ဆည္းဆာရိပ္မွာ ေခၽြးသိပ္ျခင္း

by Thenanda Tun on Sunday, November 25, 2012 at 8:56pm 

ေဒၚစိန္ၾကည္

ေနဝင္ခ်ိန္နီးပါျပီ။ နီးဆို အသက္ကေတာင္ ၉၃ႏွစ္ ရွိေနျပီပဲ။ ကိုယ္႔ဘဝၾကီးမွာ ဒီလိုေနထိုင္ရလိမ္႔မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ႔ဖူးဘူး။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္႔ေခတ္ ကိုယ္႔အခါက ကိုယ္႔ေလာက္ပဲေပါ႔။ ကေတာ္ဆယ္ပါးမွာ တစ္ပါးအပါအဝင္ဆိုပါေတာ႔……..။ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး အဆင္ေျပေျပ ေနခဲ႔ရပါရဲ႕။

အဆင္မေျပတာဆိုလို႔ သားသမီး မထြန္းကားတာ တစ္ခုပဲ ေျပာစရာရွိတယ္။ အဖိုးၾကီးက ကိုယ္႔ကို အရင္ထားသြားေလေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ တစ္ေယာက္တည္း အေဖာ္မဲ႔လို႔ေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ပင္စင္လစာေလးကေတာ႔ အခုခ်ိန္ထိ ရေနဆဲပါပဲ။ တူ တူမေတြကလည္း ၾကည္႔ရႈၾကပါရဲ႕။ သူတို႔မွာလည္း သူတို႔ ကိစၥ သူတို႔ အိမ္ေထာင္နဲ႔ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ကို အျမဲတမ္းေတာ႔ ဘယ္ၾကည္႔ရႈႏိုင္မွာလဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အားလံုး စုေပါင္း တိုင္ပင္ ဆံုးျဖတ္ျပီး ကိုယ္ ဒီေနရာေလးကို ေရာက္လာခ႔ဲတယ္။ တရားေလး မွတ္ရင္း ပုတီးေလး စိပ္ရင္း နဲ႔ အဆင္ကို ေျပလို႔……………။

---------------------------------------------------------------------------

ဦးဘခင္

က်ဳပ္ နာမည္ ဘခင္။ က်ဳပ္အသက္က ဒီျပာသိုလဆိုရင္ ၉၁ နွစ္ ျပည္႔မွာဆိုေတာ႔ မၾကာခင္ က်ဳပ္က ၉၂ ႏွစ္ကို ေရာက္ေတာ႔မယ္။ က်ဳပ္ စိတ္နာတယ္။

ႏြားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ဒီႏြား။

က်ဳပ္မွာ ႏြားတစ္ေကာင္ရွိပါရဲ႕။ အဲဒီ ႏြားဟာ က်ဳပ္အိမ္ကို ေရာင္း ပိုက္ဆံေတြ ယူျပီး က်ဳပ္ကို ဒီလာပို႔လိုက္တာပဲ။ အခုေတာ႔ ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ မသိဘူး။ သူ႔မိန္းမရဲ႕ ဇာတိ မႏၱေလးမွာပဲလား ဘယ္ေပါက္လို႔ ဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုတာ လံုးလံုးကို မသိေတာ႔ဘူး။ တစ္ခါမွလည္း ေပၚမလာေတာ႔ဘူး။ အရင္တုန္းကမ်ားဆို က်ဳပ္က သားေယာက္်ားေလးမွ သားေယာက္်ားေလး သိပ္လိုခ်င္တာ။ သမီးမိန္းကေလးဆိုရင္ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မထည္႔ၾကည္႔ဖူးဘူး။ အခုေတာ႔ အခ်ိန္ေနွာင္းမွ သိျပီ။ သမီးမိန္းကေလးသာဆို က်ဳပ္ကို ဒီလို လာပစ္ထားမလား။ ငပိ န႔ဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆားနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ အေဖၾကီးကိုေတာ႔ ေကၽြးမွာပဲ။ ကိုယ္႔အေဖကို ရင္ခြင္ထဲ ထည္႔ထားမွာပဲ။ က်ဳပ္ဆုေတာင္းတယ္။ ေနာင္ဘဝ အဆက္ဆက္ ဘယ္ေတာ႔မွ သားေယာက္်ားေလးမေမြးေစနဲ႔လို႔။ က်ဳပ္ စိတ္နာလြန္းလို႔ပါဗ်ာ။

က်ဳပ္က နား နည္းနည္းေလးတာကလြဲျပီး ကို္ယ္႔ဘာသာကိုယ္ သြားနိုင္လာႏိုင္ေသးတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း က်ဳပ္ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေတြးမိျပန္ေရာ……………။

 --------------------------------------------------------------------

ေဒၚျမမွီ

၈၃ႏွစ္တာ ကာလ၊ ဘဝအေၾကာင္းမ်ား ေျပာရရင္ တစ္ေထာင္႔တစ္ညထက္ေတာင္ မ်ားသြားမယ္။

အပ်ိဳၾကီးဆိုေတာ႔ ငယ္စဥ္တုန္းကလည္း ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ရွာေဖြစားေသာက္တာပါပဲ။

ကံဇာတ္ဆရာက ဇာတ္နာေအာင္ ဖန္ေလေတာ႔ ရုတ္ျခည္းေကာက္ခါငင္ခါ နဲ႔ သတင္းစာဖတ္ေနရင္းကေန အျမင္ေတြ ဝါးဝါးလာျပီး မ်က္လံုး ႏွစ္ဖက္လံုး လံုးလံုး ကြယ္သြားေတာ႔တာပါပဲ။ မ်က္လံုးက ကြယ္သြားေလေတာ႔ ဘာမွလည္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္လို႔ မရေတာ႔…။ အရပ္ကေတာ႔ ေကာင္းရွာပါတယ္။ ထမင္းဟင္းခ်က္ဖို႔ ၁၅၀၀၀ နဲ႔ လူငွားေပးတယ္။ ေနာက္ သံုးဖို႔ စြဲဖို႔ ၅၀၀၀ ရွာေပးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ရက္ကေန လ၊ လကေန ႏွစ္ကူးလို႔ တစ္ေႏြကေန ႏွစ္ေႏြ သံုးေႏြ ေျပာင္းသြားတဲ႔ အခါမွာေတာ႔ သူတို႔လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ဒီေနရာေလးကို ေရာက္လာခဲ႔ေတာ႔တာ။ ေနာက္ေတာ႔ ကုသိုလ္ရွင္ေတြရဲ႕ ေက်းဇူး နဲ႔ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းျပန္ရခဲ႔တယ္။ အေမွာင္ဘဝမွာ ၇ ႏွစ္တာ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရေပမယ္႔ အခုေတာ႔ ေန သာ တာကိုလည္း ေတြ႕ေနရျပီ။ ေရာက္ေနတဲ႔ ဘဝမွာ အေကာင္းဆံုးေနရင္း တရားေလး ႏွလံုးသြင္းရင္း ေနဝင္ခ်ိန္ကို ၾကိဳလင္႔ေနဆဲ……………။

------------------------------------------------------------------------

ေဒၚေငြရင္

က်ဳပ္ဘဝကိုက ကံဆိုးလြန္းပါတယ္ေလ……..။

ေတြးလိုက္တိုင္း မ်က္ရည္က်တယ္။ စကားစပ္မိတိုင္းလည္း မ်က္ရည္က်တယ္။ သားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဒါင္က်က် ျပားက်က် ျဖတ္သန္းေနတဲ႔ ဘဝမွာမွ ………..ၾကမၼာဆင္ဆိုးက ရက္ရက္ စက္စက္ ဝင္တိုးခဲ႔တာ…။

သားက အလုပ္ထဲ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း ဘယ္ကေန ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိ …..စိတ္ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္ရာကေန သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ သူမမွတ္မိေတာ႔….။ ဒီၾကားထဲ က်ဳပ္က ေလတျခမ္းျဖတ္သြား….။ အိပ္ယာထဲ ဘံုးဘံုးလဲရတဲ႔ အျဖစ္။ အနီးအပါးက လူေတြက ၾကည္႔ရႈၾကေပမယ္႔ နိစၥဓူဝ ျပဳစုဖို႔ၾကေတာ႔ သိပ္မလြယ္…..။

တူ တူမ ေတြဆိုတာကလည္း တနယ္တေက်းမွာ…။ အနီးအပါးမွာ ရွိဦးေတာ႔ …။ ဘယ္သူကမွ က်ဳပ္ကို အခ်ိန္ျပည္႔ ျပဳစုႏိုင္မွာ မဟုတ္။ အိပ္ယာထဲ အညစ္အေၾကးေတြ နဲ႔ တလူးလူး ျဖစ္တဲ႔ အခါျဖစ္….။ အစာေရစာ ျပတ္လပ္တဲ႔ အခါ လပ္ရင္း…..။ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ရံဖန္ရံခါ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေပးတဲ႔ အခါ လုပ္ေပးရဲ႕။ အိပ္ယာထဲ လဲေနတာ ႏွစ္ေပါက္လာေတာ႔ ရပ္မိ ရပ္ဖ ေတြ တိုင္ပင္ရင္း ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္ဒီေရာက္လာတယ္။

ရက္ပိုင္းေလးပဲ ရွိေသးေပမယ္႔ က်ဳပ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေလး ေနရတယ္။ အခ်ိန္မွန္ စားေသာက္ရတယ္။ ျပဳစုေပးမယ္႔ လူေတြလည္း ရွိတယ္။ က်ဳပ္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမလား…..။

က်ဳပ္ ဘဝကို က်ဳပ္ ေတြးမိတိုင္းေတာ႔ မ်က္ရည္က်မိတုန္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးး…………………………။

------------------------------------------------------------------------------

ဆည္းဆာရိပ္ ဂိလာန ဘိုးဘြားရိပ္သာ

အခ်ိန္အားျဖင္႔ မနက္ ၁၀ နာရီ

အရင္က ဒီလိုေနရာေတြကို ေရာက္ခဲ႔ဖူးေပမယ္႔ အေပၚယံ သက္သက္မွ်သာ………။

အခုေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူ ဒီမွာရွိတဲ႔ အဘိုးအဘြား ၄၅ ေယာက္ရဲ႕ တစ္ေန႔တာအာဟာရကို ဒါန စုျပဳၾကရင္း ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ တဒဂၤခဏေလး အေဖၚျပဳေပးမယ္လို႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္ျပီး ေရာက္လာတာကေတာ႔ ကၽြန္မအတြက္ ဒါပထမဦးဆံုး အၾကိမ္ပါပဲ။

ပထမဆံုး ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႕ အေပၚထပ္က လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ေသးတဲ႔ အဘြြားေတြဆီၤကို အရင္တက္သြားလိုက္တယ္။

အေပၚထပ္မွာ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ သြားလာႏိုင္တဲ႔ အဘြားေတြ ကို ေတြ႔ရတယ္။

တစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ နဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ အိပ္ယာေလးေတြက အစီအရီ။

နာမည္ကပ္ထားတဲ႔ ဘီရိုပုေလးေတြက အိပ္ယာေဘးမွာ ေနရာယူလို႔။

ေအာက္ထပ္မွာ အေဆာင္ႏွစ္ေဆာင္ရွိျပီး တစ္ေဆာင္က အဘိုးေဆာင္နဲ႔ တစ္ေဆာင္က အဘြားေဆာင္….။ အဲဒီအေဆာင္ေတြမွာ ေလျဖတ္ေနတဲ႔ အဘိုးအဘြားေတြကိုလည္း ေတြ႕ရရဲ႕။ ေစတနာအျပည္႔နဲ႔ ထမင္းကို ေသခ်ာခြံ႔ေကၽြးတဲ႔ ဝန္ထမ္းေတြ၊ အႏြံတာခံႏိုင္တဲ႔ ဝန္ထမ္းေတြ၊ သန္႔ရွင္းေရးေတြ၊ သူ႔အခ်ိန္နဲ႔ သူ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ေပး….ဆီးခ်ိဳတိုင္းေပးတဲ႔ က်န္းမာေရးေစာင္႔ေရွာက္မႈေပးတဲ႔ ဝန္ထမ္းေတြ နဲ႔ စနစ္တက်ရွိလွတယ္။

ဒီကိုေရာက္လာေတာ႔ ဒီလို ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြနဲ႔ အသားမက်တဲ႔ ကၽြန္မ အရင္ဆံုး ဘာကို စလုပ္ရလဲ၊ ဘာက စေျပာရလဲဆိုတာကို မသိသလို ေၾကာင္အမ္းအမ္းေတာ႔ ျဖစ္ေနလိုက္ေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ႔မွ စိတ္ထဲ ငါ႔ အဘိုးအဘြားေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ ငါဘယ္လို စေျပာမလဲလို႔ ေတြးလိုက္ျပီး အနီးဆံုးက အဘြားတစ္ေယာက္ ကုတင္ေပၚမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း အဘြား ေနေကာင္းလား လို႔ စကားစလိုက္တဲ႔ အခါ ကိုယ္႔ရင္ထဲက အလိုလိုျဖစ္လာတဲ႔ ေစတနာေၾကာင္႔ ကၽြန္မ ခဏေလးအတြင္း အသားက်သြားခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။

သူတို႔ေျပာသမွ် နားေထာင္ရင္း သူတို႔ကို အားေပးရင္း အားေပးသူကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နစ္ေနခဲ႔တယ္။

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ငိုခ်လိုက္ခ်င္တဲ႔ ခံစားခ်က္ကို ျမိဳသိပ္….။ အသံကို မယိုင္ေအာင္ ထိန္းရင္း စကားစကို ဆက္ေနခဲ႔ရေပမယ္႔ လည္ေခ်ာင္းတစ္ခုလံုး နာက်င္ တစ္ဆို႔ေနခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မ အားတင္းထားတယ္။

ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ကၽြန္မ ငိုခ်လိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။

ကၽြန္မလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ႔ သူတို႔လက္ေတြမွာ အားကိုးလိုျခင္းေတြ ပါတယ္။ သူတို႔ မ်က္ဝန္းေတြမွာ ေထြးေပြ႔ခံလိုျခင္းေတြကို ေတြ႔တယ္။ သူတို႔ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေက်းဇူးတင္ျခင္းေတြကို ျမင္ရတယ္။ သူတို႔ကို အေရးတယူ စကားေျပာေပးတဲ႔၊ ဂရုတစိုက္ နားေထာင္ေပးတဲ႔၊ တဒဂၤေပမယ္႔ ေႏြးေထြးမႈကို ေပးတဲ႔သူကို သူတို႔ လုိအပ္ေနတာပါ။

တစ္ေယာက္ကို စကားေျပာေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ က်န္တဲ႔ အဖိုးအဖြားေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႔တၾကီးနဲ႔ ၾကည္႔ေနတဲ႔ မ်က္ဝန္းေတြဟာ ကၽြန္မ ရင္ကို လႈပ္ခတ္ေစခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မ ေနာက္ အဖိုးအဖြားေတြဆီကို သြားရဦးမယ္။ သူေျပာခ်င္တာေလးေတြကို ကၽြန္မ နားေထာင္ေပးရဦးမယ္။ နားေထာင္ေနရင္း ကၽြန္မ ငိုခ်င္ျပန္ဦးမယ္။

သူ႔ေနရာမွာ ငါ သာဆိုရင္လို႔ ေတြးမိေကာင္း ေတြးမိဦးမယ္။ အဲဒီအခါ ကၽြန္မ နာက်င္မိဦးမယ္။

ဆည္းဆာဆိုတာ အလွဆံုးအခ်ိန္လို႔ တင္စားၾကေပမယ္႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သာသာယာယာ ေနဝင္သြားမွာလား…။

မိုးေမွာင္က်လို႔ ရုတ္ျခည္း ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္သြားမွာလား….။

ဒါကို ဘယ္သူကမ်ား သိႏိုင္မွာတဲ႔လဲ…။

ကဲ ………………..မိတ္ေဆြ

သင္ကေရာ သင္႔ဆည္းဆာခ်ိန္ေတြ လွပေနလိမ္႔မယ္လို႔ သင္ထင္ထားပါသလား။

ကၽြႏု္ပ္ကေတာ႔ တထစ္ခ် အာမ မခံရဲပါဟုပဲ ေျဖရမည္။

ဘဝအလွည္႔အေျပာင္း အခ်ိဳးအေကြ႔ဆိုတာ ၾကိဳတင္တြက္ခ်က္ ေဗဒင္တြက္ထားလို႔မွ မရတာပဲ။

(တိုက္ရိုက္လွဴဒါန္းလိုသူမ်ားအတြက္…………

ဆည္းဆာရိပ္ ဂိလာန ဘိုးဘြားရိပ္သာ

ဖုန္းနံပါတ္...

...၇၃၀၁၈၀၀၇။

လိပ္စာ……… အမွတ္ ၈၀၃/ ၈၀၅ မေဟာ္သဓလမ္း ၁၂ရပ္ကြက္၊ အေရွ႕ဒဂုံ... ရန္ကုန္ၿမိဳ႕...။

ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွ လွဴဒါန္းလိုသူမ်ားကိုယ္စားလည္း အခမဲ႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားေရာက္လွဴဒါန္းေပးမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း …………..အဖိုးအဖြားတို႔ အက်ိဳးေမွ်ာ္၍ ႏိႈးေဆာ္လိုက္ရပါတယ္။)

  

မွတ္ခ်က္..........နာမည္မ်ားသည္ အဘိုးအဘြားမ်ား၏ မူရင္း နာမည္မ်ား မဟုတ္ၾကပါ။