ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဆီမွာ ပညာေရးအေၾကာင္းေျပာၾကၿပီေဟ့ဆိုလ်င္ ပညာေရးစနစ္မေကာင္း၊ ျပဳျပင္ရန္လိုေၾကာင္း လူတိုင္းေျပာဆိုေနၾကသည့္ ကိစၥျဖစ္ပါသည္။ မွန္ပါသည္။ ျပင္ရန္လိုအပ္သည္မွာေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ဒီေနရာတြင္ က်ြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိသည့္ကိစၥတစ္ခုမွာ က်င့္သံုးခဲ့ၿပီးသည့္ ပညာေရးစနစ္ မ်ားသည္ေကာ အမွန္တကယ္ အသက္ဝင္ခဲ့ပါသလား၊ ထိထိေရာက္ေရာက္က်င့္သံုးႏိုင္ခဲ့ပါသလား ဟူသည့္ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။
#
သင္ရိုးညႊန္းတန္းကိစၥ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဆီတြင္ ႏိွုင္းယွဥ္ေလ့လာစရာ ႏိုင္ငံေပါင္းမ်ားစြာရွိပါသည္။ အေတာ္မ်ားမ်ား ကိုယ့္ထက္ သာေနသည့္ ႏိုင္ငံခ်ည္း ျဖစ္သည္။ အတုယူစရာမ်ားစြာရွိပါသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သင္ရိုးညႊန္းတန္း အဆင့္မွီရန္မွာ အင္မတန္ ခက္ခဲလွသည့္ ကိစၥမဟုတ္ပါ။ အတုယူဖြယ္ႏိုင္ငံမ်ားမွ Up to date ကို ေလ့လာၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၏ ယဥ္ေက်းမွု လားရာအတိုင္း ျဖည့္တန္ျဖည့္ ျဖဳတ္တန္ျဖဳတ္လိုက္ယံုသာ။ ဒါကို ခက္ခဲေနသည္ဟုဆိုလ်င္ အေတာ္ညံ့သည္ဟုပင္ သတ္မွတ္ရမည္။
#
သင္ၾကားနည္းစနစ္ကိစၥ။ ကေလးဗဟိုျပဳသင္ၾကားနည္းစနစ္ကို ေျပာေနၾကပါၿပီ။ ေကာင္းပါသည္။ ေအာင္ျမင္ရန္သာလိုသည္။ အလြတ္က်က္ပညာေရး အလိုမရွိဟုဆိုသည္။ ဤသို႕ဆိုလ်င္လည္း စကားလံုးကို က်ြန္ေတာ္အျပည့္အဝ လက္မခံပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာတြင္ အလြတ္မက်က္လို႕ မရသည့္ ပညာရပ္မ်ားရွိသည္။ ဇီဝေဗဒဘာသာမွ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ အေခၚအေဝၚမ်ားကို အလြတ္မက်က္လို႕ ဘယ္လိုလုပ္မည္နည္း။ ဓာတုေဗဒ အီေကြးရွင္းမ်ားကို အလြတ္မက်က္လို႕ မည္သို႕ လုပ္မည္နည္း။ ျမန္မာစာ ခက္ဆစ္အဖြင့္မ်ားကို အလြတ္မက်က္လို႕ မည္သို႕လုပ္မည္နည္း။ အမွန္က (၏) ႏွင့္ (သည္) လြဲလ်င္ အမွတ္မေပး ဆိုသည့္ တဖက္စြန္းေရာက္မွုမ်ား၊ စာေၾကာင္း ေရွ႕ေနာက္ လြဲလ်င္ အမွတ္မရသည့္ ကိစၥမ်ား၊ သခ်ၤာတြက္နည္းစနစ္ မတူလ်င္ အေျဖမွန္လ်င္လည္း အမွတ္မေပးဆိုသည့္ ကိစၥမ်ား၊ ျမန္မာစာလို၊ ဇီဝေဗဒလို႕ ဘသာရပ္ဆိုင္ရာ စကားလံုးမွလြဲ၍ နားလည္သလို ျပန္ေရးႏိုင္သည့္ ကိစၥမ်ားကို အမွတ္ေပးစဥ္းမ်ဥ္းထဲက အတိုင္းမဟုတ္လ်င္ အမွတ္မေပးသည့္ တစ္လြဲျဖစ္ေနသည့္ကိစၥမ်ားကိုအဓိကထား ေျဖရွင္းရန္လိုျခင္းျဖစ္သည္။
#
ရီပို႕ ကတ္ေပၚမွ လိမ္ညာမွုမ်ား။ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး၏ ပညာေရးမွတ္တမ္း ျဖစ္သည့္ ရီပို႕ ကတ္ေပၚတြင္ လိမ္ေနခဲ့သည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ စာေပ၊ ဂီတ၊ အႏုပညာ၊ အားကစား၊ ပရဟိတ၊ ပူေပါင္းလုပ္ေဆာင္မွု၊ အက်င့္စာရိတၱ စသည့္ က႑မ်ားခြဲ၍ ဂရိတ္ဒင္ ေပးေနခဲ့သည္မွာၾကာပါၿပီ။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ၾကည့္ေကာင္းေအာင္သာ ျဖည့္ေပးေနၾကၿပီး၊ ေက်ာင္းသားမ်ား အမွန္တကယ္ ေဆာင္ရြက္ၾကပါသလား။ တိုးတက္ေနသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေလ့လာၾကည့္ပါ။ မည္သည့္ႏိုင္ငံမွ စာမွစာဆိုသည့္ တစ္လမ္းသြားပညာေရးမရွိ။ ေက်ာင္းသားတိုင္း အနည္းဆံုး တူရိယာတီးခတ္နည္းတစ္ခုခု၊ အားကစားတစ္ခုခု မယူမေနရ ျဖစ္သည္။ တကယ္လည္း လုပ္ရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ေတာ့ စာရြက္ေပၚတြင္သာရွိသည္။ လူငယ္မ်ား၏ အႏိုင္အရံွဳးကို တည္ၿငိမ္စြာလက္ခံတတ္မွု၊ ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚတံုျပန္ပံု၊ မိမိကုိယ္ကို ယံုၾကည္မွု၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မွု စသည့္ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ စာသင္ခန္းထဲတြင္ သင္ၾကား၍မရသည္မ်ားကို အားကစားခန္းမက သင္ၾကားေပးပါသည္။ စိတ္ႏွလံုး နူးညံ့သိမ္ေမြ႕မွု၊ ယဥ္ေက်းမွု၊ အေကာင္းျမင္စိတ္ဓာတ္၊ အႏုပညာကိုျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားမွု စသည့္ စာသင္ခန္းထဲမွ ဖတ္စာအုပ္မွ သင္ေပး၍ မရေသာ ကိစၥမ်ားကို ကေလးမ်ား အႏုပညာေဆာင္ရြက္ေနရင္း သင္ယူရပါသည္။ ဤက႑ ေတြအားလံုးေပါင္းစပ္ သင္ၾကားၿပီးမွသာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အၿမဲၾကားေနရသည့္ ဗလငါးတန္ ဖြံ႕ၿဖိဳးသည့္ လူငယ္မ်ားျဖစ္လာျခင္းျဖစ္သည္။
#
ဤကိစၥမ်ားသည္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ရီပို႕ ကဒ္ ထဲတြင္သာ ရွိခဲ့သည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ ကြ််န္ေတာ္တို႕ဆီမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အားကစားလုပ္ေနလ်င္၊ တူရိယာတစ္ခုခုသင္ယူေနလ်င္ အနာဂတ္တြင္သံုးစားမရေတာ့မည့္ ပံုစံမ်ိဳးသာ မိဘ၊ဆရာ အသိုင္းအဝိုင္းမွ အမ်ားစုတံု႕ျပန္ခံရပါသည္။ Professional လုပ္စားရန္မဆိုလိုပါ။ လူေျပာမ်ားသည့္ သင္ေထာက္ကူ ဆိုသည္မွာ ဤက႑မ်ားပါဝင္ပါသည္။ ေက်ာင္းမ်ားတြင္အၿမဲပိတ္ထားသည့္ Multi Media Class Room မ်ားကိုခ်ည္း ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါ။ ဟုတ္မဟုတ္ မိမိကိုယ္ကို မညာတန္း ေမးခြန္းထုတ္၍ ေျဖၾကည့္ေစခ်င္သည္။ အျပစ္တင္ေနျခင္းမဟုတ္ဘဲ လက္ေတြ႕အမွန္အတရားမ်ားကို ေထာက္ျပေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤကိစၥသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ စြဲခိုင္ခဲ့ေသာ အယူအဆျဖစ္သည္။
#
အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ တျခားႏိုင္ငံမွ လူငယ္မ်ားႏွင့္ အတန္းတူ အသက္တူ ယွဥ္ၾကလ်င္ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး မ်ားစြာနိမ့္ေသာ လူငယ္မ်ားျဖစ္လာၾကရပါသည္။ လူငယ္မ်ား၏ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးဟူသည္ ဖတ္စာအုပ္ကို အလြတ္ျပန္ႏိုင္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္မွတ္သားထားသည္မ်ားကို ပါးစပ္မွ တေဝါေဝါရြတ္ဆိုႏိုင္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ အေဝးႀကီးမၾကည့္ေစလိုပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း ေအာင္ျမင္ၿပီးသည့္ လူငယ္တစ္ဦးႏွင့္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ၏ တိုးတက္ေနသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားမွ ထိုအဆင့္ေအာင္ျမင္ၿပီး လူငယ္တစ္ဦး ၏ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး၊ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္မွု၊ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ဝင္ဆံ့မွု၊ လူမွုဆက္ဆံေရး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွု စသည္မ်ားကို ယွဥ္ၾကည့္ေစလိုပါသည္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ ပညာသင္ၾကားေနသည့္ လူငယ္မ်ား ဤအခ်က္ကိုေကာင္းစြာ သတိျပဳမိၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။
#
ကြ်န္ေတာ္တို႕ဆီမွ လူငယ္မ်ား အမွန္တကယ္ပညာတတ္ေရးထက္ အတန္းထဲတြင္ အဆင့္ေကာင္းေရး၊ အမွတ္မ်ားမ်ားရရွိေရးႏွင့္ အတန္းတစ္တန္းတက္သြားဖို႕သာ အဓိကဦးတည္ခ်က္ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ မိဘ၊ဆရာ၊ ေက်ာင္းသား နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုသံုးလာေတာ့သည္။ ဒီေလာက္ဆိုလ်င္ ျဖန္႕က်က္ေတြးလို႕ ရေပၿပီ။ ဤသို႕ ဦးတည္ေနျခင္းေၾကာင့္လည္း ဘြဲ႕ရ စာမတတ္မ်ား ေပၚထြန္းလာသည္။ အထူးအဆန္းမဟုတ္ပါ။ ေဖာျခင္းေသာျခင္း အေအာင္ေပးခဲ့သည္လည္းပါသည္။ ဤကိစၥေတာ့ အားလံုးသိၿပီးျဖစ္၍ အထူးတလည္ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။ကြ်န္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္က ဘက္စံုထူးခြ်န္ေျဖရသည္။ ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ဘက္စံုထူးခြ်န္ျဖစ္သည္။ ဘာသာရပ္မ်ားကိုေျဖဆိုရၿပီး က်န္သည့္စာေပဂီတ၊ အားကစား၊ အႏုပညာ အပိုင္းမ်ားတြင္ အိပ္ထမတင္ ၁၀ ခါ၊ ထိုင္ထ ၁၀ခါ၊ ဂီတပညာအတြက္ ေျခခ်ိဳးျပ လက္ခ်ိဳးျပရျခင္းမ်ားျဖင့္ ၿပီးခဲ့ပါသည္။ အလြန္ေကာင္းသည့္ ဘက္စံုထူးခြ်န္ပညာေရးျဖစ္သည္။ ခုေခတ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မသိေတာ့ပါ။ ဤပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ျမန္မာ့အားကစား ကမၻာကို မည္သို႕လႊမ္းမည္နည္း။ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲတြင္မွ မလႊမ္းေသးပါ။ ျမန္မာ့ ဂီတ အႏုပညာကို မည္သို႕ ထိန္းသိမ္းမည္နည္း။
#
က်ဴရွင္ကိစၥ။ မေျပာခ်င္ပါ။ ဤကိစၥကို မတို႕မထိခ်င္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူးသည့္ ဟိုးယခင္က က်ဴရွင္ဆိုသည္မွာ စာမလိုက္ႏိုင္သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ယူသည့္ကိစၥျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ယဥ္ေက်းမွု တစ္ခုလိုျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံတြင္ သူငယ္တန္းကေလးမ်ားမွစ၍ ေက်ာင္းသားအားလံုး က်ဴရွင္ေျပးၾကရေလသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အျပစ္မဟုတ္သလို၊ ဆရာ၊ မိဘမ်ား၏ အျပစ္လည္းမဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕တြင္ရွိေနသည့္ တစ္လမ္းသြားပညာေရးစိတ္အခံ၊ စနစ္ႏွင့္ စီးပြားေရးကသာ ထိုသို႕ ျဖစ္ေအာင္တြန္းတင္ခဲ့ေလသည္။ က်ဴရွင္ မရွိသင့္ဟုမဆိုလိုပါ။ သို႕ေသာ္ တက္မွရမည္၊ မတက္လ်င္ မရဟူသည့္ တာဝန္ဝတၱရား တစ္ခုအေနျဖင့္ေတာ့ မရွိသင့္တာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဆီမွာက မူလတန္းမွစ၍ တကၠသိုလ္ အထိ တာဝန္ ဝတၱရားတစ္ခုကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနခဲ့ေပၿပီ။ အစဥ္အလာတစ္ခုလိုပင္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။
#
တျခားႏိုင္ငံမ်ားမွ လူငယ္ကေလးမ်ား လူ႕ေလာကႀကီးအေၾကာင္းကို အျပင္စာအုပ္မ်ား၊ အားကစား၊ အႏုပညာ႑ မ်ားျဖင့္ သင္ယူေနခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ လူငယ္ကေလးမ်ား စာအုပ္ထူထူ ေက်ာပိုးအိပ္ေလးေလးႀကီးျဖင့္ ေန႕မအား ညမနား က်ဴရွင္ေျပးၾကရေလၿပီ။ ၁ ႏွစ္ ၂ ႏွစ္အတြင္းမွာကို ဒီလူငယ္ႏွစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး အေတာ္ကြာျခားသြားေလၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ၆ ႏွစ္ ၇ ႏွစ္အရြယ္ မူလတန္းကေလးမ်ား ေက်ာပိုးအိပ္ႀကီးႀကီးလြယ္၍ က်ဴရွင္ေျပးၾကေလသည္။ တျခားႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ဤအရြယ္ကေလးငယ္မ်ားကို စာမသင္ၾကားပါ။ လူ႕က်င့္ဝတ္မ်ား၊ ယဥ္ေက်းမွု၊ မိမိကုိယ္ကို တာဝန္ယူတတ္ရန္သာ သင္ၾကားေပးေနေလသည္။ ကိုယ့္အမိွုက္ကိုယ္သိမ္းရန္၊ အမိွဳက္ပံုးထဲထည့္ရန္၊ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ရွင္းရန္၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္တတ္ရန္၊ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ရန္ ဤအရြယ္မ်ားမွာ သင္ၾကားေပးႏွင့္ၿပီးေလၿပီ။ တန္ျပန္မႏွစ္ကျဖစ္လိမ့္မည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ Top Ten ဝင္ေက်ာင္းသူေလးတစ္ဦးကို အင္တာဗ်ဴးတာၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေက်ာင္းတြင္ မည္သို႕ သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးလိုက္သည္ကို တစ္လံုးမွမၾကားခဲ့ရ။ ဘယ္က်ဴရွင္တြင္ ဘယ္လိုသင္လိုက္သည္၊ က်က္မွတ္သည္မ်ားကို ဂုဏ္ယူမဆံုး အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ေျပာသြားေလသည္။ အထက္ကအေတြးမ်ား ေခါင္းထဲေရာက္လာ၍ က်ြန္ေတာ္ အဆံုးထိေရာက္ေအာင္ပင္ နားမေထာင္မိေတာ့ပါ။
#
ခ်ဳပ္ရလ်င္ စနစ္မ်ား တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေျပာင္းခဲ့ၾကပါသည္။ ျမန္မာလိုေျပာင္းလိုက္ အဂၤလိပ္လိုေျပာင္းလိုက္ လုပ္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ ဤကိစၥအတြက္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ျပင္းထန္မွုတြင္ ဘယ္ႏိုင္ငံမွမမွီသည့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ဘာလုပ္ေနသည္ကို ပညာရွင္မ်ားၾကည့္ၾကပါဟုသာေျပာခ်င္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ စုႏွစ္တစ္ခုက အဂၤလိပ္စာကို သူမသာကိုယ္မသာ အေျခအေနရွိခဲ့သည့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ လူငယ္မ်ားသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ အဂၤလိပ္စာကို ဂ်ပန္သံေပ်ာက္ေအာင္ေျပာႏိုင္ခဲ့ေလၿပီ။ ဂ်ပန္စာေပႏွင့္ ဘာသာစကားသည္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္းမရွိပါ။ ကြ်န္ေတာ္အထင္ စနစ္ေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခုသာေျပာင္းေနေသာ္လည္း လုပ္ခဲ့ၿပီးသည့္ စနစ္မ်ားအားလံုးကိုလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ က်င့္သံုးႏိုင္ခဲ့သည္ကို မေတြ႕ရပါ။ စာရြက္ေပၚတြင္သာ ရွိခဲ့ပါသည္။ တစ္လမ္းသြားပညာေရးကိစၥအတြက္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး၏ အရည္အခ်င္းသည္ ရရွိလာသည့္အမွတ္ေပါင္းတစ္ခုတည္းေပၚတြင္သာ တည္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး၊ ႏွုတ္တိုက္ အာဂံုေဆာင္မွုတစ္ခုကိုသာ အားေပးေနသမွ်ကာလပတ္လံုး သူသူကိုယ္ကိုယ္ မိဘ၊ဆရာ၊ေက်ာင္းသား အားလံုး စာတတ္ရန္မႀကိဳးစားၾကေတာ့ဘဲ အမွတ္ေကာင္းရရန္သာ ႀကိဳးစားပါလိမ့္မည္။ စာတတ္ျခင္းႏွင့္ အမွတ္ေကာင္းျခင္း မ်ားစြာျခားနားပါသည္။ လက္ေတြ႕အမွန္တရားျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႀကီး၏ ပညာေရးအေပၚတြင္ ထားရွိေသာ စိတ္အခံသည္ မ်ားစြာအေရးႀကီးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အထင္ အမ်ားႀကီးေျပာင္းရန္ပင္ မလိုပါ။ စာရြက္ေပၚတြင္သာရွိေနသည့္ကိစၥမ်ား တကယ္ျဖစ္လာလ်င္ကိုပင္ အေတာ္အလုပ္ျဖစ္ေနၿပီ ဟုထင္ပါသည္။ လူငယ္မ်ား၏ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးျမင့္မားမွုကို အဓိကထားရန္လိုပါသည္။ လူႀကီးမ်ားသည္ လူငယ္မ်ားထက္ အေတြ႕အႀကံဳ ပညာျမင့္မားၾကပါသည္။ လူငယ္မ်ိဳးဆက္အတြက္ ေစတနာရွိသည္ဆိုသည္မွာလည္း သံသယရွိရန္မလိုပါ။ ကမၻာႀကီးႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစားေတာ္မူၾကပါဟုသာ ရိုေသေလးစားစြာ မဝံ့မရဲ တင္ျပလိုက္ရပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ ။
No comments:
Post a Comment