Friday, January 31, 2014

တီေကာင္မ်က္ေစာင္း

Kyaw Ba Thit January 31, 2014 at 7:27pm
 
နဂါးမွန္းသိပါရဲ႕
မလုိအပ္ဘဲ ခဏခဏ အေမာက္ေထာင္မျပပါနဲ႔....။

တကယ္ဆုိ က်ဳပ္လည္း
ဝိညာဥ္တစ္ေငြ႔ကုိ ခႏၶာကုိယ္နဲ႔ထုတ္
အသက္ရွင္ျခင္းအလုပ္ကုိ လုပ္ေနတဲ့သူပါ
at No comments:

ဂဏန္း


ဂဏန္း ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးဟာ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္သာ အေပၚမေရာက္ဘဲ ရွိမယ္ - "ဆြဲခ်" ေနရာမွာ အင္မတန္ သန္ၾကတယ္။"
ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ လူတစ္ေယာက္ ဂဏန္းေတြ လိုက္ေကာက္ေနတယ္။ ေကာက္သမ်ွ ဂဏန္းေကာင္ေတြ ကို ပလိုင္းတစ္ခုထဲ ထည့္ထည့္ ယူတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ ပလိုင္းမွာ အဖံုး အပိတ္ မပါဘူး။ ဖြင့္ရက္သားႀကီးပဲ။
at No comments:

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာအလွကို ဂ႐ုစိုက္သင့္တယ္



ကမၻာေပၚမွာ ရွိၾကတဲ့ လူသားတိုင္း က်န္းမာျခင္းနဲ႔ အတူ လွပျခင္းကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ၾကမွာ အမွန္ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အသားအေရလွလိုက္တာ၊ ဆံပင္ေကာင္းလိုက္တာ၊ သြားေလးေတြက ပုလဲေလးေတြ စီထားတဲ့အတိုင္း ညီညာလိုက္တာ စသည္ ျဖင့္ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ၾကမွာပါပဲ။ ဒီလိုအလွတရားေတြ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ အတြက္ ဘယ္လို ထိန္းသိမ္းေလ့ ရွိလဲဆိုတာ ေလ့လာၾကည့္ လိုက္ရေအာင္ .....
at No comments:

Myanmar Youth Media Club 29 Jan 2014

MYMC - MYMHOT


Posted: 29 Jan 2014 07:10 PM PST
Table Settings & Dining Cultures

ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ထမင္းပြဲ၊ ဟင္းပြဲ တည္ခင္းတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ စားတာ ေသာက္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သိထားရမယ့္ အခ်က္ ေလးေတြ ရွိပါတယ္။ ထမင္းစားခန္း အတြင္း မွတ္သားထား စရာမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္ရေအာင္။
at No comments:

ကေလးဖ်ားေနစဥ္ မိဘအခ်ိဳ႕၏ မွားယြင္း လုပ္ေဆာင္ေနမႈမ်ား

Ko Thein Lwin shared လြင္သႏၱာစုိး's photo.

ကေလးဖ်ားေနစဥ္ မိဘအခ်ိဳ႕၏ မွားယြင္း လုပ္ေဆာင္ေနမႈမ်ား ================================== "ကေလးငယ္ကို ေဆးတိုက္လိုက္ရင္ အဖ်ားက က်သြားေပမယ့္ ျပီးရင္ ျပန္တက္ လာတာပဲ ဆရာ"လို႔ ကေလးမိဘအ ေတာ္မ်ားမ်ားက ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဒါအမွန္ပါပဲ၊ ဒီအတိုင္းပဲ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ ကေလးကို ပါရာစီတေမာတိုက္ရင္ ေဆး ရဲ႕ အာနိသင္က ငါးနာရီ၊ ေျခာက္နာရီ ေလာက္ပဲ ခံပါတယ္။ ေဆးအာနိသင္ ကုန္သြားရင္ အဖ်ားက ျပန္တက္လာပါ တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ေဆးျပန္တိုက္ လိုက္ရင္ ကေလးက အဖ်ားျပန္က်သြား ျပန္ေရာ။ အဲဒါက ဝင္တဲ့ ဗိုင္းရပ္စ္ပိုး အ မ်ိဳးအစားေပၚမူတည္ၿပီး(ဥပမာ တစ္ရက္ ဖ်ားမွာလား၊ သံုးရက္ဖ်ား မွာလား) အဖ်ား က်တာ၊ မက်တာက အေရးမႀကီးဘူး။ ကေလးကို ဘာပိုးဝင္ၿပီး ဘယ္လိုဒုကၡေပး ႏိုင္သလဲဆိုတာက ပိုအေရးႀကီး ပါတယ္။ ပိုးဝင္ျခင္း ပိုးေတြေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ ကိုယ္ပူ ႀကီးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကေလးေတြက ႐ုတ္ တရက္ တက္တတ္ပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳး ေတြျဖစ္ရင္ အေမေတြက ပိုၿပီးေတာ့ ေတာင္ စိတ္ပူၾကပါတယ္။ အဲဒီလို ကိုယ္ ပူၿပီး တက္တတ္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ မ်ိဳး႐ိုး ထဲမွာ အဲဒီလိုမ်ိဳး တက္ဖူးတဲ့သူေတြ ရွိ တတ္ပါတယ္။ ဥပမာ-အေဖ၊ အေမတို႔ က သူတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း တက္ တတ္တယ္ဆိုရင္ သူရဲ႕ သားသမီး၊ ေျမး၊ ျမစ္ေတြမွာ တက္တတ္တာကို ေတြ႕ရပါ တယ္။ ဖ်ားမွတက္တယ္။ အသက္အရြယ္ အပိုင္းအျခားကလည္း အနည္းဆံုး ေျခာက္လကေန ငါးႏွစ္-ေျခာက္ႏွစ္အထိ ပဲ။ အဲဒီအသက္အပိုင္းအျခားထက္ ေက်ာ္သြားရင္ေတာ့ အဖ်ားႀကီးၿပီး တက္ တယ္ဆိုတာ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုပႈၾကီးျပီး တက္လွ်င္ အေရးႀကီးတာက ကိုယ္ပူႀကီးၿပီး ႐ုတ္တရက္တက္တယ္ဆိုရင္ အဖ်ားကို ျပန္က်ေအာင္ လုပ္လိုက္ရင္ တက္တာ လည္းျပန္က် သြားပါတယ္၊ သတိေကာင္း တယ္၊ နဂိုပံုမွန္အတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြား တယ္။ အဖ်ားကေတာ့ ဆက္ရွိရင္ ရွိေန မယ္။ နဂိုပံုမွန္နဲ႔ ထူးမျခားနားျဖစ္ရင္ လည္း ျဖစ္ေနမယ္။ အဲဒါမ်ိဳးဆိုရင္ အဖ်ား ႀကီးလို႔ တက္တာမ်ိဳးက ဘာမွ ေၾကာက္ လန္႔စရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ေဆးတစ္ မ်ိဳးတည္းနဲ႔ ကိုယ္ပူႀကီးတာကို ခ်မရရင္၊ ႏွစ္မ်ိဳးတြဲေပးၿပီး ခ်ခ်င္လည္း ခ်ရမယ္။ ေရပတ္တိုက္တာ ဒါမွမဟုတ္ ေအးတဲ့အ ခန္း (Air-condition)ထဲ ထားတာ စတဲ့ ေရာဂါေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အဖ်ားကိုက် ေအာင္ လုပ္ရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ကေလးက ဖ်ားတာ၊ မဖ်ားတာထက္စာ ရင္ အစာစားလား၊ မစားဘူးလား၊ အရည္ ဝင္လား မဝင္ဘူးလား၊ လန္းလန္းဆန္း ဆန္းရွိလား၊ မလန္းဘူးလား၊ အဲဒါေတြ က ပိုၿပီး အေရးႀကီးပါတယ္။ ေရပတ္တိုက္သင့္၊ မသင့္ တခ်ိဳ႕မိဘေတြက အဖ်ားၾကီးရင္ အေႏြးထည္ မဝတ္ရဘူး၊ ေစာင္မၿခံဳရဘူး၊ ေရပတ္တိုက္ရမယ္လို႔ ေျပာတတ္ၾကပါ တယ္။ အၾကမ္းဖ်င္းေတာ့ မွန္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေအးမိၿပီး နမိုးနီးယားဝင္ေနတဲ့ လူနာဆိုရင္ေတာ့ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးထားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္၊ ခဏခဏ ေရပတ္တိုက္တာ၊ ေရေလာင္း နည္းျဖစ္တဲ့ ပါရာစီတေမာတို႔၊ ဘာတို႔ တိုက္ျပီးေတာ့ အဖ်ားက်ေအာင္ လုပ္တာက ပိုသင့္ေတာ္ပါတယ္။ မိဘေတြ အေနနဲ႔ လုပ္သင့္တာက တတ္ႏိုင္သမွ် ကေလးကို အစာဝင္ေအာင္ ေကြ်းရမယ္။ အဖတ္မဝင္ရင္ေတာင္မွ အရည္ဝင္ ေအာင္ တိုက္ရပါမယ္။ အစားအစာ ေကြ်းသင့္၊ မသင့္ မိဘအေတာ္မ်ားမ်ားက ကေလး ေတြ ဖ်ားၿပီဆိုတာနဲ႔ ဆန္ျပဳတ္ပဲ တိုက္ တာ၊ ၾကက္ေပါင္းရည္ေလးပဲ တိုက္တာ မ်ိဳးေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ တကယ္တမ္း ကေလးက ထမင္းစားခ်င္စိတ္ရွိရင္ ေကြ်း လို႔ ရပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာပထမအေစာ ပိုင္း ခုနစ္ရက္ေလာက္ ဖ်ားရင္ ဘယ္အ သက္အရြယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သာမန္အားျဖင့္ အစာျဖတ္ထားစရာ မလိုပါဘူး။ ထမင္း ေကြ်းလို႔ရပါတယ္၊ ထမင္းမဝင္ရင္ အ ရည္ တစ္ခုခုဝင္ေအာင္ တိုက္လို႔ရပါ မယ္။ ေရခ်ည္းပဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဖ်ား တိုင္း ဓာတ္ဆားရည္ ေသာက္ရမယ္ဆို တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေရာဂါေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ဓာတ္ဆားရည္ ေသာက္သင့္ တဲ့ ေရာဂါရွိသလို၊ ဓာတ္ဆားရည္ မ ေသာက္သင့္တဲ့ ေရာဂါေတြလည္း ရွိပါ တယ္။ မက္ကေလာင္ေဖာက္ျခင္း မွားယြင္း လုပ္ေဆာင္ တတ္တာေတြ ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေတြ႕ရမ်ား တာက မက္ကေလာင္ ေဖာက္တယ္ဆို တဲ့ ဓေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အဖ်ားမက်ရင္ မက္က ေလာင္ ေဖာက္ရတယ္ ဆိုၿပီး လက္ထိပ္ ေတြေဖာက္၊ ေျခထိပ္ေတြေဖာက္ လုပ္ တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီထက္ပိုဆိုးတာက ေတာ့ စအိုနားကိုပါ ေဖာက္တတ္ၾကပါ တယ္။ အဲဒီလိုေဖာက္တဲ့ အခါ တခ်ိဳ႕က ဘူးလို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အညစ္အ ေၾကးစြန္႔တဲ့ စအိုနားမွာ ပိုးေတြက အမ်ား ႀကီးပဲ။ သူ႔ဘာသာသူ အျပင္မွာ ေနေနတဲ့ ပိုးေတြက အပ္နဲ႔ေဖာက္လိုက္ေတာ့မွ ေသြးထြက္ၿပီး အဲဒီအေပါက္ကေန ခႏၶာ ကိုယ္ထဲ ပိုးေတြဝင္ သြားပါတယ္။ ေသြးက တစ္ကိုယ္လံုးကို လွည့္ပတ္ေနတာဆို ေတာ့ အဲဒီက်မွ ေသြးဆိပ္တက္ၿပီး ကေလးက ကိုယ္ပူေနရာက ေအးသြား တတ္ပါတယ္။ အဲဒါကို လူႀကီးေတြက အဖ်ားက်သြားၿပီ။ ထင္ေနၾကတာ။ တကယ္က အဖ်ားက်တာမဟုတ္ဘူး၊ ေသြးဆိပ္တက္ၿပီး မၾကာခင္ အသက္ အႏၱရာယ္ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မက္ကေလာင္ ေဖာက္တယ္ဆိုတာ မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ပဲ အႀကံျပဳခ်င္ပါတယ္။ ပါေမာကၡ ေဒါက္တာေက်ာ္ဇင္ေဝ ============================== (မိတ္ေဆြမ်ား က်မၼာသုတရေစဖို႔ မွ်ေ၀လိုက္ရပါတယ္) ============================== လြင္သႏၱာစုိး မီဒီယာမွ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ အေရးႀကီး သတင္းမ်ား၊နည္းပညာ အသစ္မ်ား၊အေထြေထြဗဟုသုတျဖစ္ ဖြယ္စသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အခ်ိန္ႏွင့္တစ္ေျပးညီ တင္ဆက္ေပးေနပါတယ္။ သတင္းအသစ္တင္တုိင္း သိရွိလိုပါက http://www.facebook.com/lwinthandarsoe ကို Like လုပ္ထားေပးပါရန္


 "ကေလးငယ္ကို ေဆးတိုက္လိုက္ရင္ အဖ်ားက က်သြားေပမယ့္ ျပီးရင္ ျပန္တက္ လာတာပဲ ဆရာ"လို႔ ကေလးမိဘအ ေတာ္မ်ားမ်ားက ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဒါအမွန္ပါပဲ၊ ဒီအတိုင္းပဲ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ ကေလးကို ပါရာစီတေမာတိုက္ရင္ ေဆး ရဲ႕ အာနိသင္က ငါးနာရီ၊ ေျခာက္နာရီ ေလာက္ပဲ ခံပါတယ္။ ေဆးအာနိသင္ ကုန္သြားရင္ အဖ်ားက ျပန္တက္လာပါ တယ္။
at No comments:

သစ္ထူးလြင္ သတင္းစုစည္းမ (၃၁-၁)

သစ္ထူးလြင္

at No comments:

Thursday, January 30, 2014

ျမန္မာျပည္တြင္ စြန္႔ဦးတီထြင္သူတို႔ ေပၚထြက္မလာသည့္ အေၾကာင္းအရင္း

YoYarLay · 144,469 like this
42 minutes ago · Edited ·
ျမန္မာျပည္တြင္ စြန္႔ဦးတီထြင္သူတို႔ ေပၚထြက္မလာသည့္ အေၾကာင္းအရင္း ေအာင္ခမ္း ( ရိုးရာေလး ) ျမန္မာျပည္မွာ Entrepreneur တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့ လူတိုင္း ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အခက္အခဲ အခ်ိဳ ႔ကို တင္ျပေပးလိုက္ ရပါတယ္။ ကူညီေထာက္ပံ့မည့္သူ မရွိျခင္း ကူညီေထာက္ပံ့တယ္ဆုိတာ Entrepreneur မ်ားအတြက္ မရွိမျဖစ္လို အပ္ပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာရင္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူလု႔ိလည္း နားလည္ႏိုင္ ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာဆုိရင္ Product တစ္ခုေကာင္းေကာင္း ထုတ္ဖုိ႔ ေရး ဆြဲထားတဲ့ Project ကို ထုတ္ျပျပီး Private Investor ကိုျပရင္ျပမယ္။ သူမွမရလည္း အစုိးရ ဘဏ္ေတြဆီ တိုက္ရိုက္သြားျပီး ရွင္းျပတဲ့အခါ အေၾကာင္းအခ်က္ခိုင္လံု ရင္ ေငြထုတ္ေခ်း ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း မေခ်းဘူး မဟုတ္ဘူး။ ေခ်းပါတယ္။ အစုိးရဘဏ္မွ ေငြတုိးနဲ႔ေခ်းႏိုင္ေပမယ့္ အဲ့ဒီလို ေခ်းႏိုင္ဖို႔ အတြက္ အိမ္ဂရန္ အေပါင္ထားတာတို႔၊ ဟုိလူကပ္၊ ဒီလူကပ္ လုပ္ရတာတိ႔ု၊ လမ္းေၾကာင္းရွာရတာတို႔ အစရွိသျဖင့္ အခက္အခဲ မ်ားစြာေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္လည္း အရင္းမထုတ္ႏိုင္၊ အရင္းထုတ္ႏိုင္ သူကိုလည္း ရွာမေတြ႔ ၊ ဘယ္ကေနမွ လည္း ေငြေခ်း မရနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာမွမလုပ္ေတာ့ပဲ ေနလိုက္ၾက ပါတယ္။ အၾကံတူ ေနာက္လူ အသာေစာင့္ျခင္း ရန္ကုန္မွာဆုိရင္ေပါ့။ ရပ္ကြက္တစ္ခုထဲမွာပဲ တစ္ေယာက္ အင္တာနက္ ဆိုင္ဖြင့္တယ္။ တစ္နာရီ ၄၀၀ က်ပ္။ ဆုိင္ အင္မတန္ ဝင္ေငြေကာင္း တာေတြ႔ေတာင္ ေနာက္လူကလည္း မနီးမနားေနရာမွာ အင္တာနက္ဆုိင္ လိုက္ဖြင့္ တစ္နာရီ ၃၀၀ က်ပ္၊ အဲယားကြန္းေအးေအးဆက္ဆက္ေလး လည္း ရွိေတာ့ ၃၀၀ တန္ဆိုင္ကုိ သြားၾကေလေရာ။ Web Service ကုမၼဏီတစ္ခု ဝဘ္ဆိုဒ္ တစ္ခုကို ၁၀ သိန္းနဲ႔လုပ္တယ္။ အေရာင္း အဝယ္ျဖစ္၊ ေအာင္ျမင္တာေတြ႔ေတာ့ Website တစ္ခု ၅ သိန္းနဲ႔ အျခားေသာ ဝန္ေဆာင္မွုပါ တြဲေပးလိုက္တယ္။ နယ္ျမိဳ ႔ေလးမွာ ဘိလိယက္ခံုဖြင့္ေတာ့ လူလာမ်ားျပီး ေအာင္ျမင္တယ္။ ေနာက္လူက အဲ့ဆုိင္လူစည္တာၾကည့္ျပီး အဲယားကြန္းခန္း ဘိလိယက္ခံုဆုိျပီးေတာ့ ဖြင့္၊ ေအးတဲ့ေနရာကို လူပုိသြား။ ေရႊဇလပ္ အမည္နဲ႔ ေနၾကာစိ ထုတ္။ ေနာက္ကုမၼဏီတစ္ခုက ေငြဇလပ္ သုိ႔မဟုတ္ေရႊဇလယ္ အမည္နဲ႔ ေနၾကာစိ ထုတ္။ အသံတူ ေၾကာင္းကြဲ လုပ္ျပီး ေစ်းလည္း သက္သက္သာသာ လုပ္ေတာ့ သူ ပိုေအာင္ျမင္တာေပ့ါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ ့အၾကံတူေပမယ့္ ေနာက္လူက သာသာလို႔ သြားပါတယ္။ သာရျခင္း အေၾကာင္းက ကနဦး တီထြင္ၾကံစသူဟာ အိုင္ဒီယာ ဆက္မထုတ္ႏိုင္ျခင္း နဲ႔ Investment ထပ္မထုတ္ႏိုင္ျခင္း ႏွစ္ခုပါ။ Idea ထပ္မထြက္တာကေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္မို႔ ေျပာစရာမရွိေပမယ့္ ၁၀ ေယာက္စာ Customer အတြက္ပဲ ဝန္ေဆာင္မွု ေပးႏိုင္သူဟာ အေယာက္ ၁၀၀ အတြက္ မစြမ္းသာေသးပါဘူး။ ဒီေတာ့ စြမ္းသာတဲ့ လုပ္ငန္းစုတစ္ဖြဲ႔က ဆင္တူေတြ လိုက္လုပ္ေတာ့ စြန္႔ဦးတီထြင္သူဆုိတာ ေပ်ာက္ျခင္း မလွေပ်ာက္ကုန္၊မြဲကုန္ ၾက ပါတယ္။ ခိုင္မာသင့္ေလ်ာ္ေသာ နည္းဥပေဒ မရွိျခင္း လုပ္တုန္းကေတာ့ အဖြဲ႔နဲ႔ ေသခ်ာ တိုင္ပင္ျပီး လုပ္ၾကတယ္။ စိတ္ဝမ္းလည္း ကြဲၾကေရာ၊ ျပဲၾကေရာ လူတစ္လူ ငါတစ္မင္းျဖစ္တဲ့အခါ ေငြေၾကး အရွုပ္ အရွင္းေတြ၊ ထုတ္ကုန္အရွုပ္အရွင္းေတြ၊ အမည္အရွုပ္အရွင္းေတြ အားလံုး ရွင္းရေတာ့မယ္။ နည္းပေဒမ်ားစြာ ရွိေပမယ့္ ေငြမ်ားသူဘက္က အျမဲႏိုင္ တဲ့ေခတ္ကို မေက်ာ္လႊားႏိုင္ေသးေတာ့ စြန္႔ဦးတီထြင္ဖို႔ရာ ခက္ခဲ ေန ပါေသးတယ္။ မူပိုင္ခြင့္ ျပႆနာ က အၾကံတူျခင္း၊ ေထာက္ပံ့သူ ရွိမရွိ ျပႆနာအျပင္ နည္းဥပေဒ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာလည္း အၾကံဳးဝင္ပါတယ္။ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ သူ ကေလာင္ထက္လို႔ စာအုပ္ထုတ္မယ္ဆုိရင္ေတာင္ အုပ္ေရ ၂၀၀၀ အတြက္ သိန္း ၂၀။ ဒါကိုမတတ္ႏိုင္ေတာ့ ထုတ္ေဝသူရွာ၊ ဒီလိုနဲ႔ ဟိုရွာဒီရွာလုပ္ရင္း စာအုပ္သာ ထြက္သြားေပမယ့္ အိကၤ်ီသစ္တစ္ထည္ မရလိုက္ဘူး။ ထုတ္ကုန္ေကာင္းေကာင္း ရွိလို႔ ကုမၼဏီေထာင္ခ်င္ျပီ မီဒီယာလား၊ ထုတ္ကုန္သြင္းကုန္လား၊ အစုအဖြဲ႔လား ကုမၼဏီမွတ္ပံုတင္ေၾကး၊ အမည္ေၾကး၊ ခြင့္ျပဳခ်က္အမိန္႔ တစ္ဆင့္ျပီးတစ္ဆင့္ ကုန္က်စရိတ္ကလည္း မ်ားေတာ့ စြန္႔ဦးတီထြင္သူတို႔ ေခါင္းအစားမခံပဲ ထမင္းပဲ ဆက္စားၾက ပါေတာ့တယ္။ အစိုးရက Entrepreneur မ်ားကို ေျမေတာင္ေျမာက္ေပးတဲ့ ဥပေဒမ်ိဳးေတြ ခ်မွတ္ ေပးဖို ႔လိုအပ္ေနပါျပီ။ ပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္မွု မရွိျခင္း သိပ္အေဝးၾကီး ရွာေတြးေနစရာ မလိုပါဘူး။ အနီးအနား တိုင္ျပည္မ်ား ကိုပဲ ေလ့လာ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ Product တစ္ခုရဖို႔အတြက္ Unplug မဟုတ္ေတာ့ပဲ Team Work ေကာင္းေကာင္း တစ္ခု Build လုပ္လို႔ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ သြားၾကပါတယ္။ ေငြရွိရင္ လုပ္ငန္းတစ္ခုစမယ္။ လုိအပ္တဲ့လူေတြကို ပိုက္ဆံေပးခန္႔မယ္ဆုိတဲ့ ေငြရွိသူအခ်ဳိ ႔ေၾကာင့္ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း Entrepreneur ျဖစ္မသြားသလုိ သူတို႔လက္ေအာက္မွာ လုပ္တဲ့ သူေတြကလည္း Entrepreneur ျဖစ္မသြားပါဘူး။ လုပ္ငန္းရွင္နဲ႔ လုပ္သား ဆက္ဆံေရး level တစ္ခုသာ ျဖစ္သြားျပီး စိတ္ဝမ္းကြဲမွု မ်ားေၾကာင့္ စြန္႔ဦးတီထြင္မွုေတြ ေပ်ာက္ဆံုး သြားပါတယ္။ အလုပ္ တစ္ခုကို ရျပီဆုိရင္လည္း အဖြဲ႔လိုက္ ဝိုင္းလုပ္တာထပ္ တစ္ေယာက္တည္း လက္စြမ္းျပမယ္ဆုိတဲ ့အေတြးရွိသူ မ်ားကလည္း ခရီးပန္းတိုင္တစ္ခု ကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရာက္ပါဘူး။ စည္းစည္းလံုးလံုး ပူးေပါင္း လုပ္ကိုင္မွု မရွိျခင္း ကလည္း Entrepreneur မ်ားကို ေပ်ာက္ကြယ္ ေစပါတယ္။ စြန္႔စားလိုစိတ္ မရွိျခင္း ဒါကေတာ့ ကာယကံရွင္ကုိပဲ အျပစ္တင္လို႔ မရပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ က ေတာ္ရံုေငြမရွိတဲ့အေျခအေနကေန ေခ်းေငြယူလို႔ စီးပြားျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးမယ္ဆုိရင္ေတာင္ ေအာင္ျမင္ဖို႔၊ က်ရွံုးဖို႔က ၅၀:၅၀ ပါ။ ေအာင္ျမင္ျပီး သား ကြန္ရက္တစ္ခုက ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ျပီး အခုမွ စတဲ့ Starter ေတြ ကို သူတု႔ိ Network ထဲ ေပးဝင္လိုစိတ္ မရွိပါဘူး။ (အားလံုးကိုမဆုိလိုပါ) ဒီေတာ့ ၾကိဳးစားပန္းစားသာ မလုပ္ကိုင္ရင္ ၾကိမ္းေသ က်ရွံုးမွာပါ။ သုိ႔ေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ ဘုရင့္ေနာင္ေဖာင္ေနာက္ျပန္မလွည့္ ၾကိဳးစားသူ အခ်ိဳ ႔ကေတာ့ ေအာင္ျမင္ ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ စြန္႔စား (Adventure) ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္တစ္ခု ရွိေနဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ စုိးရိမ္စိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္ၾကီးုစုိးေနေသး ရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ လုပ္ငန္းရွင္ ျဖစ္မလာပါဘူး။ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုခ်င္းစီကို ဖတ္လို႔ အားငယ္၊ စိတ္ပ်က္ေနမယ့္အစား တကယ္ ေအာင္ျမင္ေသာ Entrepreneur ျဖစ္လုိသူ တစ္ေယာက္က ဒီေဘာင္အတြင္းကေန ဘယ္လိုေဖာက္ထြက္ၾကိဳးစားရမယ္ဆုိတာကို စဥ္းစားေနပါျပီ။ Entrepreneur မ်ား မေပၚထြန္းေအာင္ တားဆီးတဲ့ အခ်က္မ်ားစြာ ရွိေနတာကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နဲ႔ ဥပေဒ ျပဳေရးတို႔က ျပင္ဆင္သတ္မွတ္ေပး မယ္၊ ျပီးေတာ့ Entrepreneur မ်ားကလည္း စြမ္းစြမ္းတမံ ၾကိဳးစားမယ္ ဆုိရင္ ျမန္မာျပည္ရဲ ႔ ေရႊေရာင္လင္းလက္တဲ့ အနာဂတ္က တကယ္မေဝးေတာ့ပါဘူး။ http://yoyarlay.com/book/article/39867-why-there-is-no-entrepreneur-in-myanmar .

ေအာင္ခမ္း ( ရိုးရာေလး )

ျမန္မာျပည္မွာ Entrepreneur တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့ လူတိုင္း ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အခက္အခဲ အခ်ိဳ ႔ကို တင္ျပေပးလိုက္ ရပါတယ္။

ကူညီေထာက္ပံ့မည့္သူ မရွိျခင္း
at No comments:

၂၁ ရာစု ကာလနာ သုတ္


အို--
ခ်စ္သား-- ကာလနာတို႕
ေဖ့စ္ဘြတ္တစ္ခြင္ ျပဲျပဲစင္ေအာင္
ဝင္ေရာက္ဖတ္ရႈ႕ သင္စပ္စုစဥ္---

၁၊ ငါ၏စေတ့တပ္ ဖတ္မိရုံမွ်
ၾကဳိက္ရုံမွ်ျဖင့္
စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ ဥာဏ္တိမ္တိမ္ႏွင့္
at No comments:

လြယ္ကူေလ့လာသဒၵါသင္ခန္းစာ (Uncount nouns and proper nouns - ေရတြက္၍ မရေသာ နာမ္မ်ား ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္နာမ္မ်ား)

    Posted by Forum Moderator 3 on January 30, 2014 at 16:13 in အဂၤလိပ္စာ သိေကာင္းစရာ အျဖာျဖာ

Uncount nouns ေရတြက္၍ မရေသာ နာမ္မ်ား

အဂၤလိပ္ဘာသာစကားတြင္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာနာမ္မ်ားသည္ ေရတြက္၍ မရေသာ နာမ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဤတြင္ ဘာသာစကား တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု count / uncount ဟု သတ္မွတ္ပံု ကြာျခားတတ္ပါသည္။ အဂၤလိပ္စကားတြင္ water သည္ uncount အျဖစ္သံုးေသာ္လည္း ျမန္မာစကားတြင္ ထိုသို႔ သံုးစြဲဟန္ မရွိပါ။ ေၾကာ္ၾကားသည့္ ျမန္မာ သႀကၤန္သီခ်င္း “ေရေရေတြ စိုကုန္ၿပီ” က ဤသည္ကို ညႊန္းျပေနသည္။

အဂၤလိပ္ဘာသာတြင္ ေရတြက္၍ မရသည့္  uncount noun မ်ားအား အမ်ားကိန္း အျဖစ္ မသုံးပါ။ တစ္ခုကိန္း ကဲ့သို႔သာ အသံုးျပဳၾကသည္။
at No comments:

အေမရိကန္ေရာက္ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား၏ မျပီးဆုံးေသးေသာခရီးၾကမ္း

 Burma-Newselite's photo.

အေမရိကန္ေရာက္ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား၏ မျပီးဆုံးေသးေသာခရီးၾကမ္း (ခင္ေမေဇာ္ - 7Day News Journal ပါေဆာင္းပါး) "တံတားေအာက္မွာေနတာကုိ ရဲက မေနရဘူးလုိ႔ လာေျပာေတာ့ ခ်ိတ္ပိတ္ထားတဲ့ အိမ္တန္းလ်ားထဲမွာ၀င္ခုိေနတယ္။ အဲဒီမွာ တျခားလူေတြလည္း ခုိေနၾကတယ္။ အဲဒီထဲကတေယာက္က က်ေနာ့္ဖုန္းခ်ာဂ်ာခုိးတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီလူနဲ႔ရန္ျဖစ္ ရုိက္ၾကေတာ့ ရဲကေရာက္လာတယ္ေလ။ က်ေနာ္ကလည္း အေတာ္မူးေနေတာ့ အဲဒါနဲ႔ အမႈျဖစ္ျပီး အခုအဖမ္းခံထားရတာ။ အမႈကအမိန္႔မခ်ရေသးဘူး ၇ လရွိျပီအခ်ဳပ္ထဲမွာ။" အေမရိကန္ေရာက္ အသက္ ၂၈ ႏွစ္အရြယ္ အုိးအိမ္မဲ့ျမန္မာ ကုိေမာင္စုိး (အမည္ရင္းမဟုတ္ပါ) က ဘာသာျပန္မွတဆင့္ ေရွ႕ေနကုိေျပာျပေနသည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံဒုကၡသည္စခန္းမွတဆင့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ အေျခခ်ရန္ေရာက္လာျပီး ၃ ႏွစ္အတြင္း အလုပ္ ၃ ခုေျပာင္းျပီး ေနာက္ဆုံး စားေသာက္ဆုိင္တခုမွ အလုပ္ျပဳတ္ခဲ့သည္။ လူမႈဖူလုံေရးကေပးသည့္ ေထာက္ပန္႔ေငြအနည္းငယ္ႏွင့္ အသက္ဆက္ေနခဲ့ျပီး အရက္ေသစာ ေသာက္စားမႈေၾကာင့္ ေနထိုင္စရာမရွိေတာ့ဘဲ ျမန္မာမိတ္ေဆြမ်ားအိမ္တြင္ တလွည့္ လမ္းေဘးတြင္တလွည့္ေနရင္း ရန္ျဖစ္မႈ၊ ခုိးမႈမ်ားႏွင့္ အခ်ဳပ္တြင္းသုိ႔ သူေရာက္လာ၏။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံတြင္ လူမႈေရးကြန္ယက္က မကယ္တင္ႏုိင္၍ အုိးအိမ္မဲ့ ျဖစ္ျပီး လမ္းေပၚေနရသူ အမ်ားအျပားရွိသည္။ အုိးအိမ္မဲ့မ်ားျပားသည့္ အတြက္ အရက္ျပႆနာ၊ မႈခင္းျပႆနာ၊ မူးယစ္ေဆးျပႆနာမ်ား ၾကီးထြားလာသည္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ ယူတာျပည္နယ္တြင္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ စစ္တမ္းအရ အုိးအိမ္မဲ့တဦးအတြက္ အေရးေပၚေဆးရုံတြင္ ကုသရမႈႏွင့္ အခ်ဳပ္ခန္းႏွင့္ ေထာင္တုိ႔တြင္ ထိန္းသိမ္းရမႈတုိ႔အတြက္ ကုန္က်ေငြသည္ တႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၁၆၀၀၀ (တေသာင္း ၆ ေထာင္) ေက်ာ္ ကုန္က်ခဲ့သည္။ ျမန္မာအုိးအိမ္မဲ့ ဒုကၡသည္ ကုိေမာင္စုိးကုိ သူက်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ ျပစ္မႈ အတြက္ ေနရပ္ျပန္မပုိ႔ေရးအတြက္ ေရွ႔ေနမ်ားက ေလွ်ာက္လွဲေပးေနၾက သည္။ ျပန္ပုိ႔မည္ဆုိလွ်င္လည္း ျမန္မာႏုိ္င္ငံကုိ ျပန္ပုိ႔မလား၊ တဆင့္ခံ ထုိင္းႏုိင္ငံကုိ ျပန္ပုိ႔မလား။ သူ႔ကုိ ယင္းႏုိင္ငံမ်ားက လက္ခံမလား စသည့္ေမးခြန္းမ်ားကလည္း မ၇ွင္းလင္းေသးပါ။ သုိ႔ေသာ္ ကုိေမာင္စုိးက သူ႔ကုိ ကုလသမဂၢက ဒုကၡသည္အျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳထားသျဖင့္ မည္သည့္ႏုိင္ငံကုိမဆုိ သြားေရာက္ႏုိင္သည္ဟု ယုံၾကည္ထားျပန္သည္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံေရာက္လွ်င္ မပူမပင္ေနရေတာ့မည္ဟူေသာ မွားယြင္းေသာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ေရာက္လာၾကသည့္ ျမန္မာႏုိ္င္ငံသားမ်ားတြင္ ေအာင္ျမင္သြားၾကသည့္ အားက်စရာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား ရွိေနခ်ိန္တြင္ ယခုလုိ အိုးအိမ္မဲ့ျဖစ္သြားသူမ်ား၊ လူေနမႈအဆင့္၏ ေအာက္ဆုံးတြင္ တ၀မး္တခါးအတြက္ ပင္ပန္းၾကီးစြာ ရုန္းကန္ေနၾကသူက ပုိမ်ားေနမည္ ထင္ပါသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ လြတ္လပ္ျပီး တုိးတက္ၾကီးပြားႏုိင္ေသာ အခြင့္အေရးရွိသည့္ႏုိ္င္ငံအျဖစ္ သိထားၾကသည့္ႏုို္င္ငံျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ တခ်ိ္န္တည္းမွာပင္ ယင္းသုိ႔ ေအာင္ျမင္ၾကီးပြားရန္အတြက္လည္း မိမိ ကုိယ္တုိင္က ၾကိဳးစားရသလုိ မိမိကုိယ္ကုိသာလွ်င္ အားကိုးရသည္ ဆုိသည့့္အခ်က္က ဒြန္တြဲပါလာသည္။ အခက္အခဲ၇ွိသူမ်ားကုိ အေမရိကန္ လူမႈေရးကြန္ယက္က ေရရွည္မကူညီႏိုင္ပါ။ ဒုကၡသည္မ်ားက မိမိဘ၀ကုိ ျပန္ထူႏုိင္ရန္ အစပုိင္းတြင္သာ အကူအညီေပးျပီး ယင္းအခ်ိန္အေတာ အတြင္း ျပန္လည္ထူေထာင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ "က်မတုိ႔ကုိ ေရာက္စက ေပးတယ္။ အိမ္လခေရာ ေနစရိတ္စားစရိတ္ က်န္းမာေရးကုသတာေရာ။ အခုက်ေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ က်မက ကေလး ၄ ေယာက္နဲ႔ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ စကားလည္း မတတ္ဘူး။ အရမ္း ဒုကၡေရာက္တယ္။" ထုိင္းဒုကၡသည္စခန္းမွ လြန္ခဲ့ေသာ ၄ ႏွစ္ ကတည္း က ေရာက္လာသူ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးတဦး လူမႈဖူလုံေရးရုံးတြင္ ေျပာျပ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူလုိျမန္မာမ်ား အမ်ားအျပား ဤရုံးကုိ လာေရာက္ျပီး ေထာက္ပံ့မႈေတာင္းခံေနၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ စနစ္က တာ၀န္ခံထားေသာ အကန္႔အသတ္ႏွင့္ အေျခအေနကုိ သူတုိ႔နားမလည္ၾကပါ။ သူတို႔၏ဒုကၡမ်ားကို ေျပာျပေနေသာ္လည္း စနစ္အတြင္းေဘာင္မ၀င္လွ်င္ မည္သည့္ အကူအညီကုိမွ ရမည္မဟုတ္ပါ။ "ဒီႏုိင္ငံကုိ ေရာက္လာသူေတြကို ဘာသာလူမ်ဳိး မခြဲဘဲ အစုိးရက ခ်မွတ္ ထားတဲ့စနစ္အတုိင္း အကူအညီေပးပါတယ္။ ဒုကၡသည္တေယာက္ေရာက္ လာရင္ မိသားစု အေရအတြက္အလုိက္ အစားအေသာက္၀ယ္ဖုိ႔ သူတုိ႔ အတြက္ ထုတ္ထားေပးတဲ့ အစားအေသာက္ကဒ္ျပားမွာ လစဥ္ေငြ ထည့္ေပးတယ္။ မိသားစု ၄ ေယာက္ဆုိရင္ အစားအေသာက္၀ယ္ဖုိ႔က ၆၃၂ ေဒၚလာ၊ အိမ္လခက ပထမ ၅လအတြက္ေပးတယ္။ မီးမီတာခ ေပးတယ္။ ေနာက္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈက ၈ လအတြက္။ ဒီ ၈ လအတြင္း လုိတာေတြ အကုန္ကုလုိ႔ရတယ္။ ေနာက္ေငြသား အကူအညီ ေပးတယ္။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ သူတုိ႔ကုိ ဘာသာစကားသင္တန္းတက္ဖုိ႔ စီစဥ္ေပးတယ္။ အလုပ္ရွာေပးတယ္။ သြားလာႏုိင္ဖုိ႔ ဘတ္စကားခေတြ ေပးတယ္။ သူတုိ႔ကိစၥေတြကုိ ေဆာင္ရြက္ေပးဖုိ႔ ကုိယ္စားလွယ္၀န္ထမ္း တဦးနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ေပးထားတယ္။ အလုပ္ရလာျပီးေတာ့ ၀င္ေငြနည္း ေနေသးရင္ ၁၆ ႏွစ္ေအာက္ ကေလးေတြအတြက္ ေဆးကုသခြင့္ ဆက္ေပးထားျပီး အစားအေသာက္ဖုိးအတြက္ ဆက္ျပီး ကူညီတယ္။ အလုပ္လုပ္လာႏုိင္ျပီဆုိရင္ေတာ့ ဒီအကူအညီေတြကုိ ေလွ်ာ့ပါတယ္။" တကၠဆက္ျပည္နယ္ လူမႈဖူလုံေရးရုံးမွ မစၥနဴက ရွငး္ျပသည္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသုိ႔ေရာက္ခါစ မိသားစုမ်ားသည္ ကနဦးအကူအညီမ်ား အျပည့္အ၀ရထားသျဖင့္ အစပုိင္းတြင္ အဆင္ေျပေနေသာ္လညး္ ရသည့္ အခြင့္အေရးကို သုံးျပီး သင္ယူေလ့လာမႈျပဳသူ နည္းပါးသည္။ ေထာက္ပ့ံမႈမ်ားေပးထားခ်ိန္တြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားသင္ယူရန္ ပ်က္ကြက္ၾကသူက မ်ားသည္။ ဘာသာစကားမတတ္ကၽြမ္းသျဖင့္ အလုပ္ ရွာေဖြရာတြင္လည္း အဆင္မေျပျဖစ္လာ၏။ အေမရိကန္စနစ္ကုိ ေလ့လာမႈ အားနည္းသျဖင့္ အလုပ္အခ်ိန္ မမွန္မႈ မ်ားေၾကာင့္ အလုပ္မျမဲၾကေပ။ စာရြက္စာတန္းမ်ားကို သတ္မွတ္ ထားေသာ အခ်ိန္အတြင္း ျပန္လည္ေပးပုိ႔ရန္ ပ်က္ကြက္ေသာေၾကာင့္ မိမိ၏ ရပုိင္ခြင့္မ်ားဆုံးရႈံးလာသည္။ အေၾကြးျဖင့္၀ယ္ယူႏုိင္ေသာ ကားမ်ားႏွင့္ အျခားပစၥည္းမ်ားကို ၀ယ္ယူျပီး ပုံမွန္အရစ္က် ေပးေဆာင္ ရမည့္ ဆပ္ေငြကုိ သတ္မွတ္ရက္တြင္ မဆပ္မိသည့္အတြက္ နာမယ္ ပ်က္ျပီး ေနာက္ပုိင္း လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ ဘဏ္မွေခ်းေငြ မရရွိေတာ့ပါ။ အေမရိကန္ဥပေဒကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳျပီး မိသားစုတြင္း အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား၊ အရက္ေသစာေသာက္စား မူးယစ္မႈမ်ား ရမ္းကားမႈမ်ား စသည့္ ျပႆနာမ်ားေၾကာင့္ အဖမ္းအဆီးခံရမႈမ်ား ျမန္မာမိသားစုမ်ားၾကားတြင္ ေတြ႔လာရသည္။ ျမန္မာမ်ားတြင္ စည္းစနစ္ႏွင့္ ျပဳမူေနထုိင္တတ္မႈနည္းပါးျခင္းႏွင့္ မိမိကုိယ္ ကုိ အားကုိးလုိစိတ္နည္းပါးျခင္းက အဓိကျပႆနာျဖစ္ႏုိင္ သလား ေစာေၾကာစရာ ျဖစ္လာသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံက တုိက္ရုိက္လာေရာက္ သူမ်ား၊ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဒုကၡသည္စခန္းမွလာေရာက္ၾကသူမ်ားတြင္ ပညာေရးက အားနည္းခ်က္တခု ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ အမ်ားအျပားမွာ မိမိကိုယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈ နည္းျပီး က်ားကုန္က်ားခဲလုပ္ေဆာင္လုိစိတ္ အားနည္းျခင္း ကလည္း ျပႆနာၾကီးတရပ္ျဖစ္ေနသည္။ အသုိင္းအ၀ုိင္း မိဘေမာင္ႏွမ မ်ား၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈႏွင့္ မွီခုိေနထုိင္ခဲ့ၾကေသာ ဓေလ့ႏွင့္ အသားက်ေန ပုံရသည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံဒုကၡသည္စခန္းမွလာေရာက္သူမ်ားအတြက္မူ ပုိ၍ပင္ ခက္ခဲေပ သည္။ အဆင့္ျမင့္ပညာသင္ယူခြင့္ ပိတ္ပင္ထားေသာ စခန္းတြင္းတြင္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာေနထုိင္ခဲ့ရျပီး ႏုိင္ငံတကာေထာက္ပံ့သည့္ အေျခခံ စားကုန္မ်ားျဖင့္သာ အသက္ဆက္ခဲ့ရသူမ်ားျဖစ္သည္။ မိမိကုိယ္ကုိသာ အားကိုးအားထားျပဳရသည့္ အေမရိကန္ လူေနမႈစနစ္အတြင္း ရုတ္တရက္ သြတ္သြင္းလုိက္ခ်ိန္တြင္ သူတုိ႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္မေနၾကပါ။ ေထာက္ပံ့ေပးကမ္းလာမည့္သူမ်ားကုိသာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေတာ့သည္။ အက်ဳိးဆက္အားျဖင့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံေရာက္ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား၏ ၃၀% သည္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈမွတ္ေက်ာက္ေအာက္တြင္ ေရာက္ရွိေနေတာ့၏။ ၀င္ေငြမရွိ၊ ေထာက္ပံ့ေၾကးျဖင့္ ေနထုိင္ေနရခ်ိန္တြင္ သေႏၶတားဆီးျခင္း မျပဳလုပ္လုိၾကသူမ်ားျပီး ကေလးေမြးဖြားႏႈန္းျမင့္သည့္အတြက္လည္း မိသားစုဘ၀ရပ္တည္ေရး ခက္ခဲလာရသည္။ အေမရိကန္လူေနမႈစနစ္တြင္ လူတုိင္းက အလုပ္လုပ္ ၀င္ေငြရွာေလ့ရွိျပီး မိသားစုပင္ျဖစ္လင့္ကစား လင္မယား သားသမီးတုိ႔ အခ်င္းခ်င္း မွီခုိမႈ ကင္းၾကသည္။ ျမန္မာ့လူေနမႈဘ၀မ်ားတြင္ တဦးတေယာက္၏ ၀င္ေငြကုိ တမိသားစုလုံး မွီခုိေနခဲ့ၾကသည့္ အေလ့မ်ားကုိ ေတြ႔ရတတ္သည္။ အိမ္၇ွင္မမ်ား မ်ားျပားေနသည္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသုိ႔ေရာက္လာေသာ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ားတြင္လည္း ေယာက်ားတဦးတည္း၏ အလုပ္အေပၚမွီခုိေနမႈမ်ား၊ လူမႈဖူလုံေရးေထာက္ပံ့မႈ အေပၚတြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္လက္မီွခုိေနျခင္းမ်ားကုိ ေတြ႔ရသည္။ "ဘယ္လုိလုပ္ျပီး အလုပ္လုပ္မလဲ။ က်မက စကားလည္းမတတ္၊ ကေလးက ၇ ေယာက္။ သူ႕အေဖလုပ္စာပဲရွိတာေပါ့။ အဲဒါကလည္းမေလာက္ ဘူးေလ။" ကေလးမ်ားျပားျပီး သားသမီးစီမံကိန္းမရွိသျဖင့္ ကေလးနီးျပီး မိခင္၏ က်န္းမာေရးလည္းထိခုိက္လာရသည္။ "က်မတုိ႔ကအခု အုနး္ျဖန္႔ကလာတာ။ ဘာကဒ္မွမရွိဘူး။ ေငြလည္းမရွိဘူး။ ဟုိဘက္က မိသားစုနဲ႔စကားလည္းမေပါက္ဘူး။ အခုေလယာဥ္ကြင္းမွာ။ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းလည္းမသိဘူး။" ထုိင္းႏုိင္ငံအုန္းျဖန္႔ဒုကၡသည္စခန္းမွ အေမရိကန္ႏုိင္ငံကုိ ေရြ႔ေျပာင္း အေျခခ်ေရး အစီအစဥ္ျဖင့္ ေရာက္ရွိလာသူ ဒုကၡသည္အမ်ဳိးသမီးတဦး စိတ္ပူပန္စြာေျပာျပေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဒုကၡသည္ ၁၁ ဦးကုိ တင္ေဆာင္ လာေသာ ခရီးသည္တင္ေလယာဥ္က သူတုိ႔ကုိ ခရီးမဆုံးမွီ လမ္းခုလပ္တြင္ ဆင္းေစခဲ့သည္။ "သူတုိ႔က ခရီးသြားေတြကုိ အေႏွာက္အယွက္ေပးပါတယ္။ ခါးပတ္ပတ္ခုိင္း တာလည္း မပတ္ဘူး။ ကေလးေတြက ကုိယ့္ထုိင္ခုံမွာထုိင္ျပီး ခါးပတ္ ပတ္ရမွာ မလုပ္ဘဲ မိဘေတြေပၚမွာတက္ထိုင္တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ လည္း ေလွ်ာက္ေျပးေနေတာ့ ေလယာဥ္က ၂ နာ၇ီေလာက္ေနာက္က် သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔အားလုံးကုိ ဒီေလဆိပ္မွာ ခ်ထားခဲ့ရတယ္။ ဒါက မီရွီဂန္ပါ။ သူတုိ႔သြားရမဲ့ျမိဳ႕ကုိ ေနာက္ေလယာဥ္နဲ႔ မနက္ျဖန္မွ တင္ေပးႏုိင္မယ္။" မီရွီဂန္ေလဆိပ္မွ ေလေၾကာင္းလုိင္း တာ၀န္ခံက ရွင္းျပေနျခင္းျဖစ္သည္။ မိသားစုႏွစ္စုတြင္တစုက ျမန္မာစကားေျပာတတ္ေသာ္လည္း ေနာက္တစုက ျမန္မာဘာသာစကားမေျပာတတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားမ်ားဟု ဆုိသည္။ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ရွင္းျပရန္ ျမန္မာဘာသာစကားေျပာသူ ဘာသာျပန္ႏွင့္ ရွင္းျပေသာ္လည္း နားမေထာင္ဟု ေလယာဥ္အမႈထမ္း မ်ားက ဆုိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ ျမန္မာစကားမတတ္ေၾကာင္းေတာ့ မသိၾကပါ။ သူတုိ႔ကုိ ဟုိတယ္တြင္ တညတည္းခိုရန္ေလေၾကာင္းလုိင္းက စီစဥ္ ေပးေသာ္လည္း အာမခံႏုိ္င္ရန္ သူတုိ႔တြင္ ခရက္တစ္ အေၾကြး၀ယ္ကဒ္ ရွိရန္လုိအပ္ေန၏။ အေမရိကန္ေျမေပၚ ေျခခ်ခ်ိန္တြင္ ေခတ္မွီလူေနမႈ စနစ္၏ ကဒ္ျပားမ်ား မရွိသူ ဒုကၡသည္ ၁၁ ေယာက္တုိ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေလဆိပ္တြင္ ၁၀ နာရီခန္႔ ထုိင္ေစာင့္ရေတာ့သည္။ ဘာသာစကားက မတတ္၊ ႏိုင္ငံတကာခရီးအတြက္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းကုိ နားမလည္၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္ ေလွာင္ပိတ္ေနခဲ့ၾကရသူမ်ား ကမာၻႏွင့္ အဆက္ျပတ္ခဲ့ၾကသည္။ သူတုိ႔လုိပင္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံကုိ ေျပာင္းလဲအေျခခ်ရန္ေရာက္လာၾကသူ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား၏ ဒုကၡခရီးက မဆုံးေသးပါ။ ၂၀၀၂ မွ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အတြင္း အေမရိကန္ႏုိင္ငံသုိ႔ အေျခခ်လာသည့္ ေနာက္ဆုံးဒုကၡသည္မ်ားထဲတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံက အမ်ားဆုံးျဖစ္သည္။ ၈၈,၃၄၈ ဦးရွိျပီး ယင္းအေရအတြက္သည္ ဒုကၡသည္မ်ားအားလုံး၏ ၁၇ % ရွိသည္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္မူ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်လာသူထဲတြင္ ျမန္မာက ၃၀%ႏွင့္ အမ်ားဆုံးအုပ္စု ျဖစ္သည္။ တရုတ္၊ ကုိရီးယား၊ ဗီယက္နမ္ တုိ႔ကဲ့သို႔ အေျခခ်မႈၾကာျမင့္ျခင္းမရွိေသးသျဖင့္ အသစ္ေရာက္ လာေသာ ျမန္မာတုိ႔အတြက္ လူမႈကြန္ယက္က အားနည္းေနသည္။ ဒုကၡသည္မိသားစုမွ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ႏွင့္ အထက္ရွိ ကေလးမ်ားတြင္ ၃၉% က အထက္တန္းေက်ာင္းတက္ေနစဥ္အတြင္း ေက်ာင္းထြက္သြား ၾကသလုိ ေကာလိပ္အဆင့္တြင္လည္း ေက်ာင္းထြက္ႏႈန္းက ၃၁ % ရွိေနေၾကာင္း အာရွပစိဖိတ္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသားမ်ားရံပုံေငြအဖြဲ႔ က ယခုလအတြင္း ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ဘာသာစကားအခက္အခဲႏွင့္ နဂိုကသင္ယူလာေသာ ပညာေရးအဆင့္ နိမ့္က်ေနမႈမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္က်ျပီး ေက်ာင္းထြက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ျပႆနာက ေက်ာင္းထြက္ျပီးေနာက္ပုိင္း အုပ္စုဖြဲ႔ဆုိးသြမ္းသူ မ်ားႏွင့္ ေပါင္းမိျခင္း၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးသုံးစြဲျခင္းတုိ႔က လုိက္ပါလာျခင္း ျဖစ္သည္။ အားလုံးအဆုိးၾကီးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အသက္ ၁၂ ေအာက္အရြယ္ မိဘမ်ားႏွင့္အတူေရာက္လာသည့္ ျမန္မာကေလးမ်ားကေတာ့ အေမရိကန္ပညာေရးစနစ္ ေရစီးေၾကာင္းတြင္ လုိက္ပါႏုိင္ဟန္တူသည္။ " ဒါက သမီးတုိ႔ လိပ္စာနဲ႔ ဖုန္းနံပတ္။ အေမက ေနာက္ရက္ခ်ိန္းအတြက္ ဗုဒၶဟူးေန႔ဆုိရင္ အဆင္ေျပပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ အေဖက အလုပ္ ပိတ္ေတာ့ ေဆးရုံလုိက္ပုိ႔ေပးမွာပါ။" မိခင္ႏွင့္ အတူလုိက္ပါလာသူ ၅ တန္းတက္ေနျပီျဖစ္ေသာ သမီးငယ္က သြက္လက္ခ်က္ျခာစြာပင္ သူနာျပဳဆရာမ၏ ေမးခြန္းမ်ားကုိ အဂၤလိပ္လုိ ၀င္ေရာက္ဘာသာျပန္ ေျဖဆုိေပးေနသည္။ သူနာျပဳဆရာမက သမီးသိပ္ေတာ္တာပဲဟု ခ်ီးက်ဴးလုိက္သည္ကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဟု ယဥ္ေက်းစြာ တုန္႔ျပန္တတ္သည္။ မိခင္ျဖစ္သူကလည္း သမီးကုိ ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ အားကုိးေနသည္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံက အေျခခံပညာေရး ၁၂ တန္းအထိ ကေလးတုိင္းအခမဲ့ တက္ေရာက္ႏုိင္သျဖင့္ ငယ္ရြယ္ေသာ ျမန္မာကေလးမ်ားအတြက္ ဘာသာစကားႏွင့္ စနစ္ကုိ စနစ္တက် သင္ယူႏုိင္ၾကသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးမ်ားႏွင့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းတက္ရမည့္အရြယ္ ျမန္မာကေလးလူငယ္မ်ားကုိ ကူညီေပးႏုိင္မည့္ လူမႈကြန္ယက္တခု ျဖစ္လာေရး၊ ျမန္မာလူမႈအဖြဲ႔ကုိ ကူညီႏုိ္င္ေရးေဆြးေႏြးမႈမ်ားကုိ အာရွ အေမရိကန္လူမႈအဖြဲ႔မ်ားအတြင္း စတင္ေတြ႔လာရသည္။ ေခတ္စနစ္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ခါးျပတ္ခဲ့ေသာဒုကၡသည္မ်ား ဤအေမရိကန္ လူေနမႈစနစ္တြင္းသုိ႔ ေအာင္ျမင္စြာ ၀င္ေရာက္ႏုိင္ေရးအတြက္ အကူအညီမ်ားစြာလုိေနေသးသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ လူတဦးခ်င္းက အခြင့္အေရးမ်ားရရွိခ်ိန္တြင္ မိမိကုိယ္စြမ္းကုိယ္စ ျမွင့္တင္ေရးအတြက္ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးပန္းျခင္းကသာ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား၏ ဒုကၡခရီးကုိ အဆုံးသတ္ေစႏုိင္မည္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ခင္ေမေဇာ္ (၀ါ၇ွင္တန္ဒီစီ) ဓာတ္ပုံ- UNHCR

 (ခင္ေမေဇာ္ - 7Day News Journal ပါေဆာင္းပါး)
 "တံတားေအာက္မွာေနတာကုိ ရဲက မေနရဘူးလုိ႔ လာေျပာေတာ့ ခ်ိတ္ပိတ္ထားတဲ့ အိမ္တန္းလ်ားထဲမွာ ၀င္ခုိေနတယ္။ အဲဒီမွာ တျခားလူေတြလည္း ခုိေနၾကတယ္။ အဲဒီထဲကတေယာက္က က်ေနာ့္ဖုန္းခ်ာဂ်ာ ခုိးတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီလူနဲ႔ရန္ျဖစ္ ရုိက္ၾကေတာ့ ရဲကေရာက္လာတယ္ေလ။
at No comments:

ခ်စ္သူေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ရတဲ့ အဆင့္ ( ၇ ) ဆင့္

Myawady News
ခ်စ္သူေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ရတဲ့ အဆင့္ ( ၇ ) ဆင့္ အဆင့္ ၁။ အရူးအမူးျဖစ္ၾကတဲ့ အဆင့္ * ဒါကေတာ့ ခ်စ္သူတိုင္းၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ ပထမဦးဆံုး အဆင့္ပါ။ ဒီအဆင့္မွာ ခ်စ္သူေတြဟာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အရမ္းဆဲြေဆာင္ၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္အျပစ္မျမင္ၾကဘဲ ကိုယ့္ခ်စ္သူရဲ႕ေကာင္းကြက္ေတြပဲ ကြက္ျမင္ၾကတဲ့ အဆင့္ေပါ့။ အဆင့္ ၂။ နားလည္မႈရလာတဲ့ အဆင့္* * ဒီအဆင့္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ပိုသိလာၾကျပီ။ ညဘက္ေတြဆို ခ်စ္သူနဲ႔ ဖုန္းေတြအၾကာၾကီးေျပာမယ္။ မိသားစုအေၾကာင္းေတြ၊ ရည္းစားေဟာင္းအေၾကာင္းေတြ၊ လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ အကုန္ေျပာမယ္။ ျပီးရင္ ခ်စ္သူဆီကလာတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္တိုင္းက ကုိယ့္အတြက္ ခ်ိဳျမိန္ေနမယ္။ ေပ်ာ္ရြင္စရာအခ်ိန္ေလးေတြေပါ့။ အဆင့္ ၃။ အေႏွာင့္အယွက္၀င္တဲ့ အဆင့္ ** * ဒီအဆင့္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ျပသနာေလးေတြ နည္းနည္းစလာျပီ။ ကိုယ့္ခ်စ္သူနဲ႔ ပထမဦးဆံုး ရန္စျဖစ္ၾကတဲ့အခ်ိန္ေလးတို႔၊ စကားမ်ားျပီး စိတ္ေကာက္ၾကတဲ့အခ်ိန္ေလးတို႔ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲ့အေႏွာင့္အယွက္ေလးေတြက လြယ္လြယ္နဲ႔ ၿပီးသြားတာေလးေတြပါပ ဲ။ အဆင့္ ၄။ ပံုသြင္းတဲ့ အဆင့္* ** * ဒီအဆင့္မွာက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အက်င့္စရိုက္ေလးေတြကို ဟိုဟာေလးျပင္သင့္တယ္၊ ဒီဟာေတာ့ မလုပ္ရဘူးလို႔ေျပာလာျပီ။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာေတြ၊ ဆံုးမတာေလးေတြ လုပ္လာျပီေပါ့။ အဲ့လိုျဖစ္လာျပီဆိုရင္ ကိုယ့္ခ်စ္သူက စိတ္ညစ္လာတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏွစ္ေယာက္ၾကားကအခ်စ္က အရိွန္ျမင့္လာတာ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေလးေတာ့ စရိွလာျပီ။ အဆင့္ ၅။ ျပန္လည္ၾကည္ႏူးျခင္းအဆင့္ ** ** * ဒီအဆင့္ေရာက္ရင္ေတာ့ အေျခအေနေ တာ္ေတာ္ေလးေကာင္းလာျပီ။ ျပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးသြားျပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပသြားျပီ။ ဘယ္ေတာ့မွ မခဲြေတာ့ဘူးတို႔ ဘာတို႔ စေျပာတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ အဆင့္ ၆။ ျဂိဳလ္ဆိုး၀င္တဲ ့ အဆင့္ ** ** ** ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သံသယေတြ၊ ျပသနာေပါင္းစံုေ တြစလာျပီ။ နည္းနည္းေလးမေတြ႕ရလိုက္တာနဲ႔ ေဘးလူေတြကေျပာတဲ ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူရဲ႕ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းေတြၾကားျပီး ရန္ေတြအၾကီးအက်ယ္ျဖစ္ျပီ။ ဒီအဆင့္မွာ တတိယလူ၀င္လာတာေတြေရာ၊ မိဘရဲ႕ ေႏွာင့္ယွက္မႈေတြေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက အျမင္မၾကည္ခံရတာေတြေရာ၊ အကုန္ပါလာျပီ။ အခန္႔မသင့္တာနဲ႔ လမ္းခဲြရႏိုင္တဲ့အဆင့္ေပါ့။ အဆင့္ ၇။ တည္ျငိမ္ ရင့္က်က္သြားတဲ့ အဆင့္ ******* ဒါကေတာ့ ခ်စ္သူတို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးအဆင့္ ေရာက္သြားျပီလို႕ေျပာရမလားပဲ။ ဒီအဆင့္ေရာက္လာျပီဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕အခ်စ္က တည္ျငိမ္သြားျပီ၊ ျပသနာေတြ၀င္လာရင္လည္း တစ္ေယာက္ေယာက္က ေတာင္းပန္လိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းအဆင္ေျပသြားၾကျပီ။ ဘာအခက္အခဲေတြလာလာ ရင္ဆိုင္ႏိုင္သြားၾကျပီေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးဟာ လြယ္လြယ္နဲ႔မျပတ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ကဲ အဲ့ဒီအဆင့္ေလးေတြကိုဖတ္ျပီးရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အခုဘယ္အဆင့္မွာ ေရာက္ေနလဲဆိုတာကို သတိထားျပီး ခ်စ္သူနဲ႔ အတူတူ လက္တဲြေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေပါ့။ ျပီးေတာ့ ဒီအဆင့္ေလးေတြကို ေလွကားထစ္ေလးေတြလို႔ သေဘာထားျပီး ခ်စ္သူတိုင္း ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေပ်ာ္ရြင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ အခ်စ္ဘ၀ေလးကို ေရာက္ေအာင္သြားႏိုင္ၾကပါေစ။ ဲုျပသာနာေတြေတာ့ရိွမွာပဲ၊ အဖုအထစ္ေလးေတြေတြ႕မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ခ်စ္သူနဲ႔အတူတူ အခ်စ္သစ္ပင္ေလးကို စိမ္းလန္းစိုေျပေအာင္ ထားႏိုင္သေရြ႕ေတာ့ အရာအားလံုးအဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ေနမွာပါ NKအဆင့္ ၁။ အရူးအမူးျဖစ္ၾကတဲ့ အဆင့္ *

ဒါကေတာ့ခ်စ္သူတိုင္းၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ ပထမဦးဆံုး အဆင့္ပါ။
ဒီအဆင့္မွာ ခ်စ္သူေတြဟာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အရမ္းဆဲြေဆာင္ၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အျပစ္မျမင္ၾကဘဲ ကိုယ့္ခ်စ္သူရဲ႕ေကာင္းကြက္ေတြပဲ ကြက္ျမင္ၾကတဲ့ အဆင့္ေပါ့။

အဆင့္ ၂။ နားလည္မႈရလာတဲ့ အဆင့္* *

ဒီအဆင့္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း
တစ္ေယာက္ပိုသိလာၾကျပီ။ ညဘက္ေတြဆို ခ်စ္သူနဲ႔ ဖုန္းေတြအၾကာၾကီးေျပာမယ္။ မိသားစုအေၾကာင္းေတြ၊ ရည္းစားေဟာင္းအေၾကာင္းေတြ၊ လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ အကုန္ေျပာမယ္။
ျပီးရင္ ခ်စ္သူဆီကလာတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္တိုင္းက
ကုိယ့္အတြက္ ခ်ိဳျမိန္ေနမယ္။ ေပ်ာ္ရြင္စရာအခ်ိန္ေလးေတြေပါ့။
at No comments:

“ေရႊမန္းေမ / ခင္ယုေမ”

Soe Min October 4, 2010 at 4:31am
ဒီတခါေတာ႔ သီခ်င္းျမဴးျမဴးေလး ေရြးထားပါတယ္။ ေရႊမန္းေမ တဲ႔။ ဆရာေရႊျပည္ေအးရဲ႕ လက္ရာ အံတီေမ ရဲ႕ ငယ္မူငယ္ေသြး အသံေလးၾကားရပါမယ္။ ခ်ဳိျပံဳး တို႔ ခင္ယုေမ တို႔ ဆိုတာ ေရဒီယိုမွာ ေတာ္ေတာ္ နံမည္ေက်ာ္ၿပီးမွ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ျဖစ္လာၾကတာပါ။

ေခ်ာလိုက္ၾကတာလည္း မႈန္လို႔။ အဲဒီေခတ္က ဖက္ရွင္ တပတ္လွ်ဳိထုံးေလးမွာ ပန္းပြင္႔ ႀကီးႀကီးေတြပန္လို႔။ အင္မတန္ ယဥ္ပါေပတယ္။ မင္းသမီးမျဖစ္ခင္ အဆိုေတာ္ဘ၀က ဓါတ္ပုံေတြက ပိုလွေနသေယာင္ ရွိပါတယ္။ ငယ္ငယ္ႏုႏုေလးေတြကိုး။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေက်ာ္ အဆိုေတာ္ ျဖစ္ခဲ႔သူေတြပါ။
ေရႊမန္းေမသီခ်င္းကေတာ႔ ျမန္မာ႔မီးရထားက ရထားအသစ္ႀကီးေတြ ၀ယ္ၿပီး ဒဂုံေမ ေရႊမန္းေမ အမည္ေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ မႏၱေလး အျမန္ရထား စဆြဲတုန္းက ရထားေပၚမွာ ေဖ်ာ္ေျဖဖို႔ စပ္ေပးခဲ႔တာလို႔ သိရပါတယ္။ မန္းရာျပည့္ပြဲအမီလား ေသခ်ာေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ပါဘူး။ ေနာက္ခံတီးလုံး ေတြနားေထာင္ ၾကည့္ရင္ အဲဒီေခတ္က ေအ၀မ္းထြက္ရုပ္ရွင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ပါတဲ႔ ကာလေပၚ တီးကြက္ဆန္းေတြကို သတိျပဳမိမွာပါ။ ဆရာေရႊျပည္ေအး ေအ၀မ္းခင္ေမာင္ တို႔ဟာ ေအ၀မ္း ကုမၸဏီရဲ႕ ပင္တိုင္ ဂီတမွဴးမ်ားကိုး။
at No comments:

Myanmar Youth Media Club 28 Jan 2014

MYMC - MYMHOT


Posted: 28 Jan 2014 05:28 PM PST
Internship Challenges
လုပ္ငန္း အေတြ႕အၾကံဳ ရယ္လို႔ မရွိ ေသးခင္ အလုပ္သင္ ဘ၀မွာ ေတြ႔ၾကံဳ ႏိုင္တဲ့ မေမွ်ာ္လင့္ ထားတဲ့ အခက္ အခဲေတြ စိန္ေခၚမႈ ေတြကို ဘယ္လို ေျဖရွင္း ၾကမလဲ။
လုပ္ငန္း အေတြ႕အၾကံဳ ရယ္လို႔ မရွိ ေသးခင္ အလုပ္သင္ကာလမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ မရည္ရြယ္ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ရပါတယ္။
at No comments:

စစ္တပ္နဲ႔ ႏို္င္ငံေရး (၁၂)

January 28, 2014 at 5:01pm

စစ္တပ္မ်ားဖြဲ႔စည္းပံု။

စစ္တပ္တိုင္း ေရွ႔ကဦးေဆာင္တိုက္ရတဲ႔ ျပည္သိမ္းတပ္ေတြနဲ႔ နယ္ေျမထိန္းရတဲဲ႔တပ္ ေတြဆိုျပီးခြဲျခားထား ၾကတယ္။စစ္ျဖစ္ရင္ အရင္ဆံုးေရ႔ွကထြက္တိုက္ရတာက ျပည္သိမ္းတပ္လို႔ေျပာႏုိင္တဲ႔ တိုက္ခိုက္ေရးတပ္ ေတြပဲ။ ဥပမာအေမရိကန္ႏုိင္ငံဟာ အီရတ္ကို(၂)ခါ၀င္သိမ္းရတယ္။ ဒီလို၀င္သိမ္းရင္တိုက္ခိုက္ေရးတပ္ ေတြနဲ႔၀င္သိမ္းတာပဲ။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံကကမၻာ႔အင္အားၾကီးႏုိင္ငံျဖစ္တာေၾကာင္႔ တိုက္ခို္က္မႈလိုအပ္ ခ်က္ အေပၚမူတည္ျပီး တပ္မေတြကိုဖြဲ႔စည္းထားတယ္။ဥပမာ ေရွ႔တန္းရန္သူ႔နယ္ေျမကို အလွ်င္အျမန္၀င္ သိမ္း ေတာ႔မယ္ဆိုရင္ တင္႔ကားေတြမပါတဲ႔ေပါ႔ပါးတဲ႔ 82 Light Airborne Division ကိုသံုးျပီး၊တင္႔ကား ေတြ၊ အားမတ္ကားေတြ ပါတဲ႔ တပ္မေတြကေနာက္မွ ၀င္ေနရာယူရမယ္။
at No comments:

တင္ပါးႀကီးျခင္းသည္ က်န္းမာေရးအတြက္ေကာင္း

တင္ပါးႀကီး ျခင္းသည္ က်န္းမာ ေရးအတြက္ ေကာင္းေၾကာင္း ေလ့လာခ်က္ အသစ္အရ သိရသည္။
တင္ပါးႏွင့္ ေပါင္လံုး ႀကီးျခင္းသည္ ဗုိက္ပူျခင္း ထက္စာလွ်င္ က်န္းမာေရးကို ဆိုးရြား ေစေသာ ကိုယ္လက္စထေရာ အမ်ိဳးအစားကို ေလ်ာ့နည္းေစၿပီး ေသြးလႊတ္ေၾကာ နံရံမ်ား မာေၾကာမႈကို ကာကြယ္ ေပးသည့္ က်န္းမာ ေရးအတြက္ ေကာင္းေသာ ကိုယ္လက္ စထေရာ အမ်ိဳးအစား ကို ျမင့္တက္ ေစေၾကာင္း ေလ့လာခ်က္အသစ္မ်ားအရသိရသည္။
at No comments:

သစ္ထူးလြင္ သတင္းစုစည္းမႈ (၃၀-၁)

သစ္ထူးလြင္

at No comments:

Wednesday, January 29, 2014

ႏွလံုးသားဒိုင္ယာရီ (၂၂)

January 28, 2014 at 12:29am

 ၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ

ေအးရြာသို႔သတင္းဆိုးတစ္ခု၀င္ေရာက္လာခဲ့ျပန္သည္။ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရေသာမိတ္ေဆြတစ္ဦးမွ “အကိုေရ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာေတာ့ အေျခအေနေတြက ေယာက္ယက္ခတ္ေနျပန္ၿပီဗ်” ဟုဆိုလာေသာ ေၾကာင့္ က်ေနာ္ကလည္း “ဘာေတြျဖစ္ျပန္ၿပီလဲဗ်ာ၊မထိတ္သာမလန္႔သာရွိလိုက္တာ” ဟုဆိုလိုက္ ေသာအခါ
at No comments:

သစ္ေခါက္ခြာသူတို႔၏ မေရရာေသာအနာဂတ္

7Day News Journal · 536,003 like this
သစ္ေခါက္ခြာသူတို႔၏ မေရရာေသာအနာဂတ္ ----------------------- ေရးသားသူ- ညီညီေဇာ္ ဧရာ၀တီျမစ္ေရက ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ စီးဆင္းေနသည္။ ျမစ္ကမ္းစပ္အထက္နားတြင္ေတာ့ က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ တည္ေဆာက္ထားေသာ တဲအိမ္စုေလးမ်ားက ဆိတ္ၿငိမ္စြာတည္ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ တဲအိမ္ေလးေတြရဲ႕ေရွ႕မွာ၊ ေဘးမွာ၊ တဲေပါက္၀မွာ ရွိေနတဲ့လူမ်ား၏ မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ဂနာမၿငိမ္ဘဲတစ္စံုတစ္ရာကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးစြာျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနကာ ဧရာ၀တီျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးကို ေငးေမာေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ ျမစ္ဆိပ္ကေန အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး သဲေသာင္မ်ားကိုျဖတ္ကာ တစ္ခုခုကိုေအာ္ဟစ္ရင္း အူယားဖားယားေျပးတက္လာသည္။ “ထင္းတြဲႀကီးလာၿပီေဟ့”တဲ့။ သူ႔အသံၾကားေတာ့ ထိုင္ေနၾကတဲ့လူေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္သြားသည္။ ျမစ္ထဲကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္ေတြအျပည့္တင္ေဆာင္လာသည့္ သေဘၤာတစ္စီးက တလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ ေမွ်ာ္ေနသူတို႔ဆီ လာေနေခ်ၿပီ။ ဟုတ္ပါသည္။ ထင္းတြဲႀကီးလာပါၿပီ။ သူတို႔ေတြ ကိုယ္စီကိုယ္စီေမွ်ာ္ေနၾကသည့္ ထင္းတြဲႀကီးလာေခ်ၿပီ။ ေစာေစာက ပ်င္းရိေလးတြဲဖြယ္ျဖစ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာေတြ ကိုယ္စီကိုယ္စီ၀င္းပသြားကာ တဲအိမ္ေလးေတြအတြင္း အျမန္၀င္လိုက္ၾကသည္။ တဲအိမ္အတြင္းမွ ယူလာသည္ကေတာ့ သံတူးရြင္းတစ္ခုစီ။ သံတူးရြင္းကိုယ္စီျဖင့္ ျမစ္ဆိပ္ကို အလုအယက္ေျပးဆင္းၾကသည္။ သစ္ေခါက္မ်ား သြားခြာရန္ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သစ္ေတြအျပည့္တင္ေဆာင္လာသည့္ သေဘၤာႀကီးကို ကေလးေတြက အမည္ေပးတတ္ၾကသည္။ “ထမင္းအိုးႀကီးေမ်ာလာၿပီ” တဲ့။ ထမင္းအိုးႀကီးလို႔အမည္ေပးရေလာက္ေအာင္ပင္ သူတို႔အတြက္ သစ္တင္သေဘၤာႀကီးေတြက တကယ့္ထမင္းအုိးႀကီးေတြျဖစ္လာေအာင္ ဖန္တီးေပးတတ္သည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူ အသက္(၅၅)ႏွစ္အရြယ္ ေဒၚခင္၀င္းကေျပာျပသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္အထက္ပုိင္းမွ စုန္ဆင္းလာသည့္ သစ္တင္သေဘၤာေတြက ရတနာပံုတံတားအနီးက ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္းတြင္ ေမွ်ာစာယူရန္ ျမစ္လယ္တြင္ ေက်ာက္ခ်ေလ့ရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္ သစ္တင္သေဘၤာေပၚက ႀကီးမားလွေသာ သစ္တံုးႀကီးမ်ား၏ အေခါက္ကေလးမ်ားကို အလုအယက္လုိက္ခြာရင္း ထမင္းအိုးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးၾကသူေတြက ဧရာ၀တီျမစ္ကူး ရတနာပံုတံတားအေနာက္ဘက္ကမ္း စစ္ကိုင္းသစ္ဆိပ္အနီးမွာျဖင့္ တစ္ပံုတစ္ပင္။ ဟိုအရင္ ရတနာပံုတံတားမထုိးခင္ စစ္ကုိင္းသစ္ဆိပ္နဲ႔ ေရႊၾကက္ယက္ဆိပ္ကမ္းကို ငွက္ေလွေတြနဲ႔ကူးၾကေတာ့ ေလွသမားေတြအလုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ရတနာပံုတံတားေပၚလာေတာ့ ငွက္ေလွနဲ႔မကူးၾကေတာ့။ ငွက္ေလွအလုပ္မျဖစ္ေတာ့ ရရာသစ္ေခါက္ခြာတဲ့အလုပ္ ၀င္လုပ္ခဲ့ရသည္ဟု အသက္(၅၅)ႏွစ္အရြယ္ အမ်ဳိးသားႀကီးတစ္ဦးက ေျပာျပသည္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း သစ္ေခါက္ခြာသူ မ်ားလာလိုက္တာ စစ္ကိုင္းသစ္ဆိပ္အနီးမွာျဖင့္ တဲအိမ္ေလးေတြကိုပံုလို႔။ သစ္တင္သေဘၤာမ်ား ၀င္လာၿပီဆိုရင္ ျမစ္ဆိပ္မွာရပ္ထားတဲ့ ငွက္ေလွေတြေပၚ အေျပးအလႊားတက္ကာ စက္ကိုအသားကုန္ေမာင္းၿပီး သူ႔ထက္ငါအၿပိဳင္အဆုိင္ သစ္တင္သေဘၤာႀကီးဆီ ေျပးၾကေလၿပီ။ တေ၀ါေ၀ါစီးဆင္းေနသည့္ ဧရာ၀တီျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကား သစ္တင္သေဘၤာႀကီးဆီသို႔ ငွက္ေလွေလးေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ေမာင္းႏွင္သြားၾကသည္က အစာကိုအၿပိဳင္သုတ္ၾကေတာ့မည့္ သိမ္းငွက္မ်ားႏွယ္။ ယခင္ကေတာ့ ငွက္ေလွမွာ စက္မတပ္ႏိုင္ခင္က အၿပိဳင္အဆိုင္ေလွာ္ခတ္ကာ သေဘၤာေနာက္လိုက္ရသည္။ ခုေတာ့ စက္တပ္ၿပီး နည္းနည္းေတာ့ အေမာသက္သာသည္။ သို႔ေသာ္ သေဘၤာနားေရာက္ေတာ့မွ သစ္ေခါက္ေစ်းေကာင္းေကာင္းမရသည့္ ကၽြန္းသစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနတဲဲ့အခါက်ရင္ ေမာၿပီသာမွတ္။ “ကၽြန္းသစ္အေခါက္က်ေတာ့ ေစ်းကမရဘူး။ အင္သစ္ေခါက္ကမွေစ်းကရတာ။ ကၽြန္းသစ္ေတြနဲ႔တိုးၿပီဆိုရင္ ဆီဖိုးငါးရာေလာက္႐ံႈးၿပီပဲ”ဟု သစ္ေခါက္ခြာရန္လိုက္လာသူ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက ရွင္းျပသည္။ ထုိ႔အျပင္ သေဘၤာနားေရာက္မွ ေျပာင္ရွင္းေနသည့္ သစ္တံုးႀကီးေတြေတြ႕ရၿပီဆိုရင္ သေဘၤာေပၚက သူလိုကိုယ္လုိ ဘ၀တူသေဘၤာ၀န္ထမ္းေလးေတြက သစ္ေခါက္ေတြခြာခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္လို႔ သက္ျပင္းခ်ကာ သေဘၤာေပၚက ျပန္ဆင္းခဲ့ရသည္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ သစ္တင္သေဘၤာနားေရာက္ေတာ့ ငွက္ေလွကိုစက္သတ္ရင္း ေမာင္းေနဆဲသေဘၤာနား တျဖည္းျဖည္းကပ္ရသည္။ ငွက္ေလွကို သေဘၤာနဲ႔ကပ္ခ်ည္ၿပီးေတာ့ ပါလာသမွ်လူအားလံုး သေဘၤာေပၚတက္ၾကသည္။ သစ္လံုးေတြဆီက သစ္ေခါက္ေတြကုိ သံတူးရြင္းေတြကိုယ္စီျဖင့္ ခြာၾကၿပီ။ သစ္ေခါက္ခြာတာကို သေဘၤာ၀န္ထမ္းေတြက ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင့္ ဘာမွ်မေျပာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတို႔တစ္ေတြကလည္း အလိုက္သိစြာျဖင့္ သစ္သားကိုယ္ထည္ကိုမထိခိုက္ေစေရး အသာအယာသစ္ေခါက္ကိုခြာရသည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူတို႔ကဆိုသည္။ “၀န္ထမ္းေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သနားၾကတယ္နဲ႔တူပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ထမင္းေတာင္ေကၽြးေသးတယ္”ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူ ကိုသီဟေဇာ္ကေျပာျပသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္လယ္ ေနအပူရွိန္ေၾကာင့္ ေခၽြးမ်ားက တစက္စက္က်ေနလည္း သူတို႔မမႈ။ “ဒီအလုပ္က အူစိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ပင္ပန္းတယ္”ဟု သစ္ေခါက္ခြာရင္း ကိုသီဟေဇာ္ကေျပာသည္။ ဒီေလာက္ပင္ပန္းေနသည့္အတြက္ သစ္ေခါက္ေတြ ေစ်းေကာင္းေကာင္းရပံုပဲဟု ထင္ႏိုင္စရာရွိသည္။ ၀မ္းဗိုက္ကားကား ငွက္ေလွတစ္စင္း အျပည့္အေမာက္မွ က်ပ္ေျခာက္ေထာင္ခန္႔သာရသည္။ ငွက္ေလွတစ္စီးအျပည့္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ လူသံုးေယာက္ခန္႔ အင္တိုက္အားတုိက္ သစ္ေခါက္ခြာမွသာရႏုိင္သည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူမ်ားကေျပာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သစ္ေခါက္ခြာသူမ်ားက မိမိတို႔ရွာလာတဲ့သစ္ေခါက္ေတြကို မီးမၿမႇိဳက္ရက္။ ရလာတဲ့သစ္ေခါက္ေတြ ဟိုဒီေရႊ႕ရင္း ပဲ့က်သြားသည့္သစ္ေခါက္အစနေလးေတြကိုသာ သံုးပါသည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကဆိုပါသည္။ သစ္ေခါက္ခြာသူေတြ ပိုမိုအက်ပ္အတည္းျဖစ္ေစတဲ့ ကာလေတြကလည္း လာတတ္ပါေသးသည္။ ႏွစ္ကုန္ၿပီဆို သစ္တင္သေဘၤာေတြ အလာက်ဲေခ်ၿပီ။ သစ္ေခါက္ခြာသူေတြ အသီးသီးတုိင္ပင္ၾကၿပီ။ ေငြစုထားတာရွိတဲ့သူကထုတ္၊ ေပါင္ႏွံစရာရွိသူက အေပါင္ဆိုင္ေျပး၊ သစ္ေခါက္ပြဲစားဆီက ေငြႀကိဳထုတ္လို႔ရသူကထုတ္ကာ ဧရာ၀တီျမစ္တစ္ေလွ်ာက္ ငွက္ေလွျဖင့္ဆန္တက္ရင္း သစ္တင္သေဘၤာရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရန္စီစဥ္ရသည္။ သစ္တင္သေဘၤာကိုေတြ႕ဖို႔ ရက္က ဘယ္ေလာက္ၾကာမည္ဆိုတာ မေသခ်ာေတာ့ ငွက္ေလွေပၚမွာ ဆန္နဲ႔သီးႏွံေတြတင္၊ ထမင္းအုိး၊ ဟင္းအုိးေတြပါဆြဲကာ သစ္တင္သေဘၤာဆီလိုက္ရသည္။ တစ္ခါတေလ ကံေကာင္းရင္ေတာ့ ရက္တုိတုိနဲ႔ သစ္တင္သေဘၤာေတြ႕တတ္သည္။ သစ္တင္သေဘၤာမေတြ႕ရင္ေတာ့ ဆန္တက္ေပဦးေတာ့။ ငွက္ေလွတြင္ စက္မတပ္ႏိုင္ခင္က လက္ျဖင့္ေလွာ္ကာ ဆန္တက္ရတာမို႔ ေျခကုန္လက္ပန္း က်လာတတ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကမ္းပါးျမင့္သည့္ေနရာေရာက္လာပါက တစ္ေယာက္က ကမ္းပါးေပၚတက္ကာ ငွက္ေလွကိုႀကိဳးျဖင့္ဆြဲရင္း ခရီးဆက္ရသည္။ ညေမွာင္လာၿပီဆုိ ေတြ႕သည့္ေသာင္ျပင္မွာ မုိးကာတဲထုိးကာ တစ္ေထာက္နားရသည္။ သစ္တင္သေဘၤာေတြ႕ၿပီဆိုရင္ အရမ္းေပ်ာ္မိသည္ဟု မိသားစုလိုက္ ငွက္ေလွျဖင့္ သစ္တင္သေဘၤာရွာခဲ့သူ ေဒၚခင္၀င္းကဆိုပါသည္။ ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ သစ္ေခါက္ေတြကို ခြာလာလုိက္တာ စစ္ကိုင္းသစ္ဆိပ္က်ေတာ့ ခ်ကာေရာင္းခ်လိုက္မွ အေမာေျပေတာ့သည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူမ်ားကဆုိပါသည္။ သစ္တင္သေဘၤာေပၚတင္မကဘဲ ေလွေတြျဖင့္ကပ္ခ်ည္ကာ သယ္ေဆာင္လာသည့္ သစ္တြဲမ်ားတြင္လည္း သစ္ေခါက္ခြာၾကပါေသးသည္။ လူကေရထဲကိုဆင္းၿပီး ခြာရသည့္အတြက္ ေအာက္ကေအးေအး အေပၚကေနပူပူျဖင့္ ညဆို ခါးေတြကနာတာလြန္ပါေရာဟု ကိုသီဟေဇာ္ကေျပာျပသည္။ သစ္ေခါက္ေတြ အေျပးအလႊားခြာၾကဖို႔အေရး ေျပးရင္းလႊားရင္း သေဘၤာေပၚကေရညႇိမ်ားေၾကာင့္ ေခ်ာ္လဲကာ ခိုက္မိတာေတြ၊ သစ္လံုးတစ္လံုးကေနတစ္လံုးကူးရင္း ေျခေခ်ာ္က်ကာ ဒဏ္ရာရတာေတြက သူတို႔အတြက္မဆန္းေတာ့။ သစ္ေခါက္ခြာရင္း ကံဆိုးခဲ့သူတခ်ဳိ႕လည္း ရွိခဲ့ဖူးသည္။ အေျပးအလႊားသစ္ေခါက္တက္ခြာရင္း တံုးညပ္ေသခဲ့တာေတြ၊ သေဘၤာတစ္စီးနဲ႔တစ္စီး သစ္လႊဲတင္ေနတဲ့ကရိန္းနဲ႔ ခိုက္မိခဲ့တာေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူတို႔ကဆိုပါသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ လိႈင္းအရမ္းႀကီးေနသည့္အခါ၊ ေလႀကီးမိုးႀကီးက်ေနသည့္အခါမ်ဳိးေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မသြား၀ံ့ၾကေတာ့။ စြန္႔စြန္႔စားစားသြားသူေတြလည္းရွိပါ၏။ သစ္ေခါက္ခြာၿပီး ကမ္းစပ္ျပန္ေရာက္မွ ဟင္းခ်ႏုိင္သည္ဟု ကိုသီဟေဇာ္ကေျပာျပသည္။ သစ္ေခါက္ခြာသူတို႔ကေတာ့ သူတို႔မ်က္စိေအာက္ကေန ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းေနသည့္ သစ္လံုးႀကီးေတြ ဘယ္ဆီေရာက္သြားသည္ကုိ သူတို႔မသိ။ သိရန္လည္းမလို။ သူတို႔က သစ္ေခါက္ကေလးေတြခြာခြင့္ရတာကိုပင္ ဆုလာဘ္တစ္ခုလို႔ ယူဆေနၾကသည္။ ခုရက္ပိုင္း သစ္တင္သေဘၤာေတြ အ၀င္နည္းလာသည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူတို႔ကဆုိပါသည္။ “သေဘၤာေပၚက၀န္ထမ္းေတြကေတာ့ ေျပာတယ္။ ေနာက္သံုးလေလာက္ဆိုရင္ သစ္ေခါက္ေတြ ခြာလို႔ရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ သစ္ေတြကို ေလးေထာင့္လွီးၿပီးမွ တင္လာေတာ့မယ္ေျပာတာပဲ”ဟု ေဒၚခင္၀င္းက သူတစ္ဆင့္ၾကားသည္ကို ျပန္ေျပာျပသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်း ေဒၚခင္၀င္းတို႔လုိ သစ္ေခါက္ခြာၿပီး ထမင္းအုိးတည္မည့္သူေတြအတြက္ကေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲက သစ္တင္သေဘၤာေတြကို မၾကာခဏ လွမ္းေမွ်ာ္ေနၾကဦးမွာကေတာ့မလြဲ။ ဓာတ္ပုံ- ညီညီေဇာ္
ေရးသားသူ- ညီညီေဇာ္

ဧရာ၀တီျမစ္ေရက ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ စီးဆင္းေနသည္။ ျမစ္ကမ္းစပ္အထက္နားတြင္ေတာ့ က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ တည္ေဆာက္ထားေသာ တဲအိမ္စုေလးမ်ားက ဆိတ္ၿငိမ္စြာတည္ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ တဲအိမ္ေလးေတြရဲ႕ေရွ႕မွာ၊ ေဘးမွာ၊ တဲေပါက္၀မွာ ရွိေနတဲ့လူမ်ား၏ မ်က္လံုးေတြ ကေတာ့ ဂနာမၿငိမ္ဘဲတစ္စံုတစ္ရာကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးစြာျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနကာ ဧရာ၀တီျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးကို ေငးေမာေနၾကသည္။
at No comments:

"ဗိုလ္၊ က်ား၊ ေသနတ္"



1.
'ငါနဲ႔ မတည့္တ့ဲလူကုိ ေခၚရင္၊ မင္းကုိ မေခၚေတာ့ဘူး'... ဆိုတ့ဲ စကားဟာ က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္ ကေလးဘဝတုန္းကပဲ ေျပာခ့ဲၾကတယ္ မွတ္ေနတာ...
ခု အရြယ္ေရာက္ျပီး၊ လူလားေျမာက္ျပီးသူ တခ်ဳိ႕လည္း ေျပာေန၊ က်င့္ၾကံေနၾကဆဲဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။
at No comments:

ခႏၶာကိုယ္အလွအပကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးတဲ့ ရင္သားက်န္းမာေရး


မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေကာင္း တယ္လို႔ သတ္မွတ္ခံရတဲ့ အခါမွာလည္း ရင္သား အလွဟာ ပါဝင္ ပတ္သက္ ေနပါတယ္။ ရင္သားလွတဲ့ မိန္းကေလး ေတြဟာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ ရွိေနတတ္ ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အတြက္ ရင္သားအလွ မထိခိုက္ ေစဖို႔နဲ႔ ရင္သား က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ေနေစဖို႔အတြက္ သိထားသင့္တဲ့ လမ္းၫႊန္ခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။
at No comments:

မ်က္စိေရွ႕ေတြ႕တာ ေကာက္ျပီး ဘာသာျပန္လိုက္တာပါ၊


By Thanlay Ko

========
1. ေခၽြတာေရး
========
ေက်းညိဳေလးေက်ာင္းက ျပန္လာတာ ေခၽြးသံရဲရဲနဲ႔ ေမာၾကီးပန္းၾကီးျဖစ္ေနေတာ့ သူ႔အေဖက ေမးတယ္... ...
"ဘယ္လို ျဖစ္လာတာလဲ သား"
"ေက်ာင္းကေနအိမ္ထိ ဘတ္စ္ကားေနာက္က ေျပးလိုက္လာခ့ဲလို႔ ေဖေဖ"
at No comments:

Pen ဖရန္႔ႏွင့္ မႏၲေလးသိန္းေဇာ္


သူမ်ားေတြ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း ေျဖျပီးရင္ စပီကင္ေတြ တက္ၾက ကြန္ပူတာေတြ တက္ၾကနဲ႔ေပါ့။ဦးေက်ာ္စြာဝင္းက LCCI ဆိုတာ ဘာပါ...ခင္ညာလို႔ ေႀကာ္ျငာျပီး သင္တန္းဂ်ီးလာဖြင့္ေတာ့ တက္စရာက တစ္ခုထပ္တိုး လာျပန္ပါတယ္။သူငယ္ခ်င္းေတြက သင္တန္းေပါင္းစံုနဲ႔ မအားၾကပါဘူး။
at No comments:

ျငိမ္းခ်မ္းေရး စစ္တမ္း (၃)။ ဆဌမပိုင္း ေျမယာျပႆနာ နွင့္ တိုင္းရင္းသားကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ (၂) နွင့္ (၃)

Aung Htoo January 20, 2014 at 6:25pm

 ၁၉၅၃ ခုနွစ္ လယ္ယာေျမ နိုင္ငံပိုင္ျပဳလုပ္ေရး ဥပေဒတြင္ “ေတာင္သူလယ္သမား” ဟူသည္ကို ေအာက္ပါ အတိုင္းဖြင့္ဆိုခဲ့သည္။  [1]
(က) လယ္ယာေျမကို မိမိ၏ အဓိက အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအျဖစ္ျဖင့္ မိမိလက္ျဖင့္ လုပ္ကိုင္သူကို          သို႔တည္းမဟုတ္ မိမိလက္ျဖင့္ အစဥ္တစိုက္လုပ္ကိုင္သူကို သို႔တည္းမဟုတ္ ကိုယ္တိုင္ႀကီး                     ၾကပ္လုပ္ကိုင္သူ

            (ခ) ဆိုင္ရာနွစ္တြင္ လယ္ယာေျမကို မိမိ၏ အဓိက အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအျဖစ္ျဖင့္ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ခ်ိန္ တေလွ်ာက္လံုး ကိုယ္တိုင္ႀကီးၾကပ္လုပ္ကိုင္သူကို ဆိုလုိသည္။

၂၀၁၂  ခုနွစ္ လယ္ယာေျမဥပေဒတြင္ “ေတာင္သူလယ္သမား” ဟူသည္ကို ေအာက္ပါ အတိုင္းဖြင့္ဆို       ထားသည္။  
at No comments:

အိပ္စက္မႈစနစ္ကုိ ဖ်က္ဆီးေနေသာ အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္ အေလ့အထမ်ား

ပိုပိုေဇာ္(သဘာဝအားအင္)
အိပ္စက္မႈစနစ္ကုိ ဖ်က္ဆီးေနေသာ အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္ အေလ့အထမ်ား ••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• by #ပိုပိုေဇာ္(သဘာဝအားအင္)January 25, 2014 at 11:44am လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္အိပ္စက္မႈပံုစံကို အေလးထားသင့္ပါတယ္။ အိပ္ေရးဝဝ အိပ္စက္ အနားယူေပးမွသာ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ လန္းဆန္းမႈအျပည့္၊ အားအင္အျပည့္နဲ႔ က်န္းက်န္းမာမာ အလုပ္ လုပ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အိပ္ရာထဲသို႔ စာအုပ္မ်ား ယူသြားျခင္း အိပ္ရာမဝင္ခင္ စာဖတ္တာက လူအမ်ားစုအတြက္ အေလ့အထ တစ္ရပ္လို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျပႆနာကေတာ့ ဒီအေလ့အထကို ခႏၶာကိုယ္က စြဲျမဲေနၿပီး အခန္းႏွစ္ခန္းေလာက္မွ ဖတ္လို႔မၿပီးရင္ အိပ္လို႔ မေပ်ာ္တာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိပ္ရာထဲကို စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး သယ္မၿပီး ဖတ္တာမ်ဳိး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ အိပ္ရာဟာ အိပ္စက္ဖို႔ပဲ ကန္႔သတ္ထားသင့္ပါတယ္။ Facebook အသံုးျပဳလြန္းျခင္း ကြန္ပ်ဴတာစကရင္ရဲ႕ အလင္းေရာင္ဟာ သင့္ဦးေႏွာက္ကို ႏိုးၾကားေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ သင္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြကို ေရးမွတ္ေနရင္လည္း စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြျဖစ္ၿပီး စိတ္ေအးလက္ေအး အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ညဥ့္နက္တဲ့အထိ ကြန္ပ်ဴတာသံုးတာကို ေရွာင္ပါ။ ကြန္ပ်ဴတာကို ပိတ္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ အေၾကာေျပေလ်ာ့ေအာင္ အခ်ိန္ေပးကာ နားပါ။ သက္ေသာင့္သက္သာရွိေသာ အိပ္ရာမရွိျခင္း ေမြ႕ရာေကာင္းေကာင္းရွိရင္ သင့္ကိုပိုၿပီး အိပ္ေမာက်ေစတာ မွန္ပါတယ္။ သင္က ပက္လက္လွန္ အိပ္တတ္သူဆိုရင္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ ေခါင္းအံုးကို ေရြးခ်ယ္သင့္ၿပီး ေဘးတေစာင္း အိပ္တတ္သူျဖစ္ရင္ေတာ့ ခပ္တင္းတင္းရွိတဲ့ ေခါင္းအံုးမ်ဳိးကို ေရြးသင့္ပါတယ္။ ႏုိးစက္နာရီက ေတာက္ပေသာ အေရာင္ထြန္းထားျခင္း အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏႈိးစက္နာရီရဲ႕ ေတာက္ပတဲ့ အေရာင္ဟာ လန္႔ႏိုးေစႏိုင္ပါတယ္။ အိပ္ခန္းက ေမွာင္ေနေလေလ အိပ္ေမာက်ဖို႔ ပိုေကာင္းေလေလပါ။ အခန္းထဲက ေတာက္ပတဲ့ ႏႈိးစက္အလင္းကို စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ ကာကြယ္ထားပါ။ အိပ္ေပ်ာ္ရန္ ဂဏန္းမ်ား ေရတြက္ေနျခင္း အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ အိပ္ရာထဲမွာ ေနေနတာက ပိုၿပီး အခ်ိန္ကုန္ေစပါတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ရာအတြက္ မိနစ္ ၃၀ ထက္ပုိၿပီး အခ်ိန္ေပးေနရရင္ အိပ္ရာထဲကထၿပီး စာဖတ္တာ၊ သီခ်င္းနားဆင္တာ စတဲ့ တစ္ခုခုကို လုပ္ေဆာင္လိုက္ပါ။ ကိန္းဂဏန္းေတြကို ေရတြက္ေနတာမ်ဳိးက ဦးေႏွာက္စြမ္းအားကို လႈံ႕ေဆာ္ေပးၿပီး စိတ္လန္းဆန္း ေစႏိုင္တာေၾကာင့္ မလုပ္သင့္ပါ။ ညဘက္တြင္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ျခင္း ေန႔ခင္းအခ်ိန္ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေပးရင္ တစ္ေန႔လံုးလိုလို လန္းဆန္းေနေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ညဘက္ေတြမွာ အိပ္မေပ်ာ္တာမ်ဳိး မျဖစ္ေစဖို႔ အိပ္ရာမဝင္ခင္ အခ်ိန္သံုးနာရီအတြင္း ေလ့က်င့္ခန္း မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ညဘက္မွာ အျပင္းအထန္ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္တာေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္အပူခ်ိန္ကို ျမင့္တက္ေစၿပီး စြမ္းအင္အဆင့္ တိုးတက္ကာ အိပ္ေပ်ာ္မယ့္ အဆင့္ကို အဟန္႔အတား ျဖစ္ေစပါတယ္။ ၾကယ္စင္ photo copy from google search originally posted by Good Health source >>>http://natureenergycares.blogspot.com/2014/01/blog-post_4877.html

by ‪#‎ပိုပိုေဇာ္‬(သဘာဝအားအင္)January 25, 2014 at 11:44am

လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္အိပ္စက္မႈပံုစံကို အေလးထားသင့္ပါတယ္။ အိပ္ေရးဝဝ အိပ္စက္ အနားယူေပးမွသာ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ လန္းဆန္းမႈအျပည့္၊ အားအင္အျပည့္နဲ႔ က်န္းက်န္းမာမာ အလုပ္ လုပ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
at No comments:

မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္(၂) ။ အခန္း(၁၄)

ယေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးဂ်ာနယ္။ မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္(၂) ။ အခန္း(၁၄) ေျခာက္သိန္းတန္ထမင္းတနပ္။ ကုိအမ္းစထေရာင္းေမာင္းေနတဲ့ကားေပၚမွာ အျငိမ့္သားလုိက္ပါေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သူ႔အေဖ မစၥတာဖီးလစ္(ရွမ္းနာမည္ ဦးစုိင္းလတ္)အေၾကာင္းကုိလည္း နားေထာင္ခဲ့ရေသးဗ်။ ကုိအမ္စထေရာင္းရဲ့မ်က္ႏွာရုပ္သြင္ကုိၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ အေတြး တစ္ခု ေပၚမိတယ္။သူ႔မ်က္ႏွာက်ကုိၾကည့္ရင္း ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္တဝုိက္က ျမန္မာျပည္ဘက္ကုိ က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာဖူးတဲ့ ကူမင္တန္စစ္ သားေဟာင္းေတြကုိ ေျပးသတိရမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကူမင္တန္ တပ္အပ်က္မွာ ကူမင္တန္စစ္သားအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တရုတ္ျမန္မာ နယ္စပ္ေဒသေတြမွာ အေတာ္မ်ားမ်ားက်န္ရစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကူမင္တန္ စစ္သားေဟာင္းေတြဟာ တရုတ္ျပည္ဘက္ ျပန္ထြက္ေျပးလုိ႔ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္အစုိးရက ဖမ္းမိရင္ေသဒဏ္၊ဗမာျပည္ထဲမွာ အဖမ္းခံရရင္ မသကာက်လွေထာင္ဒဏ္မုိ႔ ပုန္းလွ်ဳိး ကြယ္လွ်ဳိး ေနၾကရာကေန အေနၾကာလာေတာ့ ဌာေနရွမ္းလူမ်ဳိး၊တရုတ္လူမ်ဳိး၊ေတြနဲ႔ ျပန္ျပီး အိမ္ေထာင္က်၊ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏုိင္ငံသား လက္မွတ္ရကုန္ၾက ေရာဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ရမ္းသန္းျပီးမွန္းၾကည့္တာပါ။ဟုတ္မဟုတ္ တိတိက်က်ေရေရရာရာေတာ့ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ ဦးစုိင္းလတ္ဟာ ၾကံရည္ဖန္ရည္နဲ႔ျပည့္စံုသူလုိ႕ဆုိရမယ္။သူငယ္စဥ္သူ႔အဖြားနဲ႔ ၾကီးျပင္းလာတာမုိ႔ သူ႔အဖြားကပဲျပဳပ္ေရာင္းခဲ့ဖူးသလုိ သူကုိယ္တုိင္လည္း ပဲျပဳပ္ေရာင္းခဲ့ဖူးသတဲ့။ေမာင္စုိင္းလတ္ဘဝတုန္းက သူ႔ေက်ာင္းေန ဘက္ေတြေရွ႕မွာ သူူဟာတစ္ေန႔ ေလယာဥ္ပ်ံ ေမာင္းသူျဖစ္ရမယ္လုိ႔လည္း ၾကံဳးဝါးဖူးသတဲ့။သူဘယ္ေလာက္ရုန္းကန္က်ဳိးစားခဲ့သလဲ ဆုိတာ အခုဦးစုိင္းလတ္ေရာက္ေနတဲ့ဘဝကုိ ၾကည့္ရင္ ခင္ဗ်ား ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ သူဟာရန္ကုန္တကၠသုိလ္ကေန ဥပေဒဘြဲ႕ရခဲ့တယ္။ေရွ႕ေနလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ စီးပြားေရး ေလာက မွာ လုပ္ငန္းမ်ဳိးစံုနဲ႔က်င္လည္ခဲ့တယ္။လက္ရွိအေျခအေနမွာ သူဟာေအာင္ျမင္တဲ့စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးျဖစ္ေနျပီး သူ႔သား အမ္စထေရာင္းေတာင္ သူ႔အေဖေျခရာကုိ လုိက္နင္းေနျပီဗ်ာ။ မယံုမရွိပါေလနဲ႔၊ က်ေနာ္တုိ႔ဗမာျပည္ထဲမွာ လူသံုးမ်ားျပီး ျပည္ပေစ်းကြက္မွာပါ တြင္က်ယ္ေနတဲ့ ေတာင္ၾကီးေမာက္မယ္သနပ္ခါးဟာ ဦးစုိင္းလတ္ရဲ့ တီထြင္ၾကံဆမွဳတဲ့ဗ်ာ။ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ "ေတာင္ၾကီးေမာက္မယ္ ရွာလာလာလာလာ၊အခ်ိန္မွန္မွန္လိမ္းပါကြယ္"ဆုိတဲ့ ေၾကာ္ျငာသီခ်င္းကုိေတာင္ ဦးစုိင္းလတ္ကိုယ္တုိင္ေရးစပ္သီဆုိခဲ့ပါသတဲ့။ အဲဒီ ေတာင္ၾကီးေမာက္မယ္စတင္ေပၚေပါက္လာပံုကလည္း စိတ္ဝင္ စားစရာပဲဗ်။ တေန႔ေတာ့ ဦးစုိင္းလတ္ရဲ့ ဇနီးသည္ဟာ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါက နာမည္ၾကီးလွတဲ့ ဝင္းဝင္းသနပ္ခါးကုိ လိမ္းခ်င္ လြန္းလုိ႔ ေန႔တဝက္ေလာက္တန္းစီျပီးဝယ္ရတာေၾကာင့္ အိမ္အျပန္မွာ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ညည္းရွာသတဲ့။ "ကုိစုိင္းလတ္ရယ္၊ ဝင္းဝင္း သနပ္ခါး ဝယ္ရဖုိ႔အေရးတန္းစီလုိက္ရတာ ဖတ္ဖတ္ကုိေမာလုိ႔၊ဒီလုိသနပ္ခါးမ်ဳိး ရွင္မလုပ္နိုင္ဘူးလား" ဆုိျပီးေရရြတ္သတဲ့။ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ လုပ္တာကုိ နားပူတယ္ထင္ပါရဲ့။ ဦးစုိင္းလတ္ဟာ "မင္းစိတ္ေအးလက္ေအးသာ ေနေပေတာ့၊မင္းလုိခ်င္လွ ခ်ည့္ရဲ့ဆုိရင္ အဲဒီဝင္းဝင္း သနပ္ခါးထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာသာတဲ့ သနပ္ခါးကုိ ငါဖန္တီးေပးပါ့မယ္"ဆုိျပီး အာမခံလုိက္ရာကေန ေတာင္ၾကီးေမာက္မယ္ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲတဲ့။ဦးစုိင္းလတ္ရဲ့ဇနီးကုိေတာင္ၾကီးေမာက္မယ္ရဲ့ မိခင္ၾကီးလုိ႔ဆုိရမယ္ဗ်။ အင္းေလ။ က်ေနာ္တုိ႔ေယာက္်ားေတြ ဆုိတာမ်ဳိးကလည္း ခ်စ္ရသူအတြက္ဆုိ ဓူဝံၾကယ္ေတာင္တက္ေျခြျပခ်င္ၾကတဲ့အမ်ဳိးထဲက ေပကုိး။ က်ေနာ္က စကားတခြန္းတည္းနဲ႔ ျဖစ္လာေရာဆုိေတာ့ ဦးစုိင္းလတ္ဟာ တၾကိမ္တည္းအားထုတ္ရံုနဲ႔ ဝုန္းဆုိ ေအာင္ျမင္တယ္ လုိ႔ေတာ့ ခင္ဗ်ားမထင္ပါေလနဲ႔။ ေတာင္ၾကီးေမာက္မယ္မျဖစ္ခင္ ဦးစုိင္းလတ္က်ဳိးစားဖန္တီးခဲ့တဲ့ သနပ္ခါးေလးမ်ဳိးဟာ တံဆိပ္ေသသြားဖူးသတဲ့။ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူးတဲ့ဗ်။ကိုအမ္စထေရာင္းေျပာျပခ်က္အရ ေသသြားတဲ့တံဆိပ္ေတြက မုိးမိတ္ရွမ္းသနပ္ခါး၊ ႏွင္းဆီ(Rose)သနပ္ခါး၊ ေရႊလီသနပ္ခါး၊ ရွင္မေတာင္ သနပ္ခါးေတြတဲ့ဗ်။ ပုိျပီးထူးဆန္းတာက သူၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္ေက်ာက္မဲေဒသဟာ သနပ္ခါး ထြက္တဲ့ သနပ္ခါးပင္ေတြေပါက္တဲ့ အရပ္ေတာ့မဟုတ္ဘူးဗ်။ေလယာဥ္ပ်ံ ေမာင္းဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိလည္း သူမေမ့ဘူး။ ဦးစုိင္းလတ္ဟာ အခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာေလးေယာက္စီးေလယာဥ္ တမ်ဳိး ကုိ ဆယ့္ေျခာက္နာရီေက်ာ္ ၾကာေအာင္ ေမာင္းဖူးခဲ့ပါျပီိတဲ့ခင္ဗ်ာ။ စကားေကာင္းေနလုိက္တာ ေျပာလက္စဇာတ္ေၾကာင္းဘက္ျပန္လွည့္အံုးမွပါ။က်ေနာ္တည္းမဲ့ဟုိတယ္ကုိေရာက္ေတာ့ အသင့္ေစာင့္ေန တဲ့ သူေဌးလင္မယားနဲ႔ ကုိအမ္စထေရာင္းကုိ မိတ္ဆက္ေပးလုိက္တဲ့အခါ ကုိအမ္စထေရာင္းဟာ က်ေနာ္တုိ႔သံုးေယာက္ကုိ ေန႔လည္စာေကၽြးခ်င္သတဲ့ဗ်ာ။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ့္နားထဲမွာ ၾကားလုိက္တာကေတာ့ အခုဧည့္ခံမဲ့စားေသာက္ဆုိင္ဟာ တေယာက္ကုိ ေဒၚလာေလးရာက် သင့္တယ္ဆုိပဲ။ ဒါေတာင္ တြဲဘက္ဧည့္ခံမဲ့ ဝုိင္ဖုိးမပါေသးဘူးတဲ့ခင္ဗ်။ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေလးေယာက္သား ကုိအမ္းစထေရာင္းရဲ့ကားနဲ႔ပဲ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕(Yama-4)ရာမ(ေလး)လမ္းမၾကီးမွာရွိတဲ့ Water Library Restaurant ကုိေရာက္ေရာ ဆုိပါေတာ့ ဗ်ာ။အဲဒီဆုိင္နာမည္အျပည့္အစံုက Water Library Chamchuriတ့ဲဗ်။ ခ်န္ခ်ဴရီစကြဲယားဒုတိယ ထပ္မွာ ရွိေလရဲ့။အဲဒီဆုိင္ထဲကေန အျပင္ဘက္ကုိလွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ကုိ အေပၚစီးကေန လွမ္းျမင္ေနရေလရဲ့။ေအးဗ်ာ။ ဘဝအတက္အက်ေတြကုိ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာၾကံဳခ့ဲရလုိ႔ထင္ပါရဲ့။ ပြဲၾကီးလမ္းၾကီး ကိန္းခန္းၾကီးတဲ့ေနရာေတြနဲ႔ အခ်ိန္အၾကာၾကီး အဆက္ျပတ္ေနခဲ့ေပမဲ့ ဒီစားဝုိင္းေသာက္ဝုိင္းအေပၚ က်ေနာ့္စိတ္မွာ ဘယ္လိုမွခံစားလုိ႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္ဗ်။က်ေနာ့္ စိတ္ဟာ တုန္လွဳပ္ျခင္းကင္းျပီး ထူးထူး ျခားျခားတည္ျငိမ္ေနေလရဲ့။အဲ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ဟာ အစားေကာင္းစား ေတာ့မဲ့ ၊အခ်ိန္တုိင္း လုိလုိ ကြယ္လြန္သူမိခင္ၾကီးကို သြားသြား သတိရမိတတ္တယ္ဗ်။ ဒီလုိအစားအေသာက္ေကာင္းေတြကုိ က်ေနာ့္အေမေတာသူမၾကီး စားေစ ခ်င္စမ္းပါဘိဆုိတဲ့ အေတြးေပါ့။ေအာ္ အေမ၊အေမ၊ က်ေနာ္တုိ႔အညာကေန၊ ရန္ကုန္ တက္လာခါစ၊ေနခဲ့တဲ့လမ္းထဲမွာ တဲစုတ္ကေလးနဲ႔ေနတဲ့၊ေဒၚမွ်င္ဆုိတဲ့ တေကာင္ၾကြက္အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္အဖြားအုိၾကီးကုိ ငါးႏွစ္ေလာက္၊တစ္ရက္မွ မပ်က္ပဲ ေန႔စာညစာေန႔တုိင္းသြားသြား ပုိ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ အေမ၊ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္းသၾကၤန္ရက္ေတြမွာဆုိ လက္ထဲရွိသမွ်ေငြစေလးနဲ႔ တလမ္းလံုးက ကေလးေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ထမင္းခ်က္ေၾကြးရတာကုိ အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့အေမ..ေပါ့။ က်ေနာ္ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးလုပ္ေနတုန္းကုိအမ္စထေရာင္းဟာ ဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔အလုပ္ရွဳပ္ေနရင္း "အကုိဘာစားမလဲ၊မွာပါ"တဲ့။ ေတာခ်ဳံအံုၾကားကတက္လာတဲ့၊က်ေနာ္ဟာ ရန္ကုန္နဲ႔ဖူးခက္လုိေနရာမ်ဳိးမွာရွိတဲ့ ဒိတ္တကာ့ဒိတ္ဆုိတဲ့ထိပ္တန္း စားေသာက္ဆုိင္ေတြကုိ ဝင္ထြက္ဖူးတာမွန္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ထမင္းတနပ္ ေဒၚလာေလးရာတန္တဲ့ ဆုိင္မ်ဳိးကုိေတာ့ မေရာက္ဖူးတာမုိ႔ "ခင္ဗ်ား ေကာင္းမယ္ထင္ တာသာ မွာေပေတာ့ဗ်ာ"လုိ႔ ေခ်ာ္လဲေရာထုိင္ ရသေပါ့ဗ်ာ။ စားစရာေတြမွာျပီးျပန္ေတာ့ "ဘာေရေသာက္မတုန္း"ဆုိျပီးုလုပ္ျပန္ေရာ။ ေရဆုိတာတယ္ျပီးကြဲျပားဆန္းက်ယ္တဲ့အရာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ယူဆေနတဲ့ က်ေနာ့္ အထင္ဟာ မွားေနသဗ်။ ဒီဆုိင္မွာတကမၻာလံုးက ေရမ်ဳိးစံုရႏုိင္သတဲ့ဗ်ာ။စပ္စုခ်င္တဲ့က်ေနာ္လည္း ၾကံဳတုန္းအထူး အဆန္းေလးလုပ္ၾကည့္အံုးမွဆိုျပီး "ဒိန္းမတ္က ေရေပးဗ်ာ"လုိ႔ မွာလုိက္ျပီး၊ေသာက္ၾကည့္ေတာ့ အမယ္ဒိန္းမတ္ကေရဆုိတာ က်ေနာ့္လွ်ာဖ်ားေပၚမွာ ေဆာ္ဒါလုိ ခပ္စူးစူးအရသာမ်ဳိး ထြက္ေနသဗ်။ မသိရင္ေမး မစင္ရင္ ေဆးဆုိသမုိ႔လား၊ အေမးအျမန္း ထူလုိက္ေတာ့ ဒိန္းမတ္က သဘာဝေရထဲမွာ သဘာဝထံုးေက်ာက္ဓာတ္ေငြ႔ထည့္ထား ဆုိပဲ။ထပ္ျပီး သိရတာကေတာ့ အဲဒီဆုိင္က ေရအမ်ဳိးမ်ဳိးထဲမွာ ဗမာျပည္ကထုတ္တဲ့ ေရေတာ့မပါဘူးဗ်။ အာရွႏိုင္ငံေတြအနက္က ဂ်ပန္နဲ႕ေဟာင္ေကာင္ထုတ္ ေရေတြေတာ့ ရွိေလသတဲ့။ က်ေနာ္ဟာ တစ္ပုလင္းကုိ ဗမာေငြေသာင္းခ်ီတန္တဲ့ ဒိန္းမတ္ေရကုိ ေသာက္ေနရင္း က်ေနာ့္စိတ္ဟာ မဆီမဆုိင္ဇာတိရြာက ေရျပႆ နာဆီ ေရာက္သြားေသးဗ်ာ။ဟုတ္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္ခုနစ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝေလာက္တုန္းက မွဳိက္ပင္ကုိျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရတစ္စည္ရဖုိ႔ ရြာနဲ႔သံုးေလးမုိင္ေဝးတဲ့ေနရာကုိ ႏြားလွည္းတစီးနဲ႔သြားတုိက္ရတာကလား။တုိက္လုိ႔ရလာတဲ့ေရကလည္း အဝါအနီေရာေနတဲ့ အေရာင္၊လေခ်း ေက်ာက္စေလးေတြ တစ္ညအိပ္ေလာက္ထည့္ထားမွ ေသာက္လုိ႔ရတာမ်ဳိး။ ျဖစ္ပံုမ်ား က်ေနာ္တုိ႔ငမုိက္သား ညီအကုိဟာ တခါသား၊ရန္ကုန္က ဘံုဘုိင္ေတြေအာက္မွာ ဘံုဘုိင္ေခါင္းဖြင့္ျပီး ေရခ်ဳိးသလုိမ်ဳိး ေရစည္လွည္းက အဆုိ႔ကုိဖြင့္ျပီး ေရခ်ဳိးလုိက္တုန္းက က်ေနာ့္ ၾကီးေဒၚမစန္း အလန္႔တၾကားထေအာ္လုိက္တဲ့ အသံကုိ အခုထက္ထိၾကားေနသလုိပဲဗ်ာ။ေအးေလ။ က်ေနာ္သာ ဒီေလာက္တန္ဖုိးၾကီးတဲ့ေရကုိ ေသာက္ေနတာ ေတြ႔ရင္ ၾကီးေဒၚမစန္းက "အမယ္ေလး၊အံ့ေရာ၊အံ့ေရာ၊ဒီကေလးေတြလုပ္ပံုမ်ား ေရာက္ပတ္ခ်က္။ ဒီေလာက္ျဖဳန္းတီး ရသလား" ဆုိျပီးတရြာလံုးၾကားေအာင္ ထေအာ္ အံုးမွာေသခ်ာတယ္ဗ်ာ။ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ေတြကေတာ့ တမ်ဳိးျပီးတမ်ဳိးမရုိးရေအာင္ တပန္းကန္ခ်င္းေရာက္ေရာက္လာေန ေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္မွတ္မိ သေလာက္ ပထမဆံုးလာခ်တာက ဂ်ပန္နည္းနဲ႔ေၾကာ္ထားတဲ့ ဂ်ပန္ပုဇြန္ေၾကာ္ဗ်။ အေကာင္သိပ္ၾကီးလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပသည့္ အရသာထူးျခားတာကေတာ့ အမွန္ပဲဗ်။အမွန္ေတာ့ အဲဒီပုဇြန္ေၾကာ္ဟာ ဝုိင္ေသာက္ရင္းတြဲဖက္စားေသာက္ရမဲ့ အျမည္းဆုိ ပါေတာ့။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ခ်ေပးတဲ့ဝုိင္ကလည္း တပုလင္းကုိ ေဒၚလာႏွစ္ရာ(ဗမာေငြႏွစ္သိန္းနီးပါး)တန္သတဲ့။ေအးေလ။ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္တုိ႔ ေလးေယာက္ဝုိင္းမွာ ဝိုင္ေလးပုလင္းကုန္တာမုိ႔ ဝို္င္ဖုိးပါထည့္တြက္ရင္ တစ္ေယာက္အတြက္ က်သင့္ေငြ ေဒၚလာေျခာက္ရာ ဗမာေငြ ေျခာက္သိန္းေပါ့ဗ်ာ။ဝိုင္ဆုိတာက်န္းမာေရးအတြက္ေကာင္းတယ္ဆုိေပမဲ့ ဝိုင္ကုိ က်ေနာ္သိပ္မၾကိက္လွဘူး။မၾကိဳက္ဆုိ မုိက္လံုးၾကီး ခဲ့တဲ့က်ေနာ္ဟာ မူးယစ္ေစတဲ့ အရာတစ္ခုခုကို သံုးမယ္ဆုိရင္ နားထင္ကုိ တူနဲ႔ႏွက္လုိက္သလုိ ဒိန္းကနဲေဆာင့္တက္ တာမ်ဳိးကုိမွ သေဘာက်တာကလား။ ဝို္င္ကုိတစ္ငံုခ်င္းတက်ဳိက္ခ်င္း ဟန္ၾကီးပန္ၾကီး စတုိင္တခြဲသားနဲ႔ ေသာက္ေနရတာကိုက က်ေနာ့္ အတြက္ဝဋ္တမ်ဳိးပဲဗ်ာ။ အမယ္ေနဦးဗ်။ ဒီဝိုင္းမွာ က်ေနာ္မစားတာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ အမဲသားႏွပ္ကုိလည္း အထူးအဆန္းအျဖစ္စားခဲ့ရေသးတယ္။ အဲဒီအမဲသား ကလည္း ဂ်ာမဏီကလာတာတဲ့ဗ်။အမဲသားေရွာင္ ထားတာကုိ စားျဖစ္ေအာင္ ကုိအမ္စထေရာင္းမဲဆြယ္ပံုက "ဒီအမဲသားဟာ အကုိထင္ေနသလုိ လယ္ထဲယာထဲမွာခုိင္းစားဖုိ႔ေမြးထားတဲ့ႏြားေတြရဲ့အသား မဟုတ္ဘူး။နဂုိကတည္းက အသားစားဖုိ႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ စံနစ္တက် ေမြးျမဴထားတာမုိ႔ ေက်းဇူးရွင္စာရင္းမွာ မပါဘူး"ဆုိပဲ။ဒီအသားကုိ ေရွာင္ခဲ့တုန္းက ကုိယ့္ဖာသာစားခ်င္စိတ္မရွိလုိ႔ေရွာင္ခဲ့ တာေၾကာင့္ ဗဟုသုတ အလို႔ငွာစားျဖစ္ျပန္ေရာဗ်ာ။အမယ္မင္း၊ တကယ့္ကုိ လွ်ာဖ်ားမွာ စြဲသြားေစတဲ့အမဲသားပါကလားဗ်။ အမဲသားဋီကာကုိ ဆက္ျပီးၾကားနာရတာကေတာ့ အဲဒီအမဲသားထုတ္မဲ့ႏြားေတြကုိ သတ္ခါနီးဆဲဆဲမွာေတာင္ ႏြားေတြစိတ္ခ်မ္းသာ လက္ခ်မ္းသာ ေသႏုိင္ေအာင္ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္တီးလံုးေလးေတြဖြင့္ျပ၊ ႏြားေတြကို နားေသာတဆင္ခိုင္းရင္ သတ္ထားတာတဲ့ဗ်။ သူေျပာခါမွ စိတ္ထဲမွာ စႏုိးစေနာင့္ျဖစ္လာျပီး အမဲသားေပါင္းကုိ အငမ္းမရက်ိတ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ဆက္ျပီးစားမဝင္ေတာ့ပဲ ေလးပံုတပံု ေလာက္ခ်န္ထားခဲ့ရသဗ်။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒါတင္မဟုတ္ေသးဘူး။က်န္ေသးတယ္။ေနာက္ဆံုးလာခ်ေပးတာက ငွက္ေပ်ာသီးပူတင္းလုိလုိဟာမ်ဳိးဗ်။ ဝုိင္ေကာ အျမည္းေတြပါ စား ေသာက္ျပီးေနျပီမုိ႔ ငွက္ေပ်ာသီးပူတင္းလုိဟာမ်ဳိးကုိေတာ့ စားခ်င္စိတ္မရွိလွတာေၾကာင့္ ေရွာင္ဖယ္ဖယ္လုပ္ေနတုန္း "စားၾကည့္ ပါအံုးေလ။ အဲဒါ ပန္းသီးပူတင္းလုိ႔ေခၚတယ္။ဥေရာပအစားအစာ"ဆုိျပန္တာေၾကာင့္ ဇြန္းနဲ႔ဖဲ့ျမည္းလုိက္ေတာ့ ေကာင္းလုိက္တဲ့ အရသာ။ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ထန္းညက္ကုိ နတ္သုဒၶါမွတ္ခဲ့တဲ့ အညာသားဟာ၊မွဳိက္ပင္ရြာေတာင္ေမ့ခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားသဗ်ာ။ အဲဒီစားေသာက္ဆုိင္မွာစားရင္း ရခဲ့တဲ့ဗဟုသုတ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အစားအေသာက္ေတြခ်က္ျပဳပ္စီမံရာမွာ ေဘာ္ဒီ(Body) မေပ်ာက္ဖုိ႔ သိပ္အေရးၾကီးတယ္ဆုိပဲ။ ေဘာ္ဒီဆုိတာ ဗမာစကားနဲ႔ဆုိရင္"မူလအရသာ"လုိ႔ဆုိႏုိင္မယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္ေျပာေနတဲ့ အစား အေသာက္ေတြအားလံုးဟာ ေဘာ္ဒီမေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ခ်က္ျပဳတ္ထားတာေၾကာင့္ ထူးထူးျခားျခားအရသာရွိေနတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ထပ္ျပီးသိရသေလာက္ ဒီဆုိင္ဟာ ႏုိင္ငံတကာသံတမန္ေတြ၊ထုိင္းႏုိင္ငံက ထိတ္ထိတ္ၾကဲသူေဌး၊လုပ္ငန္းရွင္ေတြ စားက်က္က်တဲ့ ေနရာတဲ့ဗ်။အြန္လုိင္းမွာတင္ထားတဲ့ေစ်းႏွဳန္းက ေဒၚလာတစ္ရာဝန္းက်င္သာရွိေပမဲ့ ၾကိဳတင္စာရင္းေပးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊အဆင့္အတန္းအလိုက္ တာဝန္ယူတဲ့စာဖုိမွဴးေတြေပၚမူတည္ျပီးေစ်းကြာဟေနတာတဲ့ဗ်ာ။တခ်ဳိ႕အထူးစပါယ္ရွယ္ေအာ္ဒါဝို္င္းေတြအတြက္ ႏုိင္ငံတကာ စာဖုိမွဴး ေျခာက္ေယာက္ခုနစ္ေယာက္ လက္စြမ္း ျပၾကသတဲ့။စာဖုိမွဴးေတြကုိယ္တုိင္ သူတုိ႔လက္ရာေတြရဲ့ထူးျခားမွဳေတြကုိ ရွင္းျပသတဲ့။အင္း၊ က်ေနာ္တုိ႔တုိင္ပင္မဲ့လုပ္ငန္းပမာဏဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာသန္းရာခ်ီတာမုိ႔ တကယ္တမ္းတြက္ၾကည့္ရင္ေဒၚလာ ေလးရာတန္ ထမင္းဝုိင္းဆိုတာ မ်ားတယ္လုိ႔မဆုိႏိုင္ျပန္ဘူးဗ်။ဟား၊က်ေနာ္လည္း ေဒၚလာသန္းရာခ်ီတန္တဲ့လုပ္ငန္းရဲ့ အၾကံေပးပုဂၢိဳလ္မုိ႔ ဒီဝိုင္းနဲ႔ မတန္မရာေတာ့မျဖစ္ေလာက္ဘူးထင္ပါရဲ့။ ေျပာရင္ပုိတယ္ထင္မယ္။ ဒီဆုိင္မွာ ထိပ္တန္းအဆင့္အထူးေအာ္ဒါနဲ႔ လူဆယ္ေယာက္စာ၊စားဝုိင္းတစ္ဝုိင္းအတြက္ က်သင့္ေငြဟာ ထုိင္းဘတ္ တစ္သန္းအထိေတာင္ရွိသတဲ့ဗ်။ တသိန္းမဟုတ္ဘူးေနာ္။ဘတ္တစ္သန္း။ဗမာေငြနဲ႔ဆုိအခုေငြလဲႏွဳန္းအရ ဗမာေငြသိန္းသံုးရာ ဝန္းက်င္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြသူေဌးလင္မယားကေတာ့ ဗမာျပည္မွာ ဒီေလာက္ေစ်းၾကီးတဲ့ဆုိင္မ်ဳိးနဲ႔၊ တြက္ေျခကုိက္မယ္မထင္တာေၾကာင့္ (MK Restaurant)လုိ လူလတ္တန္းစား၊စားႏုိင္မဲ့စားေသာက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ဖြင့္ဖုိ႔ က်ိတ္တုိင္ပင္ေနၾကေလရဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ကုိယဥ္မင္းဆီကေန ဖုန္းဝင္လာျပီး "အကုိဘယ္ေရာက္ေနသလဲ"ေမးေတာ့ က်ေနာ္ေရာက္ေန တဲ့စားေသာက္ ဆုိင္နာမည္လည္း ေျပာလုိက္ေရာ သူကအံ့ၾသတၾကီးနဲ႔ "အကိုဘယ္လုိလုပ္ အဲဒီဆုိင္ကိုေရာက္ေနတုန္း"ဆုိပဲ။ သူလည္း ဒီဆုိင္ကုိ ဗမာျပည္က ထိတ္ထိတ္ၾကဲသူေဌးေတြရဲ့ ေက်းဇူးနဲ႔ တေခါက္ေရာက္ဖူးသတဲ့။မွတ္မွတ္ရရ ဆုိင္ပုိင္ရွင္ မစၥတာလီကေန ဗမာသူေဌး ေတြအတြက္ ဝိုင္ပုလင္း တလံုးစီလည္း လက္ေဆာင္ေပးဖူးသတဲ့။တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ အဲဒီဝိုင္ရဲ့အမွတ္တံဆိပ္ဟာ ရွစ္ေလး လံုးတဲ့ဗ်ာ။ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေလွ်ာက္ေတြးမေနနဲ႔အံုး၊မစၥတာလီက တရုပ္လူမ်ဳိးမုိ႔ တရုတ္ဘာသာနဲ႔ ရွစ္ဂဏန္းကုိ ရြတ္ဆုိတဲ့ အသံထြက္ဟာ မဂၤလာရွိတယ္၊ ၾကက္သေရတုိးတယ္ ဆုိျပီး အယူရွိတာေၾကာင့္ ဒီနာမည္ေပးထားတာျဖစ္ႏိုင္တယ္ဗ်။ ဟုတ္တယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ ရွစ္ေလးလံုး နံပတ္ပါတဲ့ ကားနံပတ္ကုိ ဘတ္သန္းခ်ီေလလံဝင္ဆြဲျပီးစီးတာ တရုတ္သူေဌးတဲ့ဗ်။အဲဒီဆုိင္ကေန လက္ေဆာင္ရတဲ့ ဝို္င္ပုလင္းကုိ ကုိယဥ္မင္းဟာ မေသာက္ရက္ပဲ သိမ္းထားရာကေန ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကုိကုိၾကီး ဘန္ေကာက္ကုိေရာက္တုန္းက အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ ေပးလုိက္ဖူးသတဲ့။ စားေသာက္ျပီးလုိ႔ ဝို္င္လက္က်န္ေလးငံုရင္း အလုပ္အကုိင္အေၾကာင္း စကားစေနတုန္း၊ျဗဳန္းဆုိ က်ေနာ္တုိ႔စားပြဲဝုိင္းဆီကုိ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ဗုိက္နည္းနည္းရႊဲျပီး၊ဆံပင္ျဖဴတခ်ဳိ႕ေရာေနတဲ့ မေသမသပ္ဆံပင္ပံုစံနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးတစ္ေယာက္ ဝင္လာပါေလေရာဗ်ာ။ ထူးျခားတာ ကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက ဟန္ေဆာင္မွဳကင္းလွတဲ့အျပံဳးပဲဗ်။သူအျပံဳးဟာ တကယ့္ကုိ အျပစ္ကင္းတယ္။သူ႔အမူအယာဟာ ပြင့္လင္းေဖာ္ေရြခ်က္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔ အားလံုးကုိ သူကဗမာလုိစျပီးႏွဳတ္ဆက္သဗ်။ "အားလံုးမဂၤလာပါ။စားလုိ႔ေကာင္းၾကရဲ့လား။ လုိတာရွိ ေျပာေနာ္။ အားမနာနဲ႔။က်ေနာ္ မစၥတာလီ" ပါတဲ့။မစၥတာလီဟာ အသက္ေျခာက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ဝန္းက်င္ရွိမယ္လုိ႔ခန္႔မွန္းရပါတယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ ေစာေစာက အမ္စထေရာင္းတစ္ေယာက္ "အန္ကယ္အန္ကယ္"ဆုိျပီး ဖုန္းဆက္ေခၚေနတာ မစၥတာလီေပပဲကုိး။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူဟာဗမာျပည္ဖြားတရုတ္လူမ်ဳိးတဦးပါပဲ။ Water Library Restaurant ရဲ့ပုိင္ရွင္ မစၥတာလီေပါ့။ ကုိအမ္စထေရာင္းက မစၥတာလီနဲ႔ တစ္ေယာက္ခ်င္း မိတ္ဆက္ေပးအျပီးမွာေတာ့"အခု က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလုပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အန္ကယ့္ဆီက အၾကံဥာဏ္လုိခ်င္လုိ႔ ပါလုိ႔လည္း က်ေနာ္စကားစလုိက္ေရာ၊ မစၥတာလီရ့ဲတုန္႕ျပန္ခ်က္ကေတာ့ "က်ေနာ္ဘာမွ မတတ္ပါ ဘူး။အခုက်ေနာ္တေနကုန္ ဝိုင္ေလွ်ာက္ေသာက္ျပီးမူးေနတာပါ"တဲ့။ေကာင္းၾကေရာ့ဗ်ာ။ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ ဟုတ္လွျပီ ထင္ေနၾကတဲ့ တတ္ေယာင္ ကားေတြနဲ႔ "ဘာမွမတတ္ပါဘူး"ဝန္ခံေနတဲ့ နာမည္ေက်ာ္သူေဌးၾကီးေတြ႔ေနၾကပါပေကာ။မစၥတာလီဟာ ဝို္င္ခြက္ကုိ ႏွာေခါင္းဝေတ့ျပီး မၾကာခဏအနံခံရွဴရွဳိက္ေနေလရဲ့။ အၾကာၾကီးေနမွ တစ္ငံုေလာက္ေသာက္တာကုိလည္း က်ေနာ္ ေသခ်ာသတိျပဳမိတယ္ဗ်။ဝုိင္ကုိဒီပံုစံနဲ႔ေသာက္ေနမွေတာ့ ဘယ္မွာလာ မူးမတုန္းဗ်ာ။ ကုိမင္းဒင္ေရ။ က်ေနာ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း လူတမ်ဳိးဗ်။ မစၥတာလီကုိလည္းေတြ႔ေရာ လာရင္းလုပ္ငန္းကိစၥၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတြကုိ ေမ့ျပီး မစၥတာလီ့အေၾကာင္းကုိ အရမ္းစိတ္ဝင္စားသြားမိသဗ်ာ။သူဟာ ဘာေၾကာင့္ဗမာျပည္ကုိ စြန္႔ခြာခဲ့သလဲ။ သူဟာ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ဘယ္လို ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားခဲ့သလဲ။အခုက်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ ေခါင္ခုိက္ေအာင္ေစ်းၾကီးလွတဲ့စားေသာက္ဆုိင္ကုိ ဘယ္လုိစိတ္ကူး စိတ္သန္းနဲ႔ ဖြင့္ခဲ့ သလဲ။ဒီဆုိင္အျပင္သူဘာလုပ္ငန္းေတြလုပ္ေနေသးသလဲ၊ဆုိတဲ့ေမးခြန္းေတြ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲကို တန္းစီျပီး ဝင္လာပါေလေရာ။ အခ်ိန္ရေသးတယ္ဗ်ာ။တစ္ဆုိင္ဆုိင္မွာ ဝင္ျပီး ေကာ္ဖီေသာက္ၾကရေအာင္။ က်ေနာ္ႏိုင္ေထာင္ကအိမ္ကုိမျပန္ဘူးဗ်။ ဖူးခက္ေတာင္း (Phuket Town)က ခင္ဗ်ားအိမ္ကုိလုိက္ခ့ဲအံုးမယ္။ က်ေနာ္သိသမွ်မစၥတာလီအေၾကာင္းခင္ဗ်ားကုိေျပာျပခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ။
ယေန႔ထုတ္ ဆဲဗင္းေဒးဂ်ာနယ္။

ေျခာက္သိန္းတန္ထမင္းတနပ္။
ကုိအမ္းစထေရာင္းေမာင္းေနတဲ့ကားေပၚမွာ အျငိမ့္သားလုိက္ပါေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သူ႔အေဖ မစၥတာဖီးလစ္(ရွမ္းနာမည္ ဦးစုိင္းလတ္)အေၾကာင္းကုိလည္း နားေထာင္ခဲ့ရေသးဗ်။ ကုိအမ္စထေရာင္းရဲ့မ်က္ႏွာရုပ္သြင္ကုိၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ အေတြးတစ္ခု ေပၚမိတယ္။
at No comments:

သူတုိ႕ရင္ထဲက ႏုိင္ငံေတာ္ သူတုိ႕ရင္ထဲက ႏုိင္ငံေရး



(လယ္သမားေတြနဲ႕ ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းတာ မလုပ္ဘဲ စုိက္ခင္းေတြကုိ သံဆူးႀကိုးနဲ႕ ၿခံခတ္တာ လာလုပ္ရင္ အသက္နဲ႕ လဲလုိက္မယ္။ မယုံရင္ ေစာင့္ၾကည့္ထားလုိက္။)
လက္ပံေတာင္းက ေက်းလက္ေန အမ်ုိးသမီး ေျပာလုိက္တဲ့ စကားအေပၚကုိ ၾကားရတဲ့ ဗမာျပည္သားေတြသာမက ႏုိင္ငံျခားက လူေတြကေတာင္ ဒါမွ ဗမာ့သတၱိရယ္လုိ႕ ခ်ီးမြမ္းေလးစားၾကတယ္။
at No comments:

သစ္ထူးလြင္ သတင္းစုစည္းမႈ (၂၉-၁)

သစ္ထူးလြင္

at No comments:

Tuesday, January 28, 2014

အပ်ိဳၾကီးဖီလင္

Kyar Phyu Nwe was tagged in Ko Zaw Nyi Nyi's photo.

အပ်ိဳၾကီးဖီလင္ ဘုရားဘုရား အခ်စ္ဆိုပါလား။ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ အခ်စ္ဆိုတဲ႔ အရာကို ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားခဲ႔တာ ေသခ်ာသည္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ထံမွ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ႔စကားတစ္ခြန္းဟာ ကြ်န္မ အတြက္ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ႕ကိုျဖစ္ေပၚေစနုိင္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွထင္မဘူး။ ဘာေၾကာင္႔လည္းဆိုရင္ ကြ်န္မဟာ အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေသာေၾကာင္႔ၿဖစ္၏။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ကြ်န္မကိုခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာလာတယ္ဆိုရင္ ထိုေယာက်္ားရဲ႕ လိုအပ္ေနေသာအရာက ဘာလဲဆိုတာကုိ ထာဝစဥ္စဥ္းစားမိေနၿခင္းသည္ ကြ်န္မရဲ႕ အပ်ိဳႀကီးဆုိေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ပိုမိုတင္႔တယ္ေစခဲ႔သည္။ အသက္(၃၁)ဆိုတာ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႕ အရမ္းႀကီး ေနာက္က်ေနတဲ႔ အခိ်န္တစ္ခုမဟုတ္ေပ။ ဒါေပမဲ႔ အပ်ိဳေဖာ္ဝင္ တစ္ဆယ္ငါးနွစ္ေက်ာ္ကတည္းက ထူးျခားစြာ ေတာင္းတမိ ျခင္းမရွိေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ထံမွ အခ်စ္ကို ကြ်န္မသံုးဆယ္ေက်ာ္ေသာအခ်ိန္မွ နဖူးေတြ႔ ဒုူးေတြ႔ ရင္ဆိုင္ေနရၿပီျဖစ္သည္။ ဒီေန႔သည္ကြ်န္မဘဝအတြက္ အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝကိုအစျပဳရန္ ကြ်န္မ၏ အပ်ိဳႀကီးဆုိေသာ ဂုဏ္ကိုေခ်ဖ်က္ရန္အတြက္ အခ်ိန္ေပးလိုက္ရေသာ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မသည္ ကြ်န္မမိခင္၏ အိမ္ေထာင္ျပဳေစလိုေသာစိတ္ကို အားျဖည္႔ေပးနုိင္ရန္အတြက္ အြန္လိုင္းေလာက၏ ေခတ္အစားဆံုးေဖ႔ဘုတ္မွ ကြ်န္မႏွင္႔တင္႔တယ္မည္ဟု ယူဆရေသာ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္၏ ေတြ႔ဆိုရန္ ခ်ိန္းဆိုမႈကုိ လက္ခံခဲ႔သည္။ ထိုေယာက်္ားသည္ ကြ်န္မကို အခ်စ္အ ေၾကာင္းမ်ားစြာေျပာၿပီး မည္မွ်ခ်စ္ျမတ္နုိးေၾကာင္းကိုလည္း လိုင္းေပၚတြင္မ်ားစြာ ေျပာဖူးေလသည္။ အျပင္မွာေတြ႕ဆံုဖို႔ အေျခအေနတစ္ခု ဖန္တီးေပးလိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ နွစ္ဦးသေဘာတူ ခ်ိန္းဆိုထား တဲ႔ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးကိုေရာက္လွ်င္ ဆိုင္ရဲ႕ ေထာင္႔က်က်ထိုင္ခံုတစ္ခုမွာ အသားလတ္လတ္ မ်က္မွန္ တပ္ထားတဲ႔ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကြ်န္မကိုခ်ိန္းဆိုထားေသာသူမွာ ထိုေယာက်္ားျဖစ္ေပလိမ္႔မည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ သူဝတ္ထားေသာ အက်ႌအေရာင္မွာ ကြ်န္ွမနွင္႔တူညီစြာ ဝတ္ဆင္ခဲ႔မည္ဟု တိုင္ပင္ထားခဲ႔ေသာ အေရာင္ၿဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္၏။ ကြ်န္မသည္ အိမ္မွမိခင္၏ ဖိအားကုိ လက္မခံလိုေသာေၾကာင္႔ လာေတြ႔ေသာ္လည္း အခ်စ္ဆုိေသာအရာကို ကြ်န္မကသာေပးခ်င္သည္။ ေယာက်္ားမ်ားထံမွ ပူေလာင္တဲ႔ အခ်စ္ကို ျမတ္နိုးလက္ခံလိုစိတ္မရွိပါ။ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာ ကုိယ္ကိုခ်စ္ျမတ္နိုးသည္ဟု တဖြဖြေျပာေနေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ႔႕ စိတ္အသြင္သ႑ာန္ကိုလည္း အကဲခတ္ခြင့္ရခဲ့ေလသည္။ ကြ်န္မသည္ ကြ်န္မခ်စ္ေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကုိဘဲ လက္ထပ္ခ်င္ေသာ မိန္းမသားတစ္ ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္မကိုခ်စ္ေသာ ေယာက်္ားတစ္ယာက္ရဲ႕ ႏူးည့ံျခင္းေတြကိုလည္း လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ၾကည္႔ခ်င္ခဲ႔၏။ အိမ္မွ ေမြးမိခင္ ေျပာဆိုေနတုန္း ဘာမွစိတ္ထဲမွတ္မထားဘဲ နားေအးၿပီးတာဘဲဟု သေဘာပိုက္ကာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို လာေတြ႕မိျခင္းသည္ ကြ်န္မအတြက္ စိတ္ပ်က္မႈမ်ားစြာ ပို္င္ဆိုင္ခဲ႔ရသည္။ ဆိုင္ကိုေရာက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ ထိုေယာက်္ားထံမွ လွ်ာရိုးမရွိစြာေျပာဆိုေနေသာ “မ” ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္ အရမ္းျမတ္နုိးတယ္ အရမ္းပိုင္ဆုိင္ခ်င္တယ္စသည္ၿဖင္႔ ကြ်န္မ၏ မ်က္စိတစ္ေထာက္စာ အလွတရားေပၚတြင္ ရစ္မူးေနျခင္းကိုလည္း မ်ားစြာအံၾသစြာေတြ႔ရ၏။ အသက္က( ၃၁ ) လွပေသာအခ်ိဳးအစားနွင္႔ ေက်ာင္းဆရာမ အပ်ိဳႀကီးဆုိသည္႔ ဂုဏ္နွင္႔လိုက္ဖက္စြာ မာနႀကီးေသာ ကြ်န္မသည္ ထိုေယာက်္ား၏ ရမၼက္ဆန္စကားအၿပံဳးကို လွပစြာေရွာင္တိန္းနုိင္ခဲ႔သည္။ ကြ်န္မသည္ အခ်စ္ကို ခ်စ္ဖို႔အတြက္သာ အေလးထားၿပီး အခ်စ္နွင္႔ဘဝ အခ်ိဳးခ်မည့္ သူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ျခင္းကို သိရွိျခင္းမရွိေသာ ထိုေယာက်္ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းစိတ္လည္း အနည္း ငယ္မွ် ျဖစ္ေပၚမလာခဲ႔ေပ။ “မ” “ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ အခ်စ္ကိုဘယ္လိုျမင္သလဲ” “အပြင္႔လင္းဆံုး နဲ႔အရိုးသားဆံုးေျပာရမယ္ဆိုရင္ အစ္မက အခ်စ္ဆိုတာကိုမယံုဘူးရွင္႔”။ “ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာၿပီးတဲ႔ေနာက္ပိုင္းမွာ ေယာက်္ားေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ၊ လိုခ်င္မႈ ျပင္းျပတဲ႔ စိတ္ဆႏၵေတြကို ကြ်န္မျဖည့္ဆည္းေပးနုိင္မယ္မထင္ဘူး။ ရွင္… အခ်စ္ကိုဘဲ လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ကြ်န္မတို႔ ေတြ႔ဆံုျခင္းဟာ ဒီေလာက္ဘဲ” စကားကိုခပ္ရင္႔ရင္႔ေျပာၿပီး ေကာ္ဖီဆိုင္မွျပန္ခဲ႔သည္။ အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သြားျပန္ၿပီ ဒီတစ္ခါလည္း ဟုေတြးၿပီး ျပံဳးမိေလသည္။ ို႔ အလားတူေသာ လူေပါင္းမ်ားစြာနွင္႔ ေတြ႕ဆံုၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ကြ်န္မသည္ ခပ္ရင္႔ရင္႔ အခ်စ္ဒႆန မ်ားကို ထူးျခားစြာ ပိုင္ဆိုင္ထားသည္႔ အသဲမာေသာ ရက္စက္တတ္ေသာ၊စိမ္းကားနုိ္င္စြမ္းျပင္းေသာ၊ သံုးဆယ္ေက်ာ္ ခပ္စြာစြာအပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ဟု ဂုဏ္သတင္းႀကီးေလေတာ႔သည္။ ကြ်န္မေက်ာင္းကေနျပန္လာသည္႔ ငါးနာရီပတ္ဝန္းက်င္အခ်ိန္ေလာက္မွာ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးၿဖင္႔ကြ်န္မ အနည္းငယ္ပြတ္တုိက္မိျခင္းခံလိုက္ရသည္။ ကြ်န္မ၏ ဆိုင္ကယ္သည္ အနည္းငယ္ ဟန္ခ်က္ပ်က္လဲသြားသည္။ ေရွ႕ျခင္းထဲထြင္ ထည့္ထားသည္႔ ထမင္းဂ်ိဳင္႔နွင္ အျခားကြ်န္မ၏ စာအုပ္မ်ား ေအာက္သုိ႔ က်သည္။ “ခုေကာက္ေပး ကြ်န္မရဲ႕ထမင္းဂ်ိဳင့္နဲ႕ စာအုပ္ေတြ ဒီေလာက္ လမ္းအက်ယ္ႀကီးရွိတာကို ေသခ်ာစီးတာမဟုတ္ဘူး ဘယ္လိုအမ်ိဳးစားေတြမွန္းမသိဘူး” ဟုေၿပာၿပီး မ်က္နာကိုတည္လိုက္သည္။ ထိုအခါမွ ကြ်န္မဆိုင္ကယ္ကို လာခ်ိတ္ေသာ သူကုိေသခ်ာၾကည္႔မိသည္။ အက်ီက ရွပ္အက်ႌ အကြက္စိတ္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ ပံုစံကေတာ႔ ေခတ္လူငယ္ပီပီစတုိင္က်၏။ ကြ်န္မကို ဆုိင္ကယ္က ထိတယ္ဆိုရံုမွ် ပြတ္တိုက္တယ္ဆုိေပမဲ႔ အပ်ိဳႀကီးတို႔ထံုးစံအတိုင္း စကားေတြ ၾသဝါဒေတြကို မနားတမ္း ေခၽြလုိက္သည္။ ဆိုင္ကယ္သည္ ဘာျဖစ္သြားသည္မွန္းမသိေသာေၾကာင္႔ အနားရွိ ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆုိင္သို႔လည္း ထိုေကာင္ေလးကို တြန္းပီး အပ္ခိုင္းလုိက္သည္။ တိုက္မိေသာ အရွိန္ေၾကာင္႔ ေျခေထာက္အနည္းငယ္ နာသြားသျဖင္႔ ကြ်န္မ၏အိမ္သို႔ ဆုိင္ကယ္ပိုင္ရွင္ကို လိုက္ပို႔ေပးရန္လည္း ေတာင္းဆိုလိုက္၏။ ထိုသို႔ျဖင္႔ ေကာင္ေလးနွင္႔ အပ်ိဳႀကီး တို႔၏ ဇာတ္လမ္းစခဲ႔သည္။ ကြ်န္မသည္ ဆုိင္ကယ္တုိက္ေသာ ေကာင္ေလးကိုမေက်နပ္သျဖင္႔ အိမ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ဒုတိယ အႀကိမ္ထပ္ ေျပာမိျပန္သည္။ ထုိအခ်ိန္မွ ကြ်န္မထိုေကာင္ေလးကို သတိထားမိေလသည္။ အလြန္ဆံုး ရွိလွ ၂၅ႏွစ္ ရွိမည္ထင္သည္။ ကြ်န္မမိခင္က အိမ္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဧည္႔သည္ကို ထိုင္ေျပာေနျခင္းကို နစ္လိုျခင္းရွိပံုမရေသာ္လည္း စိတ္ႀကီးေသာ အပ်ိဳႀကီး ကြ်န္မကို ဘာမွ ဝင္ေရာက္တားဆီးျခင္းေတာ႔ မရွိခဲ့ေပ။ ေနာက္ဆံုး “မင္းမိဘေတြနဲ႔လာေတာင္းပန္မွ ေက်နပ္နိုင္မယ္”ကြ်န္မ ထိုေကာင္ေလး ကို ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ အဲ့အခ်ိန္မွ ကြ်န္မရဲ႕မိခင္က “သမီးရယ္ညည္းလည္းဘာမွျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး နည္းနည္းပါးပါး နာတာေလာက္ကိုေအ သူ႕မိဘေတြကို ဘာလို႔ေခၚၿပီးလာခိုင္းတုန္း”ဟု ေျပာေလသည္။ မည္သို႔ပင္ဆုိေစ ညဘက္ ၈ နာရီပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ကြ်န္မအိမ္ကို ထိုေကာင္ေလးသည္ သူ၏ အေဖ အေမကိုေခၚၿပီးလာေတာင္းပန္သည္။ ထိုသို႔လာေတာင္းပန္ျခင္းကို ကြ်န္မမိခင္ကအားနာသည့္ပံုစံမ်ိဳးျပေသာ္လည္း ကြ်န္မ၏ သေဘာအတုိင္း အေတာင္းပန္ကိုခံေလသည္။ “သူတို႔သားအားခြင္႔လြတ္ေပးပါ ဆရာမေလးစိတ္ခ်မ္းသာသလို ျဖစ္ေစပါမည္”ေကာင္ေလး ေခါင္းတၿငိမ္ၿငိမ္႔ျဖင္႔ ေထာက္ခံေနေလသည္။ ကြ်န္မကလည္း ေနာက္ခါ အဲလိုမ်ိဳးထိခိုက္မႈ မျဖစ္ေအာင္ ဆိုင္ကယ္ကိုစီးေစသင္႔ေၾကာင္း အရြယ္က လည္းကေလးအရြယ္မဟုတ္ဘဲ ထိုသို႔ျဖစ္ေနျခင္းသည္ မေကာင္းေၾကာင္းခပ္ဖိဖိေျပာၿပီး ေက်ေအး လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္မတြင္ ဆိုင္ကယ္မရွိသည္႔အတြက္ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ေက်ာင္းသို႔ ႀကိဳပို႔ လုပ္ေဆာင္ေပးရန္ကုိလည္း ညစ္ၿပီးေတာင္းဆိုလိုက္သည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ထုိေကာင္ေလးသည္ ကြ်န္မ၏အိမ္သို႔ မ်ားစြာဝင္ထြက္ခြင္႔ကို မည္သို႔မည္ပံုမွန္းမသိဘဲ ကြ်န္မ၏မိခင္က ခြင္႔ျပဳလိုက္၏။ ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆုိင္မွ ကြ်န္မဆိုင္ကယ္ကို ျပန္ေရြးၿပီးေသာ္လည္း ကြ်န္မေမြးမိခင္သည္ ကြ်န္မအားစိတ္မခ်ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ၿဖင္႔ ဆုိင္ကယ္စီးခြင္႔ကို ပိတ္ပင္လိုက္သည္။ ထို္ေကာင္ေလး၏ မိဘမ်ားသည္ ကြ်န္မ မိခင္နွင္႔တရားမိတ္ေဆြမ်ား ၾက၏။ ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္ ေမေမက ေကာင္ေလးကို အိမ္လာလည္ခြင့္သာမက ကြ်န္မအားပိ႔ုၾကိဳ လုပ္ေပးရန္အတြက္ စီစဥ္လိုက္သည္။ ထိုေနာက္ကြယ္တြင္္ ကြ်န္မမိခင္၏ ထာဝရ စိတ္ကူးျဖစ္ေသာ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးေရး အစီိအစဥ္ကို ထုိေကာင္ေလးနွင္႔ အေကာင္ထည္ေဖာ္လုိျခင္းေၾကာင္႔ လည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနနိုင္ေပသည္။ ထုိသို႔ဆိုလာလွ်င္ ကြ်န္မသည္ ကြ်န္မမခ်စ္ေသာ မည္သည္႔ ေယာက်္ား ကိုမွ် ကြ်န္မ၏ ဘဝကိုေပးအပ္ျခင္းမျပဳလိုဟုေျပာၿပီး ျငင္းဆန္ရေပမည္ ။ ထိုသို႔ မိခင္၏ အိမ္ေထာင္ျပဳေစ ေရးအစီအစဥ္မ်ားစြာကိုျငင္းဆန္ျခင္းသည္လည္း အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္၏ဗီဇျဖစ္လိမ္႔မည္။ ထိုေနာက္ပိုင္း ကြ်န္မသည္ထုိေကာင္ေလးကို သတိထားမိသည္။ မည္မွ်ဂရုမစိုက္သည္ ျဖစ္ေစ ကြ်န္မကိုအၿမဲသတိထားၿပီးဂရုစိုက္မႈမ်ားကိုျပ၏။ ကြ်န္မ၏ မိခင္သည္လည္း ထုိေကာင္ေလးအား ကြ်န္မကို ေက်ာင္းအသြားအျပန္အားလိုက္ပို႔ျခင္းကိုခြင့္ျပဳေပးထားသည္။ ဆုိင္ကယ္ေမာင္းတုိင္း ထုိေကာင္ေလးထံမွ ျပင္းရွေသာရနံတစ္ခုကိုရွဴရွိဳက္ေနရျခင္းကိုလည္း ကြ်န္မရွက္ရြံ႕ရင္ခုန္မိသည္။ အခ်ိန္တို႔သည္ ရက္ကို လစားျဖင္႔ ေျခာက္လဝန္းက်င္သို႔ပင္ပတ္သက္မႈရိွလာခဲ႔ၿပီ။ ကြ်န္မ ၏မိခင္သည္ ကြ်န္မအား ထိုေကာင္ေလးနွင္႔လက္ထပ္ေပးမည္ မယူဘဲျငင္းပါက သူအားအဆိုးမဆိုနွင္႔ဟု ရာဇသံေပးေနေလၿပီ။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆုိေသာ္ ကြ်န္မအားဆိုင္ကယ္တုိက္ေသာ ေန႕ကထဲက ထိုေကာင္ေလးနွင့္သူ၏ မိခင္မ်ားသည္ သမီးအားလိုခ်င္သည္ဟု ေတာင္းဆို ထားခဲ႔သည္ဟု ေျပာသည္။ ထိုမိသားစုနွင္႔ အေမသည္ ထုိေန႕က ကြ်န္မစိတ္ဆိုးေနမွန္း သိသျဖင္႔ ဘာမွေျပာဆိုျခင္းမရွိဘဲ ဒီတိုင္းျပန္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ထိုအခါမွ ဟိုေကာင္ေလးကို အိမ္ဝင္ထြက္သြားလာခြင္႔ကို အေမကခြင္႔ျပဳေပးထားသည္ ကိုဟု ခုမွသေဘာေပါက္ေတာ႔သည္။ ကြ်န္မေမေမ အတိအလင္းေျပာၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထိုေကာင္ေလးက ေယာက်္ားဆန္ေသာ အခြင္႔အေရးမ်ားကုိ ကြ်န္မထံမွသိုသိပ္ စြာေတာင္းဆိုေနၿပီ။ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္မ်ားကိုလည္း ေစာလြန္းစြာ အိမ္သို႔လာႀကိဳၿပီး ကြ်န္မအိမ္ကို ဝင္ထြက္ေနသလို ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း မေသခ်ာေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားနွင္႔ ေတာင္သြားျခင္းေျမာက္သြားျခင္းမ်ား မ်ားစြာျပဳ၏။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္လည္း အိမ္သို႔ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာၿပီ ကြ်န္မထံသို႔ ညင္သာစြာ ခ်ဥ္းကပ္ေနသည္။ မိုးေရစက္လက္ၿဖင္႔ ေအးျမေနေသာ ေန႕တစ္ေန႔တြင္ ကြ်န္မဘဝရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္မ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာသည္။ ဒီေန႕သည္္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္နွင္႔ ဥပုဒ္ရက္ထပ္တူက်၏။ ကြ်န္မေမေမသည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ သီလယူရန္သြားေသာ အခ်ိန္တြင္ ထိုေကာင္ေလးသည္ ကြ်န္မထံသို႔ ေရာက္လာသည္။ သူ ကြ်န္မ အိမ္သို႔ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ သူထံမွ ကြ်န္မအတြက္ အနည္းငယ္ စိမ္းသက္ေသာ အရက္နံ႕ ခပ္သင္းသင္းကုိရသည္။ ကြ်န္မက အေမ မရွိဟုေျပာသည္ကိုလည္း ထိုေကာင္ေလးက မသိခ်င္ေယာင္ျပဳၿပီး ဧည္႔ခန္း တြင္ထုိင္ေနသည္။ကြ်န္မကျပန္ေစလိုသည့္သေဘာကိုသိေအာင္ ေျပာေသာ္လည္း မသိေယာင္ေဆာင္ၿပီး “အစ္မကို ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန႔ေျပာစရာရွိတယ္” “ေျပာစရာရွိတာေျပာၿပီးျပန္ မိုးေတြက ရြာတဲ႔အျပင္ အေမလည္း အိမ္မွာမရွိေတာ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကျမင္ရင္မေကာင္းဘူး” ထိုအခါေကာင္ေလးက ထိုင္ေနရာမွထၿပီး ကြ်န္မနားကိုေလွ်ာက္လာသည္။ ထုိေကာင္ေလး၏ မ်က္နာသည္ ယမကာတန္ခိုးျဖင္႔ နီရဲေနေလသည္။ ကြ်န္မနားသို႔ေရာက္ေသာအခါ ထိုေကာင္ေလးက ကြ်န္မကိုျဗဳန္းကနဲဖက္ၿပီး “မကိုကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္တယ္”ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ထံမွ ခ်စ္သည္ဟူေသာ စကားသံကိုၾကားလိုက္ရ သည္နွင္႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ေရွးယခင္က ကြ်န္မထံ ေျပာဆုိထားခဲ႔ဖူးေသာ စကားသံေတြကိုၾကားေယာင္မိၿပီး ထိုေကာင္ေလး၏ ရဲတြတ္ေနေသာပါးနွစ္ဖက္ကို ကြ်န္မလက္ဝါးၿဖင္႔ မိတ္ဆက္ေပးလုိက္သည္။ အသံနွစ္ခုဆင္႔ထြက္လာၿပီးထိုေကာင္ေလး အနည္းငယ္ ယိမ္းယိုင္သြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေကာင္ေလးက ကြ်န္မကို မယံုၾကည္စြာၾကည့္ၿပီး “အစ္မ ဘာလို႔ အဲေလာက္ရက္စက္ရတာလည္းဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္က ခ်စ္တယ္လိုေျပာတဲ႔ စကားက အစ္မအတြက္ အဲေလာက္ျဖစ္သြားေစလား” ေကာင္ေလး မယံုၾကည္နုိင္စြာ ေမးသည္။ ကြ်န္မလည္းရွက္ရြံျခင္း မ်ားစြာျဖင္႔ထိုေကာင္ေလး၏ အေမးကို မေျဖနုိင္ေပ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မ၏ အေမသည္သီလယူၿပီအိမ္ျပန္လာသည္။ ဧည္ခန္းကိုေရာက္ေတာ႔ေမေမက “မုိးေတြရြာေနတယ္ သားငယ္ ေအးေဆးမွျပန္”ဟု ထိုေကာင္ေလးကုိ တစ္ခ်က္ၾကည္႔ ေျပာၿပီး အခန္းထဲဝင္သြားေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မသည္ ေကာင္ေလးမ်က္နွာအား ေသခ်ာၾကည္႔မိသည္။ မ်က္ဝန္းထက္တြင္ မ်က္ရည္ဟုထင္ရမည္႔ အရာတစ္ခုက ဝင္းလက္ေနၿပီ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကို တင္းတင္းေစ႔ ထားေလသည္။ ကြ်န္မ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ တုန္႕ျပန္လိုက္ေသာ အရာသည္ ထိုေကာင္ေလး၏ မ်က္ဝန္းမွတစ္ဆင္႔ ကြ်န္မ နွလံုးသားသို႔ အနည္းငယ္ ဝင္ေရာက္သြားသလိုခံစားမိ၏။ “ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေတာ႔မယ္အစ္မ အစ္မရဲ႕ ရက္စက္ျခင္းေတြကို ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ႔ စကား တစ္ခြန္းအတြက္နဲ႔ ပိုင္ဆုိင္ခြင္႔ရခဲ႔တာကို တစ္သက္လံုးမွတ္ထားၿပီး သတိရေနေပးမယ္” ေကာင္ေလးသည္ ေမေမကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားသည္။ ေကာင္ေလး၏ ေက်ားၿပင္အားၾကည္႔ေန႔ရင္း ကြ်န္မ၏ လက္နွစ္ဖက္မွ နာက်င္ျခင္းကိုသတိျပဳမိသည္။ ကၽြန္မသည္ပင္ ထိုမွ်နာက်င္ေနလွ်င္ လက္မဟုတ္ေသာ ပါးနွစ္ဘက္မွ နာက်င္ျခင္းသည္ မည္မွ်ျဖစ္ေပမည္နည္း။ ထိုသို႔ၿဖင္႔ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထိုေကာင္ေလးသည္ ကြ်န္မ၏ အိမ္သို႔အဝင္ထြက္ျပဳလုပ္ျခင္း နည္းပါး သြားခဲ႔သလို႔ ကြ်န္မအားေက်ာင္းႀကိဳပို႕တာဝန္မ်ားကိုလညး္ အလုပ္မအားဟု အေၾကာင္းၿပကာျငင္းဆန္လိုက္ သည္။ ကြ်န္မသည္ အပ်ိဳႀကီးပီသစြာ လက္သြက္သြက္ျပဳမူလုိက္ေပမဲ႔ ကြ်န္မ၏ အမွားကို ျပန္ ေတာင္းပန္လိုစိတ္ ရွိသည္။သို႕ေသာ္ အက်ိဴးအေၾကာင္းက တိုက္ဆုိင္လာျခင္းမရွိေတာ႔ပါ။ ထိုအခါမ်ားတြင္ ကြ်န္မအား လိုက္ပို႔ေပးခဲ႔ေသာအခ်ိန္မ်ားထဲမွ ရွက္ရြံစြာ ေပ်ာ္ရြင္ခဲ႔ဘူးေသာ အခ်ိန္မ်ားကို သတိရမိသည္။ ထို႕အျပင္ ထိုေကာင္ေလး၏ မိမိဘာေျပာေျပာ အၿပံဳးမပ်က္သည္႔ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးေတြကို သတိရသလို ထိုေကာင္ေလး၏ ကုိယ္သင္းရနံေလးေတြကိုလည္း တမ္းတမိသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ကြ်န္မ အရွက္ႀကီးစြာ ျပဳမူလိုက္ေသာ တစ္စံုတစ္ရာသည္ ကြ်န္မ၏ သတိရျခင္းမ်ားကို ထို ေကာင္ေလးနွင္႔ ပတ္သက္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးေလၿပီ။ ကြ်န္မသည္ ထိုေကာင္ေလးအိမ္သို႔ လိုက္ၿပီး ကြ်န္မအမွားကို ေတာင္းပန္လိုစိတ္ရွိေသာ္လည္ ကြ်န္မ အပ်ိဳႀကီးဗီဇက မာနႀကီးစြာခြင္႔မျပဳေပ။ ယခင္ကဆိုလွ်င္ ကြ်န္မေမေမသည္ ထုိေကာင္ေလးနွင္႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမိသားစုအေၾကာင္းကို အာေပါက္မတတ္ေျပာမရွိေတာ႔ေပ။ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကိုမ်ား ေကာင္ေလး ေမေမကိုေျပာလိုက္ေလသလားမသိေပ။ ကြ်န္မသည္ အပ်ိဳႀကီးဆုိေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ကို အားျပဳထားေသာ္လည္း ေကာင္ေလးကို သတိရေသာစိတ္ အားနာေသာ စိတ္နွင္႔ အျခားအရာမ်ားကို တမ္းတမိေလသည္။ မွန္ရာကုိ ဝန္ခံရမည္ဆိုလွ်င္ အခ်စ္ဆုိေသာအရာ သည္ ကြ်န္မ၏နွလံုးသားတြင္ ခိုဝင္ေနေလၿပီျဖစ္သည္။ လိုက္လွ်င္ေျပးေသာ ေလာကနိယာမအရ ယခုအခ်ိန္သည္ ကြ်န္မအတြက္ စိတ္ပင္ပန္းဆုံုး အခ်ိန္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာင္းရွိဆရာမမ်ားသည္ပင္ ကြ်န္မမ်က္နာညိဳးၿပီး ကုိယ္ရည္အနည္းငယ္ စစ္သြားျခင္းကို ဂရုျပဳမိေလသည္။ ကြ်န္မအားတိုက္ရုိက္ေမးၿမန္းၿခင္းမရွိေသာ္လည္း သိုိသိပ္စြာေလ႔လာၿပီးကြ်န္မအ ေၾကာင္းကို ကြ်န္မေနာက္ကြယ္တြင္ေျပာေနေပလိမ္႔မည္။ ကြ်န္မေက်ာင္းသို႔သြားရန္ျပင္ဆင္ေနေသာ တစ္ရက္တြင္ ေကာင္ေလးသည္ ဆုိင္ကယ္ျဖင္႔ အိမ္သို႔ေရာက္လာၿပီး ကြ်န္မကိုမၾကည္႔ဘဲ ေမေမကိုေမးေလသည္။ “အန္တီရွိလားမသိဘူး ေမေမ ပစၥညး္ တစ္ခုပို႔ခိုင္းလိုက္လို႔” “အင္းရွိတယ္ ထိုင္အံုးေလ ေမေမရွိတယ္” ထိုအခါေကာင္ေလးက ခပ္ရဲ႕ရဲ႔ တစ္ခ်က္ၿပံဳးၿပီး “ေတာ္ပါၿပီ မထိုင္ေတာ႔ပါဘူး ပါးနွစ္ဘက္က အေရာင္က်တာေတာင္ သိပ္မၾကာေသး”ထို စကား ကိုၾကားလုိက္ရသည္နွင္႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကြ်န္မသည္ အားနာစိတ္ သတိရစိတ္ျဖင္႔ ရင္ထဲတြင္ နင့္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ အခ်စ္သည္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အရာေၾကာင္႔ နာက်င္မႈကိုပင္ လက္ခံနိုင္ စြမ္းမရွိဟုလည္း ေတြးမိေလသည္။ ထိုသို႔ေတြးမိေသာ္လည္း ကြ်န္မ၏အမွားကုိ ေတာင္းပန္ လိုစိတ္က ပိုျမင္႔မားေနသျဖင္႔ ကြ်န္မသည္ ထုိေကာင္ေလးကို ေအာက္က်ိဳ႕လိုစိတ္ ျဖစ္ေနမိသည္။ “ထိုင္ပါအံုးကြာ မင္းကလည္း ေယာက်္ားမဟုတ္သလို စကားနာေတြ ထုိးေနလုိက္တာ” သူကိုလညး္ ထုိင္ခိုင္းၿပီး ေမေမကိုလညး္ လွမ္းၿပီး ေကာင္ေလး ေရာက္ေနတယ္ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းေအာ္ေျပာလုိက္သည္။ ထိုအခါမွေကာင္ေလးသည္ ဧည္႔ခန္းတြင္ထုိင္ၿပီး ေမေမထြက္အလာကိုေစာင္႔ေနသည္။ ကြ်န္မသည္လည္း ေကာင္ေလးေသာက္ရန္ ေကာ္ဖီသြားေဖ်ာ္ၿပီး လာပို႔ေသာအခါ ေမေမနွင္႔ေကာင္ေလး မည္သည္႔ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို သေဘာက်ေနသည္မသိ ရယ္ေမာေနသည္။ ကြ်န္မသည္ ထိုသို႔ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ မိသားစုဘဝေလးကို ေမေမကို ေပးလိုစိ္တ္ျဖစ္ေနမိသည္။ ေမေမကို ေယာက်္ားေလးေတြ နွင္႔ေတြ႔ၿပီး ထိုသို႔ရယ္ေမာျခင္းမရွိသည္မွာ ေဖေဖဆံုးသြားခဲ႔ကထဲ ကပင္ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္မေကာ္ဖီခြက္ကို ခ်ေပးေသာ အခါေမေမက “စကားေျပာၾကအံုး ေမာင္နွမေတြ အေမ အျပင္ ခဏသြားလိုက္အံုးမယ္ သားငယ္လည္းေမေမျပန္လာမွျပန္” ေမေမေလွကားထက္မွဆင္းသြားသည္။ ကြ်န္မသည္ အျပစ္ျပဳလုပ္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္႔အတြက္ ကြ်န္မထက္ငါးနွစ္ခန္႔ ငယ္ေသာ ေကာင္ေလးကို ရဲဝ့ံစြာၾကည္႔နုိင္စြမ္းမရွိေပ။ “ေသာက္…အဲမွာ မင္းေကာ္ဖီခါးခါးၾကိဳက္တယ္မို႔လား” “ခင္ဗ်ားႀကီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ တုိက္ၿပီး ပါးတစ္ဖက္ကို ထပ္ရုိက္ဖို႔ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးမို႔လား” ထိုစကားကို ၾကားလုိက္ရတဲ႔ ကြ်န္မသည္ ထိုေကာင္ေလးေရွ႕မွအေဝးဆံုးကုိ ထြက္ခြာသြားခ်င္လိုစိတ္ ျဖစ္မိသည္။ “မင္း ငါ့ကိုမေက်နပ္ေသးဘူးလားကြာ ဒီေလာက္ ေအာက္က်ိဳ႕ၿပီးေတာ႔ ေတာင္းပန္ေနတာကို ဒါမွမေက်နပ္နိုင္လည္း မတတ္နိုင္ဘူး” ထိုင္ခံုမွထကာ အခန္းျပဴတင္းေပါက္ဘက္ကို ထြက္ရပ္ေနလိုက္သည္။ ကြ်န္မဘာဆက္လုပ္လုိ႔ လုပ္ရမည္မွန္းမသိ္။ ထိုေကာင္ေလးကို ေက်နပ္ေအာင္ ေတာင္းပန္ခ်င္ေသာ္လည္း ကၽြန္မ၏ အပ်ိဳႀကီးဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းမည္ကုိလည္း ကြ်န္မစိုးရိမ္မိသည္။ ညအိပ္ရာဝင္တုိင္း ကြ်န္မရိုက္လိုက္လို႔ ရဲသြားေသာ ပါးျပင္နွစ္ခုကို အၿမဲသတိရေနမိသည္႔စိတ္ကိုရွက္လည္း ရွက္ရြံမိသည္။ ခဏေလာက္ၾကာေသာ္ “ေနာက္တစ္ခြက္ေဖ်ာ္ေပးအံုး ကြ်န္ေတာ္ ထပ္ေသာက္ခ်င္ေသးတယ္” “အိုေက ထပ္ေဖ်ာ္ေပးမယ္”လို႔ကြ်န္မေျပာ လုိက္၏။ ပံုမွန္အတုိင္းဆုုိလွ်င္ ကြ်န္မအထြန္႔တက္မိမည္ျဖစ္သည္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ႔ ဘာကိုမွထပ္ေျပာခ်င္စိတ္ မရွိဘဲ ထိုေကာင္ေလး စိတ္သေဘာအတုိင္း လိုက္ေရာမိသည္။ ေကာ္ဖီထုပ္ကုိေဖာက္ၿပီး ခြက္အတြင္းသို႔ထည္႔ေနေသာ အခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မမ်က္၀န္းထက္က မ်က္ရည္တစ္ပြင္႔ ေကာ္ဖီခြက္အတြင္းသို႔ ဆင္းသက္သြားသည္။ တိုးတိ္တ္စြာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်စ္ေနေသာ အပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႔ အရွက္တရားကို အားလံုးခ်နွင္းနုိင္မွ မင္းေလးအစ္မေပၚ ေက်နပ္နုိင္မယ္ထင္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ေျခသံၾကားလို႔ကြ်န္မ ေနာက္ကုိလွည္႔ၾကည္႔ေတာ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကို ေကာင္ေလး လုိက္လာတာကိုေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ကြ်န္မမ်က္ရည္ေတြကို ထုိေကာင္ေလး မသိေအာင္ သုတ္လိုက္တယ္။ ကြ်န္မအနားကုိ ေရာက္လာတဲ႔ အခါမွာ ေကာင္ေလးက “ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တာကလည္းၾကာလုိက္တာဗ်ာ ဘာေတြ မ်ားလုပ္ေနလဲ” ေျပာၿပီ ကြ်န္မမ်ကဝန္းကို ေသခ်ာၾကည္႔ေလ သည္။ ထိုအခါ ေကာင္ေလးက အစ္မ ဘာျဖစ္လို႔ငုိေနတာတုန္းလို႔ေမးသည္။ ကြ်န္မမွာ ေျဖဖို႔ အေျဖ အဆင္႔သင္႔မရွိ။ ဒါေၾကာင္႔ “ေအာ္ေရေႏြးေငြ႔ ဟပ္သြားလို႔ပါ” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူကြ်န္မစကားကို ယံုၾကည္ပံုမေပၚေပ။ “အစ္မ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခုေလာက္ထပ္ေမးခ်င္တယ္ ခြင္႔ျပဳမလား” ကြ်န္မေမးဆတ္ျပလိုက္ေတာ႔ ေကာင္ေလးက “ခုအစ္မ မ်က္ရည္က်ေနတာ ကြ်န္ေတာ္ေၾကာင္႔မို႔လား”။ ကြ်န္မလုိ႔ သံုးဆယ္ေက်ာ္အပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္ထံမွ ခ်စ္ျခင္း စကားေတြကို နူးညံ့စြာထြက္ေပၚလာဘို႔ ထိုေကာင္ေလး ၾကိဳးစားေနေလၿပီ။ အမွန္တိုင္းေၿပာလွ်င္လည္း နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိန္းသိမ္းလာေသာ ကြ်န္မ၏ဂုဏ္ထိခိုက္ေစနုိင္ၿပီး မေျပာျပန္လွ်င္လည္း ကြ်န္မခ်စ္ေနမိေသာ ထိုေကာင္ေလးကို စိတ္ဆင္းရဲသြားေစနုိင္ေပသည္။ “အစ္မေျပာေလ” ထပ္မံေတာင္းဆုိလာေသာ ထိုေကာင္ေလး ကုိ ကြ်န္မ ေကာ္ဖီခြက္လွမ္းေပးၿပီး “မင္းထင္ခ်င္သလိုထင္ကြာ” မီးဖိုခန္းထဲမွ ကြ်န္မ ေျပးထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေကာင္ေလးသည္လည္း ကြ်န္မေပးေသာ ေကာ္ဖီခြက္ကို ျပန္ခ်ၿပီး ကြ်န္ မေနာက္ကို ေျပးလိုက္လာတယ္။ ဧည္႔ခန္းကိုေရာက္ေတာ႔ ေကာင္ေလးက ကြ်န္မထိုင္ခံု၏ေက်ာအမွီကို ကိုင္ၿပီးမတ္တပ္ ရပ္ေနလိုက္သည္။ ထိုေကာင္ေလးက “ကုိယ္ဘာသူ မေတြးတတ္ဘူး အစ္မ ေျဖမွရမယ္”႔ ထပ္ၿပီးေတာင္းဆိုသည္္။ ကြ်န္မမ်က္နွာတစ္ခုလံုး အမည္မေဖာ္နိင္တဲ႔ ခံစားမႈေတြ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ေကာင္ေလးက ကြ်န္မပုခံုးေလးကိုသူနဲ႔မ်က္နာခ်င္းဆုိင္ ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲလွည္႔လိုက္ၿပီး “အစ္မကို ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တယ္အစ္မ” ဟုထပ္ေျပာသည္။ “တစ္ကယ္လို႔ေနာက္ထပ္ ကြ်န္ေတာ္ပါးကုိ ထပ္ရုိက္မယ္ဆိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ခံ၀ံ့ပါတယ္မရယ္” ကြ်န္မႏွင္႔မ်က္နာခ်င္းဆုိင္မွာ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြကို တင္းတင္းပိတ္ထားသည္။ သေဘာက ကြ်န္မထပ္ရုိ္က္မယ္ဆိုလည္း သူ ရဲရဲၾကီးခံမယ္ဆိုတဲ႔ သေဘာနဲ႕ ျဖစ္ေပလိမ္႔မည္ထင္သည္။ ကြ်န္မခ်စ္ေသာ ကြ်န္မကလည္းတစ္ဖန္ျပန္ၿပီးျမတ္နိုးေသာ ေကာင္ေလး၏ပါးျပင္ကိုကြ်န္မနမ္းမိလိုက္သည္လားမသိ။ အသားနွစ္ခုထိေတြ႔ေသာ အသိသည္ကြ်န္မစိတ္တြင္ ၿဖစ္ေပၚေနသည္။ ထိုသို႔ၿဖင္႔ ရစ္ပတ္ေနွာင္ဖြဲတတ္သည္႔ အခ်စ္တစ္ခုအား ေမာင္နွင္႔ကြ်န္မခ်ိဳမိန္စြာေသာက္သံုးခဲ႔ၾကသည္။ အမွန္ေတာ့ အခ်စ္သည္ မည္သည္႔အရာနွင္႔မွ် တိုက္ရိုက္ပတ္သက္မႈမရွိဘဲ အခ်စ္ကိုနား လည္နုိင္စြမ္းရွိေသာ နွလံုးသားတစ္စံုနွင္႔သာတိုက္ရိုက္ သက္ဆိုင္ေနေပလိမ္႔မည္။ အခ်စ္ဆုိေသာအရာသည္ အဆင္႔အတန္း ဂုဏ္သိကၡာ ပညာေရးအေျခအေနတို႔နွင္ ထိတ္တိုက္ေတြ႔ဆံုၿဖစ္ ေပၚနုိင္စြမ္းရွိလာမည္ မဟုတ္သလို အခ်စ္အား သီးသန္႔ကုိးကြယ္မႈ မရွိခဲ႔လွ်င္လည္း အခ်စ္ရဲ႕ျပင္းထန္ေသာ ခံစားခ်က္မ်ားက နွလံုးသားကို နူးညံ့စြာဒဏ္ခတ္ေပလိမ္႔မည္ကုိကြ်န္မေကာင္းစြာ သေဘားေပါက္ေနၿပီၿဖစ္သည္။ ကြ်န္မ၏ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအခ်စ္ကို ဥပကၡာျပဳၿပီး အထီးက်န္ခံစားခ်က္နဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲရသည္႔ အပ်ိဳၾကီးဖီလင္နွင္႔ ကြ်န္မထက္ငါးနွစ္မွ်ငယ္ေသာ ေကာင္ေလးနွင္႔ နူးညံ့စြာခ်စ္ၾကိဳက္ခဲ႕ၿပီး လက္ထပ္ခဲ႔ေသာ ဖီလင္ကို ခ်ိန္ထိုးၾကည္႔မည္ဆိုလွ်င္။ ေဇာ္ညီညီ(ေနၿပည္ေတာ္)

 ဘုရားဘုရား အခ်စ္ဆိုပါလား။ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ အခ်စ္ဆိုတဲ႔ အရာကို ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားခဲ႔တာ ေသခ်ာသည္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ထံမွ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ႔စကားတစ္ခြန္းဟာ ကြ်န္မ အတြက္ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ႕ကိုျဖစ္ေပၚေစနုိင္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွထင္မဘူး။ ဘာေၾကာင္႔လည္းဆိုရင္ ကြ်န္မဟာ အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေသာေၾကာင္႔ၿဖစ္၏။
at No comments: