Burma for Army အဆံုးသတ္ဘို႔ လုိၿပီ
ျမန္မာျပည္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္၊ ျမန္မာဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ေခတ္၊ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္ေတြနဲ႔ နာမည္ေတြမည္သို႔ပင္ ေျပာင္းလဲအုပ္ခ်ဳပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ အရင္းခံကေတာ့ စစ္တပ္က ဗိုလ္က်စိုးမိုး အုပ္ခ်ဳပ္ေနခဲ့တာပါဘဲ။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္က လူထုေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ အစိုးရကို စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား လက္နက္အားကိုးနဲ႔ အာဏာသိမ္းလိုက္စဥ္က ႏုိင္ငံေရးအေမွ်ာ္အျမင္ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြက (Burma for Army – သြားၿပီကြာ) လို႔ ၿငီးတြားခဲ့ၾတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
တိုင္းျပည္မွာ စစ္ေရးသက္သက္ တာ၀န္ယူရမဲ့သူေတြက ကိုယ္မကၽြမ္းက်င္တဲ့ တိုင္ေရးျပည္ေရး အုပ္ခ်ဳပ္စီမံခန္႔ခြဲေရးေတြမွာ လုပ္ငန္းတိုင္း ဌာနတိုင္းမွာ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ခဲ့လို႔ တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးကို မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ယံုသာမက နဂိုမူလရွိၿပီး၊ တည္ေဆာက္ၿပီးသား ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရး၊ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရး အရာအားလံုး ပ်က္စီးခဲ့ရတယ္။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မ်ားနည္းတူ နည္းပညာဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈေတြ ျဖစ္ထြန္းေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ေတာ့ ဘိုးဘြားပိုင္သယံဇာတကို အိုးေရာင္းခြက္ေရာင္း ေရာင္းစားတဲ့ ႏုိင္ငံျဖစ္ခဲ့ တယ္။ ဒါအျပင္ တိုင္းသူျပည္သားလူအမ်ားရဲ႕ လူ႔စြမ္းအားအင္းအျမစ္ကို တန္ဘိုးမထားခဲ့လို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကာယဥာဏစြမ္းအားေတြ အသံုးမက်ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
တကယ္ေတာ့ တိုင္းျပည္တခု အင္အားရွိေအာင္၊ ကမာၻ႔အလယ္တင့္တယ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကရာမွာ စစ္တပ္တခုတည္းနဲ႔ မလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ပါဘူး။ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရး၊ ကုန္သြယ္ေရး၊ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရး၊ စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ကုန္ထုတ္လုပ္ေရး၊ ဘာသာေရး၊ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ ထိမ္းသိမ္းေရး၊ ႏုိင္ငံတကာဆက္ဆံေရး စသျဖင့္ က႑အသီးသီးမွာ အခန္းက႑အလိုက္ တတ္ကၽြမ္းနားလည္သူေတြက ဦးေဆာင္ႏုိင္မွသာ ကမာၻ႔အလယ္မွာ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ေနႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
လယ္သမားအလုပ္နဲ႔ စစ္ဗိုလ္စစ္သားအလုပ္ လုပ္ငန္းသဘာ၀ျခင္း မတူညီသလို စစ္ဗိုလ္စစ္သားအလုပ္နဲ႔ ကုန္သည္အလုပ္လဲ လုပ္ငန္းသေဘာသဘာ၀ျခင္း မတူညီပါဘူး။ ထို႔နည္းအတူ ကုန္သည္အလုပ္နဲ႔ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ မတူကြဲျပားျခားနားသလို ေက်ာင္းဆရာရဲ႕ အလုပ္နဲ႔ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာကၽြမ္းက်င္သူ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳအလုပ္လဲ မတူညီပါဘူး။ အဲဒီလိုဘဲ။ ရဲ၀န္ထမ္းေတြ၊ အက်ဥ္းဦးစီးဌာနက ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းသေဘာသဘာ၀ေတြဟာ စစ္တပ္ရဲ႕အလုပ္နဲ႔ မတူကြဲျပားျခားနားပါတယ္။
တိုင္းျပည္တြင္းက မတူကြဲျပားျခားနားတဲ့ အလုပ္ေတြကို စစ္တပ္တခုထဲက ေသေစေလာက္တဲ့ လက္နက္ကို ကိုင္ေဆာင္ထားႏုိင္ယံုနဲ႔ အလုပ္အားလံုးအေပၚမွာ အထိုင္ခ်၊ ေနရာတက္ယူ၊ ဆရာႀကီးလုပ္၊ လမ္းညြန္ခ်က္ေပး၊ အမိန္႔ေတြထုတ္ ေစခိုင္းေနတာဟာ လံုး၀-လံုး၀ သဘာ၀မက်သလို ႏုိင္ငံတိုးတက္ဖြ႔ံျဖိဳးေရးအတြက္ အေႏွာက္အယွက္ အဟန္႔အတား ျဖစ္ေစပါတယ္။
စစ္တပ္ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀က စည္းကမ္းေသ၀ပ္မႈ၊ အမိန္႔နာခံမႈေတြကို အေရးထားက်င့္သံုးၾကရတာျဖစ္ေပမဲ့ အရပ္ဘက္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကေတာ့ လြတ္လပ္မႈ၊ တဦးကိုတဦး အျပန္အလွန္ေလးစားမႈကို အဓိကေသာ့ခ်က္ထားၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
နာခံတတ္သူေတြဟာ အႀကံေကာင္းဥာဏ္ေကာင္း မထြက္တတ္ပါဘူး။ အႀကံေကာင္းဥာဏ္ေကာင္းရွိသူေတြကလဲ အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ အမိန္႔ေတြကို မနာခံတတ္ပါဘူး။ အႀကံေကာင္းဥာဏ္ေကာင္းရွိသူေတြကို နာခံခိုင္းရင္ အႀကံဥာဏ္ေတြကို ၿမိဳခ်ၿပီး အႀကံေကာင္းကို ထုတ္ေျပာၾကမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ အႀကံမျပဳခင္ ၿခိမ္းေျခာက္အာဏာျပတတ္တဲ့၊ ေပးတဲ့အႀကံလဲ နားမေထာင္တတ္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ အလုပ္တြဲမလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုၿပီး ေဘးထြက္ထိုင္ေနၾကမွာပါဘဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ အမိန္႔နဲ႔ေစခိုင္းတာကို မနာခံခ်င္လို႔ ကိုယ္တတ္သမွ် သိသမွ် အေတြ႔အႀကံဳေတြ အႀကံေကာင္းေတြ ၿမိဳခ်ၿပီး တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရးထဲ ၀င္မပါေတာ့ဘဲ အျပင္ေလာကမွာ သာမန္အိမ္၊ သာမန္ဘ၀ကေလးနဲ႔ မထင္မရွား ေနထိုင္ေနသူ ပညာရွင္ေတြ ဒုနဲ႔ေဒး ရွိေနပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ပညာရွင္မ်ားကေတာ့ ႏုိင္ငံရပ္ျခားကို သြား ေရာက္ေနထိုင္ၿပီး ကိုယ့္ပညာ ကိုယ့္အႀကံဥာဏ္ကို အသံုးခ်သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ နာခံတတ္တဲ့ ေတာင္မေရာက္ ေျမာက္မေရာက္ ကခၽြတ္ကေျခာက္ ပညာမေတာက္တေခါက္ေတြေလာက္နဲ႔ တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ေနရင္ ေနာင္မွာလဲ မြဲမြဲေတေတ တိုင္းျပည္ေတြထဲက ဖြတ္တိုင္းျပည္ ျဖစ္ေနဦးမွာပါဘဲ။
တိုင္းျပည္မွာ စစ္တပ္က အာဏာကို ဘယ္ေလာက္ထိ ဆိုးဆုိးရြားရြားယူခဲ့ သလဲဆိုတာ ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ အျမင့္ဆံုး အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာပိုင္ သမၼတေနရာမွ အနိမ့္ဆံုးသျခိဳင္းကုန္းက သုဘရာဇာအလုပ္ထိ ေနရာယူလုပ္ကိုင္ခဲ့တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ လူေသကို မီးသျဂိဳလ္တာေတာင္ ဗိုလ္မွဴးလက္မွတ္ထိုးၿပီးမွ သျဂိဳလ္ခြင့္ျပဳတယ္ဆိုတဲ့အထိ ပါေလရာ ပဲခူးဆား လုပ္ခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။
အက်ဥ္းေထာင္ေတြမွာ စစ္တပ္ကစစ္ဗိုလ္ေတြ ၀င္ေရာက္အုပ္ခ်ဳပ္တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အက်ဥ္းဦးစီးဌာနက အရပ္သား၀န္ထမ္းတဦး ေျပာျပဘူးတာက (အက်ဥ္းေထာင္ဆိုတာ လူဆိုးလူမိုက္ စ႐ိုက္စံုတယ္။ သူတို႔ကို ျငိမ္၀ပ္ေအာင္ စိတ္ကိုစိတ္နဲ႔ဘဲ အုပ္ခ်ဳပ္ရတယ္။ စစ္တပ္က စစ္ဗိုလ္ေတြလာၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အခါ စစ္တပ္စည္းကမ္းေတြနဲ႔ အက်ဥ္းသားေတြကို အတင္းအက်ပ္အုပ္ခ်ဳပ္တိုင္း ေထာင္ဆူတတ္တယ္။ ျပႆနာအမ်ဳိးမ်ဳိးတက္ၿပီး အဲဒီစစ္ဗိုလ္ ျပဳတ္ရင္ျပဳတ္။ မျပဳတ္ရင္ ေျပာင္း။ မေျပာင္းရင္ အလုပ္ထြက္ျဖစ္သြာတာဘဲ) တဲ့။ ဒီလိုျဖစရတာဟာ အရပ္ဘက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရဲ႕ ပညာသားပါမႈကို စစ္ဗိုလ္ေတြ နားမလည္တာပါ။
အခုအခ်ိန္မွာ စစ္တပ္က ႏုိင္ငံပိုင္စက္႐ံုအမ်ားစုကို စစ္တပ္ပိုင္စက္႐ံုေတြအျဖစ္ ျမန္မာ့စီးပြားေရးဦးပိုင္လက္ေအာက္ ေျပာင္းလဲလုပ္ကိုင္ေနတာလဲ အားလံုးသိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာ့စီးပြားေရးဦးပိုင္ဆိုတာ စစ္တပ္ပိုင္လုပ္ငန္းေတြပါ။ ျမန္မာ့ဦးပိုင္လက္ေအာက္မွာ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္း၊ သတၱဳတူးေဖၚေရးလုပ္ငန္း၊ လူသံုးကုန္ပစၥည္းထုတ္လုပ္မႈလုပ္ငန္း၊ ေရထြက္ပစၥည္းလုပ္ငန္း၊ ေက်ာက္မ်က္ရတနာလုပ္ငန္း၊ ပို႔ေဆာင္ ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္း၊ ဟိုတယ္ႏွင့္ ခရီးသြားလုပ္ငန္းကစလို႔ ငွက္သိုက္လုပ္ငန္းအထိ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီးရွိေပမဲ့ အက်ဳိးအျမတ္အားလံုး တိုင္းသူျပည္သားေတြနဲ႔ မသက္ဆိုင္ပါဘူး။ ျမန္မာ့စီးပြာေရးဦးပိုင္ဟာ ပါရမီတကၠစီလို တကၠစီေမာင္းသမားေတြရဲ႕ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္းမ်ဳိးထိ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းအခြင့္အလမ္းမွန္သမွ်
သိမ္းပိုက္ထားလို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြမွာ ေကာက္သင္းေကာက္ စီးပြားေရးဘဲ လုပ္ကိုင္စားၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တတိုင္းျပည္လံုး ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတြ ျမင့္တက္လာပါတယ္။
ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တဲ့ တိုင္းျပည္ေတြက ဆင္းရဲမြဲေတမႈဆိုတာ လူေနမႈအဆင့္အတန္း နိမ့္က်သြားတာကိုဆိုလိုေပမဲ့ ျမန္မာျပည္လို တိုင္းျပည္တခုက ဆင္းရဲမြဲေတမႈဆိုတာ ေသသြားတာကို ဆိုလိုပါတယ္။ အဆိုးရြားဆံုးကေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးဖ်က္ဆီးမႈ (ပ်က္စီးျခင္းကေနာက္၊ ဖ်က္ဆီးျခင္းကအရင္) ဆီက ဆင္းသက္လာတဲ့ ပညာမဲ့ျခင္း။ ပညာမဲ့ေတာ့ မသိ။ မသိေတာ့ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္။ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ရာက ေနာက္ဆံုးေတာ့…. ေသဆံုး။
အခုတေလာ စစ္တပ္ေနာက္ခံ ႀကံံ့ဖြတ္အစိုးက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေျပာဆိုလာတာကို ၾကားသိေနရပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္မ်ားအေနနဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလိုစိတ္ အမွန္တကယ္ ရွိ/မရွိဆိုတာ ေမးခြန္းေတြ ရွိေနဦးမွာပါ။ ျပည္သူလူထု သတိထားမွာက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဆိုတဲ့ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းကို ဘယ္စနစ္က ဘယ္စနစ္ကို ေျပာင္းေျပာင္း၊ အစိုးရမ်ား ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူမ်ား ေလႀကီးႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေနၾက၊ ေျပာေနၾကဆိုတာပါဘဲ။
၁၉၇၉ ခုနွစ္က အာဖကန္နစ္စတန္ႏုိင္ငံကို ႐ုရွားတပ္ေတြ ၀င္လာေတာ့လဲ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းအာဖကန္ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ လုပ္ႏုိင္ကိုင္ႏုိင္၊ ေျပာႏုိင္ဆိုႏုိင္ခြင္ေတြ ပိတ္ပင္ခဲ့လို႔ အာဖကန္ျပည္သူေတြ ျပည္ပကို ထြက္ေျပးခဲ့ၾကရတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က စစ္အာဏာရွင္ ဗိုလ္ေန၀င္း စၿပီးအာဏာသိမ္းခ်ိန္မွာလဲ (ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရး) လို႔ အမည္တပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မေမ့သင့္ပါ။ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ျပည္သူလူထု အက်ဳိးစီးပြားမပါဘဲ အာဏာတည္ၿမဲေရးအေျခခံတဲ့ စစ္တပ္အက်ဳိးစီးပြားခ်ည္းသက္သက္ လုပ္ကိုင္သြားတာကို ႏုိင္ငံသားတိုင္းသိျပီး ျဖစ္ပါတယ္။
ျပည္သူေတြ ဆန္းစစ္ရမွာက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဆိုရာမွာ ျပည္သူ႔အက်ဳိးစီးပြား ဘယ္ေလာက္ပါၿပီလဲဆိုတာ ေလ့လာဆန္းစစ္သံုးသပ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရဆိုတာ ဘယ္အစိုးရျဖစ္ျဖစ္ အတူတူေတြခ်ည္းဘဲဆိုတဲ့ ေရွး႐ိုးစြဲအဆိုတရပ္နဲ႔ ႏုိင္ငံရးကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။
အစိုးရေတြ မတူၾကပါဘူး။ ဆရာ၀န္ေတြ ဆရာ၀န္ျခင္းမတူသလို ေက်ာင္းဆရာေတြလဲ ေက်ာင္းဆရာျခင္း မတူပါဘူး။ အပ္ခ်ဳပ္ဆရာေတြ အပ္ခ်ဳပ္ဆရာျခင္း မတူသလို ဆံပင္ညႇပ္ဆရာလဲ ဆံပင္ညႇပ္ဆရာျခင္း မတူပါဘူး။ ထပ္ေျပာပါဦးမယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္လဲ တဆိုင္နဲ႔တဆိုင္မတူပါဘူး။ ထမင္းဆိုင္လဲ ထမင္းဆိုင္ျခင္း မတူပါဘူး။ စိတ္ေစတနာနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္မႈအေပၚ မူတည္ၿပီး အက်ဳိးေက်းဇူးေတြ ကြာျခားၾကပါတယ္။ ဒီလိုပါဘဲ။ အစိုးရေတြလဲ စနစ္တခုနဲ႔တခု၊ အစိုးရတခုနဲ႔တခု မတူပါဘူး။ မတူၾကလို႔သာ ကမာၻေပၚမွာ မတူညီတဲ့ စနစ္ေတြေအာက္က မတူညီတဲ့ အစိုးရေတြအေပၚ မူတည္ၿပီး တိုင္းသူျပည္သားေတြ ခ်မ္းသာသုခ၊ ဆင္းရဲဒုကၡ မတူၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘ၀လံုၿခံဳမႈေတြ ကြာျခားၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မတူညီတဲ့စနစ္နဲ႔ မတူညီတဲ့အစိုးရေတြ ဒီကမာၻေပၚမွာရွိေနတာ အမွန္စင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္လို႔ ျပည္သူ႔အက်ဳိးစီးပြား အေကာင္းဆံုးလုပ္ေဆာင္ေပးမဲ့စနစ္နဲ႔ အစိုးရမ်ဳိးရရွိေအာင္ ႀကံေဆာင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ ယခုေျပာဆိုေနၾကတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဆိုတာ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုကို မီွတည္ၿပီး သြားေနေသးတာျဖစ္လို႔ ျပည္သူ႔အက်ဳိးစီးပြား အဓိကမဟုတ္ေသးဘဲ (စစ္တပ္အဓိက) ျဖစ္ေနေသးတယ္ဆိုတာ တာ၀န္သိသိ သတိရွိရွိ မေမ့ၾကဘို႔ လိုပါတယ္။ မေယာင္မန မေတြေ၀ၾကပါနဲ႔။ ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ေျပာေျပာ၊ ေထာင္ခ်ေျပာေျပာ၊ ေလေျပထိုးေျပာေျပာ၊ ေလပြဲစားေတြ အငွားခ်ေျပာေျပာ၊ ေရြျပည္ေအးတရားေဟာေဟာ သူတို႔အေျပာသက္သက္၊ အေဟာသက္သက္ကို မၾကည့္ၾကပါနဲ႔။ လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ၊ ထုတ္ျပန္တဲ့ ဥပေဒေတြမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဟာ ျပည္သူ႔အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ ယွဥ္တဲ့ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမ်ဳိး၊ ျပည္သူ႔လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမ်ဳိး ျဖစ္သည္အထိ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ခ်ီတက္ၾကရပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္အင္အားကိုယ္ တည္ေဆာက္ၿပီး ျပည္သူ႔အက်ဳိး၊ ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ျပည့္စံုကံုလံုတဲ့အထိ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တြန္းထုတ္ၾကရဦးမွာပါ။ နည္းလမ္းအသြယ္သြယ္နဲ႔ လုပ္ၾကရပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္ေရာက္ရွိရာေနရာက မဆုတ္မနစ္ေသာ ၀ိရိယေတြ၊ အားထုတ္မႈေတြနဲ႔ တြန္းထုတ္ၾကရမွာပါ။
ျမန္မာျပည္သူေတြ အႏွစ္ငါးဆယ္လံုးလံုး စစ္ကၽြန္အျဖစ္ႏြံနစ္ခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။
တပ္မေတာ္ဆိုတဲ့ စစ္တပ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတည္ေထာင္ခဲ့စဥ္ မူလရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ျမန္မာျပည္က စစ္တပ္တတပ္ကို ပိုင္ဆိုင္ဘို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အာဏာရွင္ ဦးေန၀င္းလက္ထက္ကစၿပီး စစ္တပ္က ျမန္မာျပည္ကို ပိုင္ဆိုင္သြားခဲ့ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ (Burma for Army) အျဖစ္ တိုင္းျပည္ကို အသံုးခ်သြားခဲ့ၿပီလို႔ ေျပာရမွာပါ။
ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္အခါမွာ ဘယ္နည္းဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ (Burma for Army) အဆံုးသတ္ဘို႔ လိုေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း အဆိုျပဳလိုက္ပါတယ္။
ျပည္သူႏွင့္အတူ အၿမဲရွိေသာ…..
မမခင္
No comments:
Post a Comment