ငယ္ငယ္တုန္းက ငါးတန္းေလာက္မွာ ထင္ပါတယ္။ ေရွ႕သို႔ဝတၳဳတိုမ်ားဆိုၿပီး
ျမန္မာစာအေနနဲ႔ သင္ရတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အၿမီးေပါက္သူအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့
ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ပါတယ္။ မဟုတ္တာလုပ္ၿပီး အၿမီးေပါက္ လာသူအေၾကာင္း စာေရး
ဆရာကဖတ္ေကာင္းေအာင္ ေရးႏိုင္သလို၊ သင္တဲ့ဆရာကလည္း ပီျပင္စြာသင္ႏိုင္လို႔
အရမ္းစိတ္ဝင္စားၿပီး ဝတၳဳ ေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ပါေပၚသြားခဲ့မိတယ္။
တစ္ေလာက ဆရာသမားတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔တယ္။ ဂူထဲဝင္သြားတဲ့ ဆရာသမားေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ဂူထဲမွာ ဘယ္လိုေနသလဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့
“ငါ ဂူထဲေရာက္သြားမွ ကိုယ္ခ်င္းစာသြားမိတယ္ကြာ။ သူတို႔မွာလည္း
အခက္အခဲေတြနဲ႔ပဲ။ သနားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါလည္း ဂူထဲက ျပန္မထြက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ
သူတို႔လိုရာ ခိုင္းေစေတာ့ဆိုၿပီး ကုန္း႐ုန္းလုပ္ေနလိုက္တာ
ေစတနာအက်ိဳးပဲနဲ႔တူတယ္။ သူတို႔လို ငါက အစြယ္လည္း ထြက္မလာဘူး။ အေမႊးေတြလည္း
ထြက္မလာဘူး” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။