အလြမ္း .. မီး .. အိမ္

by အား မာန္ on Thursday, October 27, 2011 at 8:56pm

 

အခုတေလာ ခံႏိုင္ရည္ဆိုတဲ့ စကားလံုးအေၾကာင္း အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စဥ္းစားေနမိတယ္။ လူတေယာက္မွာ ခံႏိုင္ ရည္ဆိုတာ ရွိပါတယ္။ ခံႏိုင္ရည္ရွိတာထက္ကို ဘယ္သူမွ မေက်ာ္လြန္ႏိုင္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕တေလ သိပ္နည္းတဲ့အရည္အ တြက္ကေတာ့ ခံႏိုင္ရည္အျမင့္ဆံုး ရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီလူေတြကိုေတာ့ သက္လံုေကာင္းသူေတြလို႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ က်မ ခံႏိုင္ရည္ေကာင္းသူေတြကို အားက်ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ထင္သေလာက္ခံႏိုင္ရည္ မရွိပါ။
က်မဘ၀မွာ မခံစားႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာ စစ္ေၾကာေရးတုန္းကေပါ့။ က်မနဲ႔ ေထာက္ လွမ္းေရး အေျခအတင္ေျပာၾကပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာက က်မတို႔ တန္ဖိုးထားတဲ့ အရာေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္ခဲ့ပါ တယ္။
က်မဟာ ေဒါသမထိန္းႏိုင္သူတဦးျဖစ္တယ္ဆိုတာကို အဲဒီအေျခအေနမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေတြ႔ရွိသြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်မက ေဒါသကိုထိန္းၿပီး ေလေအးေလးနဲ႔ ေဆြးေႏြးႏိုင္ခဲ့ခ်င္တာပါ။
ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ ေထာင္က်သြားတဲ့ က်မကို ခံႏိုင္ရည္ေမြးဖို႔ အေဖ့ဆီက စာတေစာင္ရခဲ့တုန္းကပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မရဲ႕ စိတ္ေတြမတည္ၿငိမ္တဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ေထာင္က်ကာစအခ်ိန္၊ မိသားစုအေျခပ်က္မွာကို အရမ္းစိုးရိမ္ေနခ်ိန္၊ က်မ ေဖေဖက “သမီးေရ…အျပင္ကလူေတြအတြက္ ဘာမွ စိတ္ပူမေနနဲ႔ သူတို႔မွာ ထမင္း ၂ နပ္ ရွာစားခြင့္ရွိတယ္။ ေနမေကာင္း ရင္ ဆရာ၀န္ဆီ သြားခြင့္ရွိတယ္။ သမီးက ေထာင္ထဲက ေကြၽးတာေတြကိုစားေနရတဲ့ အခ်ိန္၊ ေနမေကာင္း ရင္ ဆရာ၀န္ထံက ကုသမႈေတြ ရဖို႔ ခက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခံႏိုင္ရည္အားကို သက္လံုအျဖစ္ေမြးထားပါ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ဒုကၡေပးသူ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ပါေစနဲ႔” လို႔ ေဖေဖက ေရးေပး ခဲ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့ အေဖ့ရဲ႕ စာေၾကာင့္ က်မ မ်က္ရည္မက်ခ်င္ေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတြစီးက်ခဲ့လို႔ က်မကိုယ္က်မ ေပ်ာ့ညံသူတဦး ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို လက္ခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။
က်မ ေထာင္သက္တမ္း ၆ ႏွစ္ေက်ာ္မွာ တိုက္ပြဲေတြကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီတိုက္ပြဲေတြမွာ ဘာေၾကာင့္ ပါခဲ့တာ လည္းလို႔ က်မကို ေမးခဲ့ရင္ စုေပါင္းအင္အားဆိုတာကို ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ ပါခဲ့တာပါလို႔ က်မ ရဲရဲ၀ံ့၀့ံ ေျပာရဲပါတယ္။ က်မ သက္လံုေကာင္းလြန္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ တိုက္ပြဲေတြေၾကာင့္ ဘာမဆိုျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာကို သိခဲ့ေပမဲ့ စုေပါင္းအင္အားနဲ႔ ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ရင္ အဆိုးဆံုး ျဖစ္ရပ္ေတြကေန ေရွာင္ရွားႏိုင္ခဲ့တဲ့ သာဓကေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါ တယ္။
က်မ ေဖေဖတို႔ ၆၂ မ်ဳိးဆက္ေတြထဲမွာ တခ်ဳိ႕က ေထာင္ေတြမၾကာခဏက်ေပမဲ့ အလံမလွဲသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါ တယ္။ ေထာင္ဆိုတာ သူတို႔ဘ၀မွာ ဒုတိယအိမ္လို႔ေတာင္ ေခၚႏိုင္ခဲ့တာပဲေလ။ သူတို႔ကေတာ့ သက္လံုေကာင္းခဲ့သူ ေတြပဲေပါ့။ က်မ ေဖေဖလို ခံယူခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကို ပ်ဳိးေထာင္လိုသူေတြလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ အတြင္း စည္းက ၀င္တိုက္ရမည္ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ တပ္ထဲ၀င္သြားခဲ့တဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလူေတြထဲက မွ ျပန္တိုက္ဖို႔ အားထုတ္ခဲ့သူက ဗိုလ္ႀကီး အုန္းေက်ာ္ျမင့္ တေယာက္ထဲပဲ ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။က်န္သူေတြဘယ္ေရာက္ သြားခဲ့ပါသလဲ။ ဒီအေျဖကို အားလံုးသိၾကပါလိမ့္မယ္။ ေပ်ာက္သြားခဲ့သူေတြဟာ သက္လံုမေကာင္းတဲ့ သူေတြပဲျဖစ္ ပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚကို ရွင္သန္ေအာင္ ဆက္လက္ မေမြးျမဴႏိုင္ခဲ့သူေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာင္မ်ဳိးဆက္ေတြထဲက မွတ္မွတ္ရရ က်မခင္ပြန္းရဲ႕ မိတ္ေဆြတေယာက္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူက ပုသိမ္သားျဖစ္ၿပီး ဒႆ နိက ေဗဒဘာသာရပ္ကို သင္ယူေနရင္းက အတြင္းစည္းက ၀င္တိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး စစ္တပ္ထဲ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ သူတပ္ထဲေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွ  ၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးေပၚလာေတာ့ သူ႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြက သူ႔အေပၚ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ ထားခဲ့ပါတယ္။ အုပ္တခ်ပ္မျဖစ္ေလာက္ရင္ေတာင္ သဲတပြင့္ ျဖစ္မွာပဲဆိုတဲ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ပါ။ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးေနာက္ပိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ဆံုျဖစ္ၾကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ စကားေျပာရင္းက သူ႔ရဲ႕ ခံယူခ်က္အေျပာင္းအတြက္ စိတ္ဆတ္တဲ့ ယင္းမာ ကိုရဲက မီးေခ်ာင္းနဲ႔ ထ႐ိုက္တဲ့အထိ ျဖစ္သြားခဲ့တာပါ။အတြင္းစည္း ထဲက တိုက္ဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္လို သက္လံုေကာင္းဖို႔၊ ကိုယ္ပိုင္ခံယူခ်က္ ခိုင္မာဖို႔ေတာ့လိုပါတယ္။ က်မတို႔လို သက္လံုမေကာင္းတဲ့ သူေတြအတြက္ အာမခံဖို႔ခက္တာေၾကာင့္ က်မ အတြင္းစည္းထဲ၀င္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။
ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးအတြင္း ပါ၀င္ခဲ့သူေတြကေတာ့ ျပတ္သားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔က ေထာင္ေတြထဲေရာက္တဲ့အထိ စစ္အစိုးရကို ျပတ္ျပတ္သားသား အာခံခဲ့ၾကပါတယ္။ စစ္ေၾကာေရးေတြမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာႏိုင္ခဲ့တဲ့လူက အမ်ားစုပါ။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို အမိန္႔ခ်တဲ့ တရားသူႀကီးေတြက အျပစ္ရွိလားလို႔ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကို အမ်ားစုက မရွိပါဘူးလို႔ ျပန္ေျဖခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြမ်ားပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အားလံုးကေတာ့ ခိုင္မာသူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီထဲမွာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ မခိုင္မာသူေတြလည္း ပါလာခဲ့ ပါတယ္။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္က ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ၂၀ ေက်ာ္ကို ႏွစ္တိုးလိုက္တဲ့ ကိစၥရဲ႕ အဓိက ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့သူဟာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား တဦးပဲျဖစ္ခဲ့တာပါ။ သူ႔ကို စစ္အစိုးရက ေထာင္ဒဏ္ ၅၁ ႏွစ္ကို သီးျခားစီ က်ခံေစခဲ့တာပါ။ သူ႔ ရဲ႕ အမႈေတြက သီးျခားစီေတြျဖစ္လို႔ ဘယ္လိုလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ကိုမွ မခံစားခဲ့ရပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္လည္း ေထာင္ထဲ အေနၾကာလာခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္အား က်ဆင္းလာခဲ့ပံုရပါတယ္။ ခံႏိုင္ရည္ က်ဆင္းေန ခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕သမီးက ၁၀ တန္းစာေမးပြဲကို ထူးထူးခြၽန္ခြၽန္ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ရလာပါတယ္။ အ ျပင္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဇနီးသည္ကိုလည္း သူက သံသယေတြထားလာပါတယ္။ ဒီအေျခအေနကို သိေနတဲ့ ေထာင္အရာရွိ ေတြက သူ႔ကို အသံုးခ်လိုက္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲက သတင္းဆက္သြယ္ေပးပို႔္တဲ့ ပံုစံေတြ၊ သတင္းေတြကို ဘယ္လို ဘယ္ပံု ရလာတယ္ဆိုတာေတြ၊ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ဘယ္လိုထားတယ္။ ဘယ္လိုသြင္းတယ္။ ဘယ္လိုထုတ္တယ္ ဆိုတဲ့ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ ေဖာ္ေပးရင္ သူ႔ကို လႊတ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာေတာ့ သူက လြတ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ ေျပာျပခဲ့တာ ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတခ်ဳိ႕ ႏွစ္တိုးသြားခဲ့ရပါတယ္။ တကယ့္အျဖစ္မွန္မွာေတာ့ သူလည္း အခုထိ လြတ္ ေျမာက္လာျခင္း မရွိေသးပါဘူး။
က်မရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳအရ ေထာင္မက်ခင္ကေရာ ေထာင္ကေနလြတ္လာၿပီးမွေရာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံခဲ့ ရပါတယ္။ က်မ ေထာင္မက်ခင္က နယ္ေျမခံေထာက္လွမ္းေရးဆိုသူက က်မအိမ္ကို မၾကာမၾကာလာတတ္ၿပီး အိမ္မွာ ရွိေနတဲ့ က်မရဲ႕ မိဘေတြနဲ႔ စကားလာေျပာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေထာက္လွမ္းေရးက စကားအေတာ္ခ်ဳိၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ တူမအရြယ္၊ သမီးအရြယ္ျဖစ္တဲ့ က်မတို႔ လူငယ္ေတြကို သူ႔အေနနဲ႔ ႀကီးပြားေစလိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြေပါ့ေလ။ က်မရဲ႕ ဖခင္ကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြရဲ႕ အေၾကာင္း ေနာေၾကေနသူဆိုေတာ့ သူတို႔ကို စကားလည္းမေထာက္ပါဘူး။ ေမးတခြန္း ေျဖတခြန္း ေလာက္ပဲဆက္ဆံပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မသာ အခြင့္အေရးတစံုတရာကို ေတာင္းခဲ့ရင္ က်မကို သူတို႔ဘက္က လုပ္ေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မဆီကေန သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ သတင္းေတြနဲ႔ က်မရဲ႕ ႏိုင္ငံ ေရး ဂုဏ္သိကၡာကို ၀ယ္ယူသြားမွာကေတာ့ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ လူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း က်မလို ၾကဳံခဲ့ၾကရပါတယ္။ သက္လံုမေကာင္းႏိုင္သူေတြကေတာ့ လမ္းတ၀က္မွာပဲ ျပတ္က်န္ခဲ့ ၾကရပါတယ္။
က်မ ေထာင္ကေနလြတ္ၿပီး ေနာက္ေန႔မွာ နယ္ေျမခံ ေထာက္လွမ္းေရး ေရာက္လာပါတယ္။ က်မကို အကူအညီလိုရင္ ေျပာဖို႔နဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ ဘယ္လိုအေျခအေနေတြရွိလည္း ဘယ္သူေတြက်န္ေနေသးလည္း ဆိုတာကိုေတြကို လာေမး တာလို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မ ေထာင္ကေနလြတ္လာခ်ိန္မွာက ေထာင္ထဲကို ICRC ၀င္ေနခ်ိန္ျဖစ္လို႔ ဘာမွ မလိုဘူးလို႔ က်မက ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးကဆက္ၿပီး က်မဘာေတြလုပ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးလည္းေမးေတာ့ က်မက ျမန္ျမန္ျပတ္သြားေအာင္ က်မ ဘာမွ လုပ္ဖို႔ စိတ္မကူးဘူးလို႔ပဲ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ က်မ ေထာင္ကေနလြတ္ၿပီ ၂ လ အ ၾကာ ျဗဴတီးမဂၢဇင္းမွာ ၀င္လုပ္ေတာ့ က်မကို ေထာက္လွမ္းေရးက ေတာ္ေတာ္တင္းသြားပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီ မဂၢဇင္းရဲ႕ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔မွာေရာ၊ စာေရးတဲ့ စာေရးဆရာေတြေရာက အမ်ားအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆက္စပ္သူေတြ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ေရာ ထုတ္ေ၀သူခင္မ်ာ ဖိအားေပးခံရပါေတာ့တယ္။
ဒီအေတာအတြင္း က်မထံကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ေနသူတဦးက မၾကာမၾကာ လာေရာက္လည္ပတ္ၿပီး က်မကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြထံကေန ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့ အကူအညီေတြေတာင္းဖို႔ ေလာေဆာ္ပါေတာ့တယ္။ က်မ က ေတာ့ စိတ္မ၀င္စားဘူးလို႔ပဲဲ ျငင္းပယ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလိုျငင္းပယ္လိုက္ႏိုင္တာက က်မ သိပ္သက္လံုေကာင္းေနလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မိသားစုအေျခအေနအရ က်မကို ေထာက္ပံေပးေနႏိုင္ေသးလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္ကလြတ္လာၿပီး ေတာ့မွ မိသားစု ရပ္တည္ဖို႔ခက္ခဲလြန္းလို႔ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ ကမ္းလွမ္းမႈေတြကို လက္ခံလိုက္ရသူေတြအမ်ားႀကီး ရွိေနခဲ့ပါတယ္။
အခုလည္း သမၼတဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကိုလက္ခံၿပီး အိမ္ျပန္သူေတြကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။လတ္တေလာ အိမ္ ျပန္ၾကသူေတြ၊ အိမ္ျပန္လိုသူေတြမွာ တခ်ဳိ႕က စီးပြားေရးအရေသာ္၎၊ ႏိုင္ငံေရးအရေသာ္၎ လက္ဦးမႈ ရလိုသူေတြ ပါသလို၊ တခ်ဳိ႕က ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ရပ္တည္ဖို႔ အခက္အခဲရွိေနသူေတြလည္း ပါမယ္ထင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အရင္၀င္ႏွင့္သူေတြရဲ႕ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္းေတြကို ဖတ္ရတာ စိတ္မသက္သာစရာေတြေတြ႔ေနရပါတယ္။
တေန႔က မ်က္ႏွာသိရံုလူတေယာက္က အမတို႔ ျပန္၀င္သင့္တယ္၊ သူတို႔ေတာ့ ျပန္၀င္ေတာ့မယ္လို႔ ဆိုလာပါတယ္။ က်မကေတာ့ ဘာမွ သူ႔ကို မတုန္႔ျပန္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ပဲ၀င္၀င္ေပါ့ေလ၊ ကိုယ့္အတြက္ေၾကာင့္ ကိုယ္ယံုၾကည္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းႀကီး တခုလံုး မေသြဖီႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာရဲ႕လားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းတခုကို ထပ္ျပန္တလဲလဲ ျပန္ ေမးဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါလိမ့္မယ္။ က်မရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ကေတာ့ က်မ သက္လံုေကာင္းသူ တဦးပဲျဖစ္ခ်င္တာေၾကာင့္ က်မရဲ႕ ခိုင္မာမႈပ်က္စီးသြားမည့္ ဘယ္လိုလုပ္ရပ္မ်ဳိးကိုမဆို ရင္မဆိုင္တာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ခံယူထားပါတယ္။
က်မတို႔ အိမ္ျပန္မည့္ အခ်ိန္ဆိုတာက က်မတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို ခိုင္ခိုင္မာမာ တည္ေဆာက္ႏိုင္မဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့ တဲ့ အိမ္ျပန္ျခင္းမ်ဳိးကိုပဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတာပါ။ အဲဒီေန႔ကိုေရာက္ရင္ က်မတို႔ရဲ႕ မိခင္ႏိုင္ငံရင္းကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျပန္ တဲ့ ဇာတ္သိမ္းမ်ဳိးကိုပဲေပါ့။
ခင္ၿငိမ္းသစ္


photo by .. http://redtreetimes.com/page/93/