အဖြတ္ခံေန႔ရက္မ်ား (၃)
|
4:33 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
" တာဝန္ယူျခင္းနဲ႔ အခြင့္အေရး ခံစားရျခင္း၊ တာဝန္ကိုမွီျပီး အခြင့္အေရးယူျခင္းဟာ တူမလိုလိုနဲ႔ လံုးဝ ကြဲျပားျခားနားတယ္။"
ဂ်ပန္လူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ လူေနမႈစရိုက္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အိမ္ေထာင္ရွိျပီးသား ေယာက်ာၤးအငယ္အေႏွာင္းထားတာ၊ အိမ္ရွင္မတေယာက္ အေျမွာင္ေနတာေတြဟာ စာဖြဲ႔ရေလာက္ေအာင္ ေျပာပေလာက္တဲ့ အေၾကာင္း ကိစၥေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ အိမ္ေထာင္ရွင္ ဂ်ပန္အမ်ဳိးသားတေယာက္ smallရွိတာ မဆန္းဘူး။ မရွိရင္သာ ထူးဆန္းစြာ ခ်ီးမြမ္းျခင္းခံရမွာ။
ေခတ္မီဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္လာျခင္းရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးလို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ကၽြႏ္ုပ္ၾကားဖူးသေလာက္၊ ကၽြႏ္ုပ္နဲ႕ သိကၽြမ္းတဲ့ ဂ်ပန္မွာေနထိုင္ျပီး ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ေနတဲ့ ျမန္မာအမ်ဳိးသားေတြကေတာ့ အဲဒီလို အငယ္အေႏွာင္း ေပၚတင္ၾကီးရွိတာမ်ဳိး မၾကားဖူးသေလာက္ပါပဲ။
ဘယ္လို အေၾကာင္းနဲ႔ပဲ ယူယူ ကိုယ္တရားဝင္ လက္ထပ္ထားတဲ့ ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးကိုေတာ့ သစၥာရွိရွိ မယားမွတ္မွတ္ ေပါင္းၾကတာေတြ႔ရတယ္။
ဒါဟာ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ အစဥ္အလာၾကီးမားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈအဆံုးအမရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမန္မာအမ်ဳိးသားမ်ားဟာ ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးမ်ားၾကားမွာ မ်က္ႏွာပြင့္ၾကတယ္။ ျမန္မာေယာက်ာၤးဆို မခါးဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္အသိ တခ်ဳိ႔ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးေတြဆို ကၽြႏ္ုပ္ကိုေျပာတယ္။ မိတ္ဆက္ေပးေနာ္ ျမန္မာေယာက်ာၤး အသိရွိရင္ မိတ္ဆက္ေပးေနာ္တဲ့။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြႏ္ုပ္ကေတာ့ အဲဒီလို လူမ်ဳိးျခားအလည္မွာ ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္ေအာင္ ေနေပးတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသားမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဆက္လက္ျပီးလည္း ကိုယ့္သိကၡာ၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိးသိကၡာကို ေစာင့္ထိန္းႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။
ကၽြႏ္ုပ္အလုပ္ရွင္ ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးကေတာ့ အရင္စာနံပါတ္(၂)မွာ ေဖၚျပခဲ့သလိုပဲ အလုပ္မ်ားရတဲ့အထဲ ရံဖန္ရံခါမွာ smallနဲ႔ bigၾကားမွာ ဗ်ာမ်ားရေသးတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ ရိ္ပ္မိသြားမွန္းသိလို႔ ကၽြႏ္ုပ္ကိုဆို အလုပ္ေတြ သိပ္မခိုင္းေတာ့ျခင္း၊ ကိတ္မုန္႔ ခဏခဏ ေကၽြးျပီး အလုပ္ထဲက အင္မတန္မွ အတင္းေျပာတဲ့ အဖြားၾကီးေတြနဲ႔ မေရာဖို႔ကိုလည္း ေျပာရေသးတယ္။
ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္အက်င့္က ကၽြႏ္ုပ္နဲ႔ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ လူမွန္သမွ်ကို စိတ္ဝင္စားတယ္။ သိထားခ်င္တယ္။ အဲဒီလို တတ္ႏိုင္သမွ် သိထားျခင္းျဖင့္ အဲသည့္လူနဲ႔ဆက္ဆံေရးမွာ အရမ္းအသံုးဝင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သိထားခ်င္ျခင္းပဲျဖစ္တယ္။ အတင္းေျပာဖို႔ အပုပ္ခ်ဖို႔ ကၽြႏ္ုပ္စိတ္မဝင္စားဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္ကိုလာေျပာရင္လည္း အခ်ိန္ရရင္ နားေထာင္ေနလိုက္တာပဲ။ အလံုးစံုကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ယံုေလ့မရွိဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြႏ္ုပ္အလုပ္ရွင္ အမ်ဳိးသမီးနဲ႔က်ေတာ့ အခ်ိန္ရရ မရရ နားေထာင္ရမွာက ကၽြႏ္ုပ္အလုပ္လို ျဖစ္လာေရာ။ သူကလည္း ဘယ္တုန္းက ေျပာခ်င္ေနမွန္းမသိတဲ့ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို Dictionaryအားကိုးနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ကို ေန႔တဓူဝ ေျပာျပပါေလေရာ။ တခုေတာ့ ေကာင္းတယ္။ သူအဲလိုေျပာတဲ့အခ်ိန္ဆို ကၽြႏ္ုပ္ အလုပ္ လုပ္စရာမလိုဘူး။ (အဲသည့္တုန္းကအေတြးေပါ့ေနာ္)
တေန႔မွာေတာ့ ဆိုင္မွာလူရွင္းခိုက္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ကိတ္မုန္႔တလံုးကို ေျဖးေျဖးခ်င္းဖဲ့စားရင္း သူရင္ဖြင့္တာကို နားလည္လိုက္ နားမလည္လိုက္နဲ႔ပဲ နားေထာင္ေနေလရဲ႕။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔အေဖ သူေဌးေရာက္လာျပီး ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို အေခ်ာင္ခိုေနတယ္ဆိုျပီး ဆူပါေလေရာ။
ဂ်ပန္က စားေသာက္ဆိုင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စက္ရံုအလုပ္ရံုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာေရးစာခ်ီပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္ခ်ိန္မွာ လက္ကအလုပ္ လုပ္ေနရင္းနဲ႔ စကားေျပာခြင့္ရွိေပမယ့္ ဒီအတိုင္း ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ရပ္စကားေျပာတာ ထံုးစံမရွိဘူး။ အလုပ္နဲ႔လက္နဲ႔ ျပတ္ေလ့မရွိၾကဘူး။
အခုေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္က လက္ထဲမွာ မုန္႔တန္းလန္း၊ သူ႔သမီးကလည္း လက္ထဲမွာ Dictionaryၾကီး တန္းလန္းနဲ႔ မိေတာ့တာေပါ့။ သူေဌးက တူးတူးခါးခါး စူးစူးဝါးဝါး ဆူပါေလေရာ။ သားအဖခ်င္းမို႔ သူေဌးေျပာသမွ်ကို သူ႔သမီးက မနာေပမယ့္ ကၽြႏ္ုပ္က နာတယ္။ အလံုးစံု နားမလည္ေပမယ့္ ႏွလံုးတုန္တက္ေအာင္ နာတယ္။
“က်မက ဦးေလးသမီးေျပာလို႔ ရပ္နားေထာင္ေနရတာ၊ တကယ္ဆို ဦးေလးသမီးရဲ႕ ရင္တြင္းျဖစ္ေတြကို စိတ္မဝင္စားဘူး၊ မုန္႔ကလည္း သူေကၽြးလို႔စားတာ၊ ဦးေလးသမီးနဲ႔ အၾကိဳက္မလိုက္ရင္ က်မကို အလုပ္ထဲမွာ ဂြင္ထဲကေန ဦးေလးသမီးက ပညာျပေတာ့ က်မပဲ ခံရမွာေလ။ ဆူစရာရွိရင္ ကိုယ့္သမီးကိုယ္ဆူပါ့လား “ လို႔ အားရပါးရ ေျပာလိုက္ခ်င္တာေပါ့ေနာ္။
ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာ ကၽြႏ္ုပ္ အဲဒီလို ဘယ္ေျပာတတ္ပါ့မလဲ။ ကိုယ္နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကားတခုရဲ႕ ဆူသံပူသံဟိန္းဟံေဟာက္သံေတြဟာ နားလည္တာထက္ေတာင္ ပိုျပီးအခံရခက္ေသးတယ္ဆိုတာကို အဲသည့္အခ်ိန္မွာ ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ၾကံဳခံစားလိုက္ရတာပဲ။ ရင္ထဲက စူးျပီးေအာင့္လာတယ္။
မေက်နပ္စိတ္၊ မခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ ေဒါသအပူမီး၊ ျပန္မေျပာႏိုင္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ရတဲ့ ဝမ္းနည္းေလာင္ျမိဳက္မႈ အပူမီးေတြေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ရင္ဘတ္ထဲက ေအာင့္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးတခြန္း ေမးသလိုလို ဆူသလိုလို ခပ္ေငါက္ေငါက္ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားကို ကၽြႏ္ုပ္နားလည္တယ္။
အဲသည့္လူၾကီးက “ ငါေျပာေနတာၾကားလား၊ နားလည္လား၊ နားလည္ရင္ ဟုတ္ကဲ့ လို႔ ျပန္ေျပာ “တဲ့။ ဒီအခါမွာေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္လည္း တခ်ိန္လံုး ေခါင္းငံု႕ျပီး အဆူခံေနရာကေန အဲသည့္ လူၾကီး မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္သူ႔မ်က္လံုးကို ၾကည့္ျပီး တခြန္းပဲ ေျပာလိုက္တယ္။
“ ငါနားလည္ပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ အလုပ္က ထြက္တယ္ “ လို႔။
ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ေျပာေျပာဆိုဆိုပဲ အတြင္းခန္းထဲဝင္ျပီး Time card သြားရိုက္လိုက္တယ္။ အဝတ္လဲတယ္။ ျပကၡဒိန္ကို သူတို႔ ၂ေယာက္ၾကားကို ယူလာျပီး လခေပးမယ့္ရက္ကို လက္နဲ႔ေထာက္ျပျပီး အဲသည့္ေန႔ ငါ့ပိုက္ဆံလာယူမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲသည့္တုန္းက လခဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကိုေတာင္ အခုလို ေသြးပူေနခ်ိန္မွာ မစဥ္းစားဘဲနဲ႔ မေျပာတတ္ေသးဘူး။
သူတို႔၂ေယာက္က ကၽြႏ္ုပ္ကို ဘာေတြလဲ မသိဘူးေျပာၾကတယ္။ နားေထာင္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့လို႔ ဆိုင္ရဲ႕ မွန္တံခါးကို တြန္းဖြင့္ျပီး ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အံ့ၾသျခင္း၊ နားမလည္ျခင္း ၊စိတ္ပ်က္ျခင္းတို႔နဲ႔အတူ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးပါလိမ့္ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ေနတဲ့ သူတို႔ ၂ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
အဲသည့္အခ်ိန္တုန္းက ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕စိတ္ဓါတ္၊ ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕အေတြးအေခၚနဲ႔ ကၽြႏု္ပ္ရဲ႕အေတြ႔အၾကံဳေတြဟာ ေျမၾကီးထဲက ထြက္ျပီး ကမာၻေျမေလာကကို ေရာက္ခါစ မွ်စ္စို႔ေပါက္စႏုႏုေလးေလာက္ပဲ ရွိေသးပါလားဆိုတာကို အဲသည့္တုန္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသံုးသပ္တတ္ခဲ့ဘူး။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေၾကြးေက်ာ္လိုက္တာက ငါမာတယ္ေပါ့။ ေျမသားမာမာၾကီးထဲက ထိုးထြက္ေပါက္လာတဲ့အတြက္ ငါဟာ ေျမၾကီးထက္မာတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးကိုပဲ ျမင္တယ္။ ကို္ယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ျမင္တယ္။ ကိုယ္တေယာက္တည္းပဲ ေျမၾကီးကို ေဖါက္ထြက္လာရသလိုလိုေပါ့။ ကိုယ့္ေဘးမွာ အလြန္ျမင့္မားစြာ အျပိဳင္းအရိုင္းတည္ရွိေနၾကတဲ့ ဝါးပင္မ်ားဟာ မွ်စ္ဘဝကလာတယ္ဆုိတာကို နားမွ မလည္ေသးပဲကိုး။
တာဝန္ယူျခင္းနဲ႔ အခြင့္အေရး ခံစားရျခင္း၊ တာဝန္ကိုမွီျပီး အခြင့္အေရးယူျခင္းဟာ တူမလိုလိုနဲ႔ လံုးဝ ကြဲျပားျခားနားတယ္ဆိုတာကို ကၽြႏ္ုပ္မစဥ္းစားတတ္ခဲ့ဘူး။
အဲသည့္တုန္းကေတာ့ ငါမမွားဘူး။ ငါမွန္တယ္ေပါ့။
အလုပ္ကေတာ့ (၃)လပဲ ခံတယ္။ ျပဳတ္သြားျပီ။ အဲ….မွားလို႔ ထြက္လိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။
ဆက္ေရးပါဦးမည္။
နႏၵာ
ဒီစာကို ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ လူငယ္မ်ား၊ ဂ်ပန္ကို အလုပ္လာလုပ္ခ်င္ေသာ လူငယ္မ်ားအတြက္ အဓိကဦးတည္၍ ေရးပါသည္။ ကမာၻ႕အလုပ္လုပ္ဆံုး လူမ်ဳိးမ်ားလို႔ မွတ္တမ္းတင္ခံရတဲ့ တိုင္းျပည္တျပည္ကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ အေျခခံ လူတန္းစားတေယာက္ရဲ႕ အလုပ္ခြင္တြင္း ေတြ႔ၾကံဳရေသာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ျပႆနာမ်ားထဲမွ သင္ခန္းစာမ်ား၊ အတုယူစရာမ်ား၊ ေရွာင္က်ဥ္စရာမ်ားအား လိုလွ်င္ယူႏိုင္ရန္သာ ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ “ေလာကတြင္ ယူေသာ္ရ၏”။
ဂ်ပန္လူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ လူေနမႈစရိုက္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အိမ္ေထာင္ရွိျပီးသား ေယာက်ာၤးအငယ္အေႏွာင္းထားတာ၊ အိမ္ရွင္မတေယာက္ အေျမွာင္ေနတာေတြဟာ စာဖြဲ႔ရေလာက္ေအာင္ ေျပာပေလာက္တဲ့ အေၾကာင္း ကိစၥေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ အိမ္ေထာင္ရွင္ ဂ်ပန္အမ်ဳိးသားတေယာက္ smallရွိတာ မဆန္းဘူး။ မရွိရင္သာ ထူးဆန္းစြာ ခ်ီးမြမ္းျခင္းခံရမွာ။
ေခတ္မီဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္လာျခင္းရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးလို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ကၽြႏ္ုပ္ၾကားဖူးသေလာက္၊ ကၽြႏ္ုပ္နဲ႕ သိကၽြမ္းတဲ့ ဂ်ပန္မွာေနထိုင္ျပီး ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ေနတဲ့ ျမန္မာအမ်ဳိးသားေတြကေတာ့ အဲဒီလို အငယ္အေႏွာင္း ေပၚတင္ၾကီးရွိတာမ်ဳိး မၾကားဖူးသေလာက္ပါပဲ။
ဘယ္လို အေၾကာင္းနဲ႔ပဲ ယူယူ ကိုယ္တရားဝင္ လက္ထပ္ထားတဲ့ ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးကိုေတာ့ သစၥာရွိရွိ မယားမွတ္မွတ္ ေပါင္းၾကတာေတြ႔ရတယ္။
ဒါဟာ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ အစဥ္အလာၾကီးမားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈအဆံုးအမရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမန္မာအမ်ဳိးသားမ်ားဟာ ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးမ်ားၾကားမွာ မ်က္ႏွာပြင့္ၾကတယ္။ ျမန္မာေယာက်ာၤးဆို မခါးဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္အသိ တခ်ဳိ႔ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးေတြဆို ကၽြႏ္ုပ္ကိုေျပာတယ္။ မိတ္ဆက္ေပးေနာ္ ျမန္မာေယာက်ာၤး အသိရွိရင္ မိတ္ဆက္ေပးေနာ္တဲ့။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြႏ္ုပ္ကေတာ့ အဲဒီလို လူမ်ဳိးျခားအလည္မွာ ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္ေအာင္ ေနေပးတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသားမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဆက္လက္ျပီးလည္း ကိုယ့္သိကၡာ၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိးသိကၡာကို ေစာင့္ထိန္းႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။
ကၽြႏ္ုပ္အလုပ္ရွင္ ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးကေတာ့ အရင္စာနံပါတ္(၂)မွာ ေဖၚျပခဲ့သလိုပဲ အလုပ္မ်ားရတဲ့အထဲ ရံဖန္ရံခါမွာ smallနဲ႔ bigၾကားမွာ ဗ်ာမ်ားရေသးတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ ရိ္ပ္မိသြားမွန္းသိလို႔ ကၽြႏ္ုပ္ကိုဆို အလုပ္ေတြ သိပ္မခိုင္းေတာ့ျခင္း၊ ကိတ္မုန္႔ ခဏခဏ ေကၽြးျပီး အလုပ္ထဲက အင္မတန္မွ အတင္းေျပာတဲ့ အဖြားၾကီးေတြနဲ႔ မေရာဖို႔ကိုလည္း ေျပာရေသးတယ္။
ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္အက်င့္က ကၽြႏ္ုပ္နဲ႔ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ လူမွန္သမွ်ကို စိတ္ဝင္စားတယ္။ သိထားခ်င္တယ္။ အဲဒီလို တတ္ႏိုင္သမွ် သိထားျခင္းျဖင့္ အဲသည့္လူနဲ႔ဆက္ဆံေရးမွာ အရမ္းအသံုးဝင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သိထားခ်င္ျခင္းပဲျဖစ္တယ္။ အတင္းေျပာဖို႔ အပုပ္ခ်ဖို႔ ကၽြႏ္ုပ္စိတ္မဝင္စားဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္ကိုလာေျပာရင္လည္း အခ်ိန္ရရင္ နားေထာင္ေနလိုက္တာပဲ။ အလံုးစံုကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ယံုေလ့မရွိဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြႏ္ုပ္အလုပ္ရွင္ အမ်ဳိးသမီးနဲ႔က်ေတာ့ အခ်ိန္ရရ မရရ နားေထာင္ရမွာက ကၽြႏ္ုပ္အလုပ္လို ျဖစ္လာေရာ။ သူကလည္း ဘယ္တုန္းက ေျပာခ်င္ေနမွန္းမသိတဲ့ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို Dictionaryအားကိုးနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ကို ေန႔တဓူဝ ေျပာျပပါေလေရာ။ တခုေတာ့ ေကာင္းတယ္။ သူအဲလိုေျပာတဲ့အခ်ိန္ဆို ကၽြႏ္ုပ္ အလုပ္ လုပ္စရာမလိုဘူး။ (အဲသည့္တုန္းကအေတြးေပါ့ေနာ္)
တေန႔မွာေတာ့ ဆိုင္မွာလူရွင္းခိုက္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ကိတ္မုန္႔တလံုးကို ေျဖးေျဖးခ်င္းဖဲ့စားရင္း သူရင္ဖြင့္တာကို နားလည္လိုက္ နားမလည္လိုက္နဲ႔ပဲ နားေထာင္ေနေလရဲ႕။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔အေဖ သူေဌးေရာက္လာျပီး ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို အေခ်ာင္ခိုေနတယ္ဆိုျပီး ဆူပါေလေရာ။
ဂ်ပန္က စားေသာက္ဆိုင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စက္ရံုအလုပ္ရံုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာေရးစာခ်ီပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္ခ်ိန္မွာ လက္ကအလုပ္ လုပ္ေနရင္းနဲ႔ စကားေျပာခြင့္ရွိေပမယ့္ ဒီအတိုင္း ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ရပ္စကားေျပာတာ ထံုးစံမရွိဘူး။ အလုပ္နဲ႔လက္နဲ႔ ျပတ္ေလ့မရွိၾကဘူး။
အခုေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္က လက္ထဲမွာ မုန္႔တန္းလန္း၊ သူ႔သမီးကလည္း လက္ထဲမွာ Dictionaryၾကီး တန္းလန္းနဲ႔ မိေတာ့တာေပါ့။ သူေဌးက တူးတူးခါးခါး စူးစူးဝါးဝါး ဆူပါေလေရာ။ သားအဖခ်င္းမို႔ သူေဌးေျပာသမွ်ကို သူ႔သမီးက မနာေပမယ့္ ကၽြႏ္ုပ္က နာတယ္။ အလံုးစံု နားမလည္ေပမယ့္ ႏွလံုးတုန္တက္ေအာင္ နာတယ္။
“က်မက ဦးေလးသမီးေျပာလို႔ ရပ္နားေထာင္ေနရတာ၊ တကယ္ဆို ဦးေလးသမီးရဲ႕ ရင္တြင္းျဖစ္ေတြကို စိတ္မဝင္စားဘူး၊ မုန္႔ကလည္း သူေကၽြးလို႔စားတာ၊ ဦးေလးသမီးနဲ႔ အၾကိဳက္မလိုက္ရင္ က်မကို အလုပ္ထဲမွာ ဂြင္ထဲကေန ဦးေလးသမီးက ပညာျပေတာ့ က်မပဲ ခံရမွာေလ။ ဆူစရာရွိရင္ ကိုယ့္သမီးကိုယ္ဆူပါ့လား “ လို႔ အားရပါးရ ေျပာလိုက္ခ်င္တာေပါ့ေနာ္။
ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာ ကၽြႏ္ုပ္ အဲဒီလို ဘယ္ေျပာတတ္ပါ့မလဲ။ ကိုယ္နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကားတခုရဲ႕ ဆူသံပူသံဟိန္းဟံေဟာက္သံေတြဟာ နားလည္တာထက္ေတာင္ ပိုျပီးအခံရခက္ေသးတယ္ဆိုတာကို အဲသည့္အခ်ိန္မွာ ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ၾကံဳခံစားလိုက္ရတာပဲ။ ရင္ထဲက စူးျပီးေအာင့္လာတယ္။
မေက်နပ္စိတ္၊ မခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ ေဒါသအပူမီး၊ ျပန္မေျပာႏိုင္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ရတဲ့ ဝမ္းနည္းေလာင္ျမိဳက္မႈ အပူမီးေတြေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ရင္ဘတ္ထဲက ေအာင့္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးတခြန္း ေမးသလိုလို ဆူသလိုလို ခပ္ေငါက္ေငါက္ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားကို ကၽြႏ္ုပ္နားလည္တယ္။
အဲသည့္လူၾကီးက “ ငါေျပာေနတာၾကားလား၊ နားလည္လား၊ နားလည္ရင္ ဟုတ္ကဲ့ လို႔ ျပန္ေျပာ “တဲ့။ ဒီအခါမွာေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္လည္း တခ်ိန္လံုး ေခါင္းငံု႕ျပီး အဆူခံေနရာကေန အဲသည့္ လူၾကီး မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္သူ႔မ်က္လံုးကို ၾကည့္ျပီး တခြန္းပဲ ေျပာလိုက္တယ္။
“ ငါနားလည္ပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ အလုပ္က ထြက္တယ္ “ လို႔။
ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ေျပာေျပာဆိုဆိုပဲ အတြင္းခန္းထဲဝင္ျပီး Time card သြားရိုက္လိုက္တယ္။ အဝတ္လဲတယ္။ ျပကၡဒိန္ကို သူတို႔ ၂ေယာက္ၾကားကို ယူလာျပီး လခေပးမယ့္ရက္ကို လက္နဲ႔ေထာက္ျပျပီး အဲသည့္ေန႔ ငါ့ပိုက္ဆံလာယူမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲသည့္တုန္းက လခဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကိုေတာင္ အခုလို ေသြးပူေနခ်ိန္မွာ မစဥ္းစားဘဲနဲ႔ မေျပာတတ္ေသးဘူး။
သူတို႔၂ေယာက္က ကၽြႏ္ုပ္ကို ဘာေတြလဲ မသိဘူးေျပာၾကတယ္။ နားေထာင္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့လို႔ ဆိုင္ရဲ႕ မွန္တံခါးကို တြန္းဖြင့္ျပီး ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အံ့ၾသျခင္း၊ နားမလည္ျခင္း ၊စိတ္ပ်က္ျခင္းတို႔နဲ႔အတူ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးပါလိမ့္ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ေနတဲ့ သူတို႔ ၂ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
အဲသည့္အခ်ိန္တုန္းက ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕စိတ္ဓါတ္၊ ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕အေတြးအေခၚနဲ႔ ကၽြႏု္ပ္ရဲ႕အေတြ႔အၾကံဳေတြဟာ ေျမၾကီးထဲက ထြက္ျပီး ကမာၻေျမေလာကကို ေရာက္ခါစ မွ်စ္စို႔ေပါက္စႏုႏုေလးေလာက္ပဲ ရွိေသးပါလားဆိုတာကို အဲသည့္တုန္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသံုးသပ္တတ္ခဲ့ဘူး။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေၾကြးေက်ာ္လိုက္တာက ငါမာတယ္ေပါ့။ ေျမသားမာမာၾကီးထဲက ထိုးထြက္ေပါက္လာတဲ့အတြက္ ငါဟာ ေျမၾကီးထက္မာတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးကိုပဲ ျမင္တယ္။ ကို္ယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ျမင္တယ္။ ကိုယ္တေယာက္တည္းပဲ ေျမၾကီးကို ေဖါက္ထြက္လာရသလိုလိုေပါ့။ ကိုယ့္ေဘးမွာ အလြန္ျမင့္မားစြာ အျပိဳင္းအရိုင္းတည္ရွိေနၾကတဲ့ ဝါးပင္မ်ားဟာ မွ်စ္ဘဝကလာတယ္ဆုိတာကို နားမွ မလည္ေသးပဲကိုး။
တာဝန္ယူျခင္းနဲ႔ အခြင့္အေရး ခံစားရျခင္း၊ တာဝန္ကိုမွီျပီး အခြင့္အေရးယူျခင္းဟာ တူမလိုလိုနဲ႔ လံုးဝ ကြဲျပားျခားနားတယ္ဆိုတာကို ကၽြႏ္ုပ္မစဥ္းစားတတ္ခဲ့ဘူး။
အဲသည့္တုန္းကေတာ့ ငါမမွားဘူး။ ငါမွန္တယ္ေပါ့။
အလုပ္ကေတာ့ (၃)လပဲ ခံတယ္။ ျပဳတ္သြားျပီ။ အဲ….မွားလို႔ ထြက္လိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။
ဆက္ေရးပါဦးမည္။
နႏၵာ
ဒီစာကို ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ လူငယ္မ်ား၊ ဂ်ပန္ကို အလုပ္လာလုပ္ခ်င္ေသာ လူငယ္မ်ားအတြက္ အဓိကဦးတည္၍ ေရးပါသည္။ ကမာၻ႕အလုပ္လုပ္ဆံုး လူမ်ဳိးမ်ားလို႔ မွတ္တမ္းတင္ခံရတဲ့ တိုင္းျပည္တျပည္ကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ အေျခခံ လူတန္းစားတေယာက္ရဲ႕ အလုပ္ခြင္တြင္း ေတြ႔ၾကံဳရေသာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ျပႆနာမ်ားထဲမွ သင္ခန္းစာမ်ား၊ အတုယူစရာမ်ား၊ ေရွာင္က်ဥ္စရာမ်ားအား လိုလွ်င္ယူႏိုင္ရန္သာ ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ “ေလာကတြင္ ယူေသာ္ရ၏”။
0 comments:
Post a Comment