ရင္ထဲကဆူးမ်ား ( ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္ )
|
12:26 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ဓါတ္ပံုထဲမွာပါတဲ့ ကေလးေလးကို ၂၀၀၉ခုႏွစ္က စတင္သိကၽြမ္းခဲ့ေလသည္။
ထိုဓါတ္ပံုေလးကို က်မႏွင့္ သားအမိလို ရင္းႏွီးသည့္အခါမွ သူက
ထုတ္ျပခဲ့တာပင္။ သူက က်မရဲ သမီးႀကီးထက္ အသက္ တစ္ႏွစ္ ပိုႀကီးသည္။ သို႕ေသာ္
ျဖတ္သန္းရသည့္ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳက ၾကမ္းတမ္း ခက္ခဲလွသည္။ သူ႕ကို စတင္သိသည့္
အရြယ္ မွာ အသက္(၂၀)ဝန္းက်င္ ျဖစ္ၿပီး အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီ။
အိမ္ေထာင္ဘက္ရသည္ကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္ ေျပာရမည္။ ပညာတတ္( ဒီေနရာမွာ ပညာတတ္လို႕ သံုးလိုက္တာ ဘြဲ႕ရလို႕ ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္) လူငယ္တဦး၊ အသိဉာဏ္ရင့္က်က္ ျပည့္ဝသူတေယာက္၊ သတင္းသမား စာေရးသူ တေယာက္၊ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားသည့္ ႏိုင္ငံေရး အသားေပး စာအုပ္မ်ားကို ေကာင္းစြာ ဖတ္ႏိုင္ ဘာသာျပန္ႏိုင္သူတေယာက္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့ ဖမ္းဆီး ႏွိပ္စက္ျခင္းက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ဖခင္ျဖစ္သူက လက္စြဲၿပီး ထြက္ေျပးလာခဲ့ရသည့္ ၊ ရန္ကုန္က အထက္တန္းေက်ာင္း တခုက သံုးဘာသာ ဂုဏ္ထူးျဖင့္ အထက္တန္းေအာင္ျမင္ၿပီးသား ေက်ာင္းသူ အဆိုပါ ကေလးမေလးကို လက္ထပ္ၿပီးေနာက္ တျပည္တရြာမွာ တကၠသိုလ္ဆက္တက္နိုင္ေအာင္ ေဖးမ တြန္းအားေပးခဲ့တာပဲ ျဖစ္သည္။
စာေရးသူတို႕ႏွင့္ ဒီကေလးမက အတိတ္ေရစက္ နီးပံုရသည္။ ၂၀၁၀ခုႏွစ္မွာ တအိမ္ထဲမွာ အတူေနဖို႕ ႀကံဳရင္း မိသားစုလိုျဖစ္လာသည္။ ထိုအိမ္မွာ မိသားစု သံုးစု အတူေနခဲ့ၾကဖူးသည္။ တအိမ္ထဲဆိုေသာ္လည္း အိမ္ကက်ယ္သည္။ ႀကီးသည္။ ၿပီးေတာ့ သံုးထပ္၊ အိမ္ေဘးမွာ ကပ္ရက္ တိုက္တစ္လံုး ရွိသည္။ ထိုအိမ္မွာ ကိုမင္းသိုက္( ႀကိဳ း ဇာတ္ကား ဖန္တီးသူ) ႏွင့္ သူ႕ဇနီး ေနသည္။ ေရခ်ိဳးခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္၊ အိမ္သာ သီးသန္႕၊ အိမ္မႀကီးႏွင့္ မစပ္ယွက္။ ဒီဘက္က အိမ္မႀကီးမွာ ေအာက္ထပ္က ဧည့္ခန္း ၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ၊ မီးဖိုေခ်ာင္က ႏွစ္ဆင့္( ႏွစ္ခန္း)၊ ဒုတိယထပ္မွာ အခန္းက်ယ္ႀကီး ႏွစ္ခု၊ ဝရန္တာအက်ယ္ႀကီး တခုႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာရွိသည္။ ထိုအထပ္မွာ စာေရးသူတို႕ မိသားစု ေနထိုင္သည္။ ထိုကေလးမေလး လင္မယားက အေပၚဆံုးထပ္မွာ ေနသည္။ ထိုအေပၚထပ္မွာပင္ ခ်က္ၿပဳတ္ေနထိုင္သည္။ အိမ္က်ယ္သည့္ အတြက္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ မေတြ႕ၾက။ ညေနဆိုလွ်င္ျဖင့္ ေအာက္ကိုဆင္းကာ အိမ္ေရွ႕ ကြက္လပ္မွာ ထိုင္စကားေျပာၾကသည္။ ကိုမင္းသိုက္ရဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ရန္ကုန္သို႕ မၾကာမၾကာ ျပန္တတ္ရာ၊ သြားလိုက္လာလိုက္ ေနသည့္အတြက္ က်မႏွင့္ ထိုကေလးမေလး တို႕ အေဖာ္ျပဳကာ ေနၾကေလသည္။
က်မရဲ့ သမီးေတြႏွင့္ အျပင္သြားစရာရွိက သူ႕ကိုပါ အတူေခၚသည္။ သမီးေတြလားဟု ေမးလာသူရွိက ဟုတ္တယ္ဟု က်မက ေျဖသည္။ စိတ္ထဲမွာ ဒီကေလးမေလးကို ကိုယ့္သမီးတေယာက္လို ျဖစ္မိသည္။ သူ႕မွာ မိခင္ႏွင့္ ကင္းကြာ ေနရသည့္အတြက္ က်မတို႕ သားအမိေတြ လံုးေထြး ၿငင္းခံု ေျပာဆိုေနတာျမင္ရင္ ခပ္ေငးေငး ၾကည့္ရင္း သေဘာတက် ၿပံဳးေနတတ္တာ သတိထားမိသည္။ အစပိုင္းမွာ ပတ္ဝန္းက်င္က သမီးလားလို႕ သူ႕ကို အေမးခံရတိုင္း ခပ္ရွိန္းရွိန္း ျဖစ္ေနတတ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ သြက္သြက္လက္လက္ပင္ သူကဦးေအာင္ ေျဖေလသည္။ က်မ သမီးေတြကိုလည္း သူ႕ညီမေတြဟုပင္ ေျပာသည္။ သူ႕ခင္ပြန္း ခရီးသြားစရာ ရွိပါက အန္တီေရ သမီး လာအိပ္မယ္ဆိုကာ ေခါင္းအံုးတလံုး ေစာင္တထည္ဆြဲကာ က်မ၏ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္၊ ဆယ့္ေလးႏွစ္ သမီး မ်ားႏွင့္ တစ္အိပ္ယာထဲ တြန္းထိုးၿပီး တိုးတိုးေခြ႕ေခြ႕ ဝင္အိပ္ေလသည္။ သူက က်မတို႕ မိသားစုႏွင့္ မိသားစုပံုစံမ်ိဳး အတူေနရသည္ကို သေဘာက်သည္။ ထိုစဥ္က သူ႕မိခင္ မသႏၱာက အင္းစိန္ေထာင္မွာ တသက္တကၽြန္းက်ေနသည့္ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ထိုအေၾကာင္းေတြကို သူေျပာလို႕ သိရတာမဟုတ္၊ ကိုယ့္အသိုင္းအဝန္းက တဆင့္ သိရတာျဖစ္သည္။ သူက သူ႕အေၾကာင္း သူမ်ားအေၾကာင္း အလာပသလာပ မေျပာတတ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ သိရတာ သူက အေဖတူသမီး။ မိခင္ ေထာင္က်ေနသည့္အခ်ိန္မွာ သူက အပ်ိဳေပါက္ကေလး ျဖစ္ေနၿပီး ဖခင္ႏွင့္ ေနခဲ့ရသည့္အတြက္ အခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ သူမသိ။ က်မႏွင့္ တရင္းတႏွီး ေျပာဆိုေနထိုင္ရာက ဒီဓါတ္ပံုကေလးကို ထုတ္ျပေလသည္။ သူတို႕ မိသားစု အေၾကာင္း ေျပာျပေလသည္။
သူ႕အေဖက ကိုပါႀကီး၊ ၁၉၈၈ခုႏွစ္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္သည့္ သံုးေရာင္ျခယ္အဖြဲ႕မွ လူငယ္တဦး၊ သူ႕အေမလည္း NLD အဖြဲ႕ဝင္တဦး၊ ႏိုင္ငံေရးကို ထဲထဲဝင္ဝင္ လုပ္ၾကရင္း အေမက ေထာင္က်ေနၿပီ။ သူသည္ စိတ္မာသည္။ သူ႕အေမအေၾကာင္း ေျပာျပတာမွာ ဟန္မပ်က္။ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ရင့္က်က္ေနသည့္ သူ႕ကို က်မ သမီးမ်ားကို နမူနာျပ ေျပာျပမိသည္။ က်မသမီးေတြက သူ႕အေပၚ အမတေယာက္လို ၾကင္နာၾကသည္။ ခင္မင္ၾကသည္။ သူကလည္း သူ႕ညီမေတြလို ေဖးမသည္။ အတူေနရင္း ကိုပါႀကီးႏွင့္ မသႏၱာတို႕အေၾကာင္းကို သိေနရသည္။ ရန္ကုန္မွာ ေလျဖတ္ေနသည့္ အဖိုးအေၾကာင္းလည္း သိရသည္။ သူ႕အေၾကာင္းကို သူတပါးကို ေျပာခဲလွသည့္ သူသည္ က်မကို အေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာျပတတ္သည္။ က်မတို႕လင္မယား စကားႏိုင္လု ၿငင္းၾကခုန္ၾကတာ ျမင္တိုင္း သူက ထိုင္ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေမာေနတတ္သည္။ သူ႕မိဘေတြကို သတိရသြားဟန္တူသည္။ သူ႕မိဘေတြႏွင့္ က်မတို႕လင္မယားမွာ သက္တူရြယ္တူဟု မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္။ က်မကလည္း ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ဘဝတစိတ္တေဒသကို ျပန္ေျပာၿပရင္း လူ႕ဘဝ အေတြ႕အႀကံုေတြကို မွ်ေဝေပးျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္ ကြာေပမယ့္ အေတြးအျမင္ ခံယူခ်က္ နီးစပ္သည္။ လူငယ္စကားႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ ရင္ဘတ္ခ်င္း နီးကပ္သည္။
က်မတို႕ အိမ္ရဲ့ အိမ္သူႀကီးျဖစ္သူ ကိုမင္းသိုက္က အလုပ္မွ ႏႈတ္ထြက္ၿပီး ေနရပ္ျပန္ဖို႕ အေၾကာင္းျဖစ္လာေသာအခါ က်မတို႕၏ မိသားစုလို ေနၾကေသာ အဆိုပါအိမ္ႀကီးမွ တအိမ္ေထာင္စုဆီ ခြဲထြက္ၾကရင္း တေနရာစီ ခြဲကာ ေနထိုင္ၾကရသည္။ သို႕ေသာ္ အိမ္ကို အဝင္အထြက္ မပ်က္။ အေၾကာင္းရွိက သြားလာ ဝင္ထြက္ရင္း သူ႕အေမ သတင္းကို ေမးရသည္။ ၂၀၁၀ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို
ကိုပါႀကီး ေပ်ာက္ေနသည့္ သတင္းကို ၾကားကတည္းက သူ႕ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး သတင္းေမးသည္။ သူတို႕ ေနာက္ထပ္ အိမ္ေနရာ အသစ္ေျပာင္းသြားသည္မွာ မၾကာေသး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဖ့စ္ဘြတ္မွ သတင္းေမးရသည္။ သူတို႕လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိ။ ဖမ္းသြားသည္သာ သိၿပီး အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ဆဲ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း သူ႕အေမ မသႏၱာက လူေပ်ာက္မႈျဖင့္ အမႈဖြင့္တာ သတင္းေတြမွာ ဖတ္ရသည္။ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ကိုပါႀကီးကို စစ္တပ္က ပစ္ခတ္လိုက္၍ ေသဆံုးသြားၿပီ ဆိုေသာ သတင္းထုန္ျပန္ခ်က္ကို ဖတ္ရေလသည္။ ဤကေလးမေလးကို သတင္းေမးဖို႕ တြန္႕ဆုတ္ေနမိသည္။ အင္မတန္မွ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ရာ အတြက္ အားေပးဖို႕ စကားလံုးေတြ ထြက္လာေအာင္ က်မကိုယ္တိုင္ပင္ အင္အားကမရွိလွ။ က်မကိုယ္တိုင္ပင္ ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲရသည္။ ထပ္တူထပ္မွ် တုန္လႈပ္မိသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕ကို အားေပးခ်င္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးမွ သူ႕ထံ တယ္လီဖုန္းဆက္သည္။ ပထမတႀကိမ္ သူ႕ခင္ပြန္းကိုင္သည္။ မရိပ္မိ၊ ေနာက္ရက္မွာ ထပ္ဆက္သည္။ မကိုင္၊ နဲနဲေတာ့ ရိပ္မိသြားသည္။ က်မအသံကို ၾကားပါက သူတင္းထားသည့္ စိတ္တို႕ ေလွ်ာ့က်ကာ အားကိုးတႀကီး ငိုခ်လိုက္မည္ ထင္သည္။ ဒါဆို က်မေရာ ခံႏိုင္ပါ့မလား၊ ေတြးမိၿပီး ဖုန္းထပ္မဆက္ပဲ ေဖ့စ္ဘြတ္ကေန မက္ေစ့ခ်္ပို႕လိုက္သည္။ ထူးထူးေထြေထြ ဘာမွမေမးပဲ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေနေကာင္းေအာင္ ေနဖို႕သာ ေရးလိုက္သည္။ မၾကာမီ စာျပန္ထားတာ ေတြ႕ရေလသည္။
" အန္တီ့ဖုန္းဆက္တာ သမီး တမင္ မကိုင္တာပါ၊ သမီးၾကားပါတယ္၊ သမီး ငိုမိမွာဆိုးလို႕ပါတဲ့"
ေနာက္ရက္မွာေတာ့ သူ႕အေဖအတြက္ ဆြမ္းေကၽြး အလႈလုပ္ရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆံုၾကသည္။ သူႏွင့္မေတြ႕ခင္ကတည္းက ကိုယ့္စိတ္ကို သတိထားၿပီး ေနသည္။ ေတြ႕သည့္ အခိုက္မွာ သူ႕အေဖႏွင့္ ပတ္သက္တာေတြ မေျပာပဲေနသည္။ ေမးလည္း မေမး၊ ေမးရန္လည္းမလို၊ သတင္းေတြက မီဒီယာမွာ အစံု တက္ေနၿပီ။
ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း စကားမေျပာပဲ အတန္ၾကာ ၿငိမ္ၿပီးေနမိၾကသည္။ စိတ္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို ထိန္းေနတာျဖစ္သည္။
သူ႕မ်က္ႏွာကိုသာ အကဲခပ္ရင္း သူ႕အေမ မသႏၱာအေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆက္တြဲ အေျခအေနကို ေမးလုိက္သည္။ သူ႕အေမအေၾကာင္း ေျပာရင္းက သူ႕အေဖ ကိုပါႀကီးဆီ ဆက္ၿပီး ေရာက္သြားသည္။ စကားဆံုးေအာင္ မေျပာႏိုင္၊ ဆို႕နစ္စြာ မ်က္ရည္က်သည္။ က်မလည္း ဆက္မေမး ဘာမွမေျပာပဲ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ၁၉၈၈ခုနွစ္ကတည္းက ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ လႈပ္ရွားခဲ့သည့္ မိသားစုထဲက ေသြးသား၊ သူ႕ကို ေမြးဖြားသည့္ ၁၉၉၀ခုႏွစ္ကစၿပီး ဘဝတေလွ်ာက္ ႀကံုခဲ့ရသည့္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္မ်ားက သူ႕ကို အထိုက္အေလ်ာက္ ခံႏိုင္ရည္ ရွိေစခဲ့ဟန္တူသည္။ ငိုခ်မည့္ဟန္မွ မ်က္ရည္သိမ္းလိုက္သည္။ အခိုက္အတန္႕ပဲ ၾကာသည္။ က်မကို သူဆက္ေျပာသည္။
" စၿပီး အဖမ္းခံရတယ္ဆိုတာ ၾကားလိုက္ကတည္းက သမီးတို႕ ေတြးမိပါတယ္။ စစ္တပ္က ဖမ္းတယ္ဆိုကတည္းက တရားရံုးေရာက္ ေထာင္ခ်၊ ဒီေလာက္ပါပဲ သမီးတို႕ ဒီေလာက္အထိပဲ မွန္းထားပါတယ္၊အလြန္ဆံုး စြပ္ဆြဲခ်က္ေတြနဲ႕ ေထာင္က်တဲ့အထိေတာ့ မွန္းထားပါတယ္။ ေထာင္က်မယ္လို႕ တြက္ထားေပမယ့္ ဒီေလာက္ႀကီးအထိ ရက္စက္မယ္လို႕ ..............."
စကားဆံုးေအာင္ မေျပာႏိုင္ပဲ အတန္ၾကာၿပီးမွ " ..........................
က်မ သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း သူ႕ရင္ထဲမွာ စိုက္ဝင္ေနတဲ့ ဆူးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဒီလို အမူအယာမ်ိဳး က်မ ေတြ႕ဖူးခဲ့ ရသည့္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ လူငယ္ေလးေတြရဲ့ မ်က္ႏွာေတြ မ်ားစြာ ရွိခဲ့ပါသည္။
ကခ်င္တိုင္းရင္းသူေလးေတြ၊ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားေတြ၊ ကရင္အမ်ိဳးသမီးေလးေတြ မ်ားစြာ ထိေတြ႕ ေျပာဆို ဆက္ဆံခဲ့ဖူးသည္။ က်မကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ဗမာ ဆိုသည္ႏွင့္ အနည္းငယ္တြန္႕ဆုတ္သြားကာ၊ သတိထားၿပီး ဆက္ဆံသည့္ အမူအယာရွိသည့္ ကခ်င္တိုင္းရင္းသူေလးသည္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားသည့္အခါမ
ရွမ္းတိုင္းရင္းသူေလးကေတာ့ သူ႕အေမက ရြာစဥ္လွည့္ၿပီး ေဆးကုေပးသည့္ က်န္းမာေရးဆရာမ၊ စစ္တပ္ဝင္လာေတာ့ သူပုန္ကို ေဆးကုသေပးသည္ဆိုကာ ဖမ္းသည္။အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖမ္းခံရၿပီးသည့္ေနာက္ မေနရဲေတာ့၊ ေဆးကုေနသေရြ႕ ဖမ္းေနေတာ့မည္။ သမီးေတြကလည္း အရြယ္ေရာက္လာၿပီ။ ဒါ့ၾကာင့္ တဖက္ႏိုင္ငံထဲ ထြက္ေျပးၿပီး ေနရသည္။ သူတို႕ရင္ထဲမွာ ဆူးေတြ ရွိသည္။ သူတို႕ ေျပာျပတာနားေထာင္ရင္း ဒီျပႆနာ ဘယ္ေတာ့ ေျဖရွင္းၿပီးပါ့မလဲ ေတြးေနမိသည္။ အလားတူ ရွမ္းတိုင္းရင္းသား လူငယ္တေယာက္ကေတာ့ အသက္(၁၅) ႏွစ္ကတည္းက တဖက္ႏိုင္ငံသို႕ ေရာက္ေနသည္။ သူ႕အေမက သူ႕ကို ရြာမွာထားပါက ဘိန္းသမား ေဆးသမား ျဖစ္သြားမွာလည္း စိုးရိမ္သည္။ စစ္တပ္က အရြယ္ေရာက္လာသည့္ လူငယ္ေတြဆိုပါက တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖ
ွင့္ ပတ္သက္သည္ ဆက္ႏြယ္သည္ဆိုကာ အၿမဲ သံသယရွိသည္။ အခ်ိန္မေရြး ဖမ္းေခၚသြားႏိုင္သည္ျဖစ္ရာ စိတ္ခ်ရေအာင္ တဖက္ႏိုင္ငံသို႕ ထြက္သြားခုိင္း သျဖင့္ ေရာက္ေနရသည္။ ကရင္တိုင္းရင္းသူေလးေတြက်ျပ
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုကေလးေတြႏွင့္ ေတြ႕ဆံု စကားေျပာျဖစ္တိုင္း သူတို႕ရင္ထဲက ဆူးကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ ယခု ကိုပါႀကီးရဲ့ သမီး၊ သူ႕ရင္ထဲမွာ ဆူး တေခ်ာင္းစိုက္ဝင္သြားျပန္ၿပ
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
( ခိုင္ ခိုင္ေစာလြင္ FB မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)
အိမ္ေထာင္ဘက္ရသည္ကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္ ေျပာရမည္။ ပညာတတ္( ဒီေနရာမွာ ပညာတတ္လို႕ သံုးလိုက္တာ ဘြဲ႕ရလို႕ ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္) လူငယ္တဦး၊ အသိဉာဏ္ရင့္က်က္ ျပည့္ဝသူတေယာက္၊ သတင္းသမား စာေရးသူ တေယာက္၊ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားသည့္ ႏိုင္ငံေရး အသားေပး စာအုပ္မ်ားကို ေကာင္းစြာ ဖတ္ႏိုင္ ဘာသာျပန္ႏိုင္သူတေယာက္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့ ဖမ္းဆီး ႏွိပ္စက္ျခင္းက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ဖခင္ျဖစ္သူက လက္စြဲၿပီး ထြက္ေျပးလာခဲ့ရသည့္ ၊ ရန္ကုန္က အထက္တန္းေက်ာင္း တခုက သံုးဘာသာ ဂုဏ္ထူးျဖင့္ အထက္တန္းေအာင္ျမင္ၿပီးသား ေက်ာင္းသူ အဆိုပါ ကေလးမေလးကို လက္ထပ္ၿပီးေနာက္ တျပည္တရြာမွာ တကၠသိုလ္ဆက္တက္နိုင္ေအာင္ ေဖးမ တြန္းအားေပးခဲ့တာပဲ ျဖစ္သည္။
စာေရးသူတို႕ႏွင့္ ဒီကေလးမက အတိတ္ေရစက္ နီးပံုရသည္။ ၂၀၁၀ခုႏွစ္မွာ တအိမ္ထဲမွာ အတူေနဖို႕ ႀကံဳရင္း မိသားစုလိုျဖစ္လာသည္။ ထိုအိမ္မွာ မိသားစု သံုးစု အတူေနခဲ့ၾကဖူးသည္။ တအိမ္ထဲဆိုေသာ္လည္း အိမ္ကက်ယ္သည္။ ႀကီးသည္။ ၿပီးေတာ့ သံုးထပ္၊ အိမ္ေဘးမွာ ကပ္ရက္ တိုက္တစ္လံုး ရွိသည္။ ထိုအိမ္မွာ ကိုမင္းသိုက္( ႀကိဳ း ဇာတ္ကား ဖန္တီးသူ) ႏွင့္ သူ႕ဇနီး ေနသည္။ ေရခ်ိဳးခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္၊ အိမ္သာ သီးသန္႕၊ အိမ္မႀကီးႏွင့္ မစပ္ယွက္။ ဒီဘက္က အိမ္မႀကီးမွာ ေအာက္ထပ္က ဧည့္ခန္း ၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ၊ မီးဖိုေခ်ာင္က ႏွစ္ဆင့္( ႏွစ္ခန္း)၊ ဒုတိယထပ္မွာ အခန္းက်ယ္ႀကီး ႏွစ္ခု၊ ဝရန္တာအက်ယ္ႀကီး တခုႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာရွိသည္။ ထိုအထပ္မွာ စာေရးသူတို႕ မိသားစု ေနထိုင္သည္။ ထိုကေလးမေလး လင္မယားက အေပၚဆံုးထပ္မွာ ေနသည္။ ထိုအေပၚထပ္မွာပင္ ခ်က္ၿပဳတ္ေနထိုင္သည္။ အိမ္က်ယ္သည့္ အတြက္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ မေတြ႕ၾက။ ညေနဆိုလွ်င္ျဖင့္ ေအာက္ကိုဆင္းကာ အိမ္ေရွ႕ ကြက္လပ္မွာ ထိုင္စကားေျပာၾကသည္။ ကိုမင္းသိုက္ရဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ရန္ကုန္သို႕ မၾကာမၾကာ ျပန္တတ္ရာ၊ သြားလိုက္လာလိုက္ ေနသည့္အတြက္ က်မႏွင့္ ထိုကေလးမေလး တို႕ အေဖာ္ျပဳကာ ေနၾကေလသည္။
က်မရဲ့ သမီးေတြႏွင့္ အျပင္သြားစရာရွိက သူ႕ကိုပါ အတူေခၚသည္။ သမီးေတြလားဟု ေမးလာသူရွိက ဟုတ္တယ္ဟု က်မက ေျဖသည္။ စိတ္ထဲမွာ ဒီကေလးမေလးကို ကိုယ့္သမီးတေယာက္လို ျဖစ္မိသည္။ သူ႕မွာ မိခင္ႏွင့္ ကင္းကြာ ေနရသည့္အတြက္ က်မတို႕ သားအမိေတြ လံုးေထြး ၿငင္းခံု ေျပာဆိုေနတာျမင္ရင္ ခပ္ေငးေငး ၾကည့္ရင္း သေဘာတက် ၿပံဳးေနတတ္တာ သတိထားမိသည္။ အစပိုင္းမွာ ပတ္ဝန္းက်င္က သမီးလားလို႕ သူ႕ကို အေမးခံရတိုင္း ခပ္ရွိန္းရွိန္း ျဖစ္ေနတတ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ သြက္သြက္လက္လက္ပင္ သူကဦးေအာင္ ေျဖေလသည္။ က်မ သမီးေတြကိုလည္း သူ႕ညီမေတြဟုပင္ ေျပာသည္။ သူ႕ခင္ပြန္း ခရီးသြားစရာ ရွိပါက အန္တီေရ သမီး လာအိပ္မယ္ဆိုကာ ေခါင္းအံုးတလံုး ေစာင္တထည္ဆြဲကာ က်မ၏ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္၊ ဆယ့္ေလးႏွစ္ သမီး မ်ားႏွင့္ တစ္အိပ္ယာထဲ တြန္းထိုးၿပီး တိုးတိုးေခြ႕ေခြ႕ ဝင္အိပ္ေလသည္။ သူက က်မတို႕ မိသားစုႏွင့္ မိသားစုပံုစံမ်ိဳး အတူေနရသည္ကို သေဘာက်သည္။ ထိုစဥ္က သူ႕မိခင္ မသႏၱာက အင္းစိန္ေထာင္မွာ တသက္တကၽြန္းက်ေနသည့္ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ထိုအေၾကာင္းေတြကို သူေျပာလို႕ သိရတာမဟုတ္၊ ကိုယ့္အသိုင္းအဝန္းက တဆင့္ သိရတာျဖစ္သည္။ သူက သူ႕အေၾကာင္း သူမ်ားအေၾကာင္း အလာပသလာပ မေျပာတတ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ သိရတာ သူက အေဖတူသမီး။ မိခင္ ေထာင္က်ေနသည့္အခ်ိန္မွာ သူက အပ်ိဳေပါက္ကေလး ျဖစ္ေနၿပီး ဖခင္ႏွင့္ ေနခဲ့ရသည့္အတြက္ အခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ သူမသိ။ က်မႏွင့္ တရင္းတႏွီး ေျပာဆိုေနထိုင္ရာက ဒီဓါတ္ပံုကေလးကို ထုတ္ျပေလသည္။ သူတို႕ မိသားစု အေၾကာင္း ေျပာျပေလသည္။
သူ႕အေဖက ကိုပါႀကီး၊ ၁၉၈၈ခုႏွစ္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္သည့္ သံုးေရာင္ျခယ္အဖြဲ႕မွ လူငယ္တဦး၊ သူ႕အေမလည္း NLD အဖြဲ႕ဝင္တဦး၊ ႏိုင္ငံေရးကို ထဲထဲဝင္ဝင္ လုပ္ၾကရင္း အေမက ေထာင္က်ေနၿပီ။ သူသည္ စိတ္မာသည္။ သူ႕အေမအေၾကာင္း ေျပာျပတာမွာ ဟန္မပ်က္။ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ရင့္က်က္ေနသည့္ သူ႕ကို က်မ သမီးမ်ားကို နမူနာျပ ေျပာျပမိသည္။ က်မသမီးေတြက သူ႕အေပၚ အမတေယာက္လို ၾကင္နာၾကသည္။ ခင္မင္ၾကသည္။ သူကလည္း သူ႕ညီမေတြလို ေဖးမသည္။ အတူေနရင္း ကိုပါႀကီးႏွင့္ မသႏၱာတို႕အေၾကာင္းကို သိေနရသည္။ ရန္ကုန္မွာ ေလျဖတ္ေနသည့္ အဖိုးအေၾကာင္းလည္း သိရသည္။ သူ႕အေၾကာင္းကို သူတပါးကို ေျပာခဲလွသည့္ သူသည္ က်မကို အေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာျပတတ္သည္။ က်မတို႕လင္မယား စကားႏိုင္လု ၿငင္းၾကခုန္ၾကတာ ျမင္တိုင္း သူက ထိုင္ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေမာေနတတ္သည္။ သူ႕မိဘေတြကို သတိရသြားဟန္တူသည္။ သူ႕မိဘေတြႏွင့္ က်မတို႕လင္မယားမွာ သက္တူရြယ္တူဟု မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္။ က်မကလည္း ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ဘဝတစိတ္တေဒသကို ျပန္ေျပာၿပရင္း လူ႕ဘဝ အေတြ႕အႀကံုေတြကို မွ်ေဝေပးျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္ ကြာေပမယ့္ အေတြးအျမင္ ခံယူခ်က္ နီးစပ္သည္။ လူငယ္စကားႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ ရင္ဘတ္ခ်င္း နီးကပ္သည္။
က်မတို႕ အိမ္ရဲ့ အိမ္သူႀကီးျဖစ္သူ ကိုမင္းသိုက္က အလုပ္မွ ႏႈတ္ထြက္ၿပီး ေနရပ္ျပန္ဖို႕ အေၾကာင္းျဖစ္လာေသာအခါ က်မတို႕၏ မိသားစုလို ေနၾကေသာ အဆိုပါအိမ္ႀကီးမွ တအိမ္ေထာင္စုဆီ ခြဲထြက္ၾကရင္း တေနရာစီ ခြဲကာ ေနထိုင္ၾကရသည္။ သို႕ေသာ္ အိမ္ကို အဝင္အထြက္ မပ်က္။ အေၾကာင္းရွိက သြားလာ ဝင္ထြက္ရင္း သူ႕အေမ သတင္းကို ေမးရသည္။ ၂၀၁၀ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို
ကိုပါႀကီး ေပ်ာက္ေနသည့္ သတင္းကို ၾကားကတည္းက သူ႕ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး သတင္းေမးသည္။ သူတို႕ ေနာက္ထပ္ အိမ္ေနရာ အသစ္ေျပာင္းသြားသည္မွာ မၾကာေသး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဖ့စ္ဘြတ္မွ သတင္းေမးရသည္။ သူတို႕လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိ။ ဖမ္းသြားသည္သာ သိၿပီး အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ဆဲ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း သူ႕အေမ မသႏၱာက လူေပ်ာက္မႈျဖင့္ အမႈဖြင့္တာ သတင္းေတြမွာ ဖတ္ရသည္။ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ကိုပါႀကီးကို စစ္တပ္က ပစ္ခတ္လိုက္၍ ေသဆံုးသြားၿပီ ဆိုေသာ သတင္းထုန္ျပန္ခ်က္ကို ဖတ္ရေလသည္။ ဤကေလးမေလးကို သတင္းေမးဖို႕ တြန္႕ဆုတ္ေနမိသည္။ အင္မတန္မွ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ရာ အတြက္ အားေပးဖို႕ စကားလံုးေတြ ထြက္လာေအာင္ က်မကိုယ္တိုင္ပင္ အင္အားကမရွိလွ။ က်မကိုယ္တိုင္ပင္ ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲရသည္။ ထပ္တူထပ္မွ် တုန္လႈပ္မိသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕ကို အားေပးခ်င္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးမွ သူ႕ထံ တယ္လီဖုန္းဆက္သည္။ ပထမတႀကိမ္ သူ႕ခင္ပြန္းကိုင္သည္။ မရိပ္မိ၊ ေနာက္ရက္မွာ ထပ္ဆက္သည္။ မကိုင္၊ နဲနဲေတာ့ ရိပ္မိသြားသည္။ က်မအသံကို ၾကားပါက သူတင္းထားသည့္ စိတ္တို႕ ေလွ်ာ့က်ကာ အားကိုးတႀကီး ငိုခ်လိုက္မည္ ထင္သည္။ ဒါဆို က်မေရာ ခံႏိုင္ပါ့မလား၊ ေတြးမိၿပီး ဖုန္းထပ္မဆက္ပဲ ေဖ့စ္ဘြတ္ကေန မက္ေစ့ခ်္ပို႕လိုက္သည္။ ထူးထူးေထြေထြ ဘာမွမေမးပဲ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေနေကာင္းေအာင္ ေနဖို႕သာ ေရးလိုက္သည္။ မၾကာမီ စာျပန္ထားတာ ေတြ႕ရေလသည္။
" အန္တီ့ဖုန္းဆက္တာ သမီး တမင္ မကိုင္တာပါ၊ သမီးၾကားပါတယ္၊ သမီး ငိုမိမွာဆိုးလို႕ပါတဲ့"
ေနာက္ရက္မွာေတာ့ သူ႕အေဖအတြက္ ဆြမ္းေကၽြး အလႈလုပ္ရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆံုၾကသည္။ သူႏွင့္မေတြ႕ခင္ကတည္းက ကိုယ့္စိတ္ကို သတိထားၿပီး ေနသည္။ ေတြ႕သည့္ အခိုက္မွာ သူ႕အေဖႏွင့္ ပတ္သက္တာေတြ မေျပာပဲေနသည္။ ေမးလည္း မေမး၊ ေမးရန္လည္းမလို၊ သတင္းေတြက မီဒီယာမွာ အစံု တက္ေနၿပီ။
ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း စကားမေျပာပဲ အတန္ၾကာ ၿငိမ္ၿပီးေနမိၾကသည္။ စိတ္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို ထိန္းေနတာျဖစ္သည္။
သူ႕မ်က္ႏွာကိုသာ အကဲခပ္ရင္း သူ႕အေမ မသႏၱာအေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆက္တြဲ အေျခအေနကို ေမးလုိက္သည္။ သူ႕အေမအေၾကာင္း ေျပာရင္းက သူ႕အေဖ ကိုပါႀကီးဆီ ဆက္ၿပီး ေရာက္သြားသည္။ စကားဆံုးေအာင္ မေျပာႏိုင္၊ ဆို႕နစ္စြာ မ်က္ရည္က်သည္။ က်မလည္း ဆက္မေမး ဘာမွမေျပာပဲ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ၁၉၈၈ခုနွစ္ကတည္းက ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ လႈပ္ရွားခဲ့သည့္ မိသားစုထဲက ေသြးသား၊ သူ႕ကို ေမြးဖြားသည့္ ၁၉၉၀ခုႏွစ္ကစၿပီး ဘဝတေလွ်ာက္ ႀကံုခဲ့ရသည့္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္မ်ားက သူ႕ကို အထိုက္အေလ်ာက္ ခံႏိုင္ရည္ ရွိေစခဲ့ဟန္တူသည္။ ငိုခ်မည့္ဟန္မွ မ်က္ရည္သိမ္းလိုက္သည္။ အခိုက္အတန္႕ပဲ ၾကာသည္။ က်မကို သူဆက္ေျပာသည္။
" စၿပီး အဖမ္းခံရတယ္ဆိုတာ ၾကားလိုက္ကတည္းက သမီးတို႕ ေတြးမိပါတယ္။ စစ္တပ္က ဖမ္းတယ္ဆိုကတည္းက တရားရံုးေရာက္ ေထာင္ခ်၊ ဒီေလာက္ပါပဲ သမီးတို႕ ဒီေလာက္အထိပဲ မွန္းထားပါတယ္၊အလြန္ဆံုး စြပ္ဆြဲခ်က္ေတြနဲ႕ ေထာင္က်တဲ့အထိေတာ့ မွန္းထားပါတယ္။ ေထာင္က်မယ္လို႕ တြက္ထားေပမယ့္ ဒီေလာက္ႀကီးအထိ ရက္စက္မယ္လို႕ ..............."
စကားဆံုးေအာင္ မေျပာႏိုင္ပဲ အတန္ၾကာၿပီးမွ " ..........................
က်မ သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း သူ႕ရင္ထဲမွာ စိုက္ဝင္ေနတဲ့ ဆူးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဒီလို အမူအယာမ်ိဳး က်မ ေတြ႕ဖူးခဲ့ ရသည့္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ လူငယ္ေလးေတြရဲ့ မ်က္ႏွာေတြ မ်ားစြာ ရွိခဲ့ပါသည္။
ကခ်င္တိုင္းရင္းသူေလးေတြ၊ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားေတြ၊ ကရင္အမ်ိဳးသမီးေလးေတြ မ်ားစြာ ထိေတြ႕ ေျပာဆို ဆက္ဆံခဲ့ဖူးသည္။ က်မကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ဗမာ ဆိုသည္ႏွင့္ အနည္းငယ္တြန္႕ဆုတ္သြားကာ၊ သတိထားၿပီး ဆက္ဆံသည့္ အမူအယာရွိသည့္ ကခ်င္တိုင္းရင္းသူေလးသည္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားသည့္အခါမ
ရွမ္းတိုင္းရင္းသူေလးကေတာ့ သူ႕အေမက ရြာစဥ္လွည့္ၿပီး ေဆးကုေပးသည့္ က်န္းမာေရးဆရာမ၊ စစ္တပ္ဝင္လာေတာ့ သူပုန္ကို ေဆးကုသေပးသည္ဆိုကာ ဖမ္းသည္။အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖမ္းခံရၿပီးသည့္ေနာက္ မေနရဲေတာ့၊ ေဆးကုေနသေရြ႕ ဖမ္းေနေတာ့မည္။ သမီးေတြကလည္း အရြယ္ေရာက္လာၿပီ။ ဒါ့ၾကာင့္ တဖက္ႏိုင္ငံထဲ ထြက္ေျပးၿပီး ေနရသည္။ သူတို႕ရင္ထဲမွာ ဆူးေတြ ရွိသည္။ သူတို႕ ေျပာျပတာနားေထာင္ရင္း ဒီျပႆနာ ဘယ္ေတာ့ ေျဖရွင္းၿပီးပါ့မလဲ ေတြးေနမိသည္။ အလားတူ ရွမ္းတိုင္းရင္းသား လူငယ္တေယာက္ကေတာ့ အသက္(၁၅) ႏွစ္ကတည္းက တဖက္ႏိုင္ငံသို႕ ေရာက္ေနသည္။ သူ႕အေမက သူ႕ကို ရြာမွာထားပါက ဘိန္းသမား ေဆးသမား ျဖစ္သြားမွာလည္း စိုးရိမ္သည္။ စစ္တပ္က အရြယ္ေရာက္လာသည့္ လူငယ္ေတြဆိုပါက တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖ
ွင့္ ပတ္သက္သည္ ဆက္ႏြယ္သည္ဆိုကာ အၿမဲ သံသယရွိသည္။ အခ်ိန္မေရြး ဖမ္းေခၚသြားႏိုင္သည္ျဖစ္ရာ စိတ္ခ်ရေအာင္ တဖက္ႏိုင္ငံသို႕ ထြက္သြားခုိင္း သျဖင့္ ေရာက္ေနရသည္။ ကရင္တိုင္းရင္းသူေလးေတြက်ျပ
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုကေလးေတြႏွင့္ ေတြ႕ဆံု စကားေျပာျဖစ္တိုင္း သူတို႕ရင္ထဲက ဆူးကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ ယခု ကိုပါႀကီးရဲ့ သမီး၊ သူ႕ရင္ထဲမွာ ဆူး တေခ်ာင္းစိုက္ဝင္သြားျပန္ၿပ
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
( ခိုင္ ခိုင္ေစာလြင္ FB မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)
0 comments:
Post a Comment