၀ါးထရံေတြ ပတ္ခ်ာလည္ကာၿပီး ဓနိမိုးထားတဲ့ အိမ္္ငယ္ေလးထဲမွာ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ လဲေလ်ာင္းေနတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပရ၀ုဏ္ထဲ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အဲဒီအိမ္ငယ္ေလးမွာ အဖီခ်ထားတဲ့ ဓနိရြက္ေတြက ပတ္၀န္းက်င္က လယ္ကြင္းေတြကိုျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလပူေတြကို သဘာ၀အတိုင္း အေတာ္သင့္ အံတု ႏိုင္တာ ေတြ႔ရတယ္။
ခမ္းနားထည္၀ါမႈ မရွိတဲ့ ဒီအိမ္ငယ္ေလးမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အသက္အႀကီးဆံုးပုဂၢိဳလ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ အဘြားေဒၚျမၾကည္ေနထိုင္တယ္။ အဘြားရဲ႕ ႏိုင္ငံသားစိစစ္ေရးကတ္ျပားမွာ ၁၂၅၄ ခုႏွစ္၊ သီတင္းကၽြတ္လဆန္း (၁) ရက္ေန႔ မွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္လို႔ ေဖာ္ျပထားတယ္။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ ၁၈၉၂ ခုႏွစ္ပါ။ ဒီေတာ့ အခုလက္ရွိမွာ သူ႔အသက္က(၁၂၃) ႏွစ္ ထဲကို ေရာက္ေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ အဘြားေဒၚျမၾကည္က အားယူထထိုင္ရင္း ဧည့္၀တ္ျပဳဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေနဟန္ရွိတဲ့ အဘြားရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ဟန္ မေတြ႔ရဘူး။ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ အျဖဴေရာင္အေႏြးထည္ အကၤ်ီနဲ႔ အနီေရာင္ ခ်ိတ္ထဘီကို ၀တ္ဆင္လို႔။
“ ငွက္ေပ်ာသီး ခ်ေကၽြးပါဦး”
အနားကို ေရာက္လာၾကတဲ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို အဘြားေဒၚျမၾကည္က ေျပာရင္း ဧည့္၀တ္ျပဳေစတယ္။ သူတို႔ေတြကပဲ သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြနဲ႔ အေနေ၀းေနတဲ့ အဘြားကို ေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့ၾကတာ။ သူတို႔ေတြကပဲ အဘြားရဲ႕ သားသမီးရင္းခ်ာေတြလိုျဖစ္ေနၾကတာ။ အခုေတာ့လည္း အဘြားရဲ႕ အိမ္ငယ္ေလးမွာ ၀ိုင္းအံုလို႔။
အဘြားေဒၚျမၾကည္ရဲ႕ အခန္းတစ္ခန္းသာရွိတဲ့ ပကာသနမဲ့တဲ့ အိမ္ငယ္ေလးထဲမွာ အျမင့္နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ဘုရားပံုေတာ္ေတြရယ္၊ ေမြ႕ယာေလးတစ္ခုရယ္၊ ေသတၱာငယ္တစ္လံုးရယ္၊ ဖုန္တက္ေနတဲ့ ၀ွီးခ်ဲတစ္ခုရယ္၊ ၾကက္တိန္ညင္မေလးတစ္ေကာင္ရယ္နဲ႔ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း တခ်ိဳ႕ရယ္ပဲ ေတြ႔ရတယ္။
“ေနေကာင္းရဲ႕လားအဘြား” လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ပထမ တစ္ခြန္းမွာ သူမၾကား။ အၾကားအာရံုက ခ်ိဳ႕တဲ့ေနရွာၿပီ။ အဘြားရဲ႕လက္ကို ကိုင္ၿပီး အနီးကပ္ေမးဖို႔ ေစာင့္ေရွာက္သူေတြကေျပာေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားတယ္။
“ မေကာင္းဘူး။ နားမေကာင္းဘူး။ မ်က္စိ မေကာင္းဘူး။ အေၾကာေတြ တက္ေနတယ္” လို႔ အဘြားေဒၚျမၾကည္က ျပန္ေျဖတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္က အဘြားေနထိုင္တဲ့ ေပါက္ခ်ိဳင္ကုန္းေက်းရြာနဲ႔ တစ္မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ရြာတစ္ခုမွာလုပ္တဲ့ အလွဴမွာ ကန္ေတာ့ခံသြားခဲ့ရလို႔ ပင္ပန္းေနရွာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဘြားေဒၚျမၾကည္က ႀကိဳးစားထထိုင္ရင္း ဧည့္၀တ္ျပဳရွာတယ္။
“ေဆးလိပ္ အျဖဴ ေသာက္ၾကဦး” လို႔ စဥ့္ရည္သုတ္ ေဆးလိပ္ခြက္ကေလး ေရွ႕တိုးေပးရင္း ေျပာတယ္။
ေဆးလိပ္အျဖဴဆိုတာ စိီးကရက္ကို ညႊန္းဆိုၿပီး ေျပာတာပါ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေဆးေပါ့လိပ္ကို ရိႈက္ဖြာေနတယ္။
သူေသာက္ေနက် ေဆးေပါ့လိပ္က ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ကထုတ္တဲ့ “ဆင္မင္း” တံဆိပ္ ေဆးေပါ့လိပ္ပါ။ အဲဒီ ေဆးေပါ့လိပ္ကလြဲလို႔ တျခားေဆးေပါ့လိပ္ေတြ မေသာက္တဲ့အတြက္ ဆင္မင္းေဆးေပါ့လိပ္ကို အစည္းလိုက္ ၀ယ္ေပးထားရေၾကာင္း ျပဳစုေပးေနၾကတဲ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက ေျပာတယ္။
အဘြားကို ဘယ္အရြယ္ေလာက္ကစၿပီး ေဆးလိပ္ ေသာက္တတ္ခဲ့တာလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့
“ ငါးႏွစ္သမီး၊ အေဖက ေဆးလိပ္မီးတို႔ခိုင္းလို႔ မီးတို႔ရင္း ေသာက္ပစ္လိုက္တာ တစ္ဆံုကုန္ေရာ။ ဟိုတုန္းက ေဆးတံေပါ့” လို႔ ေျဖတယ္။
အဘြားေဒၚျမၾကည္ကို မႏၱေလးတိုင္း၊ ျပည္ႀကီးတံခြန္ၿမိဳ႕နယ္၊ ထိန္ကုန္းရြာမွာ အဖ ဦးကာ၊ အမိေဒၚဖြားအံုတို႔က ေမြးဖြားခဲ့တာပါ။ အသက္ (၂၀)ေလာက္မွာ ဦးေအာင္၀ နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၿပီး ဦးေအာင္၀ ကြယ္လြန္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဦးနီ နဲ႔ ထပ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့တယ္။ ပထမ အိမ္ေထာင္နဲ႔ သားတစ္ဦး၊ ဒုတိယ အိမ္ေထာင္နဲ႔ သမီး (၃) ဦးထြန္းကားခဲ့ၿပီး လက္ရွိမွာေတာ့ သမီး (၂)ဦးသာ အသက္(၈၀) ၀န္းက်င္အရြယ္ေတြနဲ႔ ေနထိုင္လွ်က္ရွိဆဲျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္မွာ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို အဘြားေဒၚျမၾကည္က လံုးေစ့ပတ္ေစ့ ျပန္မေျပာျပႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ကို ျပဳစုေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ျပန္ေျပာျပလို႔သာ သိရတာပါ။ အဘြားေဒၚျမၾကည္ကေတာ့ သူ႔မွာ ေျမး ဘယ္ႏွေယာက္ရွိမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
“လက္ရွိ သမီး ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိေတာ့တာ။ ဒီရြာမွာမေနဘူး။ မယ္ေတာ္စု နဲ႔ ဗ်င္းကေလာ မွာေနၾကတာ။ ဒီရြာမွာက ေျမးေတြပဲရွိေတာ့တယ္။ အရင္အိမ္ေထာင္နဲ႔ရတဲ့ သားကလည္း အသက္ (၈၀) ေက်ာ္မွာ ဆံုးသြားတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ သမီး (၂) ေယာက္ကလည္း အခုဆို (၈၀) ၀န္းက်င္ေတြ ျဖစ္ေနၿပီ”လို႔ အဘြားေဒၚျမၾကည္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဦးသန္းေရႊက ေျပာျပတယ္။
အဘြားရဲ႕ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာေတြက အနီးနားမွာ မရွိေတာ့တာေၾကာင့္ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကပဲ သူ႔ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနၾကရတယ္။ ေအာ္ေခၚသံၾကားရင္ ၾကားတဲ့သူက အေျပးသြားၿပီး လိုအပ္တာေလးေတြ လုပ္ေပးၾကရတယ္။ ညဘက္ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္သူမွမရွိဘဲ အိမ္ငယ္ကေလးထဲမွာ အဘြားတစ္ေယာက္တည္းေပါ့။
“အရင္တုန္းကေတာ့ ရြာထဲမွာေနတာ။ ရြာထဲေနတုန္းကေတာ့ ထန္းရြက္တဲေလးေပါ့။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ဥပုသ္ေစာင့္လာရင္ အသက္ကႀကီးေတာ့ ၄,၅ ခါေလာက္ နားနားၿပီးလာရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး ဘုန္းၾကီးက ေက်ာင္းထဲေခၚထားလိုက္တာ” လို႔ ဦးသန္းေရႊက ေျပာျပတယ္။
အခုဆိုရင္ အဘြားေဒၚျမၾကည္ တစ္ေယာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပရ၀ုဏ္ထဲက အိမ္ကေလးမွာ ေနလာတာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ရွိလာခဲ့ၿပီ။ ေျမးေတြနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ေကၽြးတဲ့နံနက္စာရယ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေကၽြးတဲ့ ေန႔လယ္စာရယ္ကိုပဲ အဓိကစားေသာက္ရင္း ေနထိုင္လာခဲ့ေပမယ့္ က်န္းမာေရးျပသနာႀကီးႀကီးမားမား မရွိဘူးလို႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ဆိုတယ္။
“ သူက တစ္ေန႔ (၂) နပ္ပဲစားတယ္။ ညစာ မစားဘူး။ ညဘက္ဆို မုန္႔ေျခာက္ေလးေတြနဲ႔ ၿပီးတာ။ အညွီအေဟာက္လည္း မစားဘူး။ အသီးအရြက္နဲ႔ ငါးေျခာက္ကေလးေတြပဲစားတာ။ ငါးနဲ႔ ပဲကလြဲလို႔ ဘာမွ မစားဘူး” လို႔ အဘြားေဒၚျမၾကည္ရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္း တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ေဒၚ၀င္းခင္က ေျပာတယ္။
အဘြားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုဧည့္ခံရတာ ေညာင္းလာဟန္တူတယ္။ အနားက ေခါင္းအံုးကေလးကို ယူခိုင္းၿပီး လွဲေလ်ာင္းအနားယူေနတယ္။ ဒါေတာင္ “စားၾကပါဦး ငွက္ေပ်ာသီး” လို႔ ေျပာရင္ အလွဴပြဲမွာ ကန္ေတာ့ခံရထားတဲ့ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီး ခပ္စိမ္းစိမ္းေလးကို ေရွ႕တိုးေပးေနေသးတယ္။
ကမၻာ့ဂင္းနစ္မွတ္တမ္းအဖြဲ႕ရဲ႕ တရား၀င္အသိအမွတ္ျပဳခ်က္အရ ကမၻာ့အသက္အႀကီးဆံုးပုဂိဳလ္ကေတာ့ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသူ အဘြားအို ဂ်င္းကလဲမန္႔ျဖစ္ၿပီး ၁၉၉၇ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ (၄) ရက္မွာ မကြယ္လြန္မီအခ်ိန္အထိ (၁၂၂)ႏွစ္နဲ႔ (၁၆၄) ရက္ၾကာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခဲ့ သူျဖစ္ပါတယ္။
လက္ရွိအသက္ရွင္ေနထိုင္လွ်က္ရွိသူေတြအထဲမွာေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသူ အဘြားအို အိုကာ၀ါက အသက္အႀကီးဆံုးအဘြားအိုအျဖစ္ ထိပ္ဆံုးက တရား၀င္အသိအမွတ္ျပဳခံထားရၿပီး အခုဆိုရင္(၁၁၆) ႏွစ္နဲ႔ ရက္ေပါင္း (၃၀၀) ေက်ာ္ ရွိၿပီျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံက အဘြားေဒၚျမၾကည္က လက္ရွိအခ်ိန္ထိ အသက္ (၁၂၃) ႏွစ္အရြယ္နဲ႔ အသက္ရွင္ေနထိုင္ဆဲျဖစ္တာေၾကာင့္ အဲဒီစံခ်ိန္ေတြအားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဖြယ္ရွိေပမယ့္လည္း ဂင္းနစ္မွတ္တမ္းအဖြဲ႔ရဲ႕ တရား၀င္အသိအမွတ္ျပဳမႈကို မခံရေသးတာက မခ်င့္မရဲျဖစ္စရာေကာင္းပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအထဲမွာေတာ့ နာဂလူမ်ိဳး အဘိုးအို ေခါင္ဘူအုတ္ ကလည္း (၁၂၂)ႏွစ္နဲ႔ အသက္အႀကီးဆံုးလူသားျဖစ္လာတယ္လို႔ သတင္းဌာနတခ်ိဳ႕က ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္အတြင္းက ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးေပမယ့္လည္း ဂင္းနစ္မွတ္တမ္းအဖြဲ႕ရဲ႕ တရား၀င္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကိုေတာ့ မခံခဲ့ရပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားေျပာဆိုေနၾကတုန္း ရြာထဲက စကားေျပာတတ္စအရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္က “ည ည” “ည ည” နဲ႔ မပီကလာ ပီကလာ ေခၚရင္း အဘြားေဒၚျမၾကည္အနားေရာက္လာတယ္။ အဘြားေဒၚျမၾကည္ကို လူႀကီးေတြေရာ၊ ကေလးေတြပါ ခ်စ္ပံုရတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးလိုက္မိတယ္။
“ကဲ….လာ….လာ။ ဒီ ဘြားဘြားႀကီးပဲ၊လူရွင္းတုန္း ကန္ေတာ့ၾက” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ လူႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ကေလးငယ္တစ္သိုက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရွိရာ ေရာက္လာၾကတယ္။
“ဘြားဘြားႀကီးလို အသက္ရွည္ေအာင္၊ ကန္ေတာ့ ရတယ္။ ကန္ေတာ့ၾက၊ ကန္ေတာ့ၾက”
ပါးကြက္ၾကားကိုယ္စီနဲ႔ ကေလးငယ္ေတြက အဘြားေဒၚျမၾကည္ေရွ႕မွာ ၀ိုင္းအံုၿပီး ကန္ေတာ့ေနခိုက္ အဖိုးျဖစ္ဟန္တူတဲ့ သူက ၿပံဳးစစနဲ႔ ေျမးေတြကို ၾကည့္ေနတယ္။
သူကေတာ့ အမရပူရၿမိဳ႕နယ္၊ ဆင္ရြာ၊ျမင္းမူး ေက်းရြာဘက္က ဦးသံေခ်ာင္း လို႔ေခၚတဲ့ အမ်ိဳးသားႀကီးပါ။ ေပါက္ခ်ိဳင္ကုန္း ေက်းရြာမွာ လယ္ယာလုပ္ငန္းေတြလာေရာက္လုပ္ကိုင္ရင္း အဘြားေဒၚျမၾကည္နဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့တာလို႔ သူကေျပာျပတယ္။ အဘြားေဒၚျမၾကည္ဆီကို လာလာၾကည့္ရႈရင္း ႀကံဳႀကိဳက္တဲ့ အခါတိုင္း ေျမးေတြကိုပါေခၚလာၿပီး ကန္ေတာ့ေစတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အခုလည္း အနီးနားေက်းရြာတစ္ခုက အလွဴကိုလာရင္း ေျမးေတြကို လာျပတာ လို႔ ဦးသံေခ်ာင္းက ေျပာတယ္။
သူက “ ကိုယ္သိသေလာက္ေတာ့ အဘြားက ေျမးေတြနဲ႔ပဲေနရရွာတာ။ သားသမီးေတြက အသက္ေတြလည္းႀကီးကုန္ၾကၿပီဆိုေတာ့ လာမၾကည့္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး” လို႔ ဆိုတယ္။
အခ်ိန္က မြန္းလြဲပိုင္းကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ အျပင္မွာ ေနက ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူျပင္းေနေပမယ့္ အဘြားေဒၚျမၾကည္ကေတာ့ အေႏြးထည္ အက်ၤီေတြ၀တ္ဆင္ရင္း သူ႔ရဲ႕အိမ္ငယ္ေလးထဲမွာ လဲေလ်ာင္းအနားယူေနတယ္။ အနားမွာ ေတာ့ အဖြားရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ “မိကံ” လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ ၾကက္တိန္ညင္မေလးက လူးလာေခါက္တုံ႔သြားလာရင္း အစာရွာေနတယ္။
မိခင္ၾကက္မႀကီးေသသြားေတာ့ မေပါက္ေသးဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ၾကက္ဥေလးကို အဘြားေဒၚျမၾကည္က ငရုတ္သီးထည့္တဲ့ အိပ္ထဲမွာ ဂြမ္းစေလးေတြခံၿပီး အပူေပးေမြးရင္း “မိကံ” ႀကီးျပင္းလာခဲ့တာ။ “မိကံ”ရဲ႕အသက္ကလည္း အခုဆို ဆယ္စုႏွစ္ တစ္စု နီးပါးရွိလာခဲ့ၿပီး “ဘြားသက္ရွည္” နဲ႔ ေပါင္းၿပီး “ၾကက္သက္ရွည္” ျဖစ္ေနၿပီေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပရ၀ုဏ္အတြင္း လွည့္ပတ္ေလ့လာရင္း အဘြားရဲ႕အိမ္ငယ္နားျပန္ေရာက္ေတာ့ အဖြားက တဲအိမ္ငယ္ေလးကို တံခါးပိတ္လို႔ အနားယူေနၿပီ။
မနီးမေ၀းက ေရအုတ္ကန္မွာေတာ့ (၂) ပါးသာရွိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းက တစ္ပါးတည္းေသာ ေက်ာင္းေနဆရာေတာ္ ဦးဓမၼပါလက ဆြမ္းခ်ိဳင့္ေတြ ေရးေဆးေၾကာရင္း အလုပ္ရႈပ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။
ဦးသံေခ်ာင္း ရဲ႕ ေျမးတသိုက္ကေတာ့ ေက်ာင္း၀န္းအတြင္း မွာ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကလို႔ ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဘြားေဒၚျမၾကည္ရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။
ေဇာ္ေနာင္လင္း
No comments:
Post a Comment