို ထုတ္လိုက္ၿပီး သူ႔အစ္ကို လွႀကီးကို
“လွႀကီးေရ … မင္းညီကို ဒီတိုက္ပံုေလး ဝတ္ေပးလိုက္ပါကြာ … သူက တိုက္ပံု သိပ္ဝတ္ခ်င္တာကြ”
“ဟုတ္တယ္ … သူက ဆရာႀကီးလို တိုက္ပံုေလးဝတ္ၿပီးေတာ့ ဆရာလုပ္မယ္လို႔ ခဏခဏေျပာတယ္”
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္က်ရျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္လာတဲ့ တိုက္ပံုအျဖဴေလးကို ဝတ္ေပးၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေနသလိုလိုေလး ျဖစ္ေနလို႔ သူ႔အစ္ကိုကို
“ေမာင္လွႀကီးရယ္ … သူေသတာ ဟုတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လားကြာ” လို႔ေမးၾကည့္လိုက္မိတယ္။
“ဆရာႀကီး အထဲမွာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး”
ေတာဓေလ့ ခုႏွစ္ရက္ထားမွာျဖစ္လို႔ ဗိုက္ခြဲၿပီး အထဲက အားလံုးထုတ္ထားရတာကိုေျပာတာ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီမ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ ခုထိမေမ့ေတာ့တာ။
ခုႏွစ္ရက္ျပည့္တဲ့ေန႔မွာ ရက္လည္ေရာ အသုဘပါတစ္ခါတည္း ေရာလုပ္ၾကတယ္။ ေန႔ခင္း ၂ နာရီေလာက္မွာ အသုဘ ခ်တယ္။ ေတာဓေလ့အတိုင္း ရြာထဲကေတာ့ ကုတင္ေပၚ အေခါင္းတင္ၿပီး ထြက္ၾကတာပဲ။ ရြာျပင္ ေရာက္ခါနီးေတာ့ အေခါင္းထမ္းလာတဲ့ အမူးသမားေတြက နည္းနည္းေသာင္းက်န္းစျပဳလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆရာေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြလည္း လိုက္ပို႔ၾကတယ္။ ဆရာမေတြ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္မွန္ႀကီးတပ္ထားၿပီး ငိုေနရတာ။
ရြာျပင္ ကြင္းထဲေရာက္ေတာ့ ဆိုးလိုက္ၾကတာ။ အေလာင္းကစားတာမ်ား ခုမွေတြ႔ဖူးတယ္။ ပုခံုးေပၚထမ္းထားတဲ့ အေလာင္းစင္ႀကီးကို ဟိုဆြဲလိုက္ သည္တြန္းလိုက္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျမင္မေကာင္း ႐ႈမေကာင္းျဖစ္ကုန္မွာ စိုးရိမ္လို႔
“မလုပ္ၾကပါနဲ႔ … မလုပ္ၾကပါနဲ႔” ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္မရဘူး။
ဆရာေလး ကိုတင့္ခိုင္က
“ဆရာ … သြားမေျပာနဲ႔ မရဘူး … ဒါ အရပ္ဓေလ့ပဲ။ သူတို႔ကစားၾကမွာ”
“မူးမူ႐ူး႐ူးနဲ႔ စိတ္ပ်က္စရာဗ်ာ … က်ဳပ္တပည့္ေလး အေသဆိုးနဲ႔လည္းေသရ … မသက္သာလိုက္တာ”
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အေလာင္းကိုေျမခ်ၿပီးတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့တယ္။ ကိစၥအားလံုးၿပီးမွ
“ေမာင္ျမႀကီးေရ … ဆရာစိတ္မေကာင္းလိုက္တာ … ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ကြယ္။ ဆရာတို႔ကံက ဒီေလာက္ပဲ ပါလာတာကိုးကြယ္” လို႔ေျပာၿပီး သခ်ႋဳင္းကျပန္ခဲ့တယ္။
အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္ အေဆာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္ရေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္တတ္သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါ တစ္ခါ ေျခသံလိုလို ရွပ္ရွပ္ဆိုတာေတြ ၾကားေနရသလိုပဲ။ စိတ္က ေျခာက္ျခားတာ ျဖစ္မွာပါဆိုၿပီး မီးခြက္ေလးထြန္းၿပီး အိပ္မယ္လို႔ျပင္။ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ ေမာင္ျမႀကီးကို အဂၤလိပ္စာသင္ေပးခဲ့တာေတြ ျပန္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားေနမိတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သက္ျပင္းခ်ၿပီး မီးခြက္ကိုမႈတ္ အိပ္မယ္လို႔လုပ္၊ ဖ်ာေအာက္ကို ျခင္ေထာင္စေတြသြင္းလိုက္ ခ်ိန္မွာ ေပ်ာ့စိစိနဲ႔ ဘာမွန္းမသိ သြားကိုင္လိုက္မိတယ္။ ၾကက္သီးထသြားၿပီး လက္ႏွိပ္မီးကိုဆြဲ ထိုးၾကည့္လိုက္ ေတာ့
“အမယ္ေလး”
ကၽြန္ေတာ္ခုန္ေပါက္ၿပီး အေဆာင္ကေန ဆင္းေျပးရတယ္။ ေႁမြတစ္ေကာင္ဗ်ာ။ ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနသလဲ မသိပါဘူး။ ေက်ာင္းနားမွာေနတဲ့ ကိုထိန္ကို
“ကိုထိန္ … ကိုထိန္ေရ လာပါဦး ေႁမြ … ေႁမြ … ေတြ႔လို႔” ဆိုၿပီး အကူအညီ ေအာ္ေတာင္းရတယ္။
ကိုထိန္က လွံတိုတစ္ေခ်ာင္းကို လက္ႏွိပ္မီးနဲ႔ ေျပးလာၿပီး အေဆာင္ေပၚျပန္တက္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျခင္ေထာင္ကို ဆြဲလွန္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျပာင္လက္လက္ ျပဴးေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ ေႁမြက
“ရႊြီး” တဲ့
ကိုထိန္က လွံနဲ႔ ထိုးမယ္လုပ္ေတာ့
“ကိုထိန္ရာ မလုပ္ပါနဲ႔ လႊတ္ေပးလိုက္ပါ”
“ေရေႁမြပါဆရာ … မေၾကာက္ပါနဲ႔”
“မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ … ဒါေပမဲ့ ဖမ္းၿပီးေတာ့ တစ္ေနရာရာမွာ သြားလႊတ္ေပးလိုက္ပါ”
ကိုထိန္က ေႁမြကိုေခါင္းႏွိပ္ၿပီး တန္းလန္းတန္းလန္းနဲ႔ ဖမ္းယူသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္
“ေမာင္ျမႀကီး မင္းဆရာ့ကို လာေနာက္ေနတာလား … အမွ် … အမွ် … အမွ်ပါ သားေလးေရ”
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေၾကာင္း ျပန္ေရးေနခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္က်ေနမိတယ္။
(ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ဘဝေတြကို မထင္မရွား စြန္႔သြားရတဲ့ ခ်စ္တပည့္မ်ားသို႔)
တင္ညြန္႔
၂၀.၆.၂၀၁၇
ကၽြန္ေတာ့္ပံုက သူပုန္႐ုပ္။ ပံုဆိုး ႐ုပ္ဆိုး ဆိုတဲ့အျပင္ အသံကလည္းက်ယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ အရမ္း ေၾကာက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း သိလာေတာ့မွ ဆရာ့အရိပ္အကဲကိုၾကည့္ၿပီး ေခၚရဲ ေျပာရဲ ျဖစ္လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ေကာ္လာလည္ျပတ္၊ ရွပ္အက်ႌအျဖဴ အၿမဲဝတ္တယ္။ ေက်ာင္းဆရာဘဝက စာဝင္သင္ရင္ အၿမဲ တိုက္ပံုဝတ္တယ္။ ေႏြမိုးေဆာင္း တိုက္ပံုကို စာသင္ရင္ဝတ္တယ္။ ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာ့ ဆရာႀကီး ေတြရဲ႕ ဆံုးမသြန္သင္မႈေၾကာင့္ပါ။
“ေက်ာင္းဆရာဆိုတာ လယ္သမားမဟုတ္ဘူး … ေက်ာင္းဆရာနဲ႔တူေအာင္ ဂုဏ္ေဆာင္ၿပီး ဝတ္စားေနထိုင္ရ တယ္။ ေတာပဲကြာ အလကားပါလို႔ ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲမွာ အထင္ေသးစိတ္နဲ႔ ေနထိုင္ျပလိုက္ရင္ ေတာကလည္း ခင္ဗ်ားကို အထင္ေသးၿပီး တံု႔ျပန္တာ ခံရမယ္။ ဆရာဆိုတာ သာမန္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သန္႔ရွင္း ခံ့ညားေအာင္ ေတာ့ ေနျပပါဗ်ာ”
အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဦးဆရာ မူလတန္း ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး ဦးျမေအာင္ရဲ႕ စကား။ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲ အေလးထားတယ္။ ဆရာႀကီးက ခုေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ကြယ္လြန္သြားၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ အလယ္တန္းဆရာျဖစ္ေတာ့ တာဝန္ခံေက်ာင္းအုပ္ပါတြဲလုပ္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေက်ာင္းလံုးေရာ တစ္ရြာလံုးေရာ ဆရာႀကီးျဖစ္ေနတာ။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ဆရာေတြကေတာ့ ဆရာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းမွာ ၈ တန္းက တပည့္ေတြထဲမွာ ေမာင္ျမႀကီးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လာေနတဲ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ့္ပံုစံအတိုင္း တစ္ထပ္တည္း က်ေအာင္ လိုက္ေနတယ္။
သူ႔ေကာ္လာပါတဲ့ အက်ႌေတြကို ေကာ္လာျဖတ္ပစ္ၿပီး လည္ကတံုးလုပ္ဝတ္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တာကအစ ကၽြန္ေတာ့္လို ကိုင္းတိုင္းတိုင္း။ လံုခ်ည္ကလည္း ခ်က္အေပၚ ရင္ေခါင္းေလာက္နီးပါးလိုက္ဝတ္ေတာ့ အဟားခံရ တယ္။ သူ႔ကို ဦးတင္ညြန္႔ေပါက္စေလးလို႔ ဆရာမေတြက ဝိုင္းေျပာရင္ သိပ္သေဘာက်တယ္။
ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ျပန္ရေတာ့မယ္။ ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ေရးကိစၥကလည္း ရွိေသးတယ္။ ျပန္လာၿပီး ေက်ာင္းေဆာက္တာကို ႀကီးၾကပ္ရဦးမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေႏြရာသီ မြမ္းမံသင္တန္းတက္ဖို႔ကလည္း ရွိေနေသးတယ္။
“ေမာင္ျမႀကီး ဆရာနဲ႔ ၿမိဳ႕ကို လိုက္ခဲ့ပါလားကြ … မင္းတစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူးဘူး မဟုတ္လား”
“မလိုက္ပါရေစနဲ႔ ဆရာႀကီးရာ … သားက အစားပုတ္ေတာ့ ဆရာႀကီးအေမက နွင္ခ်ေနပါဦးမယ္”
“ေခြးေကာင္ … ငါ့အေမကိုမ်ား … သေဘာအရမ္းေကာင္းတာ”
“မလိုက္ေသးပါဘူးဆရာႀကီးရာ … အေဖက သိပ္ေနမေကာင္းဘူး။ သစ္ေတြ ေတာထဲက အစ္ကိုနဲ႔ထုတ္ေပး ရဦးမယ္”
“ေအးကြယ္ … ငါလည္း သင္တန္းရွိေသးေတာ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမယ္။ ျပန္လာခဲ့မယ္”
“ဆရာႀကီး တစ္ခုေလာက္မွာခ်င္လို႔”
“ေအး … မွာလကြာ”
“သားကို တိုက္ပံုေလးတစ္ထည္ေလာက္ ဝယ္လာေပးပါလား”
“ေၾသာ္ … ေအး … ေအး … ရမွာေပါ့”
ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ္မရွိခ်ိန္ဆိုရင္ နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ တိုက္ပံုကို ခိုးဝတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စာသင္သလိုပံုစံနဲ႔ လိုက္လုပ္ေနတာကို တစ္ေန႔ျမင္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ရယ္လိုက္ရတာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔ဆႏၵေလးကို ျဖည့္ေပးလိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ကိုျပန္ခဲ့တယ္။ သင္တန္းတက္လို႔ တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ မိုးဇလက ကိုတင္ဝင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို သင္တန္းမွာ လာေတြ႔တယ္။
“ေဟ့ … ကိုတင္ဝင္း ဘယ္လဲ”
“ဆရာေရ … စိတ္ခိုင္ခိုင္ထား … ေျပာစရာရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမနက္ပဲရြာက ျပန္တက္လာတာ။ ဆရာ့တပည့္ ေမာင္ျမႀကီး ဆံုးၿပီ”
ကၽြန္ေတာ္ ၾကားရတဲ့စကားကို မယံုေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ေျပာရေအာင္ကလည္း ကိုတင္ဝင္းက လာေနာက္မွာမဟုတ္ဘူး။
“ကိုတင္ဝင္း ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ … ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိဘူး။ ညကမွ ေဆး႐ံုမွာ အေလာင္းသြားၾကည့္ရတာ။ ရင္ခြဲ႐ံုေရာက္ေနၿပီ။ ဆရာ့တပည့္ကို သစ္ပိတာ။ ပြဲခ်င္းၿပီးပဲ”
“အုိ …”
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုႀကီးျဖစ္သြားမွန္း မသိဘူး။ သင္တန္းကလည္း ေနာက္ႏွစ္ရက္ဆိုရင္ ၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ သင္တန္းကို ျမန္ျမန္ၿပီးပါေစပဲ ဆုေတာင္းေနရတယ္။ စိတ္လည္း သိပ္မပါေတာ့ဘူး။ သင္တန္း ၿပီးၿပီးခ်င္း ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ မနက္အေစာႀကီး ရြာကို ကုန္းေၾကာင္းတစ္လွည့္ ေျခလွ်င္တစ္ခါ အျပင္းႏွင္ခဲ့ရ တယ္။
ည ၇ နာရီေလာက္မွ ရြာကိုေရာက္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမာင္ျမႀကီးရဲ႕ ႀကီးေတာ္အိမ္ကို သြားေတာ့ ေအာက္လင္းမီးအိမ္ႀကီးေတြ ေအာက္မွာ ဖဲဝိုင္းကႏွစ္ဝိုင္း။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္လိုက္တဲ့ ေမာင္ျမႀကီး မိခင္က
“အမယ္ေလး ဆရာႀကီးရဲ႕ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား … ဟီး … ဟီး … ဟီး … အို … ျမႀကီးရဲ႕ နင့္ဆရာလာၿပီေလ … ထၾကည့္ပါဦးဟဲ့”
စိတ္မေကာင္းစရာ၊ ရင္နာစရာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ရည္ေတြဝဲေနရၿပီ။ သူ႔အစ္ကိုက ေျပာေတာ့မွ ေမာင္ျမႀကီး အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိရေတာ့တယ္။
သူ႔အေဖေနမေကာင္းလို႔ ေတာထဲကို အစ္ကိုေတြနဲ႔ သစ္လိုက္ထုတ္တယ္။ သိပ္ၿပီး မကၽြမ္းက်င္ေသးေတာ့ ေတာင္ေစာင္းကေန ဆင္နဲ႔ သစ္လံုးေတြကို တြန္းခ်ခ်ိန္မွာ သစ္လံုးက ႐ိုက္မိၿပီး အသက္ပါသြားခဲ့ရတယ္။
သစ္လံုးကရင္ေခါင္းကိုပိၿပီး ေသသြားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က အိတ္ထဲက ဝယ္လာတဲ့ တိုက္ပံုအက်ႌေလးကို ထုတ္လိုက္ၿပီး သူ႔အစ္ကို လွႀကီးကို
“လွႀကီးေရ … မင္းညီကို ဒီတိုက္ပံုေလး ဝတ္ေပးလိုက္ပါကြာ … သူက တိုက္ပံု သိပ္ဝတ္ခ်င္တာကြ”
“ဟုတ္တယ္ … သူက ဆရာႀကီးလို တိုက္ပံုေလးဝတ္ၿပီးေတာ့ ဆရာလုပ္မယ္လို႔ ခဏခဏေျပာတယ္”
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္က်ရျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္လာတဲ့ တိုက္ပံုအျဖဴေလးကို ဝတ္ေပးၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေနသလိုလိုေလး ျဖစ္ေနလို႔ သူ႔အစ္ကိုကို
“ေမာင္လွႀကီးရယ္ … သူေသတာ ဟုတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လားကြာ” လို႔ေမးၾကည့္လိုက္မိတယ္။
“ဆရာႀကီး အထဲမွာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး”
ေတာဓေလ့ ခုႏွစ္ရက္ထားမွာျဖစ္လို႔ ဗိုက္ခြဲၿပီး အထဲက အားလံုးထုတ္ထားရတာကိုေျပာတာ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီမ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ ခုထိမေမ့ေတာ့တာ။
ခုႏွစ္ရက္ျပည့္တဲ့ေန႔မွာ ရက္လည္ေရာ အသုဘပါတစ္ခါတည္း ေရာလုပ္ၾကတယ္။ ေန႔ခင္း ၂ နာရီေလာက္မွာ အသုဘ ခ်တယ္။ ေတာဓေလ့အတိုင္း ရြာထဲကေတာ့ ကုတင္ေပၚ အေခါင္းတင္ၿပီး ထြက္ၾကတာပဲ။ ရြာျပင္ ေရာက္ခါနီးေတာ့ အေခါင္းထမ္းလာတဲ့ အမူးသမားေတြက နည္းနည္းေသာင္းက်န္းစျပဳလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆရာေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြလည္း လိုက္ပို႔ၾကတယ္။ ဆရာမေတြ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္မွန္ႀကီးတပ္ထားၿပီး ငိုေနရတာ။
ရြာျပင္ ကြင္းထဲေရာက္ေတာ့ ဆိုးလိုက္ၾကတာ။ အေလာင္းကစားတာမ်ား ခုမွေတြ႔ဖူးတယ္။ ပုခံုးေပၚထမ္းထားတဲ့ အေလာင္းစင္ႀကီးကို ဟိုဆြဲလိုက္ သည္တြန္းလိုက္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျမင္မေကာင္း ႐ႈမေကာင္းျဖစ္ကုန္မွာ စိုးရိမ္လို႔
“မလုပ္ၾကပါနဲ႔ … မလုပ္ၾကပါနဲ႔” ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္မရဘူး။
ဆရာေလး ကိုတင့္ခိုင္က
“ဆရာ … သြားမေျပာနဲ႔ မရဘူး … ဒါ အရပ္ဓေလ့ပဲ။ သူတို႔ကစားၾကမွာ”
“မူးမူ႐ူး႐ူးနဲ႔ စိတ္ပ်က္စရာဗ်ာ … က်ဳပ္တပည့္ေလး အေသဆိုးနဲ႔လည္းေသရ … မသက္သာလိုက္တာ”
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အေလာင္းကိုေျမခ်ၿပီးတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့တယ္။ ကိစၥအားလံုးၿပီးမွ
“ေမာင္ျမႀကီးေရ … ဆရာစိတ္မေကာင္းလိုက္တာ … ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ကြယ္။ ဆရာတို႔ကံက ဒီေလာက္ပဲ ပါလာတာကိုးကြယ္” လို႔ေျပာၿပီး သခ်ႋဳင္းကျပန္ခဲ့တယ္။
အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္ အေဆာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္ရေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္တတ္သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါ တစ္ခါ ေျခသံလိုလို ရွပ္ရွပ္ဆိုတာေတြ ၾကားေနရသလိုပဲ။ စိတ္က ေျခာက္ျခားတာ ျဖစ္မွာပါဆိုၿပီး မီးခြက္ေလးထြန္းၿပီး အိပ္မယ္လို႔ျပင္။ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ ေမာင္ျမႀကီးကို အဂၤလိပ္စာသင္ေပးခဲ့တာေတြ ျပန္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားေနမိတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သက္ျပင္းခ်ၿပီး မီးခြက္ကိုမႈတ္ အိပ္မယ္လို႔လုပ္၊ ဖ်ာေအာက္ကို ျခင္ေထာင္စေတြသြင္းလိုက္ ခ်ိန္မွာ ေပ်ာ့စိစိနဲ႔ ဘာမွန္းမသိ သြားကိုင္လိုက္မိတယ္။ ၾကက္သီးထသြားၿပီး လက္ႏွိပ္မီးကိုဆြဲ ထိုးၾကည့္လိုက္ ေတာ့
“အမယ္ေလး”
ကၽြန္ေတာ္ခုန္ေပါက္ၿပီး အေဆာင္ကေန ဆင္းေျပးရတယ္။ ေႁမြတစ္ေကာင္ဗ်ာ။ ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနသလဲ မသိပါဘူး။ ေက်ာင္းနားမွာေနတဲ့ ကိုထိန္ကို
“ကိုထိန္ … ကိုထိန္ေရ လာပါဦး ေႁမြ … ေႁမြ … ေတြ႔လို႔” ဆိုၿပီး အကူအညီ ေအာ္ေတာင္းရတယ္။
ကိုထိန္က လွံတိုတစ္ေခ်ာင္းကို လက္ႏွိပ္မီးနဲ႔ ေျပးလာၿပီး အေဆာင္ေပၚျပန္တက္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျခင္ေထာင္ကို ဆြဲလွန္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျပာင္လက္လက္ ျပဴးေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ ေႁမြက
“ရႊြီး” တဲ့
ကိုထိန္က လွံနဲ႔ ထိုးမယ္လုပ္ေတာ့
“ကိုထိန္ရာ မလုပ္ပါနဲ႔ လႊတ္ေပးလိုက္ပါ”
“ေရေႁမြပါဆရာ … မေၾကာက္ပါနဲ႔”
“မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ … ဒါေပမဲ့ ဖမ္းၿပီးေတာ့ တစ္ေနရာရာမွာ သြားလႊတ္ေပးလိုက္ပါ”
ကိုထိန္က ေႁမြကိုေခါင္းႏွိပ္ၿပီး တန္းလန္းတန္းလန္းနဲ႔ ဖမ္းယူသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္
“ေမာင္ျမႀကီး မင္းဆရာ့ကို လာေနာက္ေနတာလား … အမွ် … အမွ် … အမွ်ပါ သားေလးေရ”
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေၾကာင္း ျပန္ေရးေနခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္က်ေနမိတယ္။
(ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ဘဝေတြကို မထင္မရွား စြန္႔သြားရတဲ့ ခ်စ္တပည့္မ်ားသို႔)
တင္ညြန္႔
၂၀.၆.၂၀၁၇
0 comments:
Post a Comment