အခုတေလာ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာ မယ္သီလရွင္အဝတ္ႀကီးနဲ႔တစ္မ်ဳိး၊ သစ္ေခါက္ဆိုး ေယာဂီဝတ္စုံႀကီးနဲ႔တစ္သြယ္၊ နာေရးအိမ္ေတြမွာ စပ္ဟပ္ေမးျမန္းရင္း အလွဴခံေနတဲ႔ အသက္ႀကီးႀကီး အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ပလူပ်ံေအာင္ ဖတ္ရပါလိမ္႔မယ္။ ေလာေလာဆယ္ ေရပန္းစားေနတဲ႔ Main Stream ေတြကို သူ႔အေဖဆီက မ်က္ေျခမျပတ္ခ်င္တဲ႔သမီးဟာလည္း ဘာထူးေသးလဲ လို႔ သိခ်င္လာတဲ႔အခါ ကိုယ္႔အေနနဲ႔ သူနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပရတာေပါ႔ေလ။ ဒီသတင္းတက္လာတာ သုံးေလးရက္ေလာက္ေတာ႔ ရွိၿပီ မဟုတ္လား။ ဒါကေတာ႔ ဒီလိုေရးၾကတယ္။ ဒီလိုရွဲၾကတယ္။ ဖတ္ရုံပဲဖတ္နွင္႔ဦး။ အလ်င္စလို စိတ္လိုက္မာန္ပါ သြားမတုန္႔ျပန္လိုက္နဲ႔။ သတင္းတစ္ခုခု ထင္းကနဲတက္လာရင္ အရင္ဆုံး လုပ္သင္႔တဲ႔အလုပ္က “ၾကည့္ေနတယ္။ မေျပာေသးဘူး။” ဆိုၿပီး တကယ္႔သတင္းအစစ္ ဟုတ္မဟုတ္၊ အခ်ိန္ကေလးတစ္ခု ေစာင္႔ၿပီး ၾကည့္ေနရတယ္။ တခ်ဳိ႕သတင္းေတြဟာ အစစ္မဟုတ္ဘူး။ လူစိတ္ဝင္စားမယ္႔ ျဖစ္ရပ္ေတြကို အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္သြားေအာင္ တမင္ဖြတဲ႔ မဟုတ္မဟတ္ လုပ္ဇာတ္သတင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ အဲ႔ဒါေတြကို သူတို႔ဆီမွာေတာ႔ Hoax လို႔ ေခၚတယ္။
ေကာလာဟလ မဟုတ္ဘူး။ ေကာလာဟလက ေျပာရင္းေျပာရင္း ခ်ဲ႕ကားလြဲမွားကုန္တာကို ေျပာတာ။ သူ႔ဆီမွာ မူရင္းဇစ္ျမစ္ သတင္းတစုံတရာ ရွိတယ္။ Hoax ကေတာ႔ နဂိုကတည္းကိုက မဟုတ္တဲ႔အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခုကို လူယုံေလာက္ေအာင္ ယုတၱိယုတၱာဖန္တီးၿပီး လူဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားကို အရူးလုပ္လို႔ရမလဲဆိုတာ ေစာင္႔ဖမ္းတာ။ ဥပမာ “ဂ်က္ကီခ်န္းႀကီး အခုမနက္ပဲ ေသသြားတယ္” တို႔၊ “ခမ်ားတို႔ ၾကားခ်င္ေနတဲ႔ ဖိုးဖိုးႀကီး သည္တစ္ခါေတာ႔ တကယ္ႀကီး အဟုတ္ႀကီးကို မာလကီးယားသြားပါၿပီ” တို႔၊ တကယ္လည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔။ သက္သက္မဲ႔ အဟုတ္မွတ္ၿပီး ယုံမယ္႔သူေတြကို ကေလးတုန္းကလို “သူမ်ားေျပာတာ ယုံ ယုံ။ တစ္ပုံႏွစ္ပုံ ေခြးေခ်းပုံ။” ဆိုၿပီး ေလွာင္ေျပာင္ပ်က္ရယ္ျပဳဖို႔ မဟုတ္ကဟုတ္က ေလွ်ာက္ေျပာတဲ႔သတင္း။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ နံမယ္ႀကီးၿပီးသား ဆယ္လီဗ်စ္တီေတြနဲ႔ သတင္းတည္ေဆာက္တယ္။
တခါတခါက်ေတာ႔လည္း တမင္ နံမယ္ႀကီးေစခ်င္လို႔ သတင္းဖန္တီးယူတာလည္း ရွိတယ္။ “ေမာင္တို႔ခ်ယ္ရီေျမ” ထဲက မင္းသမီး ခင္သန္းႏု ရဲ႕ ဦးေလးႀကီးလိုေလ။ အဲ႔သလိုေျပာေတာ႔ ရုပ္ရွင္ မၾကည့္ဖူးတဲ႔ သမီးက ဘယ္သိမလဲ။ သူသိေအာင္ ေခတ္ကာလ ဥပမာေဆာင္ရရင္ မၾကာေသးခင္က စိုးျမတ္သူဇာႀကီး သငယ္ေထာင္ပါတယ္ဆို ေကာင္ေလးငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ စုံတြဲပုံေတြ တက္လာပါေရာလား။ ကိုယ္ကေတာ႔ သည္အဆင္နဲ႔သည္အဆင္ ျမင္ကတည္းက သိလိုက္တယ္။ အဲ႔ဒါ “သငယ္” ဇာတ္ကားရိုက္မယ္႔ မမေတြ တမင္သက္သက္ သူတို႔ဇာတ္ကား လူစိတ္ဝင္စားေအာင္ Hoax ထုတ္ထားမွန္း။ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းႀကီးအေၾကာင္း ကိုယ္အသိဆုံးပါေလ။ ဟိုက ဒါမ်ဳိးေလာက္နဲ႔ ရြာရိုးေလွ်ာက္စရာလား။ ကိတ္ဝင္းစလက္ျဖစ္မွေတာ႔ ဂ်က္စတင္ဘီဘာနဲ႔ တြဲမရိုက္ဘူး။ ဒီသတင္းမ်ဳိးေတြ သူမင္းသမီးျဖစ္ကာစ ရန္ေအာင္နဲ႔ ခိုးေျပးသေလး ရဲေအာင္နဲ႔ခိုးေျပးသေလး ကတည္းက ရိုးဟိုးဟိုးေနၿပီ။ ဒါေၾကာင္႔ သတင္းတစ္ခုခု အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းျဖစ္လာရင္ စိတ္ျမန္လက္ျမန္နဲ႔ ၾကားၾကားခ်င္း မယုံလိုက္နဲ႔ လို႔ ေျပာတာ။ နို႔မို႔ဆို သူမ်ားတကာ အၿပိန္းဖမ္းတဲ႔အထဲ စပ္ၿဖဲၿဖဲကေလး ပါသြားပါေလေရာ။
ယုံခ်င္ရင္ ပထမဦးဆုံး “ဘယ္သူေျပာတာလဲ။ ဘယ္ကရတဲ႔သတင္းလဲ” ဆိုတဲ႔ သတင္းရင္းျမစ္ကို အရင္လိုက္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕သတင္းေတြဟာ သတင္းရင္းျမစ္ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ အင္ႀကီးမွန္းတန္းသိတယ္။ ဗီယက္နမ္မင္းသမီးကေလးသတင္းေတြကို ဗီယက္နမ္နို္င္ငံရဲ႕ နံမယ္ေက်ာ္ ငုယင္ငိုးမ သတင္းဌာနကေန ထုတ္ျပန္လိုက္ပါတယ္ ဆိုတာႀကီးကို ေတာ္ေတာ္ႏုံတဲ႔သူေတြက ယုံၾကေသးသဗ်ား။ ေအာင္မယ္ ျမန္မာအင္တာနက္သတင္းမ်ားတို႔၊ အင္တာနက္သတင္းဦးသတင္းထူးမ်ားတို႔၊ Myanmar News Updates တို႔၊ အဲ႔သလို ေယဘုယ်က်က် နံမယ္ေပးထားတဲ႔ စာမ်က္နွာေတြဆို ပိုမယုံရေသးတယ္။ ေနာက္က်ေတာ႔ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း သိလာပါလိမ္႔မယ္။ ဂိုလ္ရွယ္ေလးဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ထိ ယုံလို႔ရသလဲ။ သူရိယေနဝန္းက အတြင္းသတင္းေတြကေရာ တကယ္႔အစစ္ေတြလား။ သစ္ထူးလြင္ဆိုရင္ေကာ စိတ္ခ်ရၿပီလား။ 7 Days မွာပါတာ၊ Eleven မွာပါတာ၊ သံေတာ္ဆင္႔မွာပါတာ၊ အိမ္ရွင္မ မွာပါတာ၊ ဒီလႈိင္းမွာပါတာ၊ ဘယ္ဂ်ာနယ္ကသတင္းကို ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာအထိ ယုံၾကည္လို႔ရတယ္ဆိုတာ Credibility index လို႔ေခၚတယ္။ သတင္းဌာနတစ္ခုရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာဆိုတာ အဲ႔ဒါနဲ႔တိုင္းတယ္။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ သတင္းတစ္ခုခု ၾကားလိုက္မိတယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူေျပာတာလဲ ဆိုတာကို အရင္ေမးၿပီးမွ ယုံပါ။ ေျပာၾကတာပဲေလ။ သိဘူး။ လူတကာေျပာေနတာ။ အဲ႔သလိုမ်ဳိး ဇစ္ျမစ္မေရရာတဲ႔ သတင္းစကားေတြဟာ စိတ္မခ်ရပါဘူး လို႔ သိေစခ်င္တာပါ။
တခါတခါက်ရင္ သတင္းကေတာ႔ အစစ္ပါပဲ။ ဟိုးပေဝသဏီက သတင္းအပုတ္အသိုးႀကီးကို အခုလက္ရွိျဖစ္ေနတာလိုလို သနပ္ခါးလိမ္းၿပီး ျပန္တင္တာလည္း ရွိေသးတယ္။ မုဒိန္းမႈျဖစ္တိုင္း မသီတာေထြးပုံ ျပန္ျပန္တက္လာတယ္။ လူသတ္မႈျဖစ္ရင္ ေလးေလာင္းၿပဳိင္ ငါးေလာင္းၿပဳိင္ေတြ ျပန္ျပန္ေဖာ္လာေရာ။ သီဟတင္စိုး ဂ်ပန္ကားရိုက္တဲ႔အတိုင္းပဲ။ မေပၚေသးတာေတာ႔ မေပၚေသးတာေပါ႔။ ဒါေပသိ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္က ရာဇဝတ္မႈေတြကို အခုခ်က္ခ်င္းပဲ ျဖစ္ေနသေယာင္ေယာင္ က်င္းကေလးအိုင္ကေလးယက္ၿပီး “အို အရပ္ကတို႔ရဲ႕။ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား။” ဆို ရင္ဘတ္စည္တီး ငိုၾကျပန္ေရာ။ အမယ္ ငိုတဲ႔အထဲမွာ အရင္အစိုးရတုန္းက တာဝန္ရွိခဲ႔သူႀကီးမ်ားကပါ ဝင္ဝင္ငိုေနေတာ႔ က်ဳပ္တို႔မွာ ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ပါဗ်ာ။ တို႔ကြီးစိုင္းစိုင္း “ခိုးကူး ရပ္” ဆိုင္းဘုတ္ကေလး ေထာင္ထားတာထက္ ဆိုးေနတယ္။ ေခတ္ကာလႀကီးကလည္း ရြဲ႔႕လိုက္တာလား စႏၵာရယ္ပါကြယ္။ လက္ပန္းေတာင္းတုန္းက မီးသကၤန္းကပ္တဲ႔တကာႀကီးေတြက သာသနာေတာ္ကို အသက္နဲ႔လဲ ေစာင္႔ေရွာက္မလို႔တဲ႔။ ပါးကြက္အာဏာသားလုပ္ခဲ႔ဖူးသူႀကီးကလည္း လူ႔ခြင္႔ရီးေတြကို တစ္လက္မအထိမခံ။ အာရွမွာ သစ္ပင္အခုတ္ဆုံးလူႀကီးက ဘဏ္ေထာင္တာ “အာရွစိမ္းလန္းစိုေျပေရးဘဏ္” တဲ႔။ တို႔ ဘယ္လို နားလည္ရမလဲ ေျပာ။
အခ်ိန္တစ္ခုေစာင္႔လိုက္ရင္ေတာ႔ သတင္းေတြက သူ႔ဘာသာသူ ငါးလားဖားလား ကြဲျပားသြားပါတယ္။ ပုတ္တာေတြလည္း ေပၚလာလိမ္႔မယ္။ ဟုတ္တာေတြလည္း ေက်ာ္လာလိမ္႔မယ္။ အင္းဝအပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္တုန္းက ကိုယ္ေျပာတယ္။ လူတခ်ဳိ႕က နားမလည္ၾကဘူး။ ကုလားဘက္လိုက္ေရးတယ္ပဲ လိုရာဆြဲေတြးၾကတယ္။ တစ္အိမ္လုံး ေတြ႔ရာသင္းခ်ဳိင္း ဓါးမဆိုင္းနဲ႔ဆိုတာလည္း သူတို႔ပဲ။ ေတာ္ေနၾကာ ကေလးေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ငိုျပလိုက္ရင္ သနားပါတယ္။ မဟုတ္တဲ႔လူေတြ မပါေစနဲ႔ ဆိုတာလည္း သူတို႔ပဲ။ တရားစီရင္ေရးကို အစိုးရအာဏာနဲ႔လည္း ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္လို႔မရဘူး။ လူထုအင္အားနဲ႔လည္း ဖိအားတြန္းအားေပးလို႔မရဘူး။ အဲ႔ဒီအရာေတြကိုယ္၌က တရားဥပေဒမ႑ဳိင္ကို ယိမ္းယိုင္ေစေသာသေဘာရွိတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ေအာင္ကို ရွင္းျပလို႔မရဘူး။ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ဒုံးေဝးသလဲဆို ကိုယ္႔စာထဲမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေပၚ က်ဴးလြန္တဲ႔အမႈ မွန္တယ္ မမွန္ဘူး တစ္ခြန္းမွ သုံးသပ္မထားဘူး။ တရားသူႀကီးကသာ သုံးသပ္ဆုံးျဖတ္ရမွာမို႔လို႔။ ဒါေပမယ္႔လည္း သူတို႔ေတြးရင္ အဲသေလာက္ သက္ေသထင္ရွားေနတဲ႔အမႈႀကီးမွာ သားသမီးခ်င္းမစာမနာ ကုလားဘက္က ေရွ႕ေနလိုက္တယ္ လို႔ ေတြးတယ္။
ေရွ႕ေနက ေရွ႕ေနအလုပ္လုပ္လိမ္႔မယ္ေလ။ တရားသူႀကီးကလည္း တရားသူႀကီးအလုပ္ လုပ္လိမ္႔မယ္။ ကိုယ္က အဲ႔သည္အမႈမွာ တရားလိုလည္းမဟုတ္၊ တရားခံလည္းမဟုတ္၊ သက္ေသလည္းမဟုတ္။ ဘယ္ေနရာက ဘာလိုက္လုပ္စရာ ရွိလို႔တုန္း။ တကယ္ေတာ႔ အဲသည္ကေလးမကေလးေတြလို ျပစ္မႈမ်ဳိးေတြ႔ရင္ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာတင္ စေတးတပ္စ္ေတြနဲ႔ အသံက်ယ္ေနတဲ႔လူစားမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာဝန္ျဖစ္ကာစဘဝကတည္းက ကိုယ္အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ေဆးခန္းႀကီးေရာ၊ ကိုယ္႔အထက္က ဆရာဝန္ႀကီးေတြကိုပါ၊ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ပဲ လူနာရဲ႕အိမ္ရွင္နဲ႔လည္း ရန္ျဖစ္ဖူးတယ္။ ၁၉၉ ေရာ ေထာက္လွမ္းေရးကိုေရာ ဖုန္းဆက္ေခၚၿပီးျပသနာေတြတက္ကုန္ေအာင္လည္း မီးရႈိ႕ဖူးတယ္။ ျပည္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ရမယ္႔တာဝန္ကို ဌာန္ကုန္ေအာင္ သိလည္းသိတယ္။ လုပ္လည္းလုပ္တယ္။ မသိတဲ႔သူေတြကို လိုက္ရွင္းမျပေတာ႔ဘူး။
အခုေလာေလာဆယ္ သီလရွင္အတုႀကီးအေၾကာင္းကို သတင္းၿငိမ္ေအာင္ ေစာင္႔လိုက္ေတာ႔ တေျဖးေျဖး ရုပ္လုံးေပၚလာတယ္။ မွန္ပါတယ္။ သတင္းအစစ္ပါ။ ေအာက္မွာ ကြန္မန္႔ေတြတက္လာတာေရာ၊ ရွယ္ၾကဖတ္ၾကရင္း ကိုယ္႔အခ်င္းခ်င္း စကားစပ္မိတဲ႔အခါေရာ၊ ဒီမိန္းမႀကီးက ေတာ္ေတာ္လာတဲ႔ ေဒၚအဝွာပါ။ လက္ခံလိုက္ၿပီ။ ဒါ သတင္းအစစ္။ ဒီဟာ လူလိမ္။ ရွဲၾကပါဟဲ႔။ ျဖန္႔ၾကပါဟဲ႔။ မေတာ္ ကိုယ္႔အိမ္ လာလိမ္ေနေတာ႔ အိမ္ကလူေတြ မသိလိုက္ပဲေနဦးမယ္။ ေသခ်ာၾကည့္ထားေနာ္။ လမ္းမွာေတြ႔ရင္ မမွတ္မိပဲေနဦးမယ္။ သမီးေလးကိုလည္း ျပထားဦးမွပါ။ မေတာ္လို႔မ်ား ဒီမိန္းမႀကီးက သမီးဆီလာၿပီး “ဒါေလးက ၾဆာစိုးမင္း သမီးေလးလားဟင္။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚေတြ႔ဖူးေနတာေတာ႔ ၾကာပါၿပီ။ ၾဆာက သူ႔သမီးေလးအေၾကာင္း အၿမဲေျပာတယ္။ အခု သမီးရဲ႕ေဖေဖေလ။ သမီးရဲ႕ေဖေဖေပါ႔။ ေဆးရုံေပၚမွာ ေကာင္မေလးေတြ ဝိုင္းဆိပ္ၾကလို႔ လက္ေယာင္လိုက္ၿပီး ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ သတိလစ္ေနၿပီ။ အသက္မီခ်င္ရင္ ဘြားဘြားေခၚလာတဲ႔ တကၠစီကားနဲ႔လိုက္ခဲ႔။” ဘာညာဘာညာနဲ႔ ညာေခၚသြားမွာ စိုးရပါတယ္ေလ။ မယုံနဲ႔ သိလား။ မယုံနဲ႔။
ကိုယ္ဆိုတဲ႔ေကာင္ကလည္း အဲ႔သလို မဟုတ္မဟတ္ ေပါက္ကရေတြ ေတြးခ်င္ေတြး၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း သူမ်ားနဲ႔မတူ ကိုးလို႔ကန္႔လန္႔အေတြးေတြ ေတြးခ်င္ေတြးတတ္သူပါ။ ေကာင္းၿပီေလ။ ဟုတ္တယ္။ အဲ႔ဒီအဖြားႀကီး လူလိမ္။ လိမ္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ ဘာျဖစ္ေသးတုန္း။ သူ႔အသက္အရြယ္ ငယ္ေတာ႔တာ မဟုတ္ဘူး။ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ေတာ႔ ရွိေရာေပါ႔။ သူမို႔လို႔ ဒီအသက္ဒီအရြယ္နဲ႔ မသာအိမ္အဝ အမာစိန္ကမလို႔ ဇာတ္ထုပ္ထြင္ေလတယ္။ တစ္အိမ္လိမ္ရင္ သူဘယ္ေလာက္ရမလဲ။ တစ္သိန္းႏွစ္သိန္း၊ အမ်ားဆုံးရ ေလးငါးဆယ္သိန္းေပါ႔။ (ဒီ႔ထက္မ်ားတဲ႔ ပိုက္ဆံဆို ဘယ္အလွဴရွင္မွ ကိုယ္တိုင္လိုက္မၾကည့္ပဲ တစိမ္းနဲ႔ လမ္းၾကဳံမလွဴဘူး။) သူ႔အရြယ္နဲ႔ ကလပ္တက္ စပါးသြား ကပူရွီနိုေသာက္ ဆူရွီစားလို႔လည္း မရေတာ႔ပါဘူး။ အဲ႔ဒီပိုက္ဆံေလးနဲ႔ သူထမင္းပဲစားမွာ။ အခ်ီႀကီးမိလို႔ မ်ဳိးမ်ဳိးျမက္ျမက္ရမွ တစ္လႏွစ္လထိုင္စားႏုိင္ရုံေပါ႔။ အသက္အရြယ္အရ ေရာဂါႀကီးႀကီးမားမား ရွိလို႔ကေတာ႔ ေဆးကုဖို႔ကို မေလာက္နိုင္ဘူး။ သူ႔ကိုလုပ္ေကၽြးမယ္႔ သားေထာက္သမီးခံ ရွိလား မရွိလား၊ သူကလုပ္ေကၽြးေနရတဲ႔ မစြမ္းမသန္မွီခိုသူ ရွိလား မရွိလား ဘယ္သူမွ ေျပာႏိုင္တာ မဟုတ္။ အဟုတ္ေျပာတာ။ သူ႔အိမ္မွာ အိပ္ယာထဲလဲေနတဲ႔လူမမာ တစ္ေယာက္ပဲရွိလိုက္။ သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ အိမ္ေပါက္ေစ႔ ေတာင္းရိုးေတာင္းစဥ္ ခြက္ဆြဲေတာင္းစားလို႔ မေလာက္ငွေတာ႔ဘူး။ ထမင္းဖိုးခ်ည့္မွ မဟုတ္တာေလ။ ေဆးဖိုးဝါးခဆိုတာ မွန္းဆလို႔မရႏိုင္တဲ႔အတိုင္းအတာရွိတယ္။ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံေတာ႔ သိလိမ္႔မယ္။ သည္အမယ္ႀကီးဟာ ေသခါသည္ေလာက္နီးကာမွ ကိုယ္႔ဘုရားကိုယ္ ေရွ႕ခ်၊ မင္ေသေသနဲ႔ လိမ္ေျပာၿပီး ငရဲနဲ႔ထမင္းနဲ႔လဲဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ရုံအကုသိုလ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တဲ႔ကိစၥ။
ေဟာၾကည့္။ အဖြားႀကီးဘက္က ေရွ႕ေနလိုက္ျပန္ၿပီ။ ဟုတ္ဘူးဗ်။ သူ႔ဘက္က ေရွ႕ေနမလိုက္ဘူး။ ခမ်ားတို႔ပါ အမႈတြဲ ဆြဲထည့္မလို႔။ ဒီအဖြားႀကီး ဒီလိုလုပ္တာ သူမ်ားပိုက္ဆံကို မတရားသျဖင္႔ လိမ္ညာယူရုံတင္မကဘူး။ ဘာသာ သာသနာကိုပါ ညွဳိးႏြမ္းေစတယ္။ ဘာသာျခားေတြက ကိုယ္႔ဘာသာကို အထင္ေသးမွာေပါ႔။ သူ႔လို လူလိမ္ေတြမ်ားတဲ႔အတြက္ အလွဴခံေတြအေပၚ သဒၶါတရား ေလ်ာ႔ပါးလာရင္ အမွန္တကယ္ သီလရွိတဲ႔ ရဟန္းသံဃာေတြပါ ေရာေယာင္ အထင္ေသးခံရမယ္။ အတုေတြမ်ားလာေတာ႔ အစစ္ကိုလည္း အတုနဲ႔ အုတ္အေရာေရာ ေက်ာက္အေရာေရာ ထင္လာမယ္။ သူေတာ္စင္ ရဟန္းသံဃာ၊ သီလရွင္မ်ား ဆြမ္းကြမ္းရွားပါးလာမယ္။ ဒါ သာသနာ႔အနၱရာယ္ပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ နဂိုကမွ ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီး ဆြမ္းကြမ္းခက္ခဲရတဲ႔အထဲ သူတို႔လို အလွဴခံလိမ္ေတြေၾကာင္႔ လူေတြက မယုံမၾကည္ျဖစ္လာရင္ ကုသိုလ္တရားေတြ ပြားမ်ားဖို႔ ခက္ေတာ႔မယ္။ နတ္ရြာနိဗၺာန္လမ္းနဲ႔ အေဝးႀကီးေဝးကုန္ၾကေတာ႔မွာပဲ။
ဟုတ္ေတာ႔လည္း ဟုတ္တယ္ဗ်။ ေလာကႀကီး ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေလာက္ အလွဴခံေပါတာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ပဲ ရွိမလား မေျပာတတ္ဘူး။ ၃၉ လမ္းမွာ မနက္ ငါးနာရီ အရုဏ္တက္ရင္ “ဘြေႏၱာ သပၸဳရိသအေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းတို႔…။” ဆို ေၾကးစဥ္ႀကီး ေနာင္ကနဲထုၿပီး ဆြမ္းခံၾကြလာၿပီ။ ကိုယ္သာ အိပ္ပုတ္ႀကီးလို႔ မေလာင္းတာ။ သူမ်ားတကာေတြ ေလွကားရင္း ဆြမ္းအိုးကေလးနဲ႔ တဘက္ကေလး ပုခုံးတင္ေလာင္းၾကၿပီ။ ၇ နာရီမွာ ကားတစ္စီးနဲ႔ ေလာ္စပီကာတင္ၿပီး ေက်ာင္းတိုက္တစ္ခုက တန္းဆြမ္းခံလွည့္ျပန္တယ္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ဘယ္လိုညွိၾကတယ္ မသိပါဘူး။ တစ္ပတ္လုံးအျပည့္ သူ႔ရက္နဲ႔သူ မထပ္ေအာင္ၾကြတယ္။ သူတို႔ၿပီးလို႔ သီလရွင္ဆန္ခံတဲ႔အသံၾကားရင္ ၇ နာရီခြဲတာ။ အဲ႔ဒီအသံၾကားမွ ကိုယ္ အိပ္ယာက လူးလဲထတာ။ ကမန္းကတမ္း ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ကားေပၚထက္ ေဆးရုံကိုထြက္ရင္ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းက ဆြမ္းခံၾကြတဲ႔ သံဃာေတြနဲ႔ အကိုက္ပဲ။ စေန တနဂၤေႏြ ဥပုသ္ဆိုရင္ ဆြမ္းဆန္စိမ္းအိပ္ကေလးေတြ ေခါင္းေလာင္းဆြဲတဲ႔ ႀကဳိးကေလးေတြမွ လာခ်ိတ္ၿပီ။ ညေန ေဆးရုံကအျပန္ အေမအိမ္ဝင္လို႔ မေမွာင္ေသးဘူးဆို ေလာ္စပီကာႀကီး ဆိုက္ကားနဲ႔တင္ၿပီး အလွဴခံမ်ား တစ္ဖြဲ႔ၿပီးတစ္ဖြဲ႔ၾကြေလတယ္။ ကိုယ္တို႔ျမန္မာဆိုတာ အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔မကြာတဲ႔အမ်ဳိးဆိုတာ အဟုတ္ပဲ။ (ကိုယ္သာ အကြာႀကီးကြာေနတာ) ဒါေတာင္ မီးပြဳိင္႔ေတြ ခုံးေက်ာ္တံတားေအာက္ေတြက ေရေဘးအလွဴခံေတြ မပါေသးဘူး။ အခုလို အလိမ္အညာ သီလရွင္ အတုႀကီးေတြ႔လို႔ လာလာသမွ်ေသာ အလွဴခံအဖြဲ႔ေတြကို ဖလားႀကီးထဲက ဝါးဝါးေနတဲ႔ ဖလားဝါးေမာင္မယ္ေတြလို႔ ထင္သြားရင္ ဘယ္ေလာက္ငရဲႀကီးလိုက္မလဲ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။
အိုေကေလ။ ဒါျဖင္႔ရင္ လာလာသမွ် သိေသာ မသိေသာ အလွဴခံေတြအားလုံးဟာ အစစ္အမွန္၊ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္၊ စံပယ္ပန္းကေလးေတြခ်ည့္ပဲေပါ႔ေနာ္။ “အလွဴ႕ရွင္ေတြ ဝမ္းသာဖို႔ အမွ်ေလးေပးကာ ေမတၱာပို႔။ ျပဳံးလို႔ရႊင္လို႔ ကလို႔ခုန္လို႔ အျဖဴေရာင္ေလးကိုဆင္ျမန္းလို႔” နိဗၺာန္ေဆာ္ကေလးေတြခ်ည့္ပဲေပါ႔။ “သာသနာတဝက္ ဒါယကာတဝက္ တည္တံ႔ခိုင္ၿမဲ ရွည္ၾကာေစေသာ္။” ဆိုတာေတြ မပါရေတာ႔ဘူးလား။ သိခ်င္ရင္ အဲ႔သည္အလွဴခံအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ တစ္ရက္ေလာက္ လိုက္ၾကည့္ပါေလ။ အလွဴခံလာတဲ႔ေက်ာင္းေတြဟာ ၿမဳိ႕ထဲနဲ႔ အလွမ္းေဝးတဲ႔ ဆင္ေျခဖုံးက ေက်ာင္းကေလးေတြခ်ည့္ပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေဝးသလဲဆို တကယ္ရွိလားမရွိလား ေသခ်ာမသိေလာက္ေအာင္ကိုေဝးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တကယ္မရွိပဲ အလွဴခံလိမ္လုပ္လို႔မရပါဘူး။ သူတို႔ကို ဘယ္သူက ရယ္ဂ်စ္စတာလုပ္မွန္းမသိေပမယ္႔ သူတို႔မွာလည္း စာရြက္စာတမ္းေထာက္အထား အကုန္ရွိရတယ္။ မရွိရင္ အင္းစိန္ေတာရဝင္ရမွာ။ အဲ႔ဒီေတာ႔ သူတို႔မလိမ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းအစစ္ပါ။ သံဃာအစစ္ပါ။ သီလရွင္အစစ္ပါ။ ဒါျဖင္႔ ဘယ္ဟာက မစစ္သတုန္း။ ဘယ္ဟာမွ မစစ္မရွိပါဘူး။ အကုန္အစစ္ပါဆို။ ဒါေပသိ အဲ႔ဒီအစစ္ႀကီးေတြကိုၿမဳိ႕ထဲေရာက္ေအာင္ ေခၚလာဖို႔ ကားအစစ္ႀကီးေတြကို ဆီအစစ္ထည့္ေမာင္းၿပီး ေလာ္စပီကာအစစ္ႀကီးေတြကို ဘက္ထရီအိုးအစစ္ႀကီးေတြနဲ႔ မိုက္အစစ္ႀကီးေတြသုံးၿပီး ေအာ္ရပါတယ္။ အဲ႔ဒီကုန္က်စားရိတ္က ပိုက္ဆံအစစ္ႀကီးေတြ ေပးရတာေနာ္။ အဲ႔ဒီအတြက္ အလွဴ႕ရွင္အစစ္ႀကီးေတြနဲ႔ အလွဴခံပုဂၢဳိလ္အစစ္ႀကီးေတြအၾကားမွာ အက်ဳိးေမွ်ာ္လို႔ နႈိးေဆာ္ေပးမယ္႔ နိဗၺာန္ေဆာ္အစစ္ႀကီးေတြဟာလည္း အလုပ္ပ်က္အကိုင္ပ်က္၊ လုပ္အားေငြေၾကး ရင္းႏွီးလိုက္ပါေဆာင္ရြက္ရတာမို႔ ဝန္ေဆာင္ခ (Service Charges) ေဘာက္ခ်ာတက္ပါတယ္။ အလွဴခံပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြဆိုတာ အဲ႔ဒီေဘာက္ခ်ာေခ်ၿပီးမွ က်န္တာကို နဝကမၼႏိုင္တာပါ။ ဒါေတြကို ဖလားထဲကမွ မဝါးရင္ ဘယ္ကမွ ဝါးလို႔မရပါဘူး။ ကိုယ္႔ေက်ာင္းကိုယ္ထိုင္ေနရုံနဲ႔ တစ္ႏွစ္ေနေန တစ္ေႏြဆန္းဆန္း ေရဆြမ္းေတာင္ နပ္မွန္ဖို႔ လြယ္တာမွတ္လို႔။ သဒၶါထက္သန္တဲ႔သူကလည္း သူ႔ရွိတဲ႔ပစၥည္း ဝတၳဳကာမကို တြယ္တာမထားပဲ ေစတနာတရားနဲ႔ ေပးလွဴတယ္။ သီလစင္ၾကယ္ေသာ သာသနာ႔အႏြယ္ဝင္တို႔ကလည္း ဒါယိကာ ဒါယိကာမတို႔ရဲ႕ ေကာင္းမႈကုသိုလ္တို႔ စိုက္ပ်ဳိးရာ လယ္ယာေျမေကာင္းသဖြယ္ အက်ဳိးေပးသန္ေစျခင္းငွာ သာသနာ႔တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္လ်က္ရွိၾကတယ္။ ေပးေသာလက္နဲ႔ ခံယူေသာလက္တို႔ လြယ္လင္႔တကူ ဆုံမိေစေရးအတြက္ ဒါနအက်ဳိးေဆာင္တို႔က ဝန္ေဆာင္ခယူလို႔ ကူညီေပးတယ္။ သူတို႔ကုသိုလ္ရရင္ ဒါနကုသိုလ္ေတာ႔မရဘူး။ အႏုေမာဒနာကုသိုလ္ေတာ႔ ရလိမ္႔မယ္။
ဒါနကုသိုလ္ဆိုတဲ႔ေနရာမွာ ေညာင္ေစ႔ေလာက္လွဴေသာ္လည္း ေညာင္ပင္ႀကီးေလာက္ အက်ဳိးေပးတယ္။ ေညာင္ပင္ႀကီးေလာက္ လွဴေသာ္လည္း ေညာင္ေစ႔ေလာက္အက်ဳိးေပးတယ္ဆိုတဲ႔ ကိစၥေတြ ရွိလာပါတယ္။ အဲ႔ဒါေတြက သည္ဘက္က သည္ေလာက္ ေဘာက္ခ်ာျဖတ္လိုက္ရင္ ဟိုဘက္မွာ ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာအထိ အသားတင္က်န္တယ္ဆိုတဲ႔ ေငြစာရင္းရွင္းတမ္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အလွဴေပးတဲ႔ပုဂၢဳိလ္မွာ ရွိေနတဲ႔ ေစတနာ သဒၶါတရားနဲ႔ပဲ တိုင္းတာပါတယ္။ အဲ႔ဒါကိုမွ ထပ္ခြဲခ်င္ရင္ မလွဴခင္၊ လွဴဆဲ နဲ႔ လွဴၿပီးတဲ႔အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ႔ စိတ္ေစတနာလို႔ပဲ ခြဲစရာ ရွိတယ္။ ေစတနာၿပီးတာနဲ႔ ကာယကံ ဝဇီကံ မေနာကံနဲ႔ လွဴလိုက္တဲ႔ကံက လိုက္လာတယ္။ အဲသည္ကံအတိုင္း ကံ၏အက်ဳိးက တစ္ခါတည္းလိုက္ေပးမွာ။ ဟိုဘက္မွာဆက္ျဖစ္မွာက အလွဴခံပုဂၢဳိလ္နဲ႔ အလွဴအက်ဳိးေဆာင္ေတြရဲ႕ ကံေတြပဲ ရွိေတာ႔မယ္။
ဆိုလိုတာက မယ္သီလရွင္အဖြားႀကီးတစ္္ေယာက္ကို သဘာဝေဘးေၾကာင္႔ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ႔ ကေလးသူငယ္ေတြနဲ႔ သာသနိကအေဆာက္အဦေတြအတြက္ ရည္မွန္းလို႔ ကိုယ္႔ေခၽြးနည္းစာကေလးကို လွဴဒါန္းလိုက္တယ္ဆိုပါစို႔။ ဒီဓါတ္ပုံထဲက အဖြားႀကီးကို လွဴတာမဟုတ္ဘူး။ သာသနာ႔အႏြယ္ဝင္ သီလရွင္အေနနဲ႔ ရည္ရြယ္တာ။ စိတ္ေစတနာကလည္း ငါ႔စည္းစိမ္ေတြေသရင္မသယ္ႏိုင္လို႔ ေနာက္ဘဝဆက္ခ်မ္းသာေအာင္ ဟြန္ဒီလႊဲသလို လႊဲယူသြားမယ္ဆိုၿပီး အက်ဳိးေမွ်ာ္ကိုးၿပီး လွဴတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔ရွိတဲ႔ ပစၥည္းေတြကို မရွိတဲ႔သူေတြ သုံးေဆာင္ၾကပါေစဆိုၿပီး လွဴတာ။ ေစတနာ သုံးတန္ အကုန္ျပတ္ေနၿပီ။ အဲ႔ဒီအတြက္ အက်ဳိးမေပးစရာ ဘာတစ္ခုမွ မျမင္မိဘူး။ သူလိမ္တာ သူ႔အကုသိုလ္၊ ကိုယ္လွဴတာ ကိုယ႔္ကုသိုလ္။ အဲ႔ဒီေတာ႔ အရင္တုန္းက ဒီအဖြားႀကီးကို ယုံၾကည္ၿပီး လွဴခဲ႔မိတဲ႔သူေတြဟာ ငါတို႔ေတာ႔ ကုသိုလ္မရေတာ႔ပါဘူး။ အလိမ္ခံလိုက္ရေလျခင္းလို႔ ဝမ္းနည္းစရာ ရွိပါ႔မလား။ အလွဴကၿပီးသြားၿပီေလ။ ၃၁ ဘုံ က်င္လည္ကုန္ေသာ ေဝေနယ် သုခိတ ဒုကၡိတဆိုတဲ႔အထဲမွာ ဒီအဖြားႀကီးလည္းပါတယ္။ ပါတာမွ ဒုကၡိတအေနနဲ႔ကို ပါတာ။ သူစားလည္း စားပါေစေတာ႔။ သူ႔အေပၚမွာ ေဒါသစိတ္ေတြပြားရင္ ကိုယ္ရထားတဲ႔ ကုသိုလ္ထဲက အႏႈတ္ျပေနပါ႔မယ္။
သေဘာမတူလို႔ ျငင္းမယ္႔သူေတြလည္း ျငင္းႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ဟာကို ဘယ္လိုေတာ႔ျဖင္႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ သေဘာမတူႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး ဦးေနွာက္ကေလးနဲ႔ေတြးၿပီးေတာ႔ ျငင္း။ လက္ခံတယ္။ ဘယ္သတင္းအခ်က္အလက္မဆို အလ်င္စလို စိတ္လိုက္မာန္ပါနဲ႔ အလြယ္တကူ မယုံလိုက္ပဲ ဟုတ္သလား မွန္သလား ကိုယ္႔ဘာသာ သုံးသပ္ဆုံးျဖတ္။ အမွန္ရယ္လို႔ လက္ခံၿပီးရင္ အက်ဳိးအျပစ္က ဘာလဲ ေနာက္လာမယ္႔ေျခတစ္လွမ္းက ဘာလဲ ႀကဳိေတြးထား။ သည္သတင္းအခ်က္အလက္ေပၚကေန ကိုယ္႔အတြက္ အက်ဳိးျဖစ္ေအာင္ထုတ္သုံးႏိုင္တာ ဘာရွိသလဲ စဥ္းစား။ ဒါဆိုရင္ေတာ႔ ေဖ႔စ္ဘုတ္ႀကီးသုံးရတာ အေဟာသိကံ မျဖစ္ဘူး ေျပာရမွာပဲ။ ခ်င္႔ယုံၾကေပါ႔ကြယ္။ “သတင္းေတြ ၾကားေနတယ္။ ေမာင္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔။” ဆိုရင္ေတာ႔ တို႔ကလည္း “မဟုတ္ပါဘူး။ မရႈပ္ပါဘူး။ မင္းထင္သလို မယုတ္မာဘူး။” ပဲ ေျပာရေတာ႔မွာေပါ႔။
No comments:
Post a Comment