ဘတ္စ္ကားစီးရင္း လူ႔မ်က္ႏွာေတြကို လိုက္ၾကည့္ဖူးပါသလား။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ အဂၤလိပ္ဆရာက တစ္ခါတုန္းက ေျပာဖူးတယ္။ စာဖတ္ရတာက လူ႔မ်က္ႏွာဖတ္ရတာေလာက္ စိတ္ဝင္စားဖို႔မေကာင္းဘူး။ လူ႔မ်က္ႏွာကိုလိုက္ၾကည့္ရတာ သိပ္အရသာရွိတာပဲတဲ့။ အဲဒီတုန္းက ဆရာက သူကားစီးရင္းျမင္ခဲ့ရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ကိုေျပာျပရင္း အဲဒီစကားကိုေျပာျပခဲ့တာ။ စိတ္ထဲ သေဘာမေပါက္ တဲ့ အေတြးပဲရွိခဲ့တယ္။
ညိန္းေရႊရည္
Final Year(English)
(YUFL)
တစ္ေန႔ ကြၽန္မသင္တန္းသြားဖို႔ ဘတ္စ္ကားစီးခဲ့တယ္။ ကားစီးရင္ အန္ရင္အန္၊ မအန္ရင္ ကားမူးတတ္တဲ့ ကြၽန္မအဖို႔ အေမက ေရွ႕ခန္းက သြားစီးဖို႔ေျပာေပမယ့္ မမီမွာစိုးလို႔ ေနာက္ကပဲတက္လိုက္တယ္။ ထိုင္ခံုမရခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးခံုမွာေယာက်္ားေလးေယာက္ထိုင္ေနတယ္။ အမွန္ဆို ငါးေယာက္ဆံ့ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကြၽန္မ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြကို ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ စိတ္ဝင္စားစရာ စေတြ႕တာပဲ။ တစ္ေယာက္က သီခ်င္းနားေထာင္ေနသလိုလို အေဝးကိုေငးေနတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က ကြၽန္မလွမ္းၾကည့္မွ မ်က္စိပိတ္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္သလို ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္က စကားေဖာင္ဖြဲ႕ေနတယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြ။ေနရာဆိုတာ ကားေပၚမွာအေရးႀကီးေနၿပီ။
ကြၽန္မကလည္း မူးတတ္တဲ့သူ။ သူတို႔ကလည္း ကြၽန္မသာလာထိုင္ေနလိုက္ရင္ ပိုက်ပ္သြားမွာ။ သူတို႔ဖို႔ သက္ေသာင့္သက္သာမရွိေလာက္ဘူး။ သူတို႔စိတ္ထဲ နည္းနည္းတိုးေပးဖို႔စိတ္ရွိႏိုင္ေလာက္ေပမယ့္ တကယ္ တမ္းက မလုပ္ႏုိင္ၾကဘူး။ အတြင္းစိတ္မွာ လြန္ဆြဲေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘယ္သူကမ်ား နည္းနည္းက်ံဳ႕ထိုင္ေပးမလဲဆိုၿပီး မသိမသာၾကည့္ ေနၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ စပယ္ယာအသံထြက္လာတယ္။ေနာက္ဆံုး တန္းက အစ္ကိုမ်ား နည္းနည္းတိုးေပးၾကပါတဲ့ ကြၽန္မ ေနရာတစ္ေနရာရတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ အမွန္ပဲ ကြၽန္မထိုင္လိုက္တဲ့ခါ ေနရာေလးက်ပ္သြားပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲထိုင္ခ်င္ၾကတာပါ။ ကိုယ့္ေနရာေလးမွာ စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ ေလဝဝ႐ွဴခ်င္သူမ်ားသာ။ ေနရာေလးတစ္ခုေၾကာင့္ လူ႔မ်က္ႏွာေတြ သိျမင္ ခဲ့ရပါၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ မွတ္တိုင္တစ္ခုေရာက္ေတာ့ ေရွ႕နားတစ္ခံု လြတ္တာနဲ႔ ကြၽန္မေျပာင္းထိုင္ေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္တဲ့အခါ အခုမွ ငါတို႔ေနရာေလးဆိုၿပီး အသက္႐ွဴေခ်ာင္သြားတဲ့မ်က္ႏွာမ်ဳိးကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ သိပ္သိသာပါတယ္။ ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ကေလးခ်ီထားတဲ့ဖခင္ တက္လာပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ကေလး တစ္ဖက္နဲ႔ က်ပ္ညပ္ေနတဲကားေပၚမွာ တိုးစီးဖို႔ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ကြၽန္မလည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္မိတယ္ေလ။ ကိုယ္ကကားမူးတတ္တဲ့သူမို႔ ေနရာကအေရးႀကီးတယ္။ ျပတင္းေပါက္နားထုိင္ရဖို႔လည္း မလြယ္ဘူးေလ။ အကယ္၍ ကိုယ္ဖယ္လိုက္ဦး ျပတင္းနားကေနရာထပ္ရဖို႔ ဆိုတာ ထင္သေလာက္မလြယ္ေတာ့ဘူးေလ။ သူက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ပဲ။ ဒီေလာက္ကိုေတာ့ မမႈေလာက္ပါဘူး။ မိန္းကေလးသာဆို ဖယ္ေပးလိုက္မယ္ေလဆိုၿပီး ေတြးေနမိလိုက္တယ္။
ေဘးနားက အစ္မတစ္ေယာက္ သူဆင္းေတာ့မွာမို႔ ဖယ္ေပးလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီဦးေလးႀကီး ေနရာရသြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္တက္လာတာက ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ပါ။ ကြၽန္မေတြးထားသလို မဖယ္ေပးမိပါဘူး။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီး စစတက္လာခ်င္းေနရာတစ္ဝိုက္က ေယာကၤ်ားေတြပါ။ မိန္းကေလးဆိုလို႔ ကြၽန္မအပါအဝင္ သံုးေယာက္ပဲရွိတာ ပါ။ အဲဒီမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ကြၽန္မတက္ ကတည္းက မ်က္လံုးမွိတ္အိပ္ေနတာမို႔ သူတက္လာတာ မျမင္ပါဘူး။ ေဘးကပ္ရပ္ခံုရဲ႕ ေရွ႕တစ္ခံုက မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က ဖယ္ေပးလိုက္ရမလားဆိုၿပီး ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ ေနပါၿပီ။
သူမကလည္း ေဘးဘီဝဲယာလိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ကြၽန္မနဲ႔ေဘးကပ္ရပ္ခံုက ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္။ မ်က္စိ အတင္းဇြတ္မွိတ္ထားပါတယ္။ မ်က္စိကိုအတင္းမွိတ္ရတဲ့ အခါ ဘယ္လိုပံုစံလဲဆိုတာ ျမင္ဖူးၾကမွာပါ။ ေနာက္ ႐ံုး ဝတ္စံုနဲ႔တစ္ေယာက္ သူကလည္း မဖယ္ေပးခ်င္ေလာက္ ဘူး။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကားတိုးစီးရင္း ႐ံုးကိုဘယ္သူကမွ အဝတ္ေၾကေၾကေတြနဲ႔သြားခ်င္မယ္မထင္ဘူး။ ကြၽန္မ ေရွ႕ခံုကေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္က ျခင္းေပးထားေလဆို ၿပီး ျခင္းပဲကိုင္ေပးၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲေနပါတယ္။ အဲဒီ အမ်ဳိး သမီး တိုးရင္းတိုးရင္းနဲ ကြၽန္မနားေရာက္လာပါတယ္။
ေစာေစာက ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနတဲ့ အစ္မက သိပ္သိသာ ေနပါၿပီ။ သူ႔ခမ်ာ ဖယ္လည္းဖယ္ေပးခ်င္တယ္။ အတြင္း စိတ္ စစ္တိုက္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ခုနက ေယာက္်ားေတြ ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၊ မဖယ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ေဒါသရိပ္ သမ္းလာလိုက္။ သူထေတာ့မယ့္ဟန္ျပဳလိုက္၊ ျပန္ထိုင္ခ် လိုက္နဲ႔ သံသရာလည္ေနပါတယ္။ ကြၽန္မလား။ ထိုင္ေနလ်က္ပါ။ ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာ ကြၽန္မမ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္ေန ရသလိုပါပဲ။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီး ကြၽန္မခံုနားေရာက္လာ ရင္ဆိုတဲ့အေတြးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဖယ္ေပးရမွာ ေၾကာက္မိ ေနတယ္။ ဖယ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ခုနကအသိ ေပ်ာက္ဆံုးစျပဳ ေနပါၿပီ။ ကြၽန္မ မဖယ္ေပးခ်င္ဘူးေလ ထိုင္ခံုကိုတြယ္တာ ေနတာပါ။ ေနာက္ဆံုး ခုနကအစ္မက ဝုန္းခနဲထရပ္ၿပီး အစ္မ ဒီမွာလာထိုင္ပါတဲ့။
သူမ အႏိုင္ရသြားၿပီ။ သူမစိတ္ကို အႏုိင္ရသြားၿပီ။ ေနရာကိုလႊတ္ခ်လိုက္ၿပီ။ သူေပါ့ပါးသြားသလိုပါပဲ။ မ်က္ႏွာ ေလး ေအးခ်မ္းသြားလိုက္တာ။ အဲလိုနဲ႔ ကြၽန္မဆင္းရမယ့္ မွတ္တုိင္ေရာက္တာနဲ႔ ဆင္းလိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မလည္း ကားေပၚက ေယာက္်ား ေတြနဲ႔အတူတူပါပဲ။ ကြၽန္မေနရာမရခင္တုန္းက ထိုသူေတြ ကို မဖယ္ေပးရေကာင္းလားဆိုတဲ့စိတ္ ျဖစ္မိေပမယ့္ ကြၽန္မ ကိုယ္တုိင္ေနရာရလာတဲ့ခါ ေနရာကိုခင္တြယ္ေနမိပါတယ္။ ကားမူးတယ္ဆိုတဲ့ အတၱတစ္ခုနဲ႔ ေနရာကို ယူထားမိပါတယ္။
လူ႔မ်က္ႏွာဆိုတာ အခ်ိန္မခါမေရြးေျပာင္းလဲႏုိင္ေပ မယ့္ ေနရာနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ပိုၿပီးေျပာင္းလဲတတ္တာကို စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ လူဆိုတာမ်ဳိးက ေနရာ တစ္ေနရာမရေသးခင္သာ သူမ်ားအေပၚ မနာလိုစိတ္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္း ကိုယ္ေနရာရလာရင္ ကိုယ့္ေနရာေလးကိုသိပ္ခ်စ္ၾကပါတယ္။ အျခားလူေတြ ေနရာအတြက္ တိုက္ခိုက္ေနတာကို မအံ့ၾသမိ ေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္မလို အညတရမိန္းကေလးေတာင္ ကားေပၚက မျဖစ္စေလာက္ေနရာေလးကို တြယ္တာေနမိရင္ အျခားသူေတြဆို ေနရာကိုပိုမိုတြယ္တာေနမိေနမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း ေနရာတစ္ခုရယူရေတာ့မယ့္အခါ ကိုယ့္ အရည္အခ်င္းနဲ႔ကိုယ္ သူတစ္ပါးက လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ ေပးတာမ်ဳိးကို လိုခ်င္မိၿပီး ေနရာကိုလႊတ္ခ်ရေတာ့မယ့္ အခါ ဖယ္ေပးလိုက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးအစ္မလိုမ်ဳိး ေနရာယူ ထားလိုစိတ္ကို ခုခံၿပီး စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ လႊတ္ခ်ခ်င္မိတယ္။ ေနရာကိုလိုက္ၿပီး လူေတြက မ်က္ႏွာဖံုးတပ္ထားၾကတာပါ။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ေနရာတစ္ခုကို ''ငါ့ေနရာ''ဆိုတဲ့ အတၱစြဲေလးခြၽတ္ၿပီး ဖယ္ေပးလိုက္တဲ့အခါ မ်က္ႏွာေလး ၾကည္လင္ေတာက္ပေအးခ်မ္းလာမွာ အမွန္ပါပဲ။
Final Year(English)
(YUFL)
တစ္ေန႔ ကြၽန္မသင္တန္းသြားဖို႔ ဘတ္စ္ကားစီးခဲ့တယ္။ ကားစီးရင္ အန္ရင္အန္၊ မအန္ရင္ ကားမူးတတ္တဲ့ ကြၽန္မအဖို႔ အေမက ေရွ႕ခန္းက သြားစီးဖို႔ေျပာေပမယ့္ မမီမွာစိုးလို႔ ေနာက္ကပဲတက္လိုက္တယ္။ ထိုင္ခံုမရခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးခံုမွာေယာက်္ားေလးေယာက္ထိုင္ေနတယ္။ အမွန္ဆို ငါးေယာက္ဆံ့ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကြၽန္မ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြကို ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ စိတ္ဝင္စားစရာ စေတြ႕တာပဲ။ တစ္ေယာက္က သီခ်င္းနားေထာင္ေနသလိုလို အေဝးကိုေငးေနတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က ကြၽန္မလွမ္းၾကည့္မွ မ်က္စိပိတ္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္သလို ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္က စကားေဖာင္ဖြဲ႕ေနတယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြ။ေနရာဆိုတာ ကားေပၚမွာအေရးႀကီးေနၿပီ။
ကြၽန္မကလည္း မူးတတ္တဲ့သူ။ သူတို႔ကလည္း ကြၽန္မသာလာထိုင္ေနလိုက္ရင္ ပိုက်ပ္သြားမွာ။ သူတို႔ဖို႔ သက္ေသာင့္သက္သာမရွိေလာက္ဘူး။ သူတို႔စိတ္ထဲ နည္းနည္းတိုးေပးဖို႔စိတ္ရွိႏိုင္ေလာက္ေပမယ့္ တကယ္ တမ္းက မလုပ္ႏုိင္ၾကဘူး။ အတြင္းစိတ္မွာ လြန္ဆြဲေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘယ္သူကမ်ား နည္းနည္းက်ံဳ႕ထိုင္ေပးမလဲဆိုၿပီး မသိမသာၾကည့္ ေနၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ စပယ္ယာအသံထြက္လာတယ္။ေနာက္ဆံုး တန္းက အစ္ကိုမ်ား နည္းနည္းတိုးေပးၾကပါတဲ့ ကြၽန္မ ေနရာတစ္ေနရာရတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ အမွန္ပဲ ကြၽန္မထိုင္လိုက္တဲ့ခါ ေနရာေလးက်ပ္သြားပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲထိုင္ခ်င္ၾကတာပါ။ ကိုယ့္ေနရာေလးမွာ စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ ေလဝဝ႐ွဴခ်င္သူမ်ားသာ။ ေနရာေလးတစ္ခုေၾကာင့္ လူ႔မ်က္ႏွာေတြ သိျမင္ ခဲ့ရပါၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ မွတ္တိုင္တစ္ခုေရာက္ေတာ့ ေရွ႕နားတစ္ခံု လြတ္တာနဲ႔ ကြၽန္မေျပာင္းထိုင္ေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္တဲ့အခါ အခုမွ ငါတို႔ေနရာေလးဆိုၿပီး အသက္႐ွဴေခ်ာင္သြားတဲ့မ်က္ႏွာမ်ဳိးကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ သိပ္သိသာပါတယ္။ ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ကေလးခ်ီထားတဲ့ဖခင္ တက္လာပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ကေလး တစ္ဖက္နဲ႔ က်ပ္ညပ္ေနတဲကားေပၚမွာ တိုးစီးဖို႔ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ကြၽန္မလည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္မိတယ္ေလ။ ကိုယ္ကကားမူးတတ္တဲ့သူမို႔ ေနရာကအေရးႀကီးတယ္။ ျပတင္းေပါက္နားထုိင္ရဖို႔လည္း မလြယ္ဘူးေလ။ အကယ္၍ ကိုယ္ဖယ္လိုက္ဦး ျပတင္းနားကေနရာထပ္ရဖို႔ ဆိုတာ ထင္သေလာက္မလြယ္ေတာ့ဘူးေလ။ သူက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ပဲ။ ဒီေလာက္ကိုေတာ့ မမႈေလာက္ပါဘူး။ မိန္းကေလးသာဆို ဖယ္ေပးလိုက္မယ္ေလဆိုၿပီး ေတြးေနမိလိုက္တယ္။
ေဘးနားက အစ္မတစ္ေယာက္ သူဆင္းေတာ့မွာမို႔ ဖယ္ေပးလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီဦးေလးႀကီး ေနရာရသြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္တက္လာတာက ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ပါ။ ကြၽန္မေတြးထားသလို မဖယ္ေပးမိပါဘူး။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီး စစတက္လာခ်င္းေနရာတစ္ဝိုက္က ေယာကၤ်ားေတြပါ။ မိန္းကေလးဆိုလို႔ ကြၽန္မအပါအဝင္ သံုးေယာက္ပဲရွိတာ ပါ။ အဲဒီမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ကြၽန္မတက္ ကတည္းက မ်က္လံုးမွိတ္အိပ္ေနတာမို႔ သူတက္လာတာ မျမင္ပါဘူး။ ေဘးကပ္ရပ္ခံုရဲ႕ ေရွ႕တစ္ခံုက မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က ဖယ္ေပးလိုက္ရမလားဆိုၿပီး ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ ေနပါၿပီ။
သူမကလည္း ေဘးဘီဝဲယာလိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ကြၽန္မနဲ႔ေဘးကပ္ရပ္ခံုက ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္။ မ်က္စိ အတင္းဇြတ္မွိတ္ထားပါတယ္။ မ်က္စိကိုအတင္းမွိတ္ရတဲ့ အခါ ဘယ္လိုပံုစံလဲဆိုတာ ျမင္ဖူးၾကမွာပါ။ ေနာက္ ႐ံုး ဝတ္စံုနဲ႔တစ္ေယာက္ သူကလည္း မဖယ္ေပးခ်င္ေလာက္ ဘူး။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကားတိုးစီးရင္း ႐ံုးကိုဘယ္သူကမွ အဝတ္ေၾကေၾကေတြနဲ႔သြားခ်င္မယ္မထင္ဘူး။ ကြၽန္မ ေရွ႕ခံုကေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္က ျခင္းေပးထားေလဆို ၿပီး ျခင္းပဲကိုင္ေပးၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲေနပါတယ္။ အဲဒီ အမ်ဳိး သမီး တိုးရင္းတိုးရင္းနဲ ကြၽန္မနားေရာက္လာပါတယ္။
ေစာေစာက ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနတဲ့ အစ္မက သိပ္သိသာ ေနပါၿပီ။ သူ႔ခမ်ာ ဖယ္လည္းဖယ္ေပးခ်င္တယ္။ အတြင္း စိတ္ စစ္တိုက္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ခုနက ေယာက္်ားေတြ ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၊ မဖယ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ေဒါသရိပ္ သမ္းလာလိုက္။ သူထေတာ့မယ့္ဟန္ျပဳလိုက္၊ ျပန္ထိုင္ခ် လိုက္နဲ႔ သံသရာလည္ေနပါတယ္။ ကြၽန္မလား။ ထိုင္ေနလ်က္ပါ။ ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာ ကြၽန္မမ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္ေန ရသလိုပါပဲ။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီး ကြၽန္မခံုနားေရာက္လာ ရင္ဆိုတဲ့အေတြးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဖယ္ေပးရမွာ ေၾကာက္မိ ေနတယ္။ ဖယ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ခုနကအသိ ေပ်ာက္ဆံုးစျပဳ ေနပါၿပီ။ ကြၽန္မ မဖယ္ေပးခ်င္ဘူးေလ ထိုင္ခံုကိုတြယ္တာ ေနတာပါ။ ေနာက္ဆံုး ခုနကအစ္မက ဝုန္းခနဲထရပ္ၿပီး အစ္မ ဒီမွာလာထိုင္ပါတဲ့။
သူမ အႏိုင္ရသြားၿပီ။ သူမစိတ္ကို အႏုိင္ရသြားၿပီ။ ေနရာကိုလႊတ္ခ်လိုက္ၿပီ။ သူေပါ့ပါးသြားသလိုပါပဲ။ မ်က္ႏွာ ေလး ေအးခ်မ္းသြားလိုက္တာ။ အဲလိုနဲ႔ ကြၽန္မဆင္းရမယ့္ မွတ္တုိင္ေရာက္တာနဲ႔ ဆင္းလိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မလည္း ကားေပၚက ေယာက္်ား ေတြနဲ႔အတူတူပါပဲ။ ကြၽန္မေနရာမရခင္တုန္းက ထိုသူေတြ ကို မဖယ္ေပးရေကာင္းလားဆိုတဲ့စိတ္ ျဖစ္မိေပမယ့္ ကြၽန္မ ကိုယ္တုိင္ေနရာရလာတဲ့ခါ ေနရာကိုခင္တြယ္ေနမိပါတယ္။ ကားမူးတယ္ဆိုတဲ့ အတၱတစ္ခုနဲ႔ ေနရာကို ယူထားမိပါတယ္။
လူ႔မ်က္ႏွာဆိုတာ အခ်ိန္မခါမေရြးေျပာင္းလဲႏုိင္ေပ မယ့္ ေနရာနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ပိုၿပီးေျပာင္းလဲတတ္တာကို စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ လူဆိုတာမ်ဳိးက ေနရာ တစ္ေနရာမရေသးခင္သာ သူမ်ားအေပၚ မနာလိုစိတ္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္း ကိုယ္ေနရာရလာရင္ ကိုယ့္ေနရာေလးကိုသိပ္ခ်စ္ၾကပါတယ္။ အျခားလူေတြ ေနရာအတြက္ တိုက္ခိုက္ေနတာကို မအံ့ၾသမိ ေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္မလို အညတရမိန္းကေလးေတာင္ ကားေပၚက မျဖစ္စေလာက္ေနရာေလးကို တြယ္တာေနမိရင္ အျခားသူေတြဆို ေနရာကိုပိုမိုတြယ္တာေနမိေနမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း ေနရာတစ္ခုရယူရေတာ့မယ့္အခါ ကိုယ့္ အရည္အခ်င္းနဲ႔ကိုယ္ သူတစ္ပါးက လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ ေပးတာမ်ဳိးကို လိုခ်င္မိၿပီး ေနရာကိုလႊတ္ခ်ရေတာ့မယ့္ အခါ ဖယ္ေပးလိုက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးအစ္မလိုမ်ဳိး ေနရာယူ ထားလိုစိတ္ကို ခုခံၿပီး စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ လႊတ္ခ်ခ်င္မိတယ္။ ေနရာကိုလိုက္ၿပီး လူေတြက မ်က္ႏွာဖံုးတပ္ထားၾကတာပါ။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ေနရာတစ္ခုကို ''ငါ့ေနရာ''ဆိုတဲ့ အတၱစြဲေလးခြၽတ္ၿပီး ဖယ္ေပးလိုက္တဲ့အခါ မ်က္ႏွာေလး ၾကည္လင္ေတာက္ပေအးခ်မ္းလာမွာ အမွန္ပါပဲ။
No comments:
Post a Comment