ကၽြႏိုပ္ႏွင့္ ရုရွား ၄ ႏွစ္

      နံနံပင္ တစ္စည္း ၆၀။ ေပါလွခ်ည္လားဟယ္….၃ စည္းေလာက္ေပးစမ္းပါေတာ့မလုပ္နဲ႔။ ရူဘယ္ ၆၀ ကိုေျပာတာ။ ဟိုတစ္ေန႔ကမွ သြားဝယ္လာတဲ့ေစ်းႏွုန္း။ တစ္ပတ္ေတာင္ မေက်ာ္ေသးဘူး။ ဗမာေငြနဲ႔ဆို ၁၈၀၀ ဝန္းက်င္။ အားပါးပါး……။ အဲ့ဒါေတာင္ က်ပ္ေစ့သာသာ အစည္းကေလးရတာရယ္။ ပါတာက ေလးငါးေျခာက္မွ်င္။ ဒါေတာင္ ေမာ္စကိုမွာ ဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဒို႔ရြာမွာ ဝယ္တာ။ ရြာကဂ်ီးေတာ္ႀကီးမ်ားၾကားရင္…ၾကားၾကားဖူးေပါင္ေတာ္..ဆိုၿပီး မဲ့ကာရြဲ႕ကာ မ်က္ေစာင္းထိုးေတာ့မွာပဲ။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ စားခ်င္ေတာ့လည္း ဘယ္ေလာက္ေပးရေပးရ အီလည္လည္နဲ႔ဝယ္ရေတာ့တာပဲ။ အရက္သမား၊ ဘိန္းသမား မ်ား လိုလာလို႔ ယင္းထေနရင္ ဘာေလာက္ေပးရေပးရ၊ ဘာနဲ႔လဲရလဲရ ဝယ္ေတာ့တာပဲဆိုတာ ခုမွယံုသြားတာ။
ကိုယ္လဲအဲ့လိုပဲ..ငတ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေပးရေပးရဝယ္စားရတာပဲ။ ဒို႔ဆီကိုလွမ္းေမးၾကည့္တာေတာ့ ဟိုေန႔ကပဲ ၁၀၀ ဖိုးသြားဝယ္တာ တစ္ေထြးႀကီးရသတဲ့။ ရြာမွာဆို ဟိုဘက္အိမ္ ဒီဘက္အိမ္ ေအာ္ေတာင္းလိုက္ရင္ ရေလာက္တယ္။ ကိုယ့္ဆီမွာ အေလ့က်ေလာက္ေပါက္ေနတဲ့ အရာကိုပဲၾကည့္ ဒီမွာ တစ္ခုမွမေပါက္ဘူး။ ျမင္းခြာရြက္တို႔ ဟင္းႏုႏြယ္တို႔ ဖေလာင္ေတာင္ေမႊးတို႔၊ ၾကာေခြ တို႔ ျမင္ကို မျမင္ဖူးတာ။ ဒီကဗူးသီး ဆိုတာ ခရမ္းသီးေလာက္ရွိတာရယ္။ ေရာက္စကမ်ား ဘာသီးလဲလို႔ ျပဴးျပဲၾကည့္ရတယ္္။ ကိုယ္ေတြက ဗူးသီးဆို ဗိုက္ပူပူ ဖြံ႕ဖြံ႕ထြားထြား စြင့္စြင့္ကားကား ေလာက္ျမင္ဖူးတာေလ။ သူတို႔လို အပိန္အေညာင္၊ ေန႕မေစ့ လမေစ့ ပံုစံမဟုတ္ပါဘူး။  ေျမဆီမေကာင္း၊ မ်ိဳးမေကာင္းေတာ့ သန္မာ၊ ထြားက်ိဳင္းတာမဟုတ္ဘူးရယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာ ရရင္ ဒို႔ဆီမွာ ဟိုနားခ်ိဳး ဒီနားခ်ဳိးလို႔ရတဲ့ ကန္စြန္းရြက္ေတာင္ မရွိဘူးရယ္။ ေမာ္စကိုမယ္ေတာ့ ဗီယက္နမ္ေစ်းထဲရတယ္ေျပာတာပဲ။ မသိဘူး အဲ့ဒါေတာ့။ ကန္စြန္းရြက္နဲ႔မတူ ကန္စြန္းရြက္အရာသာရွိတဲ့ အရြက္တစ္မ်ိဳးေတာ့ ေႏြမွာ ရတယ္။ အဲ့ဒါပဲ ေၾကာ္္ၿပီး ႀကိတ္ရတာပဲ။ အသီးအရြက္ႀကိဳက္တဲ့ေကာင္ ဒီေရာက္ေတာ့ ဂြက်ပါေကာ။ ငါးပိရည္ တစ္ခြက္ တို႔စရာအစံုနဲ႔ ၃ ပန္းကန္ေလာက္ႀကိတ္ၿပီးရင္ မိုက္တာဆန္နဲ႔ နပန္းဖက္လံုးလို႔ရတယ္။ မယံုမရွိနဲ႔။ ဒို႔ဆီက လက္တကမ္းဟင္းခ်ိဳ ဆိုတာ ဒီမွာေျပာရင္ ထိုင္ငိုေလာက္တယ္။ ဒီမယ္ေတာ့ ေျပာင္းျပန္ပဲ။ ေရာက္တာမၾကာေသးတဲ့ ေဘာ္ေဘာ္တစ္ေယာက္ကို မင္း..ဗမာေငြနဲ႔မ်ား တြက္ဝယ္ရင္ ဒီမယ္ အီးအီးေတာင္ကံုးရမွာမဟုတ္ဘူးလို႔..ေျပာထဲ့လိုက္တယ္။ ေအးတာပဲ။ လုပ္လာျပန္ၿပီ။ အဲ့လို ရွက္ရွာႀကီးေတြ။

                          ပိုက္ဆံအထပ္လိုက္ကိုင္ထားႏိုင္ေတာင္မွ ဝယ္မရ၊ စားမရတဲ့ဟာေတြ အမ်ားႀကီး။ သရက္သီး၊ ပိႏၷဲသီး၊ မာလကာသီး၊ မရမ္းသီး၊ ဒူရင္း..ၾသဇာ..ဘာညာ၊ သာရကာ ဘာမွမရွိဘူးရယ္။ လိေမၼာ္သီး၊ ပန္းသီး၊ စပ်စ္သီးေလးေလာက္နဲ႔ပဲ..ဟိုလွည့္ ဒီလွည့္။ လက္ဖက္တို႔၊ ပုဇြန္ေျခာက္တို႔ ဆိုတာေဝလာေဝး။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ ပိုက္ဆံအထပ္လိုက္ လည္း မကိုင္ႏိုင္ေပါင္။ တစ္လတစ္လ ေၾကြးကင္းကင္းနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္သြားဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္။ ဒီၾကားထဲ ေခြ်းနည္း စာေလးစုၿပီး မိဘကိုကန္ေတာ့တဲ့သူေတြကို ေလးစားလို႔မဆံုးဘူး။ က်န္တဲ့ဟာမ်ားေတာ့ တစ္ခုခ်င္း လိုက္ညဥ္းျပမေနေတာ့ဘူး။ မေတာ္..ခိုေသလို႔ ဝင္စားတဲ့အေကာင္ လားထင္ေနအံုးမယ္။ ရပ္ၿပီေပါ့…နင္ကေျပာလို႔ ဝသြားၿပီကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ဒို႔ဆီမွာ စာလာသင္တဲ့ ရုရွားၾဆာ၊ၾဆာမႀကီးမ်ား အဲ့ဒီ့အသီးအႏွံေတြျမင္ရင္ ကေလးေတြကို ေဆာ့ခ်င္တဲ့အရုပ္နဲ႔ ေပးေဆာ့ခိုင္းထားသလို ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာပဲ။ ဓာတ္ပံုတြဲရိုက္လိုက္ရတာ အေမာ။ အစေတာ့ ဒီအဘြားႀကီးေတြ သူငယ္ျပန္ေနတာလား မွတ္ေနတာ။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ..ဒီေရာက္ေတာ့…ေအာ္…ဂလိုရွိပါလား ဆိုတာသိသြားတာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူတို႔ေတြဟာ ေႏြရာသီဆိုရင္ သီးပင္စားပင္ေတြကို ေႏြရာသီအပန္းေျဖတဲ့အိမ္ေလးေတြ(Дача)ဒါခ်ာ မွာ တခုတ္တရ စိုက္ပ်ိဳးၾကတယ္။ သစ္ပင္ပန္းမန္နဲ႔ ရြာအိမ္ေလးေတြကို အေတာ္မ်ားမ်ား ျမတ္ႏိုးတတ္လွတယ္။ ဒါခ်ာရွိၿပီး မစိုက္တဲ့ လူဆိုတာမရွိသေလာက္ပဲ။ ေႏြဆိုရင္ တႏိုင္တပိုင္ မိသားစု စားဖို႔ စိုက္ခင္းေလးေတြ လူတိုင္းမွာရွိတယ္။ သူ႔တို႔ရဲ႕ ျခံေလးေတြထဲမွာ ေနရာလြတ္မက်န္ေစရဘူး။ ႏွင္းေတြက်ေနတဲ့ကာလေတာင္ အားထည့္တဲ့ လူက အမိုးအကာေတြနဲ႔ စိုက္ၾကေသးတယ္။ စီးပြားျဖစ္လည္း စိုက္ၾကတယ္။ ဒါေတြကို အရင္ေခတ္ အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးေတြ အားထည့္လုပ္ၾကၿပီး လူငယ္ေတြကိုလည္း မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးတာေတြ႔ရတယ္။  ဒီလိုေလးေတြနည္းနည္း နည္းနည္းေပါင္းလိုက္တဲ့ အင္အားက တိုင္းျပည္ရဲ႕ ထြက္ေငြကို အမ်ားႀကီး တာသြားေစတာ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္က အသီးအႏွံတို႔၊ ဆန္တို႔ဆိုတာ ႏိုင္ငံျခားကဝယ္ရင္ ဝယ္ေနရတာေလ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သင္ရတယ္.."အိမ္ေနာက္ေဖး ေစ်းဆိုင္တည္” ဆိုလား။ ဒါမ်ိဳးကိုေျပာတာထင္တယ္။ သူတို႔မွာ ေႏြရာသီ သံုးေလးလပဲ တည္လို႔ရတယ္။ ဒို႔ဆီမွာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ရာသီလိုက္ တည္လို႔ရတယ္။ ဒို႔ဆီမွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဟုတ္တယ္မို႔လား။

                            ဒါေတြေျပာလို႔ကေတာ့ အေမနဲ႔ ရြာကိုလြမ္းတာပဲ။ ဘာစားခ်င္သတုန္း။ ရာသီခ်ိန္ဆိုလို႔ကေတာ့ ပိႏၷဲ အေပ်ာ့၊အမာ။ မရမ္းသီး အခ်ိဳ၊ အခ်ဥ္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္။ ၾသဇာသီး..ဒူးရင္းၾသဇာလား၊ သၾကားလား၊ ရိုးရိုးလား။ သရက္သီးမ်ားဆို..စိုင္သီး၊မခ်စ္စု၊မႏၱေလး၊ ႏို႔ဆီသရက္၊ ဖင္ေကာက္လား၊ အပုလား၊ အရွည္လား။ ႀကိဳက္ရာေရြးစမ္း။ အုန္းရည္ေသာက္မလား၊ ဇြန္းျခစ္ စားမလား။ နာနတ္သီးလား။ မာလကာသီး အူနီလား၊ အပြလား၊ ရိုးရိုးလား။ ေဇာင္းလ်ားသီး အခ်ိဳ လား၊ အခ်ဥ္လား..ခ်ိဳခ်ဥ္လား..။ေနာက္ဆံုး ႀကိဳက္တတ္ရင္…ေဂြးသီးပါ ရွိသဟယ္။ အေရးထဲ သူကေၾကာ္ျငာဝင္ေနေသးတယ္။ ႀကံဳရင္ဝင္လာခဲ့…အဝစား။ ၿပီးရင္ ပါဆယ္ပါထည့္ေပးလိုက္မယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္လာမယ့္.. အလြမ္းမမ ပန္းမမ တို႔ အလြမ္းေမာင္ေမာင္ ပန္းေမာင္ေမာင္ တို႔ ကိစၥေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာ ရွင္းေနာ္။ ဒီအေကာင္ အႏုနည္းန႔ဲလူသတ္ေနတာထင္တယ္။ ေျပာကုန္ၿပီ။ ဒီမွာေႏြဆိုရင္ သခြားေမႊးတို႔ ဘာတို႔၊ အသီးအရြက္အတိုအထြာေလးေတြ စားရပါတယ္။ ေပါမ်ားတာေတာ့မဟုတ္ပါ။ အဲ့လိုေျပာလို႔ သူတို႔လူေကာင္ႀကီးေတြၾကည့္ေတာ့ ႀကီးလိုက္တာမွ။ အရပ္ႀကီးေတြကလည္းမိုးထိုးေနတာပဲ။ နင္ေျပာသလိုဆို..တႏိုင္ငံလံုး အာဟာရျပတ္လပ္္ၿပီး ပိန္ေျခာက္ေနမွာေပါ့..လို႔ ေျပာမွာပဲ။ ဒါဆို သူတို႔ရဲ႕ အေျခခံစားေသာက္ကုန္နဲ႔၊ စားေသာက္ပံုဓေလ့စရိုက္ကို ၾကည့္ရေအာင္ေနာ္။

                          ဒို႔ဆီမွာ ဆန္က မပါမျဖစ္ဆိုသလို၊ ဒီမွာက ေပါင္မုန္႔။ ေပါင္မုန္႔ဆိုလို႔ ဝမ္းဒါးတို႔၊ ဂ်ိဳကာတို႔လို မႏူးညံ့ဘူးေနာ္။ သူတို႔အမ်ားစုစားတာ ေပါင္မုန္႔အၾကမ္းႀကီးေတြ။ တခ်ဳိ႕လည္း အႏုစားတဲ့သူရွိမွာေပါ့။ အမ်ားစုကေတာ့ အဲ့ အၾကမ္းေတြပဲစားတာပဲ။ အဲ့ေပါင္မုန္႔ကလည္း နယ္နယ္ရရမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သူတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ စားေသာက္ကုန္ စည္းမ်ည္းေတြအရ ထုတ္လုပ္ထားၿပီး အာဟာရအျပည့္ပါတယ္ေျပာတယ္။ ဘာျဖစ္တတ္တဲ့အခ်ိန္၊ ညာျဖစ္တတ္တဲ့အခ်ိန္မို႔ဆိုရင္ ဘာဘာညာညာေတြလည္းပါတယ္ေျပာတယ္။ အေျခခံစားေသာက္ကုန္ကို က်န္းမာေရးနဲ႔လည္း ထိန္းထားပါတယ္ေနာ္။ ေပါင္မုန္႕ တစ္လံုးဆိုရင္ ၁၄ ရူဘယ္ ၁၅ ရူဘယ္ေလာက္ ရွိမယ္။ ဒါကို တစ္ဝက္ခြဲဝယ္လို႔ရေသးတယ္။ အလုပ္သမားလူတန္းစား၊ အေျခခံလူတန္းစားက အဲ့လို ေပါင္မုန္႔ကို အာလူး ဒါမွမဟုတ္ အရြက္ျပဳတ္ရည္တစ္ခုခုနဲ႔ တရႊတ္ရႊတ္ႀကိတ္ေတာ့တာပဲ။ အဲ့မွာ ဆလတ္ အသီးအရြက္ခ်ည္းပဲ ဟိုနည္းနည္း ဒီနည္းနည္း ဗီတာမင္စံုေအာင္ စားၾကတယ္။  ၿပီးရင္ ေစ်းေပါေပါ ၂ ရူဘယ္တန္ေလာက္ (Чай) လၻက္ရည္ေလးေသာက္ စီးကရက္ေလးခဲ။ ေကာ္ဖီၾကမ္းဆိုလည္း ၂ ရူဘယ္ ၃ ရူဘယ္ပဲရွိတာရယ္။ ၾကက္ဆိုရင္ ေပါမွေပါ။ တျခားမေတြးနဲ႔ စားတဲ့ၾကက္ကိုေျပာတာ။ ရွင္းမွ..ပိုရွဳပ္ကုန္ၿပီလားမသိဘူး။ ရူဘယ္ ၁၀၀ ဝန္းက်င္ဆို ၁ ကီလိုေလာက္ရၿပီ။ ဗမာေငြ ၃၀၀၀ ေလာက္ေပါ့။ က်ေနာ္ေတာ့ ဒီကၾကက္ကို မႀကိဳက္ဘူးရယ္။ ပြစိ၊ ေပ်ာ့ၿပဲေနတာေလ။ ကိုယ့္ဆီက အိမ္ၾကက္ေတြနဲ႔ေတာ့ ကြာပါ့။ စီပီၾကက္ခ်င္းေတာင္ ဗမာၾကက္က ပိုက်စ္ေသးသလားမသိဘူး။ တစ္ကီလိုဆိုရင္ တစ္ပတ္ေလာက္ ဗိုက္ရိုက္စားလို႔ရတယ္။

                       ဒီမွာကေတာ့ ကီလိုစနစ္နဲ႔သြားတယ္။ ၁ ကီလိုက ၂.၂ ေပါင္။ ၁ ပိသာက ၃.၆ ေပါင္။ အဲ့ေတာ့ ၁ ကီလိုဆိုတာ ၆၅ က်ပ္သားေလာက္ နဲ႔တြက္တယ္ေျပာတယ္။ ဒါေတာင္ ဟိုေဘာ္ေဘာ္ ကေလးေပါင္ခ်ိန္လာတယ္ဆိုတဲ့ မ်က္မွန္နဲ႔တစ္ေယာက္ကို ေမးထားရတာ။ ကိုယ္ကမသိဘူးရယ္။ ဝက္သား သံုးထပ္သား ၁ ကီလိုဆိုရင္ ဗမာေငြ ၆၀၀၀ ဝန္းက်င္ေတာင္ေနာ္။ က်န္တဲ့ အသားေပါင္းစံုလည္း ရွိပါ့။ ပိုက္ဆံမ်ားရွိလို႕ကေတာ့ေလ….. ဘယ္နားကေန… ဘာေတြဝယ္ၿပီး… ဘာေတြလုပ္ပစ္လိုက္မယ္…. ဆိုတာေတြေတာ့ ေျပာေတာ့ဝူးေနာ္။ ေျပးၿပီးလာမၾကည့္နဲ႔ ေမာမယ္..ေတြးၿပီးသာၾကည့္လိုက္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အဆင့္အတန္းကိုအျခခံလူတန္းစားကို ၾကည့္ရင္သိႏိုင္လို႔ပါ။ ဒီမွာ လူတစ္ေယာက္ တေန႔ ၈ နာရီေလာက္အလုပ္လုပ္ႏိုင္ရင္ ရူဘယ္ ၁၀၀၀ ဝန္းက်င္ရတယ္။ ပညာေရးမပါတဲ့ အလုပ္ေနာ္။ အဲ့ေတာ့ တစ္ေယာက္ တစ္ေန႕လုပ္စာက ၂ ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ၂၄ နာရီ ေကာင္းေကာင္း စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ေလာက္ငွတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ သာမန္ စားေသာက္ၿပီး စုေဆာင္းရင္ ပိုႏိုင္တာေပါ့။ ေန႔ေရာညေရာ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့လူေတြဆို ပိုလွ်ံသြားၿပီေပါ့။ အလုပ္အကိုင္ကလည္းေပါတယ္ေျပာရမယ္။ ဒီလိုၿမိဳ႕အေသးေလးမွာတင္ အလုပ္ေခၚစာ၊ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတြက ေနရာအႏွံပဲ။

                     အဲ့ေတာ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အသီးအႏွံေတြသာ ေပါမ်ားျခင္းမရွိတာ..သစ္သီးဂ်ဳစ္ တို႔ ဆီသြပ္ဗူးတို႔၊ အသားကို ၾကတ္တိုက္ ထားတာေတြ၊ ႏို႔ထြက္ပစၥည္းေတြက ေပါမွေပါ။ ရာသီမေရြးအတြက္ရွိတယ္။ ကုန္ထုတ္လုပ္မွဳဆိုတာ ဝင္လာၿပီေနာ္။ အဲ့ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဆီမွာ ဒီေလာက္ သီးႏွံေတြထြက္ပါရဲ႕၊ လူမ်ားစုက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ စားႏိုင္ၾကပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္ခႏၶာကိုယ္ဖြံ႔ၿဖိဳးမွဳေတြ ကြာကုန္သလဲလို႔ေတြးၾကည့္ေတာ့ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ပံု အေလ့အထနဲ႔ ပတ္သက္မယ္လို႔ေတြးမိပါတယ္။ ဟိုးအရင္ အေတာင္သံုးဆယ္ဝတ္ ေတြေခတ္ကေတာ့ ဘယ္လိုရွိတယ္မသိဘူး။ သူတို႔တုန္းကေတာ့ လူေကာင္ႀကီးေတြ အေတာ္ထြားဆိုပဲ။ ပညာရွင္မဟုတ္ေတာ့ လူၿပိန္းေတြး ေတြးတာေပါ့ေလ။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ဆီျပန္ဟင္း ဆိုတာ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္သူေတြစားတာလို႔  မွတ္ယူထားတယ္။ မရွိလူတန္းစားကလည္း ဆီျပန္ဟင္းေလး စားႏိုင္ဖို႕ဆိုၿပီးအားခဲတာမို႕လား။ ဆီႏိုင္လို႔ကေတာ့ လႊစာမွဳန္႕ေတာင္ ဟင္းျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုေသးတာမဟုတ္လား။ သူငယ္ခ်င္းေတြ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ ေက်ာင္းမွာ ရံုးမွာ ထမင္းဗူးဖြင့္လို႔ ဆီျပန္ဟင္းပါမွ ဂုဏ္ရွိတယ္ထင္ၾကတာပဲ။ ေရလံုျပဳတ္တို႔၊ အစိမ္းတို႔ဆိုတာ လူမြဲစာလို႔ မွတ္ထားၾကတာ။ ဦးပုညရဲ႕ ေရသည္ျပဇာတ္ထဲမွာေတာ့ “ငသံေသးႏုတ္၊ ေရလံုျပဳတ္မ်ားကို၊ တစ္လုပ္ကယ္ဝဝ၊ စားလိုက္ရရင္ျဖင့္၊ အာဂပါးစပ္၊ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္ေလငဲ့”။ သူ႔ မေတာ့ ေရလံုျပဳတ္ေတာင္ မနည္းေတာင့္တေနရရွာတယ္။ “အမြဲတကထြဋ္ေခါင္၊ ဖြတ္မင္းေနာင္” တဲ့။ ေအးေရာ။

                      ဒီမွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕အေလ့အထကိုက အသီးအရြက္ဆိုရင္ အစိမ္း၊ အျပဳတ္။ သား၊ငါးဆိုလည္း စြတ္ျပဳတ္ လုပ္တာ၊ ေပါင္းတာ မွစားၾက၊ ႀကိဳက္ၾကတာ။ ေျခာက္ကပ္ေနေအာင္ ေၾကာ္ေလွာ္ထားတာတို႔၊ ဆီျမွဳပ္ေနတဲ့ အစားအစာတို႔ဆိုတာ မျမင္ဖူးဘူး။  ေႏြရာသီေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ရင္ ကင္ဖို႔သပ္သပ္ ႏွပ္ထားတဲ့အသားေတြကို မီးနဲနဲ အပူေပးၿပီး နီလာတယ္ဆိုရင္ပဲ စားၾကတာ။ ဘီယာေလး၊ ေဗာ့ဒ္ကာေလးနဲ႔ဆို ျမည္းလို႔ ေကာင္းမွေကာင္း။ ပါလာၿပီ…ဒါက။ ဘယ္တုန္းထဲက ေျပာခ်င္ေနတယ္မသိဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရြာဟင္းေတြဆိုအေသႀကိဳက္။ ဆီနည္းနည္း အရည္စပ္စပ္ ခ်က္ၾကတာမို႔လား။ အိမ္ကအေမကေတာ့ ဆီဆို ျပန္ေနမွ။ ခုခ်ိန္မ်ား အဘြားေထာင္းတဲ့ ငပိရည္ေထာင္းစပ္စပ္ကို ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း တို႔စရာအစံုနဲ႔ ေလြးလိုက္လို႔ကေတာ့ ဦးပုညရဲ႕ ေရသည္လိုပဲ အာဂပါးစပ္..လူျဖစ္က်ိဳးနပ္မလားပဲ။ သြားရည္ေလးေတြ သိမ္းပါေနာ္။ လမ္းၾကံဳမွ အဘြားရဲ႕ ငပိရည္ေထာင္းနည္းေျပာျပအံုးမယ္။ က်ေနာ္သိတဲ့ ဗမာစာစစ္စစ္ေတြက အဲ့လိုေတြထင္တာပဲ။ သူတို႔မွာ အစားအေသာက္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ ဘာနဲ႔စားမွ လူရာဝင္တယ္လို႔ တခါမွမၾကားဖူးေပါင္။ ဆီျပန္ဟင္းနဲ႔ စားမွဂုဏ္ရွိတာလို႔ မၾကားဖူးေပါင္။ အာဟာရမွ်တေအာင္ ကိုယ့္ဝမ္း ကိုယ္ႀကိဳက္တာကိုယ္စားၾကတာပဲ။ ဘယ္သူကျဖင့္..ဘာဟင္းႀကီးနဲ႔… ဘယ္လိုစားေနတယ္လို႔ ဘယ္သူမွ အေရးတယူၾကည့္မေနဘူးရယ္။ သိပ္လွခ်င္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြမ်ား ဝိတ္တက္မွာဆိုးလို႔ စားေတာင္မစားဘူး။ ေခ်ာကလက္ တစ္ေတာင့္၊ လၻက္ရည္ၾကမ္း တစ္ခြက္နဲ႔ ၿပီးရင္ၿပီးသြားတာပဲ။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ စံသတ္မွတ္ခ်က္ေတြကိုက ေျပာင္းျပန္။

                        သူတို႔လို လိုက္စား ရမယ္လို႔ ဆိုလိုေနတာ မဟုတ္ရပါ။ ကိုယ္လဲအၿမဲမစားႏိုင္ပါဘူး။ ေမြးထဲက ဒါေတြစားလာတဲ့ လွ်ာ မွမဟုတ္တာ။ အဓိကက  ကြာျခားပံုေလးကိုသာ ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒုတိယကမၻာစစ္ေလာက္က အာရွကလူအခ်င္းခ်င္းကို ပါးခုန္ရိုက္ရပါတယ္ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္ငပုေတြ ခုဘာလို႔ မပုေတာ့တာလဲ။ ဝက္အသားတိုးေဆး ထိုးထဲ့လိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္။ ဒါလည္း ေတြးစရာ၊ ယွဥ္စရာပဲ။Why ဆိုတာကို သိရင္ ေရာဂါတစ္ဝက္ သက္သာတယ္ေျပာလို႔..ကိုယ္လည္း ဥာဏ္မွီသေလာက္ေတြးရတာေပါ့။ အရင္းစစ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ကံေကာင္းလြန္းေတာ့ သဘာဝကေပးတဲ့ ေလာကစည္းစိမ္ကို အျပည့္အဝ ရထားၾကတာ ကလား။ ႀကိဳက္ရာကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အီစိမ့္ၿပီး ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း လက္ဆန္႔လိုက္ ေျခကန္လိုက္ ဝူးဝူးဝါးဝါးလုပ္လိုက္နဲ႔  မွိန္းေနလို႔ရတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ခုမွ ေပၚျပဴလာျဖစ္လာတဲ့၊ ဆင္းရဲမြဲေတမွဳတို႔၊ ငတ္ျပတ္မွဳ၊ ကပ္ေရာဂါေတြ ဆိုတာ သူ႔တို႕ေတြ ၾကံဳခဲ့ရတာၾကာေပါ့။ ဘယ္…သူတို႔ဆီမွာ ငတ္တယ္ဆိုတာေျပာေကာင္းေအာင္ ငတ္တာမဟုတ္ဘူး။ စုတ္ျပတ္သတ္ ကုန္းေကာက္စရာမရွိေအာင္ ငတ္တာ။ ေပါင္မုန္႔ တစ္ခ်ပ္အတြက္ေတာင္  တန္းစီ၊ တိုးႀကိတ္ခဲ့ရတယ္။ ေအးလြန္းေတာ့ အဆုတ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ကူးစက္ေရာဂါကို အေတာ္ေၾကာက္ၾကတာ။ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ေသခဲ့ၾကတာကိုး။ လူဆိုတာက အၾကပ္အတည္းေတြ႕မွ ရုန္းကန္ခ်င္တတ္ၾကတာ သဘာဝေလ။ သူတို႔က ဒါေတြအတြက္ ထြက္ေပါက္ကို ဟိုးရာစုႏွစ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားထဲက ရွာခဲ့ၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုန္ထုတ္လုပ္မွဳ၊ နည္းပညာဆိုတာက သူတို႔အတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္လာတဲ့အရာ။ မေသေဆး။

                    ဒါေၾကာင့္ သဘာဝေပး ကံမေကာင္းၾကတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ၊ သူမ်ားေတြလို စကားေတြအၾကာႀကီးမ်ား၊ အခ်င္းခ်င္း ေသာက္ျပစ္ေတြအၾကာႀကီးရွာၾက၊ ေသာက္စစ္ပြဲေတြလည္း အၾကာႀကီးျဖစ္မေနႏိုင္ဘူးရယ္။ အဲ့လိုျဖစ္ေနလို႔ကလည္း ငတ္ေသတာၾကာၿပီပဲ။ သူတို႔လဲ  အခ်င္းခ်င္းေဆာ္တဲ့အခ်ိန္ေဆာ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ဘယ္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွ တစ္ရာ ရာခိုင္းႏွုန္းမစည္းလံုးပါဘူးေလ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ထစ္ခနဲဆို လက္ပါခ်င္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ ငယ္ငယ္ကေသာက္က်င့္ကို ျပင္ေနရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေရွ႕ကိုေရာက္ဖို႔ အေရႊ႕တစ္ခုအတြက္ စည္းလံုးမွဳေတာ့ရွိၾကတယ္။အေရႊ႕ဆိုတာ လူအမ်ားသတ္မွတ္ထားတဲ့ လူတန္းေစ့မွဳအတြက္ကို ေျပာတာပါေနာ္။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းကေတာ့ ငယ္ငယ္က အိမ္ေနာက္ေဖး ေစာင္းလ်ားပင္ေပၚက လင့္စင္ေပၚတက္။ ပက္လက္လွန္၊ ေျခေထာက္ခ်ိတ္၊ ေစာင္းလ်ားသီးစားၿပီး ဆရာ ဓႏုျဖဴေဆြမင္းရဲ႕“ၿမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီ”နဲ႔ ႏွပ္ေနရတဲ့အရသာေလာက္ ႀကိဳက္တာ မေတြ႕ေသးဘူးရယ္။ ေႏြဘက္ ေန႕လည္ခင္းေတြမွာ အလြမ္းဓာတ္ခံရွိရင္ ဥၾသ သံနားေထာင္ၿပီး ကဗ်ာေရးလို႔ရေသးတယ္။

                  အကာေတြ ေတာက္ေျပာင္ေနတဲ့ေနရာေတြမွာ အႏွစ္ေတြအေရာင္မဲ့ေနၾကလြန္းလို႔ပါ။ အဲ့ေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုရဲ႕ ညဥ္ဆိုတာက သူ႔ျဖစ္တည္လာတဲ့ ေနရာ၊ ရာသီဥတု၊ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာနဲ႔ တိုက္ရိုက္ အခ်ိဳးက်ေနျပန္ေကာ။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွမဟုတ္ဘူး၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာလည္း သဘာဝကေပးတဲ့ အေၾကာင္းတရားဆိုတာရွိေနျပန္ေရာ။ အသံုးခ်တတ္တာ၊ မခ်တတ္တာ၊ တန္ဖိုး သိတတ္တာ၊ မသိတတ္တာ ေလာက္ေလးပဲ ကြာတာေလ။ ဒါေတြကို ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အရင္ အပိုင္းေတြမွာ သူတို႔အတိတ္ကို ကိုယ့္အတိတ္နဲ႔ ႏွိဳင္းယွဥ္ၿပီး ဖ်စ္ညွစ္ ဆြဲတင္ခဲ့ရတာပါ။ ပံုတူကူးခ်စရာ (လံုးဝ) မလိုအပ္ေပမယ့္..ေကာင္းတာယူ..မေကာင္းတာ လႊင့္ပစ္လိုက္မယ္။ အတိတ္ဆိုတာ လြမ္းေမာေနဖို႔၊ နာက်ည္းေနဖို႔၊ ခဏခဏ စားျမံဳ႕ျပန္ ဂုဏ္ယူေနဖို႔မွ မဟုတ္တာပဲ။ ေကာင္းတာကို ထုတ္ယူသံုးစြဲဖို႔ထင္တာပဲေလ။ ဟဲ့…ဟဲ့…ဟဲ့…။ ဘယ္ေတြေရာက္သြားတာတုန္းဟင္။ ဟင္းရြက္ကန္စြန္း အေၾကာင္းကေန… ဘယ္ကဆီဗူး ေထာပတ္ ေတြပါလာတာလဲ။ သူကမ်ား ရာရာစစ။ တန္ရာတန္ရာေျပာစမ္းပါဟယ္။ ဒါေတြက လူဂ်ီးေတြ ေျပာလိမ့္မယ္။ ကေလးက ကေလးလိုေနစမ္း။ ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်။ သား အိပ္ငိုက္ရင္း အိမ္မက္မက္ သြားလို႔ပါ။
                        ( ကိုရုပ္ဆိုး ၏ ေဖ့စ္ဘြတ္မွ မွ်ေဝပါသည္)