ပင္္ရွင္နာ ၀တၳဳေလးေနာ္

မာမာ

သည္ေန႔ဘိုးဘေဖ၏ ေျခလွမ္းမ်ားသြက္လို႕ေန၏။ ေတာင္ေ၀ွးတစ္ခုလိုသာမက   ေနဒဏ္မိုးဒဏ္ ခံႏိုင္ရန္အတြက္ပါ အသံုးျပဳေနသည့္ သူ႔၏ လက္စြဲေတာ္ တူးအင္၀မ္း အေရာင္မြဲလြင့္ ထီးေကာက္ႀကီးႏွင့္ စလံုးစခုလမ္းကို နာနာဖိေထာက္လွ်က္  သြက္သြက္ေလး   ေလွ်ာက္ေနမိ၏။   ေသြးတိုး နည္းနည္းရွိသည္ကလြဲၿပီး က်န္းမာသည္ဟု ေျပာလို႔ရသည့္ အသက္ ခုႏွစ္ဆယ္အရြယ္ ေရာက္ေနသည့္ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္၏  ေျခလွမ္းမ်ားက သည္ေလာက္ေတာင္ သြက္ေနစရာလိုလို႕လားလို႔ ေမးလာလွ်င္ ဘိုးဘေဖက “ သြက္တယ္ဗ်ဳိ႕… သြက္ရတယ္ဗ်…” လို႕ ခပ္ျမဴးျမဴးေလးေတာင္   ျပန္ေျပာလိုက္ မိခ်င္ေသး၏။ ယခင့္ ယခင္္ အျပင္ထြက္လွ်င္ မ်က္ႏွာထားေတာ္    ၿငိဳခ်င္သည့္ စိတ္ပူတတ္လြန္းသည့္ သမီးအပ်ဳိႀကီးေတာင္ ဒီေန႕မနက္ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္သူ႕ကို အိမ္တံခါးအ၀အထိ လိုက္ပို႔ေပးသျဖင့္ ဘိုးဘေဖတစ္ေယာက္ ၿပံဳးစိစိေတာင္ ျဖစ္သြားရေသး၏။
ေျပာရလွ်င္ ဘိုးဘေဖတစ္ေယာက္ သည္မနက္ အူျမဴးေနသည္ဟု   ေျပာလွ်င္ေတာင္ရ၏။ အက်ဳိးေၾကာင့္ အေၾကာင္း ျဖစ္ရသည္။ ဘိုးဘေဖမွာ အေၾကာင္းက ရွိေနႏွင့္ၿပီးသားျဖစ္၏။
သို႔ေၾကာင့္မို႕ ခ်ိန္းထားသည့္ ဆံုရပ္ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ေစရန္ အလို႔ငွါ ေျခလွမ္းအရွိန္ကို ဘိုးဘေဖ ျမွင့္လိုက္မိသည္။

————–@@@—————

ကိုဘေဖသည္ ဌာနတစ္ခုတြင္ လုပ္ငန္းနည္းျပဆရာတာ၀န္မွ အနားယူခဲ့ရသူ တစ္ဦးျဖစ္၏။ မ်က္နွာခ်ဳိကာ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္သူမို႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္ ဌာနအတြင္း ခင္မင္သူ ေပါခဲ့သူျဖစ္၏။ မိန္းမျဖစ္သူက ကုန္စံုဆိုင္ေလးဖြင့္ကာ မိသားစုစရိတ္ကို က်ားကန္ေပးထားသျဖင့္   ေနာက္ေၾကာင္းေအးေအးျဖင့္  ၀ါသနာပါသည့္ အလုပ္ကို စိတ္ႏွစ္ၿပီး လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သမီးတစ္ေယာက္၊ သားတစ္ေယာက္ႏွင့္ မိသားစုဘ၀ေလးကို ေအးေဆးေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္   ျဖတ္သန္းလာသူျဖစ္သည္။
လွံထမ္းလာတာ ျမင္ရတယ္၊ ကံထမ္းလာတာ မျမင္ရဘူး.. ဆိုသည့္ စကားသည္ ကိုဘေဖအတြက္ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ေန၏။  ကံၾကမၼာက ကိုဘေဖ၏ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနသည့္ ဘ၀ကို တစ္ဆစ္ ခ်ဳိးေကြ႔ေစခဲ့၏။ သူ႕အသက္ ၃၇ႏွစ္တြင္ မဆင္မျခင္ေမာင္းလာသည့္ ကားတစ္စီး၏ု ၀င္တိုက္မိမွဳေၾကာင့္ ညာေျခေထာက္ကို ဒူးဆစ္ကေန ျဖတ္လိုက္ကာ   ေျခတုတတ္လိုက္ရ၏။ မိသားစုအားလံုး ဆံုးျဖတ္ၿပီး ရွိစုမဲ့စု ေငြအားလံုးစုကာ ပံုေအာကုခဲ့ၾက၏။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ   ေလ့က်င့္ လြန္ေျမာက္လာသည့့္   ေနာက္တြင္ သူ၏ေျခေထာက္က မသိသူမ်ားဆိုလွ်င္ ပံုမွန္ လူတစ္ေယာက္ဟု ထင္ႏိုင္သည္အထိ ကိုဘေဖတစ္ေယာက္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔   ေျခတုျဖင့္ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္လာႏိုင္ေလသည္။ သည္လိုႏွင့္ ကိုဘေဖလည္း အလုပ္မွ နာမက်န္းပင္စင္ တစ္ခါတည္းယူၿပီး အလုပ္ထြက္ခဲ့ၿပီး သူ႔၏ ၀န္ထမ္းဘ၀ နိထိၳတံခဲ့၏။
ကိုဘေဖအလုပ္မွ ထြက္ခ်ိန္ ၁၉၇၉တြင္ သူရခဲ့သည့္ လစာက တစ္လလွ်င္ ေလးရာခြန္ႏွစ္ဆယ္္က်ပ္။ အလုပ္မွ သူထြက္ခဲ့ၿပီး နာမက်န္းပင္စင္ေငြ တစ္လကို သံုးရာ့အစိတ္ရေနျပန္သျဖင့္ သူ႔မွာ အလုပ္လက္မဲ့ပင္ျဖစ္ေသာ္ျငား ဟန္မပ်က္ေနႏိုင္ခဲ့၏။ အဲ့သည္တုန္းက သူ႕၏ ပင္စင္လစာေလး သြားထုတ္ၿပီးတိုင္း မိန္းမလက္ထဲ အပ္ျဖစ္၏။ ပင္စင္လစာေလးျဖင့္ မိသားတစ္စုလံုး လံုလံုေလာက္ေလာက္ သံုးႏိုင္ခ်ိန္ျဖစ္၏။ သူ႕၏ ပင္စင္လစာ၊ မိန္းမ၏ ကုန္စံုဆိုင္ေလးမွ ၀င္ေငြေလးႏွင့္  တစ္လတစ္ခါ သူတို႕မိသားစု လဟာျပင္ေစ်းတြင္ တရုပ္ထမင္းစား၊ ၿပီးလွ်င္ သမၼတတြင္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္၊ အျပန္ အင္း၀မွာ ဖာလူဒါတစ္ခြက္စီ ေသာက္ႏိုင္သည္။ မိသားစုအ၀တ္အစားအသစ္ တစ္စံုစီ ၀ယ္ႏိုင္သည္။

————–@@@—————

အလုပ္မွ နားလာတာၾကာလာေတာ့ လူက အလုပ္နားကာစ လူေတြ၏ ထံုးစံအတိုင္း၊ ဦးဘေဖတစ္ေယာက္ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္လာရ၏။ သူ႕အသက္၅၀ေက်ာ္လာျပန္ေတာ့ ပင္စင္စားတို႔၏ ထံုးစံအတိုင္း ဟိုနားေယာင္ေယာင္ သည္နားေယာင္ေယာင္ႏွင့္ တာ၀န္မည္မည္ရရ မရွိဘဲျဖစ္ေနရ၏။ မိန္းမ၏ဆိုင္ကို ၀င္ကူမည္ဆိုျပန္ေတာ့လည္း အထာမက်။ ကိုယ္က ၀င္ကူကာမွ ပို၀င္ရွုပ္သလို ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သို႕ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သ႔ူ၏ စာအုပ္စင္က စာအုပ္မ်ားကို တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ စိမ္ဖတ္၊ နည္းနည္း ပ်င္းလာရင္ျဖင့္္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဆင္းထိုင္၊ အဲသည့္လို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မွာ ဆင္းထိုင္ရင္းႏွင့္  အနီးအနားတစ္၀ိုက္က ဘ၀တူ ပင္စင္စား အဘိုးႀကီးမ်ားႏွင့္ အဖြဲ႕က်လာ၏။ သူ႕တို႕ႏွင့္ မၾကာမၾကာဆံုျဖစ္ရင္း ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္မ်ားကဲ့သို႔ ရင္းႏွီးလာၿပီး အခ်ိန္ပိုေတြကို ကုန္ေအာင္ ဖဲ့စားပစ္ေနမိေတာ့သည္။
သားျဖစ္သူကလည္း အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီမို႕  အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အိမ္ခြဲေပးရန္လည္း အဆင္မေျပသျဖင့္ အလိမ္မာအိမ္ပါ ေခၽြးမေခ်ာကိုပါ အိမ္ေပၚေခၚတင္ ေကၽြးထားရ၏။ သမီးႀကီးကျဖင့္ သည္တစ္သက္ အိမ္ေထာင္မျပဳေတာ့ပဲ အပ်ဳိႀကီးဘ၀ျဖင့္သာ အရိုးထုတ္မည္ဆိုသျဖင့္   ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဟု စိတ္ထဲ သာဓုႀကိတ္ေခၚမိရျပန္၏။ အိမ္စရိတ္ တစ္ခုလံုးကို ေဖာက္သည္ေတြ ၿမဲေနသည့္ ကုန္စံုဆိုင္ေလးက က်ားကန္ေပးထားလို႕သာ ေတာ္ေပေတာ့သည္။
ဦးဘေဖကေတာ့ သူ႔၏ ပင္စင္လစာေလးကို လစဥ္သြားေရာက္ထုတ္ေနဆဲ။ သို႔ေပမယ့္ တရိပ္ရိပ္တက္လာတဲ့ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းနဲ႕ လူေနမွဳစရိတ္ေတြက ဦးဘေဖ၏ ပင္စင္လစာေလးကို ပ်က္ရယ္ျပဳခ်င္ေနၿပီ။ သို႕ေပမယ့္ ဦးဘေဖကေတာ့ သူတစ္သက္လံုး တန္ဘိုးထားလုပ္လာသည့္အလုပ္မွ သမာအာဇီ၀က်က် ရလာသည့္ သည္ရလဒ္ကို အင္မတန္ တန္ဘိုးထား၏။ ပင္စင္လစာ သူသြားထုတ္ခ်ိန္ တခ်ဳိ႕ ပင္စင္စားအဘိုးႀကီးေတြ၊ အဘြားႀကီးေတြ တူေတြ၊ တူမေတြကို တြဲ၍ တလွဳပ္လွဳပ္ႏွင့္ ပင္စင္လစာ လာထုတ္သည္ကို ေတြ႕ေသာ္ ဦးဘေဖလည္း “ အင္း…. ငါလည္း တစ္ေန႕က် သူတို႕လိုဘဲ သူမ်ားကို မွီတြဲၿပီး လာထုတ္ရမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္လာဦးမွာ ” လို႔ ေတြးမိ၏။


————–@@@—————


ဘိုးဘေဖတစ္ေယာက္ ၿပီးခဲ့သည့္ နယုန္လမွာ အသက္၇၀တင္းတင္း   ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ သည္ေတာ့  နားကလည္း နည္းနည္းေလးခ်င္လာသည္။  မ်က္စိက   တစ္ျမန္ႏွစ္တုန္းက ခြဲထားသျဖင့္ ၾကည့္လို႔ အေတာ့္ကို အဆင္ေျပေန၏။  ဒီႏွစ္မွာ မိန္းမကလည္း  အသက္၇၀အနား   ေ၀့သီလာၿပီမို႔ ခါးအနည္းငယ္ေတာင္ ကိုင္းခ်င္သလိုလို ရွိလာသည္။   ေျမးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဦးဘေဖလည္း ယခုအခါ ဘိုးဘေဖလို႔ အမ်ားက အေခၚခံေနရသည့္ အရြယ္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ကုန္စံုဆိုင္ေလးကို သမီးႀကီးနဲ႔ေခၽြးမက ဦးစီးေနၿပီး မိန္းမကေတာ့ သူလုပ္ခ်င္သည့္ ဘာသာေရးဘက္ကို   ေဇာက္ခ်လုပ္ေနေလၿပီ။
ေျပာရလွ်င္ ဘိုးဘေဖတစ္ေယာက္ ပင္စင္စားတစ္ေယာက္၏ ဘ၀မွာ အသားက်ကာ ပင္စင္စားအဘိုးႀကီးရယ္ဟု ေျပာမယ္ဆို ေျပာလို႔ရေနပါၿပီ။ ဘိုးဘေဖအတြက္ကေတာ့ အရင္ကထက္ အခ်ိန္ပိုေတြ ပိုရလာ၏။ ဘိုးဘေဖတို႔ အဘိုးႀကီးတစ္သိုက္ ရပ္ကြက္ထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ စုခ်ိန္းၿပီး   ေတြ႔ၾက၏။ ေနရာဌာနအသီးသီးမွ ၀ါသနာအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ပင္စင္စား အဘိုးႀကီးမ်ား စုမိၾကျခင္းပင္။ စစ္တုရင္ ခ်ိန္းထိုးၾက၏။ စာဖတ္၀ါသနာတူသူ အခ်င္းခ်င္း စာအုပ္မ်ား အျပန္အလွန္ ဖလွယ္ဖတ္ၾက၏။ ေအာင္ဘာေလထီ စုထိုးၾက၏။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ အဘိုးႀကီးမ်ား ပိုက္ဆံစုၿပီး ခရီးထြက္ၾကသည္္။ မိတ္ေဆြမ်ား စုေပါင္းၿပီး ဒုလဘၻရဟန္းခံၾက၏။ ဘ၀တူမ်ားႏွင့္ လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ အတူေတြ႕သည့္ အခ်ိန္က အိမ္မွာေနသည့္ အခ်ိန္ထက္ ပိုလို႔ေတာင္္ မ်ားေနဦးေပမည္။
ဘာသာေရးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးသူမ်ားရွိသလို တခ်ဳိ႕က ႏိုင္ငံေရး၊ တခ်ဳိ႕က သားေရးသမီးေရး၊ တခ်ဳိ႕က က်န္းမာေရး၊ ကိုယ္အားသန္ရာေျပာၾကႏွင့္။ တကယ္ကေတာ့ အခ်ိန္ပိုေနသူမ်ားပီပီ ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ နားေထာင္ျဖစ္ၾကျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အျငင္းအခုန္ေလးမ်ားပါ  ပါလာရင္ေတာ့ သူတို႔ စကား၀ိုင္းေလးက ပိုလို႔ စိုေျပလာတတ္သည္။ ဘိုးဘေဖကေတာ့ စစ္တုရင္၀ါသနာပါသူမို႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္က သူ႕စားပြဲတြင္ ၀ါသနာတူ လူႀကီး၊ လူရြယ္မ်ားျဖင့္ စည္ကားေနကာ ပြဲေကာင္းေနၿပီဆိုလွ်င္ျဖင့္ ထိုင္ရာမွ မထစတမ္း၊ အိမ္က အဖြားႀကီးက ေျမးကို လႊတ္အေခၚခိုင္းေတာ့မွသာ အိမ္ေပၚတက္ျဖစ္ေတာ့၏။
အခ်ိန္ေတြ တိုက္စား ေျပာင္းလည္းလာသည္ႏွင့္အမွ် လူေနမွဳစရိတ္မ်ားက   ေခါင္ခိုက္လို႔ လာခဲ့သည္။  ဟိုးတုန္းကလို မိသားစုေတြ တစ္လတစ္ခါ အျပင္ထြက္စားဖို႔ ေနေနသာသာ သ႔ူ၏အိမ္တြင္ ၀င္ေငြႏွင့္ထြက္ေငြ မနည္း မွ်တညီညြတ္ေအာင္ သံုးေနရသည္ကို သိေန၊ ၾကားေနရ၏။ ဘိုးဘေဖတစ္ေယာက္ မိန္းမဆီက လက္ျဖန္႕ၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းရတာကို အားတုန္႕အားနာစိတ္ ျဖစ္ျဖစ္ေနမိတာ ၾကာၾကာလွၿပီ။ ပင္စင္စားအဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္ရွိလူမ်ား သူေၾကာင့္ ၀န္ထုတ္၀န္ပိုး မျဖစ္ရေလေအာင္ ဘိုးဘေဖ ဆင္ျခင္ေနမိ၏။
ယခုအခါ ဘိုးဘေဖ၏ တစ္လသံုးရာ့အစိတ္ ပင္စင္လစာေလးက ဆိုက္ကား တစ္ခါငွားစီးစာေတာင္ မရွိေတာ့ၿပီ။ သူ႔၏ ပင္စင္လစာေငြေလး မျဖစ္စေလာက္ကို ဟိုးအရင္လို လစဥ္သြားၿပီး မထုတ္ျဖစ္ေတာ့ေခ်။ ဆယ္လေလာက္ ၾကာၾကာေနမွ စုေပါင္းၿပီး ဆယ္လစာေငြ သံုးေထာင့္ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ကို စုထုတ္ျဖစ္သည္။ ပင္စင္လစာေငြထုတ္ၿပီး မိန္းမ၏လက္ထဲ ပင္စင္လစာေငြ အပ္ခ်ိန္တိုင္း ဘိုးဘေဖတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာပူေနမိ၏။ ေတြးလိုက္လွ်င္ ရယ္စရာေတာ့   ေကာင္း၏။ ပင္စင္လစာထုတ္သည့့္ေန႕ဆို မိန္းမက အသြားအျပန္  အငွားကားငွားသြားဖို႕ရာ  ကားခေငြႏွစ္ေထာင္ ထုတ္ေပးေလသျဖင့္ သူျပန္အပ္သည့္ ဆယ္လစာ ပင္စင္လစာ သံုးေထာင့္ႏွစ္ရာ့ ငါးဆယ္ဆိုသည့္ ေငြက မိန္းမေတာ့ မည္သို႕ေနမည္ မသိ။ ဘိုးဘေဖအတြက္ကေတာ့ လင္မယားခ်င္းပင္   ျဖစ္လင့္ကစား အလြန္ပင္ အားတုန္႕အားနာ  ျဖစ္ေနမိ၏။
တစ္ခါကလည္း ပင္စင္ေငြ သြားထုတ္စဥ္ ငါးတန္းေက်ာင္းသား ေျမးႀကီးကို အေဖာ္ေခၚသြားဘူး၏။ သူ႕၏ ဆယ္လစာပင္စင္ေငြ သံုးေထာင္ေက်ာ္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ေျမးျဖစ္သူက “နည္းလိုက္တာဖိုးဖိုးရာ..” ဟု ေျပာလာသည္ကို “ေအးပါကြာ..” က လြဲလို႕ သူဘာမွ် ျပန္မေျပာႏိုင္ခဲ့ေပ။ အေဖာ္လိုက္လာသည့္ ေျမးကို အေၾကာ္ႏွင့္ မုန္႕ဟင္းခါးတစ္ပြဲသာ ၀ယ္ေကၽြးႏိုင္သျဖင့္ ေျမးျဖစ္သူက ေနာက္ေနာင္ ဘယ္ေတာ့ေခၚေခၚ မလိုက္ေတာ့ေပ။
မည္သို႕ပင္ မိန္းမဆီမွ ပုိက္ဆံေတာင္းသံုးေနေန၊ အဲ့သည္လို ပင္စင္လစာထုတ္သည့္   ေန႔မ်ဳိးဆိုလွ်င္ေတာ့ သမာအာဇီ၀က်က်ရသည့့္ ပင္စင္ေငြေလးကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ကာ နည္းနည္းမ်ားမ်ား ရသမွ်ကို မိန္းမ၏ လက္ထဲသို႔ ယခင္လို မပ်က္မကြက္ အပ္လိုက္ရမွ စိတ္ထဲ ဘ၀င္က်မိသည္။ သားသမီးေတြကေတာ့ ဒီလိုမျဖစ္စေလာက္ေငြေလး သူ႕တို႕အေမကို အပ္တိုင္း ရယ္ေသြးသြမ္းခ်င္ေသာ္လည္း မိန္းမျဖစ္သူကေတာ့ နားလည္မွဳရွိစြာႏွင့္ “ အင္း… ဒီေငြနဲ႕  ဘုရားပန္း၀ယ္ရမယ္၊ ဘုရားဆြမ္းကပ္ဖို႕ သစ္သီး၀ယ္ရမယ္” ႏွင့္ သူ႔၏စိတ္ကို ထြက္ေပါက္ေပးသျဖင့္ မိန္းမကို စိတ္ထဲႀကိတ္၍   ေက်းဇူးတင္မိ၏။

တစ္ခါတစ္ရံ သမီးႀကီးေပးသည့့္ ပိုက္ဆံေလး၊ တစ္လတစ္ခါ သားကန္ေတာ့ သည့့္   ေငြေလးႏွင့္   ေလာက္ငွေအာင္  သံုးသည္။ သူ႕မွာ အေထြအထူး သံုးစရာလည္း      မရွိေပ။     ေဆးေပါ့လိပ္ဖိုး လက္ဖက္ရည္ဖိုးေလာက္ေတာ့ သံုးျဖစ္၏။ လူခ်စ္လူခင္မ်ားသည့္ အဘိုးႀကီးဆိုေတာ့ သူမ်ားက ရွင္းသြားသည္မ်ဳိးလည္း ရွိ၏။ သူမ်ားရွင္းတာခ်ည္း အၿမဲေသာက္ေနလို႕ မျဖစ္ေသးေတာ့ သူျပန္ရွင္းမည့္ အလွည့္အတြက္လည္း ပိုက္ဆံေလးက်စ္ၿပီး ခ်န္ထားရေသး၏။ လက္ဖက္ရည္ရွယ္ဗူးႏို႕ဆီႏွင့္ တစ္ခြက္သံုးရာဆိုသည့့္ ဒီေခတ္ႀကီးတြင္ သူသိပ္ႀကိဳက္သည့္ လက္ဖက္ရည္ခ်ဳိိခ်ဳိကို တစ္ရာ့ငါးဆယ္ တန္ ခ်က္ႏို႕ဆီျဖင့္ အာသီသေျဖေနတတ္ၿပီ။ သူဖတ္ခ်င္သည့့္ စာအုပ္ေလးမ်ား၊ စားခ်င္တာေလးမ်ား ရွိလာရင္ေတာ့ ဆယ္ခါရံတစ္ခါ မိန္းမနဲ႕ သမီးႀကီးအား   ေျပာျပ၏။
ဘိုးဘေဖတို႕အရြယ္ ပင္စင္စားေတြက “ အိုပယ္ ” ေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ အိမ္က သားေတြသမီးေတြက လိမ္မာေသာ္ျငား  သူတို႕၏လုပ္စာကို တစ္ဖန္   ျပန္စားေနရတာ စိတ္ထဲ အားတုန္႕အားနာ အခါခါ ျဖစ္မိရ၏။   ယခု အခ်ိန္အထိ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္ေပးေနသည့့္ ၀င္ေငြရေနဆဲ ဘ၀တူ အၿငိမ္းစားေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို အားက်မိသည္။     အသက္၇၀ေက်ာ္        ေရွ႕ေနလိုက္ေနဆဲ၊ သူတို႔ အဖိုးႀကီးေတြ အုပ္စုထဲမွ ေငြအသံုးႏိုင္ဆံုး မိတ္ေဆြ အဘိုးႀကီးကိုလည္း ႀကိတ္အားက်မိ၏။ စာခ်ဳပ္တစ္ေစာင္ေရး ေငြ ေလး၊ ငါးေသာင္းရေနသျဖင့္ သားသမီးေျမးမ်ားကိုေတာင္ သူက တစ္ဖန္   ျပန္လည္ ေထာက္ပ့ံေနႏိုင္ေသးတာ အားက်စရာ..။  ဘိုးဘေဖတို႔ အဖြဲ႕ထဲကို မၾကာမတင္ကမွ ေရာက္လာသည့္  မီးရထားက ပူပူေႏြးေႏြးအၿငိမ္းစား ယူထားသူတစ္ဦး၊ သူၾကျပန္ေတာ့ ဘိုးဘေဖတို႕  ပင္စင္စားအဖြဲ႕ထဲက စီနီယာပင္စား အသက္၇၂ႏွစ္အဘိုးႀကီးနဲ႔ ရာထူးခ်င္းအတူတူ၊ ပုခံုးႏွစ္ဘက္ ၾကားထဲ    ေခါင္းေပါက္တာျခင္း အတူတူ။ ပင္စင္ေငြ အဆမ်ားစြာ ကြာၿပီး ရေနျခင္းတစ္ခုသာ မတူညီေပ။  သူတို႔ကို စိတ္ထဲ ႀကိတ္၍ မုဒိတာပြားေနယံုမၽွ လြဲ၍ တျခား မည္သည့္စိတ္မွ် မျဖစ္ေပၚခဲ့ေပ။
တစ္ခါတစ္ခါ ဒီအေၾကာင္းေတြကို အိမ္က အမယ္ႀကီးေျပာျပျပန္ေတာ့  “ အသက္ႀကီးေနၿပီ..၊ လူႀကီးတန္မယ့္ ရပ္ကြက္ထဲ အဲ့ဒီလို ဟိုထိုင္သည္ထိုင္၊ ဟိုေျပာသည္ေျပာ အလုပ္ေတြ မလုပ္ပါနဲ႕လားရွင္၊ ဘာအပူအပင္မွမရွိတာ ဘာသာေရးေလး ဘာေလးဘက္ အားစိုက္ၿပီး ၀ိပႆနာတရားေလး ဘာေလး အားထုတ္စမ္းပါလားေတာ္..” ဟု ေျပာလာျပန္ေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူ အမ်ားအျမင္မွာ  လူပိုတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီလားလို႕ ေတြးမိ၏။ ဘိုးဘေဖက ဘာသာေရးကို မိရိုးဖလာ ကိုးကြယ္သူျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာသာေရးဘက္မွာ အႏွစ္က်က်ေတာ့ ယခုအခ်ိန္အထိ မလုပ္ျဖစ္ေသးေခ်။ ဘာသာေရးကို အက်ယ္တ၀့ံ မလုပ္ျဖစ္ေသးေသာ္လည္း စိတ္ကိုေတာ့ အျဖဴစင္ဆံုးထား၏။ စိတ္ထားေကာင္းလွ်င္ ကံေကာင္းမည္ဟု  ခံယူထားသူျဖစ္၏။  ပင္စင္စား သက္ၾကားအိုတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ သူ႕ေၾကာင့္ မည္သူ႕ကိုမွ် ၀န္မပိုေစရေအာင္ ေနသူျဖစ္သည္။

————–@@@—————

ဘိုးဘေဖတစ္ေယာက္ သူ႕ရဲ႕ ေဒ၀ူးရုပ္ျမင္သံၾကားစက္အိုႀကီးကေန ထုတ္လႊင့္ေနသည့္ သတင္းကို နားေထာင္ေနရင္း စိတ္ထဲက အားမလိုအားမရႏွင့္ အသံခ်ဲ႕လိုက္မိသည္။ နေဘးနား တဆူဆူႏွင့္ ကစားေနသည့္ ေျမးႏွစ္ေယာက္ ကိုလည္း “““ ရွဴး ””” ကနဲ လုပ္လို႔ အသံတိုးေစ၏။ အမယ္ႀကီးကိုလည္း လက္ဟန္ျပ၍ ေသခ်ာ ထိုင္နားေထာင္ေစသည္။   ေခၽြးမႏွင့္ သမီးျဖစ္သူကလည္း သူတို႕အေမအနား လာထိုင္ကာ နားေထာင္ၾက၏။   ေျမးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဘာမွန္းညာမွန္းမသိ အသံေလးတိတ္လို႕ ၿငိမ္သြား၏။ အလုပ္မွအျပန္   ေနာက္က်ေနသည့္ သားမွလြဲလို႕ အိမ္ရွိလူကုန္ ၿငိမ္တိတ္လို႔ အားလံုး ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ ထုတ္လႊင့္ေပးေနသည့္ သတင္းကို မ်က္ေတာင္မခတ္ နားေထာင္ေနမိ၏။ သတင္းေၾကျငာခ်က္ နားေထာင္အၿပီးမွာေတာ့ အားလံုး ၀မ္းသာမ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္။ တေအာင့္ေနေတာ့ ဘိုးဘေဖတစ္ေယာက္ သံခ်က္မွာ ခ်ိတ္ထားသည့္ ဖလန္ထည္ ရွပ္အိက်ီ ၤအေဟာင္းေလးကို  ေကာက္စြတ္လို႕ ၀မ္းသာေနသည့္ စိတ္ကို မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ မၽွေ၀စားသံုးရန္္   ေအာက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့၏။
ထိုင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးကို ဘိုးဘေဖေရာက္လို႕ သိပ္မၾကာခင္ မွာပင္ ဘ၀တူ ပင္စင္စားအဘိုးႀကီးေတြ အလ်ဳိလ်ဳိ ေရာက္လာၾကေတာ့၏။ ဘိုးဘေဖတို႕  ၀မ္းသာအားရ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာဆိုေနသံမ်ားက ဆိုင္ေလးအတြင္း ညံညံစီလို႕ သြားေလသည္။ ဘိုးဘေဖတို႕ နက္ျဖန္ မနက္၁၀နာရီခန္႕ ေနမပူခင္ ဒီဆိုင္ေလးမွာပဲ ဆံုဖို႕  စုရပ္သတ္မွတ္လိုက္၏။ သူတို႔ လမ္းခြဲေတာ့ မိုးေတာင္ အေတာ္ခ်ဳပ္ေနေလၿပီ။

————–@@@—————

ေနာက္တစ္ေန႕မနက္………
ေတာင္ေ၀ွးတစ္ခုကဲ့သို႔သာမက ေနဒဏ္မိုးဒဏ္ ခံႏိုင္ရန္အတြက္ပါ အသံုးျပဳေနသည့္ သူ႕၏လက္စြဲေတာ္ တူးအင္၀မ္းအေရာင္မြဲလြင့္ ထီးေခါက္ႀကီးႏွင့္ စလံုးစခုလမ္းကို နာနာဖိေထာက္လွ်က္  သြက္သြက္ေလး   ေလွ်ာက္ရင္း ခ်ိန္းထားသည့္ ဆံုရပ္ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ရန္ ေျခလွမ္းအရွိန္ကို ဘိုးဘေဖျမွင့္လိုက္၏။ သူတို႕အဖြဲ႕ထဲက ၀င္ေငြေထာသူ မိတ္ေဆြေရွ႕ေနႀကီးက ကားခ ဒကာခံေပးကာ သူတို႕အားလံုး ပင္စင္လစာ တိုးျမွင့္ရေရးအတြက္   ေလွ်ာက္လႊာသြားတင္္ရန္  စီစဥ္ထားၾကသည္။ သူတို႔အုပ္စု မရွိဘူးဆိုလွ်င္ အနည္းေလးေတာ့ တက္စီႏွစ္စီးတိုက္ ငွားသြားရမည္။
ဆံုရပ္ေရာက္ေတာ့ လူအေတာ္စံုေနၿပီ။ ပင္စင္စား တရားရံုးေရွ႔ဖတ္ စာေရးႀကီးတစ္ေယာက္သာ ေရာက္ဖို႕ က်န္ေတာ့၏။ ဘိုးဘေဖလည္း လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္မွာလိုက္ရင္း စကား၀ိုင္းမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ မေန႔ညက တရား၀င္ထုတ္ျပန္ေၾကညာသြားေသာ ပင္စင္စားမ်ားအတြက္ ပင္စင္လစာကို လက္ရွိရေနသည့္ ရာထူး၊ လစာအတိုင္း တိုးျမွင့္ေပး သြားမည္ဆိုသည့္ သတင္းအေပၚ စကားစၿမံဳ႔ျပန္ၾကသည္။ ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနက် မ်က္မွန္းတမ္းခင္ေနၾကသည့္ လူငယ္မ်ားကလည္း ၀မ္းသာစြာ ၀ိုင္းေမးၾက၏။ သည္ေန႔ကေတာ့ သူတို႔ ပင္စင္စားအဘိုးႀကီးေတြ မ်က္ႏွာပြင့္ေနၾကသည္။ အားလံုး၏ မ်က္ႏွာတြင္ အၿပံဳးပန္းမ်ား ေ၀ေ၀ဆာဆာပြင့္ေနၾကသျဖင့္ မနက္ခင္းေလးမွာ မဂၤလာအျပည့္ႏွင့္ ခေညာင္းလို႔ေနေတာ့သည္။
ဦးဘေဖ၏ စိတ္ထဲ ” အင္း..ပင္စင္လစာတိုးမွာဆိုတာနဲ႔ ငါတို႔ခမ်ာ ကေလးေတြလို ၀မ္းသာေနလိုက္ၾကတာ၊  အင္း… ငါလည္း ေနာက္ဆို အိမ္က အမယ္ႀကီးကို မ်က္ႏွာမငယ္ပဲ ပိုက္ဆံအပ္ႏိုင္ၿပီ…၊ လွဴခ်င္တန္းခ်င္တာေလးေတြလည္း လွဴႏိုင္ၿပီ၊ ဘာဘဲျဖစ္ေနေန ပထမဆံုး ပင္စင္လစာတိုးတဲ့ ေန႔မွာေတာ့ ငါသိပ္စားခ်င္ေနတဲ့ ေၾကးအိုးတစ္ပြဲေတာ့ ၀ယ္ၿပီး အမယ္ႀကီးနဲ႔  ႏွစ္ေယာက္အတူ စားလိုက္ဦးမယ္…၊ အင္း..   ေၾကးအိုးမစားျဖစ္တာေတာင္ ႏွစ္အေတာ္ ခ်ီေနၿပီ..”
သိပ္မၾကာခင္ သူတို႔အားလံုး ေစာင့္ေနသည့္ ေနာက္က်ေနသည့္   ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ ပင္စင္စား တရားရံုးေရွ႕ဖတ္စာေရးႀကီးက ခရီးေရာက္မဆိုက္ “ အားနာလိုက္တာ… နည္းနည္းေနာက္က် သြားတယ္ဗ်ာ ” ဟု ေျပာကာ ခတ္သုတ္သုတ္ျဖင့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲ    ေရာက္လာ၏။ သူ႔၏မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နဖူးမွာ ပလာစတာႏွင့္။ “ နဖူးက ဒဏ္ရာက ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ” ဟု အားလံုးက ၀ိုင္းေမးၾကေတာ့ သူက…
“ ဒီကိုလာခ်င္ေဇာနဲ႕ အၿမဲထြက္ေနၾက အိမ္တံခါးေပါက္အက်ယ္ႀကီးကေန အျဖတ္ တံခါးေဘာင္နဲ႔ တိုက္မိလို႔ နဖူးေသြးစို႔သြားတယ္ေလဗ်ာ..”
“ ခင္ဗ်ားကလည္း ျဖစ္ရမယ္..” “ သတိထားမွေပါ့… ” “ အခုအခ်ိန္မွာ က်ဳပ္တို႕အားလံုး တစ္ခုမွ အမွားအယြင္း ခံလို႔မျဖစ္ဘူးေနာ္…” စသျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၀ိုင္း၍ေျပာၾက၏။
ဤတြင္ ဟာသ၊ ဇ၀နဥာဏ္ရႊင္ေသာ ေရွ႔ဖတ္စာေရးႀကီးက သူ၏ က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ သြားက်ဳိးၾကားက   ေလတိုးသံနွင့္   ဆက္ေျပာလိုက္သည့္ စကားေၾကာင့့္္ ပင္စင္လစာ တိုးမည့္ကိစၥ သြားစံုစမ္းရန္ စုေ၀းေရာက္ရွိေနသည့္ ဘိုးဘေဖတိုု႔လို ပင္စင္စားအဘိုးႀကီးမ်ားသာမက ဆိုင္အတြင္းရိွ လူအေတာ္မ်ားမ်ားအားလံုး “ ၀ါး ” ကနဲ ရယ္မိလိုက္ေလေတာ့၏။
“  ဒီနဖူးက ဒဏ္ရာကို ဘာလို႔ေခၚသလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ အားလံုးသိရဲ႔လား…”
“ အဲ့ဒါ ပင္ရွင္နာေလ… ပင္ရွင္နာဗ် ”


ဆႏၵနဲ႕ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။

--
အားလံုးေပ်ာ္ရြင္ပါေစ