လူတစ္ေယာက္
ယုတ္နိမ့္တယ္ ျမင့္ျမတ္တယ္ဆုိတာ မ်ိဳးရုိးဂုဏ္သိကၡာ ပစၥည္းဥစၥာ
ရာထူးအာဏာရွိမႈေတြနဲ႔ တိုင္းတာလို႔ မရပါဘူး။ သူဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတဲ့
သူ႔လုပ္ရပ္နဲ႔ပဲ ဆုိင္ပါတယ္။
**************************
အႏုရုဒၶါအစရွိတဲ့ သာကီ၀င္မင္းသား (၆) ေယာက္တုိ႔ရဲ႕ အလုပ္အေကၽြးက ဥပါလိ ဆိုတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ပါ။ အႏုပိယသရက္ေတာမွာ ျမတ္စြာဘုရားသီတင္းသံုးေနစဥ
ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသံုးေတာ္မူရာ ေတာအုပ္အနီး ေရာက္လာတဲ့အခါ သာကီ၀င္မင္းသားေတြက ၀တ္ဆင္လာတဲ့ ရတနာတန္ဆာေတြကိုခၽြတ္ၿပီး “ ဥပါလိ…. တို႔ကရဟန္း၀တ္ၾကေတာ့မွာ သင္ ဒီရတနာေတြကို ယူၿပီးအသက္ေမြးပါ။ ၿပီးေတာ့ သင့္ကိုလည္း ကၽြန္အျဖစ္မွ ငါတို႔လႊတ္ေပးလုိက္ပါတယ္ ’’ လို႔ေျပာၿပီး ရတနာထုပ္ကို အပ္လုိက္ပါတယ္။
အရွင္သခင္တုိ႔ရဲ႕ စကာကိုနားေထာင္ၿပီး အထုပ္ထမ္းလွ်က္ ျပန္သြားေသာ ဥပါလိမွာ အေတြးေကာင္းတစ္ခု ေခါင္းထဲေရာက္လာပါတယ္။ “ ငါ့ထက္ အစစအရာရာ ျပည့္စံုတဲ့ မင္းသားေတြေတာင္ ေလာကီစည္းစိမ္ကိုစြန္႔ၿပီး ရဟန္း၀တ္ၾကေသးတယ္။ ငါလိုအလုပ္အေကၽြးတစ္ေယာက္က ဘာေၾကာင့္မ၀တ္ႏိုင္ရမွာလဲ။ သူတို႔စြန္႔ခဲ့တဲ့ ရတနာေတြကို ယူလာတဲ့ ငါ့အျဖစ္က သူမ်ားေထြးထားတဲ့ တံေထြးကို မ်ိဳသူပမာျဖစ္ေနပါလား။ ဒါေၾကာင့္ ဒီရတနာေတြကို အလုိရွိသူမ်ားယူၾကပါေစ ’’ လို႔ သစ္ကိုင္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲလို႔ ရဟန္း၀တ္ရန္ သာကီ၀င္မင္းသားေတြေနာက္အေျပ
ျမတ္စြာဘုရားထံေရာက္ေတာ့ သာကီ၀င္မင္းသားေတြနဲ႔အတူ ရဟန္း၀တ္ၿပီး ေနာင္အခါ ၀ိနည္းကို ေလးစားလိုက္နာတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြထဲမွာ အသာဆံုး အျမတ္ဆံုးအျဖစ္ ဧတဒဂ္ ရေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ပထမ သဂၤါယနာမွာလည္း ၀ိနည္းေတာ္ကို တာ၀န္ယူေျဖဆိုေတာ္မူလို႔ သာသနာေတာ္မွာ ထိပ္တန္းက သာသနာ့အက်ိဳးကိုေဆာင္သြားတဲ
ေကာင္းပါၿပီ။ ရွင္ဥပါလိမေထရ္ရဲ႕ သမိုင္းေလးက ဘာကိုဆုိလိုၿပီး ဘယ္လိုပညာရလုိက္ပါသလဲ။ အမွန္ေတာ့ ဘ၀မွာ ဘယ္လိုေနထုိင္ စားေသာက္ေနတယ္ဆုိတာထက္ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာက ပိုအေရးပါေၾကာင္း ေျပာျပေနတာပါ။ ေလာကမွာ အေနစုပ္ေပမဲ့ ေရႊထုတ္တဲ့ ျမပ၀ါဆိုတာ အေနတတ္လို႔ အေသျမတ္သူေတြကို ဆိုလိုတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ေန႔တာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ဆိုက္ကားနင္းေနရတာကို ရွက္ပါသလား ။ လခစားမုိ႔ တစ္လတစ္ခါ ခ်င့္ခ်ိန္စားေသာက္ေနရတာကို
ႀကိဳးစားရွာ ေခၽြတာသံုး ကိုယ္ရသမွ်နဲ႔ ေက်နပ္ႏုိင္တာဟာ ဘ၀ရဲ႕ တကယ့္ခြန္အားေတြပါ။ အမွန္ေတာ့ လူသားေတြ လိုအပ္ေနတာက အနည္းငယ္ပါ။ လိုခ်င္ေနတာေတြကသာ မ်ားေနတာပါ။ ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ့္အတုိင္းအတာကို ၾကည့္တတ္ဖို႔ လို္ပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္တဲ႔အခါမွာလည္း ကိုယ့္ထက္ျမင့္သူကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး မနာလိုစိတ္ အားငယ္စိတ္ေတြ မျဖစ္ဘဲ ဘ၀အတြက္ ခြန္အားျဖစ္ပါေစ။ ကိုယ့္ေအာက္နိမ့္သူကိုၾကည့္
ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ မျပည့္စံုတာနဲ႔ မိဘကိုတရားခံ မလုပ္မိပါေစနဲ႔။ အျပစ္မရွာပါနဲ႔။လူျဖစ္ေအာင္
လူတစ္ေယာက္ ယုတ္နိမ့္တယ္ ျမင့္ျမတ္တယ္ဆုိတာ မ်ိဳးရုိးဂုဏ္သိကၡာ ပစၥည္းဥစၥာ ရာထူးအာဏာရွိမႈေတြနဲ႔ တိုင္းတာလို႔ မရပါဘူး။ သူဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတဲ့ သူ႔လုပ္ရပ္နဲ႔ပဲ ဆုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မျပည့္စံုမႈေတြၾကားမွာ ဘ၀မထည္ အားငယ္ေနမယ့္အစား ေကာင္းမႈျမတ္နုိး ေကာင္းေအာင္ႀကိဳး၍ ေကာင္းက်ိဳးကိုယ္၌ တည္ရန္အတြက္ ဥပါလိမေထရ္နဲ႔ ဆရာႀကီးဇီ၀ကတို႔ရဲ႕ ဘ၀အေပၚ ေကာင္းျမတ္ေသာ ခံယူခ်က္ထားပံုးကို စံနမူနာယူၿပီး ႀကိဳးစားၾကပါလို႔ တုိက္တြန္းရင္း……
ေအးခ်မ္းမြန္(အဲဆာန္မန္) မွ ရြာဦးေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံ တြင္ပါရွိေသာ သတင္းကို မိတ္ေဆြမ်ားထံ ကူးယူမ်ေ၀ေပး ျဖင္းျဖစ္ပါသည္
**************************
အႏုရုဒၶါအစရွိတဲ့ သာကီ၀င္မင္းသား (၆) ေယာက္တုိ႔ရဲ႕ အလုပ္အေကၽြးက ဥပါလိ ဆိုတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ပါ။ အႏုပိယသရက္ေတာမွာ ျမတ္စြာဘုရားသီတင္းသံုးေနစဥ
ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသံုးေတာ္မူရာ ေတာအုပ္အနီး ေရာက္လာတဲ့အခါ သာကီ၀င္မင္းသားေတြက ၀တ္ဆင္လာတဲ့ ရတနာတန္ဆာေတြကိုခၽြတ္ၿပီး “ ဥပါလိ…. တို႔ကရဟန္း၀တ္ၾကေတာ့မွာ သင္ ဒီရတနာေတြကို ယူၿပီးအသက္ေမြးပါ။ ၿပီးေတာ့ သင့္ကိုလည္း ကၽြန္အျဖစ္မွ ငါတို႔လႊတ္ေပးလုိက္ပါတယ္ ’’ လို႔ေျပာၿပီး ရတနာထုပ္ကို အပ္လုိက္ပါတယ္။
အရွင္သခင္တုိ႔ရဲ႕ စကာကိုနားေထာင္ၿပီး အထုပ္ထမ္းလွ်က္ ျပန္သြားေသာ ဥပါလိမွာ အေတြးေကာင္းတစ္ခု ေခါင္းထဲေရာက္လာပါတယ္။ “ ငါ့ထက္ အစစအရာရာ ျပည့္စံုတဲ့ မင္းသားေတြေတာင္ ေလာကီစည္းစိမ္ကိုစြန္႔ၿပီး ရဟန္း၀တ္ၾကေသးတယ္။ ငါလိုအလုပ္အေကၽြးတစ္ေယာက္က ဘာေၾကာင့္မ၀တ္ႏိုင္ရမွာလဲ။ သူတို႔စြန္႔ခဲ့တဲ့ ရတနာေတြကို ယူလာတဲ့ ငါ့အျဖစ္က သူမ်ားေထြးထားတဲ့ တံေထြးကို မ်ိဳသူပမာျဖစ္ေနပါလား။ ဒါေၾကာင့္ ဒီရတနာေတြကို အလုိရွိသူမ်ားယူၾကပါေစ ’’ လို႔ သစ္ကိုင္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲလို႔ ရဟန္း၀တ္ရန္ သာကီ၀င္မင္းသားေတြေနာက္အေျပ
ျမတ္စြာဘုရားထံေရာက္ေတာ့ သာကီ၀င္မင္းသားေတြနဲ႔အတူ ရဟန္း၀တ္ၿပီး ေနာင္အခါ ၀ိနည္းကို ေလးစားလိုက္နာတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြထဲမွာ အသာဆံုး အျမတ္ဆံုးအျဖစ္ ဧတဒဂ္ ရေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ပထမ သဂၤါယနာမွာလည္း ၀ိနည္းေတာ္ကို တာ၀န္ယူေျဖဆိုေတာ္မူလို႔ သာသနာေတာ္မွာ ထိပ္တန္းက သာသနာ့အက်ိဳးကိုေဆာင္သြားတဲ
ေကာင္းပါၿပီ။ ရွင္ဥပါလိမေထရ္ရဲ႕ သမိုင္းေလးက ဘာကိုဆုိလိုၿပီး ဘယ္လိုပညာရလုိက္ပါသလဲ။ အမွန္ေတာ့ ဘ၀မွာ ဘယ္လိုေနထုိင္ စားေသာက္ေနတယ္ဆုိတာထက္ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာက ပိုအေရးပါေၾကာင္း ေျပာျပေနတာပါ။ ေလာကမွာ အေနစုပ္ေပမဲ့ ေရႊထုတ္တဲ့ ျမပ၀ါဆိုတာ အေနတတ္လို႔ အေသျမတ္သူေတြကို ဆိုလိုတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ေန႔တာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ဆိုက္ကားနင္းေနရတာကို ရွက္ပါသလား ။ လခစားမုိ႔ တစ္လတစ္ခါ ခ်င့္ခ်ိန္စားေသာက္ေနရတာကို
ႀကိဳးစားရွာ ေခၽြတာသံုး ကိုယ္ရသမွ်နဲ႔ ေက်နပ္ႏုိင္တာဟာ ဘ၀ရဲ႕ တကယ့္ခြန္အားေတြပါ။ အမွန္ေတာ့ လူသားေတြ လိုအပ္ေနတာက အနည္းငယ္ပါ။ လိုခ်င္ေနတာေတြကသာ မ်ားေနတာပါ။ ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ့္အတုိင္းအတာကို ၾကည့္တတ္ဖို႔ လို္ပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္တဲ႔အခါမွာလည္း ကိုယ့္ထက္ျမင့္သူကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး မနာလိုစိတ္ အားငယ္စိတ္ေတြ မျဖစ္ဘဲ ဘ၀အတြက္ ခြန္အားျဖစ္ပါေစ။ ကိုယ့္ေအာက္နိမ့္သူကိုၾကည့္
ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ မျပည့္စံုတာနဲ႔ မိဘကိုတရားခံ မလုပ္မိပါေစနဲ႔။ အျပစ္မရွာပါနဲ႔။လူျဖစ္ေအာင္
လူတစ္ေယာက္ ယုတ္နိမ့္တယ္ ျမင့္ျမတ္တယ္ဆုိတာ မ်ိဳးရုိးဂုဏ္သိကၡာ ပစၥည္းဥစၥာ ရာထူးအာဏာရွိမႈေတြနဲ႔ တိုင္းတာလို႔ မရပါဘူး။ သူဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတဲ့ သူ႔လုပ္ရပ္နဲ႔ပဲ ဆုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မျပည့္စံုမႈေတြၾကားမွာ ဘ၀မထည္ အားငယ္ေနမယ့္အစား ေကာင္းမႈျမတ္နုိး ေကာင္းေအာင္ႀကိဳး၍ ေကာင္းက်ိဳးကိုယ္၌ တည္ရန္အတြက္ ဥပါလိမေထရ္နဲ႔ ဆရာႀကီးဇီ၀ကတို႔ရဲ႕ ဘ၀အေပၚ ေကာင္းျမတ္ေသာ ခံယူခ်က္ထားပံုးကို စံနမူနာယူၿပီး ႀကိဳးစားၾကပါလို႔ တုိက္တြန္းရင္း……
ေအးခ်မ္းမြန္(အဲဆာန္မန္) မွ ရြာဦးေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံ တြင္ပါရွိေသာ သတင္းကို မိတ္ေဆြမ်ားထံ ကူးယူမ်ေ၀ေပး ျဖင္းျဖစ္ပါသည္
No comments:
Post a Comment