ရတနာနတ္မယ္နဲ႔ပတ္သက္၍ ...

အမည္သာ ၾကားဖူးရံုရွိတဲ့ ရတနာနတ္မယ္နဲ႔ ေတြ႕ဆံုဖူးဖုိ႔ဆုိတာ ကၽြန္မ တစ္ခါမွ စိတ္မကူးဖူးပါ ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စစခ်င္း လြဲပံုက ရတနာနတ္မယ္ကို အျငိမ့္မင္းသမီးလို႔ ထင္ခဲ့တာပဲ။ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားအတြက္ ဟားစရာျဖစ္ေလာက္ေအာင္ကို ကၽြန္မဆိုတဲ့ ကၽြန္မကလည္း အလြဲၾကီးကို လြဲခဲ့တာပါ။
ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က အိမ္နားက အေဒၚၾကီးရဲ႕ ထမီကို လွလိုက္တာလို႕ ေျပာေတာ့ ဒါ ရတနာနတ္မယ္ အဆင္ေလတဲ့။ ရတနာနတ္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူတုန္းလို႕ ကၽြန္မစပ္စုေတာ့ “ေၾသာ္ ညည္းနယ္ေအ.. ရတနာနတ္မယ္ဆိုတာ မင္းသမီး။ ေခ်ာလိုက္ လွလိုက္တာလည္း လြန္ပါေရာ။ စတိုင္လည္း က်မွက်တဲ့၊ ေခ်ာလို႕လွလို႕။ အဲဒါေၾကာင့္ (ဟိုတစ္ခ်ိန္က) လူၾကီးက သူ႕ကို ယူလိုက္တာတဲ့”။ ကၽြန္မလည္း ဘာမင္းသမီးဆိုတာ မေမးေတာ့ဘဲ အျငိမ့္မင္းသမီးလို႕ရမ္းသမ္းျပီး ပံုေဖာ္ခဲ့တာ အသက္ ၃၀အထိပါပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ ေလ့လာမႈအားနည္းတာေရာ၊ ကၽြန္မတို႕လူမ်ိဳးကလည္း ရတနာဆိုတဲ့ နာမယ္ကို အေတာ္ၾကိဳက္မို႕လား.. ရတနာခင္.. ရတနာမုိင္.. ရတနာပံု.. ရတနာဘာညာဘာညာေတြအမ်ားၾကီး ဆိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း ရတနာနတ္မယ္ကို ဟိုးတစ္ခ်ိန္က အျငိမ့္မင္းသမီးထင္ခဲ့လိုက္တဲ့အထိ ညံ့ခဲ့မိတယ္။

မေမွ်ာ္လင့္ပဲ.. ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အီတလီကို ေရာက္ဖို႕ အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။ ကၽြန္မ ေနတဲ့ ပါဗီးယားဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ေလးမွာ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ပဲ ျမန္မာရွိတယ္။ စံုစမ္းၾကည့္ေပမယ့္ တျခားျမန္မာကို မေတြ႕ရဘူး။ အဲဒါနဲ႕ အျခား ျမန္မာေတြ အီတလီရဲ႕ ဘယ္မွာမ်ား ရွိမလဲလို႕ အင္တာနက္ကေန လုိက္ရွာၾကည့္ေတာ့ ရတနာနတ္မယ္ကို သြားေတြ႕တယ္။ သူ႕အီးေမးလိပ္စာ၊ ဖုန္းနံပါတ္နဲ႔ ဖေလာရင့္မွာေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ သိရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဖေလာရင့္ကို ပထမတစ္ေခါက္ အသိတစ္ေယာက္နဲ႕ ခဏေရာက္ခဲ့ဖူးတာ မေက်နပ္လို႕ ဒုတိယ အေခါက္အျဖစ္ သြားဖို႕လက္မွတ္၀ယ္ထားျပီးသားဆိုေတာ့ ၾကံဳတုန္း ျမန္မာလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းမို႔ သြားႏႈတ္ဆက္ မိတ္ဖြဲ႕မယ္ဆိုျပီး လက္ေဆာ့ျပီး အီးေမးေရးလိုက္တယ္။ အန္တီရယ္ သမီးက ျမန္မာႏိုင္ငံကပါ။ သမီးဖေလာရင့္ကို လာလည္မလို႕ အန္တီရွိရင္ အန္တီ့ဆီကို အလည္လာခ်င္ပါတယ္ဆိုေတာ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ စာျပန္လာတယ္ “အန္တီက ရတနာနတ္မယ္ပါ။ လင္းပင္ မင္းသားၾကီးရဲ႕ေျမးေတာ္ (ဟိုတစ္ခ်ိန္က)လူၾကီးေဟာင္းရဲ႕ ဇနီးပါ” ဆိုျပီး စာျပန္လာေတာ့ ကၽြန္မမွာ တအံ့တၾသျဖစ္ရပါတယ္။ ပေဒသရာဇ္အႏြယ္ မင္းသမီးတစ္ပါးဆိုေတာ့လည္း ျမင္ဖူး သိကၽြမ္းဖူးခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မက သာမန္ အျငိမ့္မင္းသမီးေလာက္ပဲ ထင္ထားခဲ့တဲ့ ရတနာနတ္မယ္ကို ကၽြန္မရဲ႕ ဖေလာရင့္ ဒုတိယအေခါက္မွာလည္း မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး။ ထံုးစံအတိုင္း လြဲတာပဲေပါ့။ သူက ကၽြန္မ ေရာက္မယ့္ေန႕မွာပဲ အျခားအေရးၾကီးတဲ့ကိစၥေတြနဲ႕ ရွဳပ္ေနတာနဲ႕ ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္ ထပ္လာခဲ့ပါ သမီးရယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္မဆီကို ဖုန္းဆက္တယ္။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မ မထင္ထားခဲ့တဲ့ မင္းသမီးတစ္ပါးနဲ႕ အသိမိတ္ေဆြျဖစ္ျပီး၊ ေတြ႕ရမွာ ၀မ္းသာသာနဲ႔
“လာမယ္အန္တီ.. တစ္ေခါက္ ထပ္ျပန္လာခဲ့ဦးမယ္” လို႕ ကတိေပးလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ “သမီးက ျမန္မာႏိုင္ငံကို ခဏျပန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ျပန္လာမွ ထပ္လာခဲ့မယ္” ဆိုေတာ့ အန္တီ တစ္ခုေလာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံကေနမွာခ်င္တယ္တဲ့၊ ၀ယ္လာခဲ့ေပးမလားတဲ့။ ဘာမ်ားပါလိမ့္ဆိုၿပီး ရုတ္တရက္ထိတ္သြားမိၿပီး မင္းသမီးဆိုေတာ့ သူ႕ကို ေပးရတဲ့ လက္ေဆာင္တန္ဖုိးကေတာ့ နည္းမွာမဟုတ္ဘူး၊ ပိုက္ဆံျပန္ေတာင္းလို႕လည္း မေကာင္း၊ ကုိယ္ကလည္း ရွိတဲ့ပိုက္ဆံကုိ ျခစ္ျခစ္ျခဳတ္ျခဳတ္ သံုးစြဲေနရတဲ့သူဆိုေတာ့ ေတြးရင္း စိတ္ေမာေနတုန္း သူမွာခ်င္တာက ငါးပိေၾကာ္ပါတဲ့၊ သိပ္မစပ္ပါနဲ႕တဲ့၊ နည္းနည္းေတာ့စပ္လို႕ရပါတယ္တဲ့။ ဒီမွာ ဘယ္မွာမွ ရွာ၀ယ္လို႕မရႏိုင္တဲ့ တန္ဖုိးၾကီးပစၥည္းေလလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မျဖင့္ ဘာေတြမ်ား ေထြေထြထူးထူးမွာမလဲလို႕ စဥ္းစားေနတာ သူမွာတာက ငါးပိေၾကာ္တဲ့။ ကုိယ့္ဘာသာ အေတြးေခ်ာ္ခဲ့မိတာကို စဥ္းစားမိေတာ့ သူ႕ကုိေတာင္ အားနာသြားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေျပာေသးတယ္။ “ျမန္မာဆိုတာ ဘယ္ပဲေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အသက္ၾကီးၾကီး ကိုယ့္ေဒသထြက္ အစားအစားေလးကို ပါးစပ္က ေတာင့္တတတ္ၾကတာခ်ည္းပဲ သမီးရယ္” တဲ့။ ကၽြန္မလည္း ျမန္မာအစားအစာ ငတ္ေနတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာသြားတယ္။

အဲဒါနဲ႕ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံက ျပန္လာလာခ်င္း စေနတနဂၤေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဖေလာရင့္ကို ထပ္သြားဖုိ႕ လက္မွတ္ျဖတ္ရတာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဖေလာရင့္မွာက ဘူတာေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ အမ်ားၾကီးထဲမွာမွ ကၽြန္မက ျမိဳ႕အျပင္ဘက္ေလာက္က်တဲ့ ဘူတာကို သြားမယ့္ ရထားလက္မွတ္ကို အသြားအျပန္ ျဖတ္လိုက္မိတယ္။ သြားခါနီး ႏွစ္ရက္အလိုမွ လက္မွတ္ကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္၊ ဂူးဂဲမွာ လိုက္ရွာၾကည့္ေတာ့မွ သိလုိက္ရတာက အဲဒီကေန ရတနာနတ္မယ္ေနတဲ့ ေနရာကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္ တစ္နာရီေလာက္ ေလွ်ာက္ရမယ္၊ ဘတ္စ္ကားစီးရင္ေတာ့ နာရီ၀က္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကားေျပာင္းစီးရမွာကုိ မစီးတတ္၊ သူတို႕နဲ႕လည္း စကားမေပါက္ဆိုေတာ့ အဲဒီဘူတာေရာက္မွပဲ မီးစင္ၾကည့္ကမယ္လို႔ စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ထားလိုက္တယ္။

ေလးနာရီေက်ာ္ ငါးနာရီနီးပါး ရထားစီးျပီး ဖေလာရင့္ကို မနက္ (၁၁) နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ေရာက္တယ္။ ေျမပံုကို ေသခ်ာထုတ္ၾကည့္ျပီး လမ္းစေလွ်ာက္တယ္။ လမ္းမၾကီးတစ္ခုေရာက္ေတာ့ ဘယ္နဲ႕ညာ မွားၿပီးခ်ိဳးမိလို႔ မ်က္စိလည္ေရာ။ ဘယ္သြားရမွန္းမသိျဖစ္ေနတုန္း ရတနာနတ္မယ္က ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။ “သမီးဘယ္မွာလဲ အဆင္ေျပလား” ေပါ့။ ဒီကလည္း ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းမသိျဖစ္ေနတုန္း အဲ့ေတာ့မွ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ အန္တီခ်က္ခ်င္းလာေခၚမယ္တဲ့။ ကၽြန္မလည္း သူ႕ကို ေစာင့္ရင္း ေတြ႕ရင္ ျမန္မာလို လက္အုပ္ခ်ီျပီး ဂါရ၀ျပဳရမလား (ကိုယ့္ထက္ အသက္ၾကီးသူဆိုေတာ့) ဒါမွမဟုတ္ သူက အီတလီႏိုင္ငံသားျဖစ္ေနျပီဆိုေတာ့ အီတလီလို နမ္းျပီးပဲ ႏႈတ္ဆက္ရမလား၊ အဂၤလိပ္ထံုးစံလို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရမလား.. ဘယ္လိုစႏႈတ္ဆက္ရမလဲ စဥ္းစားေနတုန္း ကၽြန္မ နာမည္ကို ပီပီသသ ေခၚတဲ့ အသံၾကားလိုက္ရတယ္။ “ျငိမ္း.. ျငိမ္းလား.. သမီးလာလာ.. ျမန္ျမန္လာ.. အန္တီ ကားကို ဘယ္နားထားရမွန္းမသိလို႕၊ ဘတ္စ္ကားပဲ ရပ္ရမယ့္ေနရာမွာ ရပ္ထားပစ္ခဲ့ရလို႕ ျမန္ျမန္လာ” တဲ့။ ကၽြန္မလည္း အေျပးအလႊားနဲ႕ သူ႕ေနာက္ေျပးလိုက္ျပီး ကားေပၚခုန္တက္ေပါ့။ ဘတ္စ္ကား ဒရိုင္ဘာက မွတ္တိုင္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ကၽြန္မတို႕ကားကို ေဒါသတၾကီး ေအာ္ေျပာရင္း က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုႏႈတ္ဆက္မလဲ ေတြးထားတာေတြလည္းေမ့ကုန္ေရာ။ ဘယ္လိုမွကို မႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ဘဲ ကားေပၚခုန္တက္ရင္း စကားစၾကတယ္။ ကၽြန္မအေၾကာင္းေတြေမးတယ္။ လက္ရွိ အီတလီမွာ ဘာဘာသာရပ္သင္ယူေနတာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေနရမွာလဲ၊ ေက်ာင္းျပီးရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ အစရွိတဲ့ သူ႕ေမးခြန္းေတြကုိ ေျဖျပီးမွ သူ႕အေၾကာင္းစေျပာတယ္။ သူလည္း ေနာက္တစ္ေန႕ သင္တန္းေပးဖို႕ကိစၥေတြ အျခားကိစၥေတြ ရွိေနတာနဲ႕ အားတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ အခု သမီး အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္ သူနဲ႕အတူ စူပါမားကတ္မွာ ပစၥည္း၀ယ္ဖို႕လိုက္ခဲ့ပါတဲ့။

ကၽြန္မကေတာ့ ေတြးထားတာေပါ့ေလ။ ရတနာနတ္မယ္.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေဟာင္းရဲ႕ First Lady မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ မင္းသမီးဟိတ္နဲ႕ဟန္နဲ႕၊ မာနလည္း ၾကီးၾကီးေပါ့ေလ။ ေတြ႕ေတာ့မွ ကိုယ့္စိတ္ကူးထဲက ရတနာနတ္မယ္နဲ႕ အျပင္နဲ႔က တစ္ျခားစီမွ..တစ္ျခားစီ။ ကၽြန္မကိုလာေခၚတာ သူ႕ကားကေလးနဲ႕ ဘာဟိတ္ဟန္မွမရွိဘူး။ အ၀တ္အစားကလည္း အိမ္ေနရင္းအ၀တ္အစားနဲ႕ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ။ ဒါေပမယ့္ မဟုတ္ရင္ ေခါင္းငံု႕မခံတတ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ရယ္ ထက္ထက္ျမက္ျမက္၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတတ္တဲ့ အက်င့္ေတြနဲ႕ တခါက အျငိမ့္မင္းသမီးလို႔ ထင္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူ႕ကို ေငးၾကည့္ေနမိခဲ့တယ္။

ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေျပာရင္း ရတနာနတ္မယ္က သူ သီလရွင္တစ္ပါး အိုင္ပတ္ဒ္ (iPad) နဲ႕ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနတဲ့ ပံုေတြ႕လိုက္ရတယ္တဲ့။ သီလရွင္နဲ႕ အိုင္ပတ္ဒ္နဲ႕ ဘာဆိုင္လို႕လဲတဲ့၊ သူသိထားတဲ့ ဘုန္းၾကီး သီလရွင္ေတြက စာသင္ေက်ာင္းမွာ ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႕ ေက်ာက္တံနဲ႕ စာအံေနတာကိုပဲ သိထားခဲ့တာဆိုေတာ့.. သီလရွင္ အိုင္ပတ္နဲ႕ ေခတ္မီွေနတာကုိ သူ႕မွာ တအံ့တၾသနဲ႕ လက္မခံႏိုင္ျဖစ္ေနေတာ့ ကၽြန္မက သူ႕ကို ေျပာရတယ္။ အန္တီေရ ေခတ္ေျပာင္းသြားျပီ။ ဒီလို အဆင့္ျမင့္ နည္းပညာေတြနဲ႕ဆိုေတာ့ ဘာသာေရးစာေပေတြကို ပိုၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ေလ့လာႏိုင္တာပဲေပါ့လို႔ ကုိယ့္အျမင္ကို ေျပာျပေတာ့ ဂဏန္းေပါင္းစက္ေတြေပၚလာမွ လူေတြ သခ်ၤာညံ့တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သူကျပန္ေျပာတယ္။

ကၽြန္မလည္း စကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲတဲ့အေနနဲ႕ အန္တီ့ရဲ႕စာအုပ္ျဖစ္တဲ့ လူၾကီးေဟာင္းနဲ႕ ရက္ (၁၀၀) စာအုပ္ကို ဘယ္မွာ ရွာ၀ယ္လို႕ရမလဲလို႕ ေမးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့မွ သူ စိတ္တိုေတာ့တာပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ကို သူ ေရးလည္းမေရးဘူး။ ေရးဖုိ႕လည္း မရည္ရြယ္ဘူး။ ေရးမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူက ဘာေတြေျပာျပီး လူေတြသိေနၾကလည္းဆိုတာ သူနားမလည္ဘူးတဲ့။ သူ အရင္လူၾကီးကို လက္ထပ္တာဟာ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥအတြက္ လက္ထပ္တယ္၊ ကြဲတယ္။ ဒါပဲ။ ျပီးသြားျပီ။ ျပီးျပီးသားကိစၥ သူဘာမွ ျပန္မစဥ္းစားခ်င္ဘူးလို႔ စိတ္ပ်က္တဲ့ပံုစံနဲ႔ သူ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္သူေရးတယ္၊ ထြက္တယ္ဆိုတာ သူမ်ားေတြ သူ႕ကိုလာေျပာမွ သူလည္း သိရတယ္တဲ့။ သမီးရွာလို႕ေတြ႕ရင္ အန္တီ့ကိုလည္း ေပးဖတ္ပါဦး။ သူ မေရးဘဲ သူ ေရးတယ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ဖတ္ခ်င္လြန္းလို႕လို႔လည္း သူက ျပန္ေတာင္းဆိုပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မမွာ သူ႕ကို ေလေျပျပန္ထိုးရတယ္။ အန္တီ့ကို ျမန္မာေတြက ခ်စ္ၾကတာက အဲဒီ လူၾကီးေဟာင္းရဲ႕ ဇနီးအေနနဲ႕မဟုတ္ဘူး။ ကေနာင္မင္းသား လင္းပင္မင္းသားရဲ႕ေျမးေတာ္ ျမစ္ေတာ္အေနနဲ႕ ခ်စ္ၾကတာေလ ဆိုေတာ့မွ သူ နည္းနည္း စိတ္ေျပသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႕ သမိုင္းအေၾကာင္း စကားဆက္ၾကေရာဆိုပါေတာ့။ သမိုင္းဘာေတြ သင္ခဲ့ရလဲတ့ဲ။ သူက အဲ့လို စေမးတယ္။ ျမန္မာ့သမိုင္းအေၾကာင္း အမွန္ကို သူမေတြ႕ဘူးတဲ့။ ျမန္မာေတြက ေရးေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ပံုစံအေနနဲ႕ သမိုင္းကို ပံုေဖာ္တယ္။ အဂၤလိပ္ေတြကက်ေတာ့ အခ်က္အလက္ အေထာက္အထားေတြေတာ့ မွန္ကန္ေပမယ့္ သူတို႕ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ဘက္ကို ဆြဲေရးတယ္။ သီေပါမင္းပါေတာ္မူတာ၊ စစ္ရံႈးတာကို ဘယ္လိုသိထားလဲေမးလို႔ သမိုင္းကို အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္ေလာက္သာ သိထားၿပီး ကၽြန္မနဲ႔ အလွမ္းေ၀းတဲ့ဘာသာရပ္ျဖစ္ေနလို႔ ကၽြန္မလည္း ျပည္သူေတြ အထိနာမွာစိုးလို႕ အသာပဲ လက္နက္ခ် အရွဳံးေပးလိုက္တယ္လို႕ ကုိယ္သိသလိုပဲ ရိုးရိုးသားသားပဲ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အမွန္က အဲလိုမဟုတ္ဘူးတဲ့။ အဲဒါကလည္း အေၾကာင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ တကယ့္အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာေနတုန္း စူပါမားကတ္ေရာက္တာနဲ႕ စကားစ ျပတ္သြားေရာ။ ကၽြန္မမွာ တစ္ဖက္က သူနဲ႕ စကားသာေျပာေနရတာ။ စိတ္ကေတာ့ ဘုရားတ ေနရတယ္။ သူ ကားေမာင္းတာ အရမ္းျမန္ၿပီး ၾကမ္းလည္းၾကမ္းတယ္။ ၀ုန္း၀ုန္း ဒိုင္းဒိုင္းနဲ႕ကိုး။

စူပါမားကတ္ထဲမွာ အမ်ားၾကီး ၀ယ္တယ္။ ရတနာနတ္မယ္က အသက္ ၈၂ ႏွစ္ ရွိျပီဆိုေပမယ့္ အရမ္းသန္မာတယ္။ ဘီယာပုလင္း ၁၀ ပုလင္းေလာက္ ထည့္ထားတာကိုလည္း အသာေလး မ ႏိုင္တယ္။ သူေတာင္ မ ႏိုင္တာပဲ။ ေပါ့ေပါ့ေလးေနမွာလို႕ ထင္ျပီး “ေပး.. ေပး အန္တီ။ သမီး မ ေပးမယ္” ဆိုျပီး သူ႕ဆီကေန လက္လႊဲယူလိုက္ေတာ့ အမေလးေလး… ေလးလိုက္တာ။ သူက ကၽြန္မ အျဖစ္ကို ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႕ ကူျပီး မ ေပးတယ္။ ေစ်း၀ယ္ပစၥည္းေတြ ကားေပၚတင္ျပီးေတာ့ အိမ္ျပန္လမ္းေပၚမွာ သူနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႕ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႕ အေၾကာင္းေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အရမ္းေတာ္တဲ့သူ၊ ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ စံနမူနာထားေလာက္ေအာင္ ေတာ္တဲ့လူလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕အျမင္မွာ ေအာင္ဆန္း မွားတာေတြ ေတြ႕တယ္တဲ့။ အန္တီရယ္ ဘာေတြတုန္းဆိုေတာ့ သူက သူေတြးျမင္တာေတြကို အခုလိုပဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပပါတယ္။ အတိုခ်ဳံးေျပာရရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ႕ယံုၾကည္မႈအတြက္ သူ႕အသက္ကို ေပးဖို႕ရည္ရြယ္ထားတဲ့လူ၊ သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က ကိုယ့္မင္းကို္ယ့္ခ်င္းနဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့ တိုင္းျပည္ေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ သူ ဂ်ပန္နဲ႕ ေပါင္းျပီး အဂၤလိပ္ကို တိုက္တယ္။ ဂ်ပန္ေတြက ပိုဆိုးတယ္ဆိုတာသိေတာ့ အဂၤလိပ္နဲ႔ ျပန္ေပါင္းျပီး ဂ်ပန္ကို ျပန္တိုက္ေပးတယ္။ ငါတို႕ဂ်ပန္ကို တိုက္ေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႕ကို လြတ္လပ္ေရးေတာ့ေပးဆိုတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္နဲ႕ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သမီးရယ္… ငါတို႕ျမန္မာႏိုင္ငံက ဒုတိယ ကမၻာစစ္မွာ စစ္ေျမျပင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္၊ ပ်က္စီးဆုံးရွဳံးခဲ့ရတယ္၊ အဂၤလိပ္ေတြ ဘာျပန္လုပ္ေပးလဲ…ဘာမွမလုပ္ေပးဘူး။ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေက်ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ကို လြတ္လပ္ေရးေပးျပီး ထြက္သြားတယ္။ ေအာင္ဆန္းမွားတယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လြတ္လပ္ေရးမေတာင္းသင့္ဘူး။ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးေတြ ဘာညာလုပ္ျပီးမွ လြတ္လပ္ေရးေတာင္းရမွာ။ အခုေတာ့ အန္တီတို႕က ဘာမွမရလိုက္ဘဲ အဂၤလိပ္ ရန္သူကို အသက္အေသခံ၊ ပစၥည္းေတြ အဆံုးခံျပီး တိုက္ေပးလိုက္ရျပီး အဂၤလိပ္ေတြက အသာစီးနဲ႕ ျပန္ထြက္သြားတာ သမီးရဲ႕တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ဆန္း အသတ္ခံလိုက္ရတာ အရမ္းႏွေျမာဖို႕ေကာင္းတယ္၊ ပိုႏွေျမာဖုိ႕ေကာင္းတာက ေအာင္ဆန္း ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရး အရသာကို ျပည္သူေတြေကာင္းေကာင္းမခံစားရပဲ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ျပည္တြင္းစစ္ဒဏ္ ခံခဲ့ရတာကိုပဲတဲ့။ အန္တီ့ကို အျခားသူေတြက ေမးၾကတယ္။ စုၾကည္ကို ဘယ္လိုျမင္လဲေပါ့။ အန္တီကေတာ့ စုၾကည္ကို သူ႕အေဖ ေအာင္ဆန္းလို လူမ်ိဳးပဲလို႕ ျမင္တယ္တဲ့။ ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈတစ္ခုအတြက္ အားလံုးစြန္႕လႊတ္ႏိုင္တဲ့သူ၊ စေတးႏိုင္တဲ့ သူလို႕ျမင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီးရယ္.. ႏုိင္ငံေရး ေလာကမွာ ယံုၾကည္မႈတစ္ခုအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ စြန္႕လႊတ္ႏိုင္ရံုနဲ႕တင္ မျဖစ္ဘူး။ စုၾကည္ အိမ္ထဲမွာ အက်ဥ္းခ်ခံရတယ္။ သူေျပာတယ္.. ေျပာတယ္.. သူ႕စကားေတြ အရမ္းေကာင္းတယ္။ အဲလို ေကာင္းတဲ့ စကားေတြ ေျပာေနရံု၊ ေျပာႏိုင္ရံု၊ ေျပာတတ္ရံုနဲ႕ မျဖစ္ဘူး။ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးမွာမဆို လွည့္ကြက္ေတြ နားလည္ပါးနပ္မွပဲ ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္းလုပ္ႏိုင္မွာ။ စုၾကည္က သူ႕အေဖလိုလူစားမ်ိဳး ေျဖာင့္တယ္၊ ရိုးတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္းျဖစ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူနဲ႕ စကားေျပာရတာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ လက္ခ်ာနားေထာင္ရသလိုပဲ။ သူ႕အျမင္ေတြ သူ႕အေတြးေတြ ကၽြန္မလို သမိုင္း စိတ္မ၀င္စားတတ္တဲ့သူ၊ ျမန္မာ့သမိုင္းဆိုတာ တပ္မေတာ္ၾကီးက ႏိုင္ငံ ေခ်ာက္ကမ္းပါးက်ခါနီး လက္မတင္ေလးအလိုမွာ ကယ္တင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းကိုပဲ အလြတ္က်က္ရင္း ၾကီးျပင္းလာခဲ့သူအတြက္ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနေလေတာ့ သူေျပာတာကိုပဲ ဟုတ္ကဲ့လို႔ အလိုက္သင့္ေျပာရင္း သူ႕အိမ္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။

သူ႕အိမ္က အေတာ္ကို က်ယ္ပါတယ္။ ၀င္လွ်င္၀င္ခ်င္း ဧည့္ခန္းမွာ အေရွ႕တိုင္းလက္ရာေတြနဲ႕ အလွဆင္ထားပါတယ္။ ဆြမ္းအုပ္ေတြ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ေတြ သပိတ္ေတာင္ပါပါေသးတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ေျခေတာ္ရာကို ေရႊခ်ည္ထုိးထားတဲ့ပံုကိုလည္း ၀င္၀င္ခ်င္း ဖူးရတယ္။ ပုဂံေခတ္ပံုစံမ်ိဳး အရုပ္ေတြလည္း ရွိတယ္။ ေငြေရတေကာင္း ေငြဖလားေတြက စားပြဲရဲ႕ ေဘးမွာပါ။ အေပၚထပ္ကိုေတာ့ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ မီးဖိုေခ်ာင္ကလည္း အေတာ့္ကုိ က်ယ္ပါတယ္။ အခ်က္အျပဳတ္ သင္တန္းဖြင့္ထားတာဆိုေတာ့ ဓားေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ပန္းကန္ေတြကလည္း ဘီရို သံုးလံုး၊ ဇြန္းေတြ ခရင္းေတြကလည္း ဘီရိုတစ္လံုး၊ လက္သုတ္ပု၀ါေလးေတြထည့္တာကလည္း အျခားဘီရိုတစ္လံုးနဲ႔ ထည့္ထားပါတယ္။ အင္တာနက္ ယူက်ဴမွာ သူ႕ဟင္းခ်က္နည္းေပးေနတဲ့ ဗီဒီယိုက သူ႕အိမ္ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ရိုက္ထားတာလို႕ သိလိုက္ရတယ္။ သူက အျပင္စားေသာက္ဆိုင္မွာ သြားစားဖို႕ေခၚတယ္။ ကၽြန္မက သူ ျမန္မာ အစားအစာစားခ်င္ေနမွန္း သိတာနဲ႔ “အန္တီရယ္.. ဆန္ရွိလား။ ဆန္ရွိရင္ ထမင္းတည္ျပီး လက္ဖက္သုတ္နဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ငါးပိေၾကာ္နဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ စားၾကရေအာင္” ဆိုေတာ့ သူ သေဘာတူျပီး ႏွစ္ေယာက္သာ ထမင္းအိုးတည္၊ လက္ဖက္သုတ္ၾကနဲ႔ေပါ့။ ကၽြန္မက လက္ဖက္သုတ္ကို နယ္ဖို႕ ဇြန္းလိုက္ရွာေတာ့ ဘာဇြန္းလဲ ကၽြန္မလည္း ျမန္မာ၊ သူလည္းျမန္မာ လက္ေသခ်ာေဆးျပီး လက္နဲ႕နယ္ေပါ့တဲ့။ ထမင္းစားရင္းနဲ႕ သူ႕ကို ေမးၾကည့္တယ္။ အန္တီပစၥည္းေတြ အမ်ားၾကီး ျမန္မာႏိုင္ငံကေန သယ္လာႏိုင္သားပဲဆိုေတာ့ သမီးရယ္ အန္တီတို႕ ဂ်ပန္၀င္ေတာ့ အားလံုး လက္လြတ္နီးပါး ကုလားျပည္ကို ထြက္ေျပးခဲ့ရတာ၊ ဘာပစၥည္းမွ မသယ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူးတဲ့။ အခု အန္တီ့အိမ္မွာ ရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြက ေနာက္ပိုင္းမွ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း စုျပီး အလွဆင္ထားရတာတဲ့။ ဓါတ္ပံုေတြေတာင္ မသယ္ႏိုင္ပါဘူးတဲ့။ အန္တီ့ပံုေတြ အင္တာနက္မွာေတြ႕တယ္ဆိုေတာ့… ဟုတ္တယ္.. အန္တီလည္း သူမ်ားေတြ အန္တီ့ဓါတ္ပံု အင္တာနက္မွာ တင္ၾကေတာ့မွပဲ ၾကည့္ရေတာ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မညီမ အင္တာနက္ကေန ရွာေပးလိုက္တဲ့ လင္းပင္မ်ိဳးဆက္ ေရွးေဟာင္းပံုေတြ သူ႕ကိုျပၾကည့္ျပီး ေမးေတာ့ အံ့ၾသေနတယ္။ အရင္တုန္းက ဓါတ္ပံုေတြလည္း ေကာင္းေကာင္းမရွိပါဘူး။ စစ္ျဖစ္ ဘာညာနဲ႕ဆိုေတာ့. သူ႕အမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြေတာင္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကျပီလို႕ေျပာတယ္လုိ႔ သူက ေျပာပါတယ္။ သူ နာဂစ္ျဖစ္တုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္လာၿပီး အလွဴေငြကူတဲ့အေၾကာင္းကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ၀န္ခံပါတယ္။ သူက ဒီကေန ရန္ပံုေငြ နည္းနည္းရေအာင္ ရွာေပးတာပါ။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ သူ႕အမ်ိဳးေတြက မုန္တိုင္းကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ေနေတာ့ သူက ပိုက္ဆံကူညီေပးတဲ့သေဘာပါပဲလုိ႔ ရွင္းျပပါတယ္။ သူ႕ေျမးက ပူဆာလို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လြန္ခဲ့တဲ့ အဲဒီ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ျပန္ျဖစ္တာပါတဲ့။ သူ႕သားျဖစ္တဲ့ အဲဒီေျမးရဲ႕အေဖကေတာ့ ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေျမးျဖစ္သူက အဘြားတိုင္းျပည္ကို ေတြ႕ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာဖူးတာကို သူကလည္း လုိက္ပို႔မယ္ ကတိေပးဖူးတာမို႔ အစိုးရက ဗီဇာေပးရင္လည္း တို႔ ျပန္ၾကတာေပါ့ဆိုၿပီး သူ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ သူ ျမန္မာျပည္ကေနထြက္ခြာလာတဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္အတြင္းမွာ ႏွစ္ေခါက္ပဲ ျပန္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ပထမတစ္ေခါက္မွာ ဘယ္သူမွ သတိမထားလိုက္မိၾကေပမယ့္ ဒုတိယအေခါက္က်ေတာ့ ေရဒီယိုကေန ရတနာနတ္မယ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္လာတယ္ သတင္းလႊင့္လိုက္လို႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ သူ႕ေနာက္ကုိ ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ၾကပါတယ္။ သူ႕အမ်ိဳးေတြက သူဘယ္သြားသြား အဆင္ေျပေအာင္ဆိုျပီး ဧည့္လမ္းညႊန္တစ္ေယာက္ကို သူနဲ႕အတူ ထည့္ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီ ဧည့္လမ္းညႊန္ေလးက … အေမၾကီး..ဘာမွစိတ္မပူနဲ႕။ ဘာမွမဟုတ္ဘူး.. ဘာမွမဟုတ္ဘူး..ခဏခဏေျပာေတာ့ သူလည္း စိတ္ပူလာျပီး၊ ဘာလဲ.. ဘာျဖစ္တာလဲဆိုေတာ့မွ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက သူ႕ေနာက္ကို လိုက္တဲ့အေၾကာင္း သိရပါေတာ့တယ္။ သူဘယ္သြားမယ္၊ ဘယ္သူနဲ႕ ေတြ႕မယ္ အားလံုးေထာက္လွမ္းေရးကို ေျပာရတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူက ျမန္မာျပည္ကုိ ေရာက္ကတည္းက ေျပာထားတယ္။ ဘယ္အမ်ိဳးအိမ္မွမတည္းခ်င္ဘူး၊ တည္းခိုခန္းမွာပဲတည္းမယ္ဆိုေတာ့ ဧည့္လမ္းညႊန္ေလးကေျပာတယ္.. အေမၾကီး.. အေမၾကီးတည္းခ်င္ရင္ေတာင္ တည္းလို႕မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ေပးတည္းခ်င္ေပမယ့္ အစိုးရ ေပၚလစီအရ ေပးတည္းလို႔ မရတဲ့အေၾကာင္း သူ႕ကုိ ရွင္းျပတဲ့အေၾကာင္းေတြ သူ ေျပာျပပါေသးတယ္။ ကၽြန္မလည္း အခုလည္း အဲလိုပဲ အန္တီ။ ကၽြန္မ အသိ မိတ္ေဆြ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အလည္လာရင္လည္း ကၽြန္မအိမ္မွာ ေပးတည္းခ်င္ေပမယ့္ အဆင့္ဆင့္ ခြင့္ေတာင္းတာေတြ၊ မ်က္ႏွာေအာက္ခ် ေျပာဆိုရတာေတြနဲ႕ စိတ္ညစ္လို႕ ဟုိတယ္မွာပဲ တည္းခိုင္းရတယ္လို႕ ေျပာျပေတာ့… ေၾသာ္ ဘာမွကို မေျပာင္းလဲပါလားလို႔ သူ ညည္းရွာတယ္။ သူ႕အမ်ိဳးေတြကေတာ့ ဒီႏွစ္ တန္းေဆာင္တိုင္ကို ျပန္လာမယ္လုိ႕ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။ ဒီႏွစ္ခါ တန္ေဆာင္မုန္း ပြဲၾကည့္ပါဦးဆိုျပီး ေခၚေနၾကတယ္ေပမယ့္ သူ မျပန္ႏိုင္ပါဘူး.. ျပန္လည္း မျပန္ခ်င္ဘူး။ သူ႕သား မိုက္ကယ္ကလည္း ျပန္ဖို႕ေျပာေပမယ့္.. မျပန္ခ်င္ဘူးလို႔ ခပ္ေလးေလး ေျပာတယ္။ သူတို႕ေတြကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ေအးေအးသက္သာေနရမယ္ ဘာညာလို႕ေျပာေပမယ့္ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘဲေနရင္ သူ ျမန္ျမန္ေသမွာတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ဒီမွာပဲ ေနဖုိ႔ သူ ဆံုးျဖတ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။

ကၽြန္မ ျပန္ေတာ့ သူ အလုပ္မအားတဲ့ ၾကားထဲကေန လိုက္ပို႕ေပးရွာတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ဘူတာရံုကို သြားတဲ့လမ္းမွာ သူ႕ကို ေမးၾကည့္မိတယ္။ အန္တီ့ဘ၀ကို အန္တီ ဘယ္လိုျမင္လဲဆိုေတာ့ သူ႕အေျဖက ရုိးရွင္းသလုိ စိတ္မေကာင္းစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ အေမက ေတာ္၀င္ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ ျမန္မာ၊ အေဖက ဂုဏ္သေရရွိ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံသား၊ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အီတလီ ဆရာ၀န္။ ေနာက္ဆံုး အခုေနေတာ့ အီတလီမွာ။ အေမဘက္က ေဆြမ်ိဳးလည္း မရွိ။ အေဖဘက္က ေဆြမ်ိဳးလည္း မရွိနဲ႔ဆိုေတာ့ သူကေျပာတယ္ သူလည္း မသိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ သူ႕ဘ၀ ဒီလို အေၾကာင္းေတြ ဖန္လာမယ္လို႕ေတာ့ သူလည္း ဘယ္သိခဲ့မလဲ.. ဒီလိုပဲေပါ့ သမီးရယ္တဲ့ေလ။

ကၽြန္မက သူ႕ကို အန္တီ့အေၾကာင္းကို သူမ်ားေတြကပဲ စာေရးၾကတယ္။ အန္တီ့အေၾကာင္းကို အန္တီကိုယ္တုိင္ စာေရးပါဦးလို႔ဆိုေတာ့.. သူက စာေရးတယ္ဆိုတာ အခ်ိန္လိုတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႕မွာ သူ႕စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လံုးပန္းေနရတာမို႔ စာေရးဖို႕ မအားႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေသးေသးေလး သံုးအုပ္ရွိတယ္တဲ့။ တစ္အုပ္က သၾကၤန္အေၾကာင္း၊ တစ္အုပ္က တန္ေဆာင္တိုင္အေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္အုပ္က ဘုန္းၾကီးေတြ ၀ိနည္းနဲ႕အညီ ဘယ္လိုေနသင့္တယ္လို႕ သူျမင္တဲ့အေၾကာင္း.. ဒါပါပဲတဲ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႕ ပတ္သတ္တာက အျခားက သူဟင္းခ်က္နည္းစာအုပ္ေတြ ေရးတယ္တဲ့၊ ဒါမွ ၀င္ေငြရမွာကိုးတဲ့။

ဘူတာရံုေရာက္ေတာ့ ကားေပၚမွာပဲ သူ႕ကို လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ျပီး ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ဒီလို ကန္ေတာ့ႏႈတ္ဆက္တာဟာ သူဟာ မင္းသမီးတစ္ပါးမို႔ ပေဒသရာဇ္အႏြယ္ကုိ ကုိးကြယ္လုိရင္းစိတ္ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ ကုိယ့္မိဘနဲ႔ ေ၀းရာမွာ ဆံုေတြရတဲ့ ခ်စ္ခင္စရာျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးၾကီး တစ္ဦးအေနနဲ႔ေရာ၊ သူ႕ရဲ႕ပလႊား၀ါၾကြားဟန္မရွိတဲ့ ႏွစ္လိုစရာေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ ခ်စ္ခင္မိလို႔ ကန္ေတာ့ႏႈတ္ဆက္တာပါ။ အဲဒီအခါမွာ သူကလည္း ျမန္မာလိုပဲဆုေပးတယ္။ က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစေပါ့။ ကၽြန္မ မိသားစုကိုလည္း သူက ဆုေတာင္းႏႈတ္ဆက္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာေပးပါတဲ့။ ကၽြန္မလည္း အန္တီ ရတနာနတ္မယ္ အသက္ရွည္ရွည္နဲ႔ ဘ၀အေၾကာင္း အေတြ႕အၾကံဳေတြအေၾကာင္း စာေရးဖို႕ အခ်ိန္ရပါေစဆိုျပီး ျပန္ဆုေတာင္းေပးေတာ့ သူ ရယ္ေနေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္မကို နမ္းျပီးႏႈတ္ဆက္ျပီးေတာ့ သူ႕ပံုစံအတုိင္း ကားကို ၀ူးကနဲ ၀ုန္းဒိုင္း ေကြ႕ျပီး ျပန္သြားတယ္။

အျပန္လမ္းမွာ သူ႕အေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ရတနာနတ္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေလးစားအားက်ရတဲ့ အတုယူ စံတင္ရမယ့္ ထက္ျမက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး၊ ခ်စ္ခင္စရာ သားခ်င္းလိုမ်ိဳး ခံစားမိေတာ့ သူနဲ႕ ခြဲျပီး ရထားေပၚတက္ခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္၀ဲမိပါတယ္။ ကၽြန္မ ေဆြမ်ိဳးမိဘကို ခြဲခြာရသလိုမ်ိဳး စိတ္မေကာင္း ၀မ္းနည္းျဖစ္မိတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်ိန္ ျပန္ေတြ႕ႏိုင္မလားဆိုတာ မသိႏိုင္ေပမယ့္ ကၽြန္မ ျပန္ေတြ႕ခ်င္ပါေသးတယ္။ သူ႕ဆီက သူ႕အေတြ႕အၾကံဳကုိ အေျခခံၿပီးေျပာျပမယ့္ ဇာတ္လမ္းေတြ နားေထာင္ခ်င္ပါေသးတယ္။

ခင္ျငိမ္းသစ္

၂၀ရက္ ဂၽြန္လ ၂၀၁၃