၁။"ဗိုလ္” ၏ အဓိပၸာယ္အစစ္အမွန္
၂။ေမာင္ေအာင္ဆန္း ၏ ပြဲဦးထြက္သတၱိ...
၃။ကိုယ္ေတြ ့သခင္ေအာင္ဆန္း-(ညိဳျမ)
၄။ ကြၽႏု္ပ္တုိ႔ မွတ္မိသိရွိသမွ်
ဗိုလ္ခ်ဳပ္- သခင္တင္ဦး (ယခု အသံလႊင္ဌာန)
၅။တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးေခတ္က
သခင္ေအာင္ဆန္း-သခင္တင္ေမာင္ (က်ဳံးမေငး)
၆။ သ ခင္ ေအာင္ ဆန္း နဲ႔ မ ရင္ ေအး
တို႔ ဇာတ္ လမ္း- သခင္တင္ေမာင္ (က်ဳံးမေငး)
၇။ဦးေအာင္ဆန္း၏ ေနာက္ဆုံးေန႔-(ဒဂုန္တာရာ)
၈။ ငမိုး မေသေသး-(နတ္ေမာက္-ဘုန္းေက်ာ္)
၉။ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း အေၾကာင္း
မွတ္မိတာေလးေတြ-(တင္မိုး)
၁။"ဗိုလ္” ၏ အဓိပၸာယ္အစစ္အမွန္
အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္၌ ထုတ္ေဝေသာ စာအုပ္မွ စာမ်က္ႏွာ ၁၈၆ - ၁၉၁ ကို ျမန္မာျပန္သည္။ ဗိုလ္ဟူေသာ ေဝါဟာရမွာ အစိုးရရံုးအသံုးအႏႈန္းတြင္ ၾကည္းတပ္မွ ဗိုလ္ သို႔မဟုတ္ “လက္ဖ္တင့္နင့္” ကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အမ်ားသံုးစကားတြင္ စစ္အရာရွိမ်ား၊ အမိန္႔ေပးသူ မ်ား၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို “ဗိုလ္” ဟု ေခၚေလ့ရွိပါသည္။
တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့မည္ ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ တက္ႂကြေနေသာ ထြန္းသစ္စ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာ့ေျမေပၚေျခခ်လာသည္ႏွင့္ ၎တပ္မွ အရာရွိမ်ားကို ရာထူးမေရြး “ဗိုလ္” ဟု ေခၚေဝၚခဲ့ၾကပါသည္။ လူအမ်ားစိတ္ဓာတ္အရွိန္ျမင့္မား၍ ေဘးအႏၱရာယ္ ထူေျပာေသာ စစ္တြင္းကာလတြင္ လူစြမ္းေကာင္းမ်ား ေဈးေကာင္းေလရာ “ဗိုလ္” တိုင္းကို စြဲမက္ဖြယ္ရာ စိတ္ကူးယဥ္ပံုျပင္ဆန္ဆန္ မသဲကြဲေသာ အေတြးျဖင့္ ႐ႈျမင္ၾကပါသည္။
၎တို႔အနက္ ေရွ႕ဆံုးမွ ထင္ေပၚေနသူမွာ ေအာင္ဆန္းျဖစ္ပါသည္။ အသက္ (၂၇) ႏွစ္ပင္ မျပည့္ေသးဘဲ စိတ္ဓာတ္အလြန္ျပင္းထန္ၿပီး ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္သျဖင့္ မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္ စစ္ေသနာပတိအသြင္ေဆာင္ေနရာ ၎ႏွင့္ပတ္သက္၍ သီခ်င္း၊ ကဗ်ာမ်ား ေရးစပ္ရာ၌ စိတ္ကူးကြန္႔ျမဴးလာၾကပါသည္။
ငါတို႔ျမန္မာျပည္မယ္ မိဘတိုင္းကကြယ္
ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းလို အာဇာနည္အစစ္ေတြ ေမြးၾကရမယ္
- ရာဇဝင္အတၳဳပတၱိလည္း ရွိရမယ္
ေမာ္ကြန္းလည္း ထိုးေလာက္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းရယ္
ဤကဲ့သို႔ ခ်ီးေျမွာက္ျခင္းေၾကာင့္ ပို၍ အသက္အားျဖင့္၎၊ အေတြ႕အႀကံဳအားျဖင့္၎ ပိုမိုသူမ်ားပင္လွ်င္ ယစ္မူးသြားႏိုင္ေသာ္လည္း ေအာင္ဆန္းမွာမူ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္စံသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ တည္ၾကည္ခိုင္ၿမဲ ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာျဖင့္ လံုးဝစိတ္ထားမွန္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က က်င္းပေလ့ရွိေသာ အခမ္းအနားတခုတြင္ ေအာင္ဆန္းအား ကမာၻ႕သမိုင္းတြင္ ထင္ရွားမည္ဟု ခ်ီးမႊမ္းေသာဩဘာစာကို ဖတ္ၾကားေသာအခါ ကမာၻ႕သမိုင္းတြင္မဆိုႏွင့္၊ ဗမာ့သမိုင္း၌ပင္ ေနရာမရေသးပါ ဟု ေအာင္ဆန္းက ႂကြတ္ဆပ္ဆပ္ မွတ္ခ်က္ခ်သြားခဲ့ပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးလႈပ္ရွားမႈတေလွ်ာက္တြင္ စစ္တပ္ကို ဦးေဆာင္ခဲ့သည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျပန္လည္တည္ေထာင္လိုက္ေသာ ၿဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီး ဘုရင္ခံ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေကာင္စီတြင္ ဒုဥကၠဌအျဖစ္ ခန္႔အပ္ျခင္းခံရေသာအခါ၌ပင္ ေအာင္ဆန္းက “က်ဳပ္တို႔ အခု မစရေသး၊ မလုပ္ရေသဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခ်ီးမြမ္းစရာရွိလည္း အခုခ်ီးမြမ္းမခံခ်င္ေသးဘူ။” ဟု ေျပာေနတုန္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုစဥ္အခ်ိန္က ၎သည္ အမ်ိဳးသားလူစြမ္းေကာင္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံတဝွမ္းတြင္ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ဟု သိရွိၾကကာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံေနရသူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ဟူသည္မွာ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေအာက္တြင္ရွိေသာ အဆင့္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေအာင္ဆန္းက ရယူလိုက္ေသာအခါ ယင္းရာထူးအဆင့္သည္လည္း ျမန္မာျပည္တြင္ အတုမရွိ၊ ထူးျခားအေရးပါေသာ အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္မႈရွိလာပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟူသည္မွာ တပ္မေတာ္၏ ဖခင္၊ အင္အားႀကီးေသာ ကိုယ္က်ိဳးမၾကည့္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ ေဝါဟာရအဓိပၸာယ္အရ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား ကို အုပ္ခ်ဳပ္သူ” ဟု သေဘာရပါသည္။
“ဗိုလ္” ပါဠိစာလံုး “ဗလ” (ခြန္အား) မွ လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ခ်ီးက်ဴးထိုက္ေသာ ခြန္အားႏွင့္ မလိုလားအပ္ေသာ အင္အားကို ခြဲျခားရသည္မွာ မလြယ္ကူလွပါ။ “ကာယ” ျပဳလုပ္ျခင္းႏွင့္ “ဗလ” တို႔ ေပါင္းစပ္လိုက္ပါက ဗလသကၠာယ အၾကမ္းဖက္ျခင္းျဖစ္လာပါသည္။ တနည္းဆိုရေသာ္ လက္ခံႏိုင္ေလာက္ေသာ အကန္႔အသတ္ အတိုင္းအတာထက္ေက်ာ္လြန္၍ ခြန္အားကို အသံုးျပဳေသာအခါ ဖ်က္ဆီးျခင္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိလာပါသည္။
ဤအႏၱရာယ္ကို ကိုယ္က်င့္တရားျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း မျပဳပါက ႏိုင္ငံေရး သို႔မဟုတ္ လူမႈေရးအေျပာင္းအလဲမ်ားေၾကာင့္ ဝရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္ကာလတြင္ ေအာင္ဆန္းသည္ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈတိုက္ပြဲကို ဦးစီးဦးကိုင္လုပ္ခဲ့ရသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းထြက္ ျဖစ္သျဖင့္ ၎သည္ စိတ္ႏွင့္ စိတ္ဓာတ္တို႔၏ စြမ္းအားႏွင့္ဆိုင္ေသာ သေဘာတရားကို ငယ္စဥ္ကပင္ သိရွိမည္ ျဖစ္၍ ဗလငါးပါး (ဣေႁႏၵငါးပါး သို႔မဟုတ္ စိတ္ကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေသာတရားမ်ား) ကိုလည္း ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ၎တို႔မွာ သဒၶါ၊ ဝိရိယ၊ သတိ၊ သမာဓိႏွင့္ ပညာတို႔ျဖစ္ပါသည္။ ေလာကီအလိုအရ ဗလငါးတန္ျဖစ္ေသာ ကာယ၊ ဥာဏ၊ ေဘာဂ၊ မိတၱ၊ စာရိတၱဗလတို႔သည္ ေလာကုတၱရာအက်ိဳးေဆာင္ ဗလမ်ားထက္ နိမ့္က်ၿပီး ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ အက်ိဳးေပးမည့္အင္အားမ်ားျဖစ္လာႏိုင္ရန္ ၎တို႔ကို စိတ္ႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျခင္းျဖင့္ ထိန္းသိမ္းထားရမည္ျဖစ္ပါသည္။
တာဝန္ရွိေသာ စစ္အဖြဲ႕အစည္တခုႏွင့္ ေပါင္းစပ္ရမည့္ ေပၚထြန္းစ စစ္တပ္၏ စစ္ေသနာပတိအျဖစ္၎၊ မတည္ၿငိမ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပါဝငိေနသည့္ အမ်ိဳးသားလႈပ္ရွားမႈ၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္၎ စည္းကမ္းျဖင့္ မထိန္းထားေသာ အင္အား၏ လက္ေတြ႕အႏၱရာယ္မ်ားကို ၎က ေကာင္းစြာသိရွိထားသူပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေအာင္ဆန္းသည္ ၎တည္ေထာင္ထားေသာ တပ္မေတာ္ကို စည္းကမ္းႀကီး၍ ဂုဏ္က်က္သေရရွိေသာ အဖြဲ႕အစည္းအျဖစ္ ရည္မွန္းထားပါသည္။
အနစ္နာခံျခင္း၊ ကိုယ့္စည္ကိုယ္ထိန္းျခင္း၊ ေဖာက္ျပန္မႈကင္းျခင္း စေသာ ေက်ာက္သားပကတိခိုင္မာသည့္ ျမင့္ျမတ္ေသာဂုဏ္အဂၤါမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာတပ္မေတာ္၊ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးအျမတ္မေမွ်ာ္ကိုးဘဲ တိုင္းျပည္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ မိမိ၏ခြန္အားကို လံုးဝေပးလႉထားေသာ တပ္မေတာ္သာျဖစ္ရမည္ဟု ေအာင္ဆန္းက ယူဆပါသည္။
လက္နက္အင္အားကို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ရာ ပစၥည္းကိရိယာ အျဖစ္ ထင္မွတ္ေစမည့္ သေဘာထားမ်ား၊ ရပ္တည္ခ်က္မ်ားကို ေရွာင္က်ဥ္ပါရန္ စစ္သည္ေတာ္မ်ားအား ေအာင္ဆန္းက တိုက္တြန္းဆံုးမခဲ့ပါသည္။ အားႀကီးသူက အားနည္းသူကို အႏိုင္က်င့္လိုေသာ လူ႔သဘာဝကို ေထာက္ျပ၍ မတရားျပဳက်င့္ေသာ အားႀကီးသူတို႔အား မေၾကာက္မရြံ႕ဆန္႔က်င္ရန္ႏွင့္ အားနည္းသူတို႔အေပၚတြင္ ေျဖာင့္မွန္တရားမွ်တစြာ ျပဳက်င့္ရန္ ေအာင္ဆန္းက တိုက္တြန္းခဲ့ပါသည္။
“ဒီတပ္မေတာ္ဟာ ဒီႏိုင္ငံ၊ ဒီလူမ်ိဳးအတြက္၊ ဒီလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ကိုးကြယ္ရာ၊ လဲေလ်ာင္းရာ၊ ဆည္းကပ္ရာဆိုတဲ့ အေနမ်ိဳးျဖစ္ရမယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ဒီတပ္မေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာျဖစ္မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီတပ္မေတာ္ကို တည္ေထာင္ထားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ အလကားပဲျဖစ္မယ္” ဟုလည္း သတိေပးခဲ့၏။ (၃၀-၁-၄၄)။
တိုင္းျပည္က ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ထိုက္ေသာ ထူးခြၽန္သည့္တပ္မေတာ္ျဖစ္လာေစရန္ အဆက္မျပတ္ ႀကိဳးပမ္အားထုတ္ေနရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထူးခြၽန္သျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈေပးရန္ အထူးအခြင့္အေရးရွိေသာ လက္ေရြးစင္လူတစု ျဖစ္လာရမည္ မဟုတ္ပါ။ တပ္မေတာ္သည္ လူတဦးတေယာက္အတြက္၊ တဖြဲ႕၊ လူတစု၊ အပါတီအတြက္ တည္ေထာင္းထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ တျပည္လံုးအတြက္ တည္ေထာင္ထားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေအာင္ဆန္းက ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ေျပာဆိုထားပါသည္။ ၎တို႔၌သာလွ်င္ ျပည္ခ်စ္စိတ္ရွိႏိုင္သည္ဟူေသာ အယူအဆကို ခံယူထားၾကသည့္ စစ္မႈထမ္းမ်ား၏ ေသးသိမ္ေမွးမွိန္ေသာ အျမင္ကိုလည္း ေအာင္ဆန္းက ပယ္ခ်ပါသည္။
“တျခား စစ္သားမဟုတ္ေပမဲ့ ႏိုင္ငံအတြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအနစ္နာခံ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးစြန္႔စားလုပ္တဲ့ လူေတြလည္း ရွိတာပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ စစ္သားမွ စစ္သားဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္သေဘာထားကို ေျပာင္းၾကရမယ္” (၁၃-၃-၄၄)။
ေအာင္ဆန္းက စစ္သားမ်ားကို တင္းမာျပင္းထန္စြာ သတိေပးဆံုးမေနရသည့္အခ်က္မွာ တပ္မေတာ္ကို ႏွိမ္လိုေသာေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ “ငါတို႔ဟာ လက္နက္ကိုင္လူေတြျဖစ္ၾကေသာ္လည္း မတရားမလုပ္၊ ႏိုင္ငံရဲ႕ ရန္သူေတြမဟုတ္၊ ႏိုင္ငံရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ အားလံုးသေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာျပျခင္းပဲ” ဟု ကိုယ္တိုင္မိန္႔ၾကားခဲ့ပါသည္။ (၁၃-၃-၄၄)။
တိုင္းျပည္၏ ဂုဏ္သိကၡာဟူသည္မွာ ျပည္သူတို႔၏ ဂုဏ္သိကၡာျဖစ္သည္၊ ျပည္သူတို႔၏ ဂုဏ္သိကၡာသည္ ၎ႏွင့္ ၎စစ္သားမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ ခြဲျခား၍မရဟု ေအာင္ဆန္းက ယံုၾကည္ထားပါသည္။ သူလိုလားေသာ စံျပလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕ဆိုသည္မွာ စစ္မႈထမ္းတိုင္း၏ အျပဳအက်င့္တို႔သည္ ၁၈ ရာစု နန္းတြင္းစာဆိုေတာ္ လက္ဝဲသုႏၵရ (၁၇၂၃-၁၇၉၉) ေရးသားဖြဲ႔ဆိုထားေသာ နႏိၵေသနပ်ိဳ႕ပါ သေဘာတရားျဖင့္ ျပည့္ဝေနမည္ျဖစ္ေသာ တပ္ဖြဲ႕ပင္ျဖစ္ရေပမည္။
စစ္နည္းဗ်ဴဟာ၊ ဘယ္လိုသာလည္း
စြဲကိုင္လက္နက္၊ ဘယ္လိုထက္လည္း
ျပည္သူ႔ႏွလံုး၊ မသိမ္းႀကံဳးလွ်င္
ျပည္သူ႔ခြန္အား၊ မကိုးစားလွ်င္
ဓါးသြားလည္ေႂကြ၊ လွံလည္းေခြအံ့။
(လက္ဝဲသုႏၵရ၊ နႏိၵေသနပ်ိဳ႕မွ)
လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွာမႈ အျမင့္မားဆံုးအဆင့္သို႔ ေရာက္ရွိလာသည္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျပည္သူ႔စိတ္ႏွလံုးကို သိမ္းႀကံဳး၍၊ ျပည္သူ႔အင္အားကို ကိုးစားေၾကာင္း ပို၍ သိသာထင္ရွားလာပါသည္။
“လူတဦးတေယာက္သည္ မည္မွ်ေလာက္ စြမ္းပကားရွိေစကာမူ လူထု၏ အားေပးရိုင္းပင္းမႈမရွိဘဲလ်က္ ရာဇဝင္တြင္ေလာက္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ိဳးကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မေဆာင္ရြက္ႏိုင္” ဟု ယံုၾကည္သည့္အေလ်ာက္ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈတြင္ ျပည္သူတို႔ကို ၎ေနာက္မွ ၿမဲၿမံစြာ ႀကံ့ႀကံ့ခိုင္ခိုင္ ရပ္တည္ၾကပါရန္ ပန္ၾကားခဲ့ပါသည္။ မဟုတ္မမွန္ေသာ ကတိမ်ားေပး၍၎၊ ေျမွာက္ပင့္ေျပာဆို၍၎၊ ေထာက္ခံမႈရယူေသာနည္းကို ၎က မသံုးပါ။
စစ္ေၾကာင့္ အႀကီးအက်ယ္ပ်က္စီးေနရသည့္ ေျမေပၚတြင္ လြတ္လပ္ေသာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ တိုင္းႏိုင္ငံကို တညီတၫႊတ္တည္း ဝိုင္းဝန္းတည္ေထာင္ရန္ ၎ႏွင့္ ျပည္သူလူထုအၾကား အျပန္အလွန္ယံုၾကည္မႈႏွင့္ ရိုေသေလးစားမႈတို႔၏ တခုတည္းေသာအေျခခံမွာ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ပြင့္လင္းမႈပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ယူဆပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးတြင္ လိမ္လည္လွည့္ျဖားမႈ၊ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမႈတို႔ကို ဦးစားေပး က်င့္သံုးေနျခင္းသည္ ျပည္သူလူထုကို ေစာ္ကားရာေရာက္သည့္အျပင္ မိမိ၏ သိကၡာသမာဓိကိုလည္း ေဖာက္ဖ်က္ရာေရာက္ပါသည္။ ျပည္သူျပည္သားအမ်ားစုသည္ အသိတရားျဖင့္ အမွားထက္အမွန္ကိုသာ တန္ဖိုးထားၿပီး အမွားအမွန္ ေဝဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္စြမ္ရွိသည္ဟု ယူဆ၍ ေအာင္ဆန္းက လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
ယင္းယူဆခ်က္သည္ မွားယြင္းျခင္းမရွိပါ။ ၎၏ ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားကို ျပည္သူလူထုက အျပည့္အဝ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကၿပီး စည္းလံုးညီညာစြာ ေထာက္ခံအားေပး၍ တံု႔ျပန္သျဖင့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ၌ က်င္းပေသာ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရး (ဖဆပလ) အဖြဲ႔မွ ဝင္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္သူအမ်ားစု အႏိုင္ရခဲ့ပါသည္။ ေအာင္ဆန္းသည္ အစိုးရအာဏာ၏ အဆင္အယင္၊ အေဆာင္အေယာင္မ်ားကို ဂရုစိုက္လွသူမဟုတ္ေသာ္လည္း ျပည္သူတို႔က ေရြးခ်ယ္ထားေသာ ေခါင္းေဆာင္ဆိုသည့္ဂုဏ္ကိုမူ ရိုးသားစြာျမတ္ႏိုးသူပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေခါင္းေဆာင္မႈတာဝန္မ်ားကို ေအာင္ဆန္း ေလးေလးနက္နက္ ခံယူထားပါသည္။ ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္မွာ ေသရမည္ သို႔မဟုတ္ ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်မည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမရွိဘဲ မိမိမွန္သည္ဟု ယူဆေသာကိစၥကို သတၱိရွိရွိျဖင့္ လုပ္ကိုင္ရဲသျဖင့္ လူထုက ယံုၾကည္စြာ ေပးအပ္ထားေသာ အရာျဖစ္သည္ဟု ေအာင္ဆန္းက ျမင္ပါသည္။
တိုင္းျပည္အေပၚတြင္ထားရွိရမည့္ ၎၏ တာဝန္ဝတၱရားမ်ား ပ်က္ကြက္ပါက ေပးထားေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ျပည္သူက ျပန္လည္သိမ္းယူရမည္ဟုလည္း လက္ခံပါသည္။ ၎ႏွင့္ ၎၏ အစိုးရအဖြဲ႕ကို တိုင္းျပည္က ရိုေသေလးစားျခင္းမရွိေတာ့ေသာအခါတြင္ ၎တို႔ ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္မည္ဟု ေအာင္ဆန္းက ေျပာေသာအခါ အေျပာသက္သက္မဟုတ္ဘဲ ဖ်က္မည္မဟုတ္ေသာ ကတိကို ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ျပည္သူတို႔က သိရွိၾကပါသည္။
အင္အားဆိုသည္မွာ တရားမွ်တမွန္ကန္ေသာ ဦးတည္ခ်က္အတြက္ အသံုးျပဳမွသာလွ်င္ တန္ဖိုးရွိသည္ဟု ယံုၾကည္ေသာ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ စစ္သည္တဦးအဖို႔ ဂုဏ္သိကၡာမရွိဘဲ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းသည္ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာမဟုတ္ပါ။ ျပည္သူ႔လူစြမ္းေကာင္းဟူသည္ ျပည္သူ၏ ေမွ်ာ္မွန္းေတာင့္တခ်က္ကို ကိုယ္စားျပဳပါသည္။
လက္ေတြ႔ဘဝရွိ ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာမူ ျပည္သူတို႔၏ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ားအား အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးႏိုင္မည့္ အတိုင္းအတာကိုသာ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနၾကပါသည္။ ႀကံဳခဲလွေသာ သမိုင္းအခ်ိန္အခါမ်ားတြင္ ေမွ်ာ္မွန္းေတာင့္တခ်က္ႏွင့္ တကယ့္လက္ေတြ႕ဘဝတို႔ တထပ္တည္း တိုက္ဆိုင္သြားေသာအခါ၌ ျပည္သူလူထုသည္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ အင္တိုက္အားတိုက္ အစြမ္းကုန္လုပ္ေဆာင္ၾကၿပီး အခ်င္းခ်င္း ညီၫႊတ္ၾကပါသည္။ ယင္းအခ်ိန္အခါကို သတိရေနျခင္းျဖင့္ သိကၡာမဲ့၍ ေအာင္ျမင္မႈေျခာက္ခမ္းေသာ ကာလမ်ားတြင္ အားေမြး၊ ဂုဏ္ယူႏိုင္ပါသည္။ ေအာင္ဆန္းေခါင္းေဆာင္ေသာ တိုေတာင္းလွသည့္ ကာလအတြင္း၌ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔သည္ ၎တို႔ကိုယ္၎တို႔ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ယံုၾကည္အားကိုးခြင့္ရၾကသူမ်ားတြင္ရွိေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္ေသာ အင္အားမ်ားျဖင့္ ျပည့္ၿဖိဳးေနၾကပါသည္။ ၎တို႔၏ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ၎တို႔ကို စည္းကမ္းႏွင့္ လံု႔လဝိရိယမရွိဟူ၍ သူ႔ဝသီအတိုင္း တံုးတံုးတိတိ ျပစ္တင္ႀကိမ္းေမာင္း ဆူပူသည့္အခါ၌ပင္ ၎တို႔သည္ စိတ္ပ်က္ျခင္းမရွိၾကဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ မိမိ၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ားကို မိမိကိုယ္တိုင္ ျပင္ဆင္ရန္ ဆႏၵရွိသကဲ့သို႔ ၎တို႔ကိုလည္း ၎တို႔၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ားကို ျပင္ေစလိုသည္ဟု အေသအခ်ာသိရွိထားၾကသျဖင့္ ပို၍ပင္ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ ေပါက္လာၾကပါသည္။
“ဘဝဟူသည္မွာ အမွန္တရားႏွင့္ အျပစ္ကင္းစင္မႈကို ရွာေဖြေသာ မြန္ျမတ္သည့္ ခရီးစဥ္” ဟု ေအာင္ဆန္းက ယူဆထားပါသည္။ ဤသို႔ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရာတြင္ သူႏွင့္အတူ တိုင္ျပည္ကိုပါ သယ္ေဆာင္သြားရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ လက္ေတြ႕မက်ေလာက္ေအာင္ ျမင့္မားသည္ဟု ဆိုရေလာက္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာ၌ အံ့ဩဖြယ္ရာေအာင္ျမင္မႈမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ား၏ အရည္အခ်င္းကို၎၊ ေျပာသည့္အတိုင္းလုပ္၍ သိကၡာသမာဓိႏွင့္ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္မႈသည္ လက္ေတြ႕ႏိုင္ငံေရး၏ ထိေရာက္ေသာ အေျခခံျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းျပသခဲ့ေသာ ေအာင္ဆန္း၏ စြမ္းရည္ကို၎ ဂုဏ္ျပဳရာေရာက္ပါသည္။
ေအာင္ဆန္းသည္ စစ္သည္ေတာ္တဦးျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ တိုက္ခိုက္ရမည္ဆိုလွ်င္ အေသအခ်ာတိုက္သူျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တိုက္ပြဲၿပီးေသာအခါတြင္ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမရွိဘဲ လက္နက္ကို ေဘးဖယ္ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းကို လိုက္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ ၎၏ လက္ထဲသို႔ ႏိုင္ငံေရးအာဏာ ေရာက္ရွိလာေသာအခါတြင္လည္း “က်ဳပ္က ေမတၱာႏွင့္ သစၥာကို ေရွ႕ထားၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္မယ္” ဟု ဟန္မလုပ္ဘဲ ရိုးသားစြာေျပာႏိုင္သူပင္ျဖစ္ပါသည္။ ၎အား ေထာက္ခံသူမ်ားက ၎သည္ မိမိတို႔၏ အသက္၊ မိမိတို႔၏ ခ်မ္းသာမႈႏွင့္ မိမိတို႔၏ ယံုၾကည္မႈတို႔ကို မဆင္မျခင္ အက်ိဳးမဲ့ေအာင္ လုပ္မည္မဟုတ္ဟု စိတ္ခ်ႏိုင္ၾကပါသည္။
သူ၏ စကားအတိုင္း ဆိုရလွ်င္ ေအာင္ဆန္းသည္ တိုင္းျပည္ကို “အရမ္းမဲ့ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္” လုပ္မည့္ “ႏိုင္ငံေရး စတန္႔မင္းသား” မဟုတ္ပါ။ ျပည္သူလူထုက ၎၏ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ယံုၾကည္မည္ဆိုပါက တႏွစ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရးကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာရယူမည္ဟု ရဲရဲႀကီး အာမခံခဲ့ပါသည္။ “က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ကတိကို မဖ်က္ခဲ့ဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ သိတယ္မဟုတ္လား”။ ဤစကားကို ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇႏၷဝါရီ (၄) ရက္ေန႔တြင္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံအား လြတ္လပ္ေသာ သမတႏိုင္ငံဟု မေၾကညာမီ (၁၁) လတိတိအလိုက ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရေသာအခါတြင္ ေအာင္ဆန္း ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ပါသည္။ သူတပါးအား ဆင္ျခင္တံုတရားကို လက္ခံ၍ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္း အစစ္အမွန္ကို တံု႕ျပန္တတ္ေသာ အသိဥာဏ္ရွိသည္ဟု ယူဆသည့္ အေျခခံသေဘာထားရွိသူ ေအာင္ဆန္းသည္ အာဏာရရွိေရးကို ကိုယ္က်င့္တရားထက္ပို၍ ဂရုျပဳၾကေသာ ႏိုင္ငံေရးၿပိဳင္ဖက္တို႔၏ သစၥာတရားကင္းမဲ့ျခင္း၏ ဒဏ္ကို ခံသြားရပါသည္။ ျမန္မာျပည္အတြက္ ၎ထားရွိေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာတြင္ ဂရုတစိုက္စဥ္းစားေတြးေခၚ အႀကံဥာဏ္မ်ားထုတ္သကဲ့သို႔ ၎၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာလံုၿခံဳမႈအတြက္ ဂရုတစိုက္ရွိခဲ့ပါက ေအာင္ဆန္းသည္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံရမည္မဟုတ္ဟု ေျပာသူမ်ားရွိၾကပါသည္။
သို႔ေသာ္ သူသာ ထိုကဲ့သို႔ ကိုယ္က်ိဳးငဲ့သူျဖစ္ခဲ့ပါက “ေခါင္းေဆာင္သည္ ႏိုင္ငံ၏အင္အားျဖစ္သည္” ဟူေသာထံုးကို အသက္သြင္းေပးလိုက္ေသာ ဗိုလ္တကာ့ဗိုလ္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားက ‘ငါတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္’ ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း ျဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။
အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္၌ ထုတ္ေဝေသာ စာအုပ္မွ စာမ်က္ႏွာ ၁၈၆ - ၁၉၁ ကို ျမန္မာျပန္သည္။ ဗိုလ္ဟူေသာ ေဝါဟာရမွာ အစိုးရရံုးအသံုးအႏႈန္းတြင္ ၾကည္းတပ္မွ ဗိုလ္ သို႔မဟုတ္ “လက္ဖ္တင့္နင့္” ကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အမ်ားသံုးစကားတြင္ စစ္အရာရွိမ်ား၊ အမိန္႔ေပးသူ မ်ား၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို “ဗိုလ္” ဟု ေခၚေလ့ရွိပါသည္။
တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့မည္ ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ တက္ႂကြေနေသာ ထြန္းသစ္စ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာ့ေျမေပၚေျခခ်လာသည္ႏွင့္ ၎တပ္မွ အရာရွိမ်ားကို ရာထူးမေရြး “ဗိုလ္” ဟု ေခၚေဝၚခဲ့ၾကပါသည္။ လူအမ်ားစိတ္ဓာတ္အရွိန္ျမင့္မား၍ ေဘးအႏၱရာယ္ ထူေျပာေသာ စစ္တြင္းကာလတြင္ လူစြမ္းေကာင္းမ်ား ေဈးေကာင္းေလရာ “ဗိုလ္” တိုင္းကို စြဲမက္ဖြယ္ရာ စိတ္ကူးယဥ္ပံုျပင္ဆန္ဆန္ မသဲကြဲေသာ အေတြးျဖင့္ ႐ႈျမင္ၾကပါသည္။
၎တို႔အနက္ ေရွ႕ဆံုးမွ ထင္ေပၚေနသူမွာ ေအာင္ဆန္းျဖစ္ပါသည္။ အသက္ (၂၇) ႏွစ္ပင္ မျပည့္ေသးဘဲ စိတ္ဓာတ္အလြန္ျပင္းထန္ၿပီး ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္သျဖင့္ မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္ စစ္ေသနာပတိအသြင္ေဆာင္ေနရာ ၎ႏွင့္ပတ္သက္၍ သီခ်င္း၊ ကဗ်ာမ်ား ေရးစပ္ရာ၌ စိတ္ကူးကြန္႔ျမဴးလာၾကပါသည္။
ငါတို႔ျမန္မာျပည္မယ္ မိဘတိုင္းကကြယ္
ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းလို အာဇာနည္အစစ္ေတြ ေမြးၾကရမယ္
- ရာဇဝင္အတၳဳပတၱိလည္း ရွိရမယ္
ေမာ္ကြန္းလည္း ထိုးေလာက္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းရယ္
ဤကဲ့သို႔ ခ်ီးေျမွာက္ျခင္းေၾကာင့္ ပို၍ အသက္အားျဖင့္၎၊ အေတြ႕အႀကံဳအားျဖင့္၎ ပိုမိုသူမ်ားပင္လွ်င္ ယစ္မူးသြားႏိုင္ေသာ္လည္း ေအာင္ဆန္းမွာမူ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္စံသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ တည္ၾကည္ခိုင္ၿမဲ ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာျဖင့္ လံုးဝစိတ္ထားမွန္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က က်င္းပေလ့ရွိေသာ အခမ္းအနားတခုတြင္ ေအာင္ဆန္းအား ကမာၻ႕သမိုင္းတြင္ ထင္ရွားမည္ဟု ခ်ီးမႊမ္းေသာဩဘာစာကို ဖတ္ၾကားေသာအခါ ကမာၻ႕သမိုင္းတြင္မဆိုႏွင့္၊ ဗမာ့သမိုင္း၌ပင္ ေနရာမရေသးပါ ဟု ေအာင္ဆန္းက ႂကြတ္ဆပ္ဆပ္ မွတ္ခ်က္ခ်သြားခဲ့ပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးလႈပ္ရွားမႈတေလွ်ာက္တြင္ စစ္တပ္ကို ဦးေဆာင္ခဲ့သည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျပန္လည္တည္ေထာင္လိုက္ေသာ ၿဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီး ဘုရင္ခံ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေကာင္စီတြင္ ဒုဥကၠဌအျဖစ္ ခန္႔အပ္ျခင္းခံရေသာအခါ၌ပင္ ေအာင္ဆန္းက “က်ဳပ္တို႔ အခု မစရေသး၊ မလုပ္ရေသဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခ်ီးမြမ္းစရာရွိလည္း အခုခ်ီးမြမ္းမခံခ်င္ေသးဘူ။” ဟု ေျပာေနတုန္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုစဥ္အခ်ိန္က ၎သည္ အမ်ိဳးသားလူစြမ္းေကာင္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံတဝွမ္းတြင္ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ဟု သိရွိၾကကာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံေနရသူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ဟူသည္မွာ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေအာက္တြင္ရွိေသာ အဆင့္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေအာင္ဆန္းက ရယူလိုက္ေသာအခါ ယင္းရာထူးအဆင့္သည္လည္း ျမန္မာျပည္တြင္ အတုမရွိ၊ ထူးျခားအေရးပါေသာ အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္မႈရွိလာပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟူသည္မွာ တပ္မေတာ္၏ ဖခင္၊ အင္အားႀကီးေသာ ကိုယ္က်ိဳးမၾကည့္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ ေဝါဟာရအဓိပၸာယ္အရ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား ကို အုပ္ခ်ဳပ္သူ” ဟု သေဘာရပါသည္။
“ဗိုလ္” ပါဠိစာလံုး “ဗလ” (ခြန္အား) မွ လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ခ်ီးက်ဴးထိုက္ေသာ ခြန္အားႏွင့္ မလိုလားအပ္ေသာ အင္အားကို ခြဲျခားရသည္မွာ မလြယ္ကူလွပါ။ “ကာယ” ျပဳလုပ္ျခင္းႏွင့္ “ဗလ” တို႔ ေပါင္းစပ္လိုက္ပါက ဗလသကၠာယ အၾကမ္းဖက္ျခင္းျဖစ္လာပါသည္။ တနည္းဆိုရေသာ္ လက္ခံႏိုင္ေလာက္ေသာ အကန္႔အသတ္ အတိုင္းအတာထက္ေက်ာ္လြန္၍ ခြန္အားကို အသံုးျပဳေသာအခါ ဖ်က္ဆီးျခင္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိလာပါသည္။
ဤအႏၱရာယ္ကို ကိုယ္က်င့္တရားျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း မျပဳပါက ႏိုင္ငံေရး သို႔မဟုတ္ လူမႈေရးအေျပာင္းအလဲမ်ားေၾကာင့္ ဝရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္ကာလတြင္ ေအာင္ဆန္းသည္ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈတိုက္ပြဲကို ဦးစီးဦးကိုင္လုပ္ခဲ့ရသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းထြက္ ျဖစ္သျဖင့္ ၎သည္ စိတ္ႏွင့္ စိတ္ဓာတ္တို႔၏ စြမ္းအားႏွင့္ဆိုင္ေသာ သေဘာတရားကို ငယ္စဥ္ကပင္ သိရွိမည္ ျဖစ္၍ ဗလငါးပါး (ဣေႁႏၵငါးပါး သို႔မဟုတ္ စိတ္ကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေသာတရားမ်ား) ကိုလည္း ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ၎တို႔မွာ သဒၶါ၊ ဝိရိယ၊ သတိ၊ သမာဓိႏွင့္ ပညာတို႔ျဖစ္ပါသည္။ ေလာကီအလိုအရ ဗလငါးတန္ျဖစ္ေသာ ကာယ၊ ဥာဏ၊ ေဘာဂ၊ မိတၱ၊ စာရိတၱဗလတို႔သည္ ေလာကုတၱရာအက်ိဳးေဆာင္ ဗလမ်ားထက္ နိမ့္က်ၿပီး ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ အက်ိဳးေပးမည့္အင္အားမ်ားျဖစ္လာႏိုင္ရန္ ၎တို႔ကို စိတ္ႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျခင္းျဖင့္ ထိန္းသိမ္းထားရမည္ျဖစ္ပါသည္။
တာဝန္ရွိေသာ စစ္အဖြဲ႕အစည္တခုႏွင့္ ေပါင္းစပ္ရမည့္ ေပၚထြန္းစ စစ္တပ္၏ စစ္ေသနာပတိအျဖစ္၎၊ မတည္ၿငိမ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပါဝငိေနသည့္ အမ်ိဳးသားလႈပ္ရွားမႈ၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္၎ စည္းကမ္းျဖင့္ မထိန္းထားေသာ အင္အား၏ လက္ေတြ႕အႏၱရာယ္မ်ားကို ၎က ေကာင္းစြာသိရွိထားသူပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေအာင္ဆန္းသည္ ၎တည္ေထာင္ထားေသာ တပ္မေတာ္ကို စည္းကမ္းႀကီး၍ ဂုဏ္က်က္သေရရွိေသာ အဖြဲ႕အစည္းအျဖစ္ ရည္မွန္းထားပါသည္။
အနစ္နာခံျခင္း၊ ကိုယ့္စည္ကိုယ္ထိန္းျခင္း၊ ေဖာက္ျပန္မႈကင္းျခင္း စေသာ ေက်ာက္သားပကတိခိုင္မာသည့္ ျမင့္ျမတ္ေသာဂုဏ္အဂၤါမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာတပ္မေတာ္၊ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးအျမတ္မေမွ်ာ္ကိုးဘဲ တိုင္းျပည္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ မိမိ၏ခြန္အားကို လံုးဝေပးလႉထားေသာ တပ္မေတာ္သာျဖစ္ရမည္ဟု ေအာင္ဆန္းက ယူဆပါသည္။
လက္နက္အင္အားကို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ရာ ပစၥည္းကိရိယာ အျဖစ္ ထင္မွတ္ေစမည့္ သေဘာထားမ်ား၊ ရပ္တည္ခ်က္မ်ားကို ေရွာင္က်ဥ္ပါရန္ စစ္သည္ေတာ္မ်ားအား ေအာင္ဆန္းက တိုက္တြန္းဆံုးမခဲ့ပါသည္။ အားႀကီးသူက အားနည္းသူကို အႏိုင္က်င့္လိုေသာ လူ႔သဘာဝကို ေထာက္ျပ၍ မတရားျပဳက်င့္ေသာ အားႀကီးသူတို႔အား မေၾကာက္မရြံ႕ဆန္႔က်င္ရန္ႏွင့္ အားနည္းသူတို႔အေပၚတြင္ ေျဖာင့္မွန္တရားမွ်တစြာ ျပဳက်င့္ရန္ ေအာင္ဆန္းက တိုက္တြန္းခဲ့ပါသည္။
“ဒီတပ္မေတာ္ဟာ ဒီႏိုင္ငံ၊ ဒီလူမ်ိဳးအတြက္၊ ဒီလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ကိုးကြယ္ရာ၊ လဲေလ်ာင္းရာ၊ ဆည္းကပ္ရာဆိုတဲ့ အေနမ်ိဳးျဖစ္ရမယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ဒီတပ္မေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာျဖစ္မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီတပ္မေတာ္ကို တည္ေထာင္ထားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ အလကားပဲျဖစ္မယ္” ဟုလည္း သတိေပးခဲ့၏။ (၃၀-၁-၄၄)။
တိုင္းျပည္က ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ထိုက္ေသာ ထူးခြၽန္သည့္တပ္မေတာ္ျဖစ္လာေစရန္ အဆက္မျပတ္ ႀကိဳးပမ္အားထုတ္ေနရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထူးခြၽန္သျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈေပးရန္ အထူးအခြင့္အေရးရွိေသာ လက္ေရြးစင္လူတစု ျဖစ္လာရမည္ မဟုတ္ပါ။ တပ္မေတာ္သည္ လူတဦးတေယာက္အတြက္၊ တဖြဲ႕၊ လူတစု၊ အပါတီအတြက္ တည္ေထာင္းထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ တျပည္လံုးအတြက္ တည္ေထာင္ထားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေအာင္ဆန္းက ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ေျပာဆိုထားပါသည္။ ၎တို႔၌သာလွ်င္ ျပည္ခ်စ္စိတ္ရွိႏိုင္သည္ဟူေသာ အယူအဆကို ခံယူထားၾကသည့္ စစ္မႈထမ္းမ်ား၏ ေသးသိမ္ေမွးမွိန္ေသာ အျမင္ကိုလည္း ေအာင္ဆန္းက ပယ္ခ်ပါသည္။
“တျခား စစ္သားမဟုတ္ေပမဲ့ ႏိုင္ငံအတြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအနစ္နာခံ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးစြန္႔စားလုပ္တဲ့ လူေတြလည္း ရွိတာပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ စစ္သားမွ စစ္သားဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္သေဘာထားကို ေျပာင္းၾကရမယ္” (၁၃-၃-၄၄)။
ေအာင္ဆန္းက စစ္သားမ်ားကို တင္းမာျပင္းထန္စြာ သတိေပးဆံုးမေနရသည့္အခ်က္မွာ တပ္မေတာ္ကို ႏွိမ္လိုေသာေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ “ငါတို႔ဟာ လက္နက္ကိုင္လူေတြျဖစ္ၾကေသာ္လည္း မတရားမလုပ္၊ ႏိုင္ငံရဲ႕ ရန္သူေတြမဟုတ္၊ ႏိုင္ငံရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ အားလံုးသေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာျပျခင္းပဲ” ဟု ကိုယ္တိုင္မိန္႔ၾကားခဲ့ပါသည္။ (၁၃-၃-၄၄)။
တိုင္းျပည္၏ ဂုဏ္သိကၡာဟူသည္မွာ ျပည္သူတို႔၏ ဂုဏ္သိကၡာျဖစ္သည္၊ ျပည္သူတို႔၏ ဂုဏ္သိကၡာသည္ ၎ႏွင့္ ၎စစ္သားမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ ခြဲျခား၍မရဟု ေအာင္ဆန္းက ယံုၾကည္ထားပါသည္။ သူလိုလားေသာ စံျပလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕ဆိုသည္မွာ စစ္မႈထမ္းတိုင္း၏ အျပဳအက်င့္တို႔သည္ ၁၈ ရာစု နန္းတြင္းစာဆိုေတာ္ လက္ဝဲသုႏၵရ (၁၇၂၃-၁၇၉၉) ေရးသားဖြဲ႔ဆိုထားေသာ နႏိၵေသနပ်ိဳ႕ပါ သေဘာတရားျဖင့္ ျပည့္ဝေနမည္ျဖစ္ေသာ တပ္ဖြဲ႕ပင္ျဖစ္ရေပမည္။
စစ္နည္းဗ်ဴဟာ၊ ဘယ္လိုသာလည္း
စြဲကိုင္လက္နက္၊ ဘယ္လိုထက္လည္း
ျပည္သူ႔ႏွလံုး၊ မသိမ္းႀကံဳးလွ်င္
ျပည္သူ႔ခြန္အား၊ မကိုးစားလွ်င္
ဓါးသြားလည္ေႂကြ၊ လွံလည္းေခြအံ့။
(လက္ဝဲသုႏၵရ၊ နႏိၵေသနပ်ိဳ႕မွ)
လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွာမႈ အျမင့္မားဆံုးအဆင့္သို႔ ေရာက္ရွိလာသည္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျပည္သူ႔စိတ္ႏွလံုးကို သိမ္းႀကံဳး၍၊ ျပည္သူ႔အင္အားကို ကိုးစားေၾကာင္း ပို၍ သိသာထင္ရွားလာပါသည္။
“လူတဦးတေယာက္သည္ မည္မွ်ေလာက္ စြမ္းပကားရွိေစကာမူ လူထု၏ အားေပးရိုင္းပင္းမႈမရွိဘဲလ်က္ ရာဇဝင္တြင္ေလာက္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ိဳးကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မေဆာင္ရြက္ႏိုင္” ဟု ယံုၾကည္သည့္အေလ်ာက္ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈတြင္ ျပည္သူတို႔ကို ၎ေနာက္မွ ၿမဲၿမံစြာ ႀကံ့ႀကံ့ခိုင္ခိုင္ ရပ္တည္ၾကပါရန္ ပန္ၾကားခဲ့ပါသည္။ မဟုတ္မမွန္ေသာ ကတိမ်ားေပး၍၎၊ ေျမွာက္ပင့္ေျပာဆို၍၎၊ ေထာက္ခံမႈရယူေသာနည္းကို ၎က မသံုးပါ။
စစ္ေၾကာင့္ အႀကီးအက်ယ္ပ်က္စီးေနရသည့္ ေျမေပၚတြင္ လြတ္လပ္ေသာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ တိုင္းႏိုင္ငံကို တညီတၫႊတ္တည္း ဝိုင္းဝန္းတည္ေထာင္ရန္ ၎ႏွင့္ ျပည္သူလူထုအၾကား အျပန္အလွန္ယံုၾကည္မႈႏွင့္ ရိုေသေလးစားမႈတို႔၏ တခုတည္းေသာအေျခခံမွာ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ပြင့္လင္းမႈပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ယူဆပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးတြင္ လိမ္လည္လွည့္ျဖားမႈ၊ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမႈတို႔ကို ဦးစားေပး က်င့္သံုးေနျခင္းသည္ ျပည္သူလူထုကို ေစာ္ကားရာေရာက္သည့္အျပင္ မိမိ၏ သိကၡာသမာဓိကိုလည္း ေဖာက္ဖ်က္ရာေရာက္ပါသည္။ ျပည္သူျပည္သားအမ်ားစုသည္ အသိတရားျဖင့္ အမွားထက္အမွန္ကိုသာ တန္ဖိုးထားၿပီး အမွားအမွန္ ေဝဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္စြမ္ရွိသည္ဟု ယူဆ၍ ေအာင္ဆန္းက လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
ယင္းယူဆခ်က္သည္ မွားယြင္းျခင္းမရွိပါ။ ၎၏ ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားကို ျပည္သူလူထုက အျပည့္အဝ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကၿပီး စည္းလံုးညီညာစြာ ေထာက္ခံအားေပး၍ တံု႔ျပန္သျဖင့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ၌ က်င္းပေသာ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရး (ဖဆပလ) အဖြဲ႔မွ ဝင္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္သူအမ်ားစု အႏိုင္ရခဲ့ပါသည္။ ေအာင္ဆန္းသည္ အစိုးရအာဏာ၏ အဆင္အယင္၊ အေဆာင္အေယာင္မ်ားကို ဂရုစိုက္လွသူမဟုတ္ေသာ္လည္း ျပည္သူတို႔က ေရြးခ်ယ္ထားေသာ ေခါင္းေဆာင္ဆိုသည့္ဂုဏ္ကိုမူ ရိုးသားစြာျမတ္ႏိုးသူပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေခါင္းေဆာင္မႈတာဝန္မ်ားကို ေအာင္ဆန္း ေလးေလးနက္နက္ ခံယူထားပါသည္။ ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္မွာ ေသရမည္ သို႔မဟုတ္ ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်မည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမရွိဘဲ မိမိမွန္သည္ဟု ယူဆေသာကိစၥကို သတၱိရွိရွိျဖင့္ လုပ္ကိုင္ရဲသျဖင့္ လူထုက ယံုၾကည္စြာ ေပးအပ္ထားေသာ အရာျဖစ္သည္ဟု ေအာင္ဆန္းက ျမင္ပါသည္။
တိုင္းျပည္အေပၚတြင္ထားရွိရမည့္ ၎၏ တာဝန္ဝတၱရားမ်ား ပ်က္ကြက္ပါက ေပးထားေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ျပည္သူက ျပန္လည္သိမ္းယူရမည္ဟုလည္း လက္ခံပါသည္။ ၎ႏွင့္ ၎၏ အစိုးရအဖြဲ႕ကို တိုင္းျပည္က ရိုေသေလးစားျခင္းမရွိေတာ့ေသာအခါတြင္ ၎တို႔ ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္မည္ဟု ေအာင္ဆန္းက ေျပာေသာအခါ အေျပာသက္သက္မဟုတ္ဘဲ ဖ်က္မည္မဟုတ္ေသာ ကတိကို ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ျပည္သူတို႔က သိရွိၾကပါသည္။
အင္အားဆိုသည္မွာ တရားမွ်တမွန္ကန္ေသာ ဦးတည္ခ်က္အတြက္ အသံုးျပဳမွသာလွ်င္ တန္ဖိုးရွိသည္ဟု ယံုၾကည္ေသာ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ စစ္သည္တဦးအဖို႔ ဂုဏ္သိကၡာမရွိဘဲ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းသည္ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာမဟုတ္ပါ။ ျပည္သူ႔လူစြမ္းေကာင္းဟူသည္ ျပည္သူ၏ ေမွ်ာ္မွန္းေတာင့္တခ်က္ကို ကိုယ္စားျပဳပါသည္။
လက္ေတြ႔ဘဝရွိ ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာမူ ျပည္သူတို႔၏ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ားအား အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးႏိုင္မည့္ အတိုင္းအတာကိုသာ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနၾကပါသည္။ ႀကံဳခဲလွေသာ သမိုင္းအခ်ိန္အခါမ်ားတြင္ ေမွ်ာ္မွန္းေတာင့္တခ်က္ႏွင့္ တကယ့္လက္ေတြ႕ဘဝတို႔ တထပ္တည္း တိုက္ဆိုင္သြားေသာအခါ၌ ျပည္သူလူထုသည္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ အင္တိုက္အားတိုက္ အစြမ္းကုန္လုပ္ေဆာင္ၾကၿပီး အခ်င္းခ်င္း ညီၫႊတ္ၾကပါသည္။ ယင္းအခ်ိန္အခါကို သတိရေနျခင္းျဖင့္ သိကၡာမဲ့၍ ေအာင္ျမင္မႈေျခာက္ခမ္းေသာ ကာလမ်ားတြင္ အားေမြး၊ ဂုဏ္ယူႏိုင္ပါသည္။ ေအာင္ဆန္းေခါင္းေဆာင္ေသာ တိုေတာင္းလွသည့္ ကာလအတြင္း၌ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔သည္ ၎တို႔ကိုယ္၎တို႔ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ယံုၾကည္အားကိုးခြင့္ရၾကသူမ်ားတြင္ရွိေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္ေသာ အင္အားမ်ားျဖင့္ ျပည့္ၿဖိဳးေနၾကပါသည္။ ၎တို႔၏ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ၎တို႔ကို စည္းကမ္းႏွင့္ လံု႔လဝိရိယမရွိဟူ၍ သူ႔ဝသီအတိုင္း တံုးတံုးတိတိ ျပစ္တင္ႀကိမ္းေမာင္း ဆူပူသည့္အခါ၌ပင္ ၎တို႔သည္ စိတ္ပ်က္ျခင္းမရွိၾကဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ မိမိ၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ားကို မိမိကိုယ္တိုင္ ျပင္ဆင္ရန္ ဆႏၵရွိသကဲ့သို႔ ၎တို႔ကိုလည္း ၎တို႔၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ားကို ျပင္ေစလိုသည္ဟု အေသအခ်ာသိရွိထားၾကသျဖင့္ ပို၍ပင္ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ ေပါက္လာၾကပါသည္။
“ဘဝဟူသည္မွာ အမွန္တရားႏွင့္ အျပစ္ကင္းစင္မႈကို ရွာေဖြေသာ မြန္ျမတ္သည့္ ခရီးစဥ္” ဟု ေအာင္ဆန္းက ယူဆထားပါသည္။ ဤသို႔ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရာတြင္ သူႏွင့္အတူ တိုင္ျပည္ကိုပါ သယ္ေဆာင္သြားရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ လက္ေတြ႕မက်ေလာက္ေအာင္ ျမင့္မားသည္ဟု ဆိုရေလာက္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာ၌ အံ့ဩဖြယ္ရာေအာင္ျမင္မႈမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ား၏ အရည္အခ်င္းကို၎၊ ေျပာသည့္အတိုင္းလုပ္၍ သိကၡာသမာဓိႏွင့္ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္မႈသည္ လက္ေတြ႕ႏိုင္ငံေရး၏ ထိေရာက္ေသာ အေျခခံျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းျပသခဲ့ေသာ ေအာင္ဆန္း၏ စြမ္းရည္ကို၎ ဂုဏ္ျပဳရာေရာက္ပါသည္။
ေအာင္ဆန္းသည္ စစ္သည္ေတာ္တဦးျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ တိုက္ခိုက္ရမည္ဆိုလွ်င္ အေသအခ်ာတိုက္သူျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တိုက္ပြဲၿပီးေသာအခါတြင္ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမရွိဘဲ လက္နက္ကို ေဘးဖယ္ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းကို လိုက္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ ၎၏ လက္ထဲသို႔ ႏိုင္ငံေရးအာဏာ ေရာက္ရွိလာေသာအခါတြင္လည္း “က်ဳပ္က ေမတၱာႏွင့္ သစၥာကို ေရွ႕ထားၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္မယ္” ဟု ဟန္မလုပ္ဘဲ ရိုးသားစြာေျပာႏိုင္သူပင္ျဖစ္ပါသည္။ ၎အား ေထာက္ခံသူမ်ားက ၎သည္ မိမိတို႔၏ အသက္၊ မိမိတို႔၏ ခ်မ္းသာမႈႏွင့္ မိမိတို႔၏ ယံုၾကည္မႈတို႔ကို မဆင္မျခင္ အက်ိဳးမဲ့ေအာင္ လုပ္မည္မဟုတ္ဟု စိတ္ခ်ႏိုင္ၾကပါသည္။
သူ၏ စကားအတိုင္း ဆိုရလွ်င္ ေအာင္ဆန္းသည္ တိုင္းျပည္ကို “အရမ္းမဲ့ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္” လုပ္မည့္ “ႏိုင္ငံေရး စတန္႔မင္းသား” မဟုတ္ပါ။ ျပည္သူလူထုက ၎၏ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ယံုၾကည္မည္ဆိုပါက တႏွစ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရးကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာရယူမည္ဟု ရဲရဲႀကီး အာမခံခဲ့ပါသည္။ “က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ကတိကို မဖ်က္ခဲ့ဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ သိတယ္မဟုတ္လား”။ ဤစကားကို ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇႏၷဝါရီ (၄) ရက္ေန႔တြင္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံအား လြတ္လပ္ေသာ သမတႏိုင္ငံဟု မေၾကညာမီ (၁၁) လတိတိအလိုက ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရေသာအခါတြင္ ေအာင္ဆန္း ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ပါသည္။ သူတပါးအား ဆင္ျခင္တံုတရားကို လက္ခံ၍ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္း အစစ္အမွန္ကို တံု႕ျပန္တတ္ေသာ အသိဥာဏ္ရွိသည္ဟု ယူဆသည့္ အေျခခံသေဘာထားရွိသူ ေအာင္ဆန္းသည္ အာဏာရရွိေရးကို ကိုယ္က်င့္တရားထက္ပို၍ ဂရုျပဳၾကေသာ ႏိုင္ငံေရးၿပိဳင္ဖက္တို႔၏ သစၥာတရားကင္းမဲ့ျခင္း၏ ဒဏ္ကို ခံသြားရပါသည္။ ျမန္မာျပည္အတြက္ ၎ထားရွိေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာတြင္ ဂရုတစိုက္စဥ္းစားေတြးေခၚ အႀကံဥာဏ္မ်ားထုတ္သကဲ့သို႔ ၎၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာလံုၿခံဳမႈအတြက္ ဂရုတစိုက္ရွိခဲ့ပါက ေအာင္ဆန္းသည္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံရမည္မဟုတ္ဟု ေျပာသူမ်ားရွိၾကပါသည္။
သို႔ေသာ္ သူသာ ထိုကဲ့သို႔ ကိုယ္က်ိဳးငဲ့သူျဖစ္ခဲ့ပါက “ေခါင္းေဆာင္သည္ ႏိုင္ငံ၏အင္အားျဖစ္သည္” ဟူေသာထံုးကို အသက္သြင္းေပးလိုက္ေသာ ဗိုလ္တကာ့ဗိုလ္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားက ‘ငါတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္’ ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း ျဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။
xxxxxxxxxxxxxxxxxx
၂။ေမာင္ေအာင္ဆန္း ၏ ပြဲဦးထြက္သတၱိ...
===================
ယခု တင္ျပမည့္ ေဆာင္းပါးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတၱိမ်ားတြင္၎၊ အျခားသူမ်ား ေဟာေျပာ တင္ျပၾကေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အတၳဳပၸတၱိမ်ားတြင္၎၊ မပါ၀င္ေသးေသာ အေၾကာင္းအခ်င္းအရာမ်ားကို ဖတ္ရွဳရမည္ ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္... လြန္ခဲ႔သည့္ အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္က အိုးေ၀ဂ်ာနယ္တြင္ စည္သူေက်ာ္ထင္ ေရးသားခဲ႔ေသာ " ေမာင္ေအာင္ဆန္း ၏ ပြဲဦးထြက္သတၱိ..." ေဆာင္းပါးအား ျပန္လည္ ေကာက္ႏႈတ္ ေ၀မွ်လိုက္ပါသည္.
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းငယ္ရြယ္စဥ္ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ ဦးေသာဘိတ ေက်ာင္းသားဘ၀ မေရာက္မီ ကေလးဘ၀က ကိုေအာင္ဆန္းသည္ တေစ ၦ သရဲကို အလြန္ေၾကာက္တတ္ေၾကာက္္တတ္ေၾကာင္း နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ေပၚ၌ ၀ါတြင္းတြင္ အတီးအမႈတ္ အကအခုန္တို႔ျဖင့္ အဖိတ္ေန႔တိုင္း အလွဴခံထြက္ရာ လူတစ္ေယာက္က ဖိုးသူေတာ္ရုပ္ႀကီးထဲ၀င္ၿပီး ကခုန္သည္ကိုျမင္လွ်င္လည္း ေၾကာက္ရြံ႔သျဖင့္ အိမ္ခန္းတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ ပုန္းေအာင္းေနတတ္ေၾကာင္း ၊ ကာကာ ဆိုင္သို႔လာလွ်င္ ကာကာကုလားကိုလည္း ေၾကာက္သျဖင့္ ကာကာဆိုင္သို႔ပင္ မသြားေၾကာင္း အစရိွသည့္ ငယ္ရြယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္တတ္ပံုတို႔ကို " ေအာင္သန္း၏ ေအာင္ဆန္း" စာအုပ္တြင္၎ ၊ " ေအာင္ဆန္း မိသားစု" စာအုပ္တြင္၎ စာရွဳသူမ်ား ေတြ႕ဘူး ဖတ္ဘူးခဲ႔ၾကေပလိမ္႔မည္...
ဤေနရာတြင္ ေၾကာက္စိတ္ဟူသည္ လူ႔ဘ၀တေလ်ာက္လံုး လူ႔ခႏၶာအတြင္း၌ ရာသက္ပန္ ကိန္းေအာင္း တည္ရိွ ေနႏိုင္ေသာ အျခင္းအရာမ်ဳိး မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုပါသည္.. ေၾကာက္လွ်င္လြဲ ရဲလွ်င္မင္းျဖစ္ ေၾကာက္ေမြးပါ ဇာဂနာ ျဖင့္ႏႈတ္ ဟူေသာ စကားႏွင့္ အညီ ေၾကာက္စိတ္ကို ရဲစိတ္ျဖင့္ တြန္းလွန္ေခ်မႈန္းပစ္လွ်င္ လံုး၀ကင္းစင္ ပေပ်ာက္ၿပီး အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းဘ၀သို႔တိုင္ ေရာက္ေအာင္ပင္ တက္လွမ္းႏိုင္တတ္ေပသည္။ ေၾကာက္ေသြးဟူသမွ်ကို ရဲေဆးျဖင့္ သုတ္သင္ေဆးေၾကာပစ္ႏိုင္သျဖင့္ ျမန္မာ႔လြတ္လပ္ေရးကို လက္၀ယ္ပိုင္ပိုင္ အႏိုင္ရေအာင္ တိုက္ယူႏိုင္စြမ္းရိွခဲ႔သည္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္က သက္ေသထူလ်က္ရိွေပသည္။ ရဲေသြး ရဲမာန္ ႏွင့္ သတၱိ ဗ်တၱိ ဟူသည္ ေလ႔က်င္ပ်ဳိးေထာင္၍ ရႏိုင္ေကာင္းေသာ အျခင္းအရာမ်ဳိးျဖစ္ေပသည္။ ထိုသို႔ေသာ သတၱိမ်ဳိးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္ၿပီးကာစ အသက္(၁၇)ႏွစ္သား အရြယ္က ေလ႔က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ခဲ႔ေပသည္။
ကိုေအာင္ဆန္း မည္သို႔ ေလ႔က်င္ပ်ဳိးေထာင္ခဲ႔ပါသနည္း.....
အခ်ိန္ကား ျမန္မာလြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟူ၍ ႏိုင္ငံဥေသွ်ာင္ႀကီးတဆူျဖစ္လာမည့္ ေက်ာင္းသားကိုေအာင္ဆန္းသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ အိုင္ေအဂ်ဴနီယာ (ေခၚ) ဥပစာေအာက္တန္း (ထိုစဥ္က ပထမႏွစ္ မေခၚေသး)တြင္ တစ္ႏွစ္တာ ပညာသင္ၾကားၿပီး၍ အတန္းတင္စာေမးပြဲမ်ား ေျဖဆိုၿပီးကာ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အေရာက္တြင္ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ရိွ မိခင္ႀကီးအေမစုထံသို႔ ျပန္ေရာက္လာေသာ အခါသမယေပတည္း ....
နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ေတာၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕ ျဖစ္ရကား ထိုစဥ္က ၿမိဳ႕ေပၚရိွ မ်ားစြာေသာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးမ်ားသည္ အားလပ္ေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ တေစ ၦ မွင္စာ သရဲသဘက္ ဘုတ္ ၿပိတၱာ စသည္တို႔၏ အေၾကာင္းကို ဒ႑ာရီ ပံုျပင္မ်ား သဖြယ္ အက်ယ္ခ်ဲ႔ကာ ေျပာေလ႔ ေျပာထ ရိွတတ္ၾကေပ၏။ ထို႔အတူ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ အေရွ႕ပိုင္းရပ္ရိွ အေမစု ၏ အိမ္၀န္းက်င္မွ ေဒၚႀကီး ေဒၚေလးတို႔သည္လည္း ထိုသို႔ေသာ သရဲသဘက္ပံုျပင္မ်ားကို အားပါးတရ လွ်ာလိပ္ပါးလိပ္ ေျပာၾကေလရာ ကိုေအာင္ဆန္းအဖို႔ ထိုဒ႑ာရီဇာတ္လမ္းမ်ားကို မၾကားခ်င္အဆံုး ျဖစ္၍ေနေလေတာ႔သည္။
မည္သို႕ပင္ နားလွ်ံေအာင္ ၾကားရေသာ္လည္း ကိုေအာင္ဆန္းအဖို႔ ယင္းသို႔ေသာ နာနာဘာ၀ မ်ားကို အေကာင္အထည္ႏွင့္တကြ ေတြ႕ျမင္ရျခင္း မရိွသျဖင့္ လံုး၀အယံုအၾကည္ မရိွခဲ႔ေပ။ ပူအိုက္လွေသာ ေႏြရာသီ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ဦးေသာဘိတ ေက်ာင္းတြင္ေနစဥ္က သူႏွင့္ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ခဲ႔ၾကေသာ ႀကြက္ကဒိုး (ကုန္သည္ႀကီး ဦးဘေအး) ၊ ဖိုးနီ(ေက်ာင္းဆရာ ဦးဖိုးနီ)၊ ေမာင္ညာ(ကုန္သည္ ဦးညာပြား)၊ ေမာင္ညိဳ(ေၿမြအလမၸယ္ဆရာ ဦးညိဳ) ႏွင့္ ရန္ဒါး (ယခုရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကမာရြတ္တြင္ေနထိုင္သူ ကေပါင္းကုန္းႀကီးရြာသား ရန္ဒါး) စေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ ဂ်င္းသုပ္သည္ ေဒၚေစာ အိမ္တြင္ စုေ၀းကာ ေထြရာေလးပါး စကားစျမည္မ်ား ေျပာဆိုလွ်က္ ေနၾကေပ၏ ..
ထိုလူစုအနက္ ကိုေအာင္ဆန္းက စတင္၍ ..
ဆန္း ... ဒီေလာကမွာ တေစ ၦ သရဲရိွတယ္ဆိုတာ မင္းတို႔ ယံုၾကသလား ..ငါေတာ႔ လံုး၀ မယံုဘူး .. ဒါေၾကာင့္ .. ငါ ဒါေတြကို ေၾကာက္လဲ မေၾကာက္ဘူး ..ဂရုလဲ မစိုက္ဘူး...
ထိုစကားကို ၾကားလွ်င္ ၎တို႔တြင္ အသက္ႀကီးဆံုးျဖစ္သူ ႀကြက္ကဒိုးက ၾကား၀င္၍..
ဒိုး ...... မယံု မရိွနဲ႔ ေမာင္ ..တခါက ငါ႔ကို ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရွ႕ဖ်ားက မယ္စာပင္ ေခၚတဲ႔ သရက္ပင္ႀကီးေအာက္က သရဲေျခာက္လို႔ ေျပးလိုက္ရတာ တင္ပါး နဲ႔ ဖ၀ါး တသားထဲက်သြားတာပဲ ..
ဆန္း .... အဲဒါ သရက္ပင္ေအာက္ ေခြးတစ္ေကာင္က မင္းကိုျမင္လို႔ လန္႔ေျပးတာ ..မင္းက သရဲေျခာက္တယ္ထင္ၿပီး ထြက္ေျပးတာ ျဖစ္မွာေပါ႔ .. သရဲဆိုတာ တကယ္ မရိွဘူး ...
ထိုသို႔ ႀကြက္ကဒိုး ႏွင့္ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုေနၾကသည္ကို ၾကားလွ်င္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူလည္းျဖစ္၍ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု လူရည္ အလည္ဆံုးလည္း ျဖစ္ေသာ ေမာင္ညာက မ်က္ႏွာမဲ႔ရြဲ႕ကာျဖင့္ ...
ညာ .... ေအာင္ဆန္း မင္း တေစ ၦ သရဲ ရိွတယ္ဆိုတာကို တကယ္ မယံုဘူးလား...
ဆန္း ... လံုး၀ မယံုဘူး ..ရိွလဲ မရိွဘူး ... ဒါေၾကာင့္ ေၾကာက္စရာလဲ မလိုဘူး .....
ညာ ..... ေကာင္းၿပီ..ဒီလိုဆိုရင္ ည(၁၀)နာရီအခ်ိန္ေလာက္မွာ မင္းတစ္ေယာက္တည္း သခၤ်ိဳင္းကို သြားရဲလား ..
ဆန္း ... သြားရံုမက .. ဟိုဘက္ ဆယ္ဘူတာေလာက္လြန္သြားေသးတယ္..ငါသြားရဲရင္..မင္းတို႔က ငါ႔ကို ဘာမ်ား ဆု ေပးၾကမလဲ ...
ညာ ... မင္း သြားရဲရင္ မင္း ရန္ကုန္ေကာလိပ္ေက်ာင္း အျပန္မွာ နတ္ေမာက္-ရန္ကုန္ မီးရထား မထမတန္း လက္မွတ္ကို ဒို႔တေတြက စု၀ယ္ေပးမယ္ ..ကဲ ဘယ္ႏွယ္႔လဲ ..
ဆန္း ... ေကာင္းၿပီ..စိန္လိုက္..
ညာ .... မင္း .. ဒီည (၁၀)နာရီ တိတိမွာ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္၀တ္ဇရပ္နားက ဂံုးတံတားက စထြက္ၿပီး သခၤ်ိဳင္းအလယ္မွာရိွတဲ႔ မင္းဖခင္ ဦးဖာရဲ႕ အုတ္ဂူေပၚမွာ ဦးဖာရဲ႕ သက္ေစ႔ ဖေရာင္းတိုင္ ထြန္းညွိရမယ္..ဖေရာင္းတိုင္ အားလံုးထြန္းၿပီးရင္
ဒီတံတားကို ျပန္လာရမယ္.. ဒီတံတာမွာ ဒို႔ အသင့္ေစာင့္ေနမယ္.. မင္းျပန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း မင္းတကယ္ လုပ္မလုပ္ ဒို႔အားလံုး ျပန္သြားၾကည့္မယ္..မင္းသြားရင္ေတာ႔ အေဖာ္တစ္ေယာက္မွ ေခၚမသြားရဘူး ..
ဆန္း.... ေကာင္းၿပီ..ည(၁၀)နာရီ ငါ႔အေဖရဲ႕ အုတ္ဂူေပၚမွာ သက္ေစ႔ဖေယာင္းတိုင္(၆၄)တိုင္ နဲ႔ မီးညွိဘို႔ မီးျခစ္သာ အဆင္သင့္ျပင္ထားၾက .. ငါလာခဲ႔မယ္.. ဒီတခ်ီေတာ႔ တေစ ၦ သရဲ ယံုတဲ႔ မင္းတို႔တေတြကို ငါ ကၽြတ္ေအာင္ ခၽြတ္ျပမယ္...
ထိုေန႔ညဦးေစာေစာကပင္ ၾကြက္ကဒိုး၊ ဖိုးနီ၊ ေမာင္ညာ ၊ ေမာင္ညိိဳ ႏွင့္ ရန္ဒါး တို႔သည္ ဒီပကၤရာေက်ာင္းတိုက္အနီးမွ ကုန္စံုဆိုင္ျဖစ္ေသာ ၾကတ္တန္ဘိ ေခၚ ကိုေမာင္ကေလး၏ ကုန္မ်ဳိးစံုဆိုင္မွ ဦးဖာသက္ေစ႔ ဖေယာင္းတိုင္(၆၄)တိုင္ႏွင့္ မီးထြန္းညွိရန္ မီးျခစ္တို႔ကို အဆင္သင့္၀ယ္ယူထားၿပီး အဆိုပါ တံတားထိပ္မွ ေစာင့္ဆိုင္းလ်က္ေနၾကေလသည္..
ည(၁၀)နာရီထိုးရန္ ၁၅ မိနစ္အလိုတြင္ ကိုေအာင္ဆန္း ေရာက္၍ လာပါေခ်ၿပီ ...ည(၁၀)နာရီ သံေခ်ာင္းေခါက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ကတိအတိုင္း ဖခင္၏ သက္ေစ႔ဖေယာင္းတိုင္ (၆၄)တိုင္ ႏွင့္ မီးျခစ္တို႔ကို ယူေဆာင္ကာ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ အေနာက္ဖက္ရိွ သုႆာန္သို႔ တေယာက္တည္း ခ်က္ျခင္း ထြက္သြားေလသည္.. ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ဥပါဒါန္လည္းမကပ္ စိုးစဥ္းမွ်လည္း တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားျခင္း မရိွဘဲ သုႆာန္ သခၤ်ိဳင္းသို႔သြားကာ ဖခင္ဦးဖာ၏ အုတ္ဂူေပၚတြင္ သက္ေစ႔ဖေယာင္းတိုင္(၆၄)တိုင္ကို စိမ္ေျပ နေျပ ထြန္းညွိေလေတာ႔သည္..
ထြန္းညွိၿပီးေနာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစုေ၀းရာ ၿမိဳ႕လယ္တံတားသို႔ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ည(၁၁)နာရီ ထိုးသည့္ သံေခ်ာင္းပင္ေခါက္ေလၿပီ.. ထိုအခါတြင္ မွ က်န္ သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္တို႔သည္ ၾကည့္ရွဳ စစ္ေဆးရန္ ဓါးမ်ား၊ လွံမ်ားကို ကိုင္ေဆာင္၍ သြားၾကည့္ၾကသည္.. ဓားလွံမ်ား ယူေဆာင္သြားရျခင္းမွာ တေစ ၦ သရဲရိွသည္ဟု ယံုၾကည္သူမ်ားျဖစ္ၾက၍ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ရလွ်င္ ခုခံရန္ ယူေဆာင္သြားၾကျခင္းျဖစ္သည္..
ကိုေအာင္ဆန္းသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေပးလိုက္ေသာ ဖေယာင္းတိုင္ တစ္ခုမက်န္ အကုန္ ထြန္းညွိခဲ႔ေၾကာင္းေတြ႔ရၿပီး ၿမိဳ႕လယ္တံတားသို႔ ျပန္လာၾကေလသည္..။
သူငယ္ခ်င္း ငါးေယာက္ ကိုေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ၾကေသာအခါ ေမာင္ညာကစတင္၍..
ညာ..... ေမာင္ရင့္ သတၱိက်ု ကိုယ္တို႔တကယ္ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္...ေမာင္ရင္ ငယ္စဥ္ကနဲ႔..ခုနဲ႔ ..ျပဒါးတလမ္း သံတစ္လမ္းဘဲ..
ဆန္း... မင္းတို႔ကို ငါေျပာထားသားဘဲ.. တေစ ၦ သရဲဆိုတာ တကယ္မဟုတ္ လံႀကဳတ္ေတြရဲ႕ လုပ္ဇာတ္ပါလို႔...
ညာ..... ေမာင္ရင္ လက္ေတြ႕ ျပေပလို႔ ..တို႔ေတြလဲ အမွန္ကို လက္ေတြ႔သိရၿပီ.ေမာင္မင္းႀကီးသား ရန္ကုန္ျပန္တဲ႔အခါ ပထမတန္းလက္မွတ္ကိုသာ မကပဲ ပါသမွ် အထုပ္အပိုးေတြကိုပါ ကိုယ္တို႔တေတြ ထမ္းၿပီ ရထားေပၚတင္ေပးပါ႔မယ္..
ဆန္း... ဒါေတြကို အသာထားစမ္းပါေမာင္ညာ ..ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ မင္းတို႔ အယူမွားေတြကို ဒီတခ်ီ ငါ အကၽြတ္ခၽြတ္လိုက္ရလို႔ ေက်နပ္တယ္ကြာ...
အထက္ပါ အျဖစ္သနစ္ကို ေသခ်ာစြာ အကဲခတ္သည္ရိွေသာ္ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ငယ္ရြယ္စဥ္က မည္မွ်ပင္ ေၾကာက္တတ္သည္ ဟု ဆိုေစကာမူ ေက်ာင္းသားဘ၀ေရာက္ရိွၿပီး အဆိုး အေကာင္းကို အက်ိဳး အေၾကာင္းႏွင့္ တကြ ဆင္ျခင္ စဥ္းစားလာတတ္ေသာအရြယ္တြင္မူကား ေၾကာက္ေမြးဟူသမွ်ကို ဇာဂနာျဖင့္ အေျပာင္အစင္ သုတ္သင္ နႈတ္ပါယ္ျပစ္ကာ ရဲစိတ္ ရဲမာန္တို႔ တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေမြးျမဴႏိုင္ၿပီး အမိျမန္မာႏိုင္ငံႀကီး သူ႕ ကၽြန္ ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္လာသည္အထိ စြမ္းစြမ္းတမံ ေခါင္းေဆာင္တိုက္ခိုက္ကာ လြတ္လပ္ေရး ေအာင္ပန္းကို ဆြတ္လွမ္းေပး ခဲ႔ေၾကာင္းကို ျပည္သူအေပါင္းတို႔ အသိပင္ ျဖစ္ေခ်သည္...။
စည္သူေက်ာ္ထင္(အိုးေ၀ဂ်ာနယ္)
credit... တို႕ဗမာအစည္းအရုံး Dobama Asiayone
===================
ယခု တင္ျပမည့္ ေဆာင္းပါးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတၱိမ်ားတြင္၎၊ အျခားသူမ်ား ေဟာေျပာ တင္ျပၾကေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အတၳဳပၸတၱိမ်ားတြင္၎၊ မပါ၀င္ေသးေသာ အေၾကာင္းအခ်င္းအရာမ်ားကို ဖတ္ရွဳရမည္ ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္... လြန္ခဲ႔သည့္ အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္က အိုးေ၀ဂ်ာနယ္တြင္ စည္သူေက်ာ္ထင္ ေရးသားခဲ႔ေသာ " ေမာင္ေအာင္ဆန္း ၏ ပြဲဦးထြက္သတၱိ..." ေဆာင္းပါးအား ျပန္လည္ ေကာက္ႏႈတ္ ေ၀မွ်လိုက္ပါသည္.
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းငယ္ရြယ္စဥ္ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ ဦးေသာဘိတ ေက်ာင္းသားဘ၀ မေရာက္မီ ကေလးဘ၀က ကိုေအာင္ဆန္းသည္ တေစ ၦ သရဲကို အလြန္ေၾကာက္တတ္ေၾကာက္္တတ္ေၾကာင္း နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ေပၚ၌ ၀ါတြင္းတြင္ အတီးအမႈတ္ အကအခုန္တို႔ျဖင့္ အဖိတ္ေန႔တိုင္း အလွဴခံထြက္ရာ လူတစ္ေယာက္က ဖိုးသူေတာ္ရုပ္ႀကီးထဲ၀င္ၿပီး ကခုန္သည္ကိုျမင္လွ်င္လည္း ေၾကာက္ရြံ႔သျဖင့္ အိမ္ခန္းတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ ပုန္းေအာင္းေနတတ္ေၾကာင္း ၊ ကာကာ ဆိုင္သို႔လာလွ်င္ ကာကာကုလားကိုလည္း ေၾကာက္သျဖင့္ ကာကာဆိုင္သို႔ပင္ မသြားေၾကာင္း အစရိွသည့္ ငယ္ရြယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္တတ္ပံုတို႔ကို " ေအာင္သန္း၏ ေအာင္ဆန္း" စာအုပ္တြင္၎ ၊ " ေအာင္ဆန္း မိသားစု" စာအုပ္တြင္၎ စာရွဳသူမ်ား ေတြ႕ဘူး ဖတ္ဘူးခဲ႔ၾကေပလိမ္႔မည္...
ဤေနရာတြင္ ေၾကာက္စိတ္ဟူသည္ လူ႔ဘ၀တေလ်ာက္လံုး လူ႔ခႏၶာအတြင္း၌ ရာသက္ပန္ ကိန္းေအာင္း တည္ရိွ ေနႏိုင္ေသာ အျခင္းအရာမ်ဳိး မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုပါသည္.. ေၾကာက္လွ်င္လြဲ ရဲလွ်င္မင္းျဖစ္ ေၾကာက္ေမြးပါ ဇာဂနာ ျဖင့္ႏႈတ္ ဟူေသာ စကားႏွင့္ အညီ ေၾကာက္စိတ္ကို ရဲစိတ္ျဖင့္ တြန္းလွန္ေခ်မႈန္းပစ္လွ်င္ လံုး၀ကင္းစင္ ပေပ်ာက္ၿပီး အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းဘ၀သို႔တိုင္ ေရာက္ေအာင္ပင္ တက္လွမ္းႏိုင္တတ္ေပသည္။ ေၾကာက္ေသြးဟူသမွ်ကို ရဲေဆးျဖင့္ သုတ္သင္ေဆးေၾကာပစ္ႏိုင္သျဖင့္ ျမန္မာ႔လြတ္လပ္ေရးကို လက္၀ယ္ပိုင္ပိုင္ အႏိုင္ရေအာင္ တိုက္ယူႏိုင္စြမ္းရိွခဲ႔သည္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္က သက္ေသထူလ်က္ရိွေပသည္။ ရဲေသြး ရဲမာန္ ႏွင့္ သတၱိ ဗ်တၱိ ဟူသည္ ေလ႔က်င္ပ်ဳိးေထာင္၍ ရႏိုင္ေကာင္းေသာ အျခင္းအရာမ်ဳိးျဖစ္ေပသည္။ ထိုသို႔ေသာ သတၱိမ်ဳိးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္ၿပီးကာစ အသက္(၁၇)ႏွစ္သား အရြယ္က ေလ႔က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ခဲ႔ေပသည္။
ကိုေအာင္ဆန္း မည္သို႔ ေလ႔က်င္ပ်ဳိးေထာင္ခဲ႔ပါသနည္း.....
အခ်ိန္ကား ျမန္မာလြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟူ၍ ႏိုင္ငံဥေသွ်ာင္ႀကီးတဆူျဖစ္လာမည့္ ေက်ာင္းသားကိုေအာင္ဆန္းသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ အိုင္ေအဂ်ဴနီယာ (ေခၚ) ဥပစာေအာက္တန္း (ထိုစဥ္က ပထမႏွစ္ မေခၚေသး)တြင္ တစ္ႏွစ္တာ ပညာသင္ၾကားၿပီး၍ အတန္းတင္စာေမးပြဲမ်ား ေျဖဆိုၿပီးကာ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အေရာက္တြင္ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ရိွ မိခင္ႀကီးအေမစုထံသို႔ ျပန္ေရာက္လာေသာ အခါသမယေပတည္း ....
နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ေတာၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕ ျဖစ္ရကား ထိုစဥ္က ၿမိဳ႕ေပၚရိွ မ်ားစြာေသာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးမ်ားသည္ အားလပ္ေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ တေစ ၦ မွင္စာ သရဲသဘက္ ဘုတ္ ၿပိတၱာ စသည္တို႔၏ အေၾကာင္းကို ဒ႑ာရီ ပံုျပင္မ်ား သဖြယ္ အက်ယ္ခ်ဲ႔ကာ ေျပာေလ႔ ေျပာထ ရိွတတ္ၾကေပ၏။ ထို႔အတူ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ အေရွ႕ပိုင္းရပ္ရိွ အေမစု ၏ အိမ္၀န္းက်င္မွ ေဒၚႀကီး ေဒၚေလးတို႔သည္လည္း ထိုသို႔ေသာ သရဲသဘက္ပံုျပင္မ်ားကို အားပါးတရ လွ်ာလိပ္ပါးလိပ္ ေျပာၾကေလရာ ကိုေအာင္ဆန္းအဖို႔ ထိုဒ႑ာရီဇာတ္လမ္းမ်ားကို မၾကားခ်င္အဆံုး ျဖစ္၍ေနေလေတာ႔သည္။
မည္သို႕ပင္ နားလွ်ံေအာင္ ၾကားရေသာ္လည္း ကိုေအာင္ဆန္းအဖို႔ ယင္းသို႔ေသာ နာနာဘာ၀ မ်ားကို အေကာင္အထည္ႏွင့္တကြ ေတြ႕ျမင္ရျခင္း မရိွသျဖင့္ လံုး၀အယံုအၾကည္ မရိွခဲ႔ေပ။ ပူအိုက္လွေသာ ေႏြရာသီ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ဦးေသာဘိတ ေက်ာင္းတြင္ေနစဥ္က သူႏွင့္ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ခဲ႔ၾကေသာ ႀကြက္ကဒိုး (ကုန္သည္ႀကီး ဦးဘေအး) ၊ ဖိုးနီ(ေက်ာင္းဆရာ ဦးဖိုးနီ)၊ ေမာင္ညာ(ကုန္သည္ ဦးညာပြား)၊ ေမာင္ညိဳ(ေၿမြအလမၸယ္ဆရာ ဦးညိဳ) ႏွင့္ ရန္ဒါး (ယခုရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကမာရြတ္တြင္ေနထိုင္သူ ကေပါင္းကုန္းႀကီးရြာသား ရန္ဒါး) စေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ ဂ်င္းသုပ္သည္ ေဒၚေစာ အိမ္တြင္ စုေ၀းကာ ေထြရာေလးပါး စကားစျမည္မ်ား ေျပာဆိုလွ်က္ ေနၾကေပ၏ ..
ထိုလူစုအနက္ ကိုေအာင္ဆန္းက စတင္၍ ..
ဆန္း ... ဒီေလာကမွာ တေစ ၦ သရဲရိွတယ္ဆိုတာ မင္းတို႔ ယံုၾကသလား ..ငါေတာ႔ လံုး၀ မယံုဘူး .. ဒါေၾကာင့္ .. ငါ ဒါေတြကို ေၾကာက္လဲ မေၾကာက္ဘူး ..ဂရုလဲ မစိုက္ဘူး...
ထိုစကားကို ၾကားလွ်င္ ၎တို႔တြင္ အသက္ႀကီးဆံုးျဖစ္သူ ႀကြက္ကဒိုးက ၾကား၀င္၍..
ဒိုး ...... မယံု မရိွနဲ႔ ေမာင္ ..တခါက ငါ႔ကို ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရွ႕ဖ်ားက မယ္စာပင္ ေခၚတဲ႔ သရက္ပင္ႀကီးေအာက္က သရဲေျခာက္လို႔ ေျပးလိုက္ရတာ တင္ပါး နဲ႔ ဖ၀ါး တသားထဲက်သြားတာပဲ ..
ဆန္း .... အဲဒါ သရက္ပင္ေအာက္ ေခြးတစ္ေကာင္က မင္းကိုျမင္လို႔ လန္႔ေျပးတာ ..မင္းက သရဲေျခာက္တယ္ထင္ၿပီး ထြက္ေျပးတာ ျဖစ္မွာေပါ႔ .. သရဲဆိုတာ တကယ္ မရိွဘူး ...
ထိုသို႔ ႀကြက္ကဒိုး ႏွင့္ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုေနၾကသည္ကို ၾကားလွ်င္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူလည္းျဖစ္၍ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု လူရည္ အလည္ဆံုးလည္း ျဖစ္ေသာ ေမာင္ညာက မ်က္ႏွာမဲ႔ရြဲ႕ကာျဖင့္ ...
ညာ .... ေအာင္ဆန္း မင္း တေစ ၦ သရဲ ရိွတယ္ဆိုတာကို တကယ္ မယံုဘူးလား...
ဆန္း ... လံုး၀ မယံုဘူး ..ရိွလဲ မရိွဘူး ... ဒါေၾကာင့္ ေၾကာက္စရာလဲ မလိုဘူး .....
ညာ ..... ေကာင္းၿပီ..ဒီလိုဆိုရင္ ည(၁၀)နာရီအခ်ိန္ေလာက္မွာ မင္းတစ္ေယာက္တည္း သခၤ်ိဳင္းကို သြားရဲလား ..
ဆန္း ... သြားရံုမက .. ဟိုဘက္ ဆယ္ဘူတာေလာက္လြန္သြားေသးတယ္..ငါသြားရဲရင္..မင္းတို႔က ငါ႔ကို ဘာမ်ား ဆု ေပးၾကမလဲ ...
ညာ ... မင္း သြားရဲရင္ မင္း ရန္ကုန္ေကာလိပ္ေက်ာင္း အျပန္မွာ နတ္ေမာက္-ရန္ကုန္ မီးရထား မထမတန္း လက္မွတ္ကို ဒို႔တေတြက စု၀ယ္ေပးမယ္ ..ကဲ ဘယ္ႏွယ္႔လဲ ..
ဆန္း ... ေကာင္းၿပီ..စိန္လိုက္..
ညာ .... မင္း .. ဒီည (၁၀)နာရီ တိတိမွာ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္၀တ္ဇရပ္နားက ဂံုးတံတားက စထြက္ၿပီး သခၤ်ိဳင္းအလယ္မွာရိွတဲ႔ မင္းဖခင္ ဦးဖာရဲ႕ အုတ္ဂူေပၚမွာ ဦးဖာရဲ႕ သက္ေစ႔ ဖေရာင္းတိုင္ ထြန္းညွိရမယ္..ဖေရာင္းတိုင္ အားလံုးထြန္းၿပီးရင္
ဒီတံတားကို ျပန္လာရမယ္.. ဒီတံတာမွာ ဒို႔ အသင့္ေစာင့္ေနမယ္.. မင္းျပန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း မင္းတကယ္ လုပ္မလုပ္ ဒို႔အားလံုး ျပန္သြားၾကည့္မယ္..မင္းသြားရင္ေတာ႔ အေဖာ္တစ္ေယာက္မွ ေခၚမသြားရဘူး ..
ဆန္း.... ေကာင္းၿပီ..ည(၁၀)နာရီ ငါ႔အေဖရဲ႕ အုတ္ဂူေပၚမွာ သက္ေစ႔ဖေယာင္းတိုင္(၆၄)တိုင္ နဲ႔ မီးညွိဘို႔ မီးျခစ္သာ အဆင္သင့္ျပင္ထားၾက .. ငါလာခဲ႔မယ္.. ဒီတခ်ီေတာ႔ တေစ ၦ သရဲ ယံုတဲ႔ မင္းတို႔တေတြကို ငါ ကၽြတ္ေအာင္ ခၽြတ္ျပမယ္...
ထိုေန႔ညဦးေစာေစာကပင္ ၾကြက္ကဒိုး၊ ဖိုးနီ၊ ေမာင္ညာ ၊ ေမာင္ညိိဳ ႏွင့္ ရန္ဒါး တို႔သည္ ဒီပကၤရာေက်ာင္းတိုက္အနီးမွ ကုန္စံုဆိုင္ျဖစ္ေသာ ၾကတ္တန္ဘိ ေခၚ ကိုေမာင္ကေလး၏ ကုန္မ်ဳိးစံုဆိုင္မွ ဦးဖာသက္ေစ႔ ဖေယာင္းတိုင္(၆၄)တိုင္ႏွင့္ မီးထြန္းညွိရန္ မီးျခစ္တို႔ကို အဆင္သင့္၀ယ္ယူထားၿပီး အဆိုပါ တံတားထိပ္မွ ေစာင့္ဆိုင္းလ်က္ေနၾကေလသည္..
ည(၁၀)နာရီထိုးရန္ ၁၅ မိနစ္အလိုတြင္ ကိုေအာင္ဆန္း ေရာက္၍ လာပါေခ်ၿပီ ...ည(၁၀)နာရီ သံေခ်ာင္းေခါက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ကတိအတိုင္း ဖခင္၏ သက္ေစ႔ဖေယာင္းတိုင္ (၆၄)တိုင္ ႏွင့္ မီးျခစ္တို႔ကို ယူေဆာင္ကာ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ အေနာက္ဖက္ရိွ သုႆာန္သို႔ တေယာက္တည္း ခ်က္ျခင္း ထြက္သြားေလသည္.. ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ဥပါဒါန္လည္းမကပ္ စိုးစဥ္းမွ်လည္း တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားျခင္း မရိွဘဲ သုႆာန္ သခၤ်ိဳင္းသို႔သြားကာ ဖခင္ဦးဖာ၏ အုတ္ဂူေပၚတြင္ သက္ေစ႔ဖေယာင္းတိုင္(၆၄)တိုင္ကို စိမ္ေျပ နေျပ ထြန္းညွိေလေတာ႔သည္..
ထြန္းညွိၿပီးေနာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစုေ၀းရာ ၿမိဳ႕လယ္တံတားသို႔ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ည(၁၁)နာရီ ထိုးသည့္ သံေခ်ာင္းပင္ေခါက္ေလၿပီ.. ထိုအခါတြင္ မွ က်န္ သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္တို႔သည္ ၾကည့္ရွဳ စစ္ေဆးရန္ ဓါးမ်ား၊ လွံမ်ားကို ကိုင္ေဆာင္၍ သြားၾကည့္ၾကသည္.. ဓားလွံမ်ား ယူေဆာင္သြားရျခင္းမွာ တေစ ၦ သရဲရိွသည္ဟု ယံုၾကည္သူမ်ားျဖစ္ၾက၍ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ရလွ်င္ ခုခံရန္ ယူေဆာင္သြားၾကျခင္းျဖစ္သည္..
ကိုေအာင္ဆန္းသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေပးလိုက္ေသာ ဖေယာင္းတိုင္ တစ္ခုမက်န္ အကုန္ ထြန္းညွိခဲ႔ေၾကာင္းေတြ႔ရၿပီး ၿမိဳ႕လယ္တံတားသို႔ ျပန္လာၾကေလသည္..။
သူငယ္ခ်င္း ငါးေယာက္ ကိုေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ၾကေသာအခါ ေမာင္ညာကစတင္၍..
ညာ..... ေမာင္ရင့္ သတၱိက်ု ကိုယ္တို႔တကယ္ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္...ေမာင္ရင္ ငယ္စဥ္ကနဲ႔..ခုနဲ႔ ..ျပဒါးတလမ္း သံတစ္လမ္းဘဲ..
ဆန္း... မင္းတို႔ကို ငါေျပာထားသားဘဲ.. တေစ ၦ သရဲဆိုတာ တကယ္မဟုတ္ လံႀကဳတ္ေတြရဲ႕ လုပ္ဇာတ္ပါလို႔...
ညာ..... ေမာင္ရင္ လက္ေတြ႕ ျပေပလို႔ ..တို႔ေတြလဲ အမွန္ကို လက္ေတြ႔သိရၿပီ.ေမာင္မင္းႀကီးသား ရန္ကုန္ျပန္တဲ႔အခါ ပထမတန္းလက္မွတ္ကိုသာ မကပဲ ပါသမွ် အထုပ္အပိုးေတြကိုပါ ကိုယ္တို႔တေတြ ထမ္းၿပီ ရထားေပၚတင္ေပးပါ႔မယ္..
ဆန္း... ဒါေတြကို အသာထားစမ္းပါေမာင္ညာ ..ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ မင္းတို႔ အယူမွားေတြကို ဒီတခ်ီ ငါ အကၽြတ္ခၽြတ္လိုက္ရလို႔ ေက်နပ္တယ္ကြာ...
အထက္ပါ အျဖစ္သနစ္ကို ေသခ်ာစြာ အကဲခတ္သည္ရိွေသာ္ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ငယ္ရြယ္စဥ္က မည္မွ်ပင္ ေၾကာက္တတ္သည္ ဟု ဆိုေစကာမူ ေက်ာင္းသားဘ၀ေရာက္ရိွၿပီး အဆိုး အေကာင္းကို အက်ိဳး အေၾကာင္းႏွင့္ တကြ ဆင္ျခင္ စဥ္းစားလာတတ္ေသာအရြယ္တြင္မူကား ေၾကာက္ေမြးဟူသမွ်ကို ဇာဂနာျဖင့္ အေျပာင္အစင္ သုတ္သင္ နႈတ္ပါယ္ျပစ္ကာ ရဲစိတ္ ရဲမာန္တို႔ တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေမြးျမဴႏိုင္ၿပီး အမိျမန္မာႏိုင္ငံႀကီး သူ႕ ကၽြန္ ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္လာသည္အထိ စြမ္းစြမ္းတမံ ေခါင္းေဆာင္တိုက္ခိုက္ကာ လြတ္လပ္ေရး ေအာင္ပန္းကို ဆြတ္လွမ္းေပး ခဲ႔ေၾကာင္းကို ျပည္သူအေပါင္းတို႔ အသိပင္ ျဖစ္ေခ်သည္...။
စည္သူေက်ာ္ထင္(အိုးေ၀ဂ်ာနယ္)
credit... တို႕ဗမာအစည္းအရုံး Dobama Asiayone
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
၃။ကိုယ္ေတြ ့သခင္ေအာင္ဆန္း
(ညိဳျမ)
(ညိဳျမ)
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ေမာင္သုမန တို႔ မွာ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း အရင္းအခ်ာမ်ား ျဖစ္ၾက ေပသည္။ ေက်ာင္းေနဘက္ ဟု ဆိုရာ၌ ပုဆိုးကြင္းသိုင္းလ်က္ ဖင္မလံုေခါင္းမလံု ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း တြင္ ခံုညင္း ထိုးခဲ့ၾကၿခင္း မဟုတ္ေပ။ ၿမန္မာၿပည္ ၌ အၾကီးက်ယ္ဆံုးၿဖစ္ေသာ အဓိပတိ ထိပ္သီးဧရာမ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ၾကီး ၌ စာေပအတူသင္ၾကားေနထိုင္ခဲ့ၾကရာမွ သူ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပူးေပါင္း၍ ထိုေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ကုိ မီးရႈိ႕ ကာ ၁၉၃၆ခု သပိတ္ၾကီးအား လႈ႕ံေဆာ္ေပၚေပါက္ေစခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။
ကိုေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စတင္ေတြ႔ဆံုပံုကို ယေန႔တိုင္ မွတ္မိပါေသးသည္။ ပဲခူးေက်ာင္းေဆာင္ အေပၚအထပ္ ရွိ ကၽြန္ေတာ္၏ ၀မ္း ကြဲအစ္ကို ကိုတင္ထြတ္ ေနထိုင္ရာ လက္ေထာက္ အေဆာင္မွဴး အခန္း ရွည္ ကေလး အတြင္း တစ္ည၌ စကားေျပာေနၾကစဥ္ ကုိေအာင္ ဆန္း ရုတ္တရက္၀င္လာသည္။ ေယာင္လည္လည္ မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အား သူက အတန္ၾကာ ၾကည့္ေနျပီး ေနာက္ ''ဒီႏွစ္ အတြင္း ကိုယ့္လူ ကုိိ တကၠသိုလ္ သမဂၢ မွာ အယ္ဒီတာအျဖစ္ နဲ႕ ခန႔္ထားခ်င္တယ္'' ဟု ေျပာေလ ေတာ့သည္။
ထိုေန႔ မတိုင္မီက သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းစြာ သိကၽြမ္းျခင္းမရွိခဲ့ေပ။ ထိုသို႔ရင္းႏွီးျခင္း မရွိပါဘဲလ်က္ ယခု လို အေရးၾကီးေသာ အလုပ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္အား ယံုၾကည္စြာ လာေရာက္ ပံုအပ္ျခင္း ေၾကာင့္ အေတာ္ပင္ အံ့ၾသ သြားမိ ေလသည္။
သုမန ။ ။ ထိုင္ပါဦးဗ်၊ အခုလို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရြးခ်ယ္ခ်ီးျမွင့္တာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီး။ ၀မ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က အိုင္ေအေတာင္ မေအာင္ေသးဘူးဗ်။ အယ္ဒီတာ ဆိုတာ ဘီေအ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားၾကီး ေတြ ဘာေတြသာ လုပ္ဖို႕ေကာင္းတယ္''
ကုိေအာင္ဆန္း ။ ။''စာေပဘက္မွာ ၀ါသနာပါၿပီး ေရးတတ္ဖတ္တတ္ တဲ့ လူကုိခန္႕ရင္ အေကာင္းဆံုး ပဲ။ ခင္ဗ်ား က (ညိဳျမ) ကေလာင္အမည္နဲ႕ ဂႏၱေလာက မဂၢဇင္းမွာေရးတဲ့ စာ ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တယ္''
သုမန ။ ။ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ၊ ႏို႕ေပမယ္႕ အိုင္ေအ မေအာင္ေသးတဲ့ ခ်ာတိတ္ ကုိ ခန္႕ရင္ တကၠသိုလ္ သမဂၢၾကီး တစ္ခုလံုး ဂုဏ္ငယ္ သြားလိမ္႕မယ္''
ထိုအခ်ိန္ က တကၠသိုလ္မွ ထုတ္ေ၀ေသာ ေကာလိပ္မဂၢဇင္း ႏွင့္ သမဂၢမွ ထုတ္ေ၀ေသာ မဂၢဇင္းတို႕မွာ အၿပိဳင္ အဆိုင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေကာလိပ္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ ကုိ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး မစၥတာစေလာ့ ကုိယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ ခန္႕ထားေလ့ရွိသၿဖင့္ အလိုေတာ္ရိသံ ပါေလသည္။ သမဂၢမွာကား လူဆူလူပူတို႕၏ စုေ၀းရာ အရပ္ ျဖစ္၍ ေတာ္လွန္ေရးစာေပမ်ား ေမြးထုတ္ရာဌာန ျဖစ္၏ ထိုႏွစ္အဖို႕သမဂၢဥကၠ႒ မွာ သခင္ႏု ျဖစ္ေလသည္။
ကုိေအာင္ဆန္း မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရြယ္တူျဖစ္ေသာ္လည္း သူက ကၽြန္ေတာ္ထက္တစ္တန္းပုိျမင့္၏ ထိုေၾကာင့္ သူပင္ အယ္ဒီတာ လုပ္ရန္ ကၽြန္ေတာ္က မဂၢဇင္းမန္ေနဂ်ာလုပ္ရန္ သေဘာတူညီၾက၏ သမဂၢ မဂၢဇင္း ဟု ေခၚတြင္ျခင္း ကုိ သူက မၾကိဳက္သျဖင့္ နာမည္အသစ္ ေရြးခ်ယ္ၾကရာ၌ ကၽြန္ေတာ္က အၾကံေပးသည့္ အတိုင္း ' အိုးေ၀မဂၢဇင္း' ဟူေသာ အမည္ျဖင္ ထိုႏွစ္မွစ၍ ထုတ္ေ၀ခဲ့ၾကေလသည္။
အိုးေ၀မဂၢဇင္း
ကုိေအာင္ဆန္းကား စာေပါသနာပါ၏ သူမ်ားလို ၀တၳဳမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ား ေရးခ်င္ ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ အား ေျပာဖူးပါ၏ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ေရးစိတ္ဓာတ္မ်ားႏွင့္ အထူးလႊမ္းမိုး ေနသူျဖစ္ရကား ဆန္းသစ္ႏုယဥ္ စာေပမ်ားကုိ ေရးသားေလ့က်င့္ရန္ အခ်ိန္မရဘဲ သမဂၢ၏၀ါဒ ထုတ္ျပန္ခ်က္ ေၾကျငာ စာတမ္း မ်ားကုိ ေရးရျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္သူျဖစ္သည္။ အိုးေ၀ မဂၢဇင္း ကုိ အတူလုပ္ၾကရာတြင္ အျမဲနီးကပ္စြာ တိုင္ပင္ႏိုင္ၾကရန္ ကုိေအာင္ဆန္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ ၏ ထမင္းစားပြဲ သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕လာကာ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ထမင္းအတူတူ စားေသာက္ ခဲ့ၾကေလသည္။
သခင္သန္းထြန္း
ထမင္းအတူ စားၾကရာတြင္ ကုိေအာင္ဆန္းမွာ ေကၽြးသမ်ွဟင္းႏွင့္ တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲတတ္သည္။ အျခားသူမ်ား အတြက္ ဘာမွ မက်န္ ေအာင္ အစားၾကီးသူ မဟုတ္ေပ။ ထိုအခါက သခင္သန္းထြန္းသည္ ကုလား ေက်ာင္းတစ္ခု ၌ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္လ်က္ရွိရာမွ ထမင္း၀၀ မစားရ၍ လားမသိ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ထမင္းစားပြဲ သို႕ မၾကာ ခဏ လာ၍ စားေတာ္ ေခၚတက္ေပသည္။ ထို႕သိုဧည့္သည္မ်ား လာေသာ အခါ တရုတ္ဆိုင္ မွ ဟင္းမ်ားအပုိမွာယူကာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကုိေအာင္ဆန္းတို႕က ေ၀ခဲြ၍ ဒကာခံရ စျမဲပင္။ (ဘုရားလည္းၿပီး- ျပည္ၾကီးလည္းပ်က္) ဆိုေသာ စကားပံုကဲ့သို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ဦး တကုပ္ကုပ္ လုပ္ကုိင္ ခဲ့ၾကေသာ အိုးေ၀မဂၢဇင္း ထြက္လာေသာအခါ တစ္ေက်ာင္းလံုး ပြက္ေလာရိုက္လ်က္ ရာဇ၀င္တြင္ေသာ ၁၉၃၆ ခု၊ တကၠသိုလ္သပိတ္ၾကီးေမွာက္သြားေတာ႔၏။
ေက်ာင္းသားအံုၾကြခ်ိန္
ထိုႏွစ္က သမဂၢဥကၠ႒ရာထူးကုိ သခင္ႏု ရခ်ိန္မွ စ၍ (ဒီႏွစ္ေတာ့ သပိတ္ေမွာက္ၾက လိမ့္မယ္) ဟု ေက်ာင္းသား အမ်ားပင္ ထင္ေၾကးေပးခဲ့ၾက၏ ကၽြန္ပညာႏွင့္ မ်က္ႏွာျဖဴ ဆရာမ်ား ကုိလည္း အႏွစ္ႏွစ္ အလလ က မုန္းတီးခဲ့ၾကရာမွ ထိုႏွစ္ တြင္ ေက်ာင္းသားအမ်ားအံုပြင့္ကာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ အတိုက္အခံ ျပဳလုပ္ၾကခ်ိန္ ျဖစ္ေပသည္။
နယ္ခ်ဲ႕တိုက္ဖ်က္ေရးမွာ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွ ေက်ာင္းသား ေလာကသို႕ ကူးစက္လာ၏ တကၠသိုလ္ ၌ အလိုေတာ္ရိ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ အထူးအခြင့္ အေရးမ်ားေပး၍ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိေသာ ေက်ာင္းသား မ်ားကုိ အထူးဖိႏွိပ္ေသာ စနစ္ မွာလည္း တစ္ေန႕တစ္ျခား ဇက္ရဲ လာခ်ိန္ျဖစ္ေပသည္။
တကၠသိုလ္ ပညာ ကုိ မရမက ဆည္းပူးလို၍ မိဘမ်ားက အထူးၿခိဳးျခံေထာက္ပံ့ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႕ တို႕မွာ လူျဖဴဆရာ အား (ဆာ)ဟု မထူး၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းတက္ရက္မမွန္ဟု ဆို၍ ေသာ္ လည္းေကာင္း ဘာမဟုုတ္ေသာ ျပစ္ခ်က္တို႕ျဖင့္ မတရား အျပစ္ရွာကာ တစ္ခ်က္လႊတ္ ေက်ာင္းထုတ္ ခံၾကရခ်ိန္ ျဖစ္ေပသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဒီေဂ်စေလာ့ အထူး မ်က္မုန္္းက်ိဴးသူ သခင္ႏု ကုိ လည္း ဆရာမ်ား ကုိ ပုတ္ခတ္ေသာ မိန္႕ခြန္းမ်ားေျပာသည္ဟုဆိုကာ ေက်ာင္းထုတ္လိုက္ ျပန္ေလသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား တလႈပ္လႈပ္တရြရြ ျဖစ္ေနခ်ိန္ ၌ အိုးေ၀မဂၢဇင္း ေပၚထြက္လာကာ ဒီေဂ်စေလာ့ တို႕ လူစု အား အျပင္းအထန္ ေဆာ္ထည့္လိုက္ရာ တစ္ေက်ာင္းလံုး ေဇာက္ထိုးမိုးေမ်ွာ္ျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္ေလ သည္။
မွတ္မိေသးသည္
အိုးေ၀မဂၢဇင္း မထြက္ခင္တစ္ရက္က ကုိေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ စာပံုႏိွပ္တိုက္ သုိ႕ သြားကာ စာအုပ္မ်ား အခ်ိန္မီ ခ်ဴပ္လုပ္ျပီးေစရန္ ကုလားမ်ားကုိ ေခ်ာ့ေမာ့လ်က္ ကူညီ လုပ္ေပး ၾက၏ ညေန ၆နာရီေလာက္တြင္ အားလံုးျပီးစီး၏ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္မွာ ၀မ္းသာ အားရ ႏွင့္ မၾကဳံစဖူး အထူးဇိမ္ခံကာ တကၠစီကားတစ္စင္း ငွား၍ စာအုပ္ထုတ္မ်ားတင္ေဆာင္ျပီး ေလညွင္းခံ လ်က္ ေက်ာင္းသို႕ျပန္ခဲ့ၾကေလသည္။ သမဂၢတိုက္သို႕ မ၀င္မီ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္ အလြန္ ရင္းႏွီး ခင္မင္ ေသာ အဂၤလိပ္စာ ပါေမာကၡ မစၥတာရုတ္စ္ အိမ္သို႕ ၀င္ကာ အိုးေ၀တစ္အုပ္ကုိ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား လက္ေဆာင္ ေပးကာ သူ႕ထံမွ ဘိလပ္ရည္မ်ား ေတာင္းေသာက္ခဲ့ၾကေသး၏။
ထိုကားေပၚ တြင္ မဂၢဇင္း စာအုပ္မ်ားတင္လ်က္ ေလညွင္းခံကာ လိုက္ပါလာေသာ ကုိေအာင္ဆန္းနွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကား နက္ျဖန္ မဂၢဇင္း ထြက္လွ်င္ ဗံုးေပါက္ကြဲသလို တစ္ေက်ာင္းလံုး တစ္ျပည္လံုး ဂယက္ရုိက္ သြားမည္ ကုိ လားလားမ်ွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကေပ။ ထိုမဂၢဇင္း စာအုပ္မ်ား တင္ေဆာင္လာျခင္းမွာ အမွန္အားျဖင့္ လံုး၀ ေပါက္ကြဲေစတက္ေသာ လက္နက္ပုန္းမ်ားကုိ ခုိုးယူတင္ေဆာင္လာသကဲ့သို႕ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ကေလာင္တည္း ဟူေသာ လက္နက္ျဖင့္ ထိုသို႕ေပါက္ကြဲေစမည့္ ေဆာင္းပါးကုိ စီစဥ္ ေရးသား လိုက္ေသာ တရားခံျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ္ပင္လွ်င္ မိမိ၏ လက္နက္ေၾကာင့္ ဤမွ်ျပင္းထန္စြာ ေပါက္ကြဲ လိမ့္မည္ ဟု မထင္မိခဲ့ေပ။
ထိုေဆာင္းပါး မွာ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ တိုတိုတုတ္တုတ္ႏွင္ နာမည္၀ွက္ကာ ေရးလိုက္ေသာ ေဆာင္းပါး ျဖစ္၏ ထိုအခ်ိန္က ေက်ာင္းအုပ္ စေလာ့ႏွင့္ကပ္ကာ မ်ိဴးခ်စ္ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ အထူး ေခ်ာက္တြန္း ေနေသာ ဆရာတစ္ဦး အား ကၽႊန္ေတာ္ က ငရဲေခြးႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ကာ ပက္ပက္စက္စက္ ေဆာ္ထည့္လိုက္၍ ေပါက္ကြဲေလျပီ။
ထိုေဆာင္းပါး ကုိ ေရးရာ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္တြင္ ရႈပ္ေထြးေနပံုတို႕ကုိ အတြင္းသိတစ္ဦး ျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ ကေလာင္ရွင္တို႕၏ ၀တၱရားအတိုင္း ေဆာ္သင့္ေသာသူကုိ ထုတ္ေဖာ္ ဆံုးမလိုက္ ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ မည္သူမွ် ကၽြန္ေတာ္အား ေျမွာက္ေပးျခင္း မရွိေပ။ ေက်ာင္းသားႏွင့္ ဆရာတိုက္ပြဲတြင္ သခင္ႏု ႏွင့္ တကြ မ်ိဳးခ်စ္ေက်ာင္းသား ၁၁ဦးတို႕မွာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး၏ အာဏာျပင္းထန္ မႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ ရျခင္း တည္း ဟူေသာ ဒဏ္ရာမ်ားရရွိလ်က္ ေနေလျပီ။ အျခားေက်ာင္းသားမ်ားလည္း တစ္ဗိုလ္ က်ရင္ တစ္ဗိုလ္တက္ လမ္းစဥ္အတိုင္း စစ္ေၾကညာလ်က္ အလွည့္က် ခ်ီတက္ တိုက္ခိုက္ၾကရန္ သာရွိ ေတာ႕၏။
ထိုသို႕ အိုးေ၀မဂၢဇင္းမွ တင္သြင္းလိုက္ေသာ ထိုေဆာင္းပါးမွာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ရံုးခန္းတြင္ ေနာက္တစ္ေန႕ သိုက္ျမိဳက္ စြာ ေပါက္ကြဲ ေလသည္။အယ္ဒီတာျဖစ္သူ ကုိေအာင္ဆန္းအား မစၥတာစေလာ့က ဆင့္ေခၚ စစ္ေဆးေတာ့၏ ထိုေဆာင္းပါး ေရးသားသူ ကုိ အျပင္းအထန္ အေရးယူရမည္ျဖစ္၍ ၎၏အမည္ကုိ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာရမည္။ မေျပာလွ်င္ကုိ ေအာင္ဆန္း ကုိ ေက်ာင္းမွထုတ္ပစ္ လိမ့္မည္ဟု စေလာ့ က ဆို၏ စာ-နယ္-ဇင္းထံုးတမ္းအရ အယ္ဒီတာ လုပ္သူ က ထုတ္ေဖာ္ေျပာခြင့္ မရွိသျဖင့္ ထုတ္ေဖာ္ မေျပာႏိုင္။ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ပါ ဟု ကုိေအာင္ဆန္း က ဘုေျပာခဲ့ ေလသည္။
ေခါင္က မိုးမလံု ဆုိသကဲ့သုိ႔ ေက်ာင္းဆရာလုပ္သူမ်ားက မတရားလုပ္ခဲ့ၾကသျဖင့္ ထုိမတရားမႈမ်ား ကိုျပဳျပင္ ေစရန္ လူထုအား ေရးသားတိုင္တန္းခဲ့ရာ မတရားမႈဖန္တီးသူမ်ားကုိ အေရးမယူဘဲ တိုင္တန္းသူကိုသာ အျပစ္ ရွာတတ္ျခင္း မွာ အာဏာပုိင္တို႔၏ ထံုးဓေလ့ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းကို ေက်ာင္းထုတ္ လိုက္ေသာအခါ ၌ ကား ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ထိုဓေလ့ဆိုးကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းၾကီး သေဘာ ေပါက္ကာ အထူးလႈပ္လႈပ္ရြရြ မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့၏။
ေနာက္တစ္ေန႔ ၌ သမဂၢခန္းမၾကီးတြင္ မစၥတာရာရွစ္၊ ကိုထြန္းအံုႏွင့္ ကိုအံုး အစရွိေသာ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ မ်ား က မည္သို႔အေရးယူသင့္ပံုကို စည္းေ၀းေဟာေျပာၾကေသာအခါ ေက်ာင္းလံုးကၽြတ္ ပရိတ္သတ္ မ်ားက (သပိတ္ သပိတ္-ေမွာက္ေမွာက္) ဟု သံျပိဳင္ေအာ္ၾကလ်က္ အားလံုးပင္ တကၠသိုလ္ၾကီး ကို စြန္႔ပစ္ကာ ေရႊတိဂံုကုန္းေတာ္ေပၚသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ ၾကသည္မွာ ရာဇ၀င္၌ စာတင ္ျပီးျဖစ္ ၍ အထူးေရးရန္ မလိုေတာ့ေပ။
အေျပာႏွင့္အေရး
ထိုအခ်ိန္၌ သခင္ႏု၊ ရာရွစ္၊ ကိုေအာင္ဆန္းစေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက သပိတ္ေမွာက္ရန္ က်ိတ္၍ ၾကိဳးဆြဲ၊ ေျခထိုး စီမံခဲ့ၾကသည္ဟု စြပ္စြဲျခင္းခဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္ အမွန္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း ဘာမွ တိုင္ပင္ျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တိုင္း မိမိတို႕ ၏ တာ၀န္၏မ်ားကုိ ခပ္ေအးေအးႏွင့္ မေၾကာက္မရြံ႕ ေဆာင္ၾကရာတြင္ အေျခအေနမွာ လည္း အလိုလိုပင္ တစ္ဆင့္ျပီးတစ္ဆင့္ ကၽြႏိုပ္တို႔ဘက္မွ အေရးသာ ေစဖြယ္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရ ေလသည္။
ရာရွစ္စေသာ က်န္သမဂၢေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း တာ၀န္အတိုင္း ေက်ာင္းသားထု ၾကီးထံသို႔ ထိုျပႆနာ ကို ဆံုးျဖတ္ၾကရန္ ရွင္းလင္းစြာ တင္ျပခဲ့၏။ ေက်ာင္းသားထုၾကီးကလည္း အထိေရာက္ဆံုးျဖစ္ေသာ သပိတ္လမ္းစဥ္ ကို ခ်က္ခ်င္း စြန္႔စားဆံုးျဖတ္ကာ တကၠသိုလ္မွ ထြက္ခြာခဲ့ၾက၏။
ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္တြင္ ထိုမွ် အပူတျပင္း အေရးၾကီးလွေသာ ရက္ အနည္းငယ္အတြင္း၌ ကိုေအာင္ဆန္း သည္ ကၽြန္ေတာ္အား ထိုအေရးေတာ္ပံုၾကီး ႏွင့္ ပတ္သက္၍ (ေအးေဆးေနပါ) ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္း သာ ေျပာဖူးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း ထို႔ထက္ႏႈိက္နဲရႈပ္ေထြး ေသာ စည္လား ရိုက္မႈ၊ စက္ပုန္းခုတ္မႈ မ်ား ဘာမွ် မရွိခဲ့ေခ်။ ဤမ်ွရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ခပ္ေအးေအး ႏွင့္ တစ္ခုျပီး တစ္ခု အလိုက် ျဖစ္ေျမာက္သြားေသာ ကိစၥမ်ိဳးကို ယခုတိုင္တစ္ခါမ်ွ မေတြ႔ၾကံဳဖူးေပ။
တကၠသိုလ္ ၌ အတူစား၊ အတူသြား၊ အတူတူတိုက္ပြဲဆင္လ်က္ ေလးႏွစ္ၾကာမွ် ကိုေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ေပါင္းသင္း ေနထိုင္ေနရာ တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေအာက္ပါအျဖစ္အပ်က္ကေလး မ်ားကို သတိရမိ၏။
ကုိေအာင္ဆန္း၏ စိတ္ဓာတ္
ကုိေအာင္ဆန္း ကား စိတ္တိုတတ္္၏။ အေျပာအဆို မလိမၼာသျဖင့္ ဓာတ္သိေသာ သမဂၢရဲေဘာ္မ်ား မွ အပ သူ႔ အဖို႔ မိတ္ေဆြ မ်ားမ်ား မရွိေပ။ သမဂၢ၌လည္းသူႏွင့္ ဘုမက်သူဟူ၍ မရွိေခ်။ တစ္ခါက ေရႊတိဂံု သပိတ္စခန္း မွ အျပန္တြင္ ထိုႏွစ္အတြက္ သူ႔မွာ တျခားအလုပ္ကိစၥမ်ား ရွိေနသျဖင့္ သူလုပ္ရန္ရွိေသာ အလုပ္ မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္က လံုး၀ တာ၀န္ယူရန္ လႊဲအပ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္က လည္း ထိုႏွစ္အဖို႔ အုိးေ၀ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ တာ၀န္ယူျပီးျဖစ္၍ ေနာက္ထပ္လက္မခံႏို္င္ေၾကာင္း ေျပာေသာအခါ ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ လုပ္သျဖင့္ ထသက္ၾကရန္ ဟန္ျပင္ေလသည္။
အျခားအမႈေဆာင္မ်ား က ၀ိုင္း၀န္းျဖန္ေျဖသျဖင့္ ျပီးသြား၏။ ထိုေန႔ညေန၌ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသို႔ သူ ေရာက္လာကာ သူက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသျဖင့္ လြန္က်ဴးမိေၾကာင္းကို ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ေလသည္။ သူက မေတာင္းပန္ လွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္က အေၾကာင္းသိခ်င္း ျဖစ္၍ ေက်နပ္ျပီး ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူက ကေလး သဖြယ္ ျဖဴစင္ေသာ စိတ္ဓာတ္ ႏွင့္ မိမိမွားသည္ကို သိရွိခ်ိန္၌ အေၾကြးမထားဘဲ မာန္မာနမ်ားကုိ လံုး၀ ပယ္ေဖ်ာက္ ကာ ခ်က္ခ်င္းဖြင့္ဟ ေျပာဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္၀မ္းေျမာက္စြာ ႏွင့္မွတ္သားမိ၏။
ဤကား ကိုေအာင္ဆန္း၏ ခ်ီးက်ဴးဖြယ္ အခ်က္ၾကီးတစ္ရပ္ေပတည္း။ ထိုႏွစ္က မစၥတာရာရွစ္ သည္ သမဂၢဥကၠဌအျဖစ္ႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ၄င္းကို ကုလားျဖစ္၍ မလိုမွန္းထား အျပစ္ ရွာသူမ်ား ေပါမ်ားခဲ့ေလသည္။ တစ္ခါကစည္းေ၀းပြဲ တစ္ခုတြင္ ရာရွစ္အား အယံုအၾကည္မရွိ အဆို တင္သြင္း ရန္ စီစဥ္ၾကသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ၾကိဳတင္ၾကားသိေလသည္။ ထုိအခ်ိန္၌ အျခားေသာ သပိတ္ရဲေဘာ္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တို႔မွာလည္း နယ္ထြက္ေနၾက၏။ ကိုေအာင္ဆန္း မွာလည္း ဖ်ားေန ၍ ေဆးရံုတက္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေရးသမားျဖစ္ျပီး စကားမေျပာတတ္၍ ထိုစည္းေ၀းပြဲ တြင္ ၀င္ေရာက္ေျပာဆိုရန္ မျဖစ္ႏို္င္ေခ်။
ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး၌ ေဆးရံုတြင္ ငွက္ဖ်ားတိုးေနေသာ ကုိေအာင္ဆန္း ထံသုိ႔ ပင္ သြားေရာက္ကာ (ကိုယ့္လူ ထပါဦး၊ ခင္ဗ်ားမရွိရင္ မျဖစ္ဘူး) ဟုဆိုကာ သူ႔ကို ေဆးရံုမွ သမဂၢအထိ ဖက္တြဲေခၚေဆာင္ခဲ့ရေလ သည္။ သမဂၢလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ခန္းသို႔ ေရာက္မွ ကီြႏိုင္ ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္အနည္းငယ္တုိက္ကာ စည္းေ၀းရာ ခန္းမၾကီး သို႔ တြဲတက္ခဲ့ရေလသည္။ ထို႔ေန႔အဖို႔ ကိုေအာင္ဆန္းမွာ ေနမေကာင္းေသာ္ လည္း ရာရွစ္ ၏ ေကာင္းေသာ အခ်က္မ်ား ကို ေဖာ္ထုတ္၍ အထူးေလးနက္စြာ ေျပာဆိုရာတြင္ အတိုက္အခံလူစု က ၄င္းတို႔ အဆိုကုိ ရုပ္သိမ္းသြားၾကေလသည္။ ကုိေအာင္ဆန္း သည္ ရဲေဘာ္ လူေကာင္းမ်ား အတြက္ မယိမ္း မယိုင္ ေထာက္ခံကူညီတတ္ျခင္း၊ မိမိက်မ္းမာေရးကို ဂရုမစိုက္ဘဲ တာ၀န္ရြက္ေဆာင္ျခင္းတုိ႔မွာ ေက်ာင္းသားဘ၀ ၌ပင္ ထင္ရွားခဲ့ေလသည္။
ေထာင့္မက်ိဳးလို႔
ရာရွစ္၏ ဥကၠဌသက္တမ္း ကုန္းဆံုးခဲ့ျပီးေနာက္ ဥကၠဌသစ္ေရြးခ်ယ္ရန္ အခ်ိန္က်ေရာက္ခဲ့ရာတြင္ ဒုတိယ ဥကၠဌ ျဖစ္သူ ကိုေအာင္ဆန္း ကုို ထံုစံအတိုင္း တင္ေျမွာက္ၾကရန္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္၌ သူ႔အား အမႈေဆာင္အဖြဲ႕၌ ေထာက္ခံသူမွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္သာ ရွိေလေတာ့၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သူ႔အား ေထာင့္မက်ိဳးသူျဖစ္၍ သူရသင့္ ရထိုက္ေသာေနရာတြင္ ကိုဘဂ်မ္း (ယခု၀န္ၾကီး) အား ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္ လုိက္ၾကေလသည္။ ဦးထြန္းအံု၊ ကိုလွေရႊ၊ ကိုသန္းေအာင္၊ ကိုဗဟိန္း စသည္တုိ႔က သူ႔အား တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ဆိုင္း ၍ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ ေရးေလ့လာရန္ ေျပာဆိုခဲ့ၾကေလသည္။ ကုိေအာင္ဆန္း သည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ဆံုးမခ်က္ကို ဘာမ်ွျပန္မေျပာဘဲ စည္းကမ္းေသ၀ပ္စြာ ၾကိဳးစား လိုက္နာ ခဲ့ေပသည္။ ေနာင္တစ္ႏွစ္ တြင္ ထိုသို႔အမ်ား၏ ဆႏၵ ကို မေသြမဖည္ လိုက္နာတတ္ေသာ အရည္အခ်င္း ကိုပင္ အထူးထုတ္ေဖာ္ ခ်ီးက်ဴးကာ ကိုေအာင္ဆန္း ကို အားလံုးက ဥကၠဌအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ လိုက္ၾက ေလသည္။
ႏိုင္ငံေရးသို႔
ထိုႏွစ္အတြင္း တစ္ညေနတြင္ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သထံုေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕၌ လမ္းေလ်ွာက္ လ်က္ရွိၾကစဥ္ သူက ရုတ္တရတ္ ''ကိုယ့္လူ၊ ကိုယ္ေတာ့ သြားေတာ့မယ္၊ ေက်ာင္းထြက္ျပီး ႏိုင္ငံေရး ထဲ ကို ေျခစံုပစ္ ၀င္ေတာ့မယ္'' ဟုေျပာ၍ သခင္ပါတီသို႔၀င္ကာ တကယ့္တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ၀င္ႏႊဲေတာ႔ မည္ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာေလသည္။ သူက ထုိသုိ႔ ေျပာျပေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ အထူး ၀မ္းနည္း လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေလးႏွစ္ၾကာမွ် ဥမကြဲသိုက္မပ်က္ ေနထိုင္ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ၾကသည္ မွာ ကမာၻကေလးတစ္ခုကဲ့သုိ႔ပင္ မွတ္ထင္ကာ ထိုကမၻာ သည္ မည္သည့္ အခါမ်ွ ပ်က္မည္ မဟုတ္ ဟူ၍ မွတ္ထင္ေနခဲ့ၾက၏။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္သည္ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ဆံုးခဲ့၍ ကိုေအာင္ဆန္း ကား ဘီေအ ေအာင္ျပီး ျဖစ္လ်က္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔လည္း ထိုႏွစ္မွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္းကို သတိရ ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦး ရင္းႏွီးခင္မင္စြာ သြားအတူ လာအတူ ေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ ေလးႏွစ္ရာသီေခတ္ ကေလး ကား ကုန္ဆံုးေလျပီ။ ေလာကတြင္ အေပ်ာ္ဆံုး၊ အရႊင္ဆံုး၊ အရူးဆံုး၊ အမိုက္ဆံုး ျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းသား ဘ၀ ကား ဆံုးခန္းတိုင္ေလျပီ။
ကၽြန္ေတာ္ က စိတ္ဓာတ္မြန္ျမတ္စြာ တိုင္းျပည္အတြက္ စြန႔္စားရန္ အဓိဌာန္ကို ခ်ီးက်ဴးမိေသာ လည္း သူ႔အတြက္ စိုးရိမ္မကင္း ရွိမိပံုကို ေျပာျပ၏။ ''ႏိုင္ငံေရးေလာကဟာ သိပ္ျပီးရႈပ္တယ္၊ ဆိုးတယ္။ ဒီမွာဆိုယင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ အခ်င္းခ်င္း ခင္ဗ်ား ကုိ နားလည္တယ္၊ အစစအရာရာမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ ခင္မင္ယုယ ရွိၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရးထဲကို ေျခစံုပစ္၀င္ရင္ ေျခထိုးတာေတြ ၾကမ္းတမ္း ယုတ္မာတာ ေတြနဲ႔ေတြ႔ျပီး ေနရာတကာ ခင္ဗ်ားပဲ ဒုကၡ ေရာက္စရာ ေတြမ်ားတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားကလည္း ငယ္ေသးတယ္'' ဟု ကၽြန္ေတာ္ က ေျပာမိေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား ဆည္းဆာခ်ိန္ ေကာင္းကင္သို႔ ေမာ္ၾကည့္လ်က္ ''အေမ့အတြက္ ဘာမ်ွ ေက်းဇူးမဆပ္ ရေသးဘူး၊ လခစားလုပ္ဖို႔ကို လည္း စိတ္မရွိေတာ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ သြားမယ့္လမ္းကို သြားရမွာပဲ'' ဟု လြမ္းစိတ္ ႏွင့္ အဓိဌာန္ စိတ္မ်ားေရာျပြမ္းကာ အသံခပ္မာမာ ႏွင့္ ပင္ ေျပာေလသည္။
''သြားေတာ့မယ္'' ဟုသူကေျပာလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အဖို႔ ထိုသမဂၢကမာၻကေလးႏွင့္ တကြတိုေတာင္းလွေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေခတ္ ကေလး ကို ကားလိပ္ခ်လိုက္သလို ျဖစ္သြားေတာ့၏။
စာေရးသူ - ညိဳျမ
၄။ ၄။ ကြၽႏု္ပ္တုိ႔ မွတ္မိသိရွိသမွ်
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ - သခင္တင္ဦး (ယခု အသံလႊင္ဌာန)
ကြၽန္ေတာ္သည္ သခင္ေအာင္ဆန္းအား ၁၉၃၈ ခုႏွစ္တြင္ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ က်င္းပေသာ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုး ႏွစ္ပတ္လည္ ညီလာခံသဘင္ႀကီးတြင္ စတင္မက်င္းပမီ သိကြၽမ္းခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ခင္မင္ရင္းႏွီး အကြၽမ္းတဝင္ကား မဟုတ္ခဲ့ေပ။
ထုိညီလာခံအၿပီး၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အမွတ္ ၇၆ ေရေက်ာ္လမ္း တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးတည္ရာ ဌာနသစ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုး၏ အၿမဲတန္း အလုပ္သမားတဦးအျဖစ္ တာဝန္လႊဲအပ္ျခင္း ခံရသည့္ေနာက္၊ တေန႕သ၌ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ သူ၏ ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ ေမြ႕ရာလိပ္ႀကီးႏွင့္ စာအုပ္ေသတၱာ ႏွစ္လံုး၊ အဝတ္အစားေသတၱာ တလံုးတို႕ကို လန္ျခားႏွင့္ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးသို႕ သယ္ယူ ေရာက္ရွိလာသည္မွအစ၊ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထပ္မံေတြ႕ဆံုခါ ခ်စ္ကြၽမ္းဝင္ေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ မိမိဘာသာအေလ်ာက္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေအးေအးေနတတ္သူ တဦးျဖစ္ရာ။ ကြၽန္ေတာ္ထက္ပို၍ ေအးၿပီး ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေနတတ္ေသာ သူ႕ကို ေတြ႕ရေသာအခါ ဖက္မိသြားသည္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္ဟူ၍ သူ႕ကိုျမင္လွ်င္ ယံုႏိုင္စရာ မရွိေပ။ ယင္းအခါ သူ႕ကိုျမင္လွ်င္ ေခါင္းစုတ္ဖြား ႐ႈသိုးသိုးႏွင့္ လံုခ်ီတိုတုိဝတ္ၿပီးလွ်င္ ေလယာဥ္ပ်ံဘိနပ္ေသာ္၎၊ ခုံဘိနပ္ေသာ္၎၊ စီးလ်က္သားသာ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ထုိအခါက ေမာ္လၿမိဳင္ညီလာခံမွ တင္ေျမႇာက္ျခင္းခံရေသာ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုး၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး အၿမဲတန္းအလုပ္သမား ျဖစ္သည္။
သို႕အတြက္ေၾကာင့္ပင္ သူသည့္ အျခား အလုပ္အမႈေဆာင္မ်ားနည္းတူ မိမိတို႕ ေနလိုရာတြင္ မေနဘဲ။ အစည္းအ႐ံုးတြင္ အစည္းအ႐ံုး၏ စည္း႐ံုးေရးကို လုပ္ေဆာင္ရန္ လာေရာက္ေနထိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သူ႕အက်င္တခု။
တခါက သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ အစည္းအ႐ံုးမွ ေမာင္ဂိုမာရီလမ္းအတိုင္း ေျခလ်င္ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ သြင္႐ံုအနီးတြင္ သူ႕အား လူတေယာက္က ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ သူကမူ ျပန္၍ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ေခါင္းငိုက္ဆုိက္ျဖင့္သာ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္က “ေစာေစာက ခင္ဗ်ားကို လူတေယာက္က ႏႈတ္ဆက္သြားတယ္၊ ခင္ဗ်ားမၾကားဘူးလား”ဟု ေမးရာ၊ ဟင္ - ဟုသာ ကြၽန္ေတာ္အား တခြန္းတည္းေျပာၿပီး၊ သြားစရာ ဆက္သြားခဲ့သည္။ ဤသည္တုိ႕ေၾကာင့္ပင္ သူ႕အေၾကာင္းကို မသိသူမ်ားက လူတမ်ဳိးဘဲ၊ ဆုိရွယ္မျဖစ္ဘူးဟူ၍ စြပ္စြဲၾကသည္။
လမ္းသြားလွ်င္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုျပဳေလ့ မရွိသည္မွာ၊ သူ႕အက်င့္တခု ျဖစ္သည္။ သူကား အစဥ္းစားႀကီးသူ ျဖစ္သည္။
ေနာက္တခု။
တခါကလည္း တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးသို႕ နယ္မွ သခင္ေခါင္းေဆာင္တဦး ေရာက္ရွိလာသည္။ ကြၽန္ေတာ္အား သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အေရးတႀကီး ေတြ႕လိုသည္ဟု ေျပာသျဖင့္၊ အိပ္ရာထည္းတြင္ ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းအား အစည္းအ႐ံုး ဧည့္ခန္းသို႕ ေခၚေဆာင္ခဲ့ရသည္။ ေရာက္လွ်င္ ဘာမွ်မေျပာ။ ကုလားထုိင္တလံုး၌သာ ထိုင္၍ ဆိတ္ဆိတ္ေနသည္၊ သူ ကုလားထုိင္ေပၚသို႕ ထုိင္မိလွ်င္ ထုိင္မိျခင္း နယ္သခင္ေခါင္းေဆာင္က ၎တို႕နယ္တြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ အေနအထား အခက္အခဲတို႕ကို အားရပါးရ တိုင္ၾကားေျပာဆုိသည္။ ထုိသို႕ ေျပာဆုိတိုင္ၾကားသည္ကို အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ထိုသူ ေျပာၿပီးလွ်င္ ၿပီးျခင္း ဘာမွ်မေျပာမဆုိ ေနရာမွ ထသြားသည္။ နယ္မွလာသူလည္း ခဏတျဖဳတ္ တပိုတပါး သြားသည္အထင္ျဖင့္ ေစာင့္ေနသည္။ သို႕ေသာ္ ငါးမိနစ္ႏွင့္လည္း မေပၚလာ၊ ၁၀ မိနစ္ႏွင့္လည္း မေပၚလာ။ နာရီဝက္ခန္႕ ၾကာေသာအခါ ထိုသူမွာ သည္းခံ၍ ေစာင္ဆုိင္းေနလိုဟန္ မတူေတာ့ ေဒါပြလာသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သခင္ေအာင္ဆန္း၏ အေၾကာင္းကို သိၿပီးျဖစ္ရာ အိပ္ခန္းတြင္းသို႕ ေတာက္ေရွာက္ဝင္သြားၿပီး ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳအိပ္ေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းအား အျပင္တြင္ နယ္မွ သခင္ေခါင္းေဆာင္ ေစာင့္ေနေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။ သူက ၿခံဳထားေသာ ေစာင္ကိုဖြင့္၍ “ၾကည့္သာ ေျပာလိုက္ပါေတာ့” ဟုေျပာၿပီး။ ျပန္၍ ေခါင္းၿမီးၿခံဳၿမဲ ၿခံဳ၍ေနလိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႕အနားမွ ခြာထြက္လာကာ နယ္သခင္ေခါင္းေဆာင္အား သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ အျခားသူမ်ားကဲ့သုိ႕ မဟုတ္ ေန႕တြင္ အလုပ္လုပ္ေလ့ မရွိ။ ညမွသာ တညလံုး စားပြဲတြင္ထိုင္ခါ အလုပ္လုပ္ေလ့ရွိတဦး ျဖစ္ေၾကာင္း။ ယမန္ေန႕ညကလည္း ၁၀ နာရီေက်ာ္ခန္႕ေလာက္က လင္အားႀကီးအထိ အလုပ္လုပ္ရာ အိပ္ေရးပ်က္သည့္အတြက္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း။ ယခုေန႕ခင္းမွ မအိပ္ပါက ချမာ ပန္းဖ်ား ဖ်ားရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း။ ယခုလည္း ခင္ဗ်ားေျပာတာကို သူမွတ္သားထားၿပီး မၾကာမီ နယ္သို႕ ၫႊန္ၾကားလႊာမ်ား ပို႕ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ရသည္။ ဤတြင္မွ ထိုသူလည္း ေက်နပ္ၿပီး အစည္းအ႐ံုးမွ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ ေလာကဝတ္ဆိုသည္မွာ အပိုအလုပ္ ပကာသနသာ သေဘာထားသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕အား တပါးသူက စကား ေျပာဆုိသည္တို႕ကို သူ႕ဦးေဏွာက္အတြင္းဝယ္ ေမ့ေပ်ာက္မသြားေအာင္ စြဲၿမဲမွတ္သားႏိုင္သည္။ မွတ္သားႏိုင္သေလာက္ လုပ္ဖြယ္ရာတာဝန္ မပ်က္ခဲ့ေပ။ လမ္းတြင္ ေတြ႕ရွိသူမ်ားအား ႏႈတ္မဆက္ျခင္း၊ စကား ေျပာလိုမွသာ ျပန္၍ ေျပာဆုိျခင္းတို႕မွာ သူ႕ဝသီျဖစ္သည္။ အထင္အျမင္ လြဲမွားၾကသည္။ သို႕ေသာ္ သူကား သူ၏ စဥ္းစားျခင္း အလုပ္မွတပါး အျခားဂ႐ုစိုက္ခဲ့ေပ။ သူ၏ စဥ္းစားခ်က္မွာကား လြတ္လပ္မႈတခုတည္းသာ ျဖစ္သည္။
တခါကလည္း၊
တခါက သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းက ႐ုတ္တရက္ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ၿပီး၊ ကုိယ္သာေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရင္ အိမ္ကရွိတဲ့ လယ္ေတြယာေတြကို အကုန္လံုး ဆင္းရဲသားေတြကို ေဝေပးလိုက္မယ္။ ေငြတိုးေခ်းတဲ့ လူေတြကိုလည္း ေလွ်ာ္ပစ္လိုက္မယ္။ အမယ္ႀကီး မေက်နပ္ရင္လဲ အတင္းလုပ္ရမွာပဲဟု ေျပာဖူးေလသည္။ သူသည္ ဤမွ် လက္ဝါးႀကီးအုပ္ အရင္းရွင္မ်ားကို ႐ံြ႕မုန္းခဲ့သည္။ တုိင္းသူျပည္သားမ်ား အေပၚ၌လည္း ဤမွ်ေစတနာထားခဲ့သည္။
ေန႕စဥ္လိုပင္ စားခ်ိန္ ေသာက္ခ်ိန္မွ လြဲ၍ အိပ္ရာထဲတြင္ ေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခံဳကာ ေနတတ္သည္။ အလုပ္ရွိလွ်င္ ညဥ့္လူေျခတိတ္ခ်ိန္ ကစ၍ မိုးလင္းသည့္တိုင္ေအာင္ တေမွးမွ မအိပ္ဘဲ အလုပ္လုပ္တတ္သည္။ ၫႊန္ၾကားလႊာမ်ား၊ ေၾကညာခ်က္မ်ား ေရးစရာရွိလွ်င္ တညလံုး အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးၿပီးမွ ဘာသာျပန္ေလ့ရွိ၏။
အစဥ္းစားလြန္ခဲ့သည္ေန႕၊
တခါကလည္း သူ အေတာ္ပင္ အစဥ္းစား လြန္သြားခဲ့သည္။ လူေျပာစရာ ျဖစ္ေအာင္ပင္ အစဥ္းစား လြန္ခဲ့သည္။ တုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးႏွင့္ ဓါးမပါတီတို႕ ပူးေပါင္းခါ၊ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုဏ္းဟု ဖြဲ႕စည္းရန္အတြက္ သခင္ေခါင္းေဆာင္ အခ်ိဳ႕တို႕သည္ တညတြင္ စေတာ့ကိတ္လမ္းရွိ သခင္ႏုအိမ္တြင္ အစည္းအေဝးတရပ္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ထုိအစည္းအေဝး က်င္းပေနစဥ္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ေနာက္ေဖးသြားလိုသျဖင့္၊ အိမ္သာသို႕ စည္းေဝးေနရင္းမွ ထသြားခဲ့သည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း အိမ္သာမွ ျပန္လာၿပီး သခင္ႏု၏ ဇနီး မမရီ အိမ္သာသို႕ ဝင္ေသာအခါ၊ ေျခတင္သည့္ ေနရာတြင္ မစင္မ်ား တင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ မမရီက အိမ္သာမွ ျပန္လာၿပီး ေျပာရာ အားလံုးပင္ ဝိုင္း၍ရယ္ၾကသည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကို ေနာက္တေန႕တြင္ မမရီက ကြၽန္ေတာ့္အား ေျပာျပသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းကမူ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုဏ္းအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း အစဥ္းစား လြန္သြားခဲ့သည္ဟု ေနာက္တေန႕တြင္ ကြၽန္ေတာ့္အား ေျပာျပသည္။
အဆင္းရဲ အခံႏိုင္ဆံုး
ထိုစဥ္အခါက တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးတြင္ အဆင္းရဲခံႏိုင္ဆံုး ႏိုင္ငံေရးသမားတဦးကို ျပပါဟုဆုိလွ်င္ သူ႕အား ျပရေပမည္။ တုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးတြင္ အၿမဲတမ္း အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ ေထာက္ပံ့ေငြမွာ အစည္းအ႐ံုး၏ ဘ႑ာေရး ၾကပ္တည္းမႈေၾကာင့္ လေပါင္းမ်ားစြာ ျပတ္သတ္ခဲ့သည္။ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္အျပင္ သခင္ေမာင္ေလးႏွင့္ သခင္သက္တင္တုိ႕မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ နံနက္စာကို မွန္ေအာင္ မစားခဲ့ၾကရေပ။ ညစာအတြက္မွာမူ ထိုအခ်ိန္က ေရေက်ာ္ညေစ်းတန္းတြင္ ထမင္းေရာင္းခ်ေနေသာ ညီအမႏွစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံေရးသမားအျဖစ္ျဖင့္ ၾကည္ညိဳၿပီးလွ်င္ အေၾကြးေပး၍သာ စားၾကရသည္။ သို႕ေသာ္ - ထုိဆိုင္တြင္ တခါတရံ အားနာလွသျဖင့္ ဗိုက္ေမွာက္ခါ အိပ္ၾကရပါေသးသည္။
ဤမွ် သူ႕တြင္ စားရမဲ့၊ ေသာက္ရမဲ့၊ ဝတ္ရမဲ့ ျဖစ္ေနေစကာမူ သူ႕အား လစဥ္ေၾကးေငြ လိုသမွ် ေထာက္ပံ့ႏိုင္ေသာ သူ႕မိခင္ႀကီးအား ဒုကၡမေပးခဲ့ေပ။ တခါမွ်သာ သူ႕မိခင္ႀကီးထံ ေငြ ၈၀ ေပးပို႕ရန္ စာေရးေတာင္းဆုိခဲ့ဘူးသည္။
အဝတ္အစား
အဝတ္အစား ဝတ္ဆင္ရာ၌လည္း သူ႕ေခါင္းကို သူသသည္ဟူ၍ မရွိ။ အစဥ္သျဖင့္ ဘိုေကမွာ ေရွ႕သို႕သာ ဖြားရယား က်ေနသည္။ သူစိတ္ကူး၍ ေခါင္းၿဖိးသည့္ အခါတြင္မူ၊ မွန္တြင္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာအမူအရာ ၿပံဳးတံုး လုပ္ေနေလ့ရွိသည္။ ထိုအမူအရာမွာလည္း သူစိတ္ ႐ႊင္ျမဴးသည့္ အခါတြင္သာ ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိသည္။ သူ႕အိပ္ရာမွာလည္း ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ လႊာျခင္းေစာင္တထည္၊ ေခါင္းအံုး ၂ လံုးႏွင့္ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေလ့ မရွိေသာ ေမြ႕ရာခင္းမ်ား အျပင္၊ ဗလပြႀကဲေနေသာ သတင္းစာ စကၠဴေဟာင္းမ်ားႏွင့္သာ ေရာေႏွာလ်က္ရွိသည္။ သူသည္ တိုင္းျပည္အတြက္ ဤမွ် အဆင္းအရဲ ခံႏိုင္ရွာေပသည္။
လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ
နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို သူသည္ လက္နက္ကိုင္၍ ေတာ္လွန္မွ လြတ္လပ္ေရးရမည္ဟု ထုိစဥ္အခါကပင္ သူယံုၾကည္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလ ညတညတြင္ ပူျပင္းလွသျဖင့္ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕သည္ ဘိုတေထာင္သေဘၤာဆိပ္တြင္ ေလၫႇင္းခံရင္း ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ေျပာဆုိၾကသည္။ သူက အဂၤလိပ္ကို လက္နက္ကိုင္ၿပီး မေတာ္လွန္ရင္ ဗမာျပည္ ဘယ္ေတာ့မွ မလြတ္လပ္ဘူးဟူ၍ ကြၽန္ေတာ္အား ေျပာျပသည္။ ဤစကားကိုေျပာၿပီး မၾကာမီပင္ သူသည္ ဗမာျပည္မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ဂ်ပန္ျပည္သို႕ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။
အားမနာသူ။
စကားေျပာရာ၌လည္း မညႇာမေထာက္ ဘြင္းဘြင္း ေျပာတတ္ေလ့ရွိသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္မွာ တခါတြင္ ၾကားထဲက အားအနာႀကီး နာခဲ့မိသည္။ ၁၉၄၀ - ခုႏွစ္ ကုန္ခါနီး၊ ဂဠံဳဦးေစာ နန္းရင္းဝန္ ျဖစ္စဥ္အခါက ကြၽန္ေတာ္အား အစိုးရက ဘုန္းႀကီးလမ္းတြင္ တရားေဟာေျပာသည္ကို ပုဒ္မ ၁၂၄(က) ျဖင့္ အေရးယူ ဘမ္းဆီးၿပီးလွ်င္ ရန္ကုန္ဒီစႀတိတ္ ရာဇဝတ္သူႀကီး ဦးဘသြင္၏ ႐ံုးတြင္ စစ္ေဆးခဲ့သည္။ ထိုအခါ (ျပည္လည္ထူေထာင္ေရးဝန္ႀကီး) ဦးဘဂ်မ္းက ကြၽန္ေတာ္ဘက္မွ ေရွ႕ေနအျဖစ္ အခမဲ့ ကူညီလိုက္ပါ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ ဦးဘဂ်မ္းမွာ ထိုစဥ္က ဝတ္လံုလိုက္စသာျဖစ္ရာ၊ ေလွ်ာက္လဲပံုတို႕ကို သခင္ေအာင္ဆန္းက သူကို မႀကိဳက္ မႏွစ္သက္ခဲ့ေပ၊ အမူစစ္ေဆးေသာ ေန႕တေန႕တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္း ႐ံုးသို႕ လာေရာက္နားေထာင္ၿပီး ဦးဘဂ်မ္း ေလွ်ာက္လဲ ေျပာဆုိခ်က္တို႕ကို သူသေဘာ မက်ေၾကာင္း ျပစ္တင္ေျပာဆုိသည္ကို ကြၽန္ေတာင္ပင္ ၾကားက မေနတတ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
သို႕ေသာ္ အမ်ားအတြက္ သူသာလွ်င္ ဒုကၡခံလိုစိတ္မွာ သူတြင္ ကိန္းေအာင္းေနသည္။ တခါ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ဆာစတက္ဖုိ႕ကရစ္ ဗမာျပည္သို႕ ဝင္လာစဥ္က၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုး အမႈေဆာင္မ်ား အစည္းအေဝးကို ျပဳလုပ္ၾကသည္။ အစည္းအေဝး ၿပီးေသာအခါ အလုပ္အမႈေဆာင္မ်ား အားလံုးကို ရန္ပံု ေငြကေလးျဖင့္ တသုတ္စီ ျပန္ေစၿပီးလွ်င္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ၂ ေယာက္တည္းသာ ရန္ကုန္မွ ရန္ကုန္မွ ေငြပို႕လုိက္မည္ ဆုိသူတုိ႕၏ အေျပာျဖင့္ ျပန္စရိတ္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း တဝဲလယ္လယ္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႕ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္တရက္မွာပင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ တည္းခိုေနသည့္ ကြယ္လြန္သူ ဝန္ႀကီး ဦးဘဦး၏ တိုက္တြင္ မႏၲေလး သခင္မ်ားက ကြၽန္ေတာ္တုိ႕အား ထမင္းေကြၽးျခင္းကို တာဝန္ မယူၾကေတာ့ေပ။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ လက္ထဲတြင္လည္း လဘက္ရည္ဘိုးမွ်ပင္ ပိုက္ဆံမရွိၾကေပ။ တၿမိဳ႕တ႐ြာတြင္ ေယာင္လယ္လယ္ျဖင့္ ဒုကၡႀကံဳၾက ရေပေတာ့သည္။ ထိုအတြင္း ေဒၚအုန္း၊ အမ္-ေအ တို႕၏ အိမ္မွ ထမင္းတနပ္ႏွင့္ ေက်ာင္းဆရာ ကိုခင္ေမာင္ေလး ယခု (ဗိုလ္ခင္ေမာင္ေလး)က တ႐ုတ္ဆိုင္တဆုိင္တြင္ ထမင္းတနပ္ ေကြၽးေမြးပါေသးသည္။ သူတုိ႕ တေတြမွာလည္း ထိုထက္ေက်ာ္လြန္ေအာင္ ျပဳစုႏိုင္ေအာင္ ေငြေၾကး မေခ်ာင္လည္ၾက၍ ထုိမွ်သာ ေကြၽးေမြးႏိုင္ေတာ့သည္။ စားေရးေသာက္ေရးထက္ ရန္ကုန္ျပန္ႏိုင္ေရးမွာ အေရးႀကီးလွရာ၊ ရန္ကုန္မွ ေငြပို႕လိုက္မည္ဟု ေျပာသြားသူမ်ားကလည္း ေငြေၾကး မေခ်ာင္လည္၍ ႐ုတ္တရက္ မပို႕ႏိုင္ေသးဘဲ ရွိရာ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ မေနသာေတာ့ရွာဘဲ။ တေန႕တြင္ သူ၏အစ္ကုိ ဝမ္းကဲြေတာ္စပ္သူ မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ စေမာ္ေကာ္ တရားသူႀကီး ဦးဘသိုက္ ယခု သာယာဝတီ တရားမဝန္ေထာက္ ခြင့္ႏွင္ေနသူထံသို႕ တေန႕တြင္ သြားေရာက္လည္ပတ္ၿပီး ၎၏႐ံုးသို႕ ကြၽန္ေတာ္ကို ေစလႊတ္ခါ ေငြ ၁၀ ေတာင္းခိုင္းရာ ရရွိလာသည္။ တဖန္ ေနာက္တေန႕တြင္လည္း ေနာ္မံ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးတင့္ေဆြ (ယခု နယူးမင္းသတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္)ထံသို႕ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ သြားၾကၿပီး၊ ရန္ကုန္သို႕ ျပန္ရန္စရိတ္ ေတာင္းခဲ့ၿပီး ေနာက္တေန႕တြင္ ေနာက္တေန႕တြင္ မႏၲေလးမွ ရန္ကုန္သို႕ ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကရသည္။ ဤသည္တုိ႕မွာ သူသည္ အမွန္အားျဖင့္ အျခားသူတဦးဦးအား မႏၲေလးတြင္ ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ျပန္ႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ - သူကား ထုိသို႕မဟုတ္ အမ်ားအတြက္ ဒုကၡခံမည္ ဆုိသည့္ ေစတနာေကာင္းေၾကာင့္ပင္ မႏၲေလးတြင္ ပိုက္ဆံတျပားမွ မရွိဘဲ၊ ေယာင္လယ္လယ္ႏွင့္ တၿမိဳ႕တ႐ြာတြင္ ဒုကၡခံခါ ေနရစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ရန္ကုန္သို႕ ေရာက္ရွိၿပီး မႀကာမီ အထက္ဗမာျပည္သို႕ သူ႕တပ္ျဖင့္ ခ်ီတက္သြားၿပီး ရန္ကုန္သို႕ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္လည္း သခင္ဗေအးႏွင့္အတူ အပါးသို႕ တဖန္ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိရျပန္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဖူးစာ
တခါတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အျပင္းအထန္ ဖ်ားသျဖင့္ အလံျပဘုရားလမ္းရွိ ဘီအိုင္ေအ ေဆး႐ံုတြင္ တက္ေရာက္ကုသရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏အနီး၌ ကြၽန္ေတာ္ပင္ ေန႕ညမျပတ္ ေစာင့္ေရွာက္ ျပဳစုရသည္။
ထုိအခါက ဘီအုိင္ေအ ေဆး႐ံုမွာ ဖြင့္ကာစက သာလွ်င္ရွိေသး၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဇနီးေလာင္း ေဒၚခင္ၾကည္၊ ၎၏အစ္မ သခင္သန္းထြန္း၏ ဇနီးေလာင္း ေဒၚခင္ႀကီးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္၏ အစ္မ ဝမ္းကြဲေတာ္သူ ေဒၚတင္ေထြးတုိ႕ သာလွ်င္ ျပည္သူ႕ဝန္ကို ထမ္း႐ြက္လ်က္ရွိသည္။
ငါမိန္းမယူေတာ့မယ္၊
ထိုသို႕ ေဆး႐ံုသို႕ တက္ေနရစဥ္ အဖ်ားသက္သာလာသည့္ တေန႕တြင္ ကြၽန္ေတာ္အား “ေဟ့ - တင္ဦး၊ ငါ့ကို လက္စြပ္လဲဖို႕ စိန္လက္စြပ္တကြင္း ဝယ္ေပးစမ္းကြာ” ဟု ေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၿပံဳးၿပီး “ဘာလုပ္ဖုိ႕လဲ” ဟုေမးရာ၊ “ငါမိန္းမ ယူေတာ့မလို႕ကြ”ဟု သံျပတ္ေျပာၿပီး ဆက္လက္၍ “အက်ႌႏွင့္ လံုခ်ည္ပါ ဝယ္ေပးပါအံုး”ဟု ေျပာျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူမေျပာစဘူး ထူးထူးျခားျခား ေျပာလိုက္သျဖင့္ အံအားသင့္ကာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာမိလိုက္သည္။ ထုိအခါသူက “ေဟ့ေကာင္ ရယ္မေနနဲ႕ကြ ငါအတည္ေျပာေနတာ”ဟု ထပ္ဆင့္ ေျပာျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၿပံဳးၿပီးလွ်င္ ဘယ္သူနဲ႕လဲဟု ေမးရာ၊ “မခင္ၾကည္” နဲ႕ဟု ေျပာ၍ ၿပံဳးတံုးတံုး လုပ္ေနသည္။ သို႕မွ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႕အပါးမွ ထြက္ခြာလာခဲ့ရေတာ့သည္။
သူ႕အစြဲအလန္း။
တေန႕ သူ႕အခန္းသို႕ ကိုအုန္းျမင့္ႏွင့္အတူ ဝင္သြားၾကေသာအခါ ဆရာမတေယာက္ ေဆးလာတိုက္သည္ႏွင့္ ႀကံဳေနသည္။ သူက “မေသာက္ခ်င္ဘူး”ဟု အတင္းျငင္းဆို လိုက္သည္။ ဆရာမချမာမွာ သူ႕ကို ေၾကာက္သျဖင့္ အခန္းတြင္းမွ ထြက္ခြာသြားရသည္။ ထုိသုိ႕ ဆရာမ ထြက္သြားလွ်င္ သြားခ်င္းပင္ သူက “ေဟ့ တင္ဦး သြားေျပာေခ်၊ ဆရာမ မခင္ၾကည္တုိက္မွ ေသာက္မယ္လို႕”ဟု ေျပာရာ၊ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေစာေစာက ေဆးတုိက္ရန္ ဝင္လာေသာ ဆရာမအား အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္ရသည္။ ေနာက္တေန႕ နံနက္စာ စားခ်ိန္တြင္လည္း ဆရာမတဦးက ထမင္းလာေကြၽးရာ၊ “ဟင့္အင္း မစားဘူး၊ မခင္ၾကည္ေကြၽးမွ စားမယ္”ဟု ျငင္းဆုိေနျပန္သည္။ တဖန္ “ေဟ့ တင္ဦး၊ မခင္ၾကည္ ေခၚေခ်” ခိုင္းေစရာ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဤကိစၥမ်ဳိးတြင္ သတၱိေၾကာင္သူတဦး ျဖစ္သျဖင့္ ေဒၚခင္ၾကည္အားလည္း သြားမေျပာရဲ၊ သူထံသို႕လည္း မျပန္ရဲႏွင့္ ထိုေန႕တေန႕လံုး သူ႕အပါးမွ ကြၽန္ေတာ္ ေရွာင္ေနရေတာ့သည္။
သူသည္ တခုခု လုပ္မည္ဆုိလွ်င္ မျဖစ္မေန ဇဲြသန္သန္ျဖင့္ ျပဳမူတတ္သည့္ သူ႕ဝါသနာအတိုင္း၊ ေနာက္ဆံုး ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ မဂၤလာေဆာင္သည္အထိ သူေရာက္လိုသည့္ အိမ္ေထာင္ေရး ပန္းတုိင္သို႕ ထေျမာက္ေအာင္ျမင္စြာ ေရာက္ရွိခဲ့ေတာ့သည္။
သို႕ေသာ္ - သူမျဖစ္မေန၊ အေရာက္လွမ္းရန္ ႀကိဳးစားအားခဲေနေသာ လြတ္လပ္ေရး ပန္းတုိင္ကား သူ႕လက္လွမ္းႏွင့္ မီလုဆဲ့ အခါတြင္ သူကား သူတပါး လက္ခ်က္ျဖင့္ ကြယ္လြန္ရရွာၿပီ။
အို … လူသတ္တို႕ သင္တုိ႕ကား
မိုက္တြင္း နက္လွေခ်တကား။
အလကၤာေက်ာ္စြာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း တည္းျဖတ္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ စာေရးဆရာ၊ ရဲေဘာ္သခင္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဘက္မ်ား စုေပါင္းေရးသားသည့္ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ထုတ္ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အတၳဳပၸတၱိ” စာအုပ္မွ သခင္တင္ဦး ေရးသားတဲ့ “ကြၽန္ေတာ္တို႕ မွတ္မိသိရွိသမွ် ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ကို ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္။ [သခင္တင္ဦး (ယခု အသံလႊင္ဌာန) ရဲ႕ ယခု ေဆာင္းပါးကို မူလက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မွာ ေရးသားခဲ့တာျဖစ္ၿပီး၊ ယခုု ထပ္မံ ေဖာ္ျပတာ ျဖစ္တယ္လို႔ အဲဒီ စာအုပ္မွာ ေရးသားထားပါတယ္။]
၅။တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးေခတ္က
သခင္ေအာင္ဆန္း
သခင္တင္ေမာင္ (က်ဳံးမေငး)
သခင္တင္ေမာင္ (က်ဳံးမေငး)
(ဤေဆာင္းပါးရွင္ သခင္တင္ေမာင္ (က်ံဳးမေငး)မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဆုေငြ ၅ိ ထုတ္စဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္အတူ တရားေဟာခဲ့သူ ျဖစ္သည္။)
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အထြဋ္အထိပ္ ေရာက္လာၿပီးေနာက္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းကို တတိုင္းျပည္လံုး သိၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အထိဋ္အထိပ္ မေရာက္မီ အညၾတ သခင္ေအာင္ဆန္းဘဝက အေၾကာင္းမ်ားကို သိသူ အလြန္နည္းပါးေပမည္။ သို႕ေၾကာင့္ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးေခတ္ သခင္ဘဝႏွင့္ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ မေမ႕နိုင္ဘြယ္ရာ အေၾကာင္းကေလးမ်ားကို ေရးလိုေပသည္။
၁၃၀၀ ျပည့္ႏွစ္တံုးက။
၁၃၀၀ ျပည့္ႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုအတြင္း ေမာ္လၿမိဳင္ညီလာခံအတြက္ တို႕ဗမာသခင္အေပါင္းတုိ႕ ကိုယ့္တာဝန္ႏွင့္ကိုယ္ အလုပ္မ်ားေနၾကစဥ္၊ ကြၽန္ေတာ္မွာလည္း သခင္ေအာင္ဆန္း၏ သံႀကိဳး႐ိုက္ေခၚမႈေၾကာင့္ ရန္ကုန္ ႒ာနခ်ဳပ္သို႕ ေရာက္ခဲ့ရေပသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ပဌမအႀကိမ္ ေတြ႕ဆံုရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ကြၽန္ေတာ္မွာ ေျမာင္းျမခ႐ိုင္ ဒုတိယဥကၠ႒ျဖစ္ၿပီး ပဌမဥကၠ႒ သခင္အံုးေဖမွာ အေၾကာင္းမညီၫြတ္၍ မလာအားေသးေၾကာင္း။ ကိစၥ အဝဝကို ကြၽန္ေတာ္ပင္ တာဝန္ယူမည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို သခင္ေအာင္ဆန္းအား ေျပာျပေသာအခါ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းက “က်ဳပ္တုိ႕ အစည္းအ႐ံုးမွာ ပဌမ အင္အားအႀကီးဆံုးကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕ ေျမာင္းျမခ႐ိုင္၊ ဒုတိယကေတာ့ သာယာဝတီပဲဗ်၊ ေငြေရး ေၾကးေရး အေတာင့္ဆံုးကေတာ့ ထားဝယ္ခ႐ိုင္ပဲ၊ ဒီေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ညီလာခံ ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ဒီသံုးခ႐ိုင္ကို ပိုၿပီး အားထားတာပဲ အစြမ္းကုန္သာ ႀကိဳးစားၾကေပေတာ့ဗ်ာ” ဟု ေျပာၿပီး သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ ေရခ်ဳိးခန္းသို႕ ဝင္သြား ပါေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္မွာလည္း စပ္တငန္႕ငန္႕ ေစာင့္ေနရရာ မိနစ္ ၂၀ ခန္႕တြင္ ထြက္လာၿပီး ကဲ - ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ ေ႐ႊတိဂံု သပိတ္လႊတ္ေတာ္ကို သြားရေအာင္ “ေဟ့ တင္ဦး ငါ့အက်ႌေပးပါဦးကြ” ဟု ေအာ္ေတာင္းၿပီး အက်ႌမ်ား ဝတ္ပါေတာ့သည္။ သခင္တင္ဦးမွာ ယခု အသံလႊင့္႒ာနတြင္ အလုပ္လုပ္ေနပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ေ႐ႊတိုက္စိုးဝန္ ျဖစ္ပါသည္။ အေပါင္လက္မွတ္မွန္သမွ် သူက သိမ္းထားရပါသည္။ ၃ လျပည့္ခါနီးတြင္ “ၾကည့္လုပ္ၾကပါဦး” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ နယ္အမႈေဆာင္မ်ား ျမင့္ႏိုင္ေသာ ေနရာတြင္ ကပ္ထားရပါသည္။ နယ္အမႈေဆာင္မ်ားက မေနသာသည့္အခါ ေ႐ြးေပးခဲ့ၾကရပါသည္။
သခင္ေအာင္ဆန္းတြင္ ကိုယ္ပိုင္အဝတ္အထည္ မည္မွ်ရွိသည္ကို အတိအက် မသိရေသာ္လည္း၊ အစည္း႐ံုးေပၚတြင္ ရွိသမွ် သူပိုင္လိုလိုခ်ည့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေတြ႕ကရာ အဝတ္အစားမ်ားကို လြယ္သလို ဆြဲဝတ္ေလ့ရွိပါသည္။ အထူးသျဖင့္ သခင္သန္းထြန္း၏ ေသတၱာတြင္းရွိ ပစၥည္းမ်ားကို သူခ်ယ္လွယ္ခ်င္သလို ခ်ယ္လွယ္ပါသည္၊ သခင္သန္းထြန္းမွာ ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းရွိ ကုလားေက်ာင္းတေက်ာင္းတြင္ ဆရာလုပ္ေနသည့္အတြက္ သူ႕လခႏွင့္ သူ ဝယ္ႏိုင္စြမ္း ရွိပါသည္။ သခင္သန္းထြန္းသည္ အ႐ုပ္ဆိုးသေလာက္ အလွအႏု အလြန္ႀကိဳက္ပါသည္။ လံုခ်ည္မ်ားမွာ ပန္းႏုေရာင္၊ ဝါႏုေရာင္၊ ဖက္ဖူးေရာင္ စေသာ လံုခ်ည္မ်ား ၄ - ၅ - ၁၀ ထည္ခန္႕ ရွိပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းက ၎လံုခ်ည္မ်ားကို ခဏခဏ ယူဝတ္ပါသည္။ သခင္သန္းထြန္းမွာ သူအျမတ္တႏိုးထားေသာ လံုခ်ည္မ်ားကို ယူဝတ္သည့္အခါ သေဘာမက်ေသာ္လည္း ဖြင့္၍ မကန္႕ကြက္ပါ။ ကြယ္ရာတြင္ ‘ဒီလူေတြေတာ့ ဒီလိုပဲ ပါရမီ ျဖည့္ေနရတယ္။ က်ဳပ္ကို အႏိုင္အက်င့္ဆံုး လူ ႏွစ္ေယာက္ဟာ သူရယ္ သခင္ဗဟိန္းရယ္ပဲ’ဟု ေျပာျပဖူးပါသည္။ လံုခ်ည္မ်ားကို သူဝတ္သြားလွ်င္လည္း တခါဝတ္ ျဖစ္ပါသည္။ သူယူဝတ္လိုက္လွ်င္ ဥစၥာရွင္ သခင္သန္းထြန္းက ျပန္မယူေတာ့ေပ။ ယူခ်င္လို႕လည္း မေကာင္းေတာ့ပါ၊ စြန္းထင္းေပေရၿပီး ျဖစ္ေနေပသည္။
သခင္ေအာင္ဆန္း၏ဇြဲ။
သခင္ေအာင္ဆန္းတြင္ ခ်စ္စရာအေကာင္ဆံုး အဂၤါတခုမွာ လံု႕လဝီရိယဇြဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လို စိတ္ပ်က္ေနေန သူမပ်က္၊ ဘယ္သူေတြ လုပ္လုပ္ မလုပ္လုပ္ သူလုပ္ပါသည္။ လုပ္စရာရွိလွ်င္ သူ႕ဟာသူ လုပ္ပါသည္။ ေရးစရာ ရွိလွ်င္လည္း သူ႕ဟာသူ ေရးပါသည္။ အထူးဆန္းဆံုး အခ်က္တခုမွာ သူႏွင့္ သခင္သန္းထြန္း၏ (အျမင္) မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာတခုအတြက္ သခင္သန္းထြန္းက သူ႕အိမ္တြင္ သူ ေၾကညာခ်က္တခုကို ေရးဆြဲသည္ဆုိပါစို႕။ သခင္ေအာင္ဆန္းက သူ႕အျမင္ႏွင့္သူ အစည္းအ႐ံုးတြင္ ေရးဆြဲေလ့ရွိပါသည္။ ၎ေၾကညာခ်က္မ်ားကို တိုက္ဆိုင္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မူခ်င္းမွာ တေထဝါတည္း ျဖစ္ေနေလ့ရွိေပသည္။ ဤမွ်အျမင္ခ်င္း တူသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ စစ္ၿပီးေခတ္ မဆပလမွ ကြန္ျမဴနစ္ကို ထုတ္ပစ္သည့္ အခ်ိန္အထိ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ သခင္ေအာင္ဆန္း အျမင္ခ်င္း အလြန္တူၾကပါသည္။ ေနာက္ပိုင္း ကြဲၾကသည္မွာ အထူးပင္ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းဘြယ္ ျဖစ္ေပသည္။ မည္သည့္အတြက္ ကြဲၾကသည္ကိုမူကား ဤေဆာင္းပါးတြင္ မေဆြးေႏြးေတာ့ေပ။
သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ အလုပ္လုပ္စရာရွိလွ်င္ မိုးလင္းသည့္အထိ အလုပ္ လုပ္တတ္ေပသည္။ မၿပီးမခ်င္း မညည္းမညဴ လုပ္ေလ့ ေရးေလ့ ရွိပါသည္။ စိတ္လည္း အလြန္ျမန္သည္။ အေၾကာင္းတခုခုေၾကာင့္ စိတ္ညစ္လွ်င္ အလြန္သနားစရာ ေကာင္းေပသည္။ ခ်စ္စရာလည္း ေကာင္းပါသည္။ သို႕အတြက္ သခင္ေအာင္ဆန္း စိတ္ဆိုး စိတ္ညစ္ျဖစ္ေနလွ်င္ အားလံုးကပင္ ဝိုင္း၍ သနားခ်စ္ ခ်စ္ၾကပါသည္။ ဤကဲ့သို႕ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ဒုတိယ စစ္ျဖစ္ခါနီး (ဗမာထြက္ရပ္ဂုဏ္း) ကိစၥကို ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ အမႈေဆာင္အစည္းအေဝးတြင္ ခ်၍ စဥ္းစားၾကေသာအခါ ခဏခဏ ေတြ႕ရေပသည္။ ထြက္ရပ္ဂုဏ္းအေရးကို ဆန္႕က်င့္သူမ်ားႏွင့္ နားလည္မႈ မရႏိုင္ဘဲ အျပင္းအထန္ ျငင္းခံုေနၾကစဥ္ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ စိတ္ညစ္သည့္ မ်က္ႏွာထားမွာ ေျပာမျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သနားစရာ ေကာင္းေပသည္။ အခ်ိဳ႕အမႈေဆာင္မ်ားမွာ သူ႕ကို သနားသည္ႏွင့္ “ကဲ - မွားရင္လည္း မွားေပေစ။ ဒီလူဟာ ဒါေလာက္ေတာ့ ညံ့မွာမဟုတ္ဘူး၊ သူေစတနာကို က်ဳပ္တို႕ ယံုၾကည္တယ္။ သူ႕ဘက္ကပဲ က်ဳပ္တို႕ ေထာက္ခံမယ္” ဆုိၿပီး ေထာက္ခံၾကသည္ကိုပင္ ေတြ႕ရပါသည္။
သူ၏ စြမ္းရည္။
တေန႕တြင္ ဗမာထြက္ရပ္ဂုိဏ္း အာဏာပိုင္ အမႈေဆာင္အစည္းအေဝးသို႕ တက္ေရာက္ရန္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမွ သခင္ဗဟိန္း၊ တုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးမွ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္လွေဖ (ယခု ဗိုလ္လက်္ာ)ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ ေဒါက္တာဗေမာ္အိမ္သို႕ သြားၾကပါသည္။ အစည္းအေဝးတြင္ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုဏ္း ဝါဒစည္းမ်ဥ္းႏွင့္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ေရးဆြဲရန္ အဖြဲ႕ငယ္တခု ဖြဲ႕ရာတြင္ ေဒါက္တာဗေမာ္က ခ်ယ္ယာမင္၊ သခင္ေအာင္ဆန္းက အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ အေ႐ြးခံရပါသည္။ အမႈေဆာင္မ်ားက ၎အဖြဲ႕ငယ္၏ စည္းမ်ဥ္းဝါဒႏွင့္ လုပ္ငန္းစဥ္ အၾကမ္းမူကို မည္သည့္ေန႕တြင္ တင္ျပႏိုင္မည္နည္းဟု ေမးရာ။ ေဒါက္တာ ဗေမာ္က တနဂၤေႏြ ႏွစ္ပါတ္အတြင္း တင္ျပမည္ဟု ေျဖသည္ကို သခင္ေအာင္ဆန္းက ဒီေလာက္အလုပ္ကေလးကို ဒီေလာက္အခ်ိန္ယူ လုပ္ေနရင္၊ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးသာ ဆုိလွ်င္ ၁၀ ႏွစ္နဲ႕ ၿပီးႏိုင္ပါေတာ့မလားဟု ေျပာကာ “ကဲ - ခင္ဗ်ားတုိ႕ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနတံုး က်ဳပ္ၿပီးေအာင္ ေရၿပီး ၂ နာရီအတြင္း တင္ျပမည္” ဟုေျပာကာ အခန္းေထာင့္တခုသို႕ ထသြားၿပီး ေရးေလေတာ့၏။ အားလံုးလူႀကီးမ်ားမွာ အံ့အားသင့္ၿပီး ေစာင့္ေနၾကရပါသည္။ ႏွစ္နာရီခန္႕အၾကာတြင္ အဂၤလိပ္လို ေရးထားေသာ သူအၾကမ္းမူကို တင္ျပပါေတာ့သည္။ စကားလံုးအနည္းငယ္ကို ျပင္သည္မွတပါး အားလံုးေသာအခ်က္မ်ားကို လက္ခံလိုက္ၾကရပါသည္။ ဤတြင္ လူႀကီးပိုင္းက ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားသည္ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ထက္ျမက္ပံု အဘက္ဘက္က အရည္အျခင္း ျပည့္စံုပံုမ်ားကို တီးတိုးခ်ီးမြမ္း ၾကပါေတာ့သည္။
တခါေသာ္ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ဦးတြင္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ အမႈေဆာင္ညီလာခံကို မႏၲေလးၿမိဳ႕၌ က်င္းပေနစဥ္၊ ဆာစတက္ဖို႕ကရစ္ပ္စ္ ယခု ဘိလပ္ေ႐ႊတိုက္စိုးဝန္ႀကီး ဗမာျပည္သို႕ ေရာက္လာပါသည္။ သခင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ရန္ မႏၲေလးသို႕ လိုက္လာပါသည္။ အမႈေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ၾကရာ၊ ဗမာႏိုင္ငံေရး အေျခအေနမ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကပါသည္။ ကရစ္ပ္စ္မွာ ဗမာ့ အေျခအေနႏွင့္ သခင္မ်ားအေၾကာင္းကို ဘုရင္ခံႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္မ်ား၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားကို အေျခခံထားၿပီး ေဆြးေႏြးဟန္တူပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္သန္းထြန္းတို႕က တကဲ့ အေျခအေန အမွန္မ်ားႏွင့္တကြ၊ ဗမာလြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားကို အေသးစိတ္ တိတိလင္းလင္း ေျပာျပၾကရာ၊ ကရစ္ပ္စ္က “က်ဴပ္အစက ခင္ဗ်ားတုိ႕ လူငယ္ေတြအေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္အထင္ေသးမိတယ္။ အခု ခင္ဗ်ားတို႕ ေျပာျပတဲ့ ေလးနက္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္၊ မြန္ျမတ္တဲ့ လမ္းစဥ္ေတြအတိုင္းဆုိရင္ ခင္ဗ်ားတို႕ လုပ္ငန္းစဥ္၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈဟာ တရားပါတယ္” ဟု ခ်ီးက်ဴးဝန္ခံ သြားရေပသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ တည္ၾကည္ ေလးနက္ေသာ မ်က္ႏွာကို အစဥ္သျဖင့္ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ေနသည္ကိုလည္း သတိထားမိပါသည္။ တခါတရံ တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားျခင္း ျဖစ္တတ္သည္မွတပါး၊ ျမင္ေတြ႕သူတုိင္းက မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေလးနက္ေသာ သေဘာထား၊ ေလးနက္ေသာ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ေလးနက္ေသာ စကားလံုးမ်ားကို ပိုင္ဆုိင္သူမွာ သခင္ေအာင္ဆန္းပင္ ျဖစ္သည္။
ငါးက်ပ္တန္ သခင္ေအာင္ဆန္း
တခါေသာ္ ဟသၤာတခ႐ိုင္ ညီလာခံကို ဇလြန္ၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပေနပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္မွာ ႒ာနခ်ဳပ္ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ တက္ေရာက္ရန္ ဇလြန္သို႕ သြားၾကရပါသည္။ ညီလာခံအၿပီး ရန္ကုန္သို႕အျပန္တြင္ ေဒါင့္ႀကီး႐ြာ အစည္းအ႐ံုး၏ ဘိတ္ေခၚခ်က္အရ တရားပြဲတခု က်င္းပပါသည္။ တရားပြဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ပထမ ေဟာပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း အလွည့္ေရာက္၍ ၁၀ မိနစ္ခန္႕ စကားေျပာေနစဥ္ ပုလိပ္အရာရွိတဦး ဝင္ေရာက္လာၿပီး ႏို႕တစ္စာတခု ေပးပါသည္။ ႏို႕တစ္စာတြင္ ရာဇဝတ္ဝန္ႀကီး မစၥတာ ေဇးဗီးယားက ခ်င္းေတာင္နယ္ အေၾကာင္းမ်ား ႏိုင္ငံေရး တရားပြဲမ်ားတြင္ ထည့္မေဟာရ။ ေဟာလွ်င္ ကာကြယ္ေရး ဥပေဒအရ အေရးယူမည္ဟု ျဖစ္ပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းက ႏို႕တစ္စာကို ပရိသတ္အား ဖတ္ျပၿပီး၊ “ကဲ ခ်င္းေတာင္နယ္မွာ ဘာေတြျဖစ္တယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားတုိ႕ သိၾကရဲ႕လား၊ ဒီကိစၥကို က်ဳပ္ေမ့ေနတယ္။ အခုႏို႕တစ္စာ ေရာက္လာမွ သတိရတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ ခ်င္းေတာင္နယ္အေၾကာင္း သိခ်င္ၾကသလား” ဟု ေမးလုိက္ရာ ပရိသတ္က “သိခ်င္တယ္၊ သိခ်င္တယ္” ဟု ဝိုင္းေအာ္ၾက၏။ သခင္ေအာင္ဆန္းလည္း ခ်င္းေတာင္နယ္ အေၾကာင္းကို ေစ့ငွစံုလင္စြာ ေဟာျပပါေတာ့သည္။
၎အခ်ိန္တြင္ ခ်င္းေတာင္နယ္၌ သခင္ဝမ္းသူေမာင္ (ယခု ခ်င္းဝန္ႀကီး ျဖစ္ေနသူ ဦးဝမ္းသူေမာင္) မွာ နယ္ခ်ဲ႕သမားတို႕၏ အႏွိပ္အစက္ အၫႇဥ္းအပန္း ခံေနရ၏ ဗမာျပည္ ႏီုင္ငံေရး အသင္းအပင္းမ်ားမွ ယခုကဲ့သို႕ နယ္ခ်ဲ႕သမားက လူနည္းစု ေခါင္းေဆာင္တေယာက္အား ႏွိပ္စက္ေနသည္ကို အေရးတယူ ဆူပူေဆာင္႐ြက္ေသာ အသင္းမွာ၊ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးသာ ရွိေပသည္။ တို႕ဗမာ အစည္းအ႐ံုး၏ သေဘာထားမွာ လူနည္းစုအေရးကို အထူပင္ ဦးစားေပးခဲ့ေလသည္။
၎တရားပြဲ ၿပီးလွ်င္ ၿပီးျခင္း၊ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္အား ကာကြယ္ေရး ဥပေဒႏွင့္ ဖမ္းဆီးဝရမ္း ထုတ္လိုက္ေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္မွာ ဟသၤာတၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာပုလိပ္အရာရွိႀကီး တဦး၏ အကူအညီႏွင့္ လြတ္ထြက္လာၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၅၃ လမ္းရွိ အိမ္တအိမ္တြင္ ပုန္းေနၾကေလသည္။ ၎ရက္အတြင္း သခင္ေအာင္ဆန္းအား ဖမ္းေပးလွ်င္ သို႕မဟုတ္ သတင္းေပးႏိုင္လွ်င္ ဆုေငြ ၅ိ ေပးမည္ဟု မစၥတာ ေဇးဗီးယားက ေက်ညာေလေတာ့သည္။
ထုိကဲ့သို႕ ပုန္းေနရစဥ္၊ တုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ံုး ေခါင္ေဆာင္မ်ားမွာ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သခင္ႏု၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ဗဟိန္း စေသာ သူမ်ားမွာ ေထာင္ထဲတြင္ ရွိၾကၿပီး သခင္ျမ၊ သခင္လွေဘာ္၊ သခင္လွေဖ (ယခု ဗိုလ္လက်္ာ)၊ သခင္တင္ေမာင္ စသည္တုိ႕ အျပင္မွာ က်န္ခဲ့ၾကေလသည္။ က်န္ခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာလည္း စစ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သေဘာကြဲလြဲ ေနၾကရာ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ စိတ္အေတာ္ပင္ ပ်က္ေနေပသည္။ သခင္လွေဖႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္မွာ စေတာ့ကိတ္လမ္း လူအုိ႐ံုအနီး သခင္ႏုအိမ္တြင္ သခင္ႏုဇနီး မမရီအား ေစာင့္ေရွာက္ရင္း ထမင္းကပ္စား ေနၾကရပါသည္။ မ်ားမၾကာမီ သခင္ေအာင္ဆန္း ျမန္မာျပည္ အျပင္ဘက္သို႕ ထြက္သြားေရး ျပႆနာ ေပၚလာပါေတာ့သည္။ ၎ကိစၥကို သခင္လွေဖႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ပင္ ကမၼကထ ျပဳေနၾကရပါသည္။ ထြက္မသြားမီ တညတြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အသင္းတိုက္တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္း ခရီးထြက္ေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးပြဲတခု လုပ္ၾကပါသည္။ ၁၂ နာရီခန္႕တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းအား ၅၃ လမ္း တုိက္မွ ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ သြားေခၚလာခဲ့ရပါသည္။
အစည္းအေဝး တက္ေရာက္သူမ်ားမွာ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း (ယခု ဝန္ႀကီးေဟာင္း)၊ ကိုထြန္းအံု (ျမဴနီစီပါယ္မင္းႀကီး)၊ နဂါးနီ ကိုထြန္းေအး၊ ကိုလွေမာင္ (ယခု ဗိုလ္ေဇယ် ေတာခို)၊ သခင္ထြန္းေ႐ႊ (နဂါးနီ) စေသာသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ သြားခါနီးျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ မွာစရာ စကားမ်ားကို မွာ၍ အားမရေအာင္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ ၁၂ နာရီမွ နံနက္ ၄ နာရီခြဲထိ တေယာက္တည္း စကားေျပာေန ေလေတာ့သည္။ စကားမေျပာလွ်င္လည္း လံုးလံုးမေျပာ၊ ေျပာလွ်င္လည္း အိပ္ေနသူကိုပင္ ႏႈိး၍ ေျပာတတ္ေလသည္။
ေဆာင္းပါရွည္အံ့စိုး၍ နိဂံုးခ်ဳပ္ရေပေတာ့မည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ႏုစဥ္ဘဝ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေရး၍ပင္ ကုန္ႏိုင္ဘြယ္ မရွိေပ။ ကြၽန္ေတာ္အဖို႕တြင္ အထြဋ္အထိပ္ မေရာက္မီက (သခင္ေအာင္ဆန္း) အထြဋ္အထိပ္ ေရာက္ၿပီး (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း) ထက္ပင္ ၾကည္ညိဳ ေလးစားမိပါေတာ့သည္
၆။ သ ခင္ ေအာင္ ဆန္း နဲ႔ မ ရင္ ေအး
တို႔ ဇာတ္ လမ္း
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
သခင္ေအာင္ဆန္း အတြက္ကေတာ့
ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ ႐ြာႀကီး တစ္႐ြာက ေျမပိုင္ရွင္ စက္သူေဌး သမီးကေလး `` မရင္ေအး ´´ ကို
ကြၽန္ေတာ္ေ႐ြးပါတယ္။
မရင္ေအးကို ေ႐ြးရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ မရင္ေအးဟာ ရုပ္ရည္ေခ်ာသေလာက္ သေဘာလည္း ေကာင္းတယ္။ စိတ္လည္း ရွည္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မွာ အုပ္ထိန္းသူဆိုလို႔ အေမတစ္ေယာက္တည္းဘဲ ရွိတယ္။ အေမြဆိုင္ကလည္း ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ အဲဒီ ေမာင္ကေလးကလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒို႔ဗမာ အစည္းအရုံးဝင္ သခင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ သခင္ေအာင္ဆန္းနဲ႔လည္း ရင္းနွီးတယ္။ သခင္ေအာင္ဆန္းကိုလည္း ေက်ာင္းသား ဘဝကတည္းက ၾကည္ညိဳေလးစားခဲ့သူ ျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္တာပါပဲ။
သခင္ေအာင္ဆန္း နဲ႔ မရင္ေအးတို႔ ဇာတ္လမ္းကေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ကေလး ရင္နင့္စရာ ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးလို႔ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းကေလးဟာ ကာယကံရွင္ေတြ မဆိုထားနဲ႔ ၊ စပ္ၾကားက ဇာတ္ဆရာလုပ္မိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္မွ ရင္နာခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဇာတ္လမ္းအစကို ျပန္ေကာက္ရပါလိမ့္မယ္။
သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ အခုလို ဘဝၾကင္ေဖၚ ဖူးစာဘက္ကို ရွာဖို႔တို႔ ၊ ဘာတို႔ကို လံုးဝ စိတ္ဝင္စားခဲ့တဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔စိတ္ဟာ ဟိုတစ္ခ်ိန္တုန္းက ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ နိုင္ငံေရး အေျခအေန နဲ႔ ဗမာျပည္သူတစ္ရပ္လံုး ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြထဲမွာဘဲ အာရုံ စူးစိုက္ေနရတဲ့လူ ျဖစ္ပါတယ္။
ေဘးကရဲေဘာ္ေတြက ဒီလို ဒီလိုလုပ္ရမယ္ ဆိုလို႔သာ သူကသေဘာတူလိုက္ရတယ္။ သူ႔သေဘာကေတာ့ ဒီကိစၥကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ မထားဘူး။ ဒီကိစၥဟာ လုပ္ျဖစ္ခ်င္မွ လုပ္ျဖစ္ခ်င္မွ လုပ္ျဖစ္မွာဘဲလို႔လဲ သေဘာထားဟန္ တူပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ ညီလာခံၿပီးတဲ့ ေနာက္တစ္လေက်ာ္ေလာက္အၾကာမွာ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကိုေရာက္လာပါတယ္။ သခင္ေအာင္ဆန္းအတြက္ မွန္းထားတဲ့ ` သတို႔သမီး မရင္ေအး ´ ရဲ႕ ဓာတ္ပံုကိုလည္း မရင္ေအးတို႔ၿမိဳ႕ကို သြားၿပီး ယူခဲ့ပါတယ္။
မရင္ေအး နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ့္အေပၚမွာ အစ္ကိုအရင္းလို ခင္မင္ေနတဲ့ မိန္းခေလး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္က ....
`` ေဟ့ ... မရင္ေအး ၊ ညည္းရဲ႕ ေနာင္ေရးအတြက္ အကိုႀကီး အစီအစဥ္တစ္ခု လုပ္ေနတယ္။ ညည္းဘာမွ ဂ်ီးမမ်ားရဘူးေနာ္။ အကိုႀကီးသေဘာအတိုင္း စီစဥ္လိုက္မယ္။ ညည္းဓာတ္ပံု တစ္ပံုသာ ေပးလိုက္ေပေတာ့ ´´
မရင္ေအးက ရွက္ကိုး ရွက္ကန္းနဲ႔ ....
`` ဟာ ... အကိုႀကီးကလည္း ရွက္စရာႀကီး။ ညီမအတြက္ ဒီလို အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ေနရသလား ´´ လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔ဓာတ္ပံုကို ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဒို႔ဗမာ အစည္းအရုံးဌာနခ်ဳပ္မွာ သခင္ေအာင္ဆန္း နဲ႔ ေတြ႕ၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ...
`` ကဲ ... ဆရာႀကီး ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ မွန္းထားတဲ့ သတို႔သမီးေလာင္းကေလးရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို ယူလာခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ႀကိဳက္သလား ၊ မႀကိဳက္ဘူးလား မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ တကူးတကန္႔ သြားယူခဲ့ရတယ္။ ထမင္းေႂကြးမယ္သာ ႀကံေပေတာ့ ´´ လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သခင္ေအာင္ဆန္းက ....
`` ေဟး ... ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီကိစၥကို တစ္ကယ္လုပ္ေနၾကတာလား။ က်ဳပ္က ဒီကိစၥဟာ အလကား ေျပာေနၾကတာလို႔ ထင္ေနတာဗ်။ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ေျပာၿပီးကတည္းက က်ဳပ္ျဖင့္ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိပါဘူးဗ်ာ ´´
သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ အိမ္ေထာင္ေရးထက္ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရးကိုသာ အေလးအနက္ထားတယ္ ဆိုတာဟာ ထင္ရွားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သခင္ေအာင္ဆန္းက ေျပာေသးတယ္။
`` အဟုတ္ေျပာတာပါဗ်ာ။ က်ဳပ္ေတာ့ မိန္းမယူဖို႔ စိတ္မကူးေသးဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာတာေတြကိုလည္း မယံုမိဘူး။ အခု ခင္ဗ်ားက ဓာတ္ပံုေတြ ဘာေတြ ယူလာေတာ့ အပ်က္ပ်က္နဲ႔ နွာေခါင္းေသြးထြက္ ဆိုသလိုမ်ား ျဖစ္ေနတာလားဗ်ာ ´´
လို႔ ေျပာၿပီး ဓာတ္ပံုကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်လိုက္ၿပီး ....
`` ခက္တာပဲဗ်ာ။ သူကေလးကို ျမင္ရတာ ကြၽန္ေတာ္လိုေကာင္နဲ႔ မတန္ပါဘူးဗ်ာ။ သနားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔က ေရွ႕ေလွ်ာက္ၿပီး ဘာေတြလုပ္လို႔ ၊ ဘာေတြ ျဖစ္မယ္မွန္း မသိနိုင္တဲ့လူစားေတြဗ်။ သူတို႔လို ႏုႏုနယ္နယ္ကေလးေတြနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ခရီးၾကမ္းနဲ႔ မျဖစ္ေသးပါဘူးဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့လည္း က်ဳပ္တို႔က တစ္ကယ့္ ေမတၲာနဲ႔ ခ်စ္လို႔ ႀကံစည္ ၾကတာလဲ မဟုတ္။ သူ႔ကိုယူၿပီး သူ႔ပိုက္ဆံ နဲ႔ နိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ ႀကံၾကတာ။ ဒါဟာ မတရားဘူးဗ်။ မွန္လည္း မမွန္ဘူး ´´ လို႔ ဇြတ္ျငင္းေနပါေတာ့တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္မၾကာခင္မွာပဲ မရင္ေအးတို႔ ခရုိင္မွာ ဒို႔ဗမာအစည္းအရုံး ညီလာခံ က်င္းပတယ္။ အဲဒီ ညီလာခံကို သခင္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔နွစ္ေယာက္ ဌာနခ်ဳပ္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ တက္ေရာက္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ညီလာခံကို သြားကတည္းက စိတ္ထဲမွာ ` တစ္ခ်က္ခုတ္ ၊ နွစ္ခ်က္ျပတ္ ´ သေဘာနဲ႔ တက္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ညီလာခံအၿပီးမွာ မရင္ေအးတို႔အိမ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ သြားၾကပါတယ္။ ညီလာခံ က်င္းပတဲ့ ၿမိဳ႕နဲ႔က သိပ္ မေဝးလွဘူး။ မရင္ေအးတို႔အိမ္ ေရာက္လို႔ မရင္ေအး ကိုလည္းေတြ႕လိုက္ေရာ ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ ` မ်က္စိပ်က္ ၊ မ်က္နွာပ်က္ ´ နဲ႔ ....
`` ေဟ့လူ .. ဘယ္လို လုပ္လိုက္တာလဲ။ ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို တကယ္ ေဂ်ာက္က်ေအာင္ လုပ္ေနၿပီ ထင္တယ္ ´´ လို႔ ေျပာပါတယ္။
မရင္ေအး ချမာမွာေတာ့ ဘာအေၾကာင္းမွ မသ္ိရွာေသးဘူး။ သူ႔ ဓာတ္ပံုကို ကြၽန္ေတာ္ယူလာတုန္းက ဘယ္သူ ဘယ္ဝါကို ျပဖို႔ ဆိုတာ မေျပာခဲ့ေတာ့ အေျခအေနမပ်က္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စားဖို႔၊ ေသာက္ဖို႔ေတြကိုသာ လုပ္ကိုင္ေနရွာပါတယ္။
မရင္ေအးတို႔ အေမႀကီးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနၾကႏုိင္ေအာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ထြက္သြားပါတယ္။ အေၾကာင္းမသိေသးတဲ့ မရင္ေအးက အိေျႏၵ မပ်က္ေပမယ့္ သခင္ေအာင္ဆန္းကေတာ့ မေနတတ္ ၊ မထိုင္တတ္နဲ႔ အိမ္အျပင္ဘက္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး ငိုင္ေနရွာပါတယ္။
ထမင္းစားေသာက္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔နွစ္ေယာက္က အိမ္ေခါင္းရင္းခန္းမွာ ပက္လက္ကုလားထုိင္နွစ္လံုးနဲ႔ ထုိင္ေနၾကတယ္။ မရင္ေအးက လဖက္ရည္ၾကမ္းနဲ႔ အခ်ိဳ အခ်ဥ္ပဲြ လာခ်ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္က မရင္ေအးကို စကားေျပာၾကရေအာင္ ဆိုၿပီး အနားမွာ ထိုင္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ မရင္ေအးကလည္း ရုိရုိေသေသ အကိုႀကီး အရင္းေတြကို ျပဳစုေကြၽးေမြးေနရသလို ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ဘဲ အနားမွာ ထိုင္ရွာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က မရင္ေအး နဲ႔ သခင္ေအာင္ဆန္းကို မိတ္ဖဲြ႕ေပးလိုက္ပါတယ္။ မရင္ေအးကလည္း သခင္ေအာင္ဆန္းမွန္း သိပါတယ္။ သတင္းစာထဲမွာ ဓာတ္ပံုကို ျမင္ဘူးပါတယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သခင္ေအာင္ဆန္းက ဆိုင္းမဆင့္ ၊ ဗံုမဆင့္ နဲ႔ ....
`` ဒီမယ္ ... မရင္ေအး ၊ ခင္ဗ်ား အကိုႀကီး သခင္တင္ေမာင္ဟာ ေကာင္းတဲ့လူ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ား ဓာတ္ပံုကိုယူလာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပတယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္က ဘာမွ သိရတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔တစ္ေတြက အႀကံႀကီး ႀကံေနၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပိုက္ဆံနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ နိုင္ငံေရးလုပ္ေအာင္ ဆိုၿပီး စီစဥ္ေနၾကတယ္ဗ် ´´
လို႔ ေျပာခ်လိုက္ေရာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အ့ံအားသင့္ေနၿပီး ဘာမွ မေျပာတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနတုန္းမွာ မရင္ေအးဟာလည္း တခါထဲ မီးဖိုခန္းထဲကို ဝင္ေျပးပါေလေရာ။
မရင္ေအးေနာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဝင္လိုက္သြားၿပီး အစအဆံုး ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စီမံကိန္းကို ဖြင့္ဟ ဝန္ခံလိုက္ပါတယ္။ မရင္ေအးကိုလည္း စိတ္မဆိုးဖို႔ ေတာင္းပန္ရျပန္ပါတယ္။
မရင္ေအးဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာႀကီး ေတြေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဟာသူ အိမ္ေရွ႕ခန္းကို ထြက္သြားၿပီး သခင္ေအာင္ဆန္း အနားမွာဘဲ သြားထိုင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ လိုက္သြားရ ေကာင္းမလား ၊ မလိုက္ဘဲ ေနရ ေကာင္းမလား ဆိုၿပီး ေဝခဲြလို႔ မရခင္မွာဘဲ မရင္ေအးက ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းေခၚလိုက္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ထိုင္မိေရာ၊ မရင္ေအးက တည္တည္္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ေျပာလိုက္ပံုကေတာ့ ....
႔
႔ `` ဒီမယ္ ... အကိုႀကီး ၊ အကိုႀကီးတို႔ နွစ္ေယာက္စလံုးကို အကိုအရင္းလိုဘဲ ကြၽန္မ သေဘာထားပါတယ္။ ေမာင္ေလးကလည္း အကိုႀကီးတို႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ သိပ္ ၾကည္ညိဳတယ္။ ေမေမ ဆိုတာကလည္း အကိုႀကီးတို႔တစ္ေတြကို အင္မတန္ ေလးစားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အခုလုိ အကိုႀကီး စီစဥ္တာဟာ ဘာမွ အျပစ္ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ ဒီကိစၥမွာ ကြၽန္မသေဘာကေတာ့ အကိုေအာင္ဆန္း နဲ႔ ကြၽန္မနဲ႔ဟာ မတန္ပါဘူး။ ကြၽန္မတို႔ဟာ ေတာသူေတြပါ။ ေတာမွာေနၿပီး ေတာသူပီပီဘဲ ေနတတ္´ စားတတ္ပါတယ္။ အကိုေအာင္ဆန္းတို႔ကေတာ့ ေနာက္ဆိုရင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ၊ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ဝန္ႀကီးေတြ၊ ဘာေတြ ျဖစ္ၾကဦးမွာပါ။ ဒီေတာ့ ကြၽန္မတို႔လို ေတာသူေတြနဲ႔ဆိုရင္ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီလိုေျပာတာဟာ အကို ေအာင္ဆန္းကို ကြၽန္မ မခ်စ္လို႔၊ မခင္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အကိုေအာင္ဆန္း တို႔ ပါရမီကို ညီမေလးတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔လည္း ျဖည့္လို႔ ရပါတယ္။ ပိုက္ဆံလိုခ်င္ရင္လည္း ေတာင္းၾကပါ။ ေမေမ သိေအာင္တစ္မ်ိဳး၊ မသိေအာင္တစ္မ်ိဳး ေပးရင္လည္း ေပးလို႔ ရပါတယ္။ ကြၽန္မေရာ၊ ေမာင္ေလးကေရာ အကိုႀကီးတို႔ နိုင္ငံေရး လုပ္တာကို ေလးစားေနၾကတာပဲ။ ေနာက္ဆံုး ... အကိုႀကီးတို႔လိုတဲ့ ေငြက သိပ္မ်ား ေနရင္ ေမေမ မသိေအာင္ ညီမေပးမွာေပါ့ ´´ လု႔ိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္လို ျပန္ေျပာရမလဲလို႔ စဥ္းစားေနတုန္း သခင္ေအာင္ဆန္းက ....
`` ဟုတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္တယ္။ မွန္တယ္ ဆိုတာက နိုင္ငံေရးပါရမီကို ဘယ္အေနနဲ႔ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျဖည့္ဆည္းလို႔ ရတယ္ဆိုတာကို ေျပာတာ။ ခင္ဗ်ား ေျပာသလို ညီမတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ပဲ ျဖည့္ပါမယ္ ဆိုတာကုိ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔က ဝန္ႀကီးေတြ၊ ဘာေတြ ျဖစ္မွာမို႔ ခင္ဗ်ားတို႔လို ေတာသူေတြနဲ႔ မတန္ပါဘူး ဆိုတဲ့ဟာကေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဝန္ႀကီး ဆိုတဲ့ေကာင္ကေရာ ဘာေကာင္မု႔ိလဲ။ မိုးက် ေရႊကိုယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာသား ပါပဲဗ်။ ေတာ႐ြာ ဇနပုဒ္က ေတာမွာ ေမြးခဲ့တဲ့ အေကာင္ပါဗ်။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ေတာသူမို႔လို႔ မတန္ပါဘူး ဆိုတဲ့စကားကို ျပန္ ရုပ္သိမ္းလိုက္ပါဗ်ာ ´´ ဆိုၿပီး ဟဲ ဟဲ ... ဟဲဟဲ နဲ႔ သေဘာက်ေနပါေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ ဝမ္းထဲမွာေတာ့ ကိုယ့္လူက ဒီလိုေတာ့လည္း အေျပလည္သားပါကလား။ ခ်စ္ေရးဆိုပံုကေလးကလည္း မေခပါကလားလု႔ိ ပီတိ ျဖစ္လိုက္မိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပန္ခါနီးမွာ မရင္ေအးက သူ႔ေမေမဆီမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ အေထြေထြသံုးဖို႔ေငြ ၁၀၀ က်ပ္ ေပးလိုက္မယ္လို႔ ေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို စာအိတ္နဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ သေဘၤာေပၚေရာက္လို႔ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ရာတန္ ( ၃ ) ႐ြက္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဟိုေခတ္က ေငြ ၃ဝဝ က်ပ္ဆိုတာ နည္းနည္းေနာေနာ တန္ဖိုး မဟုတ္ပါ။
သခင္ေအာင္ဆန္း နဲ႔ မရင္ေအး တုိ႔ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အခုအတိုင္းဘဲ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ စခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မၾကာပါဘူး။ အဲဒီညီလာခံမွာ ေဟာခဲ့တဲ့တရားေၾကာင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ ဆုေငြ ( ၅ ) က်ပ္ အထုတ္ခံရတဲ့ ဘဝကို ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ ဝရမ္းကို ေရွာင္ရင္းတိန္းရင္းကေနၿပီး ဗမာျပည္အျပင္ဘက္ကို ေရာက္သြားရတယ္။
ေနာက္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ကို ဦးေဆာင္လာခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ စစ္ေသနာပတိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အျဖစ္နဲ႔ ဗမာျပည္ကို ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မရင္ေအးကေတာ့ ေမွ်ာ္သလင့္လင့္နဲ႔ ရွိေနရွာေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကေတာ့ အထက္ဗမာျပည္ သိ္မ္းပိုက္နိုင္ဖို႔အတြက္ ဆက္လက္ စစ္ခ်ီေနရွာပါတယ္။
သ ခင္ တင္ ေမာင္ ( က်ံဳ မ ေငး )
အိုးေဝ ဂ်ာနယ္ ၊ အမွတ္ - ၂၅ ။ ( ၁၅. ၈. ၁၉၆၉ ) ေန႔ထုတ္မွ
credit... တို႕ဗမာအစည္းအရုံး Dobama Asiayone
မရင္ေအးကို ေ႐ြးရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ မရင္ေအးဟာ ရုပ္ရည္ေခ်ာသေလာက္ သေဘာလည္း ေကာင္းတယ္။ စိတ္လည္း ရွည္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မွာ အုပ္ထိန္းသူဆိုလို႔ အေမတစ္ေယာက္တည္းဘဲ ရွိတယ္။ အေမြဆိုင္ကလည္း ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ အဲဒီ ေမာင္ကေလးကလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒို႔ဗမာ အစည္းအရုံးဝင္ သခင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ သခင္ေအာင္ဆန္းနဲ႔လည္း ရင္းနွီးတယ္။ သခင္ေအာင္ဆန္းကိုလည္း ေက်ာင္းသား ဘဝကတည္းက ၾကည္ညိဳေလးစားခဲ့သူ ျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္တာပါပဲ။
သခင္ေအာင္ဆန္း နဲ႔ မရင္ေအးတို႔ ဇာတ္လမ္းကေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ကေလး ရင္နင့္စရာ ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးလို႔ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းကေလးဟာ ကာယကံရွင္ေတြ မဆိုထားနဲ႔ ၊ စပ္ၾကားက ဇာတ္ဆရာလုပ္မိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္မွ ရင္နာခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဇာတ္လမ္းအစကို ျပန္ေကာက္ရပါလိမ့္မယ္။
သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ အခုလို ဘဝၾကင္ေဖၚ ဖူးစာဘက္ကို ရွာဖို႔တို႔ ၊ ဘာတို႔ကို လံုးဝ စိတ္ဝင္စားခဲ့တဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔စိတ္ဟာ ဟိုတစ္ခ်ိန္တုန္းက ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ နိုင္ငံေရး အေျခအေန နဲ႔ ဗမာျပည္သူတစ္ရပ္လံုး ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြထဲမွာဘဲ အာရုံ စူးစိုက္ေနရတဲ့လူ ျဖစ္ပါတယ္။
ေဘးကရဲေဘာ္ေတြက ဒီလို ဒီလိုလုပ္ရမယ္ ဆိုလို႔သာ သူကသေဘာတူလိုက္ရတယ္။ သူ႔သေဘာကေတာ့ ဒီကိစၥကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ မထားဘူး။ ဒီကိစၥဟာ လုပ္ျဖစ္ခ်င္မွ လုပ္ျဖစ္ခ်င္မွ လုပ္ျဖစ္မွာဘဲလို႔လဲ သေဘာထားဟန္ တူပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ ညီလာခံၿပီးတဲ့ ေနာက္တစ္လေက်ာ္ေလာက္အၾကာမွာ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကိုေရာက္လာပါတယ္။ သခင္ေအာင္ဆန္းအတြက္ မွန္းထားတဲ့ ` သတို႔သမီး မရင္ေအး ´ ရဲ႕ ဓာတ္ပံုကိုလည္း မရင္ေအးတို႔ၿမိဳ႕ကို သြားၿပီး ယူခဲ့ပါတယ္။
မရင္ေအး နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ့္အေပၚမွာ အစ္ကိုအရင္းလို ခင္မင္ေနတဲ့ မိန္းခေလး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္က ....
`` ေဟ့ ... မရင္ေအး ၊ ညည္းရဲ႕ ေနာင္ေရးအတြက္ အကိုႀကီး အစီအစဥ္တစ္ခု လုပ္ေနတယ္။ ညည္းဘာမွ ဂ်ီးမမ်ားရဘူးေနာ္။ အကိုႀကီးသေဘာအတိုင္း စီစဥ္လိုက္မယ္။ ညည္းဓာတ္ပံု တစ္ပံုသာ ေပးလိုက္ေပေတာ့ ´´
မရင္ေအးက ရွက္ကိုး ရွက္ကန္းနဲ႔ ....
`` ဟာ ... အကိုႀကီးကလည္း ရွက္စရာႀကီး။ ညီမအတြက္ ဒီလို အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ေနရသလား ´´ လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔ဓာတ္ပံုကို ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဒို႔ဗမာ အစည္းအရုံးဌာနခ်ဳပ္မွာ သခင္ေအာင္ဆန္း နဲ႔ ေတြ႕ၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ...
`` ကဲ ... ဆရာႀကီး ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ မွန္းထားတဲ့ သတို႔သမီးေလာင္းကေလးရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို ယူလာခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ႀကိဳက္သလား ၊ မႀကိဳက္ဘူးလား မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ တကူးတကန္႔ သြားယူခဲ့ရတယ္။ ထမင္းေႂကြးမယ္သာ ႀကံေပေတာ့ ´´ လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သခင္ေအာင္ဆန္းက ....
`` ေဟး ... ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီကိစၥကို တစ္ကယ္လုပ္ေနၾကတာလား။ က်ဳပ္က ဒီကိစၥဟာ အလကား ေျပာေနၾကတာလို႔ ထင္ေနတာဗ်။ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ေျပာၿပီးကတည္းက က်ဳပ္ျဖင့္ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိပါဘူးဗ်ာ ´´
သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ အိမ္ေထာင္ေရးထက္ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရးကိုသာ အေလးအနက္ထားတယ္ ဆိုတာဟာ ထင္ရွားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သခင္ေအာင္ဆန္းက ေျပာေသးတယ္။
`` အဟုတ္ေျပာတာပါဗ်ာ။ က်ဳပ္ေတာ့ မိန္းမယူဖို႔ စိတ္မကူးေသးဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာတာေတြကိုလည္း မယံုမိဘူး။ အခု ခင္ဗ်ားက ဓာတ္ပံုေတြ ဘာေတြ ယူလာေတာ့ အပ်က္ပ်က္နဲ႔ နွာေခါင္းေသြးထြက္ ဆိုသလိုမ်ား ျဖစ္ေနတာလားဗ်ာ ´´
လို႔ ေျပာၿပီး ဓာတ္ပံုကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်လိုက္ၿပီး ....
`` ခက္တာပဲဗ်ာ။ သူကေလးကို ျမင္ရတာ ကြၽန္ေတာ္လိုေကာင္နဲ႔ မတန္ပါဘူးဗ်ာ။ သနားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔က ေရွ႕ေလွ်ာက္ၿပီး ဘာေတြလုပ္လို႔ ၊ ဘာေတြ ျဖစ္မယ္မွန္း မသိနိုင္တဲ့လူစားေတြဗ်။ သူတို႔လို ႏုႏုနယ္နယ္ကေလးေတြနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ခရီးၾကမ္းနဲ႔ မျဖစ္ေသးပါဘူးဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့လည္း က်ဳပ္တို႔က တစ္ကယ့္ ေမတၲာနဲ႔ ခ်စ္လို႔ ႀကံစည္ ၾကတာလဲ မဟုတ္။ သူ႔ကိုယူၿပီး သူ႔ပိုက္ဆံ နဲ႔ နိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ ႀကံၾကတာ။ ဒါဟာ မတရားဘူးဗ်။ မွန္လည္း မမွန္ဘူး ´´ လို႔ ဇြတ္ျငင္းေနပါေတာ့တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္မၾကာခင္မွာပဲ မရင္ေအးတို႔ ခရုိင္မွာ ဒို႔ဗမာအစည္းအရုံး ညီလာခံ က်င္းပတယ္။ အဲဒီ ညီလာခံကို သခင္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔နွစ္ေယာက္ ဌာနခ်ဳပ္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ တက္ေရာက္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ညီလာခံကို သြားကတည္းက စိတ္ထဲမွာ ` တစ္ခ်က္ခုတ္ ၊ နွစ္ခ်က္ျပတ္ ´ သေဘာနဲ႔ တက္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ညီလာခံအၿပီးမွာ မရင္ေအးတို႔အိမ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ သြားၾကပါတယ္။ ညီလာခံ က်င္းပတဲ့ ၿမိဳ႕နဲ႔က သိပ္ မေဝးလွဘူး။ မရင္ေအးတို႔အိမ္ ေရာက္လို႔ မရင္ေအး ကိုလည္းေတြ႕လိုက္ေရာ ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ ` မ်က္စိပ်က္ ၊ မ်က္နွာပ်က္ ´ နဲ႔ ....
`` ေဟ့လူ .. ဘယ္လို လုပ္လိုက္တာလဲ။ ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို တကယ္ ေဂ်ာက္က်ေအာင္ လုပ္ေနၿပီ ထင္တယ္ ´´ လို႔ ေျပာပါတယ္။
မရင္ေအး ချမာမွာေတာ့ ဘာအေၾကာင္းမွ မသ္ိရွာေသးဘူး။ သူ႔ ဓာတ္ပံုကို ကြၽန္ေတာ္ယူလာတုန္းက ဘယ္သူ ဘယ္ဝါကို ျပဖို႔ ဆိုတာ မေျပာခဲ့ေတာ့ အေျခအေနမပ်က္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စားဖို႔၊ ေသာက္ဖို႔ေတြကိုသာ လုပ္ကိုင္ေနရွာပါတယ္။
မရင္ေအးတို႔ အေမႀကီးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနၾကႏုိင္ေအာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ထြက္သြားပါတယ္။ အေၾကာင္းမသိေသးတဲ့ မရင္ေအးက အိေျႏၵ မပ်က္ေပမယ့္ သခင္ေအာင္ဆန္းကေတာ့ မေနတတ္ ၊ မထိုင္တတ္နဲ႔ အိမ္အျပင္ဘက္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး ငိုင္ေနရွာပါတယ္။
ထမင္းစားေသာက္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔နွစ္ေယာက္က အိမ္ေခါင္းရင္းခန္းမွာ ပက္လက္ကုလားထုိင္နွစ္လံုးနဲ႔ ထုိင္ေနၾကတယ္။ မရင္ေအးက လဖက္ရည္ၾကမ္းနဲ႔ အခ်ိဳ အခ်ဥ္ပဲြ လာခ်ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္က မရင္ေအးကို စကားေျပာၾကရေအာင္ ဆိုၿပီး အနားမွာ ထိုင္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ မရင္ေအးကလည္း ရုိရုိေသေသ အကိုႀကီး အရင္းေတြကို ျပဳစုေကြၽးေမြးေနရသလို ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ဘဲ အနားမွာ ထိုင္ရွာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က မရင္ေအး နဲ႔ သခင္ေအာင္ဆန္းကို မိတ္ဖဲြ႕ေပးလိုက္ပါတယ္။ မရင္ေအးကလည္း သခင္ေအာင္ဆန္းမွန္း သိပါတယ္။ သတင္းစာထဲမွာ ဓာတ္ပံုကို ျမင္ဘူးပါတယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သခင္ေအာင္ဆန္းက ဆိုင္းမဆင့္ ၊ ဗံုမဆင့္ နဲ႔ ....
`` ဒီမယ္ ... မရင္ေအး ၊ ခင္ဗ်ား အကိုႀကီး သခင္တင္ေမာင္ဟာ ေကာင္းတဲ့လူ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ား ဓာတ္ပံုကိုယူလာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပတယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္က ဘာမွ သိရတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔တစ္ေတြက အႀကံႀကီး ႀကံေနၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပိုက္ဆံနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ နိုင္ငံေရးလုပ္ေအာင္ ဆိုၿပီး စီစဥ္ေနၾကတယ္ဗ် ´´
လို႔ ေျပာခ်လိုက္ေရာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အ့ံအားသင့္ေနၿပီး ဘာမွ မေျပာတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနတုန္းမွာ မရင္ေအးဟာလည္း တခါထဲ မီးဖိုခန္းထဲကို ဝင္ေျပးပါေလေရာ။
မရင္ေအးေနာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဝင္လိုက္သြားၿပီး အစအဆံုး ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စီမံကိန္းကို ဖြင့္ဟ ဝန္ခံလိုက္ပါတယ္။ မရင္ေအးကိုလည္း စိတ္မဆိုးဖို႔ ေတာင္းပန္ရျပန္ပါတယ္။
မရင္ေအးဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာႀကီး ေတြေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဟာသူ အိမ္ေရွ႕ခန္းကို ထြက္သြားၿပီး သခင္ေအာင္ဆန္း အနားမွာဘဲ သြားထိုင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ လိုက္သြားရ ေကာင္းမလား ၊ မလိုက္ဘဲ ေနရ ေကာင္းမလား ဆိုၿပီး ေဝခဲြလို႔ မရခင္မွာဘဲ မရင္ေအးက ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းေခၚလိုက္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ထိုင္မိေရာ၊ မရင္ေအးက တည္တည္္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ေျပာလိုက္ပံုကေတာ့ ....
႔
႔ `` ဒီမယ္ ... အကိုႀကီး ၊ အကိုႀကီးတို႔ နွစ္ေယာက္စလံုးကို အကိုအရင္းလိုဘဲ ကြၽန္မ သေဘာထားပါတယ္။ ေမာင္ေလးကလည္း အကိုႀကီးတို႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ သိပ္ ၾကည္ညိဳတယ္။ ေမေမ ဆိုတာကလည္း အကိုႀကီးတို႔တစ္ေတြကို အင္မတန္ ေလးစားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အခုလုိ အကိုႀကီး စီစဥ္တာဟာ ဘာမွ အျပစ္ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ ဒီကိစၥမွာ ကြၽန္မသေဘာကေတာ့ အကိုေအာင္ဆန္း နဲ႔ ကြၽန္မနဲ႔ဟာ မတန္ပါဘူး။ ကြၽန္မတို႔ဟာ ေတာသူေတြပါ။ ေတာမွာေနၿပီး ေတာသူပီပီဘဲ ေနတတ္´ စားတတ္ပါတယ္။ အကိုေအာင္ဆန္းတို႔ကေတာ့ ေနာက္ဆိုရင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ၊ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ဝန္ႀကီးေတြ၊ ဘာေတြ ျဖစ္ၾကဦးမွာပါ။ ဒီေတာ့ ကြၽန္မတို႔လို ေတာသူေတြနဲ႔ဆိုရင္ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီလိုေျပာတာဟာ အကို ေအာင္ဆန္းကို ကြၽန္မ မခ်စ္လို႔၊ မခင္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အကိုေအာင္ဆန္း တို႔ ပါရမီကို ညီမေလးတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔လည္း ျဖည့္လို႔ ရပါတယ္။ ပိုက္ဆံလိုခ်င္ရင္လည္း ေတာင္းၾကပါ။ ေမေမ သိေအာင္တစ္မ်ိဳး၊ မသိေအာင္တစ္မ်ိဳး ေပးရင္လည္း ေပးလို႔ ရပါတယ္။ ကြၽန္မေရာ၊ ေမာင္ေလးကေရာ အကိုႀကီးတို႔ နိုင္ငံေရး လုပ္တာကို ေလးစားေနၾကတာပဲ။ ေနာက္ဆံုး ... အကိုႀကီးတို႔လိုတဲ့ ေငြက သိပ္မ်ား ေနရင္ ေမေမ မသိေအာင္ ညီမေပးမွာေပါ့ ´´ လု႔ိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္လို ျပန္ေျပာရမလဲလို႔ စဥ္းစားေနတုန္း သခင္ေအာင္ဆန္းက ....
`` ဟုတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္တယ္။ မွန္တယ္ ဆိုတာက နိုင္ငံေရးပါရမီကို ဘယ္အေနနဲ႔ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျဖည့္ဆည္းလို႔ ရတယ္ဆိုတာကို ေျပာတာ။ ခင္ဗ်ား ေျပာသလို ညီမတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ပဲ ျဖည့္ပါမယ္ ဆိုတာကုိ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔က ဝန္ႀကီးေတြ၊ ဘာေတြ ျဖစ္မွာမို႔ ခင္ဗ်ားတို႔လို ေတာသူေတြနဲ႔ မတန္ပါဘူး ဆိုတဲ့ဟာကေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဝန္ႀကီး ဆိုတဲ့ေကာင္ကေရာ ဘာေကာင္မု႔ိလဲ။ မိုးက် ေရႊကိုယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာသား ပါပဲဗ်။ ေတာ႐ြာ ဇနပုဒ္က ေတာမွာ ေမြးခဲ့တဲ့ အေကာင္ပါဗ်။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ေတာသူမို႔လို႔ မတန္ပါဘူး ဆိုတဲ့စကားကို ျပန္ ရုပ္သိမ္းလိုက္ပါဗ်ာ ´´ ဆိုၿပီး ဟဲ ဟဲ ... ဟဲဟဲ နဲ႔ သေဘာက်ေနပါေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ ဝမ္းထဲမွာေတာ့ ကိုယ့္လူက ဒီလိုေတာ့လည္း အေျပလည္သားပါကလား။ ခ်စ္ေရးဆိုပံုကေလးကလည္း မေခပါကလားလု႔ိ ပီတိ ျဖစ္လိုက္မိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပန္ခါနီးမွာ မရင္ေအးက သူ႔ေမေမဆီမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ အေထြေထြသံုးဖို႔ေငြ ၁၀၀ က်ပ္ ေပးလိုက္မယ္လို႔ ေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို စာအိတ္နဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ သေဘၤာေပၚေရာက္လို႔ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ရာတန္ ( ၃ ) ႐ြက္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဟိုေခတ္က ေငြ ၃ဝဝ က်ပ္ဆိုတာ နည္းနည္းေနာေနာ တန္ဖိုး မဟုတ္ပါ။
သခင္ေအာင္ဆန္း နဲ႔ မရင္ေအး တုိ႔ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အခုအတိုင္းဘဲ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ စခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မၾကာပါဘူး။ အဲဒီညီလာခံမွာ ေဟာခဲ့တဲ့တရားေၾကာင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ ဆုေငြ ( ၅ ) က်ပ္ အထုတ္ခံရတဲ့ ဘဝကို ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ ဝရမ္းကို ေရွာင္ရင္းတိန္းရင္းကေနၿပီး ဗမာျပည္အျပင္ဘက္ကို ေရာက္သြားရတယ္။
ေနာက္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ကို ဦးေဆာင္လာခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ စစ္ေသနာပတိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အျဖစ္နဲ႔ ဗမာျပည္ကို ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မရင္ေအးကေတာ့ ေမွ်ာ္သလင့္လင့္နဲ႔ ရွိေနရွာေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကေတာ့ အထက္ဗမာျပည္ သိ္မ္းပိုက္နိုင္ဖို႔အတြက္ ဆက္လက္ စစ္ခ်ီေနရွာပါတယ္။
သ ခင္ တင္ ေမာင္ ( က်ံဳ မ ေငး )
အိုးေဝ ဂ်ာနယ္ ၊ အမွတ္ - ၂၅ ။ ( ၁၅. ၈. ၁၉၆၉ ) ေန႔ထုတ္မွ
credit... တို႕ဗမာအစည္းအရုံး Dobama Asiayone
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
၇။ဦးေအာင္ဆန္း၏ ေနာက္ဆုံးေန ႔
(ဒဂုန္တာရာ)
(ဒဂုန္တာရာ)
လႊတ္ေတာ္ရုံး ၀င္၀င္ခ်င္း သခင္ႏု၏
ရုံးခန္းတံခါးမွာ ပိတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သကၠလပ္ ခန္းဆီး အစိမ္းပုတ္ႀကီးမွာလည္း
ဆြဲပိတ္၍ ထားသည္ ။ သခင္ႏုရုံးခန္းကို ေက်ာ္၍ ေဇာ္ဂ်ီ၏ အခန္းသို႔ ေရာက္ေလၿပီ ။
သူ႔အခန္းမွာလည္း တံခါးပိတ္ထားၿပီး ခန္းဆီး အစိမ္းပုတ္ႀကီးလည္း ဆြဲ၍ထားသည္ ။
ရုံးေစႏွစ္ေယာက္မွာ နံရံကိုမွီကာ ရပ္ေနၾကသည္ ။ ခါတိုင္းလို စကားေျပာမေနၾက ။
သူတို႔သည္ ေငးမိွဳင္ေတြေ၀၍ တမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနၾက သည္ဟု ေအာက္ေမ့လိုက္သည္ ။
· ကၽြန္ေတာ္က ငိုင္တိုင္တိုင္ ေနေသာ ရုံးေစတစ္ဦးအား “ဦးသိန္းဟန္ ရွိသလား” ဟုေမးသည္ ။ “ရွိပါတယ္ခင္ဗ်” ဟု ခပ္တိုးတိုး သာသာ ေအးေအးေျဖသည္ ။ သည္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာပ်က္ေနေၾကာင္း အေသအခ်ာ သိလိုက္ ေတာ့သည္ ။ စိတ္ထဲတြင္ကား မရွင္း ။
တံခါးေစ့ထားသျဖင့္ အတြင္းသို႔ ရုတ္တရက္မ၀င္၀ံ့ေသးဘဲ တံခါး၀တြင္ရပ္ကာ ရုံးေစဘက္သို႔ တဖန္လွည့္၍
· အထဲမွာ အစည္းအေ၀းလုပ္ေနသလား” ဟု ေမးရသည္ ။
· ရုံးေစသည္ ဘာမွမေျပာဘဲ အသာအယာေစ့ထားေသာ တံခါးကို ဖြင့္ေပးသည္ ။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ သူ၏ စားပြဲတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေဇာ္ဂ်ီကိုေတြ႕မွ ထီးကိုေထာင္ၿပီး အတြင္းသို႔ ၀င္လိုက္သည္ ။
· ရုံးခန္းကား တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္ ။ ေစ့ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမွ ျပာစိမ္းစိမ္း မွန္ေရာင္ ရိုက္ဟပ္သျဖင့္ အခန္းသည္ စိမ္းစိမ္းျပာျပာ ျဖစ္ေနသည္ ။ အခန္းထိပ္ရွိ စားပြဲႀကီးတြင္ကား တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ အၾကံေပး အရာရွိ ၀တ္လုံ ဦးခ်န္ထြန္းသည္ ေခါင္းငိုက္ကာ ေငးမိွဳင္လ်က္ရွိသည္ ။
· ေဇာ္ဂ်ီသည္ ကၽြန္ေတာ္၀င္လာသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ဆိတ္ဆိတ္ပင္ စကားမဟဘဲ ထိုင္ရန္ ကုလားထိုင္ကို သာ လက္ျဖင့္ညႊန္ျပသည္ ။ သူသည္ ေငးငိုင္၍ ေနသည္ ။ အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကား ခါတိုင္း လွဳပ္ရွားဆူညံ၍ ေနတတ္ေသာ အတြင္း၀န္မ်ားရုံးသည္ ဘာေၾကာင့္ယခုလို အုံ႕မွိဳင္းရီေ၀၍ ေနသည္ ၊ ဆိတ္ ၿငိမ္၍ ေနသည္ကို အံ့ၾသလ်က္ရွိသည္ ။
· အတန္ၾကာ ဆိတ္ၿငိမ္ေနရာမွ “အားလုံးေတာ့ ဒုကၡ ျဖစ္ကုန္ၿပီ ” ဟု ေဇာ္ဂ်ီက တိုးတိုးညည္းေလသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကား ဘာမွန္းမသိေသးသျဖင့္ ေၾကာင္ေနရာ သူကအကဲခတ္မိ၍ ေနရာမွထကာ လက္ျပ၍ အျပင္သို႔ ေခၚခဲ့ သည္ ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္ ။
· “ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္”
· မိုးဖြဲဖြဲတြင္ ရုံးခန္းအျပင္ဘက္ ေျမနီလမ္းကေလးေပၚ ေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္က မေနႏိုင္၍ “ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆရာ” ဟု ေမးမိသည္ ။
· “မင္းမၾကားေသးဘူးလား” ဟုေဇာ္ဂ်ီက အံ့ၾသေနသည္ ။
· “ ဟင့္အင္း … ကၽြန္ေတာ္အခုဘဲ ဘတ္စကားေပၚက ဆင္းၿပီး ရုံးကိုတန္းလာတာ”
· သည္ေတာ့မွ ေဇာ္ဂ်ီက ျဖစ္ပုံကို ေျပာျပသည္ ။ ျခေသၤ့တပ္ စစ္ယူနီေဖါင္းကို ၀တ္ဆင္ထားေသာ လက္နက္ ကိုင္ လူ ၄ ေယာက္သည္ အလယ္ဆင္၀င္ေအာက္မွ တက္လာကာ ဦးေအာင္ဆန္း ရုံးခန္းတြင္းသို႔ အတင္းတြန္း၀င္၍ အစည္းအေ၀း ျပဳလုပ္လ်က္ရွိေသာ အမွဳေဆာင္၀န္ႀကီးမ်ားအား စတင္းဂန္းျဖင့္ ပစ္ခတ္ၾကၿပီး မည္သူမွ် ဖမ္းဆီးျခင္း မခံရဘဲ ဂ်စ္ကားျဖင့္ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္မီ ၁ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။
· ကၽြန္ေတာ္သည္ သည္သတင္းကိုၾကားေသာအခါ ထိတ္လန္႔တုန္လွဳပ္၍ သြားသည္ ။ အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္ ။
· အတြင္း၀န္ရုံး လဘက္ရည္ဆိုင္ထဲတြင္ကား စာေရးစာခ်ီစေသာ ရုံးသားတို႔သည္ ညွိဳးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ စားေသာက္ေနၾကသည္ ။ တစားပြဲျခားရွိ ႏိုင္ငံေရးရာ အတြင္း၀န္ ကိုေက်ာ္ျမင့္ကေလးက လွမ္း၍ ႏွဳတ္ ဆက္လိုက္သည္ ။ သူသည္ ခပ္ေအးေအးခပ္ေတြေတြပင္ လဘက္ရည္ကို ေသာက္ေနသည္ ။
· “အင္မတန္ ႏွေျမာဘို႔ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ၊ သိပ္ၿပီးရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ၾကံမွဳဘဲ” စသည္ျဖင့္ လူတစ္ခ်ိဳ႕သည္ ညည္းတြားလက္ရွိၾကသည္ ။
· ေဇာ္ဂ်ီက “အမ်ိဳးသားပ်က္စီးျခင္း တရပ္ဘဲ” ဟု တသသ ေျပာသည္ ။
· “ကၽြန္ေတာ္ ရုံး၀င္းထဲ ၀င္လာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ပုလိပ္ေတြကိုေတြ႕တယ္ ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္၀င္လာတာ မတားၾကပါဘူး ၊ ဆင္၀င္ေအာက္မွာေတာင္ အသိစာေရးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕သားဘဲ ။ သူကလဲ ဘာမွမေျပာဘူး”
· “လူေတြဟာ မေျပာရက္ၾကဘူး” ဟု ေဇာ္ဂ်ီက ဆိုေလသည္ ။
· လဘက္ရည္ေသာက္ေနစဥ္ ခုတင္ဘဲ ေဆးရုံက ျပန္လာေသာ ရုံးသားတဦးအပါးကပ္လာ၍ “ဘယ့္နဲ႔လဲ“ ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၀ိုင္း၍ ေမးျမန္းၾကသည္ ။ သူက မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးမွတပါး အားလုံးဆုံးရွာၿပီဟု ေျပာသည္ ။ သူ၏ အသံမွာ တုန္ေန၍ မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနသည္ ။
· “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေကာ” ဟု တေယာက္က တိုးတိုးေမးသည္ ။
· “မ်က္ႏွာကို အ၀တ္ျဖဴနဲ႔ ဖုံးထားတယ္”
· ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကာၾကာမေနႏိုင္ဘဲ ဂ်ဴဒါအီစကယ္လမ္း တံခါးေပါက္မွ ေက်ာ္၍ အျပင္ဘက္လမ္းသို႔ ထြက္ခဲ့ သည္ ။ မိုးသည္ တစိမ့္စိမ့္ရြာလ်က္ပင္ ။ လူတအုပ္သည္ မိုးထဲတြင္ ထီးေဆာင္း၍ ၊ အခ်ိဳ႕ ထီးမပါဘဲ ၊ အခ်ိဳ႕ ပလက္ ေဖါင္းေပၚတြင္ ရပ္ကာ အတြန္း၀န္ရုံးဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကသည္ ။ ကုလားႏွင့္ တရုတ္လည္းပါသည္ ။
· လူတေယာက္က ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ေမာင္းကို ဆြဲကိုင္၍ “ဒီမယ္… ခုနက ၀န္ႀကီးေတြ ေသနတ္ပစ္ခံရတယ္ ၾကားတယ္ ၊ ဟုတ္သလား ခင္ဗ်ာ ” ဟုေမးသည္ ။ သူကားအေၾကာင္းမ်ိဳးစုံကို သိခ်င္ေနေပလိမ့္မည္ ။
· “ဟုတ္ကဲ့ …” ဟူ၍သာ ေျဖၾကားၿပီး တဘက္သို႔ ျဖတ္ကူး၍ အသင့္ေတြ႕ရေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ကားကို တက္စီး လိုက္သည္ ။ ကားသည္ လမ္းမေတာ္ဘက္သို႔ ေျပးလ်က္ရွိသည္ ။
· ကားထဲတြင္ လူမနည္းလွေပ ။ ခရီးသည္အားလုံး မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းၾက ။ ခပ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းမပ်ဳိတစ္ဦးက “ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေဘေနာ္ ၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ” ဟု ျမည္တမ္းလ်က္ရွိသည္ ။
· ေစ်းသည္ဟု ထင္ရေသာ ခပ္အိုအိုမိန္းမႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကား “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အသက္ရွင္ပါေစေတာ္” ဟု ဆုေတာင္း၍ ေနၾကသည္ ။
· ယခုမွပင္ သိရေသာ မိန္းမတေယာက္က ေမးျမန္းသည္ကို “မေျပာၾကနဲ႔ ၊ မေျပာၾကနဲ႔”ဟု အသာလက္ကုတ္၍ တီးတိုးတားျမစ္ၾကသည္ ။ သူတို႔သည္ မေျပာရက္ၾက ။
· သန္႔ျပန္႔စြာ ၀တ္စားထားေသာ တရုတ္တဦးက “အားကီးရက္စက္တာဘဲ” ဟု ကၽြန္ေတာ္ဘက္သို႔လွည္၍ ေရရြတ္လ်က္ရွိသည္ ။ မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းႏွင့္ ဘတ္စကားဒရိုင္ဘာသည္ ေတာက္ေခါက္လိုက္သည္ ။
· သိမ္ႀကီးေစ်းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လူသြားလူလာ ကင္းရွင္းေနေပၿပီ ။ ေစ်းဆိုင္မ်ား ပိတ္ထားေလၿပီ ။ သတင္း သည္ တမဟုတ္ခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႕၍ သြားေလၿပီ ။ ေမာ္ေတာ္ကား ၊ လန္ခ်ားတို႔ကား ခပ္ျမန္ျမန္ သြားလာေနၾကသည္ ။
· ကားေပၚမွဆင္း၍ လမ္းထဲသို႔ ၀င္ေသာအခါ အိမ္၀တြင္ လူတို႔သည္ မိွဳင္တိုင္တိုင္ႏွင့္ ရပ္ကာ ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္ ။ လူတို႔သည္ အၿငိမ္ မေနႏိုင္ၾက ။မိုးသည္ မစဲဘဲ ရြာလ်က္ပင္ ။
· လူတို႔သည္ “ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ” ဟု တတြတ္တြတ္ ျမည္တမ္းရင္းပင္ ညေနေစာင္းလာေတာ့ သည္ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆုံးေၾကာင္းကား ညေနထုတ္ သတင္းစာမ်ားမွ ၾကားရေလၿပီ ။ မည္သူ႔မ်က္ႏွာၾကည့္ၾကည့္ မ်က္ႏွာ ညိွဳးငယ္ႏြမ္းလ်စြာႏွင့္ ။ လမ္းမေပၚမွ စက္ျပင္ဆရာတဦး၏ မိန္းမ ပါးစပ္မွ “က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ထမင္းလဲမခ်က္ေတာ့ဘူး ၊ စားခ်င္စိတ္လဲ မရွိေတာ့ပါဘူး ရွင္” ဟူေသာ အသံသည္ သဲ့သဲ့မွ် ေပၚထြက္လာသည္ ။
· ေန၀င္မီးညိမ္း အမိန္႔ထုတ္ထားသျဖင့္ ညဥ္႕ဦးသည္ တိတ္ဆိတ္ကာ ေမွာင္လွသည္ ။ အိမ္သားမ်ားဆုံတိုင္း ေန႔ခင္းက အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာၾကသည္ ။ ရွိဳက္သံ ၊ တမ္းတသံ ၊ ညဥ္းညဴသံ ၊ တသသံ ။
· တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မဲသျဖင့္ ေစာေစာ အိပ္ရာ၀င္ၾကေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ၾက ။ ေန႔ခင္ကဟာ အိပ္မက္ဘဲ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု မိန္းမမ်ားက ဆုေတာင္းၾကသည္ ။ ညဥ့္နက္ေသာ္လည္း ေခ်ာင္းဟန္႔သံ ၊ လူးလြန္႔သံတို႔သည္ ဆက္၍ ေနသည္ ။ ရွဲကနဲ မီးျခစ္၍ ေနာက္ေဖးထၾကျပန္သည္ ။ တေရးႏိုးဆုံလွ်င္ “ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေမ့ေပ်ာက္ပါ မလဲေနာ္ ” ဟု အိပ္ခ်င္သံႏွင့္ ဆိုၾကသည္ ။ တေရးႏိုးတိုင္း သတိရလ်က္ရွိသည္ ။ မၾကာခဏ အိပ္မက္ၿပီး ႏိုးသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ တေအာက္ေမ့ေမ့ ၊ တသသ ႏွင့္ ထိုညကို လြန္ေျမာက္ရသည္ ။
၁၉၄၇
ၾသဂုတ္လ
တာရာမဂၢဇင္း
· ကၽြန္ေတာ္က ငိုင္တိုင္တိုင္ ေနေသာ ရုံးေစတစ္ဦးအား “ဦးသိန္းဟန္ ရွိသလား” ဟုေမးသည္ ။ “ရွိပါတယ္ခင္ဗ်” ဟု ခပ္တိုးတိုး သာသာ ေအးေအးေျဖသည္ ။ သည္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာပ်က္ေနေၾကာင္း အေသအခ်ာ သိလိုက္ ေတာ့သည္ ။ စိတ္ထဲတြင္ကား မရွင္း ။
တံခါးေစ့ထားသျဖင့္ အတြင္းသို႔ ရုတ္တရက္မ၀င္၀ံ့ေသးဘဲ တံခါး၀တြင္ရပ္ကာ ရုံးေစဘက္သို႔ တဖန္လွည့္၍
· အထဲမွာ အစည္းအေ၀းလုပ္ေနသလား” ဟု ေမးရသည္ ။
· ရုံးေစသည္ ဘာမွမေျပာဘဲ အသာအယာေစ့ထားေသာ တံခါးကို ဖြင့္ေပးသည္ ။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ သူ၏ စားပြဲတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေဇာ္ဂ်ီကိုေတြ႕မွ ထီးကိုေထာင္ၿပီး အတြင္းသို႔ ၀င္လိုက္သည္ ။
· ရုံးခန္းကား တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္ ။ ေစ့ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမွ ျပာစိမ္းစိမ္း မွန္ေရာင္ ရိုက္ဟပ္သျဖင့္ အခန္းသည္ စိမ္းစိမ္းျပာျပာ ျဖစ္ေနသည္ ။ အခန္းထိပ္ရွိ စားပြဲႀကီးတြင္ကား တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ အၾကံေပး အရာရွိ ၀တ္လုံ ဦးခ်န္ထြန္းသည္ ေခါင္းငိုက္ကာ ေငးမိွဳင္လ်က္ရွိသည္ ။
· ေဇာ္ဂ်ီသည္ ကၽြန္ေတာ္၀င္လာသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ဆိတ္ဆိတ္ပင္ စကားမဟဘဲ ထိုင္ရန္ ကုလားထိုင္ကို သာ လက္ျဖင့္ညႊန္ျပသည္ ။ သူသည္ ေငးငိုင္၍ ေနသည္ ။ အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကား ခါတိုင္း လွဳပ္ရွားဆူညံ၍ ေနတတ္ေသာ အတြင္း၀န္မ်ားရုံးသည္ ဘာေၾကာင့္ယခုလို အုံ႕မွိဳင္းရီေ၀၍ ေနသည္ ၊ ဆိတ္ ၿငိမ္၍ ေနသည္ကို အံ့ၾသလ်က္ရွိသည္ ။
· အတန္ၾကာ ဆိတ္ၿငိမ္ေနရာမွ “အားလုံးေတာ့ ဒုကၡ ျဖစ္ကုန္ၿပီ ” ဟု ေဇာ္ဂ်ီက တိုးတိုးညည္းေလသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကား ဘာမွန္းမသိေသးသျဖင့္ ေၾကာင္ေနရာ သူကအကဲခတ္မိ၍ ေနရာမွထကာ လက္ျပ၍ အျပင္သို႔ ေခၚခဲ့ သည္ ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္ ။
· “ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္”
· မိုးဖြဲဖြဲတြင္ ရုံးခန္းအျပင္ဘက္ ေျမနီလမ္းကေလးေပၚ ေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္က မေနႏိုင္၍ “ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆရာ” ဟု ေမးမိသည္ ။
· “မင္းမၾကားေသးဘူးလား” ဟုေဇာ္ဂ်ီက အံ့ၾသေနသည္ ။
· “ ဟင့္အင္း … ကၽြန္ေတာ္အခုဘဲ ဘတ္စကားေပၚက ဆင္းၿပီး ရုံးကိုတန္းလာတာ”
· သည္ေတာ့မွ ေဇာ္ဂ်ီက ျဖစ္ပုံကို ေျပာျပသည္ ။ ျခေသၤ့တပ္ စစ္ယူနီေဖါင္းကို ၀တ္ဆင္ထားေသာ လက္နက္ ကိုင္ လူ ၄ ေယာက္သည္ အလယ္ဆင္၀င္ေအာက္မွ တက္လာကာ ဦးေအာင္ဆန္း ရုံးခန္းတြင္းသို႔ အတင္းတြန္း၀င္၍ အစည္းအေ၀း ျပဳလုပ္လ်က္ရွိေသာ အမွဳေဆာင္၀န္ႀကီးမ်ားအား စတင္းဂန္းျဖင့္ ပစ္ခတ္ၾကၿပီး မည္သူမွ် ဖမ္းဆီးျခင္း မခံရဘဲ ဂ်စ္ကားျဖင့္ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္မီ ၁ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။
· ကၽြန္ေတာ္သည္ သည္သတင္းကိုၾကားေသာအခါ ထိတ္လန္႔တုန္လွဳပ္၍ သြားသည္ ။ အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္ ။
· အတြင္း၀န္ရုံး လဘက္ရည္ဆိုင္ထဲတြင္ကား စာေရးစာခ်ီစေသာ ရုံးသားတို႔သည္ ညွိဳးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ စားေသာက္ေနၾကသည္ ။ တစားပြဲျခားရွိ ႏိုင္ငံေရးရာ အတြင္း၀န္ ကိုေက်ာ္ျမင့္ကေလးက လွမ္း၍ ႏွဳတ္ ဆက္လိုက္သည္ ။ သူသည္ ခပ္ေအးေအးခပ္ေတြေတြပင္ လဘက္ရည္ကို ေသာက္ေနသည္ ။
· “အင္မတန္ ႏွေျမာဘို႔ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ၊ သိပ္ၿပီးရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ၾကံမွဳဘဲ” စသည္ျဖင့္ လူတစ္ခ်ိဳ႕သည္ ညည္းတြားလက္ရွိၾကသည္ ။
· ေဇာ္ဂ်ီက “အမ်ိဳးသားပ်က္စီးျခင္း တရပ္ဘဲ” ဟု တသသ ေျပာသည္ ။
· “ကၽြန္ေတာ္ ရုံး၀င္းထဲ ၀င္လာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ပုလိပ္ေတြကိုေတြ႕တယ္ ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္၀င္လာတာ မတားၾကပါဘူး ၊ ဆင္၀င္ေအာက္မွာေတာင္ အသိစာေရးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕သားဘဲ ။ သူကလဲ ဘာမွမေျပာဘူး”
· “လူေတြဟာ မေျပာရက္ၾကဘူး” ဟု ေဇာ္ဂ်ီက ဆိုေလသည္ ။
· လဘက္ရည္ေသာက္ေနစဥ္ ခုတင္ဘဲ ေဆးရုံက ျပန္လာေသာ ရုံးသားတဦးအပါးကပ္လာ၍ “ဘယ့္နဲ႔လဲ“ ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၀ိုင္း၍ ေမးျမန္းၾကသည္ ။ သူက မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးမွတပါး အားလုံးဆုံးရွာၿပီဟု ေျပာသည္ ။ သူ၏ အသံမွာ တုန္ေန၍ မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနသည္ ။
· “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေကာ” ဟု တေယာက္က တိုးတိုးေမးသည္ ။
· “မ်က္ႏွာကို အ၀တ္ျဖဴနဲ႔ ဖုံးထားတယ္”
· ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကာၾကာမေနႏိုင္ဘဲ ဂ်ဴဒါအီစကယ္လမ္း တံခါးေပါက္မွ ေက်ာ္၍ အျပင္ဘက္လမ္းသို႔ ထြက္ခဲ့ သည္ ။ မိုးသည္ တစိမ့္စိမ့္ရြာလ်က္ပင္ ။ လူတအုပ္သည္ မိုးထဲတြင္ ထီးေဆာင္း၍ ၊ အခ်ိဳ႕ ထီးမပါဘဲ ၊ အခ်ိဳ႕ ပလက္ ေဖါင္းေပၚတြင္ ရပ္ကာ အတြန္း၀န္ရုံးဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကသည္ ။ ကုလားႏွင့္ တရုတ္လည္းပါသည္ ။
· လူတေယာက္က ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ေမာင္းကို ဆြဲကိုင္၍ “ဒီမယ္… ခုနက ၀န္ႀကီးေတြ ေသနတ္ပစ္ခံရတယ္ ၾကားတယ္ ၊ ဟုတ္သလား ခင္ဗ်ာ ” ဟုေမးသည္ ။ သူကားအေၾကာင္းမ်ိဳးစုံကို သိခ်င္ေနေပလိမ့္မည္ ။
· “ဟုတ္ကဲ့ …” ဟူ၍သာ ေျဖၾကားၿပီး တဘက္သို႔ ျဖတ္ကူး၍ အသင့္ေတြ႕ရေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ကားကို တက္စီး လိုက္သည္ ။ ကားသည္ လမ္းမေတာ္ဘက္သို႔ ေျပးလ်က္ရွိသည္ ။
· ကားထဲတြင္ လူမနည္းလွေပ ။ ခရီးသည္အားလုံး မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းၾက ။ ခပ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းမပ်ဳိတစ္ဦးက “ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေဘေနာ္ ၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ” ဟု ျမည္တမ္းလ်က္ရွိသည္ ။
· ေစ်းသည္ဟု ထင္ရေသာ ခပ္အိုအိုမိန္းမႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကား “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အသက္ရွင္ပါေစေတာ္” ဟု ဆုေတာင္း၍ ေနၾကသည္ ။
· ယခုမွပင္ သိရေသာ မိန္းမတေယာက္က ေမးျမန္းသည္ကို “မေျပာၾကနဲ႔ ၊ မေျပာၾကနဲ႔”ဟု အသာလက္ကုတ္၍ တီးတိုးတားျမစ္ၾကသည္ ။ သူတို႔သည္ မေျပာရက္ၾက ။
· သန္႔ျပန္႔စြာ ၀တ္စားထားေသာ တရုတ္တဦးက “အားကီးရက္စက္တာဘဲ” ဟု ကၽြန္ေတာ္ဘက္သို႔လွည္၍ ေရရြတ္လ်က္ရွိသည္ ။ မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းႏွင့္ ဘတ္စကားဒရိုင္ဘာသည္ ေတာက္ေခါက္လိုက္သည္ ။
· သိမ္ႀကီးေစ်းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လူသြားလူလာ ကင္းရွင္းေနေပၿပီ ။ ေစ်းဆိုင္မ်ား ပိတ္ထားေလၿပီ ။ သတင္း သည္ တမဟုတ္ခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႕၍ သြားေလၿပီ ။ ေမာ္ေတာ္ကား ၊ လန္ခ်ားတို႔ကား ခပ္ျမန္ျမန္ သြားလာေနၾကသည္ ။
· ကားေပၚမွဆင္း၍ လမ္းထဲသို႔ ၀င္ေသာအခါ အိမ္၀တြင္ လူတို႔သည္ မိွဳင္တိုင္တိုင္ႏွင့္ ရပ္ကာ ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္ ။ လူတို႔သည္ အၿငိမ္ မေနႏိုင္ၾက ။မိုးသည္ မစဲဘဲ ရြာလ်က္ပင္ ။
· လူတို႔သည္ “ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ” ဟု တတြတ္တြတ္ ျမည္တမ္းရင္းပင္ ညေနေစာင္းလာေတာ့ သည္ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆုံးေၾကာင္းကား ညေနထုတ္ သတင္းစာမ်ားမွ ၾကားရေလၿပီ ။ မည္သူ႔မ်က္ႏွာၾကည့္ၾကည့္ မ်က္ႏွာ ညိွဳးငယ္ႏြမ္းလ်စြာႏွင့္ ။ လမ္းမေပၚမွ စက္ျပင္ဆရာတဦး၏ မိန္းမ ပါးစပ္မွ “က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ထမင္းလဲမခ်က္ေတာ့ဘူး ၊ စားခ်င္စိတ္လဲ မရွိေတာ့ပါဘူး ရွင္” ဟူေသာ အသံသည္ သဲ့သဲ့မွ် ေပၚထြက္လာသည္ ။
· ေန၀င္မီးညိမ္း အမိန္႔ထုတ္ထားသျဖင့္ ညဥ္႕ဦးသည္ တိတ္ဆိတ္ကာ ေမွာင္လွသည္ ။ အိမ္သားမ်ားဆုံတိုင္း ေန႔ခင္းက အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာၾကသည္ ။ ရွိဳက္သံ ၊ တမ္းတသံ ၊ ညဥ္းညဴသံ ၊ တသသံ ။
· တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မဲသျဖင့္ ေစာေစာ အိပ္ရာ၀င္ၾကေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ၾက ။ ေန႔ခင္ကဟာ အိပ္မက္ဘဲ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု မိန္းမမ်ားက ဆုေတာင္းၾကသည္ ။ ညဥ့္နက္ေသာ္လည္း ေခ်ာင္းဟန္႔သံ ၊ လူးလြန္႔သံတို႔သည္ ဆက္၍ ေနသည္ ။ ရွဲကနဲ မီးျခစ္၍ ေနာက္ေဖးထၾကျပန္သည္ ။ တေရးႏိုးဆုံလွ်င္ “ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေမ့ေပ်ာက္ပါ မလဲေနာ္ ” ဟု အိပ္ခ်င္သံႏွင့္ ဆိုၾကသည္ ။ တေရးႏိုးတိုင္း သတိရလ်က္ရွိသည္ ။ မၾကာခဏ အိပ္မက္ၿပီး ႏိုးသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ တေအာက္ေမ့ေမ့ ၊ တသသ ႏွင့္ ထိုညကို လြန္ေျမာက္ရသည္ ။
၁၉၄၇
ၾသဂုတ္လ
တာရာမဂၢဇင္း
၈။ ငမိုး မေသေသး-(နတ္ေမာက္-ဘုန္းေက်ာ္)
ငမိုး ကိုလူအမ်ားတကာက ေသေလျပီဟုေျပာၾကသည္ ။ အမွန္မွာကား ငမိုး မေသေသးဟု ထင္ပါသည္ ။ ယခု ဇန္န၀ါရီလ တစ္ခု ေသာ နံက္ခင္း ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးထဲတြင္ တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုက္၏ ေအာက္ထပ္၌ “ငမိုး (ေခၚ)ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ကိုအမွတ္မထင္ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ရ၏ ။တစ္ဦးနွင္႔တစ္ဦး ေတြ႔ၾကရာ၌ ယခင္တုန္းကလို ၀မ္းသာအယ္လဲမရွိၾက ။ သူကလည္း သူ႔အေတြးနွင္႔သူ ငိုင္ေန ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္႔မွာလည္း ရင္ထဲမွာ နာေန၏ ။ဘာအတြက္ အသဲနာ,ရင္နာ ျဖစ္ရသည္ကိုကား ကြ်န္ေတာ္ ဖြင္႔မေျပာခ်င္ ။
တစ္ခါတုန္းက ငမိုး အေၾကာင္း “ဂ်ာနယ္ေက်ာ္”ထဲတြင္ဖြင္႔ေျပာဘူးသျဖင္႔ ငါးေၾကာ္စားက ရန္ကုန္ေထာင္ထဲ ( ၃ ) လေက်ာ္၀ါဆို ခဲ႔ရဘူး၏ ။ ထို႔ ေၾကာင္႔ နာေနေသာ အသဲကို က်ပ္စည္း၍ထားရမည္ ။
ငမိုး သည္ သူ၏ အထုပၸတၱိ ကိုစီကာ စဥ္ကာျပသထားေသာ မွန္ဘီရိုမ်ားအား ဦးေခါင္းငိုက္ဆိုုက္ျဖင္႔ တစ္ခုျပီးတစ္ခု လိုက္လံၾကည္႔ ရွဳေန၏ ။ ထိုမွန္ဘီရို မ်ားထဲ၌ တကၠသိုလ္ သိပၸံဌာနမွ ၾကီးမွဴးေသာ ျပပြဲတြင္ တပ္မေတာ္ ေမာ္ကြန္းတိုက္မွ ငမိုး ၏ ဓတ္ပံု,စာရြက္စာ တမ္း,အ၀တ္အစား,အသံုးအေဆာင္ ကေလးမ်ားကို စုေဆာင္း၍ျပသထားဘူး၏ ။ တစ္ဆယ္႔ သံုးခုေျမာက္ မွန္ဘီရိုထဲတြင္ ငမိုး ၏ စီးကရက္ဗူး မီးျခစ္နွင္႔ ပေလးယားစီးကရက္ (၆)လိပ္ရွိ၏ ။ ငမိုး သည္ ဘာမေျပာညာမေျပာ စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုယူျပီး မီးညွိေသာက္ ေနေလရာ သူ၏ စီးကရက္မွ မီးခိုးေငြ႔မ်ားသည္
တစ္ခဏအတြင္း ေမာ္ကြန္းတိုုက္ ေအာက္ထပ္၌ ျပည္႔လွ်ံ၍ သြားေလ၏ ။ စီးကရက္ မီးခိုး အနံ႕ေၾကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္၏ ဦးေခါင္း သည္ ရီေ၀မူးေနာက္ လာ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္ ၏ စိတ္သည္ ရပ္တည္နိုင္စြမ္းမရွိဘဲ အတိတ္ဆီသို႔ ထြက္ေျပးသြားေလသည္ ။
( ၂ )
ငမိုး သည္ ကြ်န္ေတာ္႔ ထက္ အသက္ ၆ နွစ္ခန္႔ၾကီးသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းေရာက္၍ ဆရာ ဦးသာလင္း၏ သူငယ္တန္းတြင္ စာသင္ ေနခ်ိန္၀ယ္ ငမိုး သည္ ဆရာ ဦးဘသန္း(ဦးေရႊထိုုက္) ၏ တတိယတန္းေလာက္တြင္ ေရာက္ေနေပျပီ ။ ငမိုး နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ခ်င္း ကြာျခားသလို စာသင္ရေသာ အတန္းလည္း ကြာျခား၏ ။ကြ်္ေတာ္၏ ၀မ္းကြဲအကို ၾကြက္ကဒိုး (ေခၚ)ကိုဘေအး ၊ ယခု ကြ်န္ေတာ္႔ ေယာက္ဖ ကိုဘို ၊ ကိုဖိုးနီ စေသာ သူမ်ားသာ ငမိုးနွင္႔ တစ္တန္းထဲ စာသင္ၾကရ၏ ။ငယ္ရြယ္စဥ္ ကေလးဘ၀က ျဖစ္၍ ေရးေရးသာ မွတ္မိေတာ႔၏ ။
ငမိုး ေက်ာင္းအဆင္း အိမ္အျပန္တြင္ လမ္းသြားရင္း လံုခ်ည္ကြ်တ္သြားက ျပန္၍မ၀တ္၊ လံုခ်ည္ကို ပုခံုးတြင္ စြပ္၍ မည္သူ႔မွ် စကားမေျပာဘဲ ခပ္သုတ္သုတ္သြားသည္ကို မၾကာခဏၾကံဳရ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းတြင္ မ်က္နွာၾကီးေက်ာင္းသား အသိုက္အ၀န္း ၂-စု ကြဲေနသည္ ။ တစ္စုကို ယခုအခါ ကာယကံရွင္မ်ား အထင္အရွားရွိ၍ ဖြင္႔ဟ ေရးသားရန္ မသင္႔ ။ က်န္တစ္စုမွာ ငမိုး တို႔ ညီအစ္ကိုစု ျဖစ္၏ ။ ေက်ာင္းအျပန္တြင္ ဤေက်ာင္းသားစု ၂-စုသည္ အျမဲတမ္းရန္ပြဲဆင္ရ၏ ။တစ္စုနွင္႔တစ္စု ပညာဂုဏ္ျပိဳင္ဘက္ ျဖစ္ၾက၍ လမ္းသြားရင္း ေက်ာင္းမွ သင္ေပးေသာ စာမ်ားကို ျငင္းခံုၾက၏ ။ ျငင္းခံုရာမွ လက္သီးခ်င္းထိုး ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းနွင္႔ခုတ္ ၊ ခဲနွင္႔ထု စသည္ျဖင္႔ ကေလးတို႔ဘာ၀ လက္နက္မ်ိဳးစံု အသံုးျပဳၾက၏ ။ထိုရန္ပြဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ငမိုးတို႔ဘက္မွ ပါ၀င္ၾကျမဲျဖစ္သည္ ။
ထိုေက်ာင္းေတာ္က ရန္စသည္ ငမိုး တို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူရြယ္ပိုင္းေရာက္၍လည္း အေငြ႔နဲနဲရွိေသး၏ ။ ငမိုး သခင္ဘ၀ ၊ နိုင္ငံေရးသမား ဘ၀ အထိအေငြ႔မစဲ ။ ငမိုး နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပါတီကို ဘယ္ေတာ႔မွ အေကာင္းမေျပာၾကေပ ။ ေနာက္ဆံုး ငမိုးသည္ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္း) ဟု နာမည္ တဟိုးဟိုးေက်ာ္သည္အထိ ၎ ၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ ငမိုး၏ ေနာက္လိုက္ အေႏၱ၀ါသိက ျဖစ္ေနခ်ိန္အထိ၎ တစ္ဖက္မွ အေကာင္းေျပာျခင္းကို မခံၾကရ ။ “ ဒီေကာင္ေတြ အဂၤလိပ္ျပန္လာရင္ ေထာင္ထဲေနရမယ္႔ ေကာင္ေတြပါကြာ” ဟု အေျပာခံၾကရေသး၏။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၊ ငမိုး တို႔မွာ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရရန္ တာ၀န္အထပ္အပိုးၾကီးကို ရင္ခြင္တြင္ပိုက္၍ အမ်ားတကာ နွင္႔ပူးတြဲ ေဆာင္ရြက္ ေနရသျဖင္႔ ထိုေက်ာင္းေတာ္က ကိစၥမ်ားကို ေခါင္းထဲ မထားနိုင္ ၊ ရင္ထဲလည္း မထားနိုင္ ။ ဂ်ပန္ေခတ္ (စိတ္အထင္ ၁၉၄၄- ခု နို၀င္ဘာ လ) စစ္၀န္ၾကီး နွင္႔ စစ္ေသနာပတိအျဖစ္ ကန္ေတာ္ၾကီး ပတ္လမ္း ( ယခု နတ္ေမာက္လမ္း)၌ ေနထိုင္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူနွင္႔အတူေနရ၏ ။ ထိုအခါက အလုုပ္အလြန္မ်ားေနသည္႔ၾကားမွ တစ္ခါတစ္ခါ ေနရပ္ ဇာတိအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာမိၾက၏ ။
“ (......) ဘာလုပ္ေနသတဲ႔လဲကြ ...” “ဒီလူ ကုန္သည္လုပ္ေနတယ္ ၾကားရတာဘဲ ..” “ အာရွလူငယ္ထဲ မပါဘူးတဲ႔ လား .......” “ ပါတယ္ မၾကားမိပါဘူး ....” ငမိုး သည္ စာပြဲတြင္ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကို တင္ထားျပီး ဗံုတီးသလို တီးလိုက္ေသး၏ ။ ျပီး ေနာက္ျငိမ္ေနေလသည္ ။ ျငိမ္ေနျပီးမွ ေျပာ၏ ။ “ ဒီေကာင္ ခက္ေတာ႔တာဘဲ ၊ လူေတာ႔ လူေကာင္းဘဲ ။ အရည္အခ်င္းလဲ အသင္႔သား ၊ ၾကြားတတ္တာ ဆိုးတယ္ ....” ဤကား သူ႔အား တစ္ဘ၀တာလံုး အေကာင္း ဟူ၍တစ္ခြန္းမေျပာေသာ သူ၏ ေက်ာင္းေနဘက္ အေပၚတြင္ ထားရွိေသာ သေဘာထားပင္တည္း ။
ငမိုး ၏ျဖဴစင္တိက်ေသာ သေဘာထားကို ကြ်န္ေတာ္သည္ ရုတ္ခ်ည္းသိ ထိမိျပီး အံ႔အားသင္႔သြားခဲ႔ရ၏ ။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းအေပၚတြင္ ၾကင္နာျပီး သူေျမွာ္မွန္းသလို မဟုတ္ေသာေၾကာင္႔ ရွဳတ္ခ်ခဲ႔ျခင္းကား မျပဳေပ ။ ငမိုး သည္ စိတ္ထားၾကီးမားေပသည္ ။
( ၃ )
၁၉၂၉- ခုနွစ္ ။
ငမိုး စတုတၳတန္း ေအာင္ျမင္ျပီး ေသာအခါ ၊ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသို႔ေျပာင္းသြား၏ ။ အဂၤလိပ္ေက်ာင္း ဆိုသည္မွာ ေရနံေခ်ာင္း ေနရွင္နယ္ ေက်ာင္းကို ဆ ိုလို၏ ။ အဲဒီေခတ္တုန္းက အဂၤလိပ္ေက်ာင္းကို ေတာ္ရံု တန္ရံု ေက်ာင္းသားမ်ား သြားျပီး ပညာမသင္နိုင္၊ မိဘ ၊ ဦးေလး သားခ်င္းမ်ားတြင္ ေငြေၾကးတတ္နိုင္မွသာ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္နိုင္၏ ။ ငမိုး ၏ မိဘမ်ားမွာ ေငြစ, ရွိသူမ်ားျဖစ္သည္ ။ ငမိုး အဂၤ လိပ္ ေက်ာင္းေရာက္သြားျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ႔သည္ ။ ဤတြင္ ငမိုး နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေနေ၀း၍ သြား၏ ။
ဒီလို ....ဒီလို နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္အေရွ႕ဘက္က ဧကရာဇ္ ပင္ကေလးသည္ ဧကရာဇ္ပင္ၾကီး ျဖစ္လာ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္႔အစ္ကို ၀မ္းကြဲ ၾကြက္ကဒုိး သည္ ငယ္နာမည္ေပ်ာက္၍ ဘေအးျဖစ္လာျပီး မိန္မပင္ ရေန၏ ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း နွာရည္တြဲေလာင္းနွင္႔ ကေလး ဘ၀မွ လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ကျဖစ္လာ၏ ။ ငမိုး သည္လည္း ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားၾကီး ျဖစ္သြားေပျပီ ။
အဲဒီ ေခတ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕မွ ေကာလိပ္ေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ေနသူ ေလးငါးဦးရွိမည္ ။ အျခားသူမ်ားက တမူ ၊ ငမိုးက တဘာသာ ။ ကြ်န္တော္မည္သူ႔မွ် ထိခိုက္ေစလိုေသာ ေစတနာ မထားပါ ။
အခ်ိဳ႕ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ား ေႏြဥတု ေက်ာင္းပိတ္ အိမ္ျပန္လာရာ တြင္ “ဘယ္ေန႔ ေရာက္မည္ ၊ ဘူတာက ၾကိဳပါ ” ဟု အိမ္သို႔ သံၾကိဳးရိုက္ထားေလ႔ ရွိၾက၏ ။ နတ္ေမာက္သည္ ေတာျမိဳ႕ကေလးျဖစ္၍ ေမာ္ေတာ္ကား နတၳိ ၊ လွည္းယဥ္မ်ားသာ အသံုးျပဳၾကရ၏ ။ ဘူတာနွင္႔ ျမိဳ႕စပ္ၾကားတြင္ “ယင္းဘာသာ ကြင္းညာက ရွဳလိုက္ေတာ႔ ” ဟူေသာ ဦးေၾကာ႕ေလးခ်ိဳးတြင္ ပါသည္႔ ယင္းေခ်ာင္းၾကီးက ျခားထား၏ ။
မိုးရာသီတြင္ ေရရွိ၍ ေႏြရာသီတြင္ ေရမရွိ ။ သဲမ်ားျပည္႔ေန၏ ။ သံၾကိဳးစား ရသည္႔ သက္ဆိုင္ရာမ်ားက ေကာလိမ္ေက်ာင္း သားၾကီးေတြ ကို လွည္းယဥ္နွင္႔ သြားၾကိဳရ၏ ။လွည္းယဥ္ဆိုေပမယ္႔ မေခလွ ။ နွီးေပါင္းမိုးတြင္ နံေဘး - ၀ဲယာ နွစ္ဖက္၌ ျပဴတင္းေပါက္ပါျပီး ခန္းဆီး တပ္ထားၾက၏ ။ လွည္းေဆာင္႔ေသာအခါ ဖင္မနာေအာင္ ေမႊ႕ရာခင္းထား၏ ။ ႏြားတြင္ ျခဴကံုးေတြ တခြ်င္ခြ်င္နွင္႔ စိတ္ၾကီး၀င္စရာ သိပ္ ေကာင္း၏ ။ ရထားက အဆင္း ျမိဳ႕ထဲအ၀င္ ၌ တစ္ေစာင္ တစ္မူးေပးရေသာ (ရန္ကုန္ေဂဇက္) အဂၤလိပ္သတင္းစာၾကီးကို လွည္းနံရံ ေျခကန္ဖတ္ရင္း လိုုက္ပါလာလွ်င္၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ျပန္လာျပီဟု သိၾကရ၏ ။
ငမိုး ကား အာဂ ငမိုး ။ သူ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ အိမ္ျပန္လာလွ်င္ သံၾကိဳးလဲမရိုုက္ ၊ ဘယ္သူ႔မွလဲ အၾကိဳမခိုင္း ။ အိပ္ရာလိပ္နွင္႔ ေသတၱာကို လွည္းၾကံဳနွင္႔ ငါးမူးေပးျပီး တင္လႊတ္လိုက္တတ္၏ ။ ရန္ကုန္ ရထားဆိုက္ေသာ ေန႔ခင္း ( ၂ ) နာရီေနပူပူထဲတြင္ ဦးထုပ္မပါ ၊ ဖိနပ္မပါ ယင္းေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးလာတတ္၏ ။ ခ်ည္လံုကြင္း မီးေလာင္ေပါက္နွင္႔ ျမိဳ႕အေရွ႕ဘက္က ေျမာင္းေဘာင္အတိုင္း ေလွ်ာက္၏ ။ ထိုကမွ ျမိဳ႕ထဲပတ္၀င္၍အိမ္သို႔သြား၏ ။
တစ္ခါတစ္ေလ စပါးေလွ႔ ေနေသာ လူသိုက္ထဲ ဘာမွ်မေျပာ ၀င္ထိုင္၏ ။ ေမာေမာနွင္႔ ေရေႏြးၾကမ္း နွစ္ ခြက္သံုးခြက္ ငွဲ႕ေသာက္ျပီး တန္း,ထ,သြားသည္။ ေန ပူပူ ေျခလွ်င္ျပန္လာရာ တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူငယ္တစ္စု လယ္ကြင္းေရစပ္ တြင္ စာ၀ရီးငွက္ကေလးမ်ားကို ဂြေလးနဲ႔ လိုက္ပစ္ေနစဥ္ ၾကံဳဘူး၏ ။ ကြ်နေတာ္တို႔က နွဳတ္ဆက္၏ ။ သူကမၾကား ၊ တစ္ေယာက္ထဲ လက္သီးဆုပ္ အံၾကိတ္ျပီး စကားေျပာသြားသည္ ။ ဘာေျပာတာမွန္းလဲမသိ ။
(စစ္ေသနာပတိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဘ၀တုန္းက အဲဒီ ရွဳကြင္းကို ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ေျပာ၏ ။ “အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔က ခင္ဗ်ား စိတ္ေနာက္ေနတယ္ ထင္ၾကတာ” ဟု ေျပာရာ ငမိုး ကဘာမွ် ျပန္မေျပာ ၊ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ သာ ရယ္ေလ၏ ။)
၁၉၃၆-ခုနွစ္ ေက်ာင္းသား သပိတ္ျဖစ္စဥ္ ငမိုး သည္ နာမည္ထြက္လာ၏ ။ ငမိုး ကမ်ိဳးခ်စ္စိတ္၀င္စား၏ ။ အမ်ိဳးသားလွဳပ္ရွားမွဳ ေတြတြင္ ပါ၀င္ေန၏ ။ ေနရပ္ရွိ သခင္ဗဥာဏ္ ၊ ကိုသံေခ်ာင္း ၊ ကိုဘို ၊ ထြန္းရွိန္ ၊ ေမာက္ညြန္႔ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူသိုုက္သည္ ငမိုး လမ္းစဥ္ကို လိုက္ ၾကရင္း သတင္းေထာက္ ဘ၀ နွင္႔ နယ္အရာရွိဆိုးေတြ နွက္သူက နွက္၏ ။ သခင္လုပ္ငန္း ၊ ေက်ာင္းသား သမဂၢလုပ္ငန္းေတြ လုပ္သူ ေတြက လုပ္ၾက၏ ။ နဂါးနီ စာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး ေဆြးေႏြးၾက၏ ။
ငမိုး အစြဲကား ျပင္းထန္၏ ။ ငမိုး ေႏြေက်ာင္းပိတ္ ျပန္အလာ ေမွ်ာ္ရင္း သူျပန္လာလွ်င္ တကၠသိုလ္မဂၢဇင္း ၊ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္၊ ဘားမားဂ်ာနယ္ စေသာ စာအုပ္မ်ားပါလာေလ႔ ရွိ၏ ။ကြ်န္ေတာ္တို႔က ယူျပီးဖတ္၏ ။အခ်ိဳ႕ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား ေန႔ခင္း ႏြားစာေျပာင္းရိုးစဥ္းေနစဥ္သြား ျပီးဖတ္ျပ၏ ။ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒီလိုလုပ္ေနစဥ္ ငမိုး က ညလသာသာ ရြာထဲမွ ကေလးေတြစု ပဲၾကီးေလွာ္ေ၀ေပးျပီး ဒို႔ဗမာ သီခ်င္း သင္ေပး၏ ။
ဤနည္းျဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕ရွိ လူငယ္တစ္ေတြမွာ ဟိုေခတ္က လူၾကီးမ်ားအေခၚအရ ၀ံသာနု ၊ ေထာင္စာကေလးေတြ ၊ သူပုန္က ေလးေတြျဖစ္ေလကုန္၏ ။
၃၈- ခုနွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ၊ ေမာက္ညြန္႔ ၊ ထြန္းရွိ္န္တို႔သည္ ေက်ာင္းသား သမဂၢေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္၏ ။ ငမိုး ေခတၱျပန္လာ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ ထၾကြလွဳပ္ရွား သည္ကို သူေက်နပ္၍ေနသည္ ။ ေက်ာင္းသားသပိတ္ျဖစ္ျပီး ကိုေအာင္ေက်ာ္က်ဆံုး၏ ။ ရန္ကုန္သမဂၢ သံၾကိဳးရလွ်င္ ရျခင္း ငမိုး ထံသြား၍ ေျပာျပရာ ငိုင္ေန၏ ။ ေနာက္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အစည္းအေ၀းက်င္းပရာ သာသနာ႔ဟိတ စာၾကည္႔တိုက္ သို႔ လိုုက္လာ၏ ။ေန႔ခင္း ၁-နာရီခန္႔ရွိျပီ ၊ ဦးထုပ္မပါဘဲ လိုက္လာ၏ ။ ေက်ာင္းသားအစည္းအေ၀းတြင္ စကားေျပာ၏ ။ နာရီ၀က္ခန္႔ေျပာ၍ လုပ္ငန္းစဥ္ခ်ေပးျပီး သူ၏ အိမ္သို႔ ေနပူၾကီးထဲ၌ပင္ ျပန္သြား၏ ။
အံၾသဘို႔ေကာင္း၏ ။ တစ္ခါတုန္းက တစ္ေန႔-ေန႔ခင္း ျမိဳ႕လယ္ရွိ ကိုအီကြမ္း၏ တရုတ္လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ ငမုိး ေရာက္ေန၏ ။ ငမိုး ၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္ လူစည္ကား၍ေန၏ ။ အလပၸါယ္ဆရာ ကိုညိဳ ၊ ဘိန္းစား ကိုကြက္ၾကီး ၊ ဘိန္းစား ကိုဘထြန္း ၊ ဆိုင္းဆရာ ကိုေရခ်မ္း ၊ ကိုစို႔ၾကီး ၊ ကိုေရေအး စေသာ ပရိသတ္မ်ားရွိ၏ ။ ေက်ာက္စားပြဲတြင္ ေရေႏြးၾကမ္းကရား တင္ျပီး ထိုလူသိုက္နွင္႔ ဒို႔ဗမာ အစည္းအရံုးအ ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသား သမဂၢအေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးေန၏ ။ ကိုဘကြမ္း ၊နဘိ-ကိုလွေဖ ၊ သံေရာင္-ထြန္းရွိန္ ၊ဘိုနက္ ၊ဘေခြးနွင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္တြင္ ေရေႏြးၾကမ္း စုေသာက္ေနရာမွ သူ႔အသံၾကား၍ ထ,လာခဲ႔ၾကျခင္းျဖစ္၏ ။
ငမုိး က မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိရန္နွင္႔ အဂၤလိပ္မေကာင္းေၾကာင္းမ်ား ေျပာ၏ ။ ဘိန္းစား ၊ အရက္သမား ၊ ၾကက္သမားမ်ားမွာ သူတို႔၏ လုပ္ငန္း တြင္ မျဖတ္နိုင္ဘဲ စြဲလမ္းေနသူမ်ားျဖစ္၏ ။ သူတို႔သည္ သူတို႔၏ လုပ္ငန္းမ်ားမွလြဲ၍ တစ္ျခားဘာကိုမွ် စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား မဟုတ္ၾက ။ သူတို႔အား မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ထားရွိရန္ တရားေဟာသူသည္ ဘာမွ်ေျမွာ္လင္႔ခ်က္ ထားရန္မရွိ ။
သို႔ေသာ္ .........ငမိုး နတ္ေမာက္မွ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္သြားေသာအခါ၌ ထိုလူတစ္စုသည္ သတင္းစာဖတ္သူကဖတ္၍ သခင္အေၾကာင္း ၊ ေက်ာင္းသားအေၾကာင္း မ်ားကို အရက္ဆိုင္ ၊ ဘိန္းခန္း ၊ ၾကက္ပြဲမ်ားတြင္ ေဆြးေႏြးၾကသည္အထိ ျဖစ္သြား၏ ။ အံ႔ဖြယ္ စည္းရံုးေရးပါတကား ။
( ၄ )
အမ်ားသိၾကသည္႔ အတိုင္း ငမိုး ဂ်ပန္သို႔သြား၏ ၊ ျပန္လာ၏ ၊ ဗိုလ္ေတဇျဖစ္လာ၏ ။ အဲဒီ (ဘီအိုင္ေအ) တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ဒုကၡလွ လွၾကီး ေတြ႔ ရ၏ ။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္သည္ ဟသၤတ ဗိုလ္ဗသိန္းတပ္မွ တဆင္႔ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္၏ တပ္မဟာတြင္ ေရာက္ရွိေန၏ ။
တပ္စခန္းမွာ မႏၱေလး ဆပ္ပါးမိုင္းနားစ္တြင္ျဖစ္၏ ။ တပ္စခန္းထဲတြင္ စိန္ပန္းပြင္႔ နီနီရဲရဲေတြက ယခုရံုးစာေရး မမကေလးတို႔၏ နွဳတ္ခမ္းလို နီရဲ၍ ေန၏ ။ အေရွ႕ဘက္တြင္ကား ေစတီပုထိုး ၊ ဂူေက်ာင္း ဇရပ္တို႔ျဖင္႔ ျပည္႔နွက္ေနေသာ မႏၱေလးေတာင္တည္ရွိ၏ ။
အခ်ိ္န္အခါ ကား (ဘီအိုင္ေအ) ကိုဖ်က္သိမ္း၍ (ဘီ-ဒီ-ေအ)သို႔ အေျပာင္းအလႊဲ ကာလျဖစ္၏ ။(ဘီအိုင္ေအ)တြင္ ပါလာေသာ တပ္ဗိုလ္မ်ားအား ၊ အခ်ိဳ႕ကို တိုက္ရိုက္ ေကာ္မရွင္ရာထူးေပး၍ ၊ က်န္အခ်ိဳ႕ကို မဂၤလာဒံု ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းသို႔ ေရြးခ်ယ္တက္ေရာက္ေစရမည္ျဖစ္၏ ။
တစ္ညေနခင္း၌ ကြ်န္ေတာ္၏ အိမ္သို႔ ဗိုလ္မွဴး ရန္နိုင္ထံမွ ဆက္သားရဲေဘာ္ေရာက္လာ၏ ။ တစ္ခါထဲလိုက္ခဲ႔ပါဟု မွာေၾကာင္းေျပာ၏ ။ဘုမသိ ဘမသိ လံုကြင္းနွင္႔ပင္ ထ,၍လိုက္သြား၏ ။တပ္စခန္းေျမာက္နားရွိ ဗိုလ္မွဴး ရန္နိုင္အိမ္ အေပၚထပ္ ၊ အေရွ႕ဘက္ခန္းသို႔ ေရာက္သြား၏ ။ ထိုအခန္းထဲ၌ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္ ၊ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ၊ဗိုလ္မွဴးေဇယ် နွင္႔ အျခား ကြ်န္ေတာ္မသိခဲ႔ဘူးေသာ ဗိုလ္မွဴး နွစ္ဦးတို႔ စု ထိုင္ျပီး စကားေျပာေနၾက၏ ။ ကြ်န္ေတာ္႔အား ေဖၚေဖၚေရြေရြ နွဳတ္ဆက္ၾက၏ ။ ဗိုလ္မွဴး ရန္နိုင္က ထိုသူတို႔နွင္႔ မတ္ဆက္ေပး၏ ။ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္က ထံုးစံအတိုင္း ျပဳံး၍ေျပာ၏ ။
“ ခင္ဗ်ား တပ္က ထြက္မယ္ ၾကံေသးသလား ” “ ဟာ....ဘယ္ထြက္ရမွာလဲ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္လုပ္မွာပါ ” “ ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒါရိုက္အပိြဳင္႔မင္႔ ေပးဘို႔ စီစဥ္ထားတာဗ် ” ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ် ျပန္မေျပာ ၊ အားလံုးက ကြ်န္ေတာ္႔ကို အားနာေသာ အၾကည္႔ ၊ ၾကင္နာ ေသာအၾကည္႔ျဖင္႔ ၾကည္႔ေန၏ ။ ဗိုလ္မွဴးရန္နိင္ကသာ စကားဆက္ေျပာ၏ ။ “ ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အစီအစဥ္အတိုင္းေတာ႔ မျဖစ္ဖူး ။ ဒီစာသာ ဖတ္ၾကည္႔ပါဗ်ာ ” ဟု စာရြက္တစ္ရြက္ကို ေပး၏ ။
မင္နီနွင္႔ေရးထား၏ ။ စာ၏ ဆိုလိုရင္းမွာ “ နတ္ေမာက္မွ လာေသာ သခင္ဘုန္းေက်ာ္ ဆိုသူ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ရွိသည္ ။ဟသၤတ ဗိုလ္ဗသိမ္းတပ္ထဲပါသြားသည္ ။ သူ႔ကိုရွာပါ ။ တိုက္ရိုက္ရာထူး စာရင္းတြင္မထည္႔နွင္႔ ” ဟူသတည္း ။ ေအာက္တြင္ ( ဗိုလ္ေတဇ ) ဟုလက္မွတ္ထိုးထား၏ ။
ကြ်န္ေတာ္က စာရြက္ကို ေခါက္၍ ျပန္ေပးလိုက္၏ ။ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္သည္ စာရြက္ကို ျပန္ယူရင္း ေမး၏ ။ “ ဘယ္လို သေဘာရသလဲ ” “သူ႔ စာအတိုင္းေပါ႔ ၊ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ တပ္ထဲ ဆက္ပါမွာဘဲ ” ဗိုလ္မွဴး ရန္နိုင္က ၀မ္းသာအားရ လက္ဆြဲ နွဳတ္ဆက္၏ ။ အားလံုးက လက္ခုပ္တီးလိုက္ၾကေလသည္ ။
ဒီေနရာ၌ ငမိုး ၏ စာသည္ တိုတိုနွင္႔ထိသည္ ။ တစ္ျမိဳ႕ထဲသားခ်င္း ၊ လူရင္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း မ်က္နွာသာမေပး ။ တိုက္ရိုက္ရာထူးစာရင္းတြင္ မေပးေစရ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေပၚအခြင္႔အေရး မေပး၍ ကြ်န္ေတာ္က စိတ္မဆိုး ။ ငမိုး ၏ ဓတ္ေၾကာကိုသိျပီးျဖစ္၏ ။ အေမစု၏ လယ္ေပါင္ ၊ ယာေပါင္ စာခ်ဳပ္မ်ားကို တိတ္တိတ္ယူ၍ မီးရွိဳ႕ခဲ႔ေသာ ငမိုး ။ အေမ႔ ပစၥည္းေတာင္မွ လမ္းမက်ဘူး ထင္လွ်င္ လမ္းက်ေအာင္ ဇြတ္လုတ္တဲ႔ ငမိုး ၊ ငမုိး တြင္မ်က္နွာစိမ္း ၊ မ်က္နွာက်က္ ဟူ၍ ခြဲျခားျခင္း မရွိ ။ တည္႔မတ္လိုက္သည္မွာ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာလို ျဖစ္ေန၏ ။
ေမာင္မင္းၾကီးသားက တည္႔မတ္ပါ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္႔တြင္ကား မဂၤလာဒံု ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းတြင္ ၉-လ လံုးလံုးဂ်ပန္၏ ပါးအရိုက္ခံ၍ ပဲပင္ေပါက္ ေရလံုျပဳတ္ကို စားကာ စစ္ပညာသင္ခဲ႔ရ၏ ။ ဒူးနွင္႔တေတာင္ဆစ္တို႔မွာ ကြ်ဲပခံုးထေန၏ ။ မခ်ိမဆံ႔ပင္ပန္း၍ လွလွၾကီးဒုကၡ ေတြ႔ခဲ႔ရ၏ ။
တနဂၤေႏြေန႔တစ္ေန႔တြင္ စစ္ေက်ာင္းအားလပ္၍ သူ႔ထံ သြားေတြ႔၏ ။ မႏၱေလးတြင္ ဖတ္ခဲ႔ရေသာ စာနီရဲ အေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ ငမိုး ကမ်က္လံုးေစာင္း၍ၾကည္႔၏ ။ ျပီးေတာ႔ တစ္ခြန္းျခင္းေျပာျပ၏ ။ “ မင္းကို တိုက္ရိုက္ေပးရင္ ဘ၀င္ ျမင္႔သြားမွာ စိုးလို႔ကြ ။ ေက်ာင္းတက္ျပီးမွ ေကာ္မရွင္ရေတာ႔ ဘယ္သူက ဘာမွ ေျပာစရာမလိုဘူး” ကြ်န္ေတာ္႔မွာ သင္တန္းတြင္ မိေက်ာင္းသြား တက္ရ၍ ရရွိခဲ႔ေသာ ဒူးက အမာရြတ္ကိုသာ လက္နဲ႔အသာ ပြတ္ေန၏ ။ သူ႔ကိုျပန္မေျပာရဲ ။ ။
( ၅ )
မဂၤလာဒံု စစ္ေက်ာင္းမွ ဆင္းျပီး ၂-နွစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ငမိုး ထံေရာက္သြား၏ ။ သူ၏ ကိုယ္ရံေတာ္ အျဖစ္ေနရ၏ ။ သူနွင္႔ေတာ္လွန္ေရး မထြက္မီ ၃-ရက္ခန္႔အလိုအထိ အတူေနခဲ႔ရ၏ ။ ေတာ္လွန္ေရးအျပီး ကြ်န္ေတာ္႔အား နိုင္ငံျခားလႊႊတ္ရန္ အစီအစဥ္ မ်ားအတြက္ ျမဴနီစီပယ္ စာရင္းကိုင္ခ်ဳပ္ေဟာင္း (ဗိုလ္မွဴးေထြးေမာင္) ကို တာ၀န္ေပးထား၏ ။
ကြ်န္ေတာ္႔ကိုလည္း ေျပာထား၏ ။ ကြ်န္ ေတာ္က မေန ၊ နိုင္ငံေရးထဲ ၀ဲလည္ရန္ တပ္မေတာ္ လူထြက္မ်ားနွင္႔ ေဆြးေႏြးျပီး နတ္ေမာက္သို႔ျပန္သြား၏ ။
ထိုေသာအခါ ငမိုးသည္ ကြ်န္ေတာ္႔အား “ ငါ ” ကိုင္၍ ၾကိမ္း၀ါးသည္ ဟူ၏ ။ ရန္ကုန္သို႔ လာရင္း သူ႔ထံသြား၏ ။ ကြ်န္ေတာ္႔အား အစဦးတြင္ စိတ္ဆိုးလြန္း၍ စကား မေျပာ ။ ကြ်န္ေတာ္က ဇြတ္ေျပာ၏ ။ ဒီလိုနဲ႔ သူစိတ္ေျပသြားသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔၀ါဒကို နာခံကာ ျမိဳ႕မွ ေန၍ ေဆာင္ရြက္ေပး၏ ။ သူ ဒုတိယဘုရင္ခံျဖစ္ခ်ိန္ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ တရားေဟာရင္း နတ္ေမာက္ေရာက္လာ၏ ။ သူ႔ထံတြင္ လာေနရန္ အတန္တန္ေခၚ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္က ျငင္း၏ ။
ေနာက္ဆံုး (အေမစု) ကၾကား၀င္ ျဖန္၏ ။ “ ကဲ ...မင္း ခဏေခၚခ်င္လဲ ေခၚသြား ၊ ျမိဳ႕မွာ ေကာင္ကေလးမရွိမျဖစ္ဘူး ။ တစ္လ နွစ္လ ေနပီး ျပန္ပို႔ ” နွင္႔ နိဌိတံၾက၏ ။ သူနွင္႔ ရန္ကုနု္လိုုက္လာရျပန္၏ ။
အတူေနရမည္ဟု ဇြတ္ၾကမ္းေမာင္းေန၏ ။ ကြ်န္ေတာ္က ...အင္းလဲ မလွဳပ္ ၊ အဲလဲမလွဳပ္ ၊သူ ေတာင္ငူသို႔ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ခဏသြားေနစဥ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း နတ္ေမာက္သို႔ ျပန္၍ လစ္လာခဲ႔၏ ။ ျမိဳ႕က လူၾကီးေတြက ပူပန္ၾက၏ ။ “အမယ္ေလးဗ်ာ ....မပူၾကစမ္းပါနဲ႔ ။ သူ႔မွာ ေစာင္႔ေရွာက္မဲ႔လူေတြ တပံုၾကီးရွိပါတယ္ ။ ဘာမွလဲ စိုးရိမ္စရာမရွိပါဘူး” ဟု ကြ်န္ေတာ္က ေျပာရ၏ ။
သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာလို႔ ၃-လ မၾကာခင္ ငမိုး ေသနတ္ပစ္ခံရေလသည္ ။ အရပ္က လူၾကီးေတြက ကြ်န္ေတာ္႔ကို ဆဲၾက ၊ ဆူၾက၏။ “ မင္းေျပာတဲ႔ တစ္ပံုၾကီး ဆိုတာ ဘယ္မွာလည္းဟ -ေခြးမသားေလးရ ” ဟု ငိုရင္း ဆဲၾက၏ ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထိုင္မွိဳင္ရံုက လြဲ၍ ဘာမွ် မၾကံတတ္ ။ ငိုတဲ႔လူေတြက ငိုၾက ၊ ၀မ္းသာတဲ႔လူကလဲ ၀မ္းသာ ၊ ေနာက္ဆံုး ငမိုး ခမ်ာ အာဇာနည္ကုန္းတြင္ သြားအိပ္ေနရရွာ၏ ။ သူ အာဇာနည္ကုန္းေရာက္တာ ၉-နွစ္ေလာက္ရွိျပီထင္သည္ ။ ဒီလိုနဲ႔ဘဲ လူေတြက ( ငမိုး )ေသျပီေျပာၾကသည္ ။ အမွန္ကား ငမိုး မေသေသး ပါ ။ တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုုက္ ျပခန္းတြင္ အသက္ရွင္လွ်က္ ရွိေသး၏ ။
( ၆ )
ကိုငမိုး ကစီးကရက္မီးခိုးၾကားထဲမွ ေန၍ စကားေျပာသည္ ။
“ မင္းက ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ ”
“ ေပါင္းေဟာင္း ၊ သင္း ေဟာင္း ရဲေဘာ္ၾကီးေတြက ေခၚလို႔ လာခဲ႔တာဘဲ ၊ တပ္မေတာ္ သမိုင္း ေရးရမယ္ ေျပာတာဘဲ ”
“ဘာ .....မင္းတို႔က ေရးမယ္ ....”
“ ဟုတ္ပါတယ္ ...ေရးၾကမယ္ ....၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွ မေရး ၊ ဘယ္သူက လာေရးမွာလဲ ”
“ ေအး ......ေရးေတာ႔ေရးေပါ႔ ၊ ငါ တစ္သက္လံုး လုပ္လာခဲ႔တာကို မင္းတို႔က , ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ မ်ားေတာ႔ မဖ်က္ဆီးလိုက္ပါနဲ႔ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းစဥ္, ဗိိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းစဥ္ ဆိုျပီး ငါ႔နံမယ္ ေရာင္းစားေနရင္ မေကာင္းဘူး ”
“ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ႔ ေရာင္းမစားခဲ႔ပါဘူးဗ်ာ ၊ ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပး ...”
“ ေဟာ ....မင္းစကားထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ႔ ဆိုတာ ပါလာတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မေရာင္း ၊ တစ္ျခား လူေတြက ေတာ႔ ေရာင္းစားသလိုပဲ ေျပာစမ္း ၊ ဘသူေတြက ေရာင္းစားသလဲ ”
“ကို ငမိုး သည္ ေဒါသတၾကီး ၀သီအတိုင္း မွန္ဘီရို မ်က္နွာျပင္ကို လက္သီးနွင္႔ထု၏ ။
ပါးစပ္ကလည္း သူသိလိုေသာ အရာကို ထပ္ကာထပ္ကာ ေမးေန၏ ။ ကြ်န္ေတာ္စကားေျပာမလည္ပတ္၍ ကြ်န္ေတာ္႔စကားနွင္႔ ကြ်န္ ေတာ္႔ကို ျပန္အခ်ည္ခံေနရ၏ ။
ေၾသာ ....ကို ငမိုး- ကို ငမိုး ၊ ေလာကၾကီးထဲ မဲမဲ ျမင္တိုင္းေၾကာက္ေနရေသာ ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀ကို သူမသိ ။ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို အကုန္ဘဲ ဖြင္႔ေျပာခ်င္ပါသည္ ကို ငမိုး ။ ဒါေပမသည္႔ မေျပာရဲပါ ။
“ ေဟ႔ ေကာင္ .....ငါ ေမးေနတာ မၾကား ဘူးလား ...”
“ ၾကားပါတယ္ ၊ ဒါေတာ႔ မေျပာပါရေစနဲ႔ ၊ ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ္႔ကို သနားရင္ ဒါေတာ႔မေမးပါနဲ႔ဗ်ာ ....”
“ ငါ ေမးတာသာ ေျဖစမ္းပါကြာ ....ျမန္ျမန္ေျဖစမ္း ”
ကြ်န္ေတာ္႔မွာ ကိုငမိုးကို အေသအလဲေၾကာက္ရသူျဖစ္သည္ ။ ဒီ႔အျပင္ မဲမဲျမင္တိုင္း ေၾကာက္ေန ရသူလည္းျဖစ္သည္ ။ မေျဖလဲခက္ ၊ ေျဖလဲခက္ ။ ဤေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ဦးတည္း လူမိုက္ လုပ္လို႔ဟန္ပံုမရ ။ နီးစပ္ရာ ေတြကို သူခိုး ေသေဖာ္ညွိျပီးမွ ေျဖ၏။
“ ကြ်န္ေတာ္က ေတာမွာေနခဲ႔ရေတာ႔ သိပ္ျပီး မသိပါဘူး ၊ ရန္ကုန္မွာ အျမဲေနတဲ႔ ဆရာဇ၀နတို႔ ၊ ဆရာ ေမာင္ထင္တို႔ ၊ ျမန္မာ႔အလင္းက သာကဒိုး တို႔က ကြ်န္ေတာ္႔ထက္ ပိုျပီး သိပါတယ္ ။ သူတို႔ကို ေမးပါ ။ သူတို႔ေျဖပါလိမ္႔မယ္ ”
“ ဒါျဖင္႔ ဒီလူေတြ ေျပာလိုက္ ၊ ငါ႔နံမယ္ ဘသူေတြေရာင္းစားတယ္ဆိုတာ ငါ႔ဆီလာေျပာလွည္႔လို႔ ”
“ ဟုတ္ကဲ႕ ....ေျပာလိုက္ပါ႔မယ္ ”
ကဲ ....ဆရာတို႔ ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကားတဲ႔အတိုင္းဘဲ ၊ ၾကည္႔သာေျပာၾကေပေတာ႔ ။ အဲဒီတာ၀န္ ခင္ဗ်ားတို႔ေျဖျပီးမွ ကြ်န္ေတာ္ဆက္ျပီး ေျဖမည္ ။
“ ငါ သဲ႔သဲ႔ သတင္းၾကားပါတယ္ ။ မင္းက ငါ႔အထုပၸတၱိ ေရးတယ္ဆို ”
“ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ဦးတည္း မဟုတ္ပါဘူး ၊ ဗိုလ္မွဴး ဘိုရယ္ ၊ ကိုေမေအာင္ရယ္ ၊ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ေရးတာ ။ စုထုတ္တာပါ ။ တစ္ျခား စာေရးဆရာေတြလဲ ပါ,ပါတယ္ ။
“ ေအး ...အိႏိၵယမွာ ဂႏၵီေသျပီး ၇-ရက္မွ မရွိေသးဘူး ဂႏၵီအထုပၸတၱိိ ထြက္လာတာဘဲ ။ ခ်ီးမြမ္းသကြာ ”
“ အခ်ီးမြမ္း မေစာပါနဲ႔ ကိုငမိုး ။ ဒီစာအုပ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္အထိ အေငါက္အငမ္း ၊ အၾကမ္းအေမာင္းေသာက္ျမင္ကပ္ခံခဲ႔ရတာေတြကိုသာ ခင္ဗ်ားသိရင္ ေဟာဒီ မွန္ဘီရိုကြဲလိမ္႔ဦးမည္ ထင္သည္ ။ ဒါေတာင္မွ ....အထုပၸတၱိ ဆိုလို႔သာ အထုပၸတၱိ လိုက္ရတာ ...မိုးၾကိဳးပစ္ ၾကိမ္ေျပာရမဲ႔ အထုပၸတၱိပါ ။
ဒါကေလး ေရးတုန္းက အျဖစ္ေတြ ခင္ဗ်ား မသိဘူး ။ ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္း လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ ဘက္ေတြဆီ သြားေမး ၊ မွတ္တမ္းကေလးတင္တာေတာင္မွ ခင္ဗ်ားလူေတြက ဘာေျပာတယ္ ထင္သလဲ ၊
“ မင္းဘဲ မေမာမပန္း ဒုကၡရွာလို႔ ”ဟု ေငါက္လႊတ္လိုက္တာေတြ ခင္ဗ်ား မသိဘူး ။ အဲဒီလို ေစတနာထားၾကမွ “ ေအာ္ ....ငါလဲ မိုက္လို႔ လုပ္မိသကိုး ” လို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ တရားခ်ျပီး ပထမ တြဲနဲ႔ဘဲ ဘရိတ္အုပ္ထားရတာ ခင္ဗ်ားမသိဘူး ။ ေျပာျပခ်င္တယ္ ကိုငမိုး ။ ဒါေပမဲ႔ လည္ေခ်ာင္းထဲ က မထြက္ဖူး ”
“ ဒါထက္ ငါ႔ေကာင္ေတြ ဘယ္ သြားေနသလဲ ”
“ ခင္ဗ်ား လူေတြ ေတာခိုၾကသတဲ႔ ...ကြန္ျမဴနစ္လဲ ပါသဗ် ”
“ ကြန္ျမဴနစ္ကို အသာထား ။ ငါ႔ေကာင္ေတြ ကိုသာ ငါေမးေနတာ ”
“ ေတာ ခိုပါတယ္လို႔ ေျပာပါပေကာ ”
“ အင္း ...ဒုကၡဘဲ ၊ ငါ အစကထဲက ျမင္သားဘဲ ။ စတုတၳ အၾကိမ္ ညီလာခံမွာ ငါဘာေျပာခဲ႔တုန္း ။ မတ္ဇစ္လိဂ္ဖြဲ႔ပါ ၊ ညီညႊတ္ပါ ။ မညီညြတ္ရင္ နွစ္ဖက္စလံုး ဖင္စုတ္ကုန္မယ္လို႔ အေျပာ ခဲ႔သား ။ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကရတာလဲကြ ....”
“ ဒါေတြ ေမးမေနပါနဲ႔ဗ်ာ ေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားလဲ စိတ္ညစ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ဆင္းရဲရမွာဘဲ ။အဲဒီတုန္းက ခင္ဗ်ားစာေရးဆရာ လုပ္မယ္
ငမိုး ကိုလူအမ်ားတကာက ေသေလျပီဟုေျပာၾကသည္ ။ အမွန္မွာကား ငမိုး မေသေသးဟု ထင္ပါသည္ ။ ယခု ဇန္န၀ါရီလ တစ္ခု ေသာ နံက္ခင္း ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးထဲတြင္ တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုက္၏ ေအာက္ထပ္၌ “ငမိုး (ေခၚ)ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ကိုအမွတ္မထင္ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ရ၏ ။တစ္ဦးနွင္႔တစ္ဦး ေတြ႔ၾကရာ၌ ယခင္တုန္းကလို ၀မ္းသာအယ္လဲမရွိၾက ။ သူကလည္း သူ႔အေတြးနွင္႔သူ ငိုင္ေန ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္႔မွာလည္း ရင္ထဲမွာ နာေန၏ ။ဘာအတြက္ အသဲနာ,ရင္နာ ျဖစ္ရသည္ကိုကား ကြ်န္ေတာ္ ဖြင္႔မေျပာခ်င္ ။
တစ္ခါတုန္းက ငမိုး အေၾကာင္း “ဂ်ာနယ္ေက်ာ္”ထဲတြင္ဖြင္႔ေျပာဘူးသျဖင္႔ ငါးေၾကာ္စားက ရန္ကုန္ေထာင္ထဲ ( ၃ ) လေက်ာ္၀ါဆို ခဲ႔ရဘူး၏ ။ ထို႔ ေၾကာင္႔ နာေနေသာ အသဲကို က်ပ္စည္း၍ထားရမည္ ။
ငမိုး သည္ သူ၏ အထုပၸတၱိ ကိုစီကာ စဥ္ကာျပသထားေသာ မွန္ဘီရိုမ်ားအား ဦးေခါင္းငိုက္ဆိုုက္ျဖင္႔ တစ္ခုျပီးတစ္ခု လိုက္လံၾကည္႔ ရွဳေန၏ ။ ထိုမွန္ဘီရို မ်ားထဲ၌ တကၠသိုလ္ သိပၸံဌာနမွ ၾကီးမွဴးေသာ ျပပြဲတြင္ တပ္မေတာ္ ေမာ္ကြန္းတိုက္မွ ငမိုး ၏ ဓတ္ပံု,စာရြက္စာ တမ္း,အ၀တ္အစား,အသံုးအေဆာင္ ကေလးမ်ားကို စုေဆာင္း၍ျပသထားဘူး၏ ။ တစ္ဆယ္႔ သံုးခုေျမာက္ မွန္ဘီရိုထဲတြင္ ငမိုး ၏ စီးကရက္ဗူး မီးျခစ္နွင္႔ ပေလးယားစီးကရက္ (၆)လိပ္ရွိ၏ ။ ငမိုး သည္ ဘာမေျပာညာမေျပာ စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုယူျပီး မီးညွိေသာက္ ေနေလရာ သူ၏ စီးကရက္မွ မီးခိုးေငြ႔မ်ားသည္
တစ္ခဏအတြင္း ေမာ္ကြန္းတိုုက္ ေအာက္ထပ္၌ ျပည္႔လွ်ံ၍ သြားေလ၏ ။ စီးကရက္ မီးခိုး အနံ႕ေၾကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္၏ ဦးေခါင္း သည္ ရီေ၀မူးေနာက္ လာ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္ ၏ စိတ္သည္ ရပ္တည္နိုင္စြမ္းမရွိဘဲ အတိတ္ဆီသို႔ ထြက္ေျပးသြားေလသည္ ။
( ၂ )
ငမိုး သည္ ကြ်န္ေတာ္႔ ထက္ အသက္ ၆ နွစ္ခန္႔ၾကီးသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းေရာက္၍ ဆရာ ဦးသာလင္း၏ သူငယ္တန္းတြင္ စာသင္ ေနခ်ိန္၀ယ္ ငမိုး သည္ ဆရာ ဦးဘသန္း(ဦးေရႊထိုုက္) ၏ တတိယတန္းေလာက္တြင္ ေရာက္ေနေပျပီ ။ ငမိုး နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ခ်င္း ကြာျခားသလို စာသင္ရေသာ အတန္းလည္း ကြာျခား၏ ။ကြ်္ေတာ္၏ ၀မ္းကြဲအကို ၾကြက္ကဒိုး (ေခၚ)ကိုဘေအး ၊ ယခု ကြ်န္ေတာ္႔ ေယာက္ဖ ကိုဘို ၊ ကိုဖိုးနီ စေသာ သူမ်ားသာ ငမိုးနွင္႔ တစ္တန္းထဲ စာသင္ၾကရ၏ ။ငယ္ရြယ္စဥ္ ကေလးဘ၀က ျဖစ္၍ ေရးေရးသာ မွတ္မိေတာ႔၏ ။
ငမိုး ေက်ာင္းအဆင္း အိမ္အျပန္တြင္ လမ္းသြားရင္း လံုခ်ည္ကြ်တ္သြားက ျပန္၍မ၀တ္၊ လံုခ်ည္ကို ပုခံုးတြင္ စြပ္၍ မည္သူ႔မွ် စကားမေျပာဘဲ ခပ္သုတ္သုတ္သြားသည္ကို မၾကာခဏၾကံဳရ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းတြင္ မ်က္နွာၾကီးေက်ာင္းသား အသိုက္အ၀န္း ၂-စု ကြဲေနသည္ ။ တစ္စုကို ယခုအခါ ကာယကံရွင္မ်ား အထင္အရွားရွိ၍ ဖြင္႔ဟ ေရးသားရန္ မသင္႔ ။ က်န္တစ္စုမွာ ငမိုး တို႔ ညီအစ္ကိုစု ျဖစ္၏ ။ ေက်ာင္းအျပန္တြင္ ဤေက်ာင္းသားစု ၂-စုသည္ အျမဲတမ္းရန္ပြဲဆင္ရ၏ ။တစ္စုနွင္႔တစ္စု ပညာဂုဏ္ျပိဳင္ဘက္ ျဖစ္ၾက၍ လမ္းသြားရင္း ေက်ာင္းမွ သင္ေပးေသာ စာမ်ားကို ျငင္းခံုၾက၏ ။ ျငင္းခံုရာမွ လက္သီးခ်င္းထိုး ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းနွင္႔ခုတ္ ၊ ခဲနွင္႔ထု စသည္ျဖင္႔ ကေလးတို႔ဘာ၀ လက္နက္မ်ိဳးစံု အသံုးျပဳၾက၏ ။ထိုရန္ပြဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ငမိုးတို႔ဘက္မွ ပါ၀င္ၾကျမဲျဖစ္သည္ ။
ထိုေက်ာင္းေတာ္က ရန္စသည္ ငမိုး တို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူရြယ္ပိုင္းေရာက္၍လည္း အေငြ႔နဲနဲရွိေသး၏ ။ ငမိုး သခင္ဘ၀ ၊ နိုင္ငံေရးသမား ဘ၀ အထိအေငြ႔မစဲ ။ ငမိုး နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပါတီကို ဘယ္ေတာ႔မွ အေကာင္းမေျပာၾကေပ ။ ေနာက္ဆံုး ငမိုးသည္ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္း) ဟု နာမည္ တဟိုးဟိုးေက်ာ္သည္အထိ ၎ ၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ ငမိုး၏ ေနာက္လိုက္ အေႏၱ၀ါသိက ျဖစ္ေနခ်ိန္အထိ၎ တစ္ဖက္မွ အေကာင္းေျပာျခင္းကို မခံၾကရ ။ “ ဒီေကာင္ေတြ အဂၤလိပ္ျပန္လာရင္ ေထာင္ထဲေနရမယ္႔ ေကာင္ေတြပါကြာ” ဟု အေျပာခံၾကရေသး၏။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၊ ငမိုး တို႔မွာ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရရန္ တာ၀န္အထပ္အပိုးၾကီးကို ရင္ခြင္တြင္ပိုက္၍ အမ်ားတကာ နွင္႔ပူးတြဲ ေဆာင္ရြက္ ေနရသျဖင္႔ ထိုေက်ာင္းေတာ္က ကိစၥမ်ားကို ေခါင္းထဲ မထားနိုင္ ၊ ရင္ထဲလည္း မထားနိုင္ ။ ဂ်ပန္ေခတ္ (စိတ္အထင္ ၁၉၄၄- ခု နို၀င္ဘာ လ) စစ္၀န္ၾကီး နွင္႔ စစ္ေသနာပတိအျဖစ္ ကန္ေတာ္ၾကီး ပတ္လမ္း ( ယခု နတ္ေမာက္လမ္း)၌ ေနထိုင္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူနွင္႔အတူေနရ၏ ။ ထိုအခါက အလုုပ္အလြန္မ်ားေနသည္႔ၾကားမွ တစ္ခါတစ္ခါ ေနရပ္ ဇာတိအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာမိၾက၏ ။
“ (......) ဘာလုပ္ေနသတဲ႔လဲကြ ...” “ဒီလူ ကုန္သည္လုပ္ေနတယ္ ၾကားရတာဘဲ ..” “ အာရွလူငယ္ထဲ မပါဘူးတဲ႔ လား .......” “ ပါတယ္ မၾကားမိပါဘူး ....” ငမိုး သည္ စာပြဲတြင္ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကို တင္ထားျပီး ဗံုတီးသလို တီးလိုက္ေသး၏ ။ ျပီး ေနာက္ျငိမ္ေနေလသည္ ။ ျငိမ္ေနျပီးမွ ေျပာ၏ ။ “ ဒီေကာင္ ခက္ေတာ႔တာဘဲ ၊ လူေတာ႔ လူေကာင္းဘဲ ။ အရည္အခ်င္းလဲ အသင္႔သား ၊ ၾကြားတတ္တာ ဆိုးတယ္ ....” ဤကား သူ႔အား တစ္ဘ၀တာလံုး အေကာင္း ဟူ၍တစ္ခြန္းမေျပာေသာ သူ၏ ေက်ာင္းေနဘက္ အေပၚတြင္ ထားရွိေသာ သေဘာထားပင္တည္း ။
ငမိုး ၏ျဖဴစင္တိက်ေသာ သေဘာထားကို ကြ်န္ေတာ္သည္ ရုတ္ခ်ည္းသိ ထိမိျပီး အံ႔အားသင္႔သြားခဲ႔ရ၏ ။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းအေပၚတြင္ ၾကင္နာျပီး သူေျမွာ္မွန္းသလို မဟုတ္ေသာေၾကာင္႔ ရွဳတ္ခ်ခဲ႔ျခင္းကား မျပဳေပ ။ ငမိုး သည္ စိတ္ထားၾကီးမားေပသည္ ။
( ၃ )
၁၉၂၉- ခုနွစ္ ။
ငမိုး စတုတၳတန္း ေအာင္ျမင္ျပီး ေသာအခါ ၊ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသို႔ေျပာင္းသြား၏ ။ အဂၤလိပ္ေက်ာင္း ဆိုသည္မွာ ေရနံေခ်ာင္း ေနရွင္နယ္ ေက်ာင္းကို ဆ ိုလို၏ ။ အဲဒီေခတ္တုန္းက အဂၤလိပ္ေက်ာင္းကို ေတာ္ရံု တန္ရံု ေက်ာင္းသားမ်ား သြားျပီး ပညာမသင္နိုင္၊ မိဘ ၊ ဦးေလး သားခ်င္းမ်ားတြင္ ေငြေၾကးတတ္နိုင္မွသာ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္နိုင္၏ ။ ငမိုး ၏ မိဘမ်ားမွာ ေငြစ, ရွိသူမ်ားျဖစ္သည္ ။ ငမိုး အဂၤ လိပ္ ေက်ာင္းေရာက္သြားျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ႔သည္ ။ ဤတြင္ ငမိုး နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေနေ၀း၍ သြား၏ ။
ဒီလို ....ဒီလို နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္အေရွ႕ဘက္က ဧကရာဇ္ ပင္ကေလးသည္ ဧကရာဇ္ပင္ၾကီး ျဖစ္လာ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္႔အစ္ကို ၀မ္းကြဲ ၾကြက္ကဒုိး သည္ ငယ္နာမည္ေပ်ာက္၍ ဘေအးျဖစ္လာျပီး မိန္မပင္ ရေန၏ ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း နွာရည္တြဲေလာင္းနွင္႔ ကေလး ဘ၀မွ လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ကျဖစ္လာ၏ ။ ငမိုး သည္လည္း ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားၾကီး ျဖစ္သြားေပျပီ ။
အဲဒီ ေခတ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕မွ ေကာလိပ္ေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ေနသူ ေလးငါးဦးရွိမည္ ။ အျခားသူမ်ားက တမူ ၊ ငမိုးက တဘာသာ ။ ကြ်န္တော္မည္သူ႔မွ် ထိခိုက္ေစလိုေသာ ေစတနာ မထားပါ ။
အခ်ိဳ႕ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ား ေႏြဥတု ေက်ာင္းပိတ္ အိမ္ျပန္လာရာ တြင္ “ဘယ္ေန႔ ေရာက္မည္ ၊ ဘူတာက ၾကိဳပါ ” ဟု အိမ္သို႔ သံၾကိဳးရိုက္ထားေလ႔ ရွိၾက၏ ။ နတ္ေမာက္သည္ ေတာျမိဳ႕ကေလးျဖစ္၍ ေမာ္ေတာ္ကား နတၳိ ၊ လွည္းယဥ္မ်ားသာ အသံုးျပဳၾကရ၏ ။ ဘူတာနွင္႔ ျမိဳ႕စပ္ၾကားတြင္ “ယင္းဘာသာ ကြင္းညာက ရွဳလိုက္ေတာ႔ ” ဟူေသာ ဦးေၾကာ႕ေလးခ်ိဳးတြင္ ပါသည္႔ ယင္းေခ်ာင္းၾကီးက ျခားထား၏ ။
မိုးရာသီတြင္ ေရရွိ၍ ေႏြရာသီတြင္ ေရမရွိ ။ သဲမ်ားျပည္႔ေန၏ ။ သံၾကိဳးစား ရသည္႔ သက္ဆိုင္ရာမ်ားက ေကာလိမ္ေက်ာင္း သားၾကီးေတြ ကို လွည္းယဥ္နွင္႔ သြားၾကိဳရ၏ ။လွည္းယဥ္ဆိုေပမယ္႔ မေခလွ ။ နွီးေပါင္းမိုးတြင္ နံေဘး - ၀ဲယာ နွစ္ဖက္၌ ျပဴတင္းေပါက္ပါျပီး ခန္းဆီး တပ္ထားၾက၏ ။ လွည္းေဆာင္႔ေသာအခါ ဖင္မနာေအာင္ ေမႊ႕ရာခင္းထား၏ ။ ႏြားတြင္ ျခဴကံုးေတြ တခြ်င္ခြ်င္နွင္႔ စိတ္ၾကီး၀င္စရာ သိပ္ ေကာင္း၏ ။ ရထားက အဆင္း ျမိဳ႕ထဲအ၀င္ ၌ တစ္ေစာင္ တစ္မူးေပးရေသာ (ရန္ကုန္ေဂဇက္) အဂၤလိပ္သတင္းစာၾကီးကို လွည္းနံရံ ေျခကန္ဖတ္ရင္း လိုုက္ပါလာလွ်င္၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ျပန္လာျပီဟု သိၾကရ၏ ။
ငမိုး ကား အာဂ ငမိုး ။ သူ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ အိမ္ျပန္လာလွ်င္ သံၾကိဳးလဲမရိုုက္ ၊ ဘယ္သူ႔မွလဲ အၾကိဳမခိုင္း ။ အိပ္ရာလိပ္နွင္႔ ေသတၱာကို လွည္းၾကံဳနွင္႔ ငါးမူးေပးျပီး တင္လႊတ္လိုက္တတ္၏ ။ ရန္ကုန္ ရထားဆိုက္ေသာ ေန႔ခင္း ( ၂ ) နာရီေနပူပူထဲတြင္ ဦးထုပ္မပါ ၊ ဖိနပ္မပါ ယင္းေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးလာတတ္၏ ။ ခ်ည္လံုကြင္း မီးေလာင္ေပါက္နွင္႔ ျမိဳ႕အေရွ႕ဘက္က ေျမာင္းေဘာင္အတိုင္း ေလွ်ာက္၏ ။ ထိုကမွ ျမိဳ႕ထဲပတ္၀င္၍အိမ္သို႔သြား၏ ။
တစ္ခါတစ္ေလ စပါးေလွ႔ ေနေသာ လူသိုက္ထဲ ဘာမွ်မေျပာ ၀င္ထိုင္၏ ။ ေမာေမာနွင္႔ ေရေႏြးၾကမ္း နွစ္ ခြက္သံုးခြက္ ငွဲ႕ေသာက္ျပီး တန္း,ထ,သြားသည္။ ေန ပူပူ ေျခလွ်င္ျပန္လာရာ တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူငယ္တစ္စု လယ္ကြင္းေရစပ္ တြင္ စာ၀ရီးငွက္ကေလးမ်ားကို ဂြေလးနဲ႔ လိုက္ပစ္ေနစဥ္ ၾကံဳဘူး၏ ။ ကြ်နေတာ္တို႔က နွဳတ္ဆက္၏ ။ သူကမၾကား ၊ တစ္ေယာက္ထဲ လက္သီးဆုပ္ အံၾကိတ္ျပီး စကားေျပာသြားသည္ ။ ဘာေျပာတာမွန္းလဲမသိ ။
(စစ္ေသနာပတိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဘ၀တုန္းက အဲဒီ ရွဳကြင္းကို ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ေျပာ၏ ။ “အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔က ခင္ဗ်ား စိတ္ေနာက္ေနတယ္ ထင္ၾကတာ” ဟု ေျပာရာ ငမိုး ကဘာမွ် ျပန္မေျပာ ၊ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ သာ ရယ္ေလ၏ ။)
၁၉၃၆-ခုနွစ္ ေက်ာင္းသား သပိတ္ျဖစ္စဥ္ ငမိုး သည္ နာမည္ထြက္လာ၏ ။ ငမိုး ကမ်ိဳးခ်စ္စိတ္၀င္စား၏ ။ အမ်ိဳးသားလွဳပ္ရွားမွဳ ေတြတြင္ ပါ၀င္ေန၏ ။ ေနရပ္ရွိ သခင္ဗဥာဏ္ ၊ ကိုသံေခ်ာင္း ၊ ကိုဘို ၊ ထြန္းရွိန္ ၊ ေမာက္ညြန္႔ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူသိုုက္သည္ ငမိုး လမ္းစဥ္ကို လိုက္ ၾကရင္း သတင္းေထာက္ ဘ၀ နွင္႔ နယ္အရာရွိဆိုးေတြ နွက္သူက နွက္၏ ။ သခင္လုပ္ငန္း ၊ ေက်ာင္းသား သမဂၢလုပ္ငန္းေတြ လုပ္သူ ေတြက လုပ္ၾက၏ ။ နဂါးနီ စာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး ေဆြးေႏြးၾက၏ ။
ငမိုး အစြဲကား ျပင္းထန္၏ ။ ငမိုး ေႏြေက်ာင္းပိတ္ ျပန္အလာ ေမွ်ာ္ရင္း သူျပန္လာလွ်င္ တကၠသိုလ္မဂၢဇင္း ၊ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္၊ ဘားမားဂ်ာနယ္ စေသာ စာအုပ္မ်ားပါလာေလ႔ ရွိ၏ ။ကြ်န္ေတာ္တို႔က ယူျပီးဖတ္၏ ။အခ်ိဳ႕ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား ေန႔ခင္း ႏြားစာေျပာင္းရိုးစဥ္းေနစဥ္သြား ျပီးဖတ္ျပ၏ ။ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒီလိုလုပ္ေနစဥ္ ငမိုး က ညလသာသာ ရြာထဲမွ ကေလးေတြစု ပဲၾကီးေလွာ္ေ၀ေပးျပီး ဒို႔ဗမာ သီခ်င္း သင္ေပး၏ ။
ဤနည္းျဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕ရွိ လူငယ္တစ္ေတြမွာ ဟိုေခတ္က လူၾကီးမ်ားအေခၚအရ ၀ံသာနု ၊ ေထာင္စာကေလးေတြ ၊ သူပုန္က ေလးေတြျဖစ္ေလကုန္၏ ။
၃၈- ခုနွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ၊ ေမာက္ညြန္႔ ၊ ထြန္းရွိ္န္တို႔သည္ ေက်ာင္းသား သမဂၢေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္၏ ။ ငမိုး ေခတၱျပန္လာ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ ထၾကြလွဳပ္ရွား သည္ကို သူေက်နပ္၍ေနသည္ ။ ေက်ာင္းသားသပိတ္ျဖစ္ျပီး ကိုေအာင္ေက်ာ္က်ဆံုး၏ ။ ရန္ကုန္သမဂၢ သံၾကိဳးရလွ်င္ ရျခင္း ငမိုး ထံသြား၍ ေျပာျပရာ ငိုင္ေန၏ ။ ေနာက္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အစည္းအေ၀းက်င္းပရာ သာသနာ႔ဟိတ စာၾကည္႔တိုက္ သို႔ လိုုက္လာ၏ ။ေန႔ခင္း ၁-နာရီခန္႔ရွိျပီ ၊ ဦးထုပ္မပါဘဲ လိုက္လာ၏ ။ ေက်ာင္းသားအစည္းအေ၀းတြင္ စကားေျပာ၏ ။ နာရီ၀က္ခန္႔ေျပာ၍ လုပ္ငန္းစဥ္ခ်ေပးျပီး သူ၏ အိမ္သို႔ ေနပူၾကီးထဲ၌ပင္ ျပန္သြား၏ ။
အံၾသဘို႔ေကာင္း၏ ။ တစ္ခါတုန္းက တစ္ေန႔-ေန႔ခင္း ျမိဳ႕လယ္ရွိ ကိုအီကြမ္း၏ တရုတ္လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ ငမုိး ေရာက္ေန၏ ။ ငမိုး ၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္ လူစည္ကား၍ေန၏ ။ အလပၸါယ္ဆရာ ကိုညိဳ ၊ ဘိန္းစား ကိုကြက္ၾကီး ၊ ဘိန္းစား ကိုဘထြန္း ၊ ဆိုင္းဆရာ ကိုေရခ်မ္း ၊ ကိုစို႔ၾကီး ၊ ကိုေရေအး စေသာ ပရိသတ္မ်ားရွိ၏ ။ ေက်ာက္စားပြဲတြင္ ေရေႏြးၾကမ္းကရား တင္ျပီး ထိုလူသိုက္နွင္႔ ဒို႔ဗမာ အစည္းအရံုးအ ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသား သမဂၢအေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးေန၏ ။ ကိုဘကြမ္း ၊နဘိ-ကိုလွေဖ ၊ သံေရာင္-ထြန္းရွိန္ ၊ဘိုနက္ ၊ဘေခြးနွင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္တြင္ ေရေႏြးၾကမ္း စုေသာက္ေနရာမွ သူ႔အသံၾကား၍ ထ,လာခဲ႔ၾကျခင္းျဖစ္၏ ။
ငမုိး က မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိရန္နွင္႔ အဂၤလိပ္မေကာင္းေၾကာင္းမ်ား ေျပာ၏ ။ ဘိန္းစား ၊ အရက္သမား ၊ ၾကက္သမားမ်ားမွာ သူတို႔၏ လုပ္ငန္း တြင္ မျဖတ္နိုင္ဘဲ စြဲလမ္းေနသူမ်ားျဖစ္၏ ။ သူတို႔သည္ သူတို႔၏ လုပ္ငန္းမ်ားမွလြဲ၍ တစ္ျခားဘာကိုမွ် စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား မဟုတ္ၾက ။ သူတို႔အား မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ထားရွိရန္ တရားေဟာသူသည္ ဘာမွ်ေျမွာ္လင္႔ခ်က္ ထားရန္မရွိ ။
သို႔ေသာ္ .........ငမိုး နတ္ေမာက္မွ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္သြားေသာအခါ၌ ထိုလူတစ္စုသည္ သတင္းစာဖတ္သူကဖတ္၍ သခင္အေၾကာင္း ၊ ေက်ာင္းသားအေၾကာင္း မ်ားကို အရက္ဆိုင္ ၊ ဘိန္းခန္း ၊ ၾကက္ပြဲမ်ားတြင္ ေဆြးေႏြးၾကသည္အထိ ျဖစ္သြား၏ ။ အံ႔ဖြယ္ စည္းရံုးေရးပါတကား ။
( ၄ )
အမ်ားသိၾကသည္႔ အတိုင္း ငမိုး ဂ်ပန္သို႔သြား၏ ၊ ျပန္လာ၏ ၊ ဗိုလ္ေတဇျဖစ္လာ၏ ။ အဲဒီ (ဘီအိုင္ေအ) တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ဒုကၡလွ လွၾကီး ေတြ႔ ရ၏ ။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္သည္ ဟသၤတ ဗိုလ္ဗသိန္းတပ္မွ တဆင္႔ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္၏ တပ္မဟာတြင္ ေရာက္ရွိေန၏ ။
တပ္စခန္းမွာ မႏၱေလး ဆပ္ပါးမိုင္းနားစ္တြင္ျဖစ္၏ ။ တပ္စခန္းထဲတြင္ စိန္ပန္းပြင္႔ နီနီရဲရဲေတြက ယခုရံုးစာေရး မမကေလးတို႔၏ နွဳတ္ခမ္းလို နီရဲ၍ ေန၏ ။ အေရွ႕ဘက္တြင္ကား ေစတီပုထိုး ၊ ဂူေက်ာင္း ဇရပ္တို႔ျဖင္႔ ျပည္႔နွက္ေနေသာ မႏၱေလးေတာင္တည္ရွိ၏ ။
အခ်ိ္န္အခါ ကား (ဘီအိုင္ေအ) ကိုဖ်က္သိမ္း၍ (ဘီ-ဒီ-ေအ)သို႔ အေျပာင္းအလႊဲ ကာလျဖစ္၏ ။(ဘီအိုင္ေအ)တြင္ ပါလာေသာ တပ္ဗိုလ္မ်ားအား ၊ အခ်ိဳ႕ကို တိုက္ရိုက္ ေကာ္မရွင္ရာထူးေပး၍ ၊ က်န္အခ်ိဳ႕ကို မဂၤလာဒံု ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းသို႔ ေရြးခ်ယ္တက္ေရာက္ေစရမည္ျဖစ္၏ ။
တစ္ညေနခင္း၌ ကြ်န္ေတာ္၏ အိမ္သို႔ ဗိုလ္မွဴး ရန္နိုင္ထံမွ ဆက္သားရဲေဘာ္ေရာက္လာ၏ ။ တစ္ခါထဲလိုက္ခဲ႔ပါဟု မွာေၾကာင္းေျပာ၏ ။ဘုမသိ ဘမသိ လံုကြင္းနွင္႔ပင္ ထ,၍လိုက္သြား၏ ။တပ္စခန္းေျမာက္နားရွိ ဗိုလ္မွဴး ရန္နိုင္အိမ္ အေပၚထပ္ ၊ အေရွ႕ဘက္ခန္းသို႔ ေရာက္သြား၏ ။ ထိုအခန္းထဲ၌ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္ ၊ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ၊ဗိုလ္မွဴးေဇယ် နွင္႔ အျခား ကြ်န္ေတာ္မသိခဲ႔ဘူးေသာ ဗိုလ္မွဴး နွစ္ဦးတို႔ စု ထိုင္ျပီး စကားေျပာေနၾက၏ ။ ကြ်န္ေတာ္႔အား ေဖၚေဖၚေရြေရြ နွဳတ္ဆက္ၾက၏ ။ ဗိုလ္မွဴး ရန္နိုင္က ထိုသူတို႔နွင္႔ မတ္ဆက္ေပး၏ ။ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္က ထံုးစံအတိုင္း ျပဳံး၍ေျပာ၏ ။
“ ခင္ဗ်ား တပ္က ထြက္မယ္ ၾကံေသးသလား ” “ ဟာ....ဘယ္ထြက္ရမွာလဲ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္လုပ္မွာပါ ” “ ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒါရိုက္အပိြဳင္႔မင္႔ ေပးဘို႔ စီစဥ္ထားတာဗ် ” ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ် ျပန္မေျပာ ၊ အားလံုးက ကြ်န္ေတာ္႔ကို အားနာေသာ အၾကည္႔ ၊ ၾကင္နာ ေသာအၾကည္႔ျဖင္႔ ၾကည္႔ေန၏ ။ ဗိုလ္မွဴးရန္နိင္ကသာ စကားဆက္ေျပာ၏ ။ “ ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အစီအစဥ္အတိုင္းေတာ႔ မျဖစ္ဖူး ။ ဒီစာသာ ဖတ္ၾကည္႔ပါဗ်ာ ” ဟု စာရြက္တစ္ရြက္ကို ေပး၏ ။
မင္နီနွင္႔ေရးထား၏ ။ စာ၏ ဆိုလိုရင္းမွာ “ နတ္ေမာက္မွ လာေသာ သခင္ဘုန္းေက်ာ္ ဆိုသူ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ရွိသည္ ။ဟသၤတ ဗိုလ္ဗသိမ္းတပ္ထဲပါသြားသည္ ။ သူ႔ကိုရွာပါ ။ တိုက္ရိုက္ရာထူး စာရင္းတြင္မထည္႔နွင္႔ ” ဟူသတည္း ။ ေအာက္တြင္ ( ဗိုလ္ေတဇ ) ဟုလက္မွတ္ထိုးထား၏ ။
ကြ်န္ေတာ္က စာရြက္ကို ေခါက္၍ ျပန္ေပးလိုက္၏ ။ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္သည္ စာရြက္ကို ျပန္ယူရင္း ေမး၏ ။ “ ဘယ္လို သေဘာရသလဲ ” “သူ႔ စာအတိုင္းေပါ႔ ၊ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ တပ္ထဲ ဆက္ပါမွာဘဲ ” ဗိုလ္မွဴး ရန္နိုင္က ၀မ္းသာအားရ လက္ဆြဲ နွဳတ္ဆက္၏ ။ အားလံုးက လက္ခုပ္တီးလိုက္ၾကေလသည္ ။
ဒီေနရာ၌ ငမိုး ၏ စာသည္ တိုတိုနွင္႔ထိသည္ ။ တစ္ျမိဳ႕ထဲသားခ်င္း ၊ လူရင္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း မ်က္နွာသာမေပး ။ တိုက္ရိုက္ရာထူးစာရင္းတြင္ မေပးေစရ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေပၚအခြင္႔အေရး မေပး၍ ကြ်န္ေတာ္က စိတ္မဆိုး ။ ငမိုး ၏ ဓတ္ေၾကာကိုသိျပီးျဖစ္၏ ။ အေမစု၏ လယ္ေပါင္ ၊ ယာေပါင္ စာခ်ဳပ္မ်ားကို တိတ္တိတ္ယူ၍ မီးရွိဳ႕ခဲ႔ေသာ ငမိုး ။ အေမ႔ ပစၥည္းေတာင္မွ လမ္းမက်ဘူး ထင္လွ်င္ လမ္းက်ေအာင္ ဇြတ္လုတ္တဲ႔ ငမိုး ၊ ငမုိး တြင္မ်က္နွာစိမ္း ၊ မ်က္နွာက်က္ ဟူ၍ ခြဲျခားျခင္း မရွိ ။ တည္႔မတ္လိုက္သည္မွာ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာလို ျဖစ္ေန၏ ။
ေမာင္မင္းၾကီးသားက တည္႔မတ္ပါ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္႔တြင္ကား မဂၤလာဒံု ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းတြင္ ၉-လ လံုးလံုးဂ်ပန္၏ ပါးအရိုက္ခံ၍ ပဲပင္ေပါက္ ေရလံုျပဳတ္ကို စားကာ စစ္ပညာသင္ခဲ႔ရ၏ ။ ဒူးနွင္႔တေတာင္ဆစ္တို႔မွာ ကြ်ဲပခံုးထေန၏ ။ မခ်ိမဆံ႔ပင္ပန္း၍ လွလွၾကီးဒုကၡ ေတြ႔ခဲ႔ရ၏ ။
တနဂၤေႏြေန႔တစ္ေန႔တြင္ စစ္ေက်ာင္းအားလပ္၍ သူ႔ထံ သြားေတြ႔၏ ။ မႏၱေလးတြင္ ဖတ္ခဲ႔ရေသာ စာနီရဲ အေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ ငမိုး ကမ်က္လံုးေစာင္း၍ၾကည္႔၏ ။ ျပီးေတာ႔ တစ္ခြန္းျခင္းေျပာျပ၏ ။ “ မင္းကို တိုက္ရိုက္ေပးရင္ ဘ၀င္ ျမင္႔သြားမွာ စိုးလို႔ကြ ။ ေက်ာင္းတက္ျပီးမွ ေကာ္မရွင္ရေတာ႔ ဘယ္သူက ဘာမွ ေျပာစရာမလိုဘူး” ကြ်န္ေတာ္႔မွာ သင္တန္းတြင္ မိေက်ာင္းသြား တက္ရ၍ ရရွိခဲ႔ေသာ ဒူးက အမာရြတ္ကိုသာ လက္နဲ႔အသာ ပြတ္ေန၏ ။ သူ႔ကိုျပန္မေျပာရဲ ။ ။
( ၅ )
မဂၤလာဒံု စစ္ေက်ာင္းမွ ဆင္းျပီး ၂-နွစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ငမိုး ထံေရာက္သြား၏ ။ သူ၏ ကိုယ္ရံေတာ္ အျဖစ္ေနရ၏ ။ သူနွင္႔ေတာ္လွန္ေရး မထြက္မီ ၃-ရက္ခန္႔အလိုအထိ အတူေနခဲ႔ရ၏ ။ ေတာ္လွန္ေရးအျပီး ကြ်န္ေတာ္႔အား နိုင္ငံျခားလႊႊတ္ရန္ အစီအစဥ္ မ်ားအတြက္ ျမဴနီစီပယ္ စာရင္းကိုင္ခ်ဳပ္ေဟာင္း (ဗိုလ္မွဴးေထြးေမာင္) ကို တာ၀န္ေပးထား၏ ။
ကြ်န္ေတာ္႔ကိုလည္း ေျပာထား၏ ။ ကြ်န္ ေတာ္က မေန ၊ နိုင္ငံေရးထဲ ၀ဲလည္ရန္ တပ္မေတာ္ လူထြက္မ်ားနွင္႔ ေဆြးေႏြးျပီး နတ္ေမာက္သို႔ျပန္သြား၏ ။
ထိုေသာအခါ ငမိုးသည္ ကြ်န္ေတာ္႔အား “ ငါ ” ကိုင္၍ ၾကိမ္း၀ါးသည္ ဟူ၏ ။ ရန္ကုန္သို႔ လာရင္း သူ႔ထံသြား၏ ။ ကြ်န္ေတာ္႔အား အစဦးတြင္ စိတ္ဆိုးလြန္း၍ စကား မေျပာ ။ ကြ်န္ေတာ္က ဇြတ္ေျပာ၏ ။ ဒီလိုနဲ႔ သူစိတ္ေျပသြားသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔၀ါဒကို နာခံကာ ျမိဳ႕မွ ေန၍ ေဆာင္ရြက္ေပး၏ ။ သူ ဒုတိယဘုရင္ခံျဖစ္ခ်ိန္ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ တရားေဟာရင္း နတ္ေမာက္ေရာက္လာ၏ ။ သူ႔ထံတြင္ လာေနရန္ အတန္တန္ေခၚ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္က ျငင္း၏ ။
ေနာက္ဆံုး (အေမစု) ကၾကား၀င္ ျဖန္၏ ။ “ ကဲ ...မင္း ခဏေခၚခ်င္လဲ ေခၚသြား ၊ ျမိဳ႕မွာ ေကာင္ကေလးမရွိမျဖစ္ဘူး ။ တစ္လ နွစ္လ ေနပီး ျပန္ပို႔ ” နွင္႔ နိဌိတံၾက၏ ။ သူနွင္႔ ရန္ကုနု္လိုုက္လာရျပန္၏ ။
အတူေနရမည္ဟု ဇြတ္ၾကမ္းေမာင္းေန၏ ။ ကြ်န္ေတာ္က ...အင္းလဲ မလွဳပ္ ၊ အဲလဲမလွဳပ္ ၊သူ ေတာင္ငူသို႔ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ခဏသြားေနစဥ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း နတ္ေမာက္သို႔ ျပန္၍ လစ္လာခဲ႔၏ ။ ျမိဳ႕က လူၾကီးေတြက ပူပန္ၾက၏ ။ “အမယ္ေလးဗ်ာ ....မပူၾကစမ္းပါနဲ႔ ။ သူ႔မွာ ေစာင္႔ေရွာက္မဲ႔လူေတြ တပံုၾကီးရွိပါတယ္ ။ ဘာမွလဲ စိုးရိမ္စရာမရွိပါဘူး” ဟု ကြ်န္ေတာ္က ေျပာရ၏ ။
သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာလို႔ ၃-လ မၾကာခင္ ငမိုး ေသနတ္ပစ္ခံရေလသည္ ။ အရပ္က လူၾကီးေတြက ကြ်န္ေတာ္႔ကို ဆဲၾက ၊ ဆူၾက၏။ “ မင္းေျပာတဲ႔ တစ္ပံုၾကီး ဆိုတာ ဘယ္မွာလည္းဟ -ေခြးမသားေလးရ ” ဟု ငိုရင္း ဆဲၾက၏ ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထိုင္မွိဳင္ရံုက လြဲ၍ ဘာမွ် မၾကံတတ္ ။ ငိုတဲ႔လူေတြက ငိုၾက ၊ ၀မ္းသာတဲ႔လူကလဲ ၀မ္းသာ ၊ ေနာက္ဆံုး ငမိုး ခမ်ာ အာဇာနည္ကုန္းတြင္ သြားအိပ္ေနရရွာ၏ ။ သူ အာဇာနည္ကုန္းေရာက္တာ ၉-နွစ္ေလာက္ရွိျပီထင္သည္ ။ ဒီလိုနဲ႔ဘဲ လူေတြက ( ငမိုး )ေသျပီေျပာၾကသည္ ။ အမွန္ကား ငမိုး မေသေသး ပါ ။ တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုုက္ ျပခန္းတြင္ အသက္ရွင္လွ်က္ ရွိေသး၏ ။
( ၆ )
ကိုငမိုး ကစီးကရက္မီးခိုးၾကားထဲမွ ေန၍ စကားေျပာသည္ ။
“ မင္းက ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ ”
“ ေပါင္းေဟာင္း ၊ သင္း ေဟာင္း ရဲေဘာ္ၾကီးေတြက ေခၚလို႔ လာခဲ႔တာဘဲ ၊ တပ္မေတာ္ သမိုင္း ေရးရမယ္ ေျပာတာဘဲ ”
“ဘာ .....မင္းတို႔က ေရးမယ္ ....”
“ ဟုတ္ပါတယ္ ...ေရးၾကမယ္ ....၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွ မေရး ၊ ဘယ္သူက လာေရးမွာလဲ ”
“ ေအး ......ေရးေတာ႔ေရးေပါ႔ ၊ ငါ တစ္သက္လံုး လုပ္လာခဲ႔တာကို မင္းတို႔က , ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ မ်ားေတာ႔ မဖ်က္ဆီးလိုက္ပါနဲ႔ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းစဥ္, ဗိိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းစဥ္ ဆိုျပီး ငါ႔နံမယ္ ေရာင္းစားေနရင္ မေကာင္းဘူး ”
“ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ႔ ေရာင္းမစားခဲ႔ပါဘူးဗ်ာ ၊ ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပး ...”
“ ေဟာ ....မင္းစကားထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ႔ ဆိုတာ ပါလာတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မေရာင္း ၊ တစ္ျခား လူေတြက ေတာ႔ ေရာင္းစားသလိုပဲ ေျပာစမ္း ၊ ဘသူေတြက ေရာင္းစားသလဲ ”
“ကို ငမိုး သည္ ေဒါသတၾကီး ၀သီအတိုင္း မွန္ဘီရို မ်က္နွာျပင္ကို လက္သီးနွင္႔ထု၏ ။
ပါးစပ္ကလည္း သူသိလိုေသာ အရာကို ထပ္ကာထပ္ကာ ေမးေန၏ ။ ကြ်န္ေတာ္စကားေျပာမလည္ပတ္၍ ကြ်န္ေတာ္႔စကားနွင္႔ ကြ်န္ ေတာ္႔ကို ျပန္အခ်ည္ခံေနရ၏ ။
ေၾသာ ....ကို ငမိုး- ကို ငမိုး ၊ ေလာကၾကီးထဲ မဲမဲ ျမင္တိုင္းေၾကာက္ေနရေသာ ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀ကို သူမသိ ။ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို အကုန္ဘဲ ဖြင္႔ေျပာခ်င္ပါသည္ ကို ငမိုး ။ ဒါေပမသည္႔ မေျပာရဲပါ ။
“ ေဟ႔ ေကာင္ .....ငါ ေမးေနတာ မၾကား ဘူးလား ...”
“ ၾကားပါတယ္ ၊ ဒါေတာ႔ မေျပာပါရေစနဲ႔ ၊ ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ္႔ကို သနားရင္ ဒါေတာ႔မေမးပါနဲ႔ဗ်ာ ....”
“ ငါ ေမးတာသာ ေျဖစမ္းပါကြာ ....ျမန္ျမန္ေျဖစမ္း ”
ကြ်န္ေတာ္႔မွာ ကိုငမိုးကို အေသအလဲေၾကာက္ရသူျဖစ္သည္ ။ ဒီ႔အျပင္ မဲမဲျမင္တိုင္း ေၾကာက္ေန ရသူလည္းျဖစ္သည္ ။ မေျဖလဲခက္ ၊ ေျဖလဲခက္ ။ ဤေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ဦးတည္း လူမိုက္ လုပ္လို႔ဟန္ပံုမရ ။ နီးစပ္ရာ ေတြကို သူခိုး ေသေဖာ္ညွိျပီးမွ ေျဖ၏။
“ ကြ်န္ေတာ္က ေတာမွာေနခဲ႔ရေတာ႔ သိပ္ျပီး မသိပါဘူး ၊ ရန္ကုန္မွာ အျမဲေနတဲ႔ ဆရာဇ၀နတို႔ ၊ ဆရာ ေမာင္ထင္တို႔ ၊ ျမန္မာ႔အလင္းက သာကဒိုး တို႔က ကြ်န္ေတာ္႔ထက္ ပိုျပီး သိပါတယ္ ။ သူတို႔ကို ေမးပါ ။ သူတို႔ေျဖပါလိမ္႔မယ္ ”
“ ဒါျဖင္႔ ဒီလူေတြ ေျပာလိုက္ ၊ ငါ႔နံမယ္ ဘသူေတြေရာင္းစားတယ္ဆိုတာ ငါ႔ဆီလာေျပာလွည္႔လို႔ ”
“ ဟုတ္ကဲ႕ ....ေျပာလိုက္ပါ႔မယ္ ”
ကဲ ....ဆရာတို႔ ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကားတဲ႔အတိုင္းဘဲ ၊ ၾကည္႔သာေျပာၾကေပေတာ႔ ။ အဲဒီတာ၀န္ ခင္ဗ်ားတို႔ေျဖျပီးမွ ကြ်န္ေတာ္ဆက္ျပီး ေျဖမည္ ။
“ ငါ သဲ႔သဲ႔ သတင္းၾကားပါတယ္ ။ မင္းက ငါ႔အထုပၸတၱိ ေရးတယ္ဆို ”
“ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ဦးတည္း မဟုတ္ပါဘူး ၊ ဗိုလ္မွဴး ဘိုရယ္ ၊ ကိုေမေအာင္ရယ္ ၊ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ေရးတာ ။ စုထုတ္တာပါ ။ တစ္ျခား စာေရးဆရာေတြလဲ ပါ,ပါတယ္ ။
“ ေအး ...အိႏိၵယမွာ ဂႏၵီေသျပီး ၇-ရက္မွ မရွိေသးဘူး ဂႏၵီအထုပၸတၱိိ ထြက္လာတာဘဲ ။ ခ်ီးမြမ္းသကြာ ”
“ အခ်ီးမြမ္း မေစာပါနဲ႔ ကိုငမိုး ။ ဒီစာအုပ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္အထိ အေငါက္အငမ္း ၊ အၾကမ္းအေမာင္းေသာက္ျမင္ကပ္ခံခဲ႔ရတာေတြကိုသာ ခင္ဗ်ားသိရင္ ေဟာဒီ မွန္ဘီရိုကြဲလိမ္႔ဦးမည္ ထင္သည္ ။ ဒါေတာင္မွ ....အထုပၸတၱိ ဆိုလို႔သာ အထုပၸတၱိ လိုက္ရတာ ...မိုးၾကိဳးပစ္ ၾကိမ္ေျပာရမဲ႔ အထုပၸတၱိပါ ။
ဒါကေလး ေရးတုန္းက အျဖစ္ေတြ ခင္ဗ်ား မသိဘူး ။ ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္း လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ ဘက္ေတြဆီ သြားေမး ၊ မွတ္တမ္းကေလးတင္တာေတာင္မွ ခင္ဗ်ားလူေတြက ဘာေျပာတယ္ ထင္သလဲ ၊
“ မင္းဘဲ မေမာမပန္း ဒုကၡရွာလို႔ ”ဟု ေငါက္လႊတ္လိုက္တာေတြ ခင္ဗ်ား မသိဘူး ။ အဲဒီလို ေစတနာထားၾကမွ “ ေအာ္ ....ငါလဲ မိုက္လို႔ လုပ္မိသကိုး ” လို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ တရားခ်ျပီး ပထမ တြဲနဲ႔ဘဲ ဘရိတ္အုပ္ထားရတာ ခင္ဗ်ားမသိဘူး ။ ေျပာျပခ်င္တယ္ ကိုငမိုး ။ ဒါေပမဲ႔ လည္ေခ်ာင္းထဲ က မထြက္ဖူး ”
“ ဒါထက္ ငါ႔ေကာင္ေတြ ဘယ္ သြားေနသလဲ ”
“ ခင္ဗ်ား လူေတြ ေတာခိုၾကသတဲ႔ ...ကြန္ျမဴနစ္လဲ ပါသဗ် ”
“ ကြန္ျမဴနစ္ကို အသာထား ။ ငါ႔ေကာင္ေတြ ကိုသာ ငါေမးေနတာ ”
“ ေတာ ခိုပါတယ္လို႔ ေျပာပါပေကာ ”
“ အင္း ...ဒုကၡဘဲ ၊ ငါ အစကထဲက ျမင္သားဘဲ ။ စတုတၳ အၾကိမ္ ညီလာခံမွာ ငါဘာေျပာခဲ႔တုန္း ။ မတ္ဇစ္လိဂ္ဖြဲ႔ပါ ၊ ညီညႊတ္ပါ ။ မညီညြတ္ရင္ နွစ္ဖက္စလံုး ဖင္စုတ္ကုန္မယ္လို႔ အေျပာ ခဲ႔သား ။ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကရတာလဲကြ ....”
“ ဒါေတြ ေမးမေနပါနဲ႔ဗ်ာ ေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားလဲ စိတ္ညစ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ဆင္းရဲရမွာဘဲ ။အဲဒီတုန္းက ခင္ဗ်ားစာေရးဆရာ လုပ္မယ္
================
၉။ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း အေၾကာင္း
မွတ္မိတာေလးေတြ
(တင္မိုး)
ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းလို႔ အသံၾကားရတိုင္း ၾကည္ညိဳစိတ္၊ ေလးစားစိတ္၊ ခ်စ္ခင္စိတ္ ေပၚလာသည္ခ်ည္း။
ကြမ္းအစ္တစ္လံုး
ေသွ်ာင္တစ္ထံုးႏွင့္
ရင္ဖံုးအကႌ်
ဖ်င္ပင္နီႏွင့္
ေယာထည္ပုဆိုး
မင္ေၾကာင္ထိုးႏွင့္
အဘိုးကဝိ ပညာရွိ’
ဆိုတဲ့ ကိုယ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာပိုဒ္ကေလးကို ကိုယ့္ဘာသာ သီဆိုရင္း ၾကည္ႏူးပီတိနဲ႔ ျမင္ေယာင္လာသည္ခ်ည္း။
(၁၉၅ဝ) ခုႏွစ္က မႏၲေလးဘုရားႀကီး (၄၅) တာကြင္းႀကီးမွာ ဆရာႀကီး မိႈင္းကို ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ ဆရာႀကီးဟာ တစ္ႏိုင္ငံလံုးလွည့္ၿပီး တရားေဟာစဥ္ကပါ။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ခန္႔ညားၿပီး ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ဥပဓိ႐ုပ္၊ ေအာင္ျမင္ၿပီး က႐ုဏာသံ ေမတၱာသံပါတဲ့ အသံၾသဇာ တို႔ဟာ ႏွလံုးသားမွာ စြဲထင္ ေနရစ္ခဲ့တယ္။ ‘ဆရာမေသခင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရတာကို ျမင္ခ်င္တယ္’ လို႔ မိဘရဲ႕ ေမတၱာစမ္းေရသံကို မေမ့ႏိုင္ဘူး။
‘ေကာင္းက်ဳိး အေထြေထြရယ္နဲ႔ ခြၽန္ေစျမေစေသာ္၊ ေဒါင္းအိုး ေဝရယ္လို႔ တြန္ေစကေစေသာ္’ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ တိုင္းျပည္အေပၚမွာ ထားတဲ့ ေစတနာကို ‘ေရႊျမေတာင္သာတဲ့ တိုက္ဆီက ေနလႏွစ္ ေဆာင္ပါေတာ္မူတဲ့ အခိုက္’ က ကိုယ္ေတြ႕ဇာတ္လမ္းကို လြမ္းေမာတသဖြယ္ မိန္႔ဆိုခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႔ တပည့္ေတြဟာ ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးအတြက္ အဆင္းရဲခံ၊ အငတ္အျပတ္ခံၿပီး စိတ္ညီလက္ညီ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတဲ့ အတိတ္သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္း ေအာင္းေမ့တယ္။
ေရနံေခ်ာင္း တို႔ဗမာညီလာခံသြားရင္း ေတာင္တြင္းႀကီး နယ္ဘက္ ဘုရားေတြ ေလွ်ာက္ဖူးၾကေတာ့ ေတာင္တြင္းႀကီးနယ္က ဘုရားေတြမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေခါင္းေလာင္းသံ ဆည္းလည္းသံ တိတ္ေနတာကို သတိျပဳမိတယ္။အဲဒါနဲ႔ ေတာင္တြင္းႀကီး နတ္မွီေတာရဝင္ၿပီး အရွင္ဥကၠ႒ ကိုဝတ္ျပဳေတာ့ အဲဒီနယ္က ဒကာေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းဝိုင္းမွာ အာလာပသလႅာပစကား ဆိုျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရားေစတီ ေတြမွာ ေခါင္းေလာင္းသံ ဆည္းလည္းသံ ဆိတ္ရျခင္းအေၾကာင္း ေမးမိသတဲ့။
ဒီေတာ့မွ မင္းႀကီးေရႊလေရာင္ အေၾကာင္း ေလးစားဖြယ္ သိလာရတယ္။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမားကို ခုခံတိုက္ခိုက္ဖို႔ လက္နက္လိုေတာ့ မင္းႀကီးေရႊလေရာင္က ဘုရားေစတီေတြထံ ခြင့္ပန္ၿပီး ေခါင္းေလာင္းေတြ၊ ဆည္းလည္းေတြေဝ မစခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မူပါဘုရား။ သူ႕ကြၽန္ဘဝက လြတ္ေျမာက္ရင္ ေခါင္းေလာင္းေတြ ဆည္းလည္းေတြ ေဝေနေအာင္ လွဴဒါန္းပါ့မယ္ဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္ထားၿပီး ေခါင္းေလာင္းေတြ၊ ဆည္းလည္းေတြျဖဳတ္၊ အရည္က်ဳိၿပီး ပန္းပဲဖိုမွာ လက္နက္ေတြ လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုပဲ။ အဲဒီလို ခုခံတိုက္ခိုက္ေနေတာ့ ေတာင္တြင္းႀကီး တစ္နယ္လံုး အဂၤလိပ္က မသိမ္းပိုက္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။
ဒီေတာ့ မင္းႀကီးေရႊလေရာင္ေခၚ ဗိုလ္မင္းေရာင္ရဲ႕ ေခါင္းကို ဆက္ႏိုင္ရင္ ဆုေတာ္ေငြ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် ခ်ီးျမႇင့္မယ္လို႔ ေၾကညာရသတဲ့။ ဒီေတာ့ အဂၤလိပ္ကေပးတဲ့ ဆုေတာ္ေငြကို လိုခ်င္မက္ေမာတာနဲ႔ ကိုယ့္တပ္ထဲက ကျမင္းမသား စစ္ဗိုလ္တခ်ဳိ႕က မင္းႀကီးရဲ႕ဦးေခါင္းကို ျဖတ္ၿပီး အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕လက္ကို အပ္လိုက္သတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ‘ဖ်င္းလွတဲ့ ကျမင္းမအေကာင္ ဗိုလ္တခ်ဳိ႕ရယ္က ကိုယ့္ဖို႔အလြတ္႐ုန္းေရာ့ထင္၊ ေတာင္ကုန္း သာသာယာယာ ျမင္းမဏိစခန္းဆီက တေရွာင္ေရွာင္ပုန္းကာ မင္းအမိအရ ဖမ္းခ်င္ၾကတဲ့ျပင္’ လို႔ ဆရာႀကီးမိႈင္းက မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခါ ရြာကဒကာေတြက အဲ . . .ဗိုလ္မင္းေရာင္ရဲ႕ ေျမးကေလး အခုရွိပါေသးေကာ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ စာသင္ေနတယ္ဆို ထင္ပါရဲ႕ လို႔လည္း ေျပာလိုက္ေရာ ဆရာႀကီးမ်က္စိထဲမွာ ဌာနခ်ဳပ္ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးမွာ အၿမဲလာေနတဲ့ မႈန္ေတေတ အေကာင္ေလး ျဖစ္ေရာ့မလားလို႔ စဥ္းစားမိလိုက္သတဲ့။ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ဆိုတာ ကေလးကို ေမးစမ္းၾကည့္ရဦးမယ္လို႔ စိတ္ထဲ မွတ္ထားလိုက္တယ္။ သူ႕နာမည္က ေအာင္ဆန္းဆို ထင္ပါရဲ႕လို႔ လူႀကီးေတြက ေျပာလိုက္သတဲ့။
ဒီလုိနဲ႔ ဆရာႀကီးမိႈင္းဟာ ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း၊ ေအာင္ဆန္းတို႔အဘိုး ေရႊလေရာင္ေခၚ ဗိုလ္မင္းေရာင္ အေၾကာင္း၊ ဒီေအာင္ဆန္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ၿပီး ညီညီၫြတ္ၫြတ္နဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ကို တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေအာင္ဆန္းက်ဆံုးတဲ့ အခါက်ေတာ့ သီလသမာဓိရွိၿပီး စိတ္ေကာင္း၊ႏွလံုးေကာင္း ရွိတဲ့ ေမာင္ႏုကို ေခါင္းေဆာင္တင္ၾကေၾကာင္း၊ နားေထာင္ခ်င္စဖြယ္ ခင္းက်င္းေျပာျပပါတယ္။ ေမာင္ႏုကေတာ့ ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ နည္းရွာတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေကာင္းတစ္ေယာက္မို႔ ေခါင္းေဆာင္ တင္ေျမႇာက္ရတာမို႔ ပံုခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းေျပာရရင္ ျဗဟၼာ့ဘံု ႏြားခုန္တက္သလိုေပါ့ကြယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ပရိသတ္ေတြ တအုန္းအုန္း ရယ္ေမာၾကပါတယ္။
ဒီေတာ့ သူမနာကိုယ္မနာ သင္ပုန္းေခ်ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကဖို႔ ဆရာႀကီးက တိုက္တြန္း လံႈ႕ေဆာ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ သားသမီးေတြ မညီမၫြတ္ ရန္စစ္ခင္းေနၾကတာကို ျမင္ရတဲ့မိဘရဲ႕ ေစတနာမ်ဳိးနဲ႔ အိုႀကီး အိုမေပမယ့္ တေၾကာင့္ၾကၾက ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာပါ။ ‘ယခင္အခါ ထမ္းပိုးတည့္တည့္ ထမ္းခဲ့ၾကတဲ့ စိုးနဲ႔သန္းကိုလည္း တစ္မ်ဳိးကြဲလြမ္းသူ၊ ဆရာဖေအမွာျဖင့္ မာပါေစသာပါေစ ဆုမြန္ေတာင္းတဲ့ အျပင္ ကမၻာ ေအးေစတီ ဒါယကာ ေမာင္ေရႊႏုကိုလည္း ေအာင္ေဇယ်တု ေအာင္ေဇယ်တုနဲ႔ ေမတၱာပို႔လိုက္တဲ့ ဆိုတဲ့အတိုင္း သုပုန္နဲ႔ အစိုးရအၾကား ျပည္တြင္းစစ္မီးမပြားေအာင္ အားႀကိဳးခနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာႀကီးမိႈင္းဟာ အလြန္ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းတဲ့ သူေတာ္စင္ ပညာရွင္ႀကီးပါ။ သူ႕ကိုယ္က်ဳိး၊ သူ႕အေရး၊ သူ႕အတြက္ တစက္ကေလးမွ် စဥ္းစားသူမဟုတ္ပါ။ ဒီလို ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကုိ လံုးဝ မထားႏိုင္ေအာင္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ျမင့္လည္းျမင့္ျမတ္၊ မွန္လည္းမွန္ကန္၊ ေစတနာအမွန္နဲ႔ ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ မီး႐ႈးတန္ေဆာင္ ျဖစ္ရျခင္းပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆရာႀကီးမိႈင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္တခ်ဳိ႕ စတဲ့ ကိုယ္က်ဳိးမဖက္၊ ေမတၱာ ေစတနာသက္သက္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။
တင္မိုး
(တင္မိုး)
ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းလို႔ အသံၾကားရတိုင္း ၾကည္ညိဳစိတ္၊ ေလးစားစိတ္၊ ခ်စ္ခင္စိတ္ ေပၚလာသည္ခ်ည္း။
ကြမ္းအစ္တစ္လံုး
ေသွ်ာင္တစ္ထံုးႏွင့္
ရင္ဖံုးအကႌ်
ဖ်င္ပင္နီႏွင့္
ေယာထည္ပုဆိုး
မင္ေၾကာင္ထိုးႏွင့္
အဘိုးကဝိ ပညာရွိ’
ဆိုတဲ့ ကိုယ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာပိုဒ္ကေလးကို ကိုယ့္ဘာသာ သီဆိုရင္း ၾကည္ႏူးပီတိနဲ႔ ျမင္ေယာင္လာသည္ခ်ည္း။
(၁၉၅ဝ) ခုႏွစ္က မႏၲေလးဘုရားႀကီး (၄၅) တာကြင္းႀကီးမွာ ဆရာႀကီး မိႈင္းကို ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ ဆရာႀကီးဟာ တစ္ႏိုင္ငံလံုးလွည့္ၿပီး တရားေဟာစဥ္ကပါ။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ခန္႔ညားၿပီး ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ဥပဓိ႐ုပ္၊ ေအာင္ျမင္ၿပီး က႐ုဏာသံ ေမတၱာသံပါတဲ့ အသံၾသဇာ တို႔ဟာ ႏွလံုးသားမွာ စြဲထင္ ေနရစ္ခဲ့တယ္။ ‘ဆရာမေသခင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရတာကို ျမင္ခ်င္တယ္’ လို႔ မိဘရဲ႕ ေမတၱာစမ္းေရသံကို မေမ့ႏိုင္ဘူး။
‘ေကာင္းက်ဳိး အေထြေထြရယ္နဲ႔ ခြၽန္ေစျမေစေသာ္၊ ေဒါင္းအိုး ေဝရယ္လို႔ တြန္ေစကေစေသာ္’ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ တိုင္းျပည္အေပၚမွာ ထားတဲ့ ေစတနာကို ‘ေရႊျမေတာင္သာတဲ့ တိုက္ဆီက ေနလႏွစ္ ေဆာင္ပါေတာ္မူတဲ့ အခိုက္’ က ကိုယ္ေတြ႕ဇာတ္လမ္းကို လြမ္းေမာတသဖြယ္ မိန္႔ဆိုခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႔ တပည့္ေတြဟာ ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးအတြက္ အဆင္းရဲခံ၊ အငတ္အျပတ္ခံၿပီး စိတ္ညီလက္ညီ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတဲ့ အတိတ္သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္း ေအာင္းေမ့တယ္။
ေရနံေခ်ာင္း တို႔ဗမာညီလာခံသြားရင္း ေတာင္တြင္းႀကီး နယ္ဘက္ ဘုရားေတြ ေလွ်ာက္ဖူးၾကေတာ့ ေတာင္တြင္းႀကီးနယ္က ဘုရားေတြမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေခါင္းေလာင္းသံ ဆည္းလည္းသံ တိတ္ေနတာကို သတိျပဳမိတယ္။အဲဒါနဲ႔ ေတာင္တြင္းႀကီး နတ္မွီေတာရဝင္ၿပီး အရွင္ဥကၠ႒ ကိုဝတ္ျပဳေတာ့ အဲဒီနယ္က ဒကာေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းဝိုင္းမွာ အာလာပသလႅာပစကား ဆိုျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရားေစတီ ေတြမွာ ေခါင္းေလာင္းသံ ဆည္းလည္းသံ ဆိတ္ရျခင္းအေၾကာင္း ေမးမိသတဲ့။
ဒီေတာ့မွ မင္းႀကီးေရႊလေရာင္ အေၾကာင္း ေလးစားဖြယ္ သိလာရတယ္။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမားကို ခုခံတိုက္ခိုက္ဖို႔ လက္နက္လိုေတာ့ မင္းႀကီးေရႊလေရာင္က ဘုရားေစတီေတြထံ ခြင့္ပန္ၿပီး ေခါင္းေလာင္းေတြ၊ ဆည္းလည္းေတြေဝ မစခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မူပါဘုရား။ သူ႕ကြၽန္ဘဝက လြတ္ေျမာက္ရင္ ေခါင္းေလာင္းေတြ ဆည္းလည္းေတြ ေဝေနေအာင္ လွဴဒါန္းပါ့မယ္ဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္ထားၿပီး ေခါင္းေလာင္းေတြ၊ ဆည္းလည္းေတြျဖဳတ္၊ အရည္က်ဳိၿပီး ပန္းပဲဖိုမွာ လက္နက္ေတြ လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုပဲ။ အဲဒီလို ခုခံတိုက္ခိုက္ေနေတာ့ ေတာင္တြင္းႀကီး တစ္နယ္လံုး အဂၤလိပ္က မသိမ္းပိုက္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။
ဒီေတာ့ မင္းႀကီးေရႊလေရာင္ေခၚ ဗိုလ္မင္းေရာင္ရဲ႕ ေခါင္းကို ဆက္ႏိုင္ရင္ ဆုေတာ္ေငြ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် ခ်ီးျမႇင့္မယ္လို႔ ေၾကညာရသတဲ့။ ဒီေတာ့ အဂၤလိပ္ကေပးတဲ့ ဆုေတာ္ေငြကို လိုခ်င္မက္ေမာတာနဲ႔ ကိုယ့္တပ္ထဲက ကျမင္းမသား စစ္ဗိုလ္တခ်ဳိ႕က မင္းႀကီးရဲ႕ဦးေခါင္းကို ျဖတ္ၿပီး အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕လက္ကို အပ္လိုက္သတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ‘ဖ်င္းလွတဲ့ ကျမင္းမအေကာင္ ဗိုလ္တခ်ဳိ႕ရယ္က ကိုယ့္ဖို႔အလြတ္႐ုန္းေရာ့ထင္၊ ေတာင္ကုန္း သာသာယာယာ ျမင္းမဏိစခန္းဆီက တေရွာင္ေရွာင္ပုန္းကာ မင္းအမိအရ ဖမ္းခ်င္ၾကတဲ့ျပင္’ လို႔ ဆရာႀကီးမိႈင္းက မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခါ ရြာကဒကာေတြက အဲ . . .ဗိုလ္မင္းေရာင္ရဲ႕ ေျမးကေလး အခုရွိပါေသးေကာ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ စာသင္ေနတယ္ဆို ထင္ပါရဲ႕ လို႔လည္း ေျပာလိုက္ေရာ ဆရာႀကီးမ်က္စိထဲမွာ ဌာနခ်ဳပ္ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးမွာ အၿမဲလာေနတဲ့ မႈန္ေတေတ အေကာင္ေလး ျဖစ္ေရာ့မလားလို႔ စဥ္းစားမိလိုက္သတဲ့။ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ဆိုတာ ကေလးကို ေမးစမ္းၾကည့္ရဦးမယ္လို႔ စိတ္ထဲ မွတ္ထားလိုက္တယ္။ သူ႕နာမည္က ေအာင္ဆန္းဆို ထင္ပါရဲ႕လို႔ လူႀကီးေတြက ေျပာလိုက္သတဲ့။
ဒီလုိနဲ႔ ဆရာႀကီးမိႈင္းဟာ ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း၊ ေအာင္ဆန္းတို႔အဘိုး ေရႊလေရာင္ေခၚ ဗိုလ္မင္းေရာင္ အေၾကာင္း၊ ဒီေအာင္ဆန္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ၿပီး ညီညီၫြတ္ၫြတ္နဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ကို တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေအာင္ဆန္းက်ဆံုးတဲ့ အခါက်ေတာ့ သီလသမာဓိရွိၿပီး စိတ္ေကာင္း၊ႏွလံုးေကာင္း ရွိတဲ့ ေမာင္ႏုကို ေခါင္းေဆာင္တင္ၾကေၾကာင္း၊ နားေထာင္ခ်င္စဖြယ္ ခင္းက်င္းေျပာျပပါတယ္။ ေမာင္ႏုကေတာ့ ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ နည္းရွာတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေကာင္းတစ္ေယာက္မို႔ ေခါင္းေဆာင္ တင္ေျမႇာက္ရတာမို႔ ပံုခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းေျပာရရင္ ျဗဟၼာ့ဘံု ႏြားခုန္တက္သလိုေပါ့ကြယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ပရိသတ္ေတြ တအုန္းအုန္း ရယ္ေမာၾကပါတယ္။
ဒီေတာ့ သူမနာကိုယ္မနာ သင္ပုန္းေခ်ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကဖို႔ ဆရာႀကီးက တိုက္တြန္း လံႈ႕ေဆာ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ သားသမီးေတြ မညီမၫြတ္ ရန္စစ္ခင္းေနၾကတာကို ျမင္ရတဲ့မိဘရဲ႕ ေစတနာမ်ဳိးနဲ႔ အိုႀကီး အိုမေပမယ့္ တေၾကာင့္ၾကၾက ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာပါ။ ‘ယခင္အခါ ထမ္းပိုးတည့္တည့္ ထမ္းခဲ့ၾကတဲ့ စိုးနဲ႔သန္းကိုလည္း တစ္မ်ဳိးကြဲလြမ္းသူ၊ ဆရာဖေအမွာျဖင့္ မာပါေစသာပါေစ ဆုမြန္ေတာင္းတဲ့ အျပင္ ကမၻာ ေအးေစတီ ဒါယကာ ေမာင္ေရႊႏုကိုလည္း ေအာင္ေဇယ်တု ေအာင္ေဇယ်တုနဲ႔ ေမတၱာပို႔လိုက္တဲ့ ဆိုတဲ့အတိုင္း သုပုန္နဲ႔ အစိုးရအၾကား ျပည္တြင္းစစ္မီးမပြားေအာင္ အားႀကိဳးခနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာႀကီးမိႈင္းဟာ အလြန္ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းတဲ့ သူေတာ္စင္ ပညာရွင္ႀကီးပါ။ သူ႕ကိုယ္က်ဳိး၊ သူ႕အေရး၊ သူ႕အတြက္ တစက္ကေလးမွ် စဥ္းစားသူမဟုတ္ပါ။ ဒီလို ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကုိ လံုးဝ မထားႏိုင္ေအာင္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ျမင့္လည္းျမင့္ျမတ္၊ မွန္လည္းမွန္ကန္၊ ေစတနာအမွန္နဲ႔ ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ မီး႐ႈးတန္ေဆာင္ ျဖစ္ရျခင္းပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆရာႀကီးမိႈင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္တခ်ဳိ႕ စတဲ့ ကိုယ္က်ဳိးမဖက္၊ ေမတၱာ ေစတနာသက္သက္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။
တင္မိုး
No comments:
Post a Comment