ဦးေမာင္ႏွင့္ အခေပး႐ုပ္သံလိုင္း
|
9:06 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
- သူရႆဝါ -
ဦးေမာင္က အိမ္မွာ မိသားစုနဲ႔ သိုက္သိုက္ ဝန္းဝန္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ႐ႊင္႐ႊင္ ေနခ်င္တဲ့လူ။ ဦးေမာင္ မွာက ဇနီး ေဒၚယုနဲ႔ သားႏွစ္ေကာင္ ရွိတယ္။ တစ္ေကာင္က ေမာင္ဘုန္း၊ တစ္ေကာင္က ေမာင္ေက်ာ္တဲ့။ ဦးေမာင္က ခုနက ေျပာသလို အိမ္မွာ မိသားစု စည္စည္ ကားကား ေနခ်င္ ေပမယ့္ သူ႔သား ႏွစ္ေကာင္ စလံုးက တစ္ေကာင္မွ အိမ္မကပ္ဘူး။ အႀကီးေကာင္ ေမာင္ဘုန္းက လူပ်ိဳေပါက္ေပါ့။ မနက္ဆို တကၠသိုလ္ သြား၊ ေက်ာင္းသြား၊ ညေန အိမ္ျပန္ ေရာက္ရင္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေလး ဘာေလး ထိုင္ေပါ့။ ညမိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ျပန္ ဝင္တယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြလို ေန႔မ်ိဳး ဆိုရင္လည္း ေမာင္ဘုန္းက အိမ္မကပ္ ပါဘူး။ ညေနေစာင္း ဆိုတာနဲ႔ ေဘာလံုးပြဲ ၾကည့္ဖို႔ဆို လမ္းထိပ္ ထြက္ ထြက္သြား တာပဲ။ အငယ္ေကာင္ ကေရာ ဘာထူးလို႔လဲ။ ဒီေကာင္က ငါးတန္းေလာက္ ရွိၿပီ။ ကာတြန္းကား သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ ညေနဆို ေက်ာင္းက ျပန္လာရင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ အိမ္ရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုး ေျမကြက္လပ္မွာ ေပသလူး ေနေအာင္ ေဆာ့ၿပီးမွ ေရမိုးခ်ိဳး ခိုင္းလုိ႔ ရတာ။ ညစာ ထမင္းစား ၿပီးရင္လည္း စေလာင္း တပ္ထားတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း အိမ္မွာ ကာတြန္းကား ၾကည့္မယ္ ဆိုၿပီး ထြက္ထြက္သြား တာပဲ။ ဒီေတာ့ အိမ္မွာ လူစံု တက္စံု မိသားစုနဲ႔ ေနခ်င္တဲ့ ဦးေမာင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ဆႏၵ ျပည့္ဝတယ္ မရွိဘူး။ သူ႔အိမ္က အၿမဲ ေျခာက္ကပ္ ေနတာပဲ။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဦးေမာင္ရဲ႕ ဆႏၵေတြ ျပည့္မယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္ခုကို တီဗီ ေၾကာ္ျငာ တစ္ခုထဲ ကေန တဆင့္ ဦးေမာင္ ေတြ႕လိုက္တယ္။ အဲဒါ ကေတာ့ အခေပး ႐ုပ္သံလိုင္း တစ္ခုရဲ႕ ေၾကာ္ျငာ ပါပဲ။ အဲဒီ ေၾကာ္ျငာ ထဲက မိသားစုဟာ ဦးေမာင္ လိုခ်င္တဲ့ မိသားစု တစ္စုရဲ႕ ပံုစံ အျပည့္ပါပဲ။ မိသားစုေတြ အားလံုး ႀကီးမား ျပန္႔ကားတဲ့ ဆိုဖာ ဆက္တီ ခံုႀကီးေပၚ တစု တစည္းတည္း ထိုင္ၿပီး အဲဒီ အခေပး ႐ုပ္သံ လိုင္းကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ႐ႊင္႐ႊင္ႀကီး ၾကည့္ေန လိုက္ၾကတာ။ ျမင္ရတာ နဲ႔တင္ ဦးေမာင္ အတြက္ ေက်နပ္ စရာ ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေနတယ္။ တီဗီ ထဲက မိသားစုဟာ အဲဒီ ႐ုပ္သံ လိုင္းက လႊင့္တဲ့ ေဘာလံုးပြဲေတြ ၾကည့္လိုက္၊ ကာတြန္း ကားေတြ ၾကည့္လိုက္၊ ႐ုပ္ရွင္ ကားေတြ ၾကည့္လိုက္နဲ႔ တကယ့္ကို အားရ စရာႀကီး။ ဦးေမာင္ အားက် ေနတဲ့ အရွိန္ကို ေၾကာ္ျငာ အဆံုးမွာ ထိုးလိုက္တဲ့ စာတန္းက ထပ္ၿပီး ျမွင့္တင္ ေပးလိုက္တယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္ သာယာတဲ့ မိသားစု ဘဝကို ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ ဒီအခေပး ႐ုပ္သံလိုင္းကို တပ္ၾကပါစို႔ ဆိုတဲ့ စာတန္းမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီ ႐ုပ္သံ လိုင္းကို တပ္မယ္လို႔ ဦးေမာင္ ဆံုးျဖတ္ လိုက္တယ္။ သူသာ အဲဒီလိုင္း တပ္လိုက္ရင္ သူ႔ရဲ႕ သားႏွစ္ေကာင္ ညည အျပင္ထြက္ၿပီး ကာတြန္း ကားေတြ၊ ေဘာလံုး ပြဲေတြ ၾကည့္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အိမ္မွာပဲ ညတိုင္း သူတို႔ မိသားစု ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ၾကည့္လို႔ ရၿပီေပါ့။
သူ႔ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ဦးေမာင္ အျမန္ဆံုး အေကာင္ အထည္ ေဖာ္တယ္။ ေၾကာ္ျငာကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ အတြင္း မွာပဲ ဦးေမာင္က အဲဒီ ႐ုပ္သံ လိုင္းကို ေျပးဝယ္ၿပီး တပ္ေတာ့ တာပဲ။ ေန႔လည္ ဖက္မွာ ႐ုပ္သံလိုင္း တပ္ၿပီး သြားေတာ့ လိုင္းေတြ ဖမ္းေပး၊ စမ္းေပးတဲ့ ႐ုပ္သံလိုင္း တပ္ဆင္ေရးက ဝန္ထမ္း ေကာင္ေလး ေတြက အစမ္း ျပတာ ေလာက္ကိုပဲ ဦးေမာင္ ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေနကုန္ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ပိတ္ထား လိုက္တယ္။ သူ တစ္ေယာက္တည္း အရင္ မၾကည့္ခ်င္ ဘူးေလ။ ညက်မွ သူ႔ရဲ႕ မိန္းမေတြ၊ သားေတြနဲ႔ အတူတူ ထိုင္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ႐ႊင္႐ႊင္ ၾကည့္ၾက မယ္ေပါ့။ သား ႏွစ္ေကာင္ ကိုလည္း ညေန ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္ရင္ ေရမိုးခ်ိဳး ၿပီးတာနဲ႔ အျပင္ကို ျပန္မထြက္ နဲ႔လို႔ ေသခ်ာ မွာလိုက္တယ္။ ညက်ေတာ့ သူတို႔ မိသားစု ေစာေစာစီးစီး ထမင္း စားၾကတယ္။ စားသာ စားေန ရတယ္။ ဦးေမာင္ရဲ႕ စိတ္က ထမင္း ဝိုင္းမွာ မရွိဘူး။ အခေပး ႐ုပ္သံလိုင္း ဆီကိုပဲ ေရာက္ေနတယ္။ သိပ္ မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာ သူလိုခ်င္တဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္ သာယာတဲ့ မိသားစု အခ်ိန္ေလးကို သူပိုင္ဆိုင္ ရေတာ့ မယ္ေလ။
ထမင္းစား ၿပီးေတာ့ တီဗီ မဖြင့္ခင္ တီဗီနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဦးေမာင္ ပလပ္စတစ္ ခံုပုေလးေတြ ေလးခံု တန္းစီ ထားလိုက္ တယ္။ တီဗီ ေၾကာ္ျငာ ထဲကလို ဆိုဖာ ခံုႀကီးေပၚ မိသားစုလိုက္ ထိုင္ၾကည့္ ခ်င္ေပမယ့္ ဦးေမာင္မွာ အဲဒီႀကီး ဝယ္ဖို႔ အထိေတာ့ မတတ္ႏုိင္ ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ အနီးစပ္ဆံုး ျဖစ္ေအာင္လို႔ အိမ္မွာ ရွိတဲ့ ပလပ္စတစ္ ခံုပုေလး ေလးခံုကို တန္းစီ ထားလိုက္တယ္။ သူတို႔ မိသားစု တန္းစီၿပီး အဲဒီ ခံုေလးေတြေပၚ ထိုင္ၾကည့္ ၾကမယ္ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ဦးေမာင္၊ ေဒၚယု၊ အႀကီးေကာင္ ေမာင္ဘုန္းနဲ႔ အငယ္ေကာင္ ေမာင္ေက်ာ္တို႔ ခံုေလး ေတြေပၚ တန္းစီ ထိုင္လိုက္ ၾကတယ္။ ထိုင္ၿပီး ေတာ့မွ ဦးေမာင္က ျပန္ထၿပီး တီဗီ ပလပ္နဲ႔ ႐ုပ္သံလိုင္း ပလပ္ကို သြားတပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရီမု ကြန္ထ႐ိုးလ္ ယူလာၿပီး ႐ုပ္သံလိုင္း Receiver ကို ခ်ိန္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ေျပာတယ္။
“ေပ်ာ္႐ႊင္ သာယာတဲ့ မိသားစု ညခ်မ္းေလး ျဖစ္ေတာ့ မယ္ေဟ့ .. ကဲ .. ကဲ .. အေကာင္ေတြ အရင္ ၾကည့္ရေအာင္”
အေကာင္ေတြ ဆိုတာ ေတာတြင္း တိရစၧာန္ေတြ အေၾကာင္းကို ႐ိုက္ျပတဲ့ ဒစ္စကာဗာရီလို တီဗီ ခ်န္နယ္လ္ကို ေျပာတာပါ။ ဦးေမာင္ ကေတာ့ အဲဒီ လိုင္းကို အေကာင္ေတြ လို႔ပဲ ေခၚတယ္။ ေျပာေျပာ ဆိုဆိုနဲ႔ အေကာင္ေတြ ရွိတဲ့ လိုင္းကို ဖြင့္မလို႔ ခ်ိန္လိုက္႐ံု ရွိေသး .. အငယ္ေကာင္ ေမာင္ေက်ာ္က …
“အာ … ကာတြန္းကား ၾကည့္မယ္ေလ .. ေဖႀကီးရ .. ခါတိုင္း ဒီအခ်ိန္ဆို ဟိုေကာင္ေတြ အိမ္မွာ သားက ကာတြန္းကား ၾကည့္ေနက်” လို႔ ဝင္ေျပာတယ္။ အႀကီးေကာင္ ေမာင္ဘုန္း ကလည္း ဘယ္ရ မလဲ အားက်မခံ အငယ္ေကာင္ကို လွမ္း ေျပာတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ .. မရဘူးကြ၊ ဒီည ေဘာလံုးပြဲ ရွိတယ္ .. မန္ယူပဲြ .. အခုေတာင္ ကန္ေန ၿပီလား မသိဘူး၊ အဲဒါပဲ ၾကည့္မွာ ..”
“မရဘူးကြာ .. ကာတြန္းကားပဲ” “ဟာကြာ … ေဘာလံုးပြဲ ၾကည့္မယ္”
အဲဒီလို သားႏွစ္ေကာင္ အေျခအတင္ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေျခအေနကို ဝင္ထိန္းဖို႔ ဦးေမာင္ ႀကိဳးစားတယ္။
“အေကာင္ေတြပဲ အရင္ ၾကည့္ၾက ရေအာင္ေလ သားတို႔ရဲ႕ … ၿပီးမွ ကာတြန္းကားတို႔ .. ေဘာလံုးပြဲတို႔ အတူတူ ဆက္ၾကည့္ .. ၾကည့္ …”
“အာ .. မရဘူးဗ်ာ .. ကာတြန္းကားပဲ ၾကည့္ခ်င္တယ္ .. အဲဒါပဲ ရွာေပး”
“ေဟ့ေကာင္ .. မင္း လူပါးမဝနဲ႔ … ေဘာလံုးပြဲ ၾကည့္မွာကြ”
“ကာတြန္းကားကြာ ..” “ေဘာလံုးပြဲကြာ ..” “ကာတြန္း …” “ေဘာလံုး” “ကာတြန္းကြာ …”
“ဟာ .. ကာတြန္း .. ကာတြန္းနဲ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ တြန္းဦးကြာ”
စိတ္မရွည္ ေတာ့တဲ့ အႀကီးေကာင္က အငယ္ေကာင္ကို ဆံပင္ ေဆာင့္ဆြဲ၊ အငယ္ ေကာင္က မႏိုင္ ႏုိင္ရာ ျပန္ခံ လုပ္နဲ႔ ပြဲက ၾကမ္းလာတယ္။ ဦးေမာင္လည္း ၾကားထဲက ဘာေျပာရမွန္း မသိဘူး .. ၾကက္ေသ ေသလို႔ ..။ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ကူး ထဲကနဲ႔ လက္ေတြ႕မွာ တျခားစီ ျဖစ္ေန ၿပီကိုး။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္ဘဲ ေဒၚယုက တိုက္ပြဲ ၾကားထဲ ထမီ စြန္ေတာင္ ဆြဲၿပီး ခုနစ္သံခ်ီ ဟစ္ ဝင္လာတယ္။
“ေဟ့ … ဘယ္သူမွ မလႈပ္နဲ႔ … ဘာမွ ဆက္မေျပာနဲ႔ .. ကာတြန္းကားလည္း မရဘူး၊ ေဘာလံုး ပြဲလည္း မရဘူး .. အေကာင္ေတြ ဘာေတြလည္း မၾကားခ်င္ဘူး … ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတာ .. ဘယ္သူမွ ဘာမွ မၾကည့္နဲ႔ .. ငါ့ဟာငါ ကိုရီးယား ကားပဲ ၾကည့္ေတာ့မယ္ … ဒါပဲ”
အားလံုး ခဏေလး တိတ္သြားတယ္။ ခဏေလးပါပဲ .. တစ္စကၠန္႔ .. ႏွစ္စကၠန္႔ .. သံုးစကၠန္႔ …။ အသံေတြ ျပန္ထြက္ လာတယ္။
“အာ .. ေမႀကီး .. အဲလို မလုပ္နဲ႔ဗ်ာ … ကိုရီးယား ကားပဲ ၾကည့္ခ်င္ ေနတာပဲ .. မရဘူး ကာတြန္းကား”
“ေဟ့ေကာင္ .. ေဘာလံုးကြာ ..” “ကာတြန္း .. ” “ေဘာလံုး”
ေျပာရင္း ဆိုရင္းနဲ႔ ထၿပီး သားႏွစ္ေကာင္ ထၿပီး သတ္ကုန္ ၾကျပန္ ပါေရာ။ ေဒၚယုလည္း စိတ္တိုတိုနဲ႔ ေျပာမရတဲ့ ႏွစ္ေကာင္ကို ရီမုနဲ႔ လွမ္းေပါက္တာ ဘယ္သူ႔ကို ထိမွန္းေတာ့ မသိဘူး “ေဒါင္” ခနဲပဲ။ သူတို႔ ႏွစ္ေကာင္ လံုးေထြး ေနတဲ့ အရွိန္နဲ႔ ဦးေမာင္ရဲ႕ ဆိုဖာ အစားထိုး ပလပ္စတစ္ ခံုေလးေတြလည္း မခံႏိုင္ဘူး။ က်ိဳးတဲ့ ဟာကက်ိဳး၊ ပဲ့တဲ့ ဟာကပဲ့နဲ႔ တစ္ေနရာစီ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ဦးေမာင္ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံ ႏုိင္ေတာ့တဲ့ အဆံုး “ဝုန္း” ခနဲ ထၿပီး အိမ္ကေန ထြက္လာ ခဲ့ေတာ့တယ္။ ဘာ ေပ်ာ္႐ႊင္ သာယာတဲ့ မိသားစု ဘဝလဲ .. အလကားပဲ။ ဘယ္သူ မွလည္း ေျပာလို႔ မရဘူး။ သူ ၾကည့္ခ်င္တဲ့ အေကာင္ ေတြလည္း မၾကည့္ရ ေတာ့ဘူး။ မိသားစုနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ၾကည့္လိုက္မယ္ဟဲ့ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူး အိပ္မက္ ကေလးလည္း ဘယ္ကို ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ဦးေမာင္ အိမ္ေပါက္ဝ ေရာက္တဲ့ အထိ အထဲ မွာေတာ့ သားအမိ သံုးေယာက္ ေအာ္ဟစ္ ဆူညံ လံုးေထြး သတ္ပုတ္လို႔ ေကာင္းတုန္း။
စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ လမ္းထိပ္မွာ အၾကာႀကီး ထိုင္ၿပီးမွ ဦးေမာင္ အိမ္ကို ျပန္လာ ခဲ့တယ္။ ေဒၚယု ကလည္း တီဗီ ရီမုႀကီး ကိုင္ၿပီး တီဗီလည္း မၾကည့္ ဘဲနဲ႔ ငူငူႀကီး ထိုင္ေနတယ္။ အငယ္ေကာင္ ေမာင္ေက်ာ္ ကေတာ့ ရန္ျဖစ္ရင္း ေမာလို႔ ငိုၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ သြားၿပီ။ အႀကီးေကာင္ ေမာင္ဘုန္း ကေတာ့ အငယ္ေကာင္ ကုန္းကိုက္လို႔ ေယာင္ၿပီး သြားရာ အကြင္းလိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့ လက္ကို ဆန္ဝါးၿပီး အံုေနတယ္။ ဆိုဖာခံုႀကီး မတတ္ႏုိင္လို႔ တန္းစီၿပီး ၾကည့္ဖို႔ အစားထိုး စီထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ ခံုပု ေလးေတြလည္း အိမ္အႏွံ႔ တစ္ေနရာစီ ျပန္႔က်ဲလို႔ .. ။ ဘယ္သူမွ မၾကည့္ျဖစ္ ေတာ့ဘဲ သူ႔ဟာသူ ပြင့္ေနတဲ့ တီဗီမွာေတာ့ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ဦးေမာင္ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ေၾကာ္ျငာေလး လာေနတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္ သာယာတဲ့ မိသားစု ဘဝေလး တည္ေဆာက္ဖို႔ သူတို႔ရဲ႕ အခေပး ႐ုပ္သံလိုင္းကို အျမန္ဆံုး တပ္ၾကပါစို႔ တဲ့ေလ …။
၂၃ - ေအာက္တိုဘာ - ၂၀၁၂
TechSpace Journal
Volume (1), Issue (31)
0 comments:
Post a Comment