ဆင္းရဲသားႏွင့္ ပုစြန္ သမီးပ်ဳိ (လူထု ဦးလွ)

Posted by ၿငိမ္းေအာင္ on October 13, 2012 at 11:00amအီးေမးလ္ပုိ ့မယ္   ဘေလာ ့ပုိစ္ၾကည္မယ္

အရင္တုန္းက မိဘမ်ားကြယ္လြန္သြားသျဖင့္ အဘြားႏွင့္သာေနရေသာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိေလသည္။ သူသည္ပညာကုိမ်ားစြာလုိလားေသာ္လည္း ပညာမသင္ရေခ်။အဘြား၏ ဆုံးမစကားမ်ားကုိသာ ေန႔တုိင္း နာယူေနရေလသည္။

လူငယ္ေလးသည္ပညာကုိလုိလားသူျဖစ္သည့္အတုိင္း အျခားလူမ်ား လုပ္ၾကကုိင္ၾကသည့္နည္းမ်ား အလုပ္အကုိင္မ်ားကုိ စိတ္၀င္စားစြာေအာက္က်ဳိ.ခံ၍ ေလ့လာလုပ္ကုိင္ေလ့ရွိေလသည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါထုိရြာထဲမွလူတစ္စုသည္ ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းသုိ႔ သြားၿပီးႁမဳွံးေထာင္ၾကသည္။
လူငယ္ကေလးလည္း အဖြားထံခြင့္ေတာင္းၿပီး ထုိလူတစ္စုေနာက္သုိ႔ လုိက္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္လူငယ္ကေလးအားသူတုိ.နား အလာမခံ သူတုိ႕ေနာက္ အလုိက္မခံ ၀ုိင္းပယ္ၾကသည္။ သုိ႕ႏွင့္လူငယ္ကေလးသည္ စိတ္အားငယ္ငယ္ႏွင့္ ေခ်ာင္းတစ္ေနရာသုိ႕ဆင္း၍ သူတတ္သည့္နည္းအတုိင္း
ႁမဳွံးေထာင္ထားခဲ့ၿပီး ျပန္လာခဲ့ေလသည္။

ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္လင္းေသာ္ ေထာင္ထားခဲ့ေသာၿမွံဳးကုိ သြားၾကည့္ရာ ပုစြန္မေလးတစ္ေကာင္
မိေနသည္ကုိလူငယ္ကေလး ေတြ႕ရေလသည္။ သူသည္ၿမွံဳးထဲမိေနႏွင့္ေသာ ပုစြန္မေလးမွာ ငယ္လြန္းလွသျဖင့္ မလုိခ်င္သည္ႏွင့္ ေခ်ာင္းထဲျပန္လႊတ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္သူ၏ၿမွံဳးကုိ ျပန္ေထာင္ၿမဲေထာင္ၿပီးျပန္လာခဲ့သည္။
 ေနာက္တစ္ေန႕တြင္လူငယ္ကေလးသည္ သူ၏ၿမွံဳးကုိအရင္ေန႕ကကဲ့သုိ.ပင္ သြားၾကည့္.ျပန္သည္။ ထုိေန႕တြင္လည္းသူ၏ ၿမွံဳးထဲ၌ အရင္တစ္ေန႕ကမိေနႏွင့္သည့္ပုစြန္မေလး မိေနသည္ကုိသာ ေတြ႕ရျပန္သည္။ထုိ႔ေၾကာင့္လူငယ္ကေလးသည္ ပုစြန္မေလးကုိလႊတ္၍ သူ၏ၿမွံဳးကုိေထာင္ၿမဲျပန္ေထာင္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ေလသည္။

လူငယ္ကေလးသည္ေန႔တုိင္းေန႔တုိင္းဤကဲ့သုိ႔ပင္ သူေထာင္ထားေသာၿမွံဳးကုိစိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ သြားသြားၾကည့္သည္။
သြားၾကည့္တုိင္းလဲ ငါးတစ္ေကာင္မွ်မိေနသည္ကုိ မေတြ႕ရဘဲ ခါတုိင္းမိေနက်
ပုစြန္မေလးမိေနသည္ကုိသာ ေတြ႕ရသည္။ဤသုိ႔ျဖင့္ရက္အေတာ္ၾကာလာခဲ့သည္။

သုိ႔ၾကာလာေသာအခါလူငယ္ကေလးသည္ ၿမွံဳးကုိသြားမၾကည့္လုိေတာ့ စိတ္တုိလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ေနာက္ဆုံးေန႔အေနျဖင့္ သြားၾကည့္ဦးမည္ဟုဆုိကာ ေခ်ာင္းထဲေထာင္ ထားသည့္ၿမွံဳးကုိ သြားၾကည္႕ေလသည္။
ထုိေန႕တြင္လည္း ေန႕တုိင္းမိေနက်ပုစြန္မေလးေရာက္ေနသည္ကုိပင္ေတြ႕ရေလရာ၊ ဤပုစြန္မေလးသည္
မ်ားစြာအေႏွာင့္အယွက္ေပးသည္။ သူ ့ေၾကာင့္ငါးမ်ားၿမဳွံးထဲမ၀င္ျခင္းျဖစ္မည္ဟု စဥ္းစားမိကာ
ပုစြန္မေလးကုိသတ္ပစ္မည္လုပ္ေလေတာ့သည္။

ထုိအခါပုစြန္မေလးက လူအသံေလးျဖင့္ သူ႕ကုိမသတ္ရန္လူငယ္ကေလးအားေတာင္းပန္ေလသည္။
လူငယ္ကေလးသည္ ပုစြန္မေလးကဤကဲ့သုိ႕ေတာင္းပန္စကား ေျပာသည္ကုိ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲၾကားလုိက္သျဖင့္
မ်ားစြာအံ့ၾသသြားသည္။ သုိ႔ႏွင့္ “ေန ့တုိင္းေန ့တုိင္း ၿမွံဳးထဲဘာလုိ႕လာလာေနသလဲ”ဟုပုစြန္မေလးအား
ေမးလုိက္သည္။ ”ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္းအလုပ္တစ္ခုလုပ္ၿပီးအလကား လာလာေနသည္မဟုတ္ပါ လာခ်င္လြန္း၍
တမင္လာေနျခင္းျဖစ္ပါသည္” ဟု ပုစြန္မကေလး ေျပာေလသည္။
“မည္ကဲ့သုိ႕လုပ္ေပးရမည္နည္း မည္သည္႔အကူအညီကုိလုိ၍ လာလာေနပါသနည္း”ဟု လူငယ္ကေလးက
ဆက္ေမးျပန္သည္။ထုိအခါပုစြန္မေလးသည္ လူငယ္ကေလးအားေမာ့ၾကည့္ သကဲ့သုိ႔လုပ္ၿပီး
“ထူးထူးေထြေထြ လုပ္ေနစရာမလုိပါ စဥ့္အုိးတစ္လုံးတည္း ေရအျပည့္ႏွင့္သာထည့္ထားပါ” ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။

လူငယ္ကေလးသည္ ပုစြန္မေလးေျပာသည့္အတုိင္းလုပ္ရေကာင္းမည္ေလာ မေကာင္းမည္ေလာ ဆုိသည္ကုိမသိ။
သုိ ့ေသာ္ေစာင့္ၾကည့္.ရဦးမည္ ဆုိကာအိမ္သုိ ့.ယူလာၿပီး သူေျပာသည့္အတုိင္းစဥ့္အုိးထဲ
ေရအျပည့္ထည့္၍သူ႕ကုိထားလုိက္သည္။ပုစြန္မကေလးသည္ စဥ့္အုိးထဲေရာက္သည္ဆုိလွ်င္ပင္ ေအာက္ငုပ္ သြားလုိက္ အထက္ေပၚလာလုိက္ႏွင့္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေပသည္။

အဘြားႏွင့္လူငယ္ကေလးသည္ နံနက္တုိင္းအိပ္ရာမွေစာေစာထ၍ လုပ္ေနက်ကုိင္းေတာအလုပ္ကုိ သြားလုပ္ၾကၿပီး ညေနမုိးခ်ဳပ္မွအိမ္ျပန္လာေလ့ရွိၾကသည္။ သုိ႔ျပန္ေရာက္လာသည့္ အခါတုိင္းလည္း မည္သူလာေရာက္ခ်က္ျပဳတ္ထားသည္ဟု မသိရဘဲ အဘြားႏွင့္လူငယ္ကေလးတုိ႔အတြက္ ထမင္းဟင္းမ်ား ခ်က္ခ်က္ထားသည္ကုိေတြ႕ရသည္။သူတုိ႕သည္ အံ့ၾသမဆုံးလည္းျဖစ္ေနၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္မည္သူ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိမွ် ဤအေၾကာင္းဖြင့္ဟ၍မေျပာေပ ေနၿမဲအတုိင္းသာေနၾကေလသည္။

တစ္ေန႔ေသာ္ အဖြားႏွင့္လူငယ္ကေလးတုိ႔သည္ ဤမွ်ဆန္းက်ယ္၍အံ့ၾသဖြယ္ေတြ႕ေတြ႕ေနရသည့္ အေၾကာင္းကုိသိလုိလာသည္။
အျခားသူမ်ားႏွင့္အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကုိေမးကလည္း သတင္းေပးသလုိျဖစ္သြားမည္ စုိးသျဖင့္ သူတုိ႔ဘာသာသူတုိ႕စူးစမ္းေထာက္လွမ္းလုိျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္အဖြားႏွင့္ လူငယ္ကေလးတုိ႕သည္ တစ္ေန႔တြင္ခါတုိင္းကဲ့သုိ႕ကုိင္းေတာသြားဟန္ေဆာင္၍ မသြားဘဲ အိမ္သုိ႔ျပန္လာၿပီး အေပါက္တစ္ေပါက္မွတိတ္တဆိတ္ေခ်ာင္းၾကည့္ေနၾကေလသည္။
သုိ႔ၾကည့္ေနၾကစဥ္ေရအျပည့္ႏွင့္ပုစြန္မကေလးထည့္ထားေသာစဥ့္အုိးထဲမွအလြန္ေခ်ာေမာလွပေသာမိန္းမပ်ဳိကေလးတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္ကုိ ရုတ္တရက္ေတြ႕ၾကရေလသည္။
ထုိအခုိက္အဖြားႏွင့္လူငယ္ကေလးသည္လွပေခ်ာေမာသည့္အမ်ဳိးသမီးပ်ဳိကေလးထြက္လာေသာထုိအုိးကုိရုိက္ခြဲပစ္လုိက္ၾကရန္သေဘာတူၾကသည္။ သုိ႔သေဘာတူၾကသည္ဆုိလွ်င္ပင္ ၾကာၾကာဆုိင္းမေန ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပင္အမ်ဳိးသမီးပ်ဳိကေလးရုန္း၍ စဥ့္အုိးထဲျပန္၀င္မေျပးႏုိင္ေအာင္ အားရွိသေရြ႕ ဖက္ထားလုိက္သည္။ အဘြားကစဥ့္အုိးကုိရုိက္ခြဲပစ္လုိက္သည္။

အမ်ဳိးသမီးပ်ဳိကေလးသည္ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာျဖစ္ေနသည္။လူငယ္ကေလး ဖက္ထားရာမွလြတ္ေအာင္
အားရွိသေရြ.ရုန္းသည္။သုိ.ေသာ္အားခ်င္းအင္ခ်င္းမမွ်သျဖင့္မရ၊ မလြတ္ စိတ္ဆင္းရဲသာခံရသည္။
ေနာက္ဆုံး လႊတ္ပါမည့္အေၾကာင္းလူငယ္ကေလးႏွင့္အတူေနမည့္အေၾကာင္းေတာင္းပန္ေျပာၾကားမွ လြတ္ေတာ့သည္။
ထုိေန႕မွစ၍ အမ်ဳိးသမီးပ်ဳိကေလးသည္အိမ္မွာေနၿပီးညေနတုိင္း ထမင္းခ်က္ခ်က္ထားေလသည္။
လူငယ္ႏွင္အဖြားအုိတုိ႕လည္း ကုိင္းေတာအလုပ္ကုိမွန္မွန္သြားလုပ္ၾကသည္။ဤသုိ႔ျဖင့္ေနလာခဲ့ၾကရာ
လူငယ္ကေလးအရြယ္ေရာက္ၿပီး ဤအမ်ဳိးသမီးပ်ဳိကေလးႏွင့္ေမတၱာမွ်ၾကေလေတာ့သည္။

အဘြား၏တူသည္ အလုပ္မ်ားကုိပုိ၍လုပ္သည္။ အဘြားလည္းအိမ္မႈကိစၥမ်ားကုိ မလုပ္ရေတာ့သျဖင့္
အလုပ္ခ်ိန္ပုိ၍ရသည္။အဘြား၏တူသည္ အလုပ္ပုိလုပ္သည္ဆုိရေသာ္လည္းျပန္ခ်ိန္မေရာက္မီ
အိမ္ျပန္ ျပန္လာေလသည္။ထုိ႔ေၾကာင့္အလုပ္မတြင္ဘဲ ရွိေလသည္။ဤသည္ကုိသိေသာဇနီးသည္က
အလုပ္တြင္ေစရန္ႏွင့္သူ႔ကုိအၿမဲျမင္ေနရေစရန္ သူ၏ပုံတူတစ္ခု ပန္းခ်ီဆြဲေပးလုိက္သည္။ အဘြား၏တူသည္သူ၏ဇနီးကုိယ္တုိင္ ပုံတူဆြဲေပးလုိက္သည့္ပန္းခ်ီရုပ္ပုံကုိကုိင္းေတာသုိ႔ယူသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ေသာေနရာအနီးရွိ သစ္ငုတ္တုိတြင္ခ်ိတ္၍ အလုပ္လုပ္သည္။  ဤသုိျဖင့္လုပ္ကုိင္လာခဲ့ရာအခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြားေလသည္။

တစ္ေန႔ေသာ္ ေလျပင္းမုန္တုိင္းက်လာသျဖင့္သစ္ငုတ္၌ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာထုိလူ၏ဇနီးပုံတူပန္းခ်ီကား
ေလထဲလႊင့္ပါသြားေလသည္။ပုံတူပန္းခ်ီကားသည္ အနီးအနား ၌မက်ေတာ့ေပ။ဘုရင္၏နန္းေတာ္ထဲသုိ႔
သြားက်သည္။နန္းတြင္းသူနန္းတြင္းသားမ်ားလည္း ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မွာမ်ားစြာလွပေၾကာင္း
တကယ့္အမ်ဳိးသမီး၏ ပုံတူပန္းခ်ီကားပင္ျဖစ္မည္ ထင္ေၾကာင္း ေျပာၾကေလသည္။

ဘုရင္မင္းျမတ္လည္း ဤသတင္းကုိၾကားေလရာ ပုံတူပန္းခ်ီကားဆုိသည္ကုိ အမိန္႔ႏွင့္ ေရွ႕သုိ႔သြင္းေစ ေလသည္။
မွဴးမတ္မ်ားသည္ပန္းခ်ီကားကုိဘုရင္မင္းအားဆက္သၾကသည္။ ထုိအခါဘုရင္မင္းသည္ ပန္းခ်ီကားကို ေသခ်ာစြာရႈစားသည္။
ပန္းခ်ီကားမွာ တကယ္ပင္အသက္၀င္ျပီး လွပေခ်ာေမာေနရာ ဘုရင္သည္ ပုံတူပန္းခ်ီကားရွင္ အမ်ဳိးသမီးကုိ
တပ္မက္မက္ေမာၿပီးမွဴးမတ္မ်ားအား ရွာ၍ဆက္သရန္အမိန္႔တစ္ရပ္ ခ်ေလေတာ့သည္။

မွဴးမတ္မ်ားသည္ ဘုရင့္အမိန္႔အတုိင္း အေျခြအရံမ်ားႏွင့္ ပန္းခ်ီကားႏွင့္ ပုံတူအမ်ဳိးသမီးကုိ ၿမိဳ.တကာရြာတကာ အႏွံ႔ရွာၾကသည္။
ၿမိဳ႔ရြာမ်ားေတာ္ေတာ္မ်ားေသာအခါ မွဴးမတ္မ်ားသည ပန္းခ်ီႏွင့္ပုံတူရွင္ အမ်ဳိးသမီးကုိတစ္ရြာတြင္ ေတြ႕ၾကေလေတာ့သည္။
ဘုရင္မင္းကပုံတူရွင္ အမ်ဳိးသမီးကုိရွာရန္အမိန္႔ခ်၍ အရွာထြက္လာၾကရေၾကာင္း ယခုေတြ႕ၿပီျဖစ္သျဖင့္
ဘုရင္မင္းအမိန္႔အတုိင္းလုိက္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာၿပီး အဘြားတူ၏ဇနီး(ပန္းခ်ီပုံတူရွင္)ကုိေခၚၾကေလသည္။ အဘြားတူ၏ဇနီးကမူ
မလုိက္လုိေပ ၿခိမ္းေျခာက္၍ ေခၚၾကသျဖင့္ “ဘုရင့္ပြဲေတာ္ေန႔ ၌ ၾကက္ေမႊးျဖင့္လုပ္ေသာ အကႌ်ကုိ ၀တ္လာခဲ့ပါ”ဟု သူ၏လင္
အဘြား၏တူ အား ရုတ္တရတ္မွာၿပီး မလုိက္လုိဘဲ လုိက္သြားရေလသည္။

မွဴးမတ္မ်ားသည္ နန္းေတာ္သုိ႔ေရာက္ၿပီးေနာက္ အက်ဳိးအေၾကာင္းေလွ်ာက္တင္ၾကၿပီး ပန္းခ်ီပုံတူရွင္အမ်ဳိးသမီးကုိ
ဘုရင့္ေရွ႕ေတာ္သုိေခၚသြားၾကသည္။ ဘုရင္သည္ ပုံတူပန္းခ်ီကားကုိ ျမင္စဥ္ကပင္ တပ္မက္ေမာသည့္အတုိင္း
အမ်ဳိးသမီးကုိထုိေန႕တြင္ပင ္မိဖုရားေျမွာက္ေလေတာ့သည္။သုိ႔ေသာ္အမ်ဳိးသမီး သည္လုိက္လာခဲ့သည္မွအစ
စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲေနသည္။ဘုရင္သည္မိဖုရားေျမွာက္ထားသူ၏အသံကုိ ၾကားလုိသျဖင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးႀကိဳးစားသည္။
စကားေျပာေအာင္ ပရိယာယ္အမ်ဳိးမ်ဳိးဆင္သည္။အမ်ဳိးသမီးကမူ တစ္ခြန္းမွ မေျပာေပ။

တစ္ေန႔ေသာ္ အသံၾကားလုိလွေသာဘုရင္သည္ မိဖုရား၏အသံကုိၾကားရန္ပြဲသဘင္ျပဳလုပ္ၿပီး အက အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္
ေဖ်ာ္ေျဖသည္။တစ္တုိင္းျပည္လုံးမွ ျပည္သူျပည္သားမ်ားကုိလည္း ထုိကပြဲ သုိ႔လာေရာက္ ၾကည့္ရႈရန္အမိန္႔ထုတ္ေလသည္။
ျပည္သူျပည္သားမ်ားလည္းအမိန္႔အတုိင္းလာၾကၿပီး ထုိကပြဲကုိ ၾကည့္ရႈၾကသည္။ ကပြဲလုပ္သည္မွာသုံးရက္မွ်ပင္ ျပည့္ သြားေလသည္။
သုိ႔ေသာ္မိဖုရားေျမွာက္ထားသူကမူ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေသးေပ။

ထုိအခ်ိန္တြင္အဘြားတူသည ္သူ၏ဇနီးမွာထားသည့္အတုိင္း နန္းေတာ္သုိ႔ေရာက္လာၿပီး ဘုရင့္ပြဲေတာ္ တြင္၀င္၍
ၾကက္ေမႊးမ်ားျဖင့္လုပ္ထားေသာ အကႌ်ကုိ ၀တ္ကာကသည္။ ထုိအခါ မိဖုရားေျမွာက္ထားခံရသူ
(ၾကက္ေမႊးမ်ားျဖင့္လုပ္ထားေသာအကႌ်ကုိ ၀တ္၍ကေသာအဘြားတူ၏ဇနီး)သည္ မ်က္ႏွာၿပံဳးရႊင္လာကာ
စကားေျပာလာေလသည္။
သုိ႔မိဖုရားေဲမွာက္ထားသူၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ႏွင့္ စကားေျပာလာေသာအခါဘုရင္သည္ ၀မ္းသာမဆုံး ရွိေလသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ဘုရင္သည္သူေျမွာက္ထားေသာမိဖုရား၄င္း၀တ္စုံကုိ၀တ္၍ကသည္ကုိ ႏွစ္သက္၍စကားေျပာသည္။
ငါထုိအကႌ်ကုိ ၀တ္၍ကမည္ဟုဆုိကာအဘြား၏တူ၀တ္ထားေသာအကႌ်ကုိ ယူ၍ကပြဲသုိ႔ ၀င္ကေလေတာ့သည္။
မိဖုရားေျမွာက္ထားသူသည္ထုိအခါပုိ၍ၿပံဳးရႊင္ရယ္ေမာၿပီး စကားေျပာေလေတာ့သည္။

ကပြဲ၌ကၾကသူမ်ားသည္ အရင္ကအမ်ဳိးမ်ဳိးကၾကေသာ္လည္း မိဖုရားစကားမေျပာ ယခုဇနပုဒ္မွ အညၾတလူ
ကမွစကားေျပာသည္ဟုဆုိကာ ကသူကုိ၀ုိင္းရုိက္ၾကေလေတာ့သည္။
အရုိက္ခံရသူဘုရင္သည္ ေတာရြာဇနပုဒ္မွအညၾတလူမဟုတ ္ငါဘုရင္ကုိယ္တုိင္ျဖစ္သည္ဟု မရုိက္ၾကဖုိ႔အေၾကာင္း
ေတာင္းပန္ေၿပာဆုိ သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္းမရေတာ့ဘဲ လူအမ်ား၏လက္ခ်က္ျဖင့္ဘုရင္ေသဆုံးသြားေလေတာ့သည္။
အဘြား၏တူဇနပုဒ္သားႏွင့္ ပုစြန္အမ်ဳိးသမီး ဇနီးေမာင္ႏွံတုိ႔မွာ မိမိေနရာသုိ႔မိမိတုိ႔ျပန္လာၾကေတာ့သည္ ဟူ၏။

လူထုဦးလွ - ကခ်င္ပုံျပင္မ်ား ပထမတြဲ