အဖြတ္ခံေန႔ရက္မ်ား (၂)

by Ma Nandar (Notes) on Thursday, January 17, 2013 at 5:02am

ျမန္မာျပည္မွာ ဝန္ထမ္းေနရာ တခုခုအတြက္ ကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႔ အင္တာဗ်ဴးမခံဖူးေပမယ့္ အခုေခတ္ ျမန္မာဇါတ္လမ္းအခ်ဳိ႕မွာေတာ့ မင္းသမီးက အင္တာဗ်ဴးသြားလိုက္ရင္ မင္းသားလုပ္သူ သူေဌးက ခန္႔လိုက္တာပါပဲ။ မင္းသမီးကလည္း ေနရင္းထုိင္ရင္းကို အရမ္းထက္ျမက္ျပီး ေတာ္ေနတယ္ ဆိုပါေတာ့။


ဂ်ပန္ေရာက္ခါစ သက္တမ္း(၃)လ ကၽြႏ္ုပ္ကေတာ့ျဖင့္ အမလုပ္သူက ကၽြႏ္ုပ္ေယာင္ေဆာင္ဖုန္းဆက္ျပီး၊ ကၽြန္ုပ္ကိုယ္စား ဂ်ပန္ဘာသာျဖင့္ ေရးေပးလိုက္တဲ့ အလုပ္ေလွ်ာက္လႊာကို မက်ဳိးမေက်ေအာင္ ဂရုစိုက္ထည့္လာျပီး လမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္း အမ ႏႈတ္တိုက္ေလ့က်င့္ျပီး Question out ေပးလိုက္တဲ့ ဘာေမးရင္ ဘယ္လိုေျဖဆိုရမယ္ဆိုတာေတြကို စိတ္ထဲကရြတ္ရင္း ဆိုင္ေရွ႔ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

ဆိုင္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္နဲ႔ သက္တူရြယ္တူ အသက္(၂၅)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ့္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ကိုေတြ႔တယ္။ အင္တာဗ်ဴးေခၚထားလို႔ လာတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိး နႏၵာျဖစ္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဂ်ပန္မွာ စကားေျပာရင္ (ဦး၊ကို၊ေမာင္၊မ၊ေဒၚ) သေဘာမ်ဳိးျဖစ္တဲ့ (စံ)ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို ကိုယ့္ကုိကိုယ္ေျပာရင္ ထည့္မေျပာရပါဘူး။ အမ်ဳိးသမီးက ကၽြႏ္ုပ္က ျဖတ္ခနဲ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး တခ်က္ၾကည့္ျပီး ဆိုင္အေနာက္ခန္းကို ေခၚသြားတယ္။

ကၽြႏ္ုပ္ကို ထိုင္ခိုင္းျပီး သူမ ဘာမွ မေျပာခင္မွာပဲ ဒီဆိုင္မေရာက္ခင္ ၂ဆိုင္အလိုေလာက္ကတည္းက အိတ္ထဲက အဆင္သင့္ထုတ္ထားတဲ့ ေလွ်ာက္လႊာစာအိတ္ကို လက္၂ဖက္နဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ေလး လွမ္းေပးလိုက္တယ္။
အဲလို လုပ္ရတာအေၾကာင္းရွိတယ္။

ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အကယ္၍ သူမ တခုခု ေျပာလိုက္လို႔ ကၽြႏ္ုပ္နားမလည္တဲ့စကားဆိုရင္ အင္တာေတာင္မဗ်ဴးရေသးဘဲ အမွတ္က ေလ်ာ့ေတာ့မယ္ေလ။ ဒီေလာက္ေတာ့ လည္တာေပါ့။ ဘယ္ရမလဲ ျမန္မာပဲဟာ။ သူတို႔ထက္ လည္လို႔ ဂ်ပန္လာေပါ့ေနာ့္။

ကၽြႏု္ပ္လွည့္ကြက္ကို မသိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကေတာ့ ကၽြႏု္ပ္ကို တယ္အလိုက္သိတာပဲဆိုတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ တခ်က္ျပံဳးျပီး စာအိတ္ကိုလွမ္းယူ ေဖါက္ဖတ္ပါေတာ့တယ္။ ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ အမ အေတြ႔အၾကံဳေတြအရ သင္လိုက္တဲ့ အတိုင္းကိုပါပဲ။ ေမးခြန္းတိုးတယ္ပဲ ဆိုရမလားပဲ။ ဒါေမး ဒါေျဖ ဒီလိုေမး ဟိုလိုေျဖနဲ႔ အဆင္ကို ေခ်ာေနတာပဲ။ ေနာက္အေတြ႔အၾကံဳေတြမ်ားလာမွ သိလာရတာကေတာ့ ဂ်ပန္ေတြဟာ ပံုစံခြက္ထဲကို မထြက္ဘူးဆိုကိုပါပဲ။

ဒါနဲ႔ပဲ ဂ်ပန္ေရာက္ျပီး (၃)လအၾကာမွာေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ အင္ပလင္ အင္တာဗ်ဴးဟာ အူေၾကာင္ၾကားစြာနဲ႔ ေအာင္ျမင္သြားျပီးေတာ့ အလုပ္ရသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ တစ္နာရီကို ယန္း၈၀၀ (အဲသည့္တုန္းက ျမန္မာေငြ ၇ေထာင္နီးပါး)၊ တေန႔ကို (၄)နာရီနဲ႔ တပါတ္ကို (၆)ရက္ေပါ့။ တလကို ယန္း ၇ေသာင္း၆ေထာင့္၈ရာ(ျမန္မာေငြ ၇သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္)ေလာက္ရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့(၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္က ျမန္မာေငြ (၇သိန္း)ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အဲသည့္အခ်ိန္မွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ေနတဲ့ အိမ္ခန္းက တလကို ယန္း ၈ေသာင္း၇ေထာင္၊ ေရဖိုး လွ်ပ္စစ္မီးဖိုး ဂက္စ္ဖိုး ဖုန္းဖိုး က တလကို ကၽြနု္ပ္တေယာက္စာဆိုရင္ ယန္း (၁)ေသာင္းေလာက္က်တယ္။ ေက်ာင္းလခ မပါေသးဘူး။ စားစရိတ္ မပါေသးဘူး။ ခရီးစားရိတ္ မပါေသးဘူး။ အဝတ္အစားဖိုး မပါေသးဘူး။
အဲသည့္တုန္းက ကၽြႏ္ုပ္အမနဲ႔အကိုသာ မရွိရင္ ခြက္လက္ဆြဲကာ ေတာင္းစားပါလည္း ဂ်ပန္ဟာ သူေတာင္းစား အားေပးတဲ့ ႏိုင္ငံမဟုတ္ေလေတာ့ အဆင္ေျပမယ္မထင္ဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္အဲသည့္ဆိုင္မွာ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ရတယ္။ ပြက္ပြက္ဆူျပီး အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့  (၂)ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ ေလးေထာင့္ေရေႏြးကန္ထဲမွာ ပန္းဂ်ဴံေခါက္ဆြဲအညိဳ နဲ႔ ဂ်ပန္လုပ္ ဂ်ံဴေခါက္ဆြဲအျဖဴ၂မ်ဳိးကို တမ်ဳိးစီ စတီးဇကာထဲမွာထည့္ျပီး ေရေႏြးကန္ထဲမွာ ၃မိနစ္ေလာက္ စိမ္ရတယ္။ စစိမ္ျပီး ၁မိနစ္ေလာက္ၾကာရင္ တူနဲ႔ တခ်က္ေမႊေပးရတယ္။

အေငြ႕က တေထာင္းေထာင္းထေနေတာ့ ေခါက္ဆြဲဇကာထဲကို တူႏွစ္ျပီး ေမႊလိုက္ရင္ ကိုယ့္လက္ကိုယ္ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ စတီးဇကာရဲ႕ အေပါက္က ၃လက္မေလာက္ပဲ က်ယ္မယ္။ သူတို႔က တူအရွည္ သံုးခိုင္းေပမယ့္ တူအရွည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ေကာင္းေကာင္း ကၽြဒီအခါမွာ ေရေႏြးထဲစိမ္ထားတဲ့ စတီးဇကာႏႈတ္ခမ္းနဲ႕ ကၽြႏ္ုပ္လက္နဲ႔ မိတ္ဆက္တဲ့ အၾကိမ္ေပါင္း မနည္းခဲ့ဘူး။ အပူေလာင္ရာေပၚ အပူေလာင္ဆင့္ျပီး အေရျပားက အရည္ၾကည္ဖုထခ်ိန္၊ အသားနီလန္ခ်ိန္ေတာင္ မရေတာ့ပါဘူး။

ေခါက္ဆြဲရလာျပီဆိုရင္လည္း စြပ္ျပဳတ္ရည္ထဲ မထည့္ခင္ ေရစင္ေအာင္ ဇကာကို ေျမွာက္ေျမွာက္ျပီး ေရကိုစင္ေနေအာင္ အားကုန္လႊဲခါရတယ္။ ညာေညာင္းရင္ ဗယ္ေျပာင္းသံုးလို႔ ညာဗယ္လွည့္ကာ ေရခါေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္လက္ေမာင္း ၾကြက္သားမ်ားဟာ ညအိပ္ရာဝင္ရင္ တဆစ္ဆစ္နဲ႔ ေနာက္ေန႔အလုပ္မသြားနဲ႔ေတာ့လို႔ တဗ်စ္ဗ်စ္ တေတာက္ေတာက္ ေျပာေနသလိုပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ တလေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေရေႏြးပူေတြဟာလည္း ခပ္ေႏြးေႏြးျဖစ္လာသလို ခံစားရတယ္၊ ေရစစ္နည္းကိုလည္း အားကုန္မသံုးဘဲ ေရစင္ေအာင္ စစ္တတ္လာတယ္။ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ နည္းနည္းေလး ႏိုင္နင္းစျပဳလာေတာ့ ကၽြန္ုပ္ထံုးစံအတိုင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို စပ္စုေတာ့တာေပါ့။

အလုပ္ထဲေရာက္ျပီးမွ သိရတာကေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ကို အင္တာဗ်ဴးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက အလုပ္ရွင္ရဲ႕ သမီးဆိုပဲ။ ဒီေတာ့ သူက အမ်ဳိးသမီး ဆိုင္ေခါင္း ဆိုပါေတာ့။ ဂ်ပန္မွာက ေယဘုယ်အားျဖင့္ မိန္းကေလးအခ်င္းခ်င္းဆို မခ်ဳိဘူး။ ေယာက်ာၤးေလးအခ်င္းခ်င္းဆို ခ်ဥ္တယ္။ မိန္းကေလးနဲ႔ ေယာက်ာၤးေလးဆိုရင္ေတာ့ ခ်ဳိခ်ဥ္ေလးျဖစ္သြားေတာ့ အဆင္ေျပသြားတဲ့ သေဘာေလးေတြ ရွိတတ္တယ္။

အခု အလုပ္မွာေတာ့ ကၽြန္ုပ္ကို ဆိုင္ေခါင္းအမ်ဳိးသမီးက မရက္စက္ဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္နားမလည္တာေတြကို သင္ေပးတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း အလုပ္ကို Dictionary ယူသြားတယ္။ Dictionaryကို သံုးျပီး ကၽြႏ္ုပ္နဲ႔သူနဲ႔ communication လုပ္ၾကတယ္။ သူက မရက္စက္ဘူးဆိုေပမယ့္ သေဘာေတာ့ အေကာင္းၾကီး မဟုတ္ဘူးေပ့ါ။ ခပ္တည္တည္ ခပ္တန္းတန္းပဲ။

တေန႔မွာေတာ့ ဆိုင္ကို လူတေယာက္လာတယ္။ အတိအက်ဆိုရရင္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ဂ်ပန္အမ်ဳိးသား ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တေယာက္လာတယ္။ အဲသည့္လူကို သူမ ျမင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူမမ်က္လံုးဟာ တလေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အေတာအတြင္း ကၽြႏ္ုပ္တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ မ်က္လံုးမ်ဳိး ျဖစ္သြားတယ္။

အဖ်ား၂ဖက္က အျမဲလိုလို ေအာက္ကို ကုပ္ေနတဲ့ သူမႏႈတ္ခမ္းစြန္းေတြဟာလည္း ေၾကးစည္အနားစြန္းမ်ားလိုပဲ အေပၚကို ေကာ့တက္သြားတယ္။ သူမသြားေတြ အားလံုးနီးပါး ျဖဴေဖြးေၾကာင္းကိုလည္း အဲသည့္ေန႔မွ ကၽြႏ္ုပ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိလိုက္ရတယ္။ ဂ်ပန္စေရာက္ကတည္းက ၾကားရတဲ့ ဂ်ပန္သံထဲမွာ အဲသည့္လူကို ႏႈတ္ဆက္တဲ့ သူမရဲ႕ အသံေလာက္ ခၽြဲပစ္တဲ့အသံ တခါမွမၾကားဖူးဘူး။

ဘာေတြ ဘယ္လို ႏႈတ္ဆက္မွန္း၊ ေျပာေနမွန္းေတာ့ အဲသည့္တုန္းက ကၽြန္ုပ္နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ နားလည္လိုက္တာတခုကေတာ့ ဒီလူဟာ လူေကာင္ၾကီးေနေပမယ့္ (small) ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကိုပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူမရဲ႕ အမ်ဳိးသားနဲ႔ကေလးကို ကၽြႏ္ုပ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးဖူးတယ္ေလ။ ဒီေလာက္ေတာ့ လည္တာေပါ့။ ဘယ္ရမလဲ ျမန္မာပဲဟာ။ သူတို႔ထက္ လည္လို႔ ဂ်ပန္လာေပါ့ေနာ့္။

သည့္ေနာက္မွာေတာ့ သူမဟာ အရွိန္မေသေသးတဲ့ ဖရိုဖရဲမ်က္ႏွာကို ေခၽြးသုတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး Tissueနဲ႔ကာျပီး ကၽြႏ္ုပ္ကို ဆိုင္ခဏၾကည့္ထားေနာ္လို႔ဆိုတယ္။ သူမက ဆိုင္ၾကည့္ထားလို႔ဆိုေပမယ့္ ကၽြႏ္ုပ္စိတ္မေတာ့ သူတို႔ေနာက္ကိုပဲ လိုက္ၾကည့္ခ်င္ေနမိပါတယ္။

ဆိုင္ကလည္း ပိတ္ခါနီးျပီမို႔ ဒီအခ်ိန္လူသိပ္မလာေတာ့တာကို သိလို႔ပဲ ကၽြန္ုပ္တေယာက္တည္းကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားသြားသလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ေလ။
ဒါေပမယ့္ သူမအတြက္ ကၽြႏု္ပ္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားသြားတာဟာ ကိစၥမရွိေပမယ့့္္ သူမစိတ္ခ်လက္ခ် ထားမသြားသင့္တဲ့ ကိစၥကေတာ့ သူမရဲ႕ (Big)ၾကီး ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္လာမလဲဆိုတာကိုပဲေလ။

ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ လာၾကိဳတတ္တာလည္း ၃ခါေလာက္ေတာ့ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲသည့္အခ်ိန္မွာ ကၽြႏ္ုပ္လည္း သူမရဲ႕ Big ၾကီးကို သတိမရဘဲ ေစာေစာက သူတို႔၂ေယာက္ေျပာတဲ့ စကားေတြကို မွတ္မိသေလာက္၊ နားလည္သေလာက္ ျပန္စဥ္းစားေနခ်ိန္မွာပဲ " ျဗဳန္း " ဆို Big ၾကီးဟာ ဗြားကနဲ ဆိုင္ေရွ႔မွာ View မွာ ေပၚလာပါေတာ့တယ္။

ဆက္ေရးပါဦးမည္။
နႏၵာ

ကၽြႏ္ုပ္သံုးခဲ့ရေသာ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္စကာမ်ား

ပန္းဂ်ံဴေခါက္ဆြဲညိဳ (SOBA　　蕎麦)ႏွင့္ ဂ်ံဴေခါက္ဆြဲအျဖဴ(UDON　うどん)

ဒီစာကို ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ လူငယ္မ်ား၊ ဂ်ပန္ကို အလုပ္လာလုပ္ခ်င္ေသာ လူငယ္မ်ားအတြက္ အဓိကဦးတည္၍ ေရးပါသည္။ ကမာၻ႕အလုပ္လုပ္ဆံုး လူမ်ဳိးမ်ားလို႔ မွတ္တမ္းတင္ခံရတဲ့ တိုင္းျပည္တျပည္ကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ အေျခခံ လူတန္းစားတေယာက္ရဲ႕ အလုပ္ခြင္တြင္း ေတြ႔ၾကံဳရေသာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ျပႆနာမ်ားထဲမွ သင္ခန္းစာမ်ား၊ အတုယူစရာမ်ား၊ ေရွာင္က်ဥ္စရာမ်ားအား လိုလွ်င္ယူႏိုင္ရန္သာ ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ “ေလာကတြင္ ယူေသာ္ရ၏”။