နဂါးနီ ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္
(၁)
တစ္ေန႔သ၌ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၊ ေရႊဘုံသာလမ္း၊ အေမရိကန္ဗီးရွင္း မ်က္မွန္ဆုိင္ထဲသုိ႔ ေႀကာက္ရြံ႕ရြံရွာဖြယ္ အသြင္အျပင္ရွိေသာ ဘုိးေတာ္တစ္ဦး ၀င္လာသည္။ မြဲထပ္ထပ္ဆံပင္၊ ဖရုိဖရဲမုတ္ဆိတ္၊ အညိဳေရာင္ ညစ္ေထးေထး၀တ္ရုံကုိ ၀တ္ဆင္ထားသည့္အျပင္
တစ္လုံးက အာလူးသီးေလာက္၊ တစ္လုံးက ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလာက္၊ မညီမညာ အသတီခ်င္စရာ အျပင္ကုိ ျပဴးထြက္ေနေသာ သူ႔မ်က္လုံးႀကီးမ်ားကုိ ႀကည့္ရင္း တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္ေနသည့္ႀကားက အေရာင္းစာေရးမေလးတစ္ေယာက္က တာ၀န္အရ အရဲစြန္႔ျပီး ေမးရွာသည္။
“ဟုတ္... ဟုတ္.. ဟုတ္ကဲ့၊ ဘာ... ဘာ.. ဘာအလုိရွိပါသလဲရွင္”
“မ်က္မွန္တစ္လက္ လုိခ်င္တယ္”
“မ်က္..မ်က္... မ်က္မွန္က အမ်ိဳး..မ်ိဳး..မ်ဳိး..မ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္၊ ဘ... ဘ.. ဘယ္လုိမ်က္မွန္မ်ိဳး လုိခ်င္ပါသလဲရွင္”
“ေနကာမ်က္မွန္”
“ေန...ေန.. ကာမ်က္မွန္ကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္၊ ဘယ္လုိအမ်ိဳးအစား ယူမလဲ..လဲ..လဲ..ရွင္”
“ဘာပဲရရ၊ ငါ့မ်က္ႏွာေပၚက ႏြားမ်က္လုံးနဲ႔ ဆိတ္မ်က္လုံးကုိ ဖုံးလုိ႔ရရင္ေတာ္ျပီ”
ထုိသုိ႔ျဖင့္ အေရာင္းစာေရးမေလးမွ ထုိထူးဆန္းေျခာက္ျခားဖြယ္ ဘုိးေတာ္အား RayBan မ်က္မွန္တစ္လက္ ေရာင္းခ်ေပးလုိက္သည္။
ေဘာင္ခ်ာထဲက Customer Name ေနရာမွာ ယင္းဘုိးေတာ္ေရးေပးထားခဲ့တဲ့နာမည္က...
“ရွင္အဇၨေဂါဏ” တဲ့။
(၂)
တစ္ေန႔သ၌ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၊ ျပည္လမ္းမနံေဘး၊ ေႏြနန္းေတာ္ဟုိတယ္ ဧည့္ခန္းတြင္ အျဖဴေရာင္၀တ္စုံႏွင့္ အဘုိးအုိတစ္ဦး ထုိင္ေနသည္။ မ်က္ႏွာ ခပ္တည္တည္၊ ေခါင္းေပါင္းအျဖဴ၊ လည္ပင္းမွာ ပုတီးတစ္ကုံးစြပ္ျပီး ေတာင္ေ၀ွးကုိ ေဘးတြင္ခ်ထားေသာ ထုိပုဂၢိဳလ္အား ဟုိတယ္၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က လာေမးသည္။
“အဘ ဘာအလုိရွိပါသလဲခင္ဗ်ာ”
“အဘမဟုတ္ဘူးကြ၊ အဘုိး..၊ ဘုိးဘုိး”
“ဟုတ္ကဲ့... ဘုိးဘုိး၊ အခန္းယူမလုိ႔လားခင္ဗ်”
“ေအး၊ ဒါေပမယ့္ အိပ္ခန္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ အႏွိပ္ခန္း ယူမွာ”
“ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္၊ ဘယ္ႏွစ္ section ယူမလဲခင္ဗ်ာ”
“ငါ တာင္ေ၀ွးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဒီအတုိင္း ေျခလွ်င္ေလွ်ာက္လာရတာ ေသာက္ရမ္းေညာင္းလာတယ္၊ အဲေတာ့ ၁၂ နာရီေလာက္ ႏွိပ္မွ ေနသာထုိင္သာ ရွိမယ္။ ေလာေလာဆယ္ ၁၀ နာရီ ေပး”
“ဟုတ္ကဲ့... ခဏေလးေစာင့္ပါ”
ထုိသုိ႔ျဖင့္ ဟုိတယ္၀န္ထမ္းမွ ယင္းဘုိးဘုိးဆုိသူအား အခန္းတစ္ခန္းႏွင့္ အႏွိပ္သည္တစ္ေယာက္ စီစဥ္ေပးလုိက္ေလေတာ့၏။
ဟုိတယ္ Reception မွာ သူ႔နာမည္စာရင္း သြင္းသြားတာက...
“ဘုိးဘုိးေအာင္” တဲ့။
(၃)
တစ္ေန႔သ၌ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၊ သမိန္ဗရမ္းလမ္းမရွိ စတီးလ္သံပန္းျပဳလုပ္ရာ ဆုိင္တစ္ဆုိင္သုိ႔ RayBan မ်က္မွန္တပ္ထားေသာ ဘုိးေတာ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေခါင္းေပါင္းအျဖဴ၊ ၀တ္စုံအျဖဴ၊ ပုတီးတစ္ကုံးနဲ႔ အဘုိးအုိတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ဆုိင္ရွင္က ၄င္းပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးအား ယဥ္ေက်းျပဴငွာစြာ ေမးလာသည္။
“ဘာအလုိရွိပါသလဲခင္ဗ်ာ” (...ဆုိေတာ့ မ်က္မွန္နဲ႔ ဘုိးေတာ္က...)
“စတီးေခ်ာင္း တစ္ေယာက္တစ္ေခ်ာင္းစီ လုိခ်င္တယ္”
“ေအာ္.. လူႀကီးမင္းတုိ႔ ေတာင္ေ၀ွးလုပ္ဖုိ႔နဲ႔ တူတယ္” (...ဆုိေတာ့ ပုတီးနဲ႔အဘုိးႀကီးက...)
“မဟုတ္ဘူးကြ... ။ အဖ်ားဖက္က ခၽြန္ျမေနတဲ့ စတီးလ္ေခ်ာင္းမ်ိဳး လုိခ်င္တာ၊ အရွည္ ႏွစ္ေတာင္ေလာက္ေပါ့ကြာ။ ငါတုိ႔က ဟုိတုန္းက ၀ါးခၽြန္ေတြပဲ သုံးခဲ့ႀကတာေလကြာ၊ အခုေတာ့ ေခတ္နဲ႔အညီ စတီးလ္ခၽြန္ေတြ ေျပာင္းသုံးေတာ့မွာ”
ထုိသုိ႔ျဖင့္ ဆုိင္ရွင္မွ အရံသင့္လုပ္ထားေသာ စတီးလ္ခၽြန္ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ထုတ္ေပးလုိက္ရာ ထုိအညိဳေရာင္ဘုိးေတာ္ႏွင့္ အျဖဴေရာင္ဘုိးဘုိး ႏွစ္ေယာက္လည္း အခၽြန္တစ္ေယာက္ တစ္ေခ်ာင္းစီ ခါးမွာ ထုိး၀ွက္ျပီး သမိန္ဗရမ္းလမ္းမႀကီးအတုိင္း ခပ္တည္တည္ ထြက္ခြါသြားႀကေလေတာ့သည္။
(၄)
ထုိသုိ႔ျဖင့္ တစ္ေန႔သ၌ႏွင့္ ေန႔တုိင္းနီးပါးတုိ႔၌ နံနက္ခင္း၊ ေန႔လည္ခင္း၊ ညေနခင္းႏွင့္ ၂၄ နာရီနီးပါးတုိ႔တြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရွိ လမ္းဆုံလမ္းခြအသီးသီးမွ မ႑ပ္အသီးသီးတုိ႔တြင္ ဟစ္ပ္ေဟာ့သီခ်င္းအသစ္တစ္ပုဒ္ ျမိဳင္ဆုိင္စြာ ထြက္ေပၚလာေလတာ့၏။
“ဟ..ဘုိးဘုိးေအာင္နဲ႔...ဟ..
ဟ.. ရွင္အဇၨေဂါဏ..ဟ..
.မ... မ... မ,တဲ့ကိန္း ဆုိက္မည္ဗ်.. ဟ...
တုိ႔ျမန္မာျပည္ကြ... ဟ... အာဟ... အာဟ....”။ ။
................................ (Edited version)
ေက်ာ္ဘသစ္
0 comments:
Post a Comment