အေမရိကန္ေတြ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲကို စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မပါသည္ျဖစ္ေစ ဝင္ေရာက္ ဆင္ႏႊဲေနရခ်ိန္ျဖစ္ သည္။ စစ္သားတစ္ေယာက္က ဆန္ဖရန္စစၥကိုမွ သူ႔မိဘမ်ားဆီသို႔ ဖုန္းဆက္သည္။
“ေမေမလား … ေမေမ”
“သားေလး … သားေလး အသက္ရွင္ေနေသးတယ္ေနာ္ … ေပ်ာ္လိုက္တာကြယ္ … သားဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမလဲဟင္”
“သား … မၾကာခင္ျပန္လာမယ္ေမေမ … သားျပန္လာရင္ သားသူငယ္ခ်င္းကို အိမ္ေခၚလာခ်င္လို႔ ရမလားေမေမ”
“ရတာေပါ့ သားရယ္ … သားသူငယ္ခ်င္းပဲ”
“ဒါေပမဲ့ ေမေမ … သားသူငယ္ခ်င္းက မိုင္းနင္းမိၿပီးေတာ့ ေျခေထာက္တစ္ဘက္၊ လက္တစ္ဘက္ မရွိေတာ့ဘူး။ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ဒဏ္ရာရာထားတာ။ အဲဒါ သူ႔ကို သားေခၚလာမွာ”
“ေအာ္ … ေအး … ေအး … သားေဖေဖနဲ႔ေျပာဦး”
“ေဖေဖေရ … သားသူငယ္ခ်င္းကို သားနဲ႔ ေခၚလာမယ္ေနာ္”
“ေခၚလာေပါ့သားရဲ႕ … ဒါနဲ႔ သူက ဘယ္ႏွရက္ေလာက္ေနမွာလဲ”
“သူ႔မွာ သြားစရာမရွိဘူး ေဖေဖ။ ဒါေၾကာင့္ သားတို႔နဲ႔ အတူ တစ္သက္လံုးေနမွာ။ သူက ဒုကၡိတဆိုေတာ့ သားက သူ႔ကို ေခၚထားမွာ”
“ဒီမွာသား … လူတစ္ေယာက္ကုိ ေခၚထားရတယ္ဆိုတာ လြယ္သလား။ ၿပီးေတာ့ မင္းသူငယ္ခ်င္းက ဒုကၡိတ။ ဒုကၡိတႀကီးတစ္ေယာက္ကို အိမ္မွာ တင္ေကၽြးထားဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ။ ခဏေလာက္ ဆိုရင္ေတာ့ ေခၚခ်င္ ေခၚလာ။ တစ္သက္လံုးဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”
သားဘက္က ဖုန္းခ်သြားသည္။ သားထံက ဘာသတင္းမွ ဆက္မရေတာ့။ သားကလည္း ျပန္မလာေတာ့။ တစ္ပတ္ခန္႔အၾကာတြင္ ဖုန္းသံျမည္လာသည္။ မိခင္ျဖစ္သူက သားထံကျဖစ္မည္ထင္ၿပီး ဝမ္းသာအားရ
“သား … သားေလးလားဟင္”
“ဆန္ဖရန္စစၥကို ရဲတပ္ဖြဲ႔ကပါခင္ဗ်ာ … လူႀကီးမင္းတို႔ရဲ႕သားဟာ တိုက္ေပၚကခုန္ခ်ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသ သြားပါတယ္။ အဲဒါ အေလာင္းကို လာၿပီးေတာ့ စစ္ေဆးၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္”
မိခင္ႏွင့္ ဖခင္တို႔သည္ ဆန္ဖရန္စစၥကို ေဆး႐ံုႀကီး၏ ရင္ခြဲ႐ံုတြင္ သူတို႔သားအေလာင္းကို အတည္ျပဳရန္ လာၾကည့္ၾကသည္။ ေဆး႐ံုတာဝန္ရွိသူတစ္ဦးက သူတို႔သား၏ အေလာင္းကို အုပ္ထားသည့္ အဝတ္ျဖဴကို ဖြင့္ျပ လိုက္သည္။
သူတို႔သားေလးတြင္ ေျခေထာက္တစ္ဘက္၊ လက္တစ္ဘက္မရွိ။
(Who Killed My Son)
တင္ညြန္႔
၂၇.၅.၂၀၁၇
“သားေလး … သားေလး အသက္ရွင္ေနေသးတယ္ေနာ္ … ေပ်ာ္လိုက္တာကြယ္ … သားဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမလဲဟင္”
“သား … မၾကာခင္ျပန္လာမယ္ေမေမ … သားျပန္လာရင္ သားသူငယ္ခ်င္းကို အိမ္ေခၚလာခ်င္လို႔ ရမလားေမေမ”
“ရတာေပါ့ သားရယ္ … သားသူငယ္ခ်င္းပဲ”
“ဒါေပမဲ့ ေမေမ … သားသူငယ္ခ်င္းက မိုင္းနင္းမိၿပီးေတာ့ ေျခေထာက္တစ္ဘက္၊ လက္တစ္ဘက္ မရွိေတာ့ဘူး။ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ဒဏ္ရာရာထားတာ။ အဲဒါ သူ႔ကို သားေခၚလာမွာ”
“ေအာ္ … ေအး … ေအး … သားေဖေဖနဲ႔ေျပာဦး”
“ေဖေဖေရ … သားသူငယ္ခ်င္းကို သားနဲ႔ ေခၚလာမယ္ေနာ္”
“ေခၚလာေပါ့သားရဲ႕ … ဒါနဲ႔ သူက ဘယ္ႏွရက္ေလာက္ေနမွာလဲ”
“သူ႔မွာ သြားစရာမရွိဘူး ေဖေဖ။ ဒါေၾကာင့္ သားတို႔နဲ႔ အတူ တစ္သက္လံုးေနမွာ။ သူက ဒုကၡိတဆိုေတာ့ သားက သူ႔ကို ေခၚထားမွာ”
“ဒီမွာသား … လူတစ္ေယာက္ကုိ ေခၚထားရတယ္ဆိုတာ လြယ္သလား။ ၿပီးေတာ့ မင္းသူငယ္ခ်င္းက ဒုကၡိတ။ ဒုကၡိတႀကီးတစ္ေယာက္ကို အိမ္မွာ တင္ေကၽြးထားဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ။ ခဏေလာက္ ဆိုရင္ေတာ့ ေခၚခ်င္ ေခၚလာ။ တစ္သက္လံုးဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”
သားဘက္က ဖုန္းခ်သြားသည္။ သားထံက ဘာသတင္းမွ ဆက္မရေတာ့။ သားကလည္း ျပန္မလာေတာ့။ တစ္ပတ္ခန္႔အၾကာတြင္ ဖုန္းသံျမည္လာသည္။ မိခင္ျဖစ္သူက သားထံကျဖစ္မည္ထင္ၿပီး ဝမ္းသာအားရ
“သား … သားေလးလားဟင္”
“ဆန္ဖရန္စစၥကို ရဲတပ္ဖြဲ႔ကပါခင္ဗ်ာ … လူႀကီးမင္းတို႔ရဲ႕သားဟာ တိုက္ေပၚကခုန္ခ်ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသ သြားပါတယ္။ အဲဒါ အေလာင္းကို လာၿပီးေတာ့ စစ္ေဆးၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္”
မိခင္ႏွင့္ ဖခင္တို႔သည္ ဆန္ဖရန္စစၥကို ေဆး႐ံုႀကီး၏ ရင္ခြဲ႐ံုတြင္ သူတို႔သားအေလာင္းကို အတည္ျပဳရန္ လာၾကည့္ၾကသည္။ ေဆး႐ံုတာဝန္ရွိသူတစ္ဦးက သူတို႔သား၏ အေလာင္းကို အုပ္ထားသည့္ အဝတ္ျဖဴကို ဖြင့္ျပ လိုက္သည္။
သူတို႔သားေလးတြင္ ေျခေထာက္တစ္ဘက္၊ လက္တစ္ဘက္မရွိ။
(Who Killed My Son)
တင္ညြန္႔
၂၇.၅.၂၀၁၇
No comments:
Post a Comment