ေနစရာ အိမ္တလံုးပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ တခါမွလည္း မေပါက္ဘူး။
ၾကံရာမတ့ဲအဆံုး ရြာထိပ္ေညာင္ပင္က ရုကၡစိုးကုိ ပူေဇာ္ပသျပီး အတိတ္စိမ္းေပးဖို႔ ဆုေတာင္းတယ္...
“အရွင္ရုကၡစိုးနတ္မင္း၊ ပူေဇာ္ပါတယ္၊ ပသပါတယ္၊ မနက္ဖန္ထြက္မယ့္ ခ်ဲဂဏန္းေပးေတာ္မူပါ”
သူက ေတာင့္တလြန္းေတာ့ ရုကၡစိုးလည္း ကုိယ္ထင္ျပျပီး ေျပာတယ္… …
“ေအး… ခု အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ထူးျခားတ့ဲ အတိတ္စိမ္းတစ္ခု ငါေပးမယ္၊ အတိတ္ေကာက္ျပီး ထိုးေပေတာ့”
ဒါနဲ႔ အိမ္ျပန္လာေတာ့ ရြာလယ္ေစ်းထဲက ျဖတ္ျပန္လာတယ္။
အဲဒီမွာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က သူ႔လက္ထဲက ပုိက္ဆံအိတ္ျပဳတ္က်လို႔ ကုန္းအေကာက္၊ ေလေပြၾကမ္းတခ်က္က ရုတ္တရက္ အေမြ႔၊ ထမီက ရုတ္တရက္ အလန္… … ဒန္ တန္ တန္
ေကာင္းကင္က ေရာင္ျခည္တန္းတခု ေပၚလာျပီး၊ ခုနက အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ တင္ပါးတဘက္တခ်က္စီမွာ ဂဏန္းႏွစ္လံုး ေရးျပသြားတယ္… …. 77 တ့ဲ
အျဖစ္အပ်က္က အရမ္းျမန္ဆန္လြန္းေတာ့ ဦးသန္႔ဇင္ကလြဲျပီး ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ဘူး။
ဒါနဲ႔ ဦးသန္႔ဇင္လည္း လက္က်န္သူ႔အိမ္ေလးကုိ ေပါင္ျပီး 77 တကြက္ထဲ ေအာထည့္လိုက္တယ္။
ဒီတခါေတာ့ အပုိင္ပဲကုိး
ေနာက္ေန႔ညေန ခ်ဲထြက္ခါနီးေလ သူ႔မွာ ေနမထိထိုင္မရ ျဖစ္ေလနဲ႔
ဒီလိုနဲ႔ ခ်ဲထြက္ပါေလေရာ…
ေပါက္ဂဏန္းက… … 707 တ့ဲ။
ဦးသန္႔ဇင္လည္း သူ႔နဖူးသူရိုက္ျပီး ေအာ္တယ္... ..
"ဟာ... ရုကၡစိုးကေတာ့ ေပးသား၊ ငါက သုညကုိ ျမင္ရဲ႕သားနဲ႔ သုညလို႔ မထင္လိုက္မိဘူး"... တ့ဲ။
(2013 ကုိ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္... ...ငိ ငိ)
သန္၄ကုိ-ဘာသာျပန္သည္
https://www.facebook.com/thanlayko
No comments:
Post a Comment