Thursday, December 19, 2013

**ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္** (၂) (ဗိုလ္တာရာ)

December 14, 2013 at 3:29am
**သခင္၀ါဒလိႈင္းယဥ္သာမွာ**

``ဗမာျပည္သည္ ဒို႔ျပည္၊ ဗမာစာသည္ ဒို႔စာ၊ ဗမာစကားသည္ ဒို႔စကား၊ ဒို႔ျပည္ကို ခ်စ္ပါ၊ ဒို႔စာကို ေလးစားပါ၊ ဒို႔စကားကို ေလးစားပါ။``
ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုး ေဆာင္ပုဒ္ေၾကြးေၾကာ္သံကား ဗမာျပည္တစ္၀ွမ္းလံုးလိုလိုျပန္႔ႏွံ႔ျမဴးကြန္႔လ်က္ ႏိုင္ငံေရး တက္ၾကြေနခိုက္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ထိုလိႈင္းယဥ္သာဌ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးကို လိုခ်င္ရမက္အားႀကီးသူၿပီၿပီ၊ သခင္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္၄င္း၊ ဗမာ့လက္ရံုးတပ္သားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္၄င္း၊ ေက်ာင္းသားသမဂဂရဲေဘာ္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္တဖံု ကူးသန္းကာ ျမဴးတူးရင္း အထက္ပါဒို႔ဗမာေဆာင္ပုဒ္ကို အႏုလံုပဋိလံု ႏွလံုးသြင္းလ်က္ သာယာဝတီညီလာခံၾကီးသို႕ သခင္ေအာင္ဆန္းတို႕ေနာက္မွ တတ္ေရာက္ခဲ့ေလ သည္။
ဒို႕ဗမာသီခ်င္းကို ဝုိင္- အမ္- ဘီ သခင္တင္က တရားစင္ထိတ္မွ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ျဖင့္ တိုင္ကာေပးလွ်က္ တရားစင္ေရွ႕႒္ ပင္နီအက်ၤ ီအုံးခြန္ေရာင္ နီဝါဝါႏွင့္ ပါးစပ္တြင္ ကြမ္းေသြးေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ အလြန္ထင္ရွားေသာ သခင္စိုးက ေဒါပါ မာန္ပါႏွင့္ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ လုိက္ဆိုလွ်က္ သခင္ေအာင္ဆန္းက ခပ္မွန္မွန္ မ်က္လုံးေမွးကာ စာရြတ္သလုိ သီခ်င္းလုိက္ဆိုေနသည္ကို မွတ္သားလုိက္မိပါ၏။ သူတို႕ေနာက္တြင္ ကၽြဲေကာ္ကိုင္း မ်က္မွန္ျဖင့္ သခင္လွေဖ (ဗိုလ္လက်ၤာ) ပင္နီအက်ၤ ီ ခပ္ႏုႏုျဖင့္ သခင္ေအာင္သန္း (ဗိုလ္စၾကၤာ) တို႕အျပင္ သခင္သန္းေဖ သခင္ဗသိန္းၾကီးတို႕တစ္သိုက္ သီခ်င္း သံျပိဳင္လုိက္ေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗမာျပည္ၾကီး လြတ္လပ္ေရးကို မရေန လုပ္ေတာ့မည္ ဟူေသာ အဓိ႒ာန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္မိေတာ့သည္။

ညီလာခံဒုတိယေန႕တြင္ ေဟာေဟာ ဒိုင္းဒိုင္း မုိးၾကီးက ရြာခ်လုိက္သည္ေၾကာင့္ မ႑ပ္ေတြမလုံဘဲ မိုးယုိရုဳ္ တရားပြဲကို ေခတၱရပ္နားလွ်က္ ဒို႕ဗမာ ဗဟိုလ္အမႈေဆာင္ ရဲေဘာ္ၾကီးမ်ားမွာ ျပင္းထန္လွေသာ မုိးေပါက္ၾကီးမ်ား၏ ဒဏ္ကို အျမန္ဆုံးသင္ျဖဴးဖ်ာမ်ားျဖင့္ ေခါင္းေပၚတင္ကာ ကာကြယ္ရင္း ဒုကၡစရိယာ က်င့္ေနသည္။
ထုိအခိုက္တြင္ ခပ္ေနာက္ေနာက္သခင္တစ္ဦးက ``ကဲ ကဲ ရဲေဘာ္တုိ႕ မုိးတိတ္ေအာင္ ဒို႕ဗမာ ကမၼဝါ ဖတ္ၾကစို႕`` ဟုသတိေပးကာ သူကုိယ္တုိင္က ဒို႕ဗမာသီခ်င္းကို ကမၼဝါစာဖတ္သလို ႒ာန္ ကရိုဏ္းက်က် ``တေကာငး္ အဘိရာဇာ အစခ်ီရုဳ္ ``ဒို႕ဗမာ ကမၼဝါဖတ္သည္တြင္ သခင္အေပါင္းတုိ႕လည္း ေခါင္းျမီးျခဳံ သင္ဖ်ာမ်ားေအာက္မွ တညီတညြတ္တည္း ဒို႕ဗမာ ကမၼဝါကို မာန္ပါပါ ႒ာန္ကရိုဏ္းက်က် ဝိုင္းဖတ္ၾကသည္ကို မ႑ပ္တစ္ခုလုံး တဟားဟား ပြဲက်ေနေတာ့၏.။

တစ္ညဥ္႕ ေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ဝင္ေရာက္ေဆြးေႏြးရန္ အလွည့္က်ေလ၏.။ လက္ရုံးတပ္သားေတြ အေစာင့္ခ်ထားေသာ ေဆြးေႏြးခန္းထဲတြင္ ကိစၥတစ္ခုကို အေၾကာက္အကန္ ညင္းေနၾကေသာ အမႈေဆာင္လူၾကီးမ်ားႏွင့္ နယ္ကုိယ္စားလွယ္တစ္သုိက္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူတုိ႕အုပ္စုထဲသို႕ ဝင္ေရာက္ထုိင္မိေသာအခါ ေဆြးေႏြးပြဲအလယ္ေကာင္တြင္ ေမွာက္လွ်က္အိပ္ကာ တစ္စုံတစ္ခု စဥ္းစားလြန္ေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းကို ေတြ႕ရပါေတာ့သည္။

အမႈေဆာင္တစ္ဦးက သခင္လွေဖဘက္သို႕လွမ္းရုဳ္`` ဘယ့္ႏွယ့္လဲ သခင္လွေဖ --- သခင္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ----အၾကမ္းဖက္မႈ လုပ္ငန္းစဥ္ကို လက္ခံႏုိင္ပါ့မလား ``ဟုေတြေဝ စဥ္းစားေနေသာ သခင္လွေဖသို႕ စကားစေပးလိုက္ပါသည္။
သခင္လွေဖက မ်က္လုံးကေလးႏွစ္ခု အသာပင့္ကာ ကၽြန္ေတာ့အားၾကည့္လိုက္ျပီး ``ဒီမွာ သခင္ ခင္ေမာင္ဦး က်ဳပ္တုိ႕ အတြင္းေရးမႈးလုပ္သူ သခင္ေအာင္ဆန္းက ဗမာ့လြတ္လပ္မႈမွာ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးဟာ အဓိကျဖစ္လို႕ သခင္မွန္သမွ် လက္နက္ကိုင္တပ္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းၾကဘို႕ အဆုိကို သူကုိယ္တုိင္သြင္းမယ္လို႕တဲ့။ သခင္ခင္ေမာင္ဦးသေဘာေကာ ဘယ္လိုရသလဲ-----``
``ဒီနည္းဟာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးရဘို႕ ေသခ်ာတယ္ဗ်ိဳ႕ ---လက္နက္ကို လက္နက္ခ်င္းယွဥ္ျပိဳင္ဘို႕ရွိတယ္------ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးမွာ အၾကမ္းမဖက္ဘဲ ေအာင္ျမင္ဘို႕ စိတ္မကူးေလနဲ႕``
ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလုိက္သည္တြင္ ေဘးကအမႈေဆာင္တသိုက္က ၾသဘာေပးလိုက္သည္။
``လုပ္ကြာ---ဘိုးေအာင္ဆန္းလူတစ္ေယာက္ လာျပန္ၿပီေဟ့``


သို႔ရာတြင္ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းက မတုန္မလႈပ္၊ ေဘးကပရိသတ္ကို သူ႔စိတ္ထဲဌ္ ရွိသည္ဟူ၍ပင္ ထင္ဟန္မတူ။
မေနႏိုင္ေသာ သခင္ပုႀကီးက သခင္ေအာင္ဆန္း၏ လက္ေမာင္းကိုတို႔ကာ ``ေဟ့---ရဲေဘာ္ရဲ႕ မင္းရဲ႕အဆိုကို ထၿပီးတခါ ရွင္းျပစမ္းပါအုန္းကြ``
မ်က္လံုးေပကလပ္ေပကလပ္ႏွင့္စဥ္းစားေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းကား နမကၸတိအေရးမစိုက္၊
သူ႕ဘာသာ စဥ္းစား၍ေကာင္းတုန္းပင္။ ေဘးက အမႈေဆာင္တသိုက္ကသာ သူ႕အဆိုကိုေ၀ဘန္ကာ ကုလားတိုက္က်ားကိုက္ခမန္း အေျခအတင္ေဆြးေႏြးေနေတာ့သည္။
ည ၉ နာရီထုိးသည္အထိ သခင္ေအာင္ဆန္းကား ဝမ္းလ်ားေမွာက္လွ်က္ စကား ကားနတၳိ။ ေဆြးေႏြးပြဲသာ အခ်ိန္ကုန္ရဳူ္ရုပ္သိမ္းလိုက္ရသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းကား ေမွာက္လွ်က္ မလႈပ္မရွက္။


တစ္ခါက ႒ာနခ်ဳပ္တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုံမိျပန္သည္။ ဒီတခ်ီတြင္ သူက စကားသြက္လွေတာ့၏။ သူက ကၽြန္ေတာ့ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ေနသည္။ သူ႕ညီကေလးလုိသေဘာထားရုဳ္ သခင္ ခင္ေမာင္ဦးအစား ``ေဟ့ ေကာင္ေလး`` ဟုနာမ္စားတပ္ကာ ကၽြန္ေတာ့ကို ေခၚေဝၚေနျပန္သည္။
``ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ---``ေဟ့ ေကာင္ေလး ငါ့ကို လဘက္ရည္တိုက္စမ္း ``ဟု ခပ္တည္တည္ အမိန္႕ေပးသည္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေစတနာ မတြန္႕တိုပဲ ``လာေလဗ်ာ ခင္ဗ်ား အဝႏွိပ္ရမယ္ ေနာ္ ----အလွမလုပ္နဲ႕``
သူက ဟန္ဇားလုံျခည္ တစ္ပတ္ႏြမ္းကေလးကို ကဗ်ာကရာ ျပင္ဝတ္လိုက္ျပီး တဟီးဟီး ျပဳံးျပဳံးၾကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္အတူ လဘက္ရည္ဆုိင္သို႕ တျပဳံၾကီးဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကေလသည္။

` ကၽြန္ေတာ္လည္း အစားၾကီးသူျဖစ္ပါသည္။ ကာယ ဗလေတာင့္တင္း ေလ့လာသူျဖစ္ရုဳ္ အစားကိုအရႈံးမေပးသေလာက္ ဒီ႕ျပင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း စားေစလုိလွသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းတုိ႕ကို မုံ႕ လဘက္ရည္တို႕ကိုု ခြက္ဆင့္ဧည့္ခံလုိက္၏။ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ရုံးအမႈေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္း ငါးေယာက္ မထတမ္း အဝစား အဝေသာက္ၾကသည္မွာ ေနာက္ဆုံး ကၽြန္ေတာ္ ေငြႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ စာရင္းတြင္ ေပးလုိက္ရေတာ့၏။ ကွဳ္တြင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က မေက်နပ္ေသး သူ႕ရုံးခန္းထဲသို႕ေခၚကာ ေတာ္လွန္ေရးအဘိဓမၼာကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့မိတ္ေဆြကုိ အတင္းနားေထာင္ေစ၏ ေဆြးေႏြးပြဲတုန္းက ေတမိလက္သစ္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ယခုေလေဖာေနေသာ ေအာင္ဆန္းတုိ႕၏ အျဖစ္ဘဝကား ကြာျခားလြန္းလွ၏. သူ၏ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းစဥ္ကား မဆုံးေတာ့ျပီ။ ဗမာျပည္ေတာ္လွန္ေရး အိႏၵိယေတာ္လွန္ေ၇းတုိ႕ကို မူတည္ရုဳ္ ကမၻာ့ေတာ္လွန္ေရးၾကီးပါ မက်န္ အတင္းနားေထာင္ေစ၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တေတြ လဘက္ရည္ ခြက္ဆင့္ခ်ခဲ့သည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ ဆီးေၾကာေတြ တင္းေနရုဳ္ အျပင္တပုိတပါး သြားလုိသျဖင့္ --ေခတၱ မတ္တတ္ရပ္လိုက္သည္ကိုပင္ သခင္ေအာင္ဆန္းက ခြင့္မေပး။

`` ေဟ့ ေကာင္ေလး ထိုင္စမ္း နားေထာင္စမ္းကြ----------ဟုိတုိင္းျပည္က ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ဟာ `` ဟုအစခ်ီရုဳ္ ေတာ္လွန္ေရး အဋိကာၾကီး ဖြင့္ေနျပန္ေတာ့္၏။ ကၽြန္ေတာ္၏ မိတ္ေဆြကိုလည္း သူကခ်မ္းသာမေပး သူ႕ခမ်ာ သခင္ေအာင္ဆန္းကုိအားနာရုဳ္ အေပါ့အေလးပင္ စြန္႔ခြင့္မရ။ ၾကာေတာ့ စားပြဲေအာက္မွေနရုဳ္ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ကၽြန္ေတာ့ကို လက္ကုတ္ရဳ္ ``ခက္ျပီလကြာ``ဟု အခ်က္ေပးေလေတာ့၏ ။မည္မွ်ၾကာေအာင္ ေတာ္လွန္ေရးတရားေတာ္--- နားဆင္ရသည္မသိ။ တစ္ဖက္ခန္းမွ သခင္တင္ေမာင္က ``ဗ်ိဳ႕သခင္ေအာင္ဆန္း ဒီ႕ျပင္အိပ္ေနတဲ့လူေတြကုိ တဆိတ္အားနာပါဦးဗ်-- အိပ္ခ်ိန္ လြန္သြားျပီ ဟီးး----``
မတတ္သာသည့္အဆုံးတြင္ ေဘးက အိပ္ခ်င္ေနေသာ သခင္ဘစုက ထကာ ပြက္ေတာ့မွ သခင္ေအာင္ဆန္းက မေက်မနပ္ပုံျဖင့္ ``သိပ္ခက္တဲ့လူေတြ အိပ္ဘို႕ေလာက္ အားထားေနတဲ့လူေတြ ``ဟု ျမည္တြန္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို လူစုခြဲလိုက္ရေတာ့၏။ သူစကားေျပာခ်ိန္သိပ္မၾကာ။ ညေန လဘက္ရည္ေသာက္ျပီး ေလးနာရီမွ ည ၁၁ နာရီ ေလးဆယ္မိနစ္ အထိသာျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ ရဲေဘာ္မွာ ဆီးစပ္သို႕ ရႈံ႕မဲ့မဲ့ႏွင့္ ႏွိပ္ရင္း ``ေသာက္က်ိဳးနဲ လူဗ်ာ-- သူ႕ျဖင့္ မေမာ မပန္း တခါတေလမွ မထဘဲစကားေျပာႏိုင္တယ္။ ခု က်ဳပ္ျဖင့္ ဆီးေအာင့္ေနျပီ`` ဟု သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ဇြဲၾကီးပုံကုိ ရႈံ႕ရႈံ႕မဲ့မဲ့ႏွင့္ ခ်ီးက်ဴးသံထြက္ေပၚလာျပန္၏။

*****************************************************************************

**ဘဝအလယ္မွ ဟုိင္နန္ကၽြန္း**
``ရဲရဲေတာက္ ဒို႕ဗမာေျပ သတၱိခဲေတြ ရာဇဝင္ ထိုးေလာက္ေအာင္ စြန္႕ေပ------``
ဗမာ့လက္ရုံးတပ္ စစ္ခ်ီစစ္တတ္ သီခ်င္းသံကား ဂ်ပန္တို႕၏ စစ္ခ်ီသီခ်င္း ``မိရိုတိုခိုင္ေနာ္`` ႏွင့္ နပမ္းလုံးေနၾကေတာ့၏။ ဟုိင္နန္ကၽြန္း ``ဆန္းင``စစ္စခန္း တေနရာဠ္ကား ဗမစကား ဂ်ပန္စကား သဒၵါမမွန္ေသာ အဂၤလိပ္စကားသံမ်ားျဖင့္ မိုးမႊန္ေနေတာ့သည္။
``လူေတြၾကည့္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး မုတ္ဆိတ္ဖားဖား အသားနက္ေမွာင္ရုဳ္ ကုလားရုပ္ ေျပာေတာ့ဗမာစကား ဂ်ပန္စကားကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာစြက္ရုဳ္ ဘယ္လိုလူစားေတြလဲ မသိရေအာင္ ဝတ္ဆင္ထားေတာ့ ဂ်ပန္စစ္ဝတ္စစ္စားေတြမုိ႕ ဒို႕ကုိ ျမင္ရတဲ့လူေတြကေတာ့ လူတစ္မ်ိဳးေတြ လူမ်ိဳးတစ္ရာ့တစ္ပါး မွာ ဒို႕ပါ တစ္ရာ့ႏွစ္ပါး လူမ်ိဳးကြ``
တခါက ကၽြန္ေတာ္တို႕ အျဖစ္အပ်က္ကို ေလ့က်င့္ခန္း ဆင္းရာ႒္ေဝဖန္မိၾကရင္း ဗိုလ္ျမဒင္၏ မွတ္ခ်က္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕၏ ဘဝမွန္ကို မွန္ထဲ႒္ အကြင္းသားျပေနသည္ႏွင့္ တူေတာ့၏။
သခင္ေအာင္ဆန္း ဦးစီးသည့္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ၾကီး၏ အျမဳေတတုိ႕ စုေဝးေပါက္ဖြားရာ ဟုိင္နန္ကၽြန္းစစ္စခန္းတစ္ေနရာမွ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္တို႕ကို စိတ္ဓါတ္မက်ဆင္းေစရန္ သခင္ေအာင္ဆန္း သခင္ေအာင္သန္း သခင္လွေဖ တို႕က ကြပ္ကဲအားေပးေနခိုက္ပင္။

ကၽြဲ ႏွင့္ ႏြားႏွင့္ ျပိဳင္ကာ စစ္ပညာတတ္ေျမာက္မႈအတြက္ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ပင္ပန္းေနၾကသည္။ ဒိုင္းအိပန္ ဒိုင္းနီဟန္ ဒိုင္းစံပန္ (အမွတ္ ၁ အမွတ္၂ အမွတ္ ၃ တပ္ခြဲ)မ်ားအနက္ သခင္ေအာင္ဆန္းက ဒိုင္းစံပန္ အမွတ္ - ၃ တပ္ခြဲ႒္ စစ္ပညာသင္ယူရင္း တဖက္က ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး စီမံကိန္းကို ေရးဆြဲကာ တဖက္က ဂ်ပန္စစ္ဘက္ ႏိုင္ငံေရးထိတ္တန္းပုဂၢိဳလ္ၾကီး မ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး ပရိယာယ္ လြန္ပြဲက်င္းပရေသး၏။ တခ်ီတခ်ီ သူက ကွဳ္ေခ်ာင္က်က် အညတရ စစ္စခန္းမွ ဂ်ပန္ျပည္ တုိက်ိဳျမိဳ႕ေပၚသို႕ စစ္ေရးေဆြးေႏြးပြဲ အတြက္ ခရီးထြက္ရေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တေတြသာ ဟုိင္နန္ကၽြန္း၏ ငွက္ဖ်ားေတာထဲဠ္ ျခင္ကိုက္ မွတ္ကိုက္ခံရင္း ရြ႕ံႏြံ ဆူးရစ္ျခဳံမ်ားမွေနရုဳ္ အေျမာက္ၾကီး အေျမာက္ကေလးေတြကို ေက်ာပုိးကာ ဗမာ့ လြတ္လပ္မႈဒဏ္ကို မခ်ိတင္ကဲ ခံေနၾကရ၏။

(ဗိုလ္စၾကၤာ) သခင္ေအာင္သန္း ၊ ဗိုလ္လင္းယုံ၊ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေလးေယာက္မွာ ဂ်ပန္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ တျခင္ေထာင္ထဲတြင္ စုအိပ္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဗိုလ္လင္းယုံသာ ျခင္ေထာင္ခင္း အိပ္ရာသိမ္း တာဝန္ယူရရုဳ္ သူတို႕လူၾကီးႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ``ေကာင္ကေလးေတြ ဒါေတြလုပ္ဦးကြ`` ဟုအတြင္သာ ခုိင္းေလ့ရွိသည္။ တခ်ီတခ်ီတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ထမင္းခ်က္အလွည့္တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ ကန္႕လန္႕ကန္႕လန္႕ ပါလာသည့္အတြက္ ဂ်ပန္ဆရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေခါင္းေဆာင္ၾကီးအား ကွဳ္သို႕ထမင္းခ်က္ မခိုင္းရန္ သြားေရာက္ေတာင္းဆုိမိသည္။ ဂ်ပန္ဆရာမ်ား ကရႈးရႈး ရွဲရွဲ ေဒါပြကာ ``ေခါင္းေဆာင္ေကာ ဘာေကာ နားမလည္ဘူး ခုအခ်ိန္ဟာ စစ္သားေတြပဲ စစ္သားမွန္ရင္ စစ္တပ္တာဝန္ကိုလုပ္ရမယ္`` ဟုျပတ္ေတာင္းစြာေျပာဆုိသည္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ၾကားဝင္ရုဳ္ ``မင္းတုိ႕ ဘာမွမေျပာၾကနဲ႕ ဟုတ္တယ္ စစ္သားဟာ စစ္သားဘဲကြ``ဟု အတင္းေျဖရွင္းလုိက္သည္။

ထုိ႕ေၾကာင့္သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တေတြက ထမင္းခ်က္လုပ္ငန္းတြင္ အိေျႏၵအရဆုံး အသက္သာဆုံးျဖစ္ေသာ ပန္းကန္ေဆး စားပြဲခင္းတာဝန္ကို ေပးအပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူတစ္စုမွာ ေခၽြးတလုံးလုံးႏွင့္ ထင္းေပါက္ ေရခပ္
ထမင္းအုိးတည္ႏွင့္ အေတာ္ကေလးပင္ပန္းလိုက္ရ၏။

လူနာတင္ ထမ္းစင္လုိလို စင္ကေလးတစ္ခုေပၚတြင္ ဆရာၾကီးေတြအတြက္ ထမင္းဟင္းမ်ား ပုဂံ တူ လက္သုတ္ပုဝါ အစုံျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေအာင္ဆင္ျပီး အေရွ႕မွ လန္ကြတ္တီမွတပါး အျခားမဲ့ကိုယ္တုံးလုံးႏွင့္ သခင္ေအာင္ဆန္း ေနာက္က ဗိုလ္ေအာင္ဒင္က စင္ကေလးကိုထိမ္းရင္း--------- စစ္ေျမျပင္ လူနာေကာက္သလို ဂ်ပန္ဆရာၾကီးေတြ (ဗိုလ္ၾကီးေတြ) ရွိရာသို႕ ထမင္းပို႕သြားသည္ကုိ သတိရမိ၏။ ဗိုလ္ေစာေအာင္မွာ ေလ့က်င့္ခဏ္းက ပင္ပန္း စိတ္က ဆင္းရဲသည္ေၾကာင့္ ဆရာၾကီးေတြထံ ထမင္းသြားပို႕သည့္ လုပ္ငန္းကို ဗမာျပည္ အညာအရပ္က မသာကစားသလုိ ထမ္းစင္ေလးကို ျမွင့္လုိုက္ ဆြဲလိုက္ ကစားျပီး ပါးစပ္က မသာဆုိင္းတီးကာ စိတ္ထင္ရာလုပ္ေနသည္ေၾကာင့္ ေရွ႕မွ သခင္ေအာင္ဆန္းခမ်ာ မွာ အေနရ အသြားရခက္ျပီး ``ေဟ့ ေတာ္ပါေတာ့ကြ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေမွာက္က်ကုန္လို႕ ေသာက္စကားမ်ားကုန္မယ္`` ဟု ေတာင္းပန္သည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တို႕တေတြမီးဖိုထဲမွ ျမင္ရရုဳ္ အူႏွိပ္ေအာင္ ရယ္မိၾကပါသည္။

ဂ်ပန္ဆရာေတြမွစရုဳ္ ဂ်ပန္စစ္ေက်ာင္းသားေတြကပါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ ဗမာေက်ာင္းသားေတြကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ပုံအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ႏွိမ့္ခ် ညွင္းဆဲၾကေလသည္။ အစားအေသာက္က ဝက္စာေကၽြးသေလာက္မွ မဟန္သည့္အထဲတြင္ ေလ့က်င့္ခဏ္းက အဆမတန္ ျပင္းထန္မႈအဆုံးတြင္ ရဲေဘာ္တုိင္း၏ မ်က္ႏွာမွာ မခံရပ္ႏုိင္ ။တစုံတခု ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္ခ်င္စိတ္မ်ား အထင္းသား ေပၚလြင္ေနေတာ့၏။ ကွဳ္အခ်ိန္တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းက ဗမာရဲေဘာ္အားလုံးကို အားလပ္ခ်ိန္တြင္ စုရုံးေစျပီး ``ငါ့ညီတုိက သတိထားၾကပါကြာ ဒို႕အၾကံအစည္ အထေျမာက္ေတာ့မွာ သိတ္မေဝးေတာ့ဘူး -- ေသရင္ေျမၾကီး ရွင္ရင္ ေရႊထီးေပါ့ ---သီးခံၾကပါ ဒီတခ်ီ ဒို႕တေတြ စြမ္းေဆာင္မႈသတၱိ ၊ဂုဏ္ထူးနဲ႕ ဗမာ့ရာဇဝင္ တေခတ္ေျပာင္းလုိက္ၾကရေအာင္ `` ဟုျပဳံးျပဳံးရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ၾသဝါဒေပးမႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕တေတြ၏ ေဒါသေတြ မေက်နပ္မႈေတြမွာ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္တြင္ အေရေပ်ာ္ကုန္ေတာ့သည္။ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသားေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အေပၚ ေစာ္ကားေမာက္မာမႈ တုိးရုဳ္ တုိးရုဳ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူငယ္ပိုင္းက သခင္ေအာင္ဆန္းတို႕ လူၾကီးပိုင္းေတြ အသိမေပးဘဲ တိတ္တဆိတ္စည္းေဝးၾကျပီး ဂ်ပန္ေက်ာင္းသားထဲက အစြာဆုံး ``ေနာ္ဟာရား ၊ နမ္ဘ `` ကွဳ္ႏွစ္ေကာင္ကို ဗုိလ္မင္းေခါင္ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္တို႕ႏွင့္ အစခ်ီ ရန္ျဖစ္ေစေတာ့၏။ ဗလုံးဗေထြး ျဖစ္ေနခိုက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဗမာေက်ာင္းသားေတြက ေဘးမွ ဖ်ဥ္သလိုလုပ္ျပီး ဂ်ပန္ႏွစ္ေကာင္ကို ဝိုင္းခ်ဳပ္ ကိုင္ေပးလုိက္၏။

မၾကာမီ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ကာဝါရွီးမား ေရွ႕ေမွာက္ ဂ်ပန္ ၊ ဗမာေက်ာင္းသားေတြ အတန္းစီေရာက္ရေလ၏။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက သိတ္အရွည္မေျပာပဲ ဗမာ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသားမ်ား ညီအကိုမ်ား ျဖစ္ၾကရုဳ္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး သီးခံရန္ ဆုံးမကာ သခင္ေအာင္ဆန္းတုိ႕ကို ခ်န္လွပ္ခဲ့ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို တန္းျဖဳတ္ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။
တခဏမွ်ၾကာလွ်င္ ဗမာေက်ာင္းသားမ်ားကို သခင္ေအာင္ဆန္းကစုျပီး လူငယ္ပုိင္းေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေအာင္ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မဲတင္းကာ ``မင္းတုိ႕ ညံ့လို႕ ဒီလုိရန္ျဖစ္၇တာ`` ဟုစြတ္စြဲရုဳ္ သဲသဲမဲမဲ ဖိၾကိမ္းပါေတာ့သည္။ ဗိုလ္ေအာင္ႏွင့္ ဗိုလ္ရန္ႏုိင္တို႕ကား ေခါင္းၾကီးေတြငိုက္ဆုိက္ႏွင့္ ဘာမွျပန္ရွင္းေဘာ္မ၇။ ၾကာေသာ္မေနႏိုင္သည့္အဆုံးတြင္ ကၽြန္ေတာ္က------``ကၽြန္ေတာ္တို႕ကုိ ေစာ္ကားလြန္းလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕စီစဥ္ျပီး ျပန္ခ်လႊတ္လိုက္တယ္ ခင္ဗ်ားတုိ႕ လူၾကီးေတြမေက်နပ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ၾကိဳက္သလိုတီးေပေတာ့ --`` ဟု သတိအေနႏွင့္ ရင္ေကာ့ကာ ခပ္ျပဳံးျပဳံးေျဖလုိက္မိပါေတာ့၏။ ကွဳ္တြင္မွ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္လွေဖတုိ႕က စိတ္ဆုိးရာမွ ျဗဳံးကနဲ ျပဳံးျပဳံးၾကီးေတြျဖစ္လာျပီး ``မင္းတုိ႕ ေတာ္ေတာ္ရႈတ္တဲ့ အေကာင္ေလးေတြ -- အခ်ိန္မက်ေသးဘူးကြ သူတို႕ကို မလုပ္နဲ႕အုန္း`` ဟု ဂ်ပန္-ဗမာ ရုံးရင္းဆန္ခတ္ မႈၾကီး ပလပ္ခဲ့ၾကေလသည္။

စစ္ေလာက တစ္ခုလုံးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ကၽြန္ေတာ္အမွတ္မိဆုံးအခ်ိန္မွာ ဟုိင္နန္ကၽြန္း၏ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနာက္ဆုံးဘိတ္ စစ္ေလ့က်င့္ခဏ္းဆင္းသည့္ေန႕ပင္တည္း။ ဂ်ပန္ ဆရာၾကီး ဆရာေလးလုပ္သူမ်ားက ဂ်ပန္-ဗမာေက်ာင္းသားတုိ႕၏ စိတ္ဓါတ္ စစ္ပညာေလ့က်င့္မႈ ဇြဲ ရွိမရွိ စုံစမ္းရန္ အထူးတလည္စီစဥ္ ကာထားေသာ ခရီးရွည္ တုိက္ပြဲၾကီးျဖစ္ေလသည္။ နံနက္ ၅ နာရီမွ တပ္ခြဲ သုံးခြဲ ခြဲကာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကိုယ္တိုင္ ျမင္းမ်ားစီးရုဳ္ ကြပ္ကဲ အုပ္ခ်ဳပ္ၾကျပီး ဟုိင္နန္ကၽြန္း၏ အေရွ႕ပိုင္း ေရတပ္စခန္းမွစရုဳ္ တို္က္စစ္ဆင္ေစ၏။ ဗုိလ္မင္းေခါင္ႏွင့္ ဗိုလ္ဘုန္းျမင့္တုိ႕က အေရွ႕ဖ်ားကင္းေထာက္ ။ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕ဖ်ားတပ္ခြဲ တပ္စိပ္မႈးအျဖစ္ႏွင့္ တပ္ခြဲမႈးအျဖစ္ သခင္ေအာင္ဆန္းက အုပ္ခ်ဳပ္ရုဳ္ ခ်ီတတ္တိုက္ခိုက္ၾကသည္။ ဆရာေတြ ေျပာပုံဆုိပုံအရ စစ္ေၾကာင္းခရီးမွာ မုိင္ေလးဆယ္ဟု သိလိုက္ရရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လုံးျပဴးသြားပါသည္။
ေရွးဦးဆုံးရန္သူကင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕တပ္ဖြဲ႕မ်ား စတင္ေတြ႕ရွိရုဳ္ တိုက္ခိုက္ၾကျပီးေနာက္ -ဗိုလ္မင္းေခါင္ႏွင့္ ေရွ႕ဖ်ားကင္းတပ္ ဂ်ပန္ဆရာတို႕ ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့၏။ ဂ်ပန္ဆရာက သူထင္တုိင္းခုိင္းမ၇ရုုဳ္ ဗိုလ္မင္းေခါင္ကို ဆဲသည္။
ဗိုလ္မင္းေခါင္က ေမာပန္းေနရာတြင္ ဆဲရမည္လားဟု ဆရာကို ဆဲရုံမက ေသနတ္ႏွင့္ရိုက္မည္ ျပဳသည္ေၾကာင့္ ၄င္းကို ကၽြန္ေတာ့္ေနရာသုိ႕ပို႕ျပီး ကၽြန္ေတာ့မွာ အေခ်ာက္တိုက္ အေရွ႕ဖ်ားကင္းေနရာကို ယူလိုက္ရ၏။

ခ၇ီးကာ ၁၅ မိုင္ေလာက္ေပါက္ခဲ့ေလျပီ။ ထုံးစံအတုိင္း ဟိုင္နန္ကၽြန္းေနသည္ မညွမတာ ပူေတာ့၏။ တခ်ီတြင္ေနာက္ပိုင္းတပ္မသို႕ ျပန္ရုဳ္ သတင္းပို႕ေရာက္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္လက်ၤာတစ္ေယာက္ ၁၀ မိုင္အလြန္တြင္ အေမာဆုိ႕ ေမ့ေျမာက်န္ရစ္ေၾကာင္းသိရသည္။ ဂ်ပန္ေလးေယာက္လဲ ထုိနည္းတူစြာပင္။ သခင္ေအာင္ဆန္းကို ျမင္ရသည္မွာ မသက္သာ။ ဟန္သာရွိေတာ့သည္။ လက္တစ္ဖက္က ဓါးလြတ္ကိုကိုင္ကာ ပါးစပ္မွ အျမႈတ္ထြက္ေနေအာင္ စစ္မိန္႕ေပးေန၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္းေမာေနပါ၏။ သို႕ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကား ကာယသမား လူၾကမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ရုဳ္ ခံႏုိင္စြမ္းရွိ၏။ သခင္ေအာင္ဆန္းခမ်ာ ေရွ႕သို႕တအားလႊားရုဳ္ ကိုက္အစိတ္ အတင္းတတ္လိုက္ရာ ခလုပ္တိုက္ကာ ဂၽြန္းထိုးေမွာက္ခုံႏွင့္ လဲက်ျပီး မထႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကွဳ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့မွာ မေနသာဘဲ သူလဲက်ေနရာသို႕ အေျပးေရာက္သြားမိျပီး သူ႕ကို ထူမကာယပ္ခပ္ေပးမိ၏။ ကၽြန္ေတာ့ေနာက္ေက်ာသို႕ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ကေလး တစ္စုံတစ္ခုႏွင့္ ရိုက္လိုက္သည္ေၾကာင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းကိုေပြ႕ထားရာမွ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာဆိုးဆုိးႏွင့္ စိတ္မႏွံ႕တႏွံ႕ ဂ်ပန္ဆရာ ``ေနာ္ေဆး``ဆိုသူက အျပစ္တင္သည့္အမူအရာျဖင့္ ``မေကာင္းဘူး မင္းဒီကိုလာျပီး ကူညီတာ မေကာင္းဘူး ။ေရွ႕တတ္ပါ မင္းတာဝန္မဟုတ္ဘူး။ သူေသရင္လဲ ဘာျဖစ္သလဲ -- ခုထြက္ ခုတတ္---``
ကၽြန္ေတာ္ ပူထူသြားသည္။ လွံစြတ္တပ္ထားေသာ ရိုင္ဖယ္ကိုဆုတ္ကိုင္ကာ ဗိုလ္မင္းေခါင္ထက္ဆုိးေသာ အလုပ္ကို ေရွ႕ရႈလိုက္သည္။ တုံရီေနေသာ လက္တစ္ဖက္က ကၽြန္ေတာ့လက္ေမာင္းကို ဆြဲလုိက္ေတာ့သည္။ ေမွးမွိန္ ရီေဝေနေသာ မ်က္လုံးျဖင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပစ္တင္ တားဆီးသည့္ဟန္ႏွင့္ ၾကည့္ရုဳ္ ေခါင္းခါျပေတာ့သည္။ ကွဳ္တြင္ ဂ်ပန္ဆရာကိုေရာ သူ႕ကိုေရာ ဒီေလာက္သီးခံရပါမည္လား ဟုေရာေႏွာ အျပစ္တင္ကာ စိတ္ဆိုးလြန္းသျဖင့္ ဝုန္းကနဲ ထရုဳ္ ေရွ႕သို႕ အေျပးတတ္ခဲ့သည္။

ထုိေန႕ ခ၇ီးရွည္တိုက္ပြဲသည္ ည ၉ နာရီမွ ျပီဆုံးသည္။ တပ္စခန္းသို႕ ျပန္ေရာက္ႏိုင္သူ ဗမာေက်ာင္းသား ဗိုလ္လင္းယုံ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္ ဗိုလ္တာရာ ဗိုလ္ဥာဏ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ႏွင့္ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသား ေလးေယာက္ ေပါငး္ ဆယ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ ေခတၱ သတင္းပို႕စဥ္ သတိအေနမပ်က္ေအာင္ မနည္းဒုကၡခံကာ ခ်ဴပ္တီးထားလိုက္၇၏ ။ က်န္စစ္ေက်ာင္းသားမ်ားကို ကားႏွင့္ျပန္တုိက္ယူရသည္။ ေလ့က်င့္ခဏ္း သုံးရက္ အနားေပးယူရသည္။ မေပးရုဳ္လည္း မျဖစ္ပါ။ ေက်ာင္းသားအားလုံး ေဆးရုံတတ္ယူရေသာေၾကာင့္တည္း။ သခင္ေအာင္ဆန္းက ေဆးရုံထဲ ကၽြန္ေတာ္ဝင္လာစဥ္-----
``ေဟ့-------- ေကာင္ေလး----------သတိထားေနာ္-----သီးခံစမ္းပါကြာ ``ဟု ခပ္ျပဳံးျပဳံးၾကီး ေျပာ၇င္း သူ႕ကို ႏွိပ္ခိုင္းေတာ့သည္။

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...