“သံသရာရထား”

Soe Min

          သီတင္းကၽြတ္မွာ ဘာကိုသတိအရဆုံးလဲ လို႔ေမးရင္ ကိုယ္႔ရဲ႕ကေလးဘဝကိုသတိရသြားၿပီး အဲသည္ကေလးဘဝတုန္းက နွစ္တိုင္း သြားသြားကန္ေတာ႔ခဲ႔တဲ႔ သက္ႀကီးဝါႀကီးေတြ အကုန္ပါပါတယ္။ လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက အမ်ဳိးထဲရွိရွိသမွ် သက္ႀကီးဝါႀကီးေတြနဲ႔ အိမ္နီးနားခ်င္း လူႀကီးသူမေတြကို ကိတ္မုန္႔ကေလး၊ ဖေယာင္းတိုင္ကေလးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ တစ္အိမ္တက္ဆင္း လိုက္ကန္ေတာ႔ရတာ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ေနေန တစ္ေႏြဆန္းဆန္း မေတြ႔ျဖစ္ မဆုံျဖစ္တဲ႔ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြနဲ႔လည္း သီတင္းကၽြတ္ခ်ိန္ခါက်မွ တကူးတက လာကန္ေတာ႔ သြားကန္ေတာ႔ရင္း ျပန္လည္ရင္းႏွီး ေႏြးေထြးေစခဲ႔တာလည္း အမွတ္ရမိတာပဲ။ မုန္႔ဖိုးေတြလည္း အမ်ားႀကီးရတာေပါ႔။ ကိုယ္႔ေမာင္ႏွမခ်ည့္ပဲ ေျခာက္ေယာက္ေတာင္ရွိတာဆိုေတာ႔ အၿမဲလို ကိုယ္ကသာ ေခါင္သူႀကီးလုပ္ၿပီး မုန္႔ဖိုးအမ်ားဆုံးရတယ္ေလ။ ကိုယ္႔အဖြားနဲ႔ မတိမ္းတယိမ္း ဖိုးေလးဖြားေလး၊ ေဒြးေလးႀကီးေဒၚေတြကို လိုက္ကန္ေတာ႔တဲ႔အခါ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းမွာ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ သက္မကြာရြယ္မကြာ ဝမ္းကြဲေမာင္ႏွမ တူအရီးသားခ်င္းေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး လက္ပံပင္ဆက္ရက္က်တာ ထုံးစံပါပဲ။
ေနာက္ရက္က်ရင္ သူတို႔ေတြလည္း ကိုယ္႔အိမ္ကအဖြား လာကန္ေတာ႔ၾကဦးမွာဆိုေတာ႔ ဆက္ရန္ရွိေသးသည္ေပါ႔။ နွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း မပ်က္မကြက္ လာေနက်ဆိုေတာ႔ လူႀကီးေတြကလည္း ဖိုးခ်ဳိတို႔ေမာင္ႏွမေတြ လာလိမ္႔မယ္ဆို ေမွ်ာ္ေနၾကသလို ကိုယ္႔အိမ္ကအဖြားကလည္း ေရာက္မလာတဲ႔လူဆို ဘာျဖစ္လို႔မလာနိုင္သလဲ အက်ဳိးအေၾကာင္း လိုက္စုံစမ္းခိုင္းေတာ႔တာပဲ။ ကိုယ္႔လာမကန္ေတာ႔တာ စိတ္ဆိုးလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မာေၾကာင္းသာေၾကာင္း မသိရလို႔ တခုခုမ်ား ျဖစ္ေနေလေရာ႔သလားဆို စိတ္ပူလို႔။ ရန္ကုန္ေနတဲ႔သူအခ်င္းခ်င္း လာခ်င္လို႔ပဲ ခရီးနီးနီး၊ မလာခ်င္လို႔ပဲ ခရီးေဝးေဝး၊ သီတင္းဝါလကၽြတ္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ ကိုယ္႔ေဆြထဲမ်ဳိးထဲက လူႀကီးသူမမ်ားကို ဝါကၽြတ္ကန္ေတာ႔ပန္းဆင္ရင္း မိရိုးဖလာ ဂါရဝတရားေလး ေရွ႕ထားတတ္ၾကတယ္။ ဒါကိုပဲ သူတို႔မွာ ရင္အုပ္မကြာ လို႔ သေဘာထားၾကတယ္။

           အားလုံးထဲမွာ မ်က္စိေနာက္စရာအေကာင္းဆုံး သတၱဝါကေတာ႔ ကိုယ္ကလြဲရင္ တျခားသူ ရွိႏိုင္ပါရိုးလား။ သီတင္းကၽြတ္ေရာက္ရင္ ကိုယ္႔မွာ ေရာဂါတစ္ခု ထထလာတယ္။ အဲဒါ ပဲမ်ားခ်င္တဲ႔ေရာဂါ။ အဝတ္သစ္အစားသစ္ မဟုတ္ေပမယ္႔ ခါတိုင္းဝတ္ေနက် အဝတ္အစားေတြကို မဝတ္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ သီတင္းကၽြတ္ဖက္ရွင္ ထြင္ခ်င္တယ္။ ကိုယ္႔အိမ္အေျခအေနအရ ေမာင္ႏွမကလည္း မ်ားတဲ႔အခါ သီတင္းကၽြတ္တိုင္း အသစ္မဆင္ႏို္င္တာ အထူးအဆန္းမဟုတ္။ ဆင္လည္း ကိုယ္က မာနႀကီးႀကီးရယ္။ သီတင္းကၽြတ္သုံးရက္မွာ သည္ေန႔ဝတ္တဲ႔အဝတ္အစား ေနာက္ေန႔ျပန္ဝတ္ရရင္ ေသမေလာက္ အသည္းနာတယ္။ မႏွစ္ကအဝတ္အစားမ်ားဆို လွည့္ေတာင္ မၾကည့္။ ဒီအခါ ဘာလုပ္သလဲဆိုေတာ႔ သီတင္းကၽြတ္ခါနီးရင္ အဖြားတို႔အေဖတို႔ ေသတၱာႀကီးေတြ သြားလွန္တာပဲ။ ဟိုးေအာက္နားမွာ ေခါက္ရိုးက်ေနတဲ႔ အဝတ္ေဟာင္းေတြကို ရွာေဖြေလေတြ႔ရွိေလ လုပ္တယ္။ ကေလးေပမယ္႔ကိုယ္မ်က္စိထဲမွာ လႊတ္သေဘာက်တာေတြကေတာ႔ အေဖငယ္ငယ္က အဖိုးငယ္ငယ္က ဝတ္တာဆိုတဲ႔ ဘန္ေကာက္လုံခ်ည္၊ ပိုးလုံခ်ည္၊ ေျမာက္ျပင္လုံခ်ည္၊ ေက်းတစ္ရာလုံခ်ည္၊ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ေတြေပါ႔။ ေခတ္မရွိေတာ႔လို႔ ဘယ္သူမွ မဝတ္ေတာ႔ဘူး။ ဒါေပသိ ကိုယ္ကေတာ႔ အဲ႔ဒါႀကီးေတြကို သိပ္ႀကိဳက္တာပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္လို႔ ရႊမ္းရြမ္းရႊမ္းရႊမ္း ျမည္သံကေလးကိုကို ႀကိဳက္တာ။ ကိုယ္႔အရြယ္ကေလး ပိစိညွက္တက္နဲ႔ဆိုေတာ႔ အဲ႔ဒါႀကီးေတြကို ျပန္ဖ်က္ခ်ဳပ္ၿပီး ေခတ္ေဟာင္းကားထဲက လူႀကီးေတြလို ခါးပုံစကေလးေထာင္ ဝတ္တယ္။ အေဟာင္းႀကီးေတြဝတ္တယ္လို႔ အေျပာမခံဘူး။ ဒါမ်ဳိးေတြ ဒီေခတ္မွာ ဘယ္ေလာက္ပိုက္ဆံေပးေပး ဝယ္ဝတ္လို႔မရေတာ႔ဘူး လို႔ ျပန္ေျပာတာ။ ကိုယ္ဝတ္ထားတဲ႔အဝတ္အစားကို ခုံခုံမင္မင္ နွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္ရွိတာ အဲသည္အရြယ္တုန္းကပဲ ရွိတယ္။ ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ မွန္ေပါက္မတတ္ၾကည့္ၿပီး သေဘာက်တယ္။ အဲဒါ ေရာဂါဆိုလည္း ေရာဂါေပါ႔။ အဲသည္အခ်ိန္တုန္းက အဲသည္ေရာဂါ ရွိခဲ႔တယ္။ အရူး သူ႔ဘာသူ စိတ္ခ်မ္းသာေနေတာ႔ က်န္တဲ႔ကမာၻႀကီးလည္း ေအးခ်မ္းတာေပါ႔။ ဟုတ္ဘူးလား။

            လူႀကီးေတြ လွည့္ပတ္ကန္ေတာ႔ၿပီး ျပန္လာတဲ႔အခါ မုန္႔ဖိုးေတြနဲ႔ အိပ္ကေလးေဖာင္းလို႔ ညဘက္က်ရင္ ကိုယ္႔အိမ္ေရွ႕မွာရွိတဲ႔ ေရေက်ာ္ပြဲေစ်းတန္း လည္ဖို႔ အသင္႔ျဖစ္ေနၿပီေပါ႔။ မုန္႔ေတြလည္း ဝေအာင္စားမယ္။ ျခားေတြရဟတ္ေတြလည္း ဝေအာင္စီးမယ္။ ပြဲေတြမွန္သမွ် အကုန္လိုက္ၾကည့္ပစ္မယ္။ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလဲ။ လူကလည္း ရႈိးစမိုးေတြနဲ႔ သူမ်ားေတြ ဘယ္လိုထင္ထင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ေတာ႔ အရမ္းလွေနတယ္လို႔ ထင္ထားတာ ဘယ္သူမွ ေဆးထိုးစရာေတာင္ မလိုဘူး။ ပြဲေစ်းတန္းကေန အတြင္းဘက္ကို ဝင္သြားရင္ ပန္းနံမယ္လွလွေလးေတြေပးထားတဲ႔ လမ္းသြယ္ေလးေတြ ရွိတယ္။ ေခါင္ရမ္းလမ္း၊ ေဒါနလမ္း၊ ဇီဇဝါလမ္း၊ ယုဇနလမ္း၊ အဲသည္ဟိုဘက္မွာ မီးရထားလမ္းကေလးတစ္လမ္း ျဖတ္သြားတယ္။ တခ်ဳိ႕လမ္းေတြက ဦးဘဂ်မ္းလမ္းလို ကာတြန္းျပပြဲလုပ္တယ္။ တခ်ဳိ႕လမ္းေတြက ေတးသရုပ္ေဖာ္စင္ေတြ လုပ္တယ္။ ရထားလမ္းေဘးမွာ ဗာဒံရြက္ကေလးေတြ ေလးခုဆိုင္ ေျမႀကီးထဲစိုက္ၿပီး အလယ္ေခါင္မွာ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းလိုက္ေတာ႔ အစိမ္းေရာင္မီးပုံးကေလးေတြ စီထားသလို လွေနတယ္။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း မီးပုံးေရာင္စုံကေလးေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ထြန္းၾကေတာ႔ ကိုယ္႔အိမ္မွာလည္း အားက်မခံ မီးပုံးလွလွ ထြန္းခ်င္တယ္။ ကိုယ္႔အိမ္က မီးကေလးေတြ ၾကည့္လိုက္သူမ်ားအိမ္က မီးကေလးေတြ ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ေလာကႀကီးက သာယာလိုက္တာမ်ား။ နွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း မဝယ္ရရင္ မေနနိုင္ပဲ တစ္ေန႔တစ္ရုပ္ မွန္မွန္ဝယ္ျဖစ္တာကေတာ႔ တစ္သွ်ဴးစကၠဴ  အေရာင္လွလွေလးေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ႔ မင္းသမီး၊ မင္းသား၊ ေဇာ္ဂ်ီရုပ္ကေလးေတြပါ။ ႀကိဳက္လိုက္တာ။ အဝါေလးလည္းႀကိဳက္၊ အျပာေလးလည္းႀကိဳက္၊ ပန္းေရာင္ေလးလည္းႀကိဳက္၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တစ္ဆိုင္လုံးသာ ဝယ္ထားလိုက္ခ်င္ေတာ႔တယ္။ ဆံၿမိတ္ဖားဖား၊ ခါးေတာင္ကားကားနဲ႔ မင္းသမီးေလးဟာ အိပ္မက္ထဲက်ရင္ တကယ္အသက္ဝင္လာၿပီး ကေနတယ္ လို႔ ထင္မိေလာက္ေအာင္ကို ႀကိဳက္တယ္။ လူ႔ဘဝမွာ အာရုံေျခာက္ပါးစလုံး အစြမ္းကုန္ ထက္ျမက္တက္ၾကြေနတာ အဲသည္ အသက္အရြယ္ ျဖစ္လိမ္႔မယ္ ထင္တယ္ေနာ္။ စားသမွ်လည္း အရသာရွိတယ္။ ၾကားသမွ်လည္း နားဝင္ခ်ဳိတယ္။ ျမင္သမွ်လည္း လွေနတယ္။

           သီတင္းကၽြတ္မွာ ေပ်ာ္ပါတယ္ဆိုမွ အိမ္ကလည္း ကိုယ္တို႔ကို လြတ္လပ္ေရး ေပးထားျပန္ေသးတယ္။ သူတို႔လည္း မ်က္စိေအာက္ အျမင္မေတာ္လို႔ေတာင္မွ မဆူႏိုင္ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ အိမ္မွာ ဧည့္သည္ေတြ မျပတ္လို႔။ ေဆြထဲမ်ဳိးထဲ အဖြားက အသက္အႀကီးဆုံးေလာက္ရွိေတာ႔ သူ႔လာကန္ေတာ႔တဲ႔ အမ်ဳိးေတြတင္ တစ္သုတ္ၿပီးတစ္သုတ္ တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္၊ အဆက္ျပတ္တယ္ မရွိဘူး။ မုန္႔ပဲသြားေရစာေတြဆိုတာ အိမ္မွာ အလွ်ံပယ္။ မုန္႔ဖိုးေပးဖို႔ကိုလည္း ဘဏ္အုပ္အသစ္ကေလး လဲထားတာ။ စားေသာက္ၿပီး ပြဲေစ်းလည္ၿပီးမွ ျပန္ၾက။ ဆိုင္တကာ႔ဆိုင္ မုန္႔တကာမုန္႔ေတြ ဝယ္စားၾက၊ တကယ္ကို အလွဴအိမ္ႀကီးအတိုင္းပါပဲ။

           ကေလးအရြယ္ နည္းနည္းလြန္လာတဲ႔အခါ သီတင္းကၽြတ္က ပုံစံေျပာင္းမသြားေပမယ္႔ ကိုယ္ေတြကေတာ႔ အရင္ကနဲ႔မတူေတာ႔ဘူး။ လည္ပုံပတ္ပုံ ေျပာင္းလဲလာတယ္။ စိန္ေပါေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္လာေခၚၿပီး မီးထြန္းပြဲကို အုပ္စုလိုက္ လည္ၾကပတ္ၾကတယ္။ အိမ္ကိုဝင္တဲ႔ထြက္တဲ႔ အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း အသိုင္းအဝိုင္းဆိုတာလည္း ပါလာတယ္။ လူရာဝင္လာတယ္ လို႔ ေခၚရမွာေပါ႔။ ကိုယ္႔ဆီလာတဲ႔ ဧည့္သည္ဆိုတာ သပ္သပ္ရွိလာလို႔ေလ။ အတုျမင္အတတ္သင္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္လည္းပဲ ေမာင္ဘခ်စ္စတိုင္ မဖမ္းေတာ႔ဘူး။ ေဘာင္းဘီလိုက္ဝတ္တတ္လာၿပီ။ ပဲကေတာ႔ မ်ားတုန္းပဲ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္လည္း လွတယ္ထင္တုန္းပဲ။ ငယ္ငယ္က ကစားေဖာ္ကစားဖက္ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူတူ ပြဲေစ်းလည္တဲ႔အခါ မ်က္ႏွာေလးကိုခ်ီၿပီး ရုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ မင္ေသေသ ေနတတ္လာၿပီ။ တခါတခါမွာ ရြယ္တူအခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ေတာ႔မလိုလို တည္မိလာရင္လည္း ေကာင္မေလးေတြက အတင္းေခ်ာ႔ေမာ႔ျဖန္ေျဖလုပ္ေပးလိုက္ရင္ “ငါေနာ္။ သူတို႔ပါလို႔ သည္းခံေနတာ။ လုပ္ထည့္လိုက္ရ။ နာဦးေတာ႔မယ္။” ဆိုတဲ႔ အိုက္တင္မ်ဳိး လုပ္တတ္လာတယ္။ အတန္းထဲကေကာင္ေတြက သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးေတြကို စိတ္ဝင္စားသလို ဘာလိုလို လုပ္လာရင္လည္း “ဟိတ္ေကာင္ေတြ။ မင္းတို႔ ငါ မ်က္ႏွာပ်က္ေအာင္ေတာ႔ မလုပ္နဲ႔ေနာ္။” လို႔ ဘလိုင္းႀကီး အမွတ္ဝင္ယူတတ္တယ္။ အရြယ္ေလး စေကာစကေရာက္လာေတာ႔ ကေလးတုန္းကလို ရူးတူးေပါေတာကေလး မဟုတ္ေတာ႔ပဲ အျမင္ကပ္ခ်င္စရာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ရည္းစားလည္းမဟုတ္ဘူး။ (အဲသည္အခ်ိန္ ရည္းစား မထားတတ္ေသး) သူမ်ားေကာင္ေလးေတြ လိုက္မေႏွာက္ယွက္နိုင္ေအာင္ အေဖာ္လိုက္လိုက္ေပးတာ။ အမေတြ အေဒၚေတြနဲ႔က်လည္း အဲသလိုပဲ ေကာက္ရိုးပုံ လိုက္လိုက္ေစာင္႔ရတယ္။ မေအာင္႔နိုင္တဲ႔သူက ဇြတ္အတင္းႀကီးလိုက္ေျပာရင္ အမေတြက မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ ကိုယ္ေတြက ရန္ျဖစ္တာေပါ႔။ ကိုယ္က ဘယ္သူ႔မွ မႀကိဳက္ဖူးေသးေတာ႔လည္း သူမ်ားေတြကို သည္ေကာင္ေတြ ရွက္လည္းမရွက္တတ္ဘူး ထင္တာေပါ႔ေလ။

            ေဆးေက်ာင္းေရာက္သြားၿပီးတဲ႔အခါမွာလည္း ေဆးေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရေက်ာ္ သီတင္းကၽြတ္မီးထြန္းပြဲကို လိုက္လည္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္က ငယ္က်င္႔မေပ်ာက္ေသးေတာ႔ သီတင္းကၽြတ္ဆိုရင္ ပဲမ်ားရမယ္ပဲ တရားေသမွတ္ထားတုန္း။ ဒါေပမယ္႔သီတင္းကၽြတ္ အရသာေတြကေတာ႔ ငယ္ငယ္ကလို ခ်ဳိျပင္းျပင္း မေနေတာ႔ဘူး။ ေပါ႔ေတာ႔ေတာ႔ ျဖစ္လာၿပီ။ ရဟတ္စီးလို႔လည္း မေၾကာက္တတ္ေတာ႔ဘူး။ ပြဲေစ်းတန္းက မုန္႔ေတြကို ဝူးဒီးေဟာက္စ္က ဟမ္ဘာဂါေလာက္ မတပ္မက္ေတာ႔ဘူး။ ပုဆိုးဝတ္တာ ဝါသနာမပါေတာ႔ဘူး။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ နဲ႔ ေဝါကင္းရွဴးကိုမွ လွတယ္ထင္ေနၿပီ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတို႔ တတ္အပ္ေသာ အ႒ာရသ ၁၈ ရပ္ကို ေလ႔က်င္႔သင္ၾကား လိုက္စားေနခဲ႔ေတာ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက သီတင္းကၽြတ္ညေလးတစ္ည ကို ေမ႔ကုန္ၿပီေပါ႔ေလ။ အရက္ကေလး နည္းနည္းပါးပါး၊ ေဆးလိပ္ကေလး မ်ားတဲ႔အခါမ်ားလိုက္၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကေလး ဖင္ခၽြတ္တက္ေအာင္ထိုင္လိုက္။ ျမန္မာဆိုေတာ႔ ျမန္မာလက္ဘက္ရည္ ႀကိဳက္တာေပါ႔ေလ။ ရွမ္းမဟုတ္ေပမယ္႔လည္း ရွမ္းကိုးမီး ႀကိဳက္တာပါပဲ။ သီတင္းကၽြတ္လို႔ အမ်ဳိးေတြအိမ္ သြားကန္ေတာ႔လို႔ရွိရင္ ဟိုးတုန္းက ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ ဖိုးခ်ဳိေလး မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္႔ထက္ အငယ္ေတြမ်ားမ်ားလာလို႔ ကိုကိုဖိုးခ်ဳိ ျဖစ္သြားၿပီ။ အဲ႔အကိုႀကီးက ေဆးေက်ာင္းသား၊ ပဲလည္း သိပ္မ်ားတာပဲ။ အိုက္တင္ႀကီးကလည္း တခြဲသားနဲ႔ေပါ႔ေနာ္။ လူႀကီးေတြေရွ႕မွာေတာ႔ လိမ္မာသလိုလိုပဲ။ တကယ္႔တကယ္ေတာ႔ ကုပ္ကျမင္း။

           သီတင္းကၽြတ္ညေတြကို ကိုယ္လည္ခဲ႔ဖူးတဲ႔အခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ႔ ရန္ကုန္မွာ ကလပ္ေတြလည္း မေပၚေသးဘူး။ ကာရာအိုေက၊ မာဆပ္ေတြလည္း မရွိေသးဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္ျပန္အလာကို မအိပ္ပဲေစာင္႔ေနတဲ႔ အဖြားဟာ အိမ္တံခါးထဖြင္႔ေပးရုံအျပင္ ေထြေထြထူးထူး စိတ္ပူစရာေတာ႔ မရွိခဲ႔ပါဘူး။ သူ႔ေျမး အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးေပမယ္႔ ပြဲခင္းထဲမွာဘယ္သူနဲ႔ဘယ္လိုေတြ႔ခဲ႔တယ္ဆိုတဲ႔ သတင္းေတြက သူ႔ဆီအရင္ ျပန္ေရာက္ၿပီးသား။ စိတ္မခ်ရင္ အငယ္တစ္ေယာက္ေယာက္လႊတ္ၿပီး “သြား။ နင္႔အကိုႀကီး လိုက္ေခၚေခ်စမ္း။” ဆို ၿပီးတယ္။ ကိုယ္နဲ႔လည္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးေတြကလည္း ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ မေနေပါင္ေတြမို႔ ဒီေဂ်ဘားေရွ႕ ေျခမစုပ္ခိုင္းမယ္႔သူ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။  သူတို႔ကို အိမ္ျပန္ပို႔ၿပီးရင္ ကိုယ္႔ဘာကိုယ္ ေအးေအးေဆးေဆး စတိတ္ရႈိးၾကည့္ခ်င္ၾကည့္။ လူရွင္းသြားတဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဆက္ထိုင္ခ်င္ထိုင္။ ဘာဇယားမွ မကပ္ဘူး။ အဖြားက သူ႔ေျမးအေၾကာင္း သူသိသလို ယုံလည္းယုံတယ္။ အေမကမွ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္လာလည္ရင္ လူပ်ဳိ႕ေမေမ ဆန္တစ္စိတ္နဲ႔ မာန္တက္ခ်င္ေသးတယ္။ အဖြားက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပဲ။

            သူ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ သင္တာကေတာ႔ အမူအက်င္႔ေတြကို အေသးစိတ္သင္တယ္။ လက္ျပင္ႀကီး မကုန္းနဲ႔။ စကားေျပာရင္း ႏွာေခါင္းမႏႈိက္နဲ႔။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ လွ်ပ္တိုက္မေလွ်ာက္နဲ႔။ သူမ်ားစကားေျပာရင္ မ်က္နွာလႊဲၿပီး နားမေထာင္နဲ႔။ သူမ်ားမ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲကို အကဲခတ္ၿပီးမွေျပာ။ အၿမဲတမ္း ကိုယ္႔မွာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ေျပာစရာ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ႔ သူတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး။ ေျပာသာမေျပာတာ ဘယ္သူ႔သေဘာက ဘယ္လိုဆိုတာကို တကယ္တမ္းေပါင္းေနတဲ႔ ကိုယ္႔ထက္ သူက ပိုသိတယ္။ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတာေတြကိုလည္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ထက္ သူက ပိုသိတယ္။ အဖြားရဲ႕ ဗိုက္ထဲမွာ ပုဏၰားေလး ရွိတယ္ေလ။

           သူ႔ဘဝမွာ သည္ေျမးနဲ႔ ကေလးေပါက္စနကေလးကတည္းက တူတူေနခဲ႔တယ္။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က ညဘက္ဗိုက္နာလို႔ အိမ္သာမသြားရဲရင္ အဖြားကိုနႈိးမွ အဖြားက ေအာက္ထပ္လိုက္ပို႔ၿပီး အိမ္သာမီးလိုက္ဖြင္႔ေပး၊ အိမ္သာတက္တာ ထိုင္ေစာင္႔ေပးတယ္။ အသက္ႀကီးလာတဲ႔အခါ သူက ညဘက္ အိမ္သာဆင္းခ်င္ ကိုယ္႔ကိုႏႈိးၿပီး ကိုယ္က အိမ္သာလိုက္ေစာင္႔ေပးရတဲ႔အထိပဲ။ တရားပြဲသြားေတာ႔လည္း သည္ေျမးပဲ ေခၚသြားတာ။ အၿငိမ္႔ပြဲသြားေတာ႔လည္း သည္ေျမးနဲ႔။ ရုပ္ရွင္ကားေကာင္းေကာင္းက်ေတာ႔လည္း ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္ သြားၾကည့္ၾကတာပဲ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပိုကာသြားေဒါင္းေတာ႔လည္း သည္ေျမးပါတယ္။ အျပန္က် ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲဝယ္ေကၽြးရတာေပါ႔။ အဖြားဆုံးတဲ႔အခါ သည္ေျမးကို အေမြေတြအမ်ားႀကီး ေပးခဲ႔မွာပဲ လို႔ ေျပာၾကမွာ။ ဟုတ္တယ္။ အေမြေတြ အမ်ားႀကီးကို ရလိုက္တယ္။ သည္ကေန႔သည္ရက္ ကိုယ္႔မွာရွိေနတဲ႔အရာအားလုံးဟာ အဖြားပ်ဳိးေထာင္ေပးသြားတဲ႔ အေမြေတြခ်ည့္ပဲ။ ဘယ္ေတာ႔မွ ကုန္ႏုိင္ခမ္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔တစ္သက္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို အရုပ္ကေလးတစ္ရုပ္လို ျပဳျပင္သြားတယ္။ အဲ႔ဒါ ကိုယ္ေပါ႔။

           သည္ႏွစ္သီတင္းကၽြတ္မွာ လူႀကီးသူမေတြ ကန္ေတာ႔ဖို႔ စဥ္းစားတဲ႔အခါ ေခါင္းထဲမွာ ဘယ္လိုမွ ေဖ်ာက္မရတာက အဖြားနဲ႔အတူတူ သူနဲ႔ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ ထြက္ခြာသြားၾကသူေတြ အားလုံးပဲေပါ႔။ လူ႔ဘဝဆိုတာ သေဘၤာႀကီးေတြ၊ မီးရထားႀကီးေတြလို တသုတ္ၿပီးတသုတ္၊ အဖြဲ႔လိုက္ လာၾကတာလား။ ျပန္ထြက္သြားၾကတာလား။ အခု သူတို႔ေတြက သည္ဘက္မွာ မရွိၾကေတာ႔ေပမယ္႔ ဟိုဘက္မွာ အတူတူ ျပန္ဆုံေနၾကၿပီလား။ အဲ႔ဒါလည္း ေကာင္းပါတယ္။ အခုသည္မွာ က်န္ခဲ႔သူတခ်ဳိ႕ရွိေသးတယ္ေလ။ ကိုးဆယ္ေက်ာ္တန္းေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ေနလို႔ထိုင္လို႔ မေကာင္းေတာ႔ဘူး။ ရထားမမီလို႔ က်န္ရစ္ခဲ႔သူေတြလို ခံစားရမွာပဲေနာ္။ သူတို႔လည္း သတိရၾကမွာပဲ။ ေျပာလို႔မ်ားရရင္ “ဟဲ႕ေကာင္မ။ ညည္း ငါ႔လည္း မေစာင္႔ဘူး။” လို႔ အျပစ္တင္ဦးမွာလား။ "ငါလာမယ္။ ညည္းတို႔ခ်ည့္ အကုန္စားမပစ္နဲ႔။ ခ်န္ထားဦး။” လို႔ လူၾကဳံရွိရင္ မွာခ်င္ေသးလား။ ဒီနွစ္သီတင္းကၽြတ္မွာ ငယ္ငယ္တုန္းက ေတြ႔ဖူးတဲ႔ စတစ္ကာတီရွပ္ေလးတစ္ထည္ေလာက္ ျပန္လိုခ်င္မိတယ္ေလ။ “Lucky you, you are leaving. Poor us, we will miss you.” တဲ႔။